gezinnen
J
Zoekt gij betrouwbaar
Personeel?
Historische dagen te Genève. De zitting van den Volkenbondsraad.
Plaats dan een „Omroeper’
voor 80.^
•Uil
i
jeugdige lezers
onze
m
fe i
nurnnmni
V
F
r
RIETJE EN DE ZON!
REDDENDE KEGELS
DE
'|V
Ik
1*1
9
MB|
r A
'B DONDERDAG 10 OCTOBER 193S
M
I -
«S
9
het
A
l.
WS— _2'
<w J-
Ik
Door JAN TOORGED
«rtjw>
regende uit een donkere
niet
•ehi
k
cm
ael
VAK
nn
Prol- en Tecie Hewertete, de Abessyntoehe gedelegeerden te
Genève, (tellen de redactie van een vertrouwelijk document op
te
de
niet
not
inra
De
l»n
nn<
Volk
tsuv
ter
in
Provi
n»«„
Ve
leno
Oeid
„Wacht maar. bengels, ft aal Je tsaren
pruimen te «telen
«Da® kom Je nat te laat, baas; er ritten
geen pruimen meer aan.”
ontl
atrtl
»nt
de d
mrr
sK
n°f
vert
den
r»<ü
dan
tlict
dint
dan
een
dit
De
mo
ding
Do
Ü)ke
heele
dient
Da
werk
‘Prei
weer
te Ir
Ml
•aar
voorl
‘lid
na tl
i
FOTOREPORTAGE
De avond verliep en het werd midder
nacht. Dof sloegen de twaalf uren op den
kasteeltoren, ondanks het geraas en gegier
van den storm in den nacht te hooren.
Plotseling, nacht, heel nacht, werd de deur
van het torenkamertje van Marlette ge
opend Kerst verscheen er een hand, daar
na een hoofd, dat nog achter zich omkeek
op de gang, om te slen of hij niet bespied
werd en ten slotte het geheele lichaam van
een maneen van de gewaande pel
grims! Ken lang koord kwam van onder
zUn mantel te voorschijn, dat hU uit een
opengeschoven venster naar beneden liet
sakken, totdat het uiteinde gegrepen kon
worden door «Un medeplichtige, beneden
in de boot! Daarna sou het kind gegrepen
worden, de kreten om hulp aouden ge
smoord worden onder stjn mantel en langs
het uitgeworpen koord sou de prooi spoe
dig beneden «Un en uit bot geaicht!
beter geweest, eerst eens te onderzoeken
of de vreemde bezoekers werkelijk arme
pelgrims waren? Waarom schitterden hun
oogen zoo triomfantelijk, toen zij eenmaal
btnnen waren? Waarom droegen zij, ver
borgen onder hun kleeren, dolken, gereed
voor het gebruik?
En In dien donkeren nacht had ook nie
mand van de kasteelbewoners gezien dat
een boot zich losmaakte uit de duisternis
en aanlegde na uiterst behoedzaam en
gerulschloos door de slotgracht gevaren te
zijn, aan den voet van een van de torens
Hoe kon de graaf de Beauvllle ook ach
terdocht koesteren tegen twee mannen, die
zoo heelemaal zich voordeden als pelgrims,
hij, die de gastvrijheid In persoon was?
leden zich schuil hielden en met een gf«**
troepenmacht van de kasteelheeren
den omtrek werd het bandietenneet
dig uitgeroeid, en dat alles door de
dlge daad van Marlette
Rie zit voor de tafel;
O. wat kijkt ze boot’
Sn ze zit te pruilen.
Al een heele poot!
