den daq
van
eraadies op avonturenreis
I
Met twee ka
Vreemde woorden
l
I
ZATERDAG 6 JULI 1935
Traag recht
Vader en twee zoons
omgekomen
Vrouwen-
I
De veertig-urenweek
gevangenen
Op Engelsche fietsen
behoeft geen bel
De typhus in Italië
Stad der wereldrassen
TRANSKEl-RA TT EN
Microfoons in den
V esuvius-krater
Dubbel leven van een
T
advocaat
V1
J
Negen dagen in een mijn
opgesloten
Taalzuiveraars aan het
werk
Jongste burgemeester
van Frankrijk
Romeinsche graven
ontdekt
Vooral in Duitschland worden de
pogingen, om de eigen tssM te
gebruiken, met kracht
voortgezet
DOOR BERTHA RUCK
-
tranen i
i
Heilzame invloed op
A I 17 A °p d,t blad z*Jn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen E* bjj levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 b,l een ongeval met J7 OKO b*l verlies van een hand
I <1 Ti fly/1 1 !H «-a O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen 1 f Olze* verlies van beide armen, beide beenen of belde oogen V vU«“ doodelljken afloop 1. dwOKJe" een voet of een oog
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
een
in
M
wilde dit
van
Ga
brengen?
Bedeelt
Ze
u
naar
d
niet?- vroeg Gwenna met
(Wordt vervolgd)
.hem aan *t
voudlg was.
Daarop hield de
toespraak. Hij oei, dat Piet en Wietje
weldra «ouden verlaten, dat het hem
speet en voorts wenschte hij dat het
verder goed zou gaan,
allen „hoera”. De kinderen waren erg ver
legen. De laatste nacht aan boord brak aan.
ga.-ui, maar ik ben
man en zal dus wel
Te Muracciole op Corsica is tot burgemeester
gekozen de 25-jarige Jean Luist, geboren den
21sten Juni 1B10 te Ajaccio, en derhalve de jong
ste burgemeester van Frankrijk. Hij is een af
stammeling der uit Istria afkomstige familie
Cassanelli, uit welke familie een groot aantal
advocaten, rechters en andere magistraten op
Corsica zijn voortgesproten. I
o
n.
in
Na Marseille. New York en Parijs heeft de
Afrikaansche stad Durban thans de .Süad der
wereldrassen". Het grootste deel der bevolking
in Durban bestaat ook uit vreemdelingen. Men
vindt hier Aziaten. Britsch-Indiërs. Noord- en
Zuld-Afrikaners. kortom menschen van aller
lei kleuren In Durban houden zich veel leiders
der Brltsch-Indlsche Swaray-beweging op, het
geen niet te verwonderen is. als men weet
hoeveel Britsch-Indiërs in Zuid-Afrika wonen.
In het Westen der stad wonen de Hindoes.
Singhaleezen en Brahmanen. In dit stadsdeel
vindt men ook de moskeeën en de tempels.
In Durban vindt men ook den grootsten zoft-
logischen tuin ter wereld. Slangen van allerlei
aard vindt men er, oa. de zwarte viper, de
mamba, de python en de kobra.
Ieder jaar. in het begin van den zomer, ne
men in Italië het aantal gevallen van typhus
toe. In verband met de buitengewone weersom
standigheden van dit jaar nu is ook het aantal
typhus-patiënten grooter geworden danSior-
maal. Tusschen 1 Juni en 3 Juli kwamen te
Rome op een totale bevolking van 1.156.000 per
sonen 1170 gevallen voor, waarvan 22 met doo-
deljjken afloop. Het eigenaardige van dit ver
schijnsel nu is, dat ditmaal hoofdzakelijk de ge
goede kringen door de ziekte worden aangetast,
terwijl de volkswijken en de kazernes, scholen
etc. vrijwel geheel gespaard blijven. Men is er
nog niet in geslaagd de oorzaken hiervan op te
sporen, doch meent wel te kunnen aannemen,
dat deze gezocht zullen moeten worden in het
drinkwater en de melk, die gebruikt worden
Uiteraard zijn door de overheid de noodige be
strijdingsmaatregelen genomen.
kapitein een prachtige
hen
erg
ben
Ten slotte riepen
Groote zwermen Transkei-ratten. afkomstig
uit Bianza, trekken snel noordwaarts en na zich
zijn moeder. Catherine Dickens, die op 22 No
vember 1879 stierf. Hierop werden beheersbrie-
ven „de bonis non administratis" (gelijk zij
heeten na den dood van den executeur) verleend
aan Sir Henry Fielding Dickens, den broeder
van den overledene. Sir Henry, de beroemde
„common Serjeant” (een hooge magistrale func
tie) stierf op 31 December 1933, en liet een deel
der nalatenschap onbeheerd na Zijn neef (oom
zegger), Henry Charles Dickens, kreeg heden
„letters of administration de bonis non” voor
het onbeheerde deel der erfenis, dat op 2480 pd.
sterl. geschat wordt.
