<Kctu&Aaal
van
w
DE ENGELSCHE KAPERS
I
I
I
I
s
- w?
den daj
Brittannië’s eerste Nationaal Park
Lv
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
DE SIGAAR IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIU
MIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIWIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIW
a
van
Geschenk van de natie
Vuurtoren weggespoeld
Belofte nagekomen
Hert met een broek aan
f/.
lil
Militaire spionnage
Apollobeeld gevonden
DOOR AGATHA CHRISTIE
7
Per rijwiel rond de
wereld
Rusland» koopvaardij
vloot
AAN DEN VOET VAN
DEN SNOWDON
n
li
h
2
WOENSDAG 6 FEBRUARI 1935
Een duif met militaire
eer begraven
Hier zal streng gewaakt worden
over de natuurlijke schoon
heid; bescherming
fauna en flora
AI C A DHMM T7 °p dlt blad z|Jn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen J7 ’TCfl bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 bij een ongeval met <7 QKA
/■A I <1 (T* rADkzlll’ILj O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeertngen 1 f «JVze" verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen MvFa" doodeljjken afloop X fcSVV»"
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
'r:
4
XS “ÏÏS t I Het avontuur I
«wügen. iv.?
„Het te een tn XaVtCr i
had
nla.'
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
I
u
ft
J#-
^‘64
DRIE EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK
II00fdinspectear Battle heeft dienst
t
Ten laatste wendde hü zich tot bet
Ut moet u spreken
(Wordt vervolgd)
Ij
hlllllllllllll
Tot haar grooten schrik tug ze, dat de rivier in
een onderaardsch hol verdeen en het volgend oogen-
blik was ze al meegesleurd in een killen gang. Gelukkig
zag ze heel in de verte al weer het daglicht.
De uitgang van het hol was spoedig bereikt en
Marry, die haar boomstam stevig vastklemde, haalde
verlicht adem. In de verte zag ze iemand op den
oever staan en tot haar onuitsprekelijke vreugde ont
dekte ze, dat bat Hal was.
1
Een gezelschap, dat zich in de bosschen bij
Aplena aan de Oostenrüksch-Italiaansche grens
op jacht bevond,- was niet weinig verwonderd,
op* een gegeven oogenbltk een hert te zien, dat
een helroode broek droeg.
Toen de jagers hun oogen eens goed hadden
uitge wreven, was de vreemdsoortige verschil-
„Ik houd niet van die methode,” zei Walter
Collin, bijgenaamd Revolver-Waiter, tot den
man. die zich Claude Deval noemde. „Het te
zoo sinister, zoo huiveringwekkend....!”
Deval haalde de schouders op.
„In dezen tijd hebben de menschen zoo iets
noodig, sensatie, avontuur, welnu, ik gééf het
hun. Ik denk, dat het lang geduurd heeft voor
dat hij tot de ontdekking kwam....**
Glimlachend haalde Deval een portefeuille en
een gouden horloge te voorschijn, het resultaat
van het avontuur in Xavier.
hst
het
M
10
m
de
«l
bt
1
ui
k
Er is voor een man geen
Frappanter gebaar
Dan tusschen zijn vingers
Een stompje sigaar!
Tabak is bij zorgen
Voor hem medicijn.
Zij geeft hem een kans in
De wolken te zijn!
Voor hem is het rooken
Een tweede natuur.
Hij doet het met liefde.
Met trek en met vuur!
En zelfs nu de crisis
Zijn uitgaven remt.
Blijft hij voor het rooken
Goedgunstig gesteend!
Maar dankbaar daarvoor zfjn,
Aldus statistiek,
Dan ook de sigaren
Het rockend publiek!
Zij wil niet meer duur zijn!
Want ‘t is nu bekend:
De zes cents sigaar haalt
Het hoogste percent!
De prijzenverlaging
Geldt immers ook hddr.
Want zelfs een sigaar is
Niet graag de sigaar!
Hij die zich nu rookend
Verkwikt, houdt ook vol:
Haar waarde staat hooger,
Ondanks banderol!
bij verlies van*een bano
een voet of een oog
Een oud Bulgaarsch politicus, Karafeosoff
genaamd, die vroeger tot de vooraanstaande
leden van den Bulgaarschen consulairen dienst
behoorde, is monnik geworden, teneinde een 34
jaar geleden door hem afgelegde belofte te ver
vullen.
