Vincent van Gogh en de mode
w
Wat Kikker Karel en Tuimeltje beleefden
amerikaansche wijze
VAN ZAKEN DOEN
ucïAaal wu\ den daq
EN EER I
Oskar Barnack f
MOCEN Win
LIEFDE I
p-
I
r
p
MAANDAG 3 FEBRUARI 1936
ELen goedkoope tunnel
f
i w aoo
(Wordtvervolgd)
t
v
Hoe zou de schilder
gereageerd hebben?
Archeologische
peditie
DOOR M. E. FRANCIS
Lucky Short’s
korte verhaal i
i
De dames zullen er uitzien als kron
kelende cypreesen, opbrandpnde
zonnebloemen of hel- i
blauwe irissen
Al T A op dit blad Zijn ingevolge de vensekeringsvoorwaarden tegen 17 7^0 - blJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 *7 KA bij een ongeval met 17 OEA
Ml *1 tr< ZA F>< I Ni IN r« o ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen I vFKJe" verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen VV«" doodelijken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHÏEN, GESCHIEDEN U1TERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
39
37
e>
f
Hoogachtend Lucky Short Ru*te!l*trert 11.”
n
..Nieto
ST
>r
e
ir
0
MO
verscheidene IM
Totaal t 15 *05
I
s
bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
die
hem
1
HOOFubtu it I
druk In de keuken.
hi
te voet
r
L
t
I
5
>1
Daar kwam kikker Karei eindelijk aan. Aan een grooten stok
had hü allemaal van die groote vtoschen hangen, die hij zoo
met sijn handen had gevangen. Wat ia er met Jou aan de hand,
set hij verschrikt tegen Tuimeltje. Wat zie je er gek uit. Waar
is je baard? Hoe kom je aan dien dikken neus? En Tuimeltje
vertelde snikkend, <hoe_dle visschen hem toegetakeld hadden.
Karei verbond den neus van Tuimeltje en stelde voor, om maar
gauw naar huls te gaan.
Samen gingen ze ndar huls. Toen MkkéT Karei en Tuimeltje
in het paleis kwamen, moesten de kikkers verschrikkelijk lachen.
Wat sag tuimeltje er nu toch leelijk uit, vonden ae allemaal.
Dat geeft niets, antwoordde Tuimel, want morgen vroeg sullen
jullie me niet meer uitlachen. De kikkers begrepen niets van dat
geheimzinnig antwoord, en plaagden hem net zoo lang, tot se
naar bed moesten.
I,
I,
(spitsvondig rechter)
den middenstand,
Lady Beek keek hem even onderzoekend aan.
dan ael zü, dat zü juist aan tafel gingen en
ik nog maar
zaak op haar
1780
500
1.455
I-
a
1.
r.
it
B,
n
1.
U
1*
i:
A.
n
it
t.
d
e
i:
Dr. Barr heeft self den cataloog samenge
steld, met behulp van de brieven van Vincent
tan Theo van Gogh, waarvan de vertaling in
drie boeken uitgegeven is door Houghton Mif
flin Co., Boston en New York, en verder met
den Catalogue Raisonnó van J. Haart de Ja
Faille en W. Roudebush, die een stamboom
Van de familie Van Gogh saamstelde.
Bjj iedere reproductie van het Vincent-werk
Met dr. Barr excerpten uit de brieven afdruk
ken, die betrekking hebben op dat werk, gelijk
Mj ons de heer Scherjozf dat gedaan heeft.
De eerste oplaag van 4000 exemplaren waa
leed* binnen vier weken tegen *2.50 p. stuk
verkocht, zoodat onmiddellijk een tweede druk
besteld werd. Dezelfde catalogus dient ook voor
de musea in Philadelphia, Boston, Cleveland
an San Francisco.
Nee, ’k ben echt geen agitator,
'k Heb geen communist en-bloed;
Tóch kreeg ik zoo dezer dagen
Een opstandig, boos gemoed,
’k Las daar dat een neringdoende
Rechterlijk veroordeeld was,
Omdat men „Finale verkoop”
Op zijn winkelruiten las.
Vijf-en-twintig dure guldens
Kostte hem die enkele sin.
In geen weken komt zoo’n geldsom
t middenstanders-laatje in....
