<Ketuttfiaal wui den dag
1
DE ENGELSCHE KAPERS
O
I
I
'ira
F
-
t
„Enfant terrible” van de Engelsche
aristocratie
h
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
DE PANTOFFEL
ik
jjllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIN
en
(S
ft
7*
L
BIHIIIIIIIIIIMIIIH
A
I
In ’t groen
1/.
WOENSDAG 20 FEBRUARI 1935
EDWARD MONTAGU
wat,
Tragedie van een bokser
*s Werelds loon
Opgewekte 110-jarige
Slangen in een visichen-
maag
De fez wint veld
Mc
Tl
ZN
I
k
t!
Langdurige skitocht
M.
DOOR AGATHA CHRISTIE
L
Vijf jaar op weg met een
rendier-kudde
-
„Ik zwem, ik vaar en
maak het goed**
To«n Ay nog geen twintig jaar oud
begon hy reedt de boule
vard pert aan copie
te helpen
'V
óf
„Natuurlek,”
Praten en.... breien
hij
dat hij
den
mee
vrouw.
5
vroeg
ik.
antwoordde
„Dat zal die
men van
werd
hasf-
i
‘i
UT
LV
t
I
j
We
pakte
sn
r»
tWorda vervolodJ
léf,^
belde
was
iiiminiimitfiHiHi
I
I
i
i het
ifge-
ende
Door al het lawaai werd Mary wakker. Ze sprong
uit bed. gluurde door de gordijnen en zag een aantal -
donkere figuren heen en weer loopen. „Hal en kapi
tein Benson zijn overvallen door Indianen”, hijgde
ze ontsteld.
a
I
Sam Langford, die indertijd Harry Wills, Joe
Gans en tientallen andere boksers in den ring
overwon. is thans blind en aan lager wal ge
raakt. Hoewel Langford, een neger, in zijn goe
den tijd in de klasse der kampioenscandtdaten
thuisbehoorde, heeft men hem nooit een ans
gegeven, den wereldtitel te winnen. Toen hij
reeds bijna blind was. heeft hij in Mexlco-Clty
nog gebokst tegen Kid Savage, dien hij in één
minuut knock out sloeg.
Vijf skiers van het Roode leger in het Verre
Oosten zijn te Moskou aangekomen, na den ruim
6900 KM langen tocht vanaf Siberië In 74J4
dag te hebben afgelegd, hetgeen een gemiddelde
beteekent van bijna 88 K.M. per dag.
Bü het passeeren van het Balkal-gebergte
hadden zij zeer veel te lijden gehad door de
hevige sneeuwstormen en de felle koude, die
soms Ti graden onder nul bedroeg.
lale
500
che
no-
Inig
de
al-
zt-
ius
iea
In»
te
il-
I
k en
Li-
piel-
Ro-
en
en
n>.
In.
25
23
e.:
ft bjj
eg ter
lanrtf-
rsonen
Tijdens een bezoek aan zijn buitenverblijf te
Docblagari Hat kocht een rechter uit Calcutta
een „nohl", een groeten zoetwatervisch, die een
gewicht van meer dan 11 KG. kar. bereiken,
en veelvuldig in Bengalen voorkomt.
Toen de vlsch werd schoongemaakt, trof men
in de maag van het dier vier levende slangen
ter lengte van ongeveer 50 c.M. aan.
De slangen werden in'het water geworpen en
zwommen daarop onmiddellijk weg.
Mevrouw Franklin Roosevelt heeft een mode
ingang doen vinden, die de leden van het Con
gres aan de Fransche revolutie doet denken.
Kort geleden bracht de „Eerste Dame in Am°-
rika” haar breiwerk mede naar het Kapitool,
waar zij een zitting van den Senaat bijwoonde.
Haar voorbeeld wordt thans dagelijks gevolgd
door de dames, die de debatten bijwonen en de
eerste rij van de galerij lijkt veel op de „brei
ende vrouwen”, die zich voor de guillotine op
de Place de la Révolutlon in de voorste rij be
vonden. wanneer een aristocratisch hoofd on
der de valbijl viel.
Vrijwel alle middagen kan men thans een
aantal vrouwen druk bezig zien met X breien
van truien en dassen voor hun mannen, terwijl
zij tegelijkertijd de noodige politieke kennis op.
doen.
ift
C.
•ter
M3
lal-
rn-
K3
at-
nes
le
id).
