In het paradijs der fietsers
den dag
^CdwïAaal
aan
Met twee kameraadjes op avonturenreis
het verdwenen
DWARS DOOR HOLLAND
Promotie
ELFTAL
^4
I
BlIHI
llllllllllll
WOENSDAG 21 AUGUSTUS 1935
J
uu
Hooge woningcultuur
Techniek der revolutie
Het Maria-Congres
Te Bouvigne
De slang beet de koe
Beroemd schilderij
verkocht
Z.H. de Paus te Castel
Gandolfo
Ergerlijke toestand in
Sovjet-Rusland
De balseming van het
lijk van Lenin
4'.
I
Duit sc her over de betoovering van
hut Nederlandsche land schap
en de steden
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Communistische „jagers’*
I
I K
Tï
n
n
R
M6
De tuinen van het Pauselijk buitenverblijf Castel Gandolfo
-'■r
was
rechter-
een
15373.
op dit blad zijn ingevolge de verzekertngsvoorwaarden tegen
hem gerust, en
bil
schudde
Merrick
ontkennend
het
door Arthur Morrison
M ELDON.
i
wist
43
*4
Wordt vervolgd»
Te Cooch Behar In Bengalen werd een ge
zin na een maaltUd ziek en de geneesheeren
slaagden er niet In een diagnose vast te stel
len Kort daarna stierf de koe, welke de melk
en den room, die by den maaltijd waren ge
bruikt, had geleverd. Zij bleek enkele uren te
voren door een slang te zijn gebeten.
De familie is daarop behandeld kunnen wor
den en is genezen.
De deelnemers aan het Physlologlsch Con
gres zijn de eersten geweest, aan wlen het ge
heim van de wijze, waarop het lichaam van
Lenin is gebalsemd en bewaard, is onthuld. Zij
zijn van Leningrad naar Moskou gegaan en
hebben daar het Kremlin en het mausoleum
van Lenin in de Roode Straat, waar de Bol
sjewistische leider tien jaar geleden werd bij
gezet, Bezocht.
De professoren Vosobieff en Zbarskl hebben
daarna een lezing gehouden over de door hen
toegepaste methoden om het lichaam te be
waren Voordien hebben zü. ondanks alle ver
zoeken van wetenschappelijke belangstellenden
uit de geheele wereld, nimmer het geheim ont
huld.
>n>-
len
14
't Is vacantievreugde, vrijheid.'
Zoo te water, al» te land.
Grijpt de vreugde, grijpt de vrijheid.
Grijpt ze.... met gezond verstand.
H. P.
I
eren
uch-
lets
lan-
Uzen
uur-
isn-
s 13
rui-
ras-
orU-
der.
110
elan
3JS-
11»
313
«30
566
752
988
1053
1492
183*
2025
2199
2352
3433
2795
3021
3338
3399
3748
4013
4073
4294
4507
4738
4890
5039
5237
5520
5893
8121
8304
6507
8744
7043
7409
7882
7810
8118
8481
8809
9105
9390
9502
9733
9984
1*0.
Nep
ben
uoo
30,
»te
L
|k#
ng.
su.
r ge-
ljzen
plus
elUk.
ager.
üger,
□erd
a»5
15.
nen
jbb.
•nt.
1.90.
56
oer
>ort
33.
cent:
13—28
alve-
cent;
scha-
luch-
kzal-
120—
>00—
1.00—
oeien-
nken
De derde en slotdag der Mariale Dagen was de
dag van het Maria-Congres. waaraan door cir
ca duizend K. J. V.’ers van allen kant, tot zelfs
diep uit Zeeuwsch-Vlaanderen werd deelgeno
men.
gvnde middel i
restante. Indien ik het zoo noemen
ZAG. Kom weer hier tereg, om half neg«n
avonds.
7
17
1
0
1
5
8
5
9
13
>2
9
14
19
7
17
1
19
6
18
0
1
8
4
4
2
0
9
0
2
l
2
8
6
0
5
3
5
5
9
t
5 10150
10365
i 10640
I 10809
1 11014
1 11263
11382
1 11509
l 11700
I 11889
I 13094
1 12396
1 12680
1 13979
13366
13493
13808
14023
14136
14336
14628
14761
15023
15170
15478
15836
15969
16251
16498
16643
16768
16938
17127
17348
17473
17688
18074
18430
18560
18871
19230
19417
19684
19964
20144
20405
20608
20795
Sinds de H. Vader zich naar het Pauseljjk
Zomerverblijf te Castel Gandolfo heeft begeven,
is de stroom der dagelljksche audiënties geen
oogenbllk onderbroken. Indiërs, Dultschers,
Lithauers, Amerikanen en jonggehuwden uit al
le provinciën van Italië komen den Vader der
Christenheld bezoeken en ZUn zegen afsmeeken.
