WUl
Tuimeltje en Kruimeltje in het Kabouterkind
13G0E1
DE UREN GAAN
VOOR B IJ
den dag
het te sneeuwen, de whem.
die hen tegemoet komt,
blaast niet meer met zoo'n geweld'.tegen de
tochtige raampjes. Daar hoort zü in den nacht
de klokken lulden 'en het gezang der klokken
die door den storm heen en weer geslingerd
worden, begeleidde haar nog lang,
Een der grootste Amerikanen
van
zijn tijd overleden
F 250.-
1
ALLE ABONNÉ’S F 750.- yerlles6 van belcte* amen, belde beenen of belde oogen F 750.
1
t
1
ZATERDAG 29 AUGUSTUS 1936
JOHN H. HAMMOND
Het dieet van een monster
Engelsche postzegels
Komt er ditmaal een varraating?
Merkwaardige benoeming
- 1
Van avonturier tot
millionnair
Hy was studont, at blast, pionier,
ontdekkingsreiziger, wond-
looper en goudzoeker
INTIG UUR NA HET ONGEVAL
De engel met
de lantaarn
„Film en gemeenschap**
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK. DRIE MAAL VIER EN TWl.
I
w
«•-
van
4
(erker
HOOFDSTUK I
rti
tui
1
t
De deur *an de kerk werd geopend en de
eongreganisten kwamen naar buiten. De meesten
waren arme meisjes, die terug keerden naar
be
de
heeft tot Blsschop van Leec
Rector
Leeds. Bet
benoeming ie dat
Anglicaansciie
enlaal als zün
ook onze uit
rit. Blijkbaar
tar geniet zü
dat zou Ik
iwde oom, de
Amerikaan, zooals zü hier zeggen, die wel in
staat te zün nicht vorstelijk te bedenken, ais
zü zou gaan trouwen. Hebt u zin om mede te
Z. H. de
benoemd Mgr. Henry John Poskitt,
van het St. Joteph-semlnarle te
merkwaardige van deze
Mgr. Poekitt als Anghcaansche geestelijke
werkzaaL te geweest in de plaats, waar hij
thans als Blsschop resideert.
m<
in
zie
1»
kli
de
hu
he
sc!
lei
gr
rei
u
b<
vt
Oj
om
po-
i met de adellijke kroon zijn
in de vouwen oud geworden
In stok op de vloer
de graven van de
pottzegelverzamelaar bezien)
gten nhtki
gen. D« eei
van de iregeering van Honing George warén
UTT HET FRANSCH VERTAALD
DOOR CHRISTINE KAMP
iiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinimiiiiiiiiimiiimiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiii
men geur
Eindelijk,
rijdt op het plein van kasteel Langen? Donker
op de
van gerechten: „Walken, mossels, napslakken,
kokkels en „clams”. Een karig en mage: dlëet;
maar het monster brengt daarin variatie wan- vi
neer het de kleine inhammen en eilandjes be
zoekt aan den Zuidkant van het meer, en voor
eigen proviand en die van zijn familie, in hun
enderaardsche eetzaal, lange slierten van sap
pige krulden meebrengt. Ik heb bet dier bezig
gezien, en weet er nu alles van.”
Jt9
Maar daar zagen ze warempel iets geks.... Ze werden om
ringd door een heeleboel kikkers. Eb toen ze goed keken, zagen
ze dat Kikker Karei er bij was, die een tijdje terug op bezoek
was geweest in het kabouterpaiete. Die eene kikker* met zijn
hooge zijden hoedje op leek wel een advocaat. „We komen jullie
opeoeken,” begon Kikker Karei, „laten we eerst eens aan den
kant zwemmen." en daar voelden de kabouter* natuurlijk heel
veel voor.
Na de gewone opleiding voor Anglicaansche
geestelijken te hebben gevolgd, werd hij in Uil
als zoodanig gewijd, en was vier jaar te Leeds
als kapelaan werkzaam. In 1915 werd hij in
de abdij te Ampleforth tot «te Moederkerk
toegelaten.. Hierna studeerde hij op het college
van St Beda te Rome en ontving toen de
priesterwijding.
bij een ongeval met
doodeUjken afloop
zijn. Intusschen krioelt het opstel van onjuist-
j, die bet gemis aan historische oriëntatie
Jsterend aantoonen. Met name worden
vaststaande feiten botweg in hun tegendeel
omgekeerd. Men krijgt den Indruk, dat van
Oosten zijn vervelend stuk schreef uit een zekere
verbittering, die hem er toe dreef zichzelf als
voorbeeld te stellen aan alle anderen. Hij had
zün opmerkingen beter In de pen kunnen hou
den. Ze klinken dilettantisch en bevatten geen
détail, dat aandacht verdient.