Karageosoff; die thans 78 Jaar is, werd, na in
1877 zijn studies voltooid te hebben, onderwijzer.
Spoedig daarna ging hü belang stellen in de
industrie, en hjj voerde in Bulgarije de eerste
machine voor de vervaardiging van textielgoe-
deren in.
Toen zijn zaken tot grooten bloei kwamen,
begon hij een actieve rol te spelen in het open-
bare leven en werd hjj afgevaardigde. Daarna
kwam hij in den consulairen dienst.
Op 1 Augustus 1900 was hU met vacantle te
Monte Carlo, en terwijl hü aan het baden was.
werd hij door een golf medegesleurd, zoodat hij
groot gevaar liep te verdrinken.
Hij bad om hulp en bleef bidden totdat hij
zijn bewustzijn verloor.
Toen hij weder tot bewustzijn kwam, zag hU,
dat hij door een patrouillevaartuig was gered.
Men vertelde hem, dat zijn redding als een
wonder was te beschouwen.
Spoedig was hij van de doorgestane emoties
bekomen, doch hij voelde, dat hij door zijn ge-
Het was tien uur ep den morgen daarna. De
gon stroomde door de glazen deuren van de
bibliotheek, waar hoofdinspecteur Battle sinds
zes uur aan het werk was geweest. Op zjjn
verzoek hadden zich George Lomax, sir Oswald
Coote en Jimmy Thesiger juist bjj hem ge
voegd, na de vermoeienissen van den nacht door
een stevig ontbijt eenlgszlns te hebben geneu
traliseerd.
Jimmy droeg zijn arm in een doek, maar ver
der had hij geen spoagn van oe kloppartij van
den nacht.
De hoofdinspecteur keek hen alle drie wel
willend aan, ongeveer op de manier van een
vriendelijken conservator, die kleine jongens
rondleidt in een museum. Op de tafel naast
hem lagen verschillende gelabelde voorwerpen.
Daaronder herkende Jimmy Leopold.
„O hoofdinspecteur" sei George. ,Jk ben be
nieuwd of u ook voortgang gemaakt hebt. Hebt
u den man te pakken gekregen?”
..Dat zal me nogal veel tüd kosten.” zei de
hoofdinspecteur op tuchtigen toon.
„Trek u er niets van aan. lady Elleeen wat ik
bedoel. Maar onthoud dit: ik weet alles van de
gravin. En ik wil haar met rust laten.”
„En nu.” voegde Battle er triestig aan toe,
„moet ik iets bedenken, wat ik aan sir Stanley
Digby kan zeggen."
Volgens een zoojuist gepubliceerd communi
qué zijn er de laatste zes maanden van 1934 tn
Italië door het Bijzondere Gerechtshof voor de
Verdediging van den Staat bijzonder veel von
nissen wegens militaire spionnage uitgespro
ken.
Er hebben zeven processen plaats gehad, en
21 personen waaronder twee vrouwen en twee
vreemdelingen zijn veroordeeld tot gevangenis
straffen tot een totaal van 250 jaar.
De‘straffen varieerden van vijf tot 25 jaar.
Twee der beschuldigden werden veroordeeld tot
20 jaar en twee tot 25 jaar terwijl vier werden
veroordeeld tot 15 jaar en zeven tot 10 jaar en
zes tot vjjf jaar gevangenisstraf.
“huii
Te Sperloga nabij Gaega hebben toeristen
een met modder bedekt steenblok gevonden, dat
bij nader onderzoek een Apollobeeld bleek te
zijn.
Volgens deskundigen is het beeld, afkomstig
Uit de nabijgelegen grot van Tiberius.
In de grot bevindt zich thans nog het over
blijfsel van een buislelding van de waterleiding.
Binnenkort zullen hier in de omgeving op
gravingen worden verricht en vermoedelük zul
len nog waardevolle voorwerpen voor den dag
komen.
