Vincent van Gogh en de mode
Wat Kikker Karei en Tuirrieltje beleefden
dvctmriaal uan den daq
edacteur Beaton staarde naar den brief.
F 750.-
F 250.-
ft
AMERIKAANSCHE WIJZE
VAN ZAKEN DOEN
Oskar Barnack t
MOGEN WIJ?
LIEFDE
EN EER
MAANDAG 3 FEBRUARI 1936
Een goedkoope tunnel
V
ja
Lucky Short’s
korte verhaal
Hoe zou de schilder
gereageerd hebben?
Archeologische
expeditie
De dames zullen er uitzien alg kron
kelende cypressen, opbrandende
zonnebloemen of hel
blauwe irissen
DOOR M. E. FRANCIS
„WtarT
I
I: '.-.J 1
I
A T T A op dit blad zijn Ingevolge de veraekeringsvoorwaarden tegen p 7^0 - levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p Mj een ongeval met p OR O - bU wiles van een hand,
/X TaC_j|w Iw r1. 3 0,1 gevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen kxVe verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen dooderijken afloop A fcéOVo een voet of een oog
AANGIFTE MOET» OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA H$T ONGEVAL
3?
10800
MO
Totaal 15J95
bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
hem
die
'K I
HOOF
(Wordt vervolgd»
geheimzinnig antwoord, en plaagden hem net zoo lang, tot ze
naar bed moesten.
i
I
I
Daar kwam kikker Karei eindelijk aan. Aan een grooten stok
had hU allemaal van die groote visschen hangen, die hy zoo
met zijn handen had gevangen. Wat Is er met Jou aan de hand,
zei hij verschrikt tegen Tulmeltje. Wat zie je er gek uit. Waar
is je baard? Hoe kom je aan dien dikken neus? En Tulmeltje
vertelde snikkend, hoe die visschen hem toegetakeld hadden.
Karei verbond den neus van Tulmeltje en stelde voor, om maar
gauw naar huis te gaan.
Samen gingen ze naar huls. Toen kikker Karei en Tulmeltje
in het paleis kwamen, moesten de kikkers verschrikkelijk lachen.
Wat zag tulmeltje er nu toch leerijk uit, vonden ze allemaal.
Dat geeft niets, antwoordde Tuimel, want morgen vroeg sullen
l
i
I
«0
160
1
Ja
tui
Dr. Barr heeft self den cataloog samenge
steld, met behulp van de brieven van Vincent
aan Theo van Gogh, waarvan de vertaling in
drie boeken uitgegeven is door Houghton Mif
flin dk Co., Boston en New York, en verder met
den Catalogue Raiaonné van J. Baart de la
Faille en W. Roudebush, die een stamboom
van de familie Van Gogh zaamstelde.
By iedere reproductie van het Vlncent-werk
liet dr. Barr excerpten uit de brieven afdruk
ken, die betrekking hebben op dat werk, gelijk
bij ons de heer Scherjon dat gedaan heeft.
De eerste oplaag van 4000 exemplaren was
reeds binnen vier weken tegen £2.50 p. stuk
^verkocht, zoodat onmlddeliyk een tweede druk
besteld werd. Dezelfde catalogus dient ook voor
de musea in Philadelphia, Boston. Cleveland
Br Ban Francisco.
Lady Beek keek hem even onderzoekend aan,
dan zei zy, dat zij juist aan tafel gingen en
dat hl), als hU hun eenvoudigen maaltijd wilde
deelen, welkom was.
Zij bracht hem naar een kamer met eiken
1.780
500
1.455
1
1
i
1
I
I
1
1
l
1
bloemen
muurbloemen
veldje
De
dens
eheu
«2 n
rich
riavt
aft
1
sta
Ru
bai
opc
blo
Jai
Ru
E
ges
lijn
en
vre
pile
ove:
getl
H
der
rjjs<
ven
bew
nab
D
Cos
nieu
men
schr
«n
dooi
«n e
de 1
aan
Kek
den
Nee, ’k ben echt geen agitator,
'k Heb geen communisten-bloed;
Tóch kreeg ik zoo dezer dagen
Een opstandig, boos gemoed,
’k Las daar dat een neringdoende
Rechterlijk veroordeeld was.
Omdat men „Finale verkoop”
Op zijn winkelruiten las.
