Xet ucïAaal van den dag
DE ENGELSCHE KAPERS
W!
Dinsdag 2 Februari 1932 begon de
Ontwapenings-Conferentie
D
het geschut da verde
z
s
BOVEN SJANGHAI
'N TROUWE KLANT
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
maandag 4 februari 1935
Kamer van voorzitters
J ach ta vontuur
Interview met Gandhi
Te veel ribben
Zusters Carmelitessen
Ouderdomsbepaling
Grijze oudheid
Langt chemiachen weg
Vierjarig wonderkind
L£
e
Risico van het vak
z
-»
J.
ie
De Melbourne-race
4»
DOOR AGATHA CHRISTIE
V
Geen atad ter wereld trok zich
minder van de ontwapening
aan dan Genève
3d VU J’
i
i Ongewoon
reisavontuur
Papieren zondvloed
a
b-
>2.
l
1-
>*M
18
^7.
Ondertusschen was Mary met de achtergebleven
op dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen
de dief
naar
1
I
Iets
1
B
klimmen
(Wordt vervolgd)
f
J
TWEE EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK
HET VERHAAL VAN GRAVIN RADSKY
De gravin keelde op een heel andere manier
t
t
t
moeilijkheden op waar
igeland. Japan. Duitsch-
Behouden kwam Hal aan den anderen kant en nu
zag hU, dat de kloof iets verderop eindigde en dat
de rivier uit een onderaardsch hol te voorschijn kwam.
En Hal zag tot zijn groote verbazing nog iets anders I
het
ten
bemanning van het schip diep in het woud door
gedrongen, op zoek naar den kapitein en de overigen.
Tom piekerde erg over het verlies van het schip en
wat er nu moest gedaan orden. Want zij waren in
een vijandig land, zonder kans om met een schip
te kunhen terugkeeren.
7
7
n
rt
t
e
ige-
wns
zei hü minachtend.
„Hè.... Ja ja
„Ik
nooit
zelf
13
K>
15
H
M
>1
>5
n
L5
16
>5
>3
17
O
1
O
e
9
3
4
4
Ne-
nk-
id),
492
-ent
rter
116),
ld),
ser-
a
it
e
d
n
e
e
20
ec.;
idt-
iln.
7.
t'an
28.4
11.
«es.
en
lin.
ec.;
idl.
13.8
ter,
ün.
23.
4)d
16.4
27.
'an
re-
15J
ins
ler
>nd
In.
>a-
angst naar den zwaren man met den geweldigen
baard.
„Ja." ging deze trotsch voort, en nam de twee
sigaren uit z'n mond, in Iedere hand één. om
ze ieder weer in den anderen mondhoek te ste
ken, „ik durf te zeggen, dat ik een pakje
sigaren oprook in de helft van den tijd, dien
een doorsnee-mensch er voor noodig heeft."
HU zweeg even en keek den kleinen man
Nietwaar. U bent trouw lezer van onze ru
briek „Omroepers" U moogt er graag eens in
grasduinen. De zakenman weet van Uw speur-
lust te proflteeren. hü plaatst Zaken-Omroepers,
die onze rubriek juist zoo veelzijdig doen zijn en
die Uwe regelmatige belangstelling inderdaad
motlveeren
TerwUl de anderen beraadslaagden, ging Mary wa
ter halen uit een riviertje, dat vlak bü het kamp
was. Geheel In gedachten ging zU verder en lette
nergens op.
Sir Mac Pheraon Robestson. de Australische
fabrikant, die de Melboume-race heeft gefinan
cierd, zal een bezoek brengen aan Engeland.
Een vliegtuigfabriek heeft hem een j-ondrels
per vliegtuig door Engeland aangeboden uit
erkentelijkheid voor het feit, dat hü de Mel
bourne-race heeft mogelUk gemaakt.
Op 19 Februari zal hü van Melbourne ver-
trdkken.
»r en keek er
treet, die de
drie jonge menschen snel naar hem toe deed
komen.
Ineengestort op den vloer, volkomen bewuste
loos, lag gravin Radzky.
het
me
wor-
hU
Tijdens werkzaamheden in een groeve aan de
kust van Palestina, nabü de Joodsche kolonie
Hedera ten Zuiden van Haifa, heeft men gra
ven gevonden, welke 6000 jaar oud zijn.
De menschelUke overblUfselen. die men heeft
opgegraven, bevonden zich in kisten van leem.
