wut
Wat Kikker Karei en Tuimeltje beleefden
F 750.-
F 750.-
DE PERS-TENTOONSTELLÏNG
^KAALHEID*
■t
I
LIEFDE
EN EER
IO jaar mediae]
missie-werk
De zwarte
kist
F’.
MAANDAG 16 MAART 1936
m
Graaf Giuseppe dalla Torre
it
t
bij een ongeval met
DOOR M. E. FRANCIS
iST!
IN HET VATICAAN
n
bl) verlies van een hand,
een voet of
„Roger."
n
A T A n^^A.TA.T'E’°P dit blad Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p bW levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7^0 bij een ongeval met p OCCfl
I p, w lw r< O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen f vJKJe verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen OvJe doodelljken afloop fci^AVJe"
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
HEDEN WORD]
DECMXJTE
uvtkijktoren
Zcödpend
a
De „Catholic Medical Mission
ta
BKRMAN KRAM KR
ik
m
=s
maar
ir
n
n
z’n
ZZi
toen
3
8
Ik zie de aanstaande tentoonstelling, zegt
graaf Dalla Torre, als de eerste uiting van die
cuuviece en pracuscbe eenheid van denken en
werken, waarnaar de katholieke "pers der gan-
sche wereld, onder de leiding der Kerk en In
gehoorzaamheid aan den Paus, op godsdienstig
en zedelijk gebied moét streven.
Tuimeltje zag dat ze zün muts ergens verder op den grono
zetten. Er waren een heeleboel kevertjes bijgekomen en dit
begonnen allerijl kunstjes «it te voeren. De moedigste van
allen kroop op den muts en ging boven op het puntje staan
net als een clown. Och, wat vonden de andere torretjes dat
geweldig. Ze probeerden leder op hun beurt Iets moois te doen
en toen greep er plotseling een de muts beet.
i5:
50
(Maar aae
ad verten tl.
11 Maart)
ir
n
•I
r
1
r
HJn scherpe oogen en zijn energiek profiel het
sterke temperament, dat hem tot een vurig
spreker en een puntig polemist maakt.
Beneden dreunen de persen. Voor de redactie
beteekent hun diep geluid, dat het dringendste
werk gedaan is: het product van den dag is
klaar. De hoofdredacteur, die anders de minu
ten en de woorden telt, heeft nu tijd voor een
gesprek van langeren adem.
geestelijk en zedeljjk streven om de katholieke
journalisten der geheels wereld onder de waak
zame opperhoede van den Vader der Christen
heid waarlijk tot een groote familie te vereenl-
gen. Haar schoonste doel zal echter moeten zijn
de practische verwerkelijking van de logische
consequentie dier eenheid, die in de tentoon
stelling en In het Congres wordt uitgedrukt:
De „Union” zal uit de visie van hetgeen ge
daan is en hetgeen men voor de toekomst wil.
de lessen trekken en de vorderingen verwerke-
en
tot
n
m
lijk mensch ben..,.”
Opnieuw verzamelde
die In hem was. duwde
In
n
3.
B".
en
en....
- onze
10;
8»
noodlg, sobere leekekleedlng dragen,
moeten In een klooster wonen.
Terwijl de Zusters moeten trachten zelf me
dische traden en diploma’s te verkrijgen, mo
gen "zük ook gebruik maken van gediplomeerde
Inlandsche meisjes.
Adsplranten van Instituten, welke zich spe
ciaal wijden aan de zorg voor Moeder en Kind,
moeten de vereischte cursussen met succes
doorloopen hebben alvorens de eeuwige gelof
ten te doen.
Zoo «ien wjj alweer dat oqm H. Kerk nooit
nootschappen zijn in de Missielanden reeds me* «tU zit. wanneer en waar ook maar eenig goed
tuur, zal de artistieke omlijsting dien gouden
draad toonen, die heel deze wereld van Intel-
lectueele werkzaamheid vereenlgt en haar ver
bindt met den troon des Pausen, die in de
hoofdzaal zal verrijzen als het hart van de ten
toonstelling, waarheen alles samenvloeit en
vanwaar alles uitgaat.
Wat deed die met de muts? Ze nam hem op en vloog er
hard mee weg. Heel hoog, tot aan het topje van een boom. De
andere torretjes gingen het direct aan Tuimeltje vertellen en
toen set Tuimeltje tegen hen: „Als jullie me van de draad
afhelpen” zullen wij dat ondeugende torretje wel eens hebben.'
En ze deden zooals hij gevraagd had. Ze hielpen hem van den
draad en Tuimeltje kon weer loopen.
