Wanneer een clown vertelt
^CetwïAaal
van
T
Met twee kameraadjes-op avonturenreis
den daq
Mei
Ji
EEN BOEK OVER HUMOR
-
DONDERDAG 16 MEI 1935
bedryf
Korte karakteristieken
C’
Ook een jubileum!
dienal
Jeugdige avonturiers
Wraak op Bonny
1
Filmster adopteert een
baby
De auto verdringt den
olifant
DOOR BERTHA RUCK
'>6
Baziau vertelt en laat over zich
vertellen by fraaie illuatratiea
^re^: Het Sweep-
alles, alles!” schreeuwde
d. B.
L.
Het dubbele gezicht van Jo Buziau
ge-
Men
was
was
thee
roet
en
nooit
de week
door de
i, Kitse
den
0
5
5
2%
Ministers
der residentie
er 820—
t. 11.06—
f. 1335—
r 18 20—
ich 20.20
35
30
20
20
20
22
25
35
35
30
15
15
15
10
10
14.UO—
T 14.20—
1 17.20—
urg 19.50
R. 2330
koersen
ledaald
gen in.
>t dlvl-
dlt het
positie,
l reeds
rerhoo-
i Ame-
vast
mend
Jnlle-
merl-
aan-
bood.
6 16
«a» Juist een zwerm vogels In
«Kvloog.
it\uw machine betreft," hield het
haar mond een «nuwachtlg
shting voor haar mededingster.
2V1
i'*
’■4
Velen sullen dit boek ter hand nemen, er in
bladeren, een brokje er uit lesen. En eenmaal
begonnen leest men successievelijk verder, om
met de samenstellers te besluiten: „WU hebben
bewondering voor Crock, MJ waardeeren veel
in de Fratelllni's. wjj gunnen Frankrijk van
harte Mtetlngustte.
„Geef ons Buus maar.”
emend
eld in
ïrbrulk
en te-
x>r de
rietak-
e ver.
groote
sn dag
nklüke
vorige
ichijn-
Pond
rel nog
n gun.
bevesti-
eld- en
rat be-
ge-
we
volgenden
in
et dl-
gd en
H. In
s seer
t ove-
impen
akker
>rpr«v>
in 3
erden
n 1H
Voor Buziau, die een buitengewoon begaafd,
groot kunstenaar is, gevoel ik oprechte hoog
achting en bewondering. Zün talenten zün van
groote waarde voor z’n landgenooten. HU is
vooral ook een voortreffelijk acteur, en een
ieder is hem dankbaar, dat hij ons de sombere
en droeve dingen, die wij allen op onze beurt
moeten beleven, vergeten doet. Met zijn fijnen.
Opeens voelde Pietje de karbouw onder zich
een sprong maken. En nog een, en toen
zette het beest ’t op een sukkeldraf. Het stak
zjjn kop vooruit en gaf den Chinees een
stomp in zjjn rug. De man schrok geweldig
en zette het op een loopen.
komen repareeren. Integendeel, zij hoopte, dat
hij zoo lang mogelijk weg zou blijven! Neen,
hij moest nog niet komenNeen, hij mocht geen
einde maken aan dezen gouden middag en het
vertrouwelijk gesprek, dat ze samen konden
voeren; en onbeteekenend als hun gesprek ge
weest was, scheen het haar toch een nieuw
leven te hebben ingestort en een bekoorlijke en
bevredigende kameraadschap gevestigd te heb
ben. nog vaster dan die met haar boezem
vriendin Leslie. Zoo scheen het Gwer.na toe.
de schaduwen meer en meer de plek
waar zij was gezeten naast haar
J
iMseesseesswaesssssseeewMeseseeseseeasessteseeee
zijn rekening een andere uniform konden laten
maken. Deze belofte werd algemeen toegejuicht.
Alvorens naar beneden te gaan, hield Phil
nog een gloedvolle speech tot de zee en riep
haar een hartelijk vaarwel toe.
„Geen erwten en geen boonen. geen bllk-
groenten en geen wachtjes kloppen, geen hang
matten en geen uniformen meer; eindelijk, ein
delijk vrij, heelemaal vrij, dag malle, golvende,
springende en klotsende zee! Klots en plens
maar voortaan zonder mij! Ik groet Je, wijde
haringtobbe!”
Toen nam ik hem mee en we sliepen dien
nacht langer en steviger dan anders.
Den volgenden middag stonden we allebei In
onze beste uniformen aan dek, geheel gereed
om aan land te gaan, waar we den prjjs In
ontvangst zouden gaan nemen. Zorgvuldig
plakte Phil nog een paar scheeve haartjes vast
en wreef nog een denkbeeldig vlekje van z’n
degen.
„Ziesoo, nu ben ik klaar." kondigde hij ten
slotte aan. Jongen, wat is dat een eigenaardig
gevoel aan land te gaan om een bedrag van
30.000 pat. te halen. Dat zou je zelf eens moe
ten meemaken. Ralph, om daarvan te kunnen
meespreken. Maar, dat is waar ook. nu zou
ik nog het gewichtigste van alles vergeten. Mijn
lot. Zonder lot geen geld.”
