Befaamd geworden opstel ucïAaal aan Met twee kameraadjes op avon,turenreis I I “I 11 01 i ij II l'j, i. den daq Ik Uk I HET VERDWENEN ELFTAL- II N TROUWE KLANT ’n HET CHRISTELIJK ROME Engelen en duivelen ■Ml ■llllll 'N ENGELSCH MEISJE OVER HAAR LAND VRIJDAG 9 AUGUSTUS 1935 ril Een nieuwe gids Chicago gezuiverd De witte sluier Israël confereert Een gebroken nek Moeder en kind in het Lagerhuis .z. em tn- 50 the De schoolopziener vindt haar te „beiliit" en het onderwijs „ouderwetech impe rialisme” iii ATI 17 A O ^YATIKT L* op dit blad gijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen E* 7CD levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door T7 7RD bJi een met OKA ’®rne> hand ■«"Yl si «Ti /A.JD V-Fl v i N JCj O ongevallen verzekerd voor een der volgende nltkeerlngen 1 kJVFa" verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen 4 f <JvF»“ dtpdelijken afloop X MWxJe" een voet of een oog AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL De hond s en de lont i het iat Een der oudste kerken van Rome <emoed had. ras D. PIA (Nadruk verboden) te en alles Si door Arthur Morrison IV M ■chen Lv> iva IV heel terug ee- aan. wan- maakte hij een gebaar van stilte zweeg. En wonderlijk I Toen begon het paard van den sjeik te dansen op de maat van de mu ziek, die heel zacht speelde. Allkalla pakte zijn dolken en 'n paar lansen en liet die op z’n neus en handen balanceeren. Alle man nen volgden toen dit voorbeeld. eek rao 50 75 wezen. gelooven, Het Engelache Lagerhuis is verleden week op zomerreces gegaan, ’n afwachting van de ver kiezingen. die wellicht reeds in den as. herfst zullen worden uitgeschreven. De naderende verkiezlngswolken hebben aan den humor der afgevaardigden geen afbreuk kunnen doen. Hiervan vertelde Mr. Isaak Foot zoo pas de volgende anecdote: BIJ gelegenheid van de behandeling van een der laatste wetsontwerpen heerschte er plotse ling een groote opgewondenheid, niet alleen In de vergaderzaal, doch ook op de damestrlbune. waar talrijke schoonen, onder wie vele vrouwen van parlementsleden, onderling over het punt in kwestie begonnen te redetwisten. Mevrouw Asquith, die temidden vair dtt gekrakeel «at. vond het ten laatste welletjes. Ze schreef een briefje aan den voorzitter, om hem op deze ongewone ordeverstoring opmerkzaam te ma ken. Per keerende bode kreeg zij het volgende ant woord: ..Beste Margot! Met de duivels hier beneden heb ik zooveel te stellen, dat ik mij met de engelen daarboven niet bemoeien kan.** de vroegen >Ue ten IH. >er -ijs >0. ■P en r oi der tot en er. na. "tllH>nl>llimil>m«IIHflllHU ss»»»«e«»»»asv»»sr telknoopen van z’n broek gesprongen, die af- er- 10, int 32 '20 50, .00 ns ia ën i 3: ■den VI. 4-20 5.50 20— 100. 15 8.50 70 br. m. ‘X) tg. de lange wandeling. Legros zag de lont begreep hü. dat ook liep. Hij drukte z’n liep zoo hard vond, dat z’n Toen ging het in optocht naar een ver sierde tent, waar een groot feestmaal was aangerieht. Pietje en Wletje lagen naast een vrouw, van wie juist de groote teen onder haar kleed kwam. Zeg, Wletje, fluisterde Piet, daar moet je eens in knijpen! Wletje dacht, dat het een stukje hout was en kneep er in. zonder aaraelen Het water spoelde om z’n zon- zlch bracht hem even aan het verstand, dat hü zich voorlooplg ’n verzekerde bewaring moest laten nemen. En dat bracht hem weer geheel bü kennis. pijn loose terechtstelling koos lading dynamiet toen Phliax met maken, ver bul- zlen te vinden. Onder het bekend voorwendsel was hij dus telkens verdwenen, om de laden van de schrijftafel open te rukken Hij had zich echter al deze moeite kunnen besparen, dasi het hiervoor benoodlgde sleuteltje zich bevond In het vestzakje van mr Cliftons pak, dat achter een gordijn op een kapstokje hing. Pa Russische delegatie te