<Ketu&Aaal van dan dag De houten arm van Blücher DE ENGELSCHE KAPERS >2 V DIEFSTAL?! I t □F i I II >1 z/ó ffilliniHIIIIIIIIIIIUIIIIIIiillUlllllllllllllllinillllHIWIIIIIllllimillllllllllllllMIIIHIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIlllllllin 'n MAANDAG 1 APRIL 1935 eat Rattenplaag Uit den Romeinschen Keizertijd Zwitserache wijnbouw Nieuw Poolsch volkslied Romelnsche straatweg Geluidsvrij venster Het ijstijdperk Van zeeman tot koning RETRAITEN 5 V u. V 4/, DOOR J. S. FLETCHER ,r rdl’ Anecdote v. Napoleon’s overwinnaar Rome krijgt een wolken krabber LONDENAREN BEET GENOMEN Zn het St. Alfonsushuis te Amersfoort IM f De onvoltooide taak Duizenden sneden tegen elkaar op, dat zij de hand van den vorst hadden gekust 4 be- aan. stem- eller t 1-1 -3 es— rust 38 ver- -0 Jlmmle 4 1 I t 7 -1 i71< Eenmaal In volle zee, ver van de vMandelMke susten, mochten de manschappen hun' posten verlaten en werd er een feest gegeven ter eere van de bevrijde gevangenen uit d mijnen en kapitein Benson. met ■nee >Iler ma I ultge- nieuw Vrijdag 58 April: Gereserveerd. Dinsdag a13 April: Gereserveerd. Zaterdag 1316 April: St. Bonlfaclue Lyceum Woensdag 1720 April: Heeren. Zaterdag 2023 April: Mannen en Jongelin gen (Paaschretraite). De Spanjaarden haddn gezorgd, dat de provisie kelder een keur van fijne gerechten en dranken be vatte, en er werd een maaltijd aangericht, die alle doorgestane vermoeienissen en ontberingen spoedig deed vergeten. 3 -11 sa- zich het thans tracht, zfjn koninkrijk van de hand te doen. HIJ ging in 1898 naar Nleuw-Gulnea, vanwaar hM later naar Tabar vertrok. Na eenigen tijd „De „Dons" hebben een lesje gehad,” mompelde kapitein Gay, terwijl hM lachend naar de haven in de verte keek, waar thans een groots opschudding heerschte. Spoedig verdween de havenplaats uit het geklcht. plaag den oogst vernielen, doch tevens voor verscheidene jaren ongeschikt bouwing maken. ZM en die hem natuurlijk. n de loor- elke luit spel alles wel shes die cho- ring en t zM olgd ilgs- hoot bM- de iet sse oe- ra- m- iet Md it- de ihot. eUMk ische ge- Wkre bben alle dat s. In niet rder- geen naar doe- •vaar iwed- mor- ister- Bta- «na varen xit- (H. 0.). 3.); ■oe- •el- t) i i bel. team aan was, n de ooral i het meer ooral van aan- In de Zweedsche dagbladen wordt gemeld, dat Karl Pettersson. de Zweedsche zeeman, die tegen bet einde van de vorige eeuw zelf heeft uitgeroepen tot koning over eiland Tabar in den Blsmarck-Archipel, Een en ander kan niet gerekend worden tot de bMzondere wetenswaardigheden omtrent het leven van Blücher. doch de Duitschers halen gaarne nu en dan deze geschiedenis nog eens op, vooral In deze dagen van nationale verhef fing, nu de helden van het Vaterland uit de historie worden gehaald om het heden geest drift en moed in te blazen. pels der poet. HM bekeek het uit Dover meege brachte pakje nog eens nauwkeurig; de stem pels stonden zelfs gedeeltelMk over het adres heen. Ook kon het niet aan een andere plaats geadresseerd zMn, want er stond duldelMk zMn hotel op vermeld. Merkwaardig I mompelde Jlmmle. Het is om uit je vel te springen. Hoe is het mogelijk, dat het in dit hotel verwisseld werd? Hoe hoe hoe? Dat is de vraag! Jimmie stond op en ging naar beneden, naar het kantoor. HM had een idee gekregen en omdat hM veronderstelde dat het een goede gedachte was, bracht hM het maar Ineens ten uitvoer. Jlmmle oud stortte zich op het geval om de hand te drukken of te kussen. De herbergen van Lon den waren in die feestelMke dagen vol bezoe kers en duizenden sneden tegen elkaar op, dat zM de hand van den vorst hadden gekust. Dienzelfden avond, toen Blücher in de opera verscheen, stond het talrMke publiek als