<Kctu&Aaal
den dag
<KUl
I
I
DIEFSTAL?!
I
DE ENGELSCHE KAPERS
i
Nicolai, de leider
van
contra-spionnage
ZIJN BESLUITEN WAREN
ONHERROEPELIJK
t
de Duitsche T"“ ZOMERDAGEN?
illlllllllllllllllllllllllllllllH
I
ij'
i
MAANDAG 11 MAART 1935
m
ie
Collingwood
De hotelrat
L
Een melkstation
Herinnering aan Lincoln
ffij ook waa het, op uriena bevel het
vonnia tegen Misa Cavell moest
voltrokken worden
Thans in dienst van het
Derde Rijk
TRAM DOOR VOETGANGERS
VERSLAGEN
DOOR J. S. FLETCHER
(Nadruk verboden)
jen
MARTIN BERDEN
iiiiiiimiiiiiiiiiuuii
Een Engelsche teehtld
tl
i.
p
3
1
"ill
bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
I
HOOFDSTUK VU
KRIJGSRAAD
10
la
te
niet.
Jimmie Trickett betrapte rich er plotseling
(Wordt vervolgd*
>r_.
In de voorstad van Londen .Hammersmith"
Is voor de melkvoorzienlng van de stad een
President Roosevelt heelt een dezer dagen
den 93-jarigen William Henry Gilbert ontvan
gen. HU Is een van de zes soldaten, die destijds
de eerewacht vormden aan de baar van den
vermoorden president Abraham Lincoln.
Het was de eerste mul dat hü Washington
bezocht, sedert hü daar in het ziekenhuis had
gelegen om te herstellen van zün wonden, die
hu in den burgeroorlog had opgeloopen.
50
20
35
96
10
ra
50
ra
L
3
»n
rils
1de
1de
l.
inrichting gemaakt, die de grootste van dien
aard ter wereld is geworden.
ZU staat met alle in Londen binnenkomende
spoorwegen in railverblnding. De oppervlakte
van dit melkstation met toebehooren beslaat
3,3 H A. Dagelijks kunnen daar In ketelwagens
tot 300.000 liter melk verwerkt worden.
sk
4.
iiiimninic
doch
kiezen
nooit
ont
paarlen. antwoordde Llndman
I
Dien avond om een uur of tes. toen Jimmie
Trickett den tüd tussclien dè thee en bet
kleeden voor bet diner doorbracht met het lezen
van een Franschen roman cn het rooken van
een sigaret, werd hu door Kentover naar de
telefoon geroepen.
Mijnheer Packe. mijnheer, zei Kentover.
Jimmie nam den haak op.
Ben JU het, Packe?
antwoordde Pi<cke Kom direct
Scraye en ik willen je direct
te dringen, dat er iets niet in orde was met
hem, langzamerhand ook droog bet tot hem
door, wat het was.
De heer. Juffrouw Waleden, hoorde hü de
daifie zeggen op haar vriendelUksten toon,
wenscht een hoed naar zün sutler te zenden,
die in Indlë woont. Zou Je mijnheer daarin
kunnen raden? U wilt mü wel verontschuldi
gen, mijnheer, vervolgde zü, zich tot Jimmie
wendend. Ik moet beslist gaan.
Oh, ah, zeker ik ben blü, ik verzeker u,
antwoordde jlmmle. Ik bedoel ik ben u
zeer verplicht.
IHIIIIIIIIIIl.'
Zomerdagen als verrassing
morgen vroeg moet ontbUten om acht uur op
z’n laatst. j
Een kwartier'later werd Jimmie aangediend
in de priv'é-kamer van Lord Scrayfe, en zag
dezen laatsten bü het vuur staan, in een leven
dig gesprek gewikkeld met Packe. Bcraye schoof
een stoel bü. Juist tusschen hen in.
Het is goed, dat Je direct gekomen bent.
Trickett, zei hü- Packe en ik houden krijgsraad
en we hebben je hulp noodig. Het geval dat
de zaak zich heeft ontwikkeld.
Jimmie ging ritten en nam de sigaret aan,
die Scraye hem offreerde.
Sinds het avontuur van vanmorgen? vroeg
hü-
Die ontwikkeling had bU mü plaats. Voor
zoover Packe mü vertelde, hebben d’e avonturen
van jullie niet zoo bUster veel cm te K’f. -
Dan maakt Packe conclusies. die ik niet
trek, merkte Jimmie op. Ik geloof, dat onze
avonturen van vanmorgen wel degelUk iets te
beteekenen hebben.
Packe keek naar Scraye.
