den daq van Met twee kameraadjes op avonturenreis I i 8’ ff F n EEUWFEEST OP HOLY ISLAND H F 250.- I WANNEER COMMENTAAR IN DE ENGELSCHE PERS Doode en levende muziek HET VERDWENEN ELFTAL 8 teekening ■lil llllllllllll I ZATERDAG 20 JULI 1935 I Een wisselwerking Een stevige jongen SPREKEN MET NED.-INDIÊ Per radiotelefoon V reemdelingenbexoek. Bi Ned. Veehouderij Centrale 4 n ZEEV1SCHEXPORT NAAR BELGIË l tot werken door beenen of beide oogen i Vragen van het Tweede Kamer lid Vos UI rPC/A bü een ongeval met F f OUe" doode lij ken afloop „Bedrogen.... dat is mün dood.... dief stal.... genoeg voor ons belden.... laten we samen deelen.... iets ongewooons..^ Waar A I 17 A °p 014 blad zlJn bigevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen *7(5/1 MJ levenslange geheele ongeschiktheid .rAI <1 4r< ril.J I 1Us O ongevallen veraekerd voor een der volgende ultkeertngen 1 f verlies van belde armen, belde beenei AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL et was de laatste en tevens ook de beste avond, waarop Tinus zijn slag zou kun nen slaan. Vanzelfsprekend had hü helpers. Hoe sou hü anders ooit In een hem totaal onbekend dorp uit een villa, waarvan hü de ligging niet eens bepalen kon, het zoontje kunnen ontvoeren van oen baron, waarvan hü den naam slechts ter nauwernood kende? (Speciale correspondentie) (7 Ruïne van de priorij Lindisfarm Er aanwees op de ruwgeschetste teekening van het HENRI TH. STAM I door Arthur Morrison T roof. „Het op zün voor (Wordt vervolgd.) t Aldan velen i naar den Met wild open oogen staarde Wiet je In het baardige gelaat van den donkeren man. Er was weinig volk aan boord. Op het voor dek. de eerste klas-afdeeling, zaten een paar za- een vrouw met een gevulde Deze droeg haar in zün tent en zette haar behoedzaam neer. Daarna begon de man te gen haar te praten, maar Wietje begreep er niets van. Ze begon te hullen, terwijl de Ara bier maar steeds tegen haar sprak. hü lezen, iemand plaatse was. ge- voor ter j 1’ I bezigen, woord Verder heeft hü aan de Ministers van Fi nanciën en van Economische Zaken gevraagd, of het hun bekend is, dat het herhaaldelijk voorgekomen is, dat Dultachers, die naar Ne derland willen reizen, ook tegen hun wil ge dwongen worden hun intrek hier te lande te nemen in hotels, die bü het Mlttel-Europaei- sche Reisebüro te Berlijn zijn aangesloten, en of de Ministers, In verband met de met Duitsch- land ten aanzien van het reizigersverkeer ge sloten overeenkomst, kunnen bevorderen, dat het, door die overeenkomst mogelijk gemaakte bezoek aan ons land inderdaad ten goede komt aan alle Nederlandsche hotels. Het Tweede Kamerlid Vos heeft aan den Mi nister van Economische Zaken gevraagd of het den Minister bekend is, dat de Belgische Re- geering in 1830—1931 aan de Nederlandsche vlschexporteurs. in overleg met onze Regee- nng, heeft toegestaan ruim 11 mlllioen KG. stond en met zijn last in de armen, sprong hü op het dier en gaf het de sporen. In snelle vaart ging het er van door. Steeds verder en verder, totdat hij eindelijk op een plaats kwam die heelemaal omgeven was van rot sen. Hier stond een groote tent in de nabij heid waarvan eenige geiten graasden. De man steeg af, maakte zijn paard vast en wik kelde den mantel van Wietje af. Deze deed zijn wijden mantel af en wierp die over Wietje heen, waarna hij haar optil de en vlug met haar wegliep. Het meisje schrok wakker en begon te gillen, doch het hielp niet, want de kleeren verstikten alle geluid. H. POLL Sliiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiuiiiuiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiië transactie en je bent nog leeper dan ik had vermoed. Maar vooruit. Het is nu toch gebeurd. Laten we probeeren om ervan te redden, wat er van te redden valt. Er is trouwens genoeg voor ons tweeën. Ik maak je van nu af aan deelgenoot in deze zaak en vraag al je be toonde listigheid om de schade zoo goed moge lijk te herstellen. Laten we samen deelen. Kom. wees eerlijk tegen een vriend, Crook, en vertel me precies waar het partijtje op het oogen- blik zit? „Waar het nu is?” vroeg Crook en hij zette een even verbaasd gezicht, als een candidaat dien men den morgen