Tuimeltje en Kruimeltje in het Kabouterland
DE UREN GAAN
V O O R B IJ
1
uan den daq
van
Een der grootste Amerikanen
zijn tijd overleden
Ai i F ABONNÉ’S F 750.- verlies van beide armen, beide beenen of belde oogen F 750doodelljken afloop F 250.-
B
ZATERDAG 29 AUGUSTUS 1936
JOHN H. HAMMOND
vk
ere
Het dieet van een monster
Komt er ditmaal een verrassing?
9en
Merkwaardige benoeming
eer
teer
Van avonturier tot
millionnair
ndi
De engel met
de lantaarn i
1
tnk-
ders.
roder
;He-
„Film en gemeenschap**
Hü was Undent, at bleet, pionier,
ontdekkingsreiziger, woad-
looper en goudzoeker
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUE^ VAN AU.£ ^HT^ V,£* VV* W£T ONGEVAL
Engelsche postzegels
t
roe-
utaa
reikt
x stond terecht voor het militair gerechtshof
o
de
eren.
nan;
n en
i
ünM
aheid
1
HOOFDSTUK I
iheü
whU-
lidt:
root»
(Wordt vervolgd)
■**t hier rekening
l
beid,
voor
oven
oren
auw.
nolle
nan.
Oder
een
den
ah
achter het «tuur maar'n klein
Kar-
m
en
3bo—
Maar daar zagen ze warempel iets gek».... Ze werden om
ringd <Joor een heeleboel kikkers. Ditoen ze goed keken, sagen
ze dat Kikker Karei er bij waa, die een tijdje terug op bezoek
was geweest in het kabouterpaleis. Die eene kikker met zün
hooge zijden hoedje op leek wel een advocaat. „We komen jullie
opzoeken.” begon Kikker Karei, „laten we eerst eens aan den
kant zwemmen,” en daar voelden de kabouters natuurlijk heel
veel voor.
iper.
Hem
UIT HET FRANSCH VERTAALD
DOOR CHRISTINE KAMP
vroeg: „Heeft
model meege-
■wljd
Mis
van
van
Lt-
werd. HU slaagde er echter in'ï
aan zilver, waarvoor hij verant
naar de Vereenlgde Staten In
brengen.
van gerechten: „Walken, mossels, na polakken,
kokkels en „clams”. Een karig en mage' dlëet;
maar het monster brengt daarin variatie wan
neer het de kleine inhammen en eilandjes be
zoekt aan den Zuidkant van het meer, en voor
eigen proviand en die van zUn familie, in hun
cnderaardsche eetzaal, lange slierten van sap
pige krulden meebrengt. Ik heb het dier bezig
gezien, en weet er nu alles van.”
Na studies te Parijs keerde hj) in 1922 naar
Engeland terug: tien Jaar later werd hij rec
tor van het seminarie te Leeds en thans werd
hü tot Bisschop benoemd in het bisdom van
dien naam. Zeker een unieke gebeurtenis, die
een hoopvol licht werpt op de mogelijkheden,
welke Engeland voor de uitbreiding van het
katholieke geloof biedt!
«r t.
m’.
pers.
,.T»
OS.
Ups.
8 H.
Oder
uur
Aal-
i de
met
]fl|
t Se
i de
held
rgin.
tüd. ZU h
zich echt M
beduidend meer verdiensten verworven had dan
wind. Door deze architectuur verdedigt men zich
er tegen."
Onder de boomen
de jonge meisjes e<
Mpk-
1 uur
ücol-
rLot
ndag.
1 H.
:rtng
ounle
aand.
Hart,
gele-
ilcee-
an—
Dm
m.
v.
uur
8a-
Ge-
t ter
om
lom-
H.
voor
v. b.
irte-
v.
•nd.
ken.
Itge-
t de
der
ogen
om
ewtJd
lesua
te
Ais jonge jongen stak
studeerde te Frelbergll
school voor mljnbouWt
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
maar de moe-
telkens weer
De opstand werd onderdrukt en daarmee ver
loor Mexico voor John H. Hammond zijn aan
trekkingskracht. HU ging naar Columbia, naar
Nicaragua, naar de goudvelden vin Callfomie
en Montana, naar het Amazonegebied waar AU
door oerwctiden trok, die nog nooit door eèn
--21 om ten slotte weer aan
:aan zijn heil te zoeken
,/fef Gildeboek” heeft een aflevering
over „Het Kruit” uitgegeven, waarin een
keur van geïllustreerde artikelen over
oude en moderne kruisbeelden voor
komt. Tot de merkwaardigste exempla
ren behoort het h ierboven afgebeelde
reliekkruis uit den schat van Sint Ser-
vaes te Maastricht. Het is een kruis
met twee dwarsbalken, dat in 1490 door
den edelsmid Ulrich werd gemaakt
het kerkplein wisselden
re woorden in hun ge
heimzinnige taal,zoo moeilijk voor vreemden
te* leeren. Dan lachten zU elkaar toe, waarbij
De dichter A. J. D. van Oosten sc’ireef een
brochure over het onderwerp: „Film en ge
meenschap”, gedrukt in een aflevering van de
VrUe Bladen, en zijnde een lezing, die hü voor
de Haagsche afóeeling van Filmfront heeft ge
houden.