63 jaren zijn verloopen sinds den dood van
Sidney Smith Dickens, en 65 jaren sinds dien
van zijn vader, den grooten Charles Dickens!
Zooals bekend is, hebben de zenders van Na
pels en Rome de geluiden uit den Vesuvius-
krater uitgezonden voor de luisteraars in Euro
pa en Amerika. Gedurende een week waren ar
beiders bij den krater bezig om kabels te leggen
voor het plaatsen der microfoons op de geschlk-
sta punten in den krater. Ongeveer twaalf mi
crofoons- zijn geplaatst en de uitzending is uit
stekend geslaagd.
Het schip was thans nog op een dagreis
van Aden, waar de kinderen aan land zou
den worden gezet. Tegen den avond com
mandeerde de kapitein verschillende leden
der bemanning aan dek. Den volgenden
morgen zouden de kinderen aan land wor
den gebracht. Allen waren present. De kok,
de hofmeester, die nota bene Keesje op zijn
schouders droeg, de tweede stuurman.
Bij de veroordeeling van twee bandieten te
Delhi kwam aan het licht, dat zij deel uit
maakten van ten beruchte bende, die echter
bestond uit grootendeels bekende en geachte
lieden. Eenigen tijd geladen was een ix-kend
Hindoe-advocaat vermoord gevonden. Thans
kwam aan het licht, dat ook deze advocaat lid
van de bende was geweest en door leden van
zijn eigen bende op een afgelegen plaats, waar
heen zij hem gelokt hadden door hem mede te
deelen dat een rijk koopman zou worden ver
moord. was vermoord omdat zij hem niet lan
ger voldoende betrouwbaar achtten.
De tweede stuurman had dien nacht de
leiding. Het was vrij koud en de maan ging
schuil achter een groot wolkendek, ’t Schip
bad een goed gangetje en de stuurman
hoopte dat hjj morgen weer eens den voet
aan den wal kon zetten.
van bepalingen
waarschuwlngs-
verplichtend
bezwaar
Bij de opgraving enln Ostia zijn 50 graf
tomben aan het licht gekomen, welke blijken
te dateeren uit het midden der eerste eeuw
van onze jaartelling. Deze graven tehooren tot
een doodenstad. welke gelegen was aan den
zeeweg Ostla—Anzio. De meeste dezer graven
bestaan uit een tamelijk uitvoerig bewerkte
ruimte, waarin de amfora geplaatst werd, welke
de stoffelijke renten bevatte; deze ruimten zijn
aan de bovenzijde niet afgesloten. Sommige der
tomben zijn van een tufsteenen monument
voorzien. Voorts bevindt zich aan elk graf een
steen met inscriptie, waaruit afgeleid is dat
het hier voornamelijk graven van vrijgelaten
slaven betreft. In de nabijheid der graven zijn
enkele overblijfselen 1 „uMrinum" de ruim
te waar de crematies plaats vonden ontdekt.
Een 53-jarige mijnwerker, die in een mijn
gang werkte, toen deze ten gevolge van een
ontploffing versperd werd door vallend ge-
«teente. heeft gedurende negen dagen in deze
mijngang te Hindenburg In Opper-SUezië op
gesloten gezeten Na afloop van deze dagen is
men er in geslaagd tot de mijngang door te
dringen. Hoewel de ingeslotene in uitgeputten
toestand verkeerde, was hjj nog in leven. Heel
bet stadje heeft bij dit bejicht feest gevierd
eAalle arbeiders der betrokken onderneming
k^fen een extra vrijen dag, terwijl de plaatse-
lyke kerken een dankdienst hielden.
Bij de Amerikaansche posterijen is de veertig-
urenweek ingevoerd, met dien verstande, dat
vijf dagen per week gedurende acht uur gewerkt
wordt.
Deze verkorting van arbeidstijd is mogelijk
Doch geen zweem van vrcoljjkheld zag ze op
haar eigen gezicht. Wel hoorde ze zichzelf op
ernstigen, zachten toon snel zeggen: ..Luister
naar me. Paul gaat weg en ik heb nog nooit
met hem gevlogen. Zoo dikwijls heeft h|j het
beloofd, maar telkens kwam er iets tusschen.
En nu gaat <iü weg. HU zal nooitDe stem
hernam: „HU zal misschien nooit terugkomen.
Geef mU uw uitrusting; toe. geef ze me tocht
Zeg jat”
Doch in plaats van ja te zeggen, antwoordde
haar Ryan terstond met een beslist en kortaf:
„Neen!"
Misschien was het die plotselinge verande
ring in zUn stem, die Gwenna weer tot zichzelf
bracht. Ze staarde Ryan aan met een intens
wanhoplgen blik. Toch was ze nog kalm. Het
scheen haar toe. dat, nu. eer. bepaald plan uit
de ledige ruimte tot haar gekomen was, het
jammer zou «Un, niet alle pogingen aan te
wenden, om dat plan te vei wezenlijken.
