EEUWFEEST OP HOLY ISLAND
<Kctu&Aaal
den dag
aan
Met twee kameraadjes op avonturenreis
r
HET VERDWENEN
ELFTAL
WANNEER
teekening
Doode en levende
muziek
Mini
iiiiiiiinn
COMMENTAAR IN DE
ENGELSCHE PERS
I
g
I
I
lil
I
v if
ZATERDAG 20 JULI 1935
L
Een wisselwerking
II
Een stevige Jongen
SPREKEN MET NED.-INDIÊ
Per radiotelefoon
V reemdelingenbezoek
Ned. Veehouderij Centrale
op
ZEEVISCHEXPORT NAAR
BELGIË
Vragen van het Tweede Kamer
lid Voa
A T C* A °P dU blad zUn tagevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen E1 MJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door *7(^0 bW een on8eT*1 met 17 OEJO bW ▼ertles van een hand
I Ti nl /l 1 11 I-a O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeertngen JT f aJVo“ verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen R f doodelijken afloop MWl/o" een voet of een oo<
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
(Speciale correspondentie)
H. POLL
door Arthur Morrison
een
(Wordt vervolgd.)
t?
van een door het
waarvan
strekte
Met wijd open oogen staarde Wiet je in
het baardige gelaat van den donkeren man.
Deze droeg haar in zün tent en zette haar
behoedzaam neer. Daarna begon de man te-
gpn haar te praten, maar Wletje begreep er
niets van. Ze begon te huilen, terwijl de Ara
bier maar steeds tegen haar sprak.
van 1 Augustus zal gelegenheid
om In het rechtstreeksch radio-
Indlë vooraf
enkel
i
ge-
voor
ter
1
t wiens
levaart-
n*
Het Tweede Kamerlid Vos heeft aan den Mi
nister van Economische Zaken gevraagd of het
den Minister bekend Is, dat de Belgische Re-
geering in 1930—1931 aan de Nederlandsche
vischexporteurs, In overleg met onze Regee-
nng, heeft toegestaan ruim 11 millloen KG.
Verder heeft hij aan de Ministers van Fi
nanciën en van Economische Zaken gevraagd,
of het hun bekend is, dat het herhaaldelijk
voorgekomen Is, dat Dultschers, die naar Ne
derland willen reizen, ook tegen hun wil ge
dwongen worden hun intrek hier te lande te
nemen in hotels, die bij het Mlttel-Europaei-
sche Reisebüro te Berlijn zijn aangesloten, en
of de Ministers, in verband met de met Duitsch-
land ten aanzien van het reizigersverkeer ge
sloten overeenkomst, kunnen bevorderen, dat
het door die overeenkomst mogeljjk gemaakte
bezoek aan ons land inderdaad ten goede komt
aan alle Nederlandsche hotels.
Ruïne van de priorij Lindisfarm
kwam en zijn apostolische werkzaamheden be- -7- - y- -
kelijk scheen het ook of die vrees gegrond was;
maar
Deze deed zijn wijden mantel af en wierp
die over Wletje heen, waarna hij haar optil
de en vlug met haar wegliep. Het meisje
schrok wakker en begon te gillen, doch het
hielp niet, want de kleeren verstikten alle
geluid.
Wanneer men de zwemsport
Volledig verstond.
Voordat men zich waagde
Van veiligen grond;
Wanneer men ’t gevaar
Van het water doorzag,
De diepte eerst kende
Waarboven men lag;
Wanneer men niet stom-weg
't Vermetele prijst,
E -
stond en met zijn last in de armen, sprong
hij op het dier en gaf het de sporen. In snelle
vaart ging het er van door. Steeds verder en
verder, totdat hij eindelijk op een plaats
kwam die heelemaal omgeven was van rot
sen. Hier stond een groote tent in de nabij
heid waarvan eenige geiten graasden. De
man steeg af, maakte zijn paard vast en wik
kelde den mantel van Wletje af.
het Evangelie beter te begrijpen dan de voL
gelingen der vele secten, die thans het land
verdeelen.
Moge de voorspraak van St. Aldan velen
onder hen den weg doen hervinden naar den
éénen schaapstal!
Vlug liep de Arabier op een klein paard toe
dat om den hoek van een groot rotsblok
1) Ja. het is een Katholieke bedevaart,
geen „Roomsch-Katholieken”.
transactie en je bent nog leeper. dan ik had
vermoed. Maar vooruit. Het is nu toch gebeurd
Laten we probeeren om ervan te redefen. wat
er van te redden valt. Er Is trouwens genoeg
voor ons tweeën. Ik maak je van nu af aan
deelgenoot in deze zaak en vraag al Je be
toonde listigheid om de schade zoo goed mogc-
HJk te herstellen. Laten we samen deelen. Kom.
wees eerlijk tegen een vriend, Crook, en vertel
me precies waar bet partijtje op het oogen-
blik zit?