Het is jammer te moeten constateeren, dat
dit geschrift, in slecht en verward proza ge
schreven. een opeenstapeling te van vaagheden,
waarvan we nauwelUks gelooven. dat ze den
schrijver zelf duidelijk zün. De brochure te één
klacht, dat alle filmcritici in Nederland er naast
zijn en dat de wereld maar niet wil ontdekken,
hoe oorspronkelijk de ideeën van den schrUver
„Waar zit Tuimeltje tegenwoordig?" vroeg kikker Karei aan
de Kabouters, en daar werden ze ineens spierwit, want ze
durfden het bijna niet te vertellen. Maar toen Kikker Karei
er op aandrong hoorde hü wat er gaande was en cordaat
antwoordde de kikker: .,Wjj zullen met jullie mee gaan
strijden. Ik zal direct ons heele kikkerland halen en dan zul
len we eene zien of we dien leeljjken boer niet'zullen over
winnen.” De kikkers doken onder en kwamen een half uur
daarna met wel duizend anderen boven water.
die in den oorli
bare velden m
bezit zü L -
onbekrompen welstand. En dan, dat zou ik
baast vergeten, te er een ongetrouwde oom, de
Amerikaan, zooals zU hier zeggen, die wel in
staat te zün nicht vorstelük te bedenken, ars
zü sou gaan trouwen. Hebt u zin om mede te
dingen?**
HU zei dat eigenlük voor de grap, want hU
wist wel, dat de jonge auteur en vooral zUn
moeder andere plannen koesterden. Toch
protesteerde Hugo niet, maar hü klemde de
lippen op een en liep naar de kerk, waar de
duisternis was teruggekeerd, nu de kaarsen
waren gedoofd. Nauwelijks kon hü den rijk
dom onderscheiden van het altaar in donker
hout gebeeldhouwd en opgeluisterd door verguld
sel. van de drie galerijen, waar Zondags de man
nen hun hoofden bogen In gebed. HU luisterde
niet eens naar de verklaringen van hun mak
ker, slechts een enkele bUzonderheld leek hem
vap belang.
„Waar knielt zü als zU bidt?"
De uitgever klopte met zijn stok op de vloer -
steenen en zei: „Dit zün de graven van de
btenke betreden wai
gepe zUde van den
Ditmaal ging bü naar «Afrika.
HU vond daar, in het Zuiden, de aloude goud-
mUnen tezug, welke sinds eeuwen verlaten lagen
en vrijwel In vergetelheid waren geraakt. HU
was toen veertig jaren oud en m de kracht van
ZUn leven. Hl! won het vertrouwen en werd de
voornaamste raadsman en directe medewerker
van Cecil Rhodes, den Engelschen staatsman,
die. in Zuid-Afrika een der rijkste Brltsche be
zittingen gegrondvest heeft. TTtt was John H.
Hammond, die Cecil Rhodes op de hoogte stelde
van de enorme schatten aan goud, welke er in
Zuid-Afrtka te winnen waren en die hem er toe
dreef om rteeds dieper in bet zwarte werelddeel
door te dringen.
De oorlog tegen de Boeren werd gelsldeiü*
meer en meer onafwendbaar. Hammond stond
voortdurend in naHwe betrekkingen giet Jame
son, een der kopstukken in de voorbereiding
vat. den Boerenoorlog, die al lang niets anders
verhoopte dan het sein om met geweld in de
Afrlkaansche Republiek te vallen. Ten slotte
waagde Jameson den 'aanval, ondanks dat
John H. Hammond dit ernstig had ontraden.
HU werd verslagen en moest rith overgeven aan
de Boeren Deze vonden op hem eenlge br'e-
ven, die uiterst bezwarend materiaal tegen
Hammond bevatten.
De Amerikaanache avonturier werd met vier
medeplichtigen gearresteerd. Het Amerlkaap-
•ebe Congres nam een resolutie aan, waardoor
de regeering der Vereenlgde Staten ultgenoo-
Kaapstad en hoorde zun doodvonnis vallen, hu
sou sterven door den strop.
Vanuit bun cellen konden John H. Hammond
en zün vier medeplichtigen zien hoe er op J<
binnenplaats der gevangenis rijf galgen werden
opgerleht en men alles in gereedheid bracht
voor de terechtstelling.