Genève bestaat thans uit de volgende vertegenwoordigers: 1. Litwinoff-Wallach (Lid van den Volkenbonds raad); 2. Rosenberg (Tweede Secretaris); 3. Steln (Inlichtingendienst); 4. Marcus (Lid van den Raad van Toezicht); 5 Brenners; 6. Sva nidze (Flnancleele commissie); 7. Hirschfeld (Secretariaat); 8. Halfand (Persdienst). Rus land Is dus vertegenwoordigd door 1 Georgiër en 7 Joden. beklaagd had over het verlies van zijn sleutels Terwijl hier mr. Basil Clifton badende in zijn bloed had gelegen, had hij, Harvey Crook, rustig en werkeloos aan zijn tafel gezeten met diens moordenaar! Harvey Crook vloog Ineens de voordeur uit en belde met alle geweld bij de andere villa's aan. Wat daarop allemaal volgde, kon hij zich later niet precies meer herinneren. Hü had een vaag Idee van flauw valtende dames, vloekende heeren. die aanvankelijk erg argwanend stonden tegenover zijn onthullingen, doch zich spoedig Heten overtuigen van zijn onschuld. Nog later kwam het dienstmeisje thuis, aan den arm van een van haar vrijers Toen ae hoorde wat er gebeurd was, kreeg ze een zenuwaanval Nog later kwam ook de politie opeetten Die mmmmECHTE VREUGDE iiimmic daarom ijvert hij dood van kleine Nietwaar, U bent m trouw lezer van onze ru briek „Omroepers". O moogt er graag wens In grasduinen. De zakenman weet van Uw speur- lust te proflteeren. hij plaatst Zaken-Omroepera, die onze rubriek Juist zoo veelzijdig doen zijn en die Uwe regelmatige belangstelling inderdaad ■uotlveeren. De mannen gilden en schreeuwden, gooiden hun lansen In de lucht, om se behendig weer op te vangen. De sjeik stuurde nu zijn paard tusschen Plet en Wiet In en begon een heele toespraak, waar ze niets van verstonden. Op het einde legde hl) Pletje's en Wletje» han den Ineen, over zijn paard heen. Toen misschien wel tienen gekregen hadden, bleven anoniem en obscuur; Maud Mason werd, met haar 5, beroemd. Kr stond een beginsel op het spel en een gezond beginsel: dat elk kind tevredenheid met een vrij vaderland ingeprent mag worden, en dat het goed Is wanneer het meent dat er geen beter land zijn kan. Niemand zal een kind dat schrijft; „Ik heb de beste moeder ter wereld." berispen, en zeg gen: „Wees toch niet zoo familieziek. Er zijn misschien veel betere moeders dan de jouwe." Maar dit neemt niet weg dat het gebeurde ook leerzaam is om andere redenen. Het weer spiegelt immers het groote-menschenleven, de werkelijk* maatschappij, waarin velen, die het maar tot een 5 gebracht hebben, befaamder zijn geworden dan houders van negens en tienen I ben verwelkomd: vuur en licht. Hij was In de bibliotheek! Boeken! Overal boeken! Boeken! Van den zolder tot op den vloer, langs alle muren, op alle tafels en stoelen: boeken en nog eens boeken! Maar voor Harvey Crook waren het niet de boeken, die de kamer vulden maar bloedplassen. Bloed! Het eerste waar zijn oog op viel was bloed! Een vuile, bijna gestolde plas bloed, donkerrood van het stof, waarmee het was vermengd. Bloed, dat traag naar beneden tokkelde, eerst op de zitting van den stoel en van de zit ting naar den grond. En In dien stoel, ver schrikkelijk verminkt en als een nietig hoopte vroeger leven, weggezakt tegen een hoek van de groote tafel, die hem aldus verhinderde om op den grond te glijden, zat een man, eeu vrién delijke oude heer, met prachtig haar, mooi wtt zijefcn haar. keurig gekamd, aan den hals lichtelijk krullend. HU rag er nu verschrikkelijk uit. Het hoofd lag in den nek en er lag een groote wanhoop in het monsterachtig vertrok ken gelaat. Een kleine brandkast, die in <*“n muur was gemetseld. stond open en de kleine stalen laden waren alle over den vloer verspreid. Aan den anderen kant van het vertrek stond een groote schrijftafel, waarvan alle Iaden waren openge trokken op twee na. TomfhU dit