tKctu&fiaal van den dag
Met twee kameraadjes op avonturenreis
1
F
r
Geschiedenis
traditie
Minn
Hoe men Holland
ziet
en
HET VERDWENEN
ELFTAL
E
Mllllll
DONDERDAG 18 JULI 1935
Italië en Abessinië
1
D
Natuuronderzoeker
d«
Norman Page
INDISCHE LANDSMIDDELEN
op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen
door Arthur Morriion
Heel Nederland fietst
t
Naar den
tandarts
V
*-
a-
n.
oo
1
fei
J
>e
in
t.
n
n
te
3
Al
lp:
3' i
ATT TT A D op dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen TJ *7^X0 levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 7^X0 b*^ een on&eT*1 F
IJ, r, /A 11 WI w I w T« O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen V éJVze" verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen C êJxZe" doodelUken afloop dwOUe"
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Betchouwingen van een militair
AUaraardiggte baachryving van
Karl Friadrich Borrae in het
„Berliner Tageblatt”
■I
1
It
p
eens weten
Rogers, op weg naar den
en
rr
Piet was verdoofd van den val. ’s Jonge
De
ge-
I
(Wordt vervolgd.)
t
t
t
t
en
n.
en
r
i
I
i
fietsen. De Hollanders moeten
‘n hebben en zijn welopgevoed,
den schrijver op. dat de jon-
h
a.
e
e
k
e
e
t
r
L
t
T!
luxe
an*
ede
im-
3olt
Ik-
[H
®-
let
*n
bij
in
I-
t.
i.
it
i-
n
It
dn-
tuig
1
en
ede
3
tor.
le
a.:
Je-
en,
net
wat deed zijn hoofd zeer. HU was juist met
tUn hoofd op een uitstellend rotsblok terecht
gekomen. Het hamerde en klopte en een
gr ooi e buil kwam langzaam opzwellen. Wict-
je knielde fluks bU hem neer en nam zün
hoofd op haar schot. Wat voelde Piet zich
akelig. Ook züu voeten deden erg zeer en zijn
enkel was geschaafd.
r
bij verlies van een hand
Mn voet of een oog
-a wear *1 te actueel te de vraag geworden:
|V| indien het in Ooet-Afrika tot vechten
komt en Italië zün plan om van Abee-
synië minstens een protectoraat te maken, met
de wapenen In de hand aal doonetten, boe
staan dan de kansen? Een verwijzing naar de
nederlaag die de Italianen in 1894 bij Adoea
leden kan geen licht geven in de vragen van
een toekomstlgen oorlog. Immers niet alleen te
de krUgstechnlek sedertdien veel verder ont
wikkeld. maar ook heeft In de militaire organi
satie en de eensgezindheid van het Itallaansche
volk sedertdien een radicale omkeer plaats ge
vonden.
Generaal-majoor Sir C. W. Gwynn, een uit
stekend kenner van AbessynlS. antwoordt in
de ..Morning Post" op deze vraag als volgt:
„Op het oogenbllk heeft de haat en het
wantrouwen tegenover alles wat vreemdeling te
In Abessynlë, zich speciaal tegen Italië gericht
en daardoor te er tusschen de velschillende
stammen die dit tand bewonen een sterk saam-
hoorlgheldsgevoel te voorschUn getreden. Voor
de beslissing van den strUd te het van veel be
lang of dit onderling verbond voor den geheeten
duur van het conflict met Italië zal stand taai
den. Immers wU Engetechen hadden nooit Mag
dala en de Italianen nooit het plateau van
Eritrea kunnen bezetten, tndien de Abessyniërs
onderling niet zoo hopeloos verdeeld waren ge
weest.
In zUn tüd heeft Menelik door zün krachtige
persoon!Ukheid en vooral door zijn overwicht
in bewapening, de eigenlUke Abessvnlsche on-
der-koninkrUken en dp. Mohammedaansche of
heidensche Galla-provinciën in een soort van
vereenlgd koninkrijk weten te vereenigen en hij
«Hst de naburige nomadenstammen (Somali en
anderen) ook aan zich te onderwerpen. Sinds
zijn dood echter zün er voortdurend opstanden
tegen dit gezag geweest waarvan vooral die der
Moslem-Ga lias gedurende den wereldoorlog de
'gevaarlijkste was. daar zij trachtten de hege
monie ven t Mohammedanisme over 1 Chrts-
telitke Abessvnië te grondvesten. Indien thans
echter de Abessvniërs en de Galia’s een geza
menlijk front tegen Italië vormen, dan hebben
zü tenminste de beschikking over ongeveer een
mtllioen krachtige mannen, dapper en zeer be
weeg Hik. Gezien echter de primitieve wüze van
voedselvoorziening moei men aannemen dat van
dit menschenma terts al niet meer dan honderd
duizend man gezamenitik kunnen optreden.
