3Cd<i&faal
wui
D
Tuitneltje en Kruimeltje in het Kabouterland
Oorlogsreporters
Zigeunerinnetje
EEN VIJAND DER KERK
- T VOLLE PROFIJT
id der
1
ÏDe
J
r
i
reis
naar Perl
©(P
°>®të WD
!-
-F
Twente
WOENSDAG 26 AUGUSTUS 1936
Honderd jaar
Ellendigen” als
Sowjet-film
Zorg voor de tM
scheepv<
POOR ANNY VON PANHUIS
^""UUiyUIIIIIIIHHIIIlllllllllllllllllllllllllillllllllH
Naaet alle kameraadschap en col
legialiteit bestaat er steeds een
gezonde concurrentie
De drost van
Cameron getroefd
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE REÓHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK. DRIE MAAL'VÏEk EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
het
n-
den put
TOOT.-
een
o
van de Regeerlng van mijn land.
It
alsof
te geven bewusteloos van haar
Je
zat
aan
(3
Waarom is dat
geheele
'de te
*ogen,
T
t
l
I
idenheid r.iet tot de
itaman behoort, ia de
>t
t
Ie
K
o
i»
ur
je-
lie
He
bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen
Maar toen
bang gezieht
dood van
Maar daar
■n
ts
et
i-
1.
o
B
h
i.
m
ie
ieder
ook t
het -re
n
na
rd.
n-
e-
al
e-
i-
u
n
el
M
fr
it
d. t
M"
bü
ir-
rt
rif
or
id
id
r-
et
iv
k.
m
a
it
9-
er
|k
te
n.
r-
B
I
i
i
t
St, Clement, in the parish of Deptford Strond,
in the county af Kent.”
WU kunnen begrijpen, dat mr. Churchill, als
hU. zijn rang in 't Fransch vertaalt, liefst aan
den velligen kant blijft door ’t zoo kort moge
lijk te maken. r -
*-fi
•logsj
king I
^tand gebracht heeft,
louse viert tb^ns ^aer
doordringenden
ug.
uitslot, bUjf je
stem was
rté
►P-
ar
:ur
rtt
ne
iet
ne
ar
onder
»t be-
Maar tegelijk voelde ze iets/als haat
desen ouden man, jegens
dent bü de vervulling van zijn taak te
------ HIJ trekt er op uit,
dikwijls niet zonder gevaar voor eigen leven en
hij moet vóór alles snel werl
wordt zoo spoe&lg door de. fql
als oorlogsnieuws. Indien ees ba
nieuw en sensationeel overige®
het
dekte,
jegens
wereld.
„O, als ze maar niets meer
hooren en te zien!
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
gebroken alsof de ontzetting haar de keel
toesnoerde:
„Ik wil nooit meer menschen ontmoeten, ik
ben immers voor mijn heele leven geschonden
en mismaakt.”
De apotheker wiegde als peinzend het hoofd
op en neer. t
„Ja, in een paar dagen tijds, Wandaatje,
niets van. Wie weet, Wandaatje, waar het geluk
voor jou nog eens bloeit.”
.De zieke richtte zich een weinig op en uit
het dlcht-omzwachtelde gezicht flakkerden de
oogen als groenachtige vlammetjes.
„Zou ik me er iri moeten schikken, éou
ik voorgoed van hem moeien afzien, ik, neen,
dat verdraag ik niet!”
Meneer de hond was dien dag erg waakzaam. Zoo gauw er
maar iemand in de buurt kwam, begon ie te blaffen en zoo
kon niemand de kaboutertjes zien zitten. Ze dankten den hond,
door hem allerlei streken van Tuimeltje en Kruimeltje te ver-
tellep en zoo ging de dag gelukkig nog al gauw om.
als verschrikt en moedeloos, op het fjjngebor-
duurde laken terug te zinken, en een diepe,
bange zucht ademde door het vertrek.
„Wandaatje, »boe voel Je Je nu?"
De apotheker glimlachte h^ar weer toe, zooals
een zorgzame moeder haar ziek kind toelacht.
Toen er geen antwoord volgde, werd de klank
van zijn stem nog inniger:
„Nu kun je wel weer gauw opstaan, Wan
daatje, denk eens aan. hoe heerlijk dat voor
je aal zijn, en als je wilt, dan maken we samen
een groote,-verre reis en komen pas terug als
je den leeljjken schrik, dien je gehad hebt,
heelemaal vergeten bent.”
Wanda antwoordde ook nu nog niet. Ze
durfde nauwelijks de beteekenis doorgronden
van wat de oude man daar gezegd had.
Pas na een lang stilzwijgen fluisterde, ze, zóó
van TWente, Sigismund, graaf van
HompeSch.
