Wat Kikker Karei en Tuimeltje beleefden
<Ket oertaal van den dag
Engeland rouwt
F 750.-
a
ALLE ABONNÉ’S ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen
Ninon
DElOSPRIJS
VOOR LORDEN
ZATERDAG 25 JANUARI 1936
George V en Kipling
I
Geschriften van Lenin
16
I
I
DOOR FLETCHER
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
16
op
dan?’’ *n Stil verwijt teg in haar
9
ver-
XWtorttt vzrvnlgd)
O'
napieren
voorschijn
roem
eeuwen
persoon
►vd
nst»
liet
van
den
vele
Neen, Tuimeltje had nooit .gedacht, dat klkvorschen soon
mooie muziek konden maken. Alle muzikanten zaten op een
versierde verhooglng. Ze hadden zwarte broekjes en jasjes aan
met mooie gesteven overhemdjes en kleine zwarte dasjes. De
slagwerker sloeg voortdurend twee koperen deksels tegen el
kaar. De cellist, die al oud scheen te zijn, bespeelde heel
vaardig zijn instrument en de twee andere leden van het
muziekcorps toeterden er gezellig op los.
Na Ninon’s vertrek scheen hij nog zwijgza
mer te worden. Gloeiend heet had de son ge
brand en loodzwaar drukte de lucht op het
grauwe watervlak. De oude dame staarde ds
patrijspoort uit naar de dreigende wolken, die
van aüe kanten kwamen opeetten.
„Storm op til, m’n jongen,” zelde as.
„Storm op tU. zoo is het, de zee is wonderlijk
wispelturig als een vrouw, moeder1”
Hij zag haar Hef gezicht vol toewijding naar
hém gekeerd.
„En ik dan, m’n jongen?” ’n Licht verwijt
lag in haar stem. Zachtjes, heel gachtjes sloot
ze het venster en ging voor hem staan.
„Behalve u, moeder, behalve u." set hij kort.
Toen sloeg Joseph zijn armen om haar heen en
weende als een kind.
bij levenslange geheele 01
verlies van beide armen.
De werken van Lenin genieten een buitenge
wone belangstelling in Sovjet-Rusland. In de 75
talen van het land zijn 3389 werken van Lenin
uitgegeven, met een totale oplaag van meer
dan M mlllloen. Gedurende het jaar 1935 zijn
140 werken van Lenin uitgegeven met een op
laag van 8.137.000 exemplaren.
Tuimeltje vergat heelemaal, dat de konlng op hem zat te
wachten en liep met de twee kikkers mee. Ze kwamen in de
balzaal en daar was volop muziek. Alle kikkertjes waren ver
kleed. De een al gekker dan de ander. Ze huppelden op de
maat van de muziek op en neer en maakten de gekste spron
gen. Een heel dikke kikvorsch hield er de stemming in. Hij
lachte zoo lang en «oo hard, dat het boven de muziek uitklonk
en Tuimeltje begon al direct mee te dansen.
De apotheoee van Konlng George’s roemrijke regeerlng, die W op 6 Mei jX. nog mocht beleven. De terugkeer van den voret
op Buckingham Palace na den dienet in St. Paul’s-cathedral
het heele geval als
zich
man, die hem bq den rechteram
bij verlies van een hand,
een voet of een oog
Par* om het behoud van "n leven, dat vocht
met de meedoogenloqae golven. Als verslin
dende wolven stormden de watermassa's op de
ter hulp snellende „Paraat” toe.
De eerste stuurman en de zijnen hielden
stand. Tb midden der razende schuimkoppen,
welke zich hun prooi zagen ontgaan, werd het
werk volbracht, een menscbenleven gered. Veel
later had hulp niet meer gebaat, want met
donderend gekraak brak het jacht op de pier
te pletter. De „Paraat” keerde weer, mM de
eigenares van de ongeluksboot.
Uitgeput lag de schlpbreukelinge in de .ka
juit", onder de hoede van Joseph’s moeder.
