den daq
van
Met twee kameraadjes op avonturenreis
I
i
8’
ff
F
n
EEUWFEEST OP HOLY ISLAND
H
F 250.-
I
WANNEER
COMMENTAAR IN DE
ENGELSCHE PERS
Doode en levende
muziek
HET VERDWENEN
ELFTAL
8
teekening
■lil
llllllllllll
I
ZATERDAG 20 JULI 1935
I
Een wisselwerking
Een stevige jongen
SPREKEN MET NED.-INDIÊ
Per radiotelefoon
V reemdelingenbexoek.
Bi
Ned. Veehouderij Centrale
4
n
ZEEV1SCHEXPORT NAAR
BELGIË
l tot werken door
beenen of beide oogen
i
Vragen van het Tweede Kamer
lid Vos
UI
rPC/A bü een ongeval met
F f OUe" doode lij ken afloop
„Bedrogen.... dat is mün dood.... dief
stal.... genoeg voor ons belden.... laten we
samen deelen.... iets ongewooons..^ Waar
A I 17 A °p 014 blad zlJn bigevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen *7(5/1 MJ levenslange geheele ongeschiktheid
.rAI <1 4r< ril.J I 1Us O ongevallen veraekerd voor een der volgende ultkeertngen 1 f verlies van belde armen, belde beenei
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
et was de laatste en tevens ook de beste
avond, waarop Tinus zijn slag zou kun
nen slaan.
Vanzelfsprekend had hü helpers. Hoe sou hü
anders ooit In een hem totaal onbekend dorp
uit een villa, waarvan hü de ligging niet eens
bepalen kon, het zoontje kunnen ontvoeren van
oen baron, waarvan hü den naam slechts ter
nauwernood kende?
(Speciale correspondentie)
(7
Ruïne van de priorij Lindisfarm
Er
aanwees op de ruwgeschetste teekening van het
HENRI TH. STAM
I
door Arthur Morrison
T
roof.
„Het
op zün
voor
(Wordt vervolgd.)
t
Aldan velen
i naar den
Met wild open oogen staarde Wiet je In
het baardige gelaat van den donkeren man.
Er was weinig volk aan boord. Op het voor
dek. de eerste klas-afdeeling, zaten een paar za-
een vrouw met een gevulde
Deze droeg haar in zün tent en zette haar
behoedzaam neer. Daarna begon de man te
gen haar te praten, maar Wietje begreep er
niets van. Ze begon te hullen, terwijl de Ara
bier maar steeds tegen haar sprak.
hü
lezen,
iemand
plaatse
was.
ge-
voor
ter
j
1’
I
bezigen,
woord
Verder heeft hü aan de Ministers van Fi
nanciën en van Economische Zaken gevraagd,
of het hun bekend is, dat het herhaaldelijk
voorgekomen is, dat Dultachers, die naar Ne
derland willen reizen, ook tegen hun wil ge
dwongen worden hun intrek hier te lande te
nemen in hotels, die bü het Mlttel-Europaei-
sche Reisebüro te Berlijn zijn aangesloten, en
of de Ministers, In verband met de met Duitsch-
land ten aanzien van het reizigersverkeer ge
sloten overeenkomst, kunnen bevorderen, dat
het, door die overeenkomst mogelijk gemaakte
bezoek aan ons land inderdaad ten goede komt
aan alle Nederlandsche hotels.
Het Tweede Kamerlid Vos heeft aan den Mi
nister van Economische Zaken gevraagd of het
den Minister bekend is, dat de Belgische Re-
geering in 1830—1931 aan de Nederlandsche
vlschexporteurs. in overleg met onze Regee-
nng, heeft toegestaan ruim 11 mlllioen KG.
stond en met zijn last in de armen, sprong
hü op het dier en gaf het de sporen. In snelle
vaart ging het er van door. Steeds verder en
verder, totdat hij eindelijk op een plaats
kwam die heelemaal omgeven was van rot
sen. Hier stond een groote tent in de nabij
heid waarvan eenige geiten graasden. De
man steeg af, maakte zijn paard vast en wik
kelde den mantel van Wietje af.
Deze deed zijn wijden mantel af en wierp
die over Wietje heen, waarna hij haar optil
de en vlug met haar wegliep. Het meisje
schrok wakker en begon te gillen, doch het
hielp niet, want de kleeren verstikten alle
geluid.
H. POLL
Sliiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiuiiiuiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiië
transactie en je bent nog leeper dan ik had
vermoed. Maar vooruit. Het is nu toch gebeurd.
Laten we probeeren om ervan te redden, wat
er van te redden valt. Er is trouwens genoeg
voor ons tweeën. Ik maak je van nu af aan
deelgenoot in deze zaak en vraag al je be
toonde listigheid om de schade zoo goed moge
lijk te herstellen. Laten we samen deelen. Kom.
wees eerlijk tegen een vriend, Crook, en vertel
me precies waar het partijtje op het oogen-
blik zit?