Voor de jonggehuwden heeft het Vaticaan een
contract gesloten met een Romelnsche autobus
onderneming, die hen gratis naar Castel Gan
dolfo voert. De berichten betreffende de audiën
ties, die In de „Osservatore" altUd met gespa
tieerde letters worden gezet, worden thans heel
beknopt gehouden en met een heel kleine letter
gedrukt. Dit was reeds gebruikelijk vóór 1869
toen Z. H. Pius IX voor de laatste maal de va-
canlie doorbracht te Castel Candolfo. Op uit
drukkelijk verlangen van Z. H. Plus XI is dit
oud journalistiek gebruik thans opnieuw in eere
hersteld. De bekende rubriek „La nostra in-
formazlone” van het PauselUk Orgaan wordt
thans weer evenals voor 70 Jaar gezet met d;
gewone kleine letter.
^<1111111111111111 VACANTIELEEDiiiiiuiiimui|
dit opzU. Er bleek een deur achter te zit
ten en voorzichtig probeerde de stuurman
of hl) deze kon openen. Weer stonden ze in
een gang en deze bleek weer naar een ta
pijt te loepen Opeens meenden zU geluld te
hooren. Het leek wel muziek. En deze kwam
achter het gordUn vandaan. Voorzichtig
schoof de stuurman dit wat op zü Ademloos
stonden ze te kijken.
schap scheen geheel te zijn verdwenen, maar
het was te laat. Drie revolvers waren op zijn
^e bent erbij. Henry DuvaL” klonk de stem
van Descolt. .Ditmaal zit Je in de klem. Ik
had Je zooeven, toen ik de .voordeur voor J3
opendeed, ook wel kunnen arresteeren, maar
ik was alleen en Je zou met Je trucjes wel eens
hebben kunnen ontsnappen. Bovendien had ik
geen getuigen, zie Je? Nu ben Je op heeterdaad
betrapt. Je spelletje is voorlooplg uitgespeeld.'*
De Inbreker knar
setandde. maar
zweeg. hetgeen in
dit geval het
meest aanbeve-
lenswaardlg was.
Stevig geboeid
werd hü naar het
hoofdbureau overgebracht, waar bleek, dat hjj
werkelijk de lang gezochte bandiet was.
Pierre deed een omstandig verhaal van zijn
wedervaren aan den commissaris en toen hjj
zweeg, klopte de chef hem vriéndelijk op den
schouder -
.JU hebt de belooning en de promotie dub
bel en dwars verdiend. Descolt. Maar één ding
zou Ik toch «rel graag willen «reten. Hoe kwam
Je er toe om te denken dat de man niet In dat
huls thulsbehoorde. HU Uet Je toch zijn kaartje
zien?”
Pierre glimlachte geheimzinnig.
„Dat is het Juist, commissaris.'- antwoordde
hu. ..De kerel Uet my een naamkaartje zien
met den naam Alfred Lacombe. En nu is toe
vallig die mynheer. Lacombe mijn eigen oom,
de advocaat. Ik zal toch aeker mün eigen oom
wel kennen?....”
A I 17 A O M M L1 °P dlt blad zVn ingevolge de verzekertngsvoorwaarden tegen J7 b*J levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 b*J een onKeval met E* O Efi bU verMes van een hand
«I I» IN 1N I—O ongevallen verzekerd voor een der volgende oltkeertngen 1 OkJa" verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen e VJvZa™ doodelijken afloop 1. fariJUt* een voet of een oog
Om half elf droeg de Hoogeerw. heer Mgr.
F. Frencken de plechtige Hoogmis op in de
openlucht, daarby geassisteerd door pater l’Or-
tye. en directeur van Campen.
Des middags om half drie heeft de Zeereerw.
,heej v^n Eyclj; yari Leuvgn.de serifvqprdracü-
ten bver Maria besloten met een -uiteenzetting
over de ware Godsvrucht tot Maria.
OedweMe deze voordracht, die'in de open
lucht plaats vond, begon het te regenen het
welk den spreker noodzaakte een gedeelte van
zijn voordracht in een der zalen van Bouvigne
te voleinden.
De regen bedierf een mooi gedeelte van het
programma, het Pontificaal Lof dat door Z. H.
Exc. Mgr. P. Hopmans, Bisschop van Breda, in
den mooien lusthof van Bouvigne zou worden
opgedragen en dat het alles overweldigende slot
tenslotte
einde.