Langzaam, heel langzaam scheen "het leven
in haar terug te keeren.
„Waar ben ik, boe is de naam van dit schip?*
vroeg het meisje verbaasd.
„Je bent vei
lig aan wal, arm
kind. Mevrouw
Paré bracht haar
voorzichtig
de hoogte.
„De
vergaan?”
nen i
„Ninon"
Tra-
stonden in haar groote blauwe oogen. ,JEn
se is nog wel naar mij genoemd," voegde ae
ses Mary, spoedig terugtrok In den hulseUJ-
ken kring. In de eerste jaren van zijn hu
welijk was hij zelfs gedwongen, zuinig te
leven, want het budget verdroeg, gezien de
hooge schulden, welke nog af gelost moes
ten worden, geen weelderige uitgaven.
In deze huiselijke afzondering ontving
prins George, die zoolang zijn vader nog
Prins van Wales was, den titel droeg van
Hertog van York, slechts weinige Intieme
vrienden. Er waren geen kunstenaars on
der. Een uitzondering werd echter gemaakt
en die was voor den dichter Rudyard Kip
ling.
Van
letheid tot werken door 17 7^0 - bU een ongeval met 17 -
beenen of beide oogen W\Ja doodelijken afloop XSlwW»
Pas op, zei hij. Ik heb u gezegd dat u
een leelüke vergissing begaat. Ik ben mr.
Jocelyn Chenery, een zoon van lord Hadmin-
•towe....
U lijkt er wel op! grinnikte de inspecteur
met een bilk oo Jocelyn s bevuilde kleeding,
handen en gelaat. U lijkt er precies op.
U kunt spotten zooals u wilt, maar ik
aeg de waarheid, beet Joce’yn terug. U zult
mijn kaartje in mijn zak vinden als u de
moeite nemen wilt. En dit is mijn huisknecht
Janna way, en' deze heer V een bekend Ame-
rikaansch mllllonnalr; u kunt u zelf slechte
last veroorzaken.
En wat hadden die edellieden en hun
knechts, alsmede Amerikaansche mUlionnalrs
allen gewapend, op dit uur van den nacht op
andersmans daken uit te voeren, vroeg de
inspecteur met vernietigenden blik. Maak dat je
grootte wijs, jongeman. Vooruit mannen, naar
beneden.
Jocelyn had een scherp antwoord op m
tong maar Hadley keek hem ka’m-erend aan
en schudde rijn hoofd en Jannaway viel met
effen, sussende stem in;
Toen ze zoo gezellig aan tafel zaten, zag Tuimeltje eensklaps
een heel gekke kikvorsch, die als roover verkleed was en naast
dien kikvorsch liep er nog een met een aardig jurkje aan. Die
gingen naar het bal der kikkertjes. Tuimeltje wilde die kikkers
wel eens van nabij zien. HU sprong van zün stoel en rende naar
het klkkermeisje. HU greep het luchtballonnetje, dat ae In
haar hand had en Het dat lustig heen en weer gaan tegen het
hoedje. En de roover deed net of hU kwaad werd en greep
naai* zün sabel. Oh, wat had Tuimeltje een pret.
naam
en....
viel de
zeilen naar het politiebureau stellig de
nieuwsgierigheid ven een mln of meer beris-
pelUk publiek hebbpn opgewekt. Thana pas
prinsen
landen,
tusschen
Koningin Victoria en den toenmallgen Prins
van Wales wederom menig meeningaver
schil.
De koningin verlangde, dat haar klein
zoons zoo eenvoudig mogelijk bejegend zou
den worden, de kroonprins daarentegen
hield vol, dat zijn zoons recht hadden
op het volledige ceremonieel, dat vooral in
Japan buitengewoon omvangrijk was. Ook
over de ontvangst in Egypte, volgens Vic
toria niet zonder gevaar wegens de aldaar
heerschende gebruiken, annex aan de gast
vrijheid, heerschte oneenigheid ten hove,
maar Eduard wist zijn wil door te zetten
en de kleinzoon van de machtigste wedu
we ging overal een schitterend onthaal te
gemoet. Dit gaf hem het hooge idee van
zijn waardigheid, waardoor Eduard VII
zich altijd gekenmerkt had.