zag, herinnerd» Crook zich opeens het typisch geluid van krakend hout dat telkens tot hem was door gedrongen en tevens, dat de grijze heer zich Toch behoefde hü niet lang In arrest te zitten. Nadat hll zich -bepaald had tot een korte uiteenzetting van de reden van zün be zoek en den brief had getoond, dien mr Clifton hem had gezonden, kreeg hü na enkele uren reeds vrijheid om naar zijn hotel terug te keeren Toch kon hü zich niet ontveinzen dat men hem nog steeds in verdenking hield. BU het gerechtelUk onderzoek werd hl) echter geheel vrU gesproken door de verklaringen van het dienstmeisje. De moordenaar was niemand Chicago kan thans den naam van „Stad des Vredes” dragen. Wie zou dit voor een half Jaar terug hebben durven gelooven? Men bedenke hterbU. dat Amerika het land van de onbe grensde mogelijkheden is en daaraan is het dan ook te danken, dat deze zuiveringsactie ge slaagd is. De chef van de buitengewone politiemacht, die den strijd tegen de gangsters heeft aange bonden. deelt thans mede, er in geslaagd te zUn, Chicago geheel van bandieten te zuiveren. Alle benden met de respectievelijke aanvoerders zitten achter slot en grendel. Dientengevolge is het aantal moorden, groote en kleine inbraken en autodiefstallen zeer snel gedaald Menschen- roof is In de laatste maanden niet meer voor gekomen. Deze grootscheepeche vervolgingscampagne Is met niet weinig offers gepaard gegaan. In het hoofdbureau van politie staan op bronzen pla ten de namen van dozUnen politiemannen, die In deze groote worsteling als slachtoffer van hun plicht zün gevallen. Vreugde echter grijpt ont wezen, Vreugde: ktnüerlyk en rein, Doet one heele leven mooier, One inwendig beter zijn. Vreugde ie: zich zelven geven, Offervaardig en spontaan Vreugde is. met daad en liefde Naar den evenmensch toe gaan. Vreugde ligt niet in genieten. Niet in feest en in festijn. Kent gij deze ware vreugde: Goed en hartelijk mensch te zijn?.... oëlle Maurice Denis, de oudste dochter van den schilder Maurice Denis, de eer ste vrouw die den doctorstitel In de scholastieke wUsbegeerte behaalde aan het In- stltut Cathollque te Parüs, nj. in 1922 en Robert Boullet, een leerling van denzelfden meester, door de kunst aan de Ecole des Char- 11 te» onttrokken even vóór den oorlog, hebben gedurende zeven jaar te Rome samen een le ven geleid van bedevaart en studie. De vruchten van hun zoeken en hun samenwerking bieden zU thans het publiek aan in een boek van büna 1000 bladzUden, onder den titel „Romëe’’. Hun werk is een gids van een heel nieuw soort door het ChristelUke Romeeen gids, door dat steeds de topografische orde gevolgd is, maar tevens een wetenschappelUk en letterkun dig werk, terwUl ook de zorg om de historische ontwikkeling van de Kerk In de Stad der Pau sen te doen uitkomen, niet is verwaarloosd. Een wetenschappelUk werk. Het steunt op een ernstige bronnenstudie, op werken van specia listen In de Romelnache studies. Zoo wordt voor het eerst aan het Fransch-lezend publiek een bondig overzicht gegeven van de laatste onder zoekingen, verricht door het PauselUk Instituut der ChristelUke oudheid. Voor’de levens van de moderne groote heiligen, waarvan de plaatse- lUke herinneringen nauwkeurig gevolgd «Un. steunt het werk ook op de oorspronkelUke ge gevens, die immer de helden der OoddelUke Liefde zoo wonderlUk vergroot doen uitkomen. Een letterkundig werk; zonder ooit op een reisbeschrijving te lüken, zoekt het zün -na- voraohlngen zoo aanschouwelUk mogelük te maken door de manier van voorstellen en den toon af te wisselen volgens het belang van het onderwerp tot juister begrip van de Romein- sche toestanden en het leven van de kerk. De tndrukken door een veelvuldig bezoek aan de plaatsen en monumenten zelf onmiddellük ver wekt werken daartoe mee. De moderne pelgrim, Romée, wordt eerst ge leld naar de oude voorstad, waar hU bU het bezoek van de graven der Apostelen en der Martelaren. bü het bezichtigen van’de coerne- teriale basilieken en van de katakomben, de eerste eeuwen van de geschiedenis der Kerk kan doen herleven. Ook de bedehuizen van de eigenlijke stad wekken <g»-.