na zijn examen nog met vragen over het geleerde komt lastig val len. „Waar het is? Over de heeie wereld ver spreid zou ik zeggen. Naar al de vier windstreken Ik verkocht het aan een Amerikaan die van verveling op een wereldreis was gegaan en zich nu uit verveling te buiten ging aan allerlei excentriciteiten, waarin hl) door zijn dochter aardig werd geholpen. We hebben samen een flesch leeggedronken aan boord en om Je de waarheid te vertellen ik heb er de tweehon derd pond niet kunnen afproeven. Toen heeft hi< de rest op een publieke verkooping gegooid in Southampton en het is misschien een troost voor je als ik Je vertel, dat hij voor de overige elf flesschen niet meer dan vijf pond maakte. Neem het geld en maak dat je weg komt je begint me een beetje de keel uit te hangen met je gelamenteer over die twaalf onnoozele flesschen verlegen Tokayer” „Wie heeft ze verkocht?" vroeg Hahn plotse ling, die zich weer geheel had hersteld en de Wanneer men de zwemsport Volledig verstond. Voordat men zich waagde Van veiligen grond; Wanneer men ‘t gevaar Van het water doorzag, De diepte eerst kende Waarboven men lag; Wanneer men niet stom-weg ‘t Vermetele prijst, Voor roekelooze daden Geen lof werd geëischt; 2 Wanneer men bij ’t badpak Ook hersens bezat, In doen en in laten Voorzichtigheid had, Dan stonden de kranten Niet vol van het leed Dat hard en eentonig „Verdrinkingsdood” heet. Dan zouden geen levens Van groot en van klein Zoo droef en zoo plotseling Beëindigd ook zijn bij verlies van een hand een voet of een oog Vlug liep de Arabier op een klein paard toe dat om den hoek van een groot rotsblok het Evangelie beter te begrijpen dan de vol gelingen der vele secten, die thans het land verdeelen. Moge de voorspraak van St. onder hen den weg doen hervinden éénen schaapstal! komstige verschillen toch één waren in hun geloof en in trouw aan Petrus’ stoel, heel wit meer eensgezindheid dan in het tegenwoordige Engeland te vinden is, en daarin toonden zij I de moeilijke praktijk der .Je had het heelemaal niet mogen doen. Ik vilde het niet hebben. Ik had je heelemaal Wen last gegeven om ze te verkoopen. Jij bent voor verantwoordelijk als je dat maar goed “Pijpt. Begrepen? Ik.... ik vraag mijn eigen- «m terug.... ik elsch het. versta je me... Jij «bt te zorgen, dat ik ze weer terugkrijg, waren ze van mij of waren ze van jou?” -Van jou zou ik zeggen,” deed Harvey ytook erg bedeesd. Voor het e'-rst zag hij nu ook dat hij eigenlijk een beetje buiten zijn ®o*kje was gegaan. Het was zoo. Hahn had hem *en slotte geen opdracht gegeven om die fles schen van de hand te doen Maar even later *vam hü al in opstand tegen de ontzettende "“rechtvaardigheid van zün vriend. Dat vroeg om twaalf flesschen mee naar Londen te willen nemen, waar hü er een honderd pond -- wilde maken en nu Crook er onderweg "U dien mallen Amerikaan het "dubbele voor g»d kunnen maken zou hem dat nog verweten worden op den koop toe. Alex Anderson, 34 jaar en artlsten-model om den broode, beweert het record van den sterk- sten man ter wereld te hebben gebroken, het geen niet geheel ten onrechte door hem wordt gezegd. Hü heeft n.l. drie met touwen verbon den auto's met zes passagiers over een afstand van 32 duim voortgetrokken. Het totale gewicht van de wagens met de passagiers was ruim 3 ton. Het merkwaardige was voorts, dat hü de zen last niet met de handen sleepte, maar met de tanden. Het vorige record in deze branche van krachtvertoon was precies drie ton, het geen hü thans overtroffen heeft met 4 hun dredweight en 2% Engelsche ponden Anderson heeft zün proeve afgelegd voor vüf speciaal daartoe aangewezen beoordeelaars tijdens een feestelükheid te Melbourne. Hiermede nog niet tevreden, wist Alex stand te houden met bet touwtrekken tegen 16 voet ballers, liet vervolgens een stuk steen van 50 pond met een hamer kapot slaan op zün ge- kromden arm en zag den worgdood onver schrokken in de oogen door vier man toe te staan aan de uiteinden te trekken, zoo hard zü konden, van een om zün nek geslagen touw. Deze opmerkelüke jongeling wil thans een groote reis ondernemen en alle sterke mannen ter wereld uitdagen zich in kracht met hem te