één man op om hem toe te juichen. Tenslotte be noemde men hem tot eeredoctor van Oxford, hetgeen met groote plechtigheid en uitgebreid feestvertoon geschiedde. Een aantal werklieden, die nabM Murnau (Zuid-Beleren) graafwerken verrichtten, heb ben een ouden Romeinschen straatweg bloot gelegd waarschMnlMk de oudste in zMn soort in Zuid-Beieren. Een nader onderzoek van het profiel van den weg toonde aan, dat deze is gebouwd van stee nen blokken op een onderlaag van grint. Met behulp van dezen Romeinschen straatweg kan het wegennet, dat zich eens over Beleren uit strekte. als onderdeel van het wegenstelsel van het keizerrMk, bMna volkomen worden gerecon strueerd. woonde nu reeds drie Jaar in dit hotel, dus was overal goed bekend. Alle leden van het personeel kenden hem. HM stond be kend als een rMk en vrijgevig Jongmensch, steeds vriendelMk en beleefd tegenover iedereen. ZM mochten hetn daarom allen even graag Er was er echter een, die wel het beste met hem kon opschieten, namelMk de hoofaklerk van het kantoor, een handige. vriendelMk kMker.de dame van middelbaren leeftMd, juffrouw Bywater. die door haar betrekking natuur IMk met veel zaken van het hotel In aanraking kwam Jimmie had deze dame op het oog, toen hM kalm naar beneden wandelde de handen tn «Mn sakken. Juffrouw Bywater was alleen op het kan toor, bezig met het boeken van posten. Toen Jimmie binnenkwam, keerde sM zich direct om. Goeden middag. mMnheer Trickett. Bent u weer thuis gekomen? TMdens bouwwerkzaamheden in het op den rechter Donau-oever gelegen Boedapester stads deel Taban heeft men een aantal tegels aan liet licht gebracht, die voorzien waren van in scripties uit den tMd van het Romelnsche kei zerrMk, en die met name dateerden uit den tMd van keizer Trajanus. Trajanus had In de uabMheid van de bM Boe dapest gelegen Romelnsche stad Aquincum vMf militaire depóts, die met tegelmuren waren ver sterkt. Later werden de tegels van deze muren voor het bouwen van hulzen gebruikt, doch thans komen op een diepte van 2H meter ook de muren van de fundeerlngen. de stoombaden en magazMnen aan het licht. Een der maga zijnen is reeds over een breedte van 20 meter blootgelegd. De opgravingen zullen thSns systematisch worden voortgezet en het is niet uitgesloten, dat de aan het licht komende legermagazMnen tot de grootste uit den kelzerstMd behooren. „Als je met „tusschen nemen” bedoelt, dat het min of meer een grap was, wat Ik gezegd neb, dan vergis ja je.” vervangen door een ander, een duplicaat pakket. BegrMpt u het? Juffrouw Bywater knikte. 1 Ie handig, zei ze nadenkend. Ja, ik be- grMp, hoe dat gedaan kan zMn. Ik heb al dlk- wMls gezegd, dat ons systeem veranderd moet worden. Hebt u er een idee van, wie de dief kan zMn. mMnheer? Hem, of haar ken ik persoonlMk natuur- IMk niet Maar ik ben er zeker van. dat hM of zM speciaal dien nacht in het hotel kwam logee- ren met d« bedoeling, om zich meester te maken van het pakket. Nu. juffrouw Bywater, sou Ik het liefst willen weten, welke vreemde lingen er dien nacht in bet hotel waren. Ik veronderstel, dat u dat wel zult kunnen zeggen, omdat u de boeken bM houdt? Ja, het is betrekkelMk makkelMk. Laat eens even zien, dus den nacht voor den laat- sten? NatuurlMk ik herinner me wel wie er dien nacht geweest is ja, en aelfs ook nog van den middag. Ten eerste, de heer Leycester en zMn vrouw oude bekenden Dan Sir Kemp en zMn twee dochters; mej. Clarrl- ford, de actrice, die de geheele week bhjft, omdat haar flat wordt geverfd. Dus allen be kende menschen. Er was slechts één vreemde ling, mMnheer Trickett, een heer, die zich liet InschrMven als mr. Curtis uit New York. Dat zal dan mMn man zMn, zei Jtmmlel Hoe laat