van
Tuimeltje en Kruimeltje in het Kabouterland
Gidsen in de Eeuwige Stad
F 750.-
F 250.
DE UREN GAAN
V O O R B IJ
ALLE ABONNÉ’S ongevallen verse!*** ■■•rtenJiiggn
F 750.-
LUCHTVAART GENEES
KUNDE
ITALIAANSCHE VERZEN
UIT HOLLAND
WOENSDAG 9 SEPTEMBER 1936
WAT IS HUN TAAK?
Missie en film
1
liïïliï
Verwachtingen van den
vreemdeling
Zich zelf
bedrogen
Actualiteit by den medisehen
dienet
,JDanton”
Gino Troiani en zijn werk
AANGIFTE MOET, OP ST
'n Beroepegide, die het met on
juiste inlichtingen te bont
gemaakt had
FE\VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
-1^
zuurstofvoorziening een groote rol speelt
Het vliegen op groote hoogte.
waar
0
btj wiles van een hand.
HOOFDSTUK V
Uw goedheid
10
„Oude vrek," mompelde zü nog, -te gierig
om een cent-”Ult te geven."
schlktheld tot werken door
4de beenen of belde oogen
de- atmosfeer, die bü het
zijn op het menscheltjk
UIT HET FRANSCH VERTAALD
DOOR CHRISTINE KAMP
1 heb ik
hij. een nieuw
Scandinavië» door de
inbloed over,
opreed, ver-
Margaïta hi
een voorwenjjé
te houden.^
ik in de
hof. Tot
gaan, m
ss===s==c==^- -
ste .Wat rilden al die menaehen ga-
"•«•Mjk vandaag", dacht tanmera
vanmiddag achter het stuur. (Hoe
zegt men dat ooit weer van éten
-- splinter, dien baHc aa mvoog?...)
In het vervoig van zijn artikel bespreekt dr.
Jongbloed nog de atmosferische bezwaren van
het vliegen in de stratosfeer en met race-ma
chines, waarvan h(j ook Interessante bijzonder
heden mededeelt, al hebben deze voor de ver-
keersluchtvaart practlsch dan ook weinig be
lang.
Jack Warner, productle-lelder van Warner
Bros vertoeft op 't oogenblik te Parijs. Aan de
pers verklaarde hij. gekomen te zijn, om met
Max Reinhardt en Romain Rolland de verfil
ming van ..Danton” te bespreken. Thans staat
vast, dat Paul Munl is gekozen om de rol van
Tribuun 89” te vertolken. Jack Warner en
Max Reinhardt zullen eenlge dagen te Parijs
vertoeven. De opnamen voor „Denton” zullen
ongeveer twee maanden in beslag nemen. Naar
verluidt, zal Michael Curtis samen werken met
Max Reinhardt aan de verfilming van „Dan
ton”. Warner Bros, de vervaardigers van de
film, zouden Charles Laughton geëngageerd
hebben voor de titelrol, Spencer Tracy voor de
rol van de Murat en Claude Rains voor de rol
|van Robespierre
selfs den oven otn het brood te bakken toonde
„Er ontbreekt niets,” zei hij trotseh.
„Mijnheer heeft alleen vergeten de steenen
van den haard zwart te maken,”,, antwoordde
ernstig de oude meld. Men kan wel Sten, dat
nooit een ketel aan dien haak is opgehangen."
Dat was een eenvoudige opmerking, maar het
leek Margalta, dat die precies haar indruk
weergaf. Ja, wat aan bet nieuwe huls ontbrak,
dat waren de sporen, die waren achtergebleven
van de oude grootmoeders, waardig en kalm,
zelfs in het ongeluk en die gedurende eeuwen
elkander hadden opgevolgd in het bewaken van
den huiseluken haard.
Oom Janeki luisterde niet eens naar die op
merking. „Kom mee," zei hij. „kom den zonne
wijzer bekijken.”
Hjj voerde zijn nicht naar den tuin. Op den
muur, reeds begroeid met een roode klimroos,
vertoonde sich de zonnewijzer, geheel gelijk
aan die thuis de uren aangaf; Margalta las
er het geheimzinnige woord: FugeL En op
eens ondanks de opwekkende geuren der see
en der rozen, voelde zü inwendig een verwijt.