Vijf-en-twintig dure guldens
Kostte hem die enkele zin.
In geen weken komt zoo’n geldsom
*t middenstanders-laatje in....
Toen viel Tulmeltje achterover. Het water werd weer-stil en
er was geen visch meer te zien. In de verte zag hij kikker
Karei, die met zijn handen de vischjes beet greep. Kom eens
gauw kijken wat er gebeurd is, riep Tulmeltje tegen Karei. Ik
kom direct bij je, antwoordde Karei en hij greep maar naar
de beestjes, die voi schrik wegzwommen.
Mogen wij, (spitsvondig rechter)
Tobbers uit den middenstand,
Asjeblief reclame maken
Voor ons goederen-restant?
Mogen wij wanhopig vechten
Voor ons levensonderhoud?
Mogen wij, gedrukt door zorgen,
Strijden voor ons lijfsbehoud?
Mogen wij V eens verzoeken
Bij het laatje te gaan staan.
Om de centen daar te tellen
En de nota’s, (onvoldaan)?
Mogen wij U eens belasten
Met zoo’n slapeloozen nacht,
Die door ons met duizend zorgen
Piekerend wordt door gebracht?
Zeer-gestrenge wetsbeschermers,
‘k Vraag U zonder ironie:
Al die middenstanders-nooden,
Mijne Heeren: Ként U die?....
H. P.
J
Deze tentoonstelling is te New York georga
niseerd door Dr. Alfred H. Barr Jr., directeur
van het Museum of Modern Art. Beschermhee-
ren waren Z. Exc. Grenville T. Emmett, Ame-
rikaansch gezant te *s-Gravenhage en Z. Exc.
jhr. H. M. van Haersma de With, Nederlandsch
gezant te Washington, D. C. Dese expositie
werd mogelijk gemaakt door de medewerking
van mevrouw KröllerMuller, die een groot
deel van haar Vlncent-verzameling voor de ten
toonstelling leende. Verder wordt in den cata
logus hulde gebracht aan dr. W. de Vlugt,
burgemeester van Amsterdam, professor dr. G.
A. van Poelje, dr. Schmidt Degener van het
Ryksmuseum, den heer Baard van het Stede-
Hjk Museum te Amsterdam, jhr. Roëll, 8. van
Deventer uit Wassenaar en Ir. V. W. van Gogh.
Uit vele particuliere Amerikaansche verzame
lingen en musea werden eveneens Vlncent-doe-
ken te leen gegeven. Wij noemen b.v. die van
Adolf Lewisohn, met de Arlésienne naar een
teekening van Gauguin, teekenlngen en doeken
in het bezit van mevrouw J. D. Rockefeller Jr„
John Spaulding, mevr. Christine Veth te San
Francisco, Marie Harriman Galleries en van
verscheidene kunsthandelaren als Paul Rosen
berg, Parijs. Josef Stransky. Durand-Ruel, Pier
re Matisse Gallery, M. Knoedler A Co., Wllden-
steln St Co., Jacques Seligmann, allen te New
York en Parijs.
Naar aanleiding van de plannen om een tun
nel onder de Theems aan te leggen, lezen wij,
dat 133 Jaren geleden reeds een plan ontworpen
werd tot den aanleg van een tunnel tusschen
de graafschappen Essex en Kent, eenlge mijlen
oostelijker dan de plaats waar men weldra be
ginnen zal de Theems te ondermijnen, namelijk
tusschen Tilbury en Gravesend.
Het plan werd niet alleen ontworpen; men
ving zelfs aan met de uitvoering.
Het Parlement nam een wet aan, warin mach
tiging verleend werd tot het opnemen van
30.000, hetgeen u, zelfs voor dien tijd, een spot
prijs lijken zal. En toch was het bijna tweemaal
zooveel als de koene Londensche ingenieur, Mr.
R. Dodd, die de geestelijke vader van het tun
nelplan was, berekend had. De „Star” geeft zijn
in 1708 opgemaakte raming weer:
jaar zullen de Amerikaansche schoenen er dus
denkeljjk uitzien als kronkelende cy pressen,
opbrandende zonnebloemen of hel-blauwe iris
sen.
