Befaamd geworden opstel
ucïAaal
aan
Met twee kameraadjes op avon,turenreis
I
I
“I
11
01
i
ij
II
l'j, i.
den daq
Ik
Uk
I
HET VERDWENEN
ELFTAL-
II
N TROUWE KLANT
’n
HET CHRISTELIJK ROME
Engelen en
duivelen
■Ml
■llllll
'N ENGELSCH MEISJE
OVER HAAR LAND
VRIJDAG 9 AUGUSTUS 1935
ril
Een nieuwe gids
Chicago gezuiverd
De witte sluier
Israël confereert
Een gebroken nek
Moeder en kind in het
Lagerhuis
.z.
em
tn-
50
the
De schoolopziener vindt haar te
„beiliit" en het onderwijs
„ouderwetech impe
rialisme”
iii
ATI 17 A O ^YATIKT L* op dit blad gijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen E* 7CD levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door T7 7RD bJi een met OKA ’®rne> hand
■«"Yl si «Ti /A.JD V-Fl v i N JCj O ongevallen verzekerd voor een der volgende nltkeerlngen 1 kJVFa" verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen 4 f <JvF»“ dtpdelijken afloop X MWxJe" een voet of een oog
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
De hond
s
en de lont i
het
iat
Een der oudste kerken van Rome
<emoed
had.
ras
D. PIA
(Nadruk verboden)
te
en alles
Si
door Arthur Morrison
IV
M
■chen
Lv>
iva
IV
heel
terug
ee-
aan.
wan-
maakte hij een gebaar van stilte
zweeg.
En wonderlijk I Toen begon het paard van
den sjeik te dansen op de maat van de mu
ziek, die heel zacht speelde. Allkalla pakte
zijn dolken en 'n paar lansen en liet die op
z’n neus en handen balanceeren. Alle man
nen volgden toen dit voorbeeld.
eek
rao
50
75
wezen.
gelooven,
Het Engelache Lagerhuis is verleden week op
zomerreces gegaan, ’n afwachting van de ver
kiezingen. die wellicht reeds in den as. herfst
zullen worden uitgeschreven.
De naderende verkiezlngswolken hebben aan
den humor der afgevaardigden geen afbreuk
kunnen doen. Hiervan vertelde Mr. Isaak Foot
zoo pas de volgende anecdote:
BIJ gelegenheid van de behandeling van een
der laatste wetsontwerpen heerschte er plotse
ling een groote opgewondenheid, niet alleen In
de vergaderzaal, doch ook op de damestrlbune.
waar talrijke schoonen, onder wie vele vrouwen
van parlementsleden, onderling over het punt
in kwestie begonnen te redetwisten. Mevrouw
Asquith, die temidden vair dtt gekrakeel «at.
vond het ten laatste welletjes. Ze schreef een
briefje aan den voorzitter, om hem op deze
ongewone ordeverstoring opmerkzaam te ma
ken.
Per keerende bode kreeg zij het volgende ant
woord:
..Beste Margot! Met de duivels hier beneden
heb ik zooveel te stellen, dat ik mij met de
engelen daarboven niet bemoeien kan.**
de
vroegen
>Ue
ten
IH.
>er
-ijs
>0.
■P
en
r
oi
der
tot
en
er.
na.
"tllH>nl>llimil>m«IIHflllHU ss»»»«e«»»»asv»»sr
telknoopen van z’n broek gesprongen, die af-
er-
10,
int
32
'20
50,
.00
ns
ia
ën
i 3:
■den
VI.
4-20
5.50
20—
100.
15
8.50
70
br.
m.
‘X)
tg.
de lange wandeling.
Legros zag de lont
begreep hü. dat ook
liep. Hij drukte z’n
liep zoo hard
vond, dat z’n
Toen ging het in optocht naar een ver
sierde tent, waar een groot feestmaal was
aangerieht. Pietje en Wletje lagen naast een
vrouw, van wie juist de groote teen onder
haar kleed kwam. Zeg, Wletje, fluisterde
Piet, daar moet je eens in knijpen! Wletje
dacht, dat het een stukje hout was en kneep
er in.
zonder aaraelen
Het water spoelde om z’n
zon-
zlch
bracht hem even aan het verstand, dat hü zich
voorlooplg ’n verzekerde bewaring moest laten
nemen. En dat bracht hem weer geheel bü
kennis.
pijn loose terechtstelling koos
lading dynamiet
toen Phliax met
maken, ver bul-
zlen te vinden. Onder het bekend voorwendsel
was hij dus telkens verdwenen, om de laden
van de schrijftafel open te rukken Hij had zich
echter al deze moeite kunnen besparen, dasi
het hiervoor benoodlgde sleuteltje zich bevond
In het vestzakje van mr Cliftons pak, dat
achter een gordijn op een kapstokje hing.