(Van onzen Romeinschen correspondent)
q-K e wereldtentoonstelling der Katholieke
Pers in het Vatlcaan begint langzamer
hand het stelger-stadium te verlaten en
sprekende vormen te krijgen. Toen de bulten-
landsche journalisten dezer dagen tot een be
zoek waren uitgenoodlgd en de Romeinsche
voorjaarsregen, evenals bij het laatste bezoek
van den Paus, bij stroomen neerviel, waren er
al eenlge stukjes dak, waaronder men In groe
pen kon schuilen. Het groote bronzen galjoen,
dat uit aï zijn vuurmonden en rondhouten wa
ter spuit, deed dien dag echter overbodig werk.
Maar van den zomer zal dit prachtige oude
fontelnschip, dat met vijver en al in. de in-
gangshal der tentoonstelling is opgenomen, een
ware verkwikking zijn.
Graaf dalla Tom heeft bij dit bezoek voor
het internationale journallstenpubliek nog eens
doel en beteekenis der aanstaande tentoonstel
ling geschetst, zooals zl) onzen lezen reeds be
kend zjjn. Doch op een andere (en drogere)
plaats vonden wij den hoofdredacteur van de
„Osservatore Romano” bereid, ons uitvoeriger
zijn gedachten uiteen te zetten over de bijzon
dere beteekenis, die deze tentoonstelling heb
ben kan en moet voor een groot ideaal: de
practische samenwerking der katholieke we
reldpers.
De hulde, die de journalisten van ongeveer
50 landen aan Pius XI gaan brengen, is nog
méér dan een documentatie van het persaposto-
laat op elk gebied: maatschappelijk leven, ka
tholieke actie, missie en cultuur'; zü Is óók een
openbare geloofsbelijdenis en een plechtige ver-
klaring, dat alle krachten van onze propaganda
tot heil van alle volken voortvloeien uit de
bron van Petrus’ onfeilbaren leerstoel; zij is
tenslotte tevens een belofte, voortaan den band
van broederschap en samenwerking nauwer en
vruchtbaarder te maken.
Het panache decoratieve en symbolische ka
der der tentoonstelling, dat de vele en geva
rieerde uitingen der journalistiek zal omlljsten.
is daarom geïnspireerd op de idee der éénheid,
die de katholieke pers der ganache wereld bij
één schaart in haar zending tot verdediging,
verklaring en verbreiding van de onderrichtin
gen der Kerk en het gezag van den 'Paus als
Vader der christelijke broederschap en leer
meester van haar beschaving.
Tusschen de paviljoens der verschillende na
ties, tusschen de vele afdeelingen en zalen van
religieuze orden, van de katholieke actie in
haar diverse takken en de instellingen van cul-
De bureaux van het Vatlcaansche dagblad,
die aan de Vla del Pellegrino in de z.gn ,jn-
dustrieele wijk” der Vatlcaansche Stad liggen,
zijn als die van de meeste kranten. Beneden
staan de glimmende rotatiepersen en ratelen de
zetmachines; boven werkt een nerveuze redac
tie. Een radio-antenne steekt als een voelhoorn
In de lucht. De stille, „eeuwige” atmosfeer van
het Vatlcaan moet hier wijken voor de vluch
tige bedrijvigheid van een dagblad, dat bü de
finitie een ééndagsvlieg is.
Toch neemt de „Osservatore” onder zijn
soortgenooten een bijzondere plaats in. Het 'ra-
tlcaanache blad is i
slechts „officieel orgaan” van doh H. Stoel, In
zooverre het ambtelDke .berichten en informa
ties in de daarvoor gereserveerde kolommen
publiceert. Maar het ligt voor de hand, dat ook
de overige inhoud van dit dagblad, dat aan den
H Stoel toebehoort en in het Vatlcaan geschre
ven en gedrukt wordt, overal ter wereld als een
spiegel van de Vatlcaansche gedachte wordt
beschouwd. Elk artikel, elk bericht óók in zgn.
vrije rubrieken krijgt daardoor een bijzonderen
weerklank en gezag. En deze positie bepaalt
weer het eigen karakter van het Vatlcaansche
blad, dat met bijzondere voorzichtigheid wordt
geschreven en ook de vluchtigzte feiten van den
dag steeds moet toetsen aan de onverganke
lijke waarheid.
Het bureau van den hoofdredacteur zou men
de schakelkamer tusschen deze twee sferen
kunnen noemen. Het is een eenvoudige werk
kamer, waar de meubelen gladgesleten zijn van
het gebruik en alles op het dagwerk Is
ingericht. Graaf Giuseppe dalla Torre, oud-
voorzltter der Italiaansche katholieke actie en
journalist van Jongs-af, is door loopbaan en
ervaring berekend voor zijn drukke en delicate
taak. Uit een oude Venetlaansche adellijke fa- 1Uken HaRr statuten, die aan het Congres
mille, robuust en beweeglijk van gestalte.tooppn zagen- vawuéed; T getuigenWH’ Kaar
oude kleeren. Maar de oude Bob had er veel
over gepraat in z’n koorts. HD had gezegd, dat
hjj den Inhoud nog voor geen tien schepen met
goeden West-Indlschen drank zou willen rui
len. HU had laten dóórschemeren, dat er schat-
Booss” te
Washington, een stichting van da „Society at
Catholic Medical Missionaries.” de Congregatie
van medische Zusters-misslonaiissen. bedt
sinds eenlge jaren ook een opleidlngshuis In
Engeland: Mater Christi House, Thornbucy
Road, Osterley, Middlesex.
