T
BLUE BAND
Met twee kameraadjes op avonturenreis
A
uan den daq
>ct
De Dubbelgangster I
VEREEMGD ENGELAND
1
GEEN SPRAKE VAN!
8
MAANDAG 7 OCTOBER 1935
is de beste keukenmeester!
'Lord Mayor
iiiiiiiiiiiiiiiiffliiin^
ft*
Bs
'ientt
I
Een soldaat schrijft niet
HET RESIDENTIE-ORKEST
Op een veiling
gekocht
k
’«••en
A
4
4
"“An,
zei hij la-
1MB
I
zijn
eaiM-A.
n
schouders
Piet keek op. Uit het luik kwamen een
met korte pasjes marcheerde de
be-
dat hu nu uitstekend gemist kon
gevraagd heb?'
onlangs
Ik
Je
zei
HOOFDSTUK XI
IS
4
naar haar lief gezichtje
loving,
J*”
en
door Charles Garvke
t 1015
g. 1410
1. 1110
h 22.40
manning met den professor en Plet heen
en weer over het kleine dek van den on
derzeeboot. want zoo heette het vreemde
vaartuig. Jullie zult het allen wel begrepen
hebben. De professor was aan zulk werk niet
gewend en zweette erg. zoodat Plet medelij
den met hem kreeg. Eindelijk, weer een kort
bevel en de morgenoefening was afgeloopen.
over wat
vroeg hij.
-Heb i
kleiden?”
«omen
kloppen.
Terence
Ze
schilderij van Groen werd er naast gezet en
voltooide het achttal orlgineele Interieurs van
van Gogh.’
Ongeveer op ditzelfde oogenbllk zaten op een
zolderkamertje ergens In een der uithoeken der
stad twee personen. Het waren de kunstschll-
een
het
Mllo,
Ulo
BJ6-
19.1»-
213»-
3230-
ünlster
ssollnl.
ndsche
ren tot
sinisch
m fol*
ke zoo
les
mbond
re nog
ighou-
van
er ten
onder
reden
ed ge
naar
idsche
van
le de
'ereen.
iraver-
rband
zicb
5S en
X. Er
omge-
lonln-
liUpa-
ep 1%
rt. tot
nderd
ringen
n wsaii
’fb
Ine»
Toen wekte de commandant den professor
en verdween met hem door het luik naar
de machinekamer. Daar ging de comman
dant op een krukje zitten en zei tegen den
professor in vloeiend Duitsch: „Wei mijn
heer professor, hoe bevalt het u hier?" Stom
verbaasd keek de brave man den officier
aan.
En Lord Terence trok zijn arm terug, ter-
wjji hij op zijn lippen beet en de wenkbrauwen
fronste. Maar een oogenbllk later klaarde zijn
gezicht weer op.
Hij was verloofd met de dochter van Lord
Mersla, en kon zijn geldschieters In hun ge
zicht uitlachen I
Een advertentie behoeft geen „kapitalen" te
koeten. Plaats maar een» een Omroeper! Rubri-
ceering en gelijkvormlge setwijae. Billijk han-
dels tarief
De eetlust van de jongelui scheen door de
gebeurtenissen van den middag hoegenaamd
niet geleden te hebben, en zü deden de wel
voorziene theetafel van hun gastvrouw alle eer
aan. Onder de warme blUdschap en harte-
lükheid van de hertogin verdwenen Irene's
vage twijfel en onbehaagUJheid. voor het
oogenbllk althans; want de oudere vrouw be
handelde het meisje, alsof ze iets buitenge
woon verdienstelijks had gedaan, en Terence
omringde haar met al die kleine voorkomend
heden, die den zoojulst-geaccepteerden aanbid
der zoo vlot en zwierig afgaan. Hü bleef zoo
lang hangen als hjj maar kon; maar eindelijk
moest hu zich toch losrukken en afscheid
seffend.
worden.
laune glimlachte.
