Met twee kameraadjes op avonturenreis
<Kctwtfaal uan den da$
160.000 K.M.
op
een motor
1k-verdubbeling te
Boedapest
VtR
DONDERDAG 9 MEI 1935
Een zielkundig raadsel
De krijgslist
I
De koning van Tabar
Aardkrabbels
CR EDI ET AAN RUSLAND
Radio in een dasspeld
Een democratisch
koningschap
160.000 huisgezinnen
naar Mandsjoekwo
oogen van teoZoen overal
rondom
De verlichting van den
Sint Pieter
Ter bevordering van de
luchtvaart
DYNAMIET-OPSLAGPLAATS
IN DE LUCHT GEVLOGEN
DOOR BERTHA RUCK
v
Gebleekte menechenbeendorea tn
hot woeatynxand gloeiende
Avontuurlijke reis van
twee Hongaren
^Pereoonlyke beametheidtinhoad
MM een 16-jarig meisje maakt
placOt voor een geheel an-
POLITIE-STOPTEEKENS
Die betrekking
(Bgaondere correspondentie)
Ik
kennen.
niet
bet sou
In een oogwenk
een
vierhonderd
Een
11.
(Wordt vervolgd.)
O
deze
en
I -
Zóó was bet gebeurd. Op *n morgen vroeg
was de auto gekomen om de koffers en kisten
vast naar de boot te brengen. Den heelen
dag waren de verhuizers aan bet werk om
alles in te pakken en In den wagen te ber
gen. Ook Pietje hielp dapper mee. Dat was
een kolfje naar z’n hand!
boofdstad een lederarbelder Pedro Sylvio
hebben gewoond, vader van 14 klmlaen,
duttaaar geworden in Augustus 1934.
3
Te Nueva Puebla (bU Zamora) is een opslag
plaats van dynamiet in de lucht gevlogen. Het
dynamiet was bestemd voor werkzaamheden aan
een tunnel onder den spoorweg ZamoraOr-
senseCoruna. Drie arbeiders werden op slag
gedood, drie anderen zijn levensgevaarlijk ge
wand.
geheel radlo-ontvangapparaat in een
dasspeld is een uitvinding van een Amerikaan.
Deze man, een New-Yorksch ingenieur, heeft
zich een radio-apparaat gebouwd in een das
midden was e«n groote, vierkante
telefoon, telefoonboek, verscheidene
en
Iedere weldenkende zal dit met den Dean
eens zijn. Maar niets groeit op. Indien niet eerst
gezaaid is. Wie de geschiedenis van bet Angli-
kanlsme sinds den aanvang dezer eeuw gevolgd
heeft, zal licht tot de conclusie komen, dat de
wankelmoedigheid zijner leiders, hun voortdu
rende concessies met de tegenstanders der god
delijke wetten, en hun vrees om iets te doen,
dat niet in den smaak sou vallen van de mo
dernisten, het zaad geweest is. waaruit het on
kruid van het paganisme opgroeit.
Paul
meer!
den
onderaoeklngs-
mannen
darton
mannen
stroopte
I
bij verlies van oen hanu
voet of een oog
De Spaansche legatie te Boedapest heeft, op
verzoek der geneeaheefen, inlichtingen ingewon
nen te Madrid. Inderdaad bleek aan het op
gegeven adres, Calleoscura 7 In de Spaansche
te
we-
Met een sprongetje zat hij boven op de
klep en zocht een mooi zitplaatsje uit op
een der koffers. Als hij nu bleef zitten en
meereed tot buiten bet dorp, dan zou hij,
wanneer de auto langzamer ging of ergens
moest stoppen, er uit komen. Dat had hü
andere jongens ook too dikwijls sten doen.
Tijdens de onderhandellngen tusacben verte
genwoordigers van Rusland en een consortium
van Tsjechische banken en Industrieelen aan
gaande bet verleenen van een crediet van 250
millloen Kr. aan Rusland, is een princlpleele
overeenkomst bereikt.
Wat is bet tegendeel van een wolkenkrab
ber? De .aardkrabber”. Een Japansche archi
tect heeft een reeks bouwplannen ontworpen
van hulaen, die tien en meer verdiepingen in
de aarde ingebouwd zullen worden. Men rekent
er op dat deze bouwwijze de hulzen zal bevei
ligen tegen aardbeving en Japansche geologen
ondersteunen de projecten van den architect.
Het eerste dergelijke gebouw zal 40 verdiepin
gen in de aarde naar beneden worden gebouwd,
bevat de modernste ventilatie-installaties en
wordt door spiegelreflectors. die het zonnelicht
opvangen, verlicht. Men rekent op een diepte
van 300 meter en schat de kosten op twee mil
lloen dollar.
