den dag
<Kdu&fiaal
WUl
Wat Kikker Karei en Tuimeltje beleefden
aan
Is de oppositie in het Derde Rijk
de winnende hand?
TWEE ANECDOTISCHE
ANTWOORDEN
LIEFDE
EN EER
GEEN SPRAKE VAN!
VRIJDAG 28 FEBRUARI 1936
I
Toechadschewskl
De Lenin-bibliotheek
Eetrw/eegf van dan terugkeer
Men legt zich bij den
toestand neer
De Minderbroeders te
Weert
Het oponthoud
in de lift
□OOR M. E. FRANCIS
Ieder ie nog dezelfde meaning ale
vroeger toegedaan, maar men
ie óóknationaal-
eocialiet
Het verleden van den
Maarechalk
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA iiET ONGEVAL
105
is
V ij
•aai
Wandschildering van Wim Schermer bff het doopvont in de kerk van den H Fran
ciscos Xaverius („de Krütberg") aan het Singel b(j ‘t Koningsplein te Amsterdam
mooi
„Vraag
was, werd aü altijd een
babbelend aM
„O, Ik wel,** riep Rlta uit ,Jk heb er nog
nooit een testen. Papa aal dat leuk vinden.”
dJ
Tuimeltje holde de muts achterna en kikker Karei moest ei
harteriJk om lachen, maar toen hij zag dat Tuimeltje sleedt
verder rende, zette hij het ook op een 'loopen. Het was alsoi
de wind er pleizier in had, die twee kereltjes aoo te alen bijeen,
want telkens als Tuimeltje bij de muts was en die wilde trij
pen, tjoepte deae weer de lucht door.
trala
12-83
Op Donderdagmiddag zes uur stond Mike In
de groote vestibule van de ..KamerverhuurderiJ".
Hij was vast besloten een moedige daad te ver
richten, maar zag er alles behalve moedig en
vastberaden uit. Verscholen in de schaduw van
een der groote deuren, keek hij naar de lift
als een spion. Rivera, die het beheer voerde
over de lift, het electrisch licht en tal van an
dere dingen, keek ook uit een schuilhoek naar
de lift Want Rivers was ingewijd. HU was meer
bi-
ut de
i den
werd
or-
»ar
liet
at-
ngs
tar
■tig
poe-
«co
ding,
niet
ilge-
De
er le
)ft daar
in. Maar
blik op
het
met
tls
htlg
huns
enhe-
8 te-
dan Zaterdag om 5 uur op der
groote verbazing van alle Wed<
ster-
i zoo
i en
xtten
itin
erate
ertoe
esul-
wa-
and-
n of
mei
Ken advertentie behoeft geen „kapitalen*’ te
koeten. Plaats maar eens een Omroeper I Rubri-
oeenn* en gerijkrormln estwUaa. Billijk hen-
'lelstarlaf
ioor-
i; zij
drift-
mo
st ul-
aaa-
ngo-
ruin
I—38
den.
eva-
ven-
irul-
8.75,
-12,
17.00
mden
-zon-
i dat
wor-
die.
deze
twee
verd;
ter is
voste
labr.
Iets
Jn-
lere
ote
en.
op-
de-
11
mi.
luk.
994
ren,
sas
5.10
kg.
rien:
Gele
5,
kg.
TOV0
dam
390
dele
oerd
380
3.1a,
40—
ld.
«ten
0.60,
oort
ge
en
ret-
110,
tri
ton
t*l-
ek-
-14.
en
70—
md-
7862
Per
en
i 11
ct„
kool
ent.
lun-
tool
>1 5
ent,
56
bos.
H
10—
O.".
4.00
Jlen
IJ»,
tooi
»ra-
eld.
Pre-
-13.
1/8
van
Kikker Karei stond alles in de verte af te kijken en Tuimeltje
klampte zich aan de takken rut Nu nog sUn arm wat verder
uitgestrekt en dan zou hij de muts weer hebben. Maar het
windje had anders beslist en toen Tuimeltje de muts had, begon
hu zoo heftig met den boom te schudden, dat Tuimeltje de
mute liet vallen en alle moeite had om niet naar, beneden te
rollen.
Ben der grootste bibliotheken der wereld, nJ.
de Lenln-bibllptheek te Moskou, aal volgens
Tass, spoedig van plaats veranderen.
Deze bibliotheek bevat meer dan 614 millioen
boekdeelen, waaronder 90,000 zeer zeldzame
exemplaren, en wordt dagelijks door ongeveer
2000 personen bezocht.
