1111
<fCd<Mfaal van den dag
oorlog in Oo.t-Afrika Wat Klkker Karel en Tuimeltje beleefden
I
Het proces tegen
koningsmoorders
LIEFDE
EN EER
EEN MISLUKTE AANVAL
VAN RAS SEYOEM
De transfusie
Amerikdnen in gevangenschap?
iWordt vervolgd.)
f
DOOR M. E. FRANCIS
Heeft Rae Desta zich
misdragen
Versterkingen aan beide zyden
van het Zuidelijk front
WINTERiiiihmiiiiiiuiiihii
Opleiding door Europeetche
officieren
t h
Shakespeare-ver-
talingen
AÜU lOK M uitgesproken had. kwam een
DINSDAG 11 FEBRUARI 1936
tr
I
bü
de
groette Johan
s*
HERMAN KRAMER
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
8AV0I82H
hü met Dick gevochten,” «el
„HU Is twee
-De
I
„Laten we het vroolük opnemen", was het eerste wat Karei aei
en Tuimelt je vond bet ook de beste manier om er doorheen te
komen. „Het te maar gelukkig, dat ik nog geen honger heb", aei'
Tuimeltje. „Laten we maar vlug beginnen, des te eerder sün we
er van af* en hun mutsen stevig op hun hoofd drukkend, be
gonnen ze er op los te slaan
r
radio-
troepen
ontroering tn de stem van sün patroon te be
speuren.
verteld.”
aan. Had hfj iets
van zün gesprek met Lona gehoord? Hoe kwam
hü er anders toe, hierover zoo opeens te be
ginnen?
Raags vervolgde:
m
A
et
er
sr
„Beschouw het niet als bemoeizucht van me,
maar sinds Ik je mün leven te danken heb,
maakte Ik een plan op. dat Ik nu uitgewerkt
heb. Maar daar sullen wü het later over heb
ben. Heb Je een meisje?"
gelukkig niets gehoord, dacht
Uk
en
lat
st
ie
len
in
1.1.
iet
lei
de
■o- -
n-
Bulten gekomen kropen de twee kikkan onder het tapijt en
schudden er den zak roet in leeg. Natuurlijk allemaal netjes
aan den binnenkant, anders gouden Tuimeltje en Karei het
alen en sou. de pret er af sün. Toen dat gebeurd was gingen
■e voor het keukenraam zitten en wachtten af tot de matten-
kloppers verschenen.
1
PARUS, 10 Febr. (Reuter) In het pro
ces tegen de Oestasjl’s is vandaag het ge
tuigenverhoor voortgezet.
Toen de Italiaanache aanval kwam, wae
het leger van ras Deeta, verzwakt door hon
ger en verminderd door deeertie, niet in
staat wsetstand te Meden. De ras zelf
schijnt met een twaalftal mannen gevlucht.
van zün patroon, over wiens toestand juist door
twee professoren consult was gehouden.
„Hoe is het nu met hem?” vroeg Johan aan
de verpleegster.
„Transfusie is hoogst noodzakelUk en wel
otuniddellUk. Maar waar zoo gauw iemand ge
vonden, die zich daarvoor beschikbaar wil stel
len? In een grootere stad is men daar beter
op voorzien.”
„Ik wil wel," aei Johan zonder aarzelen. „Ik
ben kerngezond.”
„U? Dan ga ik het vlug aan de professoren
zeggen,” haastte ae zich.
De transfusie had plaats. Johan ondervond er
geen nadeellge gevolgen van en het leven van
meneer Raags werd er door gered.
„Misschien krUg Je voor deze zelfopoffering
nu wat meer salaris,” hoopte Lona.
„Wie weet.” meende Johan, maar inwendig
betwUfelde hü het voor deae daad, die niet in
verband stond met zijn werk.
Toen meneer Raags vernam dat Johan zich
voor de transfusie had aangeboden, bedankte
hjj hem en voegde er bU:
„Ik zou hetzelfde voor mUn patroon gedaan
hebben: dit als mün plleht beschouwd.”
„Dit was ook met mü het geval,” zei Johan,
„maar tevens uit menschelük gevoel.”
„WU begrUpen elkaar.” knikte de zieke, en er
was tot groote verbazing van Johan, eenige
Aan het ZuidelUk front beeft de gemotori
seerde colonne, die verleden week langs de ri
vier Oestro Is opgerukt, versterkingen ontvan
gen. Men verwacht thans, dat de colonne op
nieuw zal optrekken. De Abessinlërs zenden
evenzeer versterkingen naar het ZuidelUk front,
met name 20 kanonnen, waarvan meer dan de
helft tankafweergeschut is.