Zou oom Michel die verplaatsing naar de
vermaken en de beuselingen van Biarritz heb
ben goedgekeurd, hij, die zoo ernstig haar ge
waarschuwd bad tegen de gevaren van haar
nieuw bestaan. „Later, als je den ouden zon-
newijaer beschouwt, moge God je geven, dat je
bun# zeggen „0t heb mij niet vergist, ik bevind
mij op den weg. waar God mij wilde leiden
Een week later vond de trekking plaats
Jansen kreeg daags daarna de trekkingslüst
toegeaonden. die hü direct Inkeek met de ge
dachte: „toch geen prijs."
Maar plotseling
sprong h(j op. als
door een furie be
zeten: .De hoofd
prijs!'' riep hjj op
getogen uit, maar
eensklaps zonk hij
met een diepen
zucht in zijn stoel
De spinnen, die een grooten haat tegen de kabouters hadden,
omdat de kabouters hen overal wegjoegen en hun apinnewebben
vernielden, waren gekomen om overal vergift rond te strooien.
Maar toen ze de spijkertjes zagen liggen, toen de een na den
ander zijn pootjes bezeerde en de scherpe punten In hun lüf
kregen, dropen ze weer stilletjes af en met opgeblazen gezichten
ran woede, riepen ze luidkeels nog- wel sens terug te zullen
tomen.
Alle kabouters waren benieuwd, wat Tuimeltje nu weer zou
gaan doen en toen se in de opslagplaats aankwamen, sagen as,
dat hjj naar de pakken met klompenspijkertjes wees. „ÉMe moet
Ik allemaal hebben”, beval hij de andere kabouters en direct
kwamen ze achter hem aan. En toen strooide Tuimeltje al die
pakken met spijkers over den weg van het kasteel. „Laat nu de
spinnen, maar komen”, riep hü verheugd uit en de kabouters
gingen voor de ramen ritten om bet leger af te wachten.
vaderland, om de Italiaansche cultuur bulten
de grenzen van dat land te helpen verbreiden.
HU doorreisde jarenlang geheel Europa, gaf les
sen in Budapest, Madrid. Barcelona. Marseille
.en vestigde zich ten slotte te Amsterdam,
waar hij een landgenoote trof, die hij trouwde.
Maar hechte banden bleven hem aan zijn va
derland verbinden. Het fascisme wijdt bij
zondere zorg aan de duizenden volksgenooten,
die in den vreemde verblijven, en Gino Troiani,
als verreweg de meeste leden der Italiaansche
kolonie overtuigd lid der fascio, bleef met de
gebeurtenissen in zijn vaderland meeleven, zoo-
als zijn gedichten geti
De gedichten zelf
hun aeithetische
dat wU hi
T
Onder de hoogwaardighetdsbekleeders in Ita
lië heeft het niet aan waardeerlng ontbroken
voor dezen krijgshaftigen zanger, ver van het
vaderland. De heer Troiani Het ons bijvalsbe
tuigingen zfen van den Duce. van Oaleazzo
Ciano, Marconi, Bottel, ja zelfs namens dea
Konlng-Kelzer zelf. Gelukkig het volk, dat zoo
rijn groote mannen eert.
Ik vrees, dat menigeen dit bericht met een
lichten senrik zal hebben gelezen. Weinigen, die
we! eens een vreemdeling door de Eeuwige Stad
gk^ten, hebben Immers op dit punt een sulver
geweten. Ook al maakt men net niet soo bont
ais het officleele gldsboek van de Nederlandsen*
nationale persreis in Mei van dit Jaar, hetwelk
(blijkbaar uit een oud lexicon puttend) Rome
nog altijd, zooals dertig Jaar geleden op 650.000
inwoners gaf. terwijl het In werkelijkheid bijna
hei. dubbele cijfer bereikt, menigeen zal zien
toch bewust sijn. niet altijd „de ganache waar-
hcio en niets aan de waarheid" gezegd te heb
bed over de marmerbeelden In het Vaticaansch
museum of over de wjjnhulsjes van Trastevere.
Maar hü vertrouwde waarschijnlijk op oen
ouden Romelnschen rechtsregel, die zegt, dat de
Praeto- zich niet met kleinigheden bemoeit.
Gaat dit misschien veranderen? Waakt het
Fascistische regime zóó naUverig over Rome's
grootheid, dat het de woorden der gidsen op
eer. goudschaaltje weegt?