Binnenkort zal deze bibliotheek worden ver
plaatst naar een enorm gebouw, dat ingericht
is voor millioen boekdeelen.
bij verltee van ten hand,
een voet of een oog
Op een boogen berg stond een boom en daar bleef de muts
in hangen, Tuimeltje stond er wel een beetje raar van te kijken,
want hü kon niet goed in boomen klimmen, maar zün hoofd
was soo koud en het waaide nog altijd aoo hard, dat hU wel
moest probeeren, boven in den boom te komen en zijn muts
te pakken-
maar
noodde zü-
Roger ging even weg en onmiddellUk stoof
Molly binnen en zei:
„Bi die meisjes binnen in den wagen, moeten
die wat hebben en die man met die blauwe
Jas?”
Gelukkig kwam Roger terug en gaf order,
dat ook de chauffeur en de kameniers iets
moesten hebben.
.Hoeft niet,” zei Netta, „we gaan toch zot
weer weg.”
„O, neen,” weerde Rita af. Uk wou aoo graag
Ook Rita had dat goed gezien, maar er niets
van gezegd. ZU vond Roger een echten man.
een kerel.
Roger had zün toilet vervolmaakt door een
oude blazer aan te trekken, die hü In Oxford
dikwijls gedragen had. Netta herkende dadelijk
de kleuren.
„Je was op hetzelfde college als Dick en
Hubert, niet Roger? vroeg zü.
.Maar ruim een jaar,” antwoordde Roger.
,Jk ging weg, toen mijn grootmoeder stierf,
omdat er niemand was om toezicht te houden.”
De vrouw, die nu spoedig verscheen, was ook
volmaakt in den toon. ZU droeg een verschoten
katoenen japon en een wit schort. ZU schrok
bU het zien van de bezoeksters.
„O. jong, ik wist niet, dat je volk had,” riep
zU uit.
Roger stelde ze aan elkaar voor en vroeg
thee voor zün gasten.
„Als ik het maar geweten had," zei nicht
Jane. „Maar er is nog brood en boter en een
stukje koude kip. Bn het is nog wel waschdag.
KUk eens, Je hebt Je mouwen nog niet omlaag
gedaan. Jongen.... en ik ook nog niet.”
Roger sloeg haastig zün hemdsmouwen neer.
„Wat heb JU spieren,” zei Netta.
Pensa. De jongeman had volgens mün meenlng
een eenlgszlns schuchter voorkomen. HU had
een stram, hoekig, door de zon gebruind gelaat,
en hü deed zün mond slechte half open wan
neer hU sprak. Slechts één keer liet Toechad-
schewskl al zijn reserve varen. Iemand uit het
gezelschap had crltiek uitgeoefend op de wUze,
waarop de opstand van 1905 was onderdrukt.
OnmiddellUk werd het gezicht van den tweeden
luitenant rood van kwaadheid. „Destijds had Ut
nog niet de eer officier te zün,” verklaarde hü
opgewonden, „maar ik sou precies evenals mijn
kameraden gehandeld hebben, en ook thans
zou ik nog hetzelfde doen.” Br ging een koude
rilling door het vertrek.
Enkele Jaren later, het was midden in den
oorlog, kreeg ik een brief van de familie S. «r
was daarin sprake van enkele sterfgevallen, er
werd verteld van kennissen die getrouwd waren,
waar kinderen waren geboren, er werd mede-
deellng gedaan van vrienden die aan het front
waren gesneuveld en onder aan den brief stond
geschreven: „Wat de Jonge Toechadschewskl
betreft, dien Je bU ons ontmoet hebt, deze is tot
aan het eind van den oorlog buiten schot, daar
hU door de Oostenrijken gevangen is genomen."
Op zekeren dag bezocht een Missie van bet
Russische Roode Kruis het gevangenkamp,
waarin de jonge officier zich doodelUk verveelde.
De weduwe van generaal Samsonow, die in den
slag bU de Masoerische meeren gesneuveld was,
stond aan het hoofd van deze missie. ZU bracht
aan de gevangenen de groeten over van den
Czaar, en Toechadschewskl deed het woord na
mens zUn kameraden. Zijn toespraak legde ge
tuigenis af van onverbreekbare trouw aan zün
souverein. HU overhandigde aan mevrouw Sam
sonow een gedicht, dat hU zelf gemaakt had, en
waarin hU uiting gaf aan zUn vaderlandlie
vende gevoelens, waardoor mevrouw Samsonow
ten zeerste ontroerd was.
