Uit Schaepman’s geboorteland
den dag
uan
H
Met twee kameraadjes op avonturenreis
A
De luchtluis
i
HET VERDWENEN
ELFTAL
I
OERWOUD BIJ PARIJS
iiiniuiiii
I
HISTORIE VAN TWENTE
-
F
ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1935
I
BAL
oi
taan
Werkloozen in Zweden
IMA
r
ND
de
vn
-t
ens
be
ten
sen
5b-
bij verlies van een hand
een voet of een oof
dat het mün Plan f £en aUtO-ritje
was hoogstens
Aï D A °p «Utblad rijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen TJ* *7 Et A bW levenstenge geheel» ongeschiktheid tot werken door 17 b|l een met F
I Tl r>l_/|l 1 W Hl o ongevallen verzekerd voor een der volgende nltkeerlngen 1 verlies vair»belde armen, belde beenen of belde oogen i O\Je“ doodeUJken afloop 1 MWVFe*
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
ruk
De Eeschhof te Tubbergen, Schaepman’s geboortehui»
bradfit
HU beschikt
wassen lexer. De knaap,
het
1
s
Het
Wickes hem snel in de rede,
DB FLESSCHEN VAN MR. SMITH
door Arthur Morrison
I
43
Er waren er
(Wordt vervolgd).
een papier, met een schets van een diamant
k
AA.
De stuurman scheen niet veel zin te heb
ben om weg te gaan. Juffrouw Paulette en
hU konden het best samen vinden en op een
goeden dag kwam daar de me<jedeellng dat
zü zich verloofd hadden. Plet en Wietje wa
ren er zeer mee In hun schik, want ze moch
ten juffrouw Paulette graag Jijden.
nd),
rdam).
Het Huis te Hengelo naar een gravure uit
de 17e eeuw
gewonden uit. .Ren van deze postpakketten
is plat, het andere vierkant. Een doos waar-
len
lts,
U
er
tb-
ricb
van
te
doch zü
en
dat
ten
ten
ten
ers
Ive
lat
rel
ot)l
•■lig
de af-
ptem-
It, als
ezand,
gelod-
Hoo-
>uwar-
-Fries-
VAV—
oei tas.
:hman
ran 3*
(Ewlt-
K.P.C,
.S.V.—
-Ajax,
D.VA
arta
irxea—
vogels,
celslor
DHC—
V***
-DW8,
-vue,
Iveren
kt, die
over-
R.KK
is ook
partij,
rorgen
er op, dien men groen had gekleurd. Daaronder
stond opnieuw in uitgeknipte krantenletters te
leasn;
Un
>en
ten
ms
PEC,
jantla,
Sept.:
Tu-
lead—
DOW,
ZAO
male).
Paulette wilde liever bü haar vader bUjven
en ook de stuurman had wel ooren om hier
te blUven. Hoe moest het echter met de kin
deren. De stuurman had nu de verplichting
om hen weer bü hun ouders terug te bren-
- jen, nu de kapitein niet meer leefde,
V
Na verloop van eelMge weken besloten de
stuuaman en de kinderen weer te vertrek -
ken. MUnheer Delmonte bood hun gul zijn
vliegtuig aan. Wanneer zü op de plaats van
bestemming waren aangekomen, moesten ze
maar op eenige knopjes in het toestel druk
ken. en dan zou het door middel van een
radiosender van den heer Delmonte weer
naar huis terugvliegen. Pietje ging op zUn
hoofd staan van plezier.
Het manuscript bevat 69 500 woorden,
boek zou betrekking hebben op de officieele
politiek der Brltsche regeering in Arabië tUdena
den oorlog en bü het sluiten van den vrede.
Zooals men weet, was kolonel Lawrence van
meenlng, dat Engeland bü de vredesonderhan
delingen de aan de Arabieren gedane beloften
heeft gebroken.
diens methode van historieschrljving. zoo plas
tisch. ook in het exacte, heeft zeker grooten
Invloed op Ptet Oomes gehad.
over een grondige kennis van de materie, welke
hU behandelt, maar dit merkt alleen de vol-
dle dit voortreffelijk
boekje in handen krijgt en ik wensch het
allen Twentschen knapen van harte toe zal
nauwelijks in de gaten krijgen, dat hU het werk
van een geleerde voor zich heeft. Het is zoo*n
gezellig boekje, zoo begeesterend en zoo schil
derachtig: dat het de concurrentie met den In
dianenroman doorstaat. Wij vernemen helaas,
dat de serie „Het Leven der Historie” tüdelük
wordt ingeperkt en niet de breede ontwikke
ling krUgt, waarvan de verdienstelijke redac
teur J. H. Werkman droomde. Het is jammer,
zulke boekjes als „Twente van d'oalde noar de
nl'jje tied” is nu juist was het moderne ka
tholieke onderwUs noodlg heeft.
e ren-
aliaan
ig van
rUgen.
en ge-
Met
nslotte
op uw gemak gevoelt. Maar ik sta op de ver
klaring.”
