uttfiaal den dag van DE ENGELSCHE KAPERS a: I s! O I Dinsdag 2 Februari 1932 begon de Ontwapenings-Conferentie HET GESCHUT DA VERDE BOVEN SJANGHAI o HET GEHEIM VAN DE 7 WIJZERPLATEN 'N TROUWE KLANT III III MAANDAG 4 FEBRUARI 1935 Kamer van voorzitter* Papieren zondvloed Jachtavontuur Interview met Gandhi Te veel ribben Zusters Carmelitessen Ouderdomsbepaling Grijze oudheid Vierjarig wonderkind Risico van het vak te.—’ A Fz De Melbourne-race 4 1 DOOR AGATHA CHRISTIE Geen ttad ter wereld trok zich minder van de ontwapening aan dan Genève I V; Ongewoon reisavontuur I Langt chemitchen weg i e 7, I 'fh „Palals du Grand Consell” was opgericht Ondertusschen wm Mary met de achtergebleven „O," mompelde ze. ,4k ben liter. Ja, Ik ben vond, dat Je merewaardig verstandig Iets lis ►e TWEE EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK HET VERHAAL VAN GRAVIN RADSKY I 1 f M kan me niet voorstellen, dat Pongo Iets Behouden kwam Hal aan den anderen kant en nu zag hü. dat de kloof iets verderop eindigde en dat de rivier uit een onderaardse!) hol te voorschijn kwam. En Hal zag tot zijn groote verbazing nog Iets anders! J bemanning van het schip diep In het wq gedrongen, op zoek naar den kapitein en de Tom piekerde erg over het verlies van het. schil wat er nu moest gedaan orden. Want zij waren 4n een vijandig land, zonder kans om met een schip te kunhen terugkeeren. ,Jk nooit zelf zei Loraine. „Maar Ik vond «nam.... wel. dat het me ligheid sou geven Kernstig. Swr Nietwaar. O bent tl trouw lezer van onac ru briek „Omroepers" U moogt er graag eens m grasduinen. Da zakenman weet van Uw speur- lust te profiteered hij plaatst Zaken-Omroepera, die onze rubriek juist zoo veelzijdig doen zijn en die Uwe regelmatige belangstelling inderdaad motlveeren. -7 door lagen. en Men heeft te Sjanghai een vierjarig wonder kind ontdekt, dat over een buitengewoon ont wikkeld verstand blijkt te beschikken. Het kind kent thans reeds 1000 Chineesche schrifttee- kens. Steeds wil het meer leeren, en van alles wat het ziet, wil het meer bijzonderheden we ten. Door de voortdurende vragen van het kind, is het leven van zijn ouders ondraaglijk gewor den. De vader is in elk geval niet meer zoo dik wijls thiMs als vroeger. HU neemt thans bijzon dere lessen in de hoogere wetenschappen, om den drang van zjjn zoon naar meer kennis be ter te kunnen bevredigen. het me wor- ,.En toen na de deur geprobeerd te hebben, deed u het weer uit en sloot de deur?" Jimmy knikte. Hoofdinspecteur ..Heelemaal nié dat, als ik hetV een gevoel van 1 „Juist," zei Bal „MUn plan was Htr naar toe te komen en te zien wat er aan de hand was. Ik liet den wagen op den weg staan, klom door de heg en ging naar het terras. Ik keek juist om me heen, toenplofer iets viel, recht voor mijn voeten. Ik r.Vpte het op en keek toen om te zien, waar het vandaan kon gekomen zijn. En toen zag ik den man langs het klimot naar beneden klimmen en liep Ik hard weg." „Juist," zei Battle. ..Nu, Juffrouw Wade, kunt u hem eenlgszins beschrijven Het meisje schudde het hoofd. „Het was te donker om veel te zien. Ik geloof, dat hij een groote man was, maar, dat is ongeveer alles." .En au u, mijnheer Thesiger." Battle wendde zich tot hem. „U vocht met den man. Kunt u me lets over hem vertellen?” t „HU was een tamelük stoere man.... dat is ,Toch begrijp Ut het niet heelemaal van dat --..Waarom gooide hü In het ziekenhuis te Parramatta (N.Z. Wales) bevindt zich een vrouw, die in haar nek twee ribben had. behalve de twaalf ribben aan iedere zUde. die ieder normaal mensch heeft. ZU had van deze extra ribben nooit eenigen hinder on dervonden doch toen verlamming in haar ar men en handen optrad, en zU in verband hier