jictucrfiaal
aan
DREIN DRENTEL EN -PIET PRIKKEL
De Fritz Hirsch-Ope
I
oen dag
H
F 750.-
DE UREN GAAN
V O O R B IJ
HET LUCHTSCHIP
A
r
ZATERDAG 3 OCTOBER 1936
NA TIEN JAAR
U.
Ml wrtM WB MB ban*.
Het cadeautje
voor Greta
-
Vry verwoede campagne in
Engeland en Amerika
Boycot der Olympische
Spelen
Meer toekomstkannen dan
de vliegbqot?
I nirt
- ----gevan-
d!e
en
af ons land
En weldra
A I I E* A op ingevolge de verzekeringsvoorwaarden teg«» p 7S0 - levenslange geheels ongeschiktheid tot werken door p 7^0 NI een ongeval met p 9 Aft
sl jtVDV/1 NIEI_s O ongevallen veraekerd voor een der volgende iritkeeringen f MVe** verlies van beide armen, beide boenen of belde oogen 1 doodeüjken afloop dbaJVFe*
AANGIFTE MOET» OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UTTERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
te
aan
hem.
ie-
om de Nederlan-
Tf
31a
t
kwam
▼ast te
wUls
zijner
soms
De operette-toovenaar Fritz Hirsch met enkele scènes uit Jch habe tn Wien etnen
Walser getanzt”
Dat was niet zoo heel moeilijk, want in Amerika lag de naam
Drein Drentel op aller lippen. Voor volle zalen hielden deftige'
heeren urenlange redevoeringen over de lotgevallen van <ten
beroemden kampioen-zwemmer Drein Drentel.
Drein had intuaschen al een betrekking gekregen als op pareer
in een dierentuin. HU was reeds dikke vrienden geworden met
Sjang, den olifant, toen Piet Prikkel hem in de olifantenkooi
kwam opeoeken.
*t Was voor hem dan ook een oogenbllk van groot geluk, toen
hU in Amerika aangekomen, van een ambtenaar aan den wal
vernam, dat zün vriend heelhuids in Amerika was aangekomen.
OnmiddellUk trok hü er op uit om Drein te zoeken.
de
zUn
#„0, wat een schat,** riep Greta.
-Laat ik direct zeggen, dat ae ’t niet echt
neende. Niet dat ze onoprecht waa. Maar ze
ras heelemaal niet verliefd op mü. Dat was
uist t ellendige. Ik wou, dat ze t maar wei
ras. Ze zei dlkwüls: schat tegen me, maar dat
ras maar aoo'n zegje van haar.
„Ik hoop.” hernam ik, „dat m'n cadeautje in
e smaak valt*
„Dat zal t zeker. Wat is het?”
„t Is iets om.... nou.... iets om
Van Engelsch standpunt bezien, kan me»
het betreuren, dat Engeland niet in de omstan
digheden verkeert om met Duitschland te
concurreeren op het gebied van luchtscheeps-
bouw, maar het valt op logische gronden moei
lijk, de plaats onder de zon, welke Arnstein
voor zUn luchtschip opeischt, te loochenen.
al te koud is.
Nu is er 4n de maanden, voorafgaande
de Olympische spelen te BerlUn, In Enge
maar vooral ook in Amerika, een vrü verwoede
campagne gevoerd welke de boycot dier spelen
ten doel had. De beweegredenen behoeven wü
niet te noemen; zü liggen voor de hand. De
agitatie ging niet alleen uit van „Unksche”
kringen, maar werd ook van kerkelüke züde (in
Amerika speciaal door katholieken) gesteund.
■Tr oo Paul," zei Greta,
f. „Ook zoo,” zei ik. „Nog vele jaren....
en nog veel geluk!”
Ze legde het kraagje at zoo iets wat ae aan
borduren was, neer en gaf me de hand.
Greta was een zeer degelük meisje, maar in
tmmige opzichten modern. Ze hield bjjv. veel
m lichaamsoefeningen; ze zag er nooit tegen
een uur of vier te loopen, maar schoenen
et spükers trok ze niet aan en ze liep niet
et een rugzak. Van dat soort meisjes houd ik.