Om de nietigste redenen zoo verhaalt
men nog sloot hij de schuurkerken die al
leen met gouden sleutels (dJ. tegen betaling
van groote geldsommen) weer geopend kon
den worden. Eens was „de slechte a ost’ in
Den Haag en verloor met kaarten op «"keren
«vond een aanzienlijk bedrag. HU was er stil
van, maar zün vrienden wisten hem spoedig te
troosten: ,Jiü moest maar een paar kerken
sluiten”, zeiden ze, „dan had hü alles dubbel
terug”.
In Deurningen woonde in die dagen
moest ze haar hart
uitslaande krullen-
begon ze zelf ver-
--UVi^een wienig voorover
™J«vnd, riep ze: „Zóó doe je dat, begrijp je.
Zool”
^Daarbij kwam ze te dicht bU de brandende
van het splritus-toestelletje en in één
ondeelbaar oogenblik leek het, ot de roodglan-
■wide haren nóg rooder en stralender Waren
**w°rden, bliksemsnelle vlammetjes vraten zich
de gouden punten omhoog en dadelijk
Qaarop wapperde een als door den wind be-
’°’en. vurige sluier om het teere gezichtje
nn Wanda von Grettenau.
Oe kamenier gilde het uit, en, onmlddellük
oen vollen omvang van heb gebeurde over-
de eerste oorl
dé samenwerkl
marine tot C
Trinity House
jübilé. ’t Was in Augustus 11
heer kreeg over alle zeebakens, rondom -de
met
een der belangrijkste functies in de scheep
vaart. Als insteljinc bestond het evenwel reeds
eeuwen daarvoor De stichter was Sir Thomas
Spert, schatmeester van de marine van Hen
drik VlII, en commandant van de Harry Grace
de Dieïï, teen geweldigen verguien viermaster,
waarop de koning overstag naar Calais, op weg
naar het Camp-du Drap d*Or oü Guinea. De
stichting hadin 1514 plaats, de u_eorporatle
eerst 15 jaren later,en wel ondgj* den schil-
derachtlgen maar eenigszUb langademigen
naam „The Master, Wardens and Assistants of
the Guild, or Fraternity, or Brotherhood of the
Most Glorious and Undlvidable Trinity, .and of
ford, ten oosten van Lqnden, en wjrd eerst in
1787 gesloopt, ofschoon reeds lang daarvoor een
ander huis in gebruik genomen werd, in Wa
terstreet, nabij de Theems. Pepys rept van dl
huis in zijn aanteekenjngen betreffende den
groeten brand van Londen. Na deze ramp werd
het vervangen door een groot en monumentaal
bouwwerk, dat in overeenstemming was met den
rijkdom en het aanzien van bet glide, dat ten
slotte beschikte over 'n Jaarltyksch inkomen van
£300.000, opgeleverd door baken-, loods-, ton
nage- en andere gelden. Uit dit inkomen be
streed het gilde de kosten van den bouw van
nieuwe, én 't onderhoud van alle bestaande
vuurtorens. Overigens werd het voornamelijk
besteed aan ’t ondersteunen van arme zeelie
den, hun weduwen en weezen. Tot,tl. de vorige
eeuw was de macht van Trinity House zeer
groot. Het gilde genoot tal van rechten en be
voegdheden op de Theems en oefendejuris
dictie uit over de handelsmarine.
Aan deze macht kwam honderd jaren gele
den een einde. Toch staan niet alleen alle ba
kens in de Britsche wateren sinds 1836 onder
zün contröle, maar het heeft de loodsrechten
op de Theems behouden, en neemt ftog steeds
een groot deel van de verantwoordelijkheid voor
de veiligheid der scheepvaart op Ccb
De rangen en titels, welke in den naam, waar
onder‘het gilde in 1529 ingeschreven werd, voor-
komert, zün nog steeds van kracht. Aan 't hoofd
van Trinity staat een .Master”; verder zün er
vier „Wardens” (guratoren), acht ..Asslstents”
(bestuursleden) en achttien „Elder Brethern”
(commissarissen). ZU allen dragen, oli plechtige
gelegenheden, zeer schilderachtige uniformen,
en mr. Churchill, die als oud-officler. lid van
den Geheimen Raad. ent, recht heeft op *t dra
gen van verscheidene gala-uniformen, stelt
naar zün vrienden beweren dat van Trinity
College 't meest op prijs, ofschoon hü, als on-
vervalscht Engelschman, bü voorkeur in 't ge
heel geen uniform draagt.
f
In de Moskousche filmfabriek is men tx
gonnen met opnamen voor de film „Gavrocbe
Itte. Kom mee, dan gaan we het veld begieten.” nfl^r "P® Ellendigen" van Victor Hugo.
Toen hij weé was zei Gilder: „En toch sal ik sv nnn rw sJ.
je blüft, des te vlugger genezen je wonden.
Wees dankbaar, kind, dat het licht van je oogen
niets geleden heeft," en bewonderend voegde
hü er bü: „Je oogen rijn mooier dan ooit.”