„In
Crook.
vltser-
i van
i 2484
BRENG HEM NAAR HET STATION
MARBLE ARCH VAN AVOND OM NEGEN
UUR INDIEN JE WIL BLIJVEN LEVEN
id nog
rün. 1#
uur 54
41 sec.
e.
c.; X
i7 sec.;
üand),
ritser-
maar zelden zooveel vooraanstaande passa
giers, terwUl rij nu nagenoeg geheel bezet was
geweest met de rüke toeristen van de Durbar
te Delhi. Nu maakte Me. Nab. na eerst ge
profiteerd te hebben van de gunstige conditie
van het schip, nogmaals gebruik van zijn
ongeluk. Werkelijk, alles scheen bü Mc. Nab van
een leien dakje te gaan. Er was maar één
ding, wat hU zich, «elf eeuwig bleef verwüten:
ZUn gebrek aan doorzicht en durf In zün
speculatie met den Tokayer wijn, c
Het vfèl niet meer te ontkennen, dat hij
hiermede een groote kans gemist had. HU had
niet verder durven gaan dan een enkele flesch
en had daarbü nog gemeend zUn geld weg te
zullen gooien. Toch had hü deae flesch. die
hem slechts negen shlllingen had gekost on-
mlddellUk kunnen verkoopen voor vüf pond. En
Mc. Nab werd haast opgevreten van wroeging.
Ten eerste, omdat hu niet meer flesschen had
gekocht, toen hU ze nog had kunnen hebben.
Ten tweede, omdat hü mr. Merrick niet meer
dan vüf pond had laten betalen voor de eene,
die hu aan hem had verkocht. Wat de oorzaak
kon zUn van den buitengewoon hoogen prijs der
flesschen kon Mc. Nab op geen stukken na be
seffen HU probeerde het ook niet, want hU
was een man. wien alle fantasie ontbrak Zeker,
hU sou er nooit van gedroon^d hebben, dat e*n
van deze flesschen had moeten dienen om een
kostbaar juweel te verbergen.
ZU sprong in mUn wagen, en vóór ik het ver
hinderen kon. was zü er in een geweldig tempo
mee weggereden en bracht hem op een publiek
parkeerterrein aan het eind van de straat tot
stilstand. Daarop klapte zü de coupé-deur met
een harden smak dicht, liep weer terug en ver
dween in haar winkel, zonder me verder nog een
blik waardig te keuren.
Ik wendde mjj tot een heer, die een tafeltje
verder zat. en zei:
„Is me dat eventjes eenIk kan hier het
woord bezwaarlijk herhalen, en nog minder de
quallficaties. die ik erop volgen liet. Doch mijn
buurman liet m(| rustig uitrazen, en
toen kalm te berde:
„Ik krUg den indruk, dat u bU de karaktert-
seering van deze dame llchtelUk overdrUft.
Nochtans schuilt er in uwe ontboezeming een
grond van waarheid. Wellicht ben ik de eenige
en in ieder geval de meest competente persoor-
lUkheid, om dit te kunnen beoordeelen. Deze
dame is namelUk mün vrouw.”
Nu oordeelde ik. dat het tUd werd mün bie
zen te pakken. Ik betaalde de sherry, het Vic
toria-water en het klompje Ijs (f 1.10) en maak
te* dat ik wegkwam.
Ik liep de winkelstraat uit, en bereikte spoe
dig het parkeerterrein. Daar stond een politie
agent bU mün wagen geposteerd. Ik nam niet
de minste notitie van hem, en wilde de coupé-
deur openen. Doch hü hield mün arm tegen, en
sommeerde mij op barschen toon:
„Uw naam?”
Ik noemde hem mUh naam, en vroeg*.
..Wat heb ik op mün kerfstok, agent?”
„U moet niet naar den bekenden weg vra
gen. mijnheer. U weet evengoed als ik, dat bet
gevaarlük is. levensgevaarlUk voor uzelf en voor
anderen, en daarom strafbaar, om als een dol
leman door het drukste gedeelte van Den Haag
te rUden.”
„Ik ben geen dolleman, agent, en ik rUd dus
ook niet als een dolleman I”
„Zoo. Rijdt u niet als een dolleman? Indien ik
niet Juist bUtUds terzijde gesprongen was, had
u mg tegen de vlakte gereden! Nog geen tien
minuten geleden. Dat neemt niet weg, dat ik
desondanks nog in de gelegenheid was uw num
mer te noteeren. En ik heb het geluk uw wagen
en uzelf hier nog aan te treffen.”
„Maar dat ben ik niet geweest, agent! Een
dame uit een bUouterie-wlnkel zat asm
stuur.”
..Naam en adres van die dame!”
„Den naam van die dame weet ik niet. Ik ken
haar zelfs in het geheel niet, maar....”
