oertaal
WUl
Met twee kameraadjes op avonturenreis
-e-
fa
i
den dag
II
De duelbaron
Krijgsgevangenen
A
V
1
geen sprake vani
r
pi
RELIGIEUS VERLANGEN
HET VERDWENEN
ELFTAL
iimimi
■in
EH-
fek’
Ifc1
Pi
h
r 1
1-1
Il’i
Hij
MAANDAG 15 JULI 1935
Interessante ontdekking
Goudvondsten
Int. ballonwedstrijd
POLITIE-STOPTEEKENS
i
n
Ervaring van Zweedsche
schrijfster
J
oMeer vervolgde joden
naar Palestina”
Hf'!
M1 i
i Het geld van
I i
Mazy Clear i
I I
F 41
k
knockout sloeg.
u-
ne
en pistolen
nog
I
In
uit
de
3
t>U levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
verband
stelden
door Arthur Morrison
1
beloonen.
(Wordt vervolgd.)
Een opnieuw ontwakend godtdien-
ttig leven, dat overal in Rut
land it waar te nemen
Wletje was een en al verbazing. Ze geloofde
niets van wat Plet haar vertelde. Deze werd
nudig en zei: „Kom dan maar mee. dan zal
Ik het je laten zien." Daarop nam hy Wletje
bij de hand en trok haar mee naar de rots
trappen.
▼eer verheet,
dat den agent
van achteren
nadert.
Onder de vele Europeanen, die waren aan
getrokken door bet groote gebeuren te Delhi
waren er niet weinigen, die tevens voor zaken
men
Andere
houtje
Hahn.
a-
tg.
g.
el
het
minister,
kon
de
Voor verkeer,
dat dan ageat
vaa varen
nadert.
n-
inl
Ml
A
W
v>
Een advertentie behoeft geen „kapitalen” te
toeten. Plaste maar eens een Omroeper I Rubri
cering en geiykvormlge netwtjze. Billijk han-
-lelatarinf
m:
10.
uw.
►ege
1.60,
^8.
•ge
en;
35,
00.
oor
n:
74
15
P-
Lne
kg.
te.
et,
CL
14-
ide
en
40
10
tg
•e
k.
I-
n
ei
Voor verkeer, dat
dea agent van
voren en achtera,
nadert.
h
'I
k i
1
fe
Eilandbewonert in den Nyl blyken
afttanrmelingen van Hongaren
uit den tyd der Turktche
oorlogen
Wletje stribbelde tegen, maar de eigen
wijze Piet zette door en voetje voor voetje
was Wletje genoodzaakt om de trappen op
te klimmen, waarbij Plet haar in den rug
steunde.
in haar overpeinzing afgeleid door een heer,
die haastig recht op haar afkwam.
„Bent u juffrouw Mazy Clear?" vroeg hy
's’
Plet liet zich weer langs de rotstrap naar
beneden zakken en tuurde het strand af.
Daar zag hij een stipje, dat steeds naderbij
kwam. Toen het dicht by gekomen was, zag
hij dat het Wletje was met Keosje by zich.
Ze hijgde van het harde loopen. Daarop ver
telde Piet wat hem was ‘overkómen.
de Oonpe-Oor- -
vroeg
ze haar
Niemand
waarheen
ze ging. Men zag
haar naar ’t sta.
tion gaan, in den
„In de toekomst dient Palestina er mee voort
te kunnen gaan, de vervolgde Joodsche bevol
king van Europfc op een ultgebreider schaal te
absorbeeren,” zelde lord Melchett op een banket
te Londen. „Ik hoop,” zoo vervolgde spreker
„dat nog drie of vier mlllioen Joden in hun na
tionaal tehuis kunnen terugkeeren.”
Melchett beschreef Palestina als een toekom
stig Singapore, dat niet beschermd wordt doorer woonden langs de oevers van een breeden
Engelsche bataljons, doch door drie mlllioen
loyale dankbare Joden van het rijk, wier red
ding in het verleden en vrijheid in de toekomst
afhangt van de integriteit van dat rijk.
Volgens geruchten, die te Johannesburg
ronde doen, zouden op de Lupa goudvelden in
Tanganyika ten Zuiden van bet Rukwa-meer
belangrijke goudvondsten zijn gedaan. Klaar
blijkelijk ligt het in de bedoeling de Zuid-
Afrikaansche banken bij de financiering van
de nog grootendeels te ontsluiten velden te In-
teresseeren, .want er zijn monsters kwarts, die
een groot goudhgehalte hebben, naar Johan
nesburg verzonden. Indien de verdere explo
ratie gunstige reseultaten zou opleveren, zou
het zeer waarschijnlijk zijn, dat deze banken
hiertoe bereid zijn, daar de goudproductie in
Tanganyika niet aan hooge belastingen on
derworpen zyn.
an de hand van den Hongaarschen we
reldreiziger Ladislaus Almksy verscheen
dezer plagen in de kolommen van de
„Pest! Hlrlap” een opzienbarende mededeeling.
