den dag
aeïAaal
aan
Met twee kameraadjes op avonturenreis
I
Gidsen van Rome
het Vaticaan
en
H
I
F 250.
F 750.
H
den telefoon-abonné's zoo prettig mogelijk te
maken, hierbij de verfijndste methodes toepas
send van de vindingrijkste „raadsel-ooms" der
volksbladen.
I De inbreker
moeoer. euiur,.
wat ik zegge wil,
zorg maar, dat
DONDERDAG 6 JUNI 1935
Buchan
Gouden'stem
Laatste tocht der Do-X
Een witte Sahara
Nieuwe autobussen
3
Mysterieuze inscripties
in de Sahara
De koningin van Tristan
da Cunha
Van tyd tot tyd deelt zy
klappen uit
GEEN DORRE, DROGE
OPSOMMINGEN
I tot werken door
beenen of beide oogen
MJ verüea wan een bana
mz voet at een mk
„Glazen millionnair”
U» het vaderlijk huis”
DOOR BERTHA RUCK
Een by zond er goed geplaagd
werkje van Mgr. J. O. Smit
en dr. R. R. Poet
AT T U A P ANNÜ’Q mt bl*d 0111 m&e*olge.<le verzekeringsvoorwaarden tegen E* MJ levenslange geheels ongeschiktheid
/Al sl «r« rLDV/li 1 w X-4 O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen 1 f o** verlies van belde armen, belde beenei
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I. als je
nog.
In
Zacht fluisterde ae: Ais je ui onder water
(Wordt vervolgd).
I
kombuis en daar moest Pietje voor straf
een heele bak bol uien schoon maken.
het boek bü
bruikbaarheid
De kok kwam het eerst weer boven. Direct
ging hü op soek naar Pietje dien hü ervan
verdacht, de hand in het spel te hebben ge-
gehad Hij vond hem over de reeling staan
kijken. „Haaaa, schavuit.” bulderde de woe
dende man. ..Daar heb ik je. Ga maar eens
gauw mee dan zal ik je leeren om bananen
schillen op dek' neer te gooien." Hoe Pietje
ook betoogde dat de kok het zelf gezegd had,
bet gaf niets. De kok nam hem mee naar de
et bestuur der Engelsche posterijen
waaronder ook de telefoon ressorteert
is er sinds 'n jaar of twee op uit het
Het waren er wel zestig! Al heel gauw be
gonnen zijn oogen te tranen alsof hij groot
verdriet had. Juist dacht hij er over om er
maar mee op te houden toen de deur op een
kiertje open ging en Wletje met' een kom
metje water voorzichtig binnenkwam.
Ryan
kleine
engeltje en
deze
ty-
In New York overleed dezer dagen de million-
naii Kendal, bekend onder den naam van den
„glazen MUlionnair".
Kendal had op twlntigjarigen leeftijd bij een
sportoefening twee ribben gebroken; nauwelijks
hersteld viel hij van het paard en brak zijn lin
kerhand. Door deze snel op elkaar volgende on
gelukken raakten de hersenen van Kendal in de
war; hij werd bezeten door het idee fixe, dat
zijn lichaam zoo broos was als glas.
Sinds 1911 nam deze waanideee voortdurend
krasser vormen aan. Om zich voor de gevaren,
die hem van'wege zün broosheid dreigden, te
beschermen, liet Kendal een huis bouwen, waar
van de wanden en vloeren met gummi bekleed
waren. Op alle meubelstukken en op de kanten
daarvan waren luchtkusaens bevestigd.
Wanneer hij uitging, moest hij n’importe welk
jaargetijde het was, door zijn kamerdienaar in
een gewatteerde jas gehuld worden, die hij al
leen thuis uittrok. Kendal at uitsluitend van
gummiborden ook zijn auto was van binnen
met een dikke laag watten bekleed.
zijn, aangezien Hollywood voor gouden stemmen
meer betaalt dan de Postmaster General. En
de „Volmaakte Telefoon Abonné" zal weldra
..binnen" zijn door al de artikelen die hjj voor
Zondagsbladen schrijven mag over den gouden
standaard. Indië, een luchtconventie, Wimble
don, Latijn of geen Latijn op de openbare scho
len. Engeland als toeristenland, godsdienst en
wetenschap.
v
Ik weet niet wat gjj in Holland denkt, wan
neer het weer in Mei Is zooals wij het nu een
paar weken lang gehad hebben, aldus verzucht
onze Londensche correspondent. Maar wij, in
Engeland, denken aan Buchan Alexander
Buchan. Beginnen wij in de eerste helft van
Mei te rillen, stoken wij dag in dag uit onze
haardvuren ofschoon het om negen uur in den
avond nog lléht is. zien wij het jonge groen
weer inkrimpen, en de bladen van de heesters
bruin worden, vermoord door de nachtvorst
dan zeggen wij Buchan”, en schikken ons fa
talistisch in het onvermijdelijke.
Wij beschouwen Buchan bijna als den „uit
vinder” van de koude periodes, waarop Mei
ons pleegt te onthalen. Dit is overdreven. Maar
hij is er dan toch de ontdekker van. En hij
beeft het nooit zoo kwaad bedoeld.