„Och. mUnheer. Houd toch op met dien non
sens I Praatjes over een wildvreemde dame ach
ter het stuur van uw.1”
„Die dame uit dien bUouterie-winkel hid iets
tegen me
„U verveelt me. mUnheer. Is dit uw wagen, of
is dit uw wagen niet?”
.Jawel, agent, maar...."
„Verkoopt u dan die smoesjes straks maar
aan den rechter!”
1926 toen de hoogconjunctuur haar
punt had bereikt is het aantal der
zweedsche arbeiders met minstens 130.000 ver
meerderd. In weerwil van de rationaliseering der
industrieën zUn ongeveer 200.000 meer men-
schen te werk gesteld dan in 1926. Door verbe
tering van den afzet onzer producten in *t bin
nenland hopen wü binnen eenige maanden voor
den laatsten werklooze arbeid te hebben gevon
den.
een
ter
op
een
niet
gebeurde,
maar die ter wille van de jongens de geschie
denis eens onderzocht heeft. Hunebedbouwers,
ridders, bisschoppen van Utrecht, heeren van
Twickel, maar ook de witte wüfkens der folk
lore en de venUnige helmannekens, die onder
den grond wonen, .maar ook de romantische
geschiedenis der wilde jacht van den Saksen -
god Wodan op zUn witten schimmel Sleipnlr,
trekken aan onze luistergrage aandacht voor
bij en als u niet weet wat de Huneborg is, en
zelfs in Twente schUnen dit nog maar weini-
te weten, moet u het boekje van Plet Oomes
zeker raadplegen, want hU brengt het u bU op
zoo'n manier, dat gü het niet meer vergeet. De
tachtigjarige oorlog en de hervorming in Twen
te bieden gelegenheid tot speurtochten langs
de muren der adellüke huizen; daarna worden
de steden van Twente bezocht, hun groei en
ontwikkeling geschilderd, hun economische op
komst geschetst.
Maar op zUn best is deze verteller, zoodra de
geschiedenis een held krijgt, want in het uit
beelden van personen en vooral van groote
mannen uit het katholieke verleden, ligt de
kracht van Piet Oomes. Hierom vooral is zUn
leesboek zoo aanbevelenswaardlg. Het brengt
den scboller in contact met de Roomsche tra
ditie, het doet hem kennis maken met den
moed en den heldenaard van geloofsgenooten,
het versterkt in hem den vaderlander en den
geloovige.
„Rovenlus in Oldenzaal” heet een pakkend
kapittel uit de zeventiende eeuw, dat de levens
geschiedenis van den Apostolischen Vicaris uit
den verdrukkingstUd verhaalt. Rovenlus was
geboortig uit Deventer en werd, na voldane
studies te Leuven, benoemd tot seminarie-pre-
sldent te Keulen. In 1606 roept Sasbout Vos-
maer hem naar Oldenzaal. waar hU deken
wordt van het kapittel. Rovenlus heeft hier
geen gemakkelijke taak. De tucht is verslapt,
de toestanden zUn allertreurigst.
„Vanaf het oogenblik, dat hü deken werd,
waa het lederen morgen om vier uur dag voor
nlangs heeft Henrl Mlgnet op het vlleg-
1 veld van <e Southern Aeroclub te Shore-
A'-'z ham, aan de kust van Sussex, zUn eer
ste demonstratie in Engeland gegeven. De vo
rige week kwam hü te Londen aan met «Un
zonderlinge machine ,Le Pou du Ciel”. HU was
Dinsdagavond te Calais opgestegen en 55 minu
ten later te Lympne gedaald. De beambten van
het vliegveld geloofden hun oogen niet. Die
machine was zoo klein als een „baby”-auto en
veel lichter. Het was een flink stuk speelgoed.
En de man die het vervaardigd had en er het
Kanaal mee was overgevlogen, was de zonder
lingste vlieger dien men ooit aanschouwd had.
HU droeg een donker colbertje en een geste
ven boord. Erkend moet evenwel worden, dat
hU het hoofd niet gedekt had met een dop
hoed doch met een baskische muts zijn
eenige concessie aan de sportiviteit.
Henri Mlgnet is in Frankrük uitgelachen;
hU wordt zelfs thans door de lucht
deskundigen van «Un land nog niet voor „vol”
aangezien. En in Engeland wist men niet wat
men van hem denken moest. Zeker: hU was
in die zonderlinge kleine machine, die 125 kilo
weegt, het Kanaal overgestoken. Maar zou hU
aan alle proeven kunnen voldoen? Zou bU zUn
I beweringen waar kunnen maken?
Wat beweerde hü? Dat hU ten slotte er in
geslaagd was een machine te bouwen voor den
„kleinen man”. PrUs: TO; benzine-verbruik
1 gallon op 50 mijlen; rels-snelheidongeveer 80
mUlen per uur. r
Een machine, even gemakkelUk te hanteeren
als een motorrijwiel, en met een motor van 8
P.K. Een machine bovendien die, als zU met
afgezetten motor daalt, valt als een parachute.
