Wat Kikker Karei en Tuimeltje beleefden
I
XetmAaal win
F 250.-
F 750.-
ALLE ABONNÊ’S
H
I
WIJLEN AMBASSADEUR
V0NH0ESCH
B"'
N+ET-I^A-A-S^E-bKAA-R
jfeb
Nederland— Tsjecho-
Slowakije
J
et eiland der eenzamen
ZATERDAG 18 APRIL 1936
Het blauw
grijze veertje
De Glae-harmonica
Een eigenaardige klok
r
Waardigheid ontbrak
’5
Wittems eeuwfeest
n
r
5gj
Het horlogevak in
vroeger tijden...»
4
I
Merkwaardige muziek
instrumenten
£en man die Duitechland vertegen
woordigde, zooals het op
beet ie
f./ i
-
t.
a
het Muziekhistorisch
hier ‘1
i
Glasharmonica, begin 19e eeuw
..Wat
ZU1-
iWbrdt vervolgd)
I
Kijkje in een der zalen van de Europeesche afdeeling van
Museum te Den Haag
Tuimeltje zat nu zoo dik onder de kussens, dat hü niets
meer hoorde of zag en dat vond hij toch wel een beetje ver
velend. Weet je wat, sei hU in zichzelf, ik kruip er stilletjes
onder uit en ga eens kijken of 'ik Kikker Karei niet bang
kan maken. En zoo stil hij kon, kroop hjj tusschen de kus
sens uit en sloop naar bulten.
Nu had Tuimeltje een kussensloop gevonden, die hij erg
Uiterst hinderlijk an vol ge
varen is het. wanneer meer
dan twee fietsers naast elkaar
rijden. (Op smalle wegen
en paden I* zelfs twee nog
te veell
eg om
i club
en de
er dat
nip knagen aanfhet hart. De ambassadeur Is
aan een hartkwaal bezweken.
Hoe men In zijn eigen land over hem oor-
deelen zal, weten wij niet, maar te Londen
treurt men oprecht over het heengaan van een
man die Dultschland vertegenwoordigde zooals
het op sh best is.
n de Me eeuw waren de horloges nog zeer
zeldzaam en vanzelfsprekend ook kostbaar.
Vorstelijke personen betaalden er graag groo-
Bet eerste eeuwfeest van de vestiging van de
Paters Redemptoristen te Wittem aal van 34—37
Juni as. worden herdacht
Dord-
speeld,
lertijd
heef*
ng I
n in
ïcht-
i bet
weer
men
eiden
t ook
ZjjD
van
i wit-
eilijks
ertui-
kam-
in op
ultaat
kleine
r bet
L dat
n in-
geen
Roman van Paul Kollar
Vertaald door Louis de Bourbon
Europa ontstane derivaten van dit speeltuig als
de Theorbe en de Chltarone completeeren deze
zeer belangwekkende afdeeling.
De harp heeft tot het einde van de 16de eeuw
volhard in haar primitiviteit; van de verande
ringen, sindsdien ontstaan chromatische harp,
hakenharp. pedaalharp. dubbelpedaalbarp ge
tuigt de verzameling Scheurleer. Uit de strijk
instrumenten een greep doende, noemen wü
eerst de Trompette marine, een hoogst eigen
aardig. veelal met één snaar bespannen speel
tuig. dat op zeer speciale wijze wordt bespeeld.
De plaatsing van de vingertoppen tusschen kam
en strijkstok, gecombineerd met de eigenaardige
constructie van den kam, geven aan het geluid
het wonderlijke karakter van trompetachtige
flageolettenen. Opvallend is ook de Draailier,
een instrument waarbij de strijkstok is vervan
gen door een schijf, die door een krukas rond
gedraald wordt, terwijl de snaren worden ver
kort door een reeks toetsen, verbonden aan
tangenten die tegen de snaar aangedrukt wor
den. Voor bepaalde effecten zijn nog andere,
bijzondere snaren toegevoegd, maar het gelu'.d
bleef snerpend en dun. Toch heeft de draaU'er
kans gezien in baar bloeiperioden door te dringen
tot den adel en de hofkringen in Frankrijk, waar
is geëindigd in handen van bedelaars en
soortgenooten.”
Nadat de heer Balfoort nog de blokfluit, de
gitaar, den doedelzak en de verschillende Viola-
soorten behandeld heeft, besluit hij dit interes
sant artikel aldus:
„Zonder de noodlge kennis van de muziek
geschiedenis sou bet echter nooit mogelijk zijn
ons doel te bereiken. En niet alleen „ons doel”.
