den Aaq
<Kct<wifiaal
van
DE ENGELSCHE KAPERS
I
DIEFSTAL?!
J
I
I
I
J'
iwiiiniiinniiig
Nicolai, de leider
van
contra-spionnage
IM
ZIJN BESLUITEN WAREN
ONHERROEPELIJK
de DuitscheZOMERDAGEN?
Siilillllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllffl
MAANDAG 11 MAART 1935
(Nadruk verboden)
MARTIN BERDEN
-a.
Collingwood
J 3
Een Engelsche zeeheld
De hotelrat
n
Een melkstation
n
Herinnering aan Lincoln
10
■MBH
HÜ wcu °P uden» bevel het
vonnis tegen Miss Cavell moest
voltrokken worden
Thans in dienst van het
Derde Rijk
er
te
Af aar wij loopen liever verder
In een dikke winterjas!
Kijk je eens van uit je kamer.
Waar nog steeds de kachel brandt,
Ja, dan zeg je: zie de zon schijnt,
TRAM DOOR VOETGANGERS
VERSLAGEN
Iw”
Om te ziin niet al te
‘t Wekt illusies.... dit
Als men er iets goeds
DOOR J. S. FLETCHER
|S
s
Zomer is reeds in het land!
’t Weer is echter als een plaatje,
slecht!
is alles
van zegt!
■i 1
f Zomerdagen als verrassing
i Zn de maand, die rijmt op staart?
f Daarmee neemt het hier in Holland
f Toch nóg niet zoo’n reuze vaart!
Wel zien wij reeds blauwe luchten,
Ook de zon schijnt soms tot troost,
Doch de wind staat in het Ngorden
En verschuift te veel naar Oost!
Reeds staan hier en daar de stoeltjes
Op het lokkende terras
I
miiumni*:
AT T A °p blad iyn ^gevolge de verzekeringzvoorwaarden tegen 7IXA b*J levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door T7 bij een ongeval met E* OE A by verlies van een har»
/Al «I Ti /AQ w I? I_J ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen 1 f Uvt“ verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen T VV»" doodelljken afloop 1 MtJl/e" een voet
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
volgende oogenbllk verbleekte hU van
Ha-
1—
s I.
1—
an-
"VF
S 3
om-
GoebbeU.
is
t
t
o
HOOFDSTUK VII
KRIJGSRAAD
l
dat bekroond werd
bil had een gevoel.
tol kapitein Oay, „uw vrienden hebben mun kinde
ren gered en daarom «ün wij u veel verschuldigd.
Beschouw u als mün gast, al het mijne is het uwe."
St.
A 3
duld zat te wachten. In gesloten gelid marched^
den de blanken door de straten, hartelijk verwel
komd door de Indiaansche bevolking, die den blanken
goedgezind bleek.
President Roosevelt heeft een deser dagen
den 93-jarigen William Henry Gilbert ontvan
gen. HU is een van de ses soldaten, die destijds
de eerewacht vormden aan de baar van den
vermoorden president Abraham Lincoln.
Het was de eerste maal dat hu Washington
bezocht, sedert hü daar in het ziekenhuis had
gelegen om te herstellen van zijn wonden, die
hU in den burgeroorlog had opgeloopen.
■wüs
tUde
7de
ir
is
d
t
i
i
er
50
e
I
tien
door
it,
57
er
ie
ló
te dringen, dat er iets niet in orde was met
hem, langzamerhand ook drong het tot hem
door, wat het was
De heer. Juffrouw Waleden, hoorde hü de
dame zeggen op haar vrtendelUksten toon,
wenscht een hoed naar jün .uister te zenden,
die in Indlë woont. Zou je mUnheer daarin
kunnen raden? U wilt mU wel verontschuldi
gen, mUnheer, vervolgde zü. zich tot Jimmie
wendend. Ik moet beslist gaan.
Oh, ah, zeker ik ben blü, Ik verzeker u,
antwoordde Jimmie. Ik bedoel ik ben u
zeer verplicht.
door
jhltterlng HU stond stil en bemerkte.
:ht uit kamer 33 straalde. Het duurde
Dien avond om een uur of tea. toen Jin mle
Trickett den tüd tuaschen de thee en het
kleeden voor het diner doorbracht met het lezen
van een Franschen roman en het rooken van
een sigaret, werd hü door Kentover naar Je
telefoon geroepen.
MUnheer Packe. mUnheer, zei Kentover.
Jimmie nam den haak op.