Deze ,,Pou du Ciel” heeft Mlgnet, na veel
proefnemingen, geconstrueerd omdat hU zoo
gaarne wilde vliegen, maar gewone vliegmachi
nes te ingewikkeld en te gevaarlUk en bo
vendien te duur vond. Dese man, die iets
volbracht heeft dat velen als een technisch
wonder (een wonder van eenvoud!) beschouwen,
heeft geen piloten-certificaat. En hij verdient
het ook niet, want hij voldoet niet aan de of
ficieele Fransche eischen.
Zaterdag heeft hU, alvorens te Shoreham op
te stUgen, door middel van luidsprekers een
menigte, die op 12.000 personen geschat werd,
uitvoerig voorgelicht omtrent zUn machine.
Daarna heeft hU een aantal vluchten uitge
voerd waarbU hU met de grootste gemakkelUk-
held alle mogelUke manoeuvres verrichtte; ten
slotte steeg hU op tot een hoogte van 1000 voet,
denls voldoende In zUn hoofd om dien «elfden
avond nog een volledig rapport op te maken
Scotland Yard zette nu alle «elfen bU om mr.
Jatterjl op het spoor te komen.
standvastig
loof...”
Het is een mooie bladzUde uit de katholieke
geschiedenis, maar ze is ook mooi geschreven,
in al haar eenvoud. Let eens op, hoe teeken
achtig Piet Oomes in korte zinnetjes, die elk
een handeling weergeven, het'beeld van den
bisschop voltooit. Dit boeit den schoolknaap en
geeft hem een heel wat levendiger indruk dan
de doode feitenopsomming van de geschie
denis.
De allerbeste bladzUden echter komen pas
tegen het einde, wanneer Piet Oomes, een leer
ling van Jules PersUn. de Twentsche jeugd van
den grooten Schaepman schildert. PersUn Is Im
mers de levensbeschrUver van Schaepman en
orde, u zult ze hebben,” antwoordde
„Maar in ieder geval In een andere
kamer. Eerst zou Ik u echter willen verzoeken,
alles te doen wat u kunt, om door een tele
gram. of een boodsejiapper dien mr. Jatterjl,
<fen verdwenen huurder te pakken te krUgen.
Wat het vreemde Is,” ging hU verder, zich nu
wendend tot Merrick, „d^t het dezelfde is, dien
wU gisterenavond 1 hebben ontmoet, namelUk den
assistent van Mehta Singh, u «let dat hU het
pakje aan u heeft afgezorufen in zUn eigen
handschrift. Dat kwam er ook niet op aan.
Maar hier liep hU kans, dat men zUn schnft
herkennen zou, en daarom nam hU zUn toe-
18
vlucht tot de uitgeknipte letters. We zullen u
alle verklaringen geven, die u maar wenscht
mr. Wlckes. maar «eg ons eerst eens, heeft de
hospita u nog een of ander van waarde mede
gedeeld?"
„Niet veel, Pritchard Is hier geweest onder
den naam Neville, vanaf den eersten dag in
Londen, geloof ik. HU leefde erg op zich self,
en ontving nooit bezoek De laatste twee dagen
had hU zich geheel alleen In zUn kamer opge
sloten.”
„Dat kwam door die twee pakketten,” ant-
woordda-Crnok, ,«n ik geloof dat wU wel kunnen
zeggen, waarom. Daar sal heel wat tUd mee
weg gaan."
Er gingen Inderdaad twintig minuten mee
heen, maar toen had de detective de voornaam
ste punten van heel deze Ingewikkelde geschie-
Tn Normandië. maar twee uren sporen van
ParUs, dichter nog bU Rouaan. ligt een para-
dUselUk stukje natuur, In heerlUke rust. Het
is een van de weinige plekken in het dichtbe
volkte Westen van ons werelddeel, waar no^ In
alle majesteit de „tempel van ongekorven hout"
verrijst. Het woud van Lyons schUnt wel voor
de eeuwigheid bestemd te zUn. Sinds eeuwen
wassen daar de geweldige beuken en eiken om
hoog als de pUlers van een dombouw. en het
groene dak beschermt den wandelaar tegen de
heete zomerzon. Heldere, aan forellen rUke ri
viertjes. de Andelle. de Lieure, de ^evrlère en
de Foulllebroc, vlieten er doorheen van het
Zuiden naar het Noorden. Men denkt In een
sprookjesland te zUn en overal ziet men de
prachtigste Corots en Courbets. In de groene
dalen, overal dicht door de bosschen omsloten,
liggen de oude marktplaatsjes en dorpen, met
fraaie Noorsche houten huizen, begroeid met
klimrozen, en daarin gaat het leven nog even
vredig en patriarchaal als in den tUd der verre
voorvaderen. Lyons-la-Forêt, waaraan het woord
zUn naam ontleent, is een heerlUk stil plaatsje.