Deze Schot was geen weer-profeet. Maar in
meteorologische kringen was hij bekend door de
vergelijkingen die hij maakte tusschen de feite
lijke weersverschijnselen en de oude ..lore” van
het weer. Het was een soort wetenschappelijke
knutselarij, maar de resultaten waren belang-
rijker dan men vermoedde toen hij In 1907 (ge
durende een van zijn eigen „koude periodes")
tamelijk onbekend stierf. Het zou twintig jaren
duren alvorens zijn naam bekend werd bij het
publiek. In 1927 en 1928 werden in het Parle
ment debatten gehouden over het vaststellen
van een „vasten datum voor Paschen". Een der
voornaamste bezwaren welke, ook door de re-
geering. te berde gebracht werden was dat tus
schen 9 en 15 April (de periode welke voor den
„vasten datum” genoemd werd) meestal Bu
chan's „Tweede Koudeperiode" woedde. De wet
werd ten slotte aangenomen, doch zal niet in
werking komen alvorens Rome en de andere
Christelijke kerken tot het instellen van een
vasten datum besluiten.
mate
aan de
gezicht
In de laatste dagen der maand Mei heeft
het in de onmetelijke Sahara nogal gespookt.
Ontzettend waren de sneeuwstormen, welke
over de zandvlakten woedden, hetgeen iets
wonderbaarlijks is, als men weet, dat de maand
Mei in de Sahara meestal ondraaglijke hitte
brengt. De bjjgeloovige Arabieren zagen in den
sneeuwval een onheilspellend voorteeken van
groote dingen, welke zouden gebeuren. Talrijke
schapen zijn in de koude nachten doodgevro
ren, ook hun herders werden dood gevonden.
Lang bleef de Saharasneeuw echter niet lig-,
gen, want nauwelijks wierp de zon haar eerste
stralen over de zandwoestijn, of de sneeuw smolt
in enkele minuten tijds. terwijl het sneeuw
water al spoedig door den drogen grond werd
opgezogen.
keek toe en kon niet nalaten, den
losbol en zijn werk met bewondering
te slaan. Zóó zien vrouwen mannen
aan het werkeen harde karwei,
ze in zweet of stof verrichten, en die
tegelijkertijd hun hersens en spieren op de
Het is thans op zoek naar het „Meisje met
de gouden stem” dj. de telefoonjuffrouw,
wier klankrijke stem het duidelijkst en wellui-
dendst aan 't andere eind van den draad waar
neembaar is. Tegelijkertijd zal de „volmaakte
telefoonabonné” opgespoord worden.
Aan elk telefoonbureau met meer dan 50 en
hoogstens 250 abonné's zullen de beambten één
„volmaakten abonné" uitkiezen, en verder: aan
bureaux met hoogstens 1000 abonné's 2 „VA.’s”;
aan bureaux met hoogstens 2000 abonné’s 3
„VA.’s”; aan bureaux met hoogstens 5000
abonné's 4 „VA.’s”: aan bureaux met meer dan
5000 abonné's ‘5 „V.A.’s".
De namen der uitverkorenen zullen opgezon
den worden naar het hoofdbureau der Poste
rijen te Londen, dat vervolgens een .all-Eng-
land" wedkamp zal houden. De held of heldin
die de zegepraal behaalt zal uitgenoodigd wor
den om in Juni aanwezig te zijn bij de .finale”
van den Gouden Stem wedstrijd te. Londen met
vergoeding van eerste klasse reis en volledige
verblijfkosten.
Hij (of zij) zal zitting hebben in een „jury”
van vijf personen, samengesteld uit bekende
personen uit de wereld der letteren, der too-
neelspelers en den handel. Ondertusschen
hebben provincie-gewijs de wedstrijden 'van de
„Meisjes met Gouden stemmen” plaats gehad;
de „seml-finaUsten" komen in de King George
V-Hall van het Londensche hoofdpostkantoor
bijeen om ten overstaan van bovengenoemde
jury den eindstrijd te leveren. De elnd-over-
winnares (met de gouden stem) en de „vol
maakte abonné" (die voornamelijk beoordeeld
wordt naar zijn toeschietelijke hoffelijke tele-
foonmanieren) worden ten slotte gehuldigd, en
krijgen eereprijzen.
In een communiqué deelt het bestuur der
Posterijen mede, dat deze groote wedkamp ge
houden wordt omdat het voor den goeden gang
van den dienst vooral noodlg is dat samen
werking heerscht tusschen telefoonbeanabten en
publiek. Een duidelijke goed verzorgde stem
voorkomt veel prikkelbaarheid bij den abonné;
aan den anderen kant werkt hoffelijkheid der
abonné’s zeer gunstig op de stemmen der
telefoonjuffrouwen.
Wij nemen gaarne aan dat dit waar is. Alleen
vreezen wij dat de telefoondienst zijn .Juf
frouw met de gouden stem” weldra kwijt zal
houden, veel beter gaan. Dan geen traantjes
komen! Dikke man mij niet mogen zien.
Daag! En weg was ze weer. Pietje volgde
haar raad op en ja, het was een heel goed
middel. In 'n wip was Pietje met den heelen
bak klaar en bracht hem naar den kok, die
hem plagerig vroeg: Heb je lekker gesjimpt,
joggle? Maar Pietje gaf geen antwoord en
rende de kombuis uit, naar Wletje toe, die
hjj bjj den hofmeester vond.