„Al die veronderstellingen en vragen brengen
ons niet veel verder.” zei hjj. „De zaak nt
zoo. in een van die elf flesschen zit de groove
diamant. En aen van de meest geslepen boeven
verdwUnt met een van die flesschen op een
oogenbllk, dat hü de grootste haast heeft om
zich uit de voeten te maken. Dat is voldoenae.
zou ik zeggen. WIJ moeten eerst mr. Pooley
te pakken zien te krügen"
,J* dat ben ik volkomen -met u een*'
stemde Crook toe. „Al* wy tenminste den stern
niet In uw fleach vinden. Wat my het meest
elkander genomen, kwamen neer op het
volgende
Indien u een type als Pooley te pakken wilt
krijgen, moet u zich geheel verplaatsen in
zyn manier van doen en denken. U moet zich
niet afvragen, wat hy volgens u zou doen, maar
geheel trachten in te leven in zijn gedachten
gang. Onze eerste vraag is dus: Wat zal Pooley
gedaan hebben, toen hU tn Southampton aan
wal kwam? Nu werken dergelijke typen altijd
met een paar kameraden, 't Soort misdaden
waarvan hy leeft wordt altijd door een bende
gedaan. Dezen gedachtengang volgend, lijkt het
me dus logisch, dat hy onmlddeliyk in ver
binding tracht te komen met de bende. Hoe?
U zult natuurlijk aeggvn door On brief, en
indien dit waar is. ben Ik het spoor kwijt, en
weet Ik werkelyk niet, wat Ik doen moet. Maar
ik geloof niet, dat zU hun toevlucht nemen
tot een zoo doorzichtig verbindingsmiddel als
een brief. Om twee redenen niet. 1¥n eerste
blijven dergeiyks menschen noodgedwongen niet
lang op dezelfde plaats, u begrijpt wel waarom.
Aan den anderen kant, la Pooley een heelen
tijd In het buitenland geweest, en elke poging
om met zyn kornuiten door een brief in ver
binding te komen, zou het gevaar opleveren, dat
schrijven In verkeerde handen terecht
met al de moeilijkheden die daaruit
nog
y-v a Kom Prosb” (De Communistische Olds)
van Juli J.l. geeft een uitvoerig versla*
van de vergadering van het Sovjet-
Comlté. dat belast ia met het toezicht houden
op de Tehuizen voor Verwaarloosde Kinderen
in Rusland. Volgens dit verslag Uet Kameraad
Epstein zich als volgt uit: „Volgens mUn meëT
ning is het Volkscommissariaat van Opvoeding
en Onderwijs een verkeerden weg Ingeslagen,
toen 't besloot den zwervenden en verwaarloos
den kinderen onderdak te bezorgen In groots
gebouwen, welke de regeering handenvol geld
kosten. Het is 'n onbegonnen taak, om alle ver
waarloosde kinderen In staatsinrichtingen on
der te brengen. Verder moet ik tot mUn leed
wezen constateeren. dat een groot deel van de
kweekellngen deser Instituten, na hun ontslag
een nog even llederiyk leven leidt als tevoren;
ja dikwijls erger nogl
Ik meen dit te moeten wyten aan de begin
selloosheid en het gemis aan plichtsbetrach
ting der ambtenaren, die met de opvoeding syn
belast. Voorts heerschen er In die staatsinstel
lingen niet zelden toesMnden, die spotten met
alle zedelijkheid en hiervoor stel Ik het Volks,
commissariaat, waarvan Ik sooeven gewaagde,
aansprakeiykEr schuUt we! degelijk gevaar in
het onderbrengen van jongens en meisjes in
éénzelfde Inrichting. Ook schuilt er gevaar In
het aamenbrengen van kinderen, die nog nim
mer en kinderen, die reeds een behoorlijke op
voeding hebben genoten. Het slechte wordt
afgekeken en nagedaan; niet het goede.
Wtl tk efop WVsen, dgf dd Com
munistische Party der Sovjet-Rusalsche Regee
ring een dwaasheid begaat door voortdurend
sommen geld te besteden aan Ryksopvoedlngs-
gestlchten, die voor de PartU van geenerlei nut
zUn. De Jeugd, die. zooals toch de bedoeling
la moet opgroeien tot Communisten, groeit op
tot onbruikbare Individuen, die den Staat in
moeliykheden brengen.”
Wanneer men dat moet vernemen uit den
mond van een ..Kameraad”, hoe treurig zal de
toestand In de Sovjet-Russische Opvoedingsge
stichten er dan wel niet uitzien! En wat zal er
tenslotte terecht komen van die duizenden arms
kinderen, die geen enkelen moreelen ruggesteun
hebben? Wat zal er van deze Jeugd worden, de
Jeugd, die de hoop der toekomst wordt genoemd?
Zal Rusland nog dieper wegzinken In den mo
reelen afgrond, waarin het in de na-oorlogs-
Jaren is gezonken?
Terecht kan men het gezegde „Een land zon
der geloof Is een land zonder moraal en zonder
toekomst” op het Rusland van heden in toe
passing brengen. God ontferme Zich over zijn
Russische kinderen!
mant roof? Gelooft u niet, dat nU met hetzelfde
stoomschip heeft gereisd, allden oen een oogje
In hef zeil te houden, terwyi u in alle on
schuld, het risico droeg, om het spul over te
brengen? Voelt u niet erg veel voor deze wyze
van redeneeren?”