Saks adverteerde als volgt:
„Geïnspireerd door de schitterende tentoon
stelling van Van Gogh in het Museum of Mo
dem Art, introduceeren wij een nleywe serie
kleuren. We zijn zoo vrij, ze „Van Goghs kleu
ren” te noemen, omdat op zijn schilderijen van
de Arles-periode dp klare, zuivere kleuren aan
doen als het waaien van een frlsschen wind. In
de friachheid en de kwaliteit en in de vitaliteit
dezer kleuren vinden wij verwantschap met de
kleuren, die wij u thans aanbieden voor het
as. seizoen.
„The Van Goghs kleuren” staan tentoonge
steld, samen met reoroductles van de werken,
waarop ze zijn geïnspireerd, In onze twaalf
étalages aan de vijfde Avenue. De kleuren val
len er te bewonderen in stoffen voor avond-
kleedlng. sportkleeding, hoeden, schoenen en tal
van mode-artlkelen. Dit alles kan tevens in
de betreffende afdeeüngen gevonden worden,
waar ons personeel u behulpzaam zal zijn bij
het maken van een juiste keuze en een artis
tieke combinatie.’’
Men had dat allemaal eens aan Van Gogh
moeten vertellen, toen hij nog In zijn simpele
kamertje te Nuenen wevers en boeren zat
te schilderen of landschappen maakte in de
omgeving van Arles. HIJ zou een toeval hebben
gekregen, had zijn palet In stukken gebroken
en zijn penseelen In de potkachel gestopt. Daar
na zou hjj zijn gaan preeken, niet in de Bo li
nage maar op de Fifth Avenue en de politie
zou hem hebben opgebracht wegens verkeers-
s toorn Is.
k/ die ongeopend was doorgedrongen in z’n
-*• V priyékantoor van de „Rowdy-Dowdy-
Revue". Door het woord „persoonlijk” op de
enveloppe was het stuk aan den secretaris der
redactie ontsnapt en nu las Seaton met ver
baasd opgetrokken wenkbrauwen voor de twee
de maal de schrikwekkende regels, met bevende
hand geschreven:
.Mijnheer de redacteur. In den loop der laat
ste maanden heb ik u 100 korte verhalen
toegezonden met verzoek die in de Rowdy- ook__^°® a^n aJ^teren geschreven?”
Dowdy Revue” te plaatsen. Ut heb er 99 terug
ontvangen. Het ééne overWijvende is waar
schijnlijk in uw papiermand neergedaald, wijl
ik daar geen postzegel voor antwoord had bij
gevoegd. Dit schrijven heeft alleen ten doel, u
mede te deelen, dat ik nu in *t geheel geen
postzegels meer heb, zoodat ik hedenavond pre
cies om 9 uur een touw bind aan de kram van
mijn lamp, een lus maak aan ’t einde van het
touw, op de tafel klim, de lus om m’n hals leg
en van de tafel afspring. Aan deze manipulaties
hebt u dan schuld.
Hoogachtend Lucky short Russellstreet U.”
•w -w v-e wisten wel, dat Vincent van Gogh te
yy bewonderen, tegenwoordig zeer in de
mode is, maar dat de mode, de mode
in den engeren zin als datgene wat men aan
het lijf trekt, zich van Van Gogh kan meester
maken is bijna niet te gelooven. En toch ge
schiedt het, aan de overzijde van den Atlan-
tlschen Oceaan, waar Immers nog altijd Het
land van de onbegrensde mogelijkheden is.
De Amerikanen hebben zich tot nu toe aan
Van Gogh niet veel gelegen laten liggen. ZU
bewonderen graag de cultuuruitingen, die uit
Europa komen, maar zijn altijd een of twee
generaties achter. Dat heeft Mengelberg on
dervonden, toen hl) Mahler en Richard Strauss
speelde, en dat ondervond ook Van Gogh, of
liever gezegd zijn nagedachtenis. Het is nog
maar kort geleden, dat de New Yorksche cri-
tiek Vincent een charlatan en een idioot noem
de. Maar nu is dat veranderd. In het Manhat-
tan-Museum of Modern Art te New York, aan
de 53ste straat, by de 8t. Thomaskerk, te een
groote tentoonstelling van werken van den
Nederlandschen schilder gehouden en thans te
men daarmee op reis gegaan naar Philadelphia,
Boston, Cleveland en San Francisco.