Er loopt niet eens een spoorbaan heen, men
moet van Llsors of Charleval uit per rUtuig of
auto verder, of te voet gaan, wat tegenwoordig
veel te weinig wordt gedaan. In wUden omtrek,
niet minder dan 10.000 Hectaren, vindt men de
prachtige loofbosschen. Een gedeelte er van,
het z.g. Cateller. lUkt op een oerwoud. Sinds
1904 heeft men bier geen enkelen boom meer
geveld, de natuur kan groeien en bloeien, zoo
als zU wil. Maar ook aan andere deelen mag
de bUl niet raken, men zorgt er door een goede
natuurbescherming voor dat dit kostelUke bezit
niet wordt verwoest en verkaveld.
Al veertienhonderd jaar geleden jaagden hier
de Frankische konlngen op wilde zwUnen. En
het groote wild Is er nog. Gelukkig dat het
oude, moede Europa door zulke longen nog
adem kan halen. Wie in deze heete zomer
dagen op een broeiwarm en stoffig kantoor er
aan denkt, voelt het water door de tanden
gaan.
■W v-aderlandsche geschiedenis is een prettig
V vak, maar het is nog veel pleizierlger als
je de geschiedenis van je eigen landstreek
leert kennen, zegt Plet Oomes in het lustig
keuvelend „praatje vooraf", waarmee hu zUn
uitmuntend schoolleesboek „Twente van d’oalde
noar de nl’jje tied" Inleldt. HU heeft dan ook
gedaan wat hU kon om dit deeltje uit de reeks
„Het Leven der Historie” een uitgave van
het 8t. Gregoriushuls te Utrecht. In depot bU
de R.K. Boekcentrale te Amsterdam zoo
pletzlerig mogelUk te maken. Om te beginnen
zijn daar de plaatjes. Het is niet makkeluk,
een schoolboek te laten lllustreeren. Men moet
er begrip van hebben, wat de leerlingen gaarne
zien en moet ook de kunst verstaan, hen te
lééren zien. Plet Oomes, die reeds jarenlang *t
JeugdtUdschrift „Mei” verzorgt, bezit dit begrip
en verstaat die kunst. Zoodra men zUn boekje In
de hand krijgt, begint men de plaatjes te bekU-
ken en men wordt niet moe van de betrekke-
Ujke veelheid, omdat er een zoo levendige af
wisseling en een zoo keurige keuze is. En wan
neer men dan begint te lezen, hoort men al
dadelUk de stem van een Jeugdvriend, die den
goeden toon te pakken heeft en die geschiede
nis doceert, zooals men een sprookje zou ver
tellen: boeiend, eenvoudig en met rake, korte
zinnetjes.
„Wat wist Ik zelf als jongen af van t Twent-
sche verleden? Niet veel! Op school leerden we
dat niet. En als Je in Hengelo geboren bent,
Toch
Geen
de plaats waar wU
„Dat is de tweede panmaning," zei Crook.
„Al heel wat duldelUker zooals je ziet. Heb ik
u niet verteld, dat u waarschUnlUk iets der-
gelUks zbu ontvangen, indfen u geen aandacht
had geschonken aam het eerste pakje. Ik kan
me best voorstellen, dat Pritchard het vertoasend
benauwd heeft gehad, toen hU het eerste
doosje heeft ontvangen, ofschoon hU de vol
ledige beteekenis niet heeft gevat. Zoodoende
wist hU ook niet, wat hU doen moest, /oen
kwam het tweede. Ook daaraan schonk hU
geen aandacht. Wasu-schijnlUk heeft hU zich
bezig gehouden met het uitvinden van een ge
schikte taethode om te ontsnappen. HU vond
het "t veiligste om binnen te blUven. U ziet,
de afgesproken tUd is juist een uur vóór dien
van u. Ze probeerden tegelUkertUd met u. voor
het geval u den steen in uw bezit mocht neb
ben en de belde schoten op Pritchard hun doel
zouden missen. Dat was hun resultaat
En Crook weeg naar het lUk in het bed. ZU
gingen de kamer uit, en Wlckes kwam hen
achterna.
„U moet nog niet vertrekken, heeren." zei
hU. „Ik moet een verklaring van u hebben
voordat u vertrekt. In een andere kamer
natuurlUk Indfen u slcb hier niet al te best
kwartiertje
plaatse te
blUven; doch «U
liet mij niet aan het wdbrd en beet mU woe
dend toe:
,JMn sal ik het s£lf wel doen!”
zette «Un motor af, en daalde.... UMerdaad
alsof* zUn machine een valscherm was.
De demonstratie te Shoreham is voortreffe
lijk geslaagd en zal onder auspiciën van de
„Daily Express” herhaald worden in tal van
andere' badplaatsen.
In luchtvaartkringen neemt de belangstelling
voor Mlgnet en diens machine toe. Men fraagt
zich af of deze Franschman, wiens naam tot
voor kort slechts weinigen hier kenden, niet de
pionier zal blUken te zUn van een geheet nieuw
tijdperk in de ontwikkeling van het luchtver
keer.