„Hier, pak an,.... nee. nou geen gezanik
dat ken ik voor een arreme drommel nog wel
missen.nee. leg nou niet te klessen. je houdt
Sinds gerulmen tijd verwekten merkwaardige
rotsteekenlngen van dieren en menschen. raad
selachtige figuren, cirkels, kwadraten, kruisen,
strepen en punten, die men in de Sahara ge
vonden heeft, de belangstelling van reizigers en
onderzoekers. Men deed deze ontdekking op
verschillende plaatsen over een afstand van dui
zenden kilometers. Er waren 500 van dergelijke
rotsteekenlngen gepubliceerd en de Italiaansche
expeditie van het vorige jaar beef ter nog 220
stuks aan toegevoegd, zooals „Die Umschau"
mededeelt. Ieder was t er over eens, dat het hier
om een teeken-taal ging, doch men kon het ge
heim niet onRaadaelen. De oplossing was daar
om zoo moeilijk, omdat de steenen. waarop de
teekeningen aangebracht waren, in ouderdom
zeer van elkander afweken Sommige konden
naar den graad van verwering ongeveer 2000
jaar oud zijn, terwijl het bij andere scheen alsof
ze pas ingegrift waren.
Er leeft in de Sahara een Berberstam, de
Toearegs. Dat zijn nakomelingen van de oude
Normldiërs; zü spreken naast de algemeen»
Arabische omgangstaal ook nog de oude, oor
spronkelijke Berbertaal. die zij zelf nog kunnen
schrijven. Met een harden steen of de punt van
een dolk worden de teekens van deze oude taal
op dezelfde manier in de rotsen gegrift als hun-^
voervaderen dit voor 2000 jaar deden. „Tifinagh"
heet dit schrift bij hende vertaling van dit
woord luidt: letter.
De vrouwen zijn de schrijfkunst het beet
machtig, en de taalvorschers zijn dan ook bij
het vervaardigen van woordenboeken en gram
matica’s het meest door haar geholpen. Ten
slotte is men er na veel pogingen in geslaagd
de telkens terugkeerende teekens als letters van
een alfabet te ontraadselen.
Uit de vertaling van de inscripties bleek, dat
het grafopschriften waren, verder aanteekenin-
gen van den stamboom van een stamvorst ot
soms ook een soort wegwijzer voor de volgende
karavaan. Zelfs verhalen deze steenen van
■s menschen persoonlijke wederwaardigheden.
er ook wei van houden. En wat ze met andere
mannen bedoelde, was eigenlijk: alle mannen
samengevat in één man, Paul Dampier. De
anderen bestonden slechts vaag en ze gaf zich
ook geen rekenschap, dat, als ze hem niet ont
moet had, zij mogelijk wel op den jongen
Pieter Ryan verliefd zou zijn geworden. Na
eenigen tijd had hij haar gezegd, hem gewoon
weg Pieter te noemen. Zij weigerde. Hij drong
aan: „Ik zou alles voor u willen doen. Indien
u mij deze gunst zou willen bewijzen.” En
Gwenna had geantwoord: „Goed dan. als ik
ooit heel erg uw diensten noodlg heb, dan zal
ik er aan denken."
„En kan ik werkelijk nu niets voor u doen?”
was zijn verwijt op den toon van een echten
flirt, die soms meer verteederend kan klinken,
dan de welgemeende uiting van een verliefde.
Een zweem van dien fllrtklank was ook in
Gwenna’s toon gekomen dezer dagen. Ja. half
onbewust had zij veel geleerd van Pieter Ryan.
„Zeg. juffrouw Gwenna, hoor eens!”
Het roest-kleurige hoofd van Ryan piepte om
de deur der vleugelafdeellng waar Gwenna.
alleen zijnde, bezig was, om uit een groot blik
haar pannetje met gom te vullen.
„Kom eens, eventjes maar."
„Te druk. Geen tijd!” zei Gwenna kortaf.
..Niet heel, heel eventjes, om te kijken, hoe
behendig ik het zal klaar spelen, om Dam
pier's machine van den vrachtwagen af te
laden?”
In een wip zette Gwenna pan en blik neer, en
kwam met haar .schort voor, in den frisschen
vind en den zonneschijn ran da binnenplaats,
De bemanning van de K XVm heeft op haar
wereldreis heel wat gezien. Vooral op ’t eiland
Tristan da Cunha, gelegen in den Zuidelijken
Atlantischen Oceaan, zijn voor de vreemdelin
gen nog een massa rariteiten. De ongekroonde
koningin van dit land is de 24-jarige Prances
Repetto. voor wie iedereen op het eiland het
grootste ontzag heeft.
Frances Repetto is een vrouw, die altijd op
het eiland heeft gewoond. Toen zij zeven Jaar
oud was. stierf haar vader en werd zij tot ko
ningin van Tristan da Cunha uitgeroepen, of
juister gezegd: als zoodanig beschouwd. Zij
huwde het vorig jaar. doch reeds enkele maan
den na haar huwelijk verdronk haar echtge
noot in een rivier, tijdens een vischvangst.
