I
H
I
FÏ
ft
H
Zoekt gij’ betrouwbaar
Personeel?
DE GOUDEN TIENTJES
Plaats dan een „Omroeper”
gezinnen
DONDERDAG W SEPTEMBER MM I
KLAAS VAAK
IMM|
ren?
t
f
Kijk eens, denkt one Tootje,
Wat dat maantje lacht.
Het wil zeker zeggen:
Tootje, goeden nacht.
Maar door het gordijntje
Ziet ze juist de maan.
ei
ti
t4
V
«t
tnwieis dat ventje!
Ach wat leuke snaak.
Tooeje's oogen vielen dicht.
Want dat was Klaas Vaak.
Rit BOtRSMA. R.
J1
ven
den
vert
Ie
sagl
com
sieri
scat!
Gou
mis*
O)
rekc
tane
dero
BI
een
tnuzl
strai
nam
vier
alle
waai
door!
Tjar
neur
werd
La
het i
scha,
artül
Oo
bevoi
tuige
oe al
opvol
sou 1
JU
Bii
<sl
I
het
hel
het
ove
hee
r
Na
van
Volks
■eer
later
cavali
In de
ten,
volgai
vo
dl<
en
1
Tji
op
Oh
aai
•1
Jol
sta
I
Sta
In
af.
Vri
Zie toch eens, het schijnt wel
Of ze dansen gaan.
Ja, het wordt een kransje....
Midden tn de maan. 'J
Ook
aren
gewet
gebou
Tiagg(
groen
teWk
Doo
den 1
stoet
calèch
tuiten
Ook
Publle
en de
wöl n
De I
pen. c
en nai
sigen
Toei
feiteUj
D«
en dat hij haar niets deed. HU snikte nog
wat na en wou niet eerder loopen, voor de
hond verdwenen was en toen moest hij
nog telkens omkijken, om te zien of hjj
niet meer terugkwam. Nu was het veel te
laat geworden om vader te. gaan halen.
Toen zij thuis kwamen, zat vader al rustig
de krant te lezen. ZU vertelden het angst
wekkend avontuur met den hond en vader
moest zijn grooten jarigen zoon eens flink
georganiseerd door de Ned. Vereent-
ging vaa Antiquair*, geopend
et was feest, groot feest. Hans was van
daag zes jaar geworden. Vanmorgen
was moeder hem extra vroeg komen
wekken, want zij begreep wel, dat haar
jongen het niet lang in bed zou kunnen
uithouden.-Zij had hem gepakt en geknuf
feld en hem zes dikke kussen gegeven, voor
elk jaar één. En hij kreeg een fijnen kop
thee op bed een van de feestkopjes van
het beste servies, daar smaakte de thee veel
lekkerder uit met drie beschuitjes erbij.
Toen had hij moeder willen uithooren wat
voor een cadeautje hij zou krijgen, of het
een hondje was, want dat wilde hij zoo dol
graag hebben. Maar moeder had niets wil
len verklappen en toen waren ze zoo asm
het stoelen gegaan, dat vader riep, dat het
huis bijna inviel.
En hij had zijn Zondagsche pak mogen
aantrekken, al was het ook midden in de
week.
Toen hij eindelijk klaar was en vol
nieuwsgierigheid met een paar sprongen de
trap afvloog, was hij beneden zoo maar
pardoes in vaders armen terecht gekomen
en hoog in de lucht getild. Toen hij weer
op z’n beenen terecht kwam, had vader
hem met een'stevige hand gelukgewenscht,
want mannen geven elkaar geen kus.
later kwam een vriendelijke dame binnen,
die na vader's uitleg over de bedoeling van
hun bezoek ook al weer in den lach schoot.
„Hebt U de gouden tientjes misschien ge-
vonden?"' vroeg vader.
„Neen, ik niet," antwoordde zij en Hans
keek al heel erg teleurgesteld, want hjj had
zoo zeker verwacht dat hij nu zijn rijkdom
I wel terug zou krijgen. „Maar wel iemand
I anders,” vervolgde de dame, ,4k zal hem
I even roepen.”