Voor tallooze andere onderwerpen, op de muziek
betrekking hebbende, is de bestudeerlng van de
muziekgeschiedenis hoogst noodzakelijk. Daar
om noemen wij tot slot nog even de zeer be
langrijke bibliotheek die tevens tot de verzame
ling Scheurleer behoort, waar iedere musicoloog
kostbare studiewerken zal vinden, bronnen die
hij menigmaal elders tevergeefs zal zoeken.”
Ze droegen Tuimeltje naar het dichtst bijzijnde huls en
stopten hem In bed, want hij had wis en zeker kou gevat.
Hij deed niets dan hoesten en rilde over heel zijn lichaam.
Kikker Karei kwam om vergiffenis vragen en beloofde hem
gauw beter te zullen maken. Daarom ging hij al de kussens
die maar in het huis waren bijeen zoeken en bracht die op
het bed van Tuimeltje.
D. J. van Balfoort, de conservator van het
IfllrtelrWgllwIsnll Museum te ’s-Gravenhage zet
in „De Delver” van deze maand zijn beschou
wingen over merkwaardige muziekinstrumenten
voort. -
goed gebruiken kon. HU deed dat over zUn hoofd, stapte
er met zijn bcenen in en maakte hem aan den zijkant dicht.
Ik ga eens probeeren of Ik zoo niet loopen kan, set hjj. en
jawel hoor, langzaam aan kreeg hü er slag van. Eerst viel
hü nog wel eens een keer, maar het ging toch beter dan hü
verwacht had. Rondom hem liepen kikkers en torretjes ver
schrikt weg, mpar hij deed net of hU er niets van merkte en
ze! geen woord.
Van den overleden Engelachen koning bestaat
een schilder dat. naar experts beweren, tot de
beste portretten behoort, welke van hem ver
vaardigd zijn. Toch heeft het geen plaats in
een groote verzameling gekregen. De maker 1»
een lid van de Koninklijke Academie, Richard
Sickert geheeten. Aanvankelük was het be
stemd voor de Londensche Tate Gallery. Maar
de directeur weigerde tenslotte tot aankoop
over te gaan. HU gaf toe dat het de levendigste
afbeelding was. die hu van den koning kende,
maar hü had niettemin geen ruimte voor het.
werk beschikbaar.
Het werd daarop gekocht door een dame, die
het aan de stad Glasgow wilde afstaan, maar
ook hier kon men niet tot aanvaarding beslui
ten. Enkele Engelsche critici meenden aL dat
de ongetemde Schotten uit Glasgow geen kUkop
kunst hadden, maar deze wezen de aantijging
verontwaardigd van de hand en verklaarden,
dat de weigering om redenen van niet artis-
tleken aard geschied was. Men moest het po»;
tret maar eens goed bekUken.
En Inderdaad. De fout, die de schilder begaan
heeft, is, dat aan zün vereeuwiging van den
monarch leder teeken ontbreekt, dat de konink
lijke waardigheid aanduldt. Het portret zou dat
van den eersten den besten welgestelden koop
man kunnen zUn. In plaats van een kroon
draagt de vorst een bolhoed, voorts geen her-
melünen mantel maar een ulster, verder niet
den ketting van een grootkruis, maar een cache-
nez. En wat de deur dicht deed, was het feit,
dirt de koning stond te praten met den trainer
van een zijner renpaarden, die precies aoo ge
kleed was als hjj.
F—
olgens een beechrUving in de Fransche ge
schiedenis zou in t jaar 807 aan Karei
den Grootpa door iemand, Hamen al
Raschid geheeten, een prachtklok ten geschenke
zün aangeboden. Deze klok was van een dusda
nige buitengewoonheid, dat Karei (en zün ge-
heele hofhouding) er telkens opnieuw met ver
bazing naar keek, wanneer ze een bepaald uur
aangaf.
Op de wijzerplaat waren twaalf kleine deur
tjes aangebracht, die de uren aanduidden. Eén
dezer deurtjes ging bü ieder héél uur open
terwül er dan een aantal koperen balletjes uit
te voorschUn kwam. Deze vielen op een bel en
gaven alzoo ’t juiste uur aan.