13.
ryk
/Xj
4/
I
chte
t de
de
oaar
de
tens
tven
men
ider
i de
ens-
'eler
>oen
trui
>ren
i op
iui-
leze
ien.
V'd-
viel,
dkt.
ai
de
>aar
gen
bO
lag.
aus
oor
KK'.
i
Ongelukkig voor de Indianen sloeg een van hen
met z'n speer tegen de railing. Kapitein Benson werd
met een schok wakker en zag een aantal donkere
figuren in het maanlicht, maar voor hij z'n wapens
kon nemen, werd hij gegrepen. Hal overkwam het
zelfde.
eerste
lacht-
it zie-
Ze trokken zich op aan de railings om de veranda
en kwamen zoo op het terras. Daar lagen de Span
jaarden. die den grijzen Wolf in de val gelokt en
minachtend weer op vrije voeten gesteld hadden. De
grijze Wolf kende geen erbarmlng en voelde geen
dankbaarheid omdat z'n leven gespaard was gebleven.
tirö»
Het K. L.
*1” neemt
pantoffel* mede naar Bag-
JCrartflnhartrhf
Waarde Caterham,
Het spijt me, dat ik niet met u heb kunnen
spreken. Ik dacht, dat ik het duidelijk had laten
hooren, dat ik u weer wilde spreken na mijn
onderhoud met Eileen. Zij het lieve kind
was zich blijkbaar heelemaal niet bewust van
de gevoelens, die ik voor haar koesterde. Zij
was, vrees ik, zeer verschrikt. Ik wil haar op
geenerlei wijze haasten. Haar meisjesachtige
verwarring was zeer bekoorlijk en ik draag haar
nu zelfs een hoogere achting toe, daar ik haar
Jonkvrouwelijke terughoudendheid zeer waar
deer. Ik moet haar t\)d geven om aan het idee
gewoon te worden. Haar verwarring toont Juist
aan, dat Ik haar niet heelez^aal onverschillig
i drie-
erkers,
Seml-
Apel-
werd
dim-
mrder
t een
Alle
n den
1 ble-
,.Wel.” zei Bundle. „Wel, sapperloot.’*
Ze kon geen woorden vinden.
,Die man moet gek zijn.” zei lord Caterham.
„Niemand kan zooiets over Jou schrijven Bundle,
tenzij hij eenlgszlns getikt is. Arme kerel, arme
kerel. Maar wat een volharding. Het verwon
dert me niet, dat hij minister werd. Het zou Juist
een goede straf voor hem zijn, als Je hem
trouwde. Bundle.”
De telefoon werd gehoord en Bundle ging er
naar toe. In wen oogenblik waren Georg eu zijn
voorstel vergeten en wenkte zU levendig Loraine.
Lord Caterham ging naar zijn eigen heiligdom.
„Het is Jimmy.” zei Bundle, „en hij is ergens
vreeselUk over opgewonden.”
„God zij dank, dat ik je te pakken heb.” zei
Jimmy’s stem. .JEr is geen tijd te verliezen.
Is Loraine daar ook?”
„Ja ze is hier.”
„Nu hoor eens Ik heb geen tijd om alles uit te
leggen trouwens, dat kan ik niet per tefe-
foón. Maar Bill is me op komen zoeken en
heeft me het wonderlijkste verhaal gedaan, dat
ik ooit gehoord heb. Als het waar is..,, nu
als het waar Is. dan is het X verbazingwek
kendste feit van deze eeuw. Luister nu cens wat
Je doen moet. Kom direct naar de stad en ga
recht naar de club van de Zeven Wijzerplaten.
Frank Greges, een Ltthauer. die tegen een
honorarium van vijf dollars per week als sand
wichman Wall Street te New-York op en neer
loopt, kan geen grooten indruk gekregen hebber,
van de vrijgevigheid zijner medemensghen. Eenl-
ge weken geleden vond hij eeh daanesbeurs. die
60 dollars bevatte; hij bracht zijn vondst aan
de eigenares terug, en de milde dame beloonde
hem met een vriéndelijk bedankje. Voor eenigc
dagen heeft hij een leeren tasch gevonden, dl-
obligaties inhield tot een waarde van 45 000 dol
lar, welke toeoehoorden aan een makelaarsfilnia
De firma overweegt nog steeds of hem een be-
loonlng kan worden toegekend. Overigens be
wees Greges verstandiger te zijn, toen hü ver
klaarde. dat hij in de eerste plaats blij was.
omdat hij den verliezer heeft kunnen behoeder,
voor het verliezen van zijn betijékking.
