<Ketwtfiaal WUl I het geheim van DE 7 WIJZERPLATEN I I 1 I den dag I I DE ENGELSCHE KAPERS Waarom Sir John Simon zich trotsch gelukkig gevoelt en I GEEN SPRAKE VAN! B S BiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiw 1 VRIJDAG 15 FEBRUARI 1935 De haven van Haifa te Sir John Simon klein 'BUS Nationaliteitloos Het woord Kramersvolk i DOOR AGATHA CHRISTIE In Juli de belangrijke wedstrijd CAPTAIN VAN EEN GOLFTEAM rna*; „bakvisch De Tsjechische taal „beleedigd” De conferentie met de France he Ministers was niet anders dan een toevallig samenloopen- de omstandigheid AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL las; 9 rouw; heer; 1. 10; i -GER8. e 7394 ver- op dit blad zijn ingevolge de verzekeringsroorwaarden tegen 44 ,Ik van ïgen of M even ili- cha- «eloot: lo. ooi: g in niet isjes ren? dat igen icne aan nen irte svsl set over Een advertentie behoeft zeen .Ikapltaien” te koeten. Plaats maar eens een Omroeper! Rubrt- oeertng en geüjkvormure zetwüae. Billijk han dels tarief. uli- dat suit er neu stalen n in- gast tuiden »lpcr et Ik staat m en dat bref chre- vootd aan- 3? lo eren, roord taa>d s to heer; lelijk tee- llrect tract geen oken mijn con- Een timmerman, die sedert 1925 in Palestina had gewoond, werd eenlge maanden geleden door zijn vrouw verlaten. Hu reisde haar in allerijl achterna op een schip, dat naar Roe menie voer, doch door de haast had hU ver geten zjjn pas mede te nemen. De Roemeensche autoriteiten weigerden hem het land binnen te laten, zoodat hü gedwongen was naar Palestina terug te keeren. Hier willen de autoriteiten hem echter ook niet binnen laten, zoodat de man reeds eenlge weken lang als een natlonallteltlooze heeft moeten wonen op een stoomschip dat te Haifa in de haven ligt. Dus had het diner plaats en het slaagde schitterend; het slaagde bulten verwachting! Draaf de Ballizac. die statigen edelman, daar te zien zitten In zjjn onberlspelüken rok. vier rid derorden op de borst en een azuren comman- deursplaat In de lenden; hem de aristocratische hand te alen uitstrekken naar zijn wijnglas dat was reeds een feest op zich zelf. Dat had père Gastocq maar handig klaar gespeeld: deze décoratieve figuur in zijn in trigue te gaan gebruiken Want Ja. het was niet geheel uit vrijen wil dat de negentiende graaf uit het geslacht de Ballizac aan dezen dlsch uw. Helena en de Weel en Henne- Denue- Heiloo. tat. Be lt. H. v. Waar- gerbrug. l. Ris. lestraat te Alk- B. Luc m. Menigeen zal zich wel eens hebben afge- vraagd hoe het woord „bakviach" in de wereld U gekomen. Zooals men weet kent men deze uitdrukking eveneens in Dultschland. waar men van ..Backfisch'' spreekt. In Engeland, wam men het equivalent flapper heeft, dat ontelbare hoeveelheden beteekent, heeft men den oor sprong van het Dultsche ..Backfisch" nagegaan. Men kwam tot de slotsom, dat de uitdrukking In verband moest worden gebracht met een ouden Engelschen visschersterm. De visschers gebruikten het woord voor al te jonge vlsch, welke zu niet de moeite waard vonden te be waren en welke weer in zee terug werd ge worpen Zij spraken dus van back-flsh Later, toen de uitdrukking op jonge meisjes betrek king had. is deze in de Nederlandsche en Dult- sche talen geslopen. „Zeker kerel. Kijk zelf maar Mijnheer Bateman schreed de kamer door, deed het blscultbUk open en keek in de leegte „Heel onachtzaam. mompelde hu. „Nu. goe den nacht." HU verliet de kamer Jimmy ging een oogen- blik op zun bed zitten luisteren. „Dat heelde maar een haar.” mompelde hl) bü zichzelf ..Wat is dat toch een achterdochtig iemand die Pongo. HU schUnt nooit te