Ben JU het. Packe?
antwoordde Pncke. Kom direct
Scraye en ik willen Je direct
Naar aanleiding van de In de plaatselUke pers
dlkwUls uitgesproken meenlng, dat de stadstram
te BrunÜwük veel te langzaam was, ontstond een
polemiek, waarbU de redacteur van een sport-
weekblad betrokken raakte. Deze schreef, dat
een voetganger bepaalde afstanden in de stad
vlugger kon loopen dan trammen. De tramdl-
rectie maakte hiertegen bezwaar en aanvaardde
tenslotte een voorstel, om een wedstrijd te hou
den met neutrale kamprechters. Als parcours
werd gekozen het veel gebruikte traject van het
BrunswUksche Landstheater naar het Hoofd
station, dat 1420 K.M. lang Is. De tram doet daar
volgens de dienstregeling 8 minuten over. De
sportredacteur, die zelf den handschoen had op
genomen, legde den weg tuaschen beide genoem
de punten echter af met een verschil van 1 mi
nuut en 6 seconden, zooals met behulp van een
stopwatch werd vastgesteld. De tram zag zich
door den voetganger verslagen, ondanks X feit,
dat deze toch al 40 jaar oud was.
f-’-j
HU opende beleefd de deur voor de eigenares,
sloot ze weer achter haar en keerde zich tot de
assistente, die heen met een zakelUken blik be
keek.
Vertelde U Madame Charles, wat u precies
wilde, mUnheer? vroeg zU.
Di neen! antwoordde hij. KUk eens
ik weet elgenlük niet, «rat ik wil. begrijpt u.
Dat «dl zeggen, ik «ril een hoed koopen. Een
zijden hoed eh ja en de beste dien
u heeft. Ik heb dien noodlg voor een Kerst ge.
schenk, voor mün zuster, die in Indlë woont.
Het meisje glimlachte. Verslagenheid en plei
ster straalden uit haar oogen. ZU schudde haar
hoofd.
De dacht, dat het eenlge «rat ik te doen
had. wei een hoed te koopen. dien in een dooa
te stoppen en te verzenden, begrUpt u? voegde
o
op, dat hU stond te denken aan een eigenaar
dig geval. Een wild, gedurfd en tot dronken-
Het
schrik.
De kamer lag overhoop. Alle Iaden van het
bureautje waren open. En in een hoek stond
een trillende. doodelUk beangste Alice Brooks,
de zaklantaarn nog in haar hand. Met wijdopen
oogen staarde zü hem aan.
James schraapte zUn keel.
„Ik geloof...." begon hü aarzelend..
Maar zü hel hem in de rede.
„Meneer Murdock, laat mü alles verklaren.
Ik geef toe.... het te...” ZU «M de open
staande laden, de papieren en alles en het ver
warde haar even. Dan beheersehte zü zich en
vervolgde
.(De schUn la tegen mU, maar ik kan u eerliik
verzekeren, dat ik geen dievegge ben. U gelooft
me toch?”
James voelde zün hart bonzen.
..Ik geloof u.” zei hu eenvoudig. „En als u
zonder verklaring «dit heengaan, dan
.Maar ik.... Luister, meneer Murdock, ik
kwam hier niet om iets te stelen, maar om een
gestolen voorwerp terug te halen. U kent Lind-
man. weet wat voor een soort man hü is. Welnu,
vorige maand maakte mün nichtje Lotte Wan
ting kennis met hem. ZU dacht, dat zU verliefd
op hem «ras en vertrouwde hem zelfs een paar
len halssnoer toe. Ja. X was onvergeeflUk dom.
maar Lotte was erg verliefd. Toen ze wat later
vroeg om de [Marlen, antwoordde Llndman
slechts,
er niets
wist. O,
In de voorstad van Londen „Hammersmith”
is voor de melkvoorzienlng van de stad een
inrichting gemaakt, die de grootste van dien
aard ter wereld is geworden.
ZU staat met alle In Londen binnenkomende
spoorwegen In rail verbinding. De oppervlakte
van dit melkstation met toebehooren beslaat
32 H.A. DagelUks kunnen daar in ketelwagens
tot 300.000 liter melk verwerkt worden.
Er kwam geen eind aan de vroolüke verhalen, die
men elkaar wederzüds te vertellen had, en de kalme,
waardige Indianen wachtten verbaasd af, tot hun
opgetogen gasten weer wat bedaard zouden zün.
■y ames Murdock, de jonge hulpmanager van het
I'Grand Olympic Hotel, bekeek met meer dan
u gewone aandacht het elegante Jonge meisje,
dat voor zün bureautje stond. ZU was blond en
had blauw-grUze oogen. Haar sportieve gestalte
gaf haar iets levendigs, iets veerkrachtigs.