De gevonden brokstukken bleken tezamenge-
voegd het model van een huis te vormen uit
een periode, die 60 eeuwen achter ons ligt.
bij verlies van een bants
een voet of een oog
De beroemde leeuwentemmer Clyde Beatty is
door een pas gelmporteerden leeuw aangeval
len en gewond. De temmer trachtte het dier
eenige eenvoudige kunstjes te leenen, toen het*
Beatty plotseling besprong en eenige ribben
•brak.
Inmiddels toegeschoten helpers wisten den
temmer uit de klauwen van zijn leerling te be
vrijden.
c
„En nu," zei hoofdinspecteur Battle, terwijl
hU rondkeek met een lichte tinteling in tin
oogen, „nu we zoo vrlendschappelUk bij elkaaar
zijn, zou ik graag hooien hoe het kwam, dat
juffrouw Wade zoo precies op tüd op het
tooneel verscheen."
,,Ze moest zich schamen.” zei Jimmy, .^co
als ze ons voor den mal gehouden heeft.”
„Waarom moest ik overal buiten gehouden wor
den.” riep Loraine driftig. ..Dat wou ik nlet.-y
neen,
Vier Zusters van de Orde der Carmelitessen
zijn te Port Moresby (Nw. Guinea) aangeko-
men, op weg naar een klein klooster, dat 50
K.M. verder het binnenland in, speciaal voor
haar is gebouwd, en waar zü de rest van haar
leven in volkomen stilte en afzondering zullen
blijven.
ZU gaan haar leven wUden aan het gebed en
het missiewerk onder de primitieve inboorlin
gen. en zullen geheel van de buitenwereld af-
gesloten zijn.
ZU zullen ieder in een afzonderlUke cel ver
bluf houden en elkander slechts ontmoeten in
de kleine kapel. Krachtens de bepalingen van
de orde mogen zü geen vleesch eten. Het is
haar verboden kousen en schoenen te dragen.
ZU moeten op stroo slapen en mogen niet in
een spiegel te kUken. Ook is het haar verboden
correspondentie te voeren.
Het klooster is gelegen nabU een rivier, te-
ipidden eener prachtige omgeving. Het klimaat
is er echter moordend heet en zeer vochtig. De
malaria vormt een voortdurend gevaar.
De vier Zusters zullen zelf voor haar onder
houd moeten werken, voorzoover zü niet door
eventueele giften worden gesteund.
-j-^. oor den physloloog Abderhalden is onlangs
1 mededeellng gedaafi van zUne onderzoe-
A—' klngen, die tot doel hadden door toepas
sing van een chemische reactie den leeftüd van
dieren en menschen te bepalen.
Het uitgangspunt vormde de zg. afbraak-
reactie van eiwit in bloed. Spuit men n.l. bü
een dier een eiwitstof in, die van vreemden
oorsprong is b.v. kippen-eiwit bü een konUn,
e trein zette zich in beweging. Bulten
mijzelf zaten twee menschen in den
coupé: een klein mannetje met heldere
nieuwsgierige oogen en een groote. zwaarlijvige
kerel, met een geweldigen baard.
We hadden nog niet lang gereden, toen het
kleine mannetje z'n tong begon te roeren, waar
ik al bang voor geweest was.
„Prachtige streek hier,” merkte hü op, met een
een blik eerst op den gebaarden man en daarna
op mi).
We keken even op. mompelden iets onver
staanbaars en vestigden onze aandacht weer
op onze kranten.
„En bü dat helder winterweer," ging het
mannetje moedig voort, ..komt dit soort land
schep het meest tot z’n recht.”
We gaven geen van beiden antwoord.
„Ik weet nog opperbest," hernam het man
netje met de heldere oogen. „dat ik een paar
In het ziekenhuis te Parramatta (N. Z Wales)
bevindt zich een vrouw, die in haar nek twee
ribben had. behalve af twaalf ribben aan iedere
zUde. die ieder normaal mensch heeft. ZU had
het mannetje weer en hü keek met zekeren van deze extra ribben nooit eenigen hinder on
dervonden doch toen verlamming in haar ar
men en handen optrad, en zij in verband hier
mede met X-stralen werd onderzocht, ontdekte
men het vreemde verschUnsel. Een der ribben
werd verwijderd, waarop de patiënt de macht
over een harer armen herkreeg. De operatie
zelf was buitengewoon moeilUk en duurde drie
uren. Het mes moest langzaam en met vaste
hand lapgs vele zenuwen en tot vlak nabU het
ruggemerg worden geleid. Binnenkort zal thans
worden overgegaan tot verwUdering van de an
dere rib.