„Waar het nu is?” vroeg Crook en hij zette
een even verbaasd gezicht, als een candidaat
dien men den morgen na zijn examen nog
met vragen over het geleerde komt lastig val
len. „Waar het is? Over de heeie wereld ver
spreid zou ik zeggen. Naar al de vier windstreken
Ik verkocht het aan een Amerikaan die van
verveling op een wereldreis was gegaan en zich
nu uit verveling te buiten ging aan allerlei
excentriciteiten, waarin hl) door zijn dochter
aardig werd geholpen. We hebben samen een
flesch leeggedronken aan boord en om Je de
waarheid te vertellen ik heb er de tweehon
derd pond niet kunnen afproeven. Toen heeft
hi< de rest op een publieke verkooping gegooid
in Southampton en het is misschien een troost
voor je als ik Je vertel, dat hij voor de overige
elf flesschen niet meer dan vijf pond maakte.
Neem het geld en maak dat je weg komt
je begint me een beetje de keel uit te hangen
met je gelamenteer over die twaalf onnoozele
flesschen verlegen Tokayer”
„Wie heeft ze verkocht?" vroeg Hahn plotse
ling, die zich weer geheel had hersteld en de
Wanneer men de zwemsport
Volledig verstond.
Voordat men zich waagde
Van veiligen grond;
Wanneer men ‘t gevaar
Van het water doorzag,
De diepte eerst kende
Waarboven men lag;
Wanneer men niet stom-weg
‘t Vermetele prijst,
Voor roekelooze daden
Geen lof werd geëischt;
2 Wanneer men bij ’t badpak
Ook hersens bezat,
In doen en in laten
Voorzichtigheid had,
Dan stonden de kranten
Niet vol van het leed
Dat hard en eentonig
„Verdrinkingsdood” heet.
Dan zouden geen levens
Van groot en van klein
Zoo droef en zoo plotseling
Beëindigd ook zijn
bij verlies van een hand
een voet of een oog
Vlug liep de Arabier op een klein paard toe
dat om den hoek van een groot rotsblok
het Evangelie beter te begrijpen dan de vol
gelingen der vele secten, die thans het land
verdeelen.
Moge de voorspraak van St.
onder hen den weg doen hervinden
éénen schaapstal!
komstige verschillen toch één waren in hun
geloof en in trouw aan Petrus’ stoel, heel wit
meer eensgezindheid dan in het tegenwoordige
Engeland te vinden is, en daarin toonden zij
I
de moeilijke praktijk der
.Je had het heelemaal niet mogen doen. Ik
vilde het niet hebben. Ik had je heelemaal
Wen last gegeven om ze te verkoopen. Jij bent
voor verantwoordelijk als je dat maar goed
“Pijpt. Begrepen? Ik.... ik vraag mijn eigen-
«m terug.... ik elsch het. versta je me... Jij
«bt te zorgen, dat ik ze weer terugkrijg,
waren ze van mij of waren ze van jou?”
-Van jou zou ik zeggen,” deed Harvey
ytook erg bedeesd. Voor het e'-rst zag hij nu ook
dat hij eigenlijk een beetje buiten zijn
®o*kje was gegaan. Het was zoo. Hahn had hem
*en slotte geen opdracht gegeven om die fles
schen van de hand te doen Maar even later
*vam hü al in opstand tegen de ontzettende
"“rechtvaardigheid van zün vriend. Dat vroeg
om twaalf flesschen mee naar Londen te
willen nemen, waar hü er een honderd pond
-- wilde maken en nu Crook er onderweg
"U dien mallen Amerikaan het "dubbele voor
g»d kunnen maken zou hem dat nog verweten
worden op den koop toe.
Alex Anderson, 34 jaar en artlsten-model om
den broode, beweert het record van den sterk-
sten man ter wereld te hebben gebroken, het
geen niet geheel ten onrechte door hem wordt
gezegd. Hü heeft n.l. drie met touwen verbon
den auto's met zes passagiers over een afstand
van 32 duim voortgetrokken. Het totale gewicht
van de wagens met de passagiers was ruim 3
ton. Het merkwaardige was voorts, dat hü de
zen last niet met de handen sleepte, maar met
de tanden. Het vorige record in deze branche
van krachtvertoon was precies drie ton, het
geen hü thans overtroffen heeft met 4 hun
dredweight en 2% Engelsche ponden Anderson
heeft zün proeve afgelegd voor vüf speciaal
daartoe aangewezen beoordeelaars tijdens een
feestelükheid te Melbourne.
Hiermede nog niet tevreden, wist Alex stand
te houden met bet touwtrekken tegen 16 voet
ballers, liet vervolgens een stuk steen van 50
pond met een hamer kapot slaan op zün ge-
kromden arm en zag den worgdood onver
schrokken in de oogen door vier man toe te
staan aan de uiteinden te trekken, zoo hard zü
konden, van een om zün nek geslagen touw.