„Er Is eigeniuk niet veel te vertellen. Terence
vroeg me kort geleden na na dat onge
luk op de rivier, en Ik ael. dat ik er over na
sou denken; en nu. vandaag, vroeg nij me
weer en ik zei .Ja". Dat is alles.
het naamkaartje stond. HU wendde rich tot een
brievenbesteller
Meste vriend, kun je mij ook zeggen, waar ik
het huls van den kunstschilder Gerald van
Rheden vinden kan?”
De postbode keek hem achterdochtig aan.
Toen keek hü naar het pak onder dsh'arm 'Vtm derOerald vhn ïthtedèn efi boet'Jasper HarmX
Het eerste Volksconcert op Woensdag 9 Oc
tober >s. in t Geb. V. K. en W. te Den Haag,
zal onder leiding staan van Leo Ruygrok. So
liste is Julie de Stuers, zang, terwUl het pro
gramma werken bevat van: Thomas, Delibes,
Bizet en Richard Wagner.
,4a, dat moet Je zeker doen!” zei hü vlug.
„Irene?”
„En?" vroeg ze argeloos, al haar aandacht
bU het sturen.
„Heb Je al eens nagedacht over
Je onlangs gevraagd heb?"
,4e herinnert ’t Je nog wel, hè? Ik ik vroeg
Je om om met me te trouwen."
„Ja," zei ze, „ik heb er over nagedacht,
en Weet Je zeker, dat Je ’t erg graag wilt,
Terence?"
„Of ik dat zeker weet?” vroeg hU: en toen
hu naar haar lief gezichtje keek, naar de
diepe grijze oogen, die strak op den weg ge
richt waren, begon zün hart luid en zwaar te
bonzen. „Natuurlijk weet ik dat zekert"
„Dan dan zal ik .Ja" zeggen!" zei ze.
„Ik wist zelf nog niet wat ik doen moest,
totdat ik totdat ik mijnheer Redmayne om
raad had gevraagd."
.Münheer Redmayne om raad gevraagd?"
echode hU. verwonderd en ietwat ontstemd.
Ja," zei ze, terwUl ze haar hoofdje een
oogenbllk naar hem toekeerde en hem on
schuldig aankeek. ..Ik heb hem er van ver
teld; dat vind Je toch niet erg? Ik vertel hem
altUd alles en WJ raadde me asn
„Ja?" vroeg hU snel
„Om Ja” te zeggen. En daarom zeg ik
„Irene!” riep hU. en sloeg zUn arm om haar
heen.
•Hèt gaat door, ja,” bromde Terence, wiens
•Werulmdheld bü tooverelag leek te verdwUnen
u de waarheid te zeggen wilde ik. dat ik
“ooit aan begonnen was. Maar ik heb nu
toegezegd, dat ik mee zou vliegen en
Randall verstaat geen gekheid. Ik kan
oogenbllk bericht krijgen, dat t zoo ver
JtUnt op t oogenbllk heb ik niet den
™P«en lust, van huls te gaan om allerlei
tjjJ11611 Hü waagde een blik in Irene’s rlch-
noods voor min
der dan vUfhon
derd gulden,
maar.... het was
niet van hem.
Morgen zou Jas
per Harms komen
om het stuk te
halen en wat moest hü dan zeggen?
.Kom, hoe denkt u erover?" vroeg de ander.
.Kan ik ’m meenemen?”
„Het spUt me, meneer,” antwoorde de waard
verlegen. „Als het aan mü lag, kon u *m gerust
krUgen, maar hU is niet van mü. Ik bewaar het
schllderU voor iemand, die het morgen komt
halen."
„Zou die het stuk niet willen verkoopen?”
vroeg de ander.
De gedachten raasden Groen door het hoofd.
Hoe kon hU aan dit zaakje wat verdienen?
„Weet u wat?” sprak hU- „Ik zal dien mUn-
heer zeggen, wat u ervoor betalen wilt. Als u
mu uw naam en adres geeft, hoort u er wel
meer van."
„Uitstekend!”
De bezoeker haalde een kaartje te voorschijn
en Groen bekeek aaqdachtlg den naam en het
adres.
Gerald van Rheden, stond er. Kunstschil
der, Dorpstraat, Laren.
