<Ketu&Aaal van dan dag
De houten arm van Blücher
DE ENGELSCHE KAPERS
>2
V
DIEFSTAL?!
I
t
□F
i
I
II
>1
z/ó
ffilliniHIIIIIIIIIIIUIIIIIIiillUlllllllllllllllinillllHIWIIIIIllllimillllllllllllllMIIIHIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIlllllllin
'n
MAANDAG 1 APRIL 1935
eat
Rattenplaag
Uit den Romeinschen
Keizertijd
Zwitserache wijnbouw
Nieuw Poolsch volkslied
Romelnsche straatweg
Geluidsvrij venster
Het ijstijdperk
Van zeeman tot koning
RETRAITEN
5
V
u.
V
4/,
DOOR J. S. FLETCHER
,r
rdl’
Anecdote v. Napoleon’s
overwinnaar
Rome krijgt een wolken
krabber
LONDENAREN BEET
GENOMEN
Zn het St. Alfonsushuis te
Amersfoort
IM
f De onvoltooide
taak
Duizenden sneden tegen elkaar op,
dat zij de hand van den vorst
hadden gekust
4
be-
aan.
stem-
eller
t
1-1
-3
es—
rust
38
ver-
-0
Jlmmle
4
1
I
t
7
-1
i71<
Eenmaal In volle zee, ver van de vMandelMke susten,
mochten de manschappen hun' posten verlaten en
werd er een feest gegeven ter eere van de bevrijde
gevangenen uit d mijnen en kapitein Benson.
met
■nee
>Iler
ma
I
ultge-
nieuw
Vrijdag 58 April: Gereserveerd.
Dinsdag a13 April: Gereserveerd.
Zaterdag 1316 April: St. Bonlfaclue Lyceum
Woensdag 1720 April: Heeren.
Zaterdag 2023 April: Mannen en Jongelin
gen (Paaschretraite).
De Spanjaarden haddn gezorgd, dat de provisie
kelder een keur van fijne gerechten en dranken be
vatte, en er werd een maaltijd aangericht, die alle
doorgestane vermoeienissen en ontberingen spoedig
deed vergeten.
3
-11
sa-
zich
het
thans
tracht, zfjn koninkrijk van de hand te doen.
HIJ ging in 1898 naar Nleuw-Gulnea, vanwaar
hM later naar Tabar vertrok. Na eenigen tijd
„De „Dons" hebben een lesje gehad,” mompelde
kapitein Gay, terwijl hM lachend naar de haven
in de verte keek, waar thans een groots opschudding
heerschte. Spoedig verdween de havenplaats uit het
geklcht.
plaag
den oogst vernielen, doch tevens
voor verscheidene jaren ongeschikt
bouwing maken.
ZM
en
die hem
natuurlijk.
n de
loor-
elke
luit
spel
alles
wel
shes
die
cho-
ring
en
t zM
olgd
ilgs-
hoot
bM-
de
iet
sse
oe-
ra-
m-
iet
Md
it-
de
ihot.
eUMk
ische
ge-
Wkre
bben
alle
dat
s. In
niet
rder-
geen
naar
doe-
•vaar
iwed-
mor-
ister-
Bta-
«na
varen
xit-
(H.
0.).
3.);
■oe-
•el-
t)
i
i bel.
team
aan
was,
n de
ooral
i het
meer
ooral
van
aan-
In de Zweedsche dagbladen wordt gemeld,
dat Karl Pettersson. de Zweedsche zeeman,
die tegen bet einde van de vorige eeuw
zelf heeft uitgeroepen tot koning over
eiland Tabar in den Blsmarck-Archipel,
Een en ander kan niet gerekend worden tot
de bMzondere wetenswaardigheden omtrent het
leven van Blücher. doch de Duitschers halen
gaarne nu en dan deze geschiedenis nog eens
op, vooral In deze dagen van nationale verhef
fing, nu de helden van het Vaterland uit de
historie worden gehaald om het heden geest
drift en moed in te blazen.
pels der poet. HM bekeek het uit Dover meege
brachte pakje nog eens nauwkeurig; de stem
pels stonden zelfs gedeeltelMk over het adres
heen. Ook kon het niet aan een andere plaats
geadresseerd zMn, want er stond duldelMk zMn
hotel op vermeld.
Merkwaardig I mompelde Jlmmle. Het is
om uit je vel te springen. Hoe is het mogelijk,
dat het in dit hotel verwisseld werd? Hoe hoe
hoe? Dat is de vraag!