mede met X-stralen werd onderzocht, ontdekte men het vreemde verschUnsel. Een der ribben werd- verwUderd. waarop de patiënt de macht over een harer armen herkreeg. De operatie zelf was buitengewoon moeilijk en duurde drie uren. Het mes moest langzaam en met vaste hand langs vele zenuwen en tot vlak nabij het ruggemerg worden geleld. Binnenkort zal thans worden overgegaan tot verwUdering van de an dere rib. Battle keek langzaam em zich heen. Zijn blik hield opeéhs stil bü een groot scherm van Spaansch leer dat dicht bjj een van de boekenkasten stond. HU'schreed bruusk de kamer door en keek er achter. HU ultte een scherpen kreet, die de drie Jonge menschen snel naar hem toe deed komen. Ineengestort op den vloer, volkomen bewuste loos, lag gravin Radzky. Een on-offlcieele statisticus heeft ontdekt, dat de Fransche Kamer van Afgevaardigden met recht een „Kamer van Voorzitters” ge noemd sou kunnen worden, want van de 600 afgevaardigden hebben er 500 officieel het recht op dezen titel, en de overige 100 on-offldeeL Er zUn 27 kamercommissies, ieder met een voor zitter en 6 A 10 vice-voorsitters. Zoowel voor zitter als vice-voorzitters worden steeds aan gesproken als ..Meneer de voorzitter." Er zUn minstens dertig groepen van afgevaardigden, met evenzoovele voorzitters. Deze groepen zUn gevormd voor de behartiging van speciale be langen, zooals die der handelsrelzlgers, distil lateurs, beetwortelboeren, lijders aan longont steking, dragers van decoraties, marskramers, enz., waarbU nog komt, dat de groep van huis eigenaren b.v. een groep van huurders nood- zakelUk maakt, die der vrijmetselaars tot die van tegenstanders van vrijmetselarij enz. Bo vendien eens voorzitter. altUd voorzitter. Een lid, dat eenmaal voorzitter van een groep of commissie is geweest, wordt later nog steeds als „Meneer de voorzitter" aangesproken. Indien men daarom aan een afgevaardigde wordt voor gesteld en diens naam vergeet, kan men hem altijd veilig ais „Meneer de voorzitter” aan spreken. Tijdens werkzaamheden In een groeve aan de kust van Palestina, nabu de Joodsche kolonie Hedera ten Zuiden van Haifa, heeft men gra ven gevonden, welke 6000 jaar oud zUn. De menschelUke overblUfselen. die men heeft opgegraven, bevonden zich in kisten van leem. De gevonden brokstukken bleken tezamenge- voegd het model yan een huls te vormen uit een periode, die 60 eeuwen achter ons ligt. I Terwijl de anderen beraadslaagden, ging Mary wa ter halen uit een riviertje, dat vlak bü het kamp was. Geheel in gedachten ging zü verder en lette nergens op. De Hongaarsche grondbezitter. Vorst Sul- kowski, heeft een Interessant jachtavontuur be leefd. HU zag hoe zUn hond plotseling in het struikgewas verdween en zich daar van een groot dier meester maakte. Het bleek een otter te zUn, waarmee de hond een strUd op leven en dood voerde. Vorst Sul- kowskl greep een dikken tak en kwam hiermee den hond te hulp, die anders waarschijnlijk het onderspit had moeten delven. Het is onver klaarbaar hoe de otter, die onschadelijk kon worden gemaakt, op het vasteland terecht kwam. De beroemde leeuwentemmer Clyde Beatty is door een pas geïmporteerden leeuw aangeval len en gewond. De temmer trachtte het dier eenige eenvoudige kunstjes te leeren, toen het Beatty plotseling besprong en eenige ribben brak. Inmiddels toegeschoten helpers wisten den temmer uit de klauwen van zijn leerling te be- vrUden. „En nu,” zei hoofdinspecteur Battle, terwUl hij rondkeek met een lichte tinteling In zijn oogen, „nu we zoo vriendschappelUk bij elkaaar zUn, zou Ik graag hooren hoe het,kaam, dat Juffrouw Wade zoo precies op tijd op het tooneel verscheen." ,,Ze moest zich schamen.” zei Jimmy, ,jko- als ze ons voor