Ter illustratie van het bovenstaande halen
we een zin uit het boekje aan, de ons oerdeel
voldoende motiveert. Op bis. él, aan het einde
van het boekje, lezen we: „Het eigen land zou
hier bijna gepasseerd moeten zijn geworden
wanneer Gerard Rutten zijn „Dood Water” niet
had gemaakt. Men vond bij de ontvangst ervan
tijdens de première aan deze film prachtig de
mentaliteit der oude critlek gedemonstreerd.
Toen te nl door een enkelen, buiten de be-
roepscrltiek staanden beoordeelaar in een
maandblad-kronlek een vrijwel volledig gunstige
en serieuze beschouwing aan deze film gewijd.
De kraakpartü In de overige persverslagen
werd oorzaak dat „Dood Water” van het pro
gramma ging”.
Niet alleen Is dit stukje proza slecht Neder-
landsch, doch bovendien zijn de feiten, die ver
meld worden, absoluut In strijd met de waar
heid en tenslotte begaat de schrijver de arro
gantie om zichzelf als de uitzonderlijke beoor
deelaar aan zijn publiek voor te stellen. Var
zulke dingen staat bet geschrift voL
HU zei dat eigenlUk voor de .grap, want hü
wist wel, dat de jonge auteur en vooral zün
moeder ander* plannen koesterden. Toch
protesteerde Hugo niet, maar hU klemde de
lippen op een en liep naar de kerk, waar de
duisternis was teruggekeerd, nu de kaarsen
waren gedoofd. NauwelUks kon hü den rijk
dom onderscheiden van het altaar in donker
hout gebeeldhouwd en opgeluteterd door verguld
sel, van de drie galerijen, waar Zondags de man
nen hun hoofden bogen in gebed. HU luisterde
niet eens naar de verklaringen van hun mak
ker, slechts een enkele bijzonderheid leek hem
van belang. q
„Waar knielt zU als zij bidt?"
De uitgever klopte met
steeneg en zal: .Dit *U
Na studies te Parijs képrde hü in 1933 naar
Engeland terug: tien jaar later werd hij rec
tor van bet seminarie te Leeds en thans w«rd
hü tot Blsschop benoemd in het bisdom van
dien naam. Zeker een unieke gebeurtenis, die
een hoopvol licht werpt op de mogelijkheden,
welke Engeland voor de uitbreiding van het
katholieke geloof biedt I
doornat, door hen werd verzorgd en verwarmd,
zonder dat zü «Un identiteit konden vermoeden.
Eskerona beteekent: Goede ontvangst.
„Die familie bewoont zeker een naburig
kasteel?"
.Kasteel? Neen. De kaart, die Bonnard mU
liet zien, stelt een eenvoudig huis voor, zoo iets
al* een boerenhofste. Margalt* te naar het
schUnt de erfgename van haar twee broeders,
die in den oorlog gesneuveld zUn. Mooie, vrucht
bare velden maken haar erfdeel
bezit zU geen rijkdommen,
onbekrompen welstand. En c
haast vergeten, te er een enge
Amerikaan, i
dat toen, evenals nu nog, op het Slotplein lag
ZU ging het plein over, de mist was zóó dicht
geworden, dat zU de boomen niet meer onder
scheiden kon. Aarzelend bleef zU een poosje
staan en toen gebeurde het dat een man, met
een donkeren schoudermantel, waaronder hj
een lantaarn droeg, haar aansprak met de woor
den: „Goeden avond. Mevrouw, begeef u zoo
vlug mogelUk naar huis en rijd dan direct naar
Huize Langen, want mevrouw uwe moeder, de
oude barones, ligt op sterven.”
De dochter stond verstüfd van schrik. ZU
wil meer weten, tast naar den bode.... Maar
die te verdwenen.
Thuis komt de weldadige warmte der be-
haaglUke avondstemming over haar, maar zü
kan geen rust vinden, haar hart klopt onstui
mig. een bevende onrust brandt in haar ziel.
Haar echtgenoot te op reis, zü en de oude
meld Dóste rijn alleen'In het groote huis. De
knecht slaapt bü de paarden in den stal. Daar
moet men hem halen, want „de Slotvrouw wil
vanavond nog naar Langen.” Stoffer, de stal
knecht, gromde en mopperde, maar spande
toch de paarden in. Het armzalig licht van den
lantaarn brandde bang en dwaalde door den
dichten mist. e
ZU zün al lang voorbü de Mauritspoort en
nu gaat t in den letterlUken zlg van 't woord:
door nacht en nevel De slotvrouw rit, in dikke
dekens gehuld, in een hoek van het rijtuig ge
doken; haar voeten steken in een zak van gei
tenleer en die zak te met warme kruiken ge
vuld, en toch bevriest de jonge vrouw haast en
haar tanden klapperen. Langzaam glüden de
kralen van een rozenkrans door haar handen,
die *u in een mof houdt. In de nabUheld van
oude families en daar knielen hun afstamme
lingen neer gedurende de godsdienstplechtig
heden."