De deurtjes, die zoogenaamd „gebruikt" wa
ren, bleven openstaan tot twaalf uur. Op dit
tijdstip kwamen dan opeens twaalf „ridders” uit
de klok te voorschUn. die eenige malen op de
wijzerplaat ronddraafden, waarna de deurtjes
zich weer sloten.
j. M
„Water van de liefdebron,
Maakt liefde zuiver als de son.
Maakt alle harten goed en rein.
Behoedt ae voor verlies en pijn.
Groen bloempje. Woel in zon en dauw
Frisch als de eeuwig-groene trouwt”
te geldsommen voor, zooals de koningin van En
geland, de hertoginnen van Brabant en Bour
gogne, en enkele anderen.
Eduard III, koning van Engeland, gaf In t
jaar 1368 vrijgeleidebrleven aan de horloge
makers van Delft. Daarin stond, dat stf ver
zocht werden, naar Engeland té komen, om
daar dan *t zelfde vak uit te oefenen, dat zü
in ,hun eigen land beoefenden. Dit verzoek
was dus wel eervol voor de Delftsche horloge
makers, die hun vak dan ook goed moeten heb
ben verstaan.
e Duitsche ambassadeur te Londen, dr. L.
11 G. A. von Hoesch, is onverwacht ge-
s-' sterven op een leeftUd waarop andere
diplomaten de groote ambassadeursposten eerst
hopen te bereiken. HU was 54 jaar oud. en had
den hoogsten dlplomatieken rang bekleed sinds
zijn 41ste jaar. toen hU. korten tUd na de be
zetting van het Roergebied door de Franschen,
dr. Meyer opvolgde als ambassadeur te ParUs.
waar hU eerst gezantschapssecretaris geweest
*Ondanks de uit den aard der zaak niet ge-
makkelUke positie welke toen een Duitsch am
bassadeur in de Fransche hoofdstad innam,
zoo schrUft onze Londensche correspondent,
verwierf hU zich daar door zUn tact vele vrien
den, en de toenadering tusschen FrankrUk en
Dultschland, welke in 1931 merkbaar was,
mocht voor een niet gering deel toegeschreven
warden aan zUn beleid. Velen meenden dat hU
de grootste Duitsche diplomaat van onzen tUd
zou worden.
In November 1932 volgde hu baron von Neu-
rath, die tot minister van Bultenlandsche Za
ken benoemd was, als ambassadeur bU het hof
van St. James op. Een voortreffelijke roep ging
hem vooraf: men kon niets anders tegen hem
inbrengen dan dat hU een vrijgezel was, het
geen met het oog op de representatieve plich
ten welke een ambassadeur, vooral te Londen,
te vervullen heeft, als een nadeel geldt. Toch
werd dr. von Hoesch, die veel prjjs stelde op
zUn persoonlUk voorkomen, en een man van
zeer aangename en gemakkelUke manieren was,
ju de Londensche wereld bijzonder populair.
Men had gevreesd hem hier zeer spoedig
weer te zullen verliezen, want weinige maan
den nadat hU de ambassade van baron von
Neurath overgenomen had, maakte Hitler zich
ta Dultschland meester van de macht Men
verwachtte, dat het nieuwe regiem ook een
verandering in de voornaamste gezantschaps-
posten met zich brengen zou. Hitler evenwel
wilde voordeel trekken van het persoonlUke
vertrouwen, dat Herr von Hoesch en andere
ambassadeurs genoten in de landen waar zij
geaccrediteerd waren. Toch gingen destUds te
Londen geruchten volgens welke dr. von
Hoesch, die geen sympathie had voor het
nieuwe regiem, ontslag uit den dlplomatieken
dienst nemen zou. Loyautelt jegens Baron von
Neurath, en de hoop dat hU ook onder de
nieuwe omstandigheden zUn land te Londen
belangrUke diensten zou kunnen blUven bewij
zen. waren waarschUnlUk oorzaak dat de hard
nekkige geruchten betreffende zUn aftreden
niet verwezenlijkt werden.
ZU herhaalden zich evenwel tot in den aller
jongsten tUd toe; terecht of ten onrechte
meende men te Londen dat Hitler slechts het
gunstige oogenblik afwachtte om hem te ver
vangen door een volbloed Nazi. Dit gunstige
oogenblik zou evenwel niet aanbreken alvorens
Engeland meer vertrouwen ging stellen in
Hitler persoonlijk een vertrouwen dat nog
steeds ontbreekt. Herr von Ribbentrop, die
reeds meer dan eens als de opvolger van dr. von
Hoesch gedoodverfd is geworden, schünt bU
zUn jongste bezoeken aan Londen in dlploma
tieken zin geen bijzonder gunstigen indruk ge
maakt te hebben. Ofschoon een aangename
persoonlükheid, heeft hU. naar ingewijden be
weren. niet de diplomatieke manieren welke in
Lenden het meest op prUs gesteld worden.