„Laat me gaan. Ik zal het voor u wel In orde
brengen. Geef me uw uitrusting I”
„Geen kwestie van.” zei Ryan met toene
mende vastberadenheid x üzeren masker van
den man. die zichzelf bewust is. als kneedbaar
was te zijn In de handen van een vrouw.
„Geen denken aan!"
wordt alleen nog voor zeer bUaondere gelegen
heden bewaard.
Wanneer een Nederlander in de Dultsche taal
aan een Dultsche firma schrijft, Ujkt het ons
correct, om den Duitschen groet van den Duit
schen zakenvriend met <*n „Mlt nlederlandl-
schem Gruss" te beantwoorden. En wanneer de
Nederlandsche koopman, door zün Duitschen
zakenvriend een „Heil Hitler" wordt toegeroe
pen, lijkt het voor den Nederlandschen koop
man, die voor zUn Duitschen vriend in vader
landsliefde niet wil onderdoen, het best, met een
„Oranje boven" te eindigen. Waarmee hU dezelf
de eer bewust aan Haar, die het roer van bet
Nederlandsche Schip van Staat in handen
houdt, als de Dultsche zakenvriend aan den ver-
antwoordelUken Leider van het Dultsche RUk
Er is echter van officieele zijde aan Dultsche
zakenlieden meer dan eens de wenk gegeven,
niet al te veel te „hellhltleren”, zeker niet in
briefwisseling met het buitenland. Het schUnt
dat de handelsmenschen in het* buitenland niet
zwellen van sympathie voor de nieuwe Dultsche
toestanden en wU geven hun gelUk.
Ook onder officieel: brieven wvrdt noch het
„Mlt deutschem Gruss', noch het „Heil Hitler"
geplaatst.
zün toegenomen. Het bedrag, dat met den maat
regel gemoeid is. word geschat op 20 millloen
dollar.
aangewezen
moeten."
Gwenna zweeg, in diepe gedachten verzonken
Zu keek over het groote veld, waar de vleugels
van Paul’s nieuwen tweedekker als een liniaal
in de zon glinsterden, een liniaal, als Ir.
duimen afgedeeld door de naden, door Gwenna
vastgelUmd. Er liepen enkele mannen rond de
machine, om te inspecteeren, of alles in orde
was.
Zoo moest dan de jonge Ryan met haar
Paul meevliegen in die machine! En ze hadden
nu juist Ryan niet noodig, maar een passagier!
....En toen ondervond Gwenna een zeld
zame gewaarwording. Zooals as zich vroeger in
recht medelUden met de vrouw had. Speciaal
dat die twee meisjes nu niet verder meer kon
den studeeren. en zoo hun toekomst vergooiden,
maakte een diepen indruk op me, waarom..--
dat wist ik zelf niet goed te verklaren.
NatuurlUk deelde ik haar mede dat het me
speet dat iemand hier In mUn huis zoo n ver
lies had geleden. U kunt het misschien senti
menteel van me vinden, maar het speet me ook
uit zakenoogpunt. Het is niet goed voor een
bedrüf zooals ik heb. als het bekend wordt dat
men hier zoo’n beetje geplunderd of beroofd
wordt. De menschen vertellen het zoo gauw
verder en voordeel heb je er nooit van.
Het eind van alles was dat ik verklaarde het
verlies, dat baar man verspeeld had, terug te
betalen, maar slechts op voorwaarde dat Ben
Mollison mUn
speelzaal of res- f
taurant nooit
zou betreden. Ik
ben niet op zulke
menschen gesteld
als men geen geld
heeft, moet men
ook niet spelen, is mUn systeem.
Ze beloofde het met tranen in haar oogen
en een oneindig dankbaren blik. Ik gaf haar
het geld en ze maakte me heelemaal verlegen
door m’n handen te kussen en veel zegeningen
over mUn hoofd uit te storten.
Ik vergat de geschiedenis gauw, er gebeurt
hier sooveet Maar reeds den volgenden dag
werd Ik er weer op zonderlinge wijze aan her
innerd. MUn chef verscheen en deelde mede
dat Ben Mollison zoo juist in de speelzaal ver
schenen was en hoog zette. GewoonlUk mengde
Ik me niet in aangelegenheden van de gasten
en liet me zoo af en toe alleen maar even zien
om de voornaamsten te begroeten. Maar nn
was ik toch werkelük kwaad, begaf me dadelUk
naar de zaal en stapte op hem toe.Een oogen-
blikje, alstublieft.” zei ik. en toen we alleen
in een hoekje stonden, vroeg ik hem boos hoe
hu het durfde te wagen om weer aanwezig te
zijn, daar ik het zoo uitdrukkelük verboden
had.
HU keek me heel verbaasd aan en vroeg of ik
niet goed was, misschien van de warmte.