Hugo bukte zich om een der opschriften te
ontcijferen. Toen hij zich oprichtte parelde
een beetje zweet op zün slapen. Zün uiterst
teere zenuwen hadden een plotsellngen schok
ondervonden. Het leek hem toe, dat tusschen
hem en dien zoo zangerigen naam Eskerss^
de dood een rouwsluier uitspreidde.
Zonder verder de kerk te bezichtigen, ging
hü naar buiten, waar hü zich weldra weer her
stelde, na de zuivere lucht, die van de reeds
bloeiende weiden opsteeg, te hebben IngeaXnd.
Margaïta bad in het voorbügaan de otzusr-
klng verstaan door Hugo Lteerollee aan 4Jn
moeder toegefluisterd: „Het origineel te be-
koorlüker dan het portretI"
Ja, zü wist wel, dat rif niet leelük was.---
dat hadden haar spiegel haar gezegd en ook de
heldere beken, waar zü zich graag overheen
boog.... maar nooit had iemand rich veroor
loofd haar een compliment te maken, zoo onge
geneerd als zü nu had vernomen.
Haar vader was zeer streng en zün ernst
weerhield te groote uitdrukkingen van teeder-
held. Zü vreesde hem evenzeer als zü hem
liefhad. Haar tante Gracieuss, die haar had
opgevoed, daar haar moeder bü de geboorte
was overleden, Het niet toe. dat men door over
dreven vlelerü het Jonge gemoed tot hoogmoed
prikkelde. Zü herhaalde steeds tot haar nicht:
•tel» men verstandig ja, te men altüd mooi
genoeg!” 4
(Wordt vervolgd)
De opstand werd onderdrukt en daarmee ver
loor Mexico voor John H. Hammond zün aan
trekkingskracht. HU ging naar Columbia, naar
Nicaragua, naar de goudvelden van Callfornie
en Montana, naar het Amazonegebied waar hu
door oerwouden trok, die nog nooit door een
blanke betreden waren, om ten slotte weer a&n
gene zUde van den oceaan zUn heil te zoeken.
Ditmaal ging hü naar Afrika.
HU vond daar, In het Zuiden, de aloude goud-
münen terug, welke sinds eeuwen verlaten lagen
en vrijwel In vergetelheid waren geraakt. HU
was toen veertig jaren oud en in de kracht van
rijn leven. Hü won het vertrouwen eA werd de
voornaamste raadsman en directe m<
van Cecil Rhodes, den Engelschen staatsman,
die in Zuid-Afrika een der rükste Brltsche be
zittingen gegrondvest heeft. TTfet was John H.
Hammond, die Cecil Rhodes op de hoogte stelde
van de enorme schatten aan goud, welke er in
Zuld-Afrika te winnen waren en die hem er toe
dreef om steeds dieper In het zwarte werelddeel
door te dringen.
De oorlog tegen de Boeren werd geletdeiük
meer en meer onafwendbaar. Hammond stond
voortdurend in nahwe betrekkingen met Jame
son, een der kopstukken In de voorbereiding
val. den Boerenoorlog, die al lang niets anders
verhoopte dan het sein om met geweld In de
Afrlkaansche Republiek te vallen. Ten slotte
waagde Jameson den aanval, ondanks dat
John H. Hammond dit ernstig had ontraden.
HU werd verslagen en moest flbh overgeven aan
de Boeren Deze vonden op hem eenlge br'e-
ven, die uiterst bezwarend materiaal tegen
Hammond bevatten.
De Amerikaansche avonturier werd met vier
medeplichtigen gearresteerd. Het Amerikaan
sche Congres nam e«n resolutie aan, waardoor
de regeering der Vereenlgde Staten ultgenoo-
ynan avonturier die, na In de halve wereld
«Unï geluk beproefd te hebben, als mll-
llonrialr naar zün vaderland terugkeert
daar een rol van beteekente te spelen in de
htlek. mag. wanneer de man Amerikaan is niet
aonder meer een zeldzaamheid genoemd wor
den Desondanks was de loopbaan vah John
Hays Hammond een zoo ulteonderlük geval, dat
aeifs de Amerikaansche bladen bü zün dood
lange kolommen aan hem wüdden.
John H. Hammond was student, athleet, pio
nier, ontdekkingsreiziger, woudlooper en goud
zoeker. Htj speelde een hoofdrol in een der bloe-
Mligste drama's van den laatsten tüd, den Boe
renoorlog. Vanachter de coulissen leidde hü de
Amerikaansche politiek.