Voor je Jimmie vertelt, waarover Je zoo
Juist met mü gesproken hebt. Bcraye, zei hü.
zou ik graag willen weten, wat Jimmie wer
kelijk denkt vanmorgen bereikt te hebben. Wat
mU betreft, ik denk dat we niet meer deden
dan mevrouw Wythensbawe van Victoria-
Station naar een postkantoor in Regent Street
volgen, van bet postkantoor naar een heel dege-
Ulken winkel in South Molton Street en van
dien hoedenwinkel naar baar eigen huls in
Wilton Crescent.
HU opende beleefd de deur voor de eigenares,
sloot ae weer achter haar en keerde zich tot de
assistente, die hem met een zakelüken blik be
keek.
Vertelde U Madame Charles, wat u precies
wilde, münheer? vroeg zU.
Eh neen! antwoordde hü. Kük eens
ik weet eigenlük niet, wat ik wil. begrüpt u.
Dat wil zeggen, ik wil een hoed koopen. Een
sUden hoed eh ja en de beste dien
u heeft. Ik heb dien noodig voor een Kerstge
schenk, voor mün zuster, die in Indlë woont.
Het meisje glimlachte. Verslagenheid en plei
ster stiTMüden uit haar oogen. ZU schudde haar
hoofd.
Ik dacht, dat het eenige wat Ik te doen
had. was een hoed te koopen, dien in een doos
te stoppen en te verzenden, begrüpt u? voegde
Jimtnle er aan toe. Eh?
In 1786, na een zeedienst van 25 Jaar zonder
onderbreking, keerde Collingwood weer terug
naar Northumberland, om. zooals hü zeide. eens
met zijn eigen familie te gaan kennis maken,
voor welke hü tot dusverre als het ware een
vreemdeling was geweest! In 1790 werd hü naar
West-Indië uitgezonden, maar omdat de met
Spanje ontstane twist spoedig werd bUgelegd en
hü geen uitzichten had, nog langer In actieven
mannedienst te kunnen blüven, begaf hü zich
weer naar Engeland en trad kort daarna ln*het
huwelijk Maar de oorlog met Frankrük, die niet
lang daarna uitbrak, scheidde hem v»n zün
vrouw en twee dochtertjes, waar hü zeer veel
van hield In den bekenden slag bü Kaap Sint
Vincent op 14 Februari 1797, voerde hü het be
vel over het oorlogsschip ..The Excellent”, dat
74 kanonnen aan boord had. ZUn mannen stre
den met buitengewone dapperheid en als beloo-
ning voor zün kundig beleid werd hU in 17M be
noemd tot schout-bü-nacht- De vrede van
Amiëns bracht hem gedurende een paar maan
den in den schoot züner familie terug,
reeds in 1803 moest weer zee
enzag zün vrouw
weer terug,
lokte hem
In de maand, die rijmt op staart?
Daarmee neemt het hier in Holland
Toch nog niet zoo'n reuze vaart!
Wel zien wij reeds blauwe luchten,
Ook de zon schijnt soms tot troost.
Doch de wind staat in het Noorden
En verschuift te veel naar Oost!
Reeds staan hier en daar de stoeltjes
Op het lokkende’ terras
Maar wij loopen liever verder
In een dikke winterjas!
Kijk je eens van uit je kamer,
Waar nog steeds de kachel brandt,
Ja, dan zeg je: zie de zon schijnt.
Zomer is reeds in het land!
’t Weer is echter als een plaatje,
Om te zién niet al te slecht!
‘t Wekt illusies.... dit is alles
Als men er iets goeds van zegt!
T ames Murdock, de jonge hulpmanager van het
I Grand Olympic Hotel, bekeek met meer dan
gewone aandacht het elegante jonge meisje,
dat voor zün bureautje stond. ZU was blond en
had blauw-grüze oogen. Haar sportieve gestalte
gaf haar iets levendigs, iets veerkrachtigs.
„Kunt u me ook zeggen wat het kamernum-
mer is van meneer Llndman?" vroeg ae.
Wat een getemperden klank had haar stem!
James kwam onder haar bekoring en voelde
rich zoo onhandig als een opgeschoten school
jongen.
„Nummer 33. Juffrouw." gaf hü ten antwoord.
Hü wenschte. dat zü nog meer vragen zou stel
len. dat ae nog wat aou blüven. maar na hem
vriendelük bedankt te hebben, verdween zü In
de richting van de eetzaal.