Deze troepen zün bewapend met geweren,
waarover het leger in zeer groot aantal be
schikt: echter meest van verouderd model. Mo
derne geweren en vooral machinegeweren zlin
echter schaarsch. Ook ammunitie is er weinig en
de Abessyniër is geen scherpschutter HU is uit
HU probeerde te loopen. maar JJn hoofd
bonsde zoo hevig en zUn voeten deden zoo n
pUn. dat hU geen stap kon doen. Tegen een
rotsblok geleund bleef Plet liggen Wat had
hü een spUt van zUn avontuur. Wletje be
duidde hem ondertuaschen dat zü voort
-noesten maken. Ze werd een beetje bang
traditie een guerilla-strUder, die zUn vU*nd tot
den aanval zoekt uit te dagen, hem dan om
zwermt en met geweervuur en met de blanke
sabel bestookt. Doch zulk een taktlek van oor
logvoeren te natuurlijk niet opgewassen tegen
moderne geweren en machinegeweren, tenzU de
vUand onbegrüpelüke blunders begaat. De kan*
op een tweede Adoea is zoo goed ate uitgesloten
daar de Italianen sindsdien maar al te goed
geleerd hebben hoe te vechten. Ook denk ik
niet dat de Abessyniërs een krijg met loopgra
ven zouden kunnen voeren. Immers de bewa
pening der Abessyniërs met uitsondering van
eenlge enkele duizenden welke geheel-en-al op
Europeesche wUze gedrild en bewapend zUn
leent zich in het geheel niet tot *n langdurigen
verdediglngs-krUg die bovendien een regelmati-
gen verplegingsdienst noodtg maakt, welke ge
heel en al vreemd te aan dit volk.
Niettemin zullen de moellUkheden voor Italië
groot genoeg zün.
Ik veronderstel dat de grootste moellükheid
zal bestaan in de bescherming van zün steeds
langer wordende verbindingen tegen guerilla -
attaques. De groote beweeglUkhetd der Abessy
nlërs en hun overgroot aantal, gevoegd bU de
moellUkheden van het gebied, leenen zich zeer
goed voor zulk een taktlek.
Het probleem van de Itallaansche zUde be
schouwend. kan men een vlug en decisief optre
den van deze partij nauwelük* verwachten. Een
weloverdacht voortdringen door vlugge stagen,
gepaard met wegen en bruggenbouw, zal wel on-
vermUdelUk zUn. Wegens de groote afstanden
die af te leggen zün en de vele hindernissen
sullen de operaties zeer zeker over eenlge droge
seizoenen Verdeeld moeten worden. terwUl het
sappeurswerk we!'zeer solide zal moeten zün
opdat de troepen het gewonnen terrein tUdens
den regentUd kunnen behouden.
Zoo de Italianen vanuit het Noorden (met
Eritrea als baste) Abessvnië binnendringen, zul
len zü bet voordeel hebben over een uitgestrekt
olateau te kunnen oprukken, dat gemakkelUker
begaanbaar en ook gezonder te. Echter wordt
deze weg doorkruist door een aantal breede
stroomen in diepe, uitgesleten beddingen: het
zou een kolossaal ingenieurswerk vorderen om
dezen weg gedurende het geheele Jaar voor mo-
torverkeer betrouwbaar te maken.
Ook zijn de bewoners van dit plateau zeer
krijgshaftig en leent het terrein zich goed voor
een guerilla. Het voordeel van desen weg te ech
ter hierin gelegen, dat een betrekke! Uk korte
opmarsch hun de beheerschfng over de vrucht
bare vallei der boven - Ta kkze sou geven.
De opmarsch vanuit het Zuiden (Somaliland)
voert over laag gelegen tand: de uitgestrekte
Harre r-vallei en de hoeger gelegen gronden die
de Harrar met de Arrust-ptateaux verbinden
De bezetting van dit gebied sou ten minste één
seizoen In beslag nemen. Het voordeel zou zijn,
dat vandaarutt de Hawask-vallei en de Dzll-
bouti-spoorweg beheerscht kunnen worden, dat
het tand door Somali’s is bewoond en dat het
onmgrscheebted in de flanken gedekt is: eener-
ztjds door Brttsch Somaliland en anderzijds door
het onherbergzame Arusl-ntateau.
Van welke zUde Italië ook zou binnendringen,
overal wacht een berg van moellUkheden.
en zelfs wanneer de macht der centrale Abessy-
nische reveering zou zün gebroken, wacht het
nog een guerilla van jaren. voordat het werke
lijk de bestuursmacht sou kunnen uitoefenen.
BU de verovering van Abbessvnië zullen de
militair en de ingenieur hand in hand moeten
vaan. Luchtmacht ken hier veen groote rol spe
len en evenmin zullen tanks hier van belang
sün.
Ten slotte zal. zoo Italië inderdaad overwin
naar wordt, dit land voor de ontzaglijke geld
sommen en de vele soldatenlevens die de oor
log zeker zal kosten, nimmer zulk een groote
vergoeding krtieen als het zich thans voorstelt,
daar de riikdom van Abessvnië in de verste
verte aan de verwachtingen der concessie-jagers
niet nabU komt.”
Nederlanders en ook andere vreemdelin
gen beweren terecht of ten onrechte, dat
de Engelschman op slechten voet staat met
de aardrijkskunde. Het te mogelUk, ofschoon
hU ongetwUfeld meer omtrent zün eigen ko
loniën en andere RUkslanden afweet dan de
gemiddelde Nederlander omtrent Oost- en
West-Indië. en deze kennis van nationaal
standpunt bezien nuttiger te dan vertrouwd
heid met den loop van de Welga of de vertl-
kale gesteldheid van Spanje.