Toen viel Tuimeltje achterover. Het water werd weer stil en
er was .geen visch meer te zien. In de verte sag hjj kikker
Karel, die met zijn handen de vtachjes beet greep. Kom eens
gauw kijken wat er gebeurd is, riep Tuimeltje tegen Karei. Ik
kom direct bij je, antwoordde Karei en hij greep maar naar
de beestjes, die vol schrik wegzwommen.
Naar aanleiding van de plannen om een tun
nel onder de Theems aan te leggen, lezen wfl,
dat 133 jaren geleden reeds een plan ontworpen
werd tot den aanleg van een tunnel tusschen
de graafschappen Essex en Kent, eenlge mijlen
oostelijker dan de plaats waar men weldra be
ginnen zal de Theems te ondermanen, namelijk
tusschen Tilbury en Gravesend.
Het plan werd niet alleen ontworpen; men
ving zelfs aan met de uitvoering.
Het Parlement nam een wet aan. warin mach
tiging verleend werd tot het opnemen van
f 30.000, hetgeen u, zelfs voor dien tijd, een spot
prijs lijken zal. En toch was het bijna tweemaal
zooveel als de koene Londensche Ingenieur, Mr.
R. Dodd, die de geestelijke vader van het tun
nelplan was, berekend had. De „Star" geeft zijn
In 17M opgemaakte raming weer:
Eerste-luitenant
Hasse, die op het
intemdtionale
poncours hippi-,
que te Berlijn den
grooten prijs der
„Nationalsozialis-
tische Erhebung”
veroverde met
sijn -paard Tora
edacteur Beaitm staarde naar den brief,
IV die ongeopend was dporgedrongen in s’n
w. privékantoor van de „Rowdy-Dowdy-
Revue". Door het woord „persoonlijk” op de
enveloppe was het stuk aan den secretaris der
redactie ontsnap* en nu las Pesten met ver
baasd opgetrokken wenkbrauwen voor de twee
de maal de schrikwekkende regels, met bevende
hand geschreven:
.Mijnheer de redacteur. In den loop der laat
ste 6 maanden heb ik u 100 korte verhalen
toegezonden met verzoek die in de Rowdy-
Dowdy Revue” te plaatsen. Ik heb er 99 terug
ontvangen. Het ééne overbiljvende is waar
schijnlijk in u.w papiermand neergedaald, wijl
ik daar geen postzegel voor antwoord had bü-
gevoegd. Dit schrijven heeft alleen ten doel, u
mede te deeten, dat ik nu in t geheel geen
postzegels meer heb, zoodat ik hedenavond pre
cies cun 9 uur een touw bind aan de kram van
mjjn lamp, een lu* maak aan t einde van het
touw, op de tafel klim, do lus om m'n hals leg
en van de tafel afspring. Aan deze manipulaties
hebt u dan schuld.
bij verlies van een hand,
een voet of een oog
e wisten wel, dat Vincent van Gogh te
bewonderen, tegenwoordig zeer in de
mode is, maar dat de mode, de mode
in den engeren zin als datgene wat men aan
b$t lijf trekt, zich van Van Gogh kan meester
maken is bijna niet te gelooven. En toch ge
schiedt het.'aan de overzijde van den Atlan-
tlschen Oceaan, waar Immers nog altijd het
land van de onbegrensde mogelijkheden Is.
De Amerikanen hebben zich tot nu toe aan
Van Gogh niet veel gelegen laten liggen. Zü
bewonderen graag de cultuuruitingen, die uit
Europa komen, maar zijn altijd een of twee
generaties achter. Dat heeft Mengelberg on
dervonden, toen hij Mahler en Richard Strauss
speelde, en dat ondervond ook Van Gogh, of
liever gezegd zijn nagedachtenis. Het is nog
msar kort geleden/ dat de New Yorksche cri-
Uek Vincent een charlatan en een idioot noem-
de. Maar nu Is. dat veranderd. In het Manhat-
tan-Museum of Modern Art te New York, aan
de 53ste straat, by de St. Thomaskerk, is een
groote tentoonstelling van werken van den
Nederlandschen schilder gehouden en thans Is
men daarmee op reis gegaan naar Philadelphia,
Boston, Cleveland en San Francisco.
Men behoeft geen deskundige te. zijn om op
te merken, dat deze begroeting niet vrij was
van lacunes. Zoo had Mr. Dodd verzuimd geld
uit te trekken voor den aankoop van terreinen.