Het geval wilde echter, dat George, die
in Januari 1892 door het plotselinge over
lijden van zijn broer, den hertog van Cla
rence, kroonprins werd, geenszins gene
genheid voelde voor overdneven praalver
toon, maar zich, na rijn huwelijk met prln-
oen Joseph Paré als eerste stuurman ont
slag kreeg, gevoelde hu zich diep onge
lukkig. Geen wonder ook. Paré bezat na
melijk een groote verachting voor „landkrab
ben”. De gedachte alleen nu self een landkrab
te worden, pijnigde hem dag en nacht.
Zijn woonvertrek, met het ruim uitzicht op
see, richtte hü als kajuit in; zoodoende bleef
Joseph in de sfeer.
Drie jaren waren verstreken, de malaise hield
aan. weinig schepen kwamen in de vaart.
De oude mevrouw Paré, sinds gerulmen tüd
weduwe en gepenslonneerd. woonde bü Joseph
In. Zü kende zijn voorliefde voor „den grooten
plas” en hechtte haar goedkeuring aan zün
daadwerkelük steunen van het reddingswerk op
zee.
Paraat, dAt was de naam van Part's boot.
Het gebeurde op een Vrijdagavond. Dreigend
zag de lucht vol onweerskoppen. Bezorgd
staarde de oude dame de patrijspoort uit.
„Storm op til, m’n jongen,” zelde ze kort.
Het was haar gewoonte niet veel te spreken.
Ze had *n moeilUk leven achter zich.
„Storm op til. zóó is het, de zee Is wonderlUk
wispelturig, als "n vrouw, moeder.” Joseph
lachte.
„En ik
woorden.
Ze stond nu vóór hem met haar Hef gezicht
vol rimpels onder het grijze krulhaar. Vol toe
wijding zag ze hem aan.
„Behalve u, 'moeder, behalve u,’’ zeltie Joseph
teeder.
In alles betrekt zü zlchzelve, dacht hij en
glimlachte-
Loodzwaar drukte *n dikbewolkte lucht op
het grauwe watervlak. Een onheilspellende rust
heerschte. Toen de storm opstak, de wind
loeide en floot, toen bliksemschichten het ruim
doorkllefden. klonk angstig het luiden der
noodklok, ’n Jacht verkeerde in gevaar.
„Ze hebben mü noodlg, moeder.” Joseph leek
forscher dan ooit met zün hooge zeemanslaar
zen aan, in zün zwartleeren kiel en met zjjn
zuidwester op.
„Ga met God, mün jongen,” zei het tengere
moedertje en kuste hem.
Aan het hoofd van *n reddingsploeg streed
naar gestolen zoudt kunnen hebben. Wat ik
weten wil is wat u mannen van stand en van
fortuin had uit te richten vannacht op het dak
van dat laboratorium, nadat u in een belen
dend leegstaand huis hadt Ingibroken.
Jocelyn en Hadley keken elkaar eens aan.
Belden waren ae er zich van bewust dat hun
geheim bewaard moest blUven. Ben oogenblik
sprak niemand.
U kult eenlge aannemelijke reden hebben
op te geven heeren, aei de commisaris weer.
Al waart u hertogen of markiezen, dat is geen
verontschuldiging Voor uw handelwUze. De
politie heeft slechts haar plicht gedaan en
als u eenig rechtevaardigheidsgevoel hebt zult
u toegeven <fat zU zich wakker gedragen heeft.
—•Ik erken dat ons optreden Inderdaad ver
dacht schUnt. zei Jocelyn.
De commissaris lachte.
Verdacht? Ik hoop dat u bewUzen kunt
dat gü rijt voor wie gij u uitgeeft en dat u
een bevredigende verklaring voor uw op
treden geven kunt, merkte hü scherper "o.