kwam hM? In den tMd. dat Ik weg was, dus tusschen zes en negen. Hat juiste uur kan ik wel op- soeken. Maar hM dineerde in het hotel. (Wordt vervolgd.) Nadat onlangs te Angelo (Portugeesch West- Afrika) een sprinkhanenplaag heeft gewoed, waardoor vrMwel de geheele oogst is ver nield, wordt het land thans geteisterd dooi een rattenplaag, zooals in jaren niet in West- Afrika is voorgekomen. Millioenen zwarte ratten hebben op de kof fieplantages enorme verwoestingen aangericht, en de plaatselMke autoriteiten hebben zich genoodzaakt gezien, zich voor hulp tot de cen trale regeerlng te wenden. pe ratten vormen een nog veel grootere dan de sprinkhanen, daar zM niet alleen deh grond voor Te Rome heeft men een aanvang gemaakt met den bouw van een wolkenkrabber, welke 14 verdiepingen hoog zal «Mn. Het bouwplan omvat 660 appartementen, 3500 kamera 29 trappen en evenveel liften, een groot ifóntaJ winkels en verscheidene tuinen, voorts eenhttti- dertehuis. een bioscooptheater en een kolossale vergaderzaal De 83-jarige Canadeesche glacioloog, dr. A. P. Coleman, die, naar men zegt de oudste nog actieve geleerde ter wereld is, heett een avontuurlMke reis naar het Andesgebergte ge maakt, om daar onderzoekingen te verrichten met betrekking tot het MstMdperk, 25.000 Jaar en langer geleden. Dr. Coleman gaf als zMn meenlng te ken nen. dat er een tMd is geweest, dat de wanne plaatsen op de aarde schaarsch waren en dat zich daar millioenen dieren verzamelden om te ontkomen aan de aanrollende Msmassa's. Ook de evenaar zou. volgens dezen geleerde, een MstMdperk hebben gekend, evenals het Noordelijk Halfrond Onder de auspiciën van de Poolsche Acade mie voor Letterkunde Is een prMsvraag schreven voor het schrijven van een volkslied. Voorwaarde is, dat gebruik gemaakt wordt van de melodie van de mazurka van Dabrowsky ,-Jeszcze Polska nie zglnela” Polen Is nog niet dood), en de oude tekst vervangen wordt door een nieuwe, aan den tegenwoordigen tMd aangepast. Het „Jeszcze Polska” is een lied van de Poolsche legioenen die 140 jaar geleden in Italië werden gevormd. De meest vooraanstaande dichters en letter kundigen worden uitgenoodigd, aan de prijs vraag deel te nemen. eder werkelMk of schMnbaar groot man heeft zMn anecdotes, die pas jaren na zMn dood algemeen bekend worden, Napoleon heeft er ontelbare, die niet eens meer alle aanspraak kunnen maken op historische juistheid. Blücher, minder groot dan Napoleon, al was hM een zMner overwinnaars, heeft ook zMn pnecdotes, doch zM «Mn zoo weinig in getal, dat zM ge- makkelMk te controleeren zMn. Hier volgt een verhaal van een anecdote, die den houten arm van Blücher tot onderwerp heeft. Het was in 1812. Het Engelsche linieschip „Impregnable” voer van Boulogne naar Dover en onder de matrozen ging het gerucht, dat er groote mannen aan boord waren. Een van hen was de Engelsche Hertog van Clerence, die, evenals alle andere heeren, incognito reisde. Een oude heer met een groote snor zou niemand minder zMn dan de groote generaal Blücher. die destMds het was even na den val van Napoleon in hooge mate vereerd werd. BM aankomst van het schip stond een groote menigte te wachten op de kade van Dover. Een vlootje van kleinere booten zwierf om het schip heen om de gasten aan wal te brengen en toen dc grMze snorrebaard zijn voet aan den grond zette, brak een luid gejubel los. Duizenden handen strekten zich naar hem uit en wie hem niet de handen kon drukken, wilde toch min stens zMn uniform aangeraakt hebben, dat dan ook in minder dan geen tMd aan flarden ge scheurd was. HM vloekte en lachte tegelMk en een. zwerm meisjes drong tot hem door om hem te beschermen en hem de handen te kus sen. Met horten en