Crook wachtte zich wel. om te zeggen, dat
hU er al minder en minder voor voelde, om voor
het onnoozele slachtoffer van twee geslepen
boeven te moeten fungeeren. HU Uet den ander
dus rustig doorpraten.
„Als dat allemaal zoo Is," zei Merrick, „kan
het niet anders of de groene diamant bevond
zich In de flesch. die mr Pooley gekocht heeft,
en waarmede deze de wUk heeft genomen."
Crook dacht enkele momenten na, voordat
hU antwoordde, «n zei toen:
„Nee. Ik ben het niet met u sens. Zoo op
het eerste gezicht ziet het er alkmail even
mooi en helder uit, maar niet als le er even
langer bU st*l staat Want, hoe zou hU weten,
in welke flesch die diamant precies verbergen
zat? Hahn zelf heeft het wsarschUnlUk niet
gevreten. HU danste als een bezetene heon -n
«eer, om elke flesch op den kop te tikken, die
hll maar te pakken kon krijgen en heeft
tydens de nasporingen reeds aUer’e: kwellin
gen moeten doorstaan Dit laat zich ook ver
klaren. want hU meende niet anders, dan dat
hy de kist ongeschonden zou ontvangen, en
dus het juweel zonder moeite zou terugvin
den. waar hU het had achtergelaten. En zelfs.
Indien hij het wist, en Indfen Px>ley gewetep
had. In welk gedeelte vsn de kist de bewuste
flesch zou hebben gestaan, hoe *»u iijj dan
Eiken morgen, eiken avond
Staat het lijstje in de krant
Van de droeve ongelukken
In ons kleine vaderland.
Eiken morgen, eiken avond
Denkt eenieder als hij leest:
Wat moet ddt een harde droefheid
Voor de ouders zijn geweest....
Blijde kinderen spelen vroolijk
Op een weg of in een straat
’t Is vacantie: hoepels, knikkers;
Die is ruiter, die soldaat-
Plots een razend snelle auto.
Snorrend, haastig ah de wind,
En.... een troosteloozs moeder
Troost een kreunend, schreiend kind,
't 1» vacantie: dus naar ’t water,
Dus een zwempak aangedaan;
Ook al kan men nauwelijks zwemmen f
Of op eigen beenen staan,
't Is vacantie: dus kampeeren
Ergens op een groots hei:
Dus een vri; en roekeloos leven:
.jiiemand immers let op mij”....
Ver van huis, met een kampeertent,
Waar geen ouderwoord gebood.
Stierf vaak ongerepte onschuld
Jammerlijk een droeven dood.
HU keek in een nieuwe zaal, even prachtig
als waarin ze zich nu bevonden. In deze zaal
stonden prachtig gedekte tafels waarop de
heerlUkste etenswaren lagen uitgestald.
DadelUk probeerde de stuurman of hy een
deur kon vinden welke tot deze zaal toe
gang gaf en had die weldra gevonden.
Hij wenkte de kinderen en voorzichtig
gleden ze de eetzaal binnen, waar ens drie-
ontzagiyke boekdeel stelde
hy zette zich aan tafel.
„Ik zal eens een sprong In het dubter
wagen.” zei hy. „Ik word er byna toe gedwon
gen, want het Is alles duister om ons t-cen.
Ik hoop maar, dat Ik geluk heb. Kyk eens. hét
gaat hier om.”
HU wees naar een adverentie byna hee'e-
maal bovenaan in de kolom familieberichten
van de „Standard” van den vorlgen dag. en
Merrick, die hem met erg veel aandacht had
gevolgd, las de volgende geheimzinnige woor
den:
i
^iiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiii
De beroemde „Roeping van Petrus en An
dreas” van Duccio dl Buoninsegna Is te New
York verkocht voor 250 000 dollar Het schil
derij meet slechts 42 by 44 c.M. De koooer Is
de directeur van een aantal eenheldspryzer.-
•ülkel*, mr Samuel H. Kress.
Naar uit bevoegde bron wordt vernomen,
beeft mr. Kress het schilderij, dat onlang» te
ParUs werd tentoongesteld, van mr. Clarence
Mackay gekocht. Het b een van de vier
•tukken, welke door Lord Duveen uit de Ben-
«on-oollectle werden aangekocht; later kwam
bet in het bezit van mr. Mackay.
e belangstelling voor ons land in de
Dultache pers b dit jaar wel bultenge-
LJ woon groot. Er gaat geen dag voorby. of
er staat In t een of ander Dultsch dag- of week
blad *0 artikel over ons goede vaderland en byna
■onder uitzondering wordt op een buitengewoon
«mpathleke manier over Nederland gespro-
Jen We hebben er al eenlge malen melding
nn gemaakt. De Pransche, de Engelsche en
TBOr*l de Amerlkaansche pers mag over ons
nderland, zU het dan ook waardeerend, er af
en toe aardig op los fantaseeren, het moet er
kend worden dat de Dultache pers haar lezers
etn Nederland een juist beeld «ril geven. Voor
al het In t voorjaar te Amsterdam gegeven
Nederlandsche Muziekfeest en de Rembrandt-
TtatoonatelUng hebben een uitstekende pers,
maar ook over onze economische verhoudingen
vordt met inzicht geschreven.