Maar Indien de Engelschman op aardrüks-
kundig gebied de mindere te van vele andere
volken. hü te. wat de kennis der geschiedenis,
en in het bUzonder der vaderlandsche geschie
dente. aangaat, zonder twUfel hun meerdere
WU denken hierbU niet in de eerste plaats aan
het onderwUs op de lagere en mldoelbare
scholen, maar ook aan het oneindig groote
santa! geschiedkundige werken, zoowel van
populalren als van meer wetenschappelUken
aard, die in Engeland uitgegeven worden of
voor zoover zU van ouderen datum zUn
tegen zeer lage prijzen bü tweedehandsboek.
handels gekocht kunnen worden. Ook verschU-
nen steeds nieuwe geschiedboeken. populair
geschreven en rijk geïllustreerd, in den vorm
van afleveringen, en wel in oplagen van vele
tienduizenden, zoo niet honderdduizenden.
BelangrUker nog dan deze werken zUn. voor
het aankweeken van de kennis der Vaderland
sche Geschiedenis (en voor ‘t onderhouden der
belangstelling) bü volwassenen, die biografieën
en mémoires, waardoor men uit de allereerste
hand de détails der historische gebeurtenissen
leert kennen. Er te geen staatsman van eenlge
beteekente sinds het begin der vorige eeuw,
omtrent wien geen levensbeschrijving in den
handel te; wat Disraeli en Gladstone aangaat
loopt het aantal dier werken in de dozUnen
Voeg hierbU de ultgebrelde biogfaphleën om
trent alle vorsten sinds George I. waarvan vele
nog steeds met belangstelling gelezen worden
en gü zult erkennen dat de Engelschman op
het historisch gebied voortreffelUk ..ingespan
nen” is.
ZUn kennis treft u ook wanneer gU in Hyde
Park luistert naar de dagelUksche openlucht
discussies, waarbU personen uit de eenvoudige
klassen vaak blük geven uitstekend op de
hoogte te zijn van de politiek^ geschiedenis
der laatste 75 jaren, en de toon aangevende
staatslieden uit dat tUdvak menigmaal vrU
nauwkeurig citeeren.
Deze belangstelling voor geschiedenis te be.
grUpelUk in een volk, dat zulk een waarde
hecht aan tradities. Maar voorkeur voor
het tradltioneele te ook alleen dan belachelUk
in iemand (of in een volk) die de geschied
kundige feiten, waaraan de traditie ontspringt
niet kent.
Zeker zouden revoluties in welke richting
onder de kurk had gezeten en een ontelbaar
aantal jaren te voren in het fust, werd net
eigendom van Lyman W Merrick uit Mer-
rickstad Pennsylvania.
De kist werd naar dien* hut gedragen en
van de bovenste plank ontdaan. Hahn had zicu
erg veel moeite gegeven om zUn kostbare
lading tegen alle ongelukken te verzekeren In
een ommezien lag de vloer bezaaid met zaagsei
en stroo, voordat eindelUk de eerste oude tak
van een der flesschen zichtbaar werd. De
fleach werd voorzichtig te vooraehUn gehaald
al de emballage werd weer in de kist gestr>t>t
de toege fleech werd door een anoere fleach
tweemaal zcoveel als ie
ontvangen Ik koop de kist
wU spreken een flesch aan. We voldoet: dan
aan onze nieuwsgierigheid en we gooien de elf
ander* flesschen op een verkooping. aoodat we
aan land komen. Dan zullen we eens rien wat
dat loterUtte me nog opbrfcngt. Sluiten we den
koop?”
Dit aanbod was in ieder geval h**i wat com
pleter dan bet eerste. NatuurlUk hid Crook
evenmin het recht de kist in haar geheel te
verkoopen. als hU geweigerd had er een flest.r>
uit te nemen. Maar hU had het ulr Hahn's
eigen mond, dat deze verb.tgend in z'n nopjes
zou zUn, ind en hu er zeventig, laat staan
tachtig pond voot kon krUgen Dat was dus ruim
tweemaal zooveel sis de eigenaar er vom in
De echte natuuronderzoeker te een stil man.
die vaak niet de eer krUgt. die hem krachtens
zUn verdienste voor de wetenschap toekomt Ben
dergelUk man te de knappe geleerde geweest, die
naar den alledaagschen naam van Fritz Mü'ler
luisterde en aan wien thans een Duitach blad
herinnert. HU was de zoon van een Thüringsch
plattelandsdomlnee. die natuurwetenschappen
studeerde, doch in het Dultachland vkh die da-l
gen niet aarden kon. HU volgde een paar voor
gangers n^ar de kolonie Blumenau In Brazilië
en leefde daar tot zUn dood, in 1897. gedurende
45 lange jaren. HU werd samen met een broer
farmer, was een tUdlang leeraar deed ook In
opdracht van de Brszlliaansche regeerlng een
onderzoekingstocht In de binnenlanden en richt
te een natuurmuseum op.
In de Brazillaansche afzondering correspon
deerde Fritz Müller met alle wetensrhafwman-
nen op zU” gebied, speciaal met Darwln. voor
wien hU groote bewondering koesterde en wiens
„Ontstaan der Soorten” voor hem leidraad
werd. ZUn geschrift ..Voor Darwln” trok in de
wetenschappelUke wereld sterk de aandacht en
Darwln liet het In het Engetech vertalen. Deze
brochure inspireerde Haeckel tot *Un ..Biologi
sche Grondwet”. Evenveel succes had Fritz Mül
ler met zUn theorieën omtrent het Warmte-
kleed” van vlinders. ZUn hypothese leeft voort
onder den naam „Frita-Müllersche Mimicry".