Sedert dien regeert Prances Repetto geheel
alleen over het eiland en zelfs de meest woeste
bewoners zouden haar niet durven tegenspre
ken of beleedlgen. Zoo een van haar stafbe-
dienden het waagt, brutaal tegen de vorstin te
zfjn. dan geeft zij hem eenvoudig een draai
om de ooren, ofwel zij stampt zoo kwaadaardig
met haar kleine voetjes op den grond, dat de
ruzie al spoedig wordt bijgelegd.
De Noorsche woudjager Lars Christensen
heeft nog niet lang geleden een onderhoud met
koningin Repetto mogen hebben. De typische
bijzonderheden, welke de koningin over zich
zelf en haar eiland vertelde, heeft de reiziger
opgeschreven in een interessante reisbeschrij
ving.
stoelen of banken te steken. Hij bepaalde zich
niet tot bewonderende blikken. Voordat er een
week voorbij was. had hjj Gwenna ingelicht,
dat zij een groote weldoenster was, om zoo iets
heerlijks als haarzelf'te brengen in die smerige,
olieachtige, nare werkplaatsen; en dat hU het
eeuwig Jammer vond, dat een meisje met sulke
mooie, lieve vingertjes die vieze vernis'' han
teerde; en dat hij zich grootelijks verbaasde,
dst zij niet aan het tooneel gegaan was.
.,Ik ben niet aan het tooneel gegaan, om
dat üt niet kan tooneelspelen.” antwoordde
Gwenna eenvoudig.
„Maar dat heeft er heelemaal niets mee uit te
•taan.” riep de Jongeman vrooliJk uit ,,A1 wat
die actrices te doen hebben, is slechts: mooi te
*ün. En daarin spant u de kroon I"
„O. wat een nonsens, mijnheer Ryan!" zei het
meisje, meer in haar schik dan ze zelf wilde
bekennen, terwijl ze het gekrulde kopje fier
ophief als een goudbruine tulp op haar stevigen
■tengel.
„Neen, ik dank u wel, ik wil niet aan het
tooneel.’*
Maar het is ook een genoegen, zoo schrijft
onze Romeinse he correspondent. Want een gids
oogst een weerslag van de vreugde, die de door
hem gegidste reizigers smaken. Hü oogst soms
ook een ietwat ongeproportioneerde dankbaar
heid. alsof hjj den Palatün en het Colosseum
expresselijk zelf gemaakt heeft. En dat is ten
slotte toch goed. Want wat is een monument
zonder toeschouwer ot een toeschouwer zon
der monument? Zij zijn op elkander aange
wezen en het is de gids, die hun bestemming
verwerkelijkt. Men kan hem dan ook, wanneer
hü zün kudde langs een verborgen weg on
verwachts voor een verrassend schouwspel zet,
even quasi-bescheiden zien glimlachen als een
beeldhouwer bü de onthulling van zün werk.
Ik heb daarom altüd gedacht, dat het een
genot moet zün een reisgids te schrüven. De
schrüver van een reisgids vermenigvuldigt zich;
hü kan honderden tegeHjk onder den arm ne
men en dan een naar de grotten van Sint
Pieter brengen, terwül hü met den ander langs
de Via Appia wandelt. En als de gids goed is.
zügen hun zegeningen voortdurend als een wel
dadige regen over hem neer. Baedeker, de her
der der volken, verdient ongetwüfeld een stand
beeld op elk spoorwegknooppunt.
Rome is natuurlük. ook de bakermat van de
geschreven reisgidsen. De eerste dateert van
omstreeks het Jaar 800 en is kort en weten-
schappelük, maar dan volgen spoedig de gid
sen vol wonderbaarlükheden. die dan ook de
„wonderen van Rome" heeten. Zü vertellen
vaak meer legenden dan geschiedenis. Het
ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius, dat nog
altüd op het kapitool stond, wordt het beeld
van een boer, die den koning bü zün „be
hoefte" verraste en gevangen nam. In den
gouden kogel boven op de Vaticaansche obelisk,
zoo zeggen zü, rust de asch van Caesar, die van
daaruit nog de wereld beheerscht. En zü ver
tellen van de zeventig standbeelden der vol
keren, die op het kapitool stonden, elk met een
balletje om den hals, dat begon te rinkelen
als het volk in opstand kwam..
Van een modernen reisgids verlangt men op
de eerste plaats, dat hü precies is. De jaar
tallen, die hü vermeldt, de hoogte van de
torens en de lengte van de wegen, de prüs
van de huurkoetsjes en de openingsuren van
de musea moeten sluiten als een bus. De mo
derne reisgidsen gaan dan ook meer en meer
op een spoorboek gelijken; zü bieden dorre op
sommingen van zakelüke gegevens en uiten hun
geestdrift, of de geestdrift die zü van de
lezers verwachten, op zün hoogst nog door
één of twee sterretjes tusschen den tekst.
En dit is mJ. een gebrek. Het geluk van het
reizen bestaat niet in een vermeerderde zaak
kennis. maar in de verwondering en de be
wondering. De reiziger heeft daar recht op en
de gids moet hem daartoe helpen, door niet
enkel een mechanische opsomming te geven
van de wetenswaardigheden, maar althans met
een enkel woord ook zün gemoed te openen
voor het wonder.