De waard glimlachte voldaan. Dat zag er
goed uit. Een kunstschilder uit Laren. Dat wa
ren gewoonlUk menschen van gewicht. Zijn
plan was allang gemaakt. Boer Jasper zou er
niets van weten, dat het stuk vUfhonderd gul
den waard was. Als hem er vUftien gulden voor
geboden werd, zou hU zUn handen dichtknU-
pen. En dan ging hü, Dirk Groen, met het stuk
naar Laren, om de vUfhonderd gulden op te
strUken.
HU glunderde bü het vooruitzicht van het
voordeellge zaakje.
„O’n avend!” groette Jasper Harms den vol
genden dag.
DadelUk keek hü naar de plaats boven het
buffet, maar de kastelein had zekerheidshalve
het kostbare schllderU naar zün woonkamer
overgebracht.
„Waar heb Je mijn schllderU?” vroeg Jasper
„Achter," was het antwoord. „Ik vind, dat
het in mjjn kamer veel beter uitkomt. Ik zou
het wel van u willen koopen.”
„Dat kan,” antwoordde Harms glunderend,
„maar u treft het al bUzonder ongelukkig. Toe
vallig trof ik vanmorgen een kennis, die ook
op de veiling was geweest, maar hü was net
te laat. Ik had het stuk voor zijn neus wegge
kaapt. Ik begrUp hem trouwens niet, want hü
wtlde er op bieden tot twee honderd gulden. HU
wilde het van mü overnemen voor honderd-
vUftig. maar ik heb nog niets besloten. Als u
honderd vUf en zeventig geeft, is het voor u.
Ik heb liever geld dan zoon kloddertje verf.”
De kastelein keek even beteuterd. HU had
gedacht er met vUftig gulden eigenaar van te
worden, maar honderd vUf en zeventig gulden
Voorzichtig probeerde hü te pingelen, maar
Jasper liet niets vallen.
„Honderd vijf en zeventig en geen cent min
der," zei hU- ,4a of neen?”
„Voor mü!” sprak Groen langzaam.
HU ging naar een kast en haalde er zeven
biljetten van vUf en twintig gulden uit, die
Jasper met een effen gezicht in zün zak liet
verdwUnen.
Twee dagen later slenterde Dirk Groen in
zUn Zondagsche plunje door de straat, die op
De schilder had zün lange haren afgelegd en
was Juist bezig, de laatste hand te leggen aan
een nieuw product van van Gogh.
„Een volgenden keer moeten we eens wat
anders maken, Gerrit,” zei Jasper. ,4e kunt
niet weten, of het soms uitgelekt is en dan
kunnen we wel eens een zware pUp rooken. We
hebben deze week genoeg verdiend. Acht maal
honderd vUftig gulden, na aftrek van de on
kosten. Dat is twaalfhonderd gulden. Me
dunkt, we mogen niet ontevreden zUn."
De schilder knikte.
„Alleen deze nog,” zei hU. „en dan weet ik
een prachtig trucje met oud porcelein.”
Je lang tUd noodig om Je te ver-
vroeg hij na de lunch ongeduldig
v^\.mlnutenI" beloofde lachend; ze
zteh er op, er eens uit te komen
0811 U een kwartiertje gereden hadden en
'en stillen, rechten landweg waren geko-
farL,™?** IreDe. die een klein beetje chsuf-
k°n, of sU het weer eens mocht peo-
HU nsm het laken van de lijst en de waard
kon een blik werpen op een hulseUjk tafereel.
„Twintig gulden,” hernam Harms beteekc-
nisvoL „’n SchUntJe, vindt u niet?”
Dirk Groen bekeek het werk met belangstel
ling, toen schudde hU het hoofd.
„t Zal wel zUn, omdat ik er geen verstand
van heb, maar mooi vind ik het niet."
Dat is het juist,” antwoordde Jasper. „Ze
hebben mu verteld, dat het een oude meester
is. Een van Gogh of zooiets. Ik heb er ook geen
verstand van, maar een kennis van mu is een
kenner van oude schilderijen. Misschien kan Ik
aan hem wel wat verdienen. Geef me een
Pilsje.”