Jimmie stond op en ging naar beneden, naar
het kantoor. HM had een idee gekregen en
omdat hM veronderstelde dat het een goede
gedachte was, bracht hM het maar Ineens ten
uitvoer.
Jlmmle
oud stortte zich op het geval om de hand te
drukken of te kussen. De herbergen van Lon
den waren in die feestelMke dagen vol bezoe
kers en duizenden sneden tegen elkaar op, dat
zM de hand van den vorst hadden gekust.
Dienzelfden avond, toen Blücher in de opera
verscheen, stond het talrMke publiek als één
man op om hem toe te juichen. Tenslotte be
noemde men hem tot eeredoctor van Oxford,
hetgeen met groote plechtigheid en uitgebreid
feestvertoon geschiedde.
Een aantal werklieden, die nabM Murnau
(Zuid-Beleren) graafwerken verrichtten, heb
ben een ouden Romeinschen straatweg bloot
gelegd waarschMnlMk de oudste in zMn soort in
Zuid-Beieren.
Een nader onderzoek van het profiel van den
weg toonde aan, dat deze is gebouwd van stee
nen blokken op een onderlaag van grint. Met
behulp van dezen Romeinschen straatweg kan
het wegennet, dat zich eens over Beleren uit
strekte. als onderdeel van het wegenstelsel van
het keizerrMk, bMna volkomen worden gerecon
strueerd.
woonde nu reeds drie Jaar in dit
hotel, dus was overal goed bekend. Alle leden
van het personeel kenden hem. HM stond be
kend als een rMk en vrijgevig Jongmensch,
steeds vriendelMk en beleefd tegenover iedereen.
ZM mochten hetn daarom allen even graag Er
was er echter een, die wel het beste met hem
kon opschieten, namelMk de hoofaklerk van het
kantoor, een handige. vriendelMk kMker.de dame
van middelbaren leeftMd, juffrouw Bywater.
die door haar betrekking natuur IMk met veel
zaken van het hotel In aanraking kwam
Jimmie had deze dame op het oog, toen hM
kalm naar beneden wandelde de handen tn «Mn
sakken.
Juffrouw Bywater was alleen op het kan
toor, bezig met het boeken van posten. Toen
Jimmie binnenkwam, keerde sM zich direct om.
Goeden middag. mMnheer Trickett. Bent
u weer thuis gekomen?
TMdens bouwwerkzaamheden in het op den
rechter Donau-oever gelegen Boedapester stads
deel Taban heeft men een aantal tegels aan
liet licht gebracht, die voorzien waren van in
scripties uit den tMd van het Romelnsche kei
zerrMk, en die met name dateerden uit den
tMd van keizer Trajanus.
Trajanus had In de uabMheid van de bM Boe
dapest gelegen Romelnsche stad Aquincum vMf
militaire depóts, die met tegelmuren waren ver
sterkt. Later werden de tegels van deze muren
voor het bouwen van hulzen gebruikt, doch
thans komen op een diepte van 2H meter ook
de muren van de fundeerlngen. de stoombaden
en magazMnen aan het licht. Een der maga
zijnen is reeds over een breedte van 20 meter
blootgelegd.
De opgravingen zullen thSns systematisch
worden voortgezet en het is niet uitgesloten,
dat de aan het licht komende legermagazMnen
tot de grootste uit den kelzerstMd behooren.
„Als je met „tusschen nemen” bedoelt, dat
het min of meer een grap was, wat Ik gezegd
neb, dan vergis ja je.”
vervangen door een ander, een duplicaat pakket.
BegrMpt u het?
Juffrouw Bywater knikte.
1 Ie handig, zei ze nadenkend. Ja, ik be-
grMp, hoe dat gedaan kan zMn. Ik heb al dlk-
wMls gezegd, dat ons systeem veranderd moet
worden. Hebt u er een idee van, wie de dief
kan zMn. mMnheer?
Hem, of haar ken ik persoonlMk natuur-
IMk niet Maar ik ben er zeker van. dat hM of
zM speciaal dien nacht in het hotel kwam logee-
ren met d« bedoeling, om zich meester te
maken van het pakket. Nu. juffrouw Bywater,
sou Ik het liefst willen weten, welke vreemde
lingen er dien nacht in bet hotel waren. Ik
veronderstel, dat u dat wel zult kunnen zeggen,
omdat u de boeken bM houdt?