Het prospectus van deae Instelling bevat «L
de volgende bU zon der heden:
DOEL: De Congregatie is een vereenlging
van religieuzen, wier leden zich wjjdeh aan de
zorg der zieken In het Missieland.
WERKZAAMHEDEN: De Zusters arbeidenht
ziekenhuizen en aanverwante Instellingen, in
medische scholen en kweekscholen voor ver
pleegsters, in melaatschen-kolonlën, In de wijk
verpleging en In rondtrekkende ambulances. Zü
hebben zoodoende alle gelegenheid om geest*»
lUk en lichamelijk liefdewerk te verrichten.
ARBEIDSVELD: De Congregatie werd ge
sticht om gediplomeerde en gegradueerds
Zusters uit te zenden naar Afrika, Azië en
andere Missie-gebieden.
OPNAME: Een appllcante
1) moet het verlangen hebben zich aan God
te wijden in het Missieland;
*X JS- s^j2i.
map niet ouder zijn dan dertig jaar.
N.B. Geschikte maar nog niet gediplomeerde
of gegradueerde applicanten worden door de
Congregatie In staat gesteld om de vereischte
studies te maken.
Maar Tuimeltje ging toen niet met de torretjes mee, maar
liep zoo hard hij kon weg. om kikker' Karei te zoeken. En daar
waren de torretjes zoo boos over, dat se zich omdraalden en
weer naar hst torretje gingen, dat de muts weggenomen had.
Toen ze op de plaats aankwamen, sagen se dat het torentje een
groot bord aan het schilderen was. waarop stond: Heden wordt
de groote uitkijktoren geopend.” Ze begrepen er niets van en
verdrongen zich rondom het torretje.
Het
op het
was thuis en gaf zijn ouders veel reden toe
zorg. Hij wilde van geen carrière weten; onder
pressie van zijn vader was hü aan de studie
voor de balie begonnen en was schandelijk voor
zjjn eerste examen gedropen.
Toen dan majoor Rickstead ook nog kwam
aankondigen, dat hij was overgeplaatst naar
Ierland, meende Betty, d*t haar lijdensbeker
Ken opde „<>ld Bess". Bü >’a-
oproer te bedwingen, waa-Mfr
'den heni rfloéten gelooven
Maar, waar was de kist? Opnieuw begon h#
bet schip af te zoeken. Hjj strompelde de trap
pen op en af, de luiken door, hier en daar en
overal. Maar nergens was dé zwarte kist te
vinden. Eindelijk, verzwakt, en de wanhoop
nabij. Het hij zich neervallen in de kombuis en
greep met bevende handen een flesch rum van
Palo, den Portugees. Hij dronk, nam daarna
nog een teug en viel in slaan.
Toen Jlm Slkes ontwaakt^ stond de tropi
sche zon hoog aan den hemel en de ..Old Bess”
dreef stuur- en hulpeloos langs een eilandje.
Maar het was een andere Jim Sikes, op wien
deze nieuwe dag neerzag. De uitputting,
slaap, de reactie, hadden z’n ruwheid en
zelfzucht gesloopt.
Het zachtere, menschelljker gevoel
vroegere jaren, toen hjj
vlsscher was, was In hem
wroeging.*
Moeizaam stond hjj op en keek om zich heen;
hu keek.... voor zich zag hu de kist staan.
Even dacht hU na. Toen nam hU de kist op
en waggelde met veel moeite er mee naar bet
dek. Daar zette hU haar neer op dezelfde plaats,
waar het lichaam van den ouden Bob had ge
legen. toen ze lijkdienst over hem hielden.
Jlm nam z’n pet af.
„Ouwe Bob,” sprak hl}. kist is Van jou.
Ik heb ze willen stelen en ik heb er mUn mede-
mensch om vermoord. Van onze hebeucht is
misdaad gekomen; veel moord en doodslag.
Gisteren was de „OM Bess” vol schurken, maar
vandaag is er één, die berouw heeft.”
Hjj wachtte even en strekte z’n armen uit
over de kist.
Maar nu zal ik je laten «ien. dat ik een eer-
'ilr kan
Jlm Slkes al de kracht,
r J de zwarte kist van den
ouden Bob vooéuit tot vdorbU de verschansing,
vanwaar se in de door de felle zon beschenen
onmetelljke zee neerplofte.