Toen de waard met het bestelde terugkwam,
vroeg Harms:
^eg, kastelein, ik moet vanavond nog naar
Amsterdam en het Is zoo lastig dit ding mee te
nemen. Heb je er misschien een goed plaatsje
voor, waar het een dag of drie kan blUven
hangen?”
HU keek de gelagkamer rond.
^oven het buffet is nog een leege plaats.
Kan hU daar niet hangen?”
,Met alle plezier, mijnheer." haastte Groen
zich te verzekeren. HU hoopte op een nieuwen
klant. „Het schllderU mag gerust een paar da
gen hier bUjven. Ik zal er wel goed voor
zorgen.”
Jasper's gezicht klaarde op. HU was ten
minste een paar dagen van het lastige ding
bevrUd en kon rustig de andere zaken afdoen.
VUf minuten later hing de van Gogh boven
het buffet. Jasper bestelde nog een pils met
suiker en verliet een poosje later het logement
met de verzekering, dat hU over drie dagen het
schllderU zou komen afhalen.
De waard ging weer aan zUn bezigheden en
bekommerde zich niet meer om het „Interieur”
zooals een der gasten het stuk spottend had
genoemd. Hoe kon iemand zoo dwaas zUn, voor
zoo’n prul twintig gulden te betalen? Maar
Jasper zag er zelf niet al te snugger uit en dat
verklaarde veel. Twee dagen gingen voorbij en
het stuk door iedereen gecrltlseerd. Er
mankeerde van alles aan maar.... de bezoe
ken van „het vergulde Zwijn" waren gewone
menschen, zonder zin voor kunst en zU zagen
niet, dat het een werk was van den meester
van Gogh.
Alleen een man met lange haren, die den
avond van den tweeden dag het café betrad,
scheen er meer belang in te stellen. HU ging er
vlak voor staan en bekeek alles met een ken
nersblik. Toen wendde hU zich tot Dirk Groen
met de woorden:
„Vind Je het niet gevaarlUk, kastelein, dit
dure schllderU hier open en bloot te hangen?
Bent u niet bang, dat het gestolen wordt?
Vooral tegenwoordig worden er zooveel van
dergelUke kunstwerken gestolen.”
De waard haalde minachtend de
«P.
Telkens als ik ambtelUke stukken onder m n
neus krUg moet ik denken aan wat een vriend
en collega van me overkwam In den glorleuzen
tUd van de mobilisatie van ons roemruchte
leger.
Deze man. hetsU hU inspiratie kreeg om zUn
blad op een niet-milltalre primeur te vergasten.
hetzU hU het in zUn toen al grijzende hoofd
kreeg iets teers toe te stieren aan een geliefde
relatie, wilde schrijven.
HU maakte den wensch daartoe kenbaar aan
den dienstdoenden sergeant, aan wlen hU met
een beleefdheid, die in dienst als burgerlijke
poespas wordt aangezien, vroeg of hU. de
dienstdoende sergeant, hem, den dienstplich
tigen milicien In het berit stellen kon van een
vel papier.
„Papier?" zoo moet de sergeant, hebben uit
gebruld. „wat papier, waarom papier?" Op het
bedeesdelUk gegeven antwoord „om te schrUven,
sergeant” volgde toen een nog heviger uit
barsting: SchrUven. schrijven: een soldaat
schrijft niet!
Had de sergeant maar gelijk, want helaas,
soldaten schrUven wel en dit doende schrUven
zf) slecht, alles keurig volgens voorschrift, maar
onleesbaar en meestal onbegrijpelUk.
Het leger schrijft, het Departement schrijft,
het Stadhuis schrijft, waarom zou ook de po
litie niet schrijven en waarom zou ook zU bet
niet slecht doen?
lederen middag word ik verblUd met
keurig gestencild papier, regelrecht uit
hoofdkwartier van de Amsterdamsche prlnse-
merU Het blaadje ziet er keurig uit. ofschoon
een typiste van een „burger '-kantoor. Indien
zU dezelfde regelmaat zou volgen, vermoedelUk
haar dienstverbintenis spoedig beëindigd zou
zien.
Maar dat is nog tot daar toe, de Inhoud doet
t em.