Pa Russische delegatie te Genève bestaat
thans uit de volgende vertegenwoordigers: 1.
Litwinoff-Wallach (Lid van den Volkenbonds
raad); 2. Rosenberg (Tweede Secretaris); 3.
Steln (Inlichtingendienst); 4. Marcus (Lid van
den Raad van Toezicht); 5 Brenners; 6. Sva
nidze (Flnancleele commissie); 7. Hirschfeld
(Secretariaat); 8. Halfand (Persdienst). Rus
land Is dus vertegenwoordigd door 1 Georgiër
en 7 Joden.
beklaagd had over het verlies van zijn sleutels
Terwijl hier mr. Basil Clifton badende in zijn
bloed had gelegen, had hij, Harvey Crook,
rustig en werkeloos aan zijn tafel gezeten met
diens moordenaar!
Harvey Crook vloog Ineens de voordeur uit en
belde met alle geweld bij de andere villa's aan.
Wat daarop allemaal volgde, kon hij zich later
niet precies meer herinneren. Hü had een vaag
Idee van flauw valtende dames, vloekende
heeren. die aanvankelijk erg argwanend stonden
tegenover zijn onthullingen, doch zich spoedig
Heten overtuigen van zijn onschuld. Nog later
kwam het dienstmeisje thuis, aan den arm
van een van haar vrijers Toen ae hoorde wat
er gebeurd was, kreeg ze een zenuwaanval
Nog later kwam ook de politie opeetten Die
mmmmECHTE VREUGDE iiimmic
daarom ijvert hij
dood van kleine
Nietwaar, U bent m trouw lezer van onze ru
briek „Omroepers". O moogt er graag wens In
grasduinen. De zakenman weet van Uw speur-
lust te proflteeren. hij plaatst Zaken-Omroepera,
die onze rubriek Juist zoo veelzijdig doen zijn en
die Uwe regelmatige belangstelling inderdaad
■uotlveeren.
De mannen gilden en schreeuwden, gooiden
hun lansen In de lucht, om se behendig weer
op te vangen. De sjeik stuurde nu zijn paard
tusschen Plet en Wiet In en begon een heele
toespraak, waar ze niets van verstonden. Op
het einde legde hl) Pletje's en Wletje» han
den Ineen, over zijn paard heen. Toen
misschien wel tienen gekregen hadden, bleven
anoniem en obscuur; Maud Mason werd, met
haar 5, beroemd.
Kr stond een beginsel op het spel en een
gezond beginsel: dat elk kind tevredenheid met
een vrij vaderland ingeprent mag worden, en
dat het goed Is wanneer het meent dat er geen
beter land zijn kan.
Niemand zal een kind dat schrijft; „Ik heb
de beste moeder ter wereld." berispen, en zeg
gen: „Wees toch niet zoo familieziek. Er zijn
misschien veel betere moeders dan de jouwe."
Maar dit neemt niet weg dat het gebeurde
ook leerzaam is om andere redenen. Het weer
spiegelt immers het groote-menschenleven, de
werkelijk* maatschappij, waarin velen, die het
maar tot een 5 gebracht hebben, befaamder zijn
geworden dan houders van negens en tienen I
ben verwelkomd: vuur en licht. Hij was In de
bibliotheek!
Boeken!
Overal boeken!
Boeken! Van den zolder tot op den vloer,
langs alle muren, op alle tafels en stoelen:
boeken en nog eens boeken! Maar voor Harvey
Crook waren het niet de boeken, die de kamer
vulden maar bloedplassen.
Bloed!
Het eerste waar zijn oog op viel was bloed!
Een vuile, bijna gestolde plas bloed, donkerrood
van het stof, waarmee het was vermengd.
Bloed, dat traag naar beneden tokkelde, eerst
op de zitting van den stoel en van de zit
ting naar den grond. En In dien stoel, ver
schrikkelijk verminkt en als een nietig hoopte
vroeger leven, weggezakt tegen een hoek van de
groote tafel, die hem aldus verhinderde om op
den grond te glijden, zat een man, eeu vrién
delijke oude heer, met prachtig haar, mooi wtt
zijefcn haar. keurig gekamd, aan den hals
lichtelijk krullend. HU rag er nu verschrikkelijk
uit. Het hoofd lag in den nek en er lag een
groote wanhoop in het monsterachtig vertrok
ken gelaat.