Franz Reuter sprak geen onwaarheid, maar
vooraamelük hoopte hü, door dit complimentje
zün nicht wat aangenamer te stemmen.
Dat gelukte hem boven verwachting. Wanda
zuchtte even van verlichting en er lag büna
een hoopvolle klank in haar stem, toen ze
vroeg:
„Hebben mün oogen werkelük niets geleden?"
„Ze zün nog nooit zoo mooi geweest,” her
haalde de oude man met overtuiging.
„Ik wil graag in den spiegel küken," zei
Wanda daarop en de oude apotheker reikte
haar een handspiegel en bleef toen op' eenlgen
afstand staan. Zün hart bonsde zóó heftig, dat
hü büna vreesde dat ze het zou hooren.
Dit was rid het oogenblik waarvoor hü ge
vreesd had sedert hü op hét bericht van het
ongeluk was toegesneld, om haar, die slechts
betaalde hulp om zich heen had, troost en steun
te geven. HU wist Immers, hoe trotach Wanda
op haar schoonheid was, en groote schrik en
opwinding zouden onvennüdelük het gevolg
Tegen den middag zagen de kaboutertjes in het hondenhok,
dat de boer naar zün velden ging küken. Het was dien dag
heel warm en de boer begon toch wel een beetje schrik te
krijgen, dat de dreigementen van de kabouters eens waar moch
ten zün. Maar hoe warm hü liet ook zelf had, de bloemetjes
en groenten verhieven n<)g fier hun kopjes en dat stelde den
boer een beetje gerust.
staaltjes van oorlogsjournalistlek haaide CS-
meron in 1879 in Zuld-Afrika uit. Het Zoeloe-
opperhoofd Oetewayo was door de Engelschen
verslagen en arriveerde in het hoofdkwartier
om zich de vredesvoorwaarden te laten voor-
schriJven. Een sensationeele primeur dus! Maar« maar het volk vergat
de Engelsche opperbevelhebber stak een spaak
in het wiel door den telegraafbeambten te ver
bieden perstelegrammen te accépteeren alvorens
het offlcieele legerbericht over de onderteeke-
ning van het vredesverdrag naar Londen was
geseind. Cameron sloop ongemerkt het kam
pement uit en beval zün bediende de andere
reporters voorioopig aan de praat te houden.
BU zadelde zün paard en ülde naar een ruim
40 K.M. verder gelegen telegraafkantoor, dat de
generaal, naar liü meende, wel vergeten zou
hebben. De fortuin was hem gunstig; het tele
gram werd aangenomen. En toen Cameron in
I het kamp terugkeerde, passeerde hü zün col
lega’s, wien hü in geuren en kleuren vertelde,
dat hü reeds geseind had. Ze gaven hun paar-
e viede van Munster maakte een einde
aan een oorlog, die reeds sinds jaren
grootendeels bulten het gebied der Re
publiek werd gevoerd; zü maakte geen "Inde
aan den „guerilla" tusschen de Roomsche gees
telijken en hun parochianen eenerzüds en 4e
protestantscMe machthebbers anderzüds.
Vooral in Bsabant en Twente waar bos.
schen en* helden zulke prachtige schuil plaatsen
boden en talrüke sluikwegen over de grens
vderden i$aar 't Spéansche gebied en bet ge.
bied van den vorsc-bisschop van Munster,
woedde die stille strüd.
Brabant was het land der schuurkerken. „t
Is Hapertsche kerk”, „t Is Stippertsche kerk”
zegt men nog als men bü het kaarten geen
enkele „pop" In handen heeft, want 'in de
schuurkerken van Hapert en Stipthout rtopd
geen ‘’enkel beeld.
Menig miraculeus beeldeke is toen jaren lang
in een kamer bewaard geworden en van huis
tot huls gedragen als de schoutenrakkers te
nieuwsgierig werden; en O. L. Vrouw ten Hei
ligen Eik in Oirschot heeft jaren lang in een.
- - 1 -
1 kermend gekreun zich weer tot samenhan
gende woorden vormde, vóór ze den eersten
zin sprak en haar omgeving weer met een
helderen blik opnam. En haar oogen verwüdden
zich, toen zü op den stoel bü het voeteinde
een ouden, mageren man zag zitten, om wiens
ingevallen mond een week, teeder lachje
speelde, dat büna een bedelen leek om een goed
woord.
De oude apotheker Franz Reuter
haar bed.
Ze wilde iets zeggen, wilde haar verwonde
ring over zün aanwezigheid uiten, maar toen
werd ze zich opeens weer ten volle van het
gebeurde bewust. Haar handen zwierven hulpe
loos over het dek, hieven zich, om dadelük weer,
veldhut vertoefd, nadat de drost van Kempen- putreed, nam de eerste de beste boer die zag
land de kapel had laten slechten en het beeld
had opgeëischt.