Op zijn autorels door den Engelschen Soedan
kwam hy toevallig in aanraking met de be
woners van een eiland, dat zich tegenover de
stad Wadi Haifa in den Nljl ultetrekt. Toen
een hunner, met name Ibrahim el Magyar,
hem met zijn boot de 1500 liter benzine van
de Shell bezorgde, vielen aan AlmAsy de tame
lijk lichte huidskleur, de haviksneus en de
geheel afwijkende gelaatsvorm van dezen in
boorling terstond op. Nieuwsgierig geworden,
deed hy navraag bij den eigenaar van den ba
zar, die hem vertelde, dat alle bewoners van
het eiland van Europeesche ouders afstamden
en zich zelf ,Magyarok”-Hongaren noemden
Zeer getroffen liet AlmAsy zich den volgen
den dag naar het eiland ovenetten.
De Sjeik was afwezig, doch door de ouden
van den stam werd hij met eerbied en gastvrij
heid ontvangen. Niet zonder trots verklaarden
desen. dat zij geen Arabieren waren, doch dat
hun stamvaders de krijgsgevangenen waren ge
weest van Sultan Soliman. die hen om hun
dapperheid liet sparen, om ze in Afrika aan
de uiterste grenzen van het rijk tegen de in
vallen van de Nublsche negerstammen te ge
bruiken.
Zonder kans om ooit weer hun vaderland
en hun dierbaren terug te zien, huwden deze
soldaten met meisjes uit Berber.stammen. Zij
verloren hun taal en hun godsdienst, maar
trouw bewaarden sl) vier eeuwen lang de ge
schiedenis van hun afkomst en steeds bleven
zij reikhalzend uitzien naar de komst van
iemand uit het oude vaderland, wat thans
onverwacht is geschied en een groote op
schudding op het eiland teweegbracht.
Levendig betreurden zij, dat de Sjeik op
reis was, want deze moest nog meer Bijzon
derheden van hun oorsprong weten en over
verschillende bewijsstukken beschikken. Zij
wisten verder te vertellen, dat het oude va
derland over de zee lag en dat de menschen
an de deur van haar kleinen snoepwin
kel in het lersche dorp Oalway stond
Mazy Clear en staarde naar het eind
van de nauwe straat, waar men Juist nog een
klein stukje van de haven kon zien. Ze ver
wachtte Iemand Ze had uit de groote llefda-
dlgheldslotery den hoofdprijs van 5000 pond
gewonnen en schriftelljk was haar meegedeeld
dat de voorzitter haar dien middag zelf het
geld zou komen overhandigen.
Om vier uur zou er weer een trein uit Lime
rick komen en het zou nu wel niet lang meer
duren of ze zou een der rijkste inwoners van
bet vlsachersplaateje zjjn. Toch liet dit haar
felteiyk onverschillig Ze wist maar al te goed
dat liefde niet met geld te koop te. Het eenlge
dat ze verlangde was wederliefde van hém. Ze
voelde zich erg eenzaam in het stille winkeltje
en vooral als hij weer was weggevaren als ka
pitein van het vrachtschip „O’Connell", leek
haar alles even troosteloos en sar.!
Nu. na een reis van twee maanden, ver
wachtte ze hem weer, maar hy kon niet vóór
zes uur in Oalway wezen en de man met het
geld zou er dan al lang geweest zijn. Zy werd
maar het was alles wat ik kon krijgen en voor
mij goed genoeg. Is er soms iets wat Ik voer
u kan doen?"
Harvey Crook had een stoel gezocht in het
duister en was bij den rand van het bed komeu
zitten Hahn nam hem plosteling vertrouwelijk
by de hand.
„Ik zou graag hebben, dat je een kist voor
me mee wilde nemen.” zei hy, „een kist wijn.
ik een aardig duitje by elkaar gespaard. Enfin,
de zaken loopen dikwijls anders dan Je ver
wacht. Over 14 dagen vertrek ik maar weer
n»*r zee.”
Austin Stamfort stond op en ging naar de
deur. „Een dezer dagen zie ik je nog wel Mazy.
yÜUeu!"
Ze was hem naar de deur gevolgd.
„Je komt toch zeker nog afscheid nemen,
Austin?” Haar oogen stonden strak en deden
haar pUn.
„Zeker; maar ik zal er nu rekening mee moe.
ten houden, dat Je rijk bent. Saluut."
„Austin! Austin!" riep ze, maar hij was al
weg. Langzaam sloot ze de deur en ging in haar
kamertje zitten weenen.
Den volgenden
morgen
verliet
huisje,
wist
schijnt werkelijk de kluts kwijt te zijn, want
het is verbazend koel en de zon zal over een
uur onder gaan. „Wat kan ik voor u doen? U
bent toch niet al te slecht hoop ik? Zal ik een
paar luiken ópen maken? U kunt nauwelijks
zien. Dit te anders heelemaal niet de tijd van
het Jaar om koorts te hebben te het wel?”
„Neen, neen." antwoordde Hahn met een
koortsachtigen Ijver. „Ik bedoel, dat ik zoo wel
licht genoeg neb. Ik gevoel me nu wat beter,
maar straks komt het weer vreeselljk opzetien
en dan kan ik niets verdragen. Wanneer gaat
u weer naar huis terug? Tamelijk spoedig,
zeker?"
