tKdu&Aaal
DE ENGELSCHE KAPERS
ar.
te
I
den dag
kok op de U 151
Een barbier als....
I
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
DE GRIEP ■miiuimniHHiiiK
UW
fel
DONDERDAG 14 FEBRUARI 1935
-
Naar donker Afrika
Een curieus geval
l
Plebisciet in Savoye
w
r.
1
222
DOOR AGATHA CHRISTIE
He
L
u
M
„Liefde” bij de brieven
bus
HAAIENVLEESCH OP
HET MENU
Met vacantie naar de
Beiersche Alpen
„Synthetisch diamant”
si!
i
i
s
I
j Mijn reis naar
Bristol
IIIMIIItlIlltlIlllllf
s’n plaats en je weet
7*
A
L*
tl
1/ 4
hield.
43
Is
W1
zeven en twintigste hoofdstuk
■EN NACHTELIJK AVONTUUE
op een zonnlgen
Jimmy
Thesiger
kwam
n
Toen hü den grond bereikt had, drong hij het dichte
kreupelhout binnen en baande zich een weg in de
richting van de rivier, waarvan kapitein Benson s’n
watervoorraad haalde. En terwijl hjj dit deed sloeg de
grijze Wolf, de Indiaansche strijder, die in z*n kano
naast den -oever zat, hem met woedende oogen gade.
I
Am
Kh
ent
it
P
ai
a
vt
K
schlktheld tot werken door
>lde beenen of beide oogen
'<s.
▼«Hl
tartch
Mbüh
tekst
ter
deUz
punt
t<
E
1
il
k
2
s
heeft
aan
„Alstublieft .mijnheer Bateman. Ik voel, dat
we iets moeten doen uit dankbaarheid. Ik kan
niet begrijpen hoe het komt, dat sir Oswald
niet doodgeschoten werdom maar niet over
sterven aan longontsteking te spreken."
„Doe niet zoo dwaas," iel sir Oswald.
,,Ik heb Inbrekers altijd afgrijselijk gevonden,"
ael lady Ooote.
„Stel je voor, dat je den bof had er eentje
van aangezicht tot aangezicht te ontmoeten;
hoe Interessant." mompelde Soeks.
„Dat moet je niet gelooven." zei Jimmy. „Het
is verduiveld pijnlijk.’’
En hij klopte voorzichtig op zijn linkerarm.
Het medelijden van den man tegenover me
nam zlenderoogen toe.
„Dit Is de trein van 7.13," zei hij, „en die gast
naar Birmingham!"
alles wat ik tot nu
toe gedaan had,
in 5 minuten ge
daan, dus had Ik
nóg wel 5 minu
ten moeten heb
ben. en ik had er
ipeens nog maar
slaat
In
math
welkt
btuai
doch
en
zijn blijven
I
De
Duits,
•en n
=EE
3E
Ni
over
Pu
medi
Schepen „zum Auspacken” noo
dig, want aan boord van den
onderzeeër komt men van
allee te kort
Het was bekend, dat het bosch vol woeste Indianen
was, maar Hal stond erop, water te halen. „Er gebeurt
me niets," lachte hij, toen Mary hem waarschuwde,
goed uit te kijken. „De rivier is niet ver weg en bin
nen een paar minuten ben ik terug.” Met deze woor
den daalde hij de ladder af.
De kou is gelukkig
Alweer van de baan.
Natuur stuurt nu zachtjes
Op lenteweer aan!
Dat wil nog niet zeggen,
Dat wij er al zijn.
Want alles loopt hier langs
Geleidlijke lijn!
Dus.... eerst de misère
Van ’t natte klimaat.
Alvorens het voorjaar
Op droogtepunt staat!
Het zit op de borst en
Het zit in de lucht.
Er wordt nu gesnoten,
Geniesd en gekucht!
Wij zijn dus verkouden
Of lijden aan griep,
Waarvoor geen geleerde
Een middeltje schiep.
Wjj gaan naar de lente!
Hetgeen wij nu doen
Met jaeger en kachel.
Siroop en citroen!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Jans gekregen heb, ligt er ook in en die mag
vooral niet kreuken. Dus denk er aan, de twee
de la van boven af. En je kon meteen het
raam wel even open zetten, want dat vergeet
A T I 17 A RONNh ’Q °P d,t b,ad zlJn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen TT biJ levenslange geheele oni
ZA I sl ir» Vy i w 1 7| l_j Uj ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen JP wUs" verlies van belde armen, 1
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
■e=====^.T.'. TT. T -"-^ ".l-1 2., .LI—,— „TT.