«en treffend» wijze het beeld op van de middeleeuwsche en van de hedendaagsche kerk. Twee plattegronden ge ven de verklaring van dit historisch en topo grafisch deel, dat door de Inleiding wordt ge rechtvaardigd. De heer Georges Goyau voltooit in zUn Na woord deze zuiver plaatselUke gegevens, door een' beschrijving van de terugwerking van de Stad Urbs op de wereld orbls In DE FLESCH VAN DEN HOFMEESTER EN NOG EEN ANDERE e I anders dan James Pritchard, een jeugdvriend van mr. Clifton. AanvankelUk was hun vriend schap door niet» verstoord en genoten belden van alle genoegens die den rUkdom aan jonge lui met ultgesnroken zin voor wetenschap en kunst kan bieden. Totdat er in het leven van James Pritchard een ondeugd-boven kwam, die hü ondanks de bezweringen en bedreigingen van mr. Clifton niet wilde bedwingen. HU sekte zoowel moreel als financieel geheel af en zocht ten slotte zUn heil In achrlftvervalschlng. De rechtbank had hem enkele jaien naar de gevangenis ver- Mr Clifton had echter nooit wihen dat die goede James tot dergefük bedrog in staat geweest zou zün en hem zoodra hU uit de gevangenis was ontslagen onmid- delüjk In dienst genomen als bibliothecaris. Het behoorlijke salaris was echter wederom niet toereikend gebleken, toen de man aan zün ver- derfelUke zucht tot wedtten opnieuw begon toe te geven. Daarom had hu «Un vroeguren vriend en huldigen weldoener en diens huishoudster om het leven gebracht, teneinde zich van een luttele duizend gulden meester te maken, die hij In het bureau en de brandkast had aange troffen. TerwUl hü hiermede bezig was had hU Crook hooren aankomen. NatuurlUk was hü als .secretaris op de hoogte van diens komst En daar Crook jong en sterk was. gaf hü er de voorkeur aan met hem In vriendschap te blüven. Was de bezoeker even oud en zwak geweest als de gastlieer, de moordenaar zou zich wellicht niet ontzien hebben 'rijn misdaden met een te vermeerderen Om aan hrt geld te komen, moest hü de sleutels van de brandkast Merrlcksville. Daisy Nadat hU en zün dochter, die In aller, behalve haar vaders oogen even belangrijk was als hü afscheid hadden genomen van Harvey Crook, toen de verkooptng was afge- loopen en mr. Merrick berekend had. dat deze eene flesch Tokayer hem negenhonderd en vüi en zeventig dollar had gvkosj, _terwül hü e't flèswhen had verkocht tegen” twee en dr’e dollar per stuk en toen hü een nachtje over dit dolle avontuur had geslapen jismen vader en dochter er een dagje voor om eens allee mee te maken en te zien wat men in een en in. Phliax deedmis. een of ander voor hun belden eti hij rende ach- Keiserin Nagako heeft slch In het palet» van den „Tuin der Fonteinen’’ teruggetrokken en zich met den «ritten sluier laten omhangen, wat beteekent, dat in het kelzerlüke gesin een biüde gebeurtenis op handen is. Het keizerpaar heeft, zooals bekend, drie kinderen, alle drie meisjes. Daar In het RUk van de Rüsende Zon vrouwen van de regeering zün buitengesloten. Is er tot dusver geen troon opvolger. De Japanneeaen houden het voor zeker, dat het vierde kind een zoon aal zün, waarom reeds groote toebereidselen worden gemaakt voor de feesten, die aan zün geboorte sullen voorafgaan en daarop zullen volgen. De godsdienstige plechtigheden welke door te Tokio lering 1OO- blüven staan. Hü stond doodstil en In enden kop flitste het: ,de baas Is gek! etmaal kon genieten van Southampton- Porthmouth. Daarna dineerden ae samen in «en