WIJ lezen daar: „Vanaf den openbaren weg,
den N. Z. Voorburgwal, wordt van een rijwiel,
staande voor een aan genoemden wal gelegen
perceel vermist een baal. inh. manufacturen.
Ontvreemding wordt vermoed.”
Een anderen keer wordt ons oog getroffen
door: „Uit het water van de Schinkel, waarin
hU zich had begeven om le zwemmen, werd
middels handreiking door toevallig passeerende
burgers gered een 34-Jarlge koopman, welke de
zwemkunst niet machtig bleek.”
Of: „Doordat hU, bU het springen van een
rijdenden tramwagen van IUn 3 kwam te val
len. geraakte op 4.10.'35 14.35 op het Spui
een 76-jarig manspersoon onder *t llnkervoor-
wiel van een op de tramlUn ter plaatse rijdend
met een paard bespannen voertuig, waardoor
hU vermoedelUk een lichte hersenschudding en
een onderbeenfractuur bekwam.”
Of: Maar neen, laat het genoeg zUn om de
Juistheid te staven van onze verzuchting, dat
de in aanhef dezes genoemde sergeant gelUk
mocht hebben, niet alleen ten aanzien van den
soldaat!
„Tante. Irene heeft me beloofd, mUn vrouw
te worden," zei hU.
ZUn tante kreeg een kleur en slaakte een
uitroep van blUdschap, die Terence ervan
overtuigde, dat zU er in elk geval mee Inge
nomen was.
•MUn lieve Irenel MUn lief klndl” riep tel
terwUl ze het meisje tegen xjich aantrpZ
„O, Ik ben zoo blU, zoo echt bil
het werkelUk waar?” onderbrak ze zicnzelr,
want Irene had haar omhelzing met een rustigen
kus beantwoord en geen blozend gezichtje aan
haar schouder verborgen, zooals de hertogin
eigenlUk verwacht had.
Irene keek met een glimlach naar haar op.
„Het is werkelUk waar," zei ze met zachte
stem. „Ik ben zoo bUJ. dat het u plezier doet."
„Plezier doet! Het is het beste nieuws, dat ik
ooit van mUn leven gehoord hebl" riep de
hertogin. „Al Jaren heb ik er naar verlangd
en er op gewacht! Maar zooiets moest ik eigen
lUk niet zeggen vóór Terence met Je vader
gesproken heeft. O liefje, ik aal meer dan ooit
het gevoel hebben, dat je mUn eigen kind
bent!"
De tranen sprongen haar in de oogen, maar
die van Irene bleven even helder en rustig.
,4a,” stemde ze in. hartelUk genoeg, ooch
zonder eenlg teeken van de ontroering. die
zulke tooneeltjes pleegt te kenmerken .Mis
schien heb ik daar wel aan gedacht, toen ik
Ja" zei tegen Terence.”
tiental kerels het dek op. De commandant
er al. Op een kort bevel schaarden de
kerels zich op een rij. Ook Piet en de pro
fessor werden er naast gezet. Weer klonk
een commando.
e vorig» week heeft Mgr. Hlnsley, Aarts-
I bisschop van Westminster, te Hertford.
■L' ten Noorden van Londen, een merkwaar
dige plechtigheid verricht.
HU heeft een herinnerlngskruls onthuld aan
dm buitenmuur der katholieke kerk, en dit
kruis voert een inschrift waarin eraan herin
nerd wordt, dat de president van het op 34 Sep
tember 673 gehouden Concilie van Hertford
de H. Theodoras van Tarsus was, die te Rome
tot bisschop gewUd was door den Paus, en door
dezen naar het diocees van Canterbury gezon-
den werd.
En verder maakt het inschrift er gewag van
dat het kruis gezegend is geworden door Dr.
Hlnsley, die eveneens te Rome tot bisschop ge
wijd is, en die door denzelfden Apostologischoi:
Stoel benoemd Is tot Aartsbisschop van West
minster.
De oprichting van dit kruis is een antwoord
op pogingen, van Anglikaansche zUde aange
wend. om het feit weg te cUferen dat het Con
cilie van 673 voorgezeten werd door een va.i
Rome uitgezonden prelaat.
Is dit dan zoo belangrUk?