Van dat oogenbllk af was er echter in James
Murdock iets veranderd. Wat het was wist hü
zelf niet, maar hü bemerkte met vreugde, dat
de wereld mooier was geworden. De son scheen
tn de marmeren ha! van het hotel, de strand
boulevard was vroolüker dan gewoonlük en het
rulschen van de blauwe zee klonk hem aange
naam In de ooren. Alice Brooks was haar naam
Zün chef, de manager, had hem verteld,
dat zü verwant was aan Ezechiel Brooks, den
graankoning uit Mlllwaukee. James constateer
de. dat hü deze verwantschap beslist onaange
naam vond. Het maakte de zaken zooveel moei-
lüker!
Opeens herinnerde hü zich haar vraag. Ver
duiveld! Dat eischte zün aandacht. Waarom
wilde zü het nummer van Llndman weten? Hei
type-Llndman was hem volkomen onsympathiek
en hü ergerde zich er over, dat een meisje als
ZÜ belang scheen te stellen in een man van dat
slag.
..Wie is eigenlük die Llndman?" vroeg hü aan
den manager.
Deze keek hem recht tn de oogen.
„Een oplichter," antwoordde hü en James'
mond viel open van louter verbazing.
„Maar maar waarom vroeg hü
„Waarom hü nog rondloopt?" hielp de mana
ger hem. ..omdat hü te glad is. Wees voorzich
tig met hem'. James. Je bent Jong en je ervaring
in dat soort oingen is nog gering. Blijf uit zün
nabüheid. dan loop je niet de kans in moel-
lükheden te komen.
James hoorde de waarschuwing maar half.
Zün gedachten cirkelden om Mn punt: waarom
stelde Allee belang In Llndman?
De volgende dagen moest hü zich bepaald
bedwingen, want het werd hem nu duldelük. dat
het meisje op vriendschappelüken voet met den
oplichter verkeerde Door een toeval hoorde hü
een brokstuk van hun conversatie en dat be
dierf zün humeur volkomen.
De wereld was toch niet zoo mooi als hü eerst
gedacht had.
Op een avond dwaalde hü door het hotel. Dat
was een soort gewoonte geworden en hij had er
geen bepaald doel bü- Hü merkte op. dat Llnd
man In de rookzaal zat te kaarten. De eetzaal
was verlaten. Het liep reeds tegen half tien.
In gedachten verdiept'liep James verder door
de gangen.
Opeens werd zün aandacht getrokken door
een Uchtachlttcring HU stond stil en bemerkte,
dat het licht uit kamer 33 straalde Het duurde
slechts heel even, daarna doofde het uit. James*
hart bonsde hem in de keel. Dan drong de
waarheid tot hem door. Inbrekers! Licht van
een zaklantaarn! In de kamer van Llndman.
terwül deze zelf beneden zat te kaarten.
Snel besloten opende hü de deur en draaide
het electrisch licht aan.
Jimmie,
naar Rits -
spreken.
Ik ben niet gekleed.
Kom. We hebben Iets belangrijks!
Jimmie mopperde nog wat. maar dat werd
door den anderen kant waarschünlük opgevat
als een toestemming. Toen hü zich van de
telefoon afkeerde, bekeek hü uchzelf nog eens
van onder tot boven. Hü had zün groot-toilet
van dien middag verwisseld tegen een eenvoudig
makkeluk zittend, tweed pak. en omdat hü een
conventioneel jongmenach was. die er van hield
tot in de uiterste puntjes verzorgd te zün, streed
het tegen zün principe, om te gaan dlneeren in
een deigelük wandelcostuum. Maar de toon
van Facke was Inderdaad dringend geweest.
Nou. dan moet het maar, sei Jimmie met
een zucht. Geef mün overjas. Kentover. en
laat een taxi roepen. Het zal wei Rat worden
voor ik terug ben. maar vergeet niet, dut ik
op, dat hü stond te denken aan een eigenaar
dig geval. Een wild, gedurfd en tot dronken
schap opwindend idee had hem vast gegrepen
Hü wenschte zichzelf geluk, dat hü ulterlük zün
rust had kunnen veinzen.
Bapristie! riep hü uit. Gaat u morgenvroeg
naar Pai'Us? Kük eens aan, ik ook!
De assistente van Madame Charles toonde
geen verrassing.
Ach ja? zei ze. Wel, als u dan een dag
of twee In Parüs blUft en u zoudt dan willen
gaan naar onze zaak in de Rue de la Palx. er.
daar vragen naar mü Juffrouw Waleden
dan sou Ik u de laatste Parüsche modes kun
nen laten zien. Dan kan de hoed daar In eens
gemaakt worden en eventueel naar Indlé wor
den verzonden.
Prachtig, prachtig, stemde Jlmmle toe.