Fritz Müller heeft vooral zUn onderzoekingen
gewUd aan mieren, termieten en de angellooze
bUen van Zuld-Amerika. Gedurende *Un laatste
levensjaren was hu bezig met onderzoekingen
over den bouw en het leven der ag. Eplphyten
der oerwouden. Vooral Interesseerden hem de
betrekkingen tusschen dieren en planten In wü-
de kringen werd Frita Müller bekend door zUn
onderzoekingen omtrent mierenplanten, die. vol
gens zUn waarneming, bepaalde mierensoorten
door elwlthoudende substanties, de z g ..MU1-
iersche lichaampjes", aanlokken, opdat zU In de
holle stengels dezer planten haar nesten aan
leggen en de planten tegen de bepaalde aan
vallen beschermen.
De geleerde Müller werd bU al rijn werk zeer
door materieele zorgen gehandicapt. ZUn woon
ruimten waren uiterst primitief, en het mate
riaal. waarmee hU *Un onderzoekingen verricht
te. zeer gebrekkig. Materieele hulp wees hU ech
ter van de hand. Op *Un 70sten verjaardag werd
Müller van alle kanten geëerd Een neef, even
eens geleerde van naam. heeft na Müllers dood
getracht zUn opstellen te verzamelen en een le
vensbeeld van den bescheiden man op te stellen.
Nog paar Meter en hü zou er zün.
Eensklaps echter, terwUl hü juist een steun
punt zocht voor zün voet, gled hU uit en viel
achterover naar beneden, vlak naast de
plaats waar Wletje stond. Deze gaf een
schreeuw van schrik toen ze Piet rag vallen
Het ..Berliner Tageblatt” interesseert zich van
oudsher voor Nederland. Thans te de heer Karl
yriedrich Borree naar Holland geweest, en hü
vertelt daarvan in het „Berliner Tageblatt" van
Bondag J.l. Zün beschrüvlng is alleraardigst.
Toen hü in Amsterdam aankwam, was het juist
Zondag. Voor het Centraal Station dringen de
nenseben naar de schepen en de booten, om de
heete stad te ontvlieden. Borree laat zich door
den stroom meesleepen en komt op de IJmulder
boot terecht. HU komt aan zee. Wat hem het
meest opvalt, zün de fietsers. Het is een heele
rü van fietsers, die naar zee trekt, een optocht
waar geen einde aan komt Niet de meerderheid
fietst in Holland. Neen, iedereen fietst. Af en
toe ziet men eens een enkelen auto. Borree was
de eenlge wandelaar. De Hollanders zitten
kaarsrecht op de fiets. ZU rijden rustig, houden
het goede tempo. De een wil niet den ander in
balen. ZU fietsen, zooals m Dultschland alleen
oudere officier
bUzondere zeni
Het valt ver
gens en meisjes afzonderlük fietsen. Men ziet
natuurlük wel eens een paartje en soms een zeer
liefhebbend paaH>. De politie staat toe, dat een
paartje elkaar de hand gevend fietst.
Het viel Borree verder op. dat een groote zee
boot „door de weide" voer.
Borree was ook in Zaandam. Hierover schünt
h(j niet zoo tevreden te zün. De Dam te Zaan
dam te door moderne architectuur gehavend,
meent Borree. BU iedere deur te Zaandam heeft
Borree een bank zien staan.
Als Borree met de boot van Zaandam naar
Amsterdam terugkeert, vergeet hU, dat hü in een
ander land is. Immers, alle menschen zien er
Duitsch uit. Maar nu zingt een klein meisje een
liedje: „Suriname”! En deze exotische naam
herinnert Borree er weer aan. dat hü in Neder
land is. een koloniale grootmacht. Vroeger werd
Holland tot Dultschland gerekend. Dat was zoo
tot in het midden van de 16de eeuw (Dit Is een
foutieve rekenkunde, die In Dultschland echter
algemeen te). Den moest Holland een strijd voe
ren tegen de Spaansche Habeburgers. Dezen
oorlog voerde het alleen. En toen die oorlog de
overwinning bracht, had het de anderen niet
meer noodlg. Het was door zijn bondgenooten
(de andere Duitsche landen zün hiermede ge
meend) In den steek gelaten. „8o etwas pflegt
Schicksale au trennen”. roept de schrUver uit.
Een man met een vèrzienden blik richtte dan de
Oost-Indische Compagnie op. Dit kleine volk
wist zich op aarde een koloniaal rük te verwer
ven, dat de meest belangrijke gebieden omvatte.
Daarmede had dit volk zün toekomst gefun
deerd.
Hopen we maar, dat er aan de fundamenten
niet gemorreld wordt. Ook niet door het vader
land van den man die dit vleiend oordeel uit
spreekt.
De Londensche tooneelwereld heeft een groot
verlies geleden door den dood van Mr. Norman
Page die, zoo hü zelf al niet tot de grootste
acteurs van onzen tüd gerekend wordt, als
leeraar aan de Koninklüke Academie voor Dra
matische Kunst een heele genebatle van too.
neelspelers heeft opgeleid.
Hü was een goed acteur, en zelfs een bü-
tonder verdlenslelük karakterspeler, maar hü
was een groot leeraar, die zün leerlingen niet
alleen onderwees, maar Inspireerde, en de In
een Academle-leeraar zeldzame gave bezat op
■academische oorspronkelükheid (zoo deze geen
oppervlakkige excentriciteit was) aan te moe
digen.
In vrijde kringen was hü bovendien befaamd,
bemind en soms een weinig gevreesd ate een
der grootste grappenmakers van het Westend.