2.00 erg is het niet. De gids, die door den
rechter In het gevang gestopt werd, was op de
ee-ste plaats een geautoriseerde beroepsgids en
op de tweede plaats had hij het werkelijk bont
gemaakt. Maar toch geeft zijn droevig lot aan
leiding tot eer. overweging over de tragische
verhouding, waarin de gidsen staan tot de
zonde van den leugen.
beklaag de gidsen. Er zijn er zeker nu, die
kennis en gevoel hebben. Zü hebben misschien
hut. eigen vcoraeur voor een bepaalden kun
stenaar, hun eigen Ideeën over bepaalde kunst
werken. ZU zouden misschien graag een uur
larg stilstaan bij een grafmonument van Mino
vai. Flesok en u uitleggen, waarom zij het niet
met Breebaart eens zün, die in den llnxer bo
venhoek de hand van Andrea Bregna meent te
hei kennen, doch veeleer met Kritsky. die ge
wezen heeft on een nog door niemand opge-
merktë verwantschap met Pollaiuolo in de
plooien van een kleed.
ZU zouden misschien graag het Quirinaal en
Tivoli en zeven barokkerken van uw program
willen schrappen om u In plaats daarvan naar
een klein stukje verweerd fresco te brengen,
waar zü en zU alleen iets in zien.
Maar nr. komen er vler-en-twlntlg luidruch
tige vreemdelingen en zeggen: wü hebben in
ons vaderland gehoord van Michelangelo: waar
is Michelangelo? WU hebben gehoord van een
zekeren Rafael; waar Is hü? Laat ons den Mo
res zien, in wiens baard de portretten van ze
ven pausen gebeeldhouwd zUn! Laat ons ae
verschrlkkertjes zien, waar mün tante dne Jaar
geleden zoo van geschrokken isl Vertel ons van
Nero! Vertel ons de opzienbarende en ge mak-
kc)Uk-te-onthouden verhalen, die wU al soo
vaak gehoord hebben van onze voorgangers in
het Heilige Jaar! Maak het eenvoudig en maak
het kortl
Wat moet de gids doen? Moet hü de hem
tojvertrouwde schare in kennis stellen met de
subtiele twijfel* der kunsthistorici, met de scep
tische ontkenningen der geschiedkundigen?
Moet htj hun dingen vertellen, die zü nog nooit
gehoord hebben en terstond weer zullen verge
ten? Moet hU zeggen, dat het niet waar is?
N-en, de gids weet, dat het genot van het rei
zen voor de meesten (zoo niet voor lede reeft)
niet oestaat in het ontdekken van iets nieuws,
maar in bet vinden van Juist datgene wat men
verwacht had, in de vaststelling, dat het uit
komt en dat de wondere dingen, waarvan men
zooveel gehoord had, werkelijk bestaan, ma.w.
zoo men hoogerë psychologie wfl in de
aanraking der werkelijkheid. Als dat niet net
geval was, als Inderdaad zooals vele filosofen
beweren de werkelUkheld geen andere kwa
liteiten had dan de voorstelling en de gedach-
te. zouden er geen relsbureaux bestaan. De idea
listische filosofie kan bU Cook niet over den
drempel.
Daarom geven de Romelnsche gidsen dan ook
sinds jaar en dag aan de hun toevertrouwde be
zoekers juist datgene, wat zü verwachten. ZU
hebben daartoe de kijk stof in eenlge eenvou
dige categorieën ingedeeld, die beantwoorden
aan de verwachtingen van de vreemdelingen.
Beelden met veel spieren: Michelangelo. Beel
den met veel gewapper: Bernini. SchilderUen
met veel glorie: Rafael. SchilderUen met veel
zoetheid: Gt'Jdo Reni. Het onderscheid is niet
eens soo grof als het lUtt; het berust vaak op
een ,Jc ne sals quo!”, maar de gids faalt nooit.
Op elke vraag van een zUner gldsellngen schiet
hij een van deze pUlen af en treft hem recht m
hei hart. Een leerzaam bezoeker kan al spoedig
self de diverse categorieën op grooten afstand
nlangs is te Rome een vreemdellngenglo*
door den Praetor veroordeeld, schrijft
onze Romelnsche correspondent, wegens
het geven van oftjuiste InUchtlngen aan zUn ge
zelschap.
Over de ontwikkeling van de luchtvaartge-
neeskunde verscheen van de hand van dr. J.
Jongbloed een Interessante studie in fyet Sep
tembernummer van het „Haagsch Maandblad".
De schrUver, die IndertUd deel uitmaakte van
de bekende escadrille van kap. Versteegh „de
VUf vingers van één hand”, geeft na eenlge
algemeene beschouwingen over de huidige
practUk van het vliegen eerst een overzicht van
de veranderingen in
vliegen van Invloed
organisme.