Betty ferm, ,4a, ik zal nu eens zeggen, wat lit
denk. Dat moet ik als vriend. Je moet niet
overdrijven. Ik weet natuurlijk niet, wat er
allemaal gebeurd is, het ging te vlug. Maai
je moet door een vergissing Je leven niet laten
verzuren, al is het een zwaar verdriet voor je.
je bent bewaard voor een grooter ongeluk.”
Zij knikte nadrukkelijk, alsof sU het onder
werp nu voor goed van de baan schoof.
„Begin opnieuw. Meer hoef je niet te doen."
„Ja, ik ben boer Beck van Beckford. Boer en
kluizenaar, zooals eerst. Jullie hadden gelijk. Ik
had me niet moeten binden aan menschen uit
een geheel ander milieu, met geheel andere
ideeën, ik had mijn eigen pad niet moeten
verlaten. Ik kruip weer terug In mijn schelp.'
Door tets tn Betty's gezicht, voegde h(j er
aan toe:
..Maar als JU komt, en er op tikt, steek- Ik
m(jn voelhorens uit.”
Zonder tets te zeggen boog Betty zich over
het doosje, dat nog voor haar stond. Een heel
klein ringetje met een lapis lazuli er in, trok
haar aandacht.
„Dat was van moeder.” zei Roger. „Ik heb
grootmoeder hooren zeggen, dat vader het ge
kocht .had, omdat het. steentje precies de
kleur van moeders oogen was."
Betty bekeek bet nauwkeuriger.
..Dat kan ik me voorstellen. Roger, je oogen
rifn héél blauw."
Roger zweeg. Hjj had er al ééns over ge
dacht, het Rite aan te bieden, maar hl) voelde
HOOFDSTUK XXI
Meer dan een half jaar ging voorbij, zonder
dat neef en nicht elkander zagen. Roger kwam
niet op Hawkhurst en Betty „tikte niet op zijn
schelp.”
waren saaie maanden. Dick, die precies
karffje af door sjjn examen geglipt was.
Het Internationale Journalistencongres, dat
als tweede Congres na dat van Brussel in 1M0
de katholieke Journalisten der ganache wereld
zal verzamelen, aal In woorden brengen wat de
tentoonstelling zelf met feiten getuigt: de In-
nerlUke eenheid van streven tusschen een
katholieke redactie ergens in de PhilippUnen en
een in Rome of Pari)*, tusschen een katholiek
blad In het Verre Oosten en de katholieke pers
In Amerika. ZU zal uitspreken wat de dingen
zelf getuigen: au dessus de la mélée Christus
en Zijn onsterfelUk woord.
-z-re en der Jonpste Instructies van de H.Oon-
H. gregatle tot Voortplanting des Geloofs te
Rome vraagt ook onze aandacht voor de
groote mogelUkheden, welke op medisch en hy
giënisch gebied aan de christelUke liefdadigheid
en aan de verspreiding van onzen H. Gods-
klaagt over het groote gebrek aan geschoolde ^t idee, dat er Iets anders in kon ritten dan
krachten, die door haar kundige toewUdlnr
baanbreeksters voor de missionarissen zouden
kunnen zijn.
,Meerdere Mlssie-bisschoppen,” zegt de In
structie, ..hebben den H. Stoel verzocht maat
regelen te beramen om te komen tot een pas-
loeder en Kind. Het ge
brek daaraan dreigt fataal te wórden voor
sommige Afrikaanse!» stammen.*dle hun be
volking met den dag zien slinken.
„Het Ik overbekend dat door gebrek aan hy
giëne de kindersterfte ook In andere landen-
schrikbarend is. Regeerlngen zoeken naar
middelen om den toestand te verbeteren en
ook de Protestantse!» Zending zit niet stil.
Sommige regeeringen elachen het overleggen
van speciale diploma’s alvorens zU verpleeg
sters tot dit werk in de ziekenhuizen toelaten.
Verschillende particuliere vereeniglngen en ge
nootschappen zUn in de Mlesiel
de zorg voor Moeder en Kind begonnen. Deze
verspreide pogingen en particuliere onderne
mingen zullen meer gecentraliseerd moeten,
worden en samenwerking moeten zoeken.”
Zoo noodlg mogen religieuze Instituten on
der goedkeuring van de H. Congregatie hun
statuten zoodanig wijzigen of aanvullen dat zU
zich aan dit medische werk kunnen wijden.
De Congregatie verstrekt zelfs de noodlge in
lichtingen omtrent de te betrachten leef- en
werkwijze van Eerwaarde Zusters, die zich voor
dit werk moeten voorbereiden.