slapen. Een ellendige gewoonte om met revolvers rond te sluipen." HU stond op en opende een van de laden van de waschtafel. Onder een sorteering dassen lag een stapel biscuitjes. „Er is niets aan te doen." zei Jimmy „Ik zal al die vervloekte dingen op moeten eten. Tien tegen een, dat Pongo morgenvroeg komt rond spieden.” Met een zucht begon hU aan een maaltUd biscuitjes, waar hu absoluut geen zin in had. ACHT EN TWINTIGSTE HOOFDSTUK VERMOEDENS Juist op den afgesproken tüd om twaalf uur stapten Bundle en Loraine het park binnen na de Hispano in een naburige garage achterge laten te hebben Lady Cocte groette de twee meisjes verrast maar met klaarb'tjkelUke vreugde en drong er onmlddellUk bü hen op aan. dat ze moesten blUven lunchen. O. Rourke die achterover geleund Ui 'n reus- ite en ntract sn gl ossing 1 dan xslng, ze verhaalde de bUsondei heden van de Jimmy luisterde mat belangstellende •n aan idellng eeken? ter en uil oen 2 Jaar veelal n met i wor- 1 men t men t met bij verlies van een hann een voet of een oog De Bond van Winkelbedienden meent dat paal en perk gesteld moet worden aan het voort durend openen van nieuwe magazijnen een opvatting, welke door bovenstaande cUfers on- getwüfeld geschraagd wordt, en welke boven dien gerechtvaardigd wordt door het feit dat in drie Jaren tUds meer dan 10.000 winkeliers failliet gegaan zün, met een totaal passief van bUna t IS.OQO.OOO. Het spel was even voor eenen uit en Batsman en Loraine hadden het gewonnen. „Maar ik denk dat je toegeeft, partner." aei mynheer O'Rourke, „dat wü kunstiger gespeeld hebben HU bleef een beetje achter met Bundle. ..Die arme Pongo is een voorzichtig speler. hU waagt niets” „En bU mü ia het erop of eronder. Dat is een .noot motto voor bet leven, vindt u niet, lady El leen?” „Ben je er nooit door in moeilijkheden ge- Dien zelfden Woensdagavond, één uur voor middernacht! Père Gastocq en zUn Jeugdige gast de luitenant Letot hadden een oogen- blik verpoozing gezocht in den tuin. In afwach ting van het grootsche moment waarop binnen de llefelUke Melanie haar muziek bü elkaar zou hebben gezocht en gesorteerd, om, dan de woning weer door de geopende „serre-deuren binnen te treden, teneinde eenlge chansons te aanhooren. Genoemde verpoozing. genoten aan de zUde van den beminnelUken pére Gastocq, werd door Gaston benut voor het doen van meer intieme mededeellngen over de moellUke kunst, rond te komen, en dan wel in styi rond te komen van een zeer bescheiden toelage en een evenmin glorieus lultenants-tractement. Deze woorden werden Ingeleld met de voor- treffelük logische opmerking, dat levende erf ooms absoluut niet zün gelUk te stellen met doode soortgenooten en abrupt beëindigd met het dringend verzoek aan den gastheer, hem. Gaston Letot, een klein sommetje te leenen; altUd natuurlük tegen een flinke rente. Toen deze bede werd geult, lachte père Gas tocq. ofschoon dat bepaald zUn gewoonte niet was bü dergelUke gevallen' HU lachte wus en verheven boven zUn grijzen baard en voerde den leengragen officier met plechtlgen tred binnen in het heiligdom van zijn werkkamer, waar hu dezen tegen een in der haast uitgeschreven en even haastig ondertee- kende schuldbekentenis, waarin over geen ren te werd gerept, een chècque overhandigde voor 20.000 franc. Nu is het een algemeen bekend feit, dat men schen. wien na een goed diner en veel ouden wyn nog eens in het geheim goed wordt ge daan, hierop reageeren met lyrische ontboe zemingen. Gaston was geen uitzondering op dien regel! „Monsieur." zoo riep hü met pathos uit, „hoe zullen wü u dat vergelden?” En toen de