Van beteekenls acht hU daarbU vooral de
vermindering van den totalen luchtdruk als
zoodanig en het naar evenredigheid verminde
ren van de spanning der zuurstof. Voor den
leek kan het effect hiervan het best voorgesteld
worden, als zou hü, zich te midden van een
overvloed van zuurstof bevindende, daarvan
toch een tekort In de ademhalingsorganen kun
nen ervaren, omdat de „dichtheid" ervan te
gering geworden is.
Nu moest er alleen nóg In de stad een oude apotheker gered
worden, die altüd in sUn apothekerewlnkeltje bleef of er feest
was of oorlog, en Kruimeltje, die toen hü riek was, zooveel
drankjes van den apotheker had gekregen, stelde voor hem
naar het poleis te halen. Op een drafje gingen zeven kabouter
tjes naar hem toe en gelukkig kwamen ae sender last van
de spinnen te hebben op het paleis aan.
bij oen ongeval met
doodelijken afloop
waren bü een luchtdruk overeenkomend met
6000 M.-hoog te en mün proefpersoon begon
er wat- vernacht uit te zien. Ik vroeg hem
hoe hU zich voelde. Het antwoord was: „Ik
voel mbverder kwam hü niet, hU rierd
acuut bewusteloos* Een paar teugen zuur
stof brachten hem in een paar seconden
weer bU zUn positieven en toen ik hem vroeg,
wat hU eigenlük had willen zeggen, ant
woordde hjj: „Ik wou zeggen: Ik voel me
uitstekend!"
jaetJftgelogen en nooit naar
gezocht om de waarheid achter
vertelde dus alles: „Eerst ben
frk gegaan en daarna naar het kerk-
ik daar gereed was, wilde ik heen-
r Catali volgde mU en ik zou mü
niet van haar hebben kunnen bevrUden, als
Dominique dUbalde mü niet te hulp was ge
komen. HU .is zelfs met mU meegegaan tot aan
de groote laan.”
Er kwam een uitdrukking van blUdschap in
de oogen van haar vader en Margalta bemerkte
het wel, dat Catali zich niet vergist had, maar
dat hU er van droomde haar in de eenzaamheid
van Ubaldia op te sluiten. De geest van onaf-
hankelUkheld, die tot nu toe was tegengehouden
door de traditie van gehoorzaamheid van af de
prille jeugd aan het Baskische rnelsjë inge
prent, hief het hoofd op als een slang, die zUn
ringen verheft.
„Ik heb toch wel het recht mUn eigen leven
te lelden!" dacht het jonge meisje. „De anderen
sUn het niet, die mU kunnen dwingen om een
weg te volgen, die mj| niet aanstaat."
Zonder bü haar vader en tante te blUven,
ging zU naar haar kamer, want zU was bang
voor de vragen, die gesteld zouden kunnen wor
den over haar ontmoeting met Catali. Lang
bleef zU op het balkon staan, vanwaar men
in de verte de heuvels kon zien, waarachter
Biarrits gelegen was, het groote onbekende en
misschien het geluk....
■a W eneer Jansen aat behaagUjk in sUn
IVI gemakkelUken stoel oen pUp te roeken.
HU leefde alleen, stil afgetrokken met
zUn trouwe huishoudster Marie, die hem
al b<]na vüf en twintig jaar bediende. Nooit
was hu getrouwd geweest, daar hU er niet op
gesteld was zUn inkomen met een ander te
deelen. Marie behoefde hu alleen maar den
kost te geven en verder niet.
Zoo sat hü stil voor zich heen te denken,
starend naar de blauwe rookwolkjes, die hu
ultblles. totdat zUn oog viel op een groote ad-
vertentie in het avondblad.
„Wilt u
van de
waar auto's In alle richtingen voortgleden,
waar prachtige magazUnen aan de ijdelheid der
vrouwen al de modesnufjes aanboden, waar de
voorbUgangsters allen elegant en mooi leken,
waar aldoor nieuwe vermaken de uren vulden
het haar ónmogelijk zou zUn om voor zich die
stille kwartiertjes vrU te houden, die zU in
Eskerona kende, waar de lange dagen in werk
zaamheden van allerlei aard doorgebracht,
onderbroken werden door wat muziek, lectuur,
den catechismus aan kleine kinderen onder
wezen, een bezoek aan de kerk of aan stille
armen; te fier om de hand ult te steken.
De gedachte, dat sU nu zou leven in een
atmosfeer van wereidsche genoegens, waarin
zU nipt meer de vrUheld zou hébben te luiste
ren naar hetgeen diep in haar riel omging, ver-
bUsterde haar meer dan dat het haar ver
rukte.