meten, teneinde een record van Australië te vestigen. In de tüden dat hü niet voor de kunstenaars als model heeft te zitten,traint hü voortdurend. din, de eerste zülaan links, zoowat in het mid den. hier, heb je een züpaadje.... dat loop Je uit.... die sloot spring je over.... dkn zie Je een boschje, een soort moestuin met appelen en porenboomen. die loop je récht door aan het eind daarvan. hier, wéér een sloot, niet breed, met gemak spring je erover.... dan sta je zóó in den achtertuin, de serre-deuren zie je zóó voor je.... Waar die meid dan zit. weet ik natuurlük niet, maar als ze kikt't is een kip van niks, met één klap sla Je ze neeren hier, boven die serre op de eerste verdieping, dat raam in het midden. dAAr moet je wezen!" Tinus begreep. Hü stak de teekening in zün zak, betaalde aan het buffet zün vertering, én liep toen, zonder verder nog een woord te zeg gen, de deur uit. Den hengel en den bak voor de vangst over zün schouder, slenterde hü lang zaam naar den aanlegsteiger van het bootje. Op de vragen van het Tweede Kamerlid Weit- kamp in verband met een publicatie van den Bond van Melkveehouders in zake den verkoop van vee naar Rusland, heeft de Minister van Economische Zaken. Geilssen, geantwoord, dat het hem niet is gebleken dat de Nederlandsche Veehouderücentrale in dezen niet voldoende medewerking zou hebben verleend. 1) Ja, het is een Katholieke bedevaart, maar geen „Roomsch-Katholleken”. oude geslepen koopman van immer was gewor den. ,.Wle was de makelaar?" „Ik geloof dat de kerel Lawson heette.... het was ergens bü de Memorial Hall.” Hahn sprong als een veer recht, griste de bankbiljetten bü elkaar en nam zün hoed. Toen aarzelde hü even, en zei met een vreemde nadrukkelükheid in zün stemt ,4Ü en de Amerikaan hebben samen een flesch leeggedronken? Hoe vond je ze? Tame- lük ongewoon nietwaar?” „Oude Tokayer schünt altijd nog al ongewoon te zün, nietwaar?” antwoordde Crook. ,Jk heb je al gezegd, dat ik ze persoonlük heuseb niet zoo büzonder vond. Ik heb al heel wat wün over mün lippen gehad, dat wil ik je wel ver tellen, maar ik kan nu niet bepaald beweren, dat hier zoo n duur smaakje aan was.” oor de Oostkust van Noord-Engeland, te- A/ genover het plaatsje Beat, dat slechts V enkele mülen van de Bchotsche grens is terwüderd, ligt Holy Island, dat in de En gelsche kerkgeschiedenis zulk een belangrijke ml speelde. In deze dagen trekt het op büzon- dere wüze de aandacht zoowel van katholieken als Anglicanen, omdat dertien eeuwen geleden de heilige Aidan, na tot bisschop van Nort humberland te zün gekozen, op dit eiland aan tram en zün apostolische werkzaamheden be gon. Tot dan toe was hü een eenvoudig kloos terling geweest in de abdü van het eiland lona, dat voor de Westkust van Schotland is gele gen en bekend is als de plaats waar de H. Colomba zün eerste klooster stichtte. Hierheen was het dat de konlng van Northumbrië, dien wjj thans als den heiligen Oswald vereeren, een bode zond met het verzoek om missiona rissen te zenden voor het vrüwel geheel hel- densche Northumbrië, waarover hü regeerde. Toen de eerste monnik die was uitgezonden, teleurgesteld te Iona was teruggekeerd, nam Aidan zün taak over en vertrok, na tot bis schop te zün gewüd, naar het nieuwe missie gebied. Als zetel koos hü een eiland voor de kust dat vanaf het vasteland bü laag water te voet kon worden bereikt, en zoo trok dertien eeuwen geleden de heilige Aidan over de bree- de zandvlakte naar Lindisfarne, zooals Holy Island toen werd genoemd. Van hier uit ondernam Aldan zün lange tochten, waarop hü over alle heuvels en in alle dalen van Northumberland het Evangelie predikte. Op Lindisfarne zelf richtte de hei lige bisschop een school op, waar missionaris sen werden opgeleid. Een hechte vriendschap verbond hem met den heiligen konlng Oswald en zün opvolger Oswin, en de samenwerking van geestelük en wereldlük gezag bevorderde ten zeerste de verbreiding van het christen dom. Toen de H. Aldan in 651 stierf, had dit in Noord-Engeland voorgoed wortel geschoten. Zün opvolgers op den zetel van Lindisfarne letten de prediking voort. De beroemdste de ser bisschoppen was de H. Cuthbert, na wiens dood Lindisfarne