Hü was een „practical joker", en ofschoon hü
selden de grenzen van'het gepaste overschreed,
tn nimmer kwaadwillig was, heeft hü menig
een moellüke oogenbllkken bezorgd. De lachers
en ten slotte zelfs zün slachtoffers had
hü steeds aan zün züde.
Een züner beroemdste .Jokes" heeft hü ge
presteerd ten koste van een gezelschap Ame-
rikaansche acteurs, die hü aan Euston Station
kwam afhalen. De bezoekers vroegen hem of
hü geen goedkoop boarding house kende. HU
noemde er een in Bayswater. „We willen er
een hebben waar we niet de volle week behoe
ven te betalen, wanneer wü plotseling moeten
vertrekken,” merkte een der Amerikanen op.
,.XMn sou Ik u aanraden No. 10, Downing-
street, te probeeren, antwoordde Norman
Page.
Het adres werd zorgvuldig genoteerd en het
geselschap, vertrók in een stoet van half dozün
taxi’s naar de woning van den Eersten Minister
Een andere .Joke” van Norman Page ver
dient vermelding omdat zü In de laatste twin
tig of dertig jaren aan ontelbare andere per
sonen toegeschreven is. ofschoon het de thans
BATAVIA. 17 Juli. (Aneta). In totaal be
dragen de ontvangsten der landsmiddelen voor
Mei 1935 f 33 100.000— tegenover f 34.400.000
voor dezelfde maand in 1934.
De vergelUkende cUfers over de eerste vijf
maanden geven aan dat over die periode in
1935 de ontvangsten bedroegen f 147 100 000.
tegenover f 153300.000.— In Mei 1934.
Omstreeks half vüf zat münheer Pleasant
achter s’n bureau, midden in z'n werk. Er
werd zacht geklopt en binnen trad Dolly, een
stralende Dolly, die moeite had haar lachjes
in te houden.
JfUnheer Pleasant," begon ze Jk kom een
bekentenis doen. Toen ik vanmiddag vrij vroeg
om naar den tandarts te gaan, had ik heele-
maal geen kieepün."
„O neen?” zei
münheer Plea-
op dit verleidelijk voorstel in te gaan. Instruc
ties waren ten slotte Instructies en het was altijd
moellük een beslissing te nemen voor een
ander.
Dienzelfden avond besloot Daisy Merrick de
zaak ter hand te nemen Daisy was een zeer
kordate jongedame, die niet van half werk hield.
Ze was buitengewoon overtuigend in haai
argumenten. Haar vader was er zoo vreeselük
op gesteld om ook eens zijn lippen te zetten
aan echten xeizerlUken Tokayer wün. dat het
werkelük gemeen zou zün om hem die gunst
te weigeren Had hü daarvoor heel zün leven
hard gewerkt? Was hü daarvoor een rel* om
kans v*n
kans
door een
elgenlü*
zou mi Harvey
Om kwart voor drie liep Dolly, keurig gekleed
in de richting van Waterlooplein. blü maar se-
nuwachtig. Haar geweten knaagde; se wilde
Charles dolgraag spreken, maar as wilde ook
dat ze er niet om had behoeven te liegen. Als
de „Strenge” er achter kwam en daaro
lieve hemel, daar kwam recht op haar toe de
„Strenge” in eigen persoon. Ze voelde den
wensch zich onzichtbaar te kunnen maken,
maar ze had niets te vreezen. De .Strenge"
had haar zelf permissie gegeven. Ze Uep hem
gewoon voorbü Maar, o wee, hü sprak baar
aan.
„Zoo, juffrouw
tandarts, zeker?”
„Ja, münheer Pleasant.” deed Dolly, benepen.
„Waar woont hü?"
„Even voorbij Waterlooplein.”
„Nu, dan loop ik soover met u mee.”
Een koude rilling gleed Dolly langs den rug
Hoe kwam g* van den .Strenge" af?
„*tls.... 't is erg vriendelük van u, maar ik
mag u niet ophouden, münheer Pleasant
„Dat beteekent niets, hoor. Naar een tand
arts moet je nooit alleen gaan. Het te een zware
kwam uit de oogen van de blonde miss Daisy
Merrick, maar uit zün eigen overweging, dat
mr. Frank of Franz Hahn nooit een kans
voorbü Het gaan om ergens een slaatje uit ie
slaan. Hü liet zich Inpalmen door de gedachte,
dat mr. Hahn hem tot zün erfvüand zou vet-
klaren, Indien hü hem .n Londen kwam ver
tellen, dat etn malle Amerikaan er een paar
honderd pond voor over had gehad om ook
eens kelerlzülten Tokayer te drinken en da*
zün dochter twee honderd pond voor de kurk
van een echte tachtigjarige flesch niet te ïuur
achte Hü had zich ten slotte bereid verklaard
om de belangen van zün vriend betreffende d:c
twaalf flesschen te dienen en hü meende die
belangen in geweten met beter te dienen, dan
door die zelfde twaalf flesschen zoo spoedig
moge'ük van ce hand te doen HU nam dus de
verantwocrdelUhkeld plus de twee honderd
pond fci» de kist met de twaalf flesacneu
keizeriükbn Tokayer. die minstens la- htig jaar
De dagen waren alle even loom en gelijk
vormig. Daar mr. Merrick op het oogen ollk
niets anders te doen had dan aan kelzeriüken
Tokayer te denken en Daisy hem de enkele
oogenbllkken dat zün gedachten vrU waren van
deze obsessie, kwam pünlgen met haar klach
ten, dat heel dl* rel* elgenlUk tot nu toe niets
büzonders was en hun eeni«r avontuur dat van
den kelzeriüken Tokayer. op niets uit zou ioopen
stond hü om zoo te zeggen met Tokayer op
en ging hü met Tokayer naar bed
„Kom, kom, mr. Harvey Crook.” zei hü op
een heeten middag een beetje ontstemd. ,lk
heb een oplossing gevonden waarvoor u wel moei
zwichten. Ik ga speculeeren. Ik ga die Iv'rie
kist wün koopen voor duizend dollar Duisend
dollar te twee honderd pond van Je oero-inde
Enge’sche geld,
eigenaar dacht
en 1
,Ja.... neen.... ja. bedoel Ik.” zei Dolly, die
hoe langer hoe zenuwachtiger werd. Ze zag
Charles al bU de kloek staan; ze zou hem voor
bü zien te komen, zonder dat hU haar zag en
later teruggaan. Ze keerde haar gezicht af.