De Zusters moeten haar studies maken aan
katholieke unlversitelten en ziekenhuizen of.
indien dit niet kan. in medische Instellingen,
die geleid worden door katholieke leerkrach
ten.
Mocht er geen gelegenheid zUn om de ver
eischte diploma’s of graden te halen aan ka
tholieke unlversitelten en (of) ziekenhuizen,
dan kunpen die Zusters speciaal verlof aan
vragen bü de H. Congregatie om cursussen aan
andere inrichtingen te mogen volgen, maar dan
met minstens twee tegelijk. ZU mogen dan, zoo
sMing -vaa as*'
In ons blad van
„O, als het niet anders kan, dan vraag ik
wel Iets, een el, of zoo.” zei Betty.
Met kloppend hart stapte zU voorzichtig ever
de modder. Een doordringend, zoemend geluid
kondigde aan, dat de dorschmachine In werking
was en toen zjj op het erf kwam, zag rij Roger
zelf boven op een korenmUt. Ondanks haar
sombere stemming en den treurigen najaars
dag, trok het drukke vroolljke gedoe haar aan.
Het koren, naar het scheen jjog vol zonne
schijn gb>C door de ratelende machine, de
arbeiders, blootshoofds, waren druk in de
weer en het geheel gaf een indruk van kracht
en leven.
Roger zag haar, toen zij nog aarzelend bij
het hek stond en kwam dadelUk van de mijt
omlaag. Betty sag onmiddellUk, dat hgj er
grauw en moe uitzag en dat er rimpels In zijn
gezicht wanen gekomen.
„Zoo, Betty," groette hij haar.
,Ik wou Je eens komen opzoeken, zei ze
schuchter. .Maar ik ben bang, dat ik je In den
weg loop.”
van
*n rustig en eerlijk
ontwaakt met de
De tentoonstelling aal getuigen, wat eenzelfde
geloof, eenzelfde leer, eenzelfde streven in de
voortdurende eendrachtige werkzaamheid dér
katholieke pers beteekent; maar zij zal ook
toonen, welk een buitengewone kracht dese
innerlijke overeenstemming van gedachten en
bedoelingen zou kunnen ontvouwen, indle^tiiet
alleen het gevoelen, maar ook de uitdrukking
daarvan op eenzelfden toon zou zUn afgestemd.
Het congres zal in zjjn dHedaagsche werkzaam
heid in het licht stellen, hoe vruchtbaar de
katholieke pers in de geheele wereld de zaak,
die zjj verdedigt, zou kunnen dienen. Indien,
door middel van een blijvend centrum van
samenwerking, dit congres als het ware perma
nent zou worden en voortdurend gedachten,
raadslagen e* richtlijnen zou kunnen uit
wisselen. t,
ZoaAier dit gevolg zouden de hulde, die de ka
tholieke journalisten door deze tentoonstelling
aan den Paus van de pers willen bren
gen. en de luister, dien zU daarmee willen ver-
ïeenën aan de viering van Oen *Ben'verjaardag
van de „OBservatore- RAntoe,* .fab 'enkele
maanden een mooie herinnering worden, een
bladzijde geschiedenis, die niets dan geschiede
nis is. Doch indien zU wordt tngelascht in het
werkzame leven, zal de hulde duurzaam en de
herdenking vruchtbaar zijn.
Roger streek een lucifer aan en stak denbrand
er in, toen schoof hjj voor Betty een stoel bij
Zjj stak hem echter haar belde handen toe en
Roger greep ze zwijgend.
„Daar ben ik eigenlijk voor gekomen," zei ze.
„Vader zei, dat hü je eergisteren gezien had
Ik zal verder niets zeggen en vragen. Maar
Roger, ik kon als vriend toch niet wegblijven?
Al kon ik je niet helpen."
Na een korte stilte zei Roger heesch:
„We zijn altijd goede vrienden geweest en
ik ben Je dankbaar, dat je gekomen bent. Toen
ik daar net op de mijt stonddezelfde mijt,
die we bouwden, toen zij kwam.... nou, ik had
net zoo lief mezelf van boven af op de kei
steenen te pletter laten vallen.”
„Natuurlijk zou Ik het niet doen. Zooiets is
me te laf, maar ik dacht er aan, hoe gemak-
keljjk het zou «Un er een eind aan te maken.’
Weer was bet stil en Betty wachtte.
„Het was geen gril van haar,” begon Roger
weer. ..Dat zou ik beter verdragen hebben. ZU
was zoo’n kind. Maar ik zie nu in, dat bet
heelemaal ónmogelijk Was. Het is een dwaae.
dolle droom geweest.”
4Een meenlngsverschil?" vroeg Betty,
hU weer een poos zweeg.