Een kleine brandkast, die in <*“n muur was
gemetseld. stond open en de kleine stalen laden
waren alle over den vloer verspreid. Aan den
anderen kant van het vertrek stond een groote
schrijftafel, waarvan alle Iaden waren openge
trokken op twee na. TomfhU dit zag, herinnerd»
Crook zich opeens het typisch geluid van
krakend hout dat telkens tot hem was door
gedrongen en tevens, dat de grijze heer zich
Toch behoefde hü niet lang In arrest te
zitten. Nadat hll zich -bepaald had tot een
korte uiteenzetting van de reden van zün be
zoek en den brief had getoond, dien mr
Clifton hem had gezonden, kreeg hü na enkele
uren reeds vrijheid om naar zijn hotel terug
te keeren Toch kon hü zich niet ontveinzen
dat men hem nog steeds in verdenking hield.
BU het gerechtelUk onderzoek werd hl) echter
geheel vrU gesproken door de verklaringen van
het dienstmeisje. De moordenaar was niemand
Chicago kan thans den naam van „Stad des
Vredes” dragen. Wie zou dit voor een half Jaar
terug hebben durven gelooven? Men bedenke
hterbU. dat Amerika het land van de onbe
grensde mogelijkheden is en daaraan is het dan
ook te danken, dat deze zuiveringsactie ge
slaagd is.
De chef van de buitengewone politiemacht,
die den strijd tegen de gangsters heeft aange
bonden. deelt thans mede, er in geslaagd te
zUn, Chicago geheel van bandieten te zuiveren.
Alle benden met de respectievelijke aanvoerders
zitten achter slot en grendel. Dientengevolge is
het aantal moorden, groote en kleine inbraken
en autodiefstallen zeer snel gedaald Menschen-
roof is In de laatste maanden niet meer voor
gekomen.
Deze grootscheepeche vervolgingscampagne Is
met niet weinig offers gepaard gegaan. In het
hoofdbureau van politie staan op bronzen pla
ten de namen van dozUnen politiemannen, die
In deze groote worsteling als slachtoffer van
hun plicht zün gevallen.
Vreugde echter grijpt ont wezen,
Vreugde: ktnüerlyk en rein,
Doet one heele leven mooier,
One inwendig beter zijn.
Vreugde ie: zich zelven geven,
Offervaardig en spontaan
Vreugde is. met daad en liefde
Naar den evenmensch toe gaan.
Vreugde ligt niet in genieten.
Niet in feest en in festijn.
Kent gij deze ware vreugde:
Goed en hartelijk mensch te zijn?....
oëlle Maurice Denis, de oudste dochter
van den schilder Maurice Denis, de eer
ste vrouw die den doctorstitel In de
scholastieke wUsbegeerte behaalde aan het In-
stltut Cathollque te Parüs, nj. in 1922 en
Robert Boullet, een leerling van denzelfden
meester, door de kunst aan de Ecole des Char-
11 te» onttrokken even vóór den oorlog, hebben
gedurende zeven jaar te Rome samen een le
ven geleid van bedevaart en studie. De vruchten
van hun zoeken en hun samenwerking bieden
zU thans het publiek aan in een boek van büna
1000 bladzUden, onder den titel „Romëe’’.
Hun werk is een gids van een heel nieuw
soort door het ChristelUke Romeeen gids, door
dat steeds de topografische orde gevolgd is,
maar tevens een wetenschappelUk en letterkun
dig werk, terwUl ook de zorg om de historische
ontwikkeling van de Kerk In de Stad der Pau
sen te doen uitkomen, niet is verwaarloosd.
Een wetenschappelUk werk. Het steunt op een
ernstige bronnenstudie, op werken van specia
listen In de Romelnache studies. Zoo wordt voor
het eerst aan het Fransch-lezend publiek een
bondig overzicht gegeven van de laatste onder
zoekingen, verricht door het PauselUk Instituut
der ChristelUke oudheid. Voor’de levens van de
moderne groote heiligen, waarvan de plaatse-
lUke herinneringen nauwkeurig gevolgd «Un.
steunt het werk ook op de oorspronkelUke ge
gevens, die immer de helden der OoddelUke
Liefde zoo wonderlUk vergroot doen uitkomen.
Een letterkundig werk; zonder ooit op een
reisbeschrijving te lüken, zoekt het zün -na-
voraohlngen zoo aanschouwelUk mogelük te
maken door de manier van voorstellen en den
toon af te wisselen volgens het belang van het
onderwerp tot juister begrip van de Romein-
sche toestanden en het leven van de kerk. De
tndrukken door een veelvuldig bezoek aan de
plaatsen en monumenten zelf onmiddellük ver
wekt werken daartoe mee.