weldoende oude heer bu dat „wu" wat vreemd opkeek: ,Ja wü. want weet u, ik vroeg dat geld niet voor mü alleen! Op een klein landhuisje in het Zuiden woont het meisje, dat ik lief heb. Ariadne, heet ze. Ariadne Ledone! O. wat heb ik het noodlot verwenscht dat den staf er het vorig jaar toe gebracht heeft, me hier te detacheeren, meer dan 200 KM. van haar ver- wuderd. Maar nu, nu heb ik weer geld! Nu kan ik weer naar haar toereizen de weekenden dat ik vrU van dienst ben en haar verwennen En Ja,” (hier kreeg de stem van den min nenden jongeling denzelfden plechtlgen klank, welke eertUds die der Fransche ridderschap most hebben bezeten, wanneer zfj voornemens” door plechtige geloften bo^Ode) „het eerste wat Ik van dit geld koopen zal monsieur, u moet me gelooven. is die schitterende platlna- ring, welke ik Père Oastocq hoorde de bijzonderheden, ge noemden ring betreffende, niet meer; zUn geest hield zich met geheel iets anders bezig. Melanie's vader en paladUn vroeg zich op dat moment in ernst af of de jury hem een dood slag, onder dese omstandigheden begaan, ern stig zou aanrekenen. Ofschoon de haven van Haifa pas achttien maanden geleden officieel voor zeeschepen is geopend, is deze reeds thans te klein gebleken voor het scheepvaartverkeer in de PalestUn- sche wateren. Slechts vier schepen kunnen tegelUkertljd aan de kade worden gelost of geladen, en het is in den laatsten tüd meermalen voorgekomen, dat vrachtschepen langer dan een week op hun beurt hebben moeten wachten. De haven-autoriteiten zUn overwerkt, en een hoog ambtenaar verklaarde nog onlangs, dat het personeel niet snel genoeg kon worden op geleid om gelUken tred te kunnen houden met de uitbreiding van het scheepvaartverkeer in de Palestljnsche wateren. Indien deze uitbreiding voort blUft gaan, zal het waarschUnlUk niet alleen noodig zün, de haven van Jaffa grondig te verbeteren, doch ook de haven van Haifa te vergrooten, die op het oogenbllk als de op een na grootste haven aan de OostzUde van de Mlddellandsche Zee wordt beschouwd. „Ik wilde je vragen.... heb Jij t ook opge merkt dat Melanietje Gaston Letot-... nu Ja....l" „Zeker heb ik dat, Louise. Nu. *r keus kon slechter zijn! Vlotte jongen; uitstekend offi cier; van goede familie! Momenteel niet bij zonder gefortuneerd, maar eenlge hoogbejaar de en klnderlooze bloedverwanten, die aardig wat hebben I” Twee maal drie maten rust. „Réné?" ,Ja. liefste I?” „Ik vind. Réné.... Melanie en Gaston.... och. hoe weinig hebben ze elkander nog ont moet. Kunnen wij er niet voor zorgen, dat....” „Daar zullen we ook voor zorgen, Louise 1” A I I 17 A °p bIad zUn d* verzekenngsvoorwaarden tegen bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door TT b*J een onKeval met IJ QKfï zA.1 .1 .F,, AA vx H 1 I-s O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen r g «Jkza** verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen JT ff ÏJv«“ doodelljken afloop A AME/We*" raakt?” vroeg Bundle lachend „Zeer zeker, millloen malen. Maar ik leef nog altijd. Er is vast de strop van den beul voor noodig om Terence O'Rourke te verslaan." Juist kwam Jimmy Thesiger den hoek het huis om „Wel mijn hemel. Bundle." riep hu uit. Dien zelfden middag nog ontmoette père Gastocq. op weg naar sijn wijnhandelaar, den cavalerie-luitenant Letot op straat. „Monsieur Gastocq," groette de officier de hand aan de scharlakenroode kepl. Père Gastocq boog en glim- j lachte minzaam, i Zn stem was i Gasfon Met een plotselingen sprong was hi) bu den *hop van het eléctrlache licht, sn draalde het ten. De plotselinge lichtgloed deed hem met de ??