den daq
fKetoetfaal
win
DREIN DRENTEL EN PIET PRIKKEL
I
F 250.-
F 750.-
Wie doodde
1 Marco Graffi?
D
n
I
L
ZATERDAG 31 OCTOBER 1936
Bergtoppen
Merkwaardig staatsman
I
j Thompson-Clarke
1
Ons vrijwel perfecte
postsysteem
Gehalte der buitenlucht
aan bacteriën
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
uit Chicago
De man van de fantastische opn-
clusies en de man van de
nuchtere waarheden
t
M
I
I
!D
de valiezen
et
hel-
rtra-
laaüste.
3
er tax alsof hü
Mbhien den
ver3Ehrikkingen
HOOFDSTUK U
DE DOODE MAN
(Wordt vervolgd*
meer
1
r
t
t
huis
niet
den
uster
had
een
roor-
JUlonnalr uit
mgens uiterst
te gerste nota
was gedlspo-
Sartory
jaar te P
Jk houd her niet lang?® meer uit riep
,Ik moet haring at kuit hebben. Ik ga Drein Drentel
zoeken." Meteen sprong hij op en liet den steen los en holde
landwaarts, alsof honderd zeetaarten hem op de hielen zaten.
M
O
rd
it.
tn
li-
i.
rd
(eer was een aekere Marco Graffi en
ig van vijf en vijftig tot zeven en
*ud. Htj was een Italiaan van ge-
Jwoonde al sinds gerulmen tüd in
'wel in een vrü groot flat in het
latgcbouw. Hij was een leeraar in
meesten van zijn leerlingen in zijn
xt schoon hü er ook. enkelen aan huis
•OU*
de
hei-
het
dijk
leu
rden
den,
had
wier
hu-
nels-
telde
Ikaar
ver-
uster
egen.
ar in
er in
inga
ngen
t-
sp, mnxelen, roodvonk,
allerlei verontrustende
it Immers bezat hü geen gegevens. Door
flcleele cüfers betreffende Frankrijke mi
nnacht te werken^ meende hij aqn de sta
id nauwkeurigheid voldaan te hebben. Op
MJ verlies van een hand,
een voet of een oog
ti van bacteriën met vlieg-
ftnogelijkheld van de toepassing
lük afschuwelijk wapen is al
ilUk, omdat voor de meeste ziek»
acf^riën alleen niet voldoende zün,
idk een aekere vatbaarheid moet be-
zou dit motief niet voldoende zün
kcterioiogischen oorlog onmogelük te
t proeven over de verspreiding van
door middel van versproeiers bleek
echter, dat de ziektekiemen cok in vochtige
lucht snel ten gronde gaan en een uur na de
verspreiding geen kiem meer in de lucht te
vinden was.
ober kondigde, eenigszins onzeker, den
de reception aarzelend aan: ,J3e heer
e heer Thompson-Clarke bestelde met
de flair en het air van een rasechten
multi-mllllonnalr een voortreffelijke suite
•gemaakt is. en wairop de per trein aangekome-
nen, na een kop koffie gedronken te hebben,
hun bergbekllmmershartstochten bot vieren. Ik
weet niet of dese top meegeteld is bü de bereke
ning van de hoogte yen den Snowdon, maar
vermoed dat hij daar aangebracht is ten gerieve
van geestdriftige toeristen, die een stuk van den
top mee naar nuts Atllen nemen. Walter Sickert,
de bekende veteraan-kunstschllder, heeft ons
verteld dat een van sUn vrienden *t hoogste
puntje van den top van den Snowdon meegeno
men en In zijn tuin te Manchester overgeplant
heeft. Maar hoeveel anderen hebben wellicht
niet t zelfde gedaan, en op oen berg van nog
geen duizend meters maken al die meegenomen
top-punten heel wat uit.
Ik heb zelf ook den top van den Snowdon op
mUn schoorsteenmantel liggen; *t is maar *n
heel kleine niet grooter dan drie centimeter,
maar wanneer Ik denk aan alle medebezoekers
die alleen dien éénen dag toppen meenamen,
dan verwondert t mjj dat er nog zooveel van
over is. Vermoedelijk wordt Wfen avond, na *t
sluitingsuur van den berg, 1 ontbrekende weer
aangevuld door de Juffrouw die koffie en brief
kaarten verkoopt. Zou 1 niet'eenvoudiger en
lucratiever zün als se ook maar meteen
toppen verkocht?