Anders hm. We hebben de laatste avonden
op dien knecht gelet van u. maar hü was ena
te handig‘af. Vanavond echter hadden we onas
mannen al oo bet terrein en v zagem u
binnengaan. Welnu, hoe luidt uw verklaring?
We bevinden ons in een benarde positie,
antwoordde Jocelyn. Maar kunt u Sd. voor
stellen dat een van ons beiden, mr..Hadley of
ik een verkeerd doel voor oogen had?- e
De commissaris baalde ongeduldig de schou
ders op.
anders van eenlge beteekenis aan ’t licht dan
•n sigarettenkoker van aluminium en bU
Jocelyn een dito van goud. Hadley echter scheen
heel wat bU zich te hebben, afgezien nog van
een belangrijk bedrag aan geld.
Dl. wil u er even attent op maken, zei
hU droogweg, toen alles voor den inspecteur
op tafel lag. dat er aoowat tien A twaalfduizend
pond aan Engelsche bankbiljetten in die por
tefeuille zit; de nummers rijn in mün boek
In Rite genoteerd. En zorg goed voor dien
diamant, hu vertegenwoordigt *n fortuin.
De commissaris Het den inspecteur alles
opbergea. Dan zei hu kort:
Doe de handboeien af, breng den knecht
in de cel en laat deze heeren op mün kamer.
Dat gebeurt niet, zei Jocelyn met vaste
stem. Ik sta er op dat mün knecht op deselfde
wijze behandeld wordt als ik zelf. HU heeft
geen grooter misdaad begaan dan wu en als
hU niet behoorlijk behandeld wordt, zal ik
mün beklag doen bü den Minister van Bin-
renlandsche Zaken.
De commissaris deed of hü niets geboord
had, maar hü sprak even met een hoofdagent
Dan wees hü naar een geopende deur:
Gaat u binnen, mr. Hadley en mr. Che-
nery, zei hil. Uw knecht zal fatsoenlUk be
handeld worden, hü aal een stoel krügen in de
wachtkamer.
Dan volgde hü ben In de kamer, sloot de
deur achter zich en ging voort: Ik zal u houden
voor de personen die op uw kaartjes genoemd
staan, hoewel, daar ik u geen van beiden ken,
u al die dingen van hun rerhtmatiarn elxe-
seerde de optocht vrU rustig de verlaten straten
van St. John’s Wood; maar toen de meer be
volkte verkeerswegen werden bereikt, werd hü
aangegaapt door heel wat late voetgangers,
lanterfanters en nachtvlinders en het «peet
den drie samenzweerders al'ermlnst toen ze
elndelük de afstootende lucht van het voor
portaal van de rechtbank Inademden. Uit de
straffe wüze waarop ze bswaakt werden kon
men opmaken, dat ae werden beechoudd als
inbrekers van de gevaarlUkste soort en het
voorlooplg verhoor vond dan ook plaats achter
gesloten deuren.
Wie zegt u dat u bent? vroeg de dienst
doende commissaris, alle drie na een ge
fluisterd onderhoud met den Inspecteur ge
streng aanziend. En daar hü meer in het
büzonder Jocelyn aankeek en deze minder
scheen te vertrouwen dan de beide anderen,
haastte deze zich te antwoorden met zooveel
waardigheid als bü zün verwaarloosd ulterlük
bestaanbaar was.
Ik heb aan den Inspecteur mijn
en die van mün vrienden reeds gezegd
Ieder antwoordt voor zichzelf,
commissaris hem in de rede op een toon, die
geen tegenspraak duldde. U het eerst. En geen
onzin.
Wat bedoelt u met onzin? vroeg Jocelyn.
Indien ik geen handbeeien san had. dan sou
andere zou de tocht van Joce'yn en zün ge-jjk u mün kaartje geven. Ik ben de Honourable
Jocelyn Spencer Chenery. zoon van graaf van
Hadmlnstowe. Tot voor twee weken, den dag
Prachtig ging de zon ouder, de gouden stra
len vulden de kajuit onder *n rossen gloed.