£^edert enWe dagen hebben de psychologen,
geneesbeeren en psychiaters te Boedapest
^te maken met een allermerkwaardigst ge-"
val van lk-verdubbeling, waarbij de persoon
lijke bewustheidslnhoud van een bepaald indi
vidu, een zestienjarig meisje, geheel verdwenen
schijnt' om plaats te maken voor een geheel
andere, tweede persoonlijkheid.
Nina, ik wil zeggen juffrouw Strathmore. Hjkt
me een echt natuurkind toe
Julian wilde voortgaan met spreken, maar
scheen zich te bedenken en keek Paula een
oogenblik strak aan.
Het betreft de zestienjarige dochter van den
scheikundigen ingenieur G. Farczady Dit
meisje, Irisz Farczady, werd in Augustus 1934
gevaarlijk ziek en geraakte In een verdoovlngs-
toeetsnd. aan bewusteloosheid nabij.
speld, welke niet zooveel groeter is dan een
normale speld. Het kastje is van glas vervaar
digd. Doet men het dekseltje van dit kastje
open, dan hoort men. wanneer het toestelletje
wordt ingeschakeld, als van zeer verre, wellui
dende muziek. Het radiotoestel van den inge
nieur is tot nog toe het kleinste toestel ter
wereld. Maar wellicht zal men In Amerika bin
nenkort zijn record breken door een radio
ontvangapparaat In een oorring te plaatsen.
keerpapier rook en tegen het kantoor der
architectenklerken was aangebouwd als ten ver
lenging; zij deelde haar vertrek met baai twee
collega’s.
In het
tafel met
referentieboeken en een laag, gevlochten
brievenmandje. Verder de drie schrjjfmachlne-
tafeltjes voor de vrouwelijke klerken. Die van
Gwenna en Ottilia Baker stonden naast
elkaar. Het Dultsche meisje zat vlak bij het
raam, dat uitzicht gaf op de rivier met de
Lambethbrug en de Parlementsgebouwen, die
grauw en statig oprezen tegen de vrooljjk
blauwe Junilucht, met een vergezicht op de
Westminster Abdij. Op den rand van het raam,
juist boven haar, had Ottilia met punaises
twee afbeeldingen vastgehecht. Het eene was
een vrij grof gekleurde prentbriefkaart van een
dorp met roode daken, vlak bij een dennen-
bosch; het andere het portret van een Jonge
man met knevel die glimlachte onder den van
een punt voorzienen Duitschen helm; daaronder
de handteekening ..Karei Baker". Dit stelde het
Dultsche meisje, de jonge vreemdelinge, in
staat om haar onschuldige blauwe oogen te
doen rusten op souvenirs van haar vadciland
en familie, telkens als zij het blonde hoofd
ophief, dat gewoonljjk over haar werk gebogen
was. Belde meisjes keken op, toen Gwenna,
die dien morgen de laatste was, binnentrad.
Zjj twistten schertsend, omdat zij geen bonbons
van het diner had meegebracht, en vroegen
haar verder, ot zij zich op de partij geamu
seerd had.
Twee jonge Hongaarsche studenten. Zaltan
de Sulkowsky en Julius Bartha, die op een
motor met zijspan een wereldreis maken, zijn
te Tanden aangekomen, na reeds 190,000 kilo
meter te hebben afgelegd, waar zij zeven Jaar
over gedaan hebben.
Ofschoon zjj er met hun door de zon gebruin
de gezichten gezond en opgeruimd uitzagen,
hebben de belde globetrotters gevaarlijke avon
turen beleefd.
De woestijnen van Tripolis, Lyblë en Sinal
zijn zij als eersten per motorrijwiel doorgetrok
ken, zij volgden de karavaanroute en wanneer
zij soms in het zand gebleekte beenderen van
menschen sagen liggen, wisten zij welk lot hen
wachtte wanneer hun motor op een dergelijke
verlaten plaats eens defect raken mocht.
De beide jongelieden hebben eens een vreese-
lljken nacht doorgebracht, toen na het vertrek
van Gwaller In Britsch-Indië de motor midden
in het oerwoud weigerde.
Spoedig konden zij overal rondom de gloeien
de oogen van wolven ontwaren, die steeds
dichterbij kwamen. Slechts door soo spoedig
mogelijk een vuur aan te leggen, konden de
wolven tenminste op eenlgen afstand gehouden
worden.
De beide wereldreizigers hebben een alles
behalve aangename herinnering aan dit avon
tuur bewaard, en naar zij verklaarden was hier
bij het avontuur, dat zij beleefden, toen zij door
Chineesche bandieten werden overvallen, een
pretje.