den mal gehouden heeft.” „Waarom moest Ik overal bulten gehouden wor den,” riep Loraine driftig. Dat wou ik niet. neen. -J—i n zoo is het dan al weer drie Jaren ge- H leden, dat Dinsdag 2 Februari 1932 om half vUf ’s middags te Genève de Ont wapeningsconferentie begon. De „Conferentie tot Vermindering en Beperking der Bewape ning”, zooals datgene heette wat de openbare meening niet zonder een zeker voorbarig opti misme tot „ontwapenlngs-conferentle” om doopte, had eigenlijk om half vier moeten be ginnen. Doch Juist een paar dagen van te vo ren had Japan een ultimatum naar China ge zonden en vervolgens Sjanghai gebombardeerd en Engeland vond het noodlg eenige leelüke woorden te zeggen aan het adres van Tokio. Daarvoor was een bizondere zitting noodlg van den Raad van den Volkenbond, die zich bezig hield met het conflict In het Verre Oosten en Engeland scheen die zitting beslist voor de te scheen die zitting beslist voor opening van de Ontwapenlngs-conferentle willen houden om daarna met een schoone lel en een gerust geweten aan het ontwapenen te kunnen gaan. Minister Thomas *n gemoede- UJker figuur heeft de Britsche diplomatie nooit gekend! had de verklaring welke hU af moest leggen, op een stukje papier geschreven, doch kon blUkbaar niet al te vlot uit zUn eigen schrift wUs worden. Wat hU echter ontcUferde, klonk nogal krachtig. Doch hü maakte alles goed door na eiken volzin dien hü uitstamelde, eens bemoedigend te knikken naar den Japan ner Sato, die aan de ronde blauwe tafel naast hem zat. Genève was vennoedeUJk de eenige stad ter wereld waar niemand er iets vreemds in vond dat de Ontwapeningsconferentie een uur moest worden uitgesteld omdat er oorlog was aan de Gele Zee. Trouwens in het algemeen bleek uit niets, dat Genève zich veel van de Ontwapenings-confe- rentle aantrok. De „Oenèvols” hadden hun uiterste best gedaan voor de gelegenheid en drie nieuwe hotels gebouwd. Op den dag dat de con ferentie geopend werd, moest officieel bekend worden gemaakt, dat er, In strijd met zekere geruchten, in hotels en pensions nog vUftien- honderd kamers ter beschikking waren! Van de openbare gebouwen wapperden roode wlt-gekruiste Zwitsersche vlaggen en banieren met de geel-roode stedelUke kleuren. De bevol king vlagde niet, met uitzondering dan van de communisten, die kans hadden gezien om op den toren van de Geneefsche (protestant- schei kathedraal Saint Pierre een Sovjet-vlag te planten. Ze hadden daar nogal succes mee ook, want op een flinken afstand is het verschil tusschen een sikkel en een hamer en een wit kruis in rood veld niet zoo heel gemakkelUk te zien. Zoo wapperde de roode lap ongestoord Vier Zusters van de Orde der Carmelitessen zUn te Port Moresby (Nw. Guinea) aangeko men, op weg naar een klein klooster, dat 50 KM. verder het binnenland in, speciaal voor haar Is gebouwd, en waar zU de rest van haar leven in volkomen stilte en afzondering zullen blüven. ZU gaan haar leven wijden aan het gebed en het missiewerk onder de primitieve inboorlin gen, en zullen geheel van de buitenwereld af gesloten zUn. ZU zullen ieder in een afzonderlijke cel ver bluf houden en elkander slechts ontmoeten in de kleine kapel. Krachtens de bepalingen van de orde mogen zü geen vleesch eten. Het is haar verboden kousen en schoenen te dragen. ZU moeten op stroo slapen en mogen niet in een spiegel te kljfcen. Ook is het haar verboden correspondentie te voeren. Het klooster is gelegen nabü een rivier, te midden eener prachtige omgeving. Het klimaat is er echter moordend heet en zeer vochtig. De malaria vormt een voortdurend gevaar. De vier Zusters zullen zelf voor haar onder houd moeten werken, voorzoover zij niet door eventueele giften