11-
>n,
45
ar
de
ü-
>lg
■el
P-
sn
ns
de'*b
lg
:t,
>n
RAJksminlster dr. Goebbels beeft aan een
aantal bekende peiaoonUlkheden in de Duit-*
sche tooneelwereld en literatuurwetenschap
de vraag gesteld wat hun standpunt is in de
den laatsten tUd zoo op den vóórgrond ge
treden kwestie van de Shakespearevertalingen
van Schlegel-Tleck aan den eenen en Rothe
aan den anderen kant. Goebbels beeft zich
voorbehouden na ontvangst van de antwoor
den een regeling te treffen voor de Dultsche
schouwburgen, waarbU bepaald zal worden
welke van de belde vertalingen in bet vervolg
toonaangevend geacht zal moeten worden voor
de tegenwoordige Dultsche opvoeringen. Daar-
bU zal vermeden worden nadeellge gevolgen
van deze literaire kwestie voor de ontwikkeling
van het Dultsche tooneel te doen ontstaan.
ADDIS ABEBA. M Febr. (Reuter-A. N.
F.). Het schijnt dat de troepen van tos
Seyoem aan het Noordelijk front opnieuw
vr-succes aanvallen hebbën gedaan op
de Italiaanache stellingen rond Makallé.
Deae stellingen sjjn thans zoodanig ver-
itertt, dat het voor de Abf sstolërs zoo goed
als ónmogelijk aal zjjn «e te nemen, tenzij
bij verrassing.
Toen de commissaris van politie hierop ant
woordde, dat dit bevel hun eerst enkele uren
voor de uitvoering van den aanslag zou worden
overhandigd, stelde de verdediger zich op het
juridische standpunt, volgens hetwelk de mede
plichtigheid eerst dan bewezen is, wanneer de
beklaagden onmlddellük bü hun vertrek doel
en bestemming van deze reis gekend hadden.
De beklaagden zelf beweren, dat dit niet het
geval is geweest.
Zal de winter tóch nog komen
Met zijn gruwelijke kou.
Met gebrek en met ellende
Met zijn leed en met zijn rouw?
Zal de winter tóch weer komen
Met de armoe en de pijn,
Die, wanneer de vorst in *t land is,
Altijd begeleiders zijn?
Zullen zij, die dan genieten
Van gezonde wintersport,
Hen gedenken, in wier huizen
Dan zoo erg geleden wordt?
De commissaris van politie van Annemasse.
die de beide andere beklaagden in het Ita-
Uaansch en het Dultsch had verhoord, gat een
relaas van hun verklaringen, die inmiddels
door belden zün herroepen. Posplsjll heeft on
gevraagd bekend, dat hü reedsk in Zuld-Blavië
verscheidene moorden had gepleegd. HU heeft
bovendien toegegeven in Zürich van den Kroa-
tenlelder Pawellsj een schriftelUk bevel te heb
ben ontvangen. In dit verband heeft beklaagde
BelangrUke Abessinische troepenafdeelln-
gen hebben zich gisteren moedig gedragen
bij een aanval op de Italiaansche stellingen
bU Makallé. Na het spervuur der Italianen
te hebben ontdoken, werden de Abessinlërs
opgehouden door de prikkeldraadversper
ringen, waarna zü door het vuur der
Italiaansche mltraillisten werden gedeci
meerd. Ten slotte moesten de Abessinlërs
terugtrekken.
Verder deelt deae correspondent mede, dat
de Canadeesche zendeling John Trevin en zeven
Amerikanen door den Fitaorari- Gizau Sha-
win op 27 Januari j.l. gevangen sün genomen.
toen opgemerkt, dat hü den koning zou hebben
vermoord, wanneer men het hem had bevolen,
omdat de instructies der Oestasjl’s onherroepe-
lUk zUn.
De verdediger van de beklaagden maakt
gebruik van deze bekentenis om vast te
stellen, dat de beklaagden dus volgens
eigen bekentenis op bevel handelden. De
vraag is dus of zü een bevel hebben ont
vangen den koning te vermoorden.
v- enna en Johan zaten aan den zoom van
I een boech even uit te rusten van den
fietstocht en bespraken het onderwerp
dat al eenige maanden hun geest bezighield.