W—^e U-151 voert ,,handelsoorlog". Uit
1 vertrokken
Op het oogenblik worden voorbereidingen
getroffen voor een Italiaansche expeditie naar
donker Afrika onder leiding van Signor Nino
de Grande, die onderzoekingen naar de gedra
gingen der gorilla’s, waarmede hij vier jaar ge
leden in samenwerking met professor Bart van
de universiteit van Johannesburg is begonnen,
zal voortzetten. De expeditie is uitgerust met
speciale zakken, om jonge gorilla’s levend mede
terug te kunnen brengen. De bedoeling is te
vens de onbekende wouden van Midden-Afrika
binnen te dringen en het leven der Pygmeeën te
bestudeeren. Er worden apparaten medegeno
men om de taal der pygmeeën en andere
weinig bekende volkeren te kunnen vastleggen.
De expeditie z^l zich via Mombasa en Kenya
naar het Tanhanayika-meer begeven^ en ver
volgens naar de verblijfplaatsen der gorilla’s in
den Belgischen Congo rond het Klvu-meer om
via het noorden dwars door Equatoriaal Afrika
terug te keeren.
uit getild. Gezien! Vluchten! Doch het jacht
is er reeds bij. Waterbommen knallen. Het
licht gaat uit. De zekeringen der motoren
slaan door. „Alles auf Handbetrieb!" Op vijftig
meter diepte is men eindelijk in veiligheid.
Wanneer een kwartier later de periscoop weer
boven de golven uitsteekt, is het convool al
zoo ver «'eg dat er aan geen aanval meer te
denken valt. Een radlo-telegrammetje aan de
Dultsche onderzeeëers, die eventueel in de om
geving van Gibraltar opereeren, is alles wat
men nog doen kan.
14 November; De Amerikaansche driemaster
..Margaret Roberts" zal Lissabon, waar hij een
lading tarwe heen brengt, nooit te zien krijgen.
-|(UI{
In
De experts aarzelen niet te verklaren,
dat deze Imitaties weinig handelswaarde heb
ben, daar zij zelfs niet voor industrieels doel
einden gebruikt kunnen worden. Geen handelaar
of expert kan zich in deze imitaties vergis
sen.
ressante details betreffende staal maar hij v’>al
niets van wat hij hebben moest, een verwfjsin»
naar Herr Eberhard's uitvinding of iets dat
hem een aanwijzing kon geven omtrent de iden
titeit van den geheimzlnnigen No. 7. HU bad
misschien nauwelijks gehoopt, dat hü dat dosn
zou. Het was een klein kansje, maar hij had
het gewaagd.... hjj had niet veel succes ver'
wacht, tenzU door een louter toéval Hij pro
beerde de laden om er zeker van te zün.
hij ze weer goed gesloten had. HIJ kende Rupert
Bateman’s scherpe opmerkingsgave en hü keek
de kamer rond om zich te vergewissen, dat M
geen verraderlijk spoor van zün aanwezigheid
had achtergelaten. -
„Ziezoo,” mompelde hü zachtjes in zichzelf.
„Daar is niets. Misschien zal ik morgen vroeg
meer geluk hebben.... tenminste als de meisje»
het hunne doen.”
HU kwam uit de studeerkamer, deed de deur
dicht en draalde ze op slot, «ventjes dacht bil
dat hU heel dicht bu hem een geluld hoorde,
maar hu besloot, dat hü zich vergist bad-
Geruischloos voelde hit waar hü loopen mo®”
door de groote hal. Er kwam juist genoeg UcN
uit de hooge boogramen om hem in staat
stellen zUn weg te vinden zonder ergens over te
struikelen.
Weer hoorde hü een zacht geluld....
keer hoorde hU het heel zeker en zonder
la kunnen vergissen. HU was niet alleen in
hal. was daar iemand anders, die juist al*
hU wegsloop. Opeens sloeg zün hart heel en*
IWordt
1
„Maar hu kon toch altijd de formule stelen."
„Dat kon hü niet. HU moet het doen onder
omstandigheden, dat hü niet verdacht kan wor
den. Maar de terugtocht in het klimop en in zün
eigen bed zou nogal slim uitgedacht zijn. Nu
de instructies. Na eenlge beleefde futiliteiten
tegen lady Coote. moeten JU en Loraine met
kunst en vliegwerk Pongo en O’Rourke te pak
ken zien te krijgen en ze bezig houden tot de
lunch. Begrüp je? Dat is niet moeilük voor twee
zulke knappe meisjes als jullie bent."