We lachten en daalden samen naar de ka
juit om het te halen.
„Waar heb ik het ook weer gelaten?” vroeg
Phll.
„In het bovenste zakje van Je uniform,” ant
woordde ik. „Je haalde het gistermorgen nog
voor den dag en Jé liet me zien dat Je het er
in stopte.”
„Ja, Juist. Toen heb ik me des middags ver
kleed en het briefje overgestoken. Het was de
uniform die we gisteravond droegen
Hij hield eensklaps op, keek me verschrikt
aan en viel toen machteloos in den stoel ach
ter hem.
Er volgde een onheilspellende stilte en toen
ik hem aankeek, zag ik in z'n oogen hetzelfde
beeld als ik in m’n gedachten hadeen klein
bundeltje uniformjassen, dat langzaam van
het schip afdreef en in de elndelooee verte
verdween.
De bekende filmster uit showfilms Ruby
Keeler, de vrouw van den bekenden filmzanger
All Jolson, heeft de noodige formaliteiten ver
vuld voor de adoptatle van een baby uit het
vondelingenhospitaal te Chicago. Zij is met
een 7-weken oude baby naar California ver
trokken.
Pieje wist geen raad van het lachen. De kar
bouw scheen het ook wel leuk te vinden,
want die begon hoe langer hoe harder te
loopen. De arme Chinees kon niet uitwijzen
dus moest hij zorgen voor te blijven
daarom zoo hard loopen als hij nog
gelopen had. Pietje viel bijna van de kar
bouw, door gekke sprongen die het dier
maakte.
Te Bajkot, een stad in Kathlwar, heeft een
student het feit herdacht, dat hij vjjf-en-twin-
tig jaar lang heeft getracht candldaats-examen
te doen.
Hij is thans 46 Jaar en werkt harder dan ooit
in zijn streven waarmede hij op 31 -Jarigen leef
tijd begon, om zijn examinatoren te bevredi
gen.
Terwijl vroeger de aristocratische families in
Travancore en Malabar het bezit van minstens
één olifant absoluut noodzakelijk achtten, om
hun stand op te houden, wint thana de auto-'
mobiel hoe langer hoe meer aan populariteit,
met het gevolg, dat de vraag naar olifanten
sterk is gedaald.
In verband hiermede zijn dan ook zeventien
olifanten, die dit jaar waren gevangen, weder
in vrijheid gesteld.
Dit
was:
„Zooiets als gamma’s te leeren op een plano
zonder klank I -
„Dat weet ik niet; ik heb het nooit gepro
beerd.” antwoordde hij en vervolgde: „Het
model van de machine is op mijn eigen kamer.
Neen, niet die in de Victoriastraat,” lachte hü,
behoeft niemand zich te schamen. De blos, door
dezen lach gewekt, is van edelen huize, is de
blos van blijheid.”
en oud-minlsters, de burgemeester
en grooten als prof. dr. Willem
“ChEelberg, eerden hem. Mengelberg sprak hem
zelfs by zijn Jubileum toe. Royaards eerde hem
eertijds: neen Buziau heeft niet over gebrek
aan waardeerlng te klagen.
Hoe zijn .goede keer" in het leven gekomen
is, vertelt Buziau aldus:
of ze was met pikzwart roet bedekt. Ik kon u
doodeenvoudig daar niet ontvangen! Het was
reeds vier uur. toen het gebeurde eH u beiden
moet het mü wel kwalijk genomen hebben.
Maar toch had ik u geen theetafel in stUl
kunnen offreeren, zooals Hugo!”
„Ik stel geen prijs op een theetafel in stijl,"
protesteerde Gwenna en keek het veld rond,
waar ze den eenvoudlgen maaltijd als een
feestdisch had genoten. „Ik hoop niet, dat u
van me denkt, dat ik alleen van die vorme
lijke dingen houd?” voegde ze er aan toe.
HU antwoordde:
„Zoudt u dan mijn kamers in Camden Town
en het model eens willen komen bezichtigen?
U en Juffrouw Long? Het is niet ver!"
„Ik zou dat graag eens willen,” zei Gwenna.
aan een bosje gras trekkend.
Hoe kon hU er toch aan twUfelen. verwon
derde zü zich, dat ze dolgaarne de dingen zou
bezichtigen, die een nieuwe wereld voor haar
zouden openen? O. als hü het maar besefte,
dat het feit, bü hem te zUn. het onmisbare
bestanddeel uitmaakte van die verheffende en
zalige vrijheid, die het idee „vliegen" haar gaf.
Op slot van rekening gaf ze er niet veel om,
dat ze dien middag niet vlogen; want het
voornaamste er van genoot ze; bü hem te zün.