„Nee," 'antwoordde hU ,jk kan het je niet
precies vertellen. Maar de Rita die ik heb liefge
had, heeft nooit bestaan. En dat te voor mtj
zoo zwaar. Ik heb mUn principes laten varen,
tegen beter weten in.... en waarvoor?”
ten lagen onder het deksel met het
lompe slot.
,Jk wil wedden goud en diamanten.” zet
de jonge matroos.
Jlm Slkes dacht na Het ge UI van een ster
vende beteekende meestal niet veel. Er konden
wat brieven en souvenirs in die kist zitten.
Maar van den anderen kant: Bob had veel
meegemaakt, was overal geweest, in den Parel-
handel in de Zuidzee, da. diamantsmokkelarU
van Antwerpen naar Boston, zeerooveru 1b de
Chineesche wateren.... Je kon nooit weten.
Jim was een zeeman, dus Uchtgeloovig.
De historie van de zwarte kist verspreidde
zich snel over den schoener. De schipper Bar-
gins had het gehoord; Palo. de Portugeesche
kok en iedereen. En ze kwamen tot de conclu
sie, dat er een schat lag te wachten voor hem,
die bet deksel van die kist sou oplichten. Maar
niemand deed het. Wie recht had op de kist
en den Inhoud, viel niet uit te maken De sleu
tel was over boord gegaan met den ouden Bob.
die hem altijd aan een sterk koord om z’n hals
had gehouden.
Tegen den avond riep, shipper Bargins z’n
stuurman tn de kajuit. Bargins. die veel kleiner
en ouder was dan Jim Bikes, dronk een glas
rum.
^k bad zoo gedacht,” begon hU, ..dat ik maar
voor die kist van den ouden Bob moest zorgen.
Die moet naar z’n familie, denk je ook niet?"
Maar de stuur
man had daar
geen ooren naar.
Z’n gezicht werd
hard, ,4a, JU «uit
die kist aan z’n
familie geven,"
smaalde hU:
„dacht je mj| wat wüs te maken. jU
Er volgden wederzijds heftige woorden. Van
woorden kwam het tot daden. Ze vlogen elkaar
naar de keel. Een hevige worsteling volgde.
Schipper Bargins bleef als Hjk op den vloer der
kajuit liggen. Daarop rende Jlm weg. HU kwam
in t vooronder. Er was niemand. HU zocht
naar de kist. Die was er ook niet.
Toen de matrozen hoorden, dat de zwarte
kist zoek was, raasden en tierden ze als be
zetenen. Het duurde slechts een paar minuten,
toen flikkerde er een mes in een opgeheven
vuist. De aanval was op Palo gericht. Maar de
Portugees haalde een revolver te voorschijn
schoot z’n aanvaller neer. Dit was het sem
een algemeene moordpartu. Er hadden zich
twee partijen gevormd met het doel^dë kist te
bemachtigen. Jlm Slkes, die tusschen twee vu
ren geraakte, voelde eensklaps felle pUn op
«U van z’n hoofd en viel op het dek
Toen hu na een poos weer bükwam, brandde
z’n hoofd als vuur, er was bloed uit gevloeid,
dat nu gestold was. HU scharrelde overeind ep
herinnerde zich nu het voorgevallene. Z’n eer
ste gedachte was op zelfverweer gericht, maar
toen hU rondkeek, zag hu niemand tegen wien
hU zich verweren moest. Naast hem lag een lUk.
HU hoorde niets. Toen riep hU:
„Hallo! Heldaar! Is er nog iemand op de boot
die leeft?”
HU wachtte, maar boorde alleen bet gedreun
van den golfslag. Toen haakte hu een lantaarn
los en ging op inspectie. HU kwam nu tot de
bevinding, dat de strijd tot het uiterste was
doorgezet, en dat hu de eenlge was, die over
bleef.
HU dacht aan de zwarte kist. Die was nu van
hém. Er was niemand die hem het bezit er van
zou betwisten. Als het ochtend werd, zou bU
wel door een passagiersschip worden opgepikt.
Hl] zou zeggen, dat er muiterij was ultgebro-
otn het
Ze zou-.
„Ik heb het altijd druk,” zei hij. „Maar ik
ben bUj. je eens te zien. Je blijft toch
lunchen?"
„Ja," zei Betty met een zenuwachtlg lachje
„Daar heb ik op gerekend."
Roger sloeg zjjn mouwen naar omlaag en trok
een Jas aan, vóór hU naar binnen ging. Er lag
hout klaar in den baard, maar bet brandde
nog niet, want de zuinige nicht Jane vond het
verkwisting bet voor de thee aan te steken,
op dagen, dat Roger en ^j er toch geen van
belden waren.