„Je gebruikt uitstekende honing, zie ik."
„Eenvoudig constateeren van de waarheid."
„Nu, in ieder geval ia van je instructies goede
nota genomen. Wil je nu piet Loraine praten?”
Bundle gaf den hoorn en verliet tactvol de
kamer.
namiddag op Letherbury aan. en werd hartelük
begroet door lady Coote en met koelen weerzin
door sir Oswald. Daar hü er zich van bewust
was dat de huwelükssmedende blik van lady
Coote op hem rustte, deed Jimmy moeite
bijzonder aardig te zün tegen Soeks Daventry.
O’Rourke was er en wel in het beste humeur.
Hü was geneigd om ambtelük en geheimzinnig
te doen over de gebeurtenissen op de Abbey,
waarover Soeks hem zeer vrümoedig onder-
maar zün ambtelljke terughoudendheid
nam een nieuwen vorm aandoor namelük
zün verhaal van de gebeurtenissen zoo kwistig
met details te versleren, dat niemand bü moge
lijkheid meer raden kon wat er elgenlük ge
beurd was.
„Vier gemaskerde mannen met revolvers?
dat heusch?" vroeg Soeks streng.
„O nu herinner ik me, dat er een half dozUn
waren om me vast te houden, en het goedje
in mijn keel te gooien. Zeker en ik dacht, dat
het vergif was en dat ik er was geweest.”
,,En wat werd er gestolen of wat probeerden
ze te stelen?”
„Wel, natuurlUk de kroonjuweelen van Rus
land. die mijnheer Lomax in het geheim meege
bracht had om ze te deponeeren in de Bank van
Engeland.”
„Wat ben Je toch een vervloeide leugenaar,’
zei Soeks zonder de minste ontroering.
„Een leugenaar? Ik? En de juweelen werden
in een vliegmachine hier naar toe gebracht,
waarin mün beste vriend piloot was. Wat ik je
nu vertel is een geheim Soeks. Vraag het
Jimmy Thesiger maar, als Je mU niet gelooft, j
Den volgenden morgen ontwaakten Hal en Mary
vroeg. Het zonlicht stroomde In hun kamers en de
vogels zongen In de boomen. Na een heerlük ontbUt
begon Mary middageten klaar te maken, terwül Hal,
beladen met ledige kruiken, er op uitging om water
te halen. „Er is geen spoor van Indianen,” zei
kapitein Benson.
Niet dat ik iets van wat hü zegt zou gelooven."
„Is het waar,” zei Soeks, „dat George Lomax
naar beneden kwam zonder zün gebit. Dat zou
ik graag weten."
„Er waren twee revolver»,” zei lady Coote.
„Akelige dingen. Ik heb ze zelf gezien. Het is
een wonder dat deze arme jongen niet ver
moord is.”
„O ik ben voorbestemd om opgehangen te
worden," zei Jimmy.
„Ik hoor, dat er een Russische gravin was,”
-ei Soeks, ,,van subtiele schoonheid en dat ze
BUI in haar macht had.”
„Sommige dingen, die ze óver Buda-Petsh
vertelde waren allerverschrtkkelükst," zei lady
Coote. „Ik zal ze nooit vergeten. Oswald we
moeten er wat geld heen sturen.**
Sir Oswald bromde wat.
„Ik zal het noteeren, lady Coote,” zei Rupert
Bateman.
De Britsche Kamer van Koophandel deelt het
volgende mede:
Verschillende berichten in de pers over een
ontdekking van z.g. „synthetisch diamant”
hebben de aandacht getrokken van de afdeellng
diamant en overige edelsteenen van de ga
rner, waarbü de leidende handelaren in dia
mant en de juweliers zün aangesloten.
De Kamer heeft dit z.g. „synthetisch dia
mant” laten onderzoeken door experts van het
verbonden laboratorium. Dit onderzoek heeft
aangetoond, dat deze „synthetische diamanten”
niet samengesteld zün uit dlamantmateriaal,
daar zü een straalbrekingslndex van 1.725 en
een soortgelük gewicht van 3.61 hebben, terwül
diamant een straalbrekingslndex van 2.4175 en
een soortgelük gewicht van 3.52 heeft. Bü het
microscopisch onderzoek werden bovendien
„glessen” opgemerkt. Deze feiten toonen aan,
dat deze z.g. synthetische diamanten onge
twijfeld synthetische „spinels" zün. Zü hebben
wat betreft hardheid, physleke eigenschappen
en chemische samenstelling niets gemeen met
echte diamanten.
den hebben, en niet, die jij noodig hebt
„Neen, neen, geen sokken!” schreeuwde 11,
„ik blüf maar één nacht over.”