„Oom Miohel riet verder dan Ik,” dacht zij,
„HU scheen gevaren te duchten, die ik niet ver
moed.... Ik aal voorzichtig moeten zijn....
Ik zou mUn leven niet willen bederven door
het toe te vertrouwen aan iemand die het het
mot waardig zou zUn....”
ZU had geen tUd om zich in die gedacht*
te verdiepen, want er werd gescheld en voor
het hek riepen vroohjk* stemmen: „Margalta,
wU zUn het! WU hadden gehoord, dat j*
aangekomen bent!”
ZU herkende de dames Mayou en Darrlgand,
moeders en dochters, allen in het wit at licht*
Op deze overwegingen gebaseerd
voor de K. L. M., schrijft hU.
systeem van zuurstofvoorziening uitgewerkt,
dat achteraf wel zeer eenvoudig is.
Het principe is als volgt: in de gesloten
cabine, die voldoende „natuurlUke ventila
tie” heeft, of waarvan anders de ventilatie
naar behoefte wordt geregeld, wordt uit een
grooten zuurstofcylinder de zuurstof vrU in
geblazen. Hierdoor stUgt in de cabine de
partieele zuurstofdruk in een zoodanige ver
houding, dat de passagiers zich b.y,, wat de
zuurstof betreft, op plm. 2000 M bevinden,
terwUl het toestel op 5500 M. vliegt. Met
mUn collega Slotboom, arts bU de K. L. M„
heb ik dit systeem beproefd en het bleek
voortreffelUk te functlonneeren, zoodat het
direct in gebruik 1* gebleven op de route
naar Milaan.
Er gaat natuurlUk wat meer zuurstof on
gebruikt verloren dan bij liet indlvidueele
masker- of mondstuk-systeem, doch dit be
zwaar speelt geen rol van beteekenls.”
-«—en Italiaanse!: dichter in het hartje var.
H Amsterdam! Dat Hollandsche dichters
naar het Zuiden trekken is een ver-
■'chUnsel dat meer voorkomt. Schreef Ezich
Wlchmann niet, dat hU gaarne eens ..aan den
loop ging"....
Maar buiten, waar, onder de klaarder luchten,
De menschen niet soo semelen en zuchten.
Niet suf het leven slUten. maar het zwierig
vieren,
En waarheen al zoovéél der onzen vluchten"?
Maar het omgekeerde kom- ook voor. Ge
tuigen de twee Italiaansche dichtbundeltjes, die
*n maand of wat geleden in Nederland werden
uitgegeven van den heer Gino Troiani, sedert
laren te Amscerdam woonachtig en aldaar
leeraar aan de Intern. School of Languages.
En reeds éerder. in 1790. verscheen te Amsterdam,
bU Ernest Fraymann, 'n bundel van een Itall-
aansch 'dichter: X* Cartone convertlta” (De
bekeerde stad) van een zekeren padre Fran
cesco Monlti. De heer Troiani heeft ons zelf op
alt precedent opmerksaam gemaakt. Maar ver-
aer geloovén wU. dat Amsterdam niet veel
heeft bUgedrngen tot de letterkunde van het
grootste cultuurvolk van Europa.
En omdat dit een zeldzaam feit is. eenlge bU-
sonderheden ever den dichter en zUn werk.
De dichter: Gino Troiani is te Venetié ge
boren, studeerde in Italië voor leeraar in de
Italiaansche taal en verliet na den oorlog zUn
zucht in zUn stoel terug. terwUl <Un hand naar
zUn borst tastte, als had hü het benauwd.
„MUn hemel, welk een kapitaal, en Marie
heelt het lot.” mompelde hü. „Hoe kan ik dat
geld nu redden?" Hü dacht na.... en vond.
Vastberaden richtte hü zün schreden naar
Marie's verbluf en sprak haar aan.
..Marie, ik ben een oude man, oitfetrouad
gebleven, door mün schuchterheid. Een kwart
eeuw heb je bü mü in hetzelfde huis gewoond
cn al dien tüd heb ik van Je gehouden, maar
ik heb het' nooit aan je durven aeggen. Ik wil
nu elndelUk asm dezen toestand een eind ma
ken en vraag Je hierbü plechtig ten huwelük!"
,Je ziet, ik heb voor alles gezorgd en Ik hoop,
dat Je tevreden bent!"
.NatuurlUk ben ik dat, oom!
Is waarlUk te groot!"
ZU sel dat, om hem pleister te doen, want de
eerste indruk bleef haar bU- In de hal voelde
zü zich als een vreemde. Die meubels kenden
haar niet, zü leken koud en stuf als menschen,
die niet aan elkaar gewoon zün.