Eerste-luitenant
Hasse, die op het
internationale
pancours hippie
que te Berlijn den
grooten prijs der
„Nationalsozialis-
tische Erhebung”
veroverde met
zijn paard Tor a
lambrlzeering, schoof een stoel by en liet hem
alleen.
Jefferies keek de kamer nieuwsgierig rond;
de muren waren helaas in .imitatie hout ge
verfd. Er lag zeil op den vloer en de stoelen
waren met trijp overtrokken.
Er hing niets aan den muur dan een paar
verschoten portretten hier en daar, er was geen
boek in de heele kamer.
Toen ging de deur open en kwam een Jongen
ran een jaar of zes de kamer in, een flinke,
vierkante knaap met blond haar en de blauwste
oogen, die ooit in een kindergezichtje straalden.
In zijn eene hand had hij een schoen, in de
andere een borstel. Terwijl hy door de kamer
liep, gaf hy nog een of twee vegen, stond
dan stil vlak voor zyn bezoeker en sprak hem
aan met een plat boerendialect, maar met
een brijen glimlach.
„Oma zei, dat ze vergeten had u te zeggen,
dat we altyd in de keuken eten.”
.Dat te maar goed ook, in dit kille voorjaars
weer,” antwoordde Jefferiea vriendeiyk.
Het kind nam hem een paar minuten in
stilte op, nog met den lach op zyn gezichtje
en toen met de woorden: „Het te veel wanner
in de keuken,” wilde hy weer weggaan. Maar de
bezoeker riep hem terug:
•DlUf nog eens even, ventje. Hoe heet je?"
,4k moet eerst Oma zeggen, wat u gezegd
heeft," antwoordde de jongen. .Als Ik het ge
zegd heb, kom ik terug."
Hy draafde weg en verscheen al heel gauw
weer, nog bezig met zyn schoen.
Uk heet John Roger Beek.” kondigde hy aan.
De belangstelling voor de tentoonstelling te
New York te enorm geweest en Van Gogh werd
„the topic of the day”.
„Art News” schreef dan ook bedachtzaam:
„De mogerijkheid te groot, dat door deze ont-
aagiyke publiciteit het schoone doel om het
Amerikaansche volk den echten v. Gogh te
leeren kennen voorby wordt geschoten. Nog
nimmer te het oeuvre van een artist ondél- zul
ke gunstige omstandigheden aan bet Am. pu
bliek gepresenteerd."
Maar nu over Vincent en de mode die men
aan bet iyf hangt....
Een der allergrootste modezaken van New-
York, de firma Saks van de Fifth Avenue,
heeft twaalf étalages gevuld met stoffen in
„Van Gogh-kleuren” en in het komende voor-
Haar groote populariteit dankt de klein-
beeklfotografle aan het baanbrekend werk
van haar constructeur, voornamelijk aan de
groote veelzydlgheid van deze toestellen, die
zelfs opnamen mogeiyk maken waar groote
camera’s falen. Een bewijs hiervan zijn onder
meer de foto’s uit de dagbladen, avondopnamen
op straat byvoorbeeld, zooals wy die met 8t.
Nicolaas hebben gezien. Die waren vroeger
eenvoudig niet mogeiyk zonder bliksemlicht.
De moderne klelnbeeldcamera staat echter
nergens meer vqpr. Dit is het resultaat van
jarenlange proefnemingen en stelselmatig con-
strueeren der Lelca, het levenswerk van Oskar
Barnack en zyn staf.
Typisch te dat, alhoewel deze camera’s nu
voor alle mogelijke doeleinden der fotografie
gebruikt worden, het doel van den construc
teur geweest te een camera te ontwerpen voor
het vervaardigen van micro-foto's Wel beston
den er al Jaren dergeiyke toestellen, doch deze
waren door het groote formaat niet ge:«3k-
keiyk te hanteeren en wat vooral een bezwaar
was, het wisselen van het negatief-materiaaJ
duurde te lang om de verschillende stadia van
bewegende preparaten (levende bacteriën by-
stralend op net hoofd van den ouden man en
deed zijn baard als zilver glanzen.
„Wenscht u myn man te spreken, mynheer?”
Jefferies draalde zich om en nam een beetje
verschrikt zyn hoed at. Een groote, oude vrouw
stond tegenover hem, met een flink, 'energiek
gezicht en heldere, donkere oogen. zy had een
katoenen Jak aan, over een wollen rok, een
wit schort en op haar overvloedig grijs haar
droeg ze een antiek, zwart kanten mutsje.