ZUn machine Is goedkooper van aanschaf
fing en goedkooper In het gebruik dan een
kleine auto. VUf en twintig jaren geleden was
autorijden een vak. dat bUna uitsluitend door
vakmannen beoefend werd. Weinigen voorzagen
toen dat de kleine auto en de tweedehands-
wagen het automobilisme zouden brengen bin
nen het bereik van den „kleinen man.” en dat
de wagens bU tien- en bU honderdduizenden
over Engelands wegen zouden snellen.
Zal dank zU Mlgnet’s vernuft het luchtver
keer zich op dezelfde wüze gaan ontwikkelen?
ijlen de leden der Jongere generatie hun el-
'.'nggmdkoope vliegmachine gaan besturen. Zul-
leirttf voor wU tien Jsren verder zUn, in dichte
massa’s vliegen over velden en bosschen, heu
vels en steden?
Zal Mlgnet ons een verkeersvraagstuk op den
hals geschoven hebben, in vergelUklng waar
mede onzeoogenblikkelUke verkeersproblemen
kinderspel zijn?
schUnlÜk. Mag Ik eens probeeren, of ik raden
kan wat u In die doos gevonden heeft. Een
stukje groen glas, een roode bloem, misschien
een kurk misschien niet.”
„Nee.” viel
„geen kurk."
„Goed, geen kurk dan, maar een stukje
koper, e>en buisje rood koper, wat kruidnagels
en wat hennepzaden.”
Wlckes was merkbaar verbaasd over deze uit
lating.
„Inderdaad,” zei hU. „Maar het schUnt. dat
u meer van dit geval afwist, dan Ik vermoedde,
mr. Crook. We zullen werkelUk verlangend «Un
om meer te vernemen.”
„O, ja? Dat mag u ook gerust weten,” an-
woordde Crook. ..maar iaat mU dan eerst die
dingen zelf eens zien. U hebt toch als 't u
blieft niets verloren, hè? Ha, hier hebben we
de saadjes! Laat ons eens tellen. U had er
achttien."
Ze begonnen samen te tellen,
slechts zeventien.
„Dat was dus een oproep voor «ten zeven
tiende." riep Crook uit. „En kUk ook maar
naar het poststempel, net pakje is afgegeven
op den morgen van den zeventiende een dag
voordat u het hebt ontvangen, mr. Merrie*
Laat ons nu het andere pakje eens bekUken
Dat was van den achttiende, evenals het uwe,
niet waar?"
Het tweede pakje was kleiner, het bevatte
et kwam, doordat ik 's middags om twee
uur door een mUner familieleden werd
opgebeld, die mU de vraag stelde, of ik
er wel aan gedacht had. dat dien dag oom Plet
en tante Door In Voorschoten hun veertigjarig
huwelUksfeest vierden.
Er ontspon zich een telefonisch dispuut.
waarbU ik onder méér naar voren bracht, dat
ik. hoewel «elf vrUgezel zUnde. toch wel eens
bU overlevering van een zilveren en een gouden
en ook wel eens van een diamanten bruiloft
gehoord had. maar dat ik een echtvereenlging,
die veertig jaar stand gehouden had, onder een
van deze categorieën niet vermocht thuis te
brengen, dat ik desondanks deze veertigjarige
hechte huwelUkstrouw van oom Plet en tante
Door zeer prUzenswaardig en zeer verheffend-
alsmede voor oom Piet en tante Door’zelf zeer
prettig vond, maar dat ik van oordeel was, dat
hü, het telefoneerend familielid, mü zoo te zeg
gen eerst ter elfder ure- van dit heuglük feit in
kennis stelde, zoodat ik tot mUn spüt In stede
van een persoonlijken gelukwensch, mün toe
vlucht tot een gelukstelegvamg^^fe diende te
nemen.
..Hoor «ens hier!" klonk het kan de andere
zijde van de telefoon ..dat gaat niet. Ze komen
allemaal en Je kunt er niet van buiten. Met Je
karretje ben je er zóó.”
Daarop wilde ik in het midden brengen, dat
het mijn gewoonte niet wasmaar de tele
fonische verbinding werd verbroken en hier
mede was de discussie beëindigd.
Ik had op de lippen gehad hem te zeggen dat
ik principieel op werkdagen geen pleziertocht
jes maak. Ik heb er geen tUd voor en ik heb er
ook geen lust In. Ik ga van het standpunt uit.
dat de werkdagen er zün om te werken en d*
Zondagen voor de rust, voor den godsdienst en
voor ontspanning. Ik wUk daar niet van af.