Aan arbeldersloonen had hü in 't geheel niet
gedacht
Met den arbeid werd een aanvang gemaakt,
maar door de zonderlinge denkbeelden welke Mr.
Dodd er op na hield wat de kosten betrof, was
het werk van den beginne af tot mislukking ge
doemd.
Het aflaten van de eerste schacht kostte
15.000, dus bijna evenveel als de totale raming
bedroeg: Op dezen grondslag zou men ook met
de door het Parlement toegestane 30.000 niet
ver komen, an er zat niets anders op dan de
heele onderneming, waarvoor groote belangstel
ling heerschtc, op te geven.
„Daar zijn ze aan het ploegen, denk Ik.” zei
Jefferies by zichzelf en dacht er niet verder
over na, totdat men hem, toen hij op de deur
van de boerderij geklopt had en naar Sir John
Beek gevraagd, mededeelde, dat „de baas op
het land was.”
.Maar hij komt nou gauw thuis," voegde het
stevige, bruinverbrande meisje, dat hem open
gedaan had, er aan tóe. „We gaan zoo eten.”
„Is er dan niemand thuis?" vroeg Jefferies na
een korte stilte.
„Lady Beek is er,” antwoordde het meisje.
.Maar ze zal u niet kunnen ontvangen, ze is
Komt u d’r maar in."
.Molly," riep een stroeve stem, vanuit het
van bloemen
muurbloemen
veldje
Mogen wij,
Tobbers uit
Asjeblief reclame maken
Voor ons goederen-restant!
Mogen wij wanhopig vechten
Voor ons levensonderhoud?
Mogen wij, gedrukt door zorgen,
Strijden voor ons lijfsbehoud?
Mogen wij V eens verzoeken
Bij het laatje te gaan staan,
Om de centen daar te tellen
En de nota’s, (onvoldaan)?
Mogen wij V eens belasten
Met zoo’n slapeloozen nacht,
Die door ons met duizend zorgen
Piekerend wordt doorgebracht?
Zeer-gestfAiie wetsbelchermer»,
Ife Vraag V tonder ironie:
Al die middenstanders-nooden,
Mijne Heeren: Ként U die?....
H. P.
Haar gréote populariteit dankt de klein-
beeldfotografle aan het baanbrekend werk
van haar constructeur, voornamelijk aan de
groote veelzijdigheid van deze toestellen, die
zelfs opnamen mogelijk maken waar groote
camera’s falen. Een bewijs hiervan zijn Onder
meer, de foto’s uit de dagbladen, avondopnamen
op straat bijvoorbeeld, zooals wij die met 8t.
Nlcolaas hebben gezien. Die waren vroeger
eenvoudig niet mogelijk zonder bHime.mHr.ht.
De moderne klelnbeeldcamera staat echter
nergens meer voor. Dit is het resultaat van
jarenlange proefnemingen en stelselmatig con-
strueeren der Lelca, het levenswerk van Oskar
Barnack en zijn staf.
Typisch Is dat, alhoewel deze camera's nu
voor alle mogelijke doeleinden der fotografie
het vervaardigen van micro-foto’s. Wel beston
den er al jaren dergelijke toestellen, doch deze
waren door het groote formaat niet gemak-
kelljk te hanteeren en wat vooral een bezwaar
was, het wisselen van het negatief-materiaal
duurde te lang om de verschillende stadia van
bewegende preparaten (levende bacteriën blj-
Merkwaardig is het dat niemand op de ge
dachte gekomen schijnt te zijn dat Mr. Dodd's
ramingen buitensporig laag waren. HU schijnt
veel over zijn tunnel geschreven en hierdoor
de geestdrift van het publiek voor zijn plannen
gaande gemaakt te hebben, maar niemand vroeg
zich af of het wel mogelijk zou zijn zulk een
werk uit te voeren tegen een prijs, welke zelfs
voor de begrippen van dien tijd fantastisch be
scheiden was. Ook in het Parlement, dat So.000
toestond, schijnt men geen begrip gehad te
hebben van de geweldige bedragen, vereischt
voor den aanleg ean een tunnel onder een bree-
de rivier.