Ja, het is betrekkelMk makkelMk. Laat
eens even zien, dus den nacht voor den laat-
sten? NatuurlMk ik herinner me wel
wie er dien nacht geweest is ja, en aelfs
ook nog van den middag. Ten eerste, de heer
Leycester en zMn vrouw oude bekenden Dan
Sir Kemp en zMn twee dochters; mej. Clarrl-
ford, de actrice, die de geheele week bhjft,
omdat haar flat wordt geverfd. Dus allen be
kende menschen. Er was slechts één vreemde
ling, mMnheer Trickett, een heer, die zich liet
InschrMven als mr. Curtis uit New York.
Dat zal dan mMn man zMn, zei Jtmmlel
Hoe laat kwam hM?
In den tMd. dat Ik weg was, dus tusschen
zes en negen. Hat juiste uur kan ik wel op-
soeken. Maar hM dineerde in het hotel.
(Wordt vervolgd.)
Nadat onlangs te Angelo (Portugeesch West-
Afrika) een sprinkhanenplaag heeft gewoed,
waardoor vrMwel de geheele oogst is ver
nield, wordt het land thans geteisterd dooi
een rattenplaag, zooals in jaren niet in West-
Afrika is voorgekomen.
Millioenen zwarte ratten hebben op de kof
fieplantages enorme verwoestingen aangericht,
en de plaatselMke autoriteiten hebben zich
genoodzaakt gezien, zich voor hulp tot de cen
trale regeerlng te wenden.
pe ratten vormen een nog veel grootere
dan de sprinkhanen, daar zM niet alleen
deh grond
voor
Te Rome heeft men een aanvang gemaakt
met den bouw van een wolkenkrabber, welke
14 verdiepingen hoog zal «Mn. Het bouwplan
omvat 660 appartementen, 3500 kamera 29
trappen en evenveel liften, een groot ifóntaJ
winkels en verscheidene tuinen, voorts eenhttti-
dertehuis. een bioscooptheater en een kolossale
vergaderzaal
De 83-jarige Canadeesche glacioloog, dr.
A. P. Coleman, die, naar men zegt de oudste
nog actieve geleerde ter wereld is, heett een
avontuurlMke reis naar het Andesgebergte ge
maakt, om daar onderzoekingen te verrichten
met betrekking tot het MstMdperk, 25.000 Jaar
en langer geleden.
Dr. Coleman gaf als zMn meenlng te ken
nen. dat er een tMd is geweest, dat de wanne
plaatsen op de aarde schaarsch waren en dat
zich daar millioenen dieren verzamelden om
te ontkomen aan de aanrollende Msmassa's.
Ook de evenaar zou. volgens dezen geleerde,
een MstMdperk hebben gekend, evenals het
Noordelijk Halfrond
Onder de auspiciën van de Poolsche Acade
mie voor Letterkunde Is een prMsvraag
schreven voor het schrijven van een
volkslied.
Voorwaarde is, dat gebruik gemaakt wordt
van de melodie van de mazurka van Dabrowsky
,-Jeszcze Polska nie zglnela” Polen Is nog niet
dood), en de oude tekst vervangen wordt door
een nieuwe, aan den tegenwoordigen tMd
aangepast. Het „Jeszcze Polska” is een lied van
de Poolsche legioenen die 140 jaar geleden in
Italië werden gevormd.
De meest vooraanstaande dichters en letter
kundigen worden uitgenoodigd, aan de prijs
vraag deel te nemen.
eder werkelMk of schMnbaar groot man heeft
zMn anecdotes, die pas jaren na zMn dood
algemeen bekend worden, Napoleon heeft er
ontelbare, die niet eens meer alle aanspraak
kunnen maken op historische juistheid. Blücher,
minder groot dan Napoleon, al was hM een
zMner overwinnaars, heeft ook zMn pnecdotes,
doch zM «Mn zoo weinig in getal, dat zM ge-
makkelMk te controleeren zMn.
Hier volgt een verhaal van een anecdote, die
den houten arm van Blücher tot onderwerp
heeft.
Het was in 1812. Het Engelsche linieschip
„Impregnable” voer van Boulogne naar Dover
en onder de matrozen ging het gerucht, dat er
groote mannen aan boord waren. Een van hen
was de Engelsche Hertog van Clerence, die,
evenals alle andere heeren, incognito reisde.
Een oude heer met een groote snor zou niemand
minder zMn dan de groote generaal Blücher.
die destMds het was even na den val van
Napoleon in hooge mate vereerd werd.