„Als het zoo voortgaat," meende Johan, „dan
kunnen wü nooit aan trouwen denken. Wat
moeten wü met zoo’n klein salaris beginnen?”
„Ik kan heel zuinig het huishouden bestie
ren,” bracht Lena in.
„Niet zóó zuinig dat wU er komen kunnen,
kind. Denk eens aan: huishuur, belasting, le
vensonderhoud.... Ik heb al wel tienmaal een
berekening gemaakt, maar hoe ik ook cüfer
en tel. ik kom er niet. Zie self maar."
Johan Harden nam een papier uit sün bin
nenzak en gaf het Lona. TerwUl zU de uitgaven
bestudeerde en vergeleek met hetgeen Johan
maandelUkg verdiende, zat hü met een bedrukt
gezicht voor zich uit te staren.
Stil schoof Lona hem zün schema toe en zei
zuchtend: „Neen, het gaat niet. Maar wel kan
ik mUn plaats op kantoor aanhouden, en dan
hebben wü voldoende om ons huishouden te
bekostigen.”
„Daar komt niets van in. Lona. je weet hoe
Ik het over het algemeen apprecieer dat vrou
wen in haar eigen levensonderhoud willen voor
zien, maar eenmaal getrouwd, moet dit ébn
einde nemen. Hoe anderen hierover denken,
teat me onverschillig, maar -ik" vind, dat als
een vrouw voor, na en tusschen haar kantoor
uren zich moet afsloven, om thuis alles aan
kant te hebben, dat dit geen leven voor haar is.
Neen, meiske, op dergelUke basis ga ik geen
huwelijk aan, hoeseer ik er ook naar verlang.
Was meneer Raags maar niet zoo’n vrek. zoo’n
uitzuiger 1” viel Johan uit. „Als de tUden niet
zoo slecht waren, dan bleef ik niet bü hem in
betrekking. Maar waar vind ik nü een anderen
baas?” i
.Nergens,” beweerde
toon. „Laten we aa ’sl
geen we hebben."
,HU kin meer betalen,” ging de jongeman
woedend voort. „De zaken gaan steeds nog uit
stekend. Maar hü is een vrek, zooals ik zei. En
alles is bU hem plicht, doch zélf vergeet hü
de zUnen en laat mü voor een hongerloon
werken. HU weet maar al te goed, hoevelen er
klaar staan, om als Ik weg zou gaan, In mfjn
plaats te komen en misschien nog wel voor
minder salaris. En als hü nu een gezin
had. maar hU hteft niet eens een vrouw.”
„Hoe is het met hem? Gaat hu nog niet
vooruit?"
.Neen, nog niets. HU schUnt erg zwak te zün.”
„Hoelang is hu nu in het ziekenhuis?"
„Vier weken. Ik behartig zün zaak, of ze de
mUne is. „Plicht” zou hü zeggen, „niet anders
dan plicht.... Maar kom, we moeten opstap
pen. Het wordt tUd en ik moet nog even naar
hem toe, om over de zaak te spreken, anders
slaapt hü niet rustig.”
Een uur later stond Johan bU het ziekbed
Volgens de laatste berichten van den cor
espondent van Reuter-A. N. P. te Desslé heb-
oen «even Italiaansche vliegtuigen, die gisteren
de stad hebben gebombardeerd ook bommen ge
worpen op zekere behuizingen langs den weg,
met name te Sololi, waar leden van het perso
neel van het Brltsche Roode Kruis twee ge
wonde vrouwen verzorgden. Deze afderling
van den geneeskundigen dienst, die onder lei
ding staat van den Britschen geqeesheer Melly,
heeft zich van Waldal naar Desslé begeven.
Een Italteansch vliegtuig, dat zeer laag boven
tie Brltsche ambulance vloog, heeft evenwel
geen bommen laten vallen op het vliegkamp bU
Desslé. Een Abesslnisch Roode Kruls-vllegtuig
werd slechts licht beschadigd.
Een ander Abesslnisch toestel werd niet ge
troffen.
Dat was een leelUke straf voor de ondeugden. Ze moesten
aan tafel blUven tot de anderen gegeten hadden en zouden dan
het tapüt moeten kloppen. Maar de twee bedrogen kikkers wil
den nu ook eens genieten en vlug gingen se met een stoffer
en blik naar den schoorsteen en deden een heele hoop roet in
een sak. Toen keken ze rond of Tuimeltje en Karei er niets
van hadden gemerkt en snelden naar bulten, met den vollen
sak roet.