Samen hadden ze nu gewandeld langs het
strand en Joseph las haar voor uit oen werk
van Maurois, Ninon’s Uevellngsschrijver.
.Onnatuurlük als afwerig,” klonk zün stem.
„Je bent er niet bü. Is het soms van vreugde,
dat je gauw weer In de vaart komt?” aei Ninon
plagend.
Ze lachte haar diepen sonoren lach.
„Ik. ik heb je Iets te zeggen. Het Is mün ge
woonte niet mü uit te drukken in slerlüke
woordkeuze. Eén vraag slechte. Wil je mün
vrouw worden, Ninon?"
t Was alsof zijn hart stilstond. Iedere se
conde geleek een eeuwigheid, tot zü sprak. Zou
Ninon haar kleine tengere handen in de züne
leggen, hem haar jawoord schenken?
Doch verschrikt keken de diepblauwe oogen
hem aan.
,JU. Je bent een held, Joseph en ik.... ik
deug niet voor de vrouw van een held!”
^Je wilt dus niet en ik dacht nog wel. dat je
me liefhad.”
.Bewondering en dankbaarheid, dat was 1!”
Ninon’s stem trilde.
„Is het je laatste woord. Klnon?” Joseph’s
stem klonk stroef. Hü wrong als het ware de
woorden zijn keel uit.
Het meisje knikte stil voor zich uit. De stra
len der ondergaande zou bleven nog even
hangen In het golvende blonde haar.
Het is haar schuld niet; doch zü kan mü
niet liefhebben. Joseph sloot het boek met een
zucht. En het was hem of het teven In hem
werd neergeslagen.
leidende Ideeën van het Victoriaansche
tijdperk, vooral voor wat betreft de gods
dienstige opvatting over de roeping van bet
British Empire in de beschaving der we
reld.
De „last van den blanke” werd door den
God der helrscharen op de schouders der
Engelschen gelegd. Dit 18 wel de grondge
dachte van Kiplings heele poëtische werk
en de reden, waarom het zoo geweldig in
sloeg.
Maar de manier, waarop hij deze gedach
te uitwerkte, vertoont een kracht en een
oorspronkelijkheid, die inderdaad hem
recht geven op meer dan gewone waar-
deering van zijn dichterlijke begaafdheid.
HU wekt bü den lezer edele energieën en
dit vermogen, meegegeven aan zUn werk,
sterft niet bU den dood van den maker.
Rouwt Engeland om een konlng, die voor
al zal worden geprezen wegens de waardi
ge wijze, waarop hU de idee der constitu-
tloneele macht belichaamde, het verloor een
dichter, die gedurende de regeerlng van
drie vorsten de gedachte van het Brltsche
keizerrijk in krachtige poëzie wist te beli
chamen, en die, spijts het ietwat grove en
rhetorlsche karakter van veel zijner ge
dichten, den zin en het wezen van de En
gelsche wereldmacht in sterke poëtische
formuleerlngen heeft uitgedrukt.
Ik zou maar niets meer zeggen, mUnheer.
Die lui doen him pUcht. We kunnen op het
bureau beter een verklaring geven van onze
bevreemdende positie.
Ha, hal Hier hebben we den wüzen Sa
lomon, lachte de Inspecteur. Die wüsheid heb
je bepaald op de beklaagdenbank opgedaan,
münheer de procureur-generaaL Een pracht-
knecht.
Jannaway vereerde den Inspecteur met een
medelijdend lachje en stapte bedaard naar
beneden. Jocelyn volgde hem woedend. Toen
ze op den vloer van het atelier waren aange
komen keerde Hadley die
een leuke grap scheen te beschouwen
tot den
hield.
Ach, zei hü laconiek, in m’n rechterzak
rit een sigarenkoker. Wees zoo goed en haal
er een uit en steek hem in mün mond en
houd er dan een vlammetje bü- Bedien u zelf
ook maar.
