uttfiaal
den dag
van
DE ENGELSCHE KAPERS
a:
I
s!
O
I
Dinsdag 2 Februari 1932 begon de
Ontwapenings-Conferentie
HET GESCHUT DA VERDE
BOVEN SJANGHAI
o
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
'N TROUWE KLANT
III
III
MAANDAG 4 FEBRUARI 1935
Kamer van voorzitter*
Papieren zondvloed
Jachtavontuur
Interview met Gandhi
Te veel ribben
Zusters Carmelitessen
Ouderdomsbepaling
Grijze oudheid
Vierjarig wonderkind
Risico van het vak
te.—’
A
Fz
De Melbourne-race
4
1
DOOR AGATHA CHRISTIE
Geen ttad ter wereld trok zich
minder van de ontwapening
aan dan Genève
I
V;
Ongewoon
reisavontuur
I
Langt chemitchen weg
i
e
7,
I
'fh
„Palals du Grand Consell” was opgericht
Ondertusschen wm Mary met de achtergebleven
„O," mompelde ze. ,4k ben liter. Ja, Ik ben
vond, dat Je merewaardig verstandig
Iets
lis
►e
TWEE EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK
HET VERHAAL VAN GRAVIN RADSKY
I
1
f
M
kan me niet voorstellen, dat Pongo Iets
Behouden kwam Hal aan den anderen kant en nu
zag hü. dat de kloof iets verderop eindigde en dat
de rivier uit een onderaardse!) hol te voorschijn kwam.
En Hal zag tot zijn groote verbazing nog Iets anders!
J
bemanning van het schip diep In het wq
gedrongen, op zoek naar den kapitein en de
Tom piekerde erg over het verlies van het. schil
wat er nu moest gedaan orden. Want zij waren 4n
een vijandig land, zonder kans om met een schip
te kunhen terugkeeren.
,Jk
nooit
zelf
zei Loraine. „Maar Ik vond
«nam.... wel. dat het me
ligheid sou geven
Kernstig.
Swr
Nietwaar. O bent tl trouw lezer van onac ru
briek „Omroepers" U moogt er graag eens m
grasduinen. Da zakenman weet van Uw speur-
lust te profiteered hij plaatst Zaken-Omroepera,
die onze rubriek juist zoo veelzijdig doen zijn en
die Uwe regelmatige belangstelling inderdaad
motlveeren.
-7
door
lagen.
en
Men heeft te Sjanghai een vierjarig wonder
kind ontdekt, dat over een buitengewoon ont
wikkeld verstand blijkt te beschikken. Het kind
kent thans reeds 1000 Chineesche schrifttee-
kens. Steeds wil het meer leeren, en van alles
wat het ziet, wil het meer bijzonderheden we
ten. Door de voortdurende vragen van het kind,
is het leven van zijn ouders ondraaglijk gewor
den. De vader is in elk geval niet meer zoo dik
wijls thiMs als vroeger. HU neemt thans bijzon
dere lessen in de hoogere wetenschappen, om
den drang van zjjn zoon naar meer kennis be
ter te kunnen bevredigen.
het
me
wor-
,.En toen na de deur geprobeerd te hebben,
deed u het weer uit en sloot de deur?"
Jimmy knikte.
Hoofdinspecteur
..Heelemaal nié
dat, als ik hetV
een gevoel van 1
„Juist," zei Bal
„MUn plan was Htr naar toe te komen en
te zien wat er aan de hand was. Ik liet den
wagen op den weg staan, klom door de heg
en ging naar het terras. Ik keek juist om me
heen, toenplofer iets viel, recht voor
mijn voeten. Ik r.Vpte het op en keek toen om
te zien, waar het vandaan kon gekomen zijn.
En toen zag ik den man langs het klimot naar
beneden klimmen en liep Ik hard weg."
„Juist," zei Battle. ..Nu, Juffrouw Wade, kunt
u hem eenlgszins beschrijven
Het meisje schudde het hoofd.
„Het was te donker om veel te zien. Ik geloof,
dat hij een groote man was, maar, dat is
ongeveer alles."
.En au u, mijnheer Thesiger."
Battle wendde zich tot hem.