Zóó opgevat en gezien, kan deze tentoonstel
ling daarginds tn den stillen en hoogen Hof
van den PUnappel niet staan als een losse
episode, die haar doe! in zichzelf heeft. ZU moet
integendeel het voorspel vormen voor duur
zame werken, die moeten voortkomen uit het
Internationale Journallstenoongres en uit de
’weliswaar’”uitdrukkelijk •■Unlon Internationale de la Presse Oatholique.”
de organisatie, die het vorig jaar te Marseille
tot stand kwam en straks te Rome, aan de
voeten van den Paus, haar wUdlng aal ontvan
gen en op het Congres haar doeleinden, midde
len en inrichting zal vervtemaakt zien.
.En ik wel, kindje."
ZU ging een stap terug.
.JEigenluk is er niets te begrUPén. Als u
morgen met den auto gaat en ik rU mee, dan
kunt u me afzetten, voor u naar kantoor gaat
me weer ophalen, als u terugrijdt."
„En moeder weet er verder niets van,"
8am ernstig.
„Precies.” zei Betty. „Moeder denkt soms, als
er niets te denken valt.”
.Best." zei haar vader, na even gedacht te
hebben. „Dat is afgesproken. Morgen op den
gewonen tUd dan, zonder chauffeur."
„Dan zal ik het later wel aan moeder ver
tellen,zei Betty. „Alleen heb ik liever niet
dat ze het weet, vóór ik ga."
Haar vader gaf hear een kus en Betty,
ondankbaar, wenschte, dat hü het maar niet
deed. Zü was niet in de stemming voor uiter
lijkheden.
Den volgenden dag stond Betty aan den hoek
’m’ de. oprijlaan van Beckford en haar vader
»1. vóór hü den wagen keerde, dat hü hoopte,
dat Roger haar tets te eten zou geven.
te doen is.
Het komt ons voor dat Roomsch Nederland
binnen afzienbaren tüd voor de groote moei-
lükheid van een nieuw teveel, een teveel aan
leekeverpleegsters zal komen te staan, een
nieuw veld voor den groei van bet nooit slapen
de anti-clericallsme. (Sommigen zeggen dat het
reeds zoover te).
Men schrikt er soms van, als men ziet dat
tientallen. Ja, misschien wel honderdtallen
meisjes van alten rang en stand zich aanslui
ten bü het corps leekeverpleegsters
straks misschien om den broode
religieuzen zouden willen „wegkijken."
Geve God dat er onder die meisjes, voor wie
de Europeesche nonnenkap misschien te nauw
en de vaderlandse!» klooetermuren te ëng ztfn.
een heerlük enthousiasme oplaait voor het
wüdere - veld en het ruimere leven in Gods
eigen natuur in de tropen, om te gaan arbei
den aan het peestelUk en lichamelük heil van
Gods eigen natuurkinderen in het Missieland,
onder daarvoor geschikte leef- en werkregels.
Father LE^EBER
„Wtl jü het hebben. Betty?” zet hü ineens.
„JU bent ook een Hornock. Je moest het dragen
ter gedachtenis aan mt)n moeder."
Betty aarzelde even, dan stak zü bet hem
toe. t
„Hang bet aan Je horlogeketting, Roger,” zei
ze. „Het is beter,, dat JU het draagt, het zal je
er aan herinneren, dat er nog liefde en waar
heid in de wereld zün. Je moeder offerde allee
op voor Je vader, is het niet?"
Roger nam het ringetje en hing het aan
«ün horlogeketting, terwijl hü mompelde:
„MUn moeder deed, wpt ik Rit» Vroeg, «tj
kwam zonder tets tot den man. die haar liet
had.”
Met den prooten dichter Vondel
Wordt toch wel wat erg gedweept.
Nu wordt hij weer bij eijn haren
Zoo maar uit ztfn graf gesleept!
Want een teer moderne firma.
Die reclame maakt voor tien,
Laat hem tn een advertentie
Mit en zónder haardos zien.
Kn daaronder staat te lezen
Dat d’ onsterfelijke man
In dót jaartal is geboren,
Kn gestorven dan en dan....
T Lijkt warempel heel veel op het
Plaatje: vóór en na t gebruik:
Links staat Vondel zonder haren,
Rechts is dit versiersel puik.
Links kon hjj geen regel schrijven.
Rechts werd hij der dicht’ren roem.
Logisch, dat ik omen Vondel
Dus een tweeden Samson noem!
Ja, de kracht zit in de haren,
Want ^da kaalheid remt den geest”,
Maar is, als ik even nadenk,
Shakespeare dan niet kaal géweestT
Dat was toch een groote dichter,
tn.... zoo kaal als „vóór "t gebruik”
!k vermoed: als Shakespeare werkte.
Dan droeg hij bepaald een pruik!