De inspecteur repte zich nijdig naderbij.
Houd je Amerikaansche snoeverij asje
blieft voor je, beval hü- En laat mün mannen
met rust. Vooruit.
Een der agenten opende een deur van het
«teller, waardoor men in den tuin kwam, de
process'e trok af in den koelen nacht.
t Was gelukkig dat de zoo schrijnende
arrestatie plaats vond op zoo gevorderd uur,
koningin Victoria wordt verteld,
dat zU aanvankelijk heel veel voor Kipling
voelde, doch dat ze ernstig gechoqueerd
was door een gedicht .Recessional”, op
haar diamanten jubileum in „The Times”
gepubliceerd, hetwelk ze te stoutmoedig
vond. Kipling mocht dan al de grootste
dichter van Engeland wezen, dit nam niet
weg, dat hU den noodzakelUken afstand
moest bewaren. Om deze gewichtige reden
zou Rudyard Kipling nooit poet laureate
zün geworden. Indien men de faam mag
gelooven.
Eduard vn had zich van den dichter
weinig aangetrokken, misschien ook al, om
dat Kipling op het diamanten feest van ko
ningin Victoria, toen de Transvaalsche oor
log voorbereid werd, een duidelijke waar
schuwing tegen den overmoed van het En
gelsche imperialisme gelanceerd had in het
laatste gedicht van zün bundel „Service
Songs”, het bekende .Recessional”. TUdens
den oorlog was de dichter als dagblad
correspondent aan het front in Zuld-Afri-
ka; wat hü er zag, maakte een diepen in-
er kinderlük aan toe. „Aan wlen heb ik mün
redding te danken?”
„Het is de eigenaar van de „Paraat”, mün
zoon.” zelde de oude dame, naar Joseph wü-
zend.
„Uw zoon, mevrouw, is een held; ik zal hem
nooit vergeten, nooit!"Diep bewogen legden Ninon
haar kleine bleeke handen in die van Joseph,
Hü schaamde zich bUna. aoo groot en ruw wa
ren de züne, vergeleken bü die van haar.
"De dagen, welke Ninon ten huize van da
Part’s verbleef, waren onvergetelük voor den
Jongen man.
„Is er iets heerlükere denkbaar dan haar
stem te mogen hooren.” dacht hü en bouwde
rich luchtkasteelen. „Hoe heerlük moest dit riin,
hü eerste stuurman en Ninon zün vrouwtje.”
Wanneer hü echter in haar nabüheid kwam,
gevoelde hü rich schuchter als een kind. Ninon
was een wonderlüke mengeling van schalksheid
en ernst.
De tüd vei si; eek en het meisje, nu geheel
hersteld, zou terugkeeren naar haar groot
ouders te Cherbourg, die vol ongeduld hun
kleindochter >erhstekten,
Ninon wég, voor goed wég uit zün teven,
deae gedachte leek Joseph ondraagHjk. Had het
lot haar niet tot hem gevoerd? En gaf ze hem
geen hoop in den tech van haar oogen, sprak
ze van hem niet als van haar besten vriend?
-w y u de wereldpublicltelt het orgaan van
roem is geworden, treft den dichter
een slecht lot, wiens dood door een
meer „actueele” gebeurtenis uit de aan
dacht wordt verdrongen. Zoo verging het
den meest populairen letterkundige van En
geland, den zanger bü uitstek van het Brlt-
che wereldrijk, Rudyard Kipling, toen en
kele dagen na zün verschelden de kolom
men, waarin over hem nog veel zou ge
schreven rijn, geheel In beslag werden ge
nomen door het sterfgeval van den Konlng
van Engeland. Toch schuilt er een symbo
lische wüsheid in dezen loop van het lot.