worden gesteund. *erkeUjk verkeerds zou doen," zei Jimmy ,.Tot nu toe heeft hU zich aardig goed gehouden. hU heeft er zich bü Coote ingewerkt en het ziet er naar uit, dat dat ren vast baantje zal werden." «Hoofdinspecteur Battle,” zei Bundle." «Ja, lady Eileen.” „Vindt u het niet raar, dat sir Oswald niet wat hu deed, toen hü Midden In den nacht tot het bewustiijn terug dan Jimmy Thesiger. Het duurde langer en t was oneindig artistie ker. Artistiek was Bundle s woord. Ze was Ijve rig in haar hulpbetoondat grootelüks be stond in het toedienen van koud water.... en de gravin had er oogenbllkkelijk op gereageerd terwlj! ze met een witte verwezen nand over haar voorhoofd streek en zwakjes mompelde. Op dat oogenblik kwam Bill, eindelijk ont heven van zUn plichten betreffende oe telefoon en de doktoren, -de kamer binnenstermen en ging er naar Bundle’s meening onmiddellUk toe over, zich als een betreurenswaardlgen idioot aan te stellen. HU had zich over de gravin gebogen met een bezorgd en ernstig gezicht en sprak haar met een aantal idiote zinnetjes aan. „Zeg gravin. Het is in orde Het is heusen in orde. Probeer maar niet te spreken. Het is slecht, voor u. Blijf maar stil liggen. Binnen een minuut bent u weer heelemaal- in orde.' U zult u alles wel weer herinneren. Zeg niets voor u heelemaal in orde bent. Doe er uw tUd over. Drink maar een slokje water. Drink wat brandewijn Dat is het beste er voor. Denk je niet Bundle, dat wat brandewijn. „Om ’s hemels wil BUI, laat haar toch met rust.” zei Bundle gemelijk. „Ze tel wel bU komen." En met een bedreven hand gooide ee een massa keud water over het keurig opgemaakte gezicht van de gravin. De gravin kromp ineen en ging rechtop zitten. Ze leek uu al veel klaar- yoor den physioloog Abderhalden is onlangs 1 mededeeling gedaan van zUne onderzoe- klngen, die tot doel hadden door toepas sing van een chemische reactie den leeftUd van dieren en menschen te bepalen. Het uitgangspunt vormde de zg. afbraak- reactie van eiwit in Moed. Spuit men nJ. bU een dier een eiwitstof In, die van vreemden oorsprong is b.v. kippen-etwtt bU een konUn, dan ontstaat er In het lichaam een stof, die in de bloedvloelstof overgaat en de eigenschap heeft om hetzelfde eiwit te splitsen. Neemt men dus van het voorbehandelde dier een weinig bloed af, dan kan men langs chemlschen weg het eiwltsplitsend vermogen van de bloedvloei- stof onderzoeken. Deze elwitafbraakreactie is nu specifiek. Dat wil zeggen, dat alleen het eiwit kan worden afgebroken, waarmede het proefdier ingespoten werd. Door het specifiek karakter van deze reactie is b.v. een toepassing in de gerechtelUke geneeskunde mogelUk. Wordt bUv. een konijn met menschenbloed ingespoten, dan verkrijgt de bloedvloelstof van het dier de eigenschap om alleen menschelljk bloed-elwlt te splitsen. Daardoor kan worden uitgemaakt of een bloedvlek, b.v. op kleeren gevonden, van men schelUke éf dierlijke herkomst is. Abderhalden heeft in Jaren lang voortgezette proefnemingen trachten aan te toonen, dat ook het eiwit van verschillende organen specifieke efbraakstoffen bU inspuiting doet ontstaan. Geheel specifiek zUn echter de orgaanreac- ties niet, maar er bestaan zeker quantitatieve verschillen. In zUn laatste mededeeling heeft deze ge leerde bericht, dat een met eiwit van een jong dier (of mensch) voorbehandeld proefdier dit eiwit beter kan splitsen, dan het eiwit van de zelfde diersoort en hetzelfde orgaan, maar van een ouder Individu afkomstig. Uit deze proeven zou dus niet alleen blUken, hoe gevoelig de Joloedreactie is, maar tevens dat er tusschen het eiwit van een jong en oud organisme geringe scheikundige verschillen bestaan. Hoewel dit feit niet zoozeer