„Ja. de eerstvolgende boot van Bombay. Ik
ben blij, dat ik tevoren een biljet heb geno
men. Het ral wel verbazend druk zijn, denk
Ik.”
„Dat is de Rajapur, nietwaar? Geen mail
boot?"
„Juist De mailboot van de P. en O. te een
week later. De Rajapur doet er langer over.
K-’ 1
h i
waren gekomen. Het krioelde er van reizigers
uit Europa en Calcutta, die hun firma's kwa-
dienen door nieuwe relaties te zoeken,
toeristen kwamen geheel op eigen
zaken doen. Daar was bijvoorbeeld
uit Europa zullen we maar zeggen,
omdat bij er geen vast adres op na hield, die
over de geheele wereld kocht en verkocht,
wat men goedkoop kon inslaan en duur van de
hand doen, van oude Italiaansche meesters tot
huishoudelijke artikelen. Hahn sprak voor het
grootste gedeelte Engelsch en noemde zichzelf
Frank, ofschoon er velen waren, die hem Franz
noemden wijl er aan zijn Engelsch een accent
was, dat hun reden daartoe gaf. Anderen
meenden weer, dat noch Frank, noch Franz,
noch Hahn tot zijn doopregister behoorden
en dat zijn Intrede in de bande'.awereld ergens
in Gallclë had plaats gevonden. Hahn had
hier en daar behoorlijk zaken weten te doen;
voor eigen rekening had hy aan de Rajahs
wat Engelsche jachtgeweren en meubels weten
te verpatsen en hy had een verbazend koopje
gehad aan een party tje van twaalf groote
flesschen oude Tokayer, die hier of daar in
een grooten kelder van Delhi sinds het be
gin der negentiende eeuw hadden gelegen en
plotseling waren ontdekt en op een verkuoping
gebracht. Midden in de feestelijkheden was hy
plotseling overvallen door een ernstige koorts
Toen hy zich verplicht zag om het bed te
houden, had hy een boodschap gestuurd naar
Mr. Harvey Crook, die eveneens voor zaken
naar de feesten was komen kyken.
Je kon Harvey Crook geen groothandelaar
Voor een ballonwedstrijd om t
don-Benett, die na de Pöolsche overwinning
van verleden jaaf' te Warschau aal worden ge
houden. en wel op 15 September, ayn tot dus
ver 14 ballons ingeschreven.
Voor Polen sullen deelnemen de ballons ,JCos-
cluszko”, ..Polonia" en „Warszawa”. Zwitserland
zal zyn vertegenwoordigd met de In Polen ver
vaardigde ballon „Zurich LLL" en België met
de „Belgica” en de „Bruxelles”. Duitschland
zal deelnemen met drie ballons, resp. onder
commando van Goetse, Stuber en Bertram, en
Frankrijk met twee ballons onder commando
van Dolfuss en Boltrad.
Wellicht zal België nog deelnemen met een
derde ballon.
Nederland heeft toegezegd aan den wedstrijd
te zullen deelnemen op voorwaarde dat Polen
een zyne rballons wil ultleenen.
Men verwacht voorts inschryingen uit de
V. 8., Tsjecho-Slowakye, Italië, Spanje en
Roemenië.
Sovjet-Rusland zal niet vertegenwoordigd
zl<n in verband met het feit, dat dit land geen
lid te van de Internationale Luchtvaart Fede
ratie.
Men rekent op een deelname van 33 ballons,
een aantal, dat nog nooit tevoren by een inter
nationalen ballondwedstryd te bereikt.
'eder over Indlë, terwyi ze naar alle uithoeken
'?n het onmeteiyke ryk de tydlng meevoer-
over de verdwynlng van het Oog van
“eccan.
Di de bazars werd dit nieuws op allerlei wijze
tecommentariserd. Leugen en waarheid wer-
oen braaf dooreen gehaspeld. Maar ten slotte
s eg een vreemd gerucht in al die verhalen
oen boventoon. Brokstukken ervan kon men
°P alle markten en hoeken der straten opvan-
essesstsesestsstteeeetseeeesessssttstesesstestessevese
trein stappen en eerst 's avonds terugkomen.
Op Zondagavond, vier dagen daarna, kwam#
Austin Stamford op het kleine plantsoen bU de
haven van Oalway aangeloopen, waar Mazy
Clear rustig zat te breien.
„Ik ben by je aan huis geweest en heb overal
naar Je gezocht. Een buurvrouw vertelde me,
dat je hier zat,” begon hy opgewonden. „Is het
waar Mazy, wat ik gehoord heb, dat Je Je geld
hebt weggegeven?"
„Zy knikte. „Ja Austin, dat te waar. Ik heb
het weggegeven aan iemand, die het beter zal
kunnen gebruiken dan ik. Over een paar dagen
ontvangt hy het.”