Doch op het allerlaatste oogenblik, terwül zü
reeds alle hoop hadden laten varen, kwam er
redding. Men bracht den terdoodveroordeelder.
het bericht, dat zU begenadigd waren en dat
hv.n straf was verminderd tot vUftlen jaren op-
Sluitlng. Ook deze gevangenisstraf hoefde Ham
mond niet te ondergaan. Onder den druk van
Amerika en Engeland liet de Afrikaanacbe Re
publiek hem vrU t<gen een borgstelling van
honderd-vüf-en-twlntig-dulzend dollar.
Een paar jaar later keerde John H. Ham
mond schatrijk in Amerika terug. Daar een
rustig teven iets was waartegen zjjn natuur zich
veregtte, wierp hü zich op de politiek. Deze was
hem-*1 hoegenaamd niet vreemd. Tijdens zun
avcntuuriüke loopbaan had hU allerlei toestan
den en vraagstukken leeren kennen en hü was
met vete vorsten en vooral met leidende staats
lieden in aanraking geweest.
HU wist door te zetten, dat William Taft, die
van 1909 tot 1913 de Vereenlgde Staten regeer
de. tot president gekocen werd. HU kon allerlei
lunettes en eere-ambten krijgen, doch bedankte
er voor. HU wilde wel macht hebben en zun
wil doordrjjven, doch alleen maar achter de
senermen.
Slechts eenmaal week hU van dezen stelregel
af Het was in 1911, dat hü als buitengewoon
gezant de Vereenlgde Staten bij de kronlngs-
'Pifchtlghcden van Georfb V In Londen verte
genwoordigde.
dan
i
naar
heden
eirem
taan»
in d»
komt die vandaan?” om even later te ont
dekken, dat er weer een» een nieuwe Neder-
tendsche postzegel uitgekomen was.
Zelfs da wereldoorlog, die zoo buitengewoon
heilzaam geweest is (van het standpunt van den
poetzegelverzamelaar bezien) heeft Engeland
gten phtutelistiache inspiratie kunnen bren
gen. De eenige sensatie gedurende de 25 jaren
van de reseenng van Konlng George waren de
JubUé-sepcla van het vorige jaar. Bovendien
verschenen er een paar speciale zegels tUdens
de RUkstentoonstelling te Wembley in 1934 en
1925. Verder werd enkeie jaren geleden de heele
sene vernieuwd. De bleeke boekdruk-segela, die
ruim 30 jaren lang in gebruik geweest waren,
werden vervangen door diepdrukken, die in
lener opzicht veel aantrekkelijker waren maar
toch in hoofdzaak overeenkwamen met de oude
uitgifte. De konlng was er nog steeds op afge
deeld als de ruim 40-jarige, die in 1910 den
troop besteeg.
Terwtil de soberheid, welke togeland aan den
dag legt in het produceeren van postzegels (een
soberheid, waarvan ook ons land tot eenigen
tUd na den oorlog nog bUjk gaf? overeenkomt
met het Engelsche volkskarakter, betreurt men
het. dat er niet naar gestreefd wordt iets
mooiers voort te brengen dan de aegels waar
mede de Ergelschen het sinds Edward VII heb
ben moeten stelten. Kenners beweren, dat zoo
wel Groot-BrlttannlS als de Koloniën In den
„ouden tijd” veel artistieker zegels uitgaven dan
in de twintigste eeuw. Zoo men hier al weinig
voelt voor het uitgeven van steeds nieuwe lief
dadigheids- en z.g. cultureele zegels, het
conservatisme der Engelsche posterijen gaat
velen toch al te ver. Zoo is Engeland een der
weinige landen, die geen luchtmail-aegels uit
gegeven hebben.
Ais hasen'huppelden de kikkers met de kabouters mee. Je
zag niets anders meer dan kikkers en nog eens kikkers. Onder
een oorverdoovend gekwaak kwamen ae' op de boerderij aan.
De vrouw was alleen thuis en weldra zaten de kikkers in
alle vertrekken. Ze kropen in hoeken en gaten, sprongen in
emmers, op stoelen, tafels, in kopjes en pannen. Overal zaten
ze en maakten de vrouw aan het schrikken. Als ze naar de
melkkan liep, verschenen er kikkers, die lustig rondzwom
men en intusschen was kikker Karei al naar Tuimeltje gegaan.