Het gewone leven op kantoor werd na eenige
maanden hervat, alleen met dit verschil, dat
meneer Raags nu wat later verscheen, waardoor
Johan in de gelegenheid was met Lona gauw
even telefonisch eenige woorden te wisselen.
En aldus betrapte Gerard Raags hem op een
morgen en hoorde hu Johan vertellen:
.Meneer ziet er weer best uit. Gelukkig maar
voor den man. Maar ik had gedacht, nu ik bU
s’n ziekte zooveel werk heb gehad, zeker wel
wat meer salaris te krUgen, maar niets, hoor!
Nog niet eens een bedankje. HU weet zeker
niet, of hU heeft er geen besef van, hoeveel
avonden Ik hier heb zitten werken, doch ik zeg
hem er niets van. zooals ik je vroeger zei, want
dat ligt niet in mUn aard. Maar bet viel me
toch geweldig tegen gisteravond, toen hU mU
betaalde. Ik had er zoo’n beétje op gehoopt En
wat nu bet ergste is: nu zullen we dus voor
eerst ook niet kunnen trouwen, liefste. Je weet,
hoe me dit spUt voor ons belden. Ik verlang er
zoo naar je ge-
lukkig te zien, i
Wanneer zal die
tUd komen? Nu
dag, sahatl La
ten we den moed
maar niet ver
liezen. Er is toch
niets aan te verhelpen. Lona."
Het gesprek was ten einde.
Toen Gerard Raags het kantoor binnenkwam
zat Johan over zUn werk gebogen. Even rustte
de blik van den ouden man op den Jongen
klerk en een goed opmerker zou er een bijna
vaflerlUke teederheid in ontdekt hebben.
„Goeden morgen.” zei hU-
„Goeden morgen, meneer.”
terug.
Raags opende enkele brieven en schraapte
zich daarna de keel, alsof hU een speech moest
afsteken.
„Zeg, Harden," begon hü. spelend met een
potlood. Je hebt mU MoE eens iets ever -je
nrr""inn 1H Ir*» m m
Johan staarde hem verbluf
.Neen.” hield Roger -al. Jk heb het grootssa
beloofd."
HU draalde zich om, stak zijn handen diep
In zUn zakken met een vaetbesloten air en de
leeraar legde Lady Anna en mijnheer Hornock
uit, dat Lady Beek er erg op gestaan had. zoowel
tegen Roger, als tegenover de directie van de
school.
„Dt denk.” selde M, „dat s(J een bepaald
iemand op het oog bad. wiens ontmoeting met
Roger SU niet wenschte.”
Er werd verder niets meer over het onder
werp gezegd, maar toen dien avond Samuel
Hornock tegenover zUn vrouw in den spoorweg
coupé zat. begon hU er over.
.Dat kereltje heeft onzen Dick enorm veel
goed gedaan." zei hfl. „HU is tweemaal zoo
flink als eerst ik was maar bang, dat hU te
slap zou worden, maar daar past Hoger wel
voor op.”
•Dick was altijd stil." aai zUn moeder. „Maar
over kleinen Roger heb je ge’Uk. Ik zou hem
wel meer willen zien, beter willen kennen."
„Juist,” aei Sam. J)e kerel aegt. dat bij in
de vacantie werkt. Werk ie prachtig, ik wou.
dat Dick het wat meer deed.”
.Dat komt nog wel.” nel Lady Anna. „Een
rijk man kan ook een heeleboel werk vinden."
^a. ja. Anna, we moeten hem laten voelen,
dat hU ook nog plichten heeft. HU te niet
alleen voor de pret op de wereld.”
Indy Anna trok aan gezicht tegen haar
man.
De correspondent van de ,Newz Ohronicl*”
te Djlboetl geeft bUzonderheden over de neder
laag en de vlucht van ras Desta. Het eehünt.
dat de ras het te druk had met zich te verrU-
ken door militaire benoodigdheden aan zUn
soldaten te verkoopen, dan dat hU kon zorgen
voor de ravitallleering, zoodat een groot aan
tal van zUn mannen tengevolge van den honger
deserteerden.