verwondering be hoeft te wekken, daar immers allerlei veran deringen in het lichaam bU het verouderen op treden. toch Is de ontdekking van Abderhalden Indien zij verdere onderzoekingen bevestigt van belang voor medische en wellicht ook gerechtelUke geneeskundige vraagstukken. A I 17 A °p dlt blad ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen T7 ’TEwfl by levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 blJ een ongeval met OKA blJ verlies van een hant» I «I <r< XA Tit. JI lil Cs O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen F «Jtze" verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen JT .1 OVJe" doodelljken afloop JL MwW e" een voet of een oog AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL jM*6sa«ètssssseessnssss*«snssMsèe*ssa6M6M»as*s^ MsseaaaaeaaeeaeiaaaeesMtsaatastaeeeaeeaaatMeaasa grootste café’s, drukste dancing, eenige winkel galerij en meest besproken verkeersobstakel Is, maar bovendien een monumentaal station, was bet druk. Achter eiken trein reed een gereser veerde wagon en in elk eerste klas-rUtuig wa ren gereserveerde coupé’s en daar stapten daif plechtige politici uit, stramme generaals in bur ger, deftige deskundigen en geestdriftige amb tenaren „van Oorlog", die nog niet beseften wat hun boven het hoofd hing en in den waan ver keerden dat zoo’n reisje naar Genève een bui tenkansje was. De Zwitsersche douaniers, die anders nog een tikje lastiger kunnen zUn dan de Nederlandsche, waren zoo aan de diploma tieke paspoorten gewoon geraakt, dat schrUver dezes, toen hij op zoek naar zUn paspoort een oude Italiaansche legltlmatlekaart uit zUn zak opdiepte, zonder zUn koffer te openen mocht doorgaan, terwUl er bU al die vriendeUjkheld nog keurig netjes gesalueerd werd ook. Het waren echter niet allemaal politici en generaals, deskundigen, ambtenaren en journa listen die per Plii. „gare Comavln” binnen stoomden. Er waren ook massa’s dames, die wagons en wagons vol kisten met petitionne menten, moties, handteekeningen, resoluties, brieven, telegrammen, briefkaarten en Ik weet niet wat meer meebrachten. Het waren de ver tegenwoordigsters van bonden en vereenigingen uit alle deelen der Wereld en wanneer men de fabelachtige cUfers bekeek der stemmen voor ontwapening die zU meebrachten, dan vroeg men zich elgenlUk af waarom de heeren politici niet naar huls gingen en de zaak als afgec beschouwden. Doch de werkelijkheid is dik- fnuikend voor idealisme. En vooral te Gei is de werkelükheld wreed. Het begon al „gare Comavln” waar de douaniers de zorgvul dig dichtgemaakte kisten openbraken en om woelden om er daarna een rood papiertje op te plakken: vrU van rechten. Klinkt het niet een beetje als: monster zonder waarde? En nog veel meer papier stroomde er te Ge nève binnen. WU bedoelen de „aanteekenlngen en documenten" der delegaties. Dultschland had twee groote verhuiswagens noodlg om ze naar „Hotel Mëtropole” te brengen. Japan kreeg 130 kisten thuis bezorgd, Amerika 120. Voor Frank rijk reden er drie groote vrachtauto's van de qual d'Orsay naar de qual des Bergues. En het allerslechtst was mr. Thomas er aan toe, die, zoolang Sir John Simon niet kon overkomen, d- leiding had der Britsche delegatie, want het notitieboekje dat het Foreign Office hem had toegezonden en dat 110 kisten vulde, was niet alleen niet^aangekomen, toen de Ontwapenings conferentie' begon, doch zelfs volslagen zoek. „Neen,” zei Battle, „daar heb ik een heel andere theorie over. Dat pakje. juf*rouw Wide, werd opzettelUk naar u toegegooid.... ten minste dat veronderstel ik." „Naar mi)?’’ „Zullen we zeggen naar dengene, die de dief dacht dat u was?” „Dat wordt heel Ingewikkeld,” zei Jimmy. Thesiger, toen u in deze kamer hebt u het licht toen ook aange- hier." ,,Doe er uw tUd over,” zei Bil. „Spreek niet voor u weer heelemaal in orde bent.' De gravin trok haar kleeren dichter om zich heen. ,Jk herinner het me weer,” mompelde ae. ,,Ik „MUnheer kwaamt, draald?” „En er was niemand in de kamer?’ „Heelemaal niemand." „Maar tevoren heeft u gedacht, dat u iemand beneden hoorde bewegen?” heeschdat wil zeggen toen ik hem bU zUn Icteel had. HU «ei: „La me loa, ouwe Jongen," of iets dergeUJks." s- „Een opgevoed iemand dus” „Ja. dat vermoed ik wel. Dat zei hU in leder geval.” „Toch begrijp ik het niet heelemaal van dat pakje." zei Loraine. „Waarom gooide hU het Wade," zei hU- „Hebt u er veel..,, hm..., neer. Wat het omdat het hem hinderde bu het niet vanaf den eersten dag op jouw kamer, toen jullie beiden me uitlegden hoe het 1 best voor me was, rustig thuis te bltlven. buiten gevaar. Ik zei niets, maar toen nam Ik een besluit." „Dat heb ik half vermoed,” zei Bundle. berustte er zoo verrassend in. Ik had kunnen weten, dat je iets in je schild voerde.” „Ik vond, dat je merewaardig verstandig waart,” vond Jimmy Thesiger. „Echt iets voor Jou, beste Jimmy,” «el Loraine. „Het was gemakkelUk genoeg om Jou te bedriegen." „Dank Je voor deze vriéndelijke woorden," sei Jimmy, „ga door en trek je niets van me aan alles wat Ik zeggen kan. HU fluisterde even „Toen Je opbelde en zei. dat er gevaar kon zUn. was Ik vaster besloten dan ooit," ging Loraine door. .Jk ging naar Harrods en kocht een pistool. Hier is het.” ZU haalde een keurig wapentje voor den dag en hootdinspecteur Battel nam het van haar over en onderzocht het. .Een echt doodeUJk klein wapen mejuffrouw herinner het me weer.” Ze keek naar het kleine groepje dat om haar heen stond. Misschien trof haar iets in die op lettende belangstelling, als gebrek aan meege voel. in elk geval lachte ze tegen bet eene ge zicht, dat een geheel tegenovergestelde emotie vertoonde. ..Och, mijn groote Engelschmen." zei ze heel zacht. „Wees niet bezorgd. Ik ben weer in orde.” „O, maar is dat werkelijk?' vroeg BUI be zorgd. ..WerkelUk.” ZU glimlachte hem geruststellend toe. „WU Hongaren hebben stalen zenuwen.” Een uitdrukking van diepe verlichting gleed .>ver Bill's gezicht. Daarna werd ole uitdrukking echter zoo sullig, dat Bundle hot vei langen In zich voelde opkomen om hem te trappen. „Drink wat water.” zei ze koud. De gravin weigerde water. Jimmy vriendelU- ker voor schoonheid in nood, stelde een cocktail voor. Dit voorstel werd door de gravtn gunottg aanvaard. Toen ze hem uitgedronken had. keek ze nog eens rond nu met levendige! blik „Vertel me eens: Wat is er gebeurd?” vroeg ze kort Sir Mac Pheraon Robertson, de Australische fabrikant, die de Melboume-race heeft gefinan cierd. zal een bezoek brengen aan Engeland. Den vliegtuigfabriek heeft hem een rondreis per vliegtuig door Engeland aangeboden uit erkentelijkheid voor het feit, dat hU de Mel bourne-race heeft mogelUk gemaakt. Op 19 Februari zal hU van Melbourne ver- tnfcken. door den tuin zwierf?” „O,” zei Battle. ,JSlr Oswald is een groot man *n een groot man weet altiid. dat het beter ts biets uit te leggen, tenzij een uitleg wordt Eeëtscht. Zich uitputten in uitleggingen en ver ontschuldigingen is altijd een teeken van zwak heid. Sir Oswald weet dit even goed als lk.7 HU «al niet binnenkomen om uit te leggen en «Un excuses aan te bieden. HU schrUdt eenvou dig binnen en neemt mij duchtig onderhanden. B*r Oswald is een groot man.” Er klonk zulk een warme bewondering uit den too® van den hoofdinspecteur, dat Bundle twee volle dagen en daarna had de brandweer nog een heelen dag werk om hrt ding af te scheuren. Langs het Lëman-Meer en aan de