De moderne pelgrim, Romée, wordt eerst ge
leld naar de oude voorstad, waar hU bU het
bezoek van de graven der Apostelen en der
Martelaren. bü het bezichtigen van’de coerne-
teriale basilieken en van de katakomben, de
eerste eeuwen van de geschiedenis der Kerk kan
doen herleven. Ook de bedehuizen van de
eigenlijke stad wekken <g»-.«en treffend» wijze
het beeld op van de middeleeuwsche en van
de hedendaagsche kerk. Twee plattegronden ge
ven de verklaring van dit historisch en topo
grafisch deel, dat door de Inleiding wordt ge
rechtvaardigd.
De heer Georges Goyau voltooit in zUn Na
woord deze zuiver plaatselUke gegevens, door
een' beschrijving van de terugwerking van de
Stad Urbs op de wereld orbls In
DE FLESCH VAN DEN HOFMEESTER EN
NOG EEN ANDERE
e
I
anders dan James Pritchard, een jeugdvriend
van mr. Clifton. AanvankelUk was hun vriend
schap door niet» verstoord en genoten belden
van alle genoegens die den rUkdom aan jonge
lui met ultgesnroken zin voor wetenschap en
kunst kan bieden. Totdat er in het leven van
James Pritchard een ondeugd-boven kwam, die hü
ondanks de bezweringen en bedreigingen van mr.
Clifton niet wilde bedwingen. HU sekte zoowel
moreel als financieel geheel af en zocht ten slotte
zUn heil In achrlftvervalschlng. De rechtbank
had hem enkele jaien naar de gevangenis ver-
Mr Clifton had echter nooit wihen
dat die goede James tot dergefük
bedrog in staat geweest zou zün en hem zoodra
hU uit de gevangenis was ontslagen onmid-
delüjk In dienst genomen als bibliothecaris.
Het behoorlijke salaris was echter wederom niet
toereikend gebleken, toen de man aan zün ver-
derfelUke zucht tot wedtten opnieuw begon toe
te geven. Daarom had hu «Un vroeguren vriend
en huldigen weldoener en diens huishoudster
om het leven gebracht, teneinde zich van een
luttele duizend gulden meester te maken, die
hij In het bureau en de brandkast had aange
troffen. TerwUl hü hiermede bezig was had
hU Crook hooren aankomen. NatuurlUk was hü
als .secretaris op de hoogte van diens komst
En daar Crook jong en sterk was. gaf hü er
de voorkeur aan met hem In vriendschap te
blüven. Was de bezoeker even oud en zwak
geweest als de gastlieer, de moordenaar zou
zich wellicht niet ontzien hebben 'rijn misdaden
met een te vermeerderen Om aan hrt geld te
komen, moest hü de sleutels van de brandkast
Merrlcksville.
Daisy
Nadat hU en zün dochter, die In aller,
behalve haar vaders oogen even belangrijk was
als hü afscheid hadden genomen van
Harvey Crook, toen de verkooptng was afge-
loopen en mr. Merrick berekend had. dat deze
eene flesch Tokayer hem negenhonderd en vüi
en zeventig dollar had gvkosj, _terwül hü e't
flèswhen had verkocht tegen” twee en dr’e
dollar per stuk en toen hü een nachtje over
dit dolle avontuur had geslapen jismen vader
en dochter er een dagje voor om eens allee
mee te maken en te zien wat men in een
en
in. Phliax
deedmis.
een of ander
voor hun belden eti hij rende ach-
Keiserin Nagako heeft slch In het palet» van
den „Tuin der Fonteinen’’ teruggetrokken en zich
met den «ritten sluier laten omhangen, wat
beteekent, dat in het kelzerlüke gesin een biüde
gebeurtenis op handen is.
Het keizerpaar heeft, zooals bekend, drie
kinderen, alle drie meisjes. Daar In het RUk
van de Rüsende Zon vrouwen van de regeering
zün buitengesloten. Is er tot dusver geen troon
opvolger.
De Japanneeaen houden het voor zeker, dat
het vierde kind een zoon aal zün, waarom
reeds groote toebereidselen worden gemaakt
voor de feesten, die aan zün geboorte sullen
voorafgaan en daarop zullen volgen.