„O lieveling, wat ben ik daar biy om!” riep
de jonge zeeman Hy ging naast haar zitten en
nam haar belde handen in de zyne. ,Jk heb Je
nooit durven vragen, omdat ik je zoo weinig
kon aanbieden. Toen Ik nu de plaats van den
kapitein van de Foreston" zou krijgen, besloot
Ik direct, dat Je m’n vrouwtje zou worden. Het
werd me op zee meegedeeld en wekenlang heb
Ik op dit oogenbllk gewacht. Toen kwam dat
ellendige geld van jou er tusschen en moest ik
denken, dat je ook van my vermoedde, dat Ik
je om je geld zou vragen. Nu je het echter weg
gegeven hebt. nu.... wil Ik je....”
Bevend van ontroering en vreugde had ze
naar hem geluisterd. Nu wierp zy zich In z*n
armen.
„O, Austin, Ik wist wel. dat Je van my hield.
Vergeef me. als ik jé gewantrouwd heb."
Hy drukte een kus op haar voorhoofd.
„Nu koopen we dat mooie villaatje daar van
mijn gespaard geld, en dan doe je de zaak aan
kant," lachte hy.
stroom.
Het aantal bewoners van het eiland bedraagt
ongeveer 300, terwyi een byna even groot ge
deelte van dezen stam in de nabyheld van As-
soean woonachtig te en ook daar de herinne
ring aan de Europeesche bakermat steeds le
vendig weet te houden. Toen AlmAsy dien
avond de gast was van den hoogen Engelschen
regeerlngscommlssarls en daar de Interessan
te ontdekking ter sprake bracht, was ook deze
ten hoogste verbaasd te vernemen, dat de
eilandbewoners afstammelingen van Hongaren
waren uit den tyd der Turksche oorlogen.
„Het zyn geheel andere menschen dan de
Berbers, zy zyn een vUJtlg en rustig volk en
nooit doen zich met hun stam moeiiykheden
voor, zy zUn mijn beste en trouwste soldaten."
Aldus de verklaring van den Engelschen be
stuurder. Inderdaad een interessante ontdek
king, die zeer zeker tot verdere onderzoekin
gen zal doen besluiten. De tragische kant van
deze geschiedenis ligt wel hier, dat afstamme
lingen van hen, die eens onder het vaandel
van het kruis het Christendom en de Wes-
tersche beschaving tegen den Islam verdedig
den, thans als Mohammedanen leven In een
gebied, dat om zyn slavenhandel en andere
duistere practyken eeuwenlang een treurige
vermaardheid genoot.
Kon dit bedrog al geen maanden en wellicht
Jaren hebben geduurd? Terwyi dus deze be-
rcepsdlef zyn leven had gegeven in een mis
lukte poging om zich van een namaak meester
to maken, berustte het origineel misschien
reeds veilig tn andere handen.
Van beide laatste mogeiykheden, want de
allereerste had men reeds spoedig laten varen,
kreeg de laatste des te meer kans van slagen,
toen de nasporlngen van de politie en de ge
heime agenten van den Rajah zonder eenig
resultaat bleven. Het kamp werd ten slotte
opgebroken en de deelnemers verspreidden rich
Toen het huweiyk van kapitein Austin Stam
fort en Mazy Clear In Galway werd gevierd,
trad tijdens het diner een heer binnen, die naar
Austin Stamfort vroeg en hem een brief over
handigde.
„Namens myn cliënt,” sprak hy, „moest Ik u
dit geven, op uw verjaardag of op uw bruiloft,
wat het eerst plaats vond.”
Austin scheurde de enveloppe open en vond
daarin een chèque op zyn naam, ter waarde
van 5000 pond.
er dus niets te vechten viel, zocht Sir Claude
tydverdrljf in zyn eigen land Hy hield van
afwisseling in de keuze der wapenen. Degens
en pistolen vond hy niet aardig meer. Hy daag
de zyn tegenstanders Uit in den boksrlng of
op de renbaan. Als vlerenzeventlgjarige zond
hy zyn secondanten eens naar een dokter, die
even oud was. Hy stelde hem het volgende-voor:
een wandeling van Londen naar Brighton (on
geveer 80 kilometer), gevolgd door een wed-
stryd in het zwemmen en besloten met een
ronde van drie minuten In den bokskring.
Hy geloofde nu eenmaal aan het duel, vol
komen In stryd met de moraal, en verdedigde
zyn dogma In woord en geschrift. Hy vond de
onmogeiykste methoden voor het tweegevecht
uit en brandmerkte In zyn mémoires iedereen
als zwakkeling en lafaard, die er niet op In ging.
Om fit te biyven, reed hy tot kort voor zyn
dood dageiyks een uur lang galop. Als tach
tigjarige werd hy een matador In het toren-
springen en sprong op de schouders van een
anderen zwemmer van het plankier op tien
meter hoogte in het water. Trots toonde hy
zyn lltteekens en telde de breuken, die hy by
zyn avontuuriyke ondernemingen had opge-
loopen. Beide beenen had hy gebroken, op
lacht driemaal de armen, by de steeplechase
drie ribben, twee vingers by het dresseeren van
een wild paard en drie vingerkootjes by het
vuistgevecht met een bokskampioen, dien hy
1-1-- -
heel wéinig. Overigens ben Ik van plan mot
dat geld de hypotheek van myn huls af te
loesen, zoodat alles geheel m’n eigendom la.”