,,'t Kan wel gaan regenen,” antwoordde zü.
„en je weet, hoe t den vorigen keer gegaan is
met die natte voeten van je.”
Wn bruine das!” riep ik. „met die glim
mende spikkels
„Wat ’n onzin, die heb je toch niet noodig.
Eén das genoeg."
Deze uitspraak van m’n wederhelft hinderde
me. Een man heeft misschien geen verstand
van dameshoeden, maar een vrouw heeft geen
verstand van heerendassen.
„Zal je vooral niet vergeten, tante Aaltje op
te bellen?" zei m’n vrouw weer.
Ik antwoordde niet. Ik wist zeker, dat ik *t
wèl vergeten zou.
„O ja, en dan moet je vooral bü moeder
aangaan, om een pakje te halen,” onderwees
m’n vrouw, ,,'t Ligt op mijn kamer in de twee-, naar Bristol halen, al viel Ik er bü neer.”
de la van de kast; je weet wel, aan den raam
kant, heelemaal achteraan aan de Unkerzüde,
Er liggen er twee, een met wit papier en één
met bruin papier, t Bruine moet je hebben.
Anders kan ik die winterjapon niet afmaken,
en dan zou ik een nieuwe moeten hebben.”
M’n vrouw haalde even adem en ging voort:
,,’t Bruine pakje ligt onder 1 witte pakje,
heelemaal onderaan, maar gooi vooral den boel
niet door elkaar. Want die kant, die ik van tante
je kon alleen maar loopen. Toen ik zoo een
minuut had gerend, merkte ik. dat ik geen
hoed op had. Je kunt zonder hoed niet in
Bristol komen, en zeker niet als je er Peanon
treffen moet. Ik holde terug. Toen ik voor de
tweede maal onze echtelüke woning verliet, goed
en wel behoed, had Ik nog maar een en drie
kwart minuut den tüd, om acht minuten te
loopen.
De laatste woorden die ik hoorde, waren:
„Denk om je hart!”
Ik wist het. Maar de eenlge manier, om tan
m’n hart te denken, was t besluit den trein
te missen. Ik dacht dus niet om m’n hart, ik
kan me van die wandeling niet veel herinne
ren. Alleen weet ik nog maar, dat ik. na steeds
kortere tusscbeniioozen, het koffertje van de
eene hand naar de andere liet verhuizen en
dat Ik den trein hoorde fluiten, toen ik nog
een minuut bü 1 station vandaan was.
Dus had mün horloge me niet bedot. Het
was de keukenklok die geprobeerd had me te
bedotten. Ik spurtte als een krankzinnige.
De trein en ik kwamen samen binnen. Ut
slingerde me er In. Toen Ik bükwam, keek de
man tegenover me mü medelijdend aan.
„Net op t nippertje,” zei hü laconiek.
„Ik had er wel bü neer kunnen vallen,” hijg
de Ik, „maar ik moest ^en treln v&o
„Johan Mjelde" moet de U-151 naar de Azu
ren sleepen en vindt daar haar zeemansgraf,
nadat de schipbreukelingen aan «UI zün ge
bracht.
4 December: Een waarschuwingsschot en dc
„Claudio" die onder Spaansche vlag vaart,
stopt. De kapitein komt In een sloep naar de
U-151 om zün papieren te laten zien. Plotseling
echter beginnen de machines van de „Claudio*
weer te draaien en het .neutrale" schip komt
in volle vaart op den onderzeeër af met het
kennelüke doel dien te rammen. De kanonnen
van de U-151 onthalen de Claudio" op een
regen van granaten en ten slotte moet de
Spanjaard weer stoppen. De kapitein, die van
uit zijn sloep het korte, doch hevige gevecht
beeft aangezien zonder iets te kunnen doen,
komt met knikkende knieën aan boord van den
onderzeeër. Het blükt echter dat de man vol
maakt onschuldig is. Zün stuurman heeft
slechts geprobeerd de premie te verdienen welke
de Geallieerden voor het vernielen van een
Dultsche duikboot betalen
De U-151 heeft uren werk met het opvisschen
der bemanning welke tüdens de beschieting
vrüwel volledig over boord gesprongen is. Zeven
man verdrinken. De geredden worden aan boora
van den onderzeeër verpleegd het is koud
in de Golf van Blsoaje! terwül de Duit-
schers aan boord van de „Claudio" de schad”
herstellen, welke hun granaten er hebben aan
gericht. Het handroer wordt klaar gemaakt,
men brengt de ketels onder stoom, dicht de lek
ken, en den volgenden morgen zetten de Span
jaarden koers naar Bilbao.