Sommige mUner vrienden zün de meenlng toe
gedaan dat dit het standpunt is van den man,
die Al te burgerlUk In zijn opvattingen is en die
gevaar loopt voor 'n plebejer aangezien te wor
den. Ik neem het risico van dit gevaar op mij
Indien ik de allures van een patriciër niet ver
mag aan te nemen, dan vindt dit waarschUn
lUk zUn oorzaak In de omstandigheid, dat Ik
geen patriciër van geboorte ben. Ik heb daar
vrede mee. Maar Indien andere plebejers er
voorkeur aan geven patriciërs-allures aan te
nemen, en op werkdagen zich Zondags-genoe-
gens te verschaffen, dan moeten zü dit zelf
weten. Dit is hun zaak. Ik maak alleen en uit
sluitend des Zondags autotochtjes en mUn wa
gen blüft van Zondagsavonds twaalf uur tot den
volgenden Zondagmiddag twee uur rustig op sta!
staan.
Het feit, dat Ik ondanks mün rotsvaste ge
dragsregelen verleden week Woensdag hiervan
afgeweken ben, Is dus uitsluitend aan dit uit
zonderingsgeval toe te achrUven. En_ ik kan
hier tegelUkertUd wel aan Cbevoegen, dat dit
de eerste en tevens ook de laatste maal ge
weest la
Ik liet dus mün zaken In den steek, haalde
mün wagen van stal en reed In volle vaart naar
Voorschoten. Mün telefoneerend familielid had
gelük gehad, ik was er zóó. Onderweg had ik
zelfs nog gelegenheid bloemen voor de bruid
en een andere attentie voor den bruidegom In
te laden. Toen Ik het feesthuis betrad, bleek
Ik nog geenszins de laatste te zün. De ceremo
niën. die nu plaats grepen, waren zeer eenvou
dig en liepen zeer vlot van stapel. Ik zoende
tante Door en Ik werd door tante Door terug
gezoend. Het een zoowel als het andere was
voor mü een zeer aangename sensatie. Een
zoen beteekent vt»r een vrügeael ongeveer het
zelfde als een borrel voor een heilsoldaat. Je
staat er een beetje onwennig tegenover, maar
toen het eenmaal achter den rug was, vond ik
dat het toch nog wel erg meeviel. Daarop had
ik nog eenige handen te drukken, en hiermede
was de plechtigheid afg^oopen. VUf minuten
later stond ik met mün wagen voor een res
taurant op een pleintje in Voorschoten. Een on
controleerbare bevlieging deed mu opnieuw gas
geven, en een kwartier later stopte ik voor een
Dunean Mc. Nab. de zuinige hofmeester van
de Rajapur, was een man. zooals wü gezien
hebben die geen enkele gelegenheid voorbü bet
gaan om een stuiver fe verdienen of uit te
sparen. De schriele berekening die hem op «Un
post hield aan boord van het schip te Southamp
ton. toen hü gerust verlof had kunnen nemen,
doch dit nallet om de eenvoudige reden dat dit
verlof hem op een treinkaartje en de kosten
van eigen logies «ou komen te staan, terwül
bü nu door op zün post te blUven belde u,t-
spaarde die zelfde schriele zorg deed netn
het uitstel In de herstellingen van de Raja
pur eerder toejuichen dan betreuren. Dit be-
teekende Immers enkele dagen meer vrüen kost
en logies en extra toelage De dagen gingen
kalm voorbü en «r kwamen geen nadere orders
van het hoofdkantoor, om hem op nonactlef te
stelten en hu bleet dus rustig zitten waar hü
zat.
Alles bü elkander genomen, was het een
buitengewoon gunstige reis voor Mc. Nab ge
weest. De fooien waren overvloediger en rijker
geweest dan ooit, want de RaJapur vervoerde
We. hebben alles nauwkeurig afgezocht,, maar
niets büzonders gevonden, uitgezonderd twee
vreemde pakjes, die blükbaar met de post zün
gekomen. Het vreemde Is. dat de adressen rijn
eangebracht door middel van letters, die men
uit kranten heeft geknipt. KUk maar.”
Wlckes had gelük. De afzenders hadden
de moeite getroost om uit de koppën
allerlei krantenartikelen de hóófdletters te
knippen, en deze zoodanig op het papier te
Plakken, dat de gewenschte woorden tot stand
kwamen.
„WaarschUnlUk gedaan om de herkenning
van het handschrift te voorkomen. Is er den
laatsten tUd geen kostganger verdwenen uit
dit huls?" vroeg Crook.
Wlckes keek eenigszlns achterdochtig tot
Crook op.
„U bent ook niet onbekend met dit soort
<Bngsn," «ei hü „Er U Inderdaad een kost
ganger afwezig, een Engelsch-Indiër. Jatterjl
genaamd."
»Kük een« hlerl” riep Crook plotseling op-
Z. Exc. Staatsraad Möller, de Minister van
Sociale Zaken heeft op een persconferentie
verklaard, dat het aantal werkloozen in Zweden
•p 31 Juli j.l. was gedaald tot 43.000 waarvan
ruim 40.000 arbeid hebben gevonden bü de
RÜ ks tewerkstelling.
Sedert
hoogste
café-terras in een drukke winkelstraat van Den
Haag.