En wie kwam daar naar binnen? Het
I kleine zwarte hondje. „Ik had vanavond
I een eindje met Tripje omgeloopen en toen
I ik thuis kwam, zag ik dat hij iets in z’n bek
I had. Ik was bang, dat het iets was waar hij
ziek van kon worden en riep hem bij me,
maar hij wou zijn bek niet open doen. Na
I heel veel moeite lukte het me zijn bekje
open te breken en wat vond ik daar?
I twee gouden tlentjesl ik kon mijn oogen
niet gelooven. Als het er één geweest was,
I had ik het nog zoo gek niet gevonden, maar
twee was toch wel heel kras. Die Tripje is
I ipe een slimmerd. We zullen waarschijnlijk
I kort nadat Uw vrouw het geld verloren had,
I er langs gekomen zijn en Tripje heeft ze
gevonden en opgehapt. Hij heeft zeker ge
dacht, daar moet ik goed op passen. Ja, het
I is jammer, dat we hem weg moeten doen." I
I „Tripje?", vroeg vader, „en waarom dan I
I mevrouw?”
I „We gaan over een paar weken verhuizen I
I naar een bovenhuis, daar kunnen we geen I
I hond houden en het zou voor het beestje I
zelf ook niet prettig zijn, nu wilden we hem I
verkoopen, maar dat valt niet mee, wantl
we moeten zeker weten dat hij goed ver
zorgd wordt en ik zou hem af en toe ook I
nog wel eens graag terug willen zien, we I
zjjn zooveel van hem gaan houden."
En wat zei vader toen was het heusch
waar? vroeg Hansje zich af. die ai dikke
vrienden met het lieve, schrandere diertje I
was geworden.
„Dan bent U al klaar, mevrouw. Mijn
zoontje wil dolgraag een hond hebben. Die I
twee gouden tientjes had hij net vandaag
voor zijn verjaardag gekregen, misschien
wil hij Tripje wel daarvoor koopen.”
„O, wat heerlijk, wat heerlijk, Paps,"l
juichte Hans en hij danste met Tripje de I
kamer door.
De dame vond het fjjn, dat Tripje zoo’n
goed baasje gevonden had en zei, dat Hans I
maar één gouden tientje voor hem hoefde I
te geven.
Het andere gouden tientje werd nu door I
vader extra zorgvuldig weggeborgen en I
Hans beloofde aan de dame, dat hij nogl
heel dikwijls met Tripje bij haar op bezoek I
zou komen. I nieuwe tehuis gezocht had, door de gouden
En Hans liep met vader mee naar hula, I tientjes op te rapen en te bewaren,
dolgelukkig, dat hij nu toch nog op zijn En Tripje liep heel tevreden aan den
verjaardag een hondje gekregen had en dan I riem achter zjjn nieuwe baasje aan.
nog wel zoo’n sUm hondje, dat zelf sijai Jetty Dumé.
In hei Sportpark te Assen Is Woensdag de Centrale Drentsche Fokveodog gehouden. Begeleid doer haar
PGjswbmares, year de jeay
En daarna moest hij even naast vader
op de trap gaan zitten, daar zaten ze zoo
knus, vlak tegen elkaar aan, de zon viel
door de glas in lood ruitjes van de tocht
deur en tooverde allerlei veelkleurige figu
ren op den lichten gangmuur.
-Vader praatte zoo ernstig. Het was niet
maar zoo’n gewone verjaardag voor Hans
nu lïij zes jaar werd, o nee, hij werd nu
een echte groote kerel. Dit jaar, vóór hij
zeven werd, zou hjj naar school gaan
1 zou nog een heelen tijd duren, het moest
eerst nog lente en zomer worden, nog wel
zes maanden en nu moest hij vader be
loven, dat hij zijn best zou doen om heel
flink te worden, vooral vader eh moeder
goed te gehoorzamen, want als je nog niet
eens gehoorzaam kon zijn, werd je nooit
een flinke vent en dan kon de meester je op
school niet eens gebruiken. Hans had het
heel plechtig beloofd en hij had zichzelf
plotseling heel gewichtig gevoeld.