Hy drukte haar harteiyk de hand en vertrok.
Nauwelyks was hy uit ’t gezicht, of Jelly
Wrath kwam den winkel binnen.
„Dag Mazy," groette hy overdreven vrlende-
iyk. „Ik hoorde zoo Juist dat Je al verschil
lende huweiyksaanzoeken hebt gekregen, maar
dat je ze allemaal! den bons hebt gegeven. Groot
gelyk, kind. Jy toont ten minste dat je ver
stand hebt, dat geest en schoonheid samen
gaan."
De knik van Mazy als antwoord, zag er niet
bijster bemoedigend uit.
,.Je moet niet zoo’n gelukzoeker nemen, die
het alleen maar op je geld gemunt heeft.” ging
mynheer Jelly voort, „jy moet een fllnken man
hebben, zoo een als als. ja, als tk byv., die
je wrat kan aanbieden, een degeiyke, goed ren-
deerende zaak, zoodat Je geen zorg behoeft te
hebben.”
„Ik heb nu toch geen zorg meer. Jelly.”
„Neen, dat natuuriyk niet. Maar zou het niet
geruststellend voor Je zyn, je geld in een mooie
zaak te beleggen, zooals de myne?"
„Maar ik dacht, dat jouw zaak niet erg best
ging?” zei Mazy kalm.
„Nou. nou, niet erg best; dat is sterk over
dreven. Maar kyk eens hier, Heve Mazy. Ik heb
altyd veel van je gehouden, al heb Ik het nooit
laten blyken. Och. Je begrypt, daar was zoo
geen gelegenheid voor, en....”
',,®n nt
„Ja, nunu is hét wat anders, nu ben Je
een 'meisje dat hulp noodig heeft, om...;*
„Och Jelly, doe me een genoegen en laat me
alleen. Je hebt geen schyn van kans. Liever
biyf Ik m’n leven ongetrouwd."
„Je wacht zeker op dien verwenschten Stam,
fort, hë,” viel Jelly Wrath woedend- uit. „Die
armoedzaaier zal nu wel hard loopen, nu hy
weet dat je zoo ryk bent.”
„Als ik ooit een man trouw. Jelly, dan zal bet
alleen zyn omdat ik van hem houd en hy van
my Doe me het genoegen en ga nu weg."
Toen hy vertrokken was. kon Mazy haar
lachen niet meer houden, om de onhandige,
doorzichtige manier, waarop die Jelly Wrath
z'n aanzoek gedaan had. Ze liep haar winkel
tje door, om naar buiten te gaan. Daar rinkelde
het belletje, en vóór haar stond Austin Stam
fort. blijkbaar zoo van de reis terug.
„Ik ontmoette zoo juist Jelly Wrath.” begon
hy, „die me het groote nieuws vertelde. Mag
ik je harteiyk geluk wenschen."
Haar handen beefden, maar ze trachtte zoo
kalm mogeiyk te spreken.
Dat hebben vandaag al heel veel menïchen
gedaan. Austin; tk wist niet dat ik zoo populair
was. Ik heb zelfs al verschillende huwelyks.
aanzoeken gehad. Heeft Jelly je ook niet ver
teld. dat hy me gevraagd heeft?”
„Jelly? Nadat hy van Je geluk gehoord had?”
„Ja. maar Ik heb me alleen maar met hem
geamuseerd. Iedereen In Galway weet, dat hy
tot over de ooren in de schuld zit. Ik heb ge
weigerd."
„Maar wat ga je nu Hoen?” vroeg de jonge
man.
„Ik weet het nog niet. Misschien trek ik me
uit de zaak terug en ga rustig leven." Ze keek
naar den grond en vroeg op haar beurt: „Denk
jy niet, dat dit het beste is?"
..Hoe weet ik dat nu?” zei hy kortaf. „Dat
weet ik wel. dat ik de laatste weken op zee. iets
heel anders van plan was. dan Ik nu zal doen.
Ik maak promotie; de kapitein van de .Fore
ston” heeft ontslag gevraagd en ik zal z’n plaats
Innemen op dit passagiersschip. Bovendien heb
beleefd.
„Ja, die ben ik. maar komt u binnen.”
„Ik heb hierby het genoegen u de chëque
van 5000 pond te overhandigen." zei de heer,
toen hy met, haar in de kleine huiskamer was.
„Is het soms onbescheiden, als Ik vraag wat u
met dit geld gaat doen? Een jong meisje als u
ontbreekt het niet aan slechte raadgevers, voor
al niet als ze zoon buitenkansje gehad heeft.
Misschien kan ik u met m’n ondervinding van
dienst zyn. In dit geval kunt u me als belang
loos raadgever beschouwen.”
„Erg vrlendelyk van u. mynheer, maar Ik
geloof niet dat er veel kans bestaat dat ik het
slachtoffer van gelukzoekers zal worden. Ik loop
al tegen de dertig en m’n ware vrienden heb
of zelfs geen handelaar noemen, ofschoon hy
zyn bestaan uitsluitend zocht in den handel van
allerlei rare dingen; transacties die meer ct
minder verband hielden met excentrieken
handel, maar die hem in leder geval In vut
om aan den eenlgen wensch van zyn
leven te voldoen: de geheele wereld over te
trekken en elk avontuur, dat zich voordeed
dankbaar te aanvaarden als een variatie van
het eentonige menscheiyke bestaan. Het was
een tanige kerel, van iets meer dan middel
bare lengte en door zyn voortdurende reizen
gebruind, ofschoon hy van nature de lichte
teint van den doorsnee Engelscnman bezat.