Greta lachte. „Kranig van je, dat je m’n
irjaardag onthouden hebt-”
„Natuurlijk, en ik heb een cadeautje ook
Op een basis van „vervoers-efficiency”,
nader bepaald door den nuttigen last verme
nigvuldigd met snelheid en gedeeld door het
aantal pk. der motoren, kirthrirt Mnstein, dat
het luchtschip vele malen superieur is verge
leken bU de vllegboot. HU ontveinst zich even
wel niet, dat de kruissnelheid van de moderne
vllegboot zeer veel grooter is dan die van het
luchtschip, maar hU teekent hierbü aan, dat
Indien men den overtocht over den Atlantl-
schen Oceaan als voorbeeld neemt, het lucht
schip de directe route kiest. De vllegboot daar
entegen moet, indien zU passagiers vervoert,
een omweg maken vla de Bermuda-ellanden
een avond van prettig uit-zjjn. Ze
ons vertrouwen gewonnen. Als
komt weet men van te voren: „we
er heen.”
Tien jaar....
Ze hebben vol gehouden, deze 01
mende theater-menschen. Er is h<
voor noodig geweest om in Nederit
langstelling voor een
ming te winnen en....
Verschillende uitnemende
ten zfjn bij het Hirsch-gezelschap
treden. Voortreffelijke krachten
Hirsch” afwisselend aan zijn gez,
verbonden. De kern bleef de sfee
BU dit tweede lustrum was een
van waardeering voor dit buiten!
gezelschap mJ. wel in deze rubriek
plaats.
Ik zal^net Kirsch zelf eindigen.
HU schrijft aan „zün” publiek:
Het was vUf uur; Mona, de
binnen. „Nu al?” vroeg Margaïta
„Ja mevrouw, Engelsche Zaterdag! Ik ben
met den kassier van onze firma, die een kleinen
auto heeft, een tochtje gaan maken naar 8t.
Cloud. WU hebben er teer gedronken, sigaret
ten gerookt.... en nu kom ik mün werk halen
om er den avond mee door te brengen.”
ZU ging zooals zü bet gewend was te doen
naar de
oogenbllk
et komt niet vaak voor, dat Jaarboeken
van sportvereenlgingen „onthullingen” be
vatten die verband houden met de „groote
politiek”. Het pas uitgekomen Brltsche Skl-
Jaarboek maakt ‘evenwel een uitzondering. Ski
ën is in een land waar men heel ver noord
waarts moet trekken om noemenswaardig sneeuw
tq vinden (vaak met zeer véél mist vermengd)
niet bepaald een eejsterangs-sport, maar juist
daarom zün de beoefenaars op het buitenland
voomamelUk Zwitserland en Tirol
gewezen. BUgevolg hebben zü een büzondér
sportlef belang bU *t aankweeken van vriend
schappelijke internationale betrekkingen
vooral met die volken die In bergland wonen,
wtar *S winterstuk sBeeuw ligt, zofedsr Watfriffc.
c
aan
Engeland.
leven? ZU was er toe gekomen rich tevreden
te stellen met het minste, dat men zonder zonde
niet mag nalaten.-Maar was het wel haar
schuld? Haar man en schoonmoeder schenen
zich tot taak te hebben gesteld om haar het
voldoen aan haar godsdienstplichten feitelük
ónmogelijk te maken, om zoodoende haar te
spoediger tot totale onverschilligheid te bren
gen. Sprak rij er van om naar een beroemden
kanselredenaar te gaan luisteren, of een retraite
te houden, dan waren er allerlei redenen om
haar daarvan af te houden. De naaister
wachtte haar om nieuwe toiletten te passen,
een autotochtje sou ondernomen worden, er was
een belangrijke bUeenkomst aan de acadamle
en dan die thee-uurtjes, die onuitstaanbare
thee-uurtjes, waar de dames elkanders goeden
naam vermoordden.
Hoe in zichzelf te keeren, een leiding te zoe
ken. vooral er zich naar te gedragen te midden
van dien maalstroom van wereldsche verma
ken? Het was onmogelük! Was het niet beter
zich eiken dag iets meer te laten afglljden naar
het Diepe Meer, waarheen handen haar mee
sleepten, die haar hadden moeten tegenhouden?
