Wat Kikker Karei en Tuimeltje beleefden
tKdv&Aaal van den dag
Bjj de Stylieten
p
i
F 250.-
F 750.- doodeljjken afloop
LIEFDE
EN EER
DOOR M. E. FRANCIS
ZATERDAG 21 MAART 1936
i
Het geheim der
ijzeren deur
Eugen Klöpfer
De rotsklompen der
meteoren
5
I
UUR NA HET ONGEVAL
^AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG
W XU^ten o^Hbei0e^n-
1 Een der meeat origineele en
begaafde acteurs van
Duitschland
- -
De winkel was veel (rooter dan Pike gedacht
zeide
Het plaatsje Kalabaka, aan den voet der Meteoren
=g"
»<*rt
De Meteoren
Ben der indrukwekkende rotsklompen
op de Meteoren
w w ww a OP <Ut blad 2Un ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p 7^0 -
<P1 /X K<_Jl\ |M r, O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen <^VFe
f
is
zün.
HOOFDSTUK XXIII
lukkig word?
plaats, niet?
:-I4 liet z'n
‘el aan ver-
3
'1
Een der beste tooneelspelers en filmacteurs
van Dultschland is Eugen Klöpfer die tal van
karakterrollen heeft gespeeld en daarmee groot
succes behaalde. Dezer- dagen heeft hij rijn
vjjftigsten verjaardag gevierd en omdat zijn
artistenloopbaan rijk was aan opwindende
avonturen, omdat hij een typisch voorbeeld is
van den kunstenaar die volhoudt tegen alle
„Toe, wees nou niet flauw”, zei Tuimeltje. „Ga liever mee
kijken wat er te zien Is.” „Ik zal zal niet kwaad zijn", zei kikker
Karei met een donkere stem, .maar JU begrijpt toch niet wat
voor gevaar dat kan zijn.” „Het zal nogal meevallen”, ant
woordde Tuimeltje, en met een vergenoegd gezicht ging hü
voorop de donkere ruimte in. Hun stemmen klonken heei
vreemd In de diepte en ze konden niets zien. Het was er zoo
denker als de nacht.
Na een kwartier door alle mogelijke gangetjes te hebben
gedwaald, zag Tuimeltje plotseling, dat er in de wand een
gaatje zat. Tuimeltje tikte er eens tegen en toen verscheen
door dat gat de kop van een worm. „Hé”, begon Tuimeltje
direct tegen de worm, „wat ben JU voor een diertje?” „Ik ben
een worm”, antwoordde de pier lachend en meteen kwam >e
door het gat gekropen. „Mogen wij eens in jullie huls kijken?”
vroeg kikker Karei aan den worm en toen kregen ae een ant
woord, dat hun erg leuk leek.
welden de tranen In de oogen van
Lady Anna.
..Onze eenige Jongen, Sam! Wat een plannen
hadden we voor hem. En dit schepseltje stamt
niet eens uit een eerlijke familie. Hoewel, ik
dan eigenlijk ook niet."
had en maakte een luguberen Indruk. Van alle
Die
bij verlies van een hand,
een voet of een oog
„Ik zal jullie allebei op mijn rug nemen” zei de worm. „Je
hoeft niets anders te doen, dan bedaard te blijven zitten.” Dat
stond de deugnieten wel aan. Ze klauterden een voor een op
den rug van den worm en daar gingen ae heerlijk vooruit, net
als In een treintje. Ze kwamen al hoe langer hoe dichter bij
het gat en konden alleen nog naar in de diepte de stem van
den worm hoeren, zijn kop was nergens meer te zien. Maar
toen gebeurde er iets, wat Tuimeltje noch Karei verwacht
hadden.
lig drukke marktpleintje toch nog veiliger dan
de pieken en kegels.
In letterlijken en figuurlijken zin.zijn'de
meteoren voorlooplg een onneembare vesting.
Zei mjj de orthodoxe blsschop van Trlkkala
niet, dat de geestelijkheid het volk hier mee
heeft? Voor den objectieven beoordeelaar is dit
zeker: de mentaliteit is hier rond de meteoren
nog verre van gunstig. Na middernacht maken
wij nog een wandeling door het stadje Kalabaka,
dat zich amphlteatersgewljze vóór de meteora-
rotsen verheft. Overal vóór ons die indrukwek
kende rotsgevaarten als een bescherming maar
bedreiging tevens. In mijn hoofd zit ik met dit
probleem: Is er nu een afgrond tusschen het
Latünsche, tot religieuze activiteit geprikkelde
Westen en die HeUenistisch-Byzantünsche ziel,
zijn ze wel samen te brengen en zullen die mon
niken van Hellas ooit naar Rome schouwen?