*en knipperen, masr hij zag duidelijk genoegt ”°g geen tien centimeter van hem af, ’tond Rupert Bateman. .Xleve hemel. Pongo," riep Jimmy. „Wat neb J* mü verschrokken, door zoo in het donker ron<l te sluipen.” Jk hoorde leven," legde mijnheer Bateman gestreng uit. itig dacht dat er inbrekers binnsn- tekomen waren en Ik ging naar beneden om kijken." Jimmy keek nadenkend naar de y*n crèpe-zolen voorziene schoenen van mi)n- *ter Batsman. -JU denkt toch overal aan. Pongo," sei hl) „Zelfs aan oen doodelUk wapen.” Zijn niette op de dikte in den ander zijn zak. -Het is het best gewapend te zUn Men weet ““’ll »ie men tegen kan komen.” .Jk ben bl|j dat je niet geschoten hebt,zei •unmy „Hrt begint mu een beetje te vervelen tengbechoten te worden." n jj, die Sir John Simon, den Minister van Bultenlandsche Zaken, in het begin dezer week zagen, werden getroffen door de ge- gelukkige uitdrukking, welke op zijn gelaat lag. Sir John is van nature een zeer vriéndelijk kijkend man. Zün kléine, meestal welwillend glimlachende mond moet een niet geringe te leurstelling geweest zijn voor velen die hem voor het eerst zagen, en verwachtten dat Engelands beroemdste pleiter de gelaatstrekken van een donderenden Jupiter zou hebben. Hij heeft die nu eenmaal niet, maar zjjn bewonderaars troos ten zich met de gedachte, dat hij het niet ai- ttjd poeslief meent als men, oordeelend naar zijn ulterUJk, denken zou. Dezer dagen evenwel overtrof Sir John zichzelf. Daar lag op zjjn ge laat niet alleen een uitdrukking van geluk, maar ook van trots. Wie den minister gadesloeg, kreeg den indruk van een man. die zich vol komen ervan bewust is niet vruchteloos geleefd ie hebben. Wat de toekomst ook voor Sir John moge hebben weggelegd, den roem van het beden zou zU hem niet kunnen ontnemen. Het is waar dat Sir John reeds vele successen gedurende zjjn lange loopbaan had mogen boeken. Wie heeft hem als pleiter geëvenaard, wie ais scherpzinnig jurist? Was hU het niet wiens geweldige rede in Mei 1926 een algemeene staking, waaraan vjjf millloen menschen deel namen. deed ineenstorten als een kaartenhuis? Verhief hij zich niet tot de hoogste hoogten van naUpnale belangrijkheid, toen hU eenlge jaren later naar Indië ging aan het hoofd van de beroemde, naar hem genaamde commissie, wel ke rapport moest uitbrengen over het vraag stuk van grond wets-hervorming? En werd niet dat ontzagwekkende rapport, het „Simon- rapport". alom geprezen als het grootste en vol- maaktzte werk van dien aard, dat ooit tot stand gebracht was? Er moet veel gebeuren alvorens een man met zulk een schitterenden staat van dienst niet alleen een bijzonder gelukkige, maar bovendien een bijzonder trotsche uitdrukking op het ge laat draagt. Wat was er dan gebeurd? O. gij weet het na tuurlijk al lang! Het schitterende resultaat der Engelsch—Fransche besprekingen de Euro- peesche vrede opnieuw gered het uitbreken van de oorlogen (die in het geheel niet van plan waren uit te breken) voorkomen „for mules”, welke de basis vormen van Ik weet met wat. gevonden en geformuleerdGU weet er alles van. Neen, gij weet er niets van. De meer of min der gelukkig afgeioopen conferentie met de Fransche ministers was niets anders dan een toevallig-samanloopende omstandigheid. Diege nen. dis hem per radio een uiteenzetting heb ben hooien geven van het ..Lucht Locarno”, moten opgemerkt hebben dat er in zijn andere bezadigde stem een onmisbare „blijde ontroe ring” trilde Ni tuurliJkt succes. Ja zeker, t succes! Maar welk succes? Sir John wist toen reeds, wat wü eerst later uit de kranten zouden vernemen: HU was