Mannen, broeders, de pantoffel
Is een eerbaar apparaat,
Dat een iedereen herinnert
Aan den huwelijksehen staat!
En al maakt ge gaarne grapjes
Op dit voeten-instrument,
De pantoffel is het teeken.
Dat een vrouwtje u verwent!
Ook al bluft ge by uw vrienden,
Zelfs in schamperende taal.
Onder druk van de pantoffel
Zit ook zelfs de generaal!
Toen hij in ons Haagje rondging
Op zijn buitenlandsche reis,
Zoog hij aan de gulden vrijheid
Van het Westersch paradijs.
En natuurlijk zeer tot schade
Van het Perzische budget.
Zette hij daar zijn pantoffels
Zeer onachtzaam naast het bed!
Doch tenslotte aangekomen
In zijn zalig Perzisch home,
Waar zijn vrouw hem weer verwende
Na zoo’n pas doorleefden droom.
Moest hij tot zijn angst bemerken.
Dat hij vrees'lijk had misdaan
Door dit schoon symbool van deemoed
In den Haag te laten staan!
Want de man kan haar niet missen,
Daar hij ’t anders zwaar ontgeldt,
Ook wanneer hij generaal is
En dus buitenshuis.... een held!
iiiiiiiining
nu voortaan niet altijd meer hier zal komen, en
mij met allerlei vervelen, zooals hij dat gewoon
was. Alles is ergens goed voor, zegt men. Heb
•je mijn Jigger ergens gezien?”
.,Een beetje golfspel zal mijn zenuwen beda
ren,” zei Bundle. „Ik speel met Je om een
kwartje, Loraine.”
Een uur verliep heel vredig. Eensgezind
keerde het drietal naar het huis terug. Er lag
een briefje op de halltafel.
„Mijnheer Lomax heeft dat voor u achterge
laten. uwe Lordschap," legde Tredwell uit. „Hij
was zeer teleurgesteld te bemerken, dat u uit
gegaan waart.”
„Bundle, Je hadt toch wel wat duidelijker
kunnen zijn, vind ik.”
„Hoe bedoelt u??”
„Nu lees dit eens.”
Bundle nam het aan en las:
award Montagu, tweede zoon van
M Hertog van Manchester, een Jongeman
van acht en twintig Jaren, blootshoofds en
in sportcostuum, nam aan Victoria Station te
Londen den boottrein naar Folkestone. Zes uren
later zette hij voet aan wal te Duinkerken. Hij
^ng rechtstreeks naar het „bureau (ie recrute-
njent", liet zich ulthooren doojrten officier en
onderzoeken door een dokter: zette tenslotte
de handteekenlng welke hem InlUfde bjj het
vreemdelingenlegioen. Hij nam afscheid van
Lady Louise, zijn zuster, die hem naar het con
tinent vergezeld had. liet zich een plaats aan
wijzen in den trein die hem naar zijn garnizoen
zou brengen en vertrok, zonder overjas, zonder
bagage, met een boek onder zijn arm en met
een tandenborstel en een stuk zeep eenvoudig
in een krant gerold in zijn hand.
Het was niet voor het eerst dat Edward naar
Duinkerken kwam om dienst te nemen in het
vreemdelingenlegioen. Onder de leiding van zijn
zuster Lady Louise had hij reeds op 4 Augus
tus 1934 deze reis gemaakt. Hij1 bedacht zich
toen echter, vluchtte 's nachts uit zijn hotel,
ging naar Parijs en nam daar het eerste het
beste vliegtuig naar Londen. Thans Is hij ech
ter gezwicht en Lord Edward Montagu, zoon
van een Peer of England, heet voortaan soldaat
Edward Montagu.
Dit „enfant terrible” der Engelsche aristocra
tie begon reeds de boulevardpers aan copie te
helpen toen hij nog geen twintig jaren oud was.
Hij verdween en eerst maanden later vond men
hem terug als boerenknecht op de farm van
Lord Rodney bij Edmonton in Canada. Het was
niet zijn eerste baantje en zou ook bij lange
na niet zijn laatste zijn, vóór zijn vader hem
eindelijk de terugreis- naar Engeland betaalde.
Zijn familie die misschien dacht dat dit lesje
hem goed had gedaan, kwam bedrogen uit.