’n Legende geeft mij de oplossing: in dezen
uithoek van Thessallë heeft God dit natuur
wonder in het nooit genoeg te prijzen natuur
schoon van Hellas met opzet gewrocht. Deze
natuurlijke zuilen en pijlers heeft Hij voor de
monniken gebouwd, om daarmee aan te dulden
dat de ziel de gevangenis van het lichaam moet
ontvluchten (o wondere wijsheid van Platoon),
om de monniken te helpen weg te vluchten uit
1—1
algeheel te geven aan de ondoorgrondelijke
mysteriën van de aanschouwing Gods.
Ginds zie ik door het wondere maanlicht den
lichtenden, met sterren bezaaiden mantel van
de Panaghla Theotokos: ’n lichtflits over de
onheilspellende meteorenklompen, roep van Mgr.
Chalavazis tot deze stylieten, den heraut van een
nieuwe toekomst, het gloren van een nieuwen
dag over deze stervende monnikenkloosters.
Dr. W. THÉUNI88EN.
Roger was nogal stil, toen hjj Betty ont
moette op den terugweg van het statten. In
zijn eigen geluk kon hij den omvang van Joe’s
verlies eenlgsslns bevroeden. Al zou Betty ook
nooit met hem getrouwd zijn, dan verminderde
dat toch niets aan Joe’s edelmoedigheid om
hen samen te brengen. Ook had hij hem met
een zeker gevoel van opluchting zien vertrekken,
want hij zag, dat Betty absoluut onwetend was
van Joe’s gevoelens en dat dit da situatie
uiterst pijnlijk maakte.
hoe hjj die open kon krijgen. HU zou het met
Chang-Li wel klaar spelen. De trap opgaande,
kwam hü in een net gemeubelde kamer, die geen
anderen uitgang had dan dien waardoor hij In
kamer gekomen was.
Op den drempel bleven zij even staan. In *t
midden van 't vertrek stond een tafel en aan
die tafel zat de oude Chang-Li. Op de tafel
lag een uitgebreide en schitterende collectie
Juweelen en edele steenen, duizenden waard. In
den muur was een brandkast aangebracht. ws*r-
van de deur openstond, een bewijs dat de ge
slepen Chinees het volste vertrouwen stelde In
s’n voorzorgsmaatregelen.
Chang-Li stond op en boog, toen Pike de
kamer binnenbad.
,Ha-T*Jo heeft me verteld, dat u juweelen
wenscht te koopen.” zei hij in zuiver Engelach.
„Inderdaad, daarom ben ik hier.”
„Wees dan zoo goed een keus te maken. Ze
zijn alle geprijsd.” De oude Chinees sprak waar
dig en kalm.
Een oogenbllk later aat de klant, met klop
pend hart, maar ulterljjk volkomen rustig,
naast hem. Met aandacht beschouwde hjj de
kostbaarheden, die voor hem lagen uitgestald.
Toen sprak hij over s’n plan, om kostbare stee
nen in Zuld-Amerlka binnen te smokkelen.
„Gevaarlijk spel,”, zei Chang-Li
.Maar voordeelig; er zijn kapitalen mee te
verdienen. Hebt u ook een velletje papier voor
me? Ik wilde u even m'n plan voorteekenen.'.’
De Chinees voldeed aan s’n verzoek. Pike
haalde een vulpenhouder uit s’n zak, keerde
zich halverwegen om. richtte de punt van den
penhouder naar t gelaat van s’n metgezel en
drukte op een knopje. Direct daarna boorde
men een zacht gesis, alsof er gas ontsnapte.
De uitwerking hiervan was verrassend. Chang-
Li’s gebrilde oogen werden wijd geopend: at*
lippen bewogen zich, alsof hü iets wilde zeg
gen, maar eensklaps viel s’n hoofd met een
slag voorover op de tafel. Zoo bleef hij onbe
weeglijk zitten.
Nu moest Pike Lidcot s’n slag slaan. Snel
greep hij al de kostbaarheden die op tafel lagen
en stak se in s’n aak. Nu moest hjj bet vertrek
zoo spoedig mogelijk verlaten. Ha! Daar was de
knop, onder ’t karpet, bü 1 venster. Hjj drukte
er op, keek door *t venster en zag dat de üzerén
deur open ging. Chang-U zou minstens Vijf
minuten bewusteloos blijven.