„U vocht met den man. Kunt u me lets over
hem vertellen?” t
„HU was een tamelük stoere man.... dat is
,Toch begrijp Ut het niet heelemaal van dat
--..Waarom gooide hü
In het ziekenhuis te Parramatta (N.Z. Wales)
bevindt zich een vrouw, die in haar nek twee
ribben had. behalve de twaalf ribben aan iedere
zUde. die ieder normaal mensch heeft. ZU had
van deze extra ribben nooit eenigen hinder on
dervonden doch toen verlamming in haar ar
men en handen optrad, en zU in verband hier
mede met X-stralen werd onderzocht, ontdekte
men het vreemde verschUnsel. Een der ribben
werd- verwUderd. waarop de patiënt de macht
over een harer armen herkreeg. De operatie
zelf was buitengewoon moeilijk en duurde drie
uren. Het mes moest langzaam en met vaste
hand langs vele zenuwen en tot vlak nabij het
ruggemerg worden geleld. Binnenkort zal thans
worden overgegaan tot verwUdering van de an
dere rib.
Battle keek langzaam em
zich heen. Zijn blik hield opeéhs stil bü een
groot scherm van Spaansch leer dat dicht bjj
een van de boekenkasten stond.
HU'schreed bruusk de kamer door en keek er
achter. HU ultte een scherpen kreet, die de
drie Jonge menschen snel naar hem toe deed
komen.
Ineengestort op den vloer, volkomen bewuste
loos, lag gravin Radzky.
Een on-offlcieele statisticus heeft ontdekt,
dat de Fransche Kamer van Afgevaardigden
met recht een „Kamer van Voorzitters” ge
noemd sou kunnen worden, want van de 600
afgevaardigden hebben er 500 officieel het recht
op dezen titel, en de overige 100 on-offldeeL
Er zUn 27 kamercommissies, ieder met een voor
zitter en 6 A 10 vice-voorsitters. Zoowel voor
zitter als vice-voorzitters worden steeds aan
gesproken als ..Meneer de voorzitter." Er zUn
minstens dertig groepen van afgevaardigden,
met evenzoovele voorzitters. Deze groepen zUn
gevormd voor de behartiging van speciale be
langen, zooals die der handelsrelzlgers, distil
lateurs, beetwortelboeren, lijders aan longont
steking, dragers van decoraties, marskramers,
enz., waarbU nog komt, dat de groep van huis
eigenaren b.v. een groep van huurders nood-
zakelUk maakt, die der vrijmetselaars tot die
van tegenstanders van vrijmetselarij enz. Bo
vendien eens voorzitter. altUd voorzitter. Een
lid, dat eenmaal voorzitter van een groep of
commissie is geweest, wordt later nog steeds als
„Meneer de voorzitter" aangesproken. Indien
men daarom aan een afgevaardigde wordt voor
gesteld en diens naam vergeet, kan men hem
altijd veilig ais „Meneer de voorzitter” aan
spreken.
Tijdens werkzaamheden In een groeve aan de
kust van Palestina, nabu de Joodsche kolonie
Hedera ten Zuiden van Haifa, heeft men gra
ven gevonden, welke 6000 jaar oud zUn.
De menschelUke overblUfselen. die men heeft
opgegraven, bevonden zich in kisten van leem.
De gevonden brokstukken bleken tezamenge-
voegd het model yan een huls te vormen uit
een periode, die 60 eeuwen achter ons ligt.
I
Terwijl de anderen beraadslaagden, ging Mary wa
ter halen uit een riviertje, dat vlak bü het kamp
was. Geheel in gedachten ging zü verder en lette
nergens op.
De Hongaarsche grondbezitter. Vorst Sul-
kowski, heeft een Interessant jachtavontuur be
leefd. HU zag hoe zUn hond plotseling in het
struikgewas verdween en zich daar van een
groot dier meester maakte.
Het bleek een otter te zUn, waarmee de hond
een strUd op leven en dood voerde. Vorst Sul-
kowskl greep een dikken tak en kwam hiermee
den hond te hulp, die anders waarschijnlijk het
onderspit had moeten delven. Het is onver
klaarbaar hoe de otter, die onschadelijk kon
worden gemaakt, op het vasteland terecht kwam.
De beroemde leeuwentemmer Clyde Beatty is
door een pas geïmporteerden leeuw aangeval
len en gewond. De temmer trachtte het dier
eenige eenvoudige kunstjes te leeren, toen het
Beatty plotseling besprong en eenige ribben
brak.
Inmiddels toegeschoten helpers wisten den
temmer uit de klauwen van zijn leerling te be-
vrUden.