„Waar het nu Is?” vroeg Crook en hjj zette
een even verbaasd gezicht, als een candldaat
dien men den morgen na zjjn examen nog
met vragen over het geleerde komt lastig val
len. „Waar het is? Over de heeie wereld ver
spreid zou Ik zeggen. Naar al de vier windstreken
Ik verkocht het aan een Amerikaan die van
verveling op een wereldreis was gegaan en zich
nu uit verveling te bulten ging aan allerlei
excentriciteiten, waarin hij door zijn dochter
aardig werd geholpen. We hebben samen een
flesch leeggedronken aan boord en om je de
waarheid te vertellen Ik heb er de tweehon
derd pond niet kunnen afproeven. Toen heeft
hü de rest op een publieke verknoping gegooid
in Southampton en het Is misschien een troost
voor je als ik je vertel, dat hjj voor de overige
elf flesschen niet meer dan vjjf pond maakte.
Neem het geld en maak dat je weg komt
Je begint me een beetje de keel uit te hangen
met je gelamenteer over die twaalf onnoozele
flesschen verlegen Tokayer”
„Wie hpeft ze verkocht?" vroeg Hahn ploise-
llng, die'zich weer geheel had hersteld en de
oude geslepen koopman van Immer was gewor
den. ,.Wie was de makelaar?"
.♦Ik geloof dat de kerel Lawson heette....
het was ergens bjj de Memorial Hall.**
Hahn sprong als een veer recht, griste de
bankbiljetten bjj elkaar en nam zijn hoed. Toen
aarzelde hjj even, en zei met een vreemde
nadrukkelijkheid in zijn stem:
„Jij en de Amerikaan hebben samen een
flesch leeggedronken? Hoe vond je ze? Tame
lijk ongewoon nietwaar?"
„Oude Tokayer schijnt altijd nog al ongewoon
te zijn, nietwaar?" antwoordde Crook. „Ik heb
je al gezegd, dat ik ze persoonlijk heuseb niet
zoo bijzonder vond. Ik heb al heel wat wijn
over mijn lippen gehad, dat wil ik je wel ver
tellen, maar ik kan nu niet bepaald beweren,
dat hier zoo n duur smaakje aan was."
Alex Anderson, 34 Jaar en artisten-model om
den broode, beweert het record van den sterk-
sten man ter wereld te hebben gebroken, het
geen niet geheel ten onrechte door hem wordt
gezegd. Hjj heeft n.l. drie met touwen verbon
den auto's met zes passagiers over een afstand
van 32 duim voortgetrokken. Het totale gewicht
van de wagens met de passagiers was ruim 3
ton. Het merkwaardige was voorts, dat hij de
zen last niet met de handen sleepte, maar met
de tanden. Het vorige record in deze branche
van krachtvertoon was precies drie ton, het
geen hij thans overtroffen heeft met 4 hun
dredweight en 2% Engelsche ponden Anderson
heeft zijn proeve afgelegd voor vijf speciaal
daartoe aangewezen beoordeelaars tijdens een
feestelijkheid te Melbourne.
Hiermede nog niet tevreden, wist Alex stand
te houden met het touwtrekken tegen 16 voet
ballers, liet vervolgens een stuk steen van 50
pond met een hamer kapot slaan op Zijn ge-
kromden arm en zag den worgdood onver
schrokken in de oogen door vier man toe te
staan aan de uiteinden te trekken, zoo hard zij
konden, van een om zijn nek geslagen touw.
Deze opmerkelijke Jongeling wil thans een
groote reis ondernemen en alle’sterke mannen
ter wereld uitdagen zich In kracht met hem
te meten, teneinde een record van Australië te
vestigen. In de tijden dat hij niet voor de
kunstenaars als model heeft te zitten, traint
hjj voortdurend.
Maar de scheepsjongen vroeg zich verwon
derd af waarom deze hengelaar meer betaald
had dan noodig was.
„...Of hjj wellicht van plan veranderd was
en een ander vischwater ging opeoeken? En
waarom keek die man hem zoo kwaadaardig aan,
toen hjj naar dat stukje papier keek, waar im
mers niets in zat?”
En Tinus wist niet dat ook in Nederland, met
name onder het schippersvolk, nog wel an-
alphabeten gevonden worden, niet In staat een
woord te ontcijferen.... niet bij machte een
punt van een streep te onderscheiden.
oor de Oostkust van Noord-Engeland. te-
A/ genover het plaatsje Beal, dat slechts
v enkele mijlen van de Bchotsche grens Is
verwijderd, ligt Holy Island, dat In de En
gelsche kerkgeschiedenis zulk een belangrijke
rol speelde. In deze dagen trekt het op bijzon
dere wijze de aandacht zoowel van katholieken
sis Anglicanen, omdat dertien eeuwen 'geleden
de heilige Aidan, na tot blsschop van Nort
humberland te zijn gekozen, op dit eiland aan-
gon. Tot dan toe was hjj een eenvoudig kloos
terling geweest in de abdij van het eiland lona,
dat voor de Westkust van Schotland is gele
gen en bekend Is als de plaats waar de H.