24 December: Terug in het vaderland. De
Keizer biedt den officieren van de U-151 een
vacantle aan van vier weken in de Beiersche
Alpen.
Te Carlsbad wandelde onlangs een politie
agent langs het postkantoor, toen zün aandacht
werd getrokken door twee jongelui, die in min
nende houding tegen de brievenbus leunden.
De agent dadht met weemoed aaa zün Jonge
jaren, glimlachte toegeeflük en ging verder.
Toen hü uit ’t gezicht verdwenen was, maak
ten de minnenden zich uit eikaars armen los,
droegen de brievenbus weg en laadden haar in
een auto, die om den hoek stond te vachten.
De politieman had hen gestoord juist toen zü
de bus van den muur hadden losgekregen en
om geen argwaan tc wekken waren zü tot <le
bovenbeschreven strategie overgegaan. Zü wer
den echter opgespoord en het bleek, dat zü lid
waren van een dievenbende, die uit jongelieden
van beider kunne bestond.
Kiel
op 29 Augustus 1917, zwerft
de onderzeeër nu al twee maanden in den
Atlantischen Oceaan, van de Shetland-Ellanden
naar de lersche kust, van Gibraltar naar d-
Canarische eilanden, van de Kaap-Verdlschc
Eilanden naar D0:ar. Men gaat echter nog
niet naar huis, nog lange niet, want de U-151
maakt de langste reis die een onderzeeër ooit
gemaakt heeft: 104 dagen op zee, 11.400 zee
muien afgelegd. 50.000 tons met in totaal 17
stuks geschut in den grond geboord.
Nadat men 21 October de Engelsche vracht
boot in den grond geschoten heeft, gebeurt er
niets meer. De bemanning ligt in de zon, zingt,
kaart, leest en zwemt in het bassin dat ont
staan is doordat een Amerikaansche destroyer
zoo vriendelük was op de U-151 te pletter te
loopen en daarbü de helft van het dek mee te
nemen. Ten slotte krijgt men ook nog een ma
chinedefect. wordt een rustig plekje opge
zocht ten Zuiden van Dakar, aan den mond
van de Gambia, en twee dagen later is het
euvel weer hersteld.
27 October: de kok weet een haai aan den
haak te slaan. Wanneer het ondier aan boord
wordt gehaald, krügt de onfortulnlüke visscher
zoo n slag met den staart dat hü büna de zee
in gaat. Doch 's avonds is het menu uitgebreid
met haai-,.steak", een lekkemü, welke onder
de bemanning van den Duitschen onderzeeër
minder geestdrift verwekt, dan haar- in het
verre China ten deel schünt te vallen. Doch
den kok treft geen verwüt, want hü is een
pracht van een „schmutje”. Hü is een stevige
„Hamborger Jung" die heelemaal niet als kok
was meegenomen, doch die op een goeden dag
in de bocht sprong voor den eigenlüken kok
Wiens vakkennis in de verste verte niet toe
reikend bleek te zün. Pas later zou men ont
dekken dat de gevierde en onvolprezen
„Schmutje" nog nooit van zün leven een keu
ken gezien had voor hü zün intrede deed in
de kombuis van de U-151, en dat hü in het
burgerlüke leven.... barbier was!
2 November: Porto Grande op de Kaap-Ver-
dlsche Eilanden. In de duisternis van den nacht
is de U-151 de haven binnen geslopen, kort voor
zonsopgang duikt zü onder. In de periscoop
ziet men vier groote stoombooten. een aantal
zeilschepen en vele andere vaartuigen. De lan-
ceerbuizen worden uitgeschoven. Twee torpedo's
snüden door het water. Een ontploffing davert
door de ochtendstllte. De grootste stoomboot
is meteen zinkende. Een tweede maakt gevaar-
iük slagzü- Doch dan komt achter het zinken
de schip plots een Portugeesche torpedojager
uit! Dat ziet er heel leelük uit, want de U-151
heeft hoofjtetens vüf meter water onder haar
kleL Vluchten! Maar jawel, de ruimte is zoo
nauw, dat men niet eens fatsoenlük draaien
kan. Minuten gaan er verloren met manoeu-
vreeren, want de ..Kennemerland" die in den
weg ligt, mag niet beschadigd worden, omdat
zü neutrasd Is. Gelukkig wordt het water steeds
dieper en de torpedojager schünt geen water
bommen aan boord te hebben. Wanneer men
weer In de veilige zee is, duikt de U-151 op.