stooten en half verscheurd kwam hM eindelMk in zMn hotel aan, doch nauwelMks had hM zMn Intrek in zijn kamer genomen, of een deputatie van dames liet zich aandienen. „Ik zal nog sterven aan de dames.” meende Blücher. „maar laat ze maar binnen komen Als een waterval stortten een aantal oude en jonge dames uit de hoogste kringen Blücher’s kamer binnen en vroegen om ieder een lok van den grMzen held. Blücher nam zMn hoed af en verzocht den dames zichzelf te bedienen. Tege_ IMkertMd toonde hM zMn kalen schedel. Maar de schare trok kirrend en giebelend af. Na deze eerste attaque volgden er nog meer. Toen Blücher van Dover naar Londen trok, was de weg zoo dicht met belangstellenden be zet. dat er nauwelMks een doorkomen aan was. Pas tegen den avond reed de vorst, omjubeld door een juichende menigte het St. Jamespark binnen, waar de prins-regent hem in een open wagen afhaalde, na hem in het publiek omarmd te hebben als den redder van den Europeeschen vrede. Met een zucht van verlichting constateerde de oud» generaal, dat hM eindelMk losgelaten was en dat hM werkelMk niet geweten had, hoe <hM door de Juichende menigte zou heengekomen «Mn, als hM geen hulp had gehad. De woning, die voor den vorst was ingericht, lag nabM het paleis, doch de weg van het eene huls naar het andere leidde telkens door een haag van duizenden, die den strMder de hand wilden drukken. Op den duur was dit niet meer te dragen. HM kon zich niet vertoonen, of een menigte viel als een troep uitgehongerde wol ven op hem aan en Blücher begon op een mid del te zinnen om aan deze aanvallen te kunnen ontkomen. HM gaf zMn ordonnans opdracht een Duitschen zadelmaker te zoeken en hem onver- wMld bM hem te brengen. De man werd gevon den: een zekere Henzler, die opgetogen naar het verblMf van Blücher trok en zich fantasti sche voorstellingen maakte van de hoeveelheden te leveren zadels en lederwaren NauwelMks was de man bM Blücher binnen gelaten of deze vroeg hem: „Vriend, zie je kans om mM een houten arm te leveren?” Ja. dat kon de zadelmaker wel. hoezeer hM verbaasd was over deze voor hem nogal dwaze opdracht. De man werd weggezonden en begon aan de uitvoering van zMn opdracht, bestaande in een houten arm, een leeren handschoen en alles wat bM de camouflage behoorde. HM was nog niet de deur uit. of een reeks hoogere officieren werd aangediend. De heeren verzochten om de eer den maarschalk „Voor waarts", den overwinnaar van den gehaten Corsicaan, de hand te mogen drukken. Uren lang duurde het lieve leven en toen de vechtjas zich had neergevleid op een sofa om onder het genot van een pMp tabak wat uit te rusten van de vermoeienissen, werd de adjudant van de koningin van Engeland aangediend. „Ik blMf er in" zuchtte Blücher, ,Jk kan niet meer." „Morgen om tien uur verwacht Hare Majes teit U om U persoonlijk te kunnen huldigen." aldus luidde de boodschap van den adjudant. En Blücher kon weer rustig verder rooken. Toen hM den volgenden morgen uit een die pen slaap ontwaakte, zag Blücher op een stoel naast zMn bed een meesterstuk van een houten arm liggen. HM bewonderde het werkstuk, ging de deur uit en besteeg een wachtende koets, die, zooals hM verwacht had, omstuwd was door een groote massa bewonderaars En toen hM zich In den wagen geïnstalleerd had. begon het spel van den vorlgen dag weer opnieuw. Blücher stak «Mn kunstarm uit den wagen en Jong en benoemden de inboorlingen "hem tot koning. waarna hM zich voor goed op het eiland ves tigde. BM een kort bezoek aan Zweden trad hM In het huwelMk met een negerin, die In En geland geboren was en wier vader, toen rM nog een kind was, naar Zweden trok. Het kllmait van het eiland heeft echtér op den langen duur