juist benoemd geworden tot captain van de Senior Golfers' Society voor het jaar 1935. De onderscheiding komt hem ten volle toe. want het vorige Jaar won hü de Parlementaire Handicap. In Juli zullen de nationale teams van Enge- Canada en de Vereenlgde Staten elkaar te Prestwick ontmoeten Men hoopt en ver wacht dat Sir John het Brltsche team zal aan- voeren. Wie weet wat Engeland is. en wie weet wat is. zal begrüpen dat Sir John zich trotsch •n gelukkig voelt. heel geanimeerd met Loraln« te praten, en luisterde slechts met een half oor naar den tech- nischen uitleg van Bundle over de mechanische ziekte, die de Hispano had „En we zeiden." eindigde Bundle. ..hoe won derlijk. dat hü juist hier delect raakt, Den vongen keer gebeurde het op een Zondag in eer. plaats die Klein Spedlington onder den Heuve. heet. En het deed zün naam eer aan dat kar ik je wel vertellen." .,Dat zou een schitterende naam zün voor een film," merkte O'Rourke op. „De geboorteplaats van het eenvoudige land meisje," stelde Socds voor. „Ik zou wel eens willen weten zei lady Coote. „waar münheer Thesiger is.” denk dat hü in de billardzaal is." ze! Soeks. „Ik zal hem wel gaan halen." Ze ging, maar ze was nauwelüks een minuut weg, toen Rupert Bateman op hel tooneei ver scheen met zijn gewone afgematte en ernstige gelaatsuitdrukking ,4a. lady Coote! Thesiger zei, dat u me moest hebben Hos- maakt u het lady Eileen...." HU ging niet verder, omdat hü de twee meisjes moest verwelkomen en Loraine begon direct den aanval. „O münheer Bateman. Ik sou u zoo graag willen spreken U vertelde me toch wat ik doen moest voor een hond, die voortdurend seere poolen heeft." De secretaris schudde het hoofd ,D«t moet iemand anders geweest zün. Juf frouw Wade, hoewel ik het eigenlijk toevallig kels in Engeland, of één op elke vier en veertig inwoners. In Januari 1922 bedroeg het aantal in de re gisters der werkloosheidsverzekering ingeschre ven personen, aangesteld in den kleinhandel. 996 080; elf en een half Jaar later, in Juli 1933 was het aangegroeid tot 1.992.000, en dus ver dubbeld. Voegt men bü deze bedienden de pa troons, directeuren en managers van winkels, dan verdient één op de twaalf Engelschen zün brood door over de toonbank artikelen te ver- koopen aan de elf anderen. In sommige badplaatsen, met een groote vlot tende bevolking, is het aantal winkels tn ver houding nog grooter dan In de meeste steden. Zoo Is er te Brighton een winkel op elke vier en twintig inwoners. De omzet van den kleinhandel wordt geschat op £2361.000.000 per Jaar, <U. 54 per hoofd der bevolking. Van dezen omzet komt niet min der dan 9 procent op d^-coöperatleve vereenl- gingen en 21 procent op de groote combinaties van warenhuizen en „multiple concerns"-onder- nemlngen, die uniforme winkels openen in ver schillende wüken en zelfs in verschillende ste den. Aldus wordt 30 procent van den kleinhan del gedreven in slechts 4 procent van bet to taal aantal winkels; 35 procent van het perso neel, d.1. 700.000 personen, Is in deze 40 000 zaken werkzaam. Gemiddeld bedraagt dus het aantal bedienden in de grootere magazijnen 18. De overige 960.000 winkels werken met 1300.000 personen, dus met gemiddeld 3 be dienden op 2 winkels. ,.U bent niet tegenwoordig geweest b|j den lierfstcompetlüewedstrtjd.” sei ORourke. „Ik was gaan wandelen.” zei Jimmy „Waar zün die vandaan komen vallen „Wü kwamen heel eenvoudig te voel.' zei Bundle. ,XM Hispano heeft ons in den steek gelaten.” En panne. aandacht. ..Reusenpech.” verwaardigde hij zich te neg gen. „Als het wat lang duurt zal ik je na de lunch terugbrengen