kade van de Rhöne waren de dure hotels gepavoiseerd als pleizierbooten. Alle delegaties werden door de hotel-dlrecties op hun eigen vlag, natuurlijk in zeer respectabele afmetingen, getracteerd. Deze attentie leverde weinig moeilUkheden op waar landen als Amerika, Engeland, Japan. Dultsch land en Italië hun prestige probeerden op te houden door om-en-om honderd kamers en daardoor practisch een heel hotel te huren Doch elders, zooals bU voorbeeld bU „Hotel des Bergues”, waar de Nederlandsche en de Fran- sche en de Belgische en nóg een dozUn andere delegaties vertoefden, ontstond een schouwspel dat misschien iets te bont was om met de di plomatieke waardigheid geheel in overeenstem ming genoemd te kunnen worden. Zondags maakten vele Geneefsche gezinnen van het mooie weer en van den vrijen dag ge bruik om eens te gaan kijken naar het strenge „Palals du Grand Consell” aan de place Neuve, waar de conferentie gehouden zou worden. Er was echter niet veel te zien. Een inscriptie met eenige woorden van hun stadgenoot Jean Jacques Rousseau en verder niets dan een aan tal groote witte borden met blauwe letters: in gang voor de delegaties, voor de diplomatieke tribune, voor de pers, voor genoodigden. De meesten dwaalden dan ook al spoedig naar het kennisje, dat op de open vlakte achter het „Palals du Grand Consell” was opgericht fen waarvan de Jammerende pierementen In de ko mende dagen meermalen zeer sympathiek zou den dóórklinken in de niet zeer boeiende ver gaderingen der Ontwapenlngs-conferentle. Alles wat Genève verder aan gemeenteperso- neel bezat, schilderde breede roode strepen op de straten en de pleinen met het doel dat tus schen die strepen auto’s zouden worden gepar keerd. Men was met die strepen uiterst royaal. Zélfs wanneer al de vier-en-zestig delegaties t voorbeeld van Japan gevolgd hadden en over- al verschenen waren met een stoet van zestien JRolls-Royces”, die voornaam rulschten als de zijden japon van een douairière, dan had men bog strepen overgehouden! Aan „gare Comavln” dat niet alleen Genève’s Tijdens een bijzonder interview, dat Gandhi aan Reuter heeft toegestaan, gaf de Mahatma als «Un meening omtrent de in verschillende Europeesche landen toegepaste geboortebeper king te kennen, dat dit gelUk staat met zelf moord van het ras, en dat de betreffende lan den fiun fout pas zullen inzien, wanneer het te laat is. Waar van het geboortecijfer beperking ook wordt toegepast, aldus Gandhi, de resultaten zUn steeds ontstellend. Het eenige resultaat is steeds, dat het kwaad en de zelfzuchtigheid bevorderd worden. De eenige staatsman, die het gevaar blijkt In te zien, zoo vervolgde de be schermer der paria’s, is Mussolini, die hierin zün grootheid toont. Het is onzin, te verklaren, dat Mussolini de zaak van een militairistisch standpunt beziet. Hierin, als in andere kwesties heeft hij een open oog voor de moreele en economische zijde van de zaak, en Indien hU erin slaagt, de Italianen vaat te doen houden aan hun gezonde tradities van bet huwelUksleven, zal Italië de leidende natie in Europa worden, niet door wapenge weld, doch door maatschappelijke en moreele kracht. Het Interview vond plaats In de primitieve hut, waarin Gandhi woont. De Mahatma zat met gekruiste beenen cp kussens op den grond. In een hoek van het kleine vertrek zat zwij gend Sjrimati Mlra Ben, de dochter van den thans overleden Engelschen admiraal Sir Ed mund Slade. die sedert acht Jaar Gandhi's toegewijde discipel is. -j-'y trein zette zich in beweging. Bulten I 1 mijzelf zaten twee menschen in den coupé: een klein mannetje met heldere nieuwsgierige oogen en een groote, zwaarlijvige kerel, met een geweldigen baard. We hadden nog niet lang