Deze opmerkelüke jongeling wil thans een
groote reis ondernemen en alle sterke mannen
ter wereld uitdagen zich in kracht met hem
te meten, teneinde een record van Australië te
vestigen. In de tüden dat hü niet voor de
kunstenaars als model heeft te zitten,traint
hü voortdurend.
din, de eerste zülaan links, zoowat in het mid
den. hier, heb je een züpaadje.... dat loop Je
uit.... die sloot spring je over.... dkn zie Je
een boschje, een soort moestuin met appelen
en porenboomen. die loop je récht door aan
het eind daarvan. hier, wéér een sloot, niet
breed, met gemak spring je erover.... dan sta
je zóó in den achtertuin, de serre-deuren zie je
zóó voor je.... Waar die meid dan zit. weet ik
natuurlük niet, maar als ze kikt't is een
kip van niks, met één klap sla Je ze neeren
hier, boven die serre op de eerste verdieping,
dat raam in het midden. dAAr moet je wezen!"
Tinus begreep. Hü stak de teekening in zün
zak, betaalde aan het buffet zün vertering, én
liep toen, zonder verder nog een woord te zeg
gen, de deur uit. Den hengel en den bak voor de
vangst over zün schouder, slenterde hü lang
zaam naar den aanlegsteiger van het bootje.
Op de vragen van het Tweede Kamerlid Weit-
kamp in verband met een publicatie van den
Bond van Melkveehouders in zake den verkoop
van vee naar Rusland, heeft de Minister van
Economische Zaken. Geilssen, geantwoord, dat
het hem niet is gebleken dat de Nederlandsche
Veehouderücentrale in dezen niet voldoende
medewerking zou hebben verleend.
1) Ja, het is een Katholieke bedevaart, maar
geen „Roomsch-Katholleken”.
oude geslepen koopman van immer was gewor
den. ,.Wle was de makelaar?"
„Ik geloof dat de kerel Lawson heette....
het was ergens bü de Memorial Hall.”
Hahn sprong als een veer recht, griste de
bankbiljetten bü elkaar en nam zün hoed. Toen
aarzelde hü even, en zei met een vreemde
nadrukkelükheid in zün stemt
,4Ü en de Amerikaan hebben samen een
flesch leeggedronken? Hoe vond je ze? Tame-
lük ongewoon nietwaar?”
„Oude Tokayer schünt altijd nog al ongewoon
te zün, nietwaar?” antwoordde Crook. ,Jk heb
je al gezegd, dat ik ze persoonlük heuseb niet
zoo büzonder vond. Ik heb al heel wat wün
over mün lippen gehad, dat wil ik je wel ver
tellen, maar ik kan nu niet bepaald beweren,
dat hier zoo n duur smaakje aan was.”
oor de Oostkust van Noord-Engeland, te-
A/ genover het plaatsje Beat, dat slechts
V enkele mülen van de Bchotsche grens is
terwüderd, ligt Holy Island, dat in de En
gelsche kerkgeschiedenis zulk een belangrijke
ml speelde. In deze dagen trekt het op büzon-
dere wüze de aandacht zoowel van katholieken
als Anglicanen, omdat dertien eeuwen geleden
de heilige Aidan, na tot bisschop van Nort
humberland te zün gekozen, op dit eiland aan
tram en zün apostolische werkzaamheden be
gon. Tot dan toe was hü een eenvoudig kloos
terling geweest in de abdü van het eiland lona,
dat voor de Westkust van Schotland is gele
gen en bekend is als de plaats waar de H.
Colomba zün eerste klooster stichtte. Hierheen
was het dat de konlng van Northumbrië, dien
wjj thans als den heiligen Oswald vereeren,
een bode zond met het verzoek om missiona
rissen te zenden voor het vrüwel geheel hel-
densche Northumbrië, waarover hü regeerde.
Toen de eerste monnik die was uitgezonden,
teleurgesteld te Iona was teruggekeerd, nam
Aidan zün taak over en vertrok, na tot bis
schop te zün gewüd, naar het nieuwe missie
gebied. Als zetel koos hü een eiland voor de
kust dat vanaf het vasteland bü laag water te
voet kon worden bereikt, en zoo trok dertien
eeuwen geleden de heilige Aidan over de bree-
de zandvlakte naar Lindisfarne, zooals Holy
Island toen werd genoemd.
Van hier uit ondernam Aldan zün lange
tochten, waarop hü over alle heuvels en in
alle dalen van Northumberland het Evangelie
predikte. Op Lindisfarne zelf richtte de hei
lige bisschop een school op, waar missionaris
sen werden opgeleid. Een hechte vriendschap
verbond hem met den heiligen konlng Oswald
en zün opvolger Oswin, en de samenwerking
van geestelük en wereldlük gezag bevorderde
ten zeerste de verbreiding van het christen
dom. Toen de H. Aldan in 651 stierf, had dit
in Noord-Engeland voorgoed wortel geschoten.