Toen kwam de revolutie en Rusland verzonk
in een chaos. Ben burgeroorlog kwam over het
land en Rusland werd overdekt met bloed, lijken
en pulnhoopen. Het Tsjechische legioen, dat in
Rusland geïnterneerd was, weigerde zich door
de Bolsjewieken te laten ontwapenen. Er wer
den troepen naar da bedreigde streek gezonden
onder bevel van een jongen luitenant. Toen lag
de naam van Toechadschewskl op aller lippen....
Jong was, was de familie arm en zij hèe
door niet veel educatie, het arme schaa
toch is zU een dame en helpt me gi
voegde hü er bU. met een aarzelenden
Rita.
Netta keek met groote verbazing rc
was een heusche boerderij. Zelfs de stol
de gemaakte bloemen ontbraken niet
nog het huls «n den tuin zien. Ik ho-f den
trein van vier uur pas te halen.”
.Maar zou het niet te lastig zün?” vróeg
Netta.
„Heelemaal niet,” noodigde Roger uit.
Na de thee rookte Netta een sigaret en begon
al spUt te krUgen van hun toertje. Rogci
woonde wel in een gat en zü had Cuthbert
toch maar liever. En nu sou zü bet heele huis
moeten doorsjouwen, terwUl Roger toch alleen
maar öog en oor voor Rita had. Wat konden
hAAr de varkens en de kippen schelen? Eu de
paden waren soo nauw, dat Je qjaar met sUn
twee«n kon loopen, dus sleepte zU er steeds
achteraan.
„Gaan Jullie maar alleen.” sei zU „Ik zit
hier heerlUk." En dat deed zU, zU ris een
roode kat in het sonnetje, zooala Rita op
merkte.
Zoodra de twee anderen echter weg waren,
sprong Netta op, rende naar de keuken en
vroeg juffrouw Beek om een vel papier en -en
pen."
„Ik sal even de sleutels aan Roger vragen,
dan kun je aan s’n bureau zitten," zei deze.
ZU kwam gauw terug met een bos sleutels en
ontsloot het antieke bureau in een hoek van de
kamer.
..Roger Iaat het nooit open,” legde zU uit.
„Br ritten van allerlei panieren in, de stam
boom ook.”
.Ben stamboom?” vroeg Netta landerife
„Ja, soo is er geen tweede in het land. WU
Becks sUn van de oudste families."
houden. Toen ik nog een
ik het voorrecht in het hi
gezicht. De nieuwe glanzende machine, rood
gelakt en van glinsterend staal en de paarden
met hun glimmend tuig, leverden een prachtlgen
atnblik.
„Waar hU Je aan déhken doet,” riep Nette
uit, „aan Apollo, den zonnegod in zUn vurigen
WBgcn.**
Rite antwoordde niet en het andere meisje
merkte, dat.zU mat glanzende oogen en naif
geopende lippen voor zich uit staarde. Toen zei
zU met iets droomerigs in baar stem:
„Ik weet het niet, hU---- bü W op niets....
wat ik ooit gezien heb.”
Ineens zag Roger hen en hield de paarden
in. Tom kwam aanloopen en nam de teugels
van hem over. Toen hU de kleine handjes van
Rita in de sUne had, kwam er een heel nieuwe
blik in zUn oogen, iets wat rij er nog nimmer
in gezien had.
„Ik zal Abel sturen, ga JU maar door.” riep
Roger Tom toe en zU gingen langzaam naar
het huls, terwUl Netta vrUwel alleen het woord
voerde.
Rlta merkte het schilderaobtige van het buis
op, het moe op het dak, de rozen langs ie grijze
muren, de koerende duiven, die trotsch op den
tuinmuur heen en weer liepen Toen »U de
kleine hal waren doorgegaan en In de huis
kamer stonden, klapte zU in haar handen en
riep:
.Bette, is het niet eenlg? Het is een echte
boerderij."
3k sal sens gaan zien, wat nicht Jane voor
jullie heeft, zei Roger. .Jullie móeten maar
niet verbaasd zUn, als je haar ziet. Toen zü
De viering van het eeuwfeest van den terug
keer van de Minderbroeders Franciscanen te
Weert in het klooster op de Biest zal op be
scheiden wUse herdacht worden. De paters
wenschen geen uiterlUke feestviering. In over
leg met de Petera zal namens de burgerij een
geschenk worden aangeboden, nr beeft zich
bereids een eereoomltd gevormd, bestaande uit
Deken Souren, burgemeeeter mr. Kolkman, de
directeuren van het biaechoppelUk college en
het pensionaat 8t. Louis, den overste van het
Missiehuis der paters van den H. Geest, de
pasteers der parochie en den rector van Alt-
weert. Verder werd oen feesjteomlte aamenge-
steld, met notaris Welters alb voorzitter. Van
den herdenkingsdag sal oen Jubeldag worden
gemaakt.
achter aan,
bewondering.
even als vroeger communist of sociaal-demo-
craat of Centrumsman. maar men is ook....
nationaal-sociallst, iwx men verzet zich niet,
maar marcheert mee in de S. A. in de Hitler-
jugend. bu het Arbeidsfront, ena Op deae wijs
is de tegenwoordige geestgesteldheid bet best
Beteekond. En het bultenl&nd smü goed
iedere hoop op een ander bewind te laten va-
ron. Hitler staat vast, niet omdat de meerder
heid met hem dweept, maar omdat er geen
echte oppositie is!