Thans staat in de .Xreuz-Zettung” een ar
tikel van een heele pagina aver ons land. „Kreuz
und quer durch Holland” heet het. De schry-
rer, Dr- Reinhold Heinen. blUkt echter in hoofd
taak de province Limburg doorkruist te hebben.
De ondertitel luidt: „lm Paradies der Rad-
tahrer".
De achryver vertelt van de betoovering van
het Nederlandsche landschap en der steden,
van de zonnige breedheid der vruchtbare laag
vlakten, van de droomerige rust der stille
pachten en kanalen, van het mooie heuvel
landschap in het Zuld-Oosten des lands en van
de schilderachtige „Weltverlorenhelt” van de
oude stedekens. Maar hU b ook In de groote
tteden geweest en heeft daar het drukke za
kenleven waargenomen. En nu viel het hem
op, dat er een gelukkige evenwichtigheid by de
Nederlanders bestaat. ZU hebben een nuchtere
vroolUkheid. die b.v. tot uitdrukking komt in
hun voorkeur voor heldere kleuren, maar ook
in de uitbundigheid en uitgelatenheid op de
kermlaeen. Deze levenslust verrast den Duit-
schen «raarnemer. Zelfs in de kleinste dorpjes
trof hU op bet marktplein een muziektent aan.
n «ie de hoofdgodsdienstoefeningen
feestdagen bezoekt, verbaast zich
hooge kunstzinnige peil van het
Dit «Innetje biykt vooral op de
Kerk te slaan
dit
kwam.
voort kunnen vloeken. Wat blUft hem dan nog
over? Het «eer bekende en zich haast opdrin-
gvnde middel van de advertentie. De poste
restante. Indien Ik het zoo noemen mag, v*n
dit soort menschen.
precies geweten hebben, welke flesch van de
elf, "'dke door de bedbnefen luki.uk op tafel
werden geplaatst, correspondeerde met zUn In
^et oog gehouden magnum? Want hy heeft niet
mee» op e-n andere flesch ge' oden, niet
waar?’
Daisy
hoofd.
..Het is In leder geval de eenlge, die hij ge
kocht heeft.”
„Goed zoo. Indien het dus mogelUk voor hem
was. om vast te stellen, In welke flesch de
diamant zich bevond, is 't niet logisch om aan
te nemen, dat hU niet met 't geheim bekend
was. Anders zou hU ze alle elf gekocht heb
ben. Waarom heeft hu zich dan tot die eene
bepaald?”
Het werd een vicieuze cirkel, waaruit niemand
wist te ontkomen. Nadat ze In het «rilde weg
enkele veronderstellingen hadden gelanceerd, die
alle even duister bleven, maakte mr. Merrick
aan dit onvruchtbaar gesprek een
13
mogelUk,” ging Merrick verder, „dat
y JetS 8eboord heeft van Hahn's spelletje,
m hem een leelUke spaak in de wielen heeft
Wstoken. door Juist de flescn te koop?n met
•**en- Je zou haast zegg-n, van wel, hé?”
-AUes wijst er op, dat men met een te voren
z*“,®b'«n koop te doen heeft. Mear hebt u
r* MM gehoord van dien Poo'ey? Ik bedoel.
*0<h'dat ik hier kwam?”
Ja, tenminste zoo in het algemeen gc-
d» a n 06 detectlve Uet niet veel los. maar
hoofdcommissaris was nog al spraakzaam.
S te vertellen, dat die Pooley een
“tematlonale vermaardheid moet hebben, In
w tw*ndel-affalres, ab schrlftvervalschlng,
J~*“roovlngen. bedriegerij met valsche kaar
ten, - be‘ precies, met wat wU van
••nken. HU acht zich niet te hoog voor
kwartjeavlndery. indien de bult groot
n°e8 HU is verbazend eeriyk, dat geven
in allerlei dingen, waar toch geen be-
J^/^ke wtnst uit te halen Is. Combineer dit
J* «en» met wat wU hier weten WU*t «Hes er
°P. dat hu betrokken is bij dezen dia-
eens
doen.”
We zullen eerst eens kyken of hier geen
uitgang Is”, zei hü. “hy liep op een groot
tapyt toe dat hier ergens hing, en schoof
op de
over het
kerkgezang.