maar te laat. Charles had haar gezien.
„DollyI" riep hu. en Uep op haar toe.
Ze gaf hem een koel knikje en Uep door met
opgeheven hoofd.
„Een vriend van u?" vroeg münheer Pleasant.
„Och Janeenwel eens gezien.”
Ze keek voorzichtig om. Charles volgde op
kleinen afstand. Dolly kreeg tranen in de oogen
van angst en werd bloedrood
Münheer Pleasant greep haar deelnemend bü
den arm. „Stakker." zei hü- „Ia 1 soo erg? Je
gezicht staat scheef van de kiespün. Enfin, je
bent er gauw van af. Je tandarts woont zeker
in Bellroad-strcetzei je dat niet?”
Dolly had dat niet gezegd, maar Bellroad-
street was ook goed. Ze sloegen dus die straat
in en hielden stil voor een koperen plaat.
„Losan.” zei de ..Strenge”. „Is 1 hier?”
„Ja”, zei Dolly. Ze belde en dankte haar chef
lachend voor z’n geleide, maar hü bleef staan.
De deur ging open en een meisje met een
groot wit schort voor, vroeg: .Juffrouw Ro
gers?”
Dolly keek achterom; de „Strenge" stond er
nog.
„Ja, zoo heet Ik. maar.
„Münheer Losan verwacht u.” sprak 1 meisje.
De „Strenge" stond er nog en Dolly volgde
dus maar haar besreleldster ..Ik poets de plaat
wel uit de wachtkamer," dacht ze, ,al la het
door t raam.”
Het meisje maakte een deur open en Uet
haar binnen. Direct kwam een kleine gezette
man in witte jas lachend op haar toe.
Juist, juffrouw Rogers’ Uitstekend. HU '8
er zóó uit. Wenscht u verdoovlng?”
„Geen van tweeën!” kreet Dolly, „lis een
vergissing.... Ik ben de verkeerde juffrouw
RogersIk moet
„Kom. kom.” suste de tandarts. „Zóó senuw-
achtig! Dan moesten we maar liever verdoo-
ven. We zullen u gauw er van afhelpen!”
Op dit oogenbUk nam Dolly haar kans waar.
Met een gil rukte zü de deur open, rende de
gang doorze hoorde voetstappen achter
zichopende de voordeurtuimelde de
stoep af omIn de armen van Charles Ar
den te vallen.
„Charles!" hügde ze.
.Dolly! Wat hebben ae Je gedaan? Ik heb
je hooien gillen!”
„O Charles!" Dolly klemde zich aan hem
vast. „Breng me toch gauw hier vandaan!”
„NatuurlUk. Dolly, m'n lievelingI”
ofschoon ik eerlük moet bekennen, dat ik net
zoo Uef een Chartreuse neem. De rest gaat
naar een ’.'erkooping en ik zal eens rustig
afwachten wat Ik van elke flesch kan maken.”
Zoo naderde ten slot)» ook de Rajapur
haven van Southampton Mr. Merrick creeg
reeds meer aandacht voor zün reis om >ie
wereld dan voor zün elf fleeechen Tokayer
„Ik heb velschillende redenen om Engeland
te bezoeken," zei hü tegen mr. Harvey Crock.
„Ik ben er al eens geweest, maar toen beo ik
het van het een», eind naar het andere *f
moeten loopen, omdat la een ouden vriend
wilde opzoeken iemano die me werkelük
heel na aan het hart lag. ofschoon ik hem
later zoo goed ate nooit n.eer gez.en heb HU
heeft me werse.Uk er boven op gehclpen. «Ir.
en Ik ga nog eens probeeren of Ik rem niet te
pekken kan krügen ofschoon Ik erg bang oen.
dat ik te laat zal komen Maar ik zal mün
uiterste best doen, en daarom intere&eeit
Engeland me tenalotte meer dan Indië. Dec v
had natuurlük '.teel andere plannen. Z« droon.de
v*n groote tochten op een kameel doet de
zand-woeeUjnen met wilde Arabi ren die baar
wellicht zouden schaken of iets dergelU*» en
ik heb baar ten slotte een beetje haar zin ge-
gevVm. Ook nu krügt ze «eet een b etje haar zin.