een drukbezochte bedevaart plaats werd; vandaar ook de naam: Holy Is land. Vanaf 868 lag het eiland verlaten als gevolg van de invallen der Nootmannenpas meer dan twee eeuwen later kwamen de Benedictü nen uit Durham en bouwden een nieuw kloos ter, waarvan de bouwvallen thans nog de voor naamste bezienswaardigheid van Holy Island vormen. De overblüfselen der Romaansche kerk en prlorü liggen daar in verlaten groots^beid, terwül in de verte de rots zichtbaar is met het kasteel van Bamburgh. de plaats waar eens konlng Oswald woonde en waar ook de H. Aidan in 651 stierf. Thans nog richt mehig pel grim vanaf het vasteland over de zandbanken been zün schreden naar de vervallen priorü van Holy Island, om God te danken voor de vele genaden, waarvan deze plaats eens ge tuige was en om de voorspraak van St. Aldan en St. Cuthbert in te roepen. Zooals gezegd ondervindt het eiland dit jaar een meer dan gewone belangstelling, omdat men het dertiende-eeuwfeest gedenkt van de aankomst van St. Aidan aldaar. Toen schrüver dezes het eiland bezocht, werden juist toebe reidselen getroffen voor een groote Anglicaan- sche bedevaart, die intusschen op 10 Juli jj. heeft plaats gevonden. ..Yes. it is a Catholic pelgrimage, but not a Roman Catholic one" 1) antwoordde een vlsscher op mün vraag, of het hier een Katholieke bedevaart gold. Dit ant woord is typeerend voor de opvattingen der Anglicanen, waarvan de meesten zich gaarne beschouwen als lid van de Katholieke Kerk, maar dan op Anglicaansche manier. Duidelük blükt deze mentaliteit ook uit een artikel, dat de ..Evening Chronicle" op den vooravond van de bedevaart bevatte. Hierin wordt de lof gezongen van „St. Aldan. den man die de Noord-Engelschen christen maakte." Is deze lofprüzing ook ons sympa thiek, minder bewondering verdienen de be schouwingen, welke hieraan worden vastge knoopt. De schrüver vergelükt namelijk het optreden van St. Aidan met dat van Paullnus, den heiligen bisschop van York, die in denzelf- den tüd leefde. Deze was een der Benedic tijnen, die Paus Gregorius de Groote als missionarissen naar Engeland had gezonden. Zjjn pogingen om vóór St Aidan Northumbrië te kerstenen, faalden grootendeels. Nu wüst de •chrüver van genoemd artikel er op. dat aan Paulinus. den afgezant van Rome, mislukte wat *an St. Aldan wél gelukte. En de betrekkelüke nnafhankelükheld der lersche monniken, waar toe St. Aldan behoorde, wordt door hem voor gesteld als een geest van Evangelische vrüheid, zooals de Anglicaansche Kerk dien later over nam, terwül de Kerk yan Rome met haar centraal bestuur en gezag dezen geest al te seer miste. „Zoo was het niet van het keizerlü- ke Rome, dat Northumbrië het christendom ten volle zou ontvangen. Een breedere en vrüere geest moest de Engelsche Kerk in haar kinder jaren worden ingestort, die op rijper leeftüd nooit zou worden vernietigd.” Het is een nieuwe tekst op een oude wüs: Rome miste den geest van het Evangelie, en de Hervorming bracht deze in de wereld te rug. Figuren als St. Aidan worden dan voor gesteld als een soort hervormers vóór de Her vorming. Hoe verklaart echter de schrüver van had die man het toch over?.... Waar wilde hü toch naar toe?” mompelde hü Verschillende dingen waren hem nu reeds geheel duidelük. De wün dien Hahn aanvan- kelük op een honderd pond had getaxeerd was om de een of andere geheimzinnige reden heel wat meer waardvoor Hahn. Daarna werd het hem ook spoedig duidelük. dat die koortsaanval in Delhi gefingeerd was. En het doel was niet ver te zoeken. Wederom om de een of andere geheimzinnige reden had Hahn er de voorkeur aan gegeven, dat die geheim zinnig in waarde vermeerderde wün niet door hem persoonlük naar Southampton of wel licht beter, uit Delhi werd gebracht. Zelfs gedurende de enkele dagen dat hü nog in Indlë zou blüven. had r.U er blükbaar alles op gezet om den wün niet in zün bezit te hebben. Toch had de looze vos alle maatregelen geno men om erg zeker te zün van den depothouder. Maar waarom dan toch, daar hü zelf zoo ont zettend veel waarde toekende aan die simpele twaalf flesschen Hongaarschen wün? Er kon inderdaad maar één reden voor gevonden wor den en deze drong zich nog ai