gereden, toen het kleine mannetje z’n tong begon te roeren, waar ik al bang voor geweest was. „Prachtige streek hier,” merkte hij op, met een een blik eerst op den gebaarden man en daarna op mij. We keken even op. mompelden iets onver staanbaars en vestigden onze aandacht weer op onze kranten. „En bU dat helder winterweer,” ging het mannetje moedig voort, „komt dit soort land- schap bet meest tot z’n recht.” We gaven geen van beiden antwoord. „Ik weet nog opperbest," hernam het man netje met de heldere oogen. „dat ik een paar jaar geleden dezelfde reis gemaakt heb.” HU boog zich, om verder te vertellen, voorover, m de richting van z'n zwaarlljvlgen mede-reizlger, „Ik was toen „Pardon!" riep de man met den baard, met een stentor-stem, en hü liet z'n krant zakken en keek het kleine mannetje barsch en strak aan. „Kunt u me ook den julsten tud zeggen?” ,4a.... Ja.... ik denk.... denk het wel,” stotterde het mannetje, een beetje verschrikt. ,4a.... ik heb t negen minuten over twee. En m’n horloge is, geloof ik....” „Aha!” riep de man met den baard op een toon van groote tevredenheid. „Dan is ’t tijd om er den brand in te steken. Hebt U misschien ook een lucifertje?" Het mannetje tastte in z'n zak. bracht een doosje lucifers te voorschijn en reikte het z’n medereiziger over. Ik keek met belangstelling toe, over den rand van m'n krant heen. De man met den baard maakte een pakje si garen open, haalde er twee stuks uit en stak in lederen boek van z'n mond één. Daarna stak hU ze aan, doofde met zorg den lucifer, stopte dien, weer netjes in het doosje en gaf dit aan den kleinen man terug. „Ik rook altijd twee sigaren tegelijk.” verklaarde hij op plechtlgen toon, „en soms drie, als ik erge haast heb. Dat spaart tijd uit. En tUd is geld.” .4a.... Ja dat.... dat is zoo.” stotterde het mannetje weer en hU keek met zekeren angst naar den zwaren man met den geweldigen baard. „Ja.” ging deze trotsch voort, en nam de twee sigaren uit z’n mond, in iedere hand één, om ze ieder weer in den anderen mondhoek te ste ken, „ik durf te zeggen, dat ik een pakje sigaren oprook in de helft van den tijd, dien een doorsnee-mensch er voor noodlg heeft.” HU zweeg even en keek den kleinen man loerend aan. .Een mensch büvoorbeeld zooals U, zei hü minachtend. „Hè.... ja.... jastamelde het man netje en bewoog zich onrustig op z'n zitplaats. De man met den baard trok geweldig aan z’n twee sigaren, verspreidde daardoor een dichten rook in den coupé en stond langzaam op. Met de meeste bedaardheid trok hU J“ en vest uit en trok te achterste-voren weer aan Daarna zette hU ook z'n hoed an dersom op. kan met eens den.” sprak hü met den mees ten ernst, „of ik liever vóór of achteruit rijd, daarom doe Ik gewoonlük maar allebei tegelUk.” Onder het maken van deze curieuze opmer king. minderde de trein z'n vaart en gleed lang zaam een station binnen. De man met den baard keek, nog altüd rookend, naar buiten. „Dat is mün station niet!" riep hü met een grafstem. „*t Uwe misschien? In elk geval, u mag dit station hebben Ik heb 't niet noodlg.” De kleine man keek hevig verschrikt, wurmde het portier open, sprong uit den coupé en tip pelde weg als een aangeschoten konijn. Ik keek naar den man met den baard. HU knipoogde schalks tegen me. toen wierp hU een van de twee sigaren het raampje uit en bracht kalm z'n jas, vest en hoed weer in de normale positie. „Wanneer het zóó niet lukt,” lachte hü ge- moedelUk. terwUl hü z’n krant weer opnam, „pak ik ze gewoonlük in hun kraag en zet ze e^*uit.” Kort en bondig, een uitstekende taktiek,” lachte ik. In onze kranten verdiept, reisden we verder ongestoord door. (Wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1935 | | pagina 7