<Kdc&Aaal den dag can Met twee kameraadjes op avonturenreis F 750.- awrsrcurasu: I I De Dubbelgangster I Duitsch oordeel INDISCH REGEERINGS- JUBILEUM HAAGSCHE‘GRACHTEN DONDERDAG 7 NOVEMBER 1935 Over de Vlaamsche letterkunde Op oude prenten Geheimzinnige deur Holland-Huis te Brussel Actie wordt voortgezet V olksmuziekschool HiiiBiiiimiiiiiiiiniiw ■llllllllllllllllllllllllllllll" De rijkste man ter wereld viert feest, waarvan de koeten niet te schatten zyn AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL De prijs van duizend pond 0 (Van onzen büzonderen correspondent) Tageblatt” schrUft di *U- vet- en De Plaats te ’s-Gravenhage omstreeks 1780, nqar een prent van P. C- la Fargue laten. achter te de titel 10 t „dat die Terwijl 4’ zonder geluk met het onverwacht- HOOFDSTUK XXVIII het werk al bijzonder bruik- Welk Wordt vervolgd tot I door Charles Garvica n n n en vorgvuldig In doozen geschikt, bloemen moesten met 'ijzerdraad schappen een krant mee. tafel legde, zei ze: „Hier Is een weekblad. Ik dacht, misschien belang in zoudt stellen. Toen de boerin zag. dat Wietje’s arm heeie- maal gespalkt was. had ze erg veel mede lijden en ze nam het meisje vlug mee naar binnen. Ze streek Wietje liefkozend over het haar. Zoo n klein meisje, hoe kwam die hier verzeild? Ze konden echter elkander niet ver staan en ze lachten daarom maar. 2 40 3 20 eie ren ent. 00 ld 14 11- k. er el 50 herkennen en stierf met haar naam oo zijn lippen." Op kreeg riten var- ko. men sstl. nte »nt, im- •ln- >nt. 'en -19 A X>t tg. 25, si- 10. 17 •>v» -40 Der Pe- ,80 50, 30. öoo- 1 90* Sla rond 70. 7.60, roe- Op een avond bracht Juffrouw Carter, naar het dorp was geweest, bü haar bood- zü ze op ten hoeveel de feesten in December zullen koe ten. Op een half mlllioen pond sterling meer of minder ziet deze heerscher niet. Hij zou elk jaar zulk een jubllé kunnen vieren, en toch de rijkste man ter wereld blijven. Jn weerwil hiervan bedragen de Staats inkomsten van Hyderabad slechts ruim £4 mil- lloen per jaar! strookje blank papier te voorschijn, glad glanzend. .De groote staatsman is niet meer, een verlies dit voor ons land beteekent, is in deze eerste verwarring nog nauwelijks te over zien. Zooals wu reeds bericht hebben, was zijn dochter. Lady Irene Mersla, in zijn laatste oogenblik bij hem, en toen de graaf onmid- dellljk voor het einde nog enkele seconden bewustzijn kwam, gaf hij blijk, haar te Irene hief het hoofd op en streek heftig het haar van haar voorhoofd. Klonk dat alles niet als een bespotting? Zjj was Lady Irene Mersla! Zü was de eenlge, die het recht had. een Innig-'geliefden vader te betreuren, zij En toch! Ze hadden gelijk. Het was goed en recht vaardig geweest, dat haar vader in zijn laatste oogenblikken het andere meisje zijn dochter had genoemd. Zonder het misschien zelf te weten, had hij zóó, mat een enkel woord, een ze er van De Wereldtentoonstelling te Brussel, die naar men weet door twintig mlllioen personen werd bezocht, heeft In opzet en resultaten getuigd van een Internationale samenwerking, waarin Nederland een niet gering aandeel heeft geno men. De verbintenissen, welke onze nijverheid ginds heeft aangeknoopt, dienen thans met kracht te worden voortgezet. Daartoe Is de weg aangewezen: het Holland Huls Brussel, dat reeds sinds 1923 als Intermediair is opgetreden, zal nu Intensiever dan ooit te voren zijn actie trachten te ontwikkelen. Zijn permanente ten toonstelling van Nederlandsche en Neder- landsch-Indlsche producten dient belangrijk te worden uitgebreid, het aantal tijdelijke expo sities van speciale strekking te worden vergroot. Maar het Holland Huls verleent, naast de ge legenheid tot exposeeren, nog velerlei diensten van anderen aard. Zijn Informatiebureau stelt een onderzoek in ntar de verkoopsmogelükhe- den van alle denkbare artikelen; bet verschaft gegevens betreffende de Invoerrechten, han- delsoonventles, aanbestedingen en bijzondere afzetgebieden; het verstrekt adviezen bjj bet verspreiden van propaganda- behnlpeaam bjj het aanstellen Wietje kuchte eens en daar draalde de vrouw zich om. Toen ze het kleine meisje zag staan, hief ze haar armen