op den koning en de donkere koningin Het jaar 1934 is een der beste geweest in de geschiedenis van den Zwltserschen wMnbouw. In totaal werd 780 000 hectoliters wMn gepro duceerd, hetgeen driemaal zooveel is als In 1933. Volgens de verklaringen van deskundigen is de wMn van verleden jaar zacht^ terwMl hM be- IrekkelMk weinig zuren bevat. En omdat hM Londen door en door kende, be hoefde hM niet lang te zoeken. Precies op’ tMd bracht hM Juffrouw Bywater naar een bekend restaurant, niet ver van Piccadilly verwMderd. Nadat zM samen gegeten hadden en nadat hM haar wat vermaakt had met eenige grappige verhalen, kwam hM bM de koffie en de likeur tot de zaak in kwestie. Ik geloof. Juffrouw Bywater, dat een ge heim bM u In goede handen ia. begon Jimmie. Het zal bM mM even veilig «Mn als in de grootste safe van de grootste bank van Londen. Dan zal ik het u vertellen maar het is beslist voor niemand anders bestemd dan voor u. TerwMl ik weg was, is er iets van mM ge stolen uit het hotel. Uit het hotel? riep juffrouw Bywater ver schrikt uit. Van uw kamers? Niet van mMn kamers. Uit mMn postbox in de kamer, waar altMd de brieven worden gebracht. Juffrouw Bywater keek verschrikt, doch nog meer verrast. Wat een brief brieven? Een aangeteekende post zending. En het bevatte iets van zeer groote waarde. Een waarde Ja van duizenden ponden. Onge veer zes of zeven duizend pond! Dat meent u niet! Wanneer gebeurde dat? Gistermorgen. Het moet heel handig ge beurd zMn. De portier zag het pakket hM bracht het binnen teekende af en legde het in mMn box. De dief moet dit gadegeslagen hebben daarna beeft hM bet weggenomen en De president van Amalgamated Wireless Ltd.. te Sydney. B. T Fisk, heeft een geluidsvrM venster uitgevonden, dat wel licht, doch geen geluld doorlaat. De uitvinding is het resultaat van accoustl- sche proefnemingen, welke tien Jaar hebben geduurd en berust op het principe, dat dc meeste geluiden teruggekaatst of geabsorbeerd kunnen worden, wanneer bepaalde stoffen wor den aangebracht op de vlakken, die het geluld doen weerkaatsen. ken....” „En is 1.... wil hM....»" „Ja. lieve kind, hM «al als voorzittef van den Raad van Toezicht rapporteeren, dat hM ....uit eigen aanschouwing volkomen tevreden is met de tucht hier op school, m. a. w. dat vader nog in staat is, gezag uit te oefenen over degenen, die hem worden toevertrouwd. Hatfield, ik heb je eenigen tMd geleden gezegd, dat je een onvoltooide taak schuldig was aan Je oude school. Ik zou er nu gaarne aan toe- voegen, dat je die taak als afgedaan kunt be schouwen." •Eh.dank U zeer.” zei Mark. terwMl hM naar Ellen keek en met een lieven glimlach beloond werd. het echte pakket was geopend geworden en de Inhoud verwisseld tegen zeep, verwierp Jlmmle zonder meer. Neen hoe langer hM er over nadacht des te meer kwam hM tot de overtuiging, dat er twee pakjes geweest moesten «Mn. zooals Schmidt had oeweerd. Maar ze waren niet alle twee aan het hotel bezorgd hoe had de verwisseling dan plaats gevonden, zoodat hM het duplicaat ontving? TerwMl Jlmmle genoot van een heerlMken kop thee. werd het hem opeens helder, althans duldelMker. Het sou zoo gebeurd kunnen zMn: de man In Parijs had telefonisch instructies gegeven. Daarna was een lid der bende naar het hotel gegaan, had er een kamer betaald en nam de situatie op. Ondertuu-chen was een ander met het nagemaakte uakje over het Kanaal gekomen. Den morgen daarop was de man reeds vroeg in de hall van het hotel aan wezig en slenterde daar wat rond, zooals veal gasten dit doen voor het ontbMt. Op een seket moment was hM het postkamertje binnen ge glipt. Daar.kan hM ongemerkt zijn gang gaan, want er waren geen ramen, die uitzicht gaven