Tegen de bandieten, die ongeveer vijftig in
getal waren, zou een gevecht nutteloos geweest
sijn. Zij verlangden geld, doch toen de jonge
lieden hun duidelijk hadden gemaakt, dat zij
alleen maar rels-chèques hadden, stelden zü
zich tevreden met de geweren en alle munitie
Oorlogszuchtige stammen maakten nabij Da
mascus jacht op het motorrijwiel en beschoten
de inzittenden.
In Pent reisden zij dagenlang zonder een
menschelijk wezen te ontmoeten. Meermalen
sliepen zij om beurten in hun tent, terwijl de
andere de wacht hield.
Tot de avonturen, die zjj hebben meegemaakt,
behoort ook een boschbrand, die hun bijna
noodlottig was geworden.
Sulkowsky en Bartha hebben veel vreemde
gerechten gegeten. Zoo hebben zij in Arabië da
genlang geleefd op boonen en groente vermengd
met een eigenaardig soort bier.
Vooral in China weet men, naar zij verklaar
den, nooit wat men eet.
De Jongelui blijven zoolang de jubileumfees
ten duren In Engeland en zullen dan naar het
continent doorreizen.
In de Londsneobe Queedl Baü werd dsse
week een groote bijeenkomst gehouden, waar
aan onder anderen de Hertogin van York deel-’
nam, en waar het woord gevoerd werd door Dr.
Hewlett Johnson, den Dean (proost) van Can
terbury.
In zijn rede herhaalde hij iets, dat hem eenl-
ge dagen geleden verteld was door de hoofd
onderwijzeres eener lagere school.
Zij gaf les in de hoogste klasse en trachtte
den ongeveer twaalf jarigen'meisjes de beteese-
nls der Goede Week duidelijk te maken.
In eenvoudige bewoordingen vertelde atf dus
de geschiedenis der Passie. Zij wilde deze over
een paar dagen verdeelen, opdat de kinderen
de stof beter zouden kunnen verwerken. Den
eersten dag brak zjj het verhaal dus af bij het
verschijnen van Christus voor Pllatus.
De kinderen waren diep onder den indruk. Zij
hadden met gespannen aandacht geluisterd.
Toen de onderwijzeres zeide, dat stj den vol
genden dag het verhaal zou voortzetten, brak
een algemeen protest los.
„O neen, ga voort I” werd er geroepen.
„Ja, juffrouw, schel nog niet uit. We willen
zoo graag weten wat er verder gebeurde!” rie
pen anderen.
„Werd Hij vrijgesproken?” vroeg er een.
En deze vraag werd door alle meisjes her
taald. Niet één was er, die blijk gaf zich over
de vraag of over de ontstellende onwetend
heid, waarvan rij getuigde te verwonderen
Integendeel: allen, zonder één uitzondering,
waren verlangend te weten ..hoe het afliep”.
De hoofdonderwijzeres legde van haar erva
ring verslag af bij den Dean, en het bleek bij
nader ondersoek, dat geen der kinderen ooit
gehoord had van het Onze Vader of var de
Tien Geboden.
Zij behoorden tot bekende families en wat
men als den „beteren stand” pleegt aan te dui
den.
Dat in dit geval de schuld voor hun onwe
tendheid niet de kinderen, maar hun ouders
treft, spreekt vanzelf. Het moet betreurd wor
den, zeide de Dean, dat in sommige van de
„deftiger voorsteden” een onvervalscht paga
nisme opgroett.
Het kleine eilandje Tabar in den Grooten
Oceaan is een koninkrijk op zichzelf Als hoofd
van dit eilandje staat de 94-jarige Zweedsche
matroos Karl Petersen, die vijftien jaar gele
den tengevolge van een schipbreuk op de kust
van TSbar werd geslingerd. De boot, waarop hij
als matroos werkte, zonk in de diepte. De be
woners van Tabar waren tegenover den Zweed
zeer gastvrij en de gast beviel hun zoo goed,
dat zjj besloten hem tot koning over hun eiland
uit te roepen. Een jaar, nadat Petersen op Ta
bar arriveerde, trad hij in het huwelijk en uit
dit huwelijk werden acht kinderen geboren.
Karl Petersen wordt door de Tabarbewoners
genoemd Karl I van Tabar en geniet een vor
stelijk leventje.
Aanvankelijk dacht men dat de Zweedsche
matroos Karl Petersen, evenals de reet van de
bemanning, welke bij de schipbreuk in 1930 oen
het leven kwam, eveneens den dood in de gol
ven had gevonden, doch later, toen een Scandi
navische expeditie het eiland Tabar aandeed,
vond men Petersen terug. Petersen verklaarde
niet meer naar Zweden terug te willen keeren,
zoolang de eilandbewoners hem als koning wil
len erkennen. Toch hoopt hü echter zijn laatste
levensjaren in zijn geboorteland Zweden te
mogen doorbrengen.