Margalta ging direct naar haar kamer en
opende het venster om de schoonheid van de
ondergaande zon te bewondervh. De Rhune be
groette haar van verre alsof de berg haar zeg
gen wilde: „Zie je wel. Ik blUf je trouw!"
De vloed was aan het opkomen en de golven
spatten uiteen tegen de hooge kust. Het Jonge
meisje kon de stranden van Bidart en Ouet-
hary ontdekken. Zü vermoedde, dat de haven
van St. Jean de Lus zich bevond achter de
landtong van Socoe. die er den ingang van
beschermt en ondank* de felle stralen der zon
bemerkte zü heel In de verte de hoogten van
Trois-Courones en de Jaïaqulbel, aan wier voet
de witte hulzen van Fontarable sich vertoon
den.
Dit prachtige panorama geleek heelemaal niet
op het stille landschep thuis. Volgens d* getijen
moest het telkens ander* zün. Men zou geen
uur zich vervelen met het te beschouwen en vol
verrukking ging Margalta naar beneden om
haar oom iets hartelüker te bedanken, dan zü
het gedaan had.
het huls uit, om terug te keeren
briefje, dat rijkdom kon brengen.
Vol spanning leefde hü verder, den dag van
de trekking nabü wenschende.
Op een goeden of liever geaegd een kwaden
dag, aeide Marie hem dat zü vandaag precies
vüf en twintig Jaar bü hem in dienst was.
Nadat Mane hem verlaten had. zon Jansen
op een middel om zoo goedkoop mogelük een
cadeau te geven. Eindelük scheen hü het ge
vonden te hebben en dus stapte hü naar de
keuken.
.Marie,” zoo begon hü. Je hebt me 25' Jaar
lang trouw gediend en daarom bied ik Je nu
uit erkentelükheld dit loterübrlefje aan en
spreek den wensch uit, dat het Je veel geluk
mag brengen.”
Met opgeheven hoofd verliet Jansen de keu
ken, tevreden met *ün idee om zoo n goed
koop geschenk te geven, waar toch niets op
zou vallen.
Had hü echter kunnen hooren wat de „oude-
Jongedame" hem nariep, wellicht was het uit
geweest met zUn goed humeur.
Uit Würzburg bericht men ons, dat aan den
jaarlükschen medlschen cursus voor toekom
stige missionarissen dit jaar een fllmcursus
werd toegevoegd, waaraan veertig missionaris
sen deelnamen, die binnenkort naar Zuid-Afrl-
ka, China, Indlë, Brazilië en Bolivia sullen
vertrekken.
veveiuK moet de gids deze gezochte en
gevonden werkelUkheld dlchterbü brengen en de
toeschouwers in een vertrouwelüke en familiaire
verhouding brengen tot hetgeen zü bewonde
ren Sommige dingen laat hü hen daarom door
de holle hand beküken. andere achterste-voren;
hü vertelt, waarom sommige menschen niet op
het schilderü staan en andere wél en wat er
toen gebeurde; hü dntdekt het portret van den
schilder zelf In een onverwacht hoekje van het
tableau; hü wüst op de pausgezichten In den
baard van Moees en op de gelükenU van Plus
X met pastoor Kneipp; hü vertelt, al naar de
nationaliteit van zün gehoor, het verhaal van
den Hollander, den Zweed of den Fin. HU be
vredigt zün toehoorders geheel; hü maakt hen
gelukkig.
Maar mjzelf ludt eronder. Misschien had neg
niemand dat ooit vermoed. Doch de bovenver
melde strafzaak heeft het aan het licht ge
bracht-
De beproefde gids, die hier terechtstond, had
zóó dikwüls met zün pet geslagen, had zóóveel
knoopen haastig doorgehakt, had zóóveel be-
vattelüke, maar onware antwoorden gegeven op
de vragen van nlet-anderfe-hooren-willende
vreemden, dat hü er niet meer van tón. Het
steeg hem op zekeren dag in het hoofd en hu
werd „mataglap”. Toen hü weer met een auto
bus vol Britten en Scandinavië» door
Eeuwige Stad reed, kookte zün gldsei
TerwUl de bus het Bt. Pieterspleit
hief hü zich naast den chauffeur en schreeuw
de In drie talen iets als dit: „Hier staan wü
voor de porfieren zullen van het Pantheon, van
welks gouden dak de wreede Nero harpspelend
den brand van Rome gadesloeg.” En toen de,
roode bus op het Qulrinaalspleln kwam, nep
hü; „Bewonder hier de marmeren paarden, die
de twaalfjarige Michelangelo heeft gebeeld
houwd. HU maakte ze in drie weken onafge
broken arbeid op den rug liggend, en bet mar
mer droop hem In het gezicht. terwUl uit het
glr.dscne venster Lucrezla Borgia glfmengend
toezag.”