„En nu,” zei hoofdinspecteur Battle, terwUl
hij rondkeek met een lichte tinteling In zijn
oogen, „nu we zoo vriendschappelUk bij elkaaar
zUn, zou Ik graag hooren hoe het,kaam, dat
Juffrouw Wade zoo precies op tijd op het
tooneel verscheen."
,,Ze moest zich schamen.” zei Jimmy, ,jko-
als ze ons voor den mal gehouden heeft.”
„Waarom moest Ik overal bulten gehouden wor
den,” riep Loraine driftig. Dat wou ik niet.
neen.
-J—i n zoo is het dan al weer drie Jaren ge-
H leden, dat Dinsdag 2 Februari 1932 om
half vUf ’s middags te Genève de Ont
wapeningsconferentie begon. De „Conferentie
tot Vermindering en Beperking der Bewape
ning”, zooals datgene heette wat de openbare
meening niet zonder een zeker voorbarig opti
misme tot „ontwapenlngs-conferentle” om
doopte, had eigenlijk om half vier moeten be
ginnen. Doch Juist een paar dagen van te vo
ren had Japan een ultimatum naar China ge
zonden en vervolgens Sjanghai gebombardeerd
en Engeland vond het noodlg eenige leelüke
woorden te zeggen aan het adres van Tokio.
Daarvoor was een bizondere zitting noodlg van
den Raad van den Volkenbond, die zich bezig
hield met het conflict In het Verre Oosten en
Engeland scheen die zitting beslist voor de
te
scheen die zitting beslist voor
opening van de Ontwapenlngs-conferentle
willen houden om daarna met een schoone lel
en een gerust geweten aan het ontwapenen te
kunnen gaan. Minister Thomas *n gemoede-
UJker figuur heeft de Britsche diplomatie nooit
gekend! had de verklaring welke hU af moest
leggen, op een stukje papier geschreven, doch
kon blUkbaar niet al te vlot uit zUn eigen
schrift wUs worden. Wat hU echter ontcUferde,
klonk nogal krachtig. Doch hü maakte alles
goed door na eiken volzin dien hü uitstamelde,
eens bemoedigend te knikken naar den Japan
ner Sato, die aan de ronde blauwe tafel naast
hem zat. Genève was vennoedeUJk de eenige
stad ter wereld waar niemand er iets vreemds
in vond dat de Ontwapeningsconferentie een
uur moest worden uitgesteld omdat er oorlog
was aan de Gele Zee.
Trouwens in het algemeen bleek uit niets, dat
Genève zich veel van de Ontwapenings-confe-
rentle aantrok. De „Oenèvols” hadden hun
uiterste best gedaan voor de gelegenheid en drie
nieuwe hotels gebouwd. Op den dag dat de con
ferentie geopend werd, moest officieel bekend
worden gemaakt, dat er, In strijd met zekere
geruchten, in hotels en pensions nog vUftien-
honderd kamers ter beschikking waren!
Van de openbare gebouwen wapperden roode
wlt-gekruiste Zwitsersche vlaggen en banieren
met de geel-roode stedelUke kleuren. De bevol
king vlagde niet, met uitzondering dan van de
communisten, die kans hadden gezien om op
den toren van de Geneefsche (protestant-
schei kathedraal Saint Pierre een Sovjet-vlag
te planten. Ze hadden daar nogal succes mee
ook, want op een flinken afstand is het verschil
tusschen een sikkel en een hamer en een wit
kruis in rood veld niet zoo heel gemakkelUk te
zien. Zoo wapperde de roode lap ongestoord
Vier Zusters van de Orde der Carmelitessen
zUn te Port Moresby (Nw. Guinea) aangeko
men, op weg naar een klein klooster, dat 50
KM. verder het binnenland in, speciaal voor
haar Is gebouwd, en waar zU de rest van haar
leven in volkomen stilte en afzondering zullen
blüven.
ZU gaan haar leven wijden aan het gebed en
het missiewerk onder de primitieve inboorlin
gen, en zullen geheel van de buitenwereld af
gesloten zUn.
ZU zullen ieder in een afzonderlijke cel ver
bluf houden en elkander slechts ontmoeten in
de kleine kapel. Krachtens de bepalingen van
de orde mogen zü geen vleesch eten. Het is
haar verboden kousen en schoenen te dragen.
ZU moeten op stroo slapen en mogen niet in
een spiegel te kljfcen. Ook is het haar verboden
correspondentie te voeren.
Het klooster is gelegen nabü een rivier, te
midden eener prachtige omgeving. Het klimaat
is er echter moordend heet en zeer vochtig. De
malaria vormt een voortdurend gevaar.