Toen legde ik hem uit dat zijn vrouw den
vorigen dag gekomen was Zn me haar zorgen en
verdriet over het spelen van haar man had
meegedeeld. Ook ik vertelde hem dat ik haar
de dertig duizend dollar, die hU verspeeld had,
teruggegeven had. „Maar als voorwaarde stel-^
de Ik dat u nooit meer dit lokaal mocht be-
treden.” eindigde ik boos.
Mollison keek me een seconde zwijgend aan.
dan vertrok hü zün mond vreemd, en zet’
..Mister Grovnor. hier moet een vergissing in ’t
spel zijn, ik...., ben nJ. niet getrouwd!”
in Basoetdand te hebben verspreid, bedreigen
zU thans het district Ficksburg aan de zuid
grens van den Vrijstaat.
De Transkelrat is driemaal zoo groot als de
huisrat en vermenigvuldigt zich zeer snel, ’t I«
een uiterrt vraatzuchtig en vermetel dier, met
met drie scherpe slagtanden, waarmede hetzUn
slachtoffer kan vergiftigen.
De Transkei-ratten verslinden de te velde
staande gewassen, vallen dieren aan en ver
spreiden besmettelUke ziekten. Gebieden waar
zU hun vernielend werk hebben verricht, laten
zü in troostelooeen toestand achter.
De gezondheidstoestand te Ficksburg schat
de hoeveelheid cyanide, die noodig is om de
ratten uit te roeien, op een halve ton. Thans
gebruikt men nog koolmonoxyde.
De ratten leven in koloniën en leggen per
nacht soms 25 K M. af.
een vluchtdroom had voelen zweven’ en haar
eigen lichaam op het bed had zien rusten,
bewegingloos en als dood: zoo scheen ze zich
zelf nu te zien op deze werf, alsof zü een ander
persoon was. Ze zag alles duic’elUk tot in de
kleinste büzonderheden«Un leeren jas. haar
eigen blouse en rok, de melaler cylinders van
de stoomhamers, de vleugel afdeellng-deur en
In de verte den nieuwen tweedekker, wachtend
in het veld, op twee honderd meter afstand
Dan zag ze zichzelf de hand op de lederen
mouw leggen en hoorde haar eigen stem tot zich
doordringen, die op de meest natuturlljke wijze
zei:
„Wel, ga dan nu niet, Ryan. Ga later,
nu naar uw meisje; alles komt in orde.”
HU staarde haar aan met open mond,
begreep niet waarom.
„Wat? Wat bedoelt u. mevrouw Dampier? Ik
moet gaan. Ik kan niet anders. Militair com
mando.”
,4a, maar die zUn voor hem; niet voor u.
U valt niet onder dat bevel," hoorde zü zich
zelf kalm en met Welsch accent zeggen. „U
zegt zelf: iedereen kon gaan. HU kan iemand
anders mee nemen."
„Er is niemand anders,” hernam Ryan kortaf.
Toen hoorde ze van haar eigen lippen de groote
woorden:
„Er is wel iemand. Geef me uw uitrusting
Ik ga in uw plaats."
Ryan lachte luid. HU scheen daar een reden
voor te hebben, die Gwenna niet begreep.
..Prachtige scène voor de cinema!” lachte hU
xna&r (foor.
pende machines in de werkplaats. Doch het
vage bewustzUn van een komende catastrophe
bleef haar bU en op het rhythme van de breede
drUfriemen, die om de groote wielen rondwen
telden, dreunde het aldoor in haar half ver
sufte hersenen: HU komt met terug. HU komt
niet terug!
Onafgebroken, in denzelfder toon, dreunde
het voort in haar hoofd, toen de deur van het
kantoor geopend Werd en een korte gedaante
verscheen, in lederen jas en overalls gehuld
en een pet dragend met goggles Het was de
jonge Ryan.
HU nam zUn pet af en zou Gwenna «nel
zün voorbUgegaan, als zU henx niet plotseling
had tegengehouden.
ZU wist zelf niet waarom. Sinds haar trouwen,
had ze (ondankbaar genoeg) zelfs het bestaan
van den roodharigen man vergeten en het was
niet zoozeer hUzelf als wel zün uitrusting, die
haar aandacht trok.
„Vlieg Je met hem mee?” vroeg ze gejaagd.
«Ja,” antwoordde Ryan comber. HU was
blUkbaar slecht gehumeurd en bromde dat hü
dlkwUls verlangd had om <a vliegen en toen
niet mocht. En juist, nu hü niet wilde, moest
hU vliegen.
„Wil je dan
dezelfde woorden.
Ryan bloosde een weinig. „Och. Ik moet wel,
dus het komt er niet op aan of ik vrij of
niet.”