Hy keek scherp uit zyn oogen. was lenig ais
'n kat en vyf en dertig jaar oud.
Hy keek eenlgszins verrast op. toen hy
Hahn’s uitnoodlging ontving, want hun ken
nismaking was maar erg vluchtig geweest. By
eenig nadenken kwam hy echter tot de over
tuiging, dat er In geheel Delhi geen tweede
te vinden zou zyn, die ten slotte meer met
Hahn In connectie was geweest. Zonder veel
enthousiasme stak hy een versche sigaar op
et: drentelde vervolgens door de straten van
Delhi, op zoek naar het aangegeven adres.
Hy vond den koopman tn een donkere kamer
van een huls, dat men tydeiyk tot annex van
een hotel had Ingericht. Hy zag er niet erg
ziek uit en net was heelemaal geen tyd van hel
jaar om koorts te hebben. Crook vroeg zien dan
ook verwonderd af. waarom men den boe) zoo
donker hield. Het scheen dan ten slotte toch
wel ernstig met den patiënt gesteld te zyn. Toen
werd hy In die veronderselllng weer tegenge-
Zou je dat willen doen, beste vriend Crook?
Ik zal het je op een goeden dag honderd
voudig beloonen. Het is nog al kostbaar
goed."
Harvey Crook had niet veel bagage op zyn
terugreis, want hy droeg byna niets anders
dan wat hem persooniyk toebehoorde.
„MIJ best.” zei hy. „Ik kan dat wel voor je
opknappen. Moet Ik het ergens by een klant
laten bezorgen?"
„Neen, neen, niet by een klant. Je moet het
alleen maar ineenemen en zorgen, dat er niets
aan komt. Ik zal natuuriyk al je onkosten be
talen en ik ben er altyd voor te vinden een
behooriyke commissie te geven, indien het
goed voor een zacht prijsje van de nand kan
worden gedaan. Ik zie niet in, waarom ik er
geen honderd pond voor zou kunnen krygen.
Indien Ik een beetje geduld heb. Het is een
kist met iwaalf groote flesschen kelzeriyke
Tokayer wijn, tachtig jaar onder de kurk.
gen. Ten slotte bleef de kern van al die ver
halen, dat er in Goona geen Mehta Singh
meer was. Er gebeuren vreemde en sombere
dingen in de kleinere staaten der Inlandsche
vorsten, waarvan de Britsche Residenten niet
meer vernemen, dan men op straat weet te
vertellen. Mehta Singh was verdwenen. Dat
was het middelpunt van al het geheimzinnig
gefluister; maar hoe of waar hy verdwenen
was, bleef een vraag vol geheimzinnigheid en
twyfels. Het zou heelemaal geen nieuw of
ongeloofiyk bericht zyn. Indien een rajah In zijn
eigen paleis wraak had genomen op den orfl-
cier, wiens plicht het was zyn geliefkoosde
Juweel In veiligheid te houden of die nalatig
was gebleven het terug te vinden, toen het
verlies eenmaal was vastgesteld, hoe veel moeite
hy zich ook had gegeven om zyn vertoornden
meester van dienst te zlin, Dergeiyke dingen
geschiedden met de grootste omzichtigheid en
bleven ar^stveJllg verborgen In deze dagen
van het Britsche Ryk. Dit zelfde lot kon elk
lid van het vorsteiyk gezin hebben getroffen.
Indien er ook maar het geringste vermoeden
op den ongelukkige was gevallen. Hoe het uoH
zy. het lot van Mehta Singh, den eersten
minister, die den dief In het kamp van de
Durbar had neergeslagen, bleef een even groot
geheim, als dat van het Oog van Coona zelf.
tnt Engeland Is ons het overlijden gemeld
Sir Claude Champion de Cresplgny, den
-tsn ridder zonder vrees of blaam, held
tallooze avonturen en schandaalzaken uit
eind van de l»e en het begin van de 30e
recordzwemmer, parforce-ryder, bekk
en de galantste cavallet van zyn
„Ik heb den dood nooit gevreesd”, zei hy
eens. „omdat het de eenlge vol waardige tegen
stander was dien ik vinden kon. En als hy
eenmaal In het laatste duel tegenover my zal
staan, sla ik hem de zeis uit zyn knoken, om
mijzelf daarmee te richten".
Sir Claude Champion de Cresplgny ontmoet
te den dood In zyn slaapkamer. Toen men hem
levenloos naast zyn bed vond, had hy een ge
broken wynkaraF in de hand. Daarmee had
de fantastische vechtjas den dood de zeis uit
de knoken geslagen
AT T I? A °p z’Jn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen TJ* *7^0 b13 levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door T7 *7CA bU een ongeval met E* OCA bij verlies van een hand
fA I sl «F/AD w 1 w l-J O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen 1 v#V/a" verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen JT f OU»" doodelljken afloop T éCiDUe0 een voet of een oog
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UIT ERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
sproken door de werkeiykheid, want Hahn
begroette hem buitengewoon opgewekt en
viiendelUk, en had niets weg van iemand, die
op het punt staat onder veertig graden koorts
den geest te geven.