Colomba zijn eerste klooster stichtte. Hierheen
was het dat de koning van Northumbrlë, dien
wij thans als den heiligen Oswald vereeren,
een bode zond met het verzoek om missiona
rissen te zenden voor het vrijwel geheel hel-
densche Northtimbrië, waarover hjj regeerde.
Toen de eerste monnik die was uitgezonden,
teleurgesteld te Iona was teruggekeerd, nam
Aidan zjjn taak over en vertrok, na tot bis-
schop te zijn gewijd, naar het nieuwe missie
gebied. Als zetel koos hü een eiland voor de
kust dat vanaf bet vasteland bij laag water te
voet kon worden bereikt, en zoo trok dertien
eeuwen geleden de heilige Aldan over de bree
ds zandvlakte naar Lindisfarne, zooals Holy
Island toen werd genoemd.
Van hier uit ondernam Aldan zijn lange
tochten, waarop hij over alle heuvels en in
alle dalen van Northumberland het Evangelie
predikte. Op Lindisfarne zelf richtte de hei
lige bisschep een school op, waar missionaris
sen werden opgeleid. Een hechte vriendschap
verbond hem met den heiligen koning Oswald
en zijn opvolger Os win, en de samenwerking
van geestelijk en wereldlijk gezag bevorderde
ten zeerste de verbreiding van het christen
dom. Toen de H. Aldan in 651 stierf, had dit
in Noord-Engeland voorgoed wortel geschoten.
Zijn opvolgers op den zetel van Lindisfarne
zetten de prediking voort. De beroemdste de
zer bisschoppen was de H. Cuthbert, £ia
dood Lindisfarne een drukbezochte bede
plaats werd; vandaar ook de naam: Holy Is
land.
Vanaf 968 lag het eiland verlaten als gevolg
van de invallen der Noormannen; pas meer
dan twee eeuwen later kwamen de Benedictij
nen uit Durham en bouwden een nieuw kloos
ter. waarvan de bouwvallen thans nog de voor
naamste bezienswaardigheid van Holy Island
vormen. De overblijfselen der Romaansche kerk
en priorij liggen daar in verlaten grootschheid.
terwijl in de verte de rots zichtbaar is met het
kasteel van Bamburgh, de plaats waar eens
koning Oswald woonde en waar ook de H.
Aldan in 651 stierf. Thans nog richt menig pel--
grim vanaf het vasteland over de zandbanken
been zijn schreden naar de vervallen priorij
van Holy Island, om God te danken voor de
vele genaden, waarvan deze plaats eens ge
tuige was en om de voorspraak van St. Aidan
en St. Cuthbert in te roepen.
Zooals gezegd ondervindt het eiland dit Jaar
een meer dan gewone belangstelling, omdat
men het dertiende-eeuwfeest gedenkt van de
aankomst van St. Aidan aldaar. Toen schrijver
dezes het eiland bezocht, werden Juist toebe
reidselen getroffen voor een groote Anglicaan-
«che bedevaart, die intusschen op 10 Juli J.l.
beeft plaats gevonden. ..Yes. it is a Catholic
pelgrimage, but not a Roman Catholic one” 1)
antwoordde een visscher op mijn vraag, of het
hier een. Katholieke bedevaart gold. Dit ant
woord is typeerend voor de opvattingen der
Anglicanen, waarvan de meesten zich gaarne
beschouwen als lid van de Katholieke Kerk,
maar dan op Anglicaansche manier.
Duidelijk blijkt deze mentaliteit ook uit een
artikel, dat de ..Evening Chronicle” op den
vooravond ijan de bedevaart bevatte. Hierin
wordt de lof gezongen van ..St. Aldan, den
man die de Noord-Engelschen christen
maakte.” Is deze lofprijzing ook ons sympa
thiek. minder bewondering verdienen de be
schouwingen, welke hieraan worden vastge
knoopt. De schrijver vergelijkt namelijk het
optreden van St. Aldan met dat van Paullnus.
den heiligen blsschop van York, die in denzelf-
den tijd leefde. Deze was een der Benedic
tijnen. die Paus Gregorius de Groote als
missionarissen naar Engeland had gezonden.
Zijn pogingen om vóór St Aidan North umb^ë
te kerstenen, faalden grootendeels. Nu wijst de
schrijver van genoemd artikel er op, dat aan
Paullnus, den afgezant van Rome, mislukte wat
aan St. Aidan wél gelukte. En de betrekkelijke
onafhankelijkheid der lersche monniken, waar
toe St. Aidan behoorde, wordt door hem voor
gesteld als een geest van Evangelische vrijheid,
zooals de Anglicaansche Kerk dien later over
nam, terwijl de Kerk van Rome met haar
centraal bestuur en gezag dezen geest al te
zeer miste. „Zoo was het niet van het keizerlij
ke Rome, dat Northumbrlë het christendom
ten volle zou ontvangen. Een breedere en vrijere
geest moest de Engelsche Kerk In haar kinder
jaren worden Ingestort, die op rijper leeftijd
nooit zou worden vernietigd.”