I
heid. ZU vreesde hem evenzeer als zU hem
liefhad. Haar tante Gracieuse. die haar had
opgevoed, daar haar moeder bü de geboorte
was overleden, het niet toe. dat men door over
dreven vlelerU het jonge gemoed tot hoogmoed
Prikkelde ZU herhaalde steeds tot haar nicht:
„Ate men verstandig is. is men altUd moot
genoegl”
Een ander, ofschoon gloor slechts weinigen
atgekeurd blUk van conservatisme hebben de
opeenvolgende Postmeesters Generaal gegeven
door nooit een postzegel te laten drukken,
waarop de naam van het land voorkwam. WU
noemen d:t conservatisme, omdat in den aan
vang van het postzegeltUdpèkk een groot aan
tal landen aegels zonder naaun uitgaven. o.a.
Nederland, Denemarken. Hongarije, Portugal,
Brazilië, Uruguay enz. Engeland is het eenlge
tand, dat het naamlooae beginsel trouw geble
ven is, ofrehoon er ook enkele nieuwere landen
achUnrei te zUn, die hun naam niet afdrukten
on hun eerste postzegel-serle, o.a. Mongolië
(1935).
Toen de eerste postzegels ontworpen
was er geer, enkele reden er den naam
land op aan te brengen. De beeltenis van Ko
ningin Victoria werd erop gedrukt, omdat men
meende, dat hierdoor nadruk bemoeilijkt zou
worden, hetgeen, bU de technische hulpmidde
len waarover men toen beschikte, Inderdaad
het geval geweest schUnt te zijn Er zUn steeds
veel bezworen Ingebracht tegen het afdrukken
ran 's KoUngs beeltenis op postzegels, op grond
hiervan, dat zU door de stempels verontreinigd
wordt.
Ben derde kenmerk van conservatisme be
staat hierin, dat op Engelsche postzegels alleen
net hoofd van den souvereln weergegeven wordt
(dus zonder de schouders en het bovendeel van
’de borst). Tot in de laatste jaren der vorige
eeuw was deze methode algemeen. Canada was
een der eerste landen, die ermee braken. Thans is
Engeland een der zeer weinige landen, die nog
nooit pndere dan z.g. „afgesneden" koppen op
dr postzegels afdrukten. In Nederland wordt zoo
wel de oude als de nieuwe methode toegepast.
De nieuws Engelsche postzegels kunnen wu
ons reeds zoo ongeveer voorstellen. Precies als
de bestaande maar met een konlng zonder
Daard.
Of zou er ditmaal eens 'n werkelijke verras
sing komen?
Na de gewone opleiding voor Angllcaanschc
geestelijken te hebben gevolgd, werd hU in 1911
als zoodanig gewUd. en was vier jaar te Leeds
als kapelaan werkzaam. In 1915 'werd hU in
de abdU te Ampleforth tot <-e Moederkerk
toegelaten. Hierna studeerde hU op het college
van St. Beda te Rome en ontving toen de
priesterwijding.
doornat, door hen werd verzorgd en verwarmd,
zonder dat zU zUn identiteit konden vermoeden.
Eskerona beteekent: Goede ontvangst.
„Die familie bewoont zeker een naburig
kasteel?"
„KMteel? Neen. De kaart, die Bonnard mij
liet zien, stelt een eenvoudig huls voor, zoo iets
als een boerenhofste. Margaïta is naar het
schijnt de erfgename van haar twee broeders.
gesneuveld zUn. Mooie, vrucht
en haar erfdeel uit. BlüHbaar
geen rijkdommen, maar geniet zU
elfs dc loyaalste onderdanen putten, win-
neer zU philatellsten zUn. bü den dood
van hun konlng eenigen troost uit de
overweging, dat er niet alleen een nieuwe Zo
ning, maar ook nieuwe postzegels komen.
En aan gezien nieuwe Engelsche postzegels
binnen afzlenbaren tüd zullen verschünen,
wordt er veel gesproken en geschreven over de
vraag, aan welke elschen deze "kullen moeten
voldoen.
Groot-Brittannlë en het Brltsche RUk ne
men een ruime Plaats in het hart van lederen
philatelist in. want eenlge der—zeldzaamste
„exemplaren” in het postzegelrük (men denke
slechte aar Mauritius) vertoonen het beeld van
Koningin Victoria. Bovendien heeft ^geland
steeds postzegels uitgegeven tot een nominale
waarde van (5^—, hetgeen, zoo wü ons niet
vergissen, ver gaat boven datgene wat eenlg
ander land gepresteerd beeft.
Maar voor den gewonen verzamelaar, wiens
middelen niet gedoogen dat hU al te stoute
droomen verwezenUJkt. en die vooral aange
wezen is oo de nieuwere uitgiften, is Engeland
eenigszlns teleurstellend. Hoe vaak is 1 ons
niet gebeurd, dat wü ons, bU 'het ontvangen
van een brief, verwonderd afvroegen: „Waar
zoon en broer
„Met alle krachten müner ziel heb ik ge
smeekt. gebeden, dat je zou komen, maar er
was geen knecht, zij zijn allemaal naar een
brand in het gehucht Raesstrup."