Zün opvolgers op den zetel van Lindisfarne
letten de prediking voort. De beroemdste de
ser bisschoppen was de H. Cuthbert, na wiens
dood Lindisfarne een drukbezochte bedevaart
plaats werd; vandaar ook de naam: Holy Is
land.
Vanaf 868 lag het eiland verlaten als gevolg
van de invallen der Nootmannenpas meer
dan twee eeuwen later kwamen de Benedictü
nen uit Durham en bouwden een nieuw kloos
ter, waarvan de bouwvallen thans nog de voor
naamste bezienswaardigheid van Holy Island
vormen. De overblüfselen der Romaansche kerk
en prlorü liggen daar in verlaten groots^beid,
terwül in de verte de rots zichtbaar is met het
kasteel van Bamburgh. de plaats waar eens
konlng Oswald woonde en waar ook de H.
Aidan in 651 stierf. Thans nog richt mehig pel
grim vanaf het vasteland over de zandbanken
been zün schreden naar de vervallen priorü
van Holy Island, om God te danken voor de
vele genaden, waarvan deze plaats eens ge
tuige was en om de voorspraak van St. Aldan
en St. Cuthbert in te roepen.
Zooals gezegd ondervindt het eiland dit jaar
een meer dan gewone belangstelling, omdat
men het dertiende-eeuwfeest gedenkt van de
aankomst van St. Aidan aldaar. Toen schrüver
dezes het eiland bezocht, werden juist toebe
reidselen getroffen voor een groote Anglicaan-
sche bedevaart, die intusschen op 10 Juli jj.
heeft plaats gevonden. ..Yes. it is a Catholic
pelgrimage, but not a Roman Catholic one" 1)
antwoordde een vlsscher op mün vraag, of het
hier een Katholieke bedevaart gold. Dit ant
woord is typeerend voor de opvattingen der
Anglicanen, waarvan de meesten zich gaarne
beschouwen als lid van de Katholieke Kerk,
maar dan op Anglicaansche manier.
Duidelük blükt deze mentaliteit ook uit een
artikel, dat de ..Evening Chronicle" op den
vooravond van de bedevaart bevatte. Hierin
wordt de lof gezongen van „St. Aldan. den
man die de Noord-Engelschen christen
maakte." Is deze lofprüzing ook ons sympa
thiek, minder bewondering verdienen de be
schouwingen, welke hieraan worden vastge
knoopt. De schrüver vergelükt namelijk het
optreden van St. Aidan met dat van Paullnus,
den heiligen bisschop van York, die in denzelf-
den tüd leefde. Deze was een der Benedic
tijnen, die Paus Gregorius de Groote als
missionarissen naar Engeland had gezonden.
Zjjn pogingen om vóór St Aidan Northumbrië
te kerstenen, faalden grootendeels. Nu wüst de
•chrüver van genoemd artikel er op. dat aan
Paulinus. den afgezant van Rome, mislukte wat
*an St. Aldan wél gelukte. En de betrekkelüke
nnafhankelükheld der lersche monniken, waar
toe St. Aldan behoorde, wordt door hem voor
gesteld als een geest van Evangelische vrüheid,
zooals de Anglicaansche Kerk dien later over
nam, terwül de Kerk yan Rome met haar
centraal bestuur en gezag dezen geest al te
seer miste. „Zoo was het niet van het keizerlü-
ke Rome, dat Northumbrië het christendom
ten volle zou ontvangen. Een breedere en vrüere
geest moest de Engelsche Kerk in haar kinder
jaren worden ingestort, die op rijper leeftüd
nooit zou worden vernietigd.”
Het is een nieuwe tekst op een oude wüs:
Rome miste den geest van het Evangelie, en
de Hervorming bracht deze in de wereld te
rug. Figuren als St. Aidan worden dan voor
gesteld als een soort hervormers vóór de Her
vorming. Hoe verklaart echter de schrüver van
had die man het toch over?.... Waar wilde
hü toch naar toe?” mompelde hü
Verschillende dingen waren hem nu reeds
geheel duidelük. De wün dien Hahn aanvan-
kelük op een honderd pond had getaxeerd was
om de een of andere geheimzinnige reden
heel wat meer waardvoor Hahn. Daarna
werd het hem ook spoedig duidelük. dat die
koortsaanval in Delhi gefingeerd was. En het
doel was niet ver te zoeken. Wederom om de
een of andere geheimzinnige reden had Hahn
er de voorkeur aan gegeven, dat die geheim
zinnig in waarde vermeerderde wün niet door
hem persoonlük naar Southampton of wel
licht beter, uit Delhi werd gebracht. Zelfs
gedurende de enkele dagen dat hü nog in
Indlë zou blüven. had r.U er blükbaar alles op
gezet om den wün niet in zün bezit te hebben.
Toch had de looze vos alle maatregelen geno
men om erg zeker te zün van den depothouder.