Een vreeselUke walging beving het hart der
jonge vrouw, toch kwam er geen gebed op haar
lippen, geen wanhopig beroep op de moeder, die
zU altijd rich had voorgesteld als een heilige
in den Hemel en zü verliet de kerk nog meer
verbijsterd dan toen zü er was binnengegaan.
Daarna wierp zij rich opnieuw in de kringen,
die weldra al de goede hoedanigheden van haar
stel zouden vernietigen. Zij zweeg als rij had
moeten Btreken. ri ng a boorde wat haar
Welk vliegtuig heeft tenslotte meer toekomst
kansen, dat wat lichter of dat wat zwaarder is
dan lucht? Het luchtschip of de yllegboot?
Het Engelsche weekblad voor luchtvaart
„Flight” levert een pleidooi voor het gebruik van
het luchtschip.
Het spreekt vanzelf, zegt het blad, dat op den
avond vóór de periode van proefvluchten, waar
in de bruikbaarheid van vliegböbten voor gere
geld luchtverkeer over Oceanen zal worden ge
toetst, de aanhangers van het luchtschip aan
dacht vragen voor het luchtverkeersmiddel
waarop zU hun vertrouwen hebben gesteld. Aan
gezien Duitschland het eenlge land is, dat kan
bogen op uitgebrelde en practlsche ondervin
ding op het gebied van luchtscheepsbouw en
-exploitatie, is 't even natuurlUk, dat een Duit,
sci^autorlteit op dit gebied het voor het bicht.
schip opneemt. En wanneer deze autoriteit nie
mand minder is dan Karl Arnstein, van
Goodyear-Zeppelin Corporation, vragen
uiteenzettingen onze aandacht.
Het blad verwijst dan naar een artikel van
Arnstein in het „Journal of the Aeronautical
Sciences”, waarin Arpstein quantitatief en
qualitatlef het luchtschip met de gropte vlieg-
boot vergehjkt.
graag, die doet mU denken aan een klooster
zuster, die zoo goed voor mU geweest is in het
weeshuis, waar ik ben opgevoed.”
„Gaat u haar nog af en toe bezoeken?” vroeg
Margaïta, om maar iets te zeggen.
„ZU Is gestorven.maar ik vergeet haar
niet. Het schUnt mü toe, dat zü vanuit den
hemel mü beschermt. En dat heb ik zoo noo
dig, weet u? In den eersten tüd, dat ik bU dien
uitgever werkte, kwetste mü alles. Daarna heb
ik zooveel gelezen.... te veel misschien! Nu
verwonder ik mü nergens over. Ja, waarlijk,
ik geloof, dat men went aan het kwaad.’”
Aan .Margaïta scheen het toe, dat zü er nooit
aan zou kunnen gewennen en bU die gedachte
kwamen de tranen te voorschUn. Mona, be
vreesd, dat zü oorzaak was van dat verdriet,
probeerde haar op haar eigen manier te troos
ten. „Maak u toch niet zoo bezorgd, mevrouw,
ik verzeker u, dat de mannen niet waard zijn,
dat men een 'traan om hen stort.”
De Jonge vrouw veegde haar oogen af en
keek Mona aan met een poging om te glim
lachen, terwijl zü zei: „V geeft mü een raad,
willen wU de rollen omkeeren?”
„Ga uw gang, mevrouw.”
„Wees zeer voorzichtig. U bekent het zelf,
dat de weg, dien u bewandelt, gevaarlijk Is.
Daarop kan men gemakkelUk struikelen, vooral
als men heeft vqrleerd, waar hulp en steun te
zoeken.... Wilt u mü beloven alle dagen een
gebed te storten?”
Mona beet op haar lippen en zweeg. ZU aar
zelde om een belofte te doen, die zü niet zou
houden. Maar de jonge vrouw drong aan: Uk
verschijnen mogen, en waar Christenen gt
gen gezet of geïnterneerd zijn wegens trouw
aan hun geloof.”
Dit document, en de door den Aartsbisschop
aangewende poging, zün vooral van belang, om
dat eruit blükt, hoe krachtig de boycot-be-
weglng was. Ofschoon er geen oogenbllk kana
bestaan heeft dat Engeland niet zou deelnemen
aan de spelen heeft, ondanks een verwoede
tegen-campagne, deze agitatie veel afbreuk ge
daan aan *t bezoek van Engelschen aan BerlUn.