BM aankomst van het schip stond een groote
menigte te wachten op de kade van Dover. Een
vlootje van kleinere booten zwierf om het schip
heen om de gasten aan wal te brengen en toen
dc grMze snorrebaard zijn voet aan den grond
zette, brak een luid gejubel los. Duizenden
handen strekten zich naar hem uit en wie hem
niet de handen kon drukken, wilde toch min
stens zMn uniform aangeraakt hebben, dat dan
ook in minder dan geen tMd aan flarden ge
scheurd was. HM vloekte en lachte tegelMk en
een. zwerm meisjes drong tot hem door om
hem te beschermen en hem de handen te kus
sen. Met horten en stooten en half verscheurd
kwam hM eindelMk in zMn hotel aan, doch
nauwelMks had hM zMn Intrek in zijn kamer
genomen, of een deputatie van dames liet zich
aandienen.
„Ik zal nog sterven aan de dames.” meende
Blücher. „maar laat ze maar binnen komen
Als een waterval stortten een aantal oude en
jonge dames uit de hoogste kringen Blücher’s
kamer binnen en vroegen om ieder een lok van
den grMzen held. Blücher nam zMn hoed af en
verzocht den dames zichzelf te bedienen. Tege_
IMkertMd toonde hM zMn kalen schedel. Maar
de schare trok kirrend en giebelend af.
Na deze eerste attaque volgden er nog meer.
Toen Blücher van Dover naar Londen trok,
was de weg zoo dicht met belangstellenden be
zet. dat er nauwelMks een doorkomen aan was.
Pas tegen den avond reed de vorst, omjubeld
door een juichende menigte het St. Jamespark
binnen, waar de prins-regent hem in een open
wagen afhaalde, na hem in het publiek omarmd
te hebben als den redder van den Europeeschen
vrede.
Met een zucht van verlichting constateerde
de oud» generaal, dat hM eindelMk losgelaten
was en dat hM werkelMk niet geweten had, hoe
<hM door de Juichende menigte zou heengekomen
«Mn, als hM geen hulp had gehad.
De woning, die voor den vorst was ingericht,
lag nabM het paleis, doch de weg van het eene
huls naar het andere leidde telkens door een
haag van duizenden, die den strMder de hand
wilden drukken. Op den duur was dit niet meer
te dragen. HM kon zich niet vertoonen, of een
menigte viel als een troep uitgehongerde wol
ven op hem aan en Blücher begon op een mid
del te zinnen om aan deze aanvallen te kunnen
ontkomen. HM gaf zMn ordonnans opdracht een
Duitschen zadelmaker te zoeken en hem onver-
wMld bM hem te brengen. De man werd gevon
den: een zekere Henzler, die opgetogen naar
het verblMf van Blücher trok en zich fantasti
sche voorstellingen maakte van de hoeveelheden
te leveren zadels en lederwaren
NauwelMks was de man bM Blücher binnen
gelaten of deze vroeg hem: „Vriend, zie je kans
om mM een houten arm te leveren?” Ja. dat
kon de zadelmaker wel. hoezeer hM verbaasd
was over deze voor hem nogal dwaze opdracht.
De man werd weggezonden en begon aan de
uitvoering van zMn opdracht, bestaande in een
houten arm, een leeren handschoen en alles
wat bM de camouflage behoorde.
HM was nog niet de deur uit. of een reeks
hoogere officieren werd aangediend. De heeren
verzochten om de eer den maarschalk „Voor
waarts", den overwinnaar van den gehaten
Corsicaan, de hand te mogen drukken. Uren
lang duurde het lieve leven en toen de vechtjas
zich had neergevleid op een sofa om onder het
genot van een pMp tabak wat uit te rusten van
de vermoeienissen, werd de adjudant van de
koningin van Engeland aangediend.
„Ik blMf er in" zuchtte Blücher, ,Jk kan niet
meer."
„Morgen om tien uur verwacht Hare Majes
teit U om U persoonlijk te kunnen huldigen."
aldus luidde de boodschap van den adjudant.
En Blücher kon weer rustig verder rooken.
Toen hM den volgenden morgen uit een die
pen slaap ontwaakte, zag Blücher op een stoel
naast zMn bed een meesterstuk van een houten
arm liggen. HM bewonderde het werkstuk, ging
de deur uit en besteeg een wachtende koets, die,
zooals hM verwacht had, omstuwd was door
een groote massa bewonderaars En toen hM
zich In den wagen geïnstalleerd had. begon het
spel van den vorlgen dag weer opnieuw. Blücher
stak «Mn kunstarm uit den wagen en Jong en
benoemden de inboorlingen "hem tot koning.
waarna hM zich voor goed op het eiland ves
tigde. BM een kort bezoek aan Zweden trad hM
In het huwelMk met een negerin, die In En
geland geboren was en wier vader, toen rM nog
een kind was, naar Zweden trok. Het kllmait
van het eiland heeft echtér op den langen duur
op den koning en de donkere koningin
Het jaar 1934 is een der beste geweest in de
geschiedenis van den Zwltserschen wMnbouw.
