<KctucïAaal
van
Met twee kameraadjes op a vont uren reis
het verdwenen
Het Fransche vreemdelingenverkeer
VA CANTIE-REGLEMENT
VOLKOMEN OMMEKEER
ELFTAL
llllllll
llllllllllll
O
WOENSDAG 7 AUGUSTUS 1935
Zij kwamen niet
Is zwart het zwaarst?
Adem in den zak!
Verdoovende middelen
Ontvoering van Fran
ciscanen
Overblijfselen van oude
stad 'ontdekt
Radiokabel van 2200
kilometer
De Eiffeltoren als
schoolzender
Zebrarennen in Kaap
stad
Niet de buitenlander, doch de
kleine spaarzame Fransche
„rentenier” begint
te reizen
De robijn van
Nana-Sahib
Vr o olijke Radio-Zater-
dagmiddag
Scherp contrast aan de
Rivièra
imimir
slechts
komen
hem
dacht
oogen-
een
Bisteren
kunst
juist
door Arthur Morrison
22
het
noodim
vertrok
ommemen," zei
ge-
zijn in de buurt van Tat Sien-1
telfjk deel der Chlneesche pi_.
door bandieten ontvoerd
Twee van hen, waarvan er één ernstig ziek
Is, werden weer vrijgelaten, doch de belde an
deren zijn meegevoerd. Verder is omtrent deze
beide priesters nog niets bekend.
protest,
oplegt
Uit de Vereenlgde Staten werden 151 buiten
landers verbannen, daar zij zich schuldig ge
maakt hadden aan den handel In verdoovende
middelen, aan het maken van valsche munten
en andere zware delicten.
voor mond en neus houden en steeds In den
zak in- en uitademen De lucht ta den zak
wordt dan langzamerhand kookfloxyde en dit
is zooals men weet een zeer werkzaam
middel tegen zeeziekte. Men behoeft dus slechts
in den zak te ademen, als men tenminste niet
vóór het begin van deze ademgymnastlek ziek
teverschijnselen begint te vertoonen. Maar ook
din vervult de zak. zij het dan ook in een
ander opzicht, prachtig haar taakt
•torryder»;
jenlijk kunt;
!t maar raak; waarom aan anderen
wat weg-gebruik gegund?
Voorzichtig sloop hü naderbij. Wat was
dat, zag hl) goed? Het was de lange stuur
man. Piet gaf een schreeuw van blijdschap
en rende op zjjn makker toe. Deze was ook
zeer verrast toen hij Piet voor zich zag
staan. Dat was een blijdschap. Vooral toen
Piet hoorde dat Wletje ook in het kamp
was.
Vier Franctecaansche missionarissen, die in
een kolonie van lepraljjders werkzaam waren,
tn-Lpe, In het Wes-
irovthcle Tsjetjoean,
Duizenden medicamenten zijn er tegen zee
ziekte. Weinigen daarvan helpen, als het wer
kelijk er op aankomt. Nu verraadt plotseling
professor Kerr, aan de staatsuniversiteit van
California verbanden, dat hij een onfeilbaar
middel ontdekt heeft: een eenvoudigen kruide
nierszak namelijk.
Men moet dezen papieren zak slechts vijftig
deren met een feest moest gevierd worden,
waarvoor hij aan zjjn mannen bevelen uit
deelde. De stuurman vond het 1 beste om
maar af te wachten; als t te raar toeging,
zou hij er altijd nog *n stokje voor kunnen
stekenToen ze den volgenden morgen
wakker werden, kwam de sjeik Wletje uit
de tent roepen.
In de lijn van de reorganisatie van de Fran
sche radio is de zender van den Eiffeltoren, de
oudste Fransche zender, aangewezen voor
s< hooluitzendingen Ook thans, gedurende de
lange Fransche schoolvacantles. is daarin geen
onderbreking gekomen en zendt de Eiffeltoren
op weekdagen een vacantle-schoolprogramma
uit. en wel des morgens voor de lagere en des
atonds voor de hoogere school.
In hoofdzaak is deze uitzending bedoeld als
voorbereiding voor scholieren, die niet door hun
laatste examens zijn gekomen en nu door mid
del van de radio om zoo te zeggen gratis hulp-
onderwljs krijgen. Des Woensdagmiddags wordt
verder een Duitsche taalcursus uitgezonden.
De Fransche pers begroet deze nieuwe rege
ling met groote instemming en verkondigt de
meenlng, dat zij er in hooge mate toe zal bij
dragen. om de belangstelling van de Jongeren
voor de radio aan te wakkeren.
De omstandigheid dat Noorwegen een zoo
groote lengte bezit, heeft altijd ‘n grooten hin
derpaal gevormd voor een goede radioverbin
ding over het geheele land. Daartoe had men
niet alleen een buitengewoon groot aantal zen
ders noodlg. doch ook een ongemeen langen
kabel, om de afzonderlijke zenders te verbin
den met de centrale in Oslo.