De beweging ging evenwel uit van Amerika. Zoo
bewerkten Amerlkaansche universitelten niet
zonder succes Oxford en andere Engelsche hoo-
gescholen. Mr. Lunn zelf was een verklaard
tegenstander van de Amerlkaansche pogingen om
de spelen geheel te boycotten, maar hü juichte
het door den Aartsbisschop voorgestelde coin
promts toe.
Dat het Brltsch Olympisch Comité zich niet
voor deze zaak wilde laten spannen, is evenwel
begi ijpelük. In *t zeer waarschünlüke geval da*
Hitler niet op t verzoek was ingegaan, zou de
bovcot-beweging onmiddeUljk veel grooter af
metingen aangenomen hebben, en dan zou ook
de positie van het Comité, als dit zich eenmaal
met het request vereenzelvigd had, een zeer
moeilüke geworden zün.
Verder moet opgemerkt worden, dat de Aarts
bisschop met groote discretie te werk gegaan
ia Door toe te geven aan de verleiding zün
„oproep” openbaar te maken, zou hü waarschün-
lük een storm ontketend hebben. Persoonlük
sou hü wellicht veel populariteit geoogst heb
ben, maar terwüLhü aldus in Duitschland niets
goeds had kunnen bereiken, zou hü in Engeland
een geweldigen stoot gegeven hebben aan de
boycot-beweging 1 geen niet in zün bedoe-’
ling gelegen kan hebben.
Maar nu de Olympische spelen reeds een
maand lang achter den rug zün, hebben Mr.
Lunn en de Brltsche Ski-Bond een verdienste
lijk werk verricht door dit incident aan de ver
getelheid te ontrukken.
en had veel grooter afmetingen dan men alge
meen aanneemt.
Mr. Arnold Lunn, een van de leiders der
ski-sport in Engeland, onthult'in *t Jaarboek
dat Dr. Temple. Aartsbisschop van York, een
poging aangewend heeft om in de agitatie in
te grijpen. Hü stelde zich in verbinding met het
OlympBch Comité, en opperde het denkbeeld een
..beroep’ op Hitler te doen. HU verzocht het
Comité rich hiermee te vereenzelvigen.
*t Comité weigerde. Volgens Mr. Lunn werd
de oproep toegezonden aan een der leidende
persoonlükheden in de Dulteche sportwereld,
doch zü kwam nimmer In het bezit van Hitler.
Mr. Lunn geeft den tekst van den oproep
weer, en deze lükt ons ook thans nog belang
wekkend toe:
„WU doen een beroep op Uwe Excellentie,
zich niet minder edelmoedig te toonen dan de
Grieken, en een algetneene amnestie uit te vaar
digen ten behoeve van degenen die gevangenis
straf ondergaan om redenen, verband houdend
met hun geloof of ras.
„Uwe Excellentie zal gemakkelük den büzon-
deren tegenzin begrijpen van athleten, die te-
-- - -- tsdin-
UIT HET FRAN8CH VERTAALD
DOOR CHRISTINE KAMP
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIlUliUINIIIIIIIIIII
ai
Zü liet er niets van merken in haar brieven
en' Yocheppa kon niet meer doen dan een brief
onderteekenen, laat staan schrijven, maar het
schünt, dat rij, die ons beminnen een zesde
zintuig bezitten, om hen te waarschuwen tegen
het gevaar dat wü loopen. Op zekeren dag
schreef Arnaud d*Eskerona: .JBoms, als ik op
den muur den zonnewüzer beschouw vraag ik
mü met angst af of mün dochter niet haar
leven verkwist. De tUd 1» zoo kostbaar! Het
is het weefsel, waarop wü bloemen voor de
eeuwigheid moeten borduren....'
De brief viel uit de handen der jonge vrouw,
tranen sprongen uit haar oogen. „Niet alleen
kan ik geen goed meer doen,” snikte rij, .maar
ik moe*»ook nog het kwaad verdragen." En
voor het eerst in plaats van te zeggen:
„waarom heeft hü mü gekozen?” dacht zü:
^Hoe heb ik mü vergist!”
Maar alsof zü schrok voor al hetgeen die
gedachte bevatte, stond zü op om rich te klee-
den voor de visite, die haar man noodla oor
deelde voor riln roman...
ling zou verdwenen, ’zou dit een verlies
voor ons theaterleven en een groot gemis
voor onze vermaakktanst beteekenen.