Deze tentoonstelling is te New York georga
niseerd door Dr. Alfred H. Barr Jr.. directeur
van bet Museum of Modern Art. Beschermhee-
ren waren Z. Exc. Grenville T. Emmett, Amg-
rikaansch gezant te 's-Gravenhage en Z. Exc.
jhr. H. M. van Haersma de With, Nederlandsch
gezant te Washington, D. O. Deze expositie
werd mogelijk gemaakt door de medewerking
varf mevrouw KröilerMuller, die een groot
deel van haar Vincent-verzamellng voor de ten
toonstelling leende. Verder wordt In den cata
logus hulde gebracht aan dr. W. de Vlugt,
burgemeester van Amsterdam, professor dr. O.
A. van Poelje, dr. Schmidt Degener van het
RlJksmuseum, den heer Baard van het Stede
lijk Museum te Amsterdam, Jhr. Roëll, 8. van
Drventer uit Wassenaar en Ir. V. W, van Gogh.
Uit vele particuliere Amerikaansche verzame
lingen en musea werden eveneens Vlnoent-doe-
ken te leen gegeven. Wjj noemen b.v. die van
Adolf Lewisohn, met de Arléslenne naar een
teekenlng van Gayguin, teekeningen en doeken
in bet bezit van mevrouw J. D. Rockefeller Jr„.
John Spaulding, mevr. Christine Veth te San
Francisco. Marie Harriman Galleries en aan
verscheidene kunsthandelarsn als Paul Rosen
berg. Parijs, JczM Stransky, Dttand-Ruel, P1M-
re Matisse Gallery, M. Knoedler Sc Co.. Wllden-
«teln Sc Co., Jacques Sellgmann, allen te New
Tort en Parijs.
„Och kom, dat is toch een boerderij?”
„Natuurlijk^ dat is het,’’ antwoordde de
koetsier en glimlachte genoeglijk tegen mijn
heer Jefferies. .Maar t to óók het huls van
Sir John Beek, het eenlge hute, dat-ie heeft’’
Mijnheer Jefferies staarde zijn gids half onge-
loovig, half verontwaardigd aan. als vreesde
hij, dat hem een kool werd gestoofd, maar de
ander keek hem zoo dood-onschuldig aan,
dat hy dat denkbeeld liet varen.
„Wat een huto," mompelde hjj halfluid. „Het
huis van de oude familie Beek."
„Ik heb altijd wei gedacht, dat het een heel
netto familie was," zei de koetsier, die meende,
dat de woorden tot hem gericht waren. JAaar
dan zijn ze toch wel aardig achteruit ge-
boerd.w
,JMt schijnt wel zoo.” zei mijnheer Jefferies
„Nu, je kunt hier op me wachten, het zal niet
zoo erg lang duren."
De koetsier knikte, leunde naar voren en
wierp een oude deken over den rug van het
paard. Daarna sloeg hU zijn beenen over elkaar,
ztak een pijp op en gaf zióh over aan vredige
overpeinzingen.
Onderwijl liep mijnheer Jefferies voorzichtig
langs het modderige, ongelljke pad. De heggen
aan weerszijden waren keurig geschoren en zijn
blik kon ongehinderd over een groot vlak stuk
bouwland dwalen. Aan zijn rechterhand, boven
de rand van de heg uit, zag hij de sil
houette van het hoofd en de schouders van een
man en een span paarden, die langzaam voort
gingen. De man had zijn hoed diep op de oogen
gedrukt en had een langen, witten baart.
Te Wetzlar (Duitschland) overleed’ dezer
dagen Oskar Barnack. Deze naam zegt alleen
enkelen ingewijden in den lande tets, maar
tienduizenden kennen de Leica.
Onder dezen naam is over de geheele we
reld het kleine foto-apparaat met de groote
mogelijkheden bekend.
Oskar Barnack nu,was de constructeur van
deze Ingenieuze Qamera HU was de_ vader van
de Lelca en tevens de schepper van het nega-
tlef-formaat 34 x 34 mm, der zoogenaamde
klelnbeeldfotografle.
Het groote succes dat de Lelca direct had
in amateur- en vakkringen, sinds dit toestel
ongeveer tien jaar geleden in den handel werd
gebracht, bleef aanhouden en overal waar iets
te fotografeeren valt ziet men de Lelca of een
dergelUke klelnbeeldcamera.