prlvésalon van het hotel, dat hun voor den laatsten nacht onderdak zou verschaffen in Southampton. Om verschlUende redenen «tas het geenerg opgewekte maaltüd. Vader en dochter waren belden een beetje aan den mistroost gen kant. Het was best mogelük. dat mr. Merrick nog zat te piekeren over al die fle-schen Tkayer Hij had Inderdaad geld als water, maar ging toch niet gaarne door voor een verkwister en dit maal rag het er bedentoelük naar un, dat bU zich als een dolzinnige had aangesteld door meer dan tweeduizend gulden uit te geven aan een simpele flesch wün. Niet alleen, dat dit bedrag hem persoonlijk exhorbitant hoog voorkwam, maar bü vroeg zich bedenkeljjk af; of het Inderdaad zoo’n hooge eer «ras om door de geheele pers te rüen als de man. die enkeie lapjes wegsmüt om zich een teug ouden wün te kunnen veroorloven Dat zouden hem zelfs zün rijkste vrienden in Amerika nog kwalük nemen. Daarom had hü dien wün tenslotte maar liever bü zich gehouden. Ten eerste was hij dan nooit gekweld geworden door de wroeging dat hü rich toch leelük miskocht had. Als men eenmaal twee honderd pond voor twaalf flesschen heeft betaald, worden die ficsschen vanzelf een twintig pond per stuk waard al aou Je ze weggooien. Maar hebben ze eenmaal boek gestaan voor enkele shllltngen dan hebben ze hun «marde, die Je zelf hebt tcegekend. ineens verloren. Dat had natuurlük ook wel Ineens verloren. (Wordt vervolgd) het licht van het Mlssie-museum van Late- ranen. Met behulp van een zoo volledig mogelUke biographie kan de lezer de oordeelen van de schrijvers nagaan en zelf de studie van het een of ander büzonder punt voortaetten. Naam registers met gerechtvaardigde verwijzingen maken hem het opeoeken gemakkelük van al les «rat betreft pausen, heiligen, kunstenaars, kerken. Dit werk, dat uitgegeven werd door Desclée de Brouwer te ParUs en dat als voorbereiding kan dienen tot een bedevaart naar Rome, als Crook hield het Hebt boven zün hoofd en duwde de deur geheel open. Daar lag inderdaad bund-t kleeren, maar er «ras meer. Een 'rouw. een keurig gekleede vrouw, groot v»n ■“tuur, doch met een gezicht dat aoo was «“«etakeld, dat men er met moeite een men- rohelüke trek in zou hebben herkend. Wat en wie was dit? De huishoudster? De rolfde huishoudster waarvoor zün gastheer zich herhaaldelük zoo bezorgd had getoond? De «»t keek van Crook’s beenen klagend naar haar “‘«uwen meester op, en miauwde. hu draalde zich om en Uep met groote “••t de treden weer op. want het schoot hem Plotseling als een ontzettende helderheid door hoofd, dat er hier een verschrikkelük orama was geschied en dat dit Ujk slechts een Kering onderdeel ervan ultmaakte. Hü de eene deur na de andere open en keek Kens verschrikt en behoedzaam naar binnen, ontmoette niets dan stilte en donkerte, kwam hü aan de vierde en viel büna J van wat hu anders met vreugde zou heb- Lachen iz niet altijd vreugde. I» niet zteed» het hoogste goed; Lachen geeft niet immer vrede In het diepst van ons gemoed. Zooveel oppervlakkigheden En zoovéél banaliteit Brengen wellicht even humor Doch daarna weer bitterheid. WU hebben er In onze berichten al lets van verteld: büna anderhalf uur van zün laatste bijeenkomst vóór de zomervacantie heeft het Lagerhuis besteed aan de bespreking van de vraag of een schoolopziener terecht of ten on rechte blUk van misnoegen gegeven had over een paar zinnen, voorkomend In een opstel van een 13-jarig kind. Maud Mason, leerlinge eener kerkelijke school XT in een der armste volkswüken van Manchester. JL N had den 16 Mei In een opstel over „Mün ge boorteland” o.a. het volgende geschreven: .Engeland is slechts een klein land, doch het Is beter dan eenig ander land. Het wordt geregeerd door een goeden konlng en koningin.” Den 22en Mei aelde een schoolopziener