Hal intusschen keek verbaasd naar de vreemde
drenkelinge, die uit de duistere tunnel te voorschijn
kwam, en hjj vertrouwde zijn oogen niet, toen hjj Mary
meende te herkennen.
Volgens de maandelüksche statistiek van den
Volkenbond is de koopvaardijvloot van de Sov-
jet-Unie de laatste vjjf jaar verdubbeld. In 1929
bedroeg de totale tonnage 440.500 ton en aan
het einde van het afgeloopen jaar 942.000 ton.
Deze toename is te meer opmerkelijk, daar
de scheepvaartcrteis heeft geleld tot een ver
mindering van de tonnages der meeste scheep-
vaartlanden.
In de Engelsche pers werd dezer dagen
bericht gepubliceerd, dat de bewoners van
invallden-tehuis Chelsea bij Londen een post-
De
bed was gered. Hij besloot daarom in een kloos
ter te gaan, teneinde op deze wijze zijn dank
baarheid jegens God te toonen.
Alvorens hü echter aan dit voornemen uit
voering kon geven, stierf zijn vrouw, zoodat hij,
teneinde voor zijn kinderen te kunnen blijven
zorgen, wel moest blijven werken.
Thans hebben zijn kinderen zich een positie
geschapen, en de oude man, die voelt dat zijn
werk gedaan is, heeft zich thans teruggetrok
ken in een klooster op den Athos-berg. waar hU
onder den naam van broeder Benjamin de rest
zijner levensdagen zal slijten.
V
n
k* zl
Te Szeged (Hongarije) te een Engelschman aan
gekomen. die per rijwiel een rete om de wereld
maakt. Zes maanden geleden vertrok hij van
Glasgow, en intusschen bezocht hij Dultsch-
land. Frankrijk en Italië.
Via Joego-Slavië en Turkljë zal hij 'zich naar
Brltsch-Indië begeven.
Na een jaar hoopt hjj weder In Engeland
terug te zijn.
Te Twillingate (New-Foundland) hebben
zware zeeën het uiteinde van een houten pier
en den zioh daarop bevindenden vuurtoren me
degesleurd.
De vuurtoren, waarin zich gelukkig niemand
bevond, doch waarin wel het licht brandde,
werd een eindweegs door de woeste golven me
degevoerd en strandde tenslotte een mijl verder
op het eilandje.
Daar bleef de vuurtoren drie dagen en nach-
ten zijn licht uitstralen, dat thans echter is
uitgegaan.
Gelukkig is de haven in den tusschentljd niet
door schepen aangedaan.
Het ligt niet in de bedoeling dit „nationale
park” in den letterlijken zin van het woord
als een park te beschouwen. Het gebied wordt
trouwens bewoond door tal van landbouwers,
die er van geslacht op geslacht hun bedrijf
uitgeoefend hebben. Een verdere ontwikkeling
van de streek zal, Indien Mr. Williams-Ellis’
plannen verwezenlijkt worden, ook niet worden
tegengegaan, maar wel ondergeschikt gemaakt
worden aan het behoud van het natuurschoon
en de strikte eerbiediging van het dierenleven.
Zoovele schoone streken, ook in Wales, hebben
haar schoonheid Ingeboet van het oogenblik af
waarop de massa-bouwer zich er nestelde. Mr.
Williams hoopt, met medewerking van zijn
mede-grondbezitters. Snowdonia voor dezen
gruwel te kunnen sparen.
TI f zegt u?" vroeg Jean Lamar opgewon-
yy den aan den flegmatieken stations-
chefOver een uur vertrekt de eerst
volgende trein? Maar dat te een schandaal!”
De beamb.e haalde de schouders op.
„U had in den spoorweggids zelf kunnen na
slaan, dat deze trein niet verder gaat. En u
mag nog van geluk spreken, dat de D-trein over
een uur hier stopt om u naar Parijs terug te
brengen, anders had u den nacht hier moeten
doorbiengen. En het plaatsje Xavier la niet be
paald comfortabel.”