De torpedojager toont niet de minste neiging
om oen aanval te beginnen. De commandant
stuurt dan zün mannen naar de kanonnen,
Waarop het oorlogsschip omkeert en met volle
kracht naar Porto Grande vlucht. De Portugee-
zen moeten er wel vast van overtuigd zün dat
„Vorslcht der besaere Teil der Tapferkeit" is!
De twee getorpedeerde schepen voeren onder
Brazillaansche vlag. Doch voor de Braziliaan-
ache regeering ze in beslag nam, waren ze
Duitsch en heetten „Hohenstaufen” en „Rhein-
fels" en de voldoening over dit bravourstukje
is dubbelzoo groot.
8 Novembèt: de U-151 houdt de „Suecla”
aan, een mooi schip van vier duizend ton, doch
„neutraal” en dus onaantastbaar. Men
een schip ,,zum auspacken” noodig, want
boord van den onderzeeër komt men van alles
te kort. Bü deze Zweden valt er echter niets te
halen dan een stapel oude kranten. Maar mid-
lien in den oorlog, wanneer men ruim twee
maanden lang niets beeft gezien dan water en
lucht, dan is een pak oude kranten beter dan
niets.
12 November: kort onder Madeira ontmoet
de U-151 een convool van büna twee dozün
groote schepen onder het gelelde van eer ge
wapend Jacht. Wanneer men nu eens twintig
torpedo's te gelük kon afzenden! Doch er zün
slechts twee lanceerbuizen aan boord en op
dertien meter diepte sluipt men voorzichtig
naar de argelooze prooi. Doch de Noord-Oost
passaat maakt de zee rumoerig en plots wordt
het achterschip van de U-151 boven water
.Neen,” zei Soeks. „Ik denk dat dat een beetje
te subtiel zou zün.”
„Toch zou dat iets schitterends zün op een
ministerie," merkt münheer O’Rourke op. „Als
men ervoor kon zorgen, dat de rechterhand niet
weet wat de linker doet."
„Kunt u de belde handen gebruiken?”
.Neen ik niet. Ik ben de allerrechtste mensch
die er ooit bestaan heeft.”
„Maar je geeft bü het kaarten met je lin
kerhand," zei de oplettende B»temen. .Dat
merkte ik een avond op,"
De U-151 verovert een vat olie, een pi
ken suiker, een voorraad meel en drinkt
de kaartenkainer staan een aantal leege cog-
nacflesschen op tafel, terwül uit het logboek
blükt, dat de kapitein zich bü zün laatste be
stek maar liefst vüftig zeemuien vergist heeft!
Zoo kan het gebeuren dat men op klaarlichten
dag Madeira niet vinden kan en een onderzeeër
In zün vaarwater komt!
21 November: De „Johan Mjelde" vaart on
der Noorsche vlag, maar heeft Noorwegen nog
nooit gezien, komt splinter-nieuw uit Amerika
en heeft een lading stukgoederen aan boord
voor het Italiaansche leger. Kortom, de U-151
heeft het schip „zum auspacken" gevonden, dat
zü zoekt. Bemanning en sloepen van de „Johan
Mjelde" worden gecharterd, de ruimen gaan
open, de stoomlieren sissen, en het uitpakken
begint. Kisten met wollen ondergoed, kisten
met schrüfmachlnes, ongetelde balen koffie,
een aantal vliegtuigmotoren met onderdeelen.
alles verhuist naar de U-151. Het spreekwoord
gedachtig dat een soldaat en een matroos alles
gebruiken kunnen, wordt zelfs een voorraad züden
dameskousen aan boord van den onderzeeër
gebracht! Fen heele lading Canadeesche zalm
In blik wordt in zee geworpen en drüft op eigen
gelegenheid naar den vüand.
Tegen den avond komt er een tweede schip
in het zicht. De U-151 duikt veiligheidshalve
onder en w*ordt, wanneer zü weer boven water
komt, door de Noorsche en dus neutrale „So-
bral" beschoten. Het vuurgevecht duurt echter
maar kort en dan blükt. dat ook de „Sobral’
van Noorwegen niet meer heeft dan den naam
In rustiger tüden vervoerde het schip passa
giers op de Amazone. Thans is het van den
Congo onderweg naa- Bordeaux met aardnoten
en rubber. Uitpakken!