Maar waarom dan toch, daar hü zelf zoo ont
zettend veel waarde toekende aan die simpele
twaalf flesschen Hongaarschen wün? Er kon
inderdaad maar één reden voor gevonden wor
den en deze drong zich nog ai duidelük naar
voren: Hahn vreesde, dat de flesschen in zün
bezit zouden worden aangetroffen en wilde dit
tot eiken prüs vennüden. Maar opnieuw weer,
waarom? Hü had over den wün openlük ge
sproken en onderhandeld, anders sou hü er ook
zoo breedsprakig niet over geweest zün, tüdens
het bezoek van zün vriend. Het werd Harvey
Crook spoedig duidelük dat er Iets anders en
heel wat kostbaardere dan wün in die kist
geaeten moest hebben.
dorpje en de villa. „Dirtct sla je rechts af.... netto zeevisch in België in te voeren en dat de
Belgische Regeernig daarna zoodanige maat
regelen heeft genomen dat niet meer dan 25
pct. van de toegestane hoeveelheid visch door
de Nederlandsche exporteurs in België kan wor
den ingevoerd.
Is de Minister bereid, zoo vraagt hü, in dese
aangelegenheid ten behoeve van .den Neder-
landschen zeevise hexport stappen te doen en
het resultaat daarvan aan de Kamer mede te
aeeien?
„Nu goed, Ik ben er voor verantwoordelük,"
viel hü ineens woedend uit. ..Asjeblief hier neb
je op de penny af, wat ik er zelf voor gekregen
heb. Twintig biljetten van tien pond Tel ze
maar na. dan ben ik van de heeie zaak af.
En ik wil verder niets meer met je te maken
hebben. Je bent de ondankbaarste hond, dien
ik ooit van mün leven toten tegengekomen en
ik wou, dat ik je nooit ontmoet nad. Ik doe
de moeite om dat spul bü me on de boot te
nemen, omdat je niet op kon van de koorts en
er toch zoo graag honderd pond voor zou vil
len maken vanwege je vrouw en kinderen,
weet je dat nog? Nu ik |e het dubbele breng,
is meneer Ineens zoo opgeknapt, dat hü zich
weer ziek kan maken door mü de huid voi te
schelden. Wat denk je nou elgenlük wel’ Ik
zou wel eens willen zien wat voor verantwoor-
delükheid daar mee gemoeid is.”
„Het is roof, het is volkomen diefstal!"
schreeuwde Hahn woest. ,Je hebt ze van me
gestolen zeg ik je. Ik wil ze terug! Ik laat me
zoo niet voor den gek houden. Jü zult met mü
geen grappen maken, als Je dat maar weet."
„Maak dat Je weg komt, ais Je niet wilt,
dat ik Je den nek breek!” schreeuwde Crook
even toornig. „D'r uit, zeg ik je of ik bega
een ongeluk aan je.”
„Nee. Crook, zoo moet Je het niet opnemen,’
begon Hahn Ineens erg nederig. „Nou Ja. zoo
erg bedoelde ik het natuurlük ook weer niet.
En die woorden over diefstal en zoo, nou die
neem ik wel weer terug. Maar Je zult toch
moeten toegeven, dat het Reen zuivere koffie
is. Het blüft In ieder geval een twüfelachUge
kenmenschen en
boodschappentasch.
Tinus liep recht af op de trap, die toegang
gaf tot de tweedeklas-kajult. Toen hü binnen
stapte, werd hü tot zün voldoening gewaar, dat
hü hier de eenige passagier was. Hü ging zit
ten op een bank aan de tafel, stopte zün pÜP-
en wachtte af.
Kort daarop werd-het sein tot vertrek ge
geven, het regelmatig gestamp van de machine
nam een aanvang en de boot voer af. Dan kwam
er een man-van-de-boot naar binnen, een Jon
gen büna nog. Hü vroeg Tinus naar het doel
van zün reis, gaf hem zün kaartje, nam het geld
in ontvangst, en ging weer aan dek.
Tinus ging breed-uit zitten. Hü bracht de
teekening te voorschün, legde die voor zich op
tafel, bestudeerde ze aandachtig, en volgde met
zün oogen de lünen, de (Hinten, de woorden
steiger.... weg.... sloot... tuin.... serre,
over de teekening gebogen, trachtte hü zich een
voorstelling te maken van de ligging van den af
te leggen weg. Toén, plotseling, beving hem een
hevige duizeling, hü bespeurde een akellg-wee
gevoel van misselükhetd in zün maag, de be
nauwende rook in de laaggewelfde kajult-
ruimte sloeg hen op de keelhü sprong op.
liep de kajulttrap op naar de frlrsche lucht op
het dek en ging voorover over den balk van de
railing leunen.
De verfrisschende windvlagen brachten hem
spoedig weer bü. Maar dan dacht hü eensklaps
met een hevigen schrik aan zün teekening. die
open en bloot op het tafeltje in de kajuit lag
uitgespreid’ HU haastte zich terug naar de trap,
sprong naar beneden., de scheepsjongen stond
met open mond op de teekening te staren.