Dat dr. von Hoesch onder de zeer moeUUke
cmstahdijpledén, welke door de Hltleriaansche
methodes geschapen werden, zUn ambt te Lon
den met groots waardigheid en grooten tact ver
vuld heeft, werd algemeen erkend voor hij ge
storven was, en toen het dus niet een doode,
doch een levende was dien men prees. Maar
diezelfde omstandigheden beletten hem zUn
talenten ten volle te ontplooien. gelUk hü te
Parijs gedaan had. Zün nominale chef, baron
von Neurath. werd herhaaldelitk op den ach
tergrond gedrongen door dr. Alfred Rosenberg
en diens amateur-dlnlomaten, en dr. von
Hoesch had de moeilüke, ondankbare en vaak
onmogelüke taak om al wat dezen te Londen
bedierven, weer eenigszins goed te maken.
Vooral den laatsten tijd heeft hü veel zelfbe
dwang noodlg gehad om een taak te ver
vullen. die hem door Berlün niet alleen zeer
moeilük. maar ook zeer onaangenaam gemaakt
werd. r>>t deze kneppe rtinlomaat. die te PartH
zoo schitterend zün sporen verdiend had, bü
de besprekingen weltee de laatste weken te
Londen gevoerd werden, op den achtergrond
moest blüven ten gunste van Herr von Ribben
trop, was zeer hard.
Het was misschien erger dan hard; het kon
noodlottig zün. Want ofschoon ambassadeurs
op instructies handelen en slechts de uitvoer
ders zün van de orders hunner regeering, zün
zü ook de adviseurs der regeering. en treden
zü namens deze op, terwül zü zich laten leiden
door de ervaring welke zij op hun post opge
daan hebben. Het was Herr von Ribbentrop
die bü alle besprekingen der laatste weken de
hoofdrol gespeeld heeft. Dr. von Hoesch mocht
toezien en er het züne van danken. Waarschün-
lük zjjn z*n gedachten vaak niet büzonder
prettig geweest. Geen vakman ziet graag aan
matigende amateurs het werk verknoeien.
Dr. von Hoesch was een rük man, een suc-
eesrol man. en blükbaar in leder opzicht een
gunsteling der fortuin. Toch zal hü de laatste
jaren velen wier looobaan minder schitterend,
en wier positie nederiger was dan de züne, be-
nüd hebben. PersoonlUke zorgen kende hü niet,
maar andïre zorgen kunnen niet minder vin-
,Bü de bespreking van de exotische speel
tuigen hebben wü,” aldus schr., „opgemerkt, dat
bü deze van een ontwikkeling niet gesproken
kan worden; bü de Europeesche instrumenten
is het tegendeel het geval. Om nu dien ont
wikkelingsgang te kunnen toonen, leek*het ons
van het grootste belang, een zelfde Instrument
in zün verschillende staten in een zelfde zaal
onder te brengen. Zoo zün wü er toe gekomen
gelüksoortige Instrumenten bü elkaar te hou
den. In één zaal zün de blaasinstrumenten
ook de orgels en harmoniums hlerbü inbegrepen
geplaatst, in twee andere de toets- en tokkel-
instrumenten. terwül de strüklnstrumenten in
een vierde zaal zün opgesteld.
Volkomen streng konden wü ons aan die in-
deeling niet houden. Zoo hebben wü ons de
vrüheid veroorloofd, dadelük in de zaal van de
blaasinstrumenten enkele speeltuigen te plaat
sen die er niet thuis hooren, o.a. de Glashar
monica, een Instrument, niet alleen merkwaar
dig door zün uitvinder, den staatsman-natuur-
kundlge. Benjamin Franklin, maar ook doordat
het zoo*n büzonder teeren klank heeft en toch
betrekkelük gauw is vergeten. Het is een ver-
tijnd glazenspel (verrillon), waarbü een reeks
glazen kommen van verschillende grootte, in
elkaar sluitend en om een spil draaiend, door
de vingertoppen in trilling gebracht wordt. Het
viel een poos lang zeer in den smaak, zelfs
Mozart heeft er een stuk voor gecomponeerd,
maar het is gauw verlaten, waarschünlük ten
gevolge van de zenuwstoornissen die het bü den
speler door een niet opgehelderde oorzaak ver
wekte.