tot Maud’s onderwijzeres dat deze passage hem wat al te „beslist” voorkwam. Achteraf bezien blijkt hU eigenlijk niet de bedoeling gehad te hebben critiek uit te oefenen, doch zich veeleer vermaakt te hebben met de beslistheid waar mede een kind, dat nog nooit verder dan de naaste omgeving van Manchester geweest was, Engeland „beter dan eenig ander land” keur de Maar de onderwüzeres nam zün woorden anders op. Zü antwoordde dat zü er naar ge streefd had den kinderen tn te prenten dat zü geen beter vaderland dan Engeland konden verlangen en dat zü zelf van de'waarheld hier van overtuigd was. Hierop hield ook de school opziener voet bü stuk, en hü zelde onder ande ren dat op deze wijze „ouderwetsch imperialis me’’ geleerd werd. Ook dit achUnt hü anders bedoeld te hebben dan het opgevat werd door de onderwijzeres, die vol verontwaardiging het schoolhoofd In kennis stelde van de woorden wisseling Het schoolhoofd wendde zich tot den parochie-geestelüke, die tevens voorzitter was van het schoolbestuur, waarbü hü de zaak aan hangig maakte. Het bestuur stelde een onder soek In en kwam na een maand tot de conclu sie dat er geen redenen tot Ingrüpen waren. Hiermede was de rector het niet eens en deze drong er bü Sir Gerald Hurst, den conservatie ven afgevaardigde van het district, op aan dat deze de zaak In het Parlement ter sprake zou brengen. Aldus gebetfMef lïerst on Dinsdag 23 Juli, en toen de minister van Onderwijs, mr. Oliver Stanley, hem een antwoord gaf dat hem niet bevredigde, ten tweeden male bü de motie tot verdaging van het Huis voor het zomerrecès, op 2 Augustus. Zoo werd het opstel yan een 13-jarig kind het feit van den dag. Het meisje werd, met de moeder, en onder de auspiciën van de „Dahy Express", van Manchester naar Londen ge sleept; het werd gekiekt en aldus fotografisch In de volksbladen vereeuwigd. Pogingen werden zelfs aangewend om Maud te interviewen, maar deae mislukten volkomen. Met haar moeder woonde zü In het Lager huis de debatten bü; zü hoorde haar eigen be faamd geworden opstel daar voor het „oor der natie" voorlezen door Sir Gerald Hurst; zij hoorde de „cause célèbre”, door haar In het leven geroepen, in den breede bespreken, door nUnlsters en afgevaardigden en het zü tot haar eer gezegd verveelde en gêneerde zich ondertusschen klaarblükelük allerdeerlükst. Het kind was per abuis beroemd geworden. Het bezat niet den minsten aanleg om beroemd te worden. Alle, pogingen van de „Daily Ex press” om Maud op een rondrit door Londen «enige opmerkingen te ontlokken, die het af drukken waard waren, bleven vruchteloos hetgeen niet wil zeggen dat haar onbenullige °Proerklngen ook niet afgedrukt werden. Het opstel waarop het Lagerhuis en de natie vergast werden, had 5 punten gekregen (met JO ■Is hoogste); de onderwüzeres had het juist voldoende gekeurd. Andere kinderen die zessen, zevens, negens, zich om. had hü niet voorzien, paar meter bil hem Phliax moest jammerlijke moest hü ging gids bü een bezoek aan de Stad, als register van Inlichtingen en herinneringen, zal tevens een onmisbaar handboek worden van eiken aandachtlgen bezoeker, van eiken vriend van de heilige Stad, van allen die dorsten naar dat water dat Petrus, als weleer Mozes, Immer aan de Rots doet ontspringen. grazige heuvels, door poelen en moerassen. Meer dan eens bleven ze steken in ’t kreu pelhout, tusschen de struiken en groote bos sen brandnetels en distels. Legros liep wat hü loopen kon. Phliax ook en kwam dlchter- bü- Nu en dan blafte hü. frtsch en vroelük, als In de dagen züner Jeugd. Wat was de baas toch aan *t doen. Wat was dat voor een spelletje? En waarom keek hU telkens zoo ernstig om? De lont gloeide. Legros kon niet meer. Zou hü In een boom zien te klimmen? Maar dat ging niet met een deml-salson aan