Heel den nacht werkt men aan het overbren
gen van twintig ton koper van de „Johan
Mjelde" naar de U-151 en dan komt den vol
genden morgen de Fransche vlennaster „Tlju-
ca" in het zicht. De Franschen verdedigen zien
moedig, doch verliezen. Hun schip gaat den
kelder in, maar zü hebben nog tüd gehad om
S.O.S.-selnen uit te zenden en hun positie op
te geven. Voor de U-151 beteekent dit dat er
een tüd van. komen is, doch ook een tüd van
gaan.
De „Sobral” wordt In den grond geboord en
wanneer er ten slotte nog een vierde schip in
het zicht komt, de Portugeesche driemaster
„Trombetas", dan overleeft ook dit de torpedo
rtiet waarmee het wordt begroet. Amerikanen
en Noren, Franschen en Portugeezen, alles
wordt aan boord gebracht van de „Johan
Mjelde". Het internationale matroaenwereldje
is den vüand daar zeer dankbaar voor, want
een lange zwerftocht in open booten op de
rauwe zee Hjkt heel weinig aantrekkelük. De
In een herstellingsoord voor kinderen te
Bakoe bevindt zich een jongen van 13 Jaar, die
een eigenaardige afwüklng vertoont. Het hart
en de milt van dezen knaap bevinden zich nl.
aan de rechterzüde van het lichaam, terwül
het grootste gedeelte van zün lever aan de
Unkerzüde van het lichaam is. Ulterlük is de
jongen geheel normaal, terwül hü een goede
gezondheid geniet.
nillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMllllllllllllllllllllllllllli;
TT bU een ongeval met
r f OvFe" doodeljjken afloop
twee. M’n horloge had me bedot.
Ik begreep nu, dat ik geen schün van
had om den trein te halen. Maar tóch bleef n
het probeeren. Zoo is de mensch nu eenmaal.
Onwillekeurig hoop je op een mirakel. Zelfs
toen het koffertje niet dicht wou, gaf ik ’t niet
op. Ik haalde er een paar kleine dingen uit
en stak die in m’n zak. Toen rolden we de
trap af, m’n koffertje en ik. Het was open toen
het beneden kwam. Ik moest het toen nog
even dicht doen. Ik rende het huis uit. Vier
minuten tüd om acht minuten te loopen.
Ik rende, ja, maar naar één kant overheb
lend. waren geen bussen en ook geen taxi'»;
je kon alleen maar loopen. Toen ik zoo een
minuut had gerend, merkte ik. dat ik geen
De Saarstemming heeft de belangstelling voor
plebiscieten weder wakker geroepen, en het i*
in dit verband interessant te vermelden, dat in
April rj. In Provence de herdenking zal piest*
vinden van het plebisciet, dat op 22 April 1860 in
Savoye is gehouden.
Bü die gelegenheid werden 130533 stemmen
ten gunste van Frankrijk uitgebracht, terwijl
slechts 235 personen tegen stemden.
Een paar weken later stemden de stad ea bet
district Nice eveneens voor vereeniging met
Frankrijk met een meerderheid van 25.773
stemmen. Slechts 160 kiezers stemden voor
Italië.
De eeregasten bü de komende herdenkings
feesten zullen zün zü, die het plebisciet 25 j«r
geleden hebben meegemaakt, en naar hen wordt
de geheele Provence thans afgezocht.
Een hunner is vader Roux uit Chambery, die
ten tüde van het plebisciet slechts elf jaar oud
was, doch zich noéh zeer goed het enthouslaim*
kan herinneren, dat op de bekendmaking v»n
den uitslag volgde. Thans is Savoye even
Fransch als Bourgondlë of Normandie,
bepaalde volksgewoonten, de volksliederen
de liefde voor „la petitie patrie” 1.2—
bestaan.
de meid nog al eens, maar denk er om, dat ie
t weer dicht doet als je weggaat."
,M’n schoenen!” jlep ik. NatuurlUk, nog
niet gepoetst...."
Ze kwamen met een plof op den vloer bul
ten oe deur terecht, terwül Ik nog sp,»k,
achter de schoenen aan kwam de stem vm
ons dienstmeisje: 't Is over zevenen op
keukenklok: meneer heeft nog maar twee mi
nuten!”
Het werd me zwart voor de oogen. Ik W
y Y wget hoe t gaat, als je 's morgens een
IJ vroegen trein moet halen. Je trein gaat
büv. om 7.03 en je wordt met schrik
wakker om twee uur. Dan leg je je genoeglük
weer neer git. neg een paar uren te slapen en
ontwaakt om tien minuten over twee. Eki dan
ga je weer liggen, en als je weer wakker wordt,
denk je, dat je maar 10 minuten geslapen hebt
en dan is *t kwart voor zeven.