De pers dér Vereenlgde Staten noen
R. Hammond, toen hü. tachtig jkren
nmltl-milllonnalr stierf op zün slbt Ir
chuaetts. een der grootste Amerikanen
digd werd aan President Kroger om gratie voor
Hammond te verzoeken.
Het verzoek om gratie werd officieel gedaan
doch Paul Kroger weigerde verder te gaan Jan
een voorlcopige Invrijheidstelling tegen een
waarborgsom van honderd-duteend dollar.
Vrienden van Hammond gaven hem den raad
om te /luchten. Dat weigerde hü echter. HU
stond terecht voor het militair gerechtshof te
Kaapstad en hoorde zün doodvonnis vellen. HU
sou sterven door den strop.
Vanuit bun cellen konden John H. Hammond
en zün vier medeplichtigen zien hoe er op de
binnenplaats der gevangenis vüf galgen werden
opgericht en men alles In gereedheid bracht
voor de terechtstelling.
Doch op het allerlaatste oogenbllk, terwijl zü
reeds alle hoop hadden laten varen, kvfum er
redding. Men bracht den terdoodveroordeelder.
het bericht, dat zü begenadigd waren en dat
hv.n straf was verminderd tot vüttien Jaren op
sluiting. Ook deze gevangenisstraf hoefde Ham
mond niet te ondergaan. Onder den druk van
Amerika en Engeland liet de Afrlkaansche Re
publiek hem vrü tegen een borgstelling van
hcnderd-vül-en-twintlg-dulzend dollar.
Een paar jaar later keerde John H. Ham
mond schatrijk In Amerika terug. Daar een
rustig leven iets was waartegen zün natuur zich
vei zette, wierp
hem hoegenaai
Als hazen huppelden de kikker* met de kabouter» mee. Je
zag niets anders meer dan kikker* en nog eens kikker*. Onder
een oorverdoovend gekwaak kwamen ze op de boerderij aan.
De vrouw was alleen thuis en weldra zaten de kikker* in
alle vertrekken. Ze kropen in hoeken en gaten, sprangen in
emmers, op stoelen, tafels, in kopjes en pannen. Overal zaten
ze en maakten de vrouw aan het schrikken. Als ze naar de
melkkan liep, verschenen er kikkers, die lustig rondzwem
men en intusschen was kikker Karei al naar Tuimeltje gegaan.
i
eongreganteten kwamen naar buiten. De meesten
waren arme meisjes, die terug keerden naar
hun .werkzaamheden, maar allen wéren netjes
'gekleed volgens de Baskteche mode in de
grenadlne-mantlUe, die de vrouwen als het ware
in een religieuzen ernst hult.
Rechtop, een beetje trots gingen zü voorbü
het groepje toeristen, se nauweUjks een blik
gunnend. Er stonden daar drie personen, hun
reisgids in de hand, gekleed met wüde stof
mantels. Blükbaar waren zü uit den auto ge
stapt, die wat verder voor d* herberg statlon-
neerde; een dame en twee heeren. Zü spraken,
over den massieven gevel van de kerk, waarin
maar enkele smalle ramen waren aangebracht
en over het lage voorportaal dat weinig bekoor-
lijks vertoonde.
^Ja,” zei de oudste der twee heeren, „men
moet hier rekening houden met den Oosten-
*-Waar rit Tuimeltje tegenwoordig?” vroeg kikker Karei aan
de Kabouters, en daar werden ze ineens spierwit, want ze
durfden het büna niet te vertellen. Maar toen Kikker Karei
er op aandrang hoorde hü wat er gaande was en cordaat
antwoordde de kikker: „Wü zullen met jullie mee gaan
strüden. Ik zal direct ens heele kikkerland halen en dan zul
len we eens zien of we dien leelüken boer niet zullen over
winnen.” De kikkers doken onder en kwamen een half uur
daarna met wel duizend anderen boven water.
De dichter A. J. D. van Oodten scireef een
brochure over het onderwerp: „Film en ge
meenschap”, gedrukt in een aflevering van de
Vrüe Bladen, en zünde een lezing, die hü voor
de Haagsche afdeellng van Filmfront heeft ge
houden.