Bet is een nieuwe tekst op een oude wijs:
Rome miste den geest van het Evangelie, en
de Hervorming bracht deze in de wereld te
rug. Figuren als St. Aldan worden dan voor
gesteld als een soort hervormers vóór de Her»
vorming. Hoe verklaart echter de schrijver van
Voor roekelooze daden
Geen lof werd geëischt;
Wanneer men bij 't badpak
Ook hersens bezat,
In doen en in laten
Voorzichtigheid had,
f Dan stonden de kranten
Niet vol van het leed
Dat hard en eentonig
„Verdrinkingsdood" heet.
Dan zouden geen levens
Op de vragen van het Tweede Kamerlid Welt-
kamp in verband met een publicatie van den
Bond van Melkveehouders in zake den verkoop
van vee naar Rusland, heeft de Minister van
Economische Zaken. Gelissen. geantwoord, dat
het hem niet is gebleken dat de Nederlandsche
Veehouderijcentrale in dezen niet voldoende
medewerking zou hebben verleend.
hü
lézen,
iemand
plaatse
was.
bezigen,
brengen woord
opstel: al die feiten zijn geleidelijk erkend ge
worden. Maar toch ziet nog lang niet ieder in
de radio die eigenschappen, waarvan wij boven
spraken. Velen zijn vsn oordeel, dat de mecha
nische muziek de dllettanten-muziekbeoefenlng
den doodsteek heeft toegebracht; dat de een
voudige draai-aan-den-knop den lust tot t
sélf-musiceeren doet vergaan; dat via den
aether vrijwel niets dan rumoer en onaesthe-
tlsch lawaai de huiskamer binnen komt. Zij,
die deze meenlng huldigen, hebben voor een
zeer groot gedeelte ongelijk. De amateur-mu-
sicus, die werkelijk van muziek houdt, zal zijn
instrument niet aan den kant zetten voor de
radio; integendeel: hetgeen hij thans hoeren
kan geeft hem een stimulans tot intensievere
studie, om zélf ook meer en beter te zullen
kunnen presteeren. Bovendien wordt zijn cri-
tisch vermogen ontwikkeld; hjj leert niet al
leen goed van slecht onderscheiden, maar te
vens krijgt hij een Indruk van eigen-feiten.
Wij zouden onze meenlng betreffende den in
vloed van de radio op de dilettanten-muziek-
beoefenlng aldtis willen formuleeren: het dilet
tantisme werd niet vernietigd door de radio en
ook werd de lust tot studeeren niet gedood,
doch de mechanische muziek heeft een schif
ting teweeg gebracht onder de amateur-musl-
cl; de slechte dilettanten scheidden uit gemak
zucht uit met zèlf-muslceeren. maar de betere
leerden zich de radio ten nutte maken. Onge
twijfeld hebben velen, zeer velen, de liefhebbe
rij voor het zèlf-muziekmaken door de radio
verloren, maar laat ons veilig aannemen, dat
het grootste deel van hen nooit voldoende van
de moeilijke praktijk der muziek gehouden
heeft. Veel meer is het beëindigen van menige
dilettanten-muziekstudie het gevolg van den
slechten economischen toestand, welke zich
helaas overal en aan vrijwel ieder gevoelen
doet; hoe dikwijls is een verslechtering van de
financieele situatie niet aanleiding om de mu
ziekles op te zeggen! Dit voor wat het dilet
tantisme aangaat.
De andere klacht, waarop wjj boven terloops
even gewezen hebben: dat de radio niet veel
beters dan rumoer en lawaai distribueert, is
volkomen onjuist en zeer zeker onrechtvaardig
voor de verschillende radlo-omroepen. Wij ach
ten geenszins de diverse programma’s ideaal,
doch zeer zeker moet volmondig erkend wor
den, dat er naast veel halfslachtigs ook zeer
veel goeds te beluisteren wordt geboden.
Wij herhalen nogmaals: ér komen nogal eens
klanken uit den luidspreker, welke beter niet
doorgezonden hadden kunnen worden. Maar
wat een geluk is dan Juist die twijfelachtige
eigenschap der radio!één draai aan den knop
en we behoeven niet langer te luisteren.
We wilden met dit artikel dus alleen maar
zeggen, dat hij. die met overleg te werk gaat,
profiteeren kan van de radio in plaats van
naar blijkbaar velen meenen er schadelijke
invloeden van te ondervinden. Een schadelijke
Invloed gaat niet zoozeer uit van de radio-op-
zlch, maar meer in het bijzonder van de on
doordachte manier, waarop velen met hun
ontvangtoestel omspringen. Zoo men maar met
zorg en overleg een keuze maakt uit de ge
weldige hoeveelheden muziek, die eiken dag
door den aether gezonden worden en uitslui
tend die inzendingen Inschakelt, waardoor men
van te voren meent bevredigd te zullen worden:
dan valt er voor leder wel genoegen te beleven
aan de radio!
dorpje en de villa. „Diréct sla Je rechts af.... netto zeevisch in België in te voeren en dat de
Belgische Regeernig daarna zoodanige maat
regelen heeft genomen dat niet meer dan 25
pct. van de toegestane hoeveelheid visch door
de Nederlandsche exporteurs in België kan wor
den ingevoerd.