Het is wel eigenaardig, wel opmerkelUk,
dat deze vreemdelingen Kirsch en
Helm vermochten wat nog geen Neder
lander had klaargespeeld: een blUvend
operettegezelschap te vormen dat voortref-
fehjke vermaakkunst geeft en volkomen
zUn bestaansreden bewees.
tNeen, we zouden Hirsch niet gaarne
missen, want hU doet ens een avond dröo-
mend lachen.
Zooals Ter Hall - Bouwmeester - Peters
de Nederlandsche revue vormden voor heel
de familie, zooals die Bouwmeester-revue
en Nationale Revue geworden zün tot een
gaarne genoten gezond vezmaak voor
dereen, zoo is de Hirsch-dberette een mu
zikaal spel geworden voor iedereen,
hebben het verstaan
spel
HirschHelm hebben het verstaan be
langstelling te wekken vóór en. door pri|-
werkkamer van Hugo, die op dat
afwezig was en zocht tusseben de
’’Tztedaa?* rel” rillet zün die folio’» in de
blauwe kaft. WaarzchünlUk het hoofdstuk,
waarin Jacqueline begint te begrijpen, dat zü
zich vergist heeft en zü besluit te scheiden.
Die Jonge vrouw is harteloos! Ik houd niet
van haar! En u, mevrouw?”
Margaïta moest blozend erkennen, dat rij e?
niets van wist.
„Wat? Wat een stiekemerd! Leest hü u er
niets van voor?”
Dan, ziende, dat die mooie copen vochtig
werden, voegde zü «r haastig aan toe: „Ik
denk, dat hü vreest, dat u er niet tevreden,
mee bent. Sommige beschrijvingen zün op bet
kantje af. MU kan dat niet scheten, ik heb
zooveel gehoord!"
Terwül zü dat zei schudde zü haar korte
krullen met een gebaar als van een straat
jongen. ,,U, natuurlUk. dat i» niet hetzelfde I
Men kan wel gissen, dat uw omgeving, uw
bezigheden, uw gewoonten heel anders zün ge
weest. Er is daarvan tets als een glimp in uw
oogen achtergebleven.... en uw blik ris ik zoo
„Om aan te doen?” Greta keek me lachend
aan, met haar hoofd naar één kant ‘Allerliefst
-Züden kousen?”
.Jdeve hemel, neen!" riep ik' ontsteld. „Zoo-
lets zou ik niet durven geven.”
„Handschoenen?”
Ik schudde het hoofd. ,.’t Is iets om aan
je hand te dragen."
Greta keek me op een eigenaardige manier
aan. „PaulJe maakt me vreeselük nieuws
gierig. Wat is t?”
,^e raadt *t nooit. Maar ik geloof toch, dat
*t je wel aan zal staan. Ik zag *t bü Barend-
sen in de etalage....”
Barendsen! Den Juwelier?"
Greta keek me nog eigenaardiger aan dan
straks.
^Ja,” zei ik weer. ,Jk vond t nog al mooi.
Niet zoo iets gewoons. Ik dacht, dat je t mis
schien wel leuk sou vinden. *t Was natuurlUk
wel wat lastig, omdat ik niet precies wist, of
hü wel aan je vinger zou passes»...”
-„Paul!" riep Greta.
.Maar ate'hü niet precies past,” ging ik
voort, „dan kun je hem rullen.”
Ik haalde 1 kleine leeren doosje ui* m'n zak
en legde het op hasir hand. Ze omklemde bet
stevig, maar deed het niet open. Ze kéék me
alleen maar aan. vreeselük eigenaardig, vond
ik. Ik snapte *t niet goed. Ik had nog nooit
meegemaakt, dat ae me zóó aankeek.
„Wat ben je tech een grapjas, Paul." zei se
eindelbk.
„Grapjas?” vroeg ik. Jk begrijp niet.