duidelük naar voren: Hahn vreesde, dat de flesschen in zün bezit zouden worden aangetroffen en wilde dit tot eiken prüs vennüden. Maar opnieuw weer, waarom? Hü had over den wün openlük ge sproken en onderhandeld, anders sou hü er ook zoo breedsprakig niet over geweest zün, tüdens het bezoek van zün vriend. Het werd Harvey Crook spoedig duidelük dat er Iets anders en heel wat kostbaardere dan wün in die kist geaeten moest hebben. dorpje en de villa. „Dirtct sla je rechts af.... netto zeevisch in België in te voeren en dat de Belgische Regeernig daarna zoodanige maat regelen heeft genomen dat niet meer dan 25 pct. van de toegestane hoeveelheid visch door de Nederlandsche exporteurs in België kan wor den ingevoerd. Is de Minister bereid, zoo vraagt hü, in dese aangelegenheid ten behoeve van .den Neder- landschen zeevise hexport stappen te doen en het resultaat daarvan aan de Kamer mede te aeeien? „Nu goed, Ik ben er voor verantwoordelük," viel hü ineens woedend uit. ..Asjeblief hier neb je op de penny af, wat ik er zelf voor gekregen heb. Twintig biljetten van tien pond Tel ze maar na. dan ben ik van de heeie zaak af. En ik wil verder niets meer met je te maken hebben. Je bent de ondankbaarste hond, dien ik ooit van mün leven toten tegengekomen en ik wou, dat ik je nooit ontmoet nad. Ik doe de moeite om dat spul bü me on de boot te nemen, omdat je niet op kon van de koorts en er toch zoo graag honderd pond voor zou vil len maken vanwege je vrouw en kinderen, weet je dat nog? Nu ik |e het dubbele breng, is meneer Ineens zoo opgeknapt, dat hü zich weer ziek kan maken door mü de huid voi te schelden. Wat denk je nou elgenlük wel’ Ik zou wel eens willen zien wat voor verantwoor- delükheid daar mee gemoeid is.” „Het is roof, het is volkomen diefstal!" schreeuwde Hahn woest. ,Je hebt ze van me gestolen zeg ik je. Ik wil ze terug! Ik laat me zoo niet voor den gek houden. Jü zult met mü geen grappen maken, als Je dat maar weet." „Maak dat Je weg komt, ais Je niet wilt, dat ik Je den nek breek!” schreeuwde Crook even toornig. „D'r uit, zeg ik je of ik bega een ongeluk aan je.” „Nee. Crook, zoo moet Je het niet opnemen,’ begon Hahn Ineens erg nederig. „Nou Ja. zoo erg bedoelde ik het natuurlük ook weer niet. En die woorden over diefstal en zoo, nou die neem ik wel weer terug. Maar Je zult toch moeten toegeven, dat het Reen zuivere koffie is. Het blüft In ieder geval een twüfelachUge kenmenschen en boodschappentasch. Tinus liep recht af op de trap, die toegang gaf tot de tweedeklas-kajult. Toen hü binnen stapte, werd hü tot zün voldoening gewaar, dat hü hier de eenige passagier was. Hü ging zit ten op een bank aan de tafel, stopte zün pÜP- en wachtte af. Kort daarop werd-het sein tot vertrek ge geven, het regelmatig gestamp van de machine nam een aanvang en de boot voer af. Dan kwam er een man-van-de-boot naar binnen, een Jon gen büna nog. Hü vroeg Tinus naar het doel van zün reis, gaf hem zün kaartje, nam het geld in ontvangst, en ging weer aan dek. Tinus ging breed-uit zitten. Hü bracht de teekening te voorschün, legde die voor zich op tafel, bestudeerde ze aandachtig, en volgde met zün oogen de lünen, de (Hinten, de woorden steiger.... weg.... sloot... tuin.... serre, over de teekening gebogen, trachtte hü zich een voorstelling te maken van de ligging van den af te leggen weg. Toén, plotseling, beving hem een hevige duizeling, hü bespeurde een akellg-wee gevoel van misselükhetd in zün maag, de be nauwende rook in de laaggewelfde kajult- ruimte sloeg hen op de keelhü sprong op. liep de kajulttrap op naar de frlrsche lucht op het dek en ging voorover over den balk van de railing leunen. De verfrisschende windvlagen brachten hem spoedig weer bü. Maar dan dacht hü eensklaps met een hevigen schrik aan zün teekening. die open en bloot op het tafeltje in de kajuit lag uitgespreid’ HU haastte zich terug naar de trap, sprong naar beneden., de scheepsjongen stond met open mond op de teekening te staren. Bü zün binnenkomst verhief deze zich echter vlug uit zün gebogen houding, keek met nauw- het artikel in de ..Evening Chronicle", dat het werk van St. Aldan en zün volgelingen zoo duidelük het