Het was in een zeer trieste stemming, dat
Gwenna Williams, de typiste, nu gekleed in
blauw serge rok. lichte blouse en het kleine
hoedje der kantoormeisjes, dien morgen haar
club verliet. Ze wandelde langs de door de
morgenzon verlichte straten naar de halte der
autobussen en besteeg de groote. scharlaken
roods bus 24. die haar naar Charing Cross en
het tooneel van haar arbeid zou voeren. Het
kantoor waar zjj werkzaam was. bestond uit
een reusachtig gebouw aan de Zuidzijde van
het Embarkement nabij de Westmlnsterbrug.
Op den oever van de langzaam voortstuwende
rivier de Theems, met haar aken en booten,
torenden rijen van granieten blokken omhoog.
In tegenstelling hiermede zag men aan
weerszijden de half afgebroken vuile krotten van
huizen, waar de flarden van behangselpapier en
de roestlgë, vloerlooze haardopenlngen toonden
waar de eene kamer aan de andere grensde.
Bet steigerwerk omgaf den nieuwen aanbouw
als een reusachtig sptrmeweb.
Toen Gwenna deze gebouwen passeerde, hief
zij haar blikken omhoog naar dat latwerk.
..Het lijkt bijna even hoog tn de tucht, als
men met een vliegmachtnee kan stijgen dacht
-O, hoe heerlijk, om daar boven ie zün!
Het Japansche ministerie van verkeerswezen
bestudeert op het oogenblik een plan, dat be
oogt voor de ontwikkeling van de burgerlucht
vaart een bedrag van 210 millloen yen be
schikbaar te stellen.
Het plan zal in den ministerraad worden be
sproken en dan waarschijnlijk worden doorge
zonden naar het „initiatiefcomité” voor de
luchtvaart.
Het plan omvat de instelling en uitbreiding
van geregelde luchtljjnen, zoowel in Japan, als
met het buitenland, den aanleg van nieuwe
vliegvelden, de opleiding van piloten en me
caniciens. de bevordering van den vliegtuig
bouw en de centralisatie van
bureaux voor de luchtvaart.
Iriffl Farczady, die een vlug leerlinge was,
beheerschte het Fransch en Dultsch, maar ken
de geen Spaansch; thans spreekt zij uitsluitend
Spaansch.
Een verslaggever van het Hongaarsche dag
blad Az Est heeft dit merkwaardige meisje be
zocht in haar woning in de Lepke ücca te
Boedapest en haar eenlge vragen gesteld. Hjj
deelt in zijn blad mede, dat hjj de volgende
antwoorden ontving:
„Ik ben uit Madrid. Mijn naam is Lucia
Altarez de Silvio. In Augustus ben ik ziek ge
worden. Pedro, mijn man, wtos toen niet thuis,
ïk was zestien jaar, toen ik met hem trouwde.
Veertien kinderen hebben wij gehad. Het jong
ste kind was zwaar ziek, toen het op de wereld
kwam. Het leed aan beentuberculose. Ik ben
gestorven in Augustus. Ik vond het vreeselijk.
dat ik het zieke kindje moest achterlaten. Toen
ik stierf was ik veertig jaar. Ik trouwde niet
graag met Pedro, maar mijn ouders dwongen
mij. Later zijn wjj aan elkaar gewend geraakt."
manier wan doen, heer. Geen wim van aan
stellerij.”
„Waarom ook-?” vroeg Panto, bigkbaar
stemd.
„Och, je begrijpt, ze is de dochter van mfln
patroon en meisjes in die omstandigheden doen
nog wel eens gewichtig en aanstellerig. Maar,]
zooals ik zei, geen zweem er van in dit geval.’
yv-oning George’s regeering is één saneen-
K schakeling geweest van crises en éér, lan-
A ge manmoedige, en steeds opnieuw met
succes bekroonden strijd daartegen.
In die vijf-en-twlntlg jaren is het prestige
der kroon versterkt. Zoolang zjj krachtig
is, zal Engeland zijn evenwicht in een
onstuimige wereld kunnen handhaven. Niet al
leen omdat de koning op beslissende oogenblik-
ken zooals in Augustus 1931 persoonlijk
ingrijpt, en een nationale oplossing aan de
hand doet als de partij-politiek vastgeloopen is,
maar ook omdat een bemind koning liefde op
wekt voor de beginselen waarvan zijn koning
schap het hoogste symbool is: de beginselen
van constitutioneele vrijheid. Terecht heeft een
der grootste bladen opgemerkt, dat heden de
koning niet kon worden toegejuicht, zonder dat
tevens hulde gebracht werd aan die beginselen.