Met deze woorden liet de stationschef den
reiziger staan en verschanste zich in zijn bu
reau. Het was elf uur ’s avonds. Langs de spoor
lijn gloeiden de lichten, verder heerschie er
diepe duisternis alom. De ..eer Lamar vloekte
zachtjes. Het was geheel en al zijn eigen schuld,
dat hli op dit uur op een onbekend stationnetje
was te land gekomen. Mooie boel! Verdorie!
HU werd in zUn sombere overpeinzingen ge
stoord door een lotgenoot, een medeslachtoffer,
dien hU tot nu toe niet had opgemerkt, al was
het een feit, dat deze man hem vanaf ParUs
was gevolgd.
„Ik zie, dat u den stationschef hebt gespro
ken,” zei de man, „mag Ik u vragen of we nog
vanavond uit dit gat kunnen wegkomen?"
Lamar s stemming verbeterde oogenbllkkelük.
HU ontdekte, dat hü een broeder in het on-
geluk had en dat maakte hem mild.
„Over een uur kunnen we met den D-trein
naar ParUs terugkeeren,” zei hü en zUu stem
klonk nu vertroostend. .Belabberdeboel, hier,
maar we zullen ons lot als mannen moeten
dragen.”
„Misschien te er wel *n herberg in de buurt...,”
veronderstelde de vreemde.
„Da s een goed idee,” stemde Lamar in, „want
om u de waarheid te zeggen, ik voel er weinig
voor om een uur hier op dat tochtige perron
door te brengen. Laten we eens op zoek gaan.”
ZU verlieten het stationnetje en vonden na
ejnig zoeken een boerenherberg. De gelagkamer
was verlaten. De kastelein zat achter de toon
bank te dutten en schrikte wakker, toen de
twee late bezoekers binnenkwamen.
Het duurde niet lang of de belde reizigers
genoten van ’n glas zoeten landwUn. terwül zü
zich zoo behaaglUk mogelük in de nabUhcld van
de kachel hadden geïnstalleerd.
Lamar had nu de gelegenheid om zün met
gezel eens goed op te nemen. ZU hadden zich
voorgesteld en zoo wist Lamar thans, dat de
man Claude Deval heette. Het was een man
van omstreeks vUf-en-dertig jaar, donker van
uiterUJk en gewoon gekleed. Een type, dat niet
opvalt, maar toch Interesseerde hU Lamar.
Kwam het door den ingehouden toon, waarop
hü sprak? Of door den somberen gloed in zUn
oogen? Lamar haastte zich niet om op deze
vragen een antwoord te geven. HU genoot van
den wün en was tevreden met het gezelschap.
Beter had hü het in zoo n onbekend gehucht
als Xavier vast niet kunnen treffen.
„We kunnen tenminste nog naar ParUs te
rug,” zei hü- „Dat was nu wel niet het doel van
mfin reis, maar....”
Deval knikte.
,Jk ben benieuwd of u zich interesseert voor
het doel van mün rete,” zei hü langzaam.
„O, ik ben niet nieuwsgierig,” wuifde Lamar
af, „zaken, veronderstel ik.”
„Geen zaken! Zeg liever het enkelvoud: een
zaak! Om duidelük te zün: het doel van mUn
reis is een moord!”
Hü zweeg en Lamar keek hem vragend, nlet-
begrüpend aan.
38
Met stokkenden adem wendde Bundle zich tot
hoofdinspecteur Battle, die juist uit de biblio
theek kwam. Jimmy en Loraine waren voor
hem.
.Boo," neï Battle, „ik heb de kamer maar
vastgemaakt en buiten staat er een mannetje
op wacht. En ik zal de deur sluiten en den
sleutel meenemen. In den loop van den mor
gen sullen we doen, wat de Pranschen de mis
daad reconstrueeren noemen.... Ja, lady Eileen,
wat te er?”
„Hoofdinspecteur Battle,
aanstonds
„Wel zeker. Ik....”
George Lomax verscheen plotseling met dr.
Cartwright aan zün züde.
„O ben je daar Battle. Het zal je verheugen
te hooien, dat er niets ernstigs te met
OTtourke.” m
,,Tk heb nooit gedacht dat het met O’Rourke
heel erg zou zün.” zei Battle.