Katholieke
(hoewel de „Kreuz-Zeltung”,
«omI* men weet, ab orgaan der Protestantsche
orthodoxie geldt). Zoo was de schrijver met
Plnkiteren In de Klaas-Kerk te Venlo, en de
hoogmis was voor hem een kunstzinnige uiting
van den eersten rang. Zelfs het voortdurend
rondgaan met het kerkzakje gedurende de heele
godsdienstoefening deed aan het kunstzinnig
karakter g«en afbreuk.
Voor de fietsers b Holland een Ideaal. De
vegen zUn prachtig. En er zyn veel meer fiet
sen dan in Duitschland. De flets is het ware
volksverkeersmiddel geworden. Iedereen fietst,
telt» de pastoors en de monniken uit de tal-
ryke kloosters In Limburg. En de nonnen met
haar breede, flaoMërënde. Mt gêstëven tnut&eh.
Voor de fietsers b voortreffeiyk gezorgd, want
tU hebben, naast de groote autowegen, hun
eigen weg, die uit cementplaten of uit beton
bertast De fietsweg b van den hoofdweg door
lonunerryke boomen gescheiden, wat. volgens
den Khryver een uitstekende oplossing In het
belang van de veiligheid is.
Zeer uitgebreid vertelt hy dan van den ar
beiderswoningbouw. waar hü vol van lof over b.
Ben foto van arbeidershulzen in Heerlen wordt
al* voorbeeld gereproduceerd. Heerlen Is overi
gens 'n Amerlkaansche stad, want de bevolking
nam er in 'n kwart eeuw van 12.000 tot 50.000
toe. Holland heeft, volgens den schrüver, een
buitengewoon hooge woningcultuur. Alles 1s
goed Ingericht, ook In arbeiderswoningen. Men
heeft erv moderne meubelen, kleeden op den
grond. gemakkelUke stoelen, alleen nog wat te-
veel schilderijen en snuisterUen. De spreek-
woordeiyke zlndelükheld van Nederland trok op
hieuw de aandacht van dezen Dultschen be
zoeker.
De schrijver wüst er dan nog op, dat men
in de arbeiderstulnen veel bloemen, maar wei
nig groenten ziet, wat hü In verband brengt
met de goedkoope Nederlandsche groenten, die
immers op het oogenbllk moeiiyk kunnen wor
den geëxporteerd.
Hy zag verder in Limburg allermodernste
scholen, als het ware uit glas gebouwd. De
Nederlanders mogen den naam van conserva
tief hebben, maar zy rijn het, wat bouwen be
treft, allerminst. Al maakt men dan ook in
Nederland geen bouwwerken, die de omgeving
kunnen storen.
De conclusie Is, dat Nederland een mooi en
goed land Is, zoolang men werk heeft Is er geen
werk, meent de schrijver, dan wordt men te
veel aan zichzelf overgelaten. De positie van de
werkloozen noemt hü ongunstig, omdat er geen
werkloosheidsverzekering, zooals in Duitschland,
bestaat, zoodat een werklooze practlsch op de
armenzorg u aangewezen (de schrijver b hief
blükbaar niet door den Jubten man voorge
licht). Het maakte op hem een diepen Indruk,
dat hü hier en daar op de straat een boeltje
zag staan van menschen, die wegens huurschuld
uit hun woning waren geset. De meubels staan
dan weken lang In wind en weer, constateert
hü en de gemeente-ambtenaar, die zün gids
was, kon maar niet begrijpen, dat hü zich hier
over verbaasde. De stelling, dat de politie er
voor zorgen moet, dat leder een woning heeft,
ging er bü dezen Nederlander niet in.
Overigens heeft Dr. Reinhold Heinen zün
oogen goed den kost gegeven.
Rechterhelft J
v.h. bord: wttJ”
Uekerhe lUtJ
roode rend. S
m. rood door-
gestreepte S
zwerto F)
Aan de linker-
zijde d. straet I de rwemwr-
Is parkeeren I straathelh la
verboden. dus vri^
y-e lerre Descolt was van alle PariJsche
k-' politiebeambten wel de minst gevreesde.
-1* Niet omdat hü aoo dotn was, om alle
misdadigers door zün vingers te laten glippen,
of dat hü niet genoeg opmerkingsgave bexat
Neen.... dat was het niet, waarom hü al tien
Jaar op zün eerste bevordering srachtte. zelf
was hü ervan overtuigd dat de noodige durf en
bekwaamheid hem niet ontbraken.
Had rijn oom het niet tot advocaat en zün
zwager het niet tot accountant gebracht? Er
aat dus wel verstand in de familie, maar.
bet geluk was tot nu toe niet met hem ge-
Toch «ras Pierre Deaccit nooit ontmoedigd.
Telkens weer dacht hü aam de woorden van
zün vader: Eenmaal In het leven komt het ge
luk bü iedereen, maar dan moet men het we
ten te grijpen!
Pierre wachtte geduldig op dien eenen keer.