Klaarbiykeiyk had zy pas haar mouwen afge-
stroopt, want de eene mouw hing open en
terwyi zy sprak, knoopte zy de andere rustig
dicht. Alles deed zy rustig en bedaard, haar
heele optreden was waardig.
,^Ia, ik.... ik wilde Sir John Beek spreken,
maar ik vrees, dat ik ongelegen kom,”
stamelde Jefferies. Al was hy nog zoo’n man
van de wereld, de vreemde omstandigheden en
een gevoel van onbeschelden-zyn. maakten dat
hy zich niet op zyn gemak voelde.
..Heelemaal niet.” zeide Lady Beek. „Als u
tets met mijn man te behandelen hebt, te dit het
beste uur, want hy te <ten heelen dag buitens
huis. Mag Ik uw naam vragen, mynheer?"
Jk heet Jefferies. Robert Jefferies. Ik geloof
niet, dat u of uw man myn naam ooit gehoord
hebben, maar als ik u uitleg, waarvoor ik kom,
zult u myn bezoek verontschuldigen.”
De koetsier van de oude, muffe vigilante die
mynheer Jefferies drie kilometer lang over den
ellendigsten weg van heel Lancashire had ge
schommeld, hield plotseling de teugels in aan
den Ingang van een smal weggetje. Zich om
draaiend op zyn zitplaats, kondigde hy zyn
passagier aan, dat deze het overige van den weg
te voet zou moeten afleggen.
De aangesprokene, een heer van middelbaren
leeftijd met aan scherp, baardloos gezicht, stak
«yn hoofd ongeduldig uit het raam en na eens
goed rand gekeken te hebben, riep hy kribbig:
Jk heb je toch gezegd, me naar Beckford
Hall te brengen, of hoe het huls van 8ir John
Beek dan ook heet."
„Nou, daar te bet huis van Sir John Beek.”
JDaar, aan t eind van dit weggetje.”
De man knikte in de richting van een klein,
laag grijs huis, waarachter, zooals by iedere
boerderij, schuren en stallen lagen.
de tafel midden in 't vertrek lag een hang
lamp- en van een groote -kram in den zolder
bengelde een touw met een lus aan *t einde.
„Zoo, meende u het werkeiyk. Jongeman?”
vroeg de redacteur by den aanblik der toebe
reidselen voor de .manipulaties”.
„Wat bedoelt u?”
.Dat.... wat in den brief staat, u Is toch
Lucky Short?”
.Ja," zei de jongeling, ^n hebt u den voor u
bestemden brief ontvangen?”
,Den brief voor my bestemd? Dus u hebt
Merkwaardig Is het dat niemand op de ge
dachte gekomen schynt te zyn dat Mr. Dodd's
ramingen buitensporig laag waren. Hy schijnt
veel over zyn tunnel geschreven en hierdoor
de geestdrift van het publiek voor zijn plannen
gaande gemaakt te hebben, maar niemand vroeg
zich af of het wel mogeiyk zou zyn zulk een
werk uit te voeren tegen een prijs, welke zelfs
voor de begrippen van dien tijd fantastisch be
scheiden was. Ook in het Parlement, dat 30.000
toestond, schynt men geen begrip gehad ts
hebben van de geweldige bedragen, vereischt
voor den aanleg van een tunnel onder een bree
ds rivier.
Men behoeft geen deskundige te zyn om op
te merken, dat dese begroeting niet vrij was
van lacunes. Zoo had Mr. Dodd verzuimd geld
uit te trekken voor den aankoop van terreinen.
Aan arbeldersloonen had hy in t geheel niet
gedacht....
Met den arbeid werd een aanvang gemaakt,
maar door de zonderlinge denkbeelden welke Mr.
Dodd er op na hield wat de koeten betrof, was
het werk van den beginne af tot mislukking ge-
Het aflaten van de eerste schacht kostte
15.000, dus byna evenveel als de totale raming
bedroeg. Op dezen grondslag zou men ook met
de door het Parlement toegestane 30.000 niet
ver komen, en er zat niets anders op dan de
heele onderneming, waarvoor groote belangstel
ling beerschte, op te geven.
„Och kom, dat te toch een boerderij?"