Tegen "de onbezweken trouw der oovolking
legden op den duur zelfs de vurigste üveraars
he^ af; als de Koster van Meerveldhoven Ml.
chiel „die roomsch schoolmeester was geweest
en *vele beelden verbrandde en ook der Helll-
jd, den eik
menschen.
ad hangen,
men zoort-
e snelheid, waarmede de wereld over het
verloop van den Spaanschen burgerkrüg
wordt ingëlicht, heeft het avontuuriüke
beroep van oorlogscorrespondent wederom in het
middelpunt van de belangstelling geplaatst
Overal waar gevochtef! wordt, of het nu Ma
rokko is dan wei de Gran Chaco, Mandsjoerüe
Abessinië of Spanje, daar verschüüen de spe
ciale verslaggevers der groote dagbladconcerns én
nieuwsbureaus om ter plaatse de berichtgeving
te verzorgen. Want de wereld eischt nieuws-
snel, betrouwbaar en liefst zoo uitvoerig mo-
gelük!
De moeilükheden, die de oorlogscorrespon
dent bü de vervulling van zün taak te over
winnen heeft, zün legio. 1
dikwüls niet zonder gevaar voor eigen leven
hü moet vóór Qalles snel werkep^ want niets
jichterhaald
i hoe gloed-
--- niet tüdlg
zün bestemming bereikt, is alle moeite tever
geefs geweest Vandaar de voortdurende wed
loop met collega's naar telegraafkantoren, te
lefoonstations en andere moderne communi
catiemiddelen, die een snelle expeditie van het
nieuws mogeiük maken.
Naast alle begrijpelijke kameraadschap en
”7” collegialiteit .heeft tusschen oorlogscorrespon
denten immer een gezonde concurrentie bestaan.
Lisügheldjea om bü het verzenden der kopü
zoowel de militaire censuur afis de collega’s te
verschalken, behooren dan ook geenszins tot
de zeldzaamheden, al zullen de meesten het
wel niet zoo bont hebben gemaakt als de door
Jules Verne beschreven reporter, die, in afwach
ting van een hoogst belangrijk» gebeurtenis
heele hoofdstukken uit den Bübel 'let over
seinen om zün plaats aan het telegraafloket te
behouden I
Wat vindingrijkheid betreft, deden de oor-
logscorrespondenten van èen goede vüftig jaar
geleden, die uiteraard slechts over zeer primi
tieve communicatiemiddelen beschikten, stellig
v niet voor hun tegenwoordige collega's onder.
Een hunner, de reporter Cameron van de En-
gelsche Standard”, had het hierin al heel ver
gebracht. Niemand was zoo handig als hü Alles,
wat hü 09k ondernam, gelukte hem. Hü.maakte
er een sport van de militaire censuur om den
tuin te leiden, etf was bü het verzenden van
zün berichten overal haantje de voorste. Zün
collega’s, met ^vie hü overigens aangenaam
samenwerkte, bracht hü dikwüls tot wanhoop.
Het kwam zelfs zoover, dat te Zich al onbehaag-
lük begonnen te gevoelen, als hü zich niet
oude pastoor, die zoo lang als hü leefde dienst
wilde doen ln de kerk, t Is t^begrüpen dat
het tusschen hem en den drost niet boterde,
en datde laatste zün uiterste best deed om
den pastoor op een verboden dienst te be
trappen. Maar dat is hem nooit gelukt. En
hoe kwam dat?
Wel, als de drost zün kasteel^bü Ootmarsum
1) Houten hoorn, waarop rond Kerstmis
(midwinter) de Twentsche boeren blaaen.
A an de strandbar, waarvan de tricolore-
ZX markiezen in den zeewind fladderden.
dronk ik voor mün laatste francs twee
heeriüke cocktails. Met eenigszins verwarde
hersenen en een weemoedig gevoel rukte ik
mü los uit de atmosferen der witte Ipxe Jach
ten van de blauwe zee voor het strand en de
chocoladebruine menschen, die aan het strand
rondzwierven of lagen, wanneer ae tenminste
niet sliepen of in^de bótels dansten. 4
Eerst een beetje onzeker het lustig leventje
steekt iemand vlug aan tippelde ik over den
macadam-weg uit de mondaine badstad Biar
ritz naar de ongewisse vertenzonder een
centime op zak door het herfstachtig landschep
der Baskische kust, naar Bayonne en verder
naar, Dex in de richtlng^Bord^aux.
Ik moet hieraan toevoegen, dat ik niet anders
dan te voet langs de kust in Biarritz aankwam
en dit ik, alvorens de stad te betraten, mün
hemd in het zeewater uitspoelde, eon uur iiT
de zon ging liggen en wachtte tot bet 'droog
was. En dat ik een jongen Yankee hielp zün
Chrysler uit het duinzand te duwen- en hü mü
voor dezen dienst een lapje van 100 fra. in
de hand stopte.