in de hoogte en liep op Wietje toe, die ze op hartelijke wijze omhelsde. reeds een dozijn en meer malen gelezen heeft, slechts nu en dan met andere aanzetten en oi der5 andere belichting. Altijd weer heet het etn veld-, bosch- en weldehond Pardoes!?), die ee> tweegesprek houdt met de eenlge geit, altijd wter duikt pastoor Leberecht op, die het brevier m de hand heeft en naar den blerpot lonkt, e.'tUd weer moeten Sylvester en Driekoningen ach leenen tot het vertoonen van de zingende, net klatergoudkroontjes behangen Vlaamsche vclksziel, altijd weer ontmoet men den ouden Gammerpeer, den jeneverproeverd, Dora Koe koek, en altijd weer wordt breed gegrinnikt, wanneer men bjj de meisjes wat meer ziet dan slechts de kuiten. En altijd blaast de wind door samenstellen en materiaal; het is van vertegenwoordigers en verleent zijn tus- - schenkomst bij het oplossen van geschillen; het brengt relaties tot stand met zakenlieden van vreemde nationaliteit. Men ziet het: zün arbeidssfeer ia veelzijdig, het nut, dat het voor de Nederlandsche in dustrie kan afwerpen, is nagenoeg onbegrensd. Noodlg echter is, dat deze industrie in haar vollen omvang dit inziet en deze instelling haar steun niet onthoudt, een wisselwerking waar van beide pitetUen het heilzaam effect onder vinden. Men houde in het oog. dat het Hofland Huls Brussel als een unicum wordt beschouwd, dat ons door vele landen wordt benijd. Wie te Brussel komt, hij brenge een bezoek aan bet Holland Huls. Auderghemschelaan 61—63. over- tulge zich van de middelen, waarmede deze in stelling en haar Informatiebureau hun doei nastreren. Of men stelle zich in verbinding met het kantoor in Nederland te Amsterdam, TeL 35313. dat gaarne alle mogelljke inlichtingen ver strekt omtrent al hetgeen, dat het Holland Huis kan doen voor leder, die van zijn intermediair gebruik maakt. Dat echter van regeerlngswege de beteekenis van het Holland Huls wordt Ingezien, blijkt om. uit de bewilliging, haar verleend, tot het hou den eener loterij ten bate van het voortbestaan van het Holland Huis Brunei. Een even een voudige als snelle en aantrekkelijke vorm om het zijn onontbeerlljken steun te verleenen. Aan deze loterij zijn kostbare prijzen verbon den, w.o. een hoofdprijs ter waarde van ƒ4000 naar keuze van den winner, benevens als twee de prijs een Ford 8-cylinder édltion selecte ongeschiktheid tot werken door 17 *7^/1 Ml ongeval met C1 OEF| MJ vwfleo van oen hana a. belde beenen of belde oogen 1 VV»“ doodelljken afloop 1 MtJVa" een voet et een oog Tot zoover het oordeel van dezen Duitschen criticus over den hedendaagschen <tand der Vlaamsche letteren. Ongeveer tegelijkertijd met de Dultsche vertaling van Ernest Claes’ roman, is by het Rembrandt-Verlag verschenen: „Fe lix Timmermans, Dichter und Zeichner seines Volkes", door Felix Timmermans en Adolf von Hftzfeld. Dit boek schijnt te zijn samengesteld In het bijzonder met het oog op het Dultsche lezerspubliek, bjj wie de schrijver van „Pal lieter” en „Den Pastoor van den bloeienden Wijngaard” in hoogen dunk staat. Felix Tim mermans wordt in het bijzonder door de Noord- Duitschers bijna als een der hunnen beschouwd. In het boven vermelde werk vertellen Felix Timmermans en de Duitscher Adclf var Hatz- feld samen over Felix Timmermans, en Felix Timmermans levert daarenboven een bijdrage, bestaande uit 75 reproducties al dan niet in kleurendruk van schilderstukken, teekenln- gen etsen en gravures. Onder de 75 prenten van het boek schrijft E K. Wiechmann in de Deutsche Allgemelne Zeitung zijn er eenlge, die door hun rust en helderheid en wondervolle schoonheid verras sen. Het zijn werken van een schilder, die het handwerk, de techniek autokratisch beheerscht er die zulk vermogen over het licht bezit, dat de schoone, gladde schildering tot geniale kunst wordt. Er bevinden zich anoere stukken onder, wsaraan men bespeurt, dat er de vrees achter steekt niet klaar te zullen komen, niet verwer kelijken te kunnen. En enkele stukken doen san. alsof het kinderlijke pogingen waren van iemand, die een verfdoos cadeau neeft gekre- y J riël Swoop, schrijver van korte verhalen, I I las nog eens oplettend de advertentie over, die de geheele achterpagina van Pin kerton's Weekblad in beslag nam. „De uitgevers van Pinkerton’s weekblad zul len aan het beste, pakkende korte verhaal, dat hun in den loop van November en December ax. wordt toegezonden, een prijs van 1000 pond toe kennen. Alle andere geaccepteerde bijdragen zullen als gebruikelijk worden gehonoreerd." Hier was danelndelük een kans voor z*n jongste verhaal ..Lorry’s terugkeer.’’ zoodra dat klaar zou zijn. Duizend pond! Denk toch eens aan! Misschien.... enfin, je kon nooit weten. Uriël Swoop, winnaar van den duizend pond- prUs, uitgeloofd door Pinkertons weekblad....** Daar. HU. Uriel, zou meters stijgen in de achting van z’n vrienden. HU zou respect en erkenning Te 's-Oravenhage is het initiatief genomen cm tot de stichting van een Volksmuziekschool te komen, zooals deze o.a. te Amsterdam reeds bestaat De bedoeling Is om met een cursus voor jonge kinderen van ongeveer denzelfden leeftUd te beginnen. Door den heer W. Gehrels zal een serie van 10 a 12 voordrachten gehouden worden ter Intro duit ie van dit onderwijs. Aanmelding daar voor kan geschieden bij de secretaresse van het voorloopig comité. Jonkvr. J. O. H. Repelaer van Driel, Brugsche straat 9. Scheventngen. gen; ze zün naïef, onbeholpen, neergekwakt. Het kan aan het materiaal liggen, aan pen seel en verf en doek, dat ertoe verleidt vlakken snel te vullen; want bü de werken mst de ets naald, teekenstlft of griffel Timmermans be heerscht ook deze technieken bespeurt men, hoe het instrument tot rust en concentratie dwingt. De geest van deze schilderkunst Peter Breughel’s geest, bevleugeld door Timmermans, waarvan we als verteller houden. Weer gleed het blad uit Irene’s handen en verbUsterd bracht zU ie aan haar voorhoofd. Hoe kon haar vader haar herkend haar naam genoemd hebben? Toen dacht ze aan Margaret Warner, de wettige dochter, en een wanhopige bitterheid overmeesterde haar. ZU was daar geweest, terwül zU. Irene, van wie hü zooveel gehouden had en die hem had verafgood, vei van hem was en van niets wist! En hü had haar herkend haar bü den naam genoemd terwijl zU Irene vergeten was Ze nam de krant weer op en nadat ze er eenlge oogenbllkken met ver! linden, vochtlgen blik op had gestaard, was ze In staat, verder te lezen. ..Lady Irene was zóó overweldigd door haar smart, dat haar toestand haar geneesheer aan vankelijk eenlge zorg baarde; maar we verne men uit goede bron, dat haar ladyschap toch het voornemen heeft, de begrafenis, die te Hurstpolnt zal plaats vinden, bij te wonen." waardoor menigmaal de vorm der huizen nog teruggevonden kan worden uit enkele typische gegevens. De tentoonstelling bevat tenslotte nog twee tafels met prenten en photo’s, alle in 't bezit van ’t Haagsche Gemeente-archlef, waarvan men de voorstelling of strekking tot nog toe niet heeft kunnen deflnleeren. De hulp van 't publiek wordt daarbij weder Ingeroepen, zooals ook een vorige maal uitermate effectief is gebleken. Men kan er dus nog ontdekkingen doen! v. O. het zou hem een jaar en langer bevrijden van alle geldzorgen, zoodat hü rustig kon werken aan z’n grooten roman, waarmee hü naam zou maken. B Duizend pond! Daar zou wel alles wat een pen kon vasthouden, op af komen. Om zoon Prijs in de wacht te sleepen, moest je, afgezien van alle bekrompenheid, een boffer zUn, een Zondagskind! Nu. het was in elk geval zaak, dat hU een poging waagde. Uriel Swoop werkte In de daarop volgende week heel wat Uveriger dan gewoonlUk. HU stel de zich niet tevreden met het omwerken van .Lorry's terugkeer’’ volgens den speclalen smaak van Pinkerton's weekblad, maar poetste en polijstte z’n kort verhaal, tot het In letter kundig opzicht blonk als een spiegel. Duizend pond! Als hü door een onzinnig toe val de gelukkige winnaar werd, zou hU voor z’n toekomstige pennevruchten heel wat meer kun nen vragen. Waarom zou hU nu niet eens even ophouden met schrUven en een beetje rust nemen? HU duwde z’n werk in de onderste la van z’n bureau en besloot den verderen dag door te brengen op een bank in Drury lane park, rookend en pein zend over z’n vooruitzichten, als hu den prU-s van duizend pond won. 