Ik vind dat de gids van Rome, die door
mgr. J. O. Smit en dr. R. R. Post is geschre
ven, in dit opzicht büzonder goed geslaagd is.
De schrüvers hebben, trots de dichtopeenge-
drongen stof en bü alle volledigheid en precisi-
teit. toch den toon van het spoorboekje weten
te vermüden en er iets menschelüks. iets har-
telüks in gehouden. De illustraties werken
daartoe mee en door deze beide factoren vormt
het boekje ook een reisherinnering, waarin men
thuis nog eens kan nabladeren wat men heeft
beleefd.
MJ. is dit een waardevolle eigenschap, die
een evenwaardige practische
en betrouwbaarheid gunstig
van andere gidsen onderscheidt. Ik meen dan
ook, dat de schrüvers goed zouden doen, bü "n
nieuwen druk dit karakter nog sterker tot uit
drukking te brengen.
Een andere gids, die allang op mün schrüf-
tafel ligt om een reisgids te recenseeren
moet men hem niet lezen, maar beproeven
gaat -van een gansch ander gezichtspunt uit.
Het is een gids van het Vaticaan, geschreven
door den secretaris van bet Govematoraat
(men zou kunnen zeggen den gemeentesecretaris
Maar sinds 1929 kent men Buchan, en het is
merkwaardig dat vóór men aan dezen weten-
schappelüken ploeteraar dacht. Met veel min
der gekenmerkt scheen te worden door die
koudeperiodes, welke als „laatste stuiptrekkin
gen" van den winter zün. Ze zullen er de
meeste jaren wel geweest zün. maar men schonk
er niet al te veel aandacht aan. Maar wanneer
er sinds 1929 in Mei een gure dag aanbrak,
dan jammerden wü: „O, daar is Buchan! Wü
zün er voor minstens een week bü-’’
En wü waren er voor minstens een week bü
Suggestie speelt ook hierbü een belangrüke roL
Wü kunnen het weer niet anders maken dan
het is. Maar veel hangt toch af van de manier
waarop wü op het weer mooi of leelük
reageeren.
In de groote steden van Italië heeft men
proeven genomen met zeer moderne en tevens
zeer omvangrüke autobussen, welke de .D-trein
der automobielen" worden genoemd. Deze bus-
sen bestaan uit twee wagens, een tractor en
een aanhangwagen, welke ongeveer even groot
zün en vlak achter elkaar zün gekoppeld. De
belde wagens kunnen 120 passagiers tezamen
bergen. De deuren der wagens worden auto
matisch geopend en gesloten, zoodra de motor
zich in beweging zet. De bussen kunnen een
snelheid van 100 kilometer bereiken.
Wanneer de proeven met deze machtige
autobussen succes hebben, dan zal men ook
eet- en slaapwagens in deze automobielen bü-
voegen.
der Vaticaansche Stad) Leone Gessi en geti
teld ,J4ella Casa del Padre", dl. „In het Vader -
lük huis." Het is bet omstandig verhaal van
een bezoek, dat twee kinderen aan het Vati
caan brengen, gegidst door hun vader en door
diens vrienden, die zü er ontmoeten. Hier zün
het werkelijk de wonderbaarlükheden van het
Vaticaan, door klnderoogen gezien. Maar het
origineele van dit boek is. dat Aet tegelük een
heelen cursus vormt in kunstgeschiedenis,
kerkgeschiedenis en apologie.
De vrienden, die papa ontmoet en de familie,
bü wie zü logeeren, vóeren voor de ooren van
de twee kleinen lange en wijze gesprekken.
Een .monseigneur”, een „commandeur" en een
„ridder” in Italië noemt men dengene. die
een lintje heeft, ook in het dagelüksche leven
„ridder" geven hun kennis en hun persoon -
lÜke opinies en herinneringen ten beste aan
de jeugdige toeschouwers, zoodat om de monu
menten en kunstwerken heen de heele betee-
kenis zich afteekent. In zün typisch Itallaan-
schen trant heeft dit boek de verdienste, dat
het zich geheel los gemaakt heeft van het
dorre gidstype en een nieuwen weg bewandelt,
die ons de heerlüke verwondering der eerste
reizigers en der eerste gidsen weer nabü brengt.
secretaresse of wat ze ook mocht zün. toch niet
voortdurend bü zich. Hü zou alleen maar naar
de afdeellng geleld werden, waar de PDQ.
werd samengesteld uit haar verschillende be-
standdeelen. ’t Kleine ding zal wel ergens in
haar kantoortje aan ’t typen zün. denk ik."