Jden heeft een sterk slaapmiddel toege
diend.” zei de dokter. „Hü zal ’s morgens heele-
ales heeft niet de woeste, onherberg
zame .grandeur” van de Schotsche
Hooglanden. Het is minder norsch en
kleuriger. Het te over het geheel, ondanks de
machtige gestalten züner graniet-bergen, zelfs
een vrlendelük land, vooral in het Noorden
waar geen steenkolenmünen zün. In het stuur-
sche schotland te de plantengroei schaarsch.
maar in Wales zün de glens bedolven onder
het wellgste loover en de watervallen hoort
men er lang voor men ze ziet, zoo dicht te
vaak het struikgewas en geboomte dat ze aan
het oog onttrekt.
Ondanks die vriendelükheld, die sappigheid
en die kleurigheid te de natuur in Noord-Wales
grootach en romantiek. Het graniet rüst hoog
op onmlddellük uit de branding van een zee
die 's zomers zoo blauw kan zün als de zee
van het Zuiden, en de Snowdon .ofschoon lager
dan Schotlands Ben Nevis, vindt ten noorden
vaii de Pyreneëen in zoover haar weerga niet
dat zü het eenlge hooge gebergte is. welks voet
door de zee bespoeld wordt. Wie dezen zoo ge-
makkelük te bestügen berg beklommen heeft,
en aldus op de uitgestrekte dalen en heuvelen
van Wales heeft kunnen neerzien, weet hoe
zeldzaam-lndrukwekkend dit eenlgszlns deso
late landschep is, waar uitgestrekte plassen
glanzen in het tooverachtige licht van zonne
stralen die zich meestal door transparante mist
een weg moeten banen. Snowdonia is, zoo men
eenlge streken van het verste Noorden van
Schotland uitzondert, de schoonste gift van de
natuur aan het volk der Britsche eilanden.
Het ligt in Caernarvonshire (nadruk op de
tweede lettergreep), den zetel van het ver
maarde kanteel, waar de prinsen van Wales in
gehuldigd worden, en voor welks ingang een
standbeeld staat vanMr. Lloydy George.
Honderdduizenden trekken jaarlüks naar het
noorden van Wales, dat tal van badplaatsen
heeft, die vooral bü de bewoners van Lancas
hire’s groote steden zeer in trek zün.
Dit gebied te maken tot het eerste Britsche
Nationale Park te de eerzucht van Mr. Clough
Willlams-Ellls, den voorzitter van den „Raad
voor het Behoud van het Landelüke Wales”,
en een groot grondbezitter in de graafschap
pen Caernarvonshire en Merioneth. HU heeft
300 acres van het heerlUke dal van den Gwy-
nant, aan <qm yoet van den Bnowdon, als een
geschenk aan de natie aangeboden, opdat dit
gebied de kern zal worden van een Nationaal
Park of, geluk hü het liever noemt, „the Free
Forest of Snowdon”.
De oevers van het Gwynant-meer zün te
schoon dan dat zU niet ten prpoi zouden val
len aan commercleele exploitatie; Mr. Wll-
llams-Ellis hoopt een onregelmatige ontwikke
ling, waardoor de streek bedorven zou wor
den, te voorkomen door een groot domein of
„reservatie" af te bakenen, waar streng ge
waakt zal worden over de natuurlUke schoon
heden, en waar fauna en flora beschermd sul
len worden tegen de onbarmhartige energie
van schoonheids-exploltanten. Vele landgoede
ren in Snowdonia behooren sinds de twaalfde
eeuw aan éénzelfde geslacht, en Mr Mllllams-
Ellis hoopt dat alle landeigenaren zich met
hem zullen vereenigen, en stukken grond
zullen afstaan voor zün „Free Forest of Snow
don".
Zün falen in dat opzicht scheen hem niet
veel spüt te berokkenen.
George Izimax hoorde dat niet met büzondere
vreugde. Hij had een hekel aan alle luchtig
heid.
„Ik heb hier alles netjes bü elkaar," ver
volgde de detective.
Hü nam twee voorwerpen van de tafel.