De graaf, die als tweede na den hof
meester het kamertje van zijn dochtertje
binnenrende, zag d(»r den grooten ban
diet. uit een gapende wonde boven *t oog
bloedend, naast het bed van zijn kind lig
gen. Groote schrik overviel hem, vooral
toen hij het koord met het open venster
ontdekte, maar gelukkig! Daar kwam zijn
kind achter het bed te voorschijn, nog
marmerbleek van den doorgestanen schrik,
maar met een vastberaden trek op het ge
zichtje. De graaf nam haar direct mede
naar een verwarmd vertrek, want door t
open venster was het erg koud In het ka
mertje geworden, en daar moest Marietta
in geuren en kleuren vertellen, wat er ge
beurd was. De graaf drukte haar met tra
nen van vreugde aan haar borst en allen
vielen op de knieën, dat God zoo goed uit
komst had gebracht.
Goed beschut togen den regen bfl
goHwedstrljden, welke deze week
Ranelagh gehouden zijn
De gouvernante van Marlette had haar
na het avondeten in haar bedje gestopt
Met een lichte kniebuiging voor haar hoog
geplaatst meesteresje was ze verdwenen.
Maar het kleine gravendochtertje kon
den slaap^nlet vatten. Was het, omdat de
wind zoo om het oude kasteel huilde en
gierde? Of omdat de regen zoo tegen de
ruiten kletterde? Marlette kon er zich geen
rekenschap van geven, maar ze voelde zich
alleen enangstig, waar ze toch anders
nooit last van had.
Als ze nu tenminste maar haar kegels
bjj zich had! Haar vrindjes! Niet te lang
nadenken, maar handelen was altijd het
parool van Marlette. Langzaam liet ze- zich
op zij uit haar bedje rollen, stapte op huu
speelgoedtafeltje toe en Ja, daar had ze
Rolledebol al en daarnaast, gelukkig, stond
Llzette, haar Uevellngskegel. Daar had ze
voorlooplg genoeg aan. Daar kon ze al heel
wat tegen liggen vertellen, als ze niet In
slaap kon komen. Maar lang duurde dat
niet, want spoedig konden Rolledebol en
Llzette aan het regelmatige ademhalen
van haar meesteresje vernemen, dat ze In
een rustigen slaap was gevallen.
Het geluld had ook Marlette wakker ge
maakt. Zij begreep, dat A* Iemand in de
kamer was. Haar hartje bonsde, maar ze
verloor geen oogenblik haar tegenwoordig
heid van geest. Zonder eenig gerucht, liet
ze zich uit haar bedje rollen, maar zoo, dat
ze achter het bed kwam te zitten Llzette
en Rolledebol had ze nog in haar handen.
Die had ze in haar slaap vastgehouden.
De bandiet, die den kegel had hooren val
len, begreep dat hij zich haasten moest.
Als men beneden dat gerucht van dien
vallenden kegel gehoord had, dan kon het
hem wel eens warm voor de voeten worden
gelegd! Hij wierp zich op het bed. maar
daar lag natuurlijk niemand meer in! HU
greep onder de dekens, boog zich meer
naar voren en Marlette voelde haar hartje
In haar keel bonzen. Schreeuwen durfde ze
niet, want dan kon men wel eens te laat
zijn met de hulp. Nee, ze moest zichzelf
helpen. ZU. het kleine meisje tegen een
sterken ruwen bandiet!! Wat moest ze
doen.