Toen hü op een avond de «racht van het po
litiebureau binnenkwam, stonden zün collega's
in groepjes voor een sooeven uitgevaardigde
dienstorder. Sinds enkele weken werd de stad
onveilig gemaakt door een berucht inbreker,
wiens naam op de order stond vermeld als
Henry Duval. Alles had de politie in het werk
gesteld om den bandiet te vangen, maar hü
scheen zoo handig te werk te gaan, dat het
tot nog toe niet gelukt was de hand op hem
te leggen.
Een flinke belooning en bovendien promotie
werden In uitricht gesteld aan diengene, wien
het gelukken mocht den bandiet te arresteeren.
De agenten keken Descolt lachend aan.
„Dat Is wat voor jou, Pierre. Jü hebt nacht
dienst, misschien krijg Je wel een tip.”
De anderen lachten. Ze wisten «rel dat hun
kameraad van misdadigers vangen geen kaas
had gegeten.
Descolt haalde de schouders op. Het «ras in
derdaad een prijs uit de loterij, als het geluk
hem ditmaal sou dienen. Maar hü sou zün
odgen terdege den kost geven, dat beloofde hü
richaelf.
In de verte dreunden de zware slagen van
een kerktoren, die het middemachtelük uur
verkondigden. Om den hoek van «en straat
kwam een heer, wiens onzekere gang kennelUk
de sporen droeg van een vroolüken avond. De
hooge hoed hing scheef over zyn eene oor en
de wandelstok sleepte nonchalant langs de on-
gelüke straatsteenen. Voor «en deftig heeren-
hute bleef hü stilstaan en keek om zich heen.
Geen levende ziel «ras In de straat te zien. HU
haalde een sleutelbos te voorschün en begon
daarmede het slot van de voordeur te bewer
ken.
Of zün onaekere hand hem. parten speelde,
of dat het slot on«rtlllg wasIn ieder geval
wa« het hem nog niet gelukt de deur van de
woning te openen, toen uit een andere zijstraat
Plerre Descolt kwam aanwandelen. Even bleef
de agent naar den maxL-küken, toen ging hü
langzaam naar hegriltóe.
„Lukt het niet, mynheer?” vroeg hü beleefd
glimlachend.
De ander keerde zich om en met overslaan
de tong sprak hü:
hik.... ik geloof.... dat ik den
hik.... sleutel heb meegeno-
ze passen ten minste geen
hikwoon hier, zie je,
hikkan Ik de deur niet
Ik kan
Biykens een opgave van het Ministerie v. Bul-
tenl. Zaken van Spanje zün dit Jaar 67.018 Jacht
akten meer uitgereikt dan In 1934. Deze buiten
gewone vermeerdering van het aantal jagers
heeft de aandacht getrokken van het Ministe
rie v. Oorlog, vooral daar deze liefhebbers van de
jachtsport vooral woonachtig blüken te zün In
Almeria, Asturië, Granada en andere streken, die
voorheen brandpunten waren der anarchistische
revolutie. ..Het blükt,” achrUft El Debate, „dat
de communisten ..binnen” de perken der wet,
zooals dat heet, zich voorbereiden op den be
slissenden eindstrijd met Gil Robles. Voor Bet
oog en voor de wet zün deze anarchisten on
schuldige Jagers die een patrijs en een konün-
tje willen verschalken; talrüke plaatseiyke au
toriteiten hebben evenwel biykens de geschie
denis der laatste Jaren, den communisten altyd
de hand boven het hoofd gehouden. Dank zü
hun welwillende medewerking kunnen de aan
staande rebellen thans voorzien van moderne
„jachtgeweren" het geheele land afloopen. Geen
Guardia Civil, die hun lets maken kan. De
Regeering heeft thans een nieuwe jachtwet in
voorbereiding, waarin het recht om vuurwapen*
te dragen opnieuw wordt geregeld; de candidaat-
jagers zullen niet alleen meer „Leges" moeten
betalen, maar ook zullen zü moeten bewyzen,
dat zü geen lid zün van een verboden vereenl-
ging; bovendien zullen de te gebruiken wapens
aan nader omschreven voorwaarden moeten
voldoen.
van deze mooie dagen had moeten worden.
Met blüde gelatenheid werd deze tegenslag
echter aanvaard en men toog naar de 8t. Lau-
rentluskerk van Glnneken. alwaar nu dit Lof
zou worden gecelebreerd. De bisschop heeft on
der dit Lof de Vrouwelyke Jeugdbeweging aan
Maria toegewUd. die op dezen dag plechtig tot
Konlnglnne werd uitgeroepen.
Daarna heeft hü enkele vaderlUke woorden
gericht tot de ruim duizend Congressisten en
.haar aangespoor^Lrie thristemka gebfUlkepyln, ÜC
huisgezinnen als daar zün Rozenkransgebed, het
bidden van den Engel des Heeren. het vieren
van den Zaterdag- als'Martndag, te hetAHler! eh*
te onderhouden.