De inbraak was gelukt.
heerlljker vinden als we
lijkt hebben, die we zoo
maakt hebben. Groene gordijnen, meen ik "en
groene kussens in de vensterbank. Die sullen
prachtig staan tegen het eikenhout.
En een groen tapijt, denk je niet, Roger?
Wat waren we allebei miserabel, toen we hier
de vorige maal zaten.”
HU keek haar verbaasd aan.
„Was JU ook miserabel?'*
•Als ik nu den waren trots bezat, .zou ik
zeggen, dat ik pas van Je begon te houden op
het moment, toen JU van mU begon te houden.
Maar dat zou niet waar zijn.”
.Hetty, schat, wat ben ik toch een uil ge
weest.”
(Wordt vervolgd)
Betty had büvoorbeeld voorgesteld, dat Joe
„best man" sou zün en was geraakt geweest,
toen Joe geweigerd had.
„Zie Je,” legde se aan Roger uit. „hü houdt
niet van bruiloften, omdat hU zelf een onge
lukkige liefde heeft gehad.”
.Dat dacht ik wel.” zei Roger. .Maar het
is toch een beste vent.”
Dadelijk na de lunch reden hü en Betty naar
Beckford, niet alleen om hun verloving bekend
te maken, maar ook om te zien wat er aan
bét huis gedaan zou moeten worden. Betty
keek vol ontroering rond, toen zü in de kleine
hall stonden.
„Ons huis, Roger.” zei ze. „Ik vind het zalig.”
..Zooals het Is?” vroeg hü.
„Ja. precies zooals het is en ik sa] het nog
_L_ j d; plannen verwezen-
geleden al ge-
w—
hü zag boven zich de trap.
De üzeren deur ging van self open. HU klom
de trap op.
Tot nu toe ging alles naar wensch. Hü hoor
de de deur achter zich dicht slaan.
.Jk ben de gevangene van Chang-Li,” dacht
hü. maar maakte zich niet ongerust. Immers
hü kende het geheim der üaeren deur en wist
Op de trap bleef hü even staan, haalde dien
adem en sag geruischloos naar beneden. In den
winkel was alles stil; niemand om hem tegen
te houden. Hü was een rijk man. Reeds stak
hü de hand uit, om de klink van de winkel
deur op te lichten.
..Een oogenbllk, edele heer,” sei de deur
wachter. terwül hü voor Pike ging staan.
„Chang-Li wenscht u nog even te spreken.”
„Onze zaken zün afgehandeld,” antwoordde
Spike kalm.
Maar de Chinees bleef aandringen. „Chang-
Li heeft u nog wat te zeggen.”
Pike keerde zich om. Alles in den winkel
was rustig gebleven. Elk oogenbllk was kost
baar; z'n leven hing nu aan een züden draad.
Met een gesmoorden vloek greep hü opnieuw
naar de klink van de buitendeur.
Op dit oogenbllk viel een metalen rolgordün,
vlak voor de deur, met één slag naar beneden
en op Pike's borst werd de punt van een
dolk gericht.
Als een in de val gevangen rat bleef Pike
Lidcot roerloos staan.
Chang-Ll kwam langzaam de trap af, onder
steund door twee van s’n mannen.
De oude Chinees bleek niet wraakzuchtig te
sün.
„U hebt me niet willen vermoorden.” sprak -
hü beleefd; ..daarom zal Ik u ongedeerd laten
gaan. M'n juweelen en uw bankbiljetten moet
u hier laten.”
Hü glimlachte even en ging voort:
.Met ontbreekt u aan dóórzicht, edele heer.
U had moeten weten dat ik na het vertrek van
een klant altijd de deur onmiddellük achter
hem sluit. M’n trouwe deurwachter hier sag
dat ze open bleef en wist daarom dat ik verhin
derd was haar te sluiten.”
J
slechte kansen in, sullen wü wat meer rèh hem
vertellen.
Klöpfer is gebaren te Heilbrunn A. N. Zün
wensch, tooneelspeler te worden, kwam al vroeg
bü hem op. Doch sün ouders verzetten zich
hiertegen en gaven den jongen Klöpfer geen
toestemming naar een tooneelschool te gaan.
Toen probeerde de Jongeman door Hst zün
tooneeltalenten te ontwikkelen. Hü sloot zich
aan bü een dllettantendub van een koopUe-
denveteenlging. Overdag werkte hü als leerling
in de houtzagerü van zün broer, en besteedde
al zün vrüen tüd aan de „school".