„Hier hebben we de twee kogete no. 455 ge
schoten uit münheer Thesiger's automatische
Colt-revolver. Die heeft langs het raamkozijn
geschaafd en ik vond hem in den stam van
den cederboom. Dit kleine dingetje werd ge
vuurd uit den Mauser 25. Na door münheer
Thesiger's arm gegaan te zün vloog het in oezen
armstoel. Wat het pistool zelf betreft....”
„En," vroeg sir Oswald nieuwsgierig, „zün er
ook vingerafdrukken?
Battle schudde het hoofd.
,De man die het hanteerde, droeg handschoe
nen.”
.Jammer,” zei sir Oswald.
„Een man, die zün zaken kent, draagt natuur-
lük handschoenen. Is bet juist sir Oswald ate ik
veronderstel, dat u dit pistool vond op ongeveer
twintig meter afstand van de onderste trede
van het terras?”
Sir Oswald stapte naar de deur.
„Ja, bijna pr-cles zou ik zeggen.”
„Ik wil geen - 'i?rking maken, maar u
soudt wüzer hebben, als u het had
laten liggen, waai- u het vond."
„Het spüt me." zei sir Oswald stüf-
dulf met militaire eer hebben begraven,
kleine duif behoorde tüdens den oorlog aan een
Engelsche batterü in Vlaanderen.
Haar vluchten maakte zü meestal des nachts
en keerde vaak bü een hevig gevechtsvuur
terug. De soldaten gaven hun lievellngsduif
den naam van „Generaal zonder vrees".
Toen het diertje bü den slag aan de Somme
gewond werd, en een oog' verloor. werd het
naar Engeland gebracht, waar het tot zün
dood verpleegd werd op het landgoed van den
vroegeren batterü-commandant.
Er zün dierenvrienden, die op den dag van
den Wapenstilstand tevens enkele millloenen
militaire paarden en honden herdenken.
Het is natuurlük wel wat ziekelük. maar het
doet toch onwillekeurig denken aan de vele
offers die de oorlog gevraagd heeft.
- Naast de tallooze kostbare menschenlevens,
werden millloenen dieren gedood: paarden,
honden, muildieren, ezels, kameelen, olifanten,
ossen, zeeleeuwen, muizen, duiven. kanarie
vogels enz. Muildieren, ezels en ossen deden
aan het front als trekdieren Idlenst. Op ka
meelen werden de troepen in het Oosten ver
voerd, olifanten trokken de zware batterüen
van de Indiërs.
Men vraagt zich evenwel misschien af. wat
muizen in den oorlog konden uitrichten. Zü
werden meegenomen aan boord van onderzee-
booten om dienst te doen als levende meet
apparaten voor den heerschenden luchtdruk
of de ontwikkeling van gassen.
Meer dan 100.000 postduiven hebben in de
verschillende legers dienst gedaan en van alle
dieren wellicht de meest belangrüke rol ge
speeld. Door het overbrengen van berichten
hebben zü talrüke menschenlevens gered.
Alle dieren hebben hun plicht gedaan, be
halve de zeeleeuwen. Zü moesten in een
groot bad reageeren, wanneer het water ten
gevolge van de nabüheid van een onderzee
boot trilde, zü hebben dat evenwel niet ge
daan en de hydrophoon heeft hen vervan
gen.
maal gezond wakker worden. Misschien een
beetje hoofdpün, misschien ook niet. Wel, jonge
man. laat uw kogelwond eens zien.”
„Vooruit, zuster,” zei Jimmy tot Loraine. „Kom
mün hand vasthouden. Wees getuige van de
smart van een sterk man. Je weet hoe het
moet."
Jimmy, Loraine en de dokter gingen samen
weg. Bundle bleef smartelüke blikken werpen
In de richting van hoofdinspecteur Battle die
door George werd aangeklampt. De hoofdin
specteur wachtte geduldig tot er een opont
houd kwam in George's spraakzaamheid. Toen
maakte hü er vlug gebruik van.
„Ik wilde u vragen münheer of ik sir Stanley
even alleen zou kunnen spreken. In de kleine
studeerkamer ginds.
.Beker,” zei George, „zeker. Ik zal hem dade-
lük gaan halen."
Hü ging haastig weer naar boven. Battle trok
Bundle vlug in het salon en sloot de deur.
.Nu Lady Eileen. Wat te er?"