In totaal werd 780 000 hectoliters wMn gepro
duceerd, hetgeen driemaal zooveel is als In
1933.
Volgens de verklaringen van deskundigen is
de wMn van verleden jaar zacht^ terwMl hM be-
IrekkelMk weinig zuren bevat.
En omdat hM Londen door en door kende, be
hoefde hM niet lang te zoeken. Precies op’ tMd
bracht hM Juffrouw Bywater naar een bekend
restaurant, niet ver van Piccadilly verwMderd.
Nadat zM samen gegeten hadden en nadat hM
haar wat vermaakt had met eenige grappige
verhalen, kwam hM bM de koffie en de likeur
tot de zaak in kwestie.
Ik geloof. Juffrouw Bywater, dat een ge
heim bM u In goede handen ia. begon Jimmie.
Het zal bM mM even veilig «Mn als in de
grootste safe van de grootste bank van Londen.
Dan zal ik het u vertellen maar het is
beslist voor niemand anders bestemd dan voor
u. TerwMl ik weg was, is er iets van mM ge
stolen uit het hotel.
Uit het hotel? riep juffrouw Bywater ver
schrikt uit. Van uw kamers?
Niet van mMn kamers. Uit mMn postbox
in de kamer, waar altMd de brieven worden
gebracht.
Juffrouw Bywater keek verschrikt, doch nog
meer verrast.
Wat een brief brieven?
Een aangeteekende post zending. En het
bevatte iets van zeer groote waarde. Een
waarde Ja van duizenden ponden. Onge
veer zes of zeven duizend pond!
Dat meent u niet! Wanneer gebeurde
dat?
Gistermorgen. Het moet heel handig ge
beurd zMn. De portier zag het pakket hM
bracht het binnen teekende af en legde
het in mMn box. De dief moet dit gadegeslagen
hebben daarna beeft hM bet weggenomen en
De president van Amalgamated Wireless Ltd..
te Sydney. B. T Fisk, heeft een geluidsvrM
venster uitgevonden, dat wel licht, doch geen
geluld doorlaat.
De uitvinding is het resultaat van accoustl-
sche proefnemingen, welke tien Jaar hebben
geduurd en berust op het principe, dat dc
meeste geluiden teruggekaatst of geabsorbeerd
kunnen worden, wanneer bepaalde stoffen wor
den aangebracht op de vlakken, die het geluld
doen weerkaatsen.
ken....”
„En is 1.... wil hM....»"
„Ja. lieve kind, hM «al als voorzittef van
den Raad van Toezicht rapporteeren, dat hM
....uit eigen aanschouwing volkomen tevreden
is met de tucht hier op school, m. a. w. dat
vader nog in staat is, gezag uit te oefenen
over degenen, die hem worden toevertrouwd.
Hatfield, ik heb je eenigen tMd geleden gezegd,
dat je een onvoltooide taak schuldig was aan
Je oude school. Ik zou er nu gaarne aan toe-
voegen, dat je die taak als afgedaan kunt be
schouwen."
•Eh.dank U zeer.” zei Mark. terwMl hM
naar Ellen keek en met een lieven glimlach
beloond werd.
het echte pakket was geopend geworden en de
Inhoud verwisseld tegen zeep, verwierp
Jlmmle zonder meer. Neen hoe langer hM er
over nadacht des te meer kwam hM tot de
overtuiging, dat er twee pakjes geweest moesten
«Mn. zooals Schmidt had oeweerd. Maar ze
waren niet alle twee aan het hotel bezorgd
hoe had de verwisseling dan plaats gevonden,
zoodat hM het duplicaat ontving?
TerwMl Jlmmle genoot van een heerlMken kop
thee. werd het hem opeens helder, althans
duldelMker. Het sou zoo gebeurd kunnen zMn:
de man In Parijs had telefonisch instructies
gegeven. Daarna was een lid der bende naar
het hotel gegaan, had er een kamer betaald
en nam de situatie op. Ondertuu-chen was een
ander met het nagemaakte uakje over het
Kanaal gekomen. Den morgen daarop was de
man reeds vroeg in de hall van het hotel aan
wezig en slenterde daar wat rond, zooals veal
gasten dit doen voor het ontbMt. Op een seket
moment was hM het postkamertje binnen ge
glipt. Daar.kan hM ongemerkt zijn gang gaan,
want er waren geen ramen, die uitzicht gaven
op het kantoor of de hall; het licht kwam door
een dakraam. Brieven stelen of een pakje ver
wisselen was het werk van oen oogenbllk en
tn dit geval erg makkelijk te volbrengen
NatuurlMk zoo moest het gegaan «Mn. Het
klopt overal neen, toch niet neen en
was nog een hiaat in de redeneering.