Op een dag kwam het tusschen Eugen en
zün broeder tot een heftige woordenwisseling
en hét gevolg hiervan was. dat de jongens uit
elkaar gingen. Eugen werd lid van een beter
tooneelgezelschap en trok met den troep naar
Zwitserland. Klöpfer was intusschen 21 Jaar
oud géworden. Toen de tournee beëindigd was,
ging Klöpfer naar München, doch hier had
hü geen succes. Het gezelschap, waaraan hü
verbonden was. ging uiteen en Klöpfer kreeg
een engagement in Igolstadt. Zün eerste öp-
treden hier was een waar fiasco, dat niet
zoozeer aan Klöpfers spel te wüten was, dan
wel aan het feit, dat de kapper, die Klöpfers
pruik onder handen had, het hoofdhaar van
den acteur voor een groot deel verbrandde.
En daar men geen geschikte tooneelprulk voor
den man in voorraad had, was Klöpfer genood
zaakt met een half kaal geschoren hoofd ten
tooneele te verschünen. Het publiek was met
Klöpfers ulterlük lang niet tevreden en gaf
aan zün ontevredenheid uiting door het noodige
rumoer te maken. Dit rumoer werd zelfs zoo
ernstig, dat men het stuk, waarin Klöpfer op.
trad, niet eens mocht uitspelen van de politie!
Klöpfer, die wanhopig was, en geen dag lan
ger te Igolstadt wüde blüven. reisde naar Biel
in Zwitserland en kreeg hier een goed engage
ment, doch op den tweeden avond van de voor
stellingenreeks, welke de troep hier zou geven,
bleek, dat de directeur van het geselschap er
met de gelden van door was.
In 1918 gelukte het Klöpfer een contract te
krijgen te Berlün en sedertdien is de acteur in
de Duitse he hoofdstad gebleven. Aanvankelük
bespeelde hü het Deutsche Theater, later het
Staatlichen Schausptelhaus.
Sedert een jaar of tien speelt Klöpfer thans
ook voor de film en heeft hierbtf reeds menig
succes mogen boeken. In Dultschland noemt
men den acteur den „tweeden Matowsky”. In
November 1934 werd Klöpfer door Minister
Goering benoemd tot staatstooneelspeler. Eugen
Klöpfer behoort tot de meest origineele en
begaafde acteurs van Dultschland.
.Dat is niet precies hetzelfde,” zei Sam
scherp. .Mom, laten we er van maken wat er
van te maken valt. HU had wel een ballet
meisje kunnen nemen, dat was nog erger ge
weest.”
Hü zat een poosje te peinzen en begon dan
weer:
,J3chrüf Dick maar, dat hü eens komt. We
zullen maar door den zuren appel heen büten.
Anna en achrüf ook naar de De la Riva's. Laten
we de zaak op pooten zetten. Ik zal eens
ernstig met den ouden heer spreken. Die
baan van Dick moet geen' sinecure zün. Maar
als ik bedenk, wat Amerikaansche mlllion-
nalrs zün, dan geloof ik niet, dat hü zoo erg
vlug de portemonnaie zal afgeven.”
„O, Sam, ik wou, dat het iemand anders was
geweest. Onze twee kinderen, wat komen ze
wonderlijk terecht.”
„Wonderlük,” zei haar man en zün gezicht
stond nadenkend en een beetje bedroefd.
ike Lidcot stapte bü Newmarket uit de
bus en slenterde op s’n gemak verder,
tot hü in Berrington-Road kwam.
Pike Lidcot had geen ongunstig voorkomen. Op
t eerste gezicht zag hü er uit als een stoere
jonge man, knap van ulterlük, eenvoudig maar
netjes in de kleeren. Niets wees er op dat hü
tot die menschen behoorde, die de politie'in
de gaten hield.
Een paar weken geleden had Pike bog ge
dacht dat s’n voornemen om Chang-Ll te be
stelen of op te lichten, onuitvoerbaar was. Die
oude Chinees dreef een onooglüke. kleine win
kelzaak in een smerige en vervallen buurt, dicht
bü Dalmy-Way. Oogenschünlük verkocht hü
antiquiteiten. De ingewüden echter wisten dal
hü een uitgebreiden en voordeellgen handel in
edelgesteenten dreef. Maar
kostbare steenen niet in den
moedelüke koopers zien. Het was zelfs niet
gemakkelük om bü hem toegelaten worden
Als men er In geslaagd was op een bepaalden
tqd een onderhoud met Chang-Ll te hebben,
dan werd men verzocht door te loopen tot ach
ter in den winkel, totdat men daar voor een
blinden muur kwam te staan. Onmiddellük daar
na werd een luikje in diens muur geopend en
door dat luikje werd dan een electrisch ver
lichte trap zichtbaar.