,Dat zal tk u zoo snel mogelük vertellen....
het te tameUjk lang en ingewikkeld.”
Zoo beknopt mogelük vertelde Bundle haar
introductie in de Zeven Wijzerplaten Club en
haar daaropvolgende avonturen in die gelegen
heid. Toen ze uitverteld was haalde hoofdin
specteur Battle diep adem. Voor één keertje
zag hü af van zürl onveranderlüke gelaats
uitdrukking.
•Merkwaardig,” zei hü. „merkwaardig. Ik zou
niet gedacht hebben, dat het mogelük was zelfs
niet, dat het u mogelük was. Dat had ik beter
behooren te weten.”
„U te van de politie....?” veronderstelde hü
dan.
Deval schudde het hoofd.
„Nee,” zei hü met nadrukIk ga geen
moord ophelderen, maar ik ga er een bedrU-
ven. Het klinkt u misschien zonderling in de
ooren, maar al tien jaar heb ik op deze gele
genheid gewacht. En gewacht met geduld, want
ik had de zekerheid, dat ik mün wraak zou
kunnen volvoeren.”
Lamar fronste de wenkbrauwen cn nam toen
nog een teug wün. Het was of hü van plan was
geweest iets te
•sssessMSsstssssssMsssasssaesssea* «•(•ssssiastsesses
zeggen, maar bü
harde geschiede- i
nia” vervolgde
Deval, terwül zün oogen onafgebroken op La
mar bleven rusten. „Vóór tien jaar deed ik
zaken met een man. genaamd Marston. Wel
eens van hem gehoord?"
„Nooit!” zei Lamar kortaf.
„Welnu, die Marston was een schurk, een
oplichter en bovendien een verrader. Buiten
mün medeweten bezwendelde hü tallooze kleine
luiden en toen de politie er zich in mengde,
wist hü zichzelf er geheel tusschen uit te
draaien door alle schuld op mü te schuiven.
Met het gevolg, dat ik onschuldig voor acht
jaar de gevangente inging, terwül JU, Mar
ston.
,MUn naam te Lamar,” zei de ander haastig.
„Tien jaar te een lange tüd,” vervolgde de an
der onbewogen, „maar ik nam mü voor mü op
Marston te wreken. Zün uiterlük te wel wat
veranderd, maar zooate Je ziet, heb ik hem toch
terug gevonden, wat zou je nu niet willen ge
ven, Marston, wanneer je alles ongedaan kon
maken!”
„Maar.eh.... ik benstamelde La
mar, die thans t gevaar in zün vollen omvang
zag. Hü deed een treurige poging om het glas
wün met vaste hand aan zün lippen te bren
gen. De schrik benevelde zün hersens. Hü zag
de gelagkamer nog slechts door een mistig
waas, waar alleen de brandende oogen van
Deval doorheenboorden.
,Jk heb Je gevolgd, van ParUs af,” vervolgde
Deval, „en toen ik zag, dat je den verkeerden
trein nam, wist ik, dat het uur van mün wraak
geslagen had. Ik behoef je niet meer in te
lichten, Marston, want ik heb je reeds verteld,
dat het doel van mün reis een moord la."
Deval was nu vlak bü Lamar gekomen, die
hem met een door angst verwrongen gezicht
aanstaarde.
„W-wat wil je?” vroeg hü met droge lip
pen Ik ben
„Ik wil niets meer,” Deval lachte satanisch...'
Het doel van mün rete te reeds volbracht. Je
bent al ten doode opgeschreven, want de wün.
dien je gedronken hebt, bevat ’n langzaam wer
kend vergif, dat over enkele uren...."
„Vergiftlgjd?" kreunde Lamar ontzet, terwül
hü naar zün keel greep, „maar ik ben Lamar.
Jean Lamar.... je hebt je vergist.... ik
ben.