HU stapelde schulden op schulden en vluchtte
tenslotte weer naar Canada, ditmaal naar Van
couver. waar hjj eenigen tijd een vrij geregeld
leven leidde en in Januari 1929 zelfs in het
huwelUk trad met de rijke erfgename Dora
Potter. Een jaar lang handelde hü niet zonder
zbcces in automobielen. Doch dan werd de ver
leiding weer te machtig en Lord Edward Mon
tagu bezweek.
HU kwam in kennis met den Amerikaanschen
avonturier kapitein Vanderwel en ging aan
boord van diens Jacht „Carna” den oceaan op.
De „Cama” maakte lange tochten, verscheen
dan hier, dan daar aan de Callfornlsche kust,
doch wat het doel van deze reizen was en hoe
daaraan zoo veel werd verdiend dat schip en
bemanning betaald konden worden, heeft nie
mand ooit ontdekt. De zaak liep mis in Decem
ber 1931, toen men op zekeren morgen het lijk
van kapitein Vanderwel vond. De avonturier
was met messteken afgemaakt aan boord van
zUn Jacht, terwijl dit te Long Beach voor anker
lag. De politie die het doen en laten van de
.Carna” al' lang met een zeker wantrouwen
gadesloeg, maakte van de gelegenheid gebrek
om heel de bemanning te arresteeren. Na een
langdurig onderzoek meende zU in Edward
Montagu den dader te moeten zien van dezen
moord. Doch bewijzen waren er niet, de jonge
Lord moest in vrijheid worden gesteld en het
einde van kapitein Vanderwel is tot heden een
onopgelost raadsel gebleven.
De zeevaart scheen hem goed bevallen te zUn.
want nauwelijks uit de voorloopige hechtenis
ontslagen, koebt hU zelf een jacht, de .Mer
man". Ook aan boord van dit schip vloeide er
«Poedig bloed,. Tijdens een nacbtelUke ruzie
Werd een matroos zwaar gewond. Thans was
er echter niet de minste geheimzinnigheid en
de zoon van den Hertog van Manchester pro
beerde zelfs niet te ontkennen dat hij de dader
Was. HU verdedigde zich met de stelling, dat
de matroos deze afstraffing meer dan verdiend
had. De politie kon het met die opvatting niet
In alle opzichten eens zUn en daar Lord Edward
A I I 17 A °P d,t bIad z*Jn ingevolge de verzekenngsvoorwaarden tegen <7 t>U levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 *7CD biJ een ongeval ®et J7 MJ verlles nn een hano
Ml *1 T, TADUl'll’l-) O ongevallen verzekerd voor een der volgendê ultkeeringen JL f verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen T UU«" doodelijken afloop 1 AiOUa" een voet of een oog
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
scheidene rendieren bult maakten. Doch Bfthr
zette den tocht jaar na jaar met volharding
voort. In het voorjaar van 1934 kwam hU bU
den Westelijken oever van de Mackenzie aan.
Het ijs begon echter juist te kruien en na eenl-
ge vergeefsche pogingen te hebben gedaan om
de rivier over te steken, wachtte de volhar
dende man den winter af om. toen de rivier
opnieuw was dichtgevroren, zijn kudde overeen
komstig het door hem gesloten contract naar
den Oostelijken oever te brengen, waar zij uit
gebreide en rijkelijke weideplaatsen vindt.
Ongeveer de helft der oorspronkelijke in de
kudde aanwezige rendieren heeft in den loop
der vijf jaar onderweg den dood gevonden
doch elk jaar werden talrUke rendierkalven ge
boren, zoodat de kudde slechts zeer weinig
zwakker is, dan haar oorspronkelijke sterkte
Voor de noodlijdende Eskimo's van de Macken-
zie-rivier is het succes van Bahr’s expeditie van
groote en welkome beteekenis.
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
SiiitmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiR
Toen de Perzische generaal T. na
een verblijf in Den Haag naar
zUn vaderland terugkeerde, kwam
hU tot de ontdekking, dat hU
zlln pantoffels in Hotel dea In
de* had laten staan. IL
M-vliegtuig de .Kwartel'
de i-
dad. .Krantenbericht.’
Denk je. als je er komt, dat je dien lakei kwijt
zult raken?”
„Alfred? Nou.lén ofl Laat dat maar aan mij
over."
„Goed. Zie hem kwyt te raken. kUk uit naar
mU en naar BUI. Laat je niet aan de ramen
zien, maar als we aan komen rijden, moet je
ons dadelijk binnenlaten. Begrijp Je het?”