Een beker chocolade smaakte
uitstekend bij het kinderfeest, dat
Woensdag in het stadion te Am
sterdam gegeven word in verband
met deXuivol-propaganda, welke
deze maand te Amsterdam wordt
gehouden
Generaal De Bono, do leider der Kallaansche troepen la Eritrea, be
antwoordt de toejuichingen van zijn troepen, bij de opening van ees
nieuwe brug door do genietroepen daar tor plaatse gebouwd. Rockte
do schoonzoon van Mussolini, graaf Ciano, die thans gewond is
Ben week later bleek, wat een goede
vangst men had gedaan met de twee schur
ken. De eene gewonde knapte weer betrek-
kelUk spoedig op, maar was nu natuurlijk
ook gevangen. En doordat de oen den an
der verraadde bleek, dat men de hand had
gelegd op den leider on den op een na
hoogsten persoon van de bende. Ook wist
men te weten te konten, waar de andere
Zonder geluld te maken, trad de bandiet
op het bedje toe maar, o schrik, wat
was dat! Er scheen iets op den grond te
vallen. Een van de kegels was, zonder dat
Marlette het gezien had, op haar bedje
bhjven liggen en was nu, doordat de ban
diet het gordijn op zijde wilde schuiven,
op den grond gerold
keil* door don Volkenbond als aanvaller verklaard. De vergadering
van don Volkenbondsraad betreffende de kwestie dor sancties tegen
hall*. Achter de tafel onderscheidt men o m. Laval on Eden
ze dien dag van Dom Benedict* had ge
leerd of ze ging met ze spelen en wande
len, twee aan twee, achter elkaar, al naar
gelang hun kennis en verstand....
Dikwijls ook nam Marlette Rolledebol In
haar handen en vertelde die dam met zacht
stemmetje van haar liefde voor haar va
der dien grooten heer en meester over ve
len, met zUn gefronst voorhoofd, dien zij
zoo heel weinig bij zich zag en dikwUls
zulke groote reizen ging maken
Gedurende den avond werd de lucht nog
donkerder. De heer van Beauvllle dacht na
over de geruchten, die hem de laatste da
gen hadden bereikt over benden, die het
land afstroopten en voor niets terugdeins
den. Verschillende flinke burchten waren
al als offer gevallen en de bezitters waren
op gruwelijke wijze omgekomen Maar zUn
kasteel was goed beschermd door de breede
slotgracht, waar men toch niet maar zoo
een twee drie over was en de wachter bo
ven in den toren liet toch altUd maar door
links en rechts zUn blik gaan en zou direct
alarm blazen als er gevaar dreigde
Onderwijl de graaf over al deze dingen
nadacht, weerklonk er een trompetsignaal
en een oogenblik later stond er een be
diende voor den graaf, die zeide dat er
twee arme pelgrims waren aangekomen,
armzalige drommels, door en doornat van
den regen, die om Gods wil onderdak vroe
gen voor den nacht.
De graaf bedacht zich geen oogenblik
Wie had ooit gehoord, dat men op het kas
teel Beauvllle twee arme pelgrims buiten
zou laten staan.
..Laten ze binnenkomen, voorziet ze van
schoon droog goed, geef ze W eten en la
ten ze zich verwarmen bij het vuur!” sprak
de graaf.
Helaas, Graaf da Beauvllle! Was bet niet
te» de heven ven Port Saki wordt munitie uft oen KeKaeneeh stoom
schip geladen
Daar schoot haar Iets te binnen! Ja,
dacht ze triomf an teUJk, mijn vrienden, die
zullen me helpen, als God het wil! Marlette
nam Rolledebol stevig vast, keek om den
hoek van het ledikant, keek goed, mikte
en met geweld slingerde se den houten
bal met een donderende vaart in de rich
ting van het hoofd van den bandiet, die,
precies tegen den slaap geraakt, duizelde,
om zich heen greep en daarna zwaar als
lood op den grond van het kleine kamer
tje neerviel. Marlette bad een schietgebed
je tot dank, maar bleef nog eenige oogen-
blikken stil In haar hoekje zitten. De ban-
dipt mocht nog eens opstaan, maar dan
had ze Llzette nog! Doch die was niet meer
noodlg De val van den grooten bandiet
had den hofmeester, die z'n slaapkamer on
der het torenkamertje van Marlette had,
gewekt. Het openen van zUn kamerdeur, 1
alarmeeren van heel het kasteel was het
werk van een oogenblik. Juist toen hU het
kamertje van Marlette wilde binnengaan,
ontdekte hij den tweeden zoogenaamden
pelgrim, die om den hoek van de deur de
wacht scheen gehouden te hebben, en nu
ziende, dat de zaak verloren was. naar het
venster liep en naar beneden schreeuwde:
„Heela! De zaak is verloren! Het heele
kasteel is in beroering. Op de vlucht!I”
Maar zonder zUn compagnon af te wach
ten, kapte de bandiet beneden de touwen
en maakte, dat hij met zUn boot uit de
voeten kwam, zoodat de tweede „pelgrim”
al heel spoedig in handen van de kasteel-
soldaten viel.