Jaren lang heeft men zich beholpen met de
bovenleidingen van de telefoon, die echter bü
de vele zware stormen en geweldigen sneeuw
val vaak onbruikbaar werden.
Meer dan twee jaar geleden ging mén er toe
over, een speclalen. voor radlo-overbrengst Be
schikten kabel te leggen, die een lengte heeft
van niet minder dan 2200 kilometer en de
hoofdstad Oslo verbindt met den verst in het
Noorden gelegen zender te VadsA. Dit Noor-
sche „radlo-kanaal” is thans gereed gekomen,
zoodat men kon overgaan tot het nemen van
proeven, met het oog op de afzonderlijke tus-
schenversterkers. In den loop van Augustus zal
de kabel definitief in dienst warden gesteld
Natuurlijk is de kabel zoodanig tngericht, dat
hU niet alleen voor radio kan dienen, doch ook
voor telefonie en telegrafie. Van de lengte kan
men zich een voorstelling maken, als men weet,
dat hü van Oslo tot Rome sou reiken.
Tokayer bU zUn eten te drinken. Dat was toch
een «las dat men met veel ceremonieel na den
niaaltüd voorzette. Maar Crook had slechts
een doel en daarom bsloot hü alle critlck ter
zijde te stellen.
Even later kwam zün gastheer reeds met de
groote flesch terug Die droeg hü niet zorg
vuldig in twee handen, zooals een echt wtjnllef-
1m bber zou hebben gedaan. Neen, hu slingerde
het ding tamelijk onverschillig in zijn rechter
hand. die het boven aan den hals omklemd
hieid
Hier
Nadat men een tUd lang geloofde, dat zebra’s
zich in het algemeen niet laten temmen, ge
lukte het ten slotte toch ze aan zadel en
teugel -te gewennen. Niettemin •*- geheel en al
huisdier schUnen ze toch niet te worden, dat
toont een zebra-wedren in Kaapstad. Er zou
den 32 zebra's meedoen en de start liep ook
met moeite en geduld goed van stapel. Maar
voordat de eerste bocht bereikt was en het pu
bliek volgens gewoonte begon. zün meenlng door
luide uitroepen te uiten, werden de dieren
schuw, steigerden, sloegen achteruit en liepen
in alle mogelijké richtingen, slechts niet op het
doel af. Een enkelen ruiter gelukte het zijn
zebra elndelük in de gewenschte richting te
brengen, maar toen hü aan de eindstreep kwam,
had hu anderhalf uur noodlg gehad en nu wei
gerde men hem den prUs te betalen, dien hü
toch waarlijk met meer moeite veroverd had.
dan de meeste andere renners.
Even groote voorwerpen van verschillende
kleur komen ons verschillend zwaar voor en als
bijzonder zwaar moet klaarblUkelUk het zwart
worden beschouwd Door geleerden werden proe
ven genomen over deze verschillende uitwerkin
gen der kleuren en ze kwamen tot de volgende
conclusie: acht personen schatten van zeven
even groote kistjes het zwarte als het zwaarste:
op een na het zwaarst scheen het roode te zün.
daarop volgde het blauwe, het groene, het gele
en het witte kistje; een bontgestreept werd ver
schillend beoordeeld. De invloed der kleuren gaat
zoover, dat een zwart kistje van 300 gram ge
wicht voor zwaarder wordt aangezien, dan een
wit van 350 gram.
Volgens een -bericht uit Nairobi heeft een
Italiaansche ontdekkmgs-expeditte, die - onder
leiding staat van commandeur Del Orande, de
pverblUfselen ontdekt van een oude Afrikaan-
sche stad in de nabijheid van Engaruka in
Tanga Njika. Onder andere heeft men onge
veer 4000 steenen huizen gevonden, die voor het
meerendeel drie vertrekken "bevatten.
De stad zelf heeft een ulterlUk van een ter
rasvormig gebouwde vesting.
In het nabUgelegen dal ontdekte men groote
steenen graven, waarvan echter slechts één het
skelet van een mensch bevatte.
dus geen gelegenheid vinden om de eigendom
men van hun heer te helpen zoek maken Alleen
die ramen zUn een eeuwige kwelling voor mijn
brave huishoudster. Hebt u die ramen al ge
zien? NatuurlUkhet valt iedereen op.