„Kunt u me ook zeggen wat bet kamerntim
mer is van meneer Llndman?" vroeg ze.
Wat een getemperden klank had haar stem!
James kwam onder haar bekoring en voelde
zich zoo onhandig als een opgeschoten school
jongen.
„Nummer 33. juffrouw,” gaf hü ten antwoord.
Hu wenschte. dat zü nog meer vragen zou stel
len. dat ze nog wat zou blüven. maar na hem
vriendeUJk bedankt te hebben, verdween zü in
de richting van de eetzaal.
Van dat oogenbllk af was er echter in James
Murdock iets veranderd. Wat het was wist hü
zelf niet, maar hü bemerkte met vreugde, dat
de wereld mooier was geworden. De zon scheen
in de marmeren hal van het hotel, de strand
boulevard was vroolUker dan gewoonlUk en het
ruischen van de blauwe zee klonk hem aange
naam in de ooren. Alice Brooks was haar naam.
ZUn chef, de manager, had hem verteld,
dat zü verwant was aan Ezechiel Brooks, den
graankoning uit Mlllwaukee. James constateer
de. dat hü deze verwantschap beslist onaange
naam vond. Het maakte de zaken zooveel rnoei-
lüker!
Opeens herinnerde hü zich haar vraag. Ver
duiveld! Dat etechte zün aandacht. Waarom
wilde zü het nummer van Llndman weten? Het
type-Lindman was hem volkomen onsympathiek
en hü ergerde zich er over, dat een meisje als
zü belang scheen te stellen In een man van dat
slag.
„Wie is elgenlük die Llndman?" vroeg hü aan
den manager
Deze keek hem recht in de oogen
„Een oplichter,” antwoordde hü en James'
mond viel open van louter verbazing.
„Maar maar waarom....?” vroeg hü.
„Waarom hü nog rondloopt?” hielp de mana
ger hem. „omdat hü te glad is. Wees voorzich
tig met hem. James. Je bent jong en je ervaring
In dat soort oingen is nog gering Blüf uit zün
nabüheid. dan loop je niet de kans in moel-
lükheden te komen.
James hoorde de waarschuwing maar half.
ZUn gedachten cirkelden om ten punt: waarom
stelde Allee belang In Llndman?
De volgende dagen moest hü zich bepaald
bedwingen, want het werd hem nu duldelük, dat
het meisje op vriendschappelüken voet met den
oplichter verkeerde. Door een toeval hoorde hü
een brokstuk van hun conversatie en dat be
dierf zün humeur volkomen.
De wereld was toch niet zoo mooi als hü eerst
gedacht had.
Op een avond dwaalde hü door het hotel. Dat
was een soort gewoonte geworden en hü had er
geen bepaald doel bU. Hü merkte op. dat Lint
man In de rookzaal zat te kaarten De eetzaal
was verlaten. Het liep reeds tegen half
In gedachten verdiept liep James verder
de gangen.
Opeens werd zün aandacht getrokken
een llchtKl
dat het llcl
slechts heel even, daarna doofde het uit. James'
hart bonsde hem In de keel. Dan drong de
waarheid tot hem door. Inbrekers! Licht van
een zaklantaarnIn de kamer van Llndman,
terwül deze zelf beneden zat te kaarten.
Snel besloten opende hü de deur en draalde
het electrtech licht aan.
de
dat hü
van af
X was
vreeselük en Lot
te kon niets be-
wüsen. Daarom
riep ze mün hulp
in om de paarlen
terug te krijgen. BegrUpt u thans, waarom ik
hier ben?”
James knikte.
„Ik geloof u." zei hü nogmaals. „En ik zal u
helpen ook. Gaat u maar naat uw kamer, dan
zal ik het onderzoek voortsetKn.”
HU legde zün hand bemoedigend op haar arm
en drong haar zacht uit de kamer. Daarna be
gon hü te zoeken naar de paarlen Het was een
ellendig werk, maar hü hield vol. Het «ras bU
elven voordat hü het zoeken opgaf. De paarlen
waren beslist niet in de kamer.
Op de gang klonken voetstappen. James balde
zün vuisten. De kamer «ras thans in duister
gehuld.
Llndman trad binnen En op hetzelfde o o gen -
blik schoot James’ vuist uit en trof den man
tegen de kaak. Als een blok viel hü neer en
James stapte over hem heen naar bulten.