ZU sou daar wel willen blUven, totdat de zon
langzaam achter de haag aan de westaUde
daalde en de madeliefjes in het lange gras
haar kelkjes sloten en zwermen kleine gevleu
gelde schepseltjes boven en om hen zweefden
Zü had niet de minste spüt, dat de monteur
zoo lang wegbleef, om den defecten auto te
de dakpannen, een weldaad ten deel.... Ik aal
't nooit vergeten! In een deel van ons huis,
hoek Keizersgracht, woonde een oud echtpaar,
Vronenbroek was de naam. t Waren heel keu
rige menschjes, die den kost verdienden met
het ophalen van waschgoed. Ergens in den om
trek op de Keizersgracht, secuur aan een boom
gekettlngd, hadden ze een handwagentje staan.
Hoewel ze met hun hebben en houden niet te
koop liepen, zaten ze er blükbaar goed voor;
eer zou je bet tegendeel hebben verondersteld.
Moeder Vronenbroek mocht mU graag. Kwam
ze voor 'n ditje of 'n datje naar den zolder, dan
bracht ze doorgaans 'n appeltje voor me mee
en maakte 'n praatje. Toen ze mü 'n keer bü
de pakken zag neerzitten, vroeg ze mü goMig,
of me wat hinderde. Met tranen in de oogen
vertelde ik haar, dat ik zoo graag weer in m’n
oude stiel wilde gaan werken, maar dat ik geen
geld had om^sU de douane m’n boeltje los te
maken. Toen lei ze haar hand op mUn schou
der en zei: „Zou je met veertig gulden geholpen
zUn?”.... Ik dacht, dat ik t in Keulen hoorde
donderenvéértlg gulden, dat was voor dien
„J heel wtot. En dan van zoo’n eenvoudig
mensch je! Intusschen was zü al weg naar haar
kamertje en kwam even later met het geld te
rug. „Ziezoo," zei ze, „as JU daarmee geholpen
bent, dan is 1 mU al lang goed. Ik vertrouw
t je best toe. Heb je bU tUd en wijle wat over,
dan geef je me d’r wat van terug. Maar je hebt
daarvoor al den tUdl En nou niet meer pieke
ren, hoor!”
jk kon geen woorden vinden om t lieve
mensch te bedanken.... Ze gaf mü ook geen
kans om iets te zeggen, want ze was al weer
weg....
„Den konlng te rijk kwam ik met m’n boeltje
van de douane thuis, pakte boven alles uit en
nc, met de voornaamste dingen om me heen,
realiseerde ik, wat ik op de terugreis van Tunis
in m’n gedachten ai voor elkaar had gekregen.
Op dat oogenbllk is de figuur geboren die later
bekend geworden is als de Hoog-Wel-Zeer-Ge-
leerde Heer Professor Rlkirl, het nummer, dat
mUn groote varlété-succes is geworden!
„Vanaf de waldaad van Juffrouw Vronenbroek
dateert de voorspoed in mUn werk. Toen ik haar
later het geleende geld terug gaf met een ca
deau erbU als uiting van mUn dankbaarheid,
verheugde zU zich hartelUk over den goeden
keer, die er in mün loopbaan gekomen was.”
Het is qen vlot geschreven prettig boek dat
men gaarne ter hand neemt en leest. Zoowel
am de memoires van Buziau zelf als cgn alles
wat daarom heen is geweven. En met zekeren
eerbied herleest men prof. dr. Willem Mengel-
toen
naderden.
nieuwen vriend. En geen wonder!
Wat zUn gedachten hieromtrent waren, kon
ze niet bevroeden. Dit alleen wist ze. dat hü
zich graag met haar onderhield. HU was te
ongekunsteld, om alleen uit beleefdheid zóó
met haar te spreken.
En daarenbovenJa, uit pure intuïtie wist
ze, zonder er in het minst over te redeneeren,
dat met al zijn diepgaande belangstelling voor
zjjn machine hU toch ook van haar hield.
Zooiets als 't geval was met Leslie, wier ken
nis de hare hoog te boven ging. Ja, hü
moest, hU moest van haar houden!
En inderdaad. zü had gelUk. Indien ze zün
gedachten had kunnen lezen, zou ze geweten
hebben, dat hü meermalen den dwazen wenach
koesterde, om zUn vingers eens door die dikke
bruine krullen te halen, om te voelen, of ze
zoo zUde-achtlg waren, als ze er uitzagen.
Boven hen zweefde een leeuwerik, diUvend
op zün wieken en steeds hooger steeg zUn Uefe-
lUk, kweelend lied. (Wordt vervolgd)
geestlgen humor, die weldadig en van onschat
bare beteekente te, doet hU ons onze zorgen en
ons leed vergeten en weglachen, en dit is vooral
in deze tüdsomstandigheden een troost voor ons
allen. HU is daarom een weldoener voor z’n
landgenooten. Allen zün hem daarvoor dan ook
innig dankbaar, en zoowel in Amsterdam, als
Rotterdam en Den Haag, ja, overal waar hü
optreedt, noemt men hem „onze Buus”. HU ia
dan ook onse meest populaire landgenoot. Mo
gen wU hem nog lang behouden.