1 was Jlm Slkes. de stuurman van de „Old
ZX Bess", een ruwe, onverschillige drank-
•a x smokkelaar, hu stamde uit een eerlüke.
degelüke vissehersfamllle; vandaar dat m
betere gevoelens nu en dan boven kwamen. Zoo
ook nu.
„Weg met die flesch!" beval hü Palo, den
Portugeeschen kok, die bü de begrafenis van
den ouden Bob, zich met een slok rum dacht
te versterken maar die op het bevel van den
stuurman de flesch weer in z’n buis stak.
Ze waren bezig met het begraven van den
ouden Bob en Jlm ging verder met het lezen
van het begrafenlsformuller. Het groepje ma
trozen stond in een halven cirkel, met de pet
ten in de handen. Toen de stuurman ophield
met z’n gemompel, keken ze elkaar aan. De oude
Bob was aan zóón vreemde koorts gestorven,
dat niemand hem graag wilde aanraken, als t
niet hoog noodlg was.
Een paar stevige kerels schoven de teenen
van hun laarzen onder de liggende gedaante.
TegelUk hieven ze de voeten op en verschoven
ze. Het >Uk van den ouden zeebonk schoof door
een opening van de verschansing en plofte in
bet groene water van den Indiacben Oceaan.
Daarna ging teder weer aan rh werk. Jlm
Slkes stak «en püp op en ging zitten rooken in
--- ae schaduw van het kajuitsluik. Op dit oogen-
2) moet een goede gezondheid genieten; blik hoorde hü een der Jongere matrozen aan
een kameraad vertellen van de zwarte kist. Hü
spitste de ooren, toen hu den jongen kerel
hoorde zeggen: „Ik wil met Je wedden, dat t
waar is. Hü zit propvol met geld en misschien
zün er ook parels en diamanten in."
Die Jonge kwant had het verhaal gehoord
van iemand, die den ouden Bob in z’n ziekte
verpleegd had. De oude man had geüld. HU was
woedend, omdat hü z’n zwarte kist aan de an
deren moest nalaten, een kist, zooals oude zee
lui er Vaak een meenemen op hun reizen. Die
kist stond in t vooronder, maar de bemanning
dienst in de Missie-landen geboden worden, en had er nooit op gelet, want niemand kwam op
in de kamer liep te üsberen en keek haar
met onrustige oogen aan.
„Ik schaam me." ging hü voort. „Ik was
achandelük zwak. Ik gaf haar in alles toe. Ik
zou zelfs naar kantoor zün gegaan, ik zou me
voor je vader vernederd hebben, mün eigen
woorden herroepen en gevraagd hebben, om in
de firma opgenomen te worden. En toen gaf
zü mü de bons en gooide den ring voor mijn
voeten."
Al kon Betty uit dit brokkelige verhaal niet
wüs, zü vroeg toch niets. ZU boog zich voor
over en legde haar koude hand on zijn
bevende vingers. Dit kalmeerde hem.
HU ging naar zUn bureau en haalde er een
ouderwetsch doosje uit. Daar lag, tusschen een
paar leelüke, oude sieraden, vreemd en glin
sterend Rita’s ring.
.Met moet nu uit zün," zei hü. „Ik maak
er «en eind aan.”
HU schoof Betty den ring toe.
„Neem hem mee, Betty. Doe er mee. wat
wilt, verkoop hem voor een liefdadige instellin?
of zoo."
Betty’s hart smolt.
„Goed," zei ze. „Het tehuis voor gebrekkige
kinderen heeft een beetje geld hard noodlg
Zoo doe je er nog een beetje goed mee."
ZU deed den ring in baar taschje en Roijb*
haalde diep adem.
„Zoo, dat la voorbü,” riep hü uit. .Kn ik wil
haar uit mün hart bannen. Misschien kan ik
mün gevoel van eigenwaarde weer terugwinnen
Betty, het verlies daarvan is het ergste.
duurzame voortzetting van dese eenheid, niet
alleen in peloof en gevoel, maar óók tn de werk
zaamheid en den strijd van eiken dag. De
„Union” zal slechts een stralend en poëtisch
ideaal blijven zonder vruchtbare practUk, zoo
lang haar program niet kan steunen op *n levend
centrum, dat de actie, welke de katholieke pers
dagelUks in de gansche wereld ontvouwt, co
ördineert; een centrum, dat het wereldgebeuren
met aandacht volgt en de Ifldende beginselen
van het pauselUk gezag en de leer der Kerk
weet te vertolken; dat de troote vraagstukken
in het licht stelt, die zich waar dan ook voor
godsdienst en moraal, voor de zaak van Kerk
en Pausschap en voor de hoogste katholieke be
langen in de samenleving voordoen, en dat
tegelük de richtlUnen aangeeft om deze vraag-
frette’sende verroraing' van Moed.
gezinde inspiratie onder de oogen te zien. brek daaraan dreigt f
z j
A