Voorts meldt men uit Port Said, dat Italiaan-
sche transporten bestaande uit In het geheel
JO.OOO man. het kanaal van Suez zUn gepas
seerd tusschen 25 Januari en 7 Februari. Deze
troepen bevonden zich op weg naar Oost-Afrika.
j Lena Op overtuigenden
's hemelsnaam houden het-
De Fitaorari te ondergeschikt aan den gou
verneur van de provincie Game
De gevangenen John Trevin}xHarold Street,
vier kinderen en de verpleegster! miss Bray.
worden op een tachtigtal kilometers van
Chencha in de missie Shana gevangen ge
houden.
Men beeft hen te verstaan gegeven, dat zU
door het betalen van een losgeld uit hun ge
vangenschap konden geraken. Zonder twUfel
sal de Negus gelasten hen vrU te laten, zoo-
dra hU bet geval verneemt.
beweringen van een Italteansch
station, dat Europeesche officieren de
van ras Desta zouden opleiden, is het onder-
werp geweest van een vraag in het Lagerhuis.
Eden antwoordde hierop, dat hU den Britschen
gezant te Rome, sir Eric Drummond, had op
gedragen ,4e zaak aan de Italiaansche regee-
nng voer te leggen en haar dringend te ver
zoeken een tegenspraak van deze beweringen
te pubUceeren.
Btien aeide voorts dat de Italiaansche regee-
rtng aan sir Eric Drummond had meegedeeld,
dat zy een onderzoek had ingesteld, doch er
tevens op had gewezen dat de passages in de
ewraakte uitzending niet in Italië waren ge
publiceerd, Eden voegde hier nog aan toe
„Ohze ambassadeur zal er op letten, dat deze
kwestie niet door de Italiaanache regeering
uit het oog wordt verloren. Ik ben er in elk
geval zeker van, dat niemand geloof zal hech
ten aan deze beweringen, die van eiken grond
ontbloot zUn”.
De commissaris van politie van Melun, die
als eerste den beklaagde Kralj gehoord heeft,
verklaarde, dat dese hem bekend heeft, dat hU
te Alx en Provence 1500 francs had ontvangen.
Deze verklaring gaf den voorzitter aanleiding
te verklaren, dat men dus te doen had met be
taalde moordenaars. Een der verdedigers merk
te op, dat in dat geval de prijs voor het bloed
niet te hoog te geweest. De beklaagde zelf be
weerde, dat hU zijn verklaringen onder een
zekeren dwang had afgelegd, want de bU het
eerste verhoor aanwezige ambtenaar van het
Zuld-Slavische ministerie van binnenlandse!»
zaken had een strop gevormd van een stuk
touw, hetgeen hem had geïntimideerd.
een gewoon partUtje vechten werd oogluikend
toegelaten en op een vacantledag vond hU het
maar beter niet te veel te hooren en te zien.
„Jawel, maar hü kreeg jou er tweemaal
onder. Je bent dus nog niet quitte,” sei mUn-
heer Hornock.
„Toch wel,” ging Roger voort,
jaar ouder, jawel het is nu goed.”
Daar sagen zij Dick, die zonder resultaat het
bloed met mos trachtte te stelpen, tegen een
boom geleund zitten. HU sprong op toen hü «Un
ouders zag en keek een beetje betreuterd.
„Het was allemaal om dien misselUken hoed,
moeder, maar nu Is het weer goed."
Roger haalde een ver van schoenen zakdoek
uit zUn sak en begon met water den neus van
«Un tegenstander te betten.
.Houd Je hoofd achterover, Homy. Je moest
elgenlUk plat gaan liggen: als Je een sleutel
had. ging het beter. MUn grootma deed het
altUd met den deursleutel." vertelde hü. terwül
hü op zUn hurken zat. „Ate Tom te hard ge
raakt had. Tom te onze knecht, hü leerde me
boksen.”
Glimlachend haalde münheer Hornock sUn
bos sleutels uit den zak en al waren «e geen
van alle zoo groot als de dsuraleutete van
Lady Beek, tezamen met de waterbehandeling
hielpen zü Dick weer gauw opknappen en kon
digde hü dan ook spoedig sUn algeheel herstel
aan.
Je ziet er nog al netjes uit, om ergens heen
te gaan. Maar we zullen in het hotel wel een
stukje rauwe biefstuk kunnen krügen, dan word
ju STOm Mi blM|W,
Zal de winter tóch nog komen
Met zijn jrissche kou, zijn vorst?
Met zijn ijs en met zijn stanugpot,
Met zijn erwtensoep en worst?.