Den naam van die straat weet ik niet. Wer-
kelük niet. Wat zou ik er mee voor kunnen heb
ben. u leugens op de mouw te spelden en u
den naam te noemen van een straat, waarvan
Ik den naam niet weet?
Ik stepte uit, ging aan een tafeltje op het ter
ras zitten en bestelde 1 sherry, 1 fléschje Vic
toria-water en 1 klompje Ijs In het glas.
Toen werd plotseling de deur van een büoute-
rie-magazün naast het restaurant met een ruk
geopcrafl, en er stoof een dame op me af:
„U mrig hier niet parkeeren!"
.Rent u van de politie?” vroeg Ik argeloos.
„Neen. Maar uw wagen staat voor mün
deur!”
ZU had in zooverre gelük. dat mijn wagen ge-
deeltelük voor de deur van den büouterie-wln-
kel geparkeerd
stond. Ik wilde te
berde brengen.
Rovenlus. Nooit was hü langer te bed, dan
strikt noodlg was. Vóór alle andere kanunniken
lag bü op t vroegste uur reeds In de Plechel-
mus voor het tabernakel geknield. Als het eer
ste schemerige licht door de hooge ramen in
de oude kerk viel, zong hü reeds m«jt luide
stem Gods lof. Ja, het gebeurde wel, dat hü
's zomers bUna den geheelen nacht In "t pries
terkoor bleef om hart aan hart met God te
spreken. In Oldenzaal voelden priesters en lee-
ken, dat een vurige apostel onder hen was ko
men wonen. Wanneer op Zondagen en hooge
feestdagen zün stem'met groote kracht door de
Plechelmus klonk, dan werd daar In de hoof
den en harten der aandachtige luisteraars
weer oprechte godsdienstzin gewekt. Onder de
vasten-meditetles stond hü als een boete-
profeet In het midden. Smeekend en verma
nend klonk dan zün herderlük woord. En Ol
denzaal bekeerde zich.”
is zulk een korte karakterschets niet geschikt
om de figuur van den Apostolischen Vicaris
werkelUk te doen leven In de gemoederen van
Jeugdige lezers?
.41 Juli 1626, de dag vóór de overgave van
Oldenzaal aan de Btaatsche troepen is mis
schien wel de zwaarste in het leven van Ro
venlus. Voor het laatst draagt hü aan het
hoofdaltaar de H. Mis op. Dan laat hü de
kruisen van de muren afnemen en hü ontbloot
het altaar. Het Is een treurig oogenblik. En
diepe droefheid grijpt allen aan. die voor het
laatst rond hun herder in de Plechelmus zün
samengestroomd. Nog even kleedt Rovenlus
zich in vol bisschoppelük ornaat. Hü zet den
müter op het hoofd en neemt den herdersstaf
ter hand. Zoo gaat hü langzaam en statig te
midden van «Un treurende kudde de kerk
rond. BU leder altaar blüft hü een oogenblik
staan In stille aandoening, maar met warmte
en heilige aandrift smeekt hü zün kinderen
te blUven in het katholiek ge
voel je niet veel oudheid om je heen,
heeft ook Hengelo zün geschiedenis,
tweehonderd meter van
woonden, had het Huis te Hengelo gestaan,
een echt kasteel met grachten en een huis
kapel nog uit den katholieken tüd stammende.
Mün moeder wist te vertellen, dat het al bUna
honderd Jaar was afgebroken. De fraaie stee-
nen poort is bewaard gebleven en staat nu aan
den ingang van t erve „*t Stroot" in Lonneker.
Maar toen wü. kinderen, door den „lAgen
dlek” gingen, eerst de beek over, dan langs de
Hengeler wei onder de elkeboomen, wisten we,
dat rechts achter het breede water ‘n over-
blUfsel van de gracht het kasteel moest heb
ben gestaan.”
Iemand, die zoo tot Twentsche jongens
spreekt, mag vertrouwen, dat ze luisteren. HU
is geen stüve frik met de wetenschap in «Un
hoogen boord en de. moraal in zün geheven
wijsvinger Hü is zelf ook jongen geweest. Dit
stemt al dadelük tot vertrouwelükheld. Wan
neer hü dan ook de historie en zelfs een deel
der prae-historie van zün geboortegrond
haalt, blükt Piet Oomes op dezelfde wü«e
verwonderd ontdekker, die tevoren ook
allemaal wist, wat er in Twente
Dit bracht nieuwe moellükheden. want
Naar uit New York aan de bladen geméld
wordt, heeft de uitgeverij Doubleday Doran
Co aldaar medegedeeld, dat zü in het najaa^
het laatste manuscript van den overleden ko
lonel Lawrence „The Mint” in een oplaag van
slechts 10 exemplaren tegen een prüs van
500 000 dollar per stuk zal uitgeven.
Door de publicatie zou het copyright be
schermd, en door den prijs de verkoop van het
boek onmogelük gemaakt worden.