Op den morgen, na een verblUf van volls
twaalf weken, bleek de heer Thompson-Clarke
uit Chicago, de multi-mlllionnair met de uit
nemende referenties, spoorloos verdwenen. De
reiskoffer en twee
ontzaglijke valie
zen waren hem
gevolgd.
Des nachts had
de illustere gast
door zijn venster
op de eerste ver-
IndelUk is nauwkeurig vastgesteld dat de
H hoogte van den Mount Everest 29.002 voet
bedraagt. Niet 29.000, maar 29.002. De
groote Trigonometrische Dienst van Indlë. dié
tot dit resultaat gekomen is, wilde de twee
extra-voet niet opgeven terwllle van de rond
heid van t getal t geen ‘n zeer rechtschapen
en wetenschappelijk standpunt is.
Maar terecht wordt opgemerkt dat wanneer
twee voet meer of minder van belang zijn bü de
‘hoogtemeting van den Mount Everest, enkele
centimeters reeds een rol spelen bij de beschei
dener bergen van Engeland, Wales én seifs
Schotland. De hoogste bergtop van Engeland is
de Scafell Pike. Hl t merendistrict; zü verheft
zich 3210 voet (ongeveer 90S meter) boven den
zeespiegel. De Snowdon, in Wales, bereikt een
hoogte van 3560 voet (1068 meter) en Ben Nevis,
in Schotland, brengt *t zelfs tot 4406 yoetl(1322
meter), maar dit is dan ook de allerhoogste
bergtop op de Brltsche eilanden. Bijna zeven
Ben Nevlssen sodden op eiyuir gestapeld moe-
en worden om d- kruin van den Mount Eve
rest te kunnen benaderen? Wanneer dese let op
twee voet, dan mogen de bergen van Engeland.
Wales en Schotland zelfs geen centimeters ver
onachtzamen.
Nu gaan er dagen voorbü zonder dat Iemand
den top van den Mount "Everest beklimt, en zelfs
Ben Nevis kan het, bulten 1 seizoen, nogal een
zaam hebben. Maar op den top van den Snow
don komen, bü gunstig weer, bezoekers bü trein
ladingen aan. De bergspoorweg heeft zUn eind
punt weinige meters beneden 't hoogste punt,
waarheen bovendien wegen voeren waarvan er
één of twee zelfs voor bejaarde dames gemak-
kelUk begaanbaar zUn. Op den top staat een
huisje, waar ook midden In den zomer een
haardvuur brandt, «urmen een kop koffie kan
drinken en prentbriefkaarten koopen, en dat bü
mooi weer veel te klein 's voor de menscheUjke
treinladingen die niet gedacht hadden dat t
boven op een berg zoo koud kan zijn, daar men
er toch dichter bü de ~on Is. Achter ‘t huisje
verheft zich nog een twee of drie meter hooge
top die, zoo ik mü niet vergis, niet door de na
waren het de voerlui,, tuur, maar door de exploitanten van den berg
et valt niet gemakkelük, ons het leven
vandaag nog zonder post voor te stellèn,
zoozeer zün wü gewend geraakt aan bet-
,+g*en elgenlük een onschatbare luxe Is: de mo-
gelijkheid namelük, om wanneer ook fen waar-
heen ook, over land, over see, over de bergen
en Oceanen heen, brieven te kunnen verzen-
den tegen uiterst geringe onkosten en met een
zekerheid van aankomst, die meer dan negen
en negentig procent bedraagt.
Toch is deze luxe nqg niet zoo oud, dan dat
wü ons wel* eens de tüdeii mogen herinneren,
dat zü nog verre was.