Zullen wij tóch proftteeren,
Als het schaatsenrijden wordt,
Van de snelheid van de ijzers,
Van de vreugde van de sport?
Zullen wij toch weer genieten
Van de stemming op de baan.
Waar de menschen, frisch en monter,
Warm-gekleed weer schaatsen gaan?
Nu moesten Jullie elkaar maar de hand geven."
„Det hebben we al gedaan,” riep Roger, ter
wül hü een bruine knuist uitstak.
Na die ceremonie sei Lady Anna een beetje
ernstig:
„Jullie moesten goede maatjes sün. Weet Je
wel. dat jullie neven zün?”
De jongens keken elkaar aan, lachten en
Roger schudde van neen.
„Ik denk toch van niet,” zei Roger. „Grootma
zegt, er is niemand meer van de familie. Ze
aegt, dat ik de laatste Beek ben.”
„Maar je hebt toch een moeder gehad,
beste jongen." zei Lady Anna. „Heeft niemand
je daar ooit iets van verteld?”
„WU hebben haar portret thuis." antwoordde
Roger. „Grootma zegt, dat ze stierf na mün
vader.”
.Je lUkt op haar.” zei münheer Hornock.
Dick keek zün vriendje leuk aan.
„Ik vind het gek. dat we neven zün,” aside
hü.
..Nu." sei zün vader, jUs Jü mee gaat, moest
Roger ook maar mee gaan.”
Roger kreeg een kleur tot onder «Un blonde
baren.
„Ik niet.” sei hü- ,Jk heb grootma beloofd, dat
ik niet met vreemden uit zou gaan.'
„Maar dit te wat anders, Beek," kwam de
leeraar haastig tusschenbeide. Je grootmoeder
wist niet, dat Je hier een neef had. die we)
eens nader met je sou wilton kennis maken.”
„Och, kom mee. Hoger* riep Dick ..Het te
vreeaelük leuk en we sullen het er eens van
Ognsn.*
Hü heeft
Johan.
„Ja, meneer. We zün al een Jaar verloofd. Zü
is op kantoor bü Steiman."
„Zool Een Overige bü dus?”
„Zeer Uverlg. meneer. En goed....”
„En mooi.... er bestaat geen liever kind,
dan zü. niet waar?” glimlachte Raaga
Nog meer verwonderd keek Johan zün pa
troon aan. Kende hü Lona? En had hü tóch
iets opgevangen?
tot haar man, die plotseling ernstig was ge-
worden.
„Laat eens küken,” aei hü- .De arme Mary
te al tien jaar dood. Hü moet oud genoeg sün.
Een aardig ventje, zei u?”
„Ja, een flinke kerel, al leert hü niet te
vlug. Maar dat komt misschien nog wel.”
„En hü te een vriendje van Dick,” sei Lady
Anna. „Vreemd, hè San? Weten ze, dat ze
neven zün?”
.Neven?” riep de geestelüke uit. „Natuur-
lük. daar dacht ik niet aan, münheer Hor
nock.”
„Zün moeder was mün volle nicht.” «el mUn-
heer Hornock. „Arme ziel, haar vader was te
streng voor haar. Onterfde haar omdat zü
katholiek werd. Dat zou mün vader met mü
misschien ook gedaan hebben, Anna, als hU
nog in leven was geweest," zei hU zacht tot
zün vrouw.
„Nu,” antwoordde Lady Anna op denselfden
toon, „dan zou ik net zoo gedaan hebben, als
Mary Beck, me er niets van aan getrokken
hebben en toch met jou getrouwd sün.”
Het diep doorploegde gelaat van den man.
want al was hü rük, toch droeg zün gezicht,
bet stempel van harden arbeid, verzachtte zich
en hü fluisterde: „Dat geloof Ik ook. kind."
Zü waren nu bU de bocht van de rivier en
hun gids stond Ineens stil. Daar naast elkaar
lagen twee bengels, twee jasjes en petten, maar
<te jongens waren nergens te zien.
„Ze sün er toch niet Ingevallen?” schrok
Lady Anna.
^Zie," hernam Raags ernstig, „wat mün plan
te. Ondanks je frisch bloed, waarmee JU me ge
red hebt, voel ik me niet zooals vroeger en
wilde ik graag een directeur voor mün zaak
hebben. En ik heb me voorgenomen, jou deae
betrekking aan te bieden met’ voorloop g je sa
laris verdubbeld.... en aandeel in de winst.”