Bü zün binnenkomst verhief deze zich echter
vlug uit zün gebogen houding, keek met nauw-
het artikel in de ..Evening Chronicle", dat het
werk van St. Aldan en zün volgelingen zoo
duidelük het karakter droeg van een uoor het
kerkelük gezag goedgekeurde zending waarvan
de arbeid evenzeer tot bloei der Kerk strekte
als die der door Rome gezonden Benedictünen?
Hoe is het van zün standpunt te begrüpen. dat
de heilige Beda, zelf tot deze Benedictünen
behoorende. met zooveel geestdrift den Apos-
tollschen arbeid van den H. Aldan beschrüft?
Het gaat niet aan om in de kerkgeschiedenis
tegenstellingen te ontdekken, welke niet be
stonden. ook al komt dit beter overeen
met bepaalde anti-Katholleke theorieën!
heerschte in de dagen van den H. Aldan on
der de Engelsche christenen, die ondanks bü-
Met ingang van 1 Augustus zal gelegenheid
worden gegeven om in het rechtstreeksch radlo-
telefoonverkeer Nederland—Ned. Indlë vooraf
bet onderwerp van een gesprek met een enkel
woord, tot een maximum van 3. kosteloos op te
geven. Wenscht men voor het opgeven van het
onderwerp meer dan drie woorden te
dan is voor elk meer over te brengen
1.verschuldigd.
Komt een gesprek, waarvoor het onderwerp is
opgegeven, bulten toedoen van den dienst niet
tot stand, dan wordt voor elk overgebracht
woord ƒ1.geheven.
Voor het opgeven van het onderwerp is ge
bruik van geheimschrift niet toegelaten.
Maar de scheepsjongen vroeg zich verwon
derd af waarom deze hengelaar meer betaald
had dan noodig was.
Of hü wellicht van plan veranderd was
en een ander vischwater ging opzoeken? En
waarom keek die man hem zoo kwaadaardig aan,
toen hü naar dat stukje papier keek, waar im
mers niets in zat?”
En Tinus wist niet dat ook in Nederland, met
name onder het schippersvolk, nog wel an-
alphabeten gevonden worden, niet in staat een
woord te ontcüferenniet bü machte een
punt van een streep te onderscheiden.
verholen blikken van schuldbewustzün in de
dreigende oogen van den hengelaar, en liep toen
haastig weer naar dek.
Tinus echter begreep dat zün spel verloren
was. Zelfs al sou die stommeling op het eerste
gezicht de beteekenis van de schets niet be
grepen hebben, dan nóg zou het na ontdekking
van de misdaad een waardevolle aanwüzing voor
de politie zün. En misschien had die jongen,
die het plaatsje immers door en door kennen
moest, den zin van de teekening toch wel be
grepen. De woor-
den: weg. sloot,
tkiin, serre, had
immers
en
die
bekend
moest het
een klein kunstje zün de lünen van de teeke
ning en de woorden met elkaar in verband te
brengen. Waarschünlük bracht die scheepsjon.
gen nu reeds verslag uit van wat hü gezien
had, aan den kapitein, die ongetwijfeld bü aan
komst in het plaatsje onverwüld de politie ging
waarschuwen.
Tinus stiet een nüdige verwensching uit. Hü
sprong op. verscheurde de teekening in snip
pers. wierp ze door de natrüspoort in de rivier,
liep naar het dek en verliet de boot nog twee
aanlegplaatsen vóór het doel van zün reis.
opstel: al die feiten zün geleidelük erkend ge
worden. Maar toch ziet nog lang niet ieder in
de radio die eigenschappen, waarvan wü boven
spraken. Velen zün van oordeel, dat de mecha
nische muziek de dllettanten-muzlekbeoefenlng
der doodsteek heeft toegebracht; dat de een
voudige draai-aan-den-knop den lust tot t
zëlf-musiceeren doet vergaan; dat via den
aether vrüwel niets dan rumoer en onaesthe-
tisch lawaai de huiskamer binnen komt. Zü.
die deze meenlng huldigen, hebben voor een
seer groot gedeelte ongelük. De amateur-mu-
sicus, die werkelük van muziek houdt, zal zün
instrument niet aan den kant zetten voor de
radio; integendeel: hetgeen hü thans hooren
kan geeft hem een stimulans tos Intensievere
studie, om zélf ook meer en beter te zullen
kunnen presteeren. Bovendien wordt zün cri-
tisch vermogen ontwikkeld; hü leert niet al
leen goed van slecht onderscheiden, maar te
vens krügt hü een indruk van eigen-Mten.