-a yf en zou kunnen zeggen dat het Fritz
ly/l Hirsch-ensemble een typisch Hoi-
landsch verschünsel is. Want in Ne
derland laat men de beste nationale opera
ten gronde gaan, maar schiep de m.ige-
lijkliei'l voor een Fransche en eeu Ita-
liaansche opera. Een Nederlandsche goede
operette heeft Indertüd Louis Bouwmees
ter Jr. trachten te vormen, tot hü het met
de revue probeerde. Een Nederlandsen,
operetta-gezelsch^p van eenige beteekenis
bestaat er niet. Doch het ensemble van
dezen Weener, het Fritz Hirsch-gezel
schap, bestaat nu al tien jaar en wordt
overal gevierd.
Tien jaar....
De bekende impresario Hugo Hel
zooveel goede buJXenlandsche kyp
vreemde tooneelkimstei
bracht, Introduceerde
kwam het, succes.
Hirsch neemt thans in ons theaterleven
een eigene plaats in een verdiende
plaats. HU is bekend van Harlingen tot
Maastricht en Wanneer zün onderneming
morgenaan den dag onverhoopt plotse-
zintulgen kwetste; ulterlük scheen zü niet ver
anderd. maar Inwendig leed zü door het besef
van haar verslapping en haar gezondheid omter-
ging er den weerslag van.
Op een avond, toen zü aan tafel zat bQ <te
gravin de Mauberny, kreeg zü een flauwte,
waardoor haar auui genoodzaakt waa heer neer
huis te brengen. Er werd eeq dokter ontboden
en deze raadde haar aan em eenige weken ten
minste het te drukke Parüscbe leven te onder
breken. .Bust, buitenlucht en die ongesteldheid
zal spoedig verdwünen. Mevr. Liaeroilee heeft
een uitstekend gestel.”
Het waa omstreeks Paschen. „Ga naar E*e-
rona," zei Hugo. .TM mün spüt aal ik je niet
kunnen vergezellen, want ik moet naar Nice
gaan om notities te maken, noodig voor mün
nieuw werk.”
.De Gescheurde Sluier" waa verachenen an
al de groote bladen spraken er waardeerend
over. Vooral Cheron was onultputtelük in zün
lof, maar de „Phare de Paris”, onder redactie
van Rlgal, waa er niet zoo goed over te spre
ken.
^eer diepzinnig werk en uiterat füne erin,
maar zoek er niet de moreele ideeén. die volgens
sommige critici in da vroegere werken van
Liseroltes te vinden waren. De hakten en hei
dinnen in zün romans scheppen behagen in hun
zedeloosheid en verlangen daar niet uit te
geraken. Do kunst van Hugo UseroUes ia
buitengemeen, maar ik geloof, da* dia geen
goeds vruchten kan voortbrengen."
Dt sal a»et uw
advocaat in verbinding
brengen.
Dank je wol; ik
bon gewoon alleen te
(BeUua).
en de Azoren b.v. Daarmee gaat veel kostbare
tijd verloren, welke baar snelheid van begin
punt tot eindpunt berekend doet dalen tot een
getal, dat niet zoo veel grooter Is dan de snel
heid van een luchtschip.
Na het voor en tegen te hebben opgesomd,
concludeert Arnstein, dat de drie vormen van
vervoer: stoomschip, luchtschip en vllegboot,
In de toekomst hun nuttige functie kunnen
blüven behouden. De mailboot vervoert haar
passagiers tusschen Europa en Amerika in pn-
geveer vüf dagen; het luchtschip doet het
sneller, in 1^ dag en de vllegboot zal vandaag
of morgen het weer sneller doen dan het
luchtschip.
Zooals Arnstein het vraagstuk ziet zal het
luchtschip, met zün gerief en betrekkelük be-
langrüke 'tijdsbesparing vergeleken met de
mailboot, een zeer aanzlenlük vervoer trekken
tegen tarieven, welke ofschoon hooger dan die
van de mallbdB», evenwel lager zullen zün dan
de tarieven, welk» voor vervoer per vllegboot
zullen worden gecalculeerd.
De vllegboot kan tot afstanden van maximum
3200 KM. op redeiyke wüze met het lucht
schip concurreeren, maar boven dien afstand
zün de kosten aanzlenlük hooger en men moet
afwachten hoeveel van het verkeer zich voelt
aangetrokken door een tüdsbesparing van
slechts één dag voor het oversteken van den
Atlantischen Oceaan.