„Heelemaal niet," zei Loraine. „Maar ik vond
dat, als ik het njeenamwel. dat het me
een gevoel van veiligheid zou geven
„Juist,” zei Battle ernstig.
„Mijn plan was hier naar toe te komen en
te zien wat er aan de hand was. Ik liet den
wagen op den weg staan, klom door de heg
en—ging naar het terras. Ik keek julSt om me
Xeen, toen.... plof.... er iets vief, recht voor
mUn voeten. Ik r\pte het op en keek toen om
te zien, waar het vandaan kon gekomen zUn.
En toen zag ik den man langs het klimot
beneden klimmen en liep 'k hard weg.”
„Juist,” zei Battle. „Nu, Juffrouw Wade, kunt
u hem eenigszlns beschrUven?"
Het meisje schudde het hoofd. .beneden hoorde bewegen?”
„Het was te donker om veel te zien. Ik geloof. F
dat hu een groote man was, maar, dat is
ongeveer alles."
,,En nu u, mUnheer Thesiger."
Battle wendde zich tot hem.
„U vocht met den man. Kunt u me iets over
hem vertellen?"
„HU was een tamelük stcere man.... dat is
alles wat Ik zeggen kan. HU fluisterde even
heeschdat wil zeggen toen ik hem bU zUn
keel had. HU zei: ,Xa me los. ouwe Jongen."
of iets dergelUks."
„Een opgevoed iemand dus."
„Ja. dat vermoed ik wel. Dat zei hü in leder
geval."
„Toch begrUp ik het niet heelemaai van dat
pakje." zei Loraine. „Waarom gooide hU het
neer. Wat het omdat het hem hinderde bU het
s
c,
A I I 17 op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen IJ ’7KD bil levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 blJ een ongeval met C* QCA
lil iL* /AD V-rl w 1 N 1-4 D ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen 1 f verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen JT iJvFa” doodelljken afloop 1 dMaJV/e**
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Z- r-
A
Men heeft te Sjanghai een vierjarig wondW-
kind ontdekt, dat over een buitengewoon om-
wlkkeld verstand blUkt te beschikken. Het kind
kent thans reeds 1000 Chlneesche schrifttee-
kens. Steeds wil het meer leeren, en van alles
wat het ziet, wil het meer büzonderheden we
ten. Door de voortdurende vragen van het kind,
is het leven van zUn ouders ondraaglUk gewor
den. De vader is in elk geval niet meer zoo dik-
wUls thuis als vroeger. HU neemt twins bijzon
dere lessen In de hoogere wetenschappen, om
den drang van zijn zoon naar meer kennis be
ter te kunnen bevredigen.
De Hongaarsche grondbezitter. Vorst Sul-
kowski. heeft een Interessant Jachtavontuur be
leefd. HU zag hoe zUn hond plotseling in het
struikgewas verdween en zich daar van een
groot dier meester maakte.
Het bleek een otter te zUn, waarmee de hond
een strUd op leven en dood voerde. Vorst 8ul-
kowski greep een dikken tak en kwam hiermee
den hond te hulp, die anders waarschijnlijk het
onderspit had moeten delven. Het is onver
klaarbaar hoe de otter, die onschadelljk kon
warden gemaakt, op het vasteland terécht kwam.
11'
Battle keek langzaam om
zich heen. ZUn blik hield opeens stil bU een
groot scherm van Spaansch leer dat dicht bU
een van de boekenkasten stond.
HU schreed bruusk de kamer dpor
achter. HU ultte eëir sctiernery ki
„Neen,” zei Battle, „daar heb ik een heel
andere theorie over. Dat pakje. Juffrouw Wade,
werd opzettelUk naar u toegegooidten
minste dat veronderstel ik
,J<aar mU?"
„Zullen we zeggen naar dengen
dacht dat u was?”
ItDat wordt heel ingewikkeld," zei Jimmy.
Thesiger, toen u in deze kamer
hebt u het licht toen ook aange
naam een station binnen. De man met den baard
keek, nog altUd rookend. naar buiten.
„Dat is mUn station niet!" riep hü met een
grafstem, „"t Uwe misschien? In elk geval, u
mag dit station hebben. Ik heb t niet noodig."
De kleine man keek hevig verschokt, wurmde
het portier open, sprong uit den coupé en tip
pelde weg als een aangeschoten konün.
Ik keek naar den man met den baard. Hij
knipoogde schalks tegen me. toen wierp hij
een van de twee sigaren het raampje uit en
bracht kalm z’n Jas. vest en hoed weer in de
normale positie.