„Waarom wil Je niet?” vroeg Gwenna halt
onverschillig, half verbaasd. Haar had X im-
mera bet eenlge ding toegeseoenen. dat as ver-
Weinig misstanden heeft Charles Dickens zoo
fel gehekeld* als de rechteloosheid der rechts-
bedeellng in zUn tUd. ..Bleak House", ofschoon
al^ geheel niet een «Uner sterkste werken, zal,
behalve door eenlge prachtige types die hU <Tln
geteekend heeft, vooral onsterfelUk blUven als
een butende satire op de procesvoering voor
het KanselarUhof (de „Chancery Division’’ van
het Opperste Gerechtshof), voor welk hof heele
families, van vader op zoon, van «oon op klein
zoon, van kleinzoon op achterkleinzoon, zich arm
en tensloote doodarm procedeeren, soms met
nimmer falende hoop, doch zelden met eenlge
kans op uitkomst.
De competenties van het kanselarUhof zUn
talrUk en veelzUdlg. Als zUn belangrijkste taak
wordt algemeen beschouwd de benoeming van
beheerders over nalatenschappen en in ver
band hiermede het doen van uitspraak in
zake betwiste nalatenschappen. In normale ge
vallen heeft de erfgenaam slechts eenlge een
voudige formaliteiten te vervullen om „letters
of administration” te verkrUgen. welke docu
menten hem maken zoowel tot beheerder als
tot eigenaar van de bezittingen van den over
ledene wanneer deze geen testament nagelaten
heeft. In. meer gecompliceerde gevallen zUn er
jaren. en zelfs dozUnen jaren overheen gegaan
alvorens „letters of administration” uitgeschre
ven werden, en menigeen zag bU zUn dood
«Un vermogen opgeteerd door zUn pogingen om
een betwiste nalatenschap toegewezen te krü-
gen. ZUn weduwe, zoon of dochter laat hU dan
niets anders na dan aanspraken op een betwiste
erfenis, en ook dezen kunnen oud worden en
sterven (terwUl zU zich verder ruïneeren) «on
der ooit een penny van het erfdeel te zien.
Wat Charles Dickens vooral heeft doen uit
komen was dat het wachten en hopen op een
groote nalatenschap een demorallseerende uit
werking had op personen die. zonder kansen op
een erfenis en zonder dat een eisch voor het
kanselarUhof aanhangig geweest was, flinke en
nuttige leden der maatschappU hadden kun
nen worden. Hun energie, hun Uienten even
wel verspilden zU aan slechte één streven: het
..loskrUgen” der nalatenschap. Voor niets an
ders hadden zU aandacht en belangstelling meer;
aan niets anders gunden zü hun tUd en werk
kracht. Soms werd er een krankzinnig; anderen
vervielen tot diepe armoede, of ontaardden
doordat «U nooit eenigen nuttigen arbeid'ver
richtten en de hun geschonken gaven ongebruikt
lieten. Allen werden mono-maniak.
Charles Dickens was de groote bestrUder van
dat groote onrecht in de Engelsche rechtsple
ging. HU heeft niet te vergeefs gestreden. En
toch, o ironie.
Dezer dagen zijn „letters of administration”
ingewilligd met betrekking tot een deel van de
nalatenschap van een in 1872 overleden zoon
van Charles Dickens.
HU was de luitenant ter zee Sidney Smith
Dickens, die op 2 Mei 1823) stierf op zee, aan
boord van het oorlogsschip „Topaze”. HU UeK
ongeveer 6000 pd. sterling na, maar geen testa
ment. De „beheersbrieven” werden uitgereikt aan
In den trein had hU haar over de machine
gesproken. En Gwenna had met ontzetting ge
luisterd. terwUl ze dacht: Dn m haar gelegen
heid tot wraak. Ze heeft den strUd tegen mU
verloren en nu gaat ze hem mU ontnemen. zU,
de teleurgestelde fiancée I Ik voel, dat hU in
zUn machine zal gedood werden
Haar koppige meisjesfantasie
schrikbeeld niet loslaten. Het was zoo waar, zoo
reëel voor haar, als al die haar welbekende
voorwerpen, die ze in de fabriek aantrof.
Toen Paul (die omstreeks Oen middag moest
vertrekken) zUn vllegeniersunlform aantrok, en
eenlge toebereidselen voor de vlucht maakte,
dacht zU de juistheid van haar voorgevoel te
zien bevestigd.
Op deze aarde zou hU Steea andere kleeding
meer dragen.
De vllegtulg-dame. ernstig maar met een
bemoedigenden glimlach, trad met een pakje
officieele documenten, die voer den vliegenier
bestemd waren, in de hand, hen tegemoet.