Is de Minister bereid, zoo vraagt hij, in deze
aangelegenheid ten behoeve van den Neder-
landschen zeevischexport stappen te doen en
het resultaat daarvan aan de Kamer mede te
aeelen?
,4e had het heelemaal niet mogen doen. Ik
•üde het niet hebben. Ik had Je heelemaal
«een last gegeven om ze te verkoopen. JU bent
er voor verantwoordelijk als Je dat maar goed
**«rUpt. Begrepen? Ik.... ik vraag mijn eigen
dom terug.ik eisch het. versta Je me JU
^bt te zorgen, dat ik ze weer terugkrUg
Waren ze van mU of waren ze van jou?”
„Van Jou zou ik zeggen." deed Harvey
Crook erg bedeesd. Voor het eerst rag hij nu ook
dat hij eigenlijk een beetje buiten zUn
boekje was gegaan. Het was zoo. Hahn had hem
slotte geen opdracht gegeven om die fles-
Jchen van de hand te doen Maar even 'ater
hu al In opstand tegen de ontzettende
onrechtvaardigheid van zijn vriend. Dat vroeg
®e om twaalf flesschen mee naar Londen te
*Ulen nemen, wam- hU er een honderd pond
Joor wilde maken en nu Crook er onderweg
Mi «hen mallen Amerikaan het dubbele voor
had kunnen maken zou hem dat nog verweten
*orJcn op dén koop toe.
Er was weinig volk aan boord. Op het voor
dek, de eerste klas-afdeeltng, zaten een paar za-
kenmenschen en een vrouw met een gevulde
boodschappentasch.
Tinus liep recht af op de trap, die toegang
gaf tot de tweedeklas-kajuit. Then hij binnen
stapte, werd hU tot zUn voldoening gewaar, dat
hjj hier de eenige passagier was. HU ging zit
ten op een bank aan de tafel, stopte zjjn pijp,
en wachtte af.
Kort daarop werd het sein tot vertrek ge
geven, het regelmatig gestamp van de machine
nam een aanvang en de boot voer af. Dan kwam
er een man-van-de-boot naar binnen, een jon
gen bijna nog. HU vroeg Tinus naar het doel
van zUn reis, gaf hem zün kaartje, nam het geld
in ontvangst, en ging weer aan dek.
Tinus ging breed-ult zitten. HU bracht de
teekening te voorschijn, legde die voor zich op
tafel, bestudeerde ze aandachtig, en volgde met
zUn oogen de lUnen, de punten, de woorden
steiger.... weg.... sloot... tuin.... serre,
over de teekening gebogen, trachtte hU zich een
voorstelling te maken van de ligging van den af
te leggen weg. *Dièn, plotseling, beving hem een
hevige duizeling, hU bespeurde een akelig-wee
gevoel van misselUkheid In zUn maag, de be
nauwende rook in de laaggewelfde kajult-
ruimte sloeg hen op de keel.... hU sprong op.
liep de kajulttrap op naar de frissche lucht op
het dek en ging voorover over den balk van de
rfilling leunen.
De verfrisschende windvlagen brachten hem
spoedig weer bij. Maar dan dacht hij eensklaps
met een hevigen schrik aan zjjn teekening. die
open en bloot op het tafeltje in de kajuit lag
uitgespreid’ HU haastte zich terug naar de trap,
sprong naar beneden., de scheepsjongen stond
met open mond op de teekening te-staren.
BU zUn binnenkomst verhief deze zich echter
vlug uit zUn gebogen houding, keek met nauw-
gen van hun plannen.
omdat Tinus een totaal vreemde in
om
kon
had die man het toch over?Waar wilde
hU toch naar toe?" mompelde hU.
Verschillende dingen waren hem nu reeds
geheel duidelUk. De wijn dien Hahn aanvan-
kelijk op een honderd pend had getaxeerd was
om de een of andere geheimzinnige reden
heel wat meer waardvoor Hahn. Daarna
werd het hem ook spcedlg duidelUk. dat die
koortsaanval in Delhi gefingeerd was En het
doel was niet ver te zoeken. Wederom om de
een of andere geheimzinnige reden had Hahn
er de voorkeur aan gegeven, dat die geheim
zinnig in waarde vermeerderde wUn niet door
hem persoonlijk naar Southampton of wel
licht beter, uit Delhi werd gebracht. Zelfs
gedurende de enkele dagen dat hu nog in
Indlë zou blUven, had r<U er blUkbaar alles op
gezet om den wjjn niet in zjjn bezit te hebben.