Den volgenden morgen kwam Llndman woe
dend beneden. ZUn kaak «ras opgezwollen.
„U Is verantvroordelük voor de veiligheid van
uw gasten, nietwaar?” vroeg hU Murdock.
James knikte onbewogen
„Laat ik u dan vertellen, dat er gisteravond bij
me is Ingebroken. Een of andere schurk heeft
me zelfs overvallen."
BUsonder onaangenaam." zei James mede-
lüdend.
,Ja, een geluk is het. dat de dief niet heeft
kannen vinden wat hü hoogstvraarschünlük
zocht.” Hü haalde een snoer paarlen te voor
schijn
„Wilt u dat voor me bewaren, manager? Dan
behoef ik niet bang te zün voor een tweede
Inbraak
James nam de paarlen aan en stopte ae in
zün zak.
„Geeft u me nu even een bewüsje voor de
afgifte van die paarlen.” vervolgde Llndman.
„Paarlen? Welke paarlen?” vroeg James Mur
dock hoogst verbaasd. „U wilt toeh niet beweren
dat u mü paarlen hebt gegeven?"
Tegelükertüd schreef hü echter iets op een
kaartje, dat hü den büna stlkkenden Llndman
overhandigde
..Lotte Wentlng.” las deze
Dienzelfden morgen vertrok de heer Llndman,
De portier was zeer verbaasd geen fooi te ont
vangen.
Terzelfder tüd bracht James de paarlen bü
Allee.
,.U gaat zeker weer naar WUlwaukee terug?’*
vroeg hü.
„Mlllwaukee?" zei ze verbaasd „Ik woon in
New-York Met September begint de school
weer en dan ga ik weer voor de klas. Of be
doelde u soms....?”
„Dus u bent geen familie van Brooks uit.'...*
Ze lachte hartelük.
„De befaamde arme bloedverwant," zei zc
zonder bitterheid. „Het ia slechte aan de gesto
len paarlen te danken, dat ik op Lotto’s kosten
hier mün vacantle kon doorbrengen
James zag. dat de wereld weer lieflüker werd.
„Dan hoop ik u hier «teer spoedig terug te
zien," zei hü warm. „Of in New-York. als ik
mag
„Graag,” zei ze hartelük.
morgen vroeg moet ontbüten om acht uur op
z’n laatst
Een kwartier later werd Jimmie aangediend
in de priv'é-kamer van Lord Bcraye, en zag
dazen laatsten bü het vuur staan, in een leven
dig gesprek gewikkeld met Packe. Scraye schoof
een stoel bü. juist tuaschen hen in.
Het is goed, dat Je direct gekomen bent,
Trickett, zei hü Paege en ik houden krügsntad
en we hebben je hulp noodlg Het geval ts, dat
de zaak zich heeft ontwikkeld.
Jimmie ging zitten en nam de sigaret aan.
die Scraye hem offreerde
Sinds het avontuur van vanmorgen? vroeg
hü.
Die ont«rikkellng had bü mU plaats. Voor
zoover Packe mü vertelde, hebben d’e avonturen
van jullie niet zoo büster veel cm te Iff
Dan maakt Packe conclusies, die ik niet
trek, merkte Jimmle op Ik geloof, dat snee
avonturen van vanmorgen wel degelük iets te
beteekenen hebben.
Packe keek naar Scraye.
Voor je Jlmmle vertelt, waarover je zoo
Juist met mü gesproken hebt. Scraye, zei hü.
sou ik graag willen weten, wat Jtmmle wer-
kelük denkt vanmorgen bereikt te hebben. Wat
mü betreft. Ik denk dat we niet meer deden
dan mevrouw Wythenshawe van Vtctoria-
Statlon naar een postkantoor in Regent Street
volgen, van het postkantoor naar een heel dege-
lüken winkel in South Molton Street en van
dien hoedenwinkel naar haar eigen huis in
us-spionnage opdracht gegeven om zün ar.