Dat wü zooveel tokkelinstrumenten aan den
wand hebben hangen, danken wü al is het
dan ook niet onmlddeUük voor een gedeelte
aan de Arabieren, want zü hebben de luit naar
Europa gebracht, waar zü, speciaal in de 17de
eeuw, zeer veel bespeeld werd. Verschillende in
Van het Tsjecho-Slowaaksche dagblad
Nérodnl Listy, ontvingen wü een nummer ge
heel aan Nederland en de Nederlandsche re
laties gewüd.
-dta. de Graeff en dr. Kamil Krotter, minis
ters van Bultenlandsche Zaken der beide
landen, schreven ieder een inleidend artikel,
beide in de twee landstalen. Van verschillen
de economische autoriteiten werden büdragen in
de Tsjechoslowaaksche taal opgenomen en om
gekeerd van verschillende Tsjechoslowaaksche
autoriteiten büdragen in het Nederlandsch.
Het geheel maakt een keurigen Indruk en
geeft een goed inzicht in' de beteekenis van de
zen jongen Staat en van de waarde onzer rela
ties met zün bedrijfsleven.
Maar Clothilde kreeg Gunther in het oog en
vroeg:
.Hebt u misschien al van het water gedron
ken?"
HU ktaik.e
„Brrrl” deed zü en groot het water uit.
Daarna spoelde zü eerst het kopje zorgvuldig
om, vulde het dan opnieuw en dronk met
gretige teugen.
JDat smaakt," zei ze. en gaf de gastvrouw
l*et bakje terug. De vrouw glimlachte weer,
bukte zich, vulde bet potje met vochtige,
bruine aarde, nam een paar zaadkorreltjcs uit
haar zak en legde die er in. Terwül zij met
haar bruinen vinger leder korreltje in de losse
•arde drukte, song zü daarbü zachtjes het
Volgende lied:
aags voordat Gonnsen naar Nestreep
1 reisde, waar hü een betrekking als in-
specteur van den tuinbouw gevonden bad,
liep hü door den botanlschen tuin om de ge
wassen te beküken of er misschien nog iets zün
zou wat hem tn zün nieuwe betrekking van nut
kon zijn. Daar ontdekte hü een blauw-grüze
veer, raapte ze op en stak ze tusschen den band
van zijn hoed. Ben dame, die voorbü ging, lachte
veelbetee kenend.
Toen hü den volgenden morgen aan boord
van het stoomschip ging, bemerkte hü dat hü
niet de eenige was die een veer op den hoed
had. Op het promenadedek slenterde een man,
wiens hoed versierd was met een groote zwarte
veer. Deae veer viel zeer in het oog. Ook den
man zelf kon men niet goed over Hét hoofd
zien. Hü was buitengewoon zelfbewust. Gorm-
sen voelde dat hü hem. ofschoon hü hem totaal
onbekend was, niet goed lijden kon. Het gezicht
van den heer had een brutale, harde uitdruk
king.
Het was een frissche dag met een klaren he
mel en een scherpen wind. Toen men in open
zee kwam, waar het schip van koers verander
de, werd de wind plotseling zóó krachtig, dat
alles wegvluchtte en zich tegen den wind
trachtte te beschutten.
Ook de onsympathieke heer zocht een beter
heenkomen. Maar terwül hü opstond, rukte de
wind zün hoed af en een golf spoelde hem over
boord. Gormaen was innerlük blü en keek ver
baasd op, toen de man rechtstreeks naar hem
toekwam. „Wilt u mü uw hoed verkoopen?”
vroeg hü met gemaakte* vriendelükheid.
Zoo voorkomend mogelük, antwoordde Oorm-
aen: ..Het spüt me, maar ik heb mün hoed zelf
noodlg."
De man keerde zich bruusk cm. Toen de
stoomboot tegen den middag Sendborg bereikte,
waar Gormaen aan land moest gaan, stapte
ook de man zonder hoed uit. Het gelukte Gorm-
sen onder de eersten te zün die aan land gin
gen, terwül de andere ver achter hem bü de
landingsbrug stond, waar de passagiers elkaar
verdrongen.
Gonnsen had nauwelUks eenige schreden aan
land gedaan of hü .werd door een jonge dame
aangehouden. Ze reikte hem de hand toe en zet.