De godsdienstige plechtigheden welke door
te Tokio
lering
1OO-
blüven staan. Hü stond doodstil en In
enden kop flitste het: ,de baas Is gek!
etmaal kon genieten van Southampton-
Porthmouth. Daarna dineerden ae samen in «en
prlvésalon van het hotel, dat hun voor den
laatsten nacht onderdak zou verschaffen in
Southampton.
Om verschlUende redenen «tas het geenerg
opgewekte maaltüd. Vader en dochter waren
belden een beetje aan den mistroost gen kant.
Het was best mogelük. dat mr. Merrick nog zat
te piekeren over al die fle-schen Tkayer Hij
had Inderdaad geld als water, maar ging toch
niet gaarne door voor een verkwister en dit
maal rag het er bedentoelük naar un, dat bU
zich als een dolzinnige had aangesteld door
meer dan tweeduizend gulden uit te geven
aan een simpele flesch wün. Niet alleen, dat
dit bedrag hem persoonlijk exhorbitant hoog
voorkwam, maar bü vroeg zich bedenkeljjk af;
of het Inderdaad zoo’n hooge eer «ras om door
de geheele pers te rüen als de man. die enkeie
lapjes wegsmüt om zich een teug ouden wün te
kunnen veroorloven Dat zouden hem zelfs zün
rijkste vrienden in Amerika nog kwalük nemen.
Daarom had hü dien wün tenslotte maar liever
bü zich gehouden. Ten eerste was hij dan
nooit gekweld geworden door de wroeging dat
hü rich toch leelük miskocht had. Als men
eenmaal twee honderd pond voor twaalf
flesschen heeft betaald, worden die ficsschen
vanzelf een twintig pond per stuk waard al aou
Je ze weggooien. Maar hebben ze eenmaal
boek gestaan voor enkele shllltngen dan hebben
ze hun «marde, die Je zelf hebt tcegekend.
ineens verloren. Dat had natuurlük ook wel
Ineens verloren. (Wordt vervolgd)
het licht van het Mlssie-museum van Late-
ranen.
Met behulp van een zoo volledig mogelUke
biographie kan de lezer de oordeelen van de
schrijvers nagaan en zelf de studie van het
een of ander büzonder punt voortaetten. Naam
registers met gerechtvaardigde verwijzingen
maken hem het opeoeken gemakkelük van al
les «rat betreft pausen, heiligen, kunstenaars,
kerken.
Dit werk, dat uitgegeven werd door Desclée
de Brouwer te ParUs en dat als voorbereiding
kan dienen tot een bedevaart naar Rome, als
Crook hield het Hebt boven zün hoofd en
duwde de deur geheel open. Daar lag inderdaad
bund-t kleeren, maar er «ras meer. Een
'rouw. een keurig gekleede vrouw, groot v»n
■“tuur, doch met een gezicht dat aoo was
«“«etakeld, dat men er met moeite een men-
rohelüke trek in zou hebben herkend.
Wat en wie was dit? De huishoudster? De
rolfde huishoudster waarvoor zün gastheer zich
herhaaldelük zoo bezorgd had getoond? De
«»t keek van Crook’s beenen klagend naar haar
“‘«uwen meester op, en miauwde.
hu draalde zich om en Uep met groote
“••t de treden weer op. want het schoot hem
Plotseling als een ontzettende helderheid door
hoofd, dat er hier een verschrikkelük
orama was geschied en dat dit Ujk slechts een
Kering onderdeel ervan ultmaakte. Hü
de eene deur na de andere open en keek
Kens verschrikt en behoedzaam naar binnen,
ontmoette niets dan stilte en donkerte,
kwam hü aan de vierde en viel büna
J van wat hu anders met vreugde zou heb-
Lachen iz niet altijd vreugde.
I» niet zteed» het hoogste goed;
Lachen geeft niet immer vrede
In het diepst van ons gemoed.
Zooveel oppervlakkigheden
En zoovéél banaliteit
Brengen wellicht even humor
Doch daarna weer bitterheid.
WU hebben er In onze berichten al lets van
verteld: büna anderhalf uur van zün laatste
bijeenkomst vóór de zomervacantie heeft het
Lagerhuis besteed aan de bespreking van de
vraag of een schoolopziener terecht of ten on
rechte blUk van misnoegen gegeven had over
een paar zinnen, voorkomend In een opstel van
een 13-jarig kind.
Maud Mason, leerlinge eener kerkelijke school XT
in een der armste volkswüken van Manchester. JL N
had den 16 Mei In een opstel over „Mün ge
boorteland” o.a. het volgende geschreven:
.Engeland is slechts een klein land, doch
het Is beter dan eenig ander land. Het wordt
geregeerd door een goeden konlng en koningin.”