En dit biljet deed mü in drie heeriüke dagen
vergeten dat de nachten in de open lucht, mid
den in de Pyreneeën reeds'rijkelUk koud en
de dorre streken-van Noord-&»anje vol ellende
eu honger waren.
Maar zooals ik de stad binnengekomen way
zoo verliet ik ze ook weer. Alleen de verwarde
ziend, rukte ze een dik geborduurd kleed van
een vlakbü-staand tafeltje en wierp dat over
het hoofd van haar meesteres, die een oogenblik
later, als door den bliksem getroffen, zonder
eenlg geluid
stoel zonk.
De schreeuw van Clara werd gehoord door
een knecht, die juist op de gang bezig was. HU
stormde de kamer binnen en droeg de bewus-
telooze jonge vrouw naar het aangrenzend ver
trek, waar hij haar behoedzaam op bet bed
neerlegde.
Het zwarel, tafelkleed had weliswaar de
vlammen kunnen dooven doch hoe zag het
mooie gezicht f^r uit! De kamenier wrong de
handen en vertelde met horten en stooten hoe
alles zich had toegedragen.
De knecht, een rustige, oudere man, onder
brak haar: iJDat is tenslotte allemaal büzaak,
op de eerste plaats moet de dokter opgebeld
worden.”
Het meisje holde al naar de telefoon.
Dokter Winkler uit het naburige stadje was
gelukkig thuis en toen Clara hem stotterend
had meegedeeld wat er gebeurd was, beloofde
hü onmiddellük te zulten komen.
Reeds twintig minuten later hield zün auto
voor de poort stil en nu gingen zün zachte,
geoefende handen üverig aan het werk om het
arme, verbrande gezicht zooveel mogelijk ver
zachting te brengen.
Hoofd en gezicht volslagen Ingepakt lag de
voor kort nog zoo beeldmooie barones von
Grettenau op haar smartenbed.
Het duurde dagen en dagen vóór baar zacht,
gen Eik heeft uitgekapt en verbn
die zooveel krukken en banden vai
die-genezen waren, in z’n takken/
dat een paard if nauwelüks h^^Kt
trekken”; als Stefanus Hazenwinckel. die ons
ongewild zoo’n prachtlgen kük geeft op zün
baloorig karakter in zün beide „Reizen door
ui». te gevoelen, ais nu zien niet Majorye” van 's Hertogenbosch en als die
in hun gezelschap vertoonde. Een züner sterkste andere predikant, de dominee van Boxtel, die
-- ]oop van den Dommel net verleggen, om t
putje van het H. Bloed in het midden van de
liviek te krijgen en zoo te laten verdwünen.
De gewestelüke hlstorieboeken bewaren de
namen en daden van deze vüanden der Kerk.
t hen volkomen. Men
moet méér op zün kerfstok hebben, om niet
vergeten te worden.... en dat had d'e drost
--Heyden
hem voor zün!4 De ander was zoo vrü dit te
betwüfelen. Dat zullen we wel eens sten!” mom.
pelde Gilder grimmig. Behalve een uitvoerig
telegram had hü een zeer beknopt „vooripoMg.
bericht” van twintig woorden opgesteld «aSt
de toevoeging „dringend”. Dit overhandigde hü
den beambte, die eogenblikkelük den telegrafist
die nog met Camerons telegram bezig was
toeschreeuwde: „Halt, alles laten liggen! Een
dringend telegram!"
„Wat?” riep Colquhoun verbaasd, „laten
juUie daarvoor een half overgeselnd telegram
liggen?”
„Zeker* antwoordde de beambte. „Orders zün
orders. Dringende telegrammen gash vóór, zelfs
vóór regeeringsdépëches. Maar ze kosten dan
ook driemaal den gewonen prijs!"
Het kleine berichtje kostte zes dollar zestig
cent per woord. Zoo bezorgde Gilder de „New
York Herald” een --primeur. Maar, wat in dit
géval zeker even belangrijk was. de gewiekste
Cameron was elndelük getroefd. En dat nog wel
door een veel jonger, pas beginnend collega!
Het leven \»n Gavroche wordt vertoond van
het ooffefibllk af. dat hü in het gezelschap van
bandieten verzeild raakt tot aan «ün tragisch
einde «op de barricaden. De film wtordt gedraaid
[•■door gdé jonge vrouwelüke regisseur Tatjana
Loekasjewltsj.
zün, wanneer ze zich in dén spiegel bekeek.
Goede hemel, wat zou niet willen geven,
wanneer hü haar deze smartelüke oogenblikken
kon besparen een paar van zün laatste
levensjaren zou hü met vreugde hebben wil
len offeren, wanneer hü deze macht bezeten haa.
Hü hing Immers zoo met zün geheele hart aan
het eenlg kind van zün gestorven zuster en wat
Wanda hem in haar hoogmoed en zelfzucht
had aangedaan, was reeds weer vergeten.