De 'wortels van het hi
postsysteem liggen In dj
Maar toch blüven de Juryleden langer dan ge
bruikelijk is staan küken. En een van hen
fluistert heel zachtjes, nauwelijks hoorbaar:
,,’n Buitengewoon mooie, oude heerl“
Dit Jurylid wat voor Iemand hü ook Is, heeft
ongetwijfeld gevoel voor schoonheid. De doode
Is mooi. Men ziet niettegenstaande het doods
kleed, en de doeken waarin hü gewikkeld is,
dat hü bü leven een groote man met een prach
tig figuur moet geweest zün. 'n Lange sneeuw
witte baard rust op zün borst. De marmeren
gelaatstrekken, die nu de kleur hebben van fün
Ivoor, zün Inool gesneden. Men heeft zorgvul
dig een zwart fluweelen kapje op het rustige
hoofd gezet, maar In plaats van het te verber
gen, accentueert dit slechts het hooge breede
voorhoofd En de voorzitter merkt op hoe lang
en slank de vingers zün, die onder den petrisr-
chalen baard gevouwen liggen.
Men hoort weer iemand in het groepje kükers
fluisteren: ,,'t is dat geval van het Austerlitz
netgebouw. Ze hebben hem door zün hart
gestoken. Daar kun Je natuurlük niks van zien,
maar het Is toch zoo. Midden door zün hart.”
De ambtenaar maakt een beweging van onge
duld, en dan gaan op 'n teeken van den voor
zitter, zün gehoorzame satellieten weer rustig
terug.
De Juryleden zün nu weer langzaam In hun
banken gekropen. Ze probeeren eerst hun
hoofddeksels ergens kwüt te raken en leunen
'dan, zooals alle Jury’s dat doen, met hun elle
bogen op de bank voor hen en küken naar den
Coroner. En deze ziet nog eens even zün papie
ren door, en wendt zich dan tot hen.
De
chef
Thompson-Clarke uit Chicago heeft gedurende
acht weken geen rekening over zün verbluf vol
daan." l
De chef de reception zag hem doordringend
aan. zonder eenige verandering In de uitdruk
king van zün gelaat:
„Wat wilt u da armed zeggen?"
„Dat Ik uw mededeeling heb overgebracht.”
„Is er bagage aanwezig?"
..Twee groote valiezen en een kolossale reis
koffer.”
„Gevuld?"
„Wü hebben de bagage niet mogen verplaat
sen. De bagage ziet er zwaar uit."
„In orde; de nota wordt veertien dagen ult-
gesteld," besloot de chef de reception het on
derhoud.
reent
i het
iding
dien
U a
exa-
bun
exa-
>chen
rasn
opge
er de
n M-
s een
pet
..tip*
dese
irdig-
t
i wo-
r re-
eba.
t alle.
MO.
want
vestie
vele
i ksn
•tsen!
En nu zullen ze dart te hooren krijgen, waar»
voor ze zün opgeroepen. De Coroner vertelt
het hun in heldere korte zinnen. HU en zij
zün hier samen gekomen, om een onderzoek in
te stellen naar den dood van den ongelukkige,
wiens lük jié^dSarjulst aanschouwd hebben.
Deae münl\
naar schalt
vüftig Jaar
boor te, maar
Engeland, eu
Austerlitz F
talen, die d«
flat ontving, 1
les gaf. In 't\begin was hü altüd alleen ge
weest. maar den laatsten tüd, om precies te
zün sinds zes mbapden. had zün kleindochter
bü hem gewoond, een meisje van een jaar ot
zeventien, dat hü van zün laatste reis naar
Italië uit dat land mee terug had gebracht.
Volgens de getuigenverklaringen, die ze nog
te hooren zouden krügen, heette de kleindochter
Oemma Oraffl. De heer Graffi en zü schenen
een zeer nistig en teruggetrokken leven te
hebben geleid en weinig bezoekers te hebben
ontvangen, behalve dan de leerlingen, die bü
hen kwamen. Dit kalme en ordelüke leven
scheen een rustig verloop gehad te hebben tot
aan den vierden November J1
Door ambtenaren voorafgegaan, gaan de
juryleden de hal door, een lange gang in. En
als ze dan een hoek omslaan, voelen ze, ten-
Tegen het einde van de seventlende eeuw ech
ten was de heerlükheid voor den slagerspost-
dlenst voorbü. Want nu volgden de groote ste-
i hen op, doorgaans dèwT*
pastlculleréf ondernemer?, in de groote steden
gesticht, postdiensten, die zich steeds meer uit
breidden en een netwerk over het land trok
ken, totdat zü In elkander grepen. Zoo zijn er
dikwüls heftige conflicten voorgekomen tus-
schen den ouderwetschen postdienst en den mo
dernen en natuurlük is het- geen vraag, wie van
belde het loodje moest leggen op den duur!