De 16-jarige Engelschman Walter Baron, die
twee Jaar geleden met eenlge vrienden van hem
op expeditie uittrok door een nog onbekend
gebied aan den Amazonenstroom, is drie maan
den geleden naar zUn vaderland teruggekeerd,
echter als de eenlge persoon van de geheele
expeditie, die nog in leven la gebleven. Walter
Baron heeft onlangs een boek gepubliceerd,
waarin hU op eenvoudige wUze een beschrij
ving geeft van zün avontuurlUke reis door het
Amazonengebied. Het boek is bUzonder interes
sant; Walter Baron beschrUft er in op eenvou
dige, doch spannende en bUna Jongensachtige
manier, hoe hü vier maal aan den dood wist te
ontkomen. Eenmaal is hU met zün vriend, (de
expeditie bestond uit vUf menschen, waarvan
er inmiddels drie waren gedood) in handen
gekomen van een troep Indianen, die de beide
jongelieden met touwen aan een boom hadden
gebonden.
Over de angstwekkende uren, welke de beide
jongens in het Indianenkamp doorbrachten,
vertelt de schrijver het volgende: „Tegen het
vallen van den avond, werden wU. gevangenen,
aan twee wachters toevertrouwd, die echter al
spoedig insliepen. Met alle kracht, welke ik
nog bezat, probeerde fk mü uit het warnet van
touwen los te maken en met succes. Het eerste,
wat ik nu deed; was mUn vriend bevrUden. Ge
lukkig had men hem zUn revolver laten be
houden en nu kropen wU op de beide slapende
wachters af, die wU met him eigen sabel on-
schadelUk maakten. Als bezetenen renden wU
het dorp uit, neerschietend degenen, die ons
den weg wilden versperren....”
4M groote verdienste van Buziau is naar
mUn meenlng hierin gelegen, dat hU in de re
vue eerherstel heeft geschonken aan den lach.
Dese zoo natuurlUke uiting van blUheid en
vreugd werd maar al te dlkwUls beleedigd. De
Izch werd opgewekt door minderwaardige grol
len en laag-bU-den grondsche moppen,
lachte, doch met een blos van schaamte.
-Buziau heeft geleerd, dat het anders kan,
ook in de revue. Aan ontelbaar velen deed hU
kennen het genot van den waarachtlgen vreug-
de-laeh. Voor den lach om wist Buziau zegt
„Toen herinnerde ik mU uit de dagen van al
mUn „artistieke” probeersels een goochelparodie
Ik ging er mee naar Frits van Haarlem, de
eenlge man in dit kleine land, die in zUn dagen
op het gebied van de variété waarlUk groot-
scheepsche opvattingen had. Ik kreeg een enga
gement van vUftlen gulden per dag. En mUn
nummer werd een groot succes, Ja zoo groot,
dat ik op dit nummer contracten kon afsluiten
voor Marseille, Tunis, Algiers, Ja weet ik waar
nog meer. Jammer genoeg, boterde ’t met de
collega's, die er bU betrokken waren, op den
duur slecht. Nee, dat was niet prettig wer
ken.... Het eind van t liedje was, dat we uit
elkaar gingen!
„Dan maar weer naar het lieve vaderland
terug en zien wat het daar zou geven. Onder al
deze bultenlandsche bedrUven door was het
mUn grootste voldoening geweest, dat ik aldoor
geld naar huls had kunnen zenden. Nu, met
het uit-elkaar-vallen van m’n ensemble vOs dat
uit. De hartelUkheld was er thuis niet minder
om geworden. Ze wisten wel, dat het aan mij
niet zou liggen, om weer spoedig te kunnen hel
pen. En nu kunt u op geen stukken na raden,
wat Ik begon, toen ik terug was. Ik promoveer
de mezelf tot.... witter! Nee, dat is geen mal
ligheid. Als ik een karweitje had veroverd, trok
ik In mUn beste pak de deur uit met een kalk-
emmer en mUn witkwast en mUn witte kiel
daarin. Niemand kon zien, wat ik eigenlUk mee
droeg. Daar hadden de menschen ook niks mee
te maken. Deze nieuwe branche lukte aardig.... tijd
er kwam geld In het laatje! En dat was de
hoofdzaak! MUn vrijen tUd brécht Ik door in
een hoekJ3 op zolder. De knutselllefhebberU had
mU Weer te pakken. Ik piekerde veel over mUn
boeltje, dat ik wel uit Tunis had meegenomen,
maar bU de douane had moeten achterlaten,
omdat Ik geen geld meer had voor de inklaring.
En het was een mand vol attributen. MUn
ouders had ik het niet eens verteld, dat zou
hen te veel gehinderd hebben. Het gemis van
dl. spullen verhinderde mU mUn elgenlUke werk
weer op te nemen.