Toch had de loose vos alle maatregelen geno
men om erg zeker te zUn van den depothouder.
Maar waarom dan toch, daar hU zelf ico ont
zettend veel waarde toekende aan die simpele
twaalf flesschen Hongaarschen wUn? Er kon
inderdaad maar één reden voor gevonden wor
den en deae drong zich nog al duidelUk naar
voren: Hahn vreesde, dat de flesschen in zUn
bezit zouden worden aangetroffen en wilde dit
tot eiken prUs vermijden Maar opnieuw weer,
waarom? HU had over den wUn openlijk ge
sproken en onderhandeld, anders zou hu er ook
zoo breedsprakig niet over geweest zUn. tUdens
het bezoek van zUn vriend. Het werd Harvey
Crook spoedig duidelUk dat er iets anders
he<l wat kostbaarden dan wUn in dis kist
gezeten moest hebben.
Van groot en van klein
f Zoo droef en zoo plotseling
Beëindigd ook zijn
nlliiiiiiiiiuiiMi
verholen blikken van schuldbewustzUn in de
dreigende oogen van den hengelaar, en liep toen
haastig weer naar dek.
Tinus echter begreep dat zUn spel verloren
was. Zelfs al zou die stommeling op het eerste
gezicht de beteekenis van de schets niet be
grepen hebben, dan nóg zou het na ontdekking
van de misdaad een waardevolle aanwijzing voor
de politie zUn. En misschien had die Jongen,
die het plaatsje immers door en door kennen
moest, den zin van de teekening toch wel be
grepen. De woor-
den: weg, sloot.
tuin, serre, had
immers
en
die
bekend
moest het
een klein kunstje zUn de lUnen van de teeke
ning en de woorden met elkaar in verband te
brengen. WaarschijnlUk bracht die scheepsjon.
gen nu reeds verslag uit van wat hU gezien
had. aan den kapitein, die ongetwijfeld bU aan
komst in het plaatsje onverwijld de politie ging
waarschuwen.
Tinus stiet een nUdige verwensching uit. HU
sprong op, verscheurde de teekening in snip
pers, wierp ze door de patrijspoort in de rivier,
liep naar het dek en verliet de boot nog twee
aanlegplaatsen vóór het doel van zyn reis.
roof ten uitvoer brengen.... vUf minuten daar
na, precies om 10.06 zou de handlanger met den
auto aan de voorzUde van de villa present zijn.
Het sloot als een bus, er was geen speld tus-
schen te krijgen, en een fout kon niet gemaakt
worden
Een half uur voor het vertrek van het beurt-
bootje zaten de mannen bijeen in het haven
kroegje dicht in de buurt van den aanlegsteiger,
en bespraken voor het laatst den opzet van hun
misdaad. Zacht-fluisterend herhaalden zU nog
maals den loop van hun gedragingen vóór en
na de ontvoering, zU bepaalden de som van het
losgeld, en voor het laatst prentten zU Tinus
tot in de kleinste bijzonderheden de manier in.
waarop hU tewerk moest gaan.
„Dit is dus de aanlegplaats, Tinus,” zei een
van hen, terwUl hU met den vinger een punt
aanwees op de ruwgeschetste teekening van het
d—VU4».
dén, dé eerste zijlaan links, zoowat in het mid
den, hier, heb je een züpaadjedat loop Je
uit.... die sloot spring Je over.... dAn zie je
een boechje, een soort moestuin met appelen
en perenboomen, die loop Je récht door.aan
het eind daarvan, hier, wéér een sloot, niet
breed, met gemak spring je erover.... dan sta
je zóó in den achtertuin, de serre-deuren zie Je
zóó voor Je.... Waar die meid dan zit, weet ik
natuurlUk niet, maar als ze kikt*t is een
kip van niks, met één klap sla je ze neer.en
hier, boven die serre op de eerste verdieping,
dat raam in het midden. dAAr moet Je wezen!”
Tinus begreep. HU stak de teekening in zijn
zak, betaalde aan het buffet zijn vertering, én
liep toen, aonder verder nog een woord te zeg
gen, de deur uit. Den hengel en den bak voor de
vangst over zUn schouder, slenterde hU lang
zaam naar den aanlegsteiger van het bootje.
Zigzaggen - Slinge
ren de gang van
een dronkaard! Als
het spoor van uw
autowielen er zoo
uitziet, danJa, dan
is uw handelwijze
misdadig. Voor
automobilisten geldt
het wachtwoord:
Geen drank
dan wagl
Met ingang
worden gegeven
telefoonverkeer NederlandNed.
het onderwerp van een gesprek met een
woord, tot een maximum van 3, kosteloos op te
geven. Wenscht men voor het opgeven van het
onderwerp meer dan drie woorden te
dan is voor elk meer over te
ƒ1.verschuldigd.
Komt een gesprek, waarvoor het onderwerp is
opgegeven, buiten toedoen van den dienst niet
tot stand, dan wordt voqr elk overgebracht
woord ƒ.1.geheven.