Het te jammer te moeten constateeren, dat
dit geschrift, in slecht en verward proza ge
schreven, een opeenstapeling te van vaagheden,
waarvan we nauwelüks gelooven, dat ze den
schrijver zelf duldelük zün. De brochure te één
klacht, dat alle filmcritici in Nederland er naast
zün en dat de wereld maar niet wil ontdekken,
boe oorspronkelük de Ideeën van den schrijver
De jonge vrouw roept de hulp’ in van de
Moeder van Smarten van Felgte. Met al de
vurigheid van haar beangstigd hart Mdt zü'
haar gebed wordj een bloeiende rozenstruik’
die den sneeuwnacht met e~
vervult. Schier eindeloos te
eindelijk buigt het rijtuig over dê brui, het
nevel hing en wilde zich naar huis begeven, ligt hét oude heerenhute, alleen”boven
j-, x--- x x_.giaapkin.er
dorp Arnaberry woont, waar wü ons nu bevlri-*
den."
Hugo keek het jonge meisje na. Het korte
oogenbllk, dat hü haar had kunnen beschouwen,
was voor hem voldoende geweest om op te
merken, dat zü een gelaatskleur bezat van
buitengewone fünheld, een zeer blank voor
hoofd, waar langs de slapen een blauw net
werk van aderen rich afteekende, groote,
zwarte, vurige en diepe oogen en dan dat
eigenaardige wat van haar een vorstin maakte,
zóó, dat haar portret in het Grand Palate,
Prijkende in de eerezaal, haar de huldigingen
van een menigte bewonderaar» had doen ver
werven.
Het jonge meisje voegde zich bü een gezellin,
die haar stond op te wachten en alle twee
vkhlwenen achter den granieten rotswand, waar dingen?”
*s avonds, als het werk gedaan was, de jonge
mannen rich oefenden in het gooien en opvan
gen van den bal, hard als palmhout, uit touw
gedraaid.
Hugo wendde rich nu om en vroeg: .Reeft
Bonnard u den naam van *Un model meege
deeld?”
Reker! Zü heet Marguerita d’Eskerona of
liever zooals hier gebrulkelük is: Msu-galta.
Het te een jong meisje van goede afkomst.
Sedert ik een villa in Biarritz heb gekocht,
interesseer ik mü voor de archieven van het
Baskenland. Ik ben dus in staat u mede te
deelen, dat de voorvaderen van dit schoone kind
hon naam te danken hebben aan den konlng
van Navarre, die, op Jacht verdwaald, bü hen
een toevluchtsoord zocht en bevend van kou,
ataapkamer
de moMer
stroomt een war.
me llchuchün
door de vensters,
waarvoor de gor-
dünen nu ^dicht
gemaakt sün, op
het besneeuwde voorplein. De dampenoe paar
den worden in den stal gebracht.
Verbaasd opent men de zware eiken deur
van het huls en laat de jonge vrouw binnen.
Boven ligt een stervende.-De Engel des
doods staat aan haar sponde, maar de moe
der kan nog niet -sterven.... telkens weer
vraagt zü kreunend naar de dochter.... nu te
zü daar.nu buigt zü zich over de stervende,
die zwaar ademhaalt....
Moeder en dochter hebben nog met elkander
te spreken over den jongsten onverzorgden
zoon en broer....
„Met alle krachten mijner ziel heb ik ge
smeekt, gebeden, dat je zou komen, maar er
wa» geen knecht, zü zün allemaal naar tem
brand in het gehucht Raesstrup.”
Dan slaapt de stervende kalm in.
De jonge vrouw hoort nog dat geen mensch
gestuurd werd.... niemand had een boodschap
naar Munster gebracht.... niemand....
Maar wie was dan de bode in den mist?
Zouden ook toen nog niet, evenals tn BU-
belsche tüden >*n evenals tegenwoordig Engelen,
boodschappen brengen?
Zoover gaan de brieven, die Ik in dit avond
uur las, toen buiten de nevel van de velden
over het park gleed en klokken luidden door
den mist....
Felgte begint 1
Nóord-oostenwlnd, die
toegezwaaid, hem aangenaam was; zün aan
dacht werd elders getrokken,
Uit de kerft, die naar hü meende, nu geheel
verlaten was*en waaruit een warme luchtstroom,
doordrenkt van wierook, kwam, liep een Jong
meisje, de laatste van het vrome groepje, dat
op dien Meimorgen büeen gekomen was om
O. L. Vrouw hulde te brengen.
Een zware wüde mantel omgaf haar gestalte,
zü hield de plooien büeen met de hand, die ook
haar gebedenboek vasthield. Zooals haar ge-
zelling droeg zü een sluier over haar mooi,
donkerbruin haar, dat hoog op~estoken was.
maar men zou haar zeker niet met de anderen
verwisselen. Zü geleek hun koningin, zooveel
natuurlüke waardigheid was er in haar voor
komen en houding.
Mevr. Lteerolles legde de hand op den arm
van haar zoon en zei: ,Kük toch eens! Zou
men niet zeggen: de Jonge Baskteche van Bon
nard, die dit Jaar zeker de groote medaille
zal winnen bü de tentoonstelling in het
Salon?”