„Wanneer het zóó niet lukt," lachte hU ge-
moedelük. terwül hü z'n krant weer opnam, „pak
ik ze gewoonlijk in hun kraag en zet ze er uit.”
.Kort en bondig, een uitstekende taktiek.’•
lachte ik.
In onze kranten verdiept, reisden we verder
ongestoord door.
niet vanaf den eersten dag op
kamer, toen jullie beiden me uitlegden h<
't best voor me was, rustig thuis te bU1'’en. I
gevaar. Ik zei niets, maar toen nam ik een
besluit."
„Dat heb ik half vermoed." zei Bundle. „Je
berustte er zoo verrassend in. Ik had kunnen
weten, dat Je iets in je schild voerde.”
vond, dat je merr.waardig verstandig
„MUnheer
kwaamt,
draaid?”
„Ja.”
„En er was niemand In de kamer?*
„Heelemaal niemand.”
„Maar tevoren heeft u genacht, jat u iemand
„ïk
waart.” vond Jimmy Thesiger.
„Echt iets voor jou, beste Jimmy,” zei
Loraine. „Het was gemakkelük genoeg om jou
te bedriegen."
„Dank je voor deze vriendelüke woorden," zei
Jimmy „ga door en trek je niets van me aan
„Toen Je opbelde en zei. dat er gevaar kon
zUn. was ik vaster besloten dan ooit," ging
Loraine door. „Ik ging naar Harrods en kocht
een pistool. Hier is het.” ZU haalde een keurig
wapentje voor den dag en hootdlnspecteur
Battel nam het van haar over en onderzocht
het.
..Een echt doodelük klein wapen mejuffrouw
Wade," zei hü- „Hebt u er veel.,., h’m....
mee geoefend?"
„En toen na de deur geprobeerd te hebben,
deed u het weer uit en sloot de deur?"
Jimmy knikte.
Hoofdinspecteur
tot het bewustzijn terug dan Jimmy Thesiger
Het duurde langer en 1 was oneindig artistie
ker. Artistiek was Bundle s woord. Ze was Ove
rig in haar hulpbetoon.... dat grootelüks be
stond in het toedienen van koud water.... en
de gravin had er oogenblikkeUjk op gereageerd
terwül ze met een witte verwezen üand over
haar voorhoofd streek en zwakjes mompelde.
Op dat oogenbllk kwam Bill, eindeUJk ont
heven van zün plichten betreffende w telefoon
en de doktoren, de kamer btnnenstcrmen en
ging er naar Bundle's meenlng onmiddellük toe
over, zich als een betreurenswaardlgen Idioot
aan te stellen.
HU had zich over de gravin gebogen met een
bezorgd en ernstig gezicht en sprat haar met
eëfT aantal idiote zinnetjes aan.
„zég^gravin. Het is in orde. Het is heusen
in orde. Probeer maar niet te spreken. Het is
slecht voor u. BlUf maar stil liggen. Binnen
een minuut bent u weer heelemaal In orde.
U zult u alles wel weer herinneren. Zeg niets
voor u heelemaal in orde bent. Doe er uw tUd
over. Drink maar een slokje water. Drink wat
brandewün. Dat is het beste er voor Denk je
niet Bundle, dat wat brandewün.
„Om 's hemels wil Bill, laat haar toch met
rust," zei Bundle gemelük. „Ze tal wel bij
komen."
En met een bedreven hand gouloe ze een
massa koud water over bet keurig opgemaakte
gezicht van de gravin. De gtavui kromp Ineen
en ging rechtop zitten. Ze leek uu al veel klaar
der wakker.
„O.” mompelde ze. ,Jk ben hier. Ja, Ik ben
hier."
„Doe er uw tUd over,” zei Bil. „Spreek niet
voor u weer heelemaal in orde bent.’
De gravin trok haar kleuren dichter om zich
heen.
„Ik herinner het me weer." mompelde ze „at
herinner het me weer."
Ze keek naar het Kleine groepje dat om haar
heen stond. Misschien trof haar iets in die op
lettende belangstelling, als gebrek aan meege
voel. In elk geval lachte ae tegen bet eene ge
zicht, dat een geheel tegenovergestelde emotie
vertoonde.
..Och, mjjn groote Engelachman.zei ze heel
zacht. „Wees niet 'uezurgd. Ik ben weer in
orde."
..O. maar is dat werketUk?" vroeg BUI be
zorgd.
„WerkelUk."