Voor haar staat een bordje
Met een boterham,
Waar ze na veel zeuren
Slechts één hap van nam!
Rietje wil niet eten,
Rietje is te lui.
t Meisje heeft vanmorgen
Scht een booee bui!
Moeder bromt op ‘t meiskt:
„foei, W'Z ben je klein.
Hoe kan je vanmorgen
Zoo aan V pruilen zijn!
Kijk de zon eens schijnen.
Sn jij kijkt zoo kwaad;
Dat is iets, dom Rietje,
Wat-niet samengaat!
Kom, eet vlug je botram.
Kijk eens naar de zon;
Die denkt vast, dat Rietje
Niet meer lachen kon!
Dan wordt Riet verstandig
Sn ze zegt vlug JzafT
Sn als 't bordje teeg U
Lacht de zon ,jiat V1!
De kegels van Marlette en
zUn heel zuinig bewaard gebleven s®
op heden bevinden ze zich nog MJ
mlliestukken van het geslacht De
vllle. als beertje
een van de kleine telgjes, die door bet
gen een grooten bandiet op te nemen.
kwam, dat m van haar vader werd
gt roofdl....
T—T lucht. Het groote kasteel, uit welks
vensters men het land op grooten
afstand kan overzien ligt stil, als uitge
storven. Alleen uit eenige vensters kon
men aan het uitstralende licht bemerken,
dat er binnen nog leven was. Niemand
waagde zich dan ook in zulk een weer bul
ten!
In de wapenzaal zat graaf de Beauvllle
alleen, somber, diep in gedachten De be
dienden liepen af en aan en de soldaten
vermaakten zich In de hun toegewezen
vertrekken. De hof-geestelijke. Dom Bene-
dfcte was, na aan het dochtertje van den
graaf les gegeven te hebben, teruggekeerd
in de bibliotheek, de groote, donkere zaal
waar alles naar papier rook, om nog wat
te studeeren.
In haar vertrekje boven In den toren
speelde Marlette de Beauvllle zonder veel
geluid te maken met haar kegels. Wat een
aardige man had ze dien kennis van haar
vader gevonden, die aan haar vader een
ivoren olifant had gezonden en voor haar
T...een doos kegels, want hU wist niet, at
M een jongen of een meisje was!
Toen was het eenzame trieste leven van
bet moederlooee meisje als met een slag
omgekeerd. Niet, dat ze met de kegels
speelde en ze met de ballen omgooide,
neen, de twaalf bouten kegels waren voor
haar vriendjes geworden. ZU had Immers
nog nooit vriendjes gehad! Aan elk van
hen had ze een naampje gegeven en ze
wist ze ook precies uit elkaar. De eene had
bijvoorbeeld een iete kleiner hoofdje dan
de andere, terwUl “n tweede van onderen
een heel klein scherfje hout miste. Het
waren kleinigheden, maar voldoende voor
Marlette, om ze uit elkaar te houden En
allemaal hadden ze ook aparte karakterei
Llzette b.v. was een beetje snoepachtig en
Rose spoedig kwaad en zoo hadden ze in
de verbeelding van Marlette allemaal wat!
Gelukkig hadden ze allen een goed hartje
en om hun allen een goede opvoeding te
geven, had Marlette de onschatbare hulp
van Rolledebol, dat ronde ding, dat om de
beurt kamermeisje en gouvernante was
•ver al die kinderen.
Marietta bracht heele uren door om haar
bsgelklnderon de-leasen in te pompen, dle|
1