Een dienstdoende „carabiniere" zag er geen
been in: maar een boosaardige kunsthistoricus,
die voorbijkwam, moet den gld* hebben aan
geklaagd en de praetor stopte hem in de ge
vangenis.
GU allen, die vreemdelingen door Roihe rond
leidt, denkt aan zün droevig lot.
Eenlge weken later kwam een bruidspaar het
bordes van het stadhuis af, om een nieuw leven
tegemoet te gaan Het waren de heer en me
vrouw Jansen.
„Vrouwtje." zoo aeide de bruidegom. .Jk heb
een groote verrassing» voor je. We zün mll-
honnalr, aant de hoofdprijs is op het lot ge
vallen. dat Ik IndertUd aan jou heb gegeven."
•Dat heb ik toen uit woede vernietigd en in
het fomuto gegooid," antwoordde zü onthutst.
Hü zweeg, want zü waren nu aan de groote
laan gekomen, die recht naar het’ huis leidde.
„Nu loopt u geen gevaar meer." hernam
Dominique. „Uit voorzorg zal ik hier blUven
staan en wachten tot ik uw stappen op het
grint van den tuin hoor.”
Zü was büna boos om die verregaande be
zorgdheid en weer dacht zü: „Zal hü azn mün
Ideaal beantwoorden, als h$ wttUd zoo geslo
ten. soo terughoudend blüft?"
De spaniel liep voor haar uit. blü weer spoe
dig zün plaatsje voor den haard te kunnen
Innemen en zoo kwam zü het huis binnen.
Gracieuse zat bü de lamp te naaien, haar broer
had een boek in de handen en als men ae soo
zag zitten, zou men zeggen, dat er op dien
kedenkwaardigen dag niets gebeurd was en
dat het leven zün gewonen gang was gegaan.
Toen zün dochter binnentrad, richtte haar
vader het hoofd op en zei: ,Je bent laat, Ik
begon al ongerust te wo^*—“
Na eenlge toelichtingen van de aspecten die
het verkeer in de lucht op groote hoogte ver-
krUKt voor vliegen in open toestellen, büv. in
sport- en oorlogsmachines, geeft schr aan wat
volgens hem dienstig kan sün.ter bestrüding
van .Jioogte-ztekte” In passagiera-vliegtulgen,
waar de elsch mpet gelden dat de suuratofvoor-
zlenlng sender - bezwaar en Uefst ongemerkt
moet kunnen geschieden, aoodét niemand er
sich aan kan onttrekken.
onderkennen en leert al gauw „echt Rafael” en
„echt Bernini’- aeggen.
Maar tewUJk moet de gld* dese gezochte
rük worden? Neem direct een lot
-loterü voor één rüksdaalder
Hoofdprijs één mlUioen francs." soo luidde de
annonce.
Vlug schoot Jansen zün Jas aan en snelde
met bet
„De gevolgen van dit zuuntofgebrek
aldus dr. Jongbloed blUven bü toenemen
de hoogte niet uit. Het organisme tracht zich
zoo goed mogelük aan te passen, vooral door
aanzetten van ademhaling en bloedsomloop,
maar tenslotte treden de verachünselen der
zgn. „hoogte-zlekte” toch op.
Deze verschUnselen zün van Uchamelüken
en van geeztelüken aard. Tot de eerat* be
hoort vooral de snel optredende vermoeid
heid bü de geringste Inspanning, tot de
tweede onverschilligheid, het verzwakken
der wilsimpulsen, algebeele afstomping. De
eenvoudigst* geeateiüke arbeid kost groote
inspanning en de zonderlingste fouten wor
den gemaakt. Het vervelende is, dat de
hoogte-zieke zelf geen inzicht in zün toe
stand heeft en zün zelf-kritlek verdwünt;
dikwüls treedt aelfs een toestand van be
haaglijkheid op, maar deze kan zeer acuut
in bewustzüns-verlies overslaan. Een typisch
voorbeeld hiervan kreeg ik eens met een
proefpersoon in de onderdruk-calsson. Dit
is, zooals bekend, een ruimte, waarin de
lucht verdund kan worden en de Invloed
van de „hoogte” dus gemakkelüjcer dan in
een vliegtuig kan worden besftdeerd. Wü
Langs <4 opgaande straten, begrensd door
hooge muren, waarboven de tamarisken en
eiken uitkwamen, bereikte de vlugge limousine
Miramar en na langs een lange schutting
gereden te hebben, die iets van den Basklschen
stijl vertoonde, bleef zü staan voor een open
■heg, die het nieuwe Eskerona liet bewonderen.