Tuaschen twee haakjes, over mijn huishoudster
gesproken, als u mü nogmaals even wilt ver
ontschuldigen, zou ik gaarne w’lien informee-
ren hoe het met die arme ziel staat. Ze heeft
het wel meer. Eer. soort lichto griepaanvallen,
maar ze weet er zich dapper doorheen te slaan
Neemt u met niet kwalUk. U kunt zich wellicht
een oogenbllk onledig houden met de de
d’ngen tot 'k terug ben"
Ditmaal bleef hü wat langer weg De kierden
waren dicht en zacht, maar Crook had erg
scherpe ooren en het kwam hem voor, dat zün
gastheer niet verder gegaan was dan een deur
die zich enkele meters van deze kamer moert
bevinden.
Terwüi Crook in de half verlichte kamer zat
te wachten, kwam er «en groote zwarte kat
langs de deur binnen. Ze spon en staarde hem
enkele oogenbllkken met groote fostoreecee-
rende oogen aan. Toen verdween ze met sacnte
rhythmtecbe stappen achter 'n paar zware bock-
deelen. Op hetzelfde oogenbllk kwam er een
tamelük kort geluld uit een of andere naburige
kamer zwak, maar in dit stille huis toch
opmerkelijk duideiUk. Het nad iets weg van
breken van een stok f.
Büna op hetaelfde oogenbllk kwam de vrlen-
delllke grijze heer weer binnen.
„Ik moet u werkelUk allernederigst om ver
geving smeeken,” ael inj. „Maar u begrüpt
Nu echter, nu de touristen op de Italiaansche
devleeen-belemmering beginnen te letten, ho
pen de Franschen op een wederopleven van
hun badplaatsen en de hotels en pensions van
hun hoofdktad. Niet zonder afgunst heeft men
in ParUs de succesvolle pogingen gadegeslagen,
die in Duitschland gedaan werden om het
vreemdelingenverkeer te bevorderen. Men ge
looft nog steeds, dat dit slechts een kwestie van
propaganda is en niet ook tegelük die van een
goede organisatie en een tegemoetkomende
houding tegenover den vreemdeling.
Wanneer het echter zou gelukken, de Fran-
schen te bewegen om meer dan tpt nog toe in
hun eigen mooie land te reizen, zou een groot
deel der badplaatsen van een bankroet gered
warden. De Fransche jeugd, die een heel an
dere, zooveel sportiever loopbaan volgt dan ooit
tevoren, zal zeker ook in de toekomst op een
heel andere manier reizen dan de hengelaar
en de Zondagsjager. Dit alles is slechts een ge
deelte van de groote structuur-wyzlglng, die er
in het Fransche volk heeft plaats gevonden, en
die ook tot uitdrukking komt in de onrust, wel
ke bet land verdeelt in twee kampen.
zwegen"
..Voor 5000
koopen." aA
heb je ze." zei hü, de flesch met «en
smak neerzettend, die een echten kenner op
hetzelfde oogenbllk radeloos zou hebben ge
maakt. „Het spijt me. dat ik er niet meer van
gekocht heb. nu ik zie dat u er soon smaak
in hebt, want ze waren belachelijk goeokoop."
HU haalde uit bet kabinet een kurketrekker
te voorschijn en probeerde de flesch open te
krügen Toen bemerkte Crook plotseling, dat
zUn handen, die voor minder fUn werk dan het
urrangeeren van de tafel vast genoeg gebleken
waren, zoo trilden, dat hü tot viermaal naast
het lak en de *urk stak, voordat hü eindeiük
het midden had gevonden.
„Laat mu het even van u overnemen,” ael
Cr ook. die met beide handen deae unieke ge
legenheid aangreep. „Ik heb een buitengewoon
stevige hand en een oude kosteUike wün als
deze kan niet voorzichtig genoeg worden be
handeld
(Wordt vervolgdI
komingen in dit opzicht zult willen vergeven
Er Is een stuk koude kip in de keuken en
indlen u met mü terug wilt gaan naar de eet
kamer. zal ik het onultaprekelUk genoegen heo-
twn tegelük gastheer en butler te zijn.
Het zag er in alles naar uit. dat deze eigen
aardige man inderdaad reeds alle belangstelling
voor de kakemono, die Crook had meegebracht
verloren had Er bleef dus niets anders over,
dan de kwestie van den Tokayer op het 'apüc
te brengen en het blijkbaar uiterst primitieve
daar in leder geval wel aanleiding
A I I 17 A RANMV’Q °P dlt blad rlJn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen <7 *7 KA levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door *7 KA &U een onB*v*l «net J7 9KA blJ whes van een hand
■zal <1 il< V-Fl 11 w Hf O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen 1 l MV.“ verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen i f VV»" doodelljken afloop 1 AdgJVFa* een voet of een oog
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
De stuurman vernam van Plet, dat de
sjeik wat Engelsch verstond en weldra had
hü dezen alles verteld van de schipbreuk. *t
verdwUnen dér kinderen enz De sjeik lach
te hartelUk om het feit, dat hü den stuur
man voor Rossigen Dwaas had ver
sleten.
Alikalla vond dat het weerzien der kin-
dlner zou
toe geven.