Angstig volgde hü elk harer bewegingen,
toen ze den spiegel ophief en hem dicht bü
haar gezicht bracht. Een toen slaakte Zü plot
seling een hartverscheurenden, i’
gil en zonk in de kussens terug.
„Wandaatje, zooals je er nu i
toch niet,” zei de oude man; zün st
één en al hteügheid. .Dat wowjt toch i
weer anders'en juist zooals Vroeger i
Wanda von Grettenau kon geen woorden
vinden.
De vriendelüke oude stem deed haar k
goed; ze was als de milde balsem,
verband haar arm. verwoest
Ons aller oogen zlfn vanddEg
Óp'Enschede gericht.
Daar foaait de vlag, daar ie *t eqn
feest
Van bloemen, kleuren, Ucht.
Daar is het toch een groote dag:
De haven is thans klaar,
Brengt de vervulling van een wensch
Van menig, menig jaar. -
Heel Twente viert dit feest nu mee,
Heel Twente voelt het aan:
Dat thans het uur van nieuwe
kracht,
Van nieuwen bloei kan slaan.
In Twente woont een nifver ras,
Dat *t werken is gewend.
Dat ’t resultaat van energie,
Maar ook dé crisis kent.
Dat Twente nu nog veel vermag.
Steeds nieuwe wegen leert,
Wordt tevens nu ten toon gesteld.
En fraai gedemonstreerd.
De bakens worden daar verzet
Als het getij verlqopt,
En, met Gods hulp, op eigen kracht
En werkzaamheid gehoopt. t
Men zit niet dè de pakken veer,
Mdar vecht, fok tegen druk,
Wij wenschen Twente: ’t.vol profijt,
Suctes! En veel geluk!
- HERMAN KRAMER
den de sporen en renden als razenden weg. Even
later ontmoette Cameron toevallig den adjudant
van den generaal en hü informeerde langs zün
neus weg of de opperbevelhebber wel om het
bewuste telegraafkantoor had gedacht. „Bü
Jove, no!” riep de officier. „Ik zal dadelük in
structies seinen!” En zoo geschiedde het, dat
de andere correspondenten aan het loket te
hooren kregen, dat ze niet mochten seinen, wat
hen des te meer ergerde, toen de telegrafist ver
telde, dat Camerons bericht vermoedelük reeds
te Londen was. Intusschen was ook het ,offi-
deele legerbericht overgeseind, zoodat iedereen
ln het ramp naar hartelust kon telegrafeeren.
Maar Cameron was weer nummer één geweest!
Toch zou deze geroutineerde reporter, die
zün collega's reeds zoo menig maal bü den neus
had gehad, eenmaal zün meester vinden. Dat
gebeurde in China, in 1883. In gezelschap van
«ün collega’s Gilder van de „New York Herald"
en Colquhounran de Londensche Times” arri
veerde hü per stoomboot in de haven van Hong
kong. waar ze hun telegrammen, ongehinderd
door de Fransche censuur, wilden verzenden.
Zooals gewoonlijk kwamen er allerlei Chi-
neesche bootjes langszü om passagiers op te
nemen. Daar de gangtrap aan stuurboord was
neergelaten, stond iedereen aan die züde van
bet schip. Eensklaps ontdekte Colquhoun, dat
Cameron weer eens zoek was. Dat was een veeg
teeken. Na lang speuren ontdekten ze, das hü
in alle stilte een bootje naar bakboordzü had
gewenkt en naar alle waarschünlükheld reeds
op het telegraafkantoor was. De belde reporters
trokken een lang gezicht en lieten zich even
eens aan wal brengen. Onderweg ontmoetten ze
den vermisten Cameron, die hun allervriende
lijkst vertelde dat hü al getelegrafeerd had en
óen raad gaf hetzelfde te doen.
AlTr A KTME1 op dit blad Zün ingevolge de verzekerlngsvcérwBarden tegen p levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7^0 WJ een ongeval met p'
/A I «I M lil r. ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen verlies van belde armen, belde beeneii of beide oogen wVJe" doodelljken afloop o4VU«“
wordt dat ajlemaal niet zooals het vroeger ^e-s „Wandaatje, wind Je nu niet op, hoe rustiger
weest is, maar als Je geduld hebt, komt ook jeT‘* *- - -
schoonheid terug."
LangzadÜ?' drongen de troostende woorden
tot Wantte.von Grettenau door.
„Geduld*1 kreunde ze, „dat is juist wat me
het allermeest ontbreekt; o, ik kan razend wor
den wanneer ik er aan denk, dat ik hier nt> lig,
verbrand en misvormd, een voorwerp van af
grijzen voor wie me. ziet, terwül Intusschen
dat ellendige schepsel bü Malte vrü spel hééft
en ik niet in staat ben, iets te ondernemen om
hen van elkaar te schelden,
bruine schaap niet overkomen wat mü óver
kwam?”