Met Kiplings dood wordt in het Britsche
Rük een regeerlng afgesloten, die in het
verleden verzinkt. Nergens groeit de ge
schiedenis zoo traag en zoo gelükmatlg
als op het eiland in den Atiantischen
Oceaan, dat de zeven zeeën beheersebt,
maar ook daar vernieuwt zich de wereld,
en hoewel de overgangen van de eene his
torische periode naar de andere er veel
minder bruusk zün dan elders, komen er
oogenblikken, waarop een rich Wjna on
waarneembare verandering realiseert als
een feit.
De dichter, zoowel als de Konlng van het
wereldrijk, waren conservatieve menschen.
die hun heele gedachtenleven en hun heele
gevoelsleven beschikbaar stelden aan de
idee der Engelsche wereldmacht, welke idee
zü echter interpreteerden volgens een
humane, rustige, welwillende -levensop
vatting. Beiden afkeorig van het onbezon-
nene, het onverantwoordelüke, verdedig
den zü door woord en voorbeeld de Engel
sche opvatting omtrent de verantwoorde-
lükheid.
In zün levendig boek over Eduard Vn
en zün tüd, wüst de Fransche schrüver An
dré Maurois, die ook uitstekend over Klplïng
heeft geschreven (nJ. in zün boek „Magl-
ciens et Logiciens”) op de .merkwaardige
traditie, waarin de. toekomstige constltu-
tioneele vorsten worden opgevoed. Deze
traditie is gesticht door den Prins-gemaal
van koningin Victoria, prins Albert van
Saxen-Coburg. Ze bestond hierin, dat alle
leeraren van de toekomstige troonopvolgers
alles in het werk zouden stellen, in het ge
moed hunner pupillen den drang naar het
spontane en geestdriftige te verminderen.
In dit merkwaardige paedagoglsche systeem
speelt de afleiding een groote rol, en nie
mand stoort er zich aan, indien deze aflei
ding wel eens weinig overeenkomst schünt
te vertoonen met den puritelnschen wezens
trek, die eigen is aan het Engelsche volk.
De jeugd van den Kroonprins wordt ver
ondersteld, lang te duren, en deze jeugd
wordt veraangenaamd door talrijke bezig
heden, welke den toekomstigen vorst zoo-
veel inogelük onttrekken aan politieke tn-
-’ trlgues, waarvan hü later de dupe zou
kunnen worden.
Van deze aangename opvoeding had
Eduard VII, die tot op hoogen leeftüd
kroonprins bleef, een dankbaar gebruik ge
maakt, als Prins van Wales had hü zün
naam wel eens hooren noemen in particu
liere schandalen, waarover hü ongetwüfeld
het züne dacht, doch in de politiek bad hü
met zorg de loffelüke neutraliteit bewaard
waartoe hü met zooveel overleg was opge
leid. HU las niet graag boeken. TerwUl Ko
ningin Victoria zich gaarne uit hare bi
bliotheek de nieuwste nieuwigheden
voorlezen, en ook de eerste werken
Kipling kende, voplde Eduard VU weinig
voor de fantasieën van dichters, maar het
gedicht, dat William Watson in 1903 bü
zün kroning schreef, behaagde hem, en in
de poëzie van Kipling zag hU wel iets.
Geen man van uitersten, was ook Geor
ge V niet voorbestemd om de dichtkunst
anders te beschouwen dan als een officieel
decorum van de Britsche wereldmacht
Maar hü hield van Ruyard Kipling.
Hoe de kroonprins werd opgevoed,
haalt de bekende journalist Raymond Re-
couly in het werk, dat ter gelegenheid van
het kroningsjubileum het vorig jaar ver
scheen „George V et son peuple” en dat
in menig opzicht geïnspireerd was door het
reeds aangehaalde ..Edouard Vn et son
temps”.
Als gouverneur kreeg de prins den eer
waarden heer John Dalton, vervolgens zou
hU volgens het verlangen van zün regee-
Idruk, welken men in zün verzen uit die
jaren terugvindt.