's Avonds begon het hem meer moeite te kos ten om in slaap te komen. OnophoudelUk werd hu bestormd door de gevoelens van iemand, die uit een opengeritste enveloppe een chèque van duizend pond haalt. De eerste paar nachten stelde hU zich voor, dat ze zilverkleurig sou zUn, zooals de bescheiden chèques, die hU tot nu toe wel eens ontvangen had. Maar dit zou een chèque worden, zooals hU nog nooit tusschen z’n vingers had gehad. HU besloot, een paar nachten later, ze zich voor te stellen als helblauw. En aan die kleur hield hU van dit oogenblik af, vast. De chèque zou blauw zUn en natuurlUk uitgeschreven op glad, sterk- glanzend papier. t Zoo zat Uriël Swoop lederen dag in Drury- lane-park, peinzend, piekerend, hopend, fanta- seerend met onveranderlUk voor z’n geestesoog dat visioen van een smal strookje blauw papier, met de woordente betalen aan Uriël Swoop of order en: ^en duizend pond.” Meerdere weken later kwam mijnheer Berry Seaton, een hard werkend bediende in een groot warenhuis, door Drurylanepark, op z’n thuisweg na een vermoeienden dag. Daar zag hU iemand, dien hU kende, op *n bank zitten mUmeren HU liep naar hem toe en ging naast hem zitten. „Dag Swoop,” groette hU, „en hoe gaat bet met de schrijverij? Nog al tevreden?" Uriël Swoop keerde zich om en keek z’n on dervrager strak in de oogen. „Wel Seaton," antwoordde hU. „veronderstel eens, dat ik je dezer dagen zou vertellen, dat Ik een prijs van duizend pond had gewonnen, uitgeloofd door Pinkerton’s Weekblad. Zou JU dat „aardig wat” noemen?” „Groote góden!” riep Berry Seaton, „dAt niet alleen, maar ik zou ronduit bekennen dat we je onrecht hadden aangedaan, lederen keer, dat we ons vroolUk over je gemaakt hadden." Nog gingen drie weken voorbU, vliegensvlug voor den handwerkenden mUnheer Seaton, maar traag en slepend voor mijnheer Uriël Swoop, die dag in dag uit in Drurylanepark zat te mUmeren. HU had nog niets gehoord van z’n manuscript en dacht er waarschUnlUk niet aan. dat nog stapels ongelezen verhalen hun beurt wachtten op de bifreaux van Pinkerton’s weekblad. En zoo gebeurde het, dat juist drie weken na z’n eerste gesprek met Uriël, Berry Seaton, de warenhulsbediende, weer door Drurylanepark kwam op z’n thuisweg na een vermoeienden dag .En evenals de vorige maal, ging hU. toen hU iemand in het oog kreeg, dien hU kende, naast hem op de bank zitten en knoopte een gesprek aan. „Zoo, Swoop, en hoe gaat het met de schrij verij?” HU zweeg even en nam Uriël eens wat beter op. Deze zag er nog al moe uit; men kon het wel afgetobd noemen. Z'n oogen stonden ook een beetje vreemd. Toen waagde Berry Seaton een nieuwe vraag. ,A propdfe. Swoop, heb je nog iets gehoord over dien duizend pond prU-s. waar je me den vorigen keer over gesproken hebt?” Uriël keerde zich om en keek z'n kennis strak in de oogen. „Ja, dat heb ik,” sprak hU, „ik heb hem ge wonnen Seaton. Ik zal je de chèque laten zien ik heb ze nog niet geïncasseerd." Z'n vingers tastten een paar seconden in een van z'n binnenzakken en brachten toen een Daar ze vermoedden dat de vrouw wel zou schrikken, als ze eensklaps een man voor zich zag staan, vroeg Plet aan Wietje om naar de vrouw toe te gaan. Eerst durfde ze niet, maar weldra had ze haar angst overwonnen en wipte ze het grasveld op, waar de boerin nog steeds druk bezig was, een middag, een week of drie later, Redmayne een telefoontje namens de hertogin van St. Ormonde, waarin hem ver zocht werd, zoo spoedig mogelUk eens bU halte aan te komen. Zoodra hU zich een uurtje kon vrijmaken, ging hu naar het groote huls in Grosvenor Square. HU trof de hertogin alleen. Ze kwam zicht baar opgewonden naar hem toe. „Denk toch eens aan. mijnheer Redmayne. Terence is gevonden!” riep ze hem toe. zoodra hU In de kamer stond. „Heb Ik nu geluk ge- onrecht van Jaren nog vóór zUn dood her steld! Als in een droom las zU verder over Reo- mayne’s promotie in verband met dit onver wachte overlUden en van de groote verwach tingen. die men allerwege van zUn toekomstige loopbaan als vooraanstaand staatsman koester de. Maar deze berichten vermochten haar slechts enkele