„Wandaatje, Je mag je vooral heelemaal
niet opwinden.” de apotheker streelde schuchter
over de kleine hand, |dte het dichtst bü hem
lag, „kük eens, aan die zaak Is nu niets meer
te veranderen, en daar moet je je ln schikken.
We zulten liever eens overleggen wat Je nu
gaat doen. Zie Je, Wandaatje," hü streelde haar
hand iets moediger, „het is het allerbeste voor
Je, dat Je zoo gauw mogelük in een heel andere
omgeving komt, waar Je alles kunt vergeten.
De wgreld is zoo groot en mooi, en als Malte
Dtttbom trouwt, dan merk Je er heelemaal
den *rentenler een roerende geschiedenis van
mün broer,- dien Ik pas om negen iftr het
was vüf uur ln den morgen ontmoeten kon.
Maar de rentenier was niet te bewegen.
In het gedrang der aankomenden gelukte
hét mü ongezien door de controle aan den Quai
d’Orsay heen' te komen en eenigszins duizelig
tengevolge van de leege maag en van het avon
tuur. bleef ik een poos aan den oever van de
Seine, alvorens ik een rondgang door ^de stad
begon, waanpeë Ut den rijd, tot het consulaat
van mün land open was, door bracht.
De 10 francs; die men mü op het Consulaat
gaf, waren op lange na niet voldoende om mUn
honger te stillen en ’s avonds zat Ik met een
bulk vol zwarte koffie en hongerig als ooit met
een regeeringsbiljet ln een coupé van den trein
naar de Duitsche grens naar Perl. Tot nu
toe had ik nog nooit gehoofld dat er een grens
plaats bestond met een zoo ronden schitte
renden naam. J
De trein lolde binnen, ik ging genoeglük op
de bank zitten, want ik was Immers geen ver
stekeling en had <een biljet, zü het op kosten
zün midwinterhoorn 1) en bllesjxjven
dat het ver in den omtrek weerklank.
Als buurman dat hoorde, nam hü ook zün
hoorn en zoo ging het van erf tot erf. De
drost zat amper 1 te paard ot ze wisten ln
Deurningen al dat hü in aantocht was. efi als
hü er aankwam, was er geen pastoor ln de
kerk te bekennen.
De heerendiensten waren al lang en breed
afgeschaft, toen „de slechte drost” te weer
Instelde. Voortaan moesten de boeren de ak
kers van hun drost omploegen, den oogst bin
nenhalen, maaien, hooien, houthakken ja, wat
niet al.
Zt?o kon men vier i vüf mannen bezig zien
de stoepen en de paden in den tuin <van
het kasteel te wieden, en de afgevallen bla.
deren in de lanen büeen te barken, terwül hun
eigen oogst op het veld moest blüven staan
Ging de drost jagen, dan werd niemandf
land ontzien. Het jachtgezelschap rende te
paard door de bloeiende boekweit en de pas
cpgekomen rogge en joeg de schaapskudden
uit elkaar, als het In hun kraam te pas kwam.
En de boer kon langs den weg gaan slaan "er
zün pet afnemen.
Natuurlük ging het bü den dood van foo*n
slecht mensch niet richtlgtfee. De rentmeester
vertelde later, aan ieder die het hooren wilde,
dat op het sterfuur alle kanonnen in de hel
gelost waren en toen men hem uitdroeg, ver
dorden naar risen zegt aUe bladeren aan
de boomen ln de laan tusschen het kasteel
en de witte poort, waardoor de lükstcet ging.
J. R- W. BINNINGHE.
i
hersenen en het weemoedig gevoel had ik er
van overgehouden.
Ver achter Dax, reeds laat in den nacht,
hurkte ik tegen een boom aan. op den harden
weg, en rookte de laatste van mün slechte Ma-
ryland-sigaretten, om de leegte in mün maag
ten minste met rook te vullen. En onder het
uitpuffen van den rook en terwül ik zat te
staren over den zwarten weg, die als een on
eindige kolenband schemerde, peinsde ik er
over na wat „eten” in het Fransch zou betee-
kenen en „honger hebben" en welke straffen
de Justitie ln Frankrijk voor blinde passagiers,
vagebonden, snorders en dakloozen ln petto had.
Want ofschoon ik al heel wat landen bezocht
had tüdens mün zwerftochten, in Frankrük
was ik. nooit geweest en van de Fransche taal
wist ik niets meer dan .merci” en een of an
deren vloek, dien een Ingenieur bü den spoor
wegbouw in het oerwoud van Venezuela rieder
oogenblik uitbraakte.
Plotseling verschenen aan een bulging- van
den weg twee helgloeiende oogen, die gele
stralenbundels ver over 1 zwarte land wierpen.
Ik ging aan den kant van den weg staan en
maakte nood-
seinen met mün j1"”"”"""" r '■inui
zakdoek, dien ik
eenlg souvenir
aan de Beach
van Biarritz ge
vonden had. De j
auto 'stopte, Ik 1
klauterde er ln, en# toen ik wakker werd, ston
den wü sp de Place de Gambetta in Bordeaux.