Den 22en Mei aelde een schoolopziener tot
Maud’s onderwijzeres dat deze passage hem
wat al te „beslist” voorkwam. Achteraf bezien
blijkt hU eigenlijk niet de bedoeling gehad te
hebben critiek uit te oefenen, doch zich veeleer
vermaakt te hebben met de beslistheid waar
mede een kind, dat nog nooit verder dan de
naaste omgeving van Manchester geweest was,
Engeland „beter dan eenig ander land” keur
de Maar de onderwüzeres nam zün woorden
anders op. Zü antwoordde dat zü er naar ge
streefd had den kinderen tn te prenten dat zü
geen beter vaderland dan Engeland konden
verlangen en dat zü zelf van de'waarheld hier
van overtuigd was. Hierop hield ook de school
opziener voet bü stuk, en hü zelde onder ande
ren dat op deze wijze „ouderwetsch imperialis
me’’ geleerd werd. Ook dit achUnt hü anders
bedoeld te hebben dan het opgevat werd door
de onderwijzeres, die vol verontwaardiging het
schoolhoofd In kennis stelde van de woorden
wisseling Het schoolhoofd wendde zich tot den
parochie-geestelüke, die tevens voorzitter was
van het schoolbestuur, waarbü hü de zaak aan
hangig maakte. Het bestuur stelde een onder
soek In en kwam na een maand tot de conclu
sie dat er geen redenen tot Ingrüpen waren.
Hiermede was de rector het niet eens en deze
drong er bü Sir Gerald Hurst, den conservatie
ven afgevaardigde van het district, op aan dat
deze de zaak In het Parlement ter sprake zou
brengen.
Aldus gebetfMef lïerst on Dinsdag 23 Juli, en
toen de minister van Onderwijs, mr. Oliver
Stanley, hem een antwoord gaf dat hem niet
bevredigde, ten tweeden male bü de motie tot
verdaging van het Huis voor het zomerrecès,
op 2 Augustus.
Zoo werd het opstel yan een 13-jarig kind
het feit van den dag. Het meisje werd, met de
moeder, en onder de auspiciën van de „Dahy
Express", van Manchester naar Londen ge
sleept; het werd gekiekt en aldus fotografisch
In de volksbladen vereeuwigd. Pogingen werden
zelfs aangewend om Maud te interviewen, maar
deae mislukten volkomen.
Met haar moeder woonde zü In het Lager
huis de debatten bü; zü hoorde haar eigen be
faamd geworden opstel daar voor het „oor
der natie" voorlezen door Sir Gerald Hurst;
zij hoorde de „cause célèbre”, door haar In het
leven geroepen, in den breede bespreken, door
nUnlsters en afgevaardigden en het zü tot
haar eer gezegd verveelde en gêneerde zich
ondertusschen klaarblükelük allerdeerlükst.
Het kind was per abuis beroemd geworden.
Het bezat niet den minsten aanleg om beroemd
te worden. Alle, pogingen van de „Daily Ex
press” om Maud op een rondrit door Londen
«enige opmerkingen te ontlokken, die het af
drukken waard waren, bleven vruchteloos
hetgeen niet wil zeggen dat haar onbenullige
°Proerklngen ook niet afgedrukt werden.
Het opstel waarop het Lagerhuis en de natie
vergast werden, had 5 punten gekregen (met JO
■Is hoogste); de onderwüzeres had het juist
voldoende gekeurd.
Andere kinderen die zessen, zevens, negens,
zich om.
had hü niet voorzien,
paar meter bil hem
Phliax moest
jammerlijke
moest hü
ging
gids bü een bezoek aan de Stad, als register
van Inlichtingen en herinneringen, zal tevens
een onmisbaar handboek worden van eiken
aandachtlgen bezoeker, van eiken vriend van
de heilige Stad, van allen die dorsten naar
dat water dat Petrus, als weleer Mozes, Immer
aan de Rots doet ontspringen.
grazige heuvels, door poelen en moerassen.
Meer dan eens bleven ze steken in ’t kreu
pelhout, tusschen de struiken en groote bos
sen brandnetels en distels. Legros liep wat
hü loopen kon. Phliax ook en kwam dlchter-
bü- Nu en dan blafte hü. frtsch en vroelük,
als In de dagen züner Jeugd. Wat was de
baas toch aan *t doen. Wat was dat voor een
spelletje? En waarom keek hU telkens zoo
ernstig om?