De oude Chinees keek dan als bü toeval door
een venster van s’n kamer, die bü de trap uit
kwam, waardoor hü den bezoeker op s’n ge
mak kon beschouwen. Van den indruk dien
de bezoeker op t eerste gezicht op hem maakte,
hing dan meestal af of deze al dan niet werd
toegelaten. Viel het besluit in gunstlgen sin uit,
dan drukte hü op een ergens in de kamer ver
borgen knop, waardoor een 'gedeelte van den
muur ter zijde week, om den bezoeker door te
laten. Dat gedeelte was niets anders dan een
groöte üzeren deur. De bezoeker, die daarna de
trap opging, kon dan hooren dat die deur ach
ter hem gesloten werd. Men was dan met
Chang-Li en z'n Juweelen van de buitenwereld
afgesloten en bevond zich In een niet groot
vertrek met slechts één uitgang.
Eenige weken geleden had hü kennis getTiaakt
met Pa-TSJo. den eersten bediende van Chang-
Li. Ofschoon zeer aan z'n meester gehecht, was
deze Chinees een opiumschuiver en opium
maakt de tongen der menschen eerder los dan
sterke drank. Onder den Invloed van opium
pochte Pa-TSJo op de slimheid en de vindlng-
rükheid van z'n meester en verraadde, zonder
dat hü zelf elgenlük wist wat hü zelde. het
geheim der üzeren deur. De deur ging open,
als men op een knop drukte, die onder ’t kar
pet in de kamer was aangebracht, vlak bü t
kleine venster, van waaruit men t gezicht op
de kleine trap had. Den volgenden dag wist Pa-
Tsjo niet meer wat hü gezegd had, maar Pike
Lidcot had het goed onthouden.
De kennismaking met Pa-Tsjo had hü aange
houden. Over Chang-Li had hü büna niet ge
sproken, maar had hem verteld dat hü voor
nemens was al z'n geld en Juweelen en kostbare
steenen te beleggen, om veel geld te kunnen
verdienen met den smokkelhandel van edelge
steenten op Zuld-Amerlka. Zelfs had hü aan
Pa-Tsjo z'n heele hebben en houden in Engelsch
bankpapier laten zien. Hü was er tenslotte in
geslaagd een onderhoud met Chang-Ll te be
spreken.
Precies op den afgesproken tüd stond hü
voor de woning van den ouden Chinees. In den
winkel zelf was geen sterveling te zien. Toen
Pike echter de klink van de deur wilde oplich
ten, ging deze als vanzelf open en stond een
diepbulgende Oosterling voor hem.
„Uw dienaar, edele heer; wat Is er van uw
dienst?”
Pike gaf den man het stuk papier, waarop
Chang-Ll In *t Chineesch eenige woorden tot
introductie gekrabbeld had. De deurwachter
wierp er even een blik op, reikte het aan een
andgren Chinees over en bleef onbeweeglük
staak met z’n handen In z’n wüde mouwen.
kanten zag hü gespleten, onheilspellende oogen
glinsteren. De bezoeker begreep dat de grootste
voorzichtigheid hier geboden was.
Na eenige oogen blikken kwam de tweede Chi
nees terug en fluisterde een oogenbllk met z’n
landgenoot.
„Wilt u me maar volgen, edele heer,'
deurwachter.
Pike haastte zich aan deze uitnoodiging te
voldoen en volgde den Chinees tot achter in
den winkel. Onder weg kwamen twee ander?
Chineezen hem ter zijde. Hun gele vingers gle
den onhoorbaar
langs z’n klee
ren. op zoek naar
verborgen wa
pens. Nu. stond
hü voor den
blinden muur.
Het raampje
werd geonend en
Zü keek hem lang en innig aan en de oogen
van haar ziel drongen door tot zün geest. Nu
had zü een oogenbllk, zooals hü dien
morgen gehad had en zü begreep, met
elndelooze teederheld en Inzicht, dat de oude
wond, al was zü genezen, toch een Udteeken
ta zün ziel had achtergelaten.