Ik ging naar den eersten den besten agent,
die een kort pelertentje droeg en vertelde hem
in het Spoansch, dat ik geen geld had. maar
toch voor de rest van den nacht een onderdak
zocht. De agent verwees mü naar een hotel
in een kamer op de eerste verdieping, die Oos-
tersch Ingericht was en voor kapiteins en der-
gélüke bestemd scheen. Ik wierp mü op bed.
toen de hospita verscheen en mü kort en bon-
t Huls van 't gilde stond aanvankeivk te Dept- ïdlR buiten gooide.
- - Toen ging ik naar de kade en bracht daat
de paar uren, waarin gewone stervelingen den
slaap der rechtvaardigen alapen, door, met na
te tellen den fiioeveelsten nacht Ik op deze mq-
nler op een kade doorbracht. Het was reeds
Ucht. voordat Ik met tellen klaar was.
's Avonds stapte ik met een perronkaartje m
den trein naar Parüs. In den coupé, dien ik
koos, zat een welgesitueerd heer, die er als een
rentenier uitzag, zooals alle Franschen op den
leeftüd dat het haar begint te dunnen en grijs
wordt. De vrouw die hem vergezelde en tegen
over hem zat, was een corpulent, twistziek per
soon, opgedlrkt als een circuspaard, dat hü
met chocolade en goede woorden voederde en
ln goed humeur probeerde te brengen. Tegen
over mü zat een soldaat in blauw-grüs uni
form, die van Bordeaux tot-Parüs niets anders
deed dan boterhammen met ham naar binnen
werken.
Mip oogen dwaalden van de boterham met
ham naar de chocplade en weer terug en bü
den knagenden hoqger vergat Ik dat ik zonder
kaartje ln dezen trein zat.
Dé welgedane rentenier had op school een
beetje Spaansch geleerd en liet mü trotach de
paar woorden, die hü kende, hooren. Toen hü
aanstalten maakte een züner handkoffers uit
het bagagenet te halen, sprong Ik ylug op om
hem te helpen in de stille hoop een hapje van
zün voorraad te krügen.
De regen kletterde tegen de ruiten. De sol
daat at brood met ham, de rentenier voederde
zün vrouw en de gevreesde controleur Uet op
zich wachten.
Aan het station van Austerlitz vertelde ik
t avond werd, kwam hü met een verschrikkelük
tuis. „Vrouw," zei ie, .Alle groenten zün zoowat
daJill
r voelde de vrouw niet veel voor en nadat ze eerst
een hoop ruzie hadden gemaakt, gingen ze kvread naar het
land toe.
-■Ruk toch niet zoo afschuwelük aan die krul-
*o, als ae in de war zitten, Ik verga toeh al van
óe hoofdpün!” schreeuwde ze plotseling en
triste de kamenier den borstel uit de hand.
Ze kon ^dch niet langer beheerseben. Op
de een of andere manier
«cht geven. De bree
®sssa naar voren werper
*°ed te borstelen, en, ziel
ZÓÓ!”
-r-C «n Engelsch blad herinnert eraan, dat Mr.
H Winston ‘Churchill bezoekers uit Frank-
rijk wel eens hooglük verbaast door riek
„un frère alné de la Trfnlté” te noemen. Of
schoon overdreven be
ondeugden van dezen
'eerste indruk van zün Fransche gasten toch dat
hü. door op dezen status aanspraak te maken,
wel wat erg hoog grijpt tenzü -”Ü. wat hun
waarschünlüker toelükt, plotseling, geïnspi
reerd mocht zün door het voorbeeld van den
gekken Madhl.
De Fransche vertaling moge eenigszins twü-
felachtig zün, 0p titel van „Elder Brother of
Trinity House” voert Mr. Churchill in ieder
geval, en t is waar< jlat wanneer hü
woord .House” in t Fransch vertaalde,
sultaat eenigszins houterig sou zün.
Mr. Churchill beeft redenen om trotsch te zün
op dezen titel, want behalve aan gewezen aan
voerders der oorlogs- en handelsmarine wordt
deze, als eeretitel, slechts verleend aai. vorste-
lüke-personen en ook wel aan edellieden van
den allerhoogsten rang, die zich, behalve door
edelman te zün, op een of andere wüze büzon-
der onderscheiden hebben. Mr. Churchill 1 is
maar de kleinzoon van een hertog en de" soon
van een baron, en Zür'iOuder Broederschap van
Trinity House heeft hü hieraan te danken -dat
hü Eerste Uord der Admiraliteit was gedurende
ijaren, en in deze hoedanigheid
tusschen oorlogs- ex- handgjg-
i honderdjarig
dat het ’t be-
Britsclje eilanden, en aldus belast were
-&f
xA.
Beginnelingen.
Balletmeesteres: Be kan u"
ding niet mooi vinden, beste