„Toen viel mij op een goelen dag, daar onder
n -
Dezelfde beweging had een liefkoozlng kun-
pch sün, maar de manier waarop hU het deed,
o«d er niets van en haar intuïtie zei haar,
het niet de kleine, zachte, teere. rose
•■Md was. waaraan hu dacht, toen hU zei. dat
het de juiste kromming was. Want zij had hem
in de van aandacht flikkerende oogen gekeken
bU die woorden en terstond de vernederende
ontdekking gedaan, dat hU heelemaal niet
dacht aan het meisje, dat naast hem zat.
^En ze wist waarom. Toornig zei ze bU zK*-
-.HU denkt aan niets, dan aan die oude.
•eelUke machine van hem. Ikik, nu Ja, ik
hMt haar!”
«enige oogenblikken beweglng-
{oos tegen den olmstam geleund, stil als de
boom zelf. Een gedachte had haar als met lam
heid geslagen.
Iets was haar opeens duldelUk geworden
door die plotseling opgekomen pUn van....
Jalouzle.
Ja. nu wist ze het! Wat zU nu gevoelde en
*at zU sinds dagen gevoeld had, dat was, wat
de menschen bedoelden met „verliefd worden.”
.Dit is het geval met mUdacht ze snel
“Mf ontsteld, half verheugd. „En er gaat
Cebeuren wat münheer Swayne besprak aan die
theetafel: Het meisje of de vliegmachine!”
Ze gluurde door de opening In de haag naar
den auto, die hen hier gebracht had cn nu
stilstond aan den rand van den weg; zU keerde
haar gezicht af van den vliegenier, die zUn
püp opstak, terwUl de bladeren dansende
vlekjes tooverden op zUn hoofd en schouders.
ZU bloosde over haar eigen gedachte.
„Het is alleen de vliegmachine, waaraan
zUn hart hangt. HU houdt van mU toch ook
wel een beetje.... Als hU dat ding toch eens
eenlge minuten uit zün gedachten liet. Maar
als hU nu eenmaal niet wil, wel, dan,”
vervolgde zü met echt-vrouwelUke logica
„dan heb ik nog liever, dat hij het over die
nare machine heeft, dan dat hü in het geheel
niet tegen mü zou praten.”
Dan zei ze overluid, kalm, maar met belang
stelling: 4
„O, nu begrÜP ik zoo ongeveer, hoe de krom
ming van den vleugel er uit ziet.”
De nonchalante aanraking van zün hand
voelde ze nog op haar pols gloeien, ofschoon
hü ze reeds had teruggetrokken. ZU zweeg een
poosje en ze toen:
„En wat was dat andere ding ook weer, mijn
heer Dampier? Zooiets van een hoek?”
„O, die dlhedralische hoek, meent u," ant
woordde hU met een trek aan zUn PÜP ,X>at
is de hoek, bekeken van de voorzüde, naar u
toegekeerd. KUk, dat is de vorm Juist weer
gegeven!”
Ter illustratie had hU ditmaal niet haar
hand gegrepen, maar wees met zUn püp naar
Toen de auteurs van het boek bü Buziau
kwamen, zuchtte hü: „als ’t dan niet anders
kan....” Buus is ten slotte bezweken. Hü heeft
verteld alles wat hem aan voorvallen in zün
leven wilde te binnen schieten. En de samen-
stellers hebben de gelegenheid gekregen „om een
duik te doen in den paperassenboel op zün
nsnmrikamertje.
Buziau heeft gevraagd, heel dringend
vraagd: „Doe mü één plezier en maak er geen
zwaarwichtig document van.” De samenstellers
hebben hun best gedaan en er opzettelük naar
gestreefd om aan den inhoud van het boek
een vlot karakter te geven, om het aangenaam
leesbaar te maken voor alle Buziau-vereerders
die tezamen een bonter schakeerlng vertoonen
dan de kleurlgste regenboog.
Een andere minister, Z. Exc. mr. dr. Dec
kers, beeft dit over den kunstenaar geschre
ven:
Mademoiselle Cotillon is door de Stavisky-
en Prince-schandalen een Parüsche beroemd
heid geworden. Dezen „roem” dankt zü aan den
zich thans in arrest bevindenden Parüschen in
specteur van polltie Bonny.
De polltie-lnspecteur, zoo verklaart Mlle Co
tillon, heeft haar afgezet. Dat is reeds Jaren ge
leden. maar Mlle Cotillon heeft den eigenaardi-
gen Inspecteur niet vergeten. Zü werd geheel
geruïneerd, maar tenslotte smaakte zü het ge
noegen. dat Bonny eenlgen tüd geleden niet al
leen uit den politiedienst ontslagen werd, maar
bovendien in de gevangenis geworpen.
Mlle Cotillon moest naar een gelegenheid om
zien. om geld te verdienen en vond deze ook.