.Jk zou mezelf niet meer kunnen leenen tot
Paraslteeren,” zei Roger. „Wü Je komen en
mijn leven nemen, zooals bet E° meeste-
rwze zün van een huls, zooals ik het Je geven
kan? Ik begrüp niet, hoe Ik het durf vragen,
maar toch doe Ik het."
>Ja,” zei ze. ,Jk zal het doen.'
Majoor Rlckstead stond In de hall, toen zü
binnenkwamen en zü ging rechtuit naar hem
toe.
..Joe. Jü moet het het eerste weten.”
Hü keek naar haar stralend gezichtje en
"zar dat van Roger en begreep hun geluk. HU
•tak hun ieder een hand toe.
.Well” zei hü en glimlachte.
Hoger drukte sün hand stevig en Betty legde
boven, hetgeen voor velen ’n halsbrekende toer
was, óf men liet zich A la Turka In een net
naar boven halen, dat van boven door een
katrol werd opgetrokken. Dit laatste is nog het
geval bü het omhooghalen van levensmiddelen:
in geen geval zou ik het geriskeerd hebben, om
de askese zóó ver te willen voeren, dat Ik mün
omhulseltje aan het net had toevertrouwd.
Ongeloofelük is de ligging van een kapel In
den rotswand, de plaats waar Athanaslos het
eerst gewoond heeft. Ook het Meteoronklooster.
door Athanaslos en Joasaph gebouwd*op den
534 M. hoogen .Hiatus Llthos” is compleet een
hute voor Stylieten uit de oude ascetenlittera-
tuu\en het leven der woestünvaders. Vanaf de
houten galerüen vóór de gastenkamer overziet
men een groot deel van de befaamde Thessali-
sche vlakte met op den achtergrond de be
sneeuwde toppen van het Pindomassief en den
Zugospas, de verbinding tusschen 'Diessallë en
Epelros. Het nog slechts door 5 monniken be
woonde klooster heeft een prachtige kerk, in
den gebruikelüken vorm van het Grleksche
kruis, ’n typisch Byzantünsche centraalbouw
met Westersche invloeden. Sinds de diepgaande
studies van Millet, Diehl en anderen zün ook
de fresco’s nu beter beoordeeld, vooral om het
barokke karakter er van. Trouwens van een
heid in versiering of bekleedlng is geen sprake. <je verslikkende sfeer van het aardsche en zich
•n Bisschopszetel is Perzisch, een lessenaar - - - -
Turksch en in den kloostergang hangen Rhodl-
sche borden.
Na ruim anderhalf uur, al maar klauterend,
bereiken wü het rotsplateau Drakospilla en het
klooster van den heiligen Varlaam, hier in 1517
gebouwd op de plaats waar deze kluizenaar in
de 14e eeuw zün hut had.
Er wonen nog een 7 monniken die allen den
indruk maken slechts te mediteeren over „den
avondloozen dag”. Het grandioze Uitzicht van
uit den versterkten tuin is om jaloersch op te
blüven.
Om op het kloosterterras van den heiligen
Stephanos te komen, het meest comfortabel in
gerichte klooster en waar „de beruchte Thessa-
lische wandacrobaten” eenigszins methodisch
worden bevochten, moet men over een smalle
brug die over den 30 M. diepen afgrond loopt van
het Sourlotti-roUgevaarte. De overheerlüke wün,
op den rotsbodem gewonnen, bepaalde in niet
geringe mate mün strategie bü de verovering
van den monnikenburcht!
Mün laatste bezoek gold het kleine klooster
„Haghia Trias”, uit de 15e eeuw. Sinds 1925
heeft men hier een trap in den rotssteen uit
gehouwen, omdat de toegang anders slechts voor
beroepsacrobaten en menschen met stalen zenu
wen mogelük was.
Na twee dagen met de Stylieten geleefd te
hebben, waren wü toch weer blü in Kalabaka
terug te zün. Tenslotte vond ik het altüd gezel-
bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen
ontevredenheid en verbazing, maar Betty bleef
op haar stuk staan.
„Kük eens,” zei zü. „u wilt toch, dat ik ge-
Dat wilt u tocll op de eerste
Welnu, alleen op deze manier
worden Roger en ik gelukkig. Ik wou, dat u het
goed vondt.”
,Maar Je begrüpt totaal niet, wat Je begint,"
zei Lady Anna. „Je hebt nooit van Je leven
aangepakt. En dat zul je daar niet zuinig
moeten doen, Betty. Wü je op Beckford wonen
met een meid alleen?”
„We zullen wel twee meiden kunnen houden,"
zei Betty,
„En als je denkt, dat Je kunt doen, wat
Lady Beck deed, dan vergis je Je. Je bent bet
niet gewoon. Je bent niet sterk genoeg.”