-* /f ag ik vanmiddag vrü om naar den tand-
I y I arts te gaan, münheer?"
x x Münheer Pleasant, door het personeel
„de Strenge” genoemd, keek op naar 1 meisje,
dat z’n beste typiste was. ..Hm,” gromde hü-
„Kiespün?"
^Ja, en nog al erg. zei Dolly dapper.
„Zoo, hoe laat had u besproken?”
„Drie uur."
„Nu goed, gaat u dan maar, maar zorg dat u
die brieven klaar krijgt."
Toen Dolly weer m haar kantoortje was. dat
ze met Mabel deelde, keek se niet meer kles-
pünachtlg Ze wierp haar cahier en potloot,
neer, danste In het rond en wierp kushand *es
naar een denkbeeldig persoon In 1 Noord
Oosten.
„Wat heb jü?” vroeg Mabel.
„O. Ik ben zoo gemeen geweert! Ik heb den
„Strenge” gevraagd om naar den tandarts te
mogen gaan vanmiddag en Ik kan wel aman
delen kraken
.Maar waarom....?’’
.Dacht je soms dat hü me vrü zou geven, als
Ik zei dat Charles Arden vandaag in de stad
kwam en maar een uurtje tüd had en dat Ik
hem toch graag treffen wou? Hü schreef of
ik om 3 uur bü de kiosk Waterlooplein kon ko
men.”
„Zoo.” riep Mabel, „en mag Ik bruidsmeisje
zün?”
„Zoover is t nog niet," zei Dolly bloeend,
„want die Charles te zóó verlegen, dat hü me
misschien nooit durft te vragen. Maar ik moet
hem toch spreken.”
De „Strenge” moest het
lachte Mabel.
„Hü zou uit z'n vel springen,” meende Dolly,
en ze begon snel de brieven te tikken.
overleden acteur was die er het „auteursrecht”
van had.
Het was in het begin van zün loopbaan,
toen hü bet nog alles behalve breed had. Op
zekeren nacht toen hü den slaap niet vatten
kon, belde hü een bekenden bank van .eening-
bouder In het Western op, die veel ..zaken
deed met tooneelspelers.
Toen de In zün nachtrust gestoorde „pand-
jeshouder” eindelUk aan het andere eind van
het toestel verscheen, vroeg Page beleefd:
„Kunt u mü ook zeggen hoe laat het is?”
„Kük op je horlogp," luidde bet woedende
antwoord waarvan wU fatsoenshalve slechts de
quintessence weergev*.
^)a, maar dat hebt u”, seide Page allervrien-
deiükst.
De geschiedenis werd jaren later aan een
lunch verteld, en heeft sindsdien de ronde
gedaan en niet alleen In Engeland Men
heeft haar op tal van bekende en niet beken
de personen toegepast. Deze .Joke" heeft een
veel grooter vermaardheid gekregen dan de
man die haar uitdacht, Normann Page.
de wereld begonnen? Om de eenlge
zün leven, die werkelük eens een
noemd moent worden, te missen
belachelUk gewetensbezwaar, dat
geheel misplaatst was? Wat
Crook ten slotte met zün welger ng bereiken?
Dat zün beste vriend Hahn een schadepost uad
te boeken van honderd twintig Engelsche pun
ten op een koopje van tachtig en dat hü mr.
Harvey Crook, een armen drommel van een
Amerikaan had gedwarsboomd in *Un nederige
verlangen zich eens een oogenbllk gelük te
mogen stellen met den keizer van Oostenrük-
Hongarüe. Om niet te smeken van de groote
ontstemming van Daisy Merrick zelf Wat
voor plezier had mr. Hatvey Crook er <la.i
toch wel in. om de menschheld zoo te tarua?
Voor deze argumenten moest de a«me mr
Harvey Crook ten slotte zwichten Toch mort Ik
iwee” <wu «vurvv* «w tot mr. Harvey s eer er onm’ddellük aan toe-
Londen dacht te ontvangen Toch aarzelde Crook I voegen, dat het voornaamste argument mat
vervangen en de kist werd voorzichtig en be
hoedzaam gesloten.
Na het diner van den volgenden dag werd
de flesch met aiie statie ter tafel gedrag*j* Het
lak werd met alle zorg weggenomen en toen,
als gold 't tiet ontsluiten van een EgvoUoch
koningsgraf, plantte mr. Merrick den kurke-
trekker in de kurk, die eindelük met een dof
fen knal zün nauwe omsluiting verliet,
wün had een füne groene kleur en roos erg
zoet, zoowel mr Merrick ata mr. Crook konden
zich niet ontveinzen, dat hü door den langen
leeftüd eerder in waarde was verminderd dan
gestegen Daa- bü echter met de soort roet
vertrouwd waren dorst geen van belden dit
met zekerheid vast te stellen.
Mr Merrick was werkelük vorstelijk gastvrij
met *ün wün en twee andere passagiers gaven
eveneens hun oordeel. Toen werd het overschot
zorgvuldig in 'n karaf overgegoten totdat de
flesch tot den laatst en druppel was leegge
schonken.