Natuurlük doe Ik dat; ik weet de Rue de
Palx. Dezelfde naam, veronderstel ik?
Ik zal u een kaartje geven, münheer.
VUf minuten later liep Jlmmle Trickett
wandelen in de Bond Street en hü voelde zich
zoo goed gemutst, dat hü eigenlük dacht dit
alles in een droom te beleven. Plotseling schud
de hü zich wakker, sprong in een voorbijgaan,
de taxi, liet zich naar zün kamers rijden en
moest Kentover toen wekken uit zün middag
slaapje.
Kentover. pak direct een paar koffen. Doe
daar alles in wat ik noodig aal hebben voor
oen paar dagen. Morgenvroeg vertrek ik naar
Parüs. Ik aal jou niet noodig hebben, Kentover
Ik ga alleen.
Aï D A DAMMÜ’Q bIad ”1“ ingevolge de verzekertngsvoorwaarden tegen f7 *7 A W1 levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f? 7KA bU een ongeval met f7 OKfi b,j verlies van een hann
■rAI «I .r, /A OVJIll 11 I-j O ongevallen veraekerd voor een der volgende ultkeeringen I JU.” verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen T O Va" doodehjken afloop 1 dfaiWa" een voet of een oos
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
- i u. ,n m 'i u v .i.!-'-- -j
weer
en kinderen
Deze onafgebroken dienst
vaak de klacht, os. in zün reis
brieven. die zün vrienden ontvingen, dat zün
kinderen nauwelüks hun eigen vader kenden.
In den beroemden slag van Trafalgar op 21
October 1805. was hü de eerste, die met zün
schip „The Royal Sovereign", door de vüande-
lüke linie brak, terwül hü eveneens de man Is
geweest, die de overwinning tenslotte heeft
weten te behalen toen Nelson was gesneuveld.
Ter belooning van deze zeer groote verdienste,
werd hu door de regeering benoemd tot vlce-
admlraal en kreeg hü het bevel over de geheele
vloot In de Mlddellandsche Zee.
HU stierf op 7 Maart 1810. aan boord van het
op de Franschen veroverde schip „La Vllle de
Paris”, ter hoogte van Port Mahon, als weten
schappelijk geschoold zeeman en krügsbevelheb-
ber In zün tüd door weinigen geëvenaard. Hü
had den grootsten afkeer van 't oefenen van 'n
willekeurig gezag en was zóó bemind bü de
manschappen, dat hü op de vloot bekend stond
als „Our Father”, evenals In vroeger eeuwen
onze Tromp, dien men ..Bestevaer” noemde Dat
hü bü alles nog een goed echtgenoot en vader
was, daarvan getuigen de brieven, die hü
aan zün vrouw schreef en waarin hü steeds
weer aanwijzingen gaf over de wijze, waarop zü
zijn belde dochtertjes moest opvoeden! Achttien
jaar na zün dood publiceerde zün familie zün
diverse brieven en mémoires, die met de groot
ste belangstelling door het Engelsche publiek
werden ontvangen.
eze week Is het honderd rijf en twintig
1 jaar geleden, dat bü Port Mahon een der
bekendste 18de eeuwache vlootvoogden
stierf, nJ. Lord Cutbert Collingwood, een der In
tiemste vrienden van Horatio Nelson. Colling
wood was de zoon van een koopman en werd op
26 September 1748 te Newcastle on Tyne gebo
ren. Reeds als kind trok de zee hem aan en reeds
op elfjarigen leeftüd trad hü in den dienst der
Engelsche Marine. Gedurende den Amerikaan-
schen vrüheidsoorlog zeilde hü In 1774 met
admiraal Graves naar Boston als matroos, doch
werd reeds In het volgend jaar bevorderd tot
luitenant, na afloop van den slag bü Bunkers-
HU1, omdat hü met levensgevaar te samen met
eenige andere zeelieden, naar de kust was ge
varen en het daar aanwezige Brltsche leger van
alles had kunnen voorzien, waaraan het zeer
groote behoefte had.
In 1776 kreeg hü het bevel over het schip
..Hornet” en ontmoette kort daarna zün boezem
vriend Horatio Nelson bü Jamaica, die toen nog
luitenant was op den oorlogsbodem „Lowestofft.'’
Collingwood schreef In een züner belangrüke
brieven, die nog heden ten dage berusten in het
..Army and Navy Museum” te Londen: „Wü wa
ren sedert lang groote vrienden geweest en het
gebeurde hier, dat, aangezien de opperbevel
hebber Sir P. Parker, ons beider vriend was.
zoodra Nelson in rang werd bevorderd, ik hem
mocht opvolgen aan boord van de „Lowestofft”
En nadat ik hier een tüdlang had gediend, werd
ik vervolgens geplaatst op de „Badger", over
welk schip ik In 1779 het bevel kreeg. Doch
eerst kwam Ik nog eenlgen tüd op de .Honchin-
broke”, een fregat van 38 stukken.”