Dan slaapt de stervende kalm in.
Dé Jonge vrouw hoort nog dat geen men.vh
gestuurd werdniemand had een boodschap
naar Munster gebrachtniemand
Maar wie was'dan de bode in den mist?
Zouden ook toen nog niet, evenals in Bü-
belsche tUden en evenals tegenwoordig Engelen,
boodschappen brengen?
Zoover gaan de brieven, die ik in dit avond
uur las. toen buiten de nevel van de velden
over het park gleed en klokken luidden door
den mist
dlgd werd aan President Kruger om gratie voor
Hammond te verzoeken.
Het verzoek om gratie werd officieel gedaan
doch Paul Kruger weigerde verder te gaan Jan
een voorlcopige Invrübeldstelllng tegen een
waarborgzcxn van honderd-duizend dollar.
Vrienden van Hammond gaven hem den raad
om te vluchten. Dat weigerde hü echter. HU
Z. H. de Paus heeft tot Bisschop van Leed:,
benoemd Mgr. Henry John Poskltt, Rector
van het 8t. Joseph.semtnarle te Leeds. Het
merkwaardige van deze benoeming is dat
Mgr. Poakitt als Anglicaanscne geestelijke
werkzaam Is geweest in de plaats, waar hü
thans als Bisschop resideert.
„Och. waren «He menschee wij».
(Dat Is heelemaal niet noodlg,
ze achter het stuur maar 'n kt
beetje beier wilden opletten, dan
konden we al héél tevreden zljnl)
toegezwaaid, hem aangenaam was; zün aan
dacht werd elders getrokken.
Uit de kerk, die naar hü meende, nu geheel
verlaten was en waaruit een warme lufhtsuoom,
doordrenkt van wierook, kwam, liep een Jong
meisje, de laatste van bet vrome groepje, dat
op dien Melmorgen büeen gekomen was om
O. L. Vrouw hulde te brengen.
Een zware wüde mantel omgaf haar gestalte,
zü hield de plooien büeen met de hand, die ook
haar gebedenboek vasthield. Zooals haar ge-
zrlltng droeg zü een sluier over haar mooi,
donkerbruin haar, dat hoog op 'estoken was.
maar men zou haar zeker niet met de anderen
herwisselen. ZU geleek hun koningin, zooveel
natuurlüke waardigheid was er in haar voor
komen en houding, e
Mevr. Liserolles l^gde de hand op den arm
van haar zoon en zei: ,JCük toch eens! Zou
men niet zeggen: de Jonge Basklsche van Bon
nard, die dit jaar zeker de groote medaille
sal winnen bü de tentoonstelling In het
Salon?”
.Datzelfde heb ik ook gedacht,” antwoordde
de jonge auteur op gedempten toon, „maar het
origineel ia bekoorlüker dan het portret.”
De uitgever had die woorden verstaan en met
zün gewone ongegeneerdheid mengde hü zich
in het gesprek tusschen moeder en soon. „Ik
geloof niet, dat u zich vergist, mevrouw.
Eenirep tüd geleden heb ik gedineerd met
André Bonnard en hU vertelde mü. dat hü voor
zün Jonge Baskisehe de dochter had laten
poseeren van een züner vHenden, die in bet
dorp Amaberry woont, waar wü ons nu bevin
den.”
Hugo keek het Jonge meisje na. Het korte
oogenblik, dat hü haar had kunnen beschouwen,
was voor hem voldoende geweest om op te
merken, dat zü een gelaatskleur bezat van
buitengewone fünheid, een zeer blank voor
hoofd, waar langs de slapen een blauw net
werk van aderen zich afteekende, groote,
zwarte, vurige en diepe oogen en dan dat
eigenaardige wat van haar een vorstin maakte,
zóó, dat haar portret in het Grand Palais,
prükende in de eerezaal. haar de huldigingen
van een menigte bewonderaars had doen ver
werven.
Het Jonge meisje voegde zich bü een gezellin,
die haar stond op te wachten en alle twee
verdwenen achter den granieten rotswand, waar
’s avonds, als het werk gedaan was. de jonge
mannen zich oefenden in het gooien en opvan
gen van den bal, hard als palmhout, uit touw
gedraald.
Hugo wendde zich nu on) rtm
Bonnard u den naam van zllk,
deeld?” e
„Zeker! ZU heet Marguerita d’Eskerona of
liever zooals hier gebruikelük is: Margaïta.
Het Is een jong meisje van goede afkomst.