Hoe was de agent die in het hotel had
overnacht aan het nagemaakte pakket geko
men? Het kon hem niet bezorgd «Mn onder
een of anderen naam, want bet droeg de ztem-
„'t Spul me, maar ik denk er niet over.”
,4e waagt t toch niet Je te velzetten, Hat
field?”
„Als U X zoo noemen wilt, ja.” Mark kreeg
een kleur, nam z'n hoed en bewoog zich in de
richting van de deur.
Maar de directeur was daar het eerste. De
sleutel klikte in het slot. Uit een «ast nam
hM een langen, buigzamen lietstoK.
„Ga zittendonderde Bronlow, en wees naar
een bank. „Hier heb je t boek. Als Je 20 regels
van buiten kent, kun je bM me komen.”
Mark gehoorzaamde. De eenige manier, dacht
hM, om een krankzinnige te kalmeeren. Is, hem
z*n zin te geven. Binnen elf minuten kende hM
de eerste 20 regels van buiten.
„Zoo,” zei de directeur. „En nu je tweede
taak.” HM haalde een vel papier te voorschMn.
,4e bent nooit erg sterk geweest In de taal,
dus zou Ik je raden, om goed op de spelling
van het woord kauwen te letten.”
„Jawel, mMnheer,” zei Mark nederig.
HM kon vlug schrMven, ma»r dat hielp hem
niet veel. „De aangestreepte regels schrMf je
opnieuw,” zei de directeur, „die «Mn me te
slordig.”
„Ik mag een bruine boon worden, als ik het
doe!” riep Mark woedend.
„En dan schrMf Je nog 20 maal: Het is nooit
raadzaam, zich aan voorspellingen te wagen.
Voorspellingen met twee I’s.”
Door het raam zag Mark, dat de oude heer
en het meisje die hM te voren daar had zien
wandelen van elkaar waren gegaan.
„Dank Je wel,” zei de oude Bronlow, toen
de laatste regel geschreven was. HM ging naar
de deur en wierp die open. „Goeden middag,
Hatfield.” HM stak s'n hand uit.
„Middag." zet Mark, toen hM de hand aan
raakte.
Als in een droom liep hM de laan door, toen
een stem hem riep. Het was het meisje. Toen
hM oihkeek, zag hM. dat het Ellen Bronlow
was, maar veel mooier en volwassener dan
vroeger. Hij aarzelde en ging naar haar toe.
,jBir Barnard en ik hebben U al gezien, met
vader in n klaslokaal," ael ze. „VreeselMk aar
dig. dat U ons nog qens komt opzoeken.”
De jongeman mompelde een paar beleefde
woerden. HM wist niet goed of hM over de gees-
tesafwMHng van den ouden heer sou spreken.
„Vader h^eft nog al zorg gehad den laatsten
tMd.” ging zM voort. „Ik greet niet of hM X U
verteld heeft, maar de Raad van Toezicht, waar
Sir Barnard voorzitter van is, was op bet malle
idee gekomen, dat vader niet genoeg overwicht
meer had op de Jongens. lederee
maar even heeft zien werken, weel
dat X onzin is...."
„Absoluut,” gaf Mark toe.
„Maar de heeren wilden beslissen, of er ver
anderingen moesten gebeuren, vóór het nieuw»
schooljaar begon. En vader kon natuurlMk on-
mogelMk bewMzen. dat de tucht niets te wen-
schen overliet. terwMl er geen jongens waren."
„Dat spreekt."
Maar Sir Barnard was zoo vriendelMk, van
middag even aan te komen, om het geval te
bespreken. HM is nu met vader in gesprek. Ver
tel me nu eens wat over Je zelf.” Ze ging op
een bank zitten, die hM zich nog heel goed
herinnerde.
Mark zei binnensmonds Jets over een trein,
dien hM halen moest. Maar hM deed geen moei
te. dien te halen. Acht jaar geleden had hM een
diepe, eerbiedige bewondering gekoesterd voor
Ellen Bronlow. Nu was hM bezig die Jeugdge-
voelens in vollen ernst door te zetten en heel
de schande van dien middag was uit s’n be-
wustzMn weggevaagd.
De herinnering leefde echter weer op door
de verschMnlng van een lange gedaante aan X
einde van het pad. Een schrik greep Mark aan.