Ofschoon- Nelson Jonger was dan Collingwood
en toch altüd werd voorgetrokken, was de laatst
genoemde daar nooit afgunstig over en prees
altüd de buitengewone talenten, waarover zün
vriend als zeeman beschikte. Ook moet volgens
veler zeggen. Nelson nooit voor Iemand meer
vriendschap hebben gevoeld dan juist voor
Cutbert Collingwood.
Hoewel Jlmmle Trickett in het bezit was van
•*n ontvankelüke natuur, was hü tot op dit
moment nog steeds vrij geweest van alle harts-
«oornls. hü had veel mooie jonge vrouwen ge-
*len, erg mooie Jonge vrouwen, charmante jonge
vrouwen, en hü had haar bewonderd, doch
•onder er ook maar een moment verliefd op te
worden. Maar iets in hem vertelde, dat op het
««zicht van die aardige hoedenmakers-assl-
Mente hü ernstig gevaar liep tot over zün
ooren verliefd te worden. Het werd een heel
vraagstuk voor hem; er waren ongetwüfeld
•erdige meisjes In Londen, en toch vroeg hü
•ich nu af, of het wel mogelük kon zün. In zün
momenteelen toestand van verlegenheid kon hü
hlet direct koznen tot een afgerond Idee over
haar Hü teerde grootendeeh nog on de herin,
nering aan dien morgen; hl! zag nog dat aar
dige figuurtje, een paar blauwe oogen, en een
heel, heel Uef gezichtje, dat bekroond werd
«oud blond haar, en hü had een
ja wat wiet hü eigenlük
■engaameriiand begon het ectitsr tot hem door
Naar aanleiding van de in de plaatselüke pers
dlkwüls uitgesproken meenlng, dat de stadstram
te Bronswijk veel te langzaam was, ontstond een
polemiek, waarbü de redacteur van een sport-
weekblad betrokken raakte. Deze schreef, dat
een voetganger bepaalde afstanden In de stad
vlugger 'kon loopen dan trammen. De tramdl-
rectle maakte hiertegen bezwaar en aanvaardde
tenslotte een voorstel, om een wedstrijd te hou
den met neutrale kamprechters. Als parcours
werd gekozen het veel gebruikte traject van het
Brunswüksche Landstheater naar het Hoofd
station, dat 1.430 K M lang Is. De tram doet daar
volgens de dienstregeling 8 minuten over. De
sportredacteur, die zelf den handschoen had op
genomen. legde den weg tusschen belde genoem
de punten echter af met een verschil van 1 mi
nuut en 6 seconden, zooals met behulp van een
stopwatch werd vastgesteld. De tram zag zich
door den voetganger verslagen, ondanks tfelt,
dat deze toch al 40 jaar oud was.
Oh, maar dat is niet de juiste weg, zei
het meisje. Hoeden zün heel belangrijke din
gen. Die worden geschapen, zooals een kunste
naar een kunstw^ik schept. Hoe oud is uw zus
ter, mürheer?
Oud? Oh, Ik geloof, dat zU van denzelfden
leeftüd Is als ik, antwoordde Jimmie. Ja, Ja,
natuurlük is zü dat; wü zün tweelingen. Drie
en twintig.
Ik geloof oh, Ja, zU Is ülond zooals Ik,
antwoortlde Jlmmle onthutst. Punt van over
eenstemming, eh?
Het meisje aarzelde.
U moet dus werkelük een hoed hebben voor
uw zuster, zei ze pertinent. Nu. als u me eeni
ge fotografieën aoudt kunnen laten brengen, ën
face en en nrofll, dan zouden we al vast wat
hebben, o«n er van (it te gaan. U wilt natuur-
lük de laatste mode?
Oh, natuurlük l antwoordde Jlmmle, Ja, ja,
natuurlük!
Ik ga morgenvroeg zelf naar Parüs. merkte
het meisje op. Over eenige dagen zal ik terug
zün met nieuwe Ideeën Als u op het eind van
deae week met de fotografieën zoudt willen
komen, dan zullen we een schets maken van
een hoed, dien u ongetwüfeld zult goedkeuren.
Deze gevallen zijn natuurlük, voegde 4j er glim,
lachend aan toe. niet zoo makkelijk te behan
delen. Madame Charles is buitengewoon pre
cieus op het werk, dat zü aanneemt.