Een typisch verschUnsel is het groeten. In
1933 werd er stevig geheilhltlerd. Daar kwam
eenlg verzet tegen. In katholieke kringen te
BerlUn kwam het „Grtlss Gott" weer in ge-
tauik. Thans is de groet weer vrU! Wie
„Guten Ta*" wil zeggen, zegt „Guten Tag”, wie
Heil Hitler” wil zeggen, zegt „Heil Hitler". En
groet men iemand, Hen krijgt men in 99 van de
100 gevallen denzelfden groet terug, vooral de
winkeliers zUn hier specialiteit in. BU hen Is
het een bonte afwisseling van „Heil Hitler”.
„Guten Tag”, „Grüss Gott”, .Mahlzeit” en wat
dies meer zU. ZUn zUn „neutraal" geworden.
GelUk zoovele Dultschers. En laten de politiek
over zich heen gaan.
Tenslotte iets over de actie der overheid
tegen de Joden, die tot den chrlstelUken gods
dienst wenschen over te gaan. Nog een anec
dote, geachte lezers. Men heeft ze mü ook ver
teld als ware geschiedenis. Het houdt niet op
vandaag, hè!
Cohn en Jacobsohn, twee oude vrienden, ont
moeten elkaar..,, in de Protestantsche kerk.
.Maar Cohn,” zegt Jacobsohn, „ik dacht, dat
"J katholiek was.” „Was ik ook," zegt Oohn.
„maar ik ben nu protestant; dat is beter.”
„Omdat Je zoo graag protesteert?” „Nee,
vriend; de menschen vragen me altUd: wat
was je vroeger? Nu kan ik zeggen: vroeger was
ik katholiek.” „En als ze dan nog verder
vragen?” informeerde JaAbsohn. „Dan zeg ik:
zulke vragen stelt enkel een Jood!”
TerwUl aan den eenen kant de Joden op het
oogenblik een bewonderenswaardig samen-
hoorigheldsgevoel aan den dag leggen en de
synagoges propvol zUn, blUkt toch aan den
anderen kant ook het aantal Joden, hetwelk
gedoopt wordt, weer toe te nemen. Dit is de
overheid onaangenaam, omdat het voor haar
vaststaat, dat de meeste Joden zich om den
broode laten „bekeeren”.
Op het oogenblik worden zoowel van katho
lieke als van protestantsche zUde de bekeerlin
gen zeer onder de loupe genomen. Wanneer
pastoor of dominee niet den indruk heeft, dat
de bekeering hooge ernst Is, wordt den Israëliet
te kennen gegeven, dat hU nog maar een beetje
moet wachten.
Intusschen hebben partU-instantlea, naar ik
verneem, voorgesteld, speciale gemeenten van
katholieken at protestanten van joodschen bloe
de op te richten. Joden, die tot het Christen
dom bekeerd worden, zouden op deze wU* niet
de voordeelen van het Oermaansche ras genie
ten. Van kerkelUke zijde schUnt men echter
voor dit voorstel weinig te voelen.
IvT len in een groote „KamerverhuurdariJ”.
lockfair. Londen 14. Ze hielden ieder
een kamer op dezelfde verdieping, hoog in de
lucht. Ze kenden alleen elkaar en Rivers, den
man, die beneden, op den beganen grond, in
een bokje sat, het electrisch licht en de lift
verzorgde en bediende, en allerlei karweitjes
voor m rekening nam. DikwUl* waren Madge
en Mike te zamen onder hen. die in de lift
opstegen; soms waren ze er samen alleen in
Dan keken ae elkander aan en aeiden weinig
at niets. Madge en Mike hfeldfti veel van
elkaar.