Voor het opgeven van het onderwerp is ge-
bruik van geheimschrift niet toegelaten.
et was de laatste en tevens ook de beste
avond, waarop Tinus zUn slag zou kun
nen slaan.
Y>naelf,prekend had W helpers. Hoe zou hU
andere ooit in een hem totaal onbekend dorp
uit een villa, waarvan hU de ligging niet eens
bepalen kon. het zoontje kunnen ontvoeren van
den baron, waarvan hU den naam slechts ter
nauwernood kende?
Maar dit alles had ook zUn voordeelen ZUn
helpers kenden de situatie wél; zU wisten
iedere, zelfs» de kleinste bUzonderheld van de
gedragingen der villabewoners, hun komen, hun
gaan, hun doen en hun laten, en zUn helpers
hadden ook ultgevlscht. waarom juist deze
®’°nd. de laatste vóór het vertrek der adeUUke
familie naar hun kasteel in het Zuiden de
meest gunstige was voor het ten uitvoer brer-
het artikel in de „Evening Chronicle”, dat het
werk van St. Aidan en zUn volgelingen zoo
duidelUk het karakter droeg
kerkelUk gezag goedgekeurde zending waarvan
de arbeid evenzeer tot bloei der Kerk strekte
als die der door Rome gezonden BenedictUnen?
Hoe is het van zUn standpunt te begrijpen, dat
de heilige Beda, zelf tot deze BenedictUnen
behoorende. met zooveel geestdrift den Apos-
tollschen arbeid van den H. Aldan beschrUft?
Het gaat niet aan om in de kerkgeschiedenis
tegenstellingen te ontdekken, welke niet be
stonden, ook al komt dit beter overeen
met bepaalde antl-Katholleke theorieën! Er
heerschte in de dagen van den H. Aidan on
der de Engelsche christenen, die ondanks bU-
komstige verschillen toch één waren in hun
geloof en in trouw aan Petrus’ stoel, heel wat
meer eensgezindheid dan tn het tegenwoordige
Engeland te vinden Is. en daarin toonden zU
HENRI TIL STAM
Toen zUn gedachten eenmaal die hoogte had
den bereikt, flitste als een bliksem door zUu
hoofd: Het Oog van Goonal
Hahn zag »r maar ai te duidelUk uit als
iemand, die er warmpjes bU zat. Dat klets
praatje over de honderd pond waarvan het wel
en wee van zUn vrouw en gezin zou afhangen
was pure fantasie geweest en werd trouwens
gelogenstraft door zUn al te opmerkelUke
onverschilligheid over de twee honderd pond,
die de wUn later had opgebracht. WaarschUn-
lUk waren zelfs vrouw en kinderen maar puur
verzinsel. Harvey Crook kon zich niet herin
neren. dat zUn dierbare vriend ooit een zucht
aan hen had verspild Maar het Oog van
Goona dat was Inderdaad een prUs waar
zelfs de rUkste man ter wereld nog een traan
voor laten zou. indten die hem plotseling
kwam te ontvallen.
AanvankeUjk scheen deze gedachte wel erg
excentriek, maar hoe meer hU haar voedde des
te weliger schoot re als een pas ontkiemd
plantje op. Het zette zUn wortels in den
ruken grond van ervaringen en zoog uit bet
licht van Crook's scherpzinnigen geest nieuwe
kracht. Stuk voor stuk liet hu verschillend
overwegingen en vragen de revue pasaeeren en
ze vlogen elkander in verrassende stijging van
argumentatie op. Waarom zou Hahn andere
zoo bang geweest zijn voor zUn bezittingen in
Delhi? Het was ten slotte een ding, dat Je heel
gemakkelUk in je vestzak of waar dan ook
verborgen kon. 1
-j-^ r is in den beginne, toen de .muziek in
p blik” haar triomftocht aanving, véél en
smadelUk gescholden op de radio; de mu
sicus zag zUn boterham in gevaar en aaavan-
hU. die zich de cultuur van ons volk ter
harte neemt, meende dat thans een smaak-
bedervend object zUn schadelUken invloed zou
gaan doen gelden en ook die gedachte maakte
een gedegen Indruk. Doch de tUd, die zoo dlk-
wUls en soms zoo radicaal een aspect veran
deren doet, wees ook in dit geval anders uit;
menig toonkunstenaar vond dank zU de radio
goed werk, dat hem een beter bestaan ver
schafte dan eertijds het strUkJe of het bios
cooporkest, terwUl hU. die zich bezorgd ge
maakt had voor den geestelUken welstand van
het publiek, meer en meer beseffen ging en
erkennen moest, dat de radio zeer veel ten
goede uit zou kunnen werken. En met die in-
grUpende verandering van oordeel In onbe
perkt grooten kring was het pleit door de me
chanische muziek gewonnen en een andere
roep begon te klinken over dit nog vrU nieuwe
forum; de musicus liet zün scepticisme varen,
zag zün kans en trachtte die te benutten; pae-
dagogen en volksopvoeders gingen de oogen
open voor de ontzaglük wüde perspectieven, die
de gelegenheid boden een blik te slaan op een
machtig groot en machtig rük land, dat hier ter
ontginning gereed lag.