Want alhoewel de betere amateur-fotograaf
in den beginne zeer sceptisch stond tegenover
het kleine formaat van het negatief dat on
geveer zoo groot is als een jubileumpostzegel,
beeft hij in den loop der jaren moeten er
kennen, dat zijn x 13 cM. camera het dik
wijls moest afleggen tegen dit wonder van
techniek. Ook van die kleine negatieven bleek
het mogelljk vergrootlngen te maken van 100
x 60 cM. en nog grooter.
De Itallai
lacopo, heeft
toUë beëindQ
Door prof. lacopo en de zijnen zijn, naar men
ons meldt, vier praehtotortoche zones ontdekt,
een tweetal archaïsche grafheuvels waarvan
de eene een belangrijke collectie goud en sie
raden én bronzen gebruiksvoorwerpen uit de
6de eeuw vóór onze Jaartelling bleek te be
vatten alsmede een relief, dat een godheid
ngetf een gewyden stier voorstelt, omripgd dpor
een'groo* aantal priesters.
In verband met deze belangwekkende
vondsten heeft de Itallaansche geleerde be
sloten binnenkort een tweede expeditie te on
dernemen, waarbij hij in de eerste plaats een
deel van de kust der Zwarte Zee zal onder
zoeken.
stroopt, want de eent
terwijl zü sprak, kndbpU
dicht. Alles deed zü 'rustig
heele optreden was waardig.
.^la, ik.... ik wilde Sir John Beek spreken,
maar ik vrees, dat ik ongelegen kom,”
stamelde Jefferies. Al was hü nog zoo’n man
van de wereld, de vreemde omstandighedenen
een gevoel van onbeschelden-zün, maakten dat
hü zich niet op zün gemak voelde.
„Heelemaal niet.” velde Lady Beek. .Als u
iets met mijn man te behandelen hebt, la dit het
beste uur, want hü is «ton heelen dag buitens
huis. Mag Ik uw naam vragen, münheer?*’
„Ik heet Jefferies. Robert Jefferies Ik gelóóf
niet, dat u of uw man mün naam ooit gehoord
hebben, maar als ik u uitleg, waarvoor ik kom.
zult u mün bezoek verontschuldigen
kon krijgen in alle vüftig de tijdschriften hier
in de stad, schreef Ik dien brief aan u. schreef
hem vüftig maal over en zond een exemplaar
aan lederen redacteur van de stad.”
„Maar, münheer." riep Seaton, „dus al die
redacteurs zün vandaag bü u op visite ge-
w^est?'*
„Negen en dertig maar, münheer Seaton. De
rest reflecteerde niet. Maar Ik ben zóó ook al
tevreden. Ik heb op één avond honderd ver
haaltjes. vüftig schetsen en zeventien gedich
ten verkocht. Ik zou u dus alleen maar een paar
grootere novellen kunnen leveren. U....”
,Xoop naar den drommel met je novellen I*
riep mijnheer Seaton. „Je bent veel te handig
om schrijver te zün. Die zün er trouwens al
veel te veeli Hoe denk Je over baantje van
reclamechef van de .Rowdy-Dowdy -Revue"?
Aanvangssalaris is vierhonderd pond."
„Aangenomen,” lachte Lucky Short, en van
dit oogenbUk af schreef hü geen kort verhaaltje
meer, behalve dan dit ééne.
lambrtzeering, schoof een stoel by en liet hem
alleen.
Jefferies keek de kamer nieuwsgierig rond;
de muren waren helaas in imitatie hout ge
verfd. ET lag zeil on den vloer en de stoelen
waren met tryp overtrokken.
Er hing niets aan den muur dan een paar
verschoten portretten hier en daar, er was geen
boek In de heele kamer.
Toen ging de deur open en kwam een jongen
ran een jaar of zes de kamer in, een flinke,
vierkante knaap met blond haar en de blauwste
oogen. die ooit in een kindergezichtje straalden.
In zyn eene hand had hy een schoen, in de
andere een borstel. Terwyi hy door de kamer
liep, gaf hü nog een of twee vegen, stond
dan stil vlak voor zyn bezoeker sn sprak hem
aan met een plat boerendialect, maar met
een blyen glimlach.
„Oma zei. dat te vergeten had u te zeggen,
dat we altijd in de keuken eten.”
.Dat to maar goed ook, in dit kille voorjaars
weer.” antwoordde Jefferies vriendelUk.