Maar, wat hü niet verwacht had. was het
tooneeltje vóór hem: het kleine ding, hier
buitenstaande zonder werk, zonder hoed,
'n schort voor, frisch en mooi, zich volkomen
thuis voelend, pratend met dien kerel met m
gele haren, die zün motor aan het afladen was,
alsof hü haar grootste kameraad was! Ja
waarachtig, ze zag hem glimlachend aan en
scheen een verbazend belang te stellen in wat
die vent deed. En dat nog wel, ofschoon ze
vroeger gezegd had. dat zü zich niet interes
seerde voor machines, dacht Dampier nader
komend, onredelük boos. Hü vergat de uren en
uren, die Gwenna had doorgebracht met naar
hem te luisteren, als hü praatte, meestal over
zün machine, en dacht alleen aan wat ze gezegd
had op het diner bü de familie Smith, toen sa
hem bekende, geen Interesse voor dit onder
werp te hebben. En hier stond zü. de grootste
belangstelling aan den dag leggend! Hü was
vlak bü haar en dien kerel, vóórdat Bü hem
zagenZe keerde zich snel om bü t hooren
van zün vrü stüf: „Goeden middag.”
je niet in ons vak verzeild raakt. Maf ze....!
Toen hü de deur achter zich dicht deed, werd
edere bewoner van Rome is op zün tüd
gids. Vrienden, familieleden, vrienden van
familieleden, familieleden van vrienden en
zoo voorts tot in de derde macht, klimmen
met stüve beenen uit den trein en leveren
zich willoos aan hem over, om ondergedompeld
te worden in het geestelük bad van de Eeuwige
Stad. De inwoners van andere steden kunnen
hun vaste bezigheden hebben als wethouder,
bakker of zielzorger; maar een Romein is
op de eerste plaats gids. Het is een belasting
in natura, die men aan de menschheid betalen
moet voor het voorrecht, op de Zeven Heuvelen
te wonen.
het Harry zoo raar in zün hoofd, dat hü eenige
oogenblikken achterover op zün bed moest gaan
liggen, om wker op verhaal te komen.
En dan. terwül hü sich het klamme zweet
van het voorhoofd veegde, greep hü naar de
zware lederen portefeuille onder zün hoofdkus
sen, die gevuld was met zeer veel bankpapier
en stopte haar diep onder zün matras.
„Pffff, door het oog van een naald." zuchtte
hü. „Zou de directeur me geloofd hebben, wan
neer ik morgen zonder het geld op kantoor was
gekomen, en ik had hem verteld, dat een in
breker het gestolen had? Waarschünlük niet-
Enfin, maar niet aan denken
Zoo zie je. het kan toch geen k’
aan Hef hebber ü-tooneel doet.
En wat dien rijksdaalder betreft. ja hü
zal hem wel hebben kunnen missen, anders had
hü er niet zoo makkelük vanaf kunnen stappen.
En ik kon toch niet meer zeggen, dat ik hem
niet noodlg had."
De laatste reis van de 12-motorige Domier-
vliegboot Do X naar een Berlünsch museum,
vormt wel een schril contrast met de snelle
vluchten, die zü vroeger over oceanen en we-
relddeelen heeft gemaakt.
Het duurde acht uren voordat de machine
den afstand van anderhalve kilometer van een
Berlünsche gracht naar het museum had af
gelegd. Een speciale vrachtwagen was gebouwd
om den zwaren romp van de machine te vervoe
ren. Het straatverkeer was stopgezet en de
bovenleiding van de electrische tram was met
het oog op het gevaar van kortsluiting, stroom
loos gemaakt.
In den af te leggen weg bevond zich een
lichte helling en daar de remmen van den
vrachtwagen niet pakten, moest aan de achter-
züde een kleine vrachtauto worden aangekop
peld, die In tegengestelde richting trok.
In het gezicht van de haven strandde het
transport nog. doordat de wielen van den
vrachtwagen wegzakten. Met een takel werd
het gevaarte weder in het goede spoor ge
bracht en thans bevindt zich de Do X cinde-
lük in veilige haven.
proef stelt. Zü bleef toeküken; de bries speelde
met haar krullen en spreidde de banen van haar
schort uit als een zeil. Toen keerde ze zich
met een zeer vriendelüken, innemenden glim
lach naar den jongen Ryan.
Het was op dat oogenblik. dat Paul Dampier
achter hen de werkplaats betrad en het meisje
ontwaarde, dat hü zich voorgenomen had. niet
meer te zien.
Hü wist reeds, dat zün kleine vriendin,
zooals Hugo haar hardnekkig bleef noemen, een
betrekking had aangenomen op de vllegtuigen-
fabrlek. Dit wist hü van zün neef, die hierover
natuurlük door Leslie was Ingelicht. En aan
gezien hü besloten had. dat het in alle opzich
ten beter was. geen verdere relatie met haar
te houden, was Dampier natuurlük zeer tevre
den, dat zü Londen verlaten had. Het maakte
de situatie gemakkelüker. Het zou den schün
niet hebben, of hü haar vermeed en terzelfder
tüd behoefde hü haar niet meer te ontmoeten.
Natuurlük was hü blü. Hü had er geen be
hoefte aan gehad, haar weer te zien, had hü
zichzelf wüs gemaakt. Toen had hü, na zün ge
slaagde besprekingen met kolonel Coyners, de
noodzakelijkheid Ingezien, om de vliegtuig-
dame te begoeken, en temidden van zün ge
spannen verwachtingen, had hü er aan ge
dacht, dat Gwenna daar werkzaam wis. En
voor een oogenblik aarzelde hü- Hü zou dan
het kleine ding weer moeten zien. Maar hü
dacht: ..Wat zou het? Ik wil den schün niet
op me laden, alsof ik haar vermüd en daaren
boven is het heelemaal niet aeker, dat ür haar
zal ontmoeten. De vUegtulg-damo draagt haar
werken mün boterham verdienen. Ik ben aoo
slecht niet, als je wel denkt, hoorEn dat
zal ik je bewüzen ook." viel hü plotseling drif
tig uit. Hü greep in zün zak en smeet een
blinkenden rijksdaalder op de tafel. a L
hemkoop der maar brood voorDenk
je, dat ik dat ken anzien, asder iemand honger
heb? En nou.... ajusies kameraad, het beste.