Ja, en niet alleen voor het Katholieke Enge
land. Want zooals Mgr. Hlnsley zeide in oc
rede die hU vóór de onthulling hield de
Synode of het Concilie van de bisschoppen en
geestelijken, op 34 September 673 door den H.
Theodoras. Aartsbisschop van Canterbury, bij
eengeroepen, was de eerste nationale vergade
ring, de eerste algemeene en openbare uiting
van het beginsel van kerkelUke eenheid in En
geland. ZU was ook de voorloopster en het mo
del van de latere Wltenagemots en ten slotte
van de Parlementen.
Door deze synode werd Hertford de geboor
teplaats van een Vereenlgd Engeland.
De Eerbiedwaardige Bede getuigde van den
H. Theodoras van Tarsus dat deze „de eerste
Aartsbisschop <w*s> wlen heel de Engelsche
kerk gehoorzaamde".
Deze uit Rome gezonden Aartsbisschop be
reisde heel het eiland, stichtte alom kloosters
en scholen, maakte een einde aan twisten en
nauver. verbeterde het bestuur, versterkte de
tucht; hU werd alom ontvangen als de verte
genwoordiger van het hoogste gezag, die zegen
bracht over heel het land. En de door hem
bijeengeroepen synode stelde de Constitutie vast
van de kerk in Engeland, een constitutie die
ten grondslag ligt aan de grondwettige instel
lingen. waarop het Engelsche volk zoo trotscli
is, en aan de vrijheidsbeginselen, welke dit volk
groot en machtig gemaakt hebben.
den kastelein.
„Bent u gestuurd, of komt u uit u eigen?”
vroeg hu spottend. „Kr zUn deze week al zeven
menschen geweest met zoo’n pak. die naar Ge
rald van Rheden hebben gevraagd.
Ik ben hier veertig Jaar postbode, maar er
heeft te Laren nooit een schilder met dien
naam gewoond. Maar weet u wat u doet? Ga
met dat pak, dat zeker een interieur van van
Gogh voorstelt, naar het politiebureau. Daar
zal men u wel verder inlichten. Goeden
dag!.
Een vaag vermoeden drong tot de hersenen
van Dirk Groen door, toen hu zich naar het
politiebureau begaf.
Daar bracht men hem naar een vertrek,
waar netjes naast elkaar zeven schilderUen
stonden, die alle aan elkaar gelUk waren. Het
Dit is trouwens geen zuivere hoffelUkheld.
want iedere Aiderman wordt, als hU tUd van
leven heeft, eenmaal Lord Mayor. Er wordt
veel meer toe verelscht het tot Alderman te
brengen dan, wanneer men dezen rang eenmaal
bereikt heeft. Lord Mayor te worden
Br rijn weinig eervoller posten dan die van
Lord Mayor van Londen; wie dezen rang be
kleedt, neemt gedurende zUn ambtsjaar een
bUna vorstelUke positie in ook in dit opzicht,
dat men veeleer van hem zeggen kan dat hü
„régne" dan .gouverne". Op het oogenbllk zUner
benoeming is de Lord Mayor, bulten enge Clty-
krlngen, vrUwel een onbekende; toch stroomen
op 9 November tienduizenden samen om dien
onbekende door de stad te zien trekken. Tegen
dat men langzamerhand vertrouwd begint te
raken met zUn naam, is zUn ambtsjaar om, en
is hU eenmaal afgetreden, dan vergeet men
hem spoedig.
Er zUn weinig groote of beroemde Lord Mayors
van Londen geweest. De bekendste na den
half legendarischen Dick Whittington is bur
gemeester Walworth geweest, die onder de re-
geeftng van Richard II een einde maakte aan
het Wat Tyler-oproer, door den leider vrU laf
en verraderlUk dood te steken. De dagge, welke
afgebeeld is op het Citywapen, stelt het korte
zwaard voor, waarmede Walworth deze helden
daad uitvoerde.