.Datzelfde heb ik ook gedacht,” antwoordde
de jonge auteur op gedempten toon, „maar bet
origineel te bekoorlüker dan het portret."
De uitgever had die woorden verstaan en met
zün gewone ongegeneerdheid mengde hü rich
In het gesprek tusschen moeder en zoon. „Ik
geloof niet, dat u zich vergist, mevrouw....
Eenl^en tüd geleden heb ik gedineerd met
André Bonnard en hü vertelde mü. dat hü voor
Jonge Baskische de dochter had laten
en van een züner vrienden, die in het
,/fet GiUteboek” heeft een aflevering
over ,fiet Kruis” uitgegeven, waarin een
keur van geïllustreerde artikelen over
oude en moderne kruisbeelden voor
komt. Tot de merkwaardigste exempla
ren behoort het hierboven af geheelde
reliekh-uis uit den schat van Sint Ser-
vaes Je Maastricht. Het is een kruis
met twee dwarsbalken, dat in 1490 door
den edelsmid Ulrich werd gemaakt
•t
bij verlies van een hand,
een voet of een oef.
wind. Door deze architectuur verdedigt men zich
er tegen.” ri_
Onder de boomen op het kerkplein Wisselden
de jónge meisjes eenlge woorden in hun ge
heimzinnige taal, zoo moellük voor vreemden
te leeren. Dan lachten zü elkaar toe, waarbü
de mooie blanke tanden rich vertoonden en
glpgen met hun soepelen gang langs verschil
lende wegen naar het gebergte of naar de
rivier la Nivelle, waarvan men de wateren
tusschen de wilgen zag schitteren.
„Het lüken wei antieke beelden, niet waar,
mama?” merkte de jongste der toeristen op,
wiens bleek, glad geschoren gelaat, breed voor
hoofd. donkere oogen onder dichte wenkbrau
wen verscholen waarvan de blik zich lang
zaam vestigde op de menschen of voorwerpen
elegant ulterUjk en trotsche houding een geheel
vormden, dat okuntekenbaar hooge distinctie
aangaf.
„Ik had het u toch wel gezegd,” riep rijn
metgezel uit. ,Dlt land te eenlg.”
„Wü moeten u wel dankbaar sün, münheer,”
zei met een bekoorUJken glimlach de reizigerster,
wier blonde haardos verried, dat die kleur kunst,
matig verkregen was. „U heeft ons in staat ge
steld <xn deze streek te leeren kennen.”
„Dat was in müh belang, mevrouw. Door
aan Hugo Lteerolles interessante bouwstoffen
te verschaffen, waardoor hü weer een nieuwen
roman, even doorwrocht, even geniaal als zün
voorgangers, zal schrijven,
geverszaak baat vinden.”
De jonge schrijver toonde zelfs niet door een
trek van zün gelaat, dat de lofprijzing hem
w j oor mü liggen twee brieven, gedateerd
W Nov. 1816, geschreven in huize Langen bü
T Cynuswtnkel in Weetfalen
De blauwe - - -
nogal vergee
en stffk gegaan. Maar duidelük nog staat het
mooie schrift van mün bloedverwante op de
vergeelde bladen.,ZÜ schrijft aan haar oom,
een broer van haar moeder, die in dienst van
den vorst van Weimar was, een eigenaardige
spookgeschiedenis, welke de schrijfster van den
brief zelf meegemaakt heeft.
Op een donkeren Novemberavond kwam de
slotvrouw uit de Lieve Vrouwekerk, liep door
de vrouwenstraat, waarin een dichte, grijze
zich op de politiek. Deze was
k niet vreemd. Tüden» zün
avontuurlüke loopbaan had hü allerlei toestan
den en vraagstukken leeren kennen en hü was
met gele vosten en vooral met leidende staats
lieden in aanraking geweest.
Hü wist door te zetten, dat William Tart, die
van 1909 tot 1913 de Vereenlgde Staten regeer
de. tot president gekozen werd. Hü kon allerlei
functies en eere-ambten krijgen, doch bedankte
er voor. Hü .wilde wel macht hebben en sün
wil doordrüven. doch alleen maar achter de
senermen.