Men kan daar tegenover stellen, dat Arn
stein niet voldoende rekening heeft gehouden
met de mogelüke verbeteringen van vliegtuigen
of vllegbooten, en dat wanneer deze zün ver
wezenlijkt, de directe overtocht tusschen Euro
pa en A/nertfca kan worden gedaan in 12 uur.
Dit verzwakt echter het argument niet, dat
er nog voldoende vervoer voor het luchtschip
zal zün te verkrügen, hetwelk met zün groo-
tere vrijheid van beweging voor passagiers
^an boord en zün mogelükheld om snelhéld te
verminderen, teneinde bedrüfsstof te be
sparen, toch zün bestemming, zü het mis
schien iets later, maar volkomen veilig, kan
bereiken. De zwaarder dan de lucht-machlne
daarentegen moet blüven voortvliegen en zou
wellicht haar bestemmingniet kunnen be
reiken.
,Jk bedoel, dat
je zoon grappi
ge manier hebt
om alles langs
een omweg te
doen."
Ik keek haar
verbaasd aan.
„Waarom kon je *t niet ronduit zeggen, in
plaats dat je *t op zoo n grappige manier doet,
schat?”
Ik heb al gezegd, dat ae me dikwüls schat
noemde, en dat dit maar aoo’n zegje van haar
was. Maar het klonk nü toch heel anders in
m’n ooren dan anders, ft weet niet waarom.
En bovendien, ze keek me zoo aan. Haar oogen
waren ook anders. Er lag een zachte glans m
en ae schitterden en....
Enfin, in leder geval, ik weet niet goed hoe
*t gebeurd is. maar op de een of andere wüze
sloeg Greta haar armen om m'n hals en tot
m'n grootste verbazing kuste Ik haar twee
maal. En Greta kuste mü ook.
„Ik begrüp niet,” fluisterde Greta, „dat je
dit al niet eeuwen geleden gedaan hebt.”
„Dat begrijp Ut nu ook niet.”
,,'tWas vreeselük dom van je,” hernam Gre
ta. „want je had moeten weten, Paul, dat ik
er naar verlangde dat je me vragen zou.”
Ze keek me met een strengen blik aan. „Over
vragen gesnroken.je hebt me nog nieteens
gevraagd....”
„Da’s waar," zei ik. „Ik zal 1 doen."
Ik deed het. Het duurde een heelen tijd.
„Zie zoo,” lachte Greta, nu ga ik eens gauw
probeeren of mün ring past.”
„Ring?” vroeg ik.
rfja, natuurlUk,” lachte ze weer K
Ze zette haar duim tegen de vter van het
.kleine lederen juweliersdoosje.
.Maar t la geen ring,” zei ft; „tls een zo
veren vingerhoed."
„In de afgeloopen tien jaren heb ik zoo dik
wüls van aangezicht tot aangezicht vanaf het
tooneel voor U mogen spelen, en dit spreken,
fluisteren, dansen, zingen gedurende al dien x
tijd werd door U beantwoord met glimlachen,
schateren, met applaus en zelfs wel eens met
een stillen traan, zoodat ik. zoo heel nuchter
achter mün schrijftafel weggedoken, wel een
groot dichter zou moeten zün om U In een
reeks van opgetogen woorden te kunnen dan
ken voor de heerlüke uren, dat ik me met U
allen Innig verbonden heb gevoeld, zooals dat
alleen maar met goede vriendèn het geval kan
zün.
„Gedurende de tien jaren was er ondanks
storm- eif regenvlagen toch ook een overvloed
van zonnige dagen, dank zü uw rotsvast ver
trouwen. Gedurende de jublleumvoorstellingen
zing ik, temidden van mün vroolüke trawan
ten, een JubUeumpMpourri, wsafvah het slot
lied’ ftwschlen nog het beste uitdrukt, wat ft
heb te zeggen. Stelt U zich het tooneel heele
maal donker voor, slechts mün door 'n krans
van witte hareh omhuld hoofd straalt licht uit
en ik zing als variant op bet bekende Schubert-
lied met een stem, vtelke van aandoening trilt:
Ich schnltt es gem’ in jede MUhle ein,
Ich mócht' es gem’ durch alle Grachten
schrel’n,
Ich mócht* es schreib’n auf jeden Tulpen-
beet,
Auf alle Hopjes die ich gaarne eet,
Selbst auf den Afslultdük da mócht ich ’s
schreiben:
Dein 1st mein Hem!