Het kind nam hem een paar minuten in
stilte op, nog met den lach op zUn gezichtje
en toen met de woorden: .Het to veel warmer
in de keuken," wilde hy weer weggaan. Maar de
bezoeker riep hem terug:
,Mlüf nog eens even, ventje. Hoe heet je?"
„Ik moet eerst Oma zeggen, wat u gezegd
beeft,” antwoordde de jongen. „Als ik het ge
zegd heb, kom ik terug.”
Hy draafde weg en verscheen al heel gauw
weer, nog bezig met zün schoen.
„Ik heet John Roger Beck." kondigde hü aan.
„A Mylady,” antwoordde Molly.
„Kóm eens eventjes hier.”
Molly liet den deurknop in den steek en
vertrok. Intusschen kon münheer Jefferies zün
omgeving eens opnemen. Het was een schil
derachtig gebouw met stevige grijze muren,
boogvenster* en een warm-rood pannendak,
maar toch was het geen passende woning voor
een baron, zooals Sir John Beek. Er liep een
smal tegelpad naar de voordeur, met randen
en onder de ramen bloeiden
en stokroeen. Maar het gras
was wild en slecht onderhouden en
rechts lag open en bloot het heele erf met de
varkenshokken en de mestvaalten compleet.
Jefferies keerde zich om en staarde weer
naar de velden. De paarden waren aan het einde i *lat hü, ala hü hun eenvoudigen maaltijd wild*
van de voor gekeerd, en nu zwoegden zü lang- feelen. welkom waa.
saam naar hem toe, het lentesonnetje vtell Zü bracht ham naar een kamer met eiken
De belangstelling voor de tentoonstelling te
New York is enorm geweest en Van Gogh werd
.the topic of the day”.
JUt News” schreef dan ook bedachtzaam:
mogeiykheid to groot, dat door deze ont-
togltjke publiciteit het schoone doel om het
Amerikaansche volk den echten v. Gogh te
keren kennen voorby wordt geschoten. Nog
nimmer is het oeuvre van een artist onder zul
ke gunstige omstandigheden aan het Am. pu
bliek gepresenteerd.”
Msar nu over Vincent en de mode die men
»»n het lyf hangt....
Ben der allergrootste modezaken van New-
Tork, de firma Saks van de Fifth Avenue,
heeft twaalf étalages gevuld met stoffen in
.Van Gogh-kleuren” en in het komende voor
stralend op net hoofd van den ouden man en
deed zün baard als zilver glanzen.
„Wenscht u myn man te spreken, münheer?"
Jefferies draaide zich om en nam een beetje
verschrikt zün hoed at. Een groote, oude vrouw
stond tegenover hem, met een flink, energiek
gezicht en heldere, donkere oogen. Zü had een
katoenen Jak aan. over een wollen rok. een
wit schort, en op haar overvloedig grüs haar
droeg ae een antiek, zwart kanten mutsje.
Klaarblükelük had zü pas haar mouwen afge-
1 mouw hing open en
ite zy de andere rustig
en bedaard, haar
„Zoo. zoo,” bromde Seaton, „dat jonge manacb
loopt wel hard van stapel.”
Een oogenbUk later echter bekroop hem toch
een onaangenaam gevoel. .Daaraan hebt u
schuld.” Hü had geen flauw vermoeden wie die
man was. Hü greep naar de telefoon.
„De redactle-secretarto? Ja, zeg eens. Jibb,
hebben wü bijdragen ontvangen van een zeke
ren Lucky Short?"
„Ja, zoowat om den anderen dag één."
„Zün ze teruggestuurd? Waarom?”
bijzonders, naam onbekend.... mid
delmatig werk.”
.Maar dan toch van de goede middelmaat?”
.Dank Je. meer is er niet op het oogenbUk.”
Seaton legde peinzend den hoorn neer. Ja.
wat moest hy daarmee beginnen? Er zün er
ooveel, die middelmatig werk leveren! Maar
k wil toch geen schuld hebben aan die „ma
nipulaties". Vanavond om 9 uur! Maar dan heb
egn half uur tijd. Of zou ik de
beloop laten? Neen, dat niet. Die
kerel iaat natuurlük een brief achter, waarin
hü 'n verklaring geeft van s’n dkad en dat een
den naam van mün blad kunnen schaden. Ik
kon er wel eens heen rüden en probeeren dien
Lucky Short wat o0 te vroolüken; en een ver
haaltje of een paar stukjes van hem koopen.