Slechte eenmaal week hü van dezen stelregel
af Het was in 1911, dat hü als buitengewoon
gezant de Vereenlgde Staten t>ü de kronlngz-
pi» chtlghcden van Georté V in Londen verte
genwoordigde. I
„Och, waren alle menschen wijs
(Dat Is heelemaal niet noodlg, als
zo achter het «tuur maar n klein j
beetje beter wilden opletten, dan
konden we al héél tevreden zijn I)
Ais jonge jongen stak hü naar Europa over en
Studeerde te Freiberg In Saksen aan de hooge-
achool voor münbouw. Hü leerde een meisje
kennen, de Amerikaansche miss Natalie Harris,
en vroeg haar ten huwelük. Natjffle was echter,
zooals dat een echte miss overigens betaamt,
eenlgsrins romantisch aangelegd en Amerl-
kaansch veeletechend. Ze wilde den jongen
Hammond wel trouwen, maar hü moest zich
barer eerst waardig toonen. Wanneer hü te
Dresden den beker, welken de Kontegln van
Saksen had uitgeloofd voor den beste* der ath-
leten, die daar hun krachten zouden meten,
wist te wr
John H
-Abt Hunter Blair, die in de Universe een
belangwekkende rubriek verzorgt onder den
titel: „Herinneringen en gepeinzen”, spreekt
deze week over planten en dieren die de be
volking der Schotsche Hooglanden ais voed
sel gebruikt. Na beschreven te hebben hoe
deze uit zeewiersoorten, zooals het „lersche
mos”, smakelüke gerechten weet te bereiden,
gaat hü verder;
„Als de ruimte het toellet zou Ik zeker van
het zeewier overgaan tot de schelpdieren
wulken, mossels, napslakken, kokkels en
„clams". Ziedaar een bescheiden oogst der
zeekusten die een gevarieerd en smakelük
maal verschaft aan hen die weten hoe men deze
dieren moet vangen en toeberelden.”
Wrt c't hef monster datj daar leeft toch
wel?" vroeg Ik -een week gelete^h aan den con
ducteur van onzen Loch-Ness-ktreek-bus (niet
aan den chauffeur, want die :had al zün aan
dacht noodlg voor een van die kronkelende
Schotsche wegen). Deze conducteur heeft drie
maal den grooten planosaurus gezien tüdens
zün vele ritten langs het groote meer, terwül hü
oprees uit de golven of terugkeerde naar zün
hol, dat büna driehonderd meter onder den
waterspiegel ligt.”
„Wat eet dat beest toch wel?” vroeg ik aan
den conducteur; en als antwoord weerklonk
uit zün mond ongeveer de bovenstaande lüst
:mde John
1 oud, ais
in Massa-
-w»i van zijn
tüd. Zü legde er tevens den nadruk op, dat hü
zich echter voor het Brltsche Wereldrijk nog
beduidend meer verdiensten verworven had dan
voor zün eigen vaderland, f 1
John H. Hammond werd geboren als zoon van
•en Amertkaanschen majoor bü de artillerie.
i over en
■-4 elfs dc loyaalste onderdanen putten, wan-
neer zü philatellsten zün. bü den dood
van hun konlng eenlgen troost uit de
overweging, dat er niet alleen een nieuwe Zo
ning, maar ook nieuwe postzegels komen.
En aan gezien nieuwe Engelsche postzegels
binnen afsienbaren tüd zullen verschonen,
wordt er veel gesproken en geschreven over de
vraag» aan welke elscben deze zullen moeten
voldoen.
Grobt-Brfttanniè en het Brltsche Rük ne
men een ruime plaats in het hart van lederen
philatelist in, want eenlge der zeldzaamste
„exemplaren” in het postzegelrük (men denke
slechts aar Mauritius) vertoonen het beeld van
Koningin Victoria. Bovendien heeft Engeland
steeds postzegels ultgegevén tot een nominale
waarde van £5.—, hetgeen, zoo wü ons niet
vergissen, ver gaat boven datgene wat eenlg
ander land gepresteerd heeft.
Maar voor den gewonen verzamelaar, wiens
middelen niet gedoogen dat hü al te stoute
droomen verwezenlükt, en die vooral aange
wezen is op de nieuwere uitgiften, is Engeland
eenigszlns teleurstellend. Hoe vaak is t ons
niet gebeurd, dat wü ons, bü het ontvangen
van een brief, verwonderd afvroegen: „Waar
'ttifien, ja, dan
I. Hammond had nog van zün leven
n.et aan sport gedaan, maar een mensch kan
nu eenmaal alles leeren. Dies toog hü aan het
trainen en op het athletlekfeest te Dresden
vierde hü ware triomfen. Op de J10 meter hor
den vestigde hü *n nieuw record en ook in drie
.engerenummers yerd hü winnaar. Zoo ver
zamelde hü de meeste punten, veroverde den
beker der Koningin van Saksen en kreeg het
ja-woord van Natalie.