Wjj mogen verder gaan en zeggen, dat zoo he
den het enthousiasme nog zooveel hooger op
gelaaid is dan bij de jubilea van de groote ko-
“j nlngin Victoria, de oorzaak hiervan niet alleen
gelegen is in de* bemindheid van den koning.
Want geen souverein is ooit dieper door
het Engelsche volk vereerd dan de koningin
die bijna 65 Jaren lang geregeerd heeft Het ver
bijsterende enthousiasme van heden
alleen den persoon, maar ook het 1
T”4r werd op de deur geklopt.
H „Daar is mijnheer Bargrm, Juffrouw."
zei de dienstbode. Tegelijk kwam de
jongeman, die aangediend was, de kamer bin
nen.
„Zoo, JuMan, ben je daar?" riep Fania vroo-
UE
.Daar ben ik."
„Binnen een half uur is de thee klaar; aal
Je er voor zorgen, Mary?” zei Paula tot de
dienstbode
„Ja, juffrouw."
Den oogenblik later waren JuMan en Paula
alleen.
„En vertel me eens, wat voor nieuws?" vroeg
bet jonge meisje.
.Ja, en goed nieuws ook.
heb ik gekregen.”
„O, heerlijk! Ben je heelemaal klaar?”
HU lachte en zag haar lachend aan.
^Ja, alles is in orde. Het contract is getee-
kend!” Juichte Julian Hij ging in een lagen,
gemakkelijken leunstoel zitten tegenover Pau
la. „Ik begiu met 300 pond per jaar met pro
visie. Als het een beetje meeloopt denk ik het
gauw tot 400 te brengen."
„Vier honderd! Nu. dat is werkelijk
goed begin. Ik ben er bljj om”.
.Dank je, Paula, ik wist wel dat je het zou
zijn. Er is echter een kleine schaduwzijde aan
die betrekking verbonden, zooals trouwens aan
alles."
„En die is?”
„In de eerste twee jaar misschien, moet ik
voortdurend in 1 Noorden werken."
,Js t daar dan slechter dan In ’t Zuiden.
Julian?"
„Dat niet, maar t is ver weg,” antwoordde
hU. haar veelbeteekenend aanziende. „We zul
len elkander niet dikwijls kunnen spreken."
„Nu, als je me vraagt.«zo begon ze.
,Dat was ik juist van plan om te doen, Pau
la; wil je m’n vrouw worden?"
.Dat bedoelde ik niet."
.Dat weet ik wel. Maar wil je. Paula? Waar
om niet?”
„M’n beste jongen, t 1» te dwaas om er over
te spreken. We zijn nog niet eens verloofd."
„Officieel wel niet, dat geef ik toe. Maar we
zijn het toch altijd samen eens geweest, is *t
niet? We hebben elkaar al jaren gekend en je
houdt toch zeker wel wat van me?”
Natuurlijk. Maar toch niet genoeg om zoo
maar 'dadeHJk: ja te zeggen. In elk geval zou
ik nu nog niet met je willen trouwen. Wat ik
daar zooeven had willen zeggen is, dat het mis
schien wel goed uitkomt, dat je wat ver weg
gaat. We kunnen dan eens ondervinden of we
elkaar echt missen of niet, en wanneer, laten
we zeggen na een Jaar...."
„O Paula!” riep hU smeekend.
„Wees nu eens verstandig, Julian. .Natuur
lijk,” ging ze voort, na een oogenblik te heb
ben nagedacht, ,4k begrijp wel, beste jongen,
dat je Je daar In t Noorden vreeaelUk een
zaam zult gevoelen."
,D*t zei de oude heer Strathmore ook, toen
ik gisteren bij hem lunchte. Mijnheer Strath
more is m’n toekomstige patroon, moet je we
ten. HU gaat binnenkort ook naar *t Noorden:
hU heeft al een huls dicht bij z’n fabriek ge
kocht. En vind je dat niet aardig van hem?
HU ®ei dat ik daar in den eersten tUd niet op
m’n eentje moest wonen, dat was niets gedaan
voor een Jongmenach HU noodlgde me uit om
de eerste twee, drie maanden m’n Intrek bij
hem in huis te nemen. ZU vond ook dat ik dat
doen moest en was er zeer mee ingenomen.”
„ZU?” herhaalde Paula, „münheer Stratho-
nore’s echtgenoote?”
„O neen. hU is weduwnaar. Het was juffrouw
Strathmore, z’n dochter, die dat zei. En vind
)e dat niet aardig?” ging Jullaan in één adem
voort. „Het bleek dat juffrouw ^trathmore. ze
heet Nina, een hartstochtelUk téfinisspeelster
is. Toen Ik zoo terloops te kennen gaf dat ik
ook tenniste, vond ze dat heel prettig, omdat
we dan veel op de bat^n bU ’t nieuwe huis zou
den kunnen spelen.”