Mag lüe. dat je m
werk vind.... de
zege. En stuur
die knaak nou
eres niet naar je i
moeder. Enne....
Het was natuurlük niet zoozeer om de behen
digheid van den jongeman te bewonderen, dan
wel, om iets te zien van haar mededingster,
de fiancée van haar vliegenier.
Gwenna merkte op. dat Ryan's handen en
armen tot de ellebogen met een dikke laag zeep
besmeerd waren. Hü was bezig eenige planken,
die uit den vrachtwagen hellend den grond
bereikten, met zeep in te smeren, om een glü-
baan te maken voor de kist met kostbaren
Inhoud. De planken waren van afstand tot
afstand voorzien met vastgespükerde dwars-
latten, om te snelle glüding te voorkomen. De
hoek van de glooiing werd zorgvuldig met een
waterpas nagemeten door een tweeden man.
terwül een derde gereed stond met een üzeren
stang, om de kist op den vrachtwagen te ver
schuiven, de kostbare kist, die het hart van
Paul Dampier bevatte.
.Xük nu eens, of ze niet als een veer naar
beneden komt en precies hier blüft staan," zei
Ryan met zelfvoldoening, zün hak in een hoopje
afval draaiend.
,,Leg die andere planken klaar, om ze naar
binnen te schuiven. André!” Hü veegde zün
voorhoofd af met het stukje arm, waar geen
zeep zat en ging een weinig op zü. om den man
in hemdsmouwen met het waterpas te contro-
leeren.
Gwenna
jongen
gade
gaarne
die
M
In ruime mate schonk
bewondering aan de nieuwe,
piste met het gezicht van een
het keurig geronde figuurtje. HU zag bet nut
er niet van in, om zün bewondering onder
arry Randall ging rechtovereind in zün
bed zitten en trachtte zich te realiseeren
waarvan hü wakker was geworden. Het
geen hem echter niet lukte.
„Vreemd.” sprak hü tot zichzelf, „dat gebeurt
me nu nooit, dat ik midden in den nacht wak
ker word. Wat kon daar nu de oorzaak van
zün? 1 Stormt niet, t onweert niet, Kom.
het zal wel de schuld zün van die geldgeschie-
denis; ik was er den geheelen dag al wat on
rustig van. Inbrekers sullen hier op mün ka
mertje wel niets komen zoeken, denk ik."
En juist wilde hü zich weer behaaglük in de
dekens rollen, toen zün oor getroffen werd
door het geluid van een krakende traptreoe
Ingespannen luisterde hü-
„Dus.... toch."
Het deed hem een oogenblik onaangenaam
aan. Bang was Harry niet; maar, wat moest
hü alleen beginnen tegen een of 'meer .zware
Jongens"? Om hulp roepen? Aan wien? Zün
oude hospita was de eenige. die zich in het
huls bevond en die sou hem immers toch met
kunnen helpen. Er uit gaan? De deur openen?
Dank je wel. Wanneer er werkelük een in
breker was, dan zou die de man behoefde
heelemaal niet met moordplannen rond te loo-
pen in zün angst een klap kunnen geven,
die aankwam. Net doen, of hü niets merkte,
slch slapende houden? Zeker toet die.... neen,
dat ging niet. In 's hemelsnaam maar afwach
ten, wat of er ging gebeuren en dan maar op
sün goed gesternte vertrouwen
Daar had je het al. Duldelük hoorde hü
schuifelende voetstappen bü de deur van zijn
kamertje. De knop bewoog, zachtjes werd de
deur geopend. Harry voelde zich het koude
angstzweet uitbreken, toen hü een vrü onguur
gezicht om den hoek zag gluren. Desondanks
wist hü zün kalmte te bewaren en gaf geen
geluid, voor de Inbreker in de kamer stond en
de deur zachtjes achter zich gesloten had.
„Wie is daar?” vroeg hü toen luid.
De man greep zich aan een stoel vast van
schrik. Een oogenblik keek hü met groote
oogen in de richting van het bed. Toen hü ech
ter zag. dat hü te doen had met een onge-
wapenden jongeman, herkreeg hü sün brutali
teit. Uit zün jaszak greep hü een <rroot pistool,
dat hü dreigend vooruit hield.
„Hou je gemak.” bromde hü. „je blüft. waar
je bent, terwül ik me gang ga. begrepen!"
Ondanks den ernst van de situatie kroop
Harry een zenuwachtig lachje naar de keel, van
wege het ouderweteche pistool.
„Wat kom Je doen?” wist hü ’uch’ig te zeg
gen; „kom je naar geld zoeken? Oan wil ik
je wel komen helpen en als we wat vinden, dan
deelen we het samen. Dat Is het me wel
waard.”