chleven te verbranden daar deze, zoo ze den
Geallieerden in handen vielen, voor een waar
leger van spionnen en agenten noodlottig zou
den kunnen worden. Doch kolonel Nicolai
dacht daar niet aan. Hü nam al zün papieren
mee en zün archieven verdwenen even spoor
loos als hü zelf. Het was een kostbare verza
meling die hü bezat. Hü had niet alleen zün
menschen laten werken aan gene züde van de
grenzen, hü was ook uitstekend geïnformeerd
0Ter w«t er in Berlün gebeurde. In zün archie,
ven stond heel het particuliere leven geboek-
«taafd der leden van het Kalzerlük Huis, van
ministers, hooge officieren, politieke persoon
lijkheden. van de grooten des lands. De leider
der „Abtellung III/B” had veel geleerd van
EouchéI
Kolonel Nicolai begreep echter heel goed dat
het op den duur onmogelük zou wezen de ar-
ohleven bü zich te houden. Hü had nu geen
macht meer, hü was arm. en er waren er ge
noeg die hem zeer gaarne van zün paperassen
zouden berooven. En hü moest dus Iemand
vinden van wlen hü hulp verwachten kon. Op
de socialisten der republiek van Welmar hoefde
hij natuurlük niet te rekenen. De keizer was
naar Nederland uitgeweken en kon dus ook
niets meer voor hem doen.
Zoo wendde kolonel Nicolai zich tot Hugen-
herg, die later onder Hitler Minister zou wor
den en die op het oogenbllk in ongenade la
Hoewel Jlmmle Trickett in het bezit was van
•en ontvankelüke natuur, was hU tot op dit
moment nog steeds vrü geweest van alle harts-
“oornls HU had veel mooie jonge vrouwen ge-
^•n. erg mooie Jonge vrouwen, charmante jonge
vrouwen, en hü had haar bewonderd. doch
*°nder er'ook maar een moment verliefd op te
worden. Maar Iets In hem vertelde, dat op het
gezicht van die aardige hoedenmakers-assi-
stente hü ernstig gevaar liep tot over zUn
ooren verliefd te worden. Het weid een heel
vraagstuk voor hem; er waren ongetwüfeld
•*rdige meisjes In Londen, en toch vroeg hü
öch nu af. of het wel mogelük kon zün. In zün
•notnenteelen toestand van verlegenheid kon hü
niet direct komen tot een afgerond idee over
haar Hü teerde grootendeeis nog oo de herin,
••ring aan dien morgen; hü nog dat aar-
figuurtje, een paar blauwe oogen. en een
heel, heel lief geatehtje, dat bekroond werd
«oud blond haar, en hü had een gevoel,
dat zü ja wat wist hü eigenlUk «elf niet.
eze week is het honderd vüf en twintig
I 1 jaar geleden, dat bü Port Mahon een der
bekendste 18de eeuwsche vlootvoogden
stierf, nJ. Lord Cutbert Collingwood, een der in
tiemste vrienden van Horatio Nelson. Colling
wood was de zoon van een koopman en werd op
36 September 1748 te Newcastle on Tyne. gebo
ren. Reeds als kind trok de zee hem aan en reeds
op elfjarigen leeftijd trad hü in den dienst der
Engelsche Marine. Gedurende den Amerikaan-
schen vrüheidsoorlog zeilde hü in 1774 met
admiraal Graves naar Boston als matroos, doch
werd reeds In het volgend jaar bevorderd tot
luitenant, na afloop van den slag bü Bunkers-
Hlll. omdat hü met levensgevaar te zamen met
eenlge andere zeelieden, naar de kust was ge
varen en het daar aanwezige Britsche leger van
alles had kunnen voorzien, waaraan het zeer
groote behoefte had.
In 1776 kreeg hü het bevel over het schip
„Hornet” en ontmoette kort daarna zün boezem
vriend Horatio Nelson bü Jamaica, die toen nog
luitenant was op den oorlogsbodem „Lowestofft.'’
Collingwood schreef In een züner belangrüke
brieven, die nog heden ten dage berusten In het
.Anny and Navy Museum” te Londen: „Wü wa
ren sedert lang groote vrienden geweest en het
gebeurde hier, dat, aangezien de opperbevel
hebber Sir P Parker, ons beider vriend was,
zoodra Nelson in rang werd bevorderd. Ik hem
mocht opvolgen aan boord van de „Lowestofft.”
En nadat Ik hier een tüdlang had gediend, werd
ik vervolgens geplaatst op de .Badger”, over
welk schip Ik In 1779 het bevel kreeg. Doch
eerst kwam Ik nog eenlgen tüd op de „Honchln-
broke”, een fregat van 38 stukken.”
Ofschoon Nelson jonger was dan Collingwood
en toch altüd werd voorgetrokken, was de laatst
genoemde daar nooit afgunstig over en prees
altüd de buitengewone talenten, waarover zün
vriend als zeeman beschikte. Ook moet volgens
veler zeggen. Nelson nooit voor Iemand meer
vriendschap hebben gevoeld dan juist voor
Cutbert Collingwood.
Jlmmle.
naar Ritz -
spreken.
Ik ben niet gekleed.