Sedert ik een villa in Biarritz heb gekocht,
interesseer ik mü voor de archieven van het
Baskenland. Ik bén dus in staat u mede te
deelen, dat de voorvaderen van dit schoone kind
hun naam te danken hebben aan den koning
van Navarre, die, op jacht verdwaald, bü hen
een toevluchtsoord zocht en bevend van kou.
oor m« liggen twee brieven, gedateerd I Feigte begint bet te sneeuwen, de scherpe
Nov. 1U9, geschreven in huize Langen bj Noord-oostenwlnd, die hen tegemoet komt,
blaast niet meer met aoo'n geweld tegen rte
tochtige raampjes. Daar hoort zü in den nacht
de klokken lulden en het gezang der klokken,
die door den storm heen en weer geslingerd
worden, begeleidde haar nog lang.
De jonge vrouw roept hulp in van de
Moeder van Smkrten van Feigte. Met al de
vurigheid van haar beangstigd hart bidt zü:
haar gebed wordt een bloeiende rozenstruik,
die den sneeuwnacht met een zeldzamen geur
vervult. Schier eindeloos ia de weg. Elndelük.
eindelük buigt het rUtuig over de brug. het
rtJdt op het plein van kasteel Langen. Donker
ügt het oude heerenhuis, alleen boven op de
slaapkamer van
de moeder
stroomt sec war
me llchuchün
door-"de vensters,
waarvoor de gor-
dünen m»t dicht
gemaakt zün, op
het besneeuwde voorplein. De dampende paar
den worden in den stal gebracht.
Verbaasd opent' men de zware eiken deur
van het huls en laat de jonge vrouw binnen.
Boven ligt een stervendeDe Engel des
doods staat aan haar sjxmde,
der kan nog niet sterven.
vraagt zü kreunend naar de dochternu is
zü daar.nu buigt zü zich over de stervende,
die zwaar ademhaalt....
Moeder en dochter hebben nog met elkander
spreken over den jongsten onverzorgden
Abt Hunter Blair, die in de Universe
belangwekkende ruljrlek verzorgt onder
titel: „Herinneringen en gepeinzen”, rpreekt
deze week over planten en dieren die de be
volking der Schotsche Hooglanden au voed
sel gebruikt. Na beschreven te hebben hoe
deze uit zeewiersoorten. zooals het „lersche
mos”, smakelUke gerechten weet te bereiden,
gaat hü verder;
„Als de ruimte het toeliet zou ik zeker van
het zeewier overgaan tot de schelpdieren
wulken, mossels, napalakken, kokke’s en
„clams”. Ziedaar, een bescheiden oogst der
zeekusten die eén gevarieerden smakelük
maal verschaft aan hen die weten hoe men deze
dieren moet vangen en toebereiden.”
Wet est het monster dat daar leeft toch
wel?” vroeg ik een week geleden aan den con
ducteur van onzen Loch-Neas-streek-bus (niet
aan den chauffeur, want die had al zün aan
dacht noodlg voor een van die kronkelende
Schotsche wegen). Deze conducteur hesft drie
maal den grooten planosaurus gezien tüdens
zün vele ritten langs het groote meer, terwül hü
oprees uit de golven of terugfceerde naar zün
hol, dat büna driehonderd meter onder den
waterspiegel ligt.” k
„Wat eet dat beest toch wel?” vroeg ik aan
den conducteur; en als antwoord weerklonk
uit zün mond ongeveer de bovenstaande lüst
'7
De deur van de kerk werd geopend en de
eongreganlsten kwamen naar bulten. De meesten
waren arme meisjes, die terug keerden- naar
hun werkzaamheden, maar allen waren netjes
Fekleed volgens de Basklsche mode in de
irenadlne-mantlUe, die de vrouwen als het ware
ta een religieuzen ernst hult.
Rechtop, een beetje trots gingen zü voorbü
hat groepje toeristen, ze nauwelUks een blik
«Wanend. Er stonden daaf drie personen, hun
’«Ugids in de hand, gekleed met wüde stof-
Wantels. BlUkhaar waren zü uit den auto ge-
•tapt, die wat verder voor de herberg statlon-
hserde; een dame en twee heeren. Zü spraken
•wr den massieven gevel van de kerk, waarin
"haar enkele smalle ramen waren aangebracht
«ver het lage voorportaal dat weinig bekoo/-
W vertoonde. x
_-Ja,” zei de oudste der twee heeren, .jnen
t houden met den OoAen-
zün Intusschen krioelt het opstel van onjuist
heden, die het gemis aan historische oriëntatie
verbüsterend aantonnen. Met gename worden
vastataande feiten botweg in hun tegendeel
omgekeerd. Men krügt den Indruk, dat van
Oosten zün vervelend stuk schreef uit een zekere
verbittering, die hem er toe dreef zichzelf als
voorbeeld te stellen aan alle anderen. HU had
cün opmerkingen beter tn de pen kunnen hou
den. Ze klinken dilettantisch en bevatten geen
détail, dat aandacht verdient.