Crook bepaalde zich dus tot het allerzwakste
dat de etiquette iemand nu eenmaal
en volgde zijn aonderllngen gastheer
naar de eetkamer
Daar zat hü in het feestelUke hebt van de
vele kaarsen, terwlfl de kleine man telkens met
de lamp heen en weer liep van de kamer naar
de keuken en terug en zoo langzamerhand «lies
in orde bracht voor een el-nvoudig koud
souper.
„Wat
..heeft u
dat ik u werkelijk alles kan voorzetten, wat. u
maar wenscht. uitgenomen enkele al te zeld
zame kruiken. Ik ben niet zoon hartstochte-
llike verzamelaar van wUnen als van die andere
voorwerpen, waarmede u mijn huis als bezaaid
ziet, maar toch heb ik in den loop der jaren
een tamelUk volledigen wijnkelder weten te
krijgen. WUn koopen is meer een kwestie van
geluk en Inzicht dan van geld Ik heb soms
heel bijzondere kansen gekregen.**
in orde." sprak mijnheer
Northcver opgewekt. Morgen zal ik direct met
de bank spreken over de uitbetaling. Zou u mis
schien morgenavond bU ons kunnen komen di-
neeren en dan de cassette meebrengen."
„Uitstekend. Ik beloof u, dat ik op tüd zal
zjjn."
Den volgenden morgen verliet Bas Northover
het hotel, om naar hü zei de. verschillende
boodschappen te doen en met de bank de geld
kwestie te regelen. Jef Rupert verzocht hU. zich
dien dag met z’n dochter bezig te houden, daar
hU nog denzelfden dag zou vertrekken en nog
verscheidene zaken had af te doen. Aan de boot
zou men elkaar dan 's avonds wel treffen.
De burgemeester verklaarde
toen voor verdaagd. HU wil in den herfst een
nieuwe poging wagen.
Prachtige ultnoodiglngen had men gedrukt
voor alle 1000 zaken-eigenaars van Southwark.
Onder leiding van den burgervader zou een
congres van winkeliers plaats vinden, waarbU
het actueele probleem der concurrentie geaa
menlijk besproken zou worden! De burge
meester was echter van plan de goede gelegen
heid te benutten voor een collecte, ten behoeve
van een klein. vrUwllllg belastlngfondsje.
Daarvan hadden de 1000 uitgenoodlgden het
vermoeden gekregen. Toen het congres nu ge
opend zou worden, bleek, dat van de 1000 ge-
noodigden 999 niet verschenen waren. De ééne
man, die gekomen was. wilde
zeggen, dat hU niet komen kon!
de conferentie
Ohne Spate! verdraagt elkander.
f Handelt naar uw goed verstand.
f Weest geen stugge egoïsten
i In ons moot vacantie-land!
nNiiiHitiiiiui
„Qelukklg niet op slot,” mompelde hü. „Om
de waarheid te seggen waa ik Juist een Jacht
JJ®’’ het maken op mün eigen sleutels, toen ik u
hoorde aankomen en ik zou ze grr.ag spoedig
terug vlntfen, daar ik ze om een andere reden
onmiddellUk noodlg heb. Hier zUn de...
de dingen, ziet u wel?"
De laden van het kabinet pu.lden inderdaad
an Japaneche en Chlneesche rollen en de
PUze heer greep links en rechts in de kost-
“«e stukken, haalde ze tamelük ruw te voor-
~hün, rolde ze evén uit. maar geen enkele
m«al werd hü in die beweging ondersteund
“°°r Crook's biUde erkennen van een der
Benoemde copleén naar Mokkel.
-Het spijt me werkelUk, dat mün verzame-
mg zoo buitengemeen slordig is. En toch sou
In?1?1 veel meer zoek raken. Indien ik me de
•lende van dienstpersoneel op den hals haalde.
**vind het ecn buitengewoon nuttige maat-
A 001 hun aantal zoo te beperken dat :*.U
“d»»lüks den tüd hebben om het hoog-
noodige voor het huishouden te verrichten on
Klokslag zeven uur werd Nana-Sahib aange
diend en gebruikten de belde heeren het diner.
Daarna gingen ae naar de rookkamer, om de
afgeaproken transactie te verrichten. Nana-
Sahib haalde het étui uit a*n zak en gaf dit
aan münheer Northover. Deze reikte een bun
deltje bankbiljetten ter waarde van 5000 p. st.
aan z’n gast over. De bankier bekeek den steen
en knikte voldaan; het was werkelijk een
prachtjuweel.
Toen Nana-Sahib de biljetten had nageteld,
nam hü nog even het etui ter hand, streelde
den robün llef-
koeend. alsof het
hem moeite kost
te er van te
schelden en gpf
het daarna ijet
een diepe buiging
aan den nieuwen
eigenaar. De Indische edelman vertrok en
Northover liet z’n gast met veel plichtplegin
gen uit.