„Goeden dag. beste Mr. Cook." zei hy, „kom
binnen, goede vriend. Je bent werkelijk een
engel des lichts in deze donkere kamer. Het
is erg vrlendelyk van Je om de hitte van den
dag te trotseeren om een armen vriend aan
zyn lydenssponde te bezoeken."
„Heelemaal niet," antwoordde Crook beleefd.
In zyn gedachten voegde hy er aan toe: Je
De machthebbers In Sovjet-Rusland hebben
den godsdienst tot opium voor het volk ver
klaard en hun best godaan, om kerzen in
staatsgebouwen te veranderen, de Ikonen der
heiligen wyd en zyd te verspreiden, zy heb
ben een cultuur bevorderd die geheel geba
seerd was op de materie en alles ontkende
wat „achter" de zichtbare en tastbare dingen
schuilt, zy hebben een geweldige organisatie
In ’t leven geroepen, om de jeugd alle Jen-
seits-besef te ontnemen, om haar physlek.
technisch. Amerikanlstlsch op te voeden. De
gemiddelde Sovjet-llterator bewondert niets
zoozeer als de turbines aan den Dnjepr en den
nieuwen metro van Moskou.
Maar men doodt met dit alles het verlan
gen naar God, den honger naar eeuwigheid
niet. Het volk zal ontdekken, en ontdekt
reeds, dat het steenen in plaats van geeste-
lyk brood ontving. Iedere ziel is van nature
christelijk en het was onzinnig, te verwach
ten dat men In een land als Rusland, door
drenkt met een religieus besef van eeuwen,
de religie zonder meer kon uitschakelen De
teekenen wijzen er al op een nieuwe godsdien
stige behoefte.
De Zweedsche schryfster Marika Stjern-
stedt publiceert in het Jongste nummer van
het te Riga verschynende blad „Cegodnja"
een bericht over haar reis door Sovjet-Rusland.
Daaruit biykt dat ook zy getuige geweest is
van een*, opnieuw ontwakend godsdienstig le-
ven dat In Rusland overal is waar te nemen. I ik arïan^'leeren’ kennim' De't \jnVr~siec*hto
zy schrijft oji.: 1
,Jk heb In een kleine Orthodoxe kerk aan
den rand van de stad Moskou een MIs byge-
woond. waarby heel veel menschen tegenwoor
dig waren. Allen waren geknield terwijl zy
lagen te bidden en velen konden van ontroe.
ring hun tranen niet bedwingen. Ik was abso
luut verbaasd over het groot aantal jongens
en jonge meisjes, die by deze godsdienstoefe
ning tegenwoordig waren. Dit verdient
des te meer vermeld te worden daar de regee.
ring vooral onder de jeugd een verbitterden
stryd tegen den godsdienst voortzet.” Dit is
een van de vele getuigenissen uit den laatsten
tyd over het godsdienstig reveil dat er onder
de Russische Jeugd valt waar te nemen, zelfs
de gelederen van de Jonge Pionieren en
de Komsomolzen. Maar men moet ook niet
het °°k verliezen, dat onder een ander
gedeelte der jongeren Inderdaad een droevige
verwildering op godsdienstig en zedeiyk
gebied valt waar te nemen. President Ka
linin heeft een oproep tot de jeugd ge
richt, waarin hy aankondlgt, de meest krasse
maatregelen te zullen nemen tegen de steeds
toenemende misdadigheid. De groote misda
digheid onder de huidige Russische jeugd is
de wrange vrucht van de opvoeding zonder
God en bulten Iedere kerkeiyke gemeenschap.
Ook In de humoristische bladen wordt de
spot gedreven met de resultaten van de „auto-
kratlsche school” In Sovjet-Rusland. Zelfs de
Jeugdcentrale van de Komsomol heeft haar
bureau, dat eerst In de omgeving van een
school gevestigd was, moeten verplaatsen onk
ongestoord te kunnen arbeiden. Zal' men dat
alles als leergeld beschouwen?
meubelen,
wapenrekken,
hingen.
jglr Claude heeft over de driehonderd duels
uitgevochten, maar altyd met denselfden te
genstander: den Dood.” Droomerlg staarde de
grijze buurman van den overledene In het vuur.
Als achtjarige jongen sprong Claude van het
dak af in de hoenderhof. Hy had gewed en hy
won. Daarby brak hy voor den eersten keer
zijn arm, maar hy vertrok geen spier. Sinds
dien brak hy alle beenderen driemaal.
Het laatste duel leverde hy kort voor hy den
laatsten adem ultbhes. Plotseling bedacht zich
zijn tegenstander en pakte hem by den
ztrot.... Toen moest Sir Claude het opgeven.