De lont gloeide. Legros kon niet meer. Zou
hü In een boom zien te klimmen? Maar dat
ging niet met een deml-salson aan en met
zoo’n lichaamsomvang als den zünen. Hü bleef
loopen. Het zweet
gutste hem m
stralen van voor-
hoofd en wangen;
z’n hoed had hü
verloren, z’n stok
weggegooid en er
waren twee bre-
Tot zoover hebben we Harvey Crook gevolgd
in zün naaporingen naar de verdwenen fles-
Tokayer en naar den steen dien een
van deze fleaschtn moest herbergen. We kee
ren nu even terug naar den verstrooier van
al deze flesschen mr Lyman W Merrick, uft
Pennsylvania en rijn dochter
Elgenlük had Alonzo Burt reeds 26 Jaar ge
leden moeten sterven. Toen was hü namelijk
de eenige. die bU een mijnramp levend werd
geborgen. En ook hèm vond men, met een
gebroken nek. De doktoren gaven hem nog
slechts enkele minuten om te leven, doch het
werden dagen. Tenslotte logenstrafte Burt alle
voorspellingen en leefde niet alleen ëën Jaar.
och 10 jaar en ten slotte zelfs 25 jaar, met
^ün gebroken nek.
HU vormde voor de doktoren ook later een
sensatie Men observeerde hem sorgvuldig. Maar
er «ras niets bijzonders aan hem te bemerken.
Wel was hü door het voortdurende doodsge
vaar. waarin hü verkeerde en waarvan hü «ich
terdege bewust was. een zëër braaf man gewor
den, die «Un leven verdeelde tusschen gebed en
arbeid. Zün einde «ras «raarlük te wüten aan
den gebroken hals en hü stierf in den ouderdom
van 81 jaren.
zakte De lont....
En toen, toen de nood het hoogst gestegen
was, zag Legros tusschen de boomen door
een blauw water, dat In het zonlicht flik,
kerde. Daarheen, daarheen! Het meer In, dan
was hü gered!
HU bereikte den oever en
rende hü door. Het water spoelde om
beenen. z’n kleeren plakten, z’n voeten
ken in de modder. Maar Legros hield
kranig.
Toen hü negen k tien meter gewaad
stond het water hem tot de lendenen. Hü
bleef staan en keek om. Phliax was aan den
kanl
z’n
Hü «ril iich verdrinken!
Toen ging hü vastberaden te water en
zwom op Legros toe. Hü zwom snel, maar
kalm en fraai en hield voortdurend z’n staart
beven water en.... de lont gloeide!
Maar Legros dacht: als hü bü me is, dan
duw ik hem onder en dan mag er gebeuren
wat wil! Ik kan niet meer.”
Hier zweeg de verteller even. Maar
spanning was te groot. De heeren
allen tegelük: „Nu en toen?”
..Nou.” ging de verteller voort, „toen Phliax
vlak bü Legros kwam, durfde deze z’n hond
toch niet aan te pakken. Hü dook dus zelf
maar onder en de hond deed 't hem na en
toenging de lont uit. En toen kwamen
ze allebei, proestend, maar vroolük. weer
boven.”
Sommigen der wandelaars hadden allerlei
etenswaren bü zich en gingen op hun
mak ergens tegen een groenen heuvel
Ugggn. Legros en' Phliax liepen al die
delaars voorbü. tot den laatsten man Na een
paar uur tippelen bereikten ze eindelijk een
verlaten boschpad. Dit sloeg Legros in. tot
se diep In t woud waren. In de hem om
ringende natuur heerschte een plechtig zwü-
gen. Legros ging op een omgevallen boom
stam zitten, nam z’n hoed af en haalde diep
adem. Er gaat toch niets boven de natuur,
dacht hü- De merurchen moesten meer In
de natuur komen, dan zou alles veel beter
gaan In de wereld.
phliax lag voor de voeten van Legros en
met trouw tn zün sprekende hondenoogen
keek hü op naar z’n meester.
Voorzichtig haalde Lagros de dynamlet-
jpatroon uit z’n zak. en met zekere hand
bond hü die aan den staart van Phliax Toen
bevestigde hü de lont aan den» patroon. Daar
na stond hü op. haalde een doosje lucifers
uit z’n zak. maakte een vlammetje en hield
het tegen de lont, die onmiddellijk begon
tq gloeien. Phliax lag stil; hü was moe van
branden en eensklaps
z’n eigen leven gevaar
hoed op z’n hoofd
hü kon het bosch
baas nog al raar
schien. dacht hü. dreigde er
gevaar
ter Legros aan
Deze keerde zich om. Sapristi, deze ver
wikkeling had hü niet voorzien. Z’n hond
was een paar meter bü hem van daan. en
hü zag. hoe lustig de lont gloeide De vonk
naderde.