„Ja.
„Dat is dan in orde. O, Bundle, laat niet be
merken, dat je naar de stad gaat. Verzm een
uitvlucht. Zeg. dat je Loraine naar huls brengt.
Is dat niet goed?”
„Uitstekend. Zeg. Jimmy, ik ben in vreeseljjke
spanning.”
„En je kunt best je testament maken voor je
wegrijdt.”
„Nog beter, maar ik wou, dat ik wist, waar
het allemaal om gaat.”
„Dat zal je weten, zoodra Je ons ziet. Ik zal
Je dit alvast wel vertellen. We zullen No. 7 een
helsche verrassing bereiden.”
Bundle hing den hoorn op en wendde zich tot
Loraine, terwijl zü haar vlug een resumé gaf
van het gesprek. Loraine snelde naar boven,
haastig haar koffertje, en Bundle stak
haar hoofd om de deur van haar vader.
„Ik ga Loraine thuisbrengen, vader."
„Waarom? Ik had er geen idee van, dat ze
vandaag wegging.”
.^e willen haar terug hebben,” zei Bundle
vaag. „Ze telefoneerden even. D-a-a-g."
„Zeg, Bundle, wacht even. Wanneer ben Je
weer thuis?”
„Weet ik niet. Verwacht me als je me ziet."
48
O, ik weet, dat het mijn eigen schuld is.
Ik heb het mezelf op de hals gehaald. Daar is
vader zich aan het verstoppen achter die
rhododendrons. Hallo vader!”
Lord Caterham naderde met e®11 bange uit
drukking op het gezicht.
„Lomax weg?” merkte hij op met een eenlgs-
■ins geforceerde vriendelijkheid.
„Wat hebt u me voor een leuk zaajcje laten
opdraaien,zei Bundle. ..George vertelde me dat
hU uw volle goedkeuring en machtiging had.”
„En,” zei lord Caterham, „wat verwachtte je
dan dat ik zeggen zou. Maar dat zei ik teltelUk
neelemaal niet, noch iets, dat er op leek.”
•Hat dacht ik ook eigenlijk niet," zei Bundle.
>.Ik nam aan. dat hij u vastgepraat hed en u
roever nad gebracht, dat u slechts zwaxje* met
«et hoofd kon schudden.”
„Iets dergeljjks gebeurde ongeveer. Hoe was
1*U eronder? Vervelend?"
„Daar heb Ik niet op gewacht,” zei Bundle.
•,1k vrees, dat ik nogal kortaf was.
„Och ja," zei lord Caterham, „misschien was
d*t de beste manier. God zij dank, dat Lomax
v u a* s v w vak* *,a^ca v i n iv
theevisite bij mevrouw Oswald ten minste een
beetje opvroolUken.”
We moesten om 4 uur op theevisite. Om half
vier ging ik me aankleeden en ik trok het
groene overhemd aan. Om tien voor vier trok ik
het weer uit. Ik kwam te laat. Wat het op-
vroolljken op de theevisite bij mevrouw Oswald
aangaat, dit geschiedde uitsluitend door m'n
conversatie.
„t Had best gekund," troostte m'n vrouw me
dien avond. „Waarom had je t niet aan?”
„Ik had X niet aan, kindlief,” antwoordde ik.
„omdat 't niet stond. Wat waar is. is waar. Als
't op bed ligt, in z'n eentje, is 't een pracht.
Maar als ik er in zit, schUnt 't z'n roeping to
taal te missen."
Het schoot me eensklaps te binnen, dat de
tinten van mUn costuum misschien niet geheel
in orde waren Hoe langer ik daarover nadacht,
hoe zekerder het me voorkwam, dat ik nu tot
de diepere oorzaak der misère was dóórge
drongen.
Ik ging naar de voordeur, maar kwam terug
ik ging weer naar de voordeur en kwam weer
terug. Toen ging ik naar de voordeur en kwam
zelfs niet In staat was om tien pond sterling
cautie te storten, werd hü meteen achter slot
en grendel gezet.
Dit avontuur bracht hem er toe om van de
zeevaart af te zien, zooals hü vroeger van den
landbouw en van den handel in automobielen
had afgezien. Eenlge maanden lang hoorde men
niets meer van hem.