,J4e.... mü?” stotterde Johan.
Ja, jou.”
.Maar dan zoutten we kunnen trouwen!"
riep de jonge man bulten zichzelf van vreugde.
.Dat te mijn saak niet." Hü wees naar de
telefoon. „Als je het je meisje, heet ae niet
Lona? even wilt meedeelen?”
Met een juichkreet vloog Johan op en drukte
de hand van zün patroon, of hU die breken
wilde. m
.Hallo! hallo!” gilde Johan aan dé telefoon.
,Hen JU het, Lona?”
Gerard Raags stond met een opgewekt ge
zicht naast hem en fluisterde:
„Vergeet ook niet dat ik haar wanavond hier
verwacht.”
„O! liefste, wat een geluk!” Jubelde Johan
.Hegrüp je net wel goed. Lona? Dringt bet wel
tot je door?'
Jta zeg haar,” klonk bet zacht naast bsm.
„dat er al sinds mün komst uit het zeikénhuls
bü een notaris een testament gedeponeerd is
waar alleen Jóuw naam in voorkomt."
Toen hing Johan van alteratie den haak op.
hoewel hü Lona niet eens de gelegenheid ge
geven had, een woord te zeggen. De telefoon
rinkelde, rinkelde, maar Lona kreeg geen ge
hoor, want Johan scheen zich af te vragen, of
hü waakte, of droomde.
Toen schudde hü den ouden zaan
schouders en oei diep ontroerd:
„Als u weer ziek wordt.... als u weer ntogwe
kracht mocht noodlg hebben....”
.Hom, nu gauw aan bet werk,” aei Baags.
zün aandoening beheerschend. „Er ligt veel te
wachten. Ate je verloofde hier te, praten- we
verder.
kleine jongen het boach uitrennen. ZUn gezicht
was rood en gekneusd en onder het loepen
streek hU ongeduldig met den rug van zün
hand langs zün neus, die flink gebloed had.
„Hallo,” zei de leeraar. „Vechten? Kük, het
la Beek.”
„Dan heeft
Lady Anna.
De hügende Roger was nu vlak bü hen, maar
zonder naar hen op te zien, greep hü «en van
de petten en doopte die in het water.
„Beek,” riep de leeraar streng. „Wat be-
teekent dat?”
„Dlck heeft zich bezeerd,” riep Lady Anna
Hornock.
„Zün neus alleen maar,” riep Roger.
müne hield op.”
Met sün pet vol water begon hü terug te*
loopen naar het boech, toerf de groote man
zün hand op zün schouder legde.
„Wie won?” vroeg hü met lachende oogen.
„Verleden September ging ik onder en met
Paschen ook, maar nu hU," antwoordde Roger.
„Waarom vechten jullie zoo?' vroeg Lady
Anna.
,D. om niks,” aei Roger, terwül hü zoo vlug
ate zün natte last bem.toaltot, wegliep. „Ik
vond sün hoed gek en hu zei, dat ik niet kon
tellen.”
„En waarom vochten jullie nu dan weer?”
vroeg Lady Anna een beetje bulten adem, want
Roger liep zoo vlug.
„O, omdat hü mü er onder kreeg, ik wou
quitte sün.”
leera«tf hield zich op dza«»iUergrpod.waDX
„Nee, dan ga JU naar het college en dan
heb ik de kans niet meer. Je moet me de kans
«unnen. Kom mee, in het boech is een fün
•tukje gras.”
Homey stond tegep zün zin op.
Op dat oogenbllk hield bü de brug over de
«teler een auto stil, waar een heer en dame
uitstapten, die ontvangen werden door den
teeraar. belast met het toezicht op de pret-
■tokertjes.
-Ik had glad vergeten, dat het vandaag
kteantie was," riep de heer met lulde, vrooiUke
•teta moest toch in Preston zUn en
•tewom kwamen Lady Anna en ik eens even
«tear Dick küken. Waar «1 de Jongen?"
-Hü was zoo juist aan het vlsschen bü d«
■*ht," sei de leeraar. .HU en kleine Roger Beck
l'ngen er samen op uit."
-Hoger Beek," selde «U. „Hoor je, San...."
•Kleine Roger Beck van Beckford." ging de
**«*ar verder. „Onze baron op school. Een
••rtlg kereltje."
Jk wist niet, dat het kind al oud genoeg was
«tear school tg gaan.” zei de dame pelnagfid