Dezer dagen opende zü een delicatessenwinkel
met een klein café. Het geheel is modem Inge
richt en Mlle Cotillon hoopt, dat haar naam ge
noeg aantrekkingskracht bezit, voor een loo-
pende zaak. Nog steeds heeft zU den’ Inspecteur
niet vergeten; Integendeel, zü heeft hem tot een
haver specialiteiten „bevorderd”. Olüver, een
zeer pikante saus door haar persoonlijk bereid,
noemt zü totsch„k Ia sauce Bonny.” Fünproe-
vers verzekeren, dat de smaak Inderdaad pikant
is Of de houding van Mlle Cotillon erg smaakvol
is, is een andere vraag. Maar zü voelt zich hier
door beter gewroken, dan door de scherpste
uitlating.
de lucht.
V-vorm vooi
,En nu. w
meisje aan.lor
trekje van ven
die in hun gedachten steeds P.D.Q. voor hem
en de fiancée voor haar was. ZU was nieuws
gierig. waar ter wereld dat hem zoo dierbaar
schepsel ergens verborgen was. Daarom her
haalde ze
„En nu. wat uw machine betreft, waar werkt
u daaraan?"
„O. het is eigenlUk nog geen machine, be-
grüpt u; het is pas een model. Zooiets in het
klein gemaakt, als bUvoorbeeld een modelletje
van een jacht," legde hü uit. „En dat is
juist de schaduwzUde: een model kan je laten
werken, zooals je wilt, maar zoodra het ont
werp in zün natuurlUke grootte is afgebouwd,
dan begint er gewoonlUk iets aan te haperen.
Een model geeft ncoit de volledige inlichtin
gen aangaande de voltooide structuur. Het
voorziet niet alle moellUkheden; het is nog niet
het werkelUke ding.”
Gwenna dacht: „Zooiets als flirten met
Iemand, die Je niet werkelijk llefhebt!”
dacht ze. maar wat ze werkeUJk ael.
„u zult wel gemerkt hebben, dat die de müne
niet waren!"
„Leslie had het aanstonds begrepen en heeft
het me later verteld.” gaf Gwenna bedeesd toe.
terwül ze een bosje roae klaver plukte en den
geur opsnoof, voordat ze het op haar witte
blouse bevestigde. „Ik vond ook wel, dat het
niet het soort woning was voor een man, die
dingen doet zooals u."
„Dat is nog al hard geoordeeld over Hugol”
„Wel, doet hü dan dingen?”
„Hü is te rük, om te moeten werken, maar
dit neemt niet weg. dat het hem goed zou
doen. Het zou een gedeeelte van zün overtollig
vet abeorbeeren en hem voedsel voor gedachten
geven,” betoogde zün neef, nonchalant de pUP
tegen den hak van zün schoen uitkloppend.
..MUn eigen woning heb ik in Camden Town,
en die is lang zoo mooi niet. Ik heb drie
kamers boven een winkel in schrüfbenoodigd-
beden, twee hokjes, waar ik eet en slaap, en
een ruime kamer, waar Ik de P.D.Q-benoo-
digdheden bewaar en die tevens mün werk
plaats is. Ik kon u onmogelük daar dien Zondag
ontvangen."
„En waarom niet?” vroeg Gwenna scherp,
want ze was weer Jaloersch geworden. Het
Juist, of die fiancée hem gezegd had:
„Ik wtl haar hier niet hebben."
«^Waarom niet? Wei. omdat op het laatste
oogenbllk, dat ik de toebereidselen voor de
aan het maken was,” hier schudde hü
grinnikend het blonde hoofd, „een regen van
uit den schoorsteen in de kamer viel!
Alles zag er ontzettend uit! Geen handbreedte,
e gebroeders Frajellini, die pas in Ne-
T Jderiand zün opgetreden: Paul, Francois en
Ly Albert, hebben hun boek, Grock heeft
1 sjjne memoires geschreven, thans heeft ook onze
poote clown, Buziau zün schriftuur. ZUn
1 clownsgelaat met rooden pomperhikkelneus
I grijnst ons tegen op het titelblad van een
^Historische levensfilm van den kunstenaar van
den lach”. SchrUver van het scenario is J. B.
de Oou, regie voerde H. Hermans, de montage
vas toevertrouwd aan O. van Palland en uit
geefster is de N V. Roman-, Boek- en Kunst
handel te Amsterdam.
Korte karakteristieken zün mede opgenomen
over den kunstenaar van Z. Exc. den Minister
van Onderwüs, Kunsten en Wetenschappen, mr.
H. P. Marchant, prof. dr. W. Mengelberg en
andere autoriteiten en kunstenaars. Ruim 60
foto's en teekenlngen verlevendigen den tekst.
Opgenomen to os. onze geestige plaat van Her
man Moerkerk, waarbU Buziau op t tooneel
tegenover Crisis in de zaal Is geplaatst. Verder
zün opgenomen teekenlngen van Spier, Kemper,
Heskes, Relnard van Vlümen e. a. naast tal
rijke foto’a
Buziau moet in het dagelüksche leven een
^«UcsMie’' zün, zoo wordt verteld. ZUn boek
vormt dan ook niet in hoofdaaak züne memoi
res. Wat Buus zelf vertelt over zün leven en
werken beslaat enkele bladzUden. Maar de
samenstellers van het boek hebben heel wat
aardigs en wetenswaardlgs over hem vergasu-d.