Het volgende oogenbllk verbleekte hü van
schrik.
De kamer la* overhoop. Alle laden van het
bureautje waren open. En in een hoek stond
een trillende, doodelü* beangste Alice Brooks,
de zaklantaarn nog in haar hand. Met wijdopen
oogen staarde zü hem aan.
James schraapte zün keel.
„Ik geloof....” begon hü aarzelend.
Maar zü viel hem in de rede.
„Meneer Murdock, laat mü alles verklaren.
Ik geef toe.... het is Zü zag de open
staande laden, de papieren,en alles en het ver
warde haar even- Dan beheerschte zü zich en
vervolgde
..De schün Is tegen mü. maar ik kan u eerlük
verzekeren, dat Ik geen dievegge ben. U gelooft
me toch?”
James voelde zün hart bonzen
..Ik geloof u." zei hü eenvoudig. ,JEn als u
zonder verklaring wilt heengaan, dan...."
.Maar ik.... Luister, meneer Murdock, tk
kwam hier niet om iets te stelen, maar om een
gestolen voorwerp terug te halen. U kent Llnd
man. weet wat voor een soort man hü is Welnu,
vorige maand maakte mün nichtje Lotte Wen-
tint kennB met hem. ZU dacht, dat zü verliefd
op hem was en vertrouwde hem zelfs een paar
len halssnoer toe. Ja. *t was onvergeeflUk dom.
maar Lotte was erg verliefd. Toen ze wat later
vroeg om de
slechts, dat hü
er niets van af i'
wist. O. t was
vreeselük en Lot-
te kon niets be-
wijzen. Daarom
riep ze mün hulp i
In om de paarlen
terug te krügen. Begrijpt u thans, waarom ik
hier ben?"
James knikte
„Ik geloof u." zei hü nogmaals „En ik zal u
helpen ook. Gnat u maar naar uw kamer, dan
zal Ik het onderzoek voortzetten."
Hl) legde zyn hand bemoedigend op haar arm
en drong haar zacht uit de kamer. Daarna be
gon hü te zoeken naar de paarlen Het was een
ellendig werk, maar hü hield vol. Het was bü
elven voordat hü het zoeken opgaf De paarlen
waren beslist niet In de kamer.
Op de gang klonken voetstappen. James balde
zün vuisten. De kamer was thans in duister
gehuld.
Llndman trad binnen En op hetzelfde oogen
bllk schoot James' vuist uit en trof den man
tegen de kaak. Als een blok viel hü neer en
James stapte over hem heen naar bulten.
Den volgenden morgen kwam Llndman woe
dend beneden Zijn kaak was opgezwollen
„U is wrantwoordelük voor de veiligheid van
uw gasten, nietwaar?" vroeg hü Murdock.
James knikte onbewogen.
..Laat ik u dan vertellen, dat er gisteravond bü
me Is Ingebroken. Een of andere schurk heeft
me zelfs overvallen."
„Büzonder onaangenaam.” zei James mede
lijdend
.Ja. een geluk is het. dat de dief niet heeft
kunnen vinden «rat hü hoogstwaarschünUlk
zocht." HU haalde een snoer paarlen te voor-
schün.
„WUt u dat voor me'bewaren, manager? Dan
behoef ik niet bang te zün voor een tweede
inbraak.”
James nam de paarlen aan en stopte ze in
zün zak.
„Geeft u me nu even een bewüsje voor de
afgifte van die paarlen." vervolgde Llndman.
„Paarlen? Welke paarlen?" vroeg James Mur-
tfock hoogst «krbaasd. .(O wilt toch niet beweren
dat u mü paarlen hebt gegeven?”
TegelokertUd schreef ht! echter Iets op een
kaartje, dat hü den büna stlkkenden Llndman
overhandigde
„Lotte Wen ting." las deze.
Dienzelfden morgen vertrok de heer IJndman.
De portier was zeer verbaasd geen fooi te ont
vangen.
Terzelfder tüd bracht James de paarlen bij
Allee.
,.U gaat zeker weer naar WUlwaukee terug?"
vroeg hü.
„Mlllwaukee?" zei ze verbaasd. „Ik woon In
New-York Met September begint de school
weer en dan ga Ik weer voor de klas. Of be
doelde u soms...,?*"
„Dus u bent geen familie van Brooks Uit....*
Ze lachte hartelük.
„De befaamde arme bloedverwant," zei «c
zonder bitterheid. „Het Is slechte aan de gesto
len paarlen te danken, dat Ik op Lotte’s kosten
hier mün vacantle kon doorbrengen.'