Precies 11 uur was hü aan de boot en nog
geen 10 minuten later kwamen z'n dochter en
Jef Rupert opgewonden z’n hut binnen stormen.
„Is het waar, münheer. wat Maud me zoo
even vertelde, dat u van Nana-8ah!b een robijn
gekocht hebt?” vroeg de onder-commissaris
haastig. „Ik durf er alles onder verwedden, dat
hü u een va lachen steen in de handen gestop*
heeft."
..Laten we toch niet te vlug oordeelen.” luidde
het kalme antwoord van den bankier, en hij
haalde het étui uit z'n zak. ,.We zullen zien
En hü onderzocht den steen.
„Je hebt gelük,” zei hü. altijd even rustig.
..Hü te vatech
„Gauw nu!” riep Rupert. ,.We kunnen nog
net de politie waarschuwen."
„Dat zouden we kunnen doen.” sprak mUn-
heer Northover. nog altüd even kalm. ..maar
dat te niet noodlg. want hier te de echte steen.”
En tot verbazing van de twee anderen, bracht
hü uit z’n zak den bloedrooden robün te voor
schijn.
„Kük." glimlachte hü. terwijl de stoomfluit
Juist het vertrek aankondigde. „toen ik gisteren
het gezicht van Nana-Sahib bestudeerde, zag
ik. dat hü een ras-bedrleger moest wezen.
Daarom ging ik vanmorgen naar een bevriend
juwelier, dien ik nog van New-York kende en
vertelde hem de geechledente. Deae liet me toen
verschillende steenen zien, keurig nagemaakt
naar de beroemdste edelsteenen. Als vriend
stond hü me de „copie" van den robün „Sera-
phis” voor 100 pond af. Ik nam me voor dub
bel op m'n hoede te zün. Toen Nana-Sahib me
dan ook van avond het étui met den echten
robün overhandigde, verwisselde ik ongemerkt,
terwüi hü de bankbiljetten natelde, den echten
steen voor een imitatie, zoodat ik in elk geval
zeker was van het bezit van den echten. Even
later nam hü nog even het étui ter hand om
afscheid van z'n kostbaar kleinood te nemen
en toen verwisselde hü met een snelle hand
beweging de eene imitatie tegen de andere.
Nu zou ik z’n gezicht wel eens willen zien, als.
hü bemerkt, dat hü me tenslotte voor het be
drag van slechte 5000 pond toch nog den ech
ten steen verkocht heeft, die zeker meer dan
15.000 pond waard te."
Waarde bosch- en hetdegangers.
Weest toch kwistig met het vuur.
Tracht tbt stof en asch te maken
't Schoonste plekje der natuur.
Schep een echt barbaarschen chaos
Op de mooiste, stilste plek-
Dooien, schalen en papieren:
Smfft maar neer vóór uw vertrek/
Fietst luidruchtig-onbekommerd
Met zijn tienen naast elkaar.
En brengt door uw nonchalance
U en anderen in gevaar.
Gij, chauffeurs en mof
Toont eens wat gij eig<
Rüdt
Oók i
Houdt de reeks van ongelukken
In haar ouden, droeven stand.
Zorgt in uw vacantiedagen
Voor copie in ome krant.
Kortom, gij vacantie-gasten
Doet of gij alleen bestaat.
Denkt niet aan uw medemenschen.
En sticht veel vacantie-kwaad.
de moeilijke positie, waarin ik geplaatst ben,
nietwaar?
beter
hoor.
gehoord?"
Crook wilde juist antwoorden, toen een
schaduw in de deuropening schoof vlak lanes
den oucfrn heer heen. Hü sprong met een ver
schrikt gelaat opzü
„Wat wat was dat?" riep hü uit. En
toen büna fluisterend voegde hü eraan voe:
Het was de kathet is de kat.’
En inderdaad het was de kat. die door zün
meer vertrouwde tegenwoordigheid den m'v-d
had gevonden om uit haar schuilhoek te vocr-
schün te komen en hem van achter was ge
naderd. Ze sprong tegen zün rug op en wilde
blijkbaar op zün schouder gaan zitten. De
grüze man greep een van de beschilderde zljdrn
rollen en sloeg wild om zich heen om het dier
van zich af te slaan. Dit sprong met een schel
miauw op den grond en verdween jn de dense re
gang. Toen wendde de grijze heer zich wederom
tot Crook.
„Ik begin <krn laatsten tUtd verschnkkelük
zenuwachtig te worcFn," zei hü. ..en de kleinste
dingen maken me al nerveus U moet die
uitingen van een excentriek heer maar voor
lief nemen, mr. Crook. Maar waar had ik het
cok al weer over? O Ja. over mün huishoudster.