En toen was hij met vader de huiskamer
binnengestapt. Nee maar het zag er zóó
feestelijk uit er stond een groote vaas
met tulpen op de tafel en zijn stoel was
Versierd. Naast zijn ontbijtbordje lag een
heel stapeltje'leuke briefkaarten, van alle
tantes en ooms een, en ook een van Karei,
zijn vriendje, die in een .andere stad was
gaan wonen. Nu moest vadef vóór lézen wat
er op stond, maar het volgend jaar zou
hij dat wel zelf kunnen, dacht Hans trotsch.
En er waren een heele massa cadeautjes,
zooveel, dat Hans er heelemaal niet meer
aan dacht, dat hij zoo graag een hondje
bad willen hebben. Van vader en moeder
kreeg hij een prachtigen trein. Han» vergat
heelemaal, dat mannen elkaar geen kus
geven. Hij bedankte vader tenminste met
evenveel pakkerds en kussen als moeder.
Tn een jampotje zwommen twee nieuwe
gpudvissChen voor zijn aquarium, één
heelemaal van goud en één met zwarte
vinnen èn een zwarten staart. Dat was een
cadeau van Anna, het dienstmeisje.
En verder was er nog een groote doos
chocolade van Tante Jo en een bloeiende
plant van Piet, den tuinman, voor Hans’
eigen plant^nhoekje tn de vensterbank,
waar hij zelf alleen voor zorgde. Van zijn i
peetoom was een groot pak met de.post uittoepen, ómdat hij zoo bang was voor
1
en veetentoon
stelling, welke deze week ie Weesp
word gebonden
M*. (polderland arriveerde Wooes
a in de Amsterdamsche haven, waar
tn o, wat veel sterren!
Twee, vier, zes, acht, tien.
Neen, ik heb er ginder
Nog veel meer gezien.
gekomen, waar hij een kleurboek, een doos
chocolade-sigaren, een seinpaal en een tun
nel voor bij den spoortrein uit te voor
schijn haalde.
Den heelen morgen had Hans noodig om
zjjn cadeautjes te bewonderen en er mee
te spelen.
En ’s middags mocht hij met moeder mee
naar opa en oma. Opa vroeg of Hans een
dikken spaarpot had? „Neen," knikte Hans,
„er zit nog maar een dubbeltje in. 'k Heb
alles uitgegeven voor een cadeau voor moe
der, toen zij jarig was en ik heb een heele-
boel centen aan, arme menschen gegeven.”
Dat vond oma érg mooi van hem, en om
zijn spaarpot nu weer ineens heel dik te
maken, gat opa hem warempel e$n gouden
tientje en van oma kreeg hij er in z’n
andere handje ook een. Hans moest ze
Sgglan^aan moeder geven, om ze te bewa-
it het was heel veel geld, nu was
Hans rijk.
Zij dronken thee hij oma en. kregen lek
kere koekjes en Hans speelde met Miesje,
oma’s poes, en hij moest er ineens weer
aan denken, dat hij zoo graag een hondje
had willen hebben. Toen het donker werd,
gingen Hans en moeder samen vader van *t
kantoor halen, dan kon Hans direct aan
vader vertellen hoe rijk hiij geworden was.
Ze moesten hard loopen om nog op tijd
te komen. Ineens, op een hoek van een
straat, sprong er ..woef, .woef”, een groote
herdershond op hen af. Moeders taschje
viel op den grond en alles rolde er uit. Hans
gilde van angst en zette hét óp een loopen;
de hond, die maar- een beetje spelen wou,
achter hem aan en of moeder al riep:
„Hans, blijf stil staan, hij doet Je niets”
Hans bleef maar doorrennen. Moeder
raapte zoo gauw ze kon den inhoud van
haar tasch bij elkaar en liep toen gauw haar
kleinen bangen jongen achterna. De hond
bleef kwispelstaartend naar Hans kijken en
Hans bedaarde eindelijk wat, toen hij zag
dat moeder den kop van den hond streelde
een hond,'terwijl hij er zelf zoo graag een
had willen hebben.