„Goeden morgen I” Gonnsen was verbaasd, hü
had niet verwacht dat iemand van het land
goed hem zou afhalen en wel allerminst
dat men hem een jong meisje tegemoet stuurde.
„Komt u mü afhalen?'’ vroeg hü aarzelend.
,Ja zeker.” antwoordde zü en keek hem
eenigszins verbaasd aan. als vond zü >Un vraag
overbodig.
„Ik heb een auto besteld, die u straks naar
huis brengt» Laten we eerst in een café op de
Markt een kop thee nemen?"
Hü kon daar niets tegen Inbrengen en toen
hü in den auto zat, die hem later verder bren
gen aou. had hü schik in dit onverwachte avon
tuur. „Naar huls rüden" zou de wagen hem
misschien was zü wel de dochter van den land
eigenaar....
In het Markt-café vonden zü een gezellig
plekje aan een hoekraam. Men kon door het
venster het bedrüvlg gedoe op de Markt gade
slaan en bleef zelf voor nieuwsgierige blikken
verborgen.
Het meisje keek met belangstelling naar bui
ten. naar het marktplein. ZU was ook verlegen
en wist niet goed hoe zü het gesprek moest
aanvangen. Ook hU vond niet de juiste woor
den, maar plotseling vroeg hü toch:
„Bent u de dochter van den landeigenaar
Eckberg, juffrouw?"
Zü staarde hem verbluft aan.
„Neen, maar hoe komt u daarbü.... bent u
dan münheer Flint niet?”
.Neen. neen, mün naam is Gormaen."
,34aar maar.u had toch een veer
op uw hoed?"
Zü stond plotseling en verward op en scheen
haast te hebben om weg te komen. Maar Gorm-
sen legde kalmeerend zün hand op haar arm:
„Blüf kalm, juffrouw. We sullen dit misverstand
btj verlies van een hand,
een voet of een oog
„Bahl”
Minuten lang liep zü zwügend naast hem
voort. Hü had haar beleedigd. Toen zei hü:
„Ik wilde u natuurlük niet kwetsen t Het
immers prachtig als de menschen u zoo geheel
vertrouwen. Ik was vandaag ook blü. torn
Fridolin mü zün geheimen spaarpot liet sten.”
Daarop barstte zü in een luid gelach uit.
Onder voortdurend proesten en giebelen zei ae:
„Zün geheime spaarpot die laat hü aan
iedereen zien iedereen zeg ik ul En alle
ezels gelooven hem. Maar ik heb bü mezelf
gedacht; als hü dezen spaarpot laat zien, dan
heeft hü zeker nog een andere. En toen heb
ik zün verzameling leesten doorzocht."
„Clothilde!” schreeuwde de schoenmaker, die
plotseling verbleekte.
^Ja zeker, oudje.” knikte zü gemoedelük.
.Je hebt nog vier leesten vol geld. En die
groote leest met dat eene goudstuk er in, die
heb je alleen maar voor de domkoppenI”
Fridolin liet het hoofd hangen als een
strateeg, wiens geniaalste krügsplan door den
vüand is doorzien. Hü begon te snikken en
keerde om. Gunther echter, wien weliswaar de
uitdrukkingen „de ezels" en „de domkoppen”
wat eigenaardig in de ooren klonken, keek toch,
vol bewondering naar het jonge meisje.
„Ik sta verstomd.” zet hü. .dat u aoo aoo
aoo...”
.Dat ik aoo doortrapt ben,” vulde zü
De zonnige uitdrukking verdween voor een
oogenblik van haar gezicht, en haar stem klonk
ernstiger, toen ae zei:
J3at komt aoo vanzelf. Als je hier op het
9
r
wel even oplossen Wilde u een man ontmoeten,
die een veer op den hoed droeg?”
^Ja. iemand dien ik niet ken. We hebben
elkaar eenige brieven geschreven tot nog toe.
Tenslotte stelde hü mü voor, dat hü naar hier
zou komen, om elkaar te leeren kennen. Ik heb
niet eens een foto van hem gezien. Maar hü
schreef dat hü een veer op den hoed zou dra
gen. Was er nog iemand aan boord met een
op don hoed?"
Ja. maar de hoed vloog in zee; de storm
rukte hem den hoed van bet hoofd. U moet or
u maar niet over ergeren, want ik geloof dat
u van dien mijnheer geen spüt behoeft te heb
ben."