„Hoor eens, nu moet ik heusch weg."
„Waarom?” vroeg Ellen. „Kun Je.... ik be
doel, wil je.... niet een kopje thee blMven
drinken?"
ZM wuifde haar vader, die nader kwam, toe.
„Ik heb mMnheer Hatfield gevraagd, of hM
hier thee aril blMven drinken.”
„Heel goed, heel goed!” Een hartelMkë glim
lach rimpelde het energieke gezicht van den
directeur. „Ik heb Sir Barnard naar s’n auto
gebracht, en toen ben ik Jou komen opzoe-
Irpn
deIMk sporen van kindschheid. „U kunt wel
gelMk hebben.”
Jk heb zeker gelMK en daar het een van
m'n principes is, dat taken, ook straftaken, vol
tooid moeten worden, zul je een gedicht uit
X hoofd leeren, dat ik Je aan zal wMzen en
daarna een aantal regels schrMven. Belde taken
zul Je tot mMn tevredenheid volbrengen, vóór
je hier van daan gaat.”
Mark zat daar met groote oogen.
„Het Verloren
ParadM».” dat we
aan X besludee-
ren waren, toen
je heenging, staat
op de boeken-
plank achter je. i
Neem de eerste 2ü -
regels maar.
Daarna schrMf Je 50 maai: ik moet niet
zitiexi kauwen lodens ae lesuren.”
„u will me er «eker tussenen nemen?”
Er was geen ander pakket, mMnheer. Het
uwe was het eenige. Ik nam de mail zelf aan;
er waren slechts brieven, gewone brieven.
gaf het boek weer terug en ging
naar zMn kamers, waar hM Kentover om mee
vroeg. HM ontdeed zich van jas en hoed en
liet zich in een fauteuil vaten. Zoo. du*
Schmidt had het mis met dia aangeteekende
stukken. Ja. Ja, er moesten uit PaiMs twee
pakketten gezonden zMn allebei aangeteekend
het een gemerkt, het andere niet: Iemand
van de bende had orders gegeven om ze te
verwisselen; het echte mee te nemen en het
valsche te laten. Deze redeneering was fout
Er was slechts één pakje geweest. Dat was een
feit.
Tot hier gekomen vond Jimmie zich echter
tegenover andere waarheden staan E»n feit
was, dat het pakje, dat Kentover gebracht had.
slechts seep bevatte. Een feit was, dat het
nagemaakte ook per post uit ParUs kwam; het
werd daar geregistreerd. Het was onrrogelMk.
dat te verdoezelen. Hoe konden de pakjes dan
verwisseld worden? In het postkantoor, in den
trein, In het hotel waar? De gedachte, dat
- - zMn
Invloed doen gelden. Beiden IMden aan mala
ria. De koningin is zelfs kort geleden naar
Zweden gegaan, ten einde een speciale medi
sche behandeling te ondergaan. ZM willen
thans hun konlnkrMk verlaten en naar een
land trekken, waar malaria een onbekend le's
is. Er verluidt, dat sporen van goud «Mn ge
vonden op Tabar en dat derhalve een goed aan
bod is gedaan aan den zeeman voor overnam?
van zMn rMk. De koning en de koningin zMn
voornemens zich in FrankrMk te vestigen,
soodra zM over den verkoop van het eiland
zekerheid hebben gekregen.
r uk Hatfield stapte uit den trein op het
stoffige perronnetje met gemengde,
maar in hoofdzaak prettige gevoelens.
HM was naar Crowley gekomen, omdat hM een
vrijen middag wilde vullen, en het idee, z'n
ouoe school nog eens te bezoeken, bad hem
altMd aangelokt. BMna 8 jaren was bet geleden,
dat hM die school verlaten had. en hM vroeg
zich af, of Ellen nog bM haar vader zou wonen.
Ze was nu twintig, waarschMnlMk verloofd,
misschien getrouwd, dacht hM-
HM passeerde de controle, gereed om harte
lijk te knikken tegen den ouden Duff, die daar
altMd de kaartjes had aangenomen. Maar In
zMn plaats stond daar een stugge jongen met
rood haar. En toen hM de Brugstraat Inliep,
vond hM die zóó veranderd, dat hM er zich een
vreemdeling In voelde. Ook het college, dat
tegen den heuvel lag, zag er anders uit dan
vroeger. HM was van plan geweest aan de wo
ning van den directeur te bellen, maar door
het raam van een der klassen had hM Dr.
Bronlow. den directeur zelf, gezien. Die stond
bM de kachel, blMkbaar In gedachten verdiept.