Even keek de inbreker hem onaangerwem
getroffen aan. Dat gaf Harry zün moed vol
ledig terug
„Kom man. wees toch wüser. wat denk je
hier te vinden? Wanneer je een goeden slag
wilt slaan, dan moet je in een andere buurt
wezen, niet hier, waar huis aan huis werklooeen
wonen Dat begrüp je toch zeker wel. Maar als
Je denkt wat te vinden, ga dan gerust Je gang
hoor.”
„Ik zal allicht wel wat vinden, niet?" ant
woordde de man eenigszins verbouwereerd.
.Als dat waar was. dan lag ik op het oogen-
blik niet wakker van den honger, vrind." sprak
Harry cynisch en sprong uit zün bed.
„Hé daar, liggen blüven!” schrok de inbre
ker en dreigend manoeuvreerde hü met zün
pistool.
„Schel maar uit niet die flauwigheid,” brom
de Harry, „een oud model, ongeladen, goed
voor tan museum. Kun je tnü niet bang mei
maken^feuitendlen. Ik zal je niet lastig val
len. hoor, wanneer je met alle geweld mün boel
overhoop wilt gooien. Als Je lets van waarde
„Daar ben ik blü om,” zei Ryan zacht, ,,want
ik zou u erg missen.” In waarheid was hü
slechts een flirt die in deze omgeving geen
ander meisje had, waarmee hü zich kon ver
maken. Hü behoorde tot het type Jongelui, voor
wie het woord „meisje” synoniem is met „prooi”
en voor wie een meisje de verpersoonlijking
is van al wat mooi, zacht en llefelük is. HU
vond er plelzier in. zich te oefenen in het
flirten met dit nieuw exemplaar van ’n meisje,
dat volgens zün meening een aardig kind was,
maar te veel terughoudend.
Wat Gwenna betreft, ze leerde er vee! door
en kreeg meer zelfbeheersching. Zü leerde een
compliment in ontvangst nemen als een
bouquet, In plaats van het te ontwüken als
een geworpen steen, zooals vele zeer jonge
meisjes doen. Zü vond ook uit, dat. zoo bet
aannemen van complimentjes, door den ver
keerden man gemaakt, gelük was aan het aan
trekken van den rechterhandschoen aan de
linkerhand, dit toch beter was. dan heelemaal
geen handschoenen te hebben. Die attenties van
den jongen Ryan, zooals zün enthousiasme
over haar nieuwe zomerjurk en de roos, die
hü eiken morgen op haar lessenaar legde,
bleven niet zonder uitwerking, ofschodn ver
schillend van die, welke hü bedoelde. Want
de roodharige jongeling gaf haar aldus menlgen
nuttigen wenk. Büv.: hü kijkt mü niet zoo
dtkwüls aan, als ik dien of dien hoed op heb.
of die blouse met schelle kleur draag. Die
schünen niet In den smaak der mannen te val
len. Of ook omgekeerd: Als hü dit of dat
coetuum zoo mooi vindt, sullen andere mannen
Mj een ongeval met
doodelljken afloop
vindt, wil Je wel zou vrlendélük zün om mü
wat te geven, om brood voor te koopen, niet?
Kan ik eens rustig slapen. Hier kerel, wees
wüs, steek een sigaret op."
Hü hield den man een doosje voor.
^Je boft erbü, heb ik gekregen van een vent,
wiens koffe#lk heb gedragen, van het station
naar de tram. Hü had me ook beter een kwartje
kunnen geven."
De inbreker scheen overrompeld door Harry's
woordenvloed. Hü stak zün pistool bü zich,
nam de aangeboden sigaret aan en vroeg:
„Heb je geen werk?"
„Werk?" was het antwoord, „wat is dat?
geen vier jaar heb ik een poot uitgestoken.
Pakjes dragen, bü het station, daarmee ver
dien ik mün brood en dan kan je wel nagaan
wat voor brood of dat is. En. wanneer ik dan
nog eens wat meer verdien dan gewoonlük.
stuur ik het naar mün moeder, voor wie ik
niet wil weten, dat ik hier armoe lüd.”
„Dat ziet er anders nog goed uit.” en de in
breker wees argwanend op Harry's coatuum, dat
over een stoel hing.
„Ja zeker, maar daar moet ik dan ook verdu
veld zuinig op zün: ’t is me Zondagsche pakkie
dat ik afdraag, omdat m’n daagsche niet meer
te verstellen was. Maar als het op is. dan is het
ook op."
De man keek eenige oogenblikken peinzend
voor zich heen.
..Rottüd hè?" zuchtte hü, en op het onge
schoren gezicht meende Harry iets te bespeu
ren. dat er op wees, dat de man nog zoo
slecht niet was.
„Daar zal JU toch zooveel tast niet van heb
ben," meende Harry.
.Ach kom. bü ons is het ook. wat je zou
kunnen noemen concurrentie. hè. Hoeveel
werkloozen zün er niet, die ook eens probeeren
hun slaggie te slaan. Affün. ik zal maar óp
schieten. ik zie wel. dat het hier heelemaal
niks is. Nog minder as bü mün thuis. Alweer
een verloren nacht. Nou ja. het is mün vak
ook niet. hoor. Ik zou ook liever met hard