Dan. in Augustus 1933. nieuwe sensatie Lord
Edward Montagu verdwünt plots uit Los An
gelos en men gelooft dat hü door gangsters is
ontvoerd. Heel de politie der Vereenlgde Staten
is in touw om hem te zoeken, wanneer zü uit
Canada de laconieke mededeeling ontvangt dat
de zoon van den Hertog van Manchester heele
maal niet ontvoerd is en alleen maar uit Los
Angelos vluchtte, omdat zün broer en zü"
schoonzuster. Graaf en Gravin Mandeville, hem
zochten om hem mee te nemen naar hul*. Aan
zün vader schreef hü: ,Jk wil nu eenmaal le
ven zooals mü dat het beste lükt. Daarom Is
het noodig dat noch u, noch Iemand anders zich
met mü bemoeit. Ik zwem, ik vaar en ik maak
het goed.”
Niettemin liet hü zich in bet voorjaar van
1934 door zün zuster overhalen om naar Lon
den te komen. Lady Louise deed wat ze kon
om haar broer er van te overtuigen dat hü
dienst moest nemen in het vreemdelingen
legioen. Edward stemde toe, doch zooals we
reeds zeiden, bedacht hü zich plotseling, nadat
hü reeds te Duinkerken was aangekomen, om
daar den beslissenden stap te doen.
Een beetje buiten Londen sloeg hü vervolgens
op den oever van de Theems een tent op waar
hü thee, limonade, en sandwiches verkocht. Zün
„buffetjuffrouw” was een meisje dat eveneens
uit de hoogste Engelsche aristocratie stamde en
ook haar verlangen naar een minder conven
tioneel leven niet bedwingen kon. De „zaak”
liep prachtig, want er zit tenslotte jensatle in
wanneer men aan een heuschelüken Lord een
kop thee of een glas limonade bestellen kan.
en wanneer een echte Lady er zich niet voor
geneert om een' penny fooi aan te pakken. Lord
Edward Montagu beschouwde zich intusschen
als den meest succesvollen „businessman” van
het Vereenigd Konlnkrük, daar hü, met een
kapitaal van vier pond, per dag een pond zui
vere winst maakte I
Sindsdien hoorde men van Lord Edward
Montagu niets meer dan dat hü een auto-
ongeluk had en dat hem zün rübewüs werd af
genomen.
En thans? Zün Intrede in het vreemdelingen
legioen doet alweer het ergste vreezen. Aan
eenlge Fransche journalisten verklaarde hü dat
hü dienst genomen had om bü de vliegers ge
plaatst te worden en te leeren vliegen. En de
.Xégion étrangère” heeft alleen maar Infanterie
en artillerie en..„. geen luchtvaart!
Mrs. dr. Davenport, die in September van het
jaar 1824 tn Rusland geboren Is. woont sinds
1883 in de Vereenlgde Staten. Zü voorziet, niet,
tegenstaande haar hoogen leeftüd, zëU in haar
onderhoud door het houden van lezingen Mrs.
Davenport, die muziekles van Liszt heeft ge
hand. speelt nog dagelüks piano. Bovendien
spreekt zij vijf talen.
Over het nioaeme leven en de moderne op
vattingen is zü niét zeer enthousiast. .Jullie ma
ken een afgod van het geld." heeft zü in een
interview gezegd. „Dat is het ware niet. Het
leven bestaat uit het goede, dat men voor an
deren kan doen.”
Zü stelt verder veel prüs op een goede ont
wikkeling.
Mrs. Davenport is driemaal getrouwd en heeft
elf zoons. De jongste daarvan is 73 Jaar, de
oudste 93, maar allen zün ouder dan haar te
genwoordige echtgenoot, die nog slechts den
leeftüd van 67 jaar bereikt heeft.
ben, en ik twüfel niet aan mQn uiteindelijk
succes.
Geloof mü, beste Caterham.
Uw oprechte vriend
GEORGE LOMAX.
„Het is veiliger,” zei Bundle. ..Ik weet niet
wat Jimmy en Bill van plan zün. maar we
kunnen niet riskeeren, dat Alfred weer terug
komt en alles in de war stuurt, als we halt
klaar zün. Hallo! Hier zün ze. Nu ze hebben
niet getreuzeld. Waarscnijnlljk hebben ze aan
den hoek gestaan om te zien, dat Xlfred weg
ging. Ga naar oeneden en 4oe hen open,
Loraine.”
Loraine gehoorzaamde. Jimmy Thesiger kwam
achter het stuur uit.
„Blijf even zitten Bill,” zei hjj. ..Toeter als
je denkt dat iemand de zaak bespiedt.”