De Lord Mayor van Londen trekt een jaar
wedde van t 100.000. hetgeen evenwel zeer on
voldoende is voor het bestrUden van de aan het
ambt verbonden kosten. Buiten de City bekleedt
hU geen offlcleelen rang; in de City daarentegen
heeft hu den voorrang op Iedereen, behalve op
den koning. Maar zelfs de prins van Wales
komt, zoodra hU eenmaal de City betreden
heeft, in rang na den Lord Mayor.
De aftredende Lord Mayor, sir Stephen Kil-
lik, heeft in verband met bet zilveren regee-
rlngsfeest meer offlcleele feesten en plechtig
heden in offlcleele hoedanigheid bUgevtoond dan
een zijner voorgangers sinds het kronlngsjaar
1911. Ook bU het huwelUk van den Hertog van
Kent vertegenwoordigde hU Londen
HU was de vierde katholieke Lord Mayor van
Londen.
„Dat prul? Wie sa] dat willen stelen?”
Verwonderd keek de ander hem aan.
„Wat zegt u? Een prul? Maar man, weet Je
dan niet, dat dat stuk geld waard Is? Geloof
mu gerust. Ik ben zelf kunstschilder, ik heb er
verstand van. Dit werk is op z’n minst zes
honderd gulden waard. Het is een orlgineele
van Gogh en die zUn vandaag aan den dag
zeer gewild. Wat moet ik ervoor geven?”
De kastelein wilde van verbazing de handen
in elkaar slaan, maar plotseling bedacht hU
zich.
„Wilt u het koopen?”
De schilder knikte.
„Ja, ik geef er dadelUk vUfhonderd gulden
voor.”
Het gelaat van Groen nam een peinzende
uitdrukking aan. Als het aan hem had gelegen,
kon de schilder het dadelUk meekrUgen, des-
iSMtwawtsssmiMtsmstsssssssssessi
moest
nemen.
.Memel! Ik had geen idee, dat t al zóó
laat waal Ik wil Je vader vandaag nog spre
ken Ik zal den sneltrein nemen en den
wagen hier laten en morgen kom ik dan
terug om Je er van te vertellen. Wensch me
succes, liefste! Ik ga de band vragen van bet
mooiste en engelachtigste meisje op de heels
ben werkelUk senuwachtlg.
Terence en Irene zwegen een paar minuten,
nadat re zUn liefkoozlng vriendelük had afve-
weerd; en ze ging voort, met gespannen aan
dacht den wagen te besturen, alsof haar ver-
die zoojuist een feit was geworden,
haar hart geen oogenbllk sneller had doen
Haar volmaakte kalmte verbaasde
en irriteerde hem zelfs eenigszins
had nauwelUks gebloosd en haar lieve,
heldere stem had zelfs niet getrild.
„We moeten het tante vertellen.sel hU;
„en dan zal ik naar de stad gaan en mUn
opwachting maken bU Lord Mersla. Denk Je
dat hU dat hU zUn toestemming zal geven,
liefste?”
,4a, natuurlUk.” antwoordde zU. „Waar
om niet? HU kent je al van Je kinderjaren
af. Waarom zou hU er Iets tegen hebben,
Terence?”
„O, dat weet ik niet,” zei hu vaag, .▼aders
maken soms allerlei bezwaren; en en iU
bent zUn oogappel. En dam ben je zoo onme-
oen Jasper Harms met het groote pak
onder «Un arm voor het logement „Het
vergulde ZwUn" bleef staan en door de
ruiten naar binnen keek, was zUn besluit ge
nomen. Het schilderstuk, dat hU onder zUn
arm droeg, was moellUk te dragen vanwege
de grootte en hü had nog een lange reis voor
de borst- Misschien zou de waard van het loge
ment wel een plaatsje hebben, waar het stuk
een paar dagen kon hangen. Hü opende de
deur en ging de gelagkamer binnen. De aan
wezigen keken hem even met een verholen
glimlach aan, maar Jasper scheen van de spot
tende blikken niets te zien.
„•n Avend" prevelde het boertje bedeesd.
De anderen knikten en gingen door met hun
gesprek. Jasper zette het pak naast zich neer
en terwUl hü zich in een stoel liet vallen, veeg
de hü met 6611 knalrooden zakdoek het vocht
van zün gezicht.