Maar Deval had de gelagkamer verlaten en
was in de duisternis verdwenen.
ning reeds weder verdwenen. Toen zü in het
dorp teruggekeerd waren, aarzelden zü om iets
omirent hun vreemde bevindingen mede te
deelen. g
Een der inwoners van Aplena, met wien zü
erover spraken, wist het raadsel echter te ont
sluieren. v
HU had het hert eertüds. toen het nog jong
was, met een gebroken poot verzorgd, en het
hert werd zün lievelingsdier. Overdag liep het
gewoonlijk vrü in het bosch rond om des avonds
naar het buis van zün weldoener terug te
keeren.
Uit vrees nu, dat het dier op zekeren dag
door vreemdelingen zou worden geschoten, had
de man het dier een opzichtlgen broek aange
daan, overtuigd als hü was, dat dit pe jagers
zoodanig verstomd zou doen staan, dat het hert
ruimschoots gelegenheid zou hebben de beenen
te nemen.
„Maar u gaf me een wenk, hoofdinspecteur
Battle. U ze! dat ik het Bill Everslelgh moest
vragen.”
„Het te gevaarlük. menschen zooate u. een
wenk te geven, lady Eüeen. Ik had nooit ge
dacht dat u zoover zoudt gaan, als het geval
blükt te zün.”
„O dat te in orde, hoofdinspecteur Battle. U
draagt geen schuld aan mün dood."
.Nog niet, dat te waar.” zei Battle grimmig.
HIJ stond daar of hü een en anoer over
woog, of hü in gedachten verdiept was.
„Wat münheer Thesiger eigenluk dacht, dat
hü u zoo n gevaar liet loopen. kan ik niet be
grijpen,'! zei hü kort daarop.
,JiÜ wist het pas naderhand,” zei Bundle.
„Ik ben niet heelemaal zoo n uilskuiken, hoofd
inspecteur Battle en in ieder geval heeft hü zün
handen vol met voor juffrouw Wade te zorgen.”
,.Zoo. zoo.” zei de hoofdinspecteur. „O!”
HU knipoogde even.
,Jk zal münheer Everslelgh moeten aanwüzen.
om voor u te zorgen, lady Eileen."
„BUI,” zei Bundle minachtend. „Maar hoofd
inspecteur Battle, u hebt mün verhaal nog niet
uitgehoord. De vrouw die ik daar zag Anna
No. 1. Ja, No 1 te gravin Radzky.”
En vlug begon ze het herkennen van het
moedervlekje te vertellen.
Tot haar verwondering schraapte de hoofd
inspecteur zün keel.
„Ben moedervlekje bewüst nog niet veel, lady
Eileen. Twee vrouwen zouden gemakkelük een
zelfde moedervlekje kunnen hebben. U moet be
denken dat gravin Radzky in Hongarüe een
zeer bekende figuur is....”
„Dan is ze de echte gravin Radzky niet. Ik
verzeker u dat het dezelfde vrouw te, die ik
daar zag. En kük vannacht eens.... hoe we
haar vonden. Ik geloof nooit dat ze flauw ge
vallen is.”
„O. dat zou ik niet zeggen, lady Eileen. Die
leege huls, die de boekenkast naast haar raakte
had elke vrouw zich half gek doen schrikken.”
„Maar wat deed ze daar dan toch. Je gaat
geen boek zoeken met een electriscnc zaklan
taarn."
Battle krabde zich over de wang. Hü scheen
liever niet te spreken. HU begon de kamer op
en neer te loopen, alsof hü een besluit wüde
nemen. Ten laatste wendde hü zich tot het
meisje.
„Hoor eens lady Eileen. Ik zal u vertrouwen
Het gedrag van de gravin is verdacht Ik weet
dat even goed als u. Het is heel verdacht
maar we moeten voorzichtig zün. Er moeten
geen onaangenaamheden uit voortkomen met
gezantschappen. Men moet zeker zün.”
„Ik begrüP u. Als u er zeker van was...."
„Dat te wat anders. Gedurende den oorlog
lady Eileen, maakte men er veel drukte over dat
men Dultsche spionnen op vrüe voeten liet.
Bemoeizieke menschen schreven ingezonden
stukken er over. We letten er niet op. We trok
ken ons niets van het schelden aan Men liet
de kleine vtechjes met rust. Waarom? Omdat we
door hen vroeg of laat den grooten vlsch... den
hoofdman te pakken zouden krügen.”
„U bedoelt?”