..Indien ik nu was als sommige van mü»
blufte ige landgenooten.' zei mr. Merrick. ,<ou
ik eiken dag al de passagiers van mün wün
laten genieten, of ze hem lekker vonden of
niet Zoolr* tk dan aan land kwam, konden
al'e Amerikanen en Europeanen die er zin in
hadden m de Tlmea leaen dat mr Merrick
uit Pennsylvania de gasten en de equipage van
de Rajapur in enke'e dagen voor twee honderd
pond Tokayer had laten opslurpen Maar Ik
ben nu eenmaal niet uit dat dure hout gesne
den. Ik heb aier nog genoeg voor een glas na
eiken mtmltüd. deanood* met een vriend
°°k In vele landen voorkomen kunnen wor.
den, Indien er meer aandacht geschonken werd
aan de verspreiding van historische kennis
onder de bevolking. Hierdoor leert zü het goede
In de ontwikkelingsgeschiedenis der natie waar-
deeren, en wat misschien van nog erooter
belang te het minder goede begrijpen, ver
ontschuldigen en rechtvaardigen.
Toch gelooven wü niet dat. zelfs al werd ons
volk meer Jilutorisch. bewust” gemaakt, het
In ons Parlement ooit zou voorkomen dat een
minister zich zou moeten refereeren aan een
gebeurtenis, dagteekenend van vóór den moord
op Floris V.
Dit gebeurde dezer dagen in het Lagerhuis,
toen mr. J. C. M. Ouy, afgevaardigde voor Cen-
traal-Edlnburg. vroeg of de maatregelen voor
het overbrengen van de Schotsche nationale
archieven van Londen 'naar de Schotsche
hoofdstad nu voltooid waren.
De Lord Advocaat voor Schotland antwoord
de dat speciale wetgeving noodlg was opdat
sekere Schotsche documenten, die In 1921 naar
Londen overgebracht waren, naar Edinburg
teruggezonden konden worden.
Dit was reeds mooi genoeg. Maar Mr. Guy
stak den Lord Advocaat de loef af door op te
merken dat in de terugzending dezer docu
menten Immers voorzien was door het Ver
drag van Northampton (1328).
.Jieen.Ut.—
och—, ik winde
iemand treffen....
een vrienden
ik was bang dat
tk anders niet mocht."
,Zoo. soo,” knikte de „Strenge”. „En waar
om komt u me dat vertellen?"
„Omdat Ik me zoo schaam.” luidde het ant
woord. Dolly bloosde. „Ik zal hier denkelük niet
tang meer blüven en ik vond het naar weg te
gaan met de gedachte, dat Ik u bedrogen had."
„Zoo,” herhaalde münheer Pleasant Toen
speelde er een ondeugend lachje over z'n ge
zicht.
.Juffrouw Rogers," zei hü, als u weer tens
naar den tandarts moet, doet u dan eerst de
tuaschendeur goed dicht, voor u 't aan uw
vriendin vertelt.”
„O,” schrok Dolly. „U hebt t dus gehoord
„Inderdaad." zei münheer Pleasant, „en daar
om ben ik vanmiddag naar Waterlooplein ge
wandeld. Daarom heb ik m'n vriend Losan op
gebeld en hem overgehaald u eens «flink bang
te maken; Ut trachtte u daarheen te krügen
en t is me gelukt."
Na dit gezegd te hebben, veranderde de
„Strenge" van toon. „Juffrouw Rogers." sprak
hü ernstig, „u had me niet moeten bedriegen en
al* u openhartig was geweest, dan sou u mis
schien ondervonden hebben, dat Ik nog aoo'n
erge „Strenge” niet ben. tls de eerste keer dat
u aoo lets deed en daarom wilde Ik u niet hard
vallen. Ik heb u alleen een lesje willen geven,
maar t sou me spüten, als Ik daardoor.... nu
ja..., iets bedorven had.”
,D*t hebt u Juist niet, münheer Peasant.”
Dolly lachte nu vrü *n ongedwongen.
Daarom ga Ik Juist gauw weg. We zün ver
loofd en we gaan soo gauw mogeUjk trouwen,
en dat heb ik aan u te danken."
„Aan mü?” verbaasde zich münheer Plea
sant „Hoe zoo?”
Ua, want Charles te veel te verlegen en hü
durfde me nooit te vragen. Maar toen hü me
vanmiddag bü den tandarts hoorde gillen, was
hü heelemaal van streek, en toen waren we
verloofd, vóór we ‘t self goed en wel wisten....
dus u bent een echte schat, münheer Pleasant!”
,JEn toen, voor t eerst en voor 1 laatst in
s’n leven, werd münheer Pleasant, alias „de
Strenge door een Ud van z'n personeel gekust.
5
-Ik zal Je vüftlen pond geven, vüf ®n zeven
tig dollar. Daar!”
Weer schudde Harvey Crook glimlachend
het hoofd.
.Het spUt me geweldig,’ sel hü nog. eens,
.Jnsar ik kan het werkel<j< niet dojn. Het zou
heel wat anders zün. Indien het spul van mü
*ss, ziet u. Maar ik heb de kist niet eens In
consignatie gekregen. Ik kieeg geen order om
aan boord te verkoopen Men vroeg mü
se mee te nemen en In Engeland be
houden af te 'everen. Ik vind uw voorstel ver-
hazend verleldelük en Hann sou zecer gevleid
*ün met eene derge.üken prijs, maar Ik durf
ëe verantwoordelUkheld niet aan. Zoolang hU
niet hier is, kan Ik niets -leen. Ik sou u natuur-
h)k gaarne dit genoegen willen doen en eeriük
ësrejd. des te gereeder. omdat ik «elf nooit
kelzeriüken Tokayer over mUn lippen heb
Cehad. Niets zou me dus liever *ün dan uw
hewu. van buitengewone gastvrijheid te waar-
oeeren mAar ik kan er werkelijk geen gebruik
rim maken.”