Zoodat de honderden bewonderaars van Neer
land» grootsten clown gaarne dit boek zullen
ter band nemen en lezen. Ze zullen het eerst
doorbladeren, de leuke prentjes beküken om
vervolgens grepen te doen in het rüke tooneel-
leven van onzen fameuzen variété- en revue-
kunstenaar.
Zoo'n boek is verantwoord, want een kunste
naar als Buziau heeft zün eigen beteekenis
voor ons volk. Minister Marchant heeft hem
juist neergeschreven als volgt:
Aï A DAAïMÜ’Q °P dn bUd rlJn «ngevolge de verzekertngsvoorwaarclen tegen E* 7^0 levenlange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 Ml een ongeval met OCfl bjj verlies van een hantz
/Al sl Ti VZl A 1 7| Ui O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen 1 «JVe** verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen E vU«“ doodeUjken afloop I «dQVa** een voet of een oo«
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Intusschen hobbelde Pietje maar verder op
die karbouw, door den donkeren nacht. Hü
WU. want hü dacht, dat hü morgen al
weer bü vader en moeder zou zUn. Zü sloe
gen nu een heel smal boachpaadje In, waar
de karbouw maar nauwelUks loopen kon.
Maar wat er toen gebeurde?!!
oen Phil Errol van zün oom dien brief
kreeg met het lot er in voor de groote
Delhlpaardenrennen. waren we in de
buurt van Achter-Indié. Hij en ik waren twee
de officier op een schip voor de wilde vaart.
Dat was wel niet zoo aangenaam, maar er werd
veel meer verdiend en het reizen was veel avon-
tuurlüker. Phil's oom had er een afzonderlijk
briefje bü gedaan, waarin hü schreef dat hü
het lot goed moest bewaren, want dat de hoofd
prijs 30.000 pond bedroeg. De goeie man vergat
echter er bü te melden, dat er duizenden nie
ten waren en daar Phll nog nooit in een loterü
gespeeld had. stond het bü hem als een paal
boven water, dat hü die 30.000 pond zou win
nen.
Wei tien keer per dag begon hü met de woor
den: „Als ik die 30.000 pond heb, dan doe Ut
dit of dat." We konden t op t laatst büna niet
meer aanhooren. In elk geval stond het bü hem
vast, dat hü het zeemansleven vaarwel ging
zeggen.
„Als je rük bent, heb je eigenlUk pas in de
gaten hoe hard Je voor die paar onnoozele
pondjes moet werken.” zei hü op een avond
tegen me.
„Maar kerel, het te toch heelemaal nog niet
gezegd dat je die 30 mille wint, je kunt ook
een kleineren prüs trekken en zelfs niets, als Je
een beetje ongelukkig bent.”
Hü lachte me vierkant uit. „Onzin!” riep h(J
vroolük. „Als JU hetzelfde gevoel had als ik
zou Je ook wel anders praten. Ik garandeer Je
dat Ik dien hoofdprijs win.”
We lieten hem eindelük maar in dien waan,
want hü was er dol gelukkig mee.
Des morgens aan t ontbijt begon hü met te
vertellen dat hü het geld tegen vüf procent bü
een bank zou zetten en dan rustig van z'n rente
ging leven. Bü de lunch verkondigde bü hard
op. dat hü er een bioscooptheater van liet bou
wen. omdat de menschen films slikten als dop
erwtjes en des avonds bü *t diner richtte hü een
schoonheidssalon voor dames op, omdat er met
de vrouwelüke üdelheld een massa geld te ver
dienen was. Toen we 's avonds naar kooi gin
gen, vroeg hü me wel tienmaal naar de kansen,
welke hü zou maken, als hü van 1 geld een
reusachtig hoenderpark op touw set te. Ik liet
hem maar praten: meestal redeneerde hü nog
door over z'n kippen en kuikens, als ik al lang
in slaap gevallen was.
Het nieuws van het Sweepstake-lot was na-
tuurlük als een loopend vuurtje over 't schip
heen gegaan, temeer daar Phil aan iedereen,
die het maar hoeren wilde, van z'n onmetelüke
rükdommen vertelde. Eenlge weken later kreeg
hü van z'n oom een schrüven met de mede-
deeUng het briefje vooral niet te verkoopen.
daar hü vermoedde dat het nummer van z'n lot
tot het favoriete paard behoorde, dat als twee
de was aangekomen.
Direct ging Phil naar z’n hut om te zien of
het Juist was- en even later kwam hü. 't Sweep-
stakelot boven z'n hoofd zwaaiend, naar boven.