Wü zouden onze meenlng betreffende den in
vloed van de radio op de dllettanten-muziek-
beoefening aldus willen formuleeren: het dilet
tantisme werd niet vernietigd door de radio en
ook werd de lust tot studeeren niet gedood,
doch de mechanische muziek heeft een schif
ting teweeg gebracht onder de amateur-musi-
ci; de slechte dilettanten scheidden uit gemak-
zucht uit met zëlf-musiceeren, maar de betere
leerden zich de radio ten nutte maken. Onge-
twüfeld hebben velen, zeer velen, de liefhebbe
rij voor het zèlf-muziekmaken door de radio
verloren, maar laat ons veilig aannemen, dat
bet grootste deel van hen nooit voldoende van
muziek gehouden
heeft. Veel meer is het beëindigen van menig»
dllettanten-muziekstudie het gevolg van den
slechten economischen toestand, welke zich
helaas overal en aan yrüwel ieder gevoelen
doet; hoe dikwüls is eevf verslechtering van de
flnancieele situatie niet aanleiding om de mu
ziekles op te zeggen! Dit voor wat het dilet
tantisme aangaat.
De andere klacht, waarop wü boven terloops
even gewezen hebben: dat de radio niet veel
beters dan rumoer en lawaai distribueert, is
volkomen onjuist en zeer zeker onrechtvaardig
voor de verschillende radlo-omroepen. Wü ach
ten geenszins de diverse programma’s ideaal,
doch zeer zeker moet volmondig erkend wor
den, dat er naast veel halfslachtigs ook zeer
veel goeds te beluisteren wordt geboden.
Wü herhalen nogmaals: er komen nogal eens
klanken uit den luidspreker, welke beter niet
doorgezonden hadden kunnen worden Maar
wat een geluk is dan Juist die twüfelachtige
eigenschap der radio!: één draai aan den knop
en we behoeven niet langer te luisteren.
We wilden met dit artikel dus alleen maar
zeggen, dat hü. die met overleg te werk gaat,
profiteeren kan van de radio In plaats van i
naar blükbaar velen meenen er schadelüke i
invloeden van te ondervinden Een schadelüke 1
invloed gaat niet zoozeer uit van de radio-op- 1
zich, maar meer in het büzonder van de on- I
doordachte manier, waarop velén met hun I
ontvangtoestel omspringen. Zoo men maar met
zorg en overleg een keuze maakt uit de ge
weldige hoeveelheden muziek.die eiken dag J
door den aether gezonden wofdSi en ultslui- he terw^' hü met den vinger een punt
tend die inzendingen inschakelt^ waardoor men
van te voren meent bevredigd te’zullen worden:
dan valt er voor leder wel genoegen te beleven
aan de radio!
Toen zün gedachten eenmaal die hoogte had
den bereikt, flitste als een bliksem door zün
hoofd: Het Oog van Goona!
Hahn zag maar al te duidelük uit als
iemand, die er warmpjes bü zat. Dat klets
praatje over de honderd pond waarvan het wel
en wee van zün vrouw en gezin zou afhangen
was pure fantasie geweest en werd trouwens
gelogenstraft door zün al te opmerkelüke
onverschilligheid over de twee honderd pond,
die de wün later had opgebracht. Waarschün
lük waren zelfs vrouw en kinderen maar puur
verzinsel. Harvey Crook kon zich niet herin
neren. dat zün dierbare vriend ooit een zucht
aan hen had verspild. Maar het Oog van
Goonadat was Inderdaad een prüs waar
zelfs de rükste man ter wereld nog een traan
voor laten zou, indten die hem plotseling
kwam te ontvallen.
Aanvankelük scheen deze gedachte wel erg
excentriek, maar hoe meer hü haar voedde dee
te weliger schoot ze als een pas ontkiemd
plantje op. Het nette zün wortels in den
rüken grond van ervaringen en zoog uit bet
licht van Crook’s scherpzlnnlgen geest nieuwe
kracht. Stuk voor stuk liet hü verschillend
overwegingen en vragen de revue pasaeeren en
ze vlogen elkander in verrassende stijging van
argumentatie op. Waarom sou Hahn anders
zoo bang geweest zün voor zün bezittingen in
Delhi? Het was ten slotte een ding, dat je heel
gemakkelük in je vestzak of waar dan ook
verborgen kon.
scheid zouden vieren, de villa aan de achter-
züde onbemerkt binnen te sluipen het dienst
meisje onschadelük te maken, en het Jongetje
in een gereedstaanden auto te ontvoeren.
En ook de auto zou eerst op ’t laatste oogen-
blik. op een tevoren nauwkeurig vastgesteld
tüdstip op het terrein van de misdaad opduiken
en even snel als hü gekomen was met den kost
baren buit verdwijnen.
Tinus zelf zou. zich gedragend als een arge
loos hengelaar, door middel van het laatste
reederübootje. dat een geregelden dienst tus-
schen het plaatsje en de tusschenliggende ge
meenten onderhield, den afstand van drie kwar
tier varen van de grootstad afleggen. Om negen
uur precies vertrok het bootje steeds van den
aanlegsteiger, en om tien uur. het meest gun
stige tüdstip van toetasten, zou hü den kinder
roof ten uitvoer brengenvüf minuten daar
na. precies om 10.06 zou de handlanger met den
auto aan de voorzüde van de villa present zün.