oogenbllkken af te leiden. Haar vader! HU was dood! Dood! Een ge smoorde kreet kwam over haar witte lippen en ze wierp zich voorover op het bed. Haar vader was dood, en hU had haar alleen ge laten na haar verloochend te hebben; het be richt zei. dat hU het andere meisje ais zUn dochter had erkend. Zelfs mUnheer Redmayne, over wlen deze krant vol stond, bleef zwijgen en was het er blUkbaar volmaakt mee eens. Haar naam was vergeten en als ultgewlscht en niemand sprak nog over haar. Het KoninklUk Paviljoen te Brighton is een barbaarsch paleis in kwasi Moorschen stUl, dat gesticht werd door George IV, dien men den „First Gentleman of Europe" noemde, maar die beter de „First Scoundrel of Europe” had kunnen heeten. In dit Paviljoen heeft George IV, tóen Londen al te duidelUk merken liet, dat het hem om zUn uitspattingen verachtte, zUn feestmalen gehouden, en ook zekere „in tieme avonturen” beleefd, op velligen afstand van zUn werkelijk niet puritelnsche, maar toch betrekkelUk fatsoenlijke hoofdstad. HU huwde er in het geheim met de mooie en rUke weduwe, Mary Ann Fitz Herbert, en liet een niet minder geheime gang bouwen van het Paviljoen naar het huis waar deze dame woonde. Het gebouw behoort sinds lang aan de ge meente Brighton, die evenwel de voormalige koninklUke vertrekken. bU wijze van beziens waardigheid voor de honderdduizenden bezoe kers der badplaats, onveranderd gelaten heeft. In een dier vertrekken, waarop de geheime gang uitkomt, werd de vorige week, onder voorzitter schap van een hooggeplaatst gemeente-ambte- naar, een confldentleele bUeenl^pmst gehouden. TerwUl de ambtenaar de vergaderden toesprak, werd plotseling de deur, die naar de oude gang voert, langzaam geopend. De verstoorde beambte begaf zich naar de gang om den indringer, die het gewaagd had de vergadering te onderbreken, een uitbrander te geven, maar er was niemand te zien, en terwUI hU in de gang stond, ging de deur weer even geheimzinnig dicht als zU zich eerst ge opend had. Het was klaarlichte dag, en niet de minste tocht was te bespeuren. Slotenmakers en timmerlieden werden ont boden. ZU onderzochten het slot en de deur, en verklaarden dat deze in volkomen normalen toestand verkeerden. De deurknop is nog dezelfde, ntgmaal door de handen van George IV én Mrs. Fitz Herbert omgedraaid is geworden Mis schien kan dus de secretaris van de Vereenlging voor psychomantisch onderzoek (of hoe die vereenlging, die zich zoo druk met spiritisme bezighoudt, heet) hier betere diensten bewU- zen dan een slotenmaker en een timmerman. Als reclame lUkt overigens de geheimzinnige deur van het Paviljoen te Brighton ons niet minder aantrekkelUk toe dan het twee Jaren geleden ontstane Loch Ness-monster. bezig. Vlug kleedde ze zich aan, ging daarna Lily helpen en nam haar mee naar beneden voor het ontbUt. Juffrouw CartM1 ontving haar alsof al janen in huis Was geweest, inplaats één nacht. „We hebben vandaag een drukken dag,” zei ze zakelUk. „Er is een massa in te pakken Na het ontbUt gaf ze Irene een groot linnen schort, dat haar geheele jurk bedekte, en ze gingen aan het werk. Eerst sneden ze de bloemen af, en Irene leerde, welke ze kiezen moest en welke nog moesten blUven staan. In groote manden werd de oogst naar de schuren gedragen en vorgvuldig in doozen geschikt. Sommige bloemen moesten met Uzerdraad worden opgebonden en Irene was daarmee in het begin nogal onhandig; maar het duurde niet zoo heel lang, of (e had den slag beet. Maar toen ze aan het opmaken van bouquetten toe kwamen, waarvan er een flink aantal be steld waren, knikte juffrouw Carter met het hoofd en liet een goedkeurend gegrom hooren. Zooals zU wel verwacht had, was Irene voor dit gedeelte van het werk al bUzonder bruik- baar. „Ik zou het zelf niet beter hebben kunnen doen," zei juffrouw Carter op haar laconieke manier. „Al deed u dat alleen maar voor me. dan zoudt u uw salaris al ten volle waard zUn. Het is gemakkelUk te zien, dat u gewend bent, met kostbare bloemen om te gaan en ze te schikken.” a De dagen gingen voorbU, rustig en onbe wogen als een stil-kabbelende stroom. (vader is ergens met de hondenkar op stap!) t<-ch gezellig