De vier Zusters zullen zelf voor haar onder
houd moeten werken, voorzoover zij niet door
eventueele giften worden gesteund.
*erkeUjk verkeerds zou doen," zei Jimmy ,.Tot
nu toe heeft hU zich aardig goed gehouden.
hU heeft er zich bü Coote ingewerkt en het
ziet er naar uit, dat dat ren vast baantje zal
werden."
«Hoofdinspecteur Battle,” zei Bundle."
«Ja, lady Eileen.”
„Vindt u het niet raar, dat sir Oswald niet
wat hu deed, toen hü Midden In den nacht
tot het bewustiijn terug dan Jimmy Thesiger.
Het duurde langer en t was oneindig artistie
ker. Artistiek was Bundle s woord. Ze was Ijve
rig in haar hulpbetoondat grootelüks be
stond in het toedienen van koud water.... en
de gravin had er oogenbllkkelijk op gereageerd
terwlj! ze met een witte verwezen nand over
haar voorhoofd streek en zwakjes mompelde.
Op dat oogenblik kwam Bill, eindelijk ont
heven van zUn plichten betreffende oe telefoon
en de doktoren, -de kamer binnenstermen en
ging er naar Bundle’s meening onmiddellUk toe
over, zich als een betreurenswaardlgen idioot
aan te stellen.
HU had zich over de gravin gebogen met een
bezorgd en ernstig gezicht en sprak haar met
een aantal idiote zinnetjes aan.
„Zeg gravin. Het is in orde Het is heusen
in orde. Probeer maar niet te spreken. Het is
slecht, voor u. Blijf maar stil liggen. Binnen
een minuut bent u weer heelemaal- in orde.'
U zult u alles wel weer herinneren. Zeg niets
voor u heelemaal in orde bent. Doe er uw tUd
over. Drink maar een slokje water. Drink wat
brandewijn Dat is het beste er voor. Denk je
niet Bundle, dat wat brandewijn.
„Om ’s hemels wil BUI, laat haar toch met
rust.” zei Bundle gemelijk. „Ze tel wel bU
komen."
En met een bedreven hand gooide ee een
massa keud water over het keurig opgemaakte
gezicht van de gravin. De gravin kromp ineen
en ging rechtop zitten. Ze leek uu al veel klaar-
yoor den physioloog Abderhalden is onlangs
1 mededeeling gedaan van zUne onderzoe-
klngen, die tot doel hadden door toepas
sing van een chemische reactie den leeftUd van
dieren en menschen te bepalen.
Het uitgangspunt vormde de zg. afbraak-
reactie van eiwit in Moed. Spuit men nJ. bU
een dier een eiwitstof In, die van vreemden
oorsprong is b.v. kippen-etwtt bU een konUn,
dan ontstaat er In het lichaam een stof, die in
de bloedvloelstof overgaat en de eigenschap
heeft om hetzelfde eiwit te splitsen. Neemt men
dus van het voorbehandelde dier een weinig
bloed af, dan kan men langs chemlschen weg
het eiwltsplitsend vermogen van de bloedvloei-
stof onderzoeken. Deze elwitafbraakreactie is
nu specifiek. Dat wil zeggen, dat alleen het
eiwit kan worden afgebroken, waarmede het
proefdier ingespoten werd. Door het specifiek
karakter van deze reactie is b.v. een toepassing
in de gerechtelUke geneeskunde mogelUk. Wordt
bUv. een konijn met menschenbloed ingespoten,
dan verkrijgt de bloedvloelstof van het dier de
eigenschap om alleen menschelljk bloed-elwlt
te splitsen.
Daardoor kan worden uitgemaakt of een
bloedvlek, b.v. op kleeren gevonden, van men
schelUke éf dierlijke herkomst is.
Abderhalden heeft in Jaren lang voortgezette
proefnemingen trachten aan te toonen, dat ook
het eiwit van verschillende organen specifieke
efbraakstoffen bU inspuiting doet ontstaan.
Geheel specifiek zUn echter de orgaanreac-
ties niet, maar er bestaan zeker quantitatieve
verschillen.
In zUn laatste mededeeling heeft deze ge
leerde bericht, dat een met eiwit van een jong
dier (of mensch) voorbehandeld proefdier dit
eiwit beter kan splitsen, dan het eiwit van de
zelfde diersoort en hetzelfde orgaan, maar van
een ouder Individu afkomstig. Uit deze proeven
zou dus niet alleen blUken, hoe gevoelig de
Joloedreactie is, maar tevens dat er tusschen het
eiwit van een jong en oud organisme geringe
scheikundige verschillen bestaan.