„Ik ben heel sterk, moederlief en Roger zou
niet willen, dat ik te veel van mün krachten
vergde.' U weet, ik houd van het buitenleven
en rust. Kük toch niet zoo somber, paps. Als
u eens wist, hoe ik verlang, om naar Beckford
te gaan met Roger.”
„Ik vind het niet eerlük van Roger om zoo'n
offer van je te verlangen,” zei haar vader
streng. ,Je kunt het noemen wat Je wüt....
ik noem het gewoon zelfzucht. Alleen om zün
grillen.”
Betty stond op en ging rustig en waardig
naar haar vader. Ineens sagen de ouders dat
Betty een vrouw geworden was.
„Vader en moeder, juist omdat u elkaar ook
zoo lief hebt, moet u het begrüpen. Het is geen
offer, voor Roger doe ik het graag. Rita stelde
hem teleur en nu is hü uit zün evenwicht.
-r-wy- ie op het vaste land van Hellas een
nx16* ver®efcen °P zwerftochten door
■Ibeesalië naar de Meteoren te trekken. Ondï
jnetéora” verstaat men elgenlük „metéor. pe-
tra dJ. ,4e in de lucht zwevende rotsen”- al
dus heeten de enorm indrukwekkende rotskiom
pen ten Noorden van het stadje KaUhek. het
^dSta1tl°no^ *Je spooriün' £n
gesteld, dat deze groep van machtige berg
kegels haar vorm te danken heeft aan de wer
king van een wilden bergstroom, die on deze
plaats zün uitmonding had. toen de Th«saU-
sche vlakte hier in den óertüd nog zeebodem
was.
Het complex rotsen wekt den Indruk van
een reuaachtig woud; sommige kegels pieken als
naalden in de lucht om elders weer samen te
klompen tot ontzaglüke pülera. of af te knap
pen tot geweldige plateaux.
Uit de antieke litteratuur bezitten wü voor
zoover mü bekend is, geen berichten over de
meteoren. Wel weten we zeer nauwkeurig dat
vlak bü deze somber zwarte rotsen en niet ver
van het tegenwoordige stadje Kalabaka, de
oude stad Aiginlon lag. waar Caesar het éérst
den Thessalischen bodem betrad om daarna in
den slag bü Pharsalos (48 v. Chr.) zün tegen
stander Pompeius te verslaan en zich den weg
vrü te maken voor de dictatuur.
Historisch hebben de rotsmassa’s van de
meteoren, die men reeds van verre als dreigende
blokken uit de vlakte ziet opdoemen, pas be-
teekenls gekregen vanaf de 14de eeuw n. Chr,
toen vrome Grleksche monniken, in een gueril-
lastrfjd tusschen den te Trlkkala resideerenden
keizer van Servië en den keizer van ByzanUum
hier een toevlucht zochten. Wie zich in de nu
hoogst actueele problemen van het werk der
Hereeniglng, met den toestand der Grleksch-
orthodoxe kerk bezig houdt en de perspectieven
wü overzien van het werk van Mgr. Georgios
Chalavazis, die moet wel weten, dat het. men-
schelükerwüze gesproken, een büna onmogelüke
strüd zal zün met de Grieksch-orthodaxe kloos
ters in Hellas. Als het voornaamste bolwerk,
als ,Jiet Mekka" van de Grleksche wereld, zal
voorlooplg de heülge Berg Athos blüven gelden,
maar daarnaast staan vele kloosters die zeker
voorloopig onneembare burchten zullen blüken.
Als een van die burchten hebben wü ook de mete«
orenkloosters leeren kennen, al bedraagt het
aantal daar wonende monniken, over vier kloos
ters verspreid, slechts een goede dertig.
Het komt ons onbegrüpelük voor, hoe hier
op deze steile, dlkwüls meer dan 500- M. hooge
bergkegels, ooit kloosters konden gebouwd wor
den. Op büna ontoegankelüke, gemakkelük te
verdedigen hoogten, werden eerst kleine kluize
naarswoningen gebouwd, die aan vluchtenden
een veilige schuüplaats boden. De oudste ere
mietenhut was die van de „Panaghia Doupiani”
en men sprak er van Stagous, een afkorting
van „Eis tous Haglous” dl „naar de Heiligen”,
een naam die ook overging op het plaatje Kala
baka, dat als Staghi genoemd wordt.