Na de achtste week op uitmuntende wüze
gelogeerd te hebben in een der beste hotels
van Edinburgh, werd de heer Thompson-Clarke
uit Chicago op hoffelüke wüar mededeeling ge
daan, dat door den hooggeachten gast de eerste
nota nog niet was voldaan.
Ongeduldig van aard, schoof de heer Thomp-
son-Clarke den overigens voortreffelüken ober
zonder meer de deur züner schitterende suite
uit. Dan ging hü op zün grooten reiskoffer toe,
welke, met twee kolossale valiezen, zün bagage
uitmaakte.
Hü opende den koffer en..», sloeg drie zware
draadnagels door den bodem van den volkomen
ledigen koffer in het parket van zün kostbare
suite.
Maar niet lang heeft de heer Thompaon-
Clarke uit Chicago dit spelletje kunnen vol-
houden.
Toen hü het In Belfast ook wilde probeeren,
waarschuwde de hoteldlrectie die de bui
tengewoon zware koffers al te verdacht vond
de politie.,Dese ontdekte al spoedig hoe de
vork in den steel stak en de heer Thompson-
Clarke uit Chicago, multi-mlUlonnalr, verhuis
de naar een logies, waarvan het bedienend per
soneel gewoonlük met cipier wordt aangespro
ken.
Büna op hetzelfde oogenblik werden er een kop en een staart
zichtbaar van een vreemd gedrocht, dat met loerende*blikken
naar den dikken neger keek. Dat was nu de zeetaart. Maar
Dinsdag was niet bang voor zeetaarten en bleef rustig op zün
plekje neergehurkt zitten. Nog even wachten, dacht Dinsdag
en dan roep ik „Kiekeboe”.
Plet Prikkel, die Drein Drentel in geen velden of wegen zag,
begon zich erg ongerust te msücen Dat is niet In orde, dacht
hü. Die geschiedenis van die zeetaart is misschien niets andere
dan een grapje, en die arme Drein is misschien al door andere
negers ontvoerd.
geen ander resultaat. De koffer weak geen cen
timeter van zün plaats.
„Zouden we'niet beter....", begon de chef
een voosstel.
„Onzin," verklaarde de directeur bü voorbaat,
„u ziet toch hoe zwaar de koffer is. Laat maar
staan, menschen. U kunt gaan.”
Volmaakt afgericht, verdwenen de huisknech
ten vrüwel gerulschloos.
De directeur wendde zich naar de kamer-
deur: „U kunt, zender meer, den heer Thomp-
aon-Clarke nog veertien dtigen credlet verstrek-
ken.**
De chef de reception boog begrüpend.
Mr. Lloyd George heeft in een redfe te Man
chester eenige zeer verstandige dingen gezegd
1 Is mogelük, en zelfs waarschünlük. dat niet
al wet hü gezegd heeft in. overeenstemming is
met de feitelüke waarheid waarmee wü niet
willen beweren, dat hü opzettelük onwaarheden
gedebiteerd heeft. Deze merkwaardige staats
man evenwel, die een büna onfeilbaar instinct
bezit om door te dringen tot de eenvoudige
waarheden, die schuil gaan achter de meest ge
compliceerde situaties, is steeds 'uiterst slordig
met die feiten, die aan een leder bekend zün en
kan er, volkomen te goeder trouw, de onmoge-
lükste conclusies aan vastknoopen. t Eerste
verklaart zün wonderlük succes als leiaer gedu
rende den oorlog toen hü, van *t begin af
Duitschlands elndnederlaag zag achter den ge
weldigen muur van Dultsche overwinning“n op
het slagveld, en instinctmatig voelde dat de
betrekkelük kleine militaire tegenslagen, welke
de vüand leed, ten slotte beslissender zouden
zün, dan de grootste zegepralen Aan ‘t laatste
daarentegen heeft hü zün diepen valuta ae
jaren na den oorlog te wüten. Toerxeen ieder
In 1#22 inzag, dat de coalitie onhoudbaar was
en dat 1 eens zoo machtige Engelsche libera
lisme erin zou omkomen, was Mr Lloyd George
blind voor deze waarheid, en zoowel de coalitie
als t liberalisme als hüzelf werden in politle-
ken zin verbrüzeld door een man die in kracht,
talent en visie een dwerg was, vergeleken bü
hem: Stanley Baldwin, maar die den nuchteren
blik bezat van den doorsnee Engelschen zaken-
man.