op het kantoor of de hall; het licht kwam door een dakraam. Brieven stelen of een pakje ver wisselen was het werk van oen oogenbllk en tn dit geval erg makkelijk te volbrengen NatuurlMk zoo moest het gegaan «Mn. Het klopt overal neen, toch niet neen en was nog een hiaat in de redeneering. Hoe was de agent die in het hotel had overnacht aan het nagemaakte pakket geko men? Het kon hem niet bezorgd «Mn onder een of anderen naam, want bet droeg de ztem- „'t Spul me, maar ik denk er niet over.” ,4e waagt t toch niet Je te velzetten, Hat field?” „Als U X zoo noemen wilt, ja.” Mark kreeg een kleur, nam z'n hoed en bewoog zich in de richting van de deur. Maar de directeur was daar het eerste. De sleutel klikte in het slot. Uit een «ast nam hM een langen, buigzamen lietstoK. „Ga zittendonderde Bronlow, en wees naar een bank. „Hier heb je t boek. Als Je 20 regels van buiten kent, kun je bM me komen.” Mark gehoorzaamde. De eenige manier, dacht hM, om een krankzinnige te kalmeeren. Is, hem z*n zin te geven. Binnen elf minuten kende hM de eerste 20 regels van buiten. „Zoo,” zei de directeur. „En nu je tweede taak.” HM haalde een vel papier te voorschMn. ,4e bent nooit erg sterk geweest In de taal, dus zou Ik je raden, om goed op de spelling van het woord kauwen te letten.” „Jawel, mMnheer,” zei Mark nederig. HM kon vlug schrMven, ma»r dat hielp hem niet veel. „De aangestreepte regels schrMf je opnieuw,” zei de directeur, „die «Mn me te slordig.” „Ik mag een bruine boon worden, als ik het doe!” riep Mark woedend. „En dan schrMf Je nog 20 maal: Het is nooit raadzaam, zich aan voorspellingen te wagen. Voorspellingen met twee I’s.” Door het raam zag Mark, dat de oude heer en het meisje die hM te voren daar had zien wandelen van elkaar waren gegaan. „Dank Je wel,” zei de oude Bronlow, toen de laatste regel geschreven was. HM ging naar de deur en wierp die open. „Goeden middag, Hatfield.” HM stak s'n hand uit. „Middag." zet Mark, toen hM de hand aan raakte. Als in een droom liep hM de laan door, toen een stem hem riep. Het was het meisje. Toen hM oihkeek, zag hM. dat het Ellen Bronlow was, maar veel mooier en volwassener dan vroeger. Hij aarzelde en ging naar haar toe. ,jBir Barnard en ik hebben U al gezien, met vader in n klaslokaal," ael ze. „VreeselMk aar dig. dat U ons nog qens komt opzoeken.” De jongeman mompelde een paar beleefde woerden. HM wist niet goed of hM over de gees- tesafwMHng van den ouden heer sou spreken. „Vader h^eft nog al zorg gehad den laatsten tMd.” ging zM voort. „Ik greet niet of hM X U verteld heeft, maar de Raad van Toezicht, waar Sir Barnard voorzitter van is, was op bet malle idee gekomen, dat vader niet genoeg overwicht meer had op de Jongens. lederee maar even heeft zien werken, weel dat X onzin is...." „Absoluut,” gaf Mark toe. „Maar de heeren wilden beslissen, of er ver anderingen moesten gebeuren, vóór het nieuw» schooljaar begon. En vader kon natuurlMk on- mogelMk bewMzen. dat de tucht niets te wen- schen overliet. terwMl er geen jongens waren." „Dat spreekt." Maar Sir Barnard was zoo vriendelMk, van middag even aan te komen, om het geval te bespreken. HM is nu met vader in gesprek. Ver tel me nu eens wat over Je zelf.” Ze ging op een bank zitten, die hM zich nog heel goed herinnerde. Mark zei binnensmonds Jets over een trein, dien hM halen moest. Maar hM deed geen moei te. dien te halen. Acht jaar geleden had hM een diepe, eerbiedige bewondering gekoesterd voor Ellen Bronlow. Nu was hM bezig die Jeugdge- voelens in vollen ernst door te zetten en heel de schande van dien middag was uit s’n be- wustzMn weggevaagd. De herinnering leefde echter weer op door de verschMnlng van een lange