„Mevrouw Dampier, het spijt me ten zeerste,
maar ik moet voor een kwartiertje beslag leg
gen op uw man; ik zal het zoo kort mogelUk
maken,” zei ze tot Gwenna, weéerom met een
knikje van aanmoediging en ze leidde den
Jongeman naar haar kantoor
Gwenna nu alleen buitel, wandelde werk-
tuiglük de zonnige binnenwerf op en neer. ZU
kon zich geen rekenschap van haar eigen ge
dachten geven. WaarschUnlUk dacht zU aar.
niets in die verpletterende oogenbllkken; ze
voelde slechte het regelmatig kloppen van haar
hart, dat wel een echo scheen van de atam-
De Engelsche Bond van RU wiel- en Motor-
rUwlelfabrtkanten en handelaars heeft van het
ministerie van verkeerswezen bericht ontvan
gen dat de minister voor verkeerswezen na een
grondig onderzoek geen aanleiding heeft ge
vonden op het uitvaardigen
die een bevestiging 'van eefl
instrument op gewone rUwlelen
voorschrUven. De minister had geen
tegen het voorstel van den bond om rUwlelen
te voorzien van rUwielbellen. doch hiervan
wilde hU geen verplichting maken.
TUdens den zeilwedstrijd van Newport in
Rhode Island over den Atlantiachen Oceaan
naar Bergen in ’Noorwegen heeft rich aan
boord van het klelnë aan den wedstrUd deel
nemende 2-mastjacht „Hamrah” een ongeval
voorgedaan, dat drie personen het leven heeft
gekost. Tengevolge van de hooge golven, die
over het nietige scheepje sloegen, werd de eige
naar, de koopman Robert Russel Ames, een
bekend lid van de society van Boston, over
boord gespoeld. ZUn oudste zoon Richard bond
zich met een touw aan het schip vast en sprong
toen over boord om zUn vader te redden. Het
touw bleek echter te kort, waarop de jongen
het los gooide en naar zUn vader toezwom.
Toen beiden daardoor dreigden te verdrinken
streek de jongste zoon Harry Ames een sloep
en probeerde zUn vader en broer te hulp te
komen. De sloep sloeg echter om, en de drie
mannen verdronken jammerlUk. De „Hamrah"
keerde terug en arriveerde met zware averU
te Sydney aan de kust van Nieuw Schotland
langde te doen. Telkens en telkens was dat
uitgesteld. En hier was een man, die er om
gromde, dat hU vliegen moest.
Toen giste ze, waarom hU misschien juist
nu niet wenschte te gaan. „Heeft u misschien
een afspraak met iemand. Ryan?*
HU bloosde sterk. waarschUn’Uk minder om
de afwezige, dan omdat Juist Gwenna deze
vraag stelde. Zulke sympathieke vragen
een vroeger afgodje zUn hinderlUk, al is er een
ander op den troon verheven HU antwoordde
Gwenna: ,,Ik heb bevel gekregen, om met uw
ipan als passagier mee te gaan. HU heeft een
telegram ontvangen, dat hij iemand mee moest
brengen voor de reparatie-afdeeling en nu heeft
hU mU uitgekozen.”
„Mee moest
Frankrijk
,4a. Niet dat ze mU juist noodig hebben
Ieder ander zou kunnen
door uw
Tevreden leunde het kapende hoofd tegen
ten schouder van zUn vrouw. Gwenna echter
was onrustig en kon den slaap niet vatten. De
inwendige «tem deed zich nog sterker hooren
*n Joeg haar den angst van een nachtmerrie
*n het hart. Neen, ditmaal zal hU niet terug-
«eeren! Het is de laatste maal geweest!
Dan dommelde ze weer even in. om opnieuw
gewekt te worden door de stem: HU komt niet
meer terug!
Doch, toen de vroege dageraad eenlge licht-
«tralen in de kamer liet docrschemeren. her
innerde zU zich de tweede uiting van dezelfde
JJrin: Op een of andere wU«e. hoe is nog niet
traideluk, zal ik niet alleen werden achterge
laten. En ze schepte moed en dacht: V/aarom
ik me angstig maken? Alles wordt ten
beste geschikt. Alles komt in orde. En als een
ris«p>en ïesteld vtel °°k *U in een diepen
*s Morgens echter stond de overtuiging bU
naar vaat: Paul sou niet meer van het front
krugkeeren.
Zeer vroeg arriveerden zU aan de fabriek,
waar Paul afscheid zou nemen van zUn vrouw
*n «Un PX).Q. sou haten, die hem naar Frankrijk
wu overbrengen.
e Nederlandsche taal is rijk, zoo houdt
I) men ons dlkwUls voor. Desondanks gebrul-
iS ken we nog veel vreemde woorden en
«tedhuistermen. Op zichzelf lUkt ons dit min
der erg dan het overnemen van constructies en
wendingen, die aan een typisch vreOnd taaleigen
njn ontleend, z.g. germanismen, gallicismen,
anglicisnien. Men kan het gebruiken van vreem-
t. woorden niet altijd vermUden, maar het
dient toch zooveel mogelük voorkomen te wor-
„den, anders annexeeren we ons zelf. Wat ver
staald kkn worden, vertale men!