Na deze toespraak heeft MeJ. R. de Kort,
hoofdgroepleidster. de toewüdlng van de Vrou-
welüke Jeugdbeweging aan Maria hernieuwd, die
uitgesproken Is bü de Grot van Lourdes In de
Vaticaansche tuinen.
Met den plechtlgen Zegen met het Allerhei
ligste werden daarop dit Pontificaal Lof en
daarmee ook de Mariale Dagen gesloten.
tal zich te goed deed aan de heeriyke spij
zen en lekkernijen die daar maar zoo voor
het grijpen lagen. Toen ze verzadigd waren
zei de stuurman: „Ziezoo, nu moeten we
beraadslagen wat we verder gaan
„Is dat nu alles," vroeg Merrick een beetje
weifelend. „Nou, zoo kunt 4Awel twintig adver
tentie* opscharrelen Dat riW Inderdaad spron
gen in het duister. Wat beteekent dat nu?"
..Het behoeft niet iets te beteekenen, maar
het kén iets zün. en dat is myn beroemde
sprong Het sou een adres kunnen zün. en hit
zou het adres van Pooley kunne* zün.”
Merrick schudde het hoofd. Zulke fantas
tische berekeningen konden den practlschen
Amerikaan niet bekoren.
..Ik geef het op,” sel hü
Ze begonnen te eten, en Crook profiteerde
van de oogenblikken. dat de kellner er niet
was, om hun in brokjes en beetje* een uitleg
te geven, wat hij in het laatste half uur ge
daan en gedacht had. Al die brokjes «n beetje»
Interesseert is het antwoord op de vraag: Waar
moeten wü dien mr. Pooley zoeken?"
Terwül zü aldus bezig waren, kwam de kellner
de tafel dekken Ze zwegen dus. Crook zat in
gedachten verzonken, en staarde In het vuur
Plotseling stond hü op en zei:
„Kellner. Jullie hebben hier Londenacho
kranten, dat weet Ik. Kun Je mü alle kranten
van de laatste drie dagen laten rien. Ik ver
moed. dat die hier wel bewaard zullen wor
den."
..Zeker mynheer, maar niet erg lang,” ant
woordde de man. „Ik kan niet zeggen, wat «e
er altUd mee doen, maar ik zal een* even voor
u Informeeren."
„Best.” antwoordde Crook. „Waar je ae
haalt kan my tenslotte niets scheten. Probeer
zooveel mogelUk alle Londensche bladen van de
laatste drie dagen op te snorren. Als Je dat
binnen een half uur gelukt is, krUg JU van mü
vüf shilling."
Bü het vernemen van deze woorden schoot de
kellner weg. en de voorbereidingen van den
maaltyd kwamen ernstig In gedrang onder
zün üver om deze buitengewone fooi binnen te
halen. Maar de kranten kwamen er. En terwül
de voorbereidingen voor het diner langzaam wer
den beëindigd begon Crook uiterst nauwkeu
rig de advertentie-pagina's door te zien en deze
zorgvuldig met elkander te vergelüken. Soms
nam hü een blad, dat hü al weggelegd had
weer op. en keek het dan nog eens door. Eln-
delük haalde hü er een uit den stapel, gooide
de rest In een hoek, en vroeg om een adres
boek van Londen. Een vluchtig ondersoek in dit
„Nee....
verkeerden
menHik
van alle Ik
agent? En nou.
open krijgenIk kanhikik kan
niet eens.... hik.... in myn eigen huls....”
Descolt kon een glimlach niet onderdrukken.
rla.-r’Ate- ge» verveleraV«evwl. mynheer?' gaf
hy toe. .Kan ik u misschien van dienst zün
■nsa^rru..'..
h?t antwoord.
Hü Het Plerre een naamkaartje zien.
„Ik ben Alfred Lacombe hik zie Je,
agent?”
De ander bekeek nieuwsgierig het kaartje en
wierp toen een snellen blik op het koperen
naamplaatje aan de deur. Het klopte als een
bus.
De unlversaaLsleutel had weldra den toegang
tot het huls vrü gemaakt.
„Dank je ’.vel, agent.... hik.... hik.... wel
te rusten....”
Hü verdween in het huls en deed de deur
achter zich dicht.
Op den hoek van de straat stond een tele
fooncel en daarin verdween Plerre Descolt en
kele seconden.
Een kwartier later maakte de universéal-
sleutel opnieuw den toegang tot de woning van
Alfred Lacombe vrü. maar ditmaal gingen er
drie agenten met opgeheven revolver naar bin
nen.
Het was een vreemd gezicht, den dronken
heer des huizes op zün knieën voor de brand
kast te zien liggen, terwül hü bezig was het
slot te forceeren.
Toen het licht van een zaklantaarn op zün
handen viel, sprong hü overeind. Zün dronken-