Gaat *t u zoo niet? In elk geval, mü is *t
zoo gegaan. En als ik acht minuten rekende,
om van huis naar *t station te komen, had ik
precies 10 minuten om me te scheren, me aan
te kleeden en m’n koffertje te pakken.
,Je haalt ’t nooit!" riep m’n vrouw, toen Ik
uit m’n bed naar de waschtafel sprong.
„Ik moet het halen,” antwoordde ik. „Als
ik om elf uur niet In Bristol ben, loop ik Pear
son mis, en als ik Pearson mis loop, teekent
hb niet vóór Woensdag en als hü niet vóór
Woensdag teekent «’aar is de zeep? O, ik
heb ze al dan doet hij *t waarachünlük
heelemaal niet meer. m’n tandenborstel ligt
tegenwoordig nooit op
wat dat zeggen wil."
„Ik weet wat X zeggen wil, als Je je tüd
verpraat," waarschuwde m’n vrouw. „Ik zal Je
koffertje vast inpakken, terwül je Je aan
kleedt."
Nauwelüks had zc dit gezegd of ze sprong
van haar bed in een ochtendj-upon en begon
Overig allerlei dingen in m’n koffertje te stop
pen.
„M’n bril!” riep ik.
„Op je neus," antwoordde zü.
„Scheermes!” riep ik weer.
..In je hand.”
Maar 't was niet heelemaal mün schuld, ’t Is
om tureluursch te worden, als een ander arti
kelen In je koffertje stopt. Ze stoppen, neen,
ze proppen er de dingen in, die zü noodig zou-
,,O maar dat is heel wat anders,” zei mün-
heer O’Rourke bedaard.
De sombere slagen van een gong weerklonken
en ieder haastte zich naar boven om zich te
kleeden voor het diner.
Na het diner speelden sir Oswald en lady
Coote, münheer Bateman en münheer O'Rourke
bridge, en Jimmy bracht al flirtende met Bocks
den avond door. Het laatste wat Jimmy hoorde,
toen hü dien avond de trap opging was, dat sir
Oswald tegen zün vrouw zei:
„Je zult nooit een bridgespeelster worden,
Maria."
En haar antwoord:
„Dat weet ik lieve. Dat zeg jü altüd. Je
moet münheer O’Rourke nog een pond betalen,
Oswald. Zoo is het goed."
Om een uur of twee" kroop Jimmy geruiech-
loos dat hoopte hü tenminste de trap af.
HU bracht een kort bezoek aan de eetkamer en
ging dan naar sir Oswald's studeerkamer. Daar
ging hü aan het werk na een minuut of twee
scherp geluisterd te hebben. De meeste laden
van het bureau waren gesloten maar een eigen
aardig gevormd stuk üzerdraad in Jimmy’s hand
wist daar wel raad op. Een voor een gaven de
laden mee.
Lade voor lade onderzocht hü methodisch, er
voor zorgend dat hü alles weer juist op dezelfde
plaats teruglegde. Een keer of twee hield hij op
om te luisteren, daar hü zich verbeeldde in de
verte iets te hooren. Maar hü werd niet Re
stoord. Hü doorzocht de laatste. Jimmy kende
nu of hü had kunnen kennen als hü er aan
dacht aan geschonken had Tzronhillmdr inte-
Hoe is het met dien armen arm,” Informeerde
lady Coote.
„O, nu is hü büna in orde, maar het Is ver
duiveld lastig geweest, dat ik alles met mün
linkerhand moest doen, daar was ik in het ge
heel niet handig mee.”
„Men moest alle kinderen zoo opvoeden, dat
ze ambidextre werden,” zei sir Oswald.
„O,” zei Bocks zich eenlgszlns op vreemd ter
rein gevoelend. „Beteekent dat net als zee
honden."
„Neen, dat zün amphlbieën,” zei münhëer
Bateman. „Ambidextre beteekent dat men even
goed alles met de linker als met de rechterhand
kan doen.”
„O,** zei Soeks.
Ze keek met ontzag naar sir Oswald.
„Kunt u dat?"
„Zeker ik kan met beide handen schrüven."
.Maar niet met alle twee tegelük?"
„Dat zou niet practlsch zün.” zet sir Oswald
kortaf.
TT verlies van een hano
r ArfOlJo* een voet of ezn oof