Z'n haar was wat witter geworden en z'n ge
stalte meer gebogen. HM keek op en zag Mark
In de oogen. HM lachte een beetje grimmig.
„Kom binnen Hatfield!" riep hM, en Mark
herinnerde «ich de reputatie van den direc
teur, die nooit een onvoltooid» taak en nooit
een gezicht vergat.
Mark ging naar binnen en voelde zich op
eens vreeselMk Jong en onbekwaam.
„Hoe maak je X?” vroeg de oude Bronlow
met zware stem.
„Uitstekend, mMnheer; Ik kreeg eensklaps
zin, om U nog eens op te zoeken.”
„Prachtig, ga zitten en vertel dan, wat je
hebt uitgevoerd."
Mark glimlachte; de directeur liet zich stMl
neer In den breeden stoel van den leeraar.
„Komaan, vertel op," zei hM.
De jongeman, leunde achterover tegen den
muur en begon het verslag zMner verrichtin
gen sinds het verlaten der school Daar zat de
oude Bronlow. die les had gegeven, zoolang zich
een levend mensch maar herinneren kon. Geen
ongeschikte kerel, maar een die afgedaan heeft.
„En hoe oud ben je nu, Hatfield?”
„Vier en twintig, mMnheer.”
.Js's al aardig.... volwassen hé? Maar ver
tel me eens. wat was elgenlMk je hoofdreden
om vanmiddag hier te komen?”
Mark grinnikte een beetje schaapachtig.
„Dat weet ik niet precies. Ik had een vrijen
middag en
„Je had waarschMnlMk heelemaal geen gevoel
van schuld?”
Mark keek verwonderd. „Ik begrMp U niet
goed, mMnheer.”
,.D«t spreekt. Zoo ben je altMd geweest. Geen
buitensporige gebreken, maar ook geen buiten-
sporig scherp verstand."
De oude Bronlow stond op en ging met z’n
rug naar de kachel staan. Mark was opgeschrok-
ken uit z’n goedhartig-verdraagzame
mlng.
„Is die klok gelMk. mMnheer?” vroeg hM. „Er
gaat een trein....” HM stond op.
„Er gaan een massa treinen, Hatfield. En er
zMn ook een massa dingen, die ik Je graag nog
even wü zeggen, vóór we weer scheiden. Ga
zitten, als Je wilt.”
Mark keek naar het gezicht van den direc
teur en ging weer zitten. Er was iet» in den
toon van den ouden Bronlow, dat er In X begin
niet In geklonken had.
„Je hebt het college verlaten.” ging de direc
teur voort, „toen het studiejaar nog maar pas
was begonnen."
„Juist, mMnheer."
..Ik wil maar zeggen, dat sommige porties
strafwerk nooit zM» Ingeleverd.”
„Is X heusch?” grMnsde de jongeman, ont
stemd. De arme kerel dacht hM, vertoonde dul-
Ja. Ik ben weer thuis, antwoordde Jlmmle
HM liep naar haar lessenaar, keek terloops naar
haar werk en sneed dan direct het onderwerp,
waarvoor hM was gekomen, aan. Zeg eh
Juffrouw Bywater. u scheldt toch altMd om
ongeveer zes uur uit, is X niet?
Ja van zes tot negen werk Ik niet; dien
tMd gebruik Ik, om te dlneeren en om wat
te nemen.
Wel ik zou u eens wat willen
tellen, zei Jlmmle langzaam. Ik zou namelMk
graag willen ik zou het erg leuk vinden,
als u vanavond met mM dineerde laten we
zeggen om half zeven. Aangenomen?
Maar eh dat Is buitengewoon vriende
lMk van u, mMnheer Trickett, antwoordde Juf
frouw Bywater, natuurlMk eenlgszlns verbaasd
kMkend.
In het geheel niet. Het zal een vriendelMk-
held van u zMn. De zaak zit zoo ik moet
eens rustig met u praten. Ik ben weg geweest,
zooals u weet, en Ik zou graag eenige vragen
willen stellen eh over Iets wat gedurtr.de
mMn afwezigheid is gebeurd. Als u om kwart
over zes klaar bent, kom ft u hier halen en
samen gaan we dan ergens dlneeren, heel rustig.
Goed?
Juffrouw Bywater voelde er iets geheimzinnigs
achter en, echt vrouwelMk. wilde za zich de
kans niet laten ontlóopen. daarin betrokken te
worden.
Ja. dat Is goed. Ik zal klaar «Mn. mMnheer
Trickett.
Een rustig diner In een rustig hoekje van een
rustig restaurant was wat Jlmmle weuebte.