Konlng George echter, die zoomin als
rijn vader, een liefhebber van lectuur was,
waardeerde den dichter van d? „Departe-
mantal Ditties”, „Te Barrack Room Bal
lads”, „The Seven Seas”, „The Five Na
tions", „The Service Songs” en de talrüke
Engelsche liederen gedurende den grooten
wereldoorlog als een onderdeel van Enge-
lands imperiale grootheid. Bovendien was
hU, als leder rechtgeaard Engelschman,
gecharmeerd door de onweerstaanbare ver
telkunst van den grooten novellist.
Niettemin zou het onjuist zün, Rudyard
Kipling te beschouwen als een typisch ver
tegenwoordiger van de Engelsche poëzie ten
Ujde van konlng George V. Naar inhoud
en vorm behooren rijn gedichten tot de
periode der „later Victorians”, waartoe de
dichter In de litteratuur-geschiedenls ge
rekend zal blüven worden. De vernieuwing
der Engelsche poëzie onder Invloed vrfn
Yeats, Rupert Brooke, Wilfried Owen, T. S.
Elliot is aan hem voorbü gegaan, zonder
eenlgen invloed uit te oefenen op zün
geest. Voor het werk der modernsten bleef
hü vrijwel gesloten.
Was zün wereldpopulariteit als dichtfr
werkelijk evenredig aan zün genie? Heeft
men hem niet overschat op grond van over
wegingen, die in wezen totaal niets, of al
thans heel weinig met de beoordeeling van
poëzie te maken hebben? Zal zün
voortduren, en zal zün kunst de
overleven? Of verzinkt met zün
ook zün grootheid?
Zeker is de Inspiratie van Rudyard Kip
ling ten nauwste verbonden geweest aan de
overleden Eerste Minister, mr. Pontifex. Ik
woon Down Street 520a, Piccadilly.
De commissaris die bü de verklaring van
Jocelyn van kleur verschoot, wendde zich tot
Hadley:
En u?
Ik heet John Hadley Stamford, ant
woordde deze met zün kalmen glimlach. Ik
ben vrijgeboren Amerikaansch burger. Ik bezit
een huls in Philadelphia, en ook een te New
York, drie-en-twlntigste Avenue. MUn adres
in Londen is Hotel Ritz. Piccadilly, waar ik
tegen hoogen prijs een aantal kamers heb
gehuurd. Er is hier In Londen ook een zaak
die aan mü toebehoort en die onder mün naam
gedreven wordt, al doe Ik zelf geen zaken en
heb ik ook geen beroep. Ik bin ten slotte ook
miUionnalr. indien u daar be’ang In stelt.
En wie is die man met dien scherpen
neus? vroeg de commissaris die blükbaar begon
te gelooven. dat men hem in het ootje wilde
nemen. Wellicht de Tsaar aller Russen?
Mün naam is C’arenoa Jannaway ant
woordde de onverstoorbare knecht. Ik ben in
dienst bü den Honourable mr. Chenery. Even
als mr. Chenery woon ik Down Street 520a
De commissaris keek van den een naar den
ander. Dan keerde hü rich naar den Inspec
teur, knikte en zelde kort:
Keer hun zakken om.
Degenen die dlchtbü konden komen, keken
hun oogen uit, toen verechlltende artike’en en
napieren uit de zakken der gevangenen te
- ---- voorechün kwamen. Wat Ja-nawav brtreft,
van zün dood, was ik privé-secretaris van den i bü hem bracht die aerteuae fcmlIteeriM
redde grootmoeder een der unlversitelts-
colleges, nL het Wellington-college be
zoeken, maar Eduard VII zag hem lie
ver geplaatst op de zeevaartschool te Dar-
mouth en dit, ten paleize veelomstreden
verlangen, won ten slotte de overhand. HU
studeerde hier tezamen met zün vroeg ge
storven ouderen broer, den hertog van Cla
rence tot 1879. Daarna maakten de beide
prinsen aan boord van de Bacchante een
wereldreis.
Over de ontvangst, die
moest worden bereid in de
welke zij bezochten, heerschte