Hoewel dit feit niet zoozeer verwondering be
hoeft te wekken, daar immers allerlei veran
deringen in het lichaam bU het verouderen op
treden. toch Is de ontdekking van Abderhalden
Indien zij verdere onderzoekingen bevestigt
van belang voor medische en wellicht ook
gerechtelUke geneeskundige vraagstukken.
A I 17 A °p dlt blad ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen T7 ’TEwfl by levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 blJ een ongeval met OKA blJ verlies van een hant»
I «I <r< XA Tit. JI lil Cs O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen F «Jtze" verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen JT .1 OVJe" doodelljken afloop JL MwW e" een voet of een oog
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
jM*6sa«ètssssseessnssss*«snssMsèe*ssa6M6M»as*s^
MsseaaaaeaaeeaeiaaaeesMtsaatastaeeeaeeaaatMeaasa
grootste café’s, drukste dancing, eenige winkel
galerij en meest besproken verkeersobstakel Is,
maar bovendien een monumentaal station, was
bet druk. Achter eiken trein reed een gereser
veerde wagon en in elk eerste klas-rUtuig wa
ren gereserveerde coupé’s en daar stapten daif
plechtige politici uit, stramme generaals in bur
ger, deftige deskundigen en geestdriftige amb
tenaren „van Oorlog", die nog niet beseften wat
hun boven het hoofd hing en in den waan ver
keerden dat zoo’n reisje naar Genève een bui
tenkansje was. De Zwitsersche douaniers, die
anders nog een tikje lastiger kunnen zUn dan
de Nederlandsche, waren zoo aan de diploma
tieke paspoorten gewoon geraakt, dat schrUver
dezes, toen hij op zoek naar zUn paspoort een
oude Italiaansche legltlmatlekaart uit zUn zak
opdiepte, zonder zUn koffer te openen mocht
doorgaan, terwUl er bU al die vriendeUjkheld
nog keurig netjes gesalueerd werd ook.
Het waren echter niet allemaal politici en
generaals, deskundigen, ambtenaren en journa
listen die per Plii. „gare Comavln” binnen
stoomden. Er waren ook massa’s dames, die
wagons en wagons vol kisten met petitionne
menten, moties, handteekeningen, resoluties,
brieven, telegrammen, briefkaarten en Ik weet
niet wat meer meebrachten. Het waren de ver
tegenwoordigsters van bonden en vereenigingen
uit alle deelen der Wereld en wanneer men de
fabelachtige cUfers bekeek der stemmen voor
ontwapening die zU meebrachten, dan vroeg
men zich elgenlUk af waarom de heeren politici
niet naar huls gingen en de zaak als afgec
beschouwden. Doch de werkelijkheid is dik-
fnuikend voor idealisme. En vooral te Gei
is de werkelükheld wreed. Het begon al
„gare Comavln” waar de douaniers de zorgvul
dig dichtgemaakte kisten openbraken en om
woelden om er daarna een rood papiertje op te
plakken: vrU van rechten. Klinkt het niet een
beetje als: monster zonder waarde?
En nog veel meer papier stroomde er te Ge
nève binnen. WU bedoelen de „aanteekenlngen
en documenten" der delegaties. Dultschland had
twee groote verhuiswagens noodlg om ze naar
„Hotel Mëtropole” te brengen. Japan kreeg 130
kisten thuis bezorgd, Amerika 120. Voor Frank
rijk reden er drie groote vrachtauto's van de
qual d'Orsay naar de qual des Bergues. En het
allerslechtst was mr. Thomas er aan toe, die,
zoolang Sir John Simon niet kon overkomen,
d- leiding had der Britsche delegatie, want het
notitieboekje dat het Foreign Office hem had
toegezonden en dat 110 kisten vulde, was niet
alleen niet^aangekomen, toen de Ontwapenings
conferentie' begon, doch zelfs volslagen zoek.
„Neen,” zei Battle, „daar heb ik een heel
andere theorie over. Dat pakje. juf*rouw Wide,
werd opzettelUk naar u toegegooid.... ten
minste dat veronderstel ik."
„Naar mi)?’’
„Zullen we zeggen naar dengene, die de dief
dacht dat u was?”
„Dat wordt heel Ingewikkeld,” zei Jimmy.