Hü liep, de trap op en bonsde oo de deur
achter hem. Hü zag er rose en opgetogen mt.
Hallo Bundle, ben je daar? Nu moeten we
het klaar spelen. Waar is de sleutsl van de
kamer, waar je toen in geweest bent?"
„Het was een van de sleutels beneden,
moesten ze liever allemaal naar boven brengen.”
„Goed, maar wees vlug, de tüd is kort.”
De sleutel werd getnakkeljjk gevonden, de met
vilt bekleede deur sprong open en het drietal
trad binnen. De kamer was juist zooals Bundle
ze vroeger gezien had met de zeven stoelen om
de tafel gegroepeerd. Jimmy overzag alles in de
minuut of twee stilte, die vqjgde. Toen richtte
hü zün blik op de twee kasten.
„In welke kast heb Jü je verstopt Bundle?’
„In deze
Jimmy ging er naar toe en gooide de deur
open. Dezelfde collectie van gevarieerd glaswerk
stond op de planken.
niet terug vóór koffiedrinken. Eigenlijk was t
mln of meer sluipen, wat ik deed.
„Wat heb je nou?” vroeg m’n vrouw achter-
doch tig.
Ik torste een heel groot pak. Zou Ik X haar
vertellen? Ik besloot er toe. 0e zou er anders
toch achter komen.
..Een groen costuum,” zei ik.
Ze keek verschrikt.
„Nou ja....t.
groenachtig,”
verbeterde ik
haastig.
We maakten X
pak open. Het
was een confec-
de-costuum. Het
ebt u wel eens een groen overhemd ge
kocht? Niet? Het is anders een sensatio-
neele ervaring. Er zün menschen, die in
alle kleuren en tinten kunnen schitteren, maar
de meeste moeten oppassen, en in dit opzicht
behoor ik tot de laatste categorie.
Bü extra-helder en zonnig weer, doet een
mensch wel eens extra dingen. Zoo ging ik op
zekeren dag een pracht van een winkel in de
Brugstraat binnen en vroeg om een groen over
hemd.
„Groen, münheer?” vroeg de winkelier.
„Groen,” zei ik.
De man wilde X alleen maar zeker weten en
liet me tal van groene overhemden zien. Het
kostte me niets geen moeite die niet te koopen,
en ik wenschte me zelf al geluk met den goe
den afloop, toen hü met een lichtgroen over
hemd kwam aandragen, waarop. Jammer ge
noeg, niets viel aan te merken.
Het zag er züachtig uit. het hemd zelf zat
beneden de boord vol knoopjes en de winkelier
verzekerde dat het chic was.
Ik kocht het dus. Den geheelen weg naar
huis straalde het ongezien onder het bruine
pakpapier, maar ik wist het en toen ik over
m'n drempel kwam, voelde ik mü een nieuwen
mensch.
Nog nieuwer mensch gevoelde ik me toen ik
het overhemd aanpaste Ik kon büna niet ge-
looven dat ik het was. ofschoon ik X met ver
schillende spiegels probeerde. En m'n
büna ook niet.
„Nu. hoe vind je X?” vroeg ik op een toon
dien men aanslaat, als men met alle geweld
aangemoedigd wil worden.
„X Is erg aardig." antwoordde m’n vrouw.
Ik wiet wat dat beteekende en besloot er
geen doekjes om te winden,
„413 je X mü vraagt.” zei ik. „vind ik dat
X naar niets lükt. Ten minste niets behoorlijks
Maar er kan niets aan mankeeren. Er zijn toch
meer menschen. die groene overhemden dragen,
anders zouden de winkeliers ze niet in voor
raad hebben.”
We bestudeerden het geval. En we waren er
direct achter. X Lag niet aan mü, X Lag aan
de das Ik had een bruine das omgedaan. We
probeerden al m n andere dassen. Ze deugden
geen van allen. Een groen overhemd schreeuwt
om een groene das en die had ik niet. Ik rende
dus het hoekje om en kocht er een.
„Dacht je X van middag te dragen?"
mün vrouw.
Bü dc Mohammedanen in Zuid-Joego-Blavië
wint hoe langer hoe meer de neiging veld hoe
den, petten en andere „Westersche” hoofddek
sels te vervangen door de fez.
Ook zün vrome Mohammedanen van meening,
dat hun vrouwen hun charme onder zware ge
waden en hun gelaat achter den tradltioneelen
sluier dienen te verbergen en niet de „onbe
scheiden modes van hun ontrouwe zusters
moeten navolgen.