..Kent u hem dan?"
Inplaats van de vraag te beantwoorden, woes
hü naar de markt: .Daar gaat hü!”
Zü keek met spanning naar buiten, maar
schoot terug, soo-
dra ze hem ge
zien had. Flint
maakte op dit
oogenblik ook niet
juist den besten
indruk. De wind
rukte aan zün
dunne haren en zün gezicht was rood en ver
wrongen van woede en ergernis. HU liep met
korte woedende schreden en keek toornig naar
alle kanten rond. Hü was blükbaar tot een
daad van geweld bereid. Gormaen' keek haar
aan en vroeg: „Zal ik hem roepen en hem
uitleggen hoe de situatie is?"
,J«een, neen!" verzocht zü. „laat hem maar
verder loopen. Ik kon immers ook niet weten
dat hü er zoo ultzlet. De brieven waren aoo heel
anders dan hü zich hier vertoont.”
Flint verdween om een hoek en het meisje
slaakte een zucht van verlichting, i
.Drink uw kopje eerst leeg," zei hü. .«n tracht
de geschiedenis te vergeten. Ik kan u nu, jam
mer genoeg, niet langer gezelschap houden.
Ik heb een betrekking in Nestreep gekregen
bü den landeigenaar Eckbert, «He hier uitge
strekte tulnderüen bezit. Maar als u het goed
vindt, kunnen we misschien Zondag elkaar ont
moeten en wat met elkaar keuvelen. Zondag
het café op denzelfden tüd?”
Zü knikte en zü ontmoetten elkaar niet al
leen op den afgesproken Zondag, maar ook in
de week later, zeer dikwüla En nu heet zü
mevrouw Gonnsen en bewaart onder haar sou
venirs als grootsten schat een blauw-grüs
veertje.
anders?’ antwoordde zü verwonderd.
Denkt u soms, dat ik zooiets zou willen mis
sen?”
„Meent u dan, dateer iets te beleven valt,
als ik het lagerhuis betrek?"
en-- ,1 Clothilde sloeg de handen samen.
naar voren, dreigde „Maar natuurlük. Het heele eiland loopt al
om het jagershuis heen en weer, om te wach
ten tot u komt. Alleen mün vader, de overste en
Madeleine zün er niet. Al de anderen wel."
,Jk zou wel eens willen weten, wat er dan
te zien valt," zei Gunther verlegen.
„Te zien? Erg slim schünt u niet te zün.
Ten eerste is er de guirlande, die ik met Wanda
aan uw deur heb opgehangen. Zü bestaat
voomamelük uit groene takken, want er zün
niet veel bloemen meer om dezen tüd. Hier,
kük maar eens hoe ik mü in mün vinger heb
gestoken!”
Zü hield haar kleine, stevige hand dicht
voor zün oogen. Het was een bekoorlüke geste;
hü greep haar hand en wilde die kussen;
maar zü voorkwam hem, gaf hem zonder om
weg een opstopper tegen zün neus en zei:
„Doe niet zoo dwaas!”
Daarna lachte zü-
.Ja, u bent zeker verbaasd, dat wü aoo goed
voor u zün, terwül u het toch heelemaal
niet aan ons hebt verdiend. Maar bü ons is nu
eenmaal het egoïsme niet zóó zeer de wortel
van alle leven als in de wereld!”
Zü trok een gewichtig gez'cht, toen zü deze
nageprate wüsheid uitkraamde, die aoo heele
maal niet bü haar paste, en vervolgde:
wKom au mee, de anderen wachten ook!**
eiland een beetje triester wilt hebben, dan moet
Je het gappen."
Bü het woord gappen” lachte zü alweer.
Op deze wandeling door het met herfst
kleuren getooide woud werd het Gunther
duldelük. dat Clothilde een lang niet alle-
daagsch menschenkind was. een karakter van
waarde. Hü keek haar van terzüde aan en
weer vielen hem haar frischheid en haar schoon
heid op. Er was niets in zün hart, dat op liefde
geleek, maar hü had een eerlüken wensch, dat
dit eigenaardige kind eenmaal veilig mocht
landen in de haven van een rustig geluk.
Het tapüt van den herfst lag over den weg
gespreid, fel van kleur en toch fün-genuan-
ceerd. bont en toch harmonisch. De lucht was
vol kruidige geuren: wl'-te paddestoelen, don
kere aarde, goudgeel hare, dennennaalden en
bonte bladeren, pittige boomschors en een paar
late bloemen, zü allen mengden hun geuren
dooreen, en de zon goot haar stralen in het wel
riekend woud.