Ter illustratie van het bovenstaande halen
we een zin uit het boekje aan, die ons oordeel
voldoende motiveert. Op bis. 41, aan he» einde
van het boekje, lezen we: ..Het eigen land zou
hier büna gepasseerd moeten zün geworden
wanneer Gerard Rutten zün ..Dood Water” niet
had gemaakt. Men vond bü de ontvangst ervan
tüdens de première aan deze film prachtig de
mentaliteit der oude crttlek gedemonstreerd.
Toen is n.L door een enkelen, bulten de be-
roepscrltlek staanden beoordeelaar in een
maandblad-kronlek een vrüwel volledig gunstige
en serieuze beschouwing aan deze film gewüd.
De kraakpartü in de overige persverslagen
werd oorzaak dat „Dood Water” van het preri
gramma ging”.
Niet alleen is dit stukje proza slecht Neder-
landsch, doch bovendien zün de feiten, die ver
meid wordéh. absoluut in strüd met de waar
heid en tenslotte begaat de schrUver de arro
gantie om zichzelf als de uitzonderlüke beoor
deelaar aan zün publiek voor te stellen. Van
zulke dingen staat bet geschrift voL
de mooie blanke tanden zich vertoonden en
gingen met hun soepelen gang langs verschil
lende wegen naar het gebergte of naar de
rivier la Nlvelle, waarvan men de wateren
tusschen de wilgen zag schitteren.
,Met lüken wei antieke beelden, niet waar,
mama?” merkte de jongste der toeristen op.
wiens bleek, glad geschoren gelaat, breed voor
hoofd. donkere oogen onder dichte wenkbrau
wen verscholen waarvan de blik zich lang-
zaam vestigde op de menschen of voorwerpen
elegant ulterlük en trotsche houding een geheel
vormden, dat onmiskenbaar hooge distinctie
aangaf.
„Ik had bet u toch wel gezegd,” riep zün
metgezel uit. .Dit land is eenlg.”
„Wü moeten u wel dankbaar zün, mijnheer,”
zei met een bekoorlüken glimlach de relzlgerster.
wier blonde haardos verried, dat die kleur kunst
matig verkregen was. „U heeft ons in staat ge
steld om deze streek te leeren kennen.”
,Dat was in mün belang, mevrouw. Door
aan Hugo Liserolles interessante bouwstoffen
te verschaffen, waardoor hü weer een nieuwen
roman, even doorwrocht, even geniaal als zün
voorgangers, zal schrijven, zal ook onze uit
geverszaak baat vinden.”
De jonge schrijver toonde zelfs niet door een
trek varl zün gelaat, dat de lofprijzing hem
w-x en avonturier die, na in de halve wereld
H zün geluk beproefd te hebben, ais mli-
üonnalr naar zün vaderland terugkeert om
daar een rol van beteekents te spelen in de po
litiek. mag. wanqeer de man Amerikaan is, niet
zonder meer eer» zeldzaamheid genoemd wor
den Desondanks twas de loopbaan van John
Hays Hammond een zoo uitaonderlUk geval dac
seifs de Amerikaanache bladen bü zün dood
lange kolommen aan hem wüdden.
John H. Hammond was student, athleet pio
nier, ontdekkingsreiziger, woudiooper en goud
zoeker. Htj speelde een hoofdrol in een der bloe
digste drama's van den laatsten tüd. den Boe
renoorlog. Vanachter de coulissen leidde hü de
Amerikaanache politiek.
De pers dér Vereenlgde Staten noemde John
H Hammond, toen hü. tachtig jaren oud ais
niultl-mlUlonnalr stierf op zün slot in Massa
chusetts. een der grootste Amerikanen van zün
legde er tevens den nadruk op, dat nu
iter> voor het Brltsche Wereldrük noe
--- ..«w.
voor zün eigen vaderland.
John H. Hammond werd geboren als zoon van
een Amenkaanschen majoor bü de artillerie.
hü naar Europa over en
jin Saksen aan de hooge-
Hü leerde een meisje
kennen, de Amerlkaansche miss Natalie Harris,
er. vroeg haar ten huwelük. Natalie was echter,
zooals dat een echte miss overigens betaamt'
eenigszlns romantisch aangelegd en Amerl-
kaansch veelelschend. Ze wilde den jongen
Hammond wel trouwen, maar hü moest zich
barer eerst waardig toonen. Wanneer hü te
Dresden den beker, welken, de Koningin van
Saksen had uitgeloofd voor <|en beste der ath-
leten, die daar hun krachten zouden meten,
wist te winnen, ja. dan
John H. Hammond had nog van zün leven
met aan sport gedaan, maar een mensch kan
nu eenmaal alles leeren. Dies toog hü aan het
trainen en op het athletlekfeest te Dresden
vierde hü ware triomfen. Op de 110 meter hor
den vestigde hü 'n nieuw record en ook in dne
andere nummers werd hü winnaar. Zoo ver-
zamelde hü de meeste punten, veroverde den
beker der Koningin van Saksen en kreeg bet
ja-woord van Natalie.