De goede ziel heeft me rust noch duur gelaten.
Ze wijde met alle geweld hebben dat ik u het
een of ander zou aanbieden. Ik heb uw cle
mentie vanavond al voor zooveel dingen mcet'-n
inroepen, dat u me zeker ook wel de tekort-
Bi) en aanvang der vacantie
Schrijf ik u dit reglement.
Zorgt dat gij het in practijk brengt
En het goed van buiten kent....
den wün betreft." zet hü Ineens
nog bijzondere voorkeur! Ik geloof.
De Duitsche radio kan op een groot succes
wUzen door den „Vroolüken Zaterdagmiddag",
uitgezonden door den zender te Keulen. Deze
vroolüke middag met bet lustige trio en de
tooverlantaam verheugt zich in’ een zoodanige
populariteit, dat men in de warenhuizen en
het verkeer op straat kan bemerken, dat het
stiller wordt, natuurlük in de allereerste plaats
in de bakermat van de vroolüke beweging, Keu
len.
Doch de liefhebbers van dit programma zün
over het geheele Duitsche RUk verspreid, die
van dien middag genieten door de radio. In
Rünland zelf is men er zoo mede Ingenomen,
dat men extra-treinen naar Keulen laat loopen
om de voorstellingen zelf te kunhen büwonen.
Niet weken, doch reeds maanden te voren
zün de plaatsen voor deze voorstellingen uit
verkocht! Het vroolüke trio, bestaande uit Rudl
Ranker, Hans Salcher en Karl Wilhelm, zal
persoonlük optreden op de binnenkort te hou
den groote radlo-tentoonstelllng te Berlün.
Dat was een pracht gelegenheid.
„Ja." zei Crook, „zegt u dat wel. Ik heb dst
nog gehoord, toen ik met den waard
sprak over uw buitengewone liefde vooi Oos-
tersche kunst Men vertelde me. dai u bij
Lawson eon kakemono had gekocht en dat u
tegelükertijd beslag had weten te leggen ou
een van de elf flesschen Keizerlijken Tokayer
wün. die daar door een Amerikaan en zijn
dochter op de veiling waren gegootd Dat Is toch
zeker wel een buitengewoon mooie dag voor u
geweest. Een kakemono, tegen een appel en
een el en «en flesch Keizerlijke Tokayer op
den koop toe.
„O ja. die Tokayer!" De oogen van den
kleinen heer schoten weer vupr. alsof er plotse
ling een grandioze gedachte door ?ün geest
flitste. „De Tokayer! Wat een geluk dat u
mü daar zoo heerlijk aan herinnert We zullen
hem vanavond eens openen, mr. brook. Een
oogenbllk, dan zal ik de flesch even voor u
halen."
Crook kreeg ren nieuwe vreemde gewaar
wording. Deze kenner van Oostcrsche kunst,
die zich gisteren in zün brief in alle opzichten
voordeed als een bezadigd en geleerd man. die
zich büna uitsluitend interesseerde voor antieke
voorwerpen en een büzondere kennis aan den
dag legde van Chlneesche schilderijen. doch
er vandaag zoo goed als niets van wist, en er
zich zelfs voor wachtte om de namen van zün
eigen waardevolle doeken te noemen, verried op
het oogenbllk een opmerkelüke onwetendheid
als kenner van wünen. Want wie sou het in
zün hoofd halen om ouden Keizerlijken
■w "r iets doet de Franschman in den zomer
[V dan hengelen, en in den herfst zoo nu en
A dan op de jacht gaan, vele boeken zün
over deze «eden en gebruiken geschreven. In
derdaad, wanneer men langs de Seine en meer
nog. langs de vele, stille, aardige riviertjes in 1
centrum van het land loopt, zitten overal de
onbeweeglüke. verstüfde figuren der hengelaars
aan bet water. Men zou büna gelooven, dat er
in Frankrük spoedig geen visschen meer in de
rivieren zullen zün, daar de Fransche rlvler-
vlschstand in het afgeloopen Jaar door de
groote droogte en de,tengevolge van gebrekklgen
watertoevoer optredende, vergroote gevaren van
besmetting van bet water door fabriekswater
geleden beeft. Des te grooter is de tevredenheid,
dat er dit Jaar een beetje meer water en dus
ook meer visschen zün.