in mijn wagen we hun tweeën vragen." sei Bundle Loraine, münheer ORourke en ik willen met Jou en münheer Bateman golf spelen „Doet u het maar münheer Bateman." zei lady Coote toen de secretarie even aarzelde „Ik weet zeker dat sir Oswald u niet noodig heeft Het gezelschap ging naar het grasveld „Heel slim klaargespeeld hé?" fluisterde Bundle tegen Loraine ..Gelukgewenscht met „Wat bent u toch een wonderlük iemand.” onderbrak hem Loraine. „U weet ovei ral van." „Men a moet op de hoogte blüven van de moderne* wetenschap," zei münheer Bateman ernstig. ..Nu. wal betreft de pooten van uw hond. Terence O Rourke mompelde sotto voce tegen Bundle: „Menschen van dat type achrüven al 81e stuk jes In weekbladen „Het is niet algemeen be kend, dat om een koperen haard mooi blinkend te houden enz." „De mestkever is een van die Intere&sante insecten." „De huwvlüksceremonie by de Fingaleesche Indianen en zoo verder.” „Algemeene ontwikkeling dus.” ,JCn kun je twee verachrikkelüker woorden uitdenken," zei münheer O Rourke en hü voegde er vroom aan toe, „Ik dank den hemel, dat ik een academisch geVormd man ben en van geen enkel onderwerp Iets af weet." „Ik zie, dat we hier ook golf kunnen spelen." zei Bundle tegen lady Ooote „Ik zal met u meegaan, lady EUeen.zei O Rourke. ..Laten „Dat had ik toch heel licht kunnen doen," zei münheer Bateman. ,,Dat zou heelemaal tegen de wet zün ge weest," zei Jimmy. „Je moet namelük heel zeker zün dat de kerel inbreekt voor je op hem schiet Je moet niet zoo voorbarig gevolgtrekkingen maken. Anders zou je wel eens moeten verklaren, waarom je een gast, die een absoluut onschul dige boodschap deed zooals ik, doodschoot.” ^Ja, waar kwam je elgenlük voor?” „Ik had honger.” rei Jimmy, „en tamelük veel zin in droge biscuitjes." ,,Er staan wat biscuitjes in een blikje bü je bed," zei Rupert Bateman. Hü keek Jimmy door zün hoornen bril heel doordringend aan „Zoo. Maar daarin is het personeel wat on attent geweest, ouwe jongen Er slaat een bilkje met .Biscuits voor hongerige gastenerop Maar toen de hongerige gast het opendeed... was er nlete tn. Dus trippelde ik naar beneden naar <ie eetkamer." En met een lieven ongekunstel- den glimlach haalde Jimmy uit den zak van zün kamerjapon een handjevol biscuits te voor schijn. Er was een oogenbllk stilte. „En nu zal ik terug naar bed trippelen," zet Jimmy. ,,Wel te rusten. Pongo" Met een nonchalant air ging hü de trap op Rupert Bateman volgde hem In de deur opening stond Jimmy stil, alsof hü nog eens goeden nacht wilde wenschen. „Dat Is toch raar van die biscuit sa. zei mijnheer Bateman. „Vind je goed dat Ik even. ien middag kwam Melanie Gastocq op- j 1 merkelük vroeg terug van het tenms- park. Dat feil was overigens niet het eenlge opmerkelijke In haar gedragingen; er was meer. Het scheen, dat ze er plots naar dorstte, zooveel mogeluk bewijzen bijeen te za melen om aan te toonen, dat de wetten, ge baseerd op de ondoordringbaarheid nog steeds van kracht zün en een bepaald lichaam nog aitüd niet zün kan op de plaats, waar een an der lichaam zich reeds bevindt. In den lang voorbüen rijd, toen de menschen nog niet zoo diep doordrongen in de psjjche van andere menschen, om de drijfveer te ontdek ken van hun handelingen, zou men op dien middag van de 19-jarlge Melanie Gastocq een voudig hebben gezegd: „Ze trapt «n ze gooitI” En zoo was het dan ook! Ze trapte legen het tuinhekje; tegen het voetstuk van de gipsen Niobe, met het perkje Louis-Phllip-tulpen, het sieraad van père Gastocq’s siertuln. Binnen gekomen, trapte ze tegen den kapstok, tegen onderscheidene deuren