De sport speeldA toentertüd zelfs in Amerika
nog geen groote rfil en geen journalist dacht er
•an Hammond’s overwinning naar gene z$de
vaagden oceaan te kabelen. Hü moest daarom
nog eeruge jaren wachten voor zün naam in de
Amerikaansche kranten verscheen. Dit gebeur
de, toen hü als münbouwkundlg ingenieur In
Mexico werkte en een opetarfQ onder de In
dianen uitbrak. HU leverde een aantal gevech
ten, waarbü hü verschillende malen gewond
werd. Hü slaagde ar echter in een waren schat
aan zilver, waarvoor hü verantwoordelijk was,
naar de Vereenlgde Staten in veiligheid te
brengen.
komt die vandaan?" om even later te ont
dekken, dat er weer eens een nieuwe Nedcr-
landsche postzegel uitgekomen was.
Zelfs de wereldoorlog, die zoo bultengewooh
heilzaam geweest is (van het standpunt van den
heelt Engeland
■tehstlsche Inspiratie kunnen bren-
eenlge sensatie gedurende de 35 jaren
-2“ -,2 ---1 ae
JubUé-zeeds van het vorige jaar. Bovendien
verschenen er een paar speciale zegels tüdens
de RUkstentoonstelling te Wembley in 1934 en
1925. Verder werd enlrele jaren geleden de heele
serie vernieuwd. De Wyeke boeküruk-zegels, die
ruim 30 jaren lang t&«ebruik geweest waren,
werden vervangen door 'diepdrukken, die in
leder opzicht veel aantrekkelüker waren, maar
toch lp hoofdzaak overeenkwamen met de oude
uitgifte. De konlng was er nog steeds op afge
deeld als de ruim 40-jarige, die in 1910 den
troon besteeg.
Terwül de soberheid, welke Engeland aan den
dag legt In het produceeren van postzegels (een
soberheid, waarvan ook ons land tot eenlgen
tüd na den oorlog nog blük gaf) overeenkomt
met het Engelsche volkskarakter, betreurt men
het. dat er niet naar gestreefd wordt iets
mooiers voort te brengen dan de zegels waar
mede de Er gelachen het sinds Edward VH heb
ben moeten stellen. Kenners beweren, dat zoo
wel Groot-BrlUannlè als de Koloniën in den
„ouden tüc1” veel artistieker zegels uitgaven dan
In de twintigste eeuw. Zoo men hier al weinig
voelt voor (jet uitgeven van steeds nieuwe lief
dadigheids- en z«. cultureele zegels, het
conservatisme der Engelsche posterijen gaat
velen toch al te ver. Zoo Is Engeland een der
weinige landen, die geen luchtmall-zegels uit
gegeven hebben.
Een ander, ofschoon door slechts weinigen
afgekeurd -blük van conservatisme hebben de
opeenvolgende Postmeesters Generaal gegeven
door nooit een postzegel te laten drukken,
waarop de naam van het land voorkwam. Wü
noemen d.t conservatisme, omdat In den aan
vang van het postzegeltüdperk een groot aan
tal landen zegels zonder naam uitgaven, o.a.
Nederland, Denemarken, Hongarije, Portugal,
Brazilië, Uruguay enz. Engeland Is het eenlge
land, dat het naamlooze beginsel trouw geble
ven Is, ofrehoon er ook enkele nieuwere landen
schünen te zün, die hun naam niet afdrukten
on hun eerste postzegel-serle, o.a. Mongolië
(1935). g
Tgen de eerste postzegels ontworpen werden,
was er geer, enkele reden er den naam van het
land op aan te brengen. De beeltenis van Ko
ningin Victoria werd erop gedrukt, omdat men
meende, dat hierdoor nadruk bemoellükt zou
worden, hetgeen, bü de technische hulpmidde
len waarover men toen beschikte, inderd&ad
het geval geweest schünt te zün Er zün steeds
ve-.i bezwaren Ingebracht tegen het afdrukken
van ’s Ko*<lngs beeltenis op postzegels, op grond
hiervan, dat zü door de stempels verontreinigd
wordt.
Een derde kenmerk van conservatisme be
staat hierin, dat op Engelsche postzegels alleen
het hoofd van den souverelri* weergegeven wordt
(dus zonder de schouders en het bovendeel van
de borst). Tot In de laatste jaren der vorige
eeuw was deze methode algemeen. Canada was
een der eerste landen, die ermee braken. Thans Is
Engeland een der zeer weinige landen, die nog
nooit ^ndere dan z.g. „afgesneden” koppen op
de postzegels afdrukten. In Nederland wordt zoo
wel de oude als de nieuwe methode toegepast.
De nieuws Engelsche postzegels kunnen wu
ons reeds zoo ongeveer voorstellen. Precies als
de bestaande maar met een konlng zonder
b&&xd.
Of zou er ditmaal eens m werkelüke verras
sing komen?
2*1.
ZO
de
he
ve
tu
bf
wi
bi
et
U
e»
d
cc
or
re
ar
si
de
ge
d
d(
D
n