Het was een wonderlüke wereld, dit .eiland.
Misschien doorschouwde niemand het leven
dezer eenzamen beter dan dit bloeende meisje,
dat zoo onbezonnen scheen en toch aoo ver
standig was. Gunther dacht over haar na, ter
wül hü zoo naast haar voortschreed. HU had
zich door een eenvoudigen schoenmaker laten
beetnemen en had nochtans op zich genomen,
een donker levensraadsel op te lossen voor de
aan zün bescherming toevertrouwde Madeleine.
Clothilde brak in een zacht, zilverhelder
lachen uit. Dan zeide zü:
„Het is goed, dat wü geen van belden bab
belkousen zijn, anders zou het je slecht ver-
gaan, Dora! Maar maar staat de gek daar
niet te luisteren? Die boef!"
Zü kwam drie passen iia*r
den gek met haar vuist en riep: .Maak dat je
wegkomt of ik geef je een aframmeling!"
De gek hief een luid gelach aan en begon
te zingen:
De Jager staat te lonken,
De jonkvrouw heeft gedronken,
De watervrouw is ook erbü,
Vroolük is de Jachtpartij!”
„Houd je kop dicht, JU schooier!” schreeuwde
Clothilde, nam een steen zoo groot als een
vuist en wierp dien naar den gek. zoo handig,
dat zü hem onfeilbaar zeker tegen het hoofd
zou hebben getroffen, als de bedre'gde zich n’et
oogenbllkkelük op den grond had geworpen
Hü gromde en lachte nog hoonend, dan ver
dween hü in het struikgewas.
Het, te een afechuwelüke kerel,” sei Clothilde
-Timmor dat hü zich op den grond liet vallen,
ïk had het eigenlük kunnen weten en direct
naar beneden moeten mikken.”
Dan wendde zü zich tot Gunther.
„Waar blüft u eigenlük aoo lang? Ik heb al
boot» tüd op de oude houten bank voor 1/i
jagershuis gezeten, dat ik er lam en scheef
’*jUia zei Gunther. „U hebt toch niet op
mü gewacht?’*
Zü gingen. Onderweg wendde Clothilde zich
tot den schoenmaker Fridolin, die nog altüd
bü hen was, en vroeg:
„Heb Je den jonker je geheimen spaarpot ook
laten zien?”
,Bst! sst!" deed Fridolin verschrikt.
Clothilde lachte.
„Die oude deugniet drüft handel en heeft
geldt! Zooals allen hier! De watervrouw drüft
ook handel. Zü Verkoopt wonderwater en
bloempotjes. De menschen gelooven er weer
aan. En toen zü genoeg geld had, toen heeft
zü»iets slims gedaan. Haar dochter wilde name
lijk graag met den vroegerën jager trouwen,
maer omdat zulks niet wordt toegestaan, en
omdat ook het oudje vanwege de goede zaken
niet van het eiland weg wilde, heeft zü zieb
zoo onschuldig als een kind voorgedaan en zelf
het paar bü het ellandgerecht aangeklaagd. Ze
moesten toen weg van het eiland, zü gaf hun
helmelük geld mee, en als zü genoeg heeft,
dan trekt zü hen achterna.”
„Hoe weet u dat allemaal? Dat wist Kaje-
tan niet eens. HU zei slechts, dat de Jager en
de dochter van-de watervrouw hadden moeten
weggaan en dat zü nu een el’endlg leven leid
de i in de stad, waar zij alle dagen moesten
Verken."
„Ik weet alles." zei Clothlld-
.En verraadt u niets aan uw strengen vader?”
Zt) keek hun aan met een b'leedlgden blik,
alsof zü wilde zeggen: voor hoe slecht of voor
hoe dom zie je mü eigen’ük aan? Ze bepaalde
zich echter tot een handbeweging, die ver
achting uitdrukte.
I op dit blad rijn Ingevolge de veraekerlngsvoorwaarden tegen TT 7^ft - by leven-,lanKe geheele ongeschiktheid tot werken door p 7Rft 5LSemi“lgeVB1,1met
I ^gevallen venekerd toot een der volgende uitkeerlngen WWe" verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen doodeUJken afloop
"aangifte moet, op straffe van verlies van alle rechten, geschieden uiterlijk drie maal vier en twintig uur na het ongeval
250