om haar kleine spitse schoenpunt tenslotte onzacht te doen belanden op den kop van Nippy den terrier, die gromde en zich, vervaarlük met de tanden blikkerend, opmaakte tot het treffen van represaille-maat- regelen. Verder, het werd reeds geconstateerd, gooide Melanie, en wel met een voorwerp, dat zich naar om vang, doel en bewerking niet büzonder tot gooien leent: haar tennis-racket. Het be landde op een top van den gangpalm, waar door eenlge onderdeelen dezer plant al naar den graad hunner buigzaamheid knakten of pletten. Genoemde handelingen, blukbaar door de physica geïnspireerd, werden met verschrikte en zorgeiüke gezichten bügewoond door père Gas tocq en Louise, diens vrouw; belden drongen met klem aan op een verklaring van dit zeer vreemde gedrag. „Die ellendige Ronny; die intriguante,” siste Melanie en keek met opgewonden blikken rond om iets te vinden, dat het algeheele einde van den reeds zwaar beproefden palm tot een vol dongen feit zou kunnen maken. „Wat is er dan met Ronny? Wat gebeurde er? Toe. vertel nu eens kalm!" „Wat maken jullie je druk; er Is niets," beet de gooi-enthousiaste het ouderpaar toe, maar deze woorden het volgend moment logenstraf fend, schoot haar stemmetje met een komisch hoog huilgeluldje uit: „Nou. hü was er ook....IH” Het volgend moment was ze de trappen op gerend; weg, naar haar kamer. Pa en Ma bleven waar ze waren, als pala- dünen aan weerszüden van den gehavenden gangpalm opgesteld en overdachten de situatie. „Och. Je begrijpt het wel, Réné; het is na- tuurlük om Gaston Letot! Hü is zeker van middag ook op de banen geweest, iemand zal hem hebben meegebracht!” Père Gastocq knikte; „En Ronny, die Jon- gensgek, heeft zich natuurlük aangesteld als een mallote! Dat ze zoo'n meld.... Ja, meld, dat Is ze, In die club dulden!" „Een raadsel gewoon Heeft Gaston natuurlük Ingepalmd met haar lieve maniertjes!” „Die flirt!” „Zeg dat wel, die flirt!” „En onze Melanie, dat bescheiden kind, heeft zich natuurlük vreeselük geërgerd I" „Ja vreeselük natuurlük!” Drie maten rust. „Réné!” „Wat is er lieve?" Gastocq en glim- minzaam. stem was die van een op- getogen rnensch, toen hü daarop 5 zUn toekomstige prooi attaqueerde. „Kük. 't treft, u nu te ontmoeten, monsieur le sous-capitalne. Ik heb namelük een verzoek aan u." „Zal ik. indien mogelük. gaarne inwilligen." antwoordde Letot hoffelük en wachtte. „Monsieur Letot.” selde Melanle's vader en zaakgelastigde, vertrouwelük naar den langen militair opblikkend, ,Jk wilde u bü dezen, mede namens mün vrouw, ultnoodigen as. Woens dag bü ons te dineeren. Kük. we verwachten dan den graaf de Ballizac. U kent hem. een groot paardenliefhebber en uitmuntend polo-speltr. Wanneer u mede aanzit zult u niet alleen ons een groot genoegen doen, maar ook den graaf in de gelegenheid te stellen over zün lievellngs- sport met een Insider te spreken Want ja. mijn vrouw en ik. menschen op leeftüd. nietwaar? En wat mün dochter Me lanie betreft, een ferm sportmeisje, maar polo heeft nu direct haar interesse niet. Monsieur Letot, u stemt toe? U zoudt ons werkelük zéér -verplichten!” Lelot's gezicht kreeg een begeesterde, ja. haast engelachtige uitdrukking. Op gastrono misch gebied had de oude Gastocq een groote reputatie en niets trekt jonge officieren met gezonde magen en smalle beurzen meer aan dan de gastvrijheid van beroemdheden op cu linair gebied. „Volgaarne monsieur, volgaarne; zéér plicht. Woensdag zegt u? Schitterend MljB complimenten aan uw vrouw en dochter. Ctaimant meisje, die Melanie van u! Veel- ‘Selovende tennlsquallteiten!" XT apoleon Ijeeft de Engelschen