In Duitschland worden de pogingen, om
vreemde woorden door Dultsche te vervangen,
«edert de Nationaal-Socialisten de leiding in
handen hebben, weer met nieuwe kracht voort
gezet. In dte 17de eeuw was de Dultsche taal
meer dan het Nederlandsch verfranscht. Fre-
derik de Groote heeft veel voor zUn Pruisen
zelfs minachting voor en beminde het Fransen
van Voltaire. Niemand minder dan Goethe heelt
zich tegen het overdreven gebruik van vreemde
woorden verzet en menige woordvorming, die
op het oogenblik gemeengoed is, werd door hem
het eerst gebezigd. Reeds vóór den oorlog werd
het goed Dultsche wóórd „Abort" ingevoerd, om
de talrijke Fransche uitdrukkingen voor dit
hoekje der eenzaamheid te vervangen. In den
oorlog moesten woorden als „menu", „Serviette",
„sauce" en „pudding” eraan gelooven; zU zUn
vervangen door „Speisekarte", „Mundtuch”
„Tunke", „Speise"; en thans ziet men u ver
baasd aan. wanneer u nog het vreemde woord
gebruikt. Reeds eerder werd het .Adieu” (door
de Duitechers als „atjeu” uitgesproken) uitge
roeid; het Zuid-Duitsche „Grijss Gott” breidde
zich tot boven de Mainlinie uit, terwUl het „Auf
Wledersehen", hetwelk in de 18de eeuw alleen
bij plechtige gelegenheden werd gebruikt, zich
in alle Noord- en Midden-Duitsche steden in
burgerde. Zelfs tegenover den deurwaarder kan
het zonder sarcastischen lach worden gezegd,
ook al wil men daarmee niet tot uitdrukking
brengen, dat men op een herhaling van het
deurwaarderluk bezoek gesteld is. Door de tele
foon neemt men afscheid met „Auf Wlederhö-
ren!"
Op het oogenblik hebben de taalzuiveraars
rich in de eerste plaats op de vakterminologie
geworpen. Er verschUnen zielkundige boekjes,
waarin u tevergeefs naar de woorden „subjec
tief” en „objectief” zoekt. Ook in de nuchtere
handelstaal wordt gezuiverd. Wee hem, die het
over „producenten” heeft. Er zUn slechts „Er-
«euger" in Duitschland! „Konsum" wordt meest
met „vèrzehr" vertaald. „Hausse” heet „Auf-
wkrtsbewegung’, „baisse" is „AbwartsWewegung".
Natuurlijk mag men ook niet over „Juni" spre
ken; wU leven thans in „Brachmond". De „re
clame” heet „Werbung", de „étalage” is
JSchaufensterausstattung.
Uit correspondentie, die men bU onze Ooster
buren uit Nederland in de Dultsche taal ont
vangt, blUkt, dat Nederland nog te veel aan
het Duitech van vóór den oorlog vasthoudt. Ook
de in Nederland gebruikte schoolboekjes, vooral
die betreffende de handelscorrespondentie
(„Handelsschriftwechsel’ heet dat op zUn
Duitsch) zUn op dit gebied verouderd. Trouwena
ook de stUl van deze boekjes kan niet meer
mee. De Duitscher schrUft ook in zUn handels-
briefwisseling niet meer de buitengewoon sa
mengestelde zinnen, die thans den duizenden
jongelui, die zich in Nederland voor het Mer-
curius-diploma voorbereiden. worden inge
stampt. De Duitscher van vandaag schrijft zUn
handelsbrieven, zooals hU spreekt. Ook doet hU
niet langer aan de ouderwetsche beleefdheids
vormen. HU begint zUn handelsbrieven zonder
„Sehr geehrter Herr HU ontving niet meer
een „gefalllges Schrei ben" en teekent niet meer
„ergebenst", veelal zelfs niet meer „Hochach-
tungsvoll”. Het gebruikelUk slot onder een han-
delsbrief is op het oogenblik „Mit deutschem
Gruss". En daarmee basta. Het „Heil Hitler"
De directeur van het Federaal Bureau voor
Gevangenissen te Washington Verklaarde in een
commissie van het Huis van Afgevaardigden, dat
de opsluiting van Al Capone en andere .veroor
deelden van dit type in de op een fort gekken
de gevangenis op Alcatraz Eiland in de Baal
van San Francisco een hellzamen invloed heeft
gehad op gevangenen in andere deelen van
Amerika. Het was verbazingwekkend te zien hoe
rustig alles was te Atlanta en te Leaven worth.
Hiertoe had o.a. het feit bUgedragen, dat on
ruststokers en zU die pogingen in het werk stel
den om te ontsnappen, van andere gevangenis
sen waren overgebracht naar Alcatraz eiland,
waar de gevangenen niet de beschikking hebben
oyer kranten en radio, en geheel van de buiten
wereld zUn afgesloten.