„NatuurHjk, dat is het," antwoordde de
koetsier en grimlachte genoeglijk tegen myn
heer Jefferies. .Maar *t te óók het huls van
Sir John Beek, het eenlge huls, dat-le heeft"
Mynheer Jefferies staarde zyn gids half onge-
loovlg, half verontwaardigd aan. als vreesde
hy. dat hem een kool werd gestoofd, maar de
ander keek hem zoo dood-onschuldig aan,
dat hy dat denkbeeld Het varen.
„Wat een huis,” mompelde hU halfluid „Het
huis van de oude familie Beek.”
„Ik heb altyd wei gedacht, dat bet een heel
nette familie was,” zei de koetsier, die meende,
dat de woorden tot hem gericht waren. .Maar
dan zyn ze toch wel aardig achteruit ge
boerd.”
,Dat schynt wel zoo,” set mijnheer Jefferies
„Nu, je kunt hier op me wachten, het zal niet
zoo erg lang duren.”
De koetsier knikte, leunde naar voren en
wierp een oude deken over den rug van het
paard. Daarna sloeg hy zijn beenen over elkaar,
stak een pUp op en gaf zich over aan vredige
overpeinzingen.
Onderwyi Hep mijnheer Jefferies voorzichtig
langs het modderige, ongeltjke pad. De heggen
aan weerszyden waren keurig geschoren en rijn
blik kon ongehinderd over een groot vlak stuk
bouwland dwalen. Aan zyn rechterhand, boven
de rand van de heg uit, zag hy de sil
houette van het hoofd en de schouders van een
man en een span paarden, die langzaam voort
gingen. De man had zyn hoed diep op de oogen
gedrukt en bad sen langen, witten baard.
,Dank Je. meer is er niet op het oogenblik.”
Seaton legde peinzend den 'hoorn neer. Ja,
wat moest hy daarmee beginnen? Er zyn er
ooveel, die middelmatig werk leveren! Maar
k wil toch geen schuld hebben aan die „ma
nipulaties”. Vanavond om 9 uur! Maar dan heb
ik nog maar een half uur tijd. Of zou Ik de
zaak op haar beloop laten? Neen, dat niet. Die
kerel laat natuurrijk een brief achter, waarin
hy ’n verklaring geeft van z'n daad en dat een
den naam van myn blad kunnen schaden. Ik
kon er wel eens heen ryden en probeeren dien
Lucky Short wat op te vrooiyken; en een ver
haaltje of een paar stukjes hem koopen.
Ze zullen wel niet veel slechter zyn dan som
mige andere dingen, die ook wel genlaatst
warden
Redacteur Seaton stond op, trok z’n jas aan
en ging. Hy riep een auto aan en gM het adres
op van den levensmoeden Jongen strijder.
Om tien minuten vóór negen stond hy voor
het perceel Russellstreet 11. Juist toen hy het
tuinhekje geopend had, kwam er een man
naar bulten, die zich haastig verwyderde.
„Ik ben een boon, als dat niet BaUchrtety is
van the „Evening-teller", mompelde hy en keek
den ander verbaasd na. Daarna ging hy het
tuintje door, de stoep op en de trap naar de
bovenverdiepingen. Op een deur vier-hoog zag
hy het naamplaatje: Lucky Short. Hy wilde
drukker! op den belknop onder bet plaatje, toen
de deur open ging en z’n oude vriend Lewis
Baxter, redacteur van de „Weekly Laughter",
er uit kwam en met een beteuterd gezicht de
trap begon af te dalen. De jonge man, die Bax
ter had uitgelaten, zei vriendeiyk:
„Weest u zoo goed binnen te komen. Is u
niet mynheer Seaton?”
De aangesprokene knikte en trad een kleine
kamer binnen, volgepropt met boeken en pa
pieren en verlicht door een staande lamp. Op
voorbeeld) vlug genoeg achter elkaar ti kun
nen fotografeeren. Oskar Barnack nu, als con
structeur der Lelz Microscopenfabriek, loste
dit vraagstuk op, door in plaats van op foto
pieten de opnamen te maken op normale bios
coopfilm en om na een opname direct weer
een volgende opname te kunnen maken kop
pelde hy de rol die de film transporteert aan
den opwindknop van den sluiter. Door het op
draaien van den slulterknop wordt zoodoende
meteen een onbelicht stukje film achter de
lens geplaatst en zoo is de camera binnen een
seconde voor een nieuwe opname gereed.