karakter droeg van een uoor het kerkelük gezag goedgekeurde zending waarvan de arbeid evenzeer tot bloei der Kerk strekte als die der door Rome gezonden Benedictünen? Hoe is het van zün standpunt te begrüpen. dat de heilige Beda, zelf tot deze Benedictünen behoorende. met zooveel geestdrift den Apos- tollschen arbeid van den H. Aldan beschrüft? Het gaat niet aan om in de kerkgeschiedenis tegenstellingen te ontdekken, welke niet be stonden. ook al komt dit beter overeen met bepaalde anti-Katholleke theorieën! heerschte in de dagen van den H. Aldan on der de Engelsche christenen, die ondanks bü- Met ingang van 1 Augustus zal gelegenheid worden gegeven om in het rechtstreeksch radlo- telefoonverkeer Nederland—Ned. Indlë vooraf bet onderwerp van een gesprek met een enkel woord, tot een maximum van 3. kosteloos op te geven. Wenscht men voor het opgeven van het onderwerp meer dan drie woorden te dan is voor elk meer over te brengen 1.verschuldigd. Komt een gesprek, waarvoor het onderwerp is opgegeven, bulten toedoen van den dienst niet tot stand, dan wordt voor elk overgebracht woord ƒ1.geheven. Voor het opgeven van het onderwerp is ge bruik van geheimschrift niet toegelaten. Maar de scheepsjongen vroeg zich verwon derd af waarom deze hengelaar meer betaald had dan noodig was. Of hü wellicht van plan veranderd was en een ander vischwater ging opzoeken? En waarom keek die man hem zoo kwaadaardig aan, toen hü naar dat stukje papier keek, waar im mers niets in zat?” En Tinus wist niet dat ook in Nederland, met name onder het schippersvolk, nog wel an- alphabeten gevonden worden, niet in staat een woord te ontcüferenniet bü machte een punt van een streep te onderscheiden. verholen blikken van schuldbewustzün in de dreigende oogen van den hengelaar, en liep toen haastig weer naar dek. Tinus echter begreep dat zün spel verloren was. Zelfs al sou die stommeling op het eerste gezicht de beteekenis van de schets niet be grepen hebben, dan nóg zou het na ontdekking van de misdaad een waardevolle aanwüzing voor de politie zün. En misschien had die jongen, die het plaatsje immers door en door kennen moest, den zin van de teekening toch wel be grepen. De woor- den: weg. sloot, tkiin, serre, had immers en die bekend moest het een klein kunstje zün de lünen van de teeke ning en de woorden met elkaar in verband te brengen. Waarschünlük bracht die scheepsjon. gen nu reeds verslag uit van wat hü gezien had, aan den kapitein, die ongetwijfeld bü aan komst in het plaatsje onverwüld de politie ging waarschuwen. Tinus stiet een nüdige verwensching uit. Hü sprong op. verscheurde de teekening in snip pers. wierp ze door de natrüspoort in de rivier, liep naar het dek en verliet de boot nog twee aanlegplaatsen vóór het doel van zün reis. opstel: al die feiten zün geleidelük erkend ge worden. Maar toch ziet nog lang niet ieder in de radio die eigenschappen, waarvan wü boven spraken. Velen zün van oordeel, dat de mecha nische muziek de dllettanten-muzlekbeoefenlng der doodsteek heeft toegebracht; dat de een voudige draai-aan-den-knop den lust tot t zëlf-musiceeren doet vergaan; dat via den aether vrüwel niets dan rumoer en onaesthe- tisch lawaai de huiskamer binnen komt. Zü. die deze meenlng huldigen, hebben voor een seer groot gedeelte ongelük. De amateur-mu- sicus, die werkelük van muziek houdt, zal zün instrument niet aan den kant zetten voor de radio; integendeel: hetgeen hü thans hooren kan geeft hem een stimulans tos Intensievere studie, om zélf ook meer en beter te zullen kunnen presteeren. Bovendien wordt zün cri- tisch vermogen ontwikkeld; hü leert niet al leen goed van slecht onderscheiden, maar te vens krügt hü een indruk van eigen-Mten. Wü zouden onze meenlng betreffende den in vloed van de radio op de dllettanten-muziek- beoefening aldus willen formuleeren: het dilet tantisme werd niet vernietigd door de radio en ook werd de lust tot studeeren niet gedood, doch de mechanische muziek heeft een schif ting teweeg gebracht onder de amateur-musi- ci; de slechte dilettanten scheidden uit gemak- zucht uit met zëlf-musiceeren, maar de betere leerden zich de radio ten nutte maken. Onge- twüfeld hebben