Thesiger, toen u in deze kamer
hebt u het licht toen ook aange-
hier."
,,Doe er uw tUd over,” zei Bil. „Spreek niet
voor u weer heelemaal in orde bent.'
De gravin trok haar kleeren dichter om zich
heen.
,Jk herinner het me weer,” mompelde ae. ,,Ik
„MUnheer
kwaamt,
draald?”
„En er was niemand in de kamer?’
„Heelemaal niemand."
„Maar tevoren heeft u gedacht, dat u iemand
beneden hoorde bewegen?”
heeschdat wil zeggen toen ik hem bU zUn
Icteel had. HU «ei: „La me loa, ouwe Jongen,"
of iets dergeUJks." s-
„Een opgevoed iemand dus”
„Ja. dat vermoed ik wel. Dat zei hU in leder
geval.”
„Toch begrijp ik het niet heelemaal van dat
pakje." zei Loraine. „Waarom gooide hU het
Wade," zei hU- „Hebt u er veel..,, hm..., neer. Wat het omdat het hem hinderde bu het
niet vanaf den eersten dag op jouw
kamer, toen jullie beiden me uitlegden hoe het
1 best voor me was, rustig thuis te bltlven. buiten
gevaar. Ik zei niets, maar toen nam Ik een
besluit."
„Dat heb ik half vermoed,” zei Bundle.
berustte er zoo verrassend in. Ik had kunnen
weten, dat je iets in je schild voerde.”
„Ik vond, dat je merewaardig verstandig
waart,” vond Jimmy Thesiger.
„Echt iets voor Jou, beste Jimmy,” «el
Loraine. „Het was gemakkelUk genoeg om Jou
te bedriegen."
„Dank Je voor deze vriéndelijke woorden," sei
Jimmy, „ga door en trek je niets van me aan alles wat Ik zeggen kan. HU fluisterde even
„Toen Je opbelde en zei. dat er gevaar kon
zUn. was Ik vaster besloten dan ooit," ging
Loraine door. .Jk ging naar Harrods en kocht
een pistool. Hier is het.” ZU haalde een keurig
wapentje voor den dag en hootdinspecteur
Battel nam het van haar over en onderzocht
het.
.Een echt doodeUJk klein wapen mejuffrouw
herinner het me weer.”
Ze keek naar het kleine groepje dat om haar
heen stond. Misschien trof haar iets in die op
lettende belangstelling, als gebrek aan meege
voel. in elk geval lachte ze tegen bet eene ge
zicht, dat een geheel tegenovergestelde emotie
vertoonde.
..Och, mijn groote Engelschmen." zei ze heel
zacht. „Wees niet bezorgd. Ik ben weer in
orde.”
„O, maar is dat werkelijk?' vroeg BUI be
zorgd.
..WerkelUk.”
ZU glimlachte hem geruststellend toe.
„WU Hongaren hebben stalen zenuwen.”
Een uitdrukking van diepe verlichting gleed
.>ver Bill's gezicht. Daarna werd ole uitdrukking
echter zoo sullig, dat Bundle hot vei langen In
zich voelde opkomen om hem te trappen.
„Drink wat water.” zei ze koud.
De gravin weigerde water. Jimmy vriendelU-
ker voor schoonheid in nood, stelde een cocktail
voor. Dit voorstel werd door de gravtn gunottg
aanvaard. Toen ze hem uitgedronken had. keek
ze nog eens rond nu met levendige! blik
„Vertel me eens: Wat is er gebeurd?” vroeg
ze kort
Sir Mac Pheraon Robertson, de Australische
fabrikant, die de Melboume-race heeft gefinan
cierd. zal een bezoek brengen aan Engeland.
Den vliegtuigfabriek heeft hem een rondreis
per vliegtuig door Engeland aangeboden uit
erkentelijkheid voor het feit, dat hU de Mel
bourne-race heeft mogelUk gemaakt.
Op 19 Februari zal hU van Melbourne ver-
tnfcken.
door den tuin zwierf?”
„O,” zei Battle. ,JSlr Oswald is een groot man
*n een groot man weet altiid. dat het beter ts
biets uit te leggen, tenzij een uitleg wordt
Eeëtscht. Zich uitputten in uitleggingen en ver
ontschuldigingen is altijd een teeken van zwak
heid. Sir Oswald weet dit even goed als lk.7
HU «al niet binnenkomen om uit te leggen en
«Un excuses aan te bieden. HU schrUdt eenvou
dig binnen en neemt mij duchtig onderhanden.