Margalta stapte uit vóór tante Gracieuse,
vóór haar oom Janeki, ook voor de trouw*
Yocheppa, die beladen was met allerlei pakken,
en ging de villa binnen.
De architekt had getrouwelük het huis van
daarginds gecopieerd: voor den gevel was een
groot bloemperk van precies dezelfde teekenlng
als dat van thuis, omgeven door een met rozen
begroeide pergola, met groote koeten en moeite
op dit zanderige terrein geplant en toch, zü. die
daar aankwam kreeg niet den Indruk van
weer terug te zün in het oude huis, maar
meende, dat het gordUn was weggeseboven voor
een décor, dat wel de gewone ocnlüstlng van
haar leven te voorachün riep, maar waar zü
de actrice was, die de hoofdrol ging spelen.
De huisbewaarder en zün vrouw kwamen snel
op haar toe en namen haar mantel en hoed
af. „Hü zal voor den tuin zorgen,” sel oom
Janeki. „en zU zal keukenmeid zün. Yocheppa
zal voor het huiswerk zorgen, want je vader zaï
zich gedurende Je afwezigheid behelpen met
wü zullen ze niet op
beoordeelen, niet csn-
letlsche waarde ontkennen,
maar omdat wü onszelf tot dat oordeel incom
petent achten. Om gedichten In een vreemde
taal te kunnen beoordeelen. is het niet vol
doende dat men ze kan vertalen: men moet
thuis zün In bet idioom, men moet de nuan-
ces in de woordenkeus kunnen aanvoelen, men
moet ook een voldoende kennis hebben van de
ïteheele litteratuur in die taal «n te kunnep
vergelüken. Daarom hier geen litteraire critlek.
De gedichten van Gino Troiani zün voor het
maertndsel geïnspireerd op de politiek, mat
name op den oorlog tegen Abessinië. Zün bun
del .Fantasticando” gaf hü uit toen de oorlog
halfweg was. Deze bundel bestaat voor da helft
uit oorlogsgedichten, en voor de andere helft
Is zü aangevuld met vreedzame poëzie, waar
voor de heer Troiani de inspiratie gezocht en
gevonden heeft in zün leerlingen, meer «Pë-
«iaal in de vrouwelUke helft van dat corps. De
bundel „Rotna Oaput Mundi” is uitgegeven
toen de «ark* tot de overwlnolnq van de Ro
melnsche adelaren geleld had. en het titelblad
getuigt niet weinig van den trots van den dich
ter over de zegepraal van zün volk. Behalve den
zelfbewusten titel draagt de omslag nog het
beeld van de wolvin, het mystische symbool van
Rome's kracht.... De eerst* helft van dezen
bundel 1* vrtjwal identiek aan die van de eer
ste uitgave, die hiermee dus elgenhjk «verval
len is, maar Instede van de meer peraoonlUk
getinte oden la thans ook oorlogspoëzie getre
den: de tweede helft van den oorlog. Aan
iedere belangrijke passage In dit krügzbedrUf. en
aan velen der leidende personen heeft da
dichter een vers gewüd: wü zien onder de titels
achtereenvolgens: De sancties, „Aviatore", op
gedragen aan Graaf Galcazzo Ciano. Het (Ita-
Haarikche) Roode Kruis. De Vloot, een od* aan
den Negus, een ode aan Holland, dat door zün
deelname aan de sanctie* den dichter natuur
lUk zeer teleurgesteld heeft, en voorts de na
men. die ons vertrouwd zün geworden uit de
oorlogzbulletln»: Dolo, Amba. Alagi. Gondar,
Quorum. Tana-maer. enz. enz. Da bundel is «en
poëtisch oorlogsdagboek geworden, dat eindigt
mat de Imperium-rede van Mussolini op 9 Mei
JJ„ het decreet van den Grooten Fasclstischen
Raad, waarbü Victor Emmanuel Kelzer van Etlo-
‘pië werd en de bezetting van Addis Abeba.
Daarmee eindigt ook de poëtische veldtocht
van Gino Troiani.
oord nauwehjk* nog ontdekt, waar al de
huizen mooi en met bloemen versierd waxen.