De liefde had Mlke op een vreemde manier
aangepakt. De eerste blik uit de vriendelUke.
grijss oogen van Madge, nu twee maanden ge
leden, had hem betooverd. En sinds dien tUd
was hU onder betooverlng gebleven. HU vond
het hrerlUk met Madge in de Uft te staan, maar
was sr altUd zenuwachtig onder. HU was een
der zenuwachtlgste jongelui, die in de wereld
stad op kamers woonden. HU was iemand, die
na een afspraak met z’n meisje om elkander in
t Hyde-park te ontmoeten, van pure zenuw
achtigheid naar een museum zou geloopen zUn.
HU werd eiken dag verliefder, naaar kwam
geen stap verder. Als hU omstreeks zes uur van
z’n kantoor kwam en dikwijls tegeluk met
Madge in de lift stapte, ael hU
„Goeden avond. Juffrouw Dunover, mooi
weertje,” waarop zü antwoordde:
„Goeden avond, mUnheer Mac-Carty. Ja, *t is
verrukkelijk weer,” en daar bleef het bU-
Wel hoopte Mlke in de naaste toekomst over
die conventloneele spreekwUse heen te komen,
maar hU voelde maar al te wel dat het niet
gemakkeUjk sou gaan die zenuwachtigheid of
verlegenheid meester te worden
De arme Madge deed alles om hem op dreef
te helpen, alles tenminste wat een zedig meisje
In die richting kan doen. Als zü Mlke ontmoet
te. straalde uit d'r heldere kükers een tikje
aanmoediging, een zweem van schalksheid,
waardoor de arme jongen echter nog meer van
streek raakte.
Na soo'n ontmoeting rende hlf als de wind
naar z’n kamer, met het voornemen den vol
genden keer „iets” te doen. Bn dan stond
Madge op haar kamer naar d'r spiegelbeeld te
küken en te blooen over de schaamteloosheid
van haar tintelende oogen.
Zoo verliepen de dagen, tot den Zondag, vóór „Nu is mUn kans daar!’
Madge met vacantle naar huis sou gaan.
Het is bekend, dat het vooruitzicht van een
scheiding z’n invloed niet mist op minnende
harten. Mlke wist van die vacantle; hü had ge
zorgd dat hU op denzelfden tUd vacantle kreeg.
,Br moet beslist iets gebeuren vóór Zater
dag,” mompelde hü: -Als we 't met elkaar eens
worden, dan hebben we tenminste belden wat
aan onze vacantle. Ze weet wel.... ik bedoel
dat we zóó niet van elkander kunnen gaan. We
moeten....” en Mike stelde zich een minuut
lang een heerlUk tafereel voor. „Als ik haar
maar ééu oogenblik alleen te spreken kon krij
gen. ’tls zoo moellük met Iemand alleen te
spreken In zoo’n huls vol menschen."
Mlke Mac-Carty vergat dat hü tal
oogenblikken ongebruikt had voorbU laten gaan.
Hü moest, dacht hü verder, de omstandig
heden zóó zien te schikken, dat hü practlsch
gedwongen was Madge s’n liefde te verklaren
Omstreeks denzelfden tüd was ook Madge
Dunover met zich zelf aan t overleggen.
„Straks heb Ik vacantle,” redeneerde ze. „Hl!
moet spreken vóór Zaterdag. Maar ik ben bang
dat die arme Jongen 't nooit durft. Als we maar
een half uurtje alleen konden zün.
De Roode Maarschalk Toechadschewskl. die
in de afgeloopen weken in de Pransche hoofd
stad de meest gevierde gast was van de Regee-
ring, heeft een verleden achter zich, dat men
met den besten wil van de wereld niet in logische
overeenstemming kan brengen met zün huidige
positie en optreden.
In verband hiermede aUn thans nog enkele
pikante herinneringen bekend geworden, die wü
in het Fransche weekblad „Gringoire” aantrof
fen en die wü hieronder onverkort laten volgen.
Dien avond, aldus de schrUver, bezocht ik in
Moskou de familie S., waarmede ik steeds be
vriend was geweest. Hun woning was een inest
van edellieden” om met Turgenjef te spreken,
want sinds onbeuglüke rijden kwamen daar alle
vooraanstaande figuren bUeen, die in de oude
hoofdstad van het Tsarenrijk op gebied van
kunst en letteren een naam hadden hoog te
jo^ge kerel was, had
mis van deze familie
Tschalkofski zün sonaten te hoeren spelen; met
aandacht beluisterde ik daar Leo Tolstoi, die
voorlas uit eigen werk, en ik kreeg gelegenheid
om de toekenkunst van Makowski te bewonderen.