Kom. We hebben iets belaiigrüks!
Jlmmle mopperde nog wat. maar dat werd
door den anderen kant waarschUnlUk opgeval
als een toestemming. Toen hü zich van de
telefoon afkeerde, bekeek hü zichzelf nog eens
van onder tot boven. Hü had zün groot-toilet
van dien middag verwisseld tegen een eenvoudig
makkeluk zittend, tweed pak. en omdat hü een
conventioneel jongmensch was. die er van hield
tot In de uiterste puntjes verzorgd te «ün. streed
het tegen zün principe, om te gaan dlneeren in
een dergelük wandelcostuum. Maar de toon
van Packe was Inderdaad dringend geweeit.
Nou. dan moet het maar, zei Jtmmle met
een zucht. Geef mün overjas. Kentover, en
aanstelde. UaUsche P^U Hitler stelde persoonlük kolonel
Nicolai aan tot leider der Duitsche contra-
spionnage op voorwaarde, dat hü brak met
Hugenberg en zUn omgeving En aan deze voor
waarde heeft hü voldaan.
Oh. maar dat is niet de Juiste weg, ze!
het meisje. Hoeden zün heel belangrüke din
gen. Die worden geschapen, zooals een kufBte frschap opwindend idee had hem vast gegrepen
naar een kunstwerk schept. Jloe oud is uw zus
ter, mUnheer?
Oud? Oh, ik geloof, dat zü van denzelfden
leeftüd is als Ik, antwoordde Jlmmle Ja. ja,
natuurlük is zü dat; wü zün tweelingen. Drie
en tarintig.
Ik geloof oh. Ja, zü Is blond zooals ik,
antwoordde Jlmmle onthutst. Punt van over
eenstemming, eh?
Het meisje aarzelde
U moet dus werkelük een hoed hebben voor
uw zuster, zei ze pertinent. Nu. als u me eenl
ge fotografieën zoudt kunnen laten brengen, eh
face en en profil, dan zouden we al vast wat
hebben, om er van uit te gaan. U «rilt natuur
lük de laatste mode?
Oh. natuurlük I antwoordde Jlmmle. Ja, ja.
natuurlük I A
Ik ga morgenvroeg zelf naar ParUs. merkte
het meisje op. Over eenlge dagen zal Ik terug
zün met nieuwe ldee«n. Als u op het eind van
deze week met de fotografieën zoudt willen
komen, dan sullen we een schets maken van
een hoed, dien u ongetwüfeld zult goedkeuren.
Deze gevallen zün natuurlük, voegde zü er glim,
lachend aan toe. niet zoo makkeluk te behan
delen. Madame Charles Is buitengewoon pre
cieus op bet werk, dat zü aanneemt.
edurende den wereldoorlog was er In
T Dultschland een man van wlen het groo-
N—I te publiek nooit had hooren spreken en
wiens macht niettemin sems die van den Keizer
evenaarde. Het kwam zelfs wel voor dat Wil
helm II zün wil niet kon doordrüven om de
eenvoudige reden dat de groote onbekende zich
er tegen verzette. Deze man heette Kolonel
Nicolai en «ras de leider der Duitsche contra-
zplonnage: een post dien hü sinds eenlgen tüd
ook weer In het Derde RUk bekleedt.
Toen de oorlog uitbrak, was Nicolai kapitein.
Hü kreeg echter spoedig den rang van kolonel.
Niemand zag hem ooit, niemand kende hem.
HU bleef steeds op den achtergrond. Duizenden
menschenlevens waren afhankelük van een
woord van hem. Sprak hü het vonnis „tegen
den muur” uit, dan duurde het hoogstens en
kele uren voor, desnoods op honderden kilome
ters afstand, iemand ophield te behooren tot
de levenden. Had hü een besluit genomen, dan
was er geen beroep mogelük. Zelfs dengenen die
door den krijgsraad veroordeeld waren, kon de
Keizer gratie verleenen; tegenover een vonnis
van den almachtlgen Kolonel Nicolai stond ook
de „oberste Kriegsherr” machteloos.
Op de deur van Nicolai's bureau, dat In den
eorlogstüd bewaakt werd als een heiligdom,
zag men niet meer dan een eenvoudig visite
kaartje: „Oberst Nicolai, Chef der Abtellung
m/B”. Het was kolonel Nicolai die de befaam
de spionne Mademoiselle Docteur
Het was kolonel Nicolai die de danseres Mata
Hart voor de Duitsche splonnage won. Het was
ook kolonel Nicolai die Miss Cavell liet dood
schieten.