een volk IV van kramers, van winkeliers genoemd. In een tüd waarin winkeliers in de na- Üonale samenleving niet de eervolle en voorna me plaats Inramen, welke zü in later jaren veroverden, kan de keizer van een soldatenvolk hiermede niets vleiends bedoeld hebben. Maar in letterlüken zin schünt Napoleon's omsehrüvlng van zün vUanden toch Juist ge weest te zün, en zü heeft thans, éèn-en-een- **art eeuw later, niets van haar juistheid in geboet. Volgens een schatting van den Nationalen Bond van winkelbedienden zün er 1000.000 wln- I Een koopman uit Jabnek in Bohemen is tot een hechtenis van zes dagen veroordeeld wegens „beleedigtng" van de Tsjechische taal. Het vorige jaar had hü een briefkaart ge zonden naar de Nationale Bank van Tsjecho- Slowaklje. waarin hü deze beleefd veraocht niet met hem in het Tsjechisch te correspondeeren. aangezien hü, tot z’n spüt. deze taal niet ken de. „Mün moedertaalzoo schreef de koopman, „en de taal, die ik in mün zaak gebruik, is Duitsch. Indien het echter bezwaarlük is met mü in deze taal te correspondeeren, dan ver zoek Ik u mü te willen schrijven in het En gelsch. Fransch. Italiaanse!) of Spaansch, de vier andere wereldtalen. Hoewel het O. M. toegaf, dat de koopman ten volle gerechtigd was tot het doen van zün ver zoek. was het echter van oordeel, dat de zin sneden op de briefkaart, welke betrekking had den op het Tsjechisch, een beleedlging Inhiel den voor de Tsjechische taal en een motief waren voor een veroordeellng. aanaat, met opgewondenheid over de cham pions sprak en de Bordeaux hooglük roemde. Er is een tüd geweest, waarin genoemde edel man ri uitnoodiglnc van père Gastocq als een grove aanmatiging zou hebben beschouwd; sterker nog: als een ongerijmdheid. Maar dat was toen Russische en Oostenrüksche papieren nog een waardevol bezit vertegenwoordigden en de graaf financieel nog niet afhankelük was van stille geldschieters als den ouden Gastocq. En dan Gaston Letot! Jong en pralend in de zwarte dragonderunlform met de gouden loo- vertjes; een en al teederheid voor Melanietje, zün tafeldame; een en al bewondering voor de wüze waarop de spüzen waren toebereid en vol eerbiedigen schroom voor den ouderdom der wünen; enthousiast met den graaf spre kend over het ix>lo-spel en deszelfs spelers en met père Gastocq vervuld van afwüaende re serve ten aanzien van de Fransche politiek der laatste zeven Jaar. Mevrouw Gastocq schitterde als een giganti sche robün en MelanieMelanie scheen te vertoeven in die regionen, welke men met het verzamelwoord „Zevende hemel” pleegt aan te duiden. Alleen het vriendinnetje was stil en afgetrok ken. maar, nietwaar, vriendinnetjes moeten nu elndelük maar eens leeren de zon in bet wa ter te kunnen zien schünen. Bü toeval rende Hal om een boom heen, waarnaast kapitein Benson een listig verborgen val had ge maakt. Plotseling hoorde Hal den Indiaan een wilden gil uiten en omkükend, zag hü den grüaen Wolf z'n handen opheffen en In een gat in den grond ver- dwünen." De grüze Wolf en z’n stam hadden erg door de Spanjaarden geleden en voerden voortdurend oorlog tegen hen. Behoedzaam kroop hü aan wal en volgde Hal, daar hü hem voor een Spanjaard hield. Toen, terwül Hal z’n kruiken vulde, schoot de grijze Wolf een pul op hem af. Gelukkig keek Hal net op en wierp zich achterover, zoodat hü den pü> ontweek Toen sprong hü overeind en snelde de wildernis In met den grüzen Wolf achter zich aan Ik moet bulten het bereik van z'n speer blüven,” dacht Hal. ^Daarte^en kan ik niets uitrichten.”

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1935 | | pagina 11