Daarbü is niet de gevangen visch, doch veel
eer de bezigheid van het hengelen op zichzelf
de hoofdzaak, evenals het schieten en het zwer
ven door de herfstachtige velden er veel meer
op aan komen dan de karige bult van den huis
waarts keerenden Zondagsjager. Met het baden
is het nu weliswaar in den zomer een beetje an
ders. De groote badplaatsen der Riviera en aan
de Atlantische kust, zooals Deauville en meer
nog Biarritz, genoten reeds honderd jaar ge
leden een goeden naam. Weliswaar was het ba
den in den ouden tüd een aangelegenheid der
groote wereld en niet van den kleinen man.
maar nu hebben de sneeuwschoenen en het
badpak Frankrük evenzoo veroverd als andere
conservatieve landen. Het duldelükst drukt zich
dit nu aan de Riviera uit. De atlantische baden
waren reeds in de na-oorlogsjaren misschien
Franscher dan de Riviera, al hielden de prins
van Wales en de hooge Engelsche adel daar
maandenlang te Biarritz verbluf. De Noord-
Franschen verkiezen hun badplaatsen In Nor
mandie met de gheeriüke oude steden tusschen
Rouaan en St. Malo. En de Mont St. Mlchel zal
niet slechts een intiem zeebad, doch wel altüd
een der mooiste plaatsen der Europeesche kust
bljjven. Dit vestingeiland met de kerk die ver
uitziet over de zee is uniek.
De Riviera behoorde tot voor kort büna uit
sluitend aan de Engelschen, Amerikanen en
Duitschers. Nu staan echter sedert 1931 de
hotelpalelzen aan de Riviera verlaten. Reeds
lang worden niet meer de sprookjesachtige prü-
zen gevraagd, die eenmaal den kleinen man het
oponthoud In deze reusachtige gebouwen on
mogelijk maakten. Men heeft de tering naar de
nering gezet, maar het hielp desondanks niet
veel. Zeer zeker blüven ook nog in deze crisls-
Jaren vele duizenden Angelsaksers de Riviera
trouw. Ze kunnen van dit unieke strand en zün
mengeling van natuur en kunst niet schelden.
Nauwelüks is er nog een plekje in Nizza, dat
niet door een- aaleisachtig gebouw wordt Inge
nomen. Maar deze weinige duizenden Angel
saksers kunnen niet den stroom vervangen, die
vroeger over de Riviera kwam.
Monte G<ulo Js sedert lang verlaten. De ge
heele wereld kent de flnancleele gesteldheid van
het verrukkelüke nest in de rotsen, met zün
heerlük park. Ook de nieuwe leenlngen zullen
den achteruitgang niet kunnen verhinderen.
Het Is Jammer, dat deze werkelUk mooie plaat-
aen. die nu door de rust eigenlük pas draaglük
geworden zün, als tot straf voor de luxe en den
hoogmoed der jaren van hoog-conjunctuur
büna angstig vermeden worden door hén, die
thans naar de Riviera trekken.
Er is namelük een volkomen ommekeer In het
Fransche vreemdelingenverkeer ontstaan. Niet
de buitenlander, doch de kleine, spaarzame
Franschman uit den middenstand, tot voor
kort de vermaarde „rententer", begint te reizen.
Aan de Riviera ontstaat daardoor een scherp
contrast. De groote plaatsen, die tot in de
kleinste bijzonderheden op het vreemdelingen
verkeer zün Ingesteld en hun prüzen verlaagd
hebben, staan leeg, terwüi de kleine, omliggen
de plaatsen overvol zün en hierdoor de prüzen
automatisch de hoogte in drüven. Tusschen
Toulon en Nizza liggen een aantal aardige
kleine badplaatsen, die thans büna uitsluitend
door Franschen uit den middenstand bezet zün
Men ziet af van comfort en men is er afkeerlg
van, naar de groote plaatsen met de leegstaan
de pronkerige pensions te gaan. Mogelük, dat
dit mettertüd wat slüt, maar nu is het op
vallend.
Niet voor niets stond op het nieuwe program
ma van de regeering Laval naast de zware sa
lariskortingen ook de oprichting van een cen
trale instelling tot het weer doen opleven van
het vreemdelingenverkeer, zooals de Italianen
reeds sedert langen tüd bezitten. Niet alleen
de Riviera, maar nog veel meer Parüs klaagt
over .La criso”
Het dure leven In Frankrük, de voortdurende
onrust in het land met zün eeuwige demon-
«traties, dit alles droeg er niet toe bü, het land
•anlokkelük te maken voor de vreemdelingen
tf" lik. daar heb je Jef Rupert." zei Maud
Northover tot haar vader, toen beiden
op het terras van hun hotel te Delhi wat
verkoeling zochten na de hitte van den dag.
.Leuk, we schünen hem overal te moeten ont-
i moeten."
„Ja kind," lachte de rijke bankier. ..als een
jongeman een vader en z'n lieftallige dochter
half Voor-Indlè door, op den voet volgt, dan
heeft hü zeker wat in den Mn. Ik geloof in
leder geval niet, dat hü het op m U n aardig
gezicht voorzien heeft.”