Niet alleen Geallieerden en Neutralen waren
verontwaardigd over het doodvonnis dezer En
gelsche verpleegster, ook In Dultschland zelf
vond men dat de krijgsraad te wreed was ge
weest. Vele hooge officieren gaven als hun mee-
ning te kennen, dat hier genade voor recht
moest gelden. Aan den keizer werd van ver
schillende züden verzocht Miss Cavell gratie
te verleenen. Een paar uren voor de executie
geloofde dan ook vrijwel niemand dat bet von
nis voltrokken zou worden.
Maar daar kwam een kleine, uiterst vrlen-
delüke, büna gemoedelüke man naar Brussel:
kolohel Nicolai. Een aantal hooge Duitsche per-
soonlükheden, die zich tegen de executie had
den verklaard, zetten hem hun standpunt uit
een. Doch het was nu eenmaal niet zün ge
woonte om op een beslissing terug1 te komen.
Hoffelük. beleefd, doch onverblddelUk klonk
zün antwoord:
..Het spüt mü. doch het vonnis van Miss
Cavell moet beslist voltrokken worden. Ik zie
anders geen kans om van al die franc-ttreurs
en spionnen af te komen. Ik heb tenslotte nog
naar den keizer getelegrafeerd. Hier ziet u zün
antwoord. De keizer is geheel van dezelfde
meenlng.
En in den vroegen morgen weerklonk het
salvo van het executle-peleton, waarvan de
echo In heel de beschaafde wereld zou door
klinken.
Na den Wapenstilstand verdween kolonel
Nioolal spoorloos. Voor dat de Generale Staf
ontbonden werd, had men den leider der con
tra-spionnage opdracht gegeven om zün
In 1786. na een zeedienst van 25 Jaar «onder
onderbreking, keerde Collingwood weer terug
naar Northumberland, om. zooals hü zeide, eens
met zün eigen familie te gaan kennis maken,
voor welke hü tot dusverre als het ware een
vreemdeling was geweest! In 1790 werd hü naar
West-Indlë uitgezonden, maar omdat de met
Spanje ontstane twist spoedig werd bügelegd en
hü geen uitzichten had. nog langer in actieven
marinedtenst te kunnen blüven, begaf hü zich
weer naar Engeland en trad kort daarna in het
huwelük. Maar de oorlog met Frankrijk, die niet
lang daarna uitbrak, scheidde hem van zün
vrouw en twee dochtertjes, waar hü sear veel
van hield. In den bekenden slag bü Kaap Sint
Vincent op 14 Februari 1797, voerde hü het be
vel over het oorlogsschip „The Excellent”, dat
74 kanonnen aan boprd had. Zün mannen stre
den met buitengewone dapperheid en als beloo-
ning voor zün kundig beleid werd hü In 1799 be
noemd tot schout-bü-nacht. De vrede van
Amlëns bracht hem gedurende een paar maan
den In den schoot züner familie terug, doch
reeds in 1803 moest »Jj weer zee kiezen
en.... zag zün vrouw en kinderen nooit
weer terug. Deze onafgebroken dienst ont
lokte hem vaak de klacht, oa in zün reis
brieven, die zün vrienden ontvingen, dat zün
kinderen nauwelüks hun eigen vader kenden.
In den beroemden slag van Trafalgar op 31
October 1806. was hü de eerste, die met zün
schip „The Royal Sovereign", door de vüande-
lüke linie brak, terwül hü eveneens de man Is
ge«reest. die de overwinning tenslotte heeft
weten te behalen toen Nelson «ras gesneuveld.
Ter beloonlng van deze zeer groote verdienste,
werd hü door de regeering benoemd tot vlce-
admlraal en kreeg hü het bevel over de geheele
vloot in de Mlddellandsche Zee.
Hü stierf op 7 Maart 1810, aan boord van het
op de Franschen veroverde schip .Xa VUle de
Paris”, ter hoogte van Port Mahon, als weten-
schappelük geschoold zeeman en krügsbevelheb-
ber in zün tüd door weinigen geëvenaard. Hü
had den grootsten afkeer van X oefenen van 'n
willekeurig gezag en was zóó bemind bü de
manschappen, dat hü op de vloot bekend stond
als „Our Father", evenals in vroeger -eeuwen
onze Tromp, dien men „Bestevaer" noemde. Dat
hü bü alles nog een goed echtgenoot en vader
was, daarvan getuigen de brieven, die hü
aan zün vrouw schreef en waarin hü steeds
weer aanwüzingen gaf over de wüze, waarop zü
zün beide dochtertjes moeat opvoeden! Achttien
Jaar na zün dood publiceerde zün familie zün
diverse brieven en mémoires, die met de groot
ste belangstelling door het Engelsche publiek
werden ontvangen.