B*r Oswald is een groot man.”
Er klonk zulk een warme bewondering uit den
too® van den hoofdinspecteur, dat Bundle
twee volle dagen en daarna had de brandweer
nog een heelen dag werk om hrt ding af te
scheuren.
Langs het Lëman-Meer en aan de kade van
de Rhöne waren de dure hotels gepavoiseerd als
pleizierbooten. Alle delegaties werden door de
hotel-dlrecties op hun eigen vlag, natuurlijk in
zeer respectabele afmetingen, getracteerd. Deze
attentie leverde weinig moeilUkheden op waar
landen als Amerika, Engeland, Japan. Dultsch
land en Italië hun prestige probeerden op te
houden door om-en-om honderd kamers en
daardoor practisch een heel hotel te huren
Doch elders, zooals bU voorbeeld bU „Hotel des
Bergues”, waar de Nederlandsche en de Fran-
sche en de Belgische en nóg een dozUn andere
delegaties vertoefden, ontstond een schouwspel
dat misschien iets te bont was om met de di
plomatieke waardigheid geheel in overeenstem
ming genoemd te kunnen worden.
Zondags maakten vele Geneefsche gezinnen
van het mooie weer en van den vrijen dag ge
bruik om eens te gaan kijken naar het strenge
„Palals du Grand Consell” aan de place Neuve,
waar de conferentie gehouden zou worden. Er
was echter niet veel te zien. Een inscriptie met
eenige woorden van hun stadgenoot Jean
Jacques Rousseau en verder niets dan een aan
tal groote witte borden met blauwe letters: in
gang voor de delegaties, voor de diplomatieke
tribune, voor de pers, voor genoodigden. De
meesten dwaalden dan ook al spoedig naar het
kennisje, dat op de open vlakte achter het
„Palals du Grand Consell” was opgericht fen
waarvan de Jammerende pierementen In de ko
mende dagen meermalen zeer sympathiek zou
den dóórklinken in de niet zeer boeiende ver
gaderingen der Ontwapenlngs-conferentle.
Alles wat Genève verder aan gemeenteperso-
neel bezat, schilderde breede roode strepen op
de straten en de pleinen met het doel dat tus
schen die strepen auto’s zouden worden gepar
keerd. Men was met die strepen uiterst royaal.
Zélfs wanneer al de vier-en-zestig delegaties t
voorbeeld van Japan gevolgd hadden en over-
al verschenen waren met een stoet van zestien
JRolls-Royces”, die voornaam rulschten als de
zijden japon van een douairière, dan had men
bog strepen overgehouden!
Aan „gare Comavln” dat niet alleen Genève’s
Tijdens een bijzonder interview, dat Gandhi
aan Reuter heeft toegestaan, gaf de Mahatma
als «Un meening omtrent de in verschillende
Europeesche landen toegepaste geboortebeper
king te kennen, dat dit gelUk staat met zelf
moord van het ras, en dat de betreffende lan
den fiun fout pas zullen inzien, wanneer het te
laat is.
Waar van het geboortecijfer beperking ook
wordt toegepast, aldus Gandhi, de resultaten
zUn steeds ontstellend. Het eenige resultaat is
steeds, dat het kwaad en de zelfzuchtigheid
bevorderd worden. De eenige staatsman, die het
gevaar blijkt In te zien, zoo vervolgde de be
schermer der paria’s, is Mussolini, die hierin
zün grootheid toont.
Het is onzin, te verklaren, dat Mussolini de
zaak van een militairistisch standpunt beziet.
Hierin, als in andere kwesties heeft hij een open
oog voor de moreele en economische zijde van
de zaak, en Indien hU erin slaagt, de Italianen
vaat te doen houden aan hun gezonde tradities
van bet huwelUksleven, zal Italië de leidende
natie in Europa worden, niet door wapenge
weld, doch door maatschappelijke en moreele
kracht.
Het Interview vond plaats In de primitieve
hut, waarin Gandhi woont. De Mahatma zat
met gekruiste beenen cp kussens op den grond.
In een hoek van het kleine vertrek zat zwij
gend Sjrimati Mlra Ben, de dochter van den
thans overleden Engelschen admiraal Sir Ed
mund Slade. die sedert acht Jaar Gandhi's
toegewijde discipel is.
-j-'y trein zette zich in beweging. Bulten
I 1 mijzelf zaten twee menschen in den
coupé: een klein mannetje met heldere
nieuwsgierige oogen en een groote, zwaarlijvige
kerel, met een geweldigen baard.