Maud bloosde en zweeg. Een poosje later
kwam Jef Ruppert het terras opgewandeld en
boog diep voor münheer Northover en diens
dochter. Het was een slanke jongeman met een
geelcht vol wilskracht, als onder-commissaris
van politie, speciaal belast met de contróle op
de inlandsche polltle-bureaux. Het duurde geen
vüf minuten, of een bediende kwam met een
kaartje. Maud nam het aan en las halfluid:
.Kana-Sahlb. O ja. te dat niet die aardige
man. dien we in Pendjab ontmoet hebben,
vader? Laat hem binnenkomen.”
Rupert fronste z’n voorhoofd.
.Jïü is een zeer voorkomend man.” lichtte
Maud hem in. „die in Europa te opgevoed. Als
hü niet donker getint was, zou men hem voor
ren Europeaan houden.”
„Wat te die Nana eigenlük?" vroeg Rupert.
,J3at weet ik niet. Weet u het misschien,
vader?”
„Ik zou het ook niet precies kunnen zeggen.”
antwoordde de bankier, .jnaar me dunkt dat
hü een soort Maharadja te.”
Op dit oogenbllk trad de hooge bezoeker zelf
binnen. Nana-Sahib deelde mee. dat hü ver
nomen had dat münheer Northover en z’n lief
tallige dochter in dit hotel vertoefden. Hü had
zich gehaast hen te bezoeken, om hen uit te
noodigen met hem te dlneeren.
Voordat de bankier nog iets had kunnen zeg
gen, had Maud reeds voor haar vader en zich
zelf de ultnoodlglng aangenomen.
I Het huls van Nana-Sahib lag in een der
I mooiste gedeelten van Delhi en leek wel het
paleis van een vorst. Het was met overdadige
Oostersche weelde ingericht en men kon geen
stap doen zonder nieuwe kostbaarheden te
ontdekken.
Men zat na het diner gezellig tezamen, toen
op een bepaald oogenbllk Bas Northover den
voornamen inboorling aankeek, waardoor deze
met een glimlach informeerde waaraan hü dl*
belangstelling te danken had.
„Ik heb indertüd gelaatskunde bestudeerd en
nu kan ik niet nalaten ieder gezicht een beetje
nauwkeurig te •beschouwen, vooral wanneer dit.
zooals bü u het geval te. büzondere kenmerken
heeft."
„En wat zün dat voor kenmerken, als ik vra
gen mag?" vroeg Nana-Sahib. wien men het
kon aanzien, dat deze bijzondere belangstelling
hem nu jutet niet over-welkom was.
„Het is mogelük.” antwoordde de bankier.
..dat ik T verkeerd heb. maar ik moet me al
sterk vergissen, als u geen verzamelaar bent."
Op het gebronsd gelaat van den gastheer
verscheen een breede glimlach.
„Inderdaad," lachte hü. „en zeer marktwaar
dig. Ik ben een verzamelaar. Wel is mü» col
lectie niet meer het tiende deel van wat ze
vóór den oorlog was, maar ze is nog belanc-
rük. Door de tüdsomstandlgheden gedwongen,
heb Ik enkele mijner kostbaarheden moeten
verkoopen. Zoo wilde ik ook In Pendjab den
beroemden robün .Seraphls" van de hand
doen."
Nana-Sahib klapte in de handen en direct
verscheen een bediende, tot wten hü een paar
woorden richtte. Even later kwam deze terug
met een kleine easeette, die;hü z'n meest-r
overhandigde. Deze maakte ze open en voor
de oogen van münheer Northover en diens
dochter fonkelde een robün, niet büzonder
groot, maar met een gloed van een oog ver
blindende pracht.
Het scheen dat de bankier het kleinood wilde
Ijoopen. want na eenlge oogenbllkken vroeg
hü: „En wat te de prüs van dit prachtstuk’”
„De waardé wordt op 25 000 pd st. geschat,
maar men kon mü nergens meer dan 5000 pond
bieden, omdat er zoo’n groot risico aan ver
bonden is en men de kans loopt het niet meer
kwüt te raken. U ziet, een zakenman ben ik
niet, anders had ik die büzonderheld wel ver-
tZVKMSflrAZ-t
pond zou ik hem zelf willen
Maud's vader.
„U?” vroeg Nana-Sahib verwonderd
„Ja. Wanneer u mü tenminste als koopman
zou willen accepteeren."
De voorname inboorling
blik na.
„On u de waarheid te zeggen, doe ik niet
graag zaken met vrienden, maar ter wille van
u hier keek hü Maud aan zou Ik hem wel
willen afstaan. Ik zou zelfs willen, dat Ik her.i
uw dochter als een geschenk kon aanbieden,
maar dit laten m'n financiën op dit oogenbHk.
helaas, niet toe
„Dan is de zaak
De arme oude ziel ’s een beetje
nu, maar het is nog allesbehalve goed
Hebt u niet een erg eigenaardig geluid