Zü glimlachte hem geruststellend toe.
,.WU Hongaren hebben stalen zenuwen."
Een uitdrukking van diepe verlichting gleed
ver Bills gezicht. Daarna werd cue uitdrukking
echter zoo sullig, dat Bundle bet verlangen in
zich voelde ppkomen om hem te trappen.
„Drink wat water." zet ze koud.
De gravin weigerde water. Jimmy vriendelü-
ker voor schoonheid in nood, stelde een cocktail
voor. Dit voorstel werd door de gravin gunstig
aanvaard Toen ze hem uitgedionken had. keek
ze nog eens rond nu met levendfgei blik
„Vertel me eens: Wat is er gebeurd?" vroeg
ze kort
dan ontstaat er in het lichaam een stof, die In
de bloedvloelstof overgaat en de eigenschap
heeft om hetzelfde eiwit te spUtsen. Neemt men
dus van het voorbehandelde dier een weinig
bloed af. dan kan men langs chemlschen weg
het eiwitsplitsend vermogen van de bloedvloei-
stof onderzoeken. Deze elwitafbraakreactie Is
nu specifiek. Dat wil zeggen, dat alleen het
eiwit kan worden afgebroken, waarmede het
proefdier ingespoten werd. Door het specifiek
karakter van deze reactie is b.v. een toepassing
in de gerechtelUke geneeskunde mogelük. Wordt
t>üv. een konün met menschenbloed Ingespoten,
dan verkrUgt de bloedvloelstof van het dier de
eigenschap om alleen menschelük bloed-elwtt
te splitsen.
Daardoor kan worden uitgemaakt of een
bloedvlek, b.v. op kleeren gevonden, va* men
schelUke of dierlUke herkomst is.
Abderhalden heeft in jaren lang voortgeaette
proefnemingen trachten aan te toonen, dat ook
het eiwit van verschiUende organen specifieke
afbraakstoffen bü inspuiting doet ontstaan.
Geheel specifiek zün echter de orgaanreac-
tles niet, maar er bestaan zeker quantitaUeve
verschillen.
In zün laatste mededeellng heeft deze ge
leerde bericht, dat een met eiwit van een Jong
dier <of mensch) voorbehandeld proefdier dit
eiwit beter kan splitsen, dan het eiwit van de
zelfde diersoort en hetzelfde orgaan, maar van
een ouder individu afkomstig. Uit deze proeven
zou dus niet alleen blüken. hoe gevoelig de
bloedreactie is, maar tevens dat er tusschen het
eiwit van een jong en oud organisme geringe
scheikundige verschillen bestaan.
Hoewel dit feit niet zoozeer verwondering be
hoeft te wekken, daar Immers allerlei veran
deringen in. het lichaam bü het verouderen op
treden. toch is de ontdekking van Abderhalden
indien zij verdere onderzoekingen bevestigt
van belang voor medische en wellicht ook
gerechtelUke geneeskundige vraagstukken.
34
„Ik kan me niet voorstellen, dat Pongo iets
werkelük verkeerds zou doen," zei Jimmy „Tot
nu toe heeft hü zich aardig goed gehouden.
hü heeft er zich bü Coote ingewerkt en het
ziet er naar uit, dat dat een vast baantje zal
worden."
-Hoofdinspecteur Battle,” zei Bundle.
-Ja. lady Eileen.”
„Vindt u het niet raar, dat sir Oswald niet
•ei, wat hü deed, toen hü midden in den nacht
door den tuin zwierf?”
.,O,” zei Battle. ..Sir Oswald is een groot mgn
en een groot man weet altijd, dat het beten is
niéts uit te leggen, tenzü een uitleg woédt
geëlscht. Zich uitputten in uitleggingen en ver
ontschuldigingen is altüd een teeken van zwak
heid. Sir Oswald weet dit even goed als ik.
HU zal niet binnenkomen cm uit te leggen en
«ün excuses aan te bieden. Hü schrüdt eenvou
dig binnen en neemt mü duchtig onderhanden
Sir Oswald la een groot man." 1
Ér klonk zulk een warme bewondering uit den
toon van den hoofdinspecteur, dat Bundle
niet verder op het onderwerp inglng.
Tüdens een büzonder interview, dat Gandhi
aan Reuter heeft toegestaan, gaf de Mahatma
•als zün meenlng omtrent de in verschillende
Europeesche landen toegepaste geboortebeper
king te kennen, dat dit gelük staat met zelf
moord van het ras, en dat de betreffende lan
den hun fout pas zullen Inzien, wanneer het te
laat is.