Uit dit zuiver voor wetenschappelijke doel
einden geconstrueerde foto-apparaat, groeide
de Lelca. Met de camera groeide de beschei
den miscroscopeiSabriek tot het bedrijf met
wereldreputatle, waar meer dan tweeduizend
ins trumen tmakers ajm de Lelca werken.
De Italiaansche archeoloog, prof. Giulio
lacopo, heeft zoo juist een expeditie in Ana-
tolië beëindigd.
Door prof. lacopo en de zynen zyn, naar men
ons meldt, vier praehlstorische zones ontdekt,
een tweetal archaïsche grafheuvels waarvan
de eene een belangrijke collectie goud en sie
raden en bronzen gebruiksvoorwerpen uit de
6de eeuw vóór onze Jaartelling Heek te be
vatten alsmede een relief, dat een godheid
met een gewyden stier voorstelt, omringd door
een groot aantal priesters.
In verband mét deze belangwekkende
vondsten heeft de Italiaansche geleerde be
sloten binnenkort een tweede expeditie te on
dernemen, waarby hy in de eerste plaats een
deel van de kust der Zwarte Zee zal onder
zoeken.
„Daar zyn ze aan het ploegen, denk ik.” zei
Jefferies by zichzelf en dacht er niet verder
over na. totdat men hem, toen hU op de deur
van de boerderij geklopt had en naar Sir John
Beek gevraagd, mededeelde, dat „de baas op
het land was.”
„Maar hy komt nou gauw thuis.” voegde het
stevige, bruinverbrande meisje, dat hem open
gedaan had, er aan toe. „We gaan zoo eten.”
„Is er dan niemand thuis?” vroeg Jefferies na
een korte stilte.
„Lady Beek is er,” antwoordde het meisje.
,M*ar ze zal u niet kunnen ontvangen, ze is
druk in de keuken. Komt u d’r maar in."
.Molly,” riep een stroeve stem, vanuit het
huis.
,Ja, Mylady,” antwoordde Molly.
„Kotn eens eventjes hier.”
Molly liet den deurknop in den steek en
vertrok. Intusscben kon mynheer Jefferies zyn
omgeving eens opnenien. Het was een schil
derachtig gebouw met stevige grijze muren,
boogvensters en een warm-rood pannendak,
maar toch was het geen passende woning voor
een baron, zooals Sir John Beek. Er liep een
smal tegelpad naar de voordeur, met randen
van bloemen en onder de ramen bloeiden
en stokrozen. Maar het gras
was wild en slecht onderhouden en
rechts lag open en bloot het heele erf met de
varkenshokken en de mestvaalten compleet.
Jefferies keerde zich om en staarde weer
naar de veltien. De paarden waren aan het einde
van de voor gekeerd, en nu zwoegden zy lang
zaam naar hem toe, het lentezonnetje viel
Te Wetzlar (Duitschland) overleed dezer
dagen Oskar Barnack. Deze naam zegt alleen
enkelen Ingewijden in den lande iets, maar
tienduizenden kennen de Leica.
Onder dezen naam is over de geheele we
reld het kleine foto-apparaat met de groote
mogelijkheden bekend.
Oskar Barnack nu was de constructeur van
deze ingenieuze camera. HU was de vader van
de Lelca en tevens de schepper van het nega-
tief-formaat 24 X 36 mm, der zoogenaamde
klelnbeeldfotografie.
Het groote succes dat de Lelca direct had
in amateur- en vakkringen, sinds dit toestel
ongeveer tien Jaar geleden in den handel werd
gebracht, bleef aanhouden en overal waar iets
te fotografeeren valt ziet men de Lelca of een
dergeiyke klelnbeeldcamera.
Want alhoewel de betere amateur-fotograaf
in den beginne zeer sceptisch stond tegenover
het kleine formaat van het negatief dat on
geveer zoo groot is als een Jubileumpostzegel,
heeft hy in den loop der Jaren moeten er
kennen. dat zUn 9 x 12 cM. camera het dlk-
wyis moest afleggen tegen dit wonder van
techniek. Ook van die kleine negatieven bleek
het mogerijk vergrootingen te maken van 100
x 60 cM. en nog grooter.
op die vroorijke, langzame manier,
eigen scheen te zyn. a
„O, de Becks heeten allemaal John en Roger,
zei Jefferies.