James zag, dat de wereld weer HefUjker werd.
„Dan hoop ik u hier weer spoedig terug te
zien," zei hü warm. „Of in New-York. als Ik
mag.
„Graag.” zei ze hartelük.
Hugenberg was het met kolonel Nlcolal eens
dat diens archieven bewaard moesten blüven
ei. samen stichtten zü de geheime organisatie
„die Spionne", welke geen ander doel had dan
de aanteekenlngen-van den kolonel bü te hou
den. Een paar maanden later echter besloot
Hugenberg verder te gaan. De Duitsche kran-
tenkonlng oordeelde dat het tüd werd om alle
nationale elementen, die de rooden wilden be
vechten. in een grooten bond te vereenigen.
Kolonel Nlcolal kreeg een bureau in het ge
bouw van het Hugenberg Konsern. Hü werd
nu leider van de „Ueberzee Dienst”, een naam
waarvan vermoedelük alleen Hugenberg en
Nlcolal dé Juiste beteekenls kenden. Voer alle
zekerheid stelde men den MlnistR^ van’ Oorlog,
dr. Gossler, op de hoogte van Nicolai’s werk
zaamheid. De minister liet de iaak voor wat
ze was, hielp Nlcolal niet, doch werkte hem
ook niet tegen.
En zoo had Dultschland dan weer, dank zü
het Initiatief van eenige particulieren, een
contra-spionnage. Kolonel Nlcolal was even
üverlg als te voren. Ten tüde van den opmarsch
der bolsjewieken in Polen werkte hl? zelfs een
plan uit om Dultschland een verbond te laten
sluiten met Rusland, op voorwaarde dat Rus
land, zoodra Polen veroverd was, met Duitsch-
land samen een Inval zou plagen In Frankrük.
Weken lang onderhandelde Nlcolal met Mos
kou. Echter zonder resultaat.
Toen Hitler aan het bewind kwam, begreep
Nlcolal dat zün kansen begonnen te keeren. Hü
wist Generaal Blomberg te bewegen om te
zünen gunste een poging te wagen bü den
Führer. Generaal Blomberg ^tuitte in de om
geving van Hitler alleen op het verzet van dr.
Goebbels. De Minister van Propaganda vond
Nlcolal op de eerste plaste te oud en meende
tweedens dat het nieuwe Dultschland nooit
zou vergeten dat „Abtellung III/B" bü den slag
aan de Mame absoluut onvoldoende inlichtin
gen had verstrekt.
Generaal von Blomberg verdedigde zün be-
schermeling zoo veel hij kon, doch Goebbels
behaalde de overwinning. Hü zegevierde echter
slechte voor korten tüd. Kolonel Nlcolal is er
aooit de man naar geweest om zich spoedig
geslagen te voelen en waar hü met generaal
von Blomberg geen succes had gehad, daar
slaagde hü met generaal von Epp en generaal
Llnzmann. het eerste lid van den vroegeren Ge.
neralen staf, en werd lid der natlonaal-socla-
Ustlsche partij Hitler stelde persoonlijk kolonel
Nlcolal aan tot leider der Duitsche contra-
spionnage op voorwaarde, dat hü brak met
Hugenberg en zün omgeving. En aan deze voor
waarde heeft hü voldaan.
edurende den wereldoorlog was er in
I T Dultschland een man van wien het groo-
te publiek nooit had hooren spreken en
wiens macht niettemin soms die van den Keizer
evenaarde. Het kwam zelfs wel voor dat Wil
helm II zün wil niet kon doordrüven om de
eenvoudige reden dat de groote onbekende zich
er tegen verzette. Dese man heette Kolonel
Nlcolal en was de leider der Duitsche contra-
spionnage: een post dien hü sinds eenlgen tüd
ook weer in bet Derde RUk bekleedt.
Toen de oorlog uitbrak, was Nlcolal kapitein.
Hü kreeg echter spoedig den rang van kolonel.
Niemand zag hem ooit, niemand kende hem.
HU bleef steeds op den achtergrond. Duizenden
menschenlevens waren afhankelük van een
woord van hem. Sprak hü het vonnis ..tegen
den muur” uit, dan duurde het hoogstens en
kele uren voor, desnoods op honderden kilome
ter! afstand. Iemand ophield te behooren tot
de levenden. Had hü een besluit genomen, dan
was er geen beroep mogelük. Zelfs dengenen die
door den krügsraad veroordeeld waren, kon de
Keizer gratie verleenen; tegenover een vonnis
van den almachtlgen Kolonel Nlcolal stond ook
de „oberste Kriegsherr" machteloos.