bU elkaar hokken en denken: „WU zUr. weliswaar arm, maar gezond en gelukkig i” Het is misschien overdreven en daarom ten onrechte gezegd, maar het raakt de kern van de zaak: „Sedert Timmermans is de Vlaamsche literatuur in een doodloopend straatje verzeild g> raakt; zU beweegt zich in een kringetje en herhaalt zich voortdurend. Dat is gevaarlijk, Ji lst daarom bUzonder gevaarlUk wUl het ten wU het gerust toegeven geen boven de n 'ddelmaat uitstekende letterkunde is, die d^r gemaakt wordt. Het is goede letterkunde, maar ze is niet groot. Coster was groot Maar U.'ensplegel is dood wanneer men Tlmmer- mq^l^Wlleter” en „Pieter Breughel” samen vet, nm men, evenals in Philips des Pllleceyns’ wmderbaren „Blauwbaard in Vlaanderen”, den g'est van den dooden Uilenspiegel weer ’even- d’S speuren. En Uilenspiegel is Vlaanderen, het Ir nd zoowel van Philips den Goeden als van het denkere volksoproer in Augustus van het jaar l.rf6 De dichters echter, die ons van bet dub bele Vlaamsche gezicht altUd slechts bet ge- n qf^fUè^hemlnnanfrWaardige, aasedotiseb- kos te M, oubollls. gwn willen verklaren en dvarbU elkaar telkens herhalen, die hebben overeenkomst met die personen, die ons voort durend koek met krenten voorzetten onder voorwendsel, dat het brood is. Eens heeft men daarvan »Un bekomst. En op dit punt komen wu zoo langzamerhand met de Vlaamsche let- te’kunda n het „Berliner Eberhart Mechel: Toen in het afgeloopen jaar de eene boeren reman na den anderen verscheen, las tenslotte geen mensch meer zulk een boek, al was het <xk nog zoo goed. Men herinnert zich den rijd vat. den springvloed der oorlogsschlldenngen cok hier zag men tenslotte eenzelfde beeld. Of: toen de Lofothen telkens weer het voorwerp werden der Nordische epiek, nadat Hotnsun ze ontdekt had, waren er ook daarmede geen goede zaken meer te doen, al waren zu ook nog zoo „nieuw" gezien. En sedert geruimen tüd is men geneigd te gelooven, dat het ie Vlaam- ache letterkunde ook zoo zal vergaan. Dit geloof wordt versterkt door den Indruk, dien men krügt bU het lezen van Ernest Claes’ nieuwen reman: .Broeder Jacobus.” Er valt niets tegen oen dichter te zeggen, wiens „Witte” men lief heeft, ook niets tegen „Broeder Jacobus”. Deze guchledenls van bet kleine Kobeke, dat men tandeloos ziet opgroeien, streken uithalen, later een mislukte poging kloosterbroeder ce worden, zet maken, en dan weer in de tooverschoone wouden van het Kempenland terugkeeren en zvn grappig Nelleke ziet trouwen, deze ge schiedenis is in vele opzichten bekoorlUk, vroo- lUk en beminnenswaard. Maar boe komt het, ast men desondanks bU het lezen en daarna een flauwen bijsmaak In den mond proeft? Dengene, die dit boek leest als zUn eerste uit de Vlaamsche literatuur van heden gaat daar bij vermoedelUk een nieuwe. bekoorlUke wereld epen; voor dengene. die de letterkunde van Vlaanderen kent, verduistert zich deze schoone. gezonde, beminde wereld. Waarom? Omdat men al'es. wat in „Broeder Jacobus” te lezen staat. echter Is r den dat je er Margaret. Ik koop er niet vaak een, want ik stel niet veel belang in politiek of ander nieuws. Wat heb ik er mee te maken?" Irene dankje haar en wilde de krant op nemen, maar Lily vleide om een beetje muziek, en ze gingen samen naar de piano Toen ze naar bed gingen, nam Irene het blad mee naar boven, en voor ze zich uitkleedde, zag ze het even in. OogenblikkelUk, zonder eenlge waarschu wing trof haar de slag; want de vetgedrukte kop: „De overleden graaf van Mersla”, sprong onmiddellUk in het oog. Het blad fladderde uit haar handen op den grond, en ze wankelde naar het bed en zat daar als versteend voor zich uit te staren. Eln- delUk raapte ze met Inspanning van ai haar krachten de krant weer op en las. met het gevoeï of een verschrlkkelUke nachtmerrie haar vervolgde. had, toen ik de hoop maar niet wilde opgeven? Precies zooals al vermoed werd, is het toestel niet in zee gestort, maar bU een nood landing op een verlaten eilandje vernield. Lord Randall” haar gezicht betrok „was op slag dood, evenals de mecanicien. Het schUnt. dat ze in het halfdonker den rotstgen oever voor een vru gladde zandstrook