velen, zeer velen, de liefhebbe rij voor het zèlf-muziekmaken door de radio verloren, maar laat ons veilig aannemen, dat bet grootste deel van hen nooit voldoende van muziek gehouden heeft. Veel meer is het beëindigen van menig» dllettanten-muziekstudie het gevolg van den slechten economischen toestand, welke zich helaas overal en aan yrüwel ieder gevoelen doet; hoe dikwüls is eevf verslechtering van de flnancieele situatie niet aanleiding om de mu ziekles op te zeggen! Dit voor wat het dilet tantisme aangaat. De andere klacht, waarop wü boven terloops even gewezen hebben: dat de radio niet veel beters dan rumoer en lawaai distribueert, is volkomen onjuist en zeer zeker onrechtvaardig voor de verschillende radlo-omroepen. Wü ach ten geenszins de diverse programma’s ideaal, doch zeer zeker moet volmondig erkend wor den, dat er naast veel halfslachtigs ook zeer veel goeds te beluisteren wordt geboden. Wü herhalen nogmaals: er komen nogal eens klanken uit den luidspreker, welke beter niet doorgezonden hadden kunnen worden Maar wat een geluk is dan Juist die twüfelachtige eigenschap der radio!: één draai aan den knop en we behoeven niet langer te luisteren. We wilden met dit artikel dus alleen maar zeggen, dat hü. die met overleg te werk gaat, profiteeren kan van de radio In plaats van i naar blükbaar velen meenen er schadelüke i invloeden van te ondervinden Een schadelüke 1 invloed gaat niet zoozeer uit van de radio-op- 1 zich, maar meer in het büzonder van de on- I doordachte manier, waarop velén met hun I ontvangtoestel omspringen. Zoo men maar met zorg en overleg een keuze maakt uit de ge weldige hoeveelheden muziek.die eiken dag J door den aether gezonden wofdSi en ultslui- he terw^' hü met den vinger een punt tend die inzendingen inschakelt^ waardoor men van te voren meent bevredigd te’zullen worden: dan valt er voor leder wel genoegen te beleven aan de radio! Toen zün gedachten eenmaal die hoogte had den bereikt, flitste als een bliksem door zün hoofd: Het Oog van Goona! Hahn zag maar al te duidelük uit als iemand, die er warmpjes bü zat. Dat klets praatje over de honderd pond waarvan het wel en wee van zün vrouw en gezin zou afhangen was pure fantasie geweest en werd trouwens gelogenstraft door zün al te opmerkelüke onverschilligheid over de twee honderd pond, die de wün later had opgebracht. Waarschün lük waren zelfs vrouw en kinderen maar puur verzinsel. Harvey Crook kon zich niet herin neren. dat zün dierbare vriend ooit een zucht aan hen had verspild. Maar het Oog van Goonadat was Inderdaad een prüs waar zelfs de rükste man ter wereld nog een traan voor laten zou, indten die hem plotseling kwam te ontvallen. Aanvankelük scheen deze gedachte wel erg excentriek, maar hoe meer hü haar voedde dee te weliger schoot ze als een pas ontkiemd plantje op. Het nette zün wortels in den rüken grond van ervaringen en zoog uit bet licht van Crook’s scherpzlnnlgen geest nieuwe kracht. Stuk voor stuk liet hü verschillend overwegingen en vragen de revue pasaeeren en ze vlogen elkander in verrassende stijging van argumentatie op. Waarom sou Hahn anders zoo bang geweest zün voor zün bezittingen in Delhi? Het was ten slotte een ding, dat je heel gemakkelük in je vestzak of waar dan ook verborgen kon. scheid zouden vieren, de villa aan de achter- züde onbemerkt binnen te sluipen het dienst meisje onschadelük te maken, en het Jongetje in een gereedstaanden auto te ontvoeren. En ook de auto zou eerst op ’t laatste oogen- blik. op een tevoren nauwkeurig vastgesteld tüdstip op het terrein van de misdaad opduiken en even snel als hü gekomen was met den kost baren buit verdwijnen. Tinus zelf zou. zich gedragend als een arge loos hengelaar, door middel van het laatste reederübootje. dat een geregelden dienst tus- schen het plaatsje en de tusschenliggende ge meenten onderhield, den afstand van drie kwar tier varen van de grootstad afleggen. Om negen uur precies vertrok het bootje steeds van den aanlegsteiger, en om tien uur. het meest gun stige tüdstip van toetasten, zou hü den kinder roof ten uitvoer brengenvüf minuten daar na. precies om 10.06 zou de handlanger met den auto aan de voorzüde van de villa