„Hoe leuk," zei Paula, nauwelijks hoorbaar
„Ja, dat zal een aangename afleiding zUn.
Ik denk dat ik dan een uitstekend tennisspe-
Ier zal worden
,Hoe ziet ze er uit?” vroeg Paula plotseling.
„Wie? Wat? O. Je bedoelt Nina, ik wil zeg
gen Juffrouw Strathmore? Laat ik eens kUken.
Donker, lang en slank met Iets eigenaardigs
over zich."
„Waarin bestaat die eigenaardigheid? Je be
doelt zeker dat ze iets liefs over zich heeft.”
«Ja,” zei Julian, als uit een droom ontwa
kend. ,4ets liefs, dat zal het zün. Zeker, ze is
een liei meisje. Ekï ze is heel natuurlUk in haar
hU haar toe: „Hallo Juffrouw! Weet u wel,
dat op tafel gaan zitten beteekent, dat u wil
gezoend worden? Kom er gauw af net staat
werkehjk niet fatsoenlUk en u kan wel zonder
een zoen van die tafel afkomen!”
„Er uit!” beet Mabel toe. sterk blozend, ter-
wUl de Jongen zich huppelend verwUderde.
Gwenna gaf een zucht van verontwaardiging
en verlangde nsar lunchtijd, om het kantoor te
kunnen verlaten.
Om één uur. toen de electrlsche schel den
tUd aankondigde voor het middagmaal der
arbeiders, wilden de andere twee kantoor
meisjes het kantoor niet verlaten, aelfs niet
om een luchtje te scheppen. ZU hadden fruit en
cake meegebracht. ZU maakten een paar kop
pen blokjesboulllon met behulp van een ketel
beet water, dat ze van den gedienstigen.
vaderlUken opzichter geleend hadden en
lunchten ter plaatse, waar ae den geheelen
morgen geseten hadden. Mabel, aan haar cake
knabbelend, was geheel verdiept in een boek,
dat de Jonge electrlclen haar geleend had.
Ottilia echter telde den opaet van een nieuw
patroon voor kantwerk. Het geleek wel op bet
model van het Useren rasterwerk, dat zich,
boven de steigers uit. donker tegen de lucht af
terende; dat was het kantwerk der mannen.
Het Spaansch, dat Irisz Farczady spreekt, is
het dialect, dat alleen te Madrid door de arbei
ders wordt gesproken. Ook de liederen, welke
zU zingt, zUn uitsluitend eigen aan dit milieu.
Men begrijpt, dat dit allermerkwaardigste
verschijnsel In wetenschappelijke kringen groote
belangstelling geniet. Ook de politie houdt zich
met het vraagstuk bezig, en verzamelt alle ge
gevens omtrent deze duistere zaak, waarbU
misdaad weliswaar uitgesloten schijnt, maar
toch als mogelijkheid dient te worden erkend.
Een verklaring Is tot heden niet gegeven. Wel
werd er op gewezen, dat de moeder van het
meisje een zeer geëxalteerde vrouw is, die me-
diumnale neigingen vertoonde. Hier dient ech
ter bU vermeld, dat de moeder geen lettergreep
een minuut en verliet haar dan steeds met
dezelfde woorden: „Nu, ik moet gaan: plicht
vóór alles.” .Mannen schenen wezcnlUk van
plicht te houden," dacht Gwenna „althans de
hier.” ZU allen, van mUnhecr Hen-
van het hoofdkantoor tot ut bruine
in de werkplaats met nun opge-
hemdsmouwen over getatoueerde
armen, allen schenen hart voor hun werk te
hebben en het opgewekt te verrichten. Ook
schenen ze elkanders gezelschap aangenaam
te vinden. Hoe is dat nu toch mogelUk, dacht
Gwenna. terwUl ze er zich niet weinig over
verwonderde.
Dien dag was ze slecht gemutst en ze
maakte zich nUdlg over den zeventlenjarlgen
kantoorjonger, die met overbodig geraas het
kantoor kwam binnenstormen, en de planken
deed dreunen van zUn moedwillg stampen
op den vloer. HU wreef zich de handen met
een voorkomen van waardigheid en begon met
een bastoon, die oversloeg in. kopsum: .Die
specificaties. Juffrouw, en gauw een beetje,
anders' zult u er van hooren.”
.Dleve hemel, wat een afschuwelUke manier
van spreken hebben die Londensche Jongens
toch," gaf het Welsche meisje hem van leer, ,An
wat een ellendig accent."