Hugenberg was het met kolonel Nicolai eens
dat diens archieven bewaard moesten blüven
er. samen stichtten zü de geheime organisatie
„die Spionne”, welke geen ander doel had dan
de aanteekeningen van den kolonel bü te hou
den. Een paar maanden later echter besloot
Hugenberg verder te gaan. De Duitsche kran-
tenkonlng oordeelde dat het tüd werd om alle
nationale elementen, die de rooden wilden be
vechten, In een grooten bond te vereenigen.
Kolonel ‘Nicolal kreeg een bureau in het ge
bouw van het Hugenberg Konaern. Hü werd
nu leider van de „Uebersee Dienst”, een num
waarvan vermoedelük alleen Hugenberg en
Nicolal de juiste beteekenls kenden. Voor alle
zekerheid stelde men den Minister van Oorlog,
dr. Gessler, op de hoogte van Nicolal's werk
zaamheid. De minister liet de zaak voor «rat
ze was, "hielp Nicolal niet, doch werkte hem
ook niet tegen.
En zoo had Dultschland dan weer, dank zü
het initiatief van eenlge particulieren, een
contra-spionnage. Kolonel Nicolal was even
Overig als te voren. Ten tüde van den opmarsch
der bolsjewieken In Polen werkte hü zelfs een
plan uit om Dultschland een verbond te laten
sluiten met Rusland, op voorwaarde dat Rus
land. zoodra Polen veroverd «ras, met Dultsch
land samen een Inval sou plegen in Frankrijk.
Weken lang onderhandelde Nicolal met Mos
kou. Echter zonder resultaat.
Toen Hitler aan het bewind kwam, begreep
Nicolal dat zün kansen begonnen te keeren HU
wist Generaal Blomberg te bewegen om te
zünen gunste een poging te wagen bü den
Führer. Generaal Blomberg stuitte In de
geving van Hitler alleen op het verzet van dr.
De Minister van Propaganda vond
Nicolal op de eerste plaats te oud en meende
tweedens dat het nieuwe Dultschland nooit
zou vergeten dat „Abtellung in/B” bü den slag
aan de Marne absoluut onvoldoende inlichtin
gen had verstrekt.
Generaal von Blomberg verdedigde «Un be
schermeling zoo veel hü kon, doch Goebbels
behaalde de overwinning. Hü zegevierde echter
slechts voor korten tüd. Kolonel Nicolal te er
nooit de man naar geweest om zich spoedig
geslagen te voelen en waar hü met generaal
von Blomberg geen succes had gehad, daar
slaagde hü met generaal von Epp en generaal
Linzmann, het eerste lid van den vroegeren Ge-
neralen Staf, en werd lid der nationaal-socia-
HU wenschte zichzelf geluk, dat hü ulterlük zün
rust had kunnen veinzen
Saprtetle! riep hü uit. Gaat u morgenvroeg
naai- ParUs? KUk eens aan. Ik ook!
De assistente van Madame Charles toonde
geen verrassing
Ach ja? zei ze Wel, als u dan een dag
of twee in Parijs blüft en u zoudt dan willen
gaan ntar onze zaak In de Rue de la Palx. er.
daar vragen naar mü Juffrouw Waleden
dan zou Ik u de laatste Parüsche modes kun
nen laten zien Dan kan de hoed daar In eens
gemaakt worden en eventueel naar Indlë wor
den verzonden.
Prachtig, prachtig, stemde Jlmmle toe
NatuurlUk doe ik dat; ik weet de Rue de la
Palx. Dezelfde naam, veronderstel Ik?
Ik zal u een kaartje geven. mUnheer.
VUf minuten later Hep Jimmie Trickett te
wandelen In de Bond Street en hü voelde zich
zoo goed gemutst, dat hü elgenlük dacht dit
alles In een droom te beleven. Plotseling schud
de hü zich wakker, sprong In een voorbügaan.
de taxi. Het zich naar zün kamen rijden en
moest Kentover toen wekken uil zün middag
slaapje.
Kentover. pak direct een paar koffer* Doe
daar alles In wat ik noodlg zal hebben voor
een paar dagen Morgenvroeg vertrok Ik naar
ParUs Ik zal loil niet noodle hebhen Kentover
In het paleis werden de aanvoerders hartelük door
Toen werd het tüd om hun opwachting te ma-