en met zoo’n lichaamsomvang als den zünen. Hü bleef loopen. Het zweet gutste hem m stralen van voor- hoofd en wangen; z’n hoed had hü verloren, z’n stok weggegooid en er waren twee bre- Tot zoover hebben we Harvey Crook gevolgd in zün naaporingen naar de verdwenen fles- Tokayer en naar den steen dien een van deze fleaschtn moest herbergen. We kee ren nu even terug naar den verstrooier van al deze flesschen mr Lyman W Merrick, uft Pennsylvania en rijn dochter Elgenlük had Alonzo Burt reeds 26 Jaar ge leden moeten sterven. Toen was hü namelijk de eenige. die bU een mijnramp levend werd geborgen. En ook hèm vond men, met een gebroken nek. De doktoren gaven hem nog slechts enkele minuten om te leven, doch het werden dagen. Tenslotte logenstrafte Burt alle voorspellingen en leefde niet alleen ëën Jaar. och 10 jaar en ten slotte zelfs 25 jaar, met ^ün gebroken nek. HU vormde voor de doktoren ook later een sensatie Men observeerde hem sorgvuldig. Maar er «ras niets bijzonders aan hem te bemerken. Wel was hü door het voortdurende doodsge vaar. waarin hü verkeerde en waarvan hü «ich terdege bewust was. een zëër braaf man gewor den, die «Un leven verdeelde tusschen gebed en arbeid. Zün einde «ras «raarlük te wüten aan den gebroken hals en hü stierf in den ouderdom van 81 jaren. zakte De lont.... En toen, toen de nood het hoogst gestegen was, zag Legros tusschen de boomen door een blauw water, dat In het zonlicht flik, kerde. Daarheen, daarheen! Het meer In, dan was hü gered! HU bereikte den oever en rende hü door. Het water spoelde om beenen. z’n kleeren plakten, z’n voeten ken in de modder. Maar Legros hield kranig. Toen hü negen k tien meter gewaad stond het water hem tot de lendenen. Hü bleef staan en keek om. Phliax was aan den kanl z’n Hü «ril iich verdrinken! Toen ging hü vastberaden te water en zwom op Legros toe. Hü zwom snel, maar kalm en fraai en hield voortdurend z’n staart beven water en.... de lont gloeide! Maar Legros dacht: als hü bü me is, dan duw ik hem onder en dan mag er gebeuren wat wil! Ik kan niet meer.” Hier zweeg de verteller even. Maar spanning was te groot. De heeren allen tegelük: „Nu en toen?” ..Nou.” ging de verteller voort, „toen Phliax vlak bü Legros kwam, durfde deze z’n hond toch niet aan te pakken. Hü dook dus zelf maar onder en de hond deed 't hem na en toenging de lont uit. En toen kwamen ze allebei, proestend, maar vroolük. weer boven.” Sommigen der wandelaars hadden allerlei etenswaren bü zich en gingen op hun mak ergens tegen een groenen heuvel Ugggn. Legros en' Phliax liepen al die delaars voorbü. tot den laatsten man Na een paar uur tippelen bereikten ze eindelijk een verlaten boschpad. Dit sloeg Legros in. tot se diep In t woud waren. In de hem om ringende natuur heerschte een plechtig zwü- gen. Legros ging op een omgevallen boom stam zitten, nam z’n hoed af en haalde diep adem. Er gaat toch niets boven de natuur, dacht hü- De merurchen moesten meer In de natuur komen, dan zou alles veel beter gaan In de wereld. phliax lag voor de voeten van Legros en met trouw tn zün sprekende hondenoogen keek hü op naar z’n meester. Voorzichtig haalde Lagros de dynamlet- jpatroon uit z’n zak. en met zekere hand bond hü die aan den staart van Phliax Toen bevestigde hü de lont aan den» patroon. Daar na stond hü op. haalde een doosje lucifers uit z’n zak. maakte een vlammetje en hield het tegen de lont, die onmiddellijk begon tq gloeien. Phliax lag stil; hü was moe van branden en eensklaps z’n eigen leven gevaar hoed op z’n hoofd hü kon het bosch baas nog al raar schien. dacht hü. dreigde er gevaar ter Legros aan Deze keerde zich om. Sapristi, deze ver wikkeling had hü niet voorzien. Z’n hond was een paar meter bü hem van daan. en hü zag. hoe lustig de lont gloeide De vonk