We hadden nog niet lang gereden, toen het
kleine mannetje z’n tong begon te roeren, waar
ik al bang voor geweest was.
„Prachtige streek hier,” merkte hij op, met een
een blik eerst op den gebaarden man en daarna
op mij.
We keken even op. mompelden iets onver
staanbaars en vestigden onze aandacht weer
op onze kranten.
„En bU dat helder winterweer,” ging het
mannetje moedig voort, „komt dit soort land-
schap bet meest tot z’n recht.”
We gaven geen van beiden antwoord.
„Ik weet nog opperbest," hernam het man
netje met de heldere oogen. „dat ik een paar
jaar geleden dezelfde reis gemaakt heb.” HU
boog zich, om verder te vertellen, voorover, m
de richting van z'n zwaarlljvlgen mede-reizlger,
„Ik was toen
„Pardon!" riep de man met den baard, met
een stentor-stem, en hü liet z'n krant zakken
en keek het kleine mannetje barsch en strak
aan. „Kunt u me ook den julsten tud zeggen?”
,4a.... Ja.... ik denk.... denk het wel,”
stotterde het mannetje, een beetje verschrikt.
,4a.... ik heb t negen minuten over twee. En
m’n horloge is, geloof ik....”
„Aha!” riep de man met den baard op een
toon van groote tevredenheid. „Dan is ’t tijd
om er den brand in te steken. Hebt U misschien
ook een lucifertje?"
Het mannetje tastte in z'n zak. bracht een
doosje lucifers te voorschijn en reikte het z’n
medereiziger over. Ik keek met belangstelling
toe, over den rand van m'n krant heen.
De man met den baard maakte een pakje si
garen open, haalde er twee stuks uit en stak in
lederen boek van z'n mond één. Daarna stak hU
ze aan, doofde met zorg den lucifer, stopte dien,
weer netjes in het doosje en gaf dit aan den
kleinen man terug.
„Ik rook altijd twee sigaren tegelijk.”
verklaarde hij op plechtlgen toon, „en soms
drie, als ik erge haast heb. Dat spaart tijd uit.
En tUd is geld.”
.4a.... Ja dat.... dat is zoo.” stotterde
het mannetje weer en hU keek met zekeren
angst naar den zwaren man met den geweldigen
baard.
„Ja.” ging deze trotsch voort, en nam de twee
sigaren uit z’n mond, in iedere hand één, om
ze ieder weer in den anderen mondhoek te ste
ken, „ik durf te zeggen, dat ik een pakje
sigaren oprook in de helft van den tijd, dien
een doorsnee-mensch er voor noodlg heeft.”
HU zweeg even en keek den kleinen man
loerend aan. .Een mensch büvoorbeeld zooals U,
zei hü minachtend.
„Hè.... ja.... jastamelde het man
netje en bewoog zich onrustig op z'n zitplaats.
De man met den baard trok geweldig aan
z’n twee sigaren, verspreidde daardoor een
dichten rook in den coupé en stond langzaam
op. Met de meeste bedaardheid trok hU J“ en
vest uit en trok te achterste-voren weer aan
Daarna zette hU
ook z'n hoed an
dersom op.
kan
met
eens
den.” sprak hü
met den mees
ten ernst, „of ik liever vóór of achteruit rijd,
daarom doe Ik gewoonlük maar allebei tegelUk.”
Onder het maken van deze curieuze opmer
king. minderde de trein z'n vaart en gleed lang
zaam een station binnen. De man met den baard
keek, nog altüd rookend, naar buiten.
„Dat is mün station niet!" riep hü met een
grafstem. „*t Uwe misschien? In elk geval, u
mag dit station hebben Ik heb 't niet noodlg.”
De kleine man keek hevig verschrikt, wurmde
het portier open, sprong uit den coupé en tip
pelde weg als een aangeschoten konijn.
Ik keek naar den man met den baard. HU
knipoogde schalks tegen me. toen wierp hU
een van de twee sigaren het raampje uit en
bracht kalm z'n jas, vest en hoed weer in de
normale positie.
„Wanneer het zóó niet lukt,” lachte hü ge-
moedelUk. terwUl hü z’n krant weer opnam, „pak
ik ze gewoonlük in hun kraag en zet ze e^*uit.”
Kort en bondig, een uitstekende taktiek,”
lachte ik.
In onze kranten verdiept, reisden we verder
ongestoord door.
(Wordt vervolgd)