Wat een .leder weet la dat, ondanks al de
politieke malaise, die in Frankrük heerscht, t
Fransche leger zoowel door numerieke kracht
en geoefendheid, als door toerusting en hulp
bronnen, .een der geweldigste machten ter we
reld is, misschien geëvenaard door t Russische
leger.
Wat daarentegen niemand weet, is, hoe de
|wel perfecte
e eeuw, zün
en vervolmaking pas dienst voorou. want
4.J - J -'T-Aelülta verdiensten
lorleeuwen deed zich de behoefte aan
^ew^Srïéfpost uiteraard slechts voor in die krin
gen, die het lezen en schrüven verstonden en
dat waren de regeerende standen. Zoodat men
hier de zaak vrüwel steeds óp kon lossen door
het uitzenden van eigen koeriers. Maar de koop
lieden konden zich In het algemeen een derge-
lüke kostbar? wüze van brlevenbestrlling niet
veroorloven. Zoo ontstond slechts in de groo-
tere handels-teden, waar velen op een schnf-
eens den dood vai
Sommigen van hen* hebben hem misschien ge
zien in
wreeden.
soldaat
Wü gelooven, dat door zulke verklaringen de
zaak van den vrede beter gediend wordt dan
door voortdipend alarmeerend geklaag over
Engelands .zwakheid".
Mr. Lloyd George ging nog verder. HU telde
en riep den gewezen Eersten Lord der Ad
miraliteit, Mr. Alexander, die tegenwoordig was,
tot getuige hü zelde, dat de Brltsche vloot op
1 oogenblik zou kunnen standhouden tegen de
gecombineerde vloten van heel Europa.
Een der grootste waarheden, die wü sinds
lang gehoord hebben, was dese: ,JCr is over tal
van dingen heel wat onzin gesproken, maar
nooit werd meer onzin gesproken dan betreffen
de t gevaar dat wü loopen in de Middelland-
sche zëe. Nooit heeft ’t geringste gevaar be
staan. Mussolini Is eep zeer bekwaam man, een
zeer veritandlg man geen dwaas. En hü is
nooit odk maar eenigszins van plan geweest
zulk n dwaasheid In de Mlddellandache Zee te
begaan."
Zelden heeft Mr. Lloyd George een rede ge
houden, waarin hU zoozeer „Lloyd George” was
de Lloyd George van de slordige, fantastische
conclusies en de Lloyd George van de nuchtere,
onomstootelüke waarheden.
preekstoeltje. In *t midden van de zaal is ’n
tafel, waaraan griffieklerken, journalisten en
andere menschen, die er werkelUk iets te doen
hebben, mogen zitten. En voor ‘t gemak van
de menschen, die gekomen zün, omdat ze be
lang bü de zaak hebben, zün er nog een paar
kerkbankachtige zitplaatsen achter in de zaal,
en ook langs den muur loopt een bank, waarop
al heel wat menschen zitten.
Omdat re niets te doen hebben, totdat de
Coroner zün zetel inneemt, amuseeren zich de
Juryleden ermee, die menschen te bekijken, en
sommigen van die menschen beküken de Jury.
De voorzitter, voor wlen al deze dingen niets
nieuws zün, bemerkt, dat Juist beneden hem
n welbekend rechtsgeleerde zit. die, zooals hü
weet, den Staat vertegenwoordigt, en hü leidt
daaruit af, dat, wat het ook is, dat ze gaan
onderzoeken iets van ernstigen aard moet zün,
of er zou geen staatsadvocaat bü tegenwoordig
zün. Hü merkt nog andere rechtsgeleerden op.