De sport speelde toentertüd zelfs tn Amerika
nog geen groote rol en geen journalist dacht er
aan Hammond's overwinning naar gene züde
van den oceaan te kabelen. HU moest daarom
nog eeruge jaren wachten voor zün naam in de
Amerlkaansche kranten verscheen. Dit gebeur
de, toen hü als münbouwkundlg ingenieur in
Mexico werkte en een opstarttl onder de In
dianen uitbrak. Hü leverde een aantal gevech
ten, waagbü bü verschillende ^rnaJen gewond
a waren schat
óordelljk was,
veiligheid te
oude families en daar knielen hun afstamme
lingen neer gedurende de godsdienstplechtig
heden."
Hugo bukte zich om een der opschriften te
ontcüferen. Toen hü rich oprichtte parelde er
een beetje zweet op. zun slapen. Zjjn uiterst
teere zenuwen hadden een plotdfïlngen schok
ondervonden. Het leek hem toe. dat tusschen
hem en dien zoo zangerigen naam Eskerona,
de dood een rouwsluier uitspreidde.
Zonder vei der de kerk te bezichtigen, ging
hü naar buiten, waar hü zich weldra weer her
stelde. na de zuivere lucht, die van de reeds
bloeiende welden opsteeg, te hebben ingeademd.
Margaïta had in het voorbügaan de opmer
king verstaan door Hugo Liserolles aan zün
moeder toegefluisterxl„Het origUeel is be
koorlüker dan het portret!”
Ja. zü wist wel. dat zü niet leeUjk was....
dat hadden haar spiegel haar gezeg$J en ook de
heldere beken, waar zü zich graag overheen
boog.... maar nooit had iemand zich veroor
loofd haar een compliment te maken, zoo onge
geneerd als zü nu had vernomen
Haar vader was zeer Streng en zün ernst
weerhield te groote uitdrukkingen van teeder-
heid. Zü vreesde hem evenzeer als zü hem
Cynuswlnkel in Westfalen
De blauwe velden met de adeiïüke kroon zün
nogal vergeeld en in de vouwen oud geworden
en stuk gegaan. Maar duidelijk nog staat het
mooie schrift van mün bloedverwante op de
vergeelde bladen. ZU schrijft aan haar oom.
een broer van haar moeder, die in dienst van
den vorst van Weimar was, een eigenaardige
spookgeschiedenis, welke de schrijfster van den
brief zelf meegemaakt heeft.
Op een donkeren Novemberavond kwam de
slotvrouw uit de Lieve Vrouwekerk.' liep door
de Vrouwenstraat, waarin een dichte, grüze
nevel hing en wilde zich naar huis begeven,
dat toen, evenals nu nog. op het Slotplein lag
Zü ging het plein over, de mist was zóó dicht
geworden, dat zü de boomen niet meer onder
scheiden kon. Aarzelend bleef zü een poosje
staan en toen gebeurde het dat een man. met
een donkeren schoudermantel, waaronder hj
een lantaarn droeg, haar aansprak met de woor
den: „Goeden avond. Mevrouw, begeef u zoo
vlug mogelük naar huis en rüd dan direct naar
Huize Langen, want mevrouw uwe moeder, de
oude barones, ligt op sterven.”
De dochter stond verstüfd van schrik. Zü
wil meer weten, tast naar den bode Maar
die is verdwenen.
Thuis komt de weldadige warmte der be-
haaglüke avondstemming over haar, maar zu
kan geen rust vinden, haar hart klopt onstui
mig. een bevende onrust brandt in hgsm ziel.
Haar echtgenoot is op reis, zü en de oude
meld Dóste zün alleen in het groote huis. De
knecht slaapt bü de paarden in den stal. Daar
moet men hem halen, want „de Slotvrouw wil
vanavond nog naar Langen." Stoffer, de stal
knecht, gromde en mopperde, maar spande
toch de paarden in. Het armzalig licht van den
lantaarn brandde bang en dwaalde door den
dichten mist.
Zü sün al lang voorbü de Mauritspoort en
nu gaat t in den letterlüken zin van t woord
door nacht en nevel. De slotvrouw rit. in dikke
dekens gehuld, in een hoek van het rütuig ge
doken; haar voeten steken in een zak van gei
tenleer en die zak is met warme kruiken ge
vuld, en toch bevriest de jonge vrouw haast en
haar tanden klapperen. Langzaam glüden de
kralen van een rozenkrans door haar handen,
die sü in een mof houdt, in de nabüheid van
het