De bestrafte Albert ultte zUn gevoelens
slechts in kuchend lachen en nam het pakje
papieren aan. Toen de kantoorjongen het ver
trok verliet, wendde hU het hoofd om en keek
over zUn schouder naar de mooie typiste, die
op den rand van de tafel was gaan zitten om
haar vulpenhouder te vullen en plagend riep
en gpld niet
beginsel van
den koning. Het gold het vaderland, waarvan
de koning het hoofd is. Die geestdrift werd
aahgewakkerd door het bewustzUn. dat onder
George V Engeland niet alleen de grootste
moellUkheden en gevaren glansrijk te boven ge
komen is, maar dat het ook nog tal van moel
lUkheden en gevaren vóór zich heeft, en vast-
is ook deze te overwinnen.
Er kan bUna niet aan getwUfeld worden, of
zonder zekere internationale gebeurtenissen der
laatste maanden het enthousiasme, ofschoon
groot, wel zóó verbUsterend, zóó overdon
derend geweest zou zUn als heden.
,De openbare meening in Engeland,” schreef
gisteren de „Observer", „Is ontwaakt."
Het is dat .ontwaken”, dat beden de stem
ming zooal niet gekenmerkt, dan toch ontegen-
zeglUk beïnvloed heeft. Daar was in dat mach
tige gejuich iets meer dan uitsluitend vreugde
over het aanschouwen van een beminden jubi
leerenden koning. Daar was het bewustzUn dat
datgene, waarvoor het Engelsche koningschap
staat: de oude tradities der democratie, de
mceite ten volle waard Is; dat het In een door
geweldige troebelen geteisterde wereld zUn su
perieure waarde bewezen heeft en dat die de
mocratie welke elders, en misschien niet ge
heel zonder de schuld van Engelands eigen mi
nisters, vereenzelvigd geworden Is met slapheid
en toegevendheid trotsch, sterk en doelbe
wust moet zUn, en zkl zUn.
„De openbare meening tn Engeland is ont
waakt. citeeren wU nogmaals.
ZU heeft er heden den koning de ondubbel-
zinnlgste blijken van gegeven.
Volgens een bericht in de Manchuria Daily
News” is de Japansche Minister van Koloniën
voornemens om 160.000 huisgezinnen uit Korea
als vrijwillige landverhuizers naar Mandsjoekwo
te zenden. Om deze kolonisatieplannen te finan
cieren is een maatschappU met een kapitaal
van 30 millloen yen gesticht. In de eerst
volgende zitting van het Japansche parlement
zal dit plan ter goedkeuring aan de afgevaar
digden worden voorgelegd.
Wanneer deze kolonisatieplannen worden
doorgevoerd en 900.000 Japanners naar
Mandsjoekwo zullen verhuizen, is ook voor de
missie een groote taak weggelegd, daar de
zielzorg voor deze kolonisten geregeld dient te
worden.
BU gelegenheid van de heiligverklaring van
de Engelsche Martelaren Kardinaal John
Fisher en Thomas Morus zal de majestueuze
koepel van den Sint Pleter weer verlicht
worden. De Sampletrinl hebben de noodige
voorbereidingen daartoe reeds getroffen. De
laatste maal, dat de Sint Pleter verlicht werd,
was bU gelegenheid van de heiligverklaring van
Don Bosco In April van het vorige Jaar.
Men verwacht, dat er voor deze gelegenheid
ongeveer 30.000 Engelsche katholieken naar
Rome zullen komen.
„Julian." zoo begon het jonge zsetafe. JU h*
er eens over nagedacht."
„Waarover?"
„Over wat Je f
me daar zooeven i
gezegd hebt, dat
we elkaar al ja-
ren kennen. Ik
geloof toch dat
ik al dien tUd
veel van Je gehouden heb, en
mooi van me zUn, als
..Lieveling!” riep Julian,
stond hij voor haar.
Jk heb ingezien dat het niet aardig van me
zou wezen als ik je voor zoo langen tUd liet
vertrekken, zonder
Met een kreet van vreugde vM M baar in
de rede
„Bedoel je dan Paula.
.Meen je dan in ernst dat ik je niet mie
sen zou?” vroeg ze
„Luister eens. lieve Paula," zei hU weer.
„Wat dunkt je nu ik toch kans heb om gauw
pond per jaar te verdienen, zou
den we ons dan maar niet gaan verloven?"
Eensklaps begon hU te lachen. HU trok een
zegelring van z’n vierden vinger en stak dien
aan haar derden.
„Nu zUn we verloofd!" juichte hü .Die moet
je maar dragen tot morgen, dan heb ik een
anderen ring voor je gekocht.”