Waar van het geboortecüfer beperking ook
wordt toegepast, aldus Gandhi, de resultaten
zün steeds ontstellend. Het eenige resultaat Is
steeds, dat het kwaad en de zelfzuchtigheid
bevorderd worden. De eenige staatsman, die het
gevaar blükt in te zien, zoo vervolgde de be
schermer der paria's? is Mussolini, die hierin
zün grootheid toon^.
Het is onzin, te verklaren, flat Mussolini de
zaak van eén militalristlsch standpunt beziet.
Hierin, als in andere kwesties h4*ft hü een open
oog voor de moreele en economische züde van
de zaak, en Indien hü^erin slaagt, de Italianen
vast te doen houden aan hun gezonde tradities
van het huwelüksleven, zal Italië de leidende
natie in Europa worden, niet door wapenge
weld. doch door maatschappelijke en moreele
kracht.
Het interview vond plaats in de primitieve
hut, waarin Gandhi woont. De Mahatma zat
met gekruiste beenen cp kussens op den grond.
In een hoek van het kleine vertrek zat zwü-
gend Sjrimati Mlra Ben, ^de dochter van den
thans overleden Enge Lachen admiraal Sir Ed
mund Blade, die sedert acht Jaar Gandhi's
toegewüde discipel is.
boog zich, om verder te vertellen, voorover, m
de richting van z'n zwaarlüvigen mede-reiziger,
„Ik was toen
„Pardon!” riep de man met den baard, met
een stentor-stem, en hü liet z'n krant zakken
en keek het kleine mannetje barsch en strak
aan. ..Kunt u me ook den Juisten tud zeggen?"
,Ja.... Ja.... ik denk.... denk het wel,”
stotterde het mannetje, een beetje verachrikt.
,4a.... ik heb t negen minuten over twee. En
m'n horloge is, geloof ik....”
„Aha!” riep de man met den baard op een
toon van groote tevredenheid. „Dan is 't tüd
om er den brand in te steken. Hebt U misschien
ook een lucifertje?”
Het mannetje tastte in z’n zak. bracht een
doosje lucifers te voorschijn en reikte het z'n
medereiziger over. Ik keek met belangstelling
toe. over den rand van m'n krant heen.
De man met den baard maakte een pakje si
garen open, haalde er twee stuks uit en stak in
lederen hoek van z’n mond één. Daarna stak hü
ze aan, doofde met zorg den lucifer, stopjte dien,
weer netjes in het doosje en gaf dit aan den
kleinen man terug.
„Ik rook altüd twee sigaren tegelük,"
verklaarde hü op plechtlgen toon, „en soms
drie, als ik erge haast heb. Dat spaart tüd uit.
En tüd is geld."
,4a.... ja.... dat.... dat is zoo." stotterde
Een on-officleele statisticus heeft "ontdekt,
dat de Fransche Kamer van Afgevaardigden
met recht een „Kanter van Voorzitters” "ge
noemd zou kunnen worden, want van de 600-
afgevaardigden hebben er 500 officieel het recht
op delen titel, en de overige 100 on-offlcieel.
Er zün 37 kamercommissies, leder met een voor
zitter en 6 5 10 vice-voorzitters. Zoowel voor
zitter als vice-voorzitters worden steeds aan
gesproken als „Meneer de voorzitter." Er zün
minstens dertig groepen van afgevaardigden,
met eVenzoovele voorzitters. Deze groepen zün
gevormd voor de behartiging van speciale be
langen, zooals die der handelsrelzlgers. distil
lateurs. beetwortelboeren, lüders -aan longont
steking, dragers van decoraties, marskramers,
enz., waarbü nog komt, dat de groep van huis
eigenaren b.v. een groep van huurders nood-
zakelük maakt, die der vrijmetselaars tot die
van tegenstanders van vrijmetselarij enz. Bo
vendien eens voorzitter, altüd voorzitter. Een
lid, dat eenmaal voorzitter van een groep of
commissie is geweest, wordt later nog steeds als
„Meneer de voorzitter” aangesproken. Indien
men daarom aan een afgevaardigde wordt voor
gesteld en diens naam vergeet, kan men hem
altqd veilig als ,Jde«ieer de voorzitter" aan
spreken.
grootste café’s, drukste dancing, eenige winkel-
galerü en meest besproken verkeersobstakel is.