„Maar niet zoo’n grooten,” verdedigde Hans
zich en toen begon hij maar gauw van opa
en oma te vertellen, en wat hij wel gekre
gen had. Vader moest raden, maar raadde
telkens mis. Eindelijk moest moeder haar
portemonnaie voor den dag halen, maar,
o schrik, de gouden tientjes waren verdwe
nen. Alles werd afgezocht niets meer.
„Dat moet door dien akeligen hond geko
men zijn," fel moeder verdrietig. ,Jk begrijp
er niets van -£■ ik heb niets hooren vallen
en al het andere geld is er nog."
„Misschien heb je ze bij oma laten lig
gen,” troostte vader.
„Neen, ik weet heel éeker, dat Hans ze
mij gegeven heeft."
Hoe ze ook zochten; ze vonden niets.
„Dan zit er niets anders op, dan daar eens
op straat te gaan kijken," zei vader. -
Hans ging met vajier mee om aan te
wijzen, waar de hond tegen hen opgespron
gen was. Het was intusschen heelemaal
donker geworden. Vader had een zaklan
taarn meegenomen. *Ze zochten elk plekje
van de straat af, maar geen spoor van de
gouden tientjes. Toen gingen ze nog even
bij oma en opa aan, maar zij verzekerden
ook, dat moeder ze in haar tasch had ge- I
daan.
„Ja, dan zullen we maar even op het
politle-bureau aanloopen, dat zal het
eenige zijn’’ vond vader.
Op het politle-bureau kroop Hans heel
dicht tegen vader aan. Er waren zooveel
'agenten, en ze leken zoo groot, zoo dicht- I
bij. Vader vertelde waarvoor zij kwamen en I
Hans moest zeggen waar en hoe het ge- I
beurd was. De agent, die hen hielp, keek
heel ernstig en zei: „Twee gouden tientjes, I
dat is geen kleinigheid,” maar toen begon I
hij ineens te lachen of hij aan iets grap- I
pigs dacht en zei: „Gaat U maar eens naar
Parkstraat No. 7, daar zult U wel wat te I
weten komen.”
Vader bq^ankte en toen gingen ze op de I
Parkstraat af. Het was een heel eind. Hans I
kon bijna niet meer vooruit komen, zoo I
moe werd hij, maar hij zei er niets van I
tegen vader, want hjj had vanmorgen im
mers beloofd een flinke vent te worden.
Eindelijk stonden^e dan toch voor het
bewuste huis. Toen zij aanbelden, begon er I
een hond' te blaffen en toen de deur open I
ging sprong een klein zwart hondje op hen
af. Hans verschool zich alwéér een beetje I
achter vader, maar toen hij zag, dat het I
maar een heel klein hondje was met een
leuk kopje en een grappig staartje met een I
wit puntje er aan, werd hij moediger en pro- I
beerde het zelfs te aaien.
Vader vertelde aan het dienstmeisje I
waarvoor hij kwam. Het meisje begon ook
al te lachen. Ze liet hen in een kamer en I
Ml dat Mj mevrouw zou gaan roepen. Even i
De commissie, die de nominatie voor hot voorzitterschap der
Tweede Kamer aan H. M. de Koningin aanbood, verlaat het paleis
Noordelnde te don Haag
ck
m
Woensdag werd door H. K. H. Prinses
Juliana en Prins Bernhard bij den Duit-
schon gezant te den Haag de lunch
gebruikt. Bij het verlaten van het ge-
zantschapsgs
Juliana, Pi
berd
r -,k
r-.!' HÏ
FOTOREPORTAGE