Het sloot als een bus, er was geen speld tus-
schen te krügen, en een fout kon niet gemaakt
worden.
Een half uur voor het vertrek van het beurt-
bootje zaten de mannen büeen in het haven
kroegje dicht in de buurt van den aanlegsteiger,
en bespraken voor het laatst den opzet van hun
misdaad. Zacht-flulsterend herhaalden zü nog
maals den loop van hun gedragingen vóór en
na de ontvoering, zü bepaalden de som van het
losgeld, en voor het laatst prentten zü Tinus
tot in de kleinste büzonderheden de manier in,
waarop hü tewerk moest gaan.
„Dit is dus de aanlegplaats, Tinus,” zei een
.En jullie hebben de flesch heelemaal leeg
gedronken, tot op den bodem?” Nog altüd zat
er een büsondere kracht achter den blik,
waarmede Hahn zün vriend de woorden als het
ware uit den mond scheen te willen trekken.
Hahn's vaste blik bleef nog enkele minuten
op zün „vriend” gevestigd. Toen nam hü een
besluit, draaide zich om en verdween.
De eerste tien minuten zat Harvey Crook
nog als door den bliksem getroffen op zün stoel.
Toen begon hü wat rustiger over de dingen na
te denken.
Maar dit alles had ook zün voordeelen. Zün
helpers kenden de situatie wél; zü wisten
iedere, zelfs de kleinste büsonderheid van de
gedragingen der villabewoners, hun komen, hun
gaan, hun doen en hun laten, en zün helpers
hadden ook uitgevischt, waarom juist deze
•v°nd. de laatste vóór het vertrek der adeUüke
familie naar hun kasteel in het Zuiden, de
meest gunstige was voor het ten uitvoer bren
gen van hun plannen.
En Juist omdat Tinus een totaal vreemde in
het plaatsje was, nooit tevoren zelfs in de om
geving ervan door de dorpelingen gezien kon
zün, was hü de aangewezen man om na het
vallen van den avond, als de villabewoners, met
uitzondering van het knaapje en een dienst
meisje, ten huize van den burgemeester het af-
t-\ r is in den beginne, toen de muziek in
H blik” haar triomftocht aanving, véél en
smadelük gescholden op de radio; de mu
sicus zag zün boterham fh gevaar en aaavan-
kelük scheen het ook of die vrees gegrond was;
hü, die zich de cultuur van ons volk ter
harte neemt, meende dat thans een smaak-
bedervend object zün schadelüken Invloed zou
gaan doen gelden en ook die gedachte maakte
een gedegen indruk. Doch de tüd, die zoo dik
wüls en soms zoo radicaal een aspect veran
deren doet, wees ook in dit geval anders uit;
menig toonkunstenaar vond dank zü de radio
goed werk, dat hem een beter bestaan ver
schafte dan eertüds het strükje of het bios
cooporkest, terwül hü, die zich bezorgd ge
maakt had voor den geestelüken welstand van
het publiek, meer en meer beseffen ging en
erkennen moest, dat de radio zeer veel ten
goede uit zou kunnen werken. En met die in
grijpende verandering van oordeel in onbe
perkt grooten kring was bet pleit door de me
chanische muziek gewonnen en een andere
roep begon te klinken over dit nog vrij nieuwe
forum; de musicus liet zün scepticisme varen,
zag zün kans en trachtte die te benutten; pae-
dagogen en volksopvoeders gingen de oogen
open voor de ontzaglük wüde perspectieven, die
de gelegenheid boden een blik te slaan op een
machtig groot en machtig rük land, dat hier ter
ontginning gereed lag.
Zoo werd de radio geleidelük tot wat zü
thans is: een instrument met onbeperkte mo
ge! Ukheden; een instrument dat dikwüls nog
slecht bespeeld wordt, doch dat even dikwüls
prachtige muziek door de wereld zendt; een
geweldig wapen met een enorme macht; een
wapen waarmee vaak,, bewust of onbewust,
mis geschoten wordt, maar even vele malen
réék. Niemand kan het ontkennen: dat de
radio in alle opzichten: èn wat het technische
èn wat het essentleele peil der uitzendingen
betreft, in haar nog betrekkelük weinige levens
jaren ontzaglük gegroeid is en vooruitgegaan.
En bovendien is die evolutie nog bü lange niet
ten einde; veel en veel meer zal zeer zeker
nog bereikt kunnen worden.
We zelden het reeds in den aanvang van ons
Zigzaggen - Slinge
ren: de gang van
een dronkaard! Al»
het zpoor van uw
autowielen er zoo
uitziet, danja, dan
i» uw handelwijze
misdadig. Voor
automobilisten geldt
het wachtwoord:
Geen drank op
dan wagl