'maar bovendien een monumentaal station, was
het druk. Achter eiken trein reed een gereser
veerde wagon en In elk eerste klas-rütuig wa
ren gereserveerde coupé’s en daar stapten dan
plechtige politici uit, stramme generaals in bur
ger, deftige deskundigen en geestdriftige amb
tenaren „van Oorlog", die nog niet beseften wat
hun boven het hoofd hing en in den waan ver
keerden dat zoo'n reisje naar Genève een bui
tenkansje was. De Zwltsersche douaniers,- die
anders nog een tikje lastiger kunnen zün dan
de Nederlandsche, waren zoo aan de diploma
tieke paspoorten gewoon geraakt, dat schrüver
dezes, toen hü op zoek naar zün paspoort een
oude Itallaansche legitlmatlekaart uit zün rak
opdiepte, zonder zün koffer te openen mocht
doorgaan, terwül er bü al die vriendelükheid
nog keurig netjes gesalueerd werd ook.
Het waren echter niet allemaal politici en
generaals, deskundigen, ambtenaren en journa
listen die per PL.M. „gare Comavln” binnen
stoomden. Er waren ook masSa's dames, die
wagons en wagons vol kisten met petitionne
menten, moties, handteekeningen, resoluties,
brieven, telegrammen, briefkaarten en Ik Weet
niet wat meer meebrachten. Het waren de ver
tegenwoordigsters van bonden en vereenlglngen
uit alle deelen der wereld en wanneer men de
fabelachtige cüfers bekeek der stemmen voor
ontwapening die zü meebrachten, dan vroeg
men zich eigenlUk af waarom de heeren politici
niet naar Jiuis gingen en de zaak als afgedaan
beschouwden. Doch de werkelükheld Is dlkwüls
fnuikend voor idealisme. En vooral te Genève
is de werkelükheld wreed. Het begon al aan
„gare Cornavln” waar de douaniers de zorgvul
dig dichtgemaakte kisten openbraken en om
woelden om er daarna een rood papiertje op te
plakken: vrü van rechten. Klinkt het niet een
beetje als: monster zonder waarde?
En nog veel meer papier stroomde er te Ge
nève binnen. Wü bedoelen de „aanteekenlngen
en documenten" der delegaties. Dultschland had
twee grooWF verhuiswagens noodig om ze naar
„Hotel Métropole” te brengen. Japan kreeg 130
kisten thuis bezorgd, Amerika 420. Voor Frank-
rük reden er drie groote vrachtauto’s van de
qua! d Orsay naar de quai des Bergues. En het
allerslechtst was mr. Thomas er aan toe. die,
zoolang Sir John Simon niet kon overkomen,
d leiding had der Britsche delegatie, want het
notitieboekje dat het .Foreign Office hem had
toegezonden en dat 110 kisten vulde, was niet
alleen niet aangekomen, toen de Ontwapenings
conferentie begon, doch zelfs volslagen zoek.
-w-5 n zoo is het dan al weer drie jaren ge-
H leden, dat Dinsdag 2 Februari 1933 om
half vUf 's middags te Genève de Ont
wapeningsconferentie begon. De „Conferentie
tot Vermindering en Beperking der Bewape
ning”, zooals datgene heette wat de openbare
meenlng niet zonder een zeker voorbarig opti
misme tot „ontwapenings-conferentie” om
doopte. had eigenlUk om half vier moeten be
ginnen. Doch juist een paar dagen van te vo
ren had Japan een ultimatum naar China ge
zonden en vervolgens Sjanghai gebombardeerd
en Engeland vond het noodig eenige leellèke
woorden te zeggen aan het adres van Tokio.
Daarvoor was een bizondere zitting noodig van
den Raad van den Volkenbond, die zich bezig
hield met het conflict In het Verre Oosten en
Engeland scheen die zitting beslist voor de
opening van de Ontwapenings-conferentie te
willen houden om daarna met een schoons- lel
en een gerust geweten aan het ontwapenen te
kunnen gaan. Minister Thomas 'n gemoede-
Ujker figuur heeft de Britsche diplomatie nooit
gekend! had de verklaring welke hü af moest
leggen, op een stukje papier geschreven, doch
kon blükbaar niet al te vlot uit zün eigen
schrift wüs worden. Wat hü echter ontcüferde;
klonk nogal krachtig. Doch hü maakte alles
goed door na eiken volzin dien hü uitstamelde,
eens bemoedigend te knikken naar den Japan
ner Sato, die aan de ronde blauwe tafel naast
hem zat. Genève was vermoedelük de eenige
stad ter wereld waar niemand er iets vreemds
in vond dat de Ontwapeningsconferentie een
uur moest worden uitgesteld omdat er oorlog
was aan de Gele Zee. -
Trouwens in het algemeen bleek uit niets, dat
Genève zich veel van de Ontwapenings-confe
rentie aantrok. De „Genèvois” hadden hun
uiterste best gedaan voor de gelegenheid en drie
nieuwe hotels gebouwd. Op den dag dat" de con
ferentie geopend werd, moest officieel bekend
worden gemaakt, dat er, In strüd met zekere
geruchten, in hotels en pensions nog vüftlen-
honderd kamers ter beschikking waren!