Maar in het begin van 1914 kon men deze kop
stukken niet meer ten huize van de familie 3.
ontmoeten. Er had sich daar toen een nieuw
geslacht genesteld, en op zekeren dag ontmoette
ik daar een buitengewoon uitgelaten geselschap,
waarbij echter geen beroemdheden te ontdekken
waren. Een jong officier, die het uniform droeg
van bet Semenof-regiment, had weldra mün
volle aandacht getrokken. DesriJds werden de
officieren van dit regiment beschouwd als de
Janitsaren, de kerntroepen. waarop heel het
bewind steunde. Korten tüd tevoren had dit
regiment den opstand te Moskou bloedig onder
drukt, en de commandant van het regiment,
Generaal Mine, moest daarvoor boeten, want
een kogel van een verbitterden tegenstander
maakte een moorddadig einde aan zün leven.
Het uniform dat deze jonge officier droeg, was
dus in zekeren zin het zinnebeeld van een poli
tiek program. Hü werd aan mü voorgesteld als
„Tweede luitenant Michael Nlcolajewitch Toe
chadschewskl."
Ik kende dien naam, want zün familie be
hoorde tot den ze. berooiden adel, die nog
eenlge landerüen bezat in het gouvernement
idge Dunover en Mlke Mac-Carty woon- ingewUd dan de senuwacntige Mlke vermoedde.
- - - avon<j u voren 'had de verliefde J00»®*
man een wanhopig plan gevormd. HU had zich
naar Rivets gespoed.
„Ik heb een..., nu ja.... een aardigheidje
bedacht. Rivers," had hü gezegd. ..Je weet mis
schien” bU dM woord „misechten" zette de
man groote nn—n op .dat juffrouw Dunover
en ik gewoonlük tegelUk met de lift naar bo
ven gaan om eau uur M zes? Bn je hebt het
misschien wel eens meegemaakt, dat we samen
alleen gingen? Nu; ik wou dat je de lift eens
slop zette, onderweg naar boven. Zorg dat we
er veilig in zün, maar.niemand anders er
in. hoor! En set 'm dan lunchen twee verdie
pingen stop.... laten we neggen tien minuten."
En soo stond Mlke nu te wachten. Nog en
kele minuten hoogstens en dan was het zoo:
tien minuten in de lift, alleen met Madge. Dan
zou hü wel moeten spreken. Ze zou het van
hem verwachten
Maar nu hü er vóór stond, had hü -”PÜt van
s*n lichtzinnig
heid. HU beefde
van zenuwach
tigheid en
wenschte vurig
d£t hü met Ri
vers maar voor
rijf in plaats
van voor tien minuten had afgesproken.
Toen het geluid van een vluggen, lichten voet
stap als een doodsklok in z’n ongelukkige ooren
klonk, kwam hU achter de groote deur te voor
schijn met zóó'n onnoosel gezicht, dat daar dul-
delük op te lezen stond: hü heeft zich verstopt.
Stamelend luidde s’n begroeting:
avond, juffrouw Dunover:
Tom liep er ademloos
met eindelooze uitroepen van
Roger had de handen vol en had geen
tW voor gemümer, want Bles was een beetje
schichtig door het daverende geklep van de
machine. Hü merkte dan ook niet, dat er op
hoek van den oprit een auto stil hield, eenlge
dames stapten uit, een paar kameniers en een
chauffeur bleven in den auto.
Rlta en Netta hadden het plan ultgebroed om
Roger eens in zün hol op te soeken en toen
de auto Netta kwam halen om haar naar huis
te brengen, zagen zü, dat het maar een kleine
°mweg was om even langs Beckford te rijden.
Onderweg was Rlta een beetje stil geweest en
m> stonden belde meisjes aan den rand yan het
•toppeiveld «n keken naar Roger. Het was een
wolkeniooze zomerdag en de lucht trilde van
warmte. Waar de machine gepasseerd was.
hing een füne gouden stofwolk en het staande
toren leek een golvende see van goud. De
sloeg neer op Roger's bloote hoofd en
JPcnhangend wit hemd, zün b’onde haar maakte
den wind een krans om zün bruin verbrand
„Ik zou hem wei eens willen aten.” sei
Netta.
„O. Roger sal hem wel 'ns laten zien als nU
terugkomt. Ik mag er niet aankomen."
Jane ging weg en Netta schreef een briefje
aan Cuthbert. Nu leek zü nog meer op een
kat. die haar klauw op de muis houdt, opdat
deze niet zal weg loopen.
Toen Roger en Rlta niet terugkwamen, ging
zü hen zoeken en vond ze in den rozentuin,
diep in gesprek. Rita had een grooten bos rozen
in de hand.
„We moeten weg,” zei ae nogal scherp.
Anders missen we den trein en wat aal je
vader dan wel seggen, Rita?”