gedaante aan X einde van het pad. Een schrik greep Mark aan. „Hoor eens, nu moet ik heusch weg." „Waarom?” vroeg Ellen. „Kun Je.... ik be doel, wil je.... niet een kopje thee blMven drinken?" ZM wuifde haar vader, die nader kwam, toe. „Ik heb mMnheer Hatfield gevraagd, of hM hier thee aril blMven drinken.” „Heel goed, heel goed!” Een hartelMkë glim lach rimpelde het energieke gezicht van den directeur. „Ik heb Sir Barnard naar s’n auto gebracht, en toen ben ik Jou komen opzoe- Irpn deIMk sporen van kindschheid. „U kunt wel gelMk hebben.” Jk heb zeker gelMK en daar het een van m'n principes is, dat taken, ook straftaken, vol tooid moeten worden, zul je een gedicht uit X hoofd leeren, dat ik Je aan zal wMzen en daarna een aantal regels schrMven. Belde taken zul Je tot mMn tevredenheid volbrengen, vóór je hier van daan gaat.” Mark zat daar met groote oogen. „Het Verloren ParadM».” dat we aan X besludee- ren waren, toen je heenging, staat op de boeken- plank achter je. i Neem de eerste 2ü - regels maar. Daarna schrMf Je 50 maai: ik moet niet zitiexi kauwen lodens ae lesuren.” „u will me er «eker tussenen nemen?” Er was geen ander pakket, mMnheer. Het uwe was het eenige. Ik nam de mail zelf aan; er waren slechts brieven, gewone brieven. gaf het boek weer terug en ging naar zMn kamers, waar hM Kentover om mee vroeg. HM ontdeed zich van jas en hoed en liet zich in een fauteuil vaten. Zoo. du* Schmidt had het mis met dia aangeteekende stukken. Ja. Ja, er moesten uit PaiMs twee pakketten gezonden zMn allebei aangeteekend het een gemerkt, het andere niet: Iemand van de bende had orders gegeven om ze te verwisselen; het echte mee te nemen en het valsche te laten. Deze redeneering was fout Er was slechts één pakje geweest. Dat was een feit. Tot hier gekomen vond Jimmie zich echter tegenover andere waarheden staan E»n feit was, dat het pakje, dat Kentover gebracht had. slechts seep bevatte. Een feit was, dat het nagemaakte ook per post uit ParUs kwam; het werd daar geregistreerd. Het was onrrogelMk. dat te verdoezelen. Hoe konden de pakjes dan verwisseld worden? In het postkantoor, in den trein, In het hotel waar? De gedachte, dat - - zMn Invloed doen gelden. Beiden IMden aan mala ria. De koningin is zelfs kort geleden naar Zweden gegaan, ten einde een speciale medi sche behandeling te ondergaan. ZM willen thans hun konlnkrMk verlaten en naar een land trekken, waar malaria een onbekend le's is. Er verluidt, dat sporen van goud «Mn ge vonden op Tabar en dat derhalve een goed aan bod is gedaan aan den zeeman voor overnam? van zMn rMk. De koning en de koningin zMn voornemens zich in FrankrMk te vestigen, soodra zM over den verkoop van het eiland zekerheid hebben gekregen. r uk Hatfield stapte uit den trein op het stoffige perronnetje met gemengde, maar in hoofdzaak prettige gevoelens. HM was naar Crowley gekomen, omdat hM een vrijen middag wilde vullen, en het idee, z'n ouoe school nog eens te bezoeken, bad hem altMd aangelokt. BMna 8 jaren was bet geleden, dat hM die school verlaten had. en hM vroeg zich af, of Ellen nog bM haar vader zou wonen. Ze was nu twintig, waarschMnlMk verloofd, misschien getrouwd, dacht hM- HM passeerde de controle, gereed om harte lijk te knikken tegen den ouden Duff, die daar altMd de kaartjes had aangenomen. Maar In zMn plaats stond daar een stugge jongen met rood haar. En toen hM de Brugstraat Inliep, vond hM die zóó veranderd, dat hM er zich een vreemdeling In voelde. Ook het college, dat tegen den heuvel lag, zag er anders uit dan vroeger. HM was van plan geweest aan de wo ning van den directeur te bellen, maar door het raam van een der klassen had hM Dr. Bronlow. den directeur