.Warmpjes geweest vandaag, kastelein,” zei
hü tegen den waard, die naar de bestelling
kwam vragen.
Dirk Groen, de eigenaar van het logement,
mikte heftig bU wüze van instemming. Nieuws
gierig keek hü het langwerpige pak.
„•n Lastig vrachtje, mijnheer," zei hü la
chend. ,Js het een spiegel?”
Jasper schudde het hoofd.
jBen schllderU kastelein. Tc Heb hem een
uur geleden op de veiling gekocht voor een
prik.”
ook gefortuneerd of zult dat toch ooit zün,
Is 't niet? Ik weet zeker, dat mün vader rUn
toestemming niet zal weigeren, als hü weel
dat het mün wensch is.”
„Dat is dan in orde,” rel hü, blükbaar opge
lucht. „Wat zullen we gelukkig zün. Irenel
Denk toch eens man en vrouw!” En weet
sloop zün hand naar de hare, maar Irene
schudde het hoofd.
.Mlet terwUl ik sturen moet!” ze! ze, een
beetje kort.
Terence beet op zün lippen.
■.Maar ik zou Je zoo graag eens een ooien
blikje voor mezelf hebben, al is 't maar een
paar minuten.” fluisterde hü- „Ik kan nauwe
lUks gelooven, dat je werkelUk om me geeft,
dat Jc mün vrouw zult worden. Ja. we zullen
gelukkig zün! Zul je gauw met me trouwen,
liefste?" X
Een schaduw kwam over Irene’s gezichtje
„O, nee, nog niet gauw," zei ze haastig
„Waarom zouden we eerst nog niet een poosje
verloofd blüven? Er is tüd genoeg; we zün
allebei nog zoo Jong.”
Miet te Jong om te trouwen,” antwoordde
hü. .Mn waarop zouden we moeten wachten?’
„Ik wilde liever nog niet dadelUk trouwen
Terence,” zei ze zachtjes, de wenkbrauwen
peinzend gefronst. „Ik zou werkelUk liever nog
een beetje wachten.”
Zoodra ze Fairlawn bereikt hadden, volgde
De beroemde Dick Whittington (met de kat)
die driemaal Mayor van Londen geweest is
niet Lord Mayor, want deze titel bestond toen
nog niet was een jongen ujmden handwer-
kersstand. Velen die na hem JK het hoofd van
Londens regeering gestaan ®W>en. zün hun
loopbaan niet minder nederig aangevangen
dan hü. Sir Percy Vincent, die Zaterdag door
de GUdeleden der City gekozen werd, is een
zakenman, die als 13-Jarige jongen hierheen
kwam als leerling in een manufacturenhandel.
De verkiezing geschiedt volgens een oude,
steeds zeer nauwkeurig gevolgde, procedure. De
namen der Aidermen (wethouders) di» voor het
burgemeesterschap in aanmerking komen, wor
den afgeroepen, en wel in een van te voren
vastgestelde volgorde. Na het afroepen van
eiken naam wPrdt de vraag gesteld of de Li
verymen (GUdeleden) den drager als Lord
Mayor verlangen, en aangezien zü het reeds
lang over de zaak eens zün wordt het als
vanzelf beschouwd dat de eerst-afgeroepene ge
kozen wordt.
De verkiezing geschiedt door hand-opsteken.
en gaat, wanneer de candidaat bUzonder popu
lair is, meestal vergezeld van het roepen van
„AI1!” hetgeen wil zeggen: wij stemmen allen
voor hem!
De naam ven den tweeden afgeroepene wordt
doorgaans begroet met de woorden: „Next
Year!” terwUl het als passend geldt dat de
Liverymen alle andere namen laten volgen door
den uitroep: .Mater!"
ben ik nog niet zóó’n goede rijdster, dat ik
mün aandacht kan verdeelen!"
en leidde haar naar de hertogin, terwUl sün
oogen triomfantelük flitsten.
S0
„vertel me er van. liefje, zet de oude
dame, haar méétrekkend naar een sofa. Te
rence was de kamer uitgegaan, wüaelük te-
„Maar wat heeft dat er nu mee te maken?”
zei ze met een glimlach. „JU self bent toch