„O,” zei Rita, als werd zü wakker uit een
droom, „Ik hoop, dat ik Je niet te lang heb
opgehouden, Netta"
Als zü jenuwachti*
beetje stüf.
„We moeten juffrouw Beek nog goeden dag
zeggen, ik ben al klaar.
Jane kwam naar bulten.
altüd.
„O, Roger, laat de dames den stamboom *m
Hen. Ze moesten hem toch bekUken, t ia soo'n
füne."
„Nonsens, nicht Jane. Wat geven sQ daarom?"
terug met de eetwaren en
prachtig oud porceleln, zooa’s Netta opmerkte
„Ga maar zitten, ik breng aoo de thee,”
•a ren vraagt mü. of het waar is, dat de
VI oppo»1*1® het Derde RUk aan de
winnende hand 11. Waarde lezer, ikben
niet in staat, deze vraag met een ja of neen
te beantwoorden. Het beste antwoord geef ik
door u twee aardige anecdotes te vertellen. ZU
moeten historisch zün. Maar ook, wanneer zü
niet waar zün. zün ze aardig en typeeren zü
den toestand buitengewoon goed. Men luistere:
De leider bezoekt een fabriek in het Noorden
van Berlün. HU spreekt met den oudsten arbei
der, die hem over verschillende dingen moet I
inlichten. Eindelük komt ook de politiek ter I
sprake, en Adolf Hitler klopt den arbeider op
den schouder en zegt: In vertrouwen, Hen-
Schulz, zün er nu nog communisten onder de
arbeiders? Zeker, is het antwoord van den
ouden werkman; het sal nog wel 20 pCt. Zün.
De leider schrikt. En sociaal-democraten?
vraagt hü verder. Dat kan 30 pCt. wezen,
luidt het antwoord^En zün er misschien dan
ook nog aanhangers van het vroegere centrum?
vraagt de leider met een somber gezicht.
Dat zal 10 pCt. wezen, zegt de oude werkman
en Duitsch-nationalen en democraten hebben
wü ook nog. Maar hoeveel natlonaal-socia-
listen zün er dan hier? vraagt de leider. O,
natlonaal-socialist zün wü hier allemaal!
Nu de tweede anecdote, die ook in het Noor
den van Berlün, het arbeldersdlstrict, speelt.
Op een schutting in «e wük Wedding, aan den
achterkant van een fabriek, die aan de Nord-
bahn ligt, leest men op een goeden dag tot zün
groote verwondering met reusachtige letters:
.Wü komen terug. Roodfront.” De fabrieksbe-
zitter wil deze opruiende taal zoo spoedig mo-
gelük doen verwüderen. Het afdeellngsbestuur
Wedding van de N.8.D.A.P. verzoekt echter den
eigenaar, deze roode letters te laten staan. Met.
bruine letters wordt er onder geschreven„Laf
aards! GU durft toch niet. Hebt moed, komt
dan Zaterdag om 5 uur op de«£ plaats.” Tot
staat
echter des anderen daags op het nog vrije deel
van de schutting te lezen: „Zaterdag helaas
verhinderd. Wü hebben 8. A. dienst. Roodfront.”
Natlonaal-socialisten zün de menschen hier
allemaal. Zelfs de communisten zün net en
doen actief aan de beweging der NJBJJULP.
mse. Er is geen oppositie meer, geen offlcleele
oppositie, ook geen geheime oppositie. Af en toe
staat in de bladen, dat ergens een communis
tische opposiüe-haard is ontdekt en uitgeroeid,
maar dat la meer voor de propaganda bestemd.
Men wil door dergelüke berichten slechts ver
hinderen, dat de oud-strüders van de partü in
slapen.
Als een regeering drie Jaar aan het bewind
is, sal de geestdrift voor het regime steeds af
nemen. Regeeren i» nu eenmaal moeilüker dan
oppositie voeren. Dit ziet men, wanneer men
de politieke geschiedenis van Nederland of En
geland bestudeert, waar ministeries van rechts
en links elkaar geregeld afwisselen.