Ze zullen wel niet veel slechter zün dan som
mige andere dingen, die ook wel geplaatst
worden!”
Redacteur Beaton stond op. trok s’n jas aan
en ging. Hy riep een auto aan en gaf het aArea
op van den levensmoeden jongen strijder.
Om tien minuten vóór negen stond hü voor
het perceel Russeltotreet II. Juist toen hü het
tuinhekje geopend had, kwam er een man
naar buiten, die zich haastig verwyderde.
„Ik ben een boon, al* dat niet Ballchrlsty ia
van the „Evenlntf-teller”, mompelde hü en keek
den ander verbaasd na. Daarna ging hü bet
tuintje door, de stoep op an de trap naar de
bovenverdiepingen. Op een deur vler-hoog zag
hy het naamplaatje: Lucky Short. Hy wilde
drukken op den belknop onder het plaatje, toen
de deur open ging en s’n oude vriend Lewis
Baxter, redacteur van de ..Weekly La«fh«»”.
er. uit kwam en met een „beteuterd gezicht de
trap begon af te dalen. De Jonge man, die Bax
ter had uitgelaten, zei vriendelyk:
„Weest u zoo goed binnen te komen. Is u
niet mynheer Seaton?"
De aangesprokene knikte eh trad een kleine
kamer binnen, volgepropt met boeken en pa
pieren en verlicht door een staande lamp. Op
op die vroolljke, langzame manier^
eigen scheen te zün.
„O, de Becks heelen allemaal John en Roger,"
zei Jefferies.
„Opa is John, mün vader waa Roger, ik ben
John Roger, maar ze noemen me Roger, omdat
de Becks van Beckford om de beurt zoo heeten.
Mün vader to dood, daarom ben ik Roger.”
.Ach, to Je vader dood?” vroeg Jefferies.
.£n Je moeder ook?"
„Ja." zei Roger. ,D-oo-d."
„Ik hoor, dat je al naar school gaat,” glim
lachte Jefferies.
„Neen." schudde Roger heftig. ,Jk ga nog
niet naar school. Oma leert me en nicht Jane.
Als ik een beetje ouder ben, ga ik naar een
echte school.”
Een langzame, zware stap klonk nu op bet
tegelpad, dan volgde het geluid van voeten
vcfiFcn.
.Daar ia opa,” riep Roger.
Hü draafde weg, en Jefferies hoorde, hoe hü
zün grootvader vertelde van den bezoeker.
„D’r is een münheer. opa en hü biyft by pns
eten en we hebben hutspot vandaag en
oma vroeg, of ie t erg vond dat we in de keuken
aten en hü zei van niet
Hier onderbrak Sir John blükbaar de confi
denties van zün kleinzoon en kwam zelf de
kamer binnen om zün gast hoffelük welkom te
heeten.
900 yards tunnel, met Inbegrip van
uitgravingen, den bouw van gewelven,
enz., k 13 s. per yard
het leggen van een nieuwen bodem;
9M yards A t t pef yart
het bevestigen van lampen; post
huizen voor de tolgaarders; slagbomen
het aknleggen van toegangswegen
een stoommachine voor het op pom
pen van water
machines
diversen
de Jatel midden in t vertrek lag een hang
lamp en van een groote kram m den zolder
bengelde een touw met een lus aan t einde.
„Zoo. meende u het werkeiyk. Jongeman?"
vroeg de jedacteur bü den aanbiik der toebe
reidselen voor de .manipulaties”.
„Wat bedoelt u?”
,Dat.... wat in den brief staat U is toch
Lucky Short?" 9
,^sc,” zei de jongeling, „en hebt u den voor u
bestemden brief ontvangen?”
.Den brief voor my bestemd? Dus u heb*
ook nog aan anderen geschreven?"
„Münheer de
redacteur." sprak
Short. „U hebt
het voornaamste
.tüdscfirlft van
Londen in han
den en met u
wilde ik in re
latie komeri. Daarom zal ik u de volle waarheid
zeggen. Toen ik zelfs niet één novelle' geplaatst
iteche archeoloog, prof. Giulio
y zoo Juist een expeditie in Ana-
:d.