Het zou zeer natuurlUk zUn geweest, als het
jonge Welsche meisje opgewonden had uitge
pakt in een schuimenden woordenvloed: „Wel
meisjes, ik geef het Je te raden, naastwlen
Ik gezeten heb! Een werkeUjken vliegenier, In
levenden lUve! En dit is nog niet alles! Het
was Juist die, wiens foto ik Zaterdag gekocht
heb! Je weet wel, hU. dien Jullie mUn jongen
man noemden mijnheer Dampier -
Dampier. En wacht eens, er is nog
Verbeeld Je hU praatte met mU ellenlang over
zUn nieuwe vliegmachine! En nu komt het
toppunt: hU heeft mU geïnviteerd voor een
vliegtocht met hem!”
Ja, zulk een ontboezeming zou zeer natuurlUk
geweest zUn, maar alles, wat Gwenna werkelUk
zei, ofschoon zU er zelf geen verklaring van kon
geven, was: „Wat voor een partU het was?” En
dan op kleurloozen, onverschilligen toon: „O,
het was heel geschikt, dank je."
Het was een saaie dag op bet kantoor.
Allerlei brieven, droog als stof, specificaties,
aannemersbegrootlngen, enz., enz., moesten
getypt worden. Vervelende oproepen aan de
telefoon, om met het andere kantoor verbonden
te worden....
Nooit had ze zoo gewalgd van het eentonig
getik op haar schrijfmachine en het telefoon-
gedoe. „Ik zal eens informeeren. Wilt u even
wachten.” Nooit was ze zoo geprikkeld ge
weest door het onophoudelUk in- en uitgaan van
het personeel, zelfs mUnheer Grant inbegrepen.
Deze scheen wel opsettelUk boodschapjes te
verzinnen, om een praatje met Mabel te kun-
Den maar bleef pooit langer dan i
Toen de mannen tegen den avond weg
gingen hoopte Pietje dat ae hem zouden
vragen om een eindje mee te rijden. Maar
nee hoor, ae vroegen niets. Maar ata je het
niet krijgt, moet je bet nemen, dacht Pietje
ondeugend. Die klep achter aan dien auto
was toch om on te zitten?
Van die hoogte af alles hier beneden te zien,
met de blauwe lucht zoowel aan Je voeten als
boven Ja hoofd!"
ZU stak het groote werkterrein over, waar
bet geraas klonk van kloppen, schaven en
hameren en van de zware stappen en stemmen
der werklieden. Twee hunner, de Jonge elec
trlclen Grant en de Yorkshire opzichter, die
echt vaderUJk omging met zün ploeg arbeiders,
knikten een vriendelUken morgengroet naar
de passeerende Jongste typiste. Ze wandelde
met vluggen tred langs de stapels nieuwe
planken. de beweegbare kranen en
andere werktuigen. (Er zün zoovele machines
hier. Münhee- Dampier zou hier in zUn ele
ment zijn, want hü zei. er zooveel belangstel
ling voor te hebben.) Een groot blok graniet
hing in de lucht te zwaaien aan den ketting
van een hefkraan, toen Gwenna het heete
zonlicht en het geroezemoes achter zich liet en
binnen ging in de vierkante, van gegolfd Uzer
opgetrokken keet, waar zich hun kantoor be
vond. Om het te bereiken, moest zU de kan
toren der architectenklerken passeeren met de
lange lessenaars, met van koperen handvatten
voorziene schuifladen, vol met plannen en tee-
keningen. Al deze büzonderheden schenen
zoo geheimzinnig, zoo tergend inbegrUpelük toe
aan Gwenna’s vrouweüjke opvattingen dat ze
er een beetje tureluurach van werd Ze was
slechts een heel klein onderdeeltje van het
kolossale geheel. Deze plaats gaf baar en
bewustzUn van o zoo klein en onbelangrijk te
zUn. ZU ging door naar de goed verlichte en
luchtige kamer, die naar nieuw hout en cal-
A I I 17 A blad slJn de veraekermgsvoorwaarden tegen TJ 7KA levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door 17 7CA Mj een ongeval met C* OEA
I «I «t* V/1 ?l 1 *1 l_d O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeertngen r wlZa** verlies van beide armen, beide beenen of belde oogen g t doodelljken afloop 1. maJI/o** een
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
In tegenwoordigheid van haar moe
der plotseling en met een schrik ont
wakend, begon zij Spaansch te spreken,
haar taal begeleidend met zeer leven
dige gesticulatie.
ZIJ geeft zich uit voor de veertig
jarige echtgenoote van een Spaanschen
lederarbelder; haar naam, beweert zij,
is Lucia Altarez de Sllvio. Zij werd ge
boren te Madrid op 2 Mei 1894, en haar
adres was Calleoscura, no. 7, Madrid.
Ze stierf in Augustus 1933 na de ge
boorte van haar veertiende kind.