Legros liep harder Hü was corpulent en
niet aan hardloopen gewoon, maar hü deed
z’n best Phliax volgde hem trouw Zoo ging
de hardlooperü voort over bergtoppennen
De jagers kwamen 's avonds met veel ru
moer en lawaai thuis. Ze brachten wat hazen
en vogels mee als bult en begonnen te kaarten,
te zwetsen en te drinken. De vermoeide
honden werden beneden In de gang vastge
bonden.
Een der heeren begon te vertellen over een
fameuze jacht, die hü eens meegemaakt had.
Eenmaal op dit chapiter, liep het gesprek
ook over dieren en toen vroeg er Iemand:
„Kun Je je Phliax nog herinneren, dien
fox-terrier van Legros?”
.Ja, dat was een prachtdler Is hü dood?"
„Nu wel. van zelf dood gegaan. Maar als
Legros het voor ’t zeggen had gehad, dan
had hü al vroeger het leven gelaten. Legros
la, moet je weten, lid van de Vereenlgtng tot
Bescherming van Dieren en
sterk voor den pünlooeen
huisdieren.”
„Daar heb je toch Inrichtingen voor.”
„Tegenwoordig «rel. maar toen nog niet.
Nu, Legros merkte, dat Phliax zoo zoetjes
aan oud begon te worden. Hü. een fox-ter-
rier. ging beleefd op zü. als er een rat aan
kwam en dat Is een onmiskenbaar teeken
van ouderdomszwakte, vooral bü honden.
Legros raakte daardoor erg uit z’n humeur,
want sinds z’n zuster, die meer dan twintig
jaar de huishouding bü hem gedaan nad.
met een tandarts getrouwd was. stond hü al
leen op de wereld. HU had niets meer dan
Phliax. en hü g«f hem yoghurt. Want, dacht
hü. wat goed is voor een mensch, dat zal
zeker wel goed zün voor een hond Maar
Phliax vertikte het yoghurt te eten, al kreeg
hü er nog zooveel suiker bü.
Toen besloot Legros, dat
sterven; dan bleef hem een
ouderdom bespaard. Natuurlük
pünloos sterven. Sterk In z’n besluit.
Legros nadenken over de manier waarop.
Een geweerschot kon mislukken; vergif ook.
ElndelUk, nadat hü eenige dagen over het
geval had nagedacht, kreeg Legros een goed
Idee. Hü sou Phliax in de lucht laten sprin
gen 1 Een flinke dynamlet-patroon met een
lont aan ’t eindedan was het in één
oogenbllk gebeurd!
Voor de
Legros een Zondag uit. De
was In orde en de lont ook.
z’n baas een wandeling ging
ten de poorten der stad.
Het «ras een mooie sotnersche Zondag. De
menschen wandelden naar en door het bosch.
hadden
en gingen op
groenen
de SJintopriesters in Tslyode-paleis
alleen worden gehpuden oMf er ven
van het kelzerlüke gezin is te wachten,
ren reeds tot het verleden.
In Japan wacht men n.l. met de feestviering
niet tot het keizerskindje geboren is, doch men
vangt daarmede reeds aan vóór de geboortes
De eerste plechtigheden worden gehouden door
de SJintopriesters. wanneer de keizerin In
plechtgewaad kleeden en haar hoofd met den
witten sluier bedekken, dit laatste als symbool
der zuiverheid.
Daarna worden temidden van groote feesten
de beide verplegers van het verwachte kind ge-
kosen Deze moeten afkomstig zün uit de pro
vincie Kanto en de offlcieele hoftaal. het
Yamato Kotabo, volkomen meester zün.
Verder worden er voor den Jongen wereldbur
ger grootsche godsdienstige plechtigheden ge
houden. bü het altaar van den tempel van het
stadje Ise. dat in de geschiedenis van Japan
een klinkenden naam heeft, omdat daar het
zwaard van Jemno Tenno. den eersten Mikado
van het rijk, wordt bewaard.
Deze laatste plechtigheden worden eerst ge
houden. als het kind geboren is. Daarna
volgen nog een reeks schitterende feesten, vooral
dan. aks een prins geboren wordt. In het laatste
geval zal de Mikado op den «esden dag na de
geboorte een groot hofdlner geven, waaraan
vijfduizend staatslieden zullen aanzitten. Vler-
en-twlntlg uur zullen de gasten aan den feest-
dlsch doorbrengen, want in minder tijd kan het
uitgebeelde maal door de lakeien niet worden
opgediend.