„Wat heb ik Je gezegd. Ralph?” riep hü In
vervoering; „watneb ik Je gezegd? Het te zoo,
ik heb de 30.000 pond. Ik ben schatrük! Ik fuif
de heele schuit op bier! Vooruit Jongens, haal
op, al het bier dat Je vindt I”
.Kerel," waarschuwde ik. „bedenk toch dat
het geld nog niet in je bezit is. Er kan nog van
alles gebeuren. Het paard kan struikelen of
niet uitkomen; er kunnen nog honderd onver
wachte dingen plaats vinden, waardoor je lot
niets waard wordt. Wees dus verstandig
Maar hü w IJ d e niet verstandig zün. Ik ging
dus naar boven om de wacht af te lossen In
middels gaf ik den derden officier ortUr den
gang van zaken goed in 't .oog te houden en
vooral niet meer dan een bepaald aantel fles-
schen bier te laten aanrukken. Ik kende Phll
en wist dat z'n vrügevlgheld geen grenzen ken
de, als hü maar een beetje geld op zak had.
Dat bleek den volgenden dag. toen hü iedereen
tracteerde, dien hü op z’n weg ontmoette. Het
loterübrief je droeg hü nu steeds op zak. „want,”
zei hü. „ik ben overtuigd dat ik een geluks
vogel ben en dat ik het altüd bü me moet dra
gen, wil er de hoofdprijs op vallen.”
Er werden, dat spreekt van zelf, heel wat
grappen over hem onder de bemanning ver
kocht, maar dat liet hem onverschillig. Twee
dagen later gingen we voor DJungelpoer ten
anker en daar kwam, diep in den nacht, het
bericht. Zelfs onze kapitein, overigens een kalm
mensch, had z'n nieuwsgierigheid niet kunnen
bedwingen en was met de andereléHtej» den te
legrafist gaan staan, toen de nieuwsberichten
werden doorgegeven. Een algemeen gejuich
weerklonk en iedereen deed aan de vreugde
mee. Phil's nummer had de 30.000 pond ge
wonnen; z'n voorgevoel had hem dus niet be
drogen. Hü zelf sprong als 'n idioot in 't rond
en zwaaide boven z'n hoofd het waardevol
stukje papier.
„Heb ik Je 't niet gezegd, Ralph? Nu zün
Jullie vanavond allemaal m’n gast en tracteer
Ik niet op bier, maar op whisky."
BU de vorige tractatie had ik niet mee willen
doen, maar nu zorgde ik ook m’n portie te krü-
gen en Uc. moet tot m’n schande bekennen, dat
ik niet meer wist waar ona schip ophield en
waar de zee begon. Het was voor mü allemaal
schuit of allemaal zee en we stelden ons aan
als gekken. We kregen het hoe langer hoe
warmer en toen we eerst het boordje en daar
na de knoopen van onze uniformjas hadden
los gemaakt, trokken we deze tenslotte heele
maal uit en wierpen ze in een hoek van het
dek op een hoop. Phll werd hoe langer hoe utt-
getetener en tweemaal stuurde de kapitein ons
cm een boodschap met verzoek toch niet zoo'n
beidensch lawaai te maken. Het hielp echter
niet veel. Op een gegeven oogenbllk kwam Phll
met een pot carboleum aandragen, met het
n: do
de Ne-
Ct. en
K»r de
Ct. het
„Menig Nederlander te weinig ontvankelük
voor humor. Men moet veelal ervaren, dat hu
mor wordt vereenzelvigd met gebrek aan ernst.
Dit is een bedenkelüke vergissing. Juist wan
neer wü leven onder moellüke omstandigheden,
to bet meer dan ooit noodzakelük, onze zin voor
hunor niet te verliezen.
J3e grote verdienste van Buziau te, dat hü
de zin voor humor levendig houdt. Wie zün
kunst begrüpt, weet dat hü. boe ongelofeUJk
het sommigen moge schünen, een ernstig
man te.
Jh hü geeft ons een humor van hoog ge
halte Hü te kunstenbar. HU zoekt nooit de
minderwaardige grappigheid, die in schuine
dubbelzinnigheid bestaat. HU speculeert nooit op
■gere IpstlnQten van xün hoorders. Daarom
uzteu een kostelük type, aan wten ons volk
heeft te danken. ZUn unieke talenten ver
dienen onze hoge waardering. Onze waardering
«toet te groter zün, omdat wat hü ons geeft, zün
eigen schepping te.
.Mocht hü ook de zure Nederlanders weten
te winnen voor zün kunst!”
voornemen ons in negers te veranderen. Wie
het deed, kreeg een flesch whisky cadeau. Bin
nen een half uur leek ons schip wel een ne-
gerdorp. Alles kreeg een kleurtje en het zou
een fantastisch gezicht zün geweest voor ieder
een, die ons op dit oogenbllk met een bezoek
zou hebben vereerd.
„Ik betaal alles,
Phll.
Nadat de pret uren lang geduurd had en
allen door het dolle heen waren, smeten we
al het gebruikte vaatwerk overboord en maak
ten we aanstalten om naar kooi te gaan. Phll
Errol pakte nog het hoopje uniformen op en
smeet dat de flesschen en kommen na. Hü
beloofde ons, on-
der het maken
ten volgenden
dag. als we in StaRe-lOt
DJungelpoer aan
land gingen, voor