hebben aangezien. Terence heeft veel bloed verloren, maar zUn verwondingen waren niet gevaarlUk. De inboorlingen hebben hem op hun manier verpleegd en nu pas heeft de reddlngs-expe- ditle hem elndelUk ontdekt. HU moet nog tamelUk zwak zUn en zal misschien niet on- mlddellljk de terugreis aanvaarden. Maar u kunt begrijpen. hoe gelukkig Ik me voel!” Redmayne drukte haar hartelUk de hand en wenschte haar gelukkige nieuws. „Toch heb ik u eigenlUk niet in hoofdzaak ontboden, om met u over Terence te spreken.” zei de oude dame, ,4k wilde het over Irene hebben.” „Wat is er met haar?” vroeg hU rustig. „Ik ben verechrikkelUk bezorgd en angstig over haar,” antwoordde rij- „U zult verbaasd zUn. als ik u vertel, dat Ik haar nauwelijks gezien heb en slechts ééns een paar vluchtige woorden met haar heb gewisseld sedert sedert haar vaders dood: maar toch is bet waar, zoo ongeloofelUk als het ook klinkt Redmayne knikte als in afwachting er zoo maar Een zeer merkwaardige collectie oude pren ten van de meerendeels gedempte Haagsche grachten, ter vergelUking van de huidige situa tie aangevuld met photografleën uit moderner rijden, is dezer dagen te bezichtigen in het Haagsche Gemeente-archief. Het betreft de jaarlUksche expositie, aldaar steeds eind Octo ber georganiseerd, van wat er aan prentkunst bewaard gebleven is van Oud-Den Haag. Dit maal zijn het de binnengrachten, die aan de beurt kwfemen voor deze expositie, terwUI aan de wanden tusschen de stands een aantal plat tegronden van de stad een plaats kregen. Het meerendeel der prenten, gravures en pla ten heeft betrekking op het Spui en de Prinsen gracht, die voorheen echte patrlclers-buurter. zUn geweest. Zoo is op het Spul opvallend het aantal tamelUk groote hotels, en ziet men de Prinsengracht bUna nog geheel bezet met hee- renhuizen. VoomamelUk werd met deze expositie echter bedoeld het gewUzlgde stadsbeeld in het licht te stellen. DaarbU blUkt alras dat de demping lang niet altUd tot verfraaiing heeft geleid. De verandering voltrok zich bijkans binnen één menschenleeftUd, daar er mee begonnen werd rond 1860. Tot dien tijd was de grachtenloop sedert ruim twee eeuwen ongewUzigd gebleven; de meeste grachten werden tusschen 1640 en 1660 gegraven en voorts bebouwd. Lang niet alles werd In eens gedempt, zelfs bleef het meeren deel der grachten nog behouden tot omstreeks 1900, waarna echter in tien Jaren tUd de groote demping volgde. Behalve van de genoemde grachten, zUn er prenten van de Nieuwe Haven, de Voldersgracht, de eenlge die reeds in de 17e eeuw gedempt werd, de Pavlljoensgracht, wtear het Spinoea-huts staat, den Lutherschen Burgwal, de Brouwers gracht, met het bekende Hofje van Nieuwkoop en tenslotte de gedeelteUJk bulten het expoeitie- bestek vallende Loosduinsche vaart, waarvan de demping eerst in de laatste Jaren haar beslag kreeg. Merkwaardig zUn ook bU de plattegronden, waarvan de qpdst bekende die van Van Deven- welke zoo me-' 1880 ta’ aeer corteuze teekenlngen. ■F 1 *8 1 I 1 -- A I I 17 A D OMM TT blad ln^ev01^e de verzekeringsvoorwaarden tegen /A I .1 .i. O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen De Nizam van Hyderabad, de „Premier Sta te” van Indlë, besteeg zUn troon nog geen half jaar na zUn Suzerain, den Konlng-Keizer. In December viert hU rijn zilveren Regeerings- jubllé, ofschoon hU den 29 Augustus op den troon kwam. ZUn land is, naar de oppervlakte, het grootste van Indië, maar het heeft bovendien verreweg de talrijkste bevolking. Op 82.698 vierkante mU- len wonen daar 15 mlllioen menschen, of bUna 2% maal zooveel als in Myoore, dat de tweede plaats Inneemt. Het aantal Indische staten is veel aanzien- lUker dan de meesten uwer zullen vermoeden. Er zUn er namelUk 662, maar „slechts” onge- veer 200 daarvan hebben eenlg werkelUk be lang, en aan hun spits staat Hyderabad. De .stand” van een Indlschen vazalstaat blUkt uit het aantal saluutschoten, waarop de regeerende Maharaja, Nizam, Nawab, Maha- rao, Maharawal, Mir, Khan, Maharaj-Rana, Maharawat, Ra ja. Rana of Thakur Sahib aan spraak kan maken. Het aantal schoten bedraagt 21, 19, 17, 15, 13 of 11. Slechts vUf hebben recht