Ais ong soldaat ging hy naar Indlë en
b|j een Jachtparty werd hy aangeval
len door een reuzenslang. Hy vocht
voor zyn leven als Laokon. Met een byi be
vrijdde hy zich uit de doodeiyke omarming
van den slang en versloeg hem. De stryd duur
de een half uur. Machteloos moesten zyn vrien
den toezien hoe het monster zich steeds vas
ter om zyn lichaam heensllngerde. Tot hy een
arm wist vry te maken en het dier den gena
deslag toebracht.
In Zuid-Afrika stortte zich een gewonde rhi
noceros by een jachtparty op hem. Toen het
beest tot op twee passen genaderd was schoot
hij t zyn laatsten kogel In den bek. Kort daar
op sprong hy van een stelle klip in de van
haaien wemelende zee, om een gekantelden
zeiler aan den dood te ontrukken. Toen hy den
oever reeds bereikt had hapte een haai naar
e»n van zyn beenen en trok hem de laars van
den voet.
In Spanje verkleedde hy zich als toreador en
sprong van de toeschouwerstribune af In de
arena. Hy redde een picador van de hoorns van
den stier, door de aandacht van het dier op
zich te vestigen en dankte slechts aan een toe
val zyn leven. Want hy gleed uit en de stier
miste zyn sprong. Hierby had hy vergeten zyn
(legen mee te nemen
Zulke gebeurtenissen hardden hem tegen
doodsvrees. Hy was voor niets of niemand bang,
sprong voor Iedereen In de bres en daagde elkeen
un die hem maar In het geringste beleedigde
of onbehoorlijk over een dame sprak, ook als
hy haar naam voor het eerst hoorde. Men meed
op den duur zyn gezelschap, omdat hy In den
omgang een te gevaariyk heer was. Zelfs zyn
ictlemste vrienden liepen de kans op den degen
Uitgedaagd te worden, ook als zy Sir Claude
Champion de Cresplgny aanvankeiyk in het
beste humeur aantrotfen. En toen hy eens ’n
keer „vasten" moest van tweegevechten, omdat
hp tydelyk sheriff van zyn graafschap was, ging
hy den beul helpen bij het terechtstellen van
drie misdadigers, die hy zelf ter dood veroor
deeld had.
Vyftlg jaar geleden zweefde hy in een ballon
over de Noordzee, viel naar beneden en brak
allebei zyn beenen. Een paar Jaar later sprong
hij in een stroomversnelling van den Nyi,
doorkruiste de kolkende watermassa's en kwam
op den anderen oever aan, toen zyn vrienden
hem allang afgeschreven hadden. Niet gaarne
’ertelde hy, dat hy in den oorlog van ’70 in
het leger der Duitschers voor Parys had ge
vochten, want hy was by die gelegenheid niet
eens gewond. En dat de Engelschen hem nletv
mee in <jen wereldoorlog namen, omdat hy „pas
*1’’ was, heeft hy den minister van oorlog uit
die dagen nooit vergeven.
Als er nergens In de wereld oorlog was en
van
jaatsten
van
het
eeuw,
kampioen
Ujd-
Dese edelman, die voor den duivel zelf nog
niet bang was, is 88 aar oud geworden, wat erg
verwondert als men hoort in welke gevaren
nil verkeerd heeft. Met Sir Claude Is de dynas
tie der romantische avonturiers en mpdërne
udders uit de Tafelronde vyi Konlng Arthur
uitgestorven. Hy had zyn' moed trouwens van
niemand vreemd. "Want de Cresplgny’s zyn vele
generaties, sinds hunne voorvaderen tydens
een Hugenotenstryd naar Engeland kwamen,
de helden van den adel geweest en de man
nen van wie, In de voorname kringen en by
het volk, altyd het laatste sterke stukje werd
verteld. De erfgenaam van Sir Claude is of
ficier. een stramme en martiale vyftlger, maar
hy is een Spiessburger In vergeiyklng tot zyn
vader, die alleen meer duels uitgevochten heeft
dan alle officieren van het Engelsche leger te-
ssmen, in de laatste halve eeuw. Geen duel-
lant heeft zoo dikwyis gezegevierd en werd zoo
dikwUls overwonnen als Sir Claude Champion
de Cresplgny, de vierde baron van zyn ge
slacht, landgoedbezltter, soldaat, globetrotter,
rentenier en meester In die takken van sport,
'waarby het op persooniyken moed aankomt en.
voor alles, op dood en leven gaat. Een waag
hals zonder weerga.
„Omdat hy zoo dlkwyis zyn leven op het
spel gezet heeft, behield hy het In al zyn ge
vechten”, vertelde een van zyn vrienden In
den salon van bet oude heerenhuis Champion
Lodge.
In het vertrek ernaast was Sir Claude opge
baard. Bulten woedde een verechrikkeiyk on
weer. De regen plaste op het dak, zweepte de
vensters, de muren, den weerhaan van het
rentmeestershuls. In den haard knlsterden smeu
lende houtblokken, want het was een koude
voonomerdag. Alles was donker, alleen het
vuur verlichtte den verteller van Sir Claude’s
avonturen en het wierp gensters op de eiken
het snywerk van de wanden, de
waarin rapieren
w