Dein 1st mein Heft!
Und soil es ewig, ewig bleibei*”
Dit teekent tïlrsch.
HU kent het geheim
ders voor zich in te nemen.
zenswaardige operettekunst en hebben
metterdaad bewezen zooals ook met de
revues het geval was dat meft niet door
schunnigheid of liederlükheden maar
door gezond kunstzinnig vermaak de hon
derden trekt. Hirsch heeft de operette
ten onzent op een hooger plan gebracht-
De operette was verworden tot een flauwe
banale grappenmakerij, tot een revuever-
tooning van vieze bedenkelijkheden of tot
een clowneske idioterie. Hirsch bracht er
weer de lieve romantiek in, deed den
toover herboren worden van het bekorend
aantrekkelijke door lach en traan, door
charme ep pittoreske schoonheid. --
Neen, we behoeven het niet te verdoe-
selen dat hij geen groote kunst bracht.
Kunstzinnig heeft zUn gezelschap vele te
korten. In zangquallteiten excelleerden
de zUnen niet immer,-het orkest had dik-
züne hiaten ende verzinsels
operetten waren meer dan eens
bedenksels die met tooneelkunst
spotten. Maar desondanks won Hirsch het
pleit. Omdat zijn troep een uitnemend, zü
*t ook klein,,,geheel” vormde, omdat hü *h
beschaafd, verzorgd ver
maak bracht waarvan de details met
kunde waren behandeld en aan harmo-
nieerend samenspel alle aandacht was be
steed. Hirsch bracht iets, dat wU Neder
landers niet hadden: beschaafd, lief, oo-
genbekorend muzikaal-kunstzinnig ver
maak.
Ik herinner me nog altijd als een zUner
eerste en beste vertooningen „ein Rheinl-
■ches Mudel”, waarin Friedl Dotza zoo
stormend de harten won en Hirsch zelf
zich een fijnzinnig beeldend kunstenaar
toonde die méér kon dan een lach wekken-
die.'óók wist te ontroeren.
Paul Harden is Hirsch’ schier bnmlsbare
partner. Deze kunstenaars hebben elkan
der te Weenen gevonden om hen groe
peerden zich anderen en ze hebben ons
Weensehe operettekunst gebracht van *n
eigene charme. Muzikaal bleven er vele
wenschen onvervuld, maar het Hirsch-
gezelschap bracht den toover van een be-
korenden avond. Een avond naar Hirsch is
ben het niet die u dit vraagt, maar de goede
zuster, op wie ik lük en en waarvan u zooveel
gehouden hebt.”
Nu kon de typiste niet weigeren: .jdevrouw,
ook uw stem is de hare. Ik zou haast denken,
dat zü tot uw spreekt, hoe zou ft dan kunnen
weigeren?"
„Dus, u belooft?"
-Ja, mevrouw.... Eiken dag ga ft voorbü de
kerk St. Sulpice.voortaan zal Ik er binnen
treden om te bidden.
Weer schudde zü haar korte tokken en haar
ontroering trachtende te verbergen, hief zü de
portière op ging heen.
„Ik predik voor de anderen en heb het zoo
noodig, dat Ik mü zelf vermaan,” dacht Mar-
galta.
Hoewel zü probeerde zichzelf uit te lachen,
gaven toch de woorden, die zü gesproken had
en die vanzelf haar op de lippen waren ge
komen, haar een gevoel van verlichting en dien
indruk wilde zü zoo lang mogelük behouden.
Zü gaf bevel den auto voor te laten komen en
reed naar een kerk waar zü geknield, met het
hoofd tusschen de handen zichzelf onderzocht,
zooals zü het gedaan had. als zü. zooals voor»
heen, knielde op de grafsteenen, die den naam
van haar familie droegen en zü schrok, toen
aü bemerkte, dat in haar niets meer overeind
stond. Zü kreeg een gevoel alsof zü in een ver
woeste stad rondwandelde die door den vüand
gebombardeerd is, waar geen huis, geen kerk
toren meer intakt 1* gebleven, waar alles op
instorten staat....
Wat was er geworden van haar godsdienstig
opge-
heeft