zelf, gezien. Die stond bM de kachel, blMkbaar In gedachten verdiept. Z'n haar was wat witter geworden en z'n ge stalte meer gebogen. HM keek op en zag Mark In de oogen. HM lachte een beetje grimmig. „Kom binnen Hatfield!" riep hM, en Mark herinnerde «ich de reputatie van den direc teur, die nooit een onvoltooid» taak en nooit een gezicht vergat. Mark ging naar binnen en voelde zich op eens vreeselMk Jong en onbekwaam. „Hoe maak je X?” vroeg de oude Bronlow met zware stem. „Uitstekend, mMnheer; Ik kreeg eensklaps zin, om U nog eens op te zoeken.” „Prachtig, ga zitten en vertel dan, wat je hebt uitgevoerd." Mark glimlachte; de directeur liet zich stMl neer In den breeden stoel van den leeraar. „Komaan, vertel op," zei hM. De jongeman, leunde achterover tegen den muur en begon het verslag zMner verrichtin gen sinds het verlaten der school Daar zat de oude Bronlow. die les had gegeven, zoolang zich een levend mensch maar herinneren kon. Geen ongeschikte kerel, maar een die afgedaan heeft. „En hoe oud ben je nu, Hatfield?” „Vier en twintig, mMnheer.” .Js's al aardig.... volwassen hé? Maar ver tel me eens. wat was elgenlMk je hoofdreden om vanmiddag hier te komen?” Mark grinnikte een beetje schaapachtig. „Dat weet ik niet precies. Ik had een vrijen middag en „Je had waarschMnlMk heelemaal geen gevoel van schuld?” Mark keek verwonderd. „Ik begrMp U niet goed, mMnheer.” ,.D«t spreekt. Zoo ben je altMd geweest. Geen buitensporige gebreken, maar ook geen buiten- sporig scherp verstand." De oude Bronlow stond op en ging met z’n rug naar de kachel staan. Mark was opgeschrok- ken uit z’n goedhartig-verdraagzame mlng. „Is die klok gelMk. mMnheer?” vroeg hM. „Er gaat een trein....” HM stond op. „Er gaan een massa treinen, Hatfield. En er zMn ook een massa dingen, die ik Je graag nog even wü zeggen, vóór we weer scheiden. Ga zitten, als Je wilt.” Mark keek naar het gezicht van den direc teur en ging weer zitten. Er was iet» in den toon van den ouden Bronlow, dat er In X begin niet In geklonken had. „Je hebt het college verlaten.” ging de direc teur voort, „toen het studiejaar nog maar pas was begonnen." „Juist, mMnheer." ..Ik wil maar zeggen, dat sommige porties strafwerk nooit zM» Ingeleverd.” „Is X heusch?” grMnsde de jongeman, ont stemd. De arme kerel dacht hM, vertoonde dul- Ja. Ik ben weer thuis, antwoordde Jlmmle HM liep naar haar lessenaar, keek terloops naar haar werk en sneed dan direct het onderwerp, waarvoor hM was gekomen, aan. Zeg eh Juffrouw Bywater. u scheldt toch altMd om ongeveer zes uur uit, is X niet? Ja van zes tot negen werk Ik niet; dien tMd gebruik Ik, om te dlneeren en om wat te nemen. Wel ik zou u eens wat willen tellen, zei Jlmmle langzaam. Ik zou namelMk graag willen ik zou het erg leuk vinden, als u vanavond met mM dineerde laten we zeggen om half zeven. Aangenomen? Maar eh dat Is buitengewoon vriende lMk van u, mMnheer Trickett, antwoordde Juf frouw Bywater, natuurlMk eenlgszlns verbaasd kMkend. In het geheel niet. Het zal een vriendelMk- held van u zMn. De zaak zit zoo ik moet eens rustig met u praten. Ik ben weg geweest, zooals u weet, en Ik zou graag eenige vragen willen stellen eh over Iets wat gedurtr.de mMn afwezigheid is gebeurd. Als u om kwart over zes klaar bent, kom ft u hier halen en samen gaan we dan ergens dlneeren, heel rustig. Goed? Juffrouw Bywater voelde er iets geheimzinnigs achter en, echt vrouwelMk. wilde za zich de kans niet laten ontlóopen. daarin betrokken te worden. Ja. dat Is goed. Ik zal klaar «Mn. mMnheer Trickett. Een rustig diner In een rustig hoekje van een rustig restaurant was wat Jlmmle weuebte.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1935 | | pagina 11