-pw alm Beach in U S. A. is eigenlUk net zoo
P* bekend als Monte Carlo in Zuid-FrankrUk
Het interessantste van heel Palm Beach
heeft ook overeenkomst met het casino te Mon
te Carlo. Het heet nj. Grovnor, en elke riike
Amerikaan die daar heen gaat omdat hu eer
beetje verandering van lucht of verstrooiing
noodig heeft, kent Grovnor maar al te goed
Het is een restaurant, hotel en casino tegelUk.
en geen hotel in Europa, zelfs niet Adlon te
BerlUn, of Savoy in Londen kan wat zUn keu
ken betreft met brovnor wedUveren. Een menu
bestaat daar niet, ieder bestelt wat hu graag
wil eten, of het eendensoep of kolibritongen is.
alles kan men daar krijgen, of beter gezegd duur
betalen.
Als men den eersten keer in Grovnor eet. weet
men het eigenlUk heelemaal niet te waardeeren
dat men die zalen betreden mag. Maar als men
langer zit. de zaal zich vult en men hier en daar
de bekendste en rijkste personen van heel USA
ziet opduiken, dan begrijpt men pas waar men
terechtgekomen is.
Na het dlné k la carte begeeft het geheele
gezelschap zich naar de groote, rUk Ingerichte
speelzalen, die sousterrain liggen en veel voor
namer ingericht «Un dan het bekende casino in
Monte Carlo.
NatuurlUk was ik besloten om eens nader in
kennis te komen met mister Grovnor. wat me
wonderlUk snel en makkeluk gelukte. HU «at in
zijn kleine, modern Ingerichte bureau aan zUn
groote. overladen schrijftafel. Zoo beknopt was
alles daar dat de drie stalen stoelen maar nau-
welUks plaats hadden.
Hij zag er precies zoo uit als ik me hem in
mUn verbeelding voorgestSld had, een man met
een Interessante, hoekige kin i la Mussolini.
ZUn staalgrijze, stekende oogen waren nog in
teressanter.
Ik deed alle mogelUke moeite O(
spreken te brengen, wat niet zoo ei
Toen ik hem vroeg hoeveel hu pet/3aar wel ver
loor door onbetaalde schulden en ongedekte
chëques, vertelde hU dat dit bedrag zoo onge
veer twee honderdduizend dollar beliep.
TerwUl hu daarover sprak, kroop een nauw
merkbaar lachje over zUn gezicht, en in «Un
oogen danste een klein vlammetje.
„Ja, niet lang geleden maakte ik nog een In
teressant voorval mee.” zoo Uëgon hU langzaam
en in gedachten te vertellen. „Ik zat s morgens
hier in mUn bureau, toen mUn secretaris meldde
dat een dame me wenschte te spreken. Mevrouw
Ben Moillson.” zei de man. En daar ik Ben Mol
lison kende, liet ik haar binnen komen.
Voordat een van on« beiden een woord ge
sproken had. begon ze te weenen. Niet luid,
maar de tranen rolden onafgebroken over haar
mooie gezichtje. Tevergeefs probeerde ze het
met baar zakdoek bU te houden, en zich te be*
heerschen. het lukte niet. Ik moet bekennen dat
vrouwentranen nooit aangenaam zUn, meestal
maak ik me uit de voeten als Ik het zie aan
komen. Maar dezen keer had ik ’n eigenaardig
medelUdend gevoel dat ik niet verklaren kon
Misschien kwam het wel omdat de vrouw «oo
mooi was, misschien ook omdat ze zoo oprecht
veel verdriet had.
Ze vertelde me langzaam en’ hakkelend dat
haar man gespeeld had den vorigen dag
dertigduizend dollar had hU verloren, op den
kep af. Ik kende Ben Mollison ongeveer vUf k
zes jaar Elk jaar kwam hü een paar weken
naar Talm Beach, en woonde dan in mün hotel.
Ik kende hem juist zoo om hem steeds met een
hartelük: „Hallo.te begroeten, maar verder
wist ik eigenlUk niets bUzonders van hem. HU
was een knappe, sympathieke kerel, iedereen
mocht hem graag, en hü betaalde zün rekening
en speelschulden prompt. Gebrek aan geld
scheen hü nooit te hebben.
Zoo kende ik hem dus. niet beter en niet
slechter. Ik had er geen flauw idee van of hü
hoog speelde, won of verloor. Dien vorigen
avond h»d Ik hem toevallig weer gezien en op
de gebrulkelüke wijze begroet.
Mevrouw Mollison vertelde me onder veel tra
nen van de speelwoede van haar man. dat wel
het grootste verdriet In haar leven was. Ze had
hem zoo dlkwUls gesmeekt om niet meer te spe
len. en hü had het evenzoo vele malen beloofd,
maar steeds verviel hü weer m zun oude ge
woonte. De dertigduizend dollar die hü dien
vorigen avond verloren had. was alles wat
ze op de wereld bezaten Het beteekende dus
voor haar. ach, ik kan het niet zoo roerend
vertellen als zü dat deed, in ieder geval moes»
het huls verkocht worden, de verzekering op
genomen. twee dochters van school terugge
roepen en zü zelf zou ergens een betrekking
moeten gaan zoeken. Ja. het was een droevige
geschiedenis en ik moet bekennen dat ik op-