Zoo staat bet vast, dat de geestdrift voor
Adolf Hitler en zün medewerkers thans kleiner
is dan In Januari 1933. De arbeider moppert,
omdat de levenskosten iets opliepen, terwUl zün
loon onveranderd bleef; maar aan den anderen
kant is hü natuurlük zeer blü, dat de werkloos
heid zoo enorm verminderde. De middenstand
murmureert, omdat de „Joodsche" warenhuizen
niet- verdwenen zün, bovendien zün voor tal
rijke artikelen maximumprijzen vastgesteld en
is zün winstmarge beperkt: maar hü is er na
tuurlijk met blind voor, dat tengevolge van de
betere economische conjunctuur en het geringe
aantal werkloozen zün omzet grooter is dan
vóór 1933. De intellectueel is ontevreden, omdat
b.v. de persvrüheid is af geschaft; zelfs weten
schappelijke rijdschriften worden in dienst van
de nationaal-sociallstische propaganda gesteld;
maar hü is in stilte dankbaar, dat zün positie
geconsolideerd is, en dat er rust heerscht in alle
deelen van het Duitacbe Rük. De katholieken
betreuren het, dat de verhouding tusschen
Kerk en Staat er slechter op werd; maar ze
zün er dankbaar voor, dat het communisme
weggemaaid is en/Qat de atheïstische beweging,
die, met Russisch geld gesteund, in Duitach-
laiid zooveel schade aanrichtte, verboden werd.
Zoo is er dus oppositie van verschillenden
kant, maar de oppositie is niet zoo krachtig en
ook niét zoo principieel, als men zich in het
buitenland voorstelt. Bovendien draagt zü geen
organisatorisch karakter. De communisten, de
sociaal-democraten en de aanhangers van het
vroegere Centrum komen niet in het verborgen
•amen, om een staatsgreep voor te bereiden.
Men legt zich bU den toestand neer. Men is nog
In het souterrain onder de hall, waar Rivers
de 'centrale verwarming van de „Kssnarvar-
huurderü" in Rockfalr onderhield en regelde,
werden de zaken afgewikkeld. Mlke, die aaet
Rivers af trilde rekenen, hoorde geen stemmen.
Hü overviel de twee. Madge overhandigde Ri
vers Juist een briefje van tien shilling.
Madge’s blik ontmoette dien van Mlke en
vestigde zich toen op het briefje, dat hü in de
hand hield. Op dat oogenblik wedijverden aU
met elkaar in *t blosen en Rivers, die een hel
derziend man was, verdween.... waarop de
twee geliefden in eikaars armen vielen.
,X> Mlke,” lispelde Madge.
„O, Juftr,... Madge."
niet kon geloovcn aan 1M
Toen ging hü, moed vattend, voort:
„Ik moest den knoop wel doorhakken, Madge,
toen ik Je dat geld aan Rivers zag geven. We
geven geen dubbel geld voor niets; wat JU?"
.Been hoor!” riep Madge.
Heb ik m n lezers en lezeressen al verteld dat
Mlke Mac-Carty en Madge Dunover sohot^he
namen zün?
„Goeden
weertje."
„Goeden avond, münheer Mac-Carty;
prachtweer, groette z’n aangebedene
t^yug.
Ze stapten de Uft in. Het hekje kletterde; de
lift trok hen naar boven en.... stopte
„Er schünt Iets defect te zün." meende Mlke
mét holle stem.
Hun oogen ontmoetten elkaar. De zweetdrop
pels parelden op Mike's voorhoofd. Hü opende
z’n 'uppen en sloot ze weer. Madge keek hem
snel aan met een halfverlegen, aanmoedigend
lachje en beet op haar lip.
Wee miin letona dacht BtÜM»
schlen de laatste"
De kans was er. heelemaal, maar een soort
verlamming hield hem in d’r dulvelschen greep.
Als hü nog veel langer in die lift moest blü ven,
dan zou hü hij voelde het een hekel krij
gen aan Madge Dunover. HU keek op s’n hor
loge. Nog vüf minuten.
Tot bet laatste oogenblik bleef hü ekom.
Aww p a OP «Ut blad zijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p bU een ongeval met p OEéfl
I i| /X i\ r*« O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen doodelijken afloop fcdVWo
Netta glimlachte, dit was een wonderrijke
jonge man, half student, half boer
Molly kwam met veel drukte binnen om de
tafel te dekken, zü was ouder geworden, maar
nog frlsch en keurig, haar japon kraakte van
helderheid. ZU grimlachte vrienderijk, terwUl
zü het oude zilver hard neer zette.
„Jullie zult wel honger hebben,” zei ae en
keek Roger vragend aan.
.Been, honger niet,” zei Roger „wel goeden
trek.”
„Drinken ze bier?” vroeg zü-
,Bee thee,” antwoordde hü vlug.
juffrouw Beek maar.”
„Best/* Bel Molly en verdween.
„Praat Je altUd dialect met de bedienden?”
vroeg Netta.
„Ik verstond er wel lets van, het is Lan
cashire, niet Roger?” zei Rlta.
Roger lachte.
Molly kwam
i
(Wordt vervolgd)