naderde. Legros liep harder Hü was corpulent en niet aan hardloopen gewoon, maar hü deed z’n best Phliax volgde hem trouw Zoo ging de hardlooperü voort over bergtoppennen De jagers kwamen 's avonds met veel ru moer en lawaai thuis. Ze brachten wat hazen en vogels mee als bult en begonnen te kaarten, te zwetsen en te drinken. De vermoeide honden werden beneden In de gang vastge bonden. Een der heeren begon te vertellen over een fameuze jacht, die hü eens meegemaakt had. Eenmaal op dit chapiter, liep het gesprek ook over dieren en toen vroeg er Iemand: „Kun Je je Phliax nog herinneren, dien fox-terrier van Legros?” .Ja, dat was een prachtdler Is hü dood?" „Nu wel. van zelf dood gegaan. Maar als Legros het voor ’t zeggen had gehad, dan had hü al vroeger het leven gelaten. Legros la, moet je weten, lid van de Vereenlgtng tot Bescherming van Dieren en sterk voor den pünlooeen huisdieren.” „Daar heb je toch Inrichtingen voor.” „Tegenwoordig «rel. maar toen nog niet. Nu, Legros merkte, dat Phliax zoo zoetjes aan oud begon te worden. Hü. een fox-ter- rier. ging beleefd op zü. als er een rat aan kwam en dat Is een onmiskenbaar teeken van ouderdomszwakte, vooral bü honden. Legros raakte daardoor erg uit z’n humeur, want sinds z’n zuster, die meer dan twintig jaar de huishouding bü hem gedaan nad. met een tandarts getrouwd was. stond hü al leen op de wereld. HU had niets meer dan Phliax. en hü g«f hem yoghurt. Want, dacht hü. wat goed is voor een mensch, dat zal zeker wel goed zün voor een hond Maar Phliax vertikte het yoghurt te eten, al kreeg hü er nog zooveel suiker bü. Toen besloot Legros, dat sterven; dan bleef hem een ouderdom bespaard. Natuurlük pünloos sterven. Sterk In z’n besluit. Legros nadenken over de manier waarop. Een geweerschot kon mislukken; vergif ook. ElndelUk, nadat hü eenige dagen over het geval had nagedacht, kreeg Legros een goed Idee. Hü sou Phliax in de lucht laten sprin gen 1 Een flinke dynamlet-patroon met een lont aan ’t eindedan was het in één oogenbllk gebeurd! Voor de Legros een Zondag uit. De was In orde en de lont ook. z’n baas een wandeling ging ten de poorten der stad. Het «ras een mooie sotnersche Zondag. De menschen wandelden naar en door het bosch. hadden en gingen op groenen de SJintopriesters in Tslyode-paleis alleen worden gehpuden oMf er ven van het kelzerlüke gezin is te wachten, ren reeds tot het verleden. In Japan wacht men n.l. met de feestviering niet tot het keizerskindje geboren is, doch men vangt daarmede reeds aan vóór de geboortes De eerste plechtigheden worden gehouden door de SJintopriesters. wanneer de keizerin In plechtgewaad kleeden en haar hoofd met den witten sluier bedekken, dit laatste als symbool der zuiverheid. Daarna worden temidden van groote feesten de beide verplegers van het verwachte kind ge- kosen Deze moeten afkomstig zün uit de pro vincie Kanto en de offlcieele hoftaal. het Yamato Kotabo, volkomen meester zün. Verder worden er voor den Jongen wereldbur ger grootsche godsdienstige plechtigheden ge houden. bü het altaar van den tempel van het stadje Ise. dat in de geschiedenis van Japan een klinkenden naam heeft, omdat daar het zwaard van Jemno Tenno. den eersten Mikado van het rijk, wordt bewaard. Deze laatste plechtigheden worden eerst ge houden. als het kind geboren is. Daarna volgen nog een reeks schitterende feesten, vooral dan. aks een prins geboren wordt. In het laatste geval zal de Mikado op den «esden dag na de geboorte een groot hofdlner geven, waaraan vijfduizend staatslieden zullen aanzitten. Vler- en-twlntlg uur zullen de gasten aan den feest- dlsch doorbrengen, want in minder tijd kan het uitgebeelde maal door de lakeien niet worden opgediend.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1935 | | pagina 13