op 21 schoten, en de voornaamste hunner is de Nizam van Hyderabad. Daarentegen zUn er 29. die zich met 11 schoten tevreden moeten stellen. De Nizam, Sir Mir Osman All Khan, die hooge rangen in het Brltsehe leger bekleedt, en die wegens de groote diensten gedurende den oorlog aan het RUk bewezen, van Koning - -George den nieuwen en speclalen titel van de Keten der lage klelhutten. waar oud en jong „Verheven Hoogheid” ontving, is een verlicht heerscher en een der pUlers van de Britsche heerschappU in Indië. Bovendien is hU niet al leen de rUkste Indische vorst, maar verreweg de rUkste man ter wereld. De Rockefellers en de Fords zUn, vergeleken bU hem, niets anders dan menschen, die er met eenlge zuinigheid nog net komen Aan de viering van zUn zilveren Jubllé zal hü meer geld besteden dan eenlg mllliardalr zou kunnen uitgeven zonder een leelUke bres in zUn rijkdommen te schieten. Het is waar, dat de regeering £45.000 uit getrokken heeft voor het feest, maar dit bedrag heeft weinig te beteekenen vergeleken bU wat de Nizam zelf aan de viering ten koste zal leg gen. HU heeft voor een waarde van 50.000 aan vuurwerk besteld; hU zal zUn hoofdstad, die bUna 500.000 inwoners telt, door één mll lioen lampen laten verlichten. Duizend ossen en tienduizend schapen zal hU laten slachten voor het voeden der armen. DagelUks zal hU gedurende de jubllé-week in een zilveren lan dauer rijden door de armste wUken der stad, en daar zal hU nieuwe zilveren munten bU hon^, t derddujzenden onder het volk rondstgooden. Mees dan vijfhonderd gaaten uit al van het Britsche RUk zullen aan zUn 't glansrijkste Mohammedaansche Hof ter we reld is. vertoeven, en vorstelUk onthaald wor den. Namens hen zal een vertegenwoordiger van den Konlng-Keizer den Nlzam de geluk- wenschen van het RUk aanbieden. Een inschrijving is geopend voor het vormen van een Jubilé-fonds. Men verwacht, dat het 250.000 zal opbrengen. De Nlzam heeft het bü voorbaat voor sociale diensten bestemd. Niemand kan ook maar bü benadering schat- Toen ze de rest van het terrein bezich tigd hadden en juffrouw Carter Irene haar eerste inleidende les had gegeven, gingen ze terug naar het huis, en werd Irene haar slaapkamertje gewezen, een klein vertrekje onder het rieten dak, opgevroolükt door ge bloemd cretonne. „Dit was het kamertje van mUn dochter," tel juffrouw Carter stil. „Voortaan is het van u. Lily slaapt hiernaast. Het is heel een voudig, en niet wat u gewend bent, juffrouw Warner." „Den vorigen nacht heb ik in een groen tenwagen doorgebracht," zei Irene, „en dit aardig kamertje lUkt me te goed om waar te zUn. U zult den eersten tüd nog wel niet veel aan mün hulp hebben, maar ik zal trach ten, me zoo gauw mogelUk werkelUk nuttig te maken; en als me dat niet mocht lukken dan zal ik mün zwerftocht moeten voortzet ten." Ze sliep dien nacht diep en vredig en toen ze den volganden morgen in de vroegte wak ker werd, hoorde ze juffrouw Carter al in huls „Een betreurenswaardlg geval,” zet dr. Dea ring, geneesheer-directeur van bet hospitaal voor gemtaasiekten, tot >*n assistent, die juist van een kort verlof was teruggekeerd. „Je kunt hem zien ritten aan 't andere einde van de zaal.... juist daar. Swoop beet hü- HU was schrijver. Z’n idee-fixe bestaat in de overtuiging dat hü een prijs van duizend pond gewonnen heeft voor een van z'n korte verbalen. Het ge wone geval van te sterke concentratie op één punt. De bank belde ons op, toen hü een blauwe sigaretten-coupon trachtte in te wisselen. Kük gauw hü laat hem juist zien aan onzen af dwingen in uitge verskringen. En ten slotte.. nieuwen patiënt... dat geval van de- mentia-praecox, dat van morgen is opgenomen Een vreemd geval." aei de uitgever van Pin kerton’s Weekblad tot z’n compagnon, toen de brief, geadresseerd aan Uriël Swoop, op t kan-’ toor terugkwam, voorzien van een officieel stem pel in rooden inkt: „Vertrokken zonder adres Retour afzonder." HU ritste den brief open en haalde er een smal strookje blauw papier uit, een chèque waarop in stelle cUfers en letters: 1000 pond, geschreven stond.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1935 | | pagina 3