Op de deur van Nicolai’s bureau, dat in den
oorlogstüd bewaakt werd als een heiligdom,
zag men niet meer dan een eenvoudig visite
kaartje: „Oberst Nlcolal. Chef der Abtellung
ni/B”. Het was kolonel Nlcolal die de befaam
de spionne Mademoiselle Docteur aanatelde.
Het was kolonel Nlcolal die de danseres Mata
Hart voor de Duitsche spionnage won. Het was
ook kolonel Nlcolal die Miss Cavell liet dood
schieten.
Niet alleen Geallieerden en Neutralen waren
verontwaardigd over het doodvonnis dezer En
gelsche verpleegster, ook In Dultschland zelf
vond men dat de krügsraad te wreed was ge
weest. Vele hooge officieren gaven als hun mee
nlng te kennen, dat hier genade voor recht
moest gelden. Aan den keizer werd van ver
schillende züden verzocht Miss Cavell gratie
te verleenen. Een paar uren voor de executie
geloofde dan ook vrijwel niemand dat het von
nis voltrokken zou worden.
Maar daar kwam een kleine, uiterst vrién
delijke, büna gemoedelüke man naar Brussel:
kolonel Nlcolal. Een aantal hooge Duitsche per
soonlijkheden. die zich tegen de executie had
den verklaard, zetten hem- hun ztandpunt uit
een. Doch het was nu eenmaal niet zün ge
woonte om op een beslissing terug te komen.
Hoffelük. beleefd, doch onverbiddelük klonk
zün antwoord:
„Het spüt mü, doch het vonnis van Miss
Cavell moet beslist voltrokken worden. Ik zie
anders geen kans om van al die franc-ttreurs
en spionnen td te komen. Ik heb tenslotte nog
naar den keizer getelegrafeerd. Hier ziet u zün
antwoord. De keizer is geheel van dezelfde
meenlng
En In den vroegen morgen weerklonk het
salvo van het executle-peleton, waarvan de
eeho In heel de beschaafde wereld zou door
klinken.
Na den Wapenstilstand verdween kolonel
Nlcolal spoorloos. Voor dat de Generale Staf
ontbonden werd, had men den leider der con-
tra-spionnage opdracht gegeven om zün ar
chieven te verbranden daar deze, zoo ze den
Geallieerden In handen vielen, voor een waar
leger van spionnen en agenten noodlottig zou
den kunnen worden. Doch kolonel Nlcolal
dacht daar niet aan. Hü nam al zün papieren
mee en zün archieven verdwenen even spoor
loos als hü zelf. Het was een kostbare verza
meling die hü bezat. Hü had niet alleen zün
menschen laten werken aan gene züde van de
grenzen, hü was ook uitstekend geïnformeerd
over wat er In Berlün gebeurde. In zün archie
ven stond heel het particuliere leven geboek
staafd der leden van het Keizerlük Huis, van
ministers, hooge officieren, politieke persoon
lijkheden. van de grooten des lands. De leider
der „Abtellung III/B" had veel geleerd van
Fouché
Kolonel Nlcolal begreep echter heel goed dat
het op den duur onmogelijk zou wezen de ar
chieven bU zich te houden. HU had nu geen
macht meer, hü was arm, en er waren er ge
noeg die hem zeer gaarne van zün paperassen
zouden berooven. En hü moest dus Iemand
vinden van wien hü hulp verwachten kon. Op
de socialisten der republiek van Weimar hoefde
hü natuurlük niet te rekenen. De keizer was
naar Nederland uitgeweken en kon dus ook
niets meer voor hem doen.
Zoo wendde kolonel Nlcolal zich tot Hugen-
herg, die later onder Hitler Minister zou wor
den en die op het oogenbllk In ongenade Is.
MHiH n
Er kwam geen eind aan de vroolljke verhalen, die
men elkaar wederzüds te vertellen had, en de kalme,
waardige Indianen wachtten verbaasd af, tot hun
oftetogen gasten weer wat bedaard zouden zün.
Toen werd het tüd om hun opwachting te ma
ken bü den vorst, daar deze stellig reeds met onge
duld zat te wachten. In gesloten gelid marcheer
den de blanken door de straten, hartelük verwel
komd door de Indiaansche bevolking, die den blanken
goedgezind bleek.
In het paleis werden de aanvoerders hartelük door
Montezuma verwelkomd. „Hoofdman", sprak de vorst
tot kapitein Gay, „uw vrienden hebben mün kinde
ren gered en daarom zün wü u veel verschuldigd.
Beschouw u als müf gast, al het müne is het uwe."