„Opa is John, myn vader was Roger, ik bte
John Roger, maar ze noemen me Roger, omdat
de Becks van Beckford om de beurt zoo heetea.
Myn vader is dood, daarom ben ik Roger.”
„Ach, is je vader dood?" vroeg Jefferies.
.En je moeder ook?”
„Ja," zei Roger.. ,D-oo-d.”
„Ik hoor, dat je al naar school gaat, gU»”
lachte Jefferies.
„Neen,” schudde Roger heftig. „Ik ga nog I
niet naar school. Oma leert me en nicht Ja» I
Als ik een beetje ouder ben, ga ik naar een
echte school.” I
Een langzame, zware stap klonk nu op bei I
tegelpad, dan volgde het geluid van voeten i
vegen. I
.Daar is opa," riep Roger. I
HU draafde weg, en Jefferies hoorde, hoe M I
zyn grootvader vertelde van den bezoeker. I
JTr is een mUnheer, opa en hU biyft bU i
eten en we hebben hutspot vandaag.I
oma vroeg, of ie t erg vond dat we in de keuken
aten en hy zei van niet...." I
Hier onderbrak Sir John biykbaar de <»nn I
dentles van zijn kleinzoon en kwam «elf
kamer binnen om zyn gast hoffelUk welkom w
heeten. I
„MUnheer de
redacteur,” sprak
Short, „U hebt
het voornaamste
tydscgirift van
Londen in han
den en met u
wilde li in re
isde komen. Daarom zal ik u de volle waarheid
zeggen. Toen ik zelfs niet één novelle geplaatst
kon krijgen in alle vyftlg de tydschriften hier
in de stad, schreef ik dien brief aan u, schreef
hem vyftlg maal over en zond een exemplaar
aan lederen redacteur van de stad.”
,Maar, mUnheer,” riep Seaton, „dus al die
redacteurs zyn vandaag by u op visite ge
weest?”
„Negen en dertig maar, mynheer Seaton. De
rest reflecteerde niet. Maar ik ben zóó ook al
tevreden. Ik heb op één avond honderd ver
haaltjes, vyftlg schetsen en zeventien gedich
ten verkocht. Ik zou u dus alleen maar een paar
grootere novellen kunnen leveren. U.
„Loop naar den drommel met Je novellen!”
riep mynheer Seaton. „Je bent veel te handig
om schrijver te zyn. Die zijn er trouwens al
veel te veel! Hoe denk je over 't baantje van
reclamechef van de .Jtowdy-Dowdy-Revue”?
Aanvangssalaris is vierhonderd pond.”
.Aangenomen,” lachte Lucky Short, en van
dit oogenblik af schreef hy geen kort verhaaltje
meer, behalve dan dit ééne.
900 yards tunnel, met inbegrip van
uitgravlngen, den bouw van gewelven,
enz., k 12 a per yard ...v
het leggen van een nieuwen bodem;
900 yards 1 per yard
het bevestigen van lampen; post
huizen voor de tolgaarders; slagbomen
het aanleggen van toegangswegen
een stoommachine voor het oppom
pen van water
machines
diversen
JZao. zoo,” bromde Seaton, „dat Jonge mensch
loopt wel hard van stapel."
J Een oogenblik later echter bekroop hem toch
een onaangenaam gevoel. .Daaraan hebt u
schuld.” HU had geen flauw vermoeden wie die
man was. Hy greep naar de telefoon.
,De redactie-secretarls? Ja, zeg eens, Jibb,
hebben wy bydragen ontvangen van een zeke
ren Lucky Short?”
„Ja, zoowat om den anderen dag één."
„ZUn ze teruggestuurd? Waarom?"
„Niets bijzonders, naam onbekend.... mid
delmatig werk.”
,Maar dan toch van de goede middelmaat?"
Oskar Barnack zelf heeft de verdere ont
wikkeling der klelnbeeldfotografie niet meer
mee mogen maken, maar hy heeft nog bet
genoegen gesmaakt de overwinning van zyn
geestesproduct over de groote camera’s een
voldongen feit te zien worden.
zyn naam zal aan de Lelca en de kleinbeeld-
fotografie in het algemeen onafscheideiyk ver
bonden biyven.