present zün. Het sloot als een bus, er was geen speld tus- schen te krügen, en een fout kon niet gemaakt worden. Een half uur voor het vertrek van het beurt- bootje zaten de mannen büeen in het haven kroegje dicht in de buurt van den aanlegsteiger, en bespraken voor het laatst den opzet van hun misdaad. Zacht-flulsterend herhaalden zü nog maals den loop van hun gedragingen vóór en na de ontvoering, zü bepaalden de som van het losgeld, en voor het laatst prentten zü Tinus tot in de kleinste büzonderheden de manier in, waarop hü tewerk moest gaan. „Dit is dus de aanlegplaats, Tinus,” zei een .En jullie hebben de flesch heelemaal leeg gedronken, tot op den bodem?” Nog altüd zat er een büsondere kracht achter den blik, waarmede Hahn zün vriend de woorden als het ware uit den mond scheen te willen trekken. Hahn's vaste blik bleef nog enkele minuten op zün „vriend” gevestigd. Toen nam hü een besluit, draaide zich om en verdween. De eerste tien minuten zat Harvey Crook nog als door den bliksem getroffen op zün stoel. Toen begon hü wat rustiger over de dingen na te denken. Maar dit alles had ook zün voordeelen. Zün helpers kenden de situatie wél; zü wisten iedere, zelfs de kleinste büsonderheid van de gedragingen der villabewoners, hun komen, hun gaan, hun doen en hun laten, en zün helpers hadden ook uitgevischt, waarom juist deze •v°nd. de laatste vóór het vertrek der adeUüke familie naar hun kasteel in het Zuiden, de meest gunstige was voor het ten uitvoer bren gen van hun plannen. En Juist omdat Tinus een totaal vreemde in het plaatsje was, nooit tevoren zelfs in de om geving ervan door de dorpelingen gezien kon zün, was hü de aangewezen man om na het vallen van den avond, als de villabewoners, met uitzondering van het knaapje en een dienst meisje, ten huize van den burgemeester het af- t-\ r is in den beginne, toen de muziek in H blik” haar triomftocht aanving, véél en smadelük gescholden op de radio; de mu sicus zag zün boterham fh gevaar en aaavan- kelük scheen het ook of die vrees gegrond was; hü, die zich de cultuur van ons volk ter harte neemt, meende dat thans een smaak- bedervend object zün schadelüken Invloed zou gaan doen gelden en ook die gedachte maakte een gedegen indruk. Doch de tüd, die zoo dik wüls en soms zoo radicaal een aspect veran deren doet, wees ook in dit geval anders uit; menig toonkunstenaar vond dank zü de radio goed werk, dat hem een beter bestaan ver schafte dan eertüds het strükje of het bios cooporkest, terwül hü, die zich bezorgd ge maakt had voor den geestelüken welstand van het publiek, meer en meer beseffen ging en erkennen moest, dat de radio zeer veel ten goede uit zou kunnen werken. En met die in grijpende verandering van oordeel in onbe perkt grooten kring was bet pleit door de me chanische muziek gewonnen en een andere roep begon te klinken over dit nog vrij nieuwe forum; de musicus liet zün scepticisme varen, zag zün kans en trachtte die te benutten; pae- dagogen en volksopvoeders gingen de oogen open voor de ontzaglük wüde perspectieven, die de gelegenheid boden een blik te slaan op een machtig groot en machtig rük land, dat hier ter ontginning gereed lag. Zoo werd de radio geleidelük tot wat zü thans is: een instrument met onbeperkte mo ge! Ukheden; een instrument dat dikwüls nog slecht bespeeld wordt, doch dat even dikwüls prachtige muziek door de wereld zendt; een geweldig wapen met een enorme macht; een wapen waarmee vaak,, bewust of onbewust, mis geschoten wordt, maar even vele malen réék. Niemand kan het ontkennen: dat de radio in alle opzichten: èn wat het technische èn wat het essentleele peil der uitzendingen betreft, in haar nog betrekkelük weinige levens jaren ontzaglük gegroeid is en vooruitgegaan. En bovendien is die evolutie nog bü lange niet ten einde; veel en veel meer zal zeer zeker nog bereikt kunnen worden. We zelden het reeds in den aanvang van ons Zigzaggen - Slinge ren: de gang van een dronkaard! Al» het zpoor van uw autowielen er zoo uitziet, danja, dan i» uw handelwijze misdadig. Voor automobilisten geldt het wachtwoord: Geen drank op dan wagl

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1935 | | pagina 9