Zoo werd de radio geleldelük tot wat zü
thans Is: een instrument met onbeperkte mo
gelijkheden; een Instrument dat dikwüls nog
slecht bespeeld wordt, doch dat even dikwüls
prachtige muziek door de wereld zendt; een
geweldig wapen met een enorme macht; een
wapen waarmee vaak, bewust of onbewust,
mis geschoten wordt, maar even vele malen
réAk. Niemand kan het ontkennen: dat de
radio tn alle opzichten: én wat het technische
én wat het essentieele peil der uitzendingen
betreft, In haar nog betrekkelük weinige levens
jaren ontzaglük gegroeid Is en vooruitgegaan.
En bovendien is die evolutie nog bü lange niet
ten einde; veel en veel meer zal zeer zeker
nog bereikt kunnen worden.
We zelden het reeds in den aanvang van ons
„Nu goed, ik ben er voor verantwoordelük,”
viel hü ineens woedend uit. „Asjeblief hier neb
Je op de penny af, wat ik er zelf voor gekregen
heb. Twintig biljetten van tien pond Tel ze
maar na, dan ben Ik van de heeie zaak af.
En ik wil verder niets meer met Je te maken
hebben. Je bent de ondankbaarste hond, dien
ik ooit van mün leven ben tegengekomen en
ik wou, dat ik Je nooit ontmoet nad. Ik doe
de moeite om dat spul bü me op de boot te
nemen, omdat Je niet op kon van de koorts en
er toch zoo graag honderd pond voor zou vil
len maken vanwege je vrouw en kinderen,
weet Je dat nog? Nu ik |e het dubbele breng,
is meneer ineens zoo opgeknapt, dat hü zich
weer ziek kan maken door mü de huid voi te
schelden. Wat denk Je nou eigenhjk wel’ Ik
zou wel eens willen zien wat voor verantwoor-
delükheid daar mee gemoeid is."
,,Het is roof, het is volkómen diefstal!”
schreeuwde Hahn woest, ,4e hebt ze van me
gestolen zeg ik Je. Ik wil ze terug! Ik laat me
zoo niet voor den gek houden. JU zult met mü
geen grappen maken, als Je dat maar weet."
„Maak dat Je weg komt, ais Je niet wilt,
dat ik Je den nek breek!” schreeuwde Crook
even toornig. „D’r uit, zeg ik je of ik bega
een ongeluk aan je.”
„Nee. Crook, zoo moet je het niet opnemen.’
begon Hahn ineens erg nederig. „Nou Ja. zoo
erg bedoelde ik het natuurlUk ook weer niet.
En die woorden over diefstal en zoo, nou die
neem ik wel weer terug. Maar Je zult toch
moeten toegeven, dat het «een zuivere koffie
is. Het blüft in ieder geval een twüfelachtlge
het plaatsje was, nooit tevoren zelfs in de
gevlng ervan door de dorpelingen gezien
zün, was hü de aangewezen man om na het
vallen van den avond, als de villabewoners, met
uitzondering van het knaapje en een dienst
meisje, ten huize van den burgemeester het af
scheid zouden vieren, de villa aan de achter-
züde onbemerkt binnen te sluipen, het dienst
meisje onschadelük te maken, en het jongetje
in een gereedstaanden auto te ontvdëfen
En ook de auto zou eerst op ’t laatste oogen-
blik, op een tevoren nauwkeurig vastgesteld
tüdstlp op het terrein van de misdaad opduiken
en even snel als hü gekomen was met den kost
baren bult verdwünen.
Tinus zelf zou, zich gedragend als een arge
loos hengelaar, door middel van het laatste
reederübootJe. dat een geregelden dienst tus-
schen het plaatsje en de tusschenllggende ge
meenten onderhield, den afstand van drie kwar
tier varen van de grootstad afleggen. Om negen
uur precies vertrok het bootje steeds van den
aanlegsteiger, en om tien uur. het meest gun
stige tüdstlp van toetasten, zou hü den klnder-
„En Jullie hebben de flesch heelemaal leeg
gedronken, tot op den bodem?" Nog altüd zat
er een büzondere kracht achter den blik,
waarmede Hahn zün vriend de woorden als het
ware uit den mond scheen te willen trekken.
„Ja...."
Hahn's vaste blik bleef nog enkele minuten
op zün „vriend” gevestigd. Toen nam hü een
besluit, draalde zich om en verdween.
De eerste tien minuten zat Harvey Crook
nog als door den bliksem getroffen op zün stoel.
Toen begon hü wat rustiger over de dingen na
te denken.
„Bedrogen.... dat is mün dood.... dief
stal genoeg voor ons beidenlaten we
samen deelen.... iets ongewooons..^ Waar