Rondom een kern van nederzettingen, in 1367,
op rotsplateaus aangebracht, kwamen steeds
meer gemeenschappen, die tot echte kloosters
uitgroeiden. Op de .Hiatus Llthos Breede
Rots) werd door den kluizenaar Athanaslos het
Meteoronklooster gesticht, waar een zeer strenge
regel moest onderhouden worden. Onder meer
luidde het, dat geen enkele vrouw het klooster
mocht naderen of om voedsel mocht vragen, al
zou zü ook sterven van honger, "n Tüd lang
was dit Meteoronklooster het rfjkste en voor
naamste van al de kloosters, vooral door de vrfj-
gevlgheid va« den „eremletenkonlng” Joasaph.
Maar reeds in de 16e eeuw was de tweedracht
tusschen de monniken zóó hevig geworden, dat
van het monniksideaal niet veel meer was over
gebleven. Allerhande kuiperfj, zelfs zedelük ver
val in hooge mate, was oorzaak, dat de kloos
ters achteruit gingen en dat er van de 34 nog
slechts 4'bewoond bleven, nJ. het genoemde
Meteoronklooster en de kloosters van Varlaam,
van de Haghia Trias H. Drievuldigheid) en
Haghlos Stephanos.
Nog vóór *n 15-tal jaren waren de kloosters
slechts op twee manieren toegankelük: óf men
moest langs kunstmatig aangelegde ladders naar
Als ik dat kan herstellen, is het dan geen
klein offer waard? Moeder, zoudt u ook niet
zoo gedaan hebben voor paps? Dat zou u
zeker."
Sam - keek naar zün vrouw.
,J>akr zitten we," zei hü en trok Betty weer
naar zich toe. „Maar Betty kind. Je bent het
zoo heel anders gewend.”
„Dat wel, maar ik kan me aanpassen."
Lady Anna kuste haar en veegde een traan
weg, maar toen Betty en Roger even later
weggingen, glimlachte zü weer naar haar man.
„We zün zwak,” zei zü. „Schandelük zwak,
maar wat sul Je er aan doen, als het kind er
gelukkig door wordt.”
Sam knipoogde bedachtzaam tegen zün
vrouw. ,Dat geld loopt niet weg, liefstezei
hü- Dan betrok zün gezicht. .Maar Dick zal
er geen voordeel van hebben, daar zal ik voor
zorgen.”
.Mee,” stemde zü toe. „dat zou niet eerlük
Maar je moet hem een toelage geven,
Sam. Hü is onze eenige zoon. Je moet hem
niet laten leven van zün rüke vrouw.”
Sam keek grimmig.
„Ik dacht, dat zün schoonvader hem een
baantje zou geven," sei hü- „Ik veronderstel,
dat hü Dick wel iets zal laten doen voor den
kost."
Weer
bei de hare in de breede palm die hü haar
toestak.
.Meerlük, dat het gebeurd is, voordat je weg
gaat, Joe," sei zü- „Je kunt ons Je zegen schen
ken. Dien zou ik niet graag gemist hebben.'
.Ja, ik zal Je mün zegen geven,” zei Joe en
zün stem beefde.
„Ik wou,” zei zü ernstig en vol symoathle
,>dat ik Jou wat van mün geluk kon geven."
„O, wel.” zei majoor Rlckstead, „ik ben al
met Je goeden wil tevreden."
Lady Anna kwam de trap af, gevolgd door
haar man, beiden met moede, zorglüke ge
zichten. Betty trad hun stralend tegemoet.
„Wensch me geluk, moeder, liefste." riep zü
uit. „En vader ook! Roger en ft....”
Zü omarmde haar moeder en sloeg dan haai
armen om haars vaders hals. „O. paps, ft ben
zoo gelukkig."
„Ik moet zeggen,” zei Sam Hornock. „dat
de ouderlüke macht hier niet meer schünt te
bestaan. Münheer Dick schünt al volmaakt
onafhankelük te zün en Jü, Betty, mün schat
doet al net zoo eigengereid."
Hü sprak niet verwütend, maar treurig, en
Betty, die op zün knie zat, drukte haar
gloeiend gezichtje tegen zün wang.
Lady Anna, die tegenover hen zat met rim
pels op haar fün gezicht, toonde minder toe-
geeflükheid. Roger bracht münheer Rlckstead
naar het station en Betty achtte dit een
welkome gelegenheid, om haar ouders te ver
tellen van de afspraak, welke zü met Roger ge-
maakt had.
Haar vader en moeder uitten beiden hun