Van de openbare gebouwen wapperden roode
wlt-gekruiste Zwltsersche vlaggen en banieren
met de geel-roode stedelükz kleuren. 'De bevol
king vlagde niet, met uitzondering dan van de
communisten, die kans hadden gezien om op
den .toren van .de Geneefsche (protestant-
sche) kathedraal Saint Pierre een Sovjet-vlag
te planten. Ze hadden daar nogal succes mee
ook. want op een Hinken afstand is het verschil
tusschen een sikkel en een hamer en een wit
kruis in rood veld niet zoo heel gemakkelük te
zien. Zoo wapperde de roode lap ongestoord
twee volle dagen en daarna had de brandweer
nog eerv Jjeetoa dag werk om het ding af te
scheuren.
Langs bet Léman-Meer en aan de kade van
de Rhóne waren de dure hotels gepavolseerd als
plelzlerbooten. Alle delegaties werden door de
hotel-directies op hun eigen vlag, natuurlük In
zeer respectabele afmetingen, getracteerd. Deze
attentie leverde weinig
landen als Amerika, Ent
land en Italië him prestige probeerden op te
houden door om-en-om honderd kamers en
daardoor practisch een heel hotel te huren
Doch elders, zooals büvoorbeeld bü „Hotel des
Bergues”, waar de Nederlandsche en de Fran-
sche en de Belgische en nóg een dozün andere
delegaties vertoefden, ontstond een schouwspel
dat misschien Iets te bont was om met de di
plomatieke waardigheid geheel in overeenstem
ming genoemd te kunnen worden.
Zondags maakten vele Geneefsche gezinnen
van het mooie weer en van den vrüen dag ge
bruik om eens te gaan kijken naar het strenge
„Palais du Grand Conseil” aan de place Neuve,
waar de conferentie gehouden zou worden. Er
was echter niet veel te zien. Een inscriptie met
eenige woorden van hun stadgenoot Jean
Jacques Rousseau en verder niets dan een aan
tal groote witte borden met blauwe letters: In
gang voor de delegaties, voor de diplomatieke
tribune, voor de pers, voor genoodlgden. De
meesten dwaalden dan ook al spoedig naar het
kennisje, dat op de open vlakte achter het
„Palais du Grand Conseil” was opgericht en
waarvan de jammerende pierementen In de ko
mende dagen meermalen zeer sympathiek zou
den doorklinken in de niet zeer boeiende ver
gaderingen der Ontwapenings-conferentie.
Alles wat Genève verder aan gemeenteperso-
neel bezat, schilderde breede roode strepen op
de straten en de pleinen met het doel dat tus
schen die strepen auto's zouden worden gepar
keerd. Men was met die strepen uiterst royaal.
Zelfs wanneer al de vler-en-zestig delegaties ’t
voorbeeld van Japan gevolgd hadden en over
al verschenen waren met een stoet van zestien
„Rolls-Royces”, die voornaam rulschten als de
«üden Japon van een douairière, dan had men
nog strepen overgehouden
Aan „gare Cornavln” dat niet alleen Genève’s
stamelde het man
netje en bewoog zich onrustig op z'n zitplaats.
De man met den baard trok geweldig aan
z’n twee sigaren, verspreidde daardoor een
dichten rook in den coupé en stond langzaam
op. Met de meeste bedaardheid trok hü Jas en
vest uit en trok ze achterste-voren weer aan
Daarna zette hü
ook z'n hoed an
dersom op.
kan
met
eens 1
den." sprak ny
met den mees-
ten ernst, „of ik liever vóór of achteruit rifd.
daarom doe Ik^ gewoonlijk maar allebei tegelük."
Onder het maken van deze curieuze opmer-
j^r geleden'’ dezeifde reis' gemZikt" hètkuUfcUiPK. minderde de trein z'n vaart en gleed lang-
mam aan ttA at ir\n kirtnon Wi znan rviot haflTn