Men ziet hierin een eerste schrede op weg
naar een wijziging in de mode, zooals deze
thans reeds eenige jaren vanuit het Kemalis-
tlsche Turküe Joegoslavië la binnengewaaid.
Een aantal jongere Mohammedanen he-’ft
uiting gegeven aan zün verontwaardiging over
hetgeen zü beschouwen als een „terugzetten
van de klok”.
bleek wel degelük groen te zün en niet groen
achtig.
,X>e winkel was nog al donker,” mompelde ik.
„Maar het costuum niet.” verzekerde m’n
vrouw. „Enfin....”
Ze ging weg, maar kwam weer terug.
..Misschien knapt X daar een beetje
op." zei ze effen.
Ze gaf me... een groenen zakdoek, ’n paar
groene sokken en een groenen hoed, en ze gaf
me dft alles cadeau.
Ik hqp dit alles aangetrokken, maar Ik kan
er geen woord meer over schrüven. Mocht U
toevallig iemand tegen X lüf leopen. die z’n ge
luk eens beproeven wil, geef me dan even een
seintje.
Voor haiven prüs hul ik hem dan in X groen
Ulllllllllllll
I l-l Itl
Na dit afscheid. zonder plichtplegingen,
snelde Bundle naar boven, zette oen hoed op,
deed haar bontjas aan en was gereed om te
vertrekken. Ze had bevolen, dat de Hispano vóór
moest gebracht worden.
De reis naar Londen was zonder avonturen,
behalve die welke gewoonlijk veroorzaakt werden
door Bundles chauffeeren. Ze lieten den wagen
in een garage staan en zü begaven zich oogen-
blikkelflk naar de Zeven Wijzeiplatenclub. Alfred
deed open, Bundle baande zich zonder compli
menten een weg langs hem heen. Tjoralne
volgde.
„Doe de deur dicht. Alfred.” zei Bundle. „Nu
ben ik speciaal hier gekomen om Je een dienst
te bewijzen. De politie zit je achterna.”
„O. freule.”
Alfred werd krütwlt.
,,Ik ben je komen waarschuwen, omdat je
me laatst op een avond een dienst bewees.”
vei volgde Bundle vlug. „Men heeft een bewüs
tot inhechtenisneming uitgevaardigd tegen mün
heer Mosgorovsky en het beste wti je doen kunt
is hier zoo vlug moge lijk weg te gaan. Als je
hier niet gevonden wordt zullen ze zich niet moe
om je maken. Hier is tien pond dan kun Je
ergens heengaan.”
Binnen tien minuten verliet een stamelende
Alfred, vreeselük verschrikt de Hunstanton-
street No. 14 met slechts één idee in zijn hoofd,
daar nooit weer te keeren.
„Dus dat heb ik goed geregeld." zei Bundle
met voldoening.
„Was het noodig om zoo hm..,, dras
tisch te zün?" protesteerde Loraine.
Een ruim 60-jarige Laplander. Andy Bahr,
heeft een langdurige onderneming, waarbij hü
kkmpen had met verbazingwekkende moel-
lükheden. tot een succesvol einde gebracht.
In 1929 had de Canadeesche regeering in
Alaska een kudde van 3000 rendieren gekocht
en Bahr opgedragen, de kudde naar Canadeesch
gebied en wel naar den Oostelüken oever van
de Mackenzie nabü de Delta te drüven, waar
de rendieren bestemd waren tot verbetering van
de levensmiddelen-voorziening der in de Pool
zone levende Eskimo’s. In December 1929, dus
ruim vüf jaar geleden, zette de expeditie zich
in beweging. Zü bestond uit Bahr, die de lei
ding had, nog zes Eskimo's, drie andere Lap
landers, een dokter en een geograaf. In den
loop van den tüd gaven behalve Bahr alle deel
nemers het op en moesten door nieuwe krach
ten vervangen worden. De groote kudde kwam
slechts zeer langzaam vooruit, aangezien eiken
dag veel tüd tot grazen moest worden gegeven
en het subarctische klimaat groote moellükhe-
den veroorzaakte Sneeuwstormen in den win
ter en muskietenzwermen in den zomer hielden
de rendieren op en dreven hen zelfs herhaalde-
lük terug. hJn weerskanten van de kudde be
vonden zich groote troepen wolven, die ver-