De koetsier van de oude, muffe vigilante die
«ijnheer Jefferies drie kilometer lang over den
'■'«ndlgsten Weg van heel Lancashire had ge-
•thommeld, hield plotseling de teugel* in aan
«n Ingang van een smal weggetje. Zich om-
Otaalend op zün zltolaats, kondigde hü zün
PtaMgler aan, dat deze het overige van den weg
“voet zou moeten afleggen.
,.*5 “Angesorokene. een heer van middelbaren
•eeftüd met een scherp, baardloos gezicht, stak
Win hoofd ongeduldig uit het raam en na een*
*<*d rond gekeken te hebben, riep hü kribbig:
..Ik heb Je toch gezegd, me naar Beckford
te brengen, of hoe het huto van Sir John
«ck dan ook heet”
•Jvou. daar 1* het hul* van Sir John Beek."
„Wa»r?”
aan t eind van dit weggetje.”
D* man knikte in de richting van een k’ein,
Brij* huto. waarachter, aooal* by teder*
"“taderü, schuren en stallen lagen.
voorbeeld) vlug genoeg achter elkaar te kun
nen fotografeeren. Oskar Barnack nu, als con
structeur der Leto Mlcroscopenfabriek, loste
dit vraagstuk op, door In plaats van op foto
pieten de opnamen te maken op normale bios
coopfilm en om na een opname direct weer
een volgende opname te kunnen maken kop
pelde hy de rol die de film transporteert aan
den opwindknop van den sluiter. Door bet op
draaien van den slulterknop wordt zoodoende
meteen een onbelicht stukje film achter d*
lens geplaatst en soo i* de camera binnen een
seconfle voor een nieuwe opname gereed.
Uit dit zuiver voor wetenschappelüke doel
einden geconstrueerde foto-apparaat, groeid*
de Lelca. Met de camera groeide de beschei
den mtocroscopenfabriek tot het bedrijf met
wereldreputatle, waar meer dan tweeduizend
instrumentmakers aan de Lelca werken.
Oskar Barnack zelf heeft de verdere ont
wikkeling der klelnbeeldfotografle niet meer
mee mogen maken, maar hü tpett nog het
genoegen gesmaakt de overwlrïnlng van zün
geestesproduct over de groote camera’s een
voldongen feit te zien worden.
Zün naam zal aan de Lelca en de kleinbeeld-
fotografle in het algemeen onafscheidelük ver
bonden blüven.
jaar zullen de Amerikaansche schoenen er dus
denkelük ultzlen als kronkelende cypressen,
opbrandende zonnebloemen of hel-blauwe Iris
ten.
Saks adverteerde als volgt:
„Geïnspireerd door de schitterende tentoon
stelling van Van Gogh in het Museum of Mo
dern Art, introduceeren wü een nieuwe serie
kleuren. We zün zoo vrij, ze „Van Goghs Meu
ten” te noemen, omdat op zün schilderijen van
de Arles-periode de klare, zuivere kleuren aan
doen als het waaien van een frtoschen wind. In
de frtochheid en de kwaliteit en in de vitaliteit
dezer kleuren vinden wü verwantechap met de
kleuren, die wy u thans aanbieden voor het
zz. seizoen.
..The Van Goghs kleuren” staan tentoonge
steld, samen met reproducties van de werken,
T“roP «e «Dn geïnspireerd, in onze twaalf
étalages aan de rijfde Avenue. De kleuren val-
te bewonderen in stoffen voor avond
kleding. sportkleedlng. hoeden, schoenen en tal
van mode-artikelen. Dit alles kan teven* in
de betreffende afdeelingen gevonden worden,
waar ons personeel u behulpzaam aal rijn bü
het maken van een juiste keuze en een artis
tieke combinatie.”
Men had dat allemaal eens aan Van Gogh
teoetan vertellen, toen hy nog in zün simpele
Nuenen wevers en boeren zat
te schilderen of landschappen maakte in de
omgeving van Artes. Hü zou een toéval hebben
Bekregen. had *ün palet In stukken gebroken
xyn penseelen in de potkachel gestopt. Daar-
na zou hü zün gaan preeken, niet In de Bori-
nage, maar op de Fifth Avenue en de politie
teujhem hebben opgebracht wegen* verkeers-
stoomto.
400
100