Ook ziet hü twee doktqren. Hü ziet er iemand
van de polltie. Met belangstelling kükt hü naar
een paar jonge mannen, die samen staan te
fluisteren in de open ruimte tusschen de
publieke tribune en de tafel. Een is een groote,
breedgeschouderde, blauw-ooglge Jonge kerel
met een ruw wollen pak aan, en een pet in zün
hand. De ander is van middelbare grootte, met
donkere oogen, gladgekamde haren en keurig
gekleed. De voorzitter, die al heel wat onder
vinding in de wereld heeft opgedaan, houdt ze
belden voor medische studenten. En In de twee
eenvoudig gekleede menschen, die wat op en
neer loopen, en met allerlei menschen een
telük verkeer waren aangewezen in den loop
van den tüd het beroep van de postboden. Dezen
sloten zich natuurlük, wanneer hun aantal zich
uitbeeldde, tot een postbodengllde aaneen.
De groote Itallaansche kooplieden van het
Quattrocento echter hielden er een koeriers
dienst op na, die hier en daar zelfs tot een om
vangrijken estafettendienst was uitgebreid. Dit
systeem werd een tüdlang door de groothande
laars in de andere landen gevolgd; ook de Fug-
gers de bekende, grafelüke handelsfamllle
lieten een eeuw later hun correspondentie nog
door suhr een eigen postdienst bezorgen.
De elgenlüke post, waaruit onze huidige post-
mrichtlng ontstasm IS, werd In de zestiende eeuw
geboren En wel op initiatief van de burgerü der
steden z«f. Ia EngelanB
die zich met het mtenemen van brieven belast
en, en ook de „peddlers", het soort winkeliers,
dat zün geheelen warenvoorraad van huis tot
I, en in dien tüd, toen men nog
deur kon gaan koopen, wat men
maar noodlg had, een geheel ander aanzien ge
noot dan tegenwoordig. Toch bereiken ons uit
■Men tüd klaqhten genoeg, waaruit blükt, dat
zoowel de voerlui als de „peddlers” hun eigen
zaken beter behartigden dan die van de hun
toevertrouwde correspondentie, waarmee zü
soms zeer slordig zün omgegaan.
Neen, dan zorgden de slagers, die in Dultsch-
land, vooral tn Zuld-Dultschland, de taak had
den om brieven te bezorgen, beter voor hun
postzakken. ZU moesten uit hoofde van hun be
roep meermalen per week van dé eene stad
naar de andere om vee te koopen en vleesfh
te bezorgen. Zü namen dan tegelükertüd cor
respondentie en pakjes mee. Deze slagerspost-
dlenst breidcc zich met de Jaren sterk uit, hü
werd op verschillende plaatsen tot een groote
en uitstekend werkende organisatie, Moor de
vorsten üe«' lands erkend'en gereglementeerd.
Op deze wüze was In dien tüd de zestiende
en reven tiende eeuw zü het over nog be
perkte afstanden, toch een geregeld en yetllg
briefverkeer mogelük, vooral naar die kleine
stadjes en dorpjes, waar geen groote postwegen
heenleidden.
danen.
zaaltje
•etkelük een man van het recht blükt te zün,
’ergelükt het met sommige andere plaatsen van
dergelüken aard, die hü kent. Er is zelfs *n
lambriseering en er zün zelfs gebrandschilderde
ramen.
ïr staat een lessenaar op ’n verbooglnkje
’oor den Coroner. Er zün twee rustig-plechtig
uitetende kerkbanken aan zün rechterhand voor
de Jury. De plaats om te getuigen lükt op een
minste sommigen van hen, dak re in een sfeer
komen die heel anders is, dan die, welke ze
zoo Juist verlaten hebben. Er spreekt er niet een,
Twee dagen na een verbluf van tien weken
ging de directeur van het luxueus Londensch
hotel de kamers binnen van den schatrüken.
zonderlingen gast.
„Wordt deze suite door den heer Thompson-
Clarke uit Chicago bewoond?"
„Jawel, münheer de directeur," antwoordde
de chef de reception.
„Prima naam en uitnemende referenties,"
onthulde de dlrecjteur het resultaat van zün
Informaties.
..Dank u, münheer de directeur,” antwoord
de de chef, waarop de directeur hem geërgerd
aanzag:
„Volledig pension per veerttendaagsche reke
ning?" vroeg de directeur naar den bekenden
weg.
„Genoten gedurende vüf achtereenvolgende
onbetaalde termünen,” meende de chef te kun
nen opmerken.
- T>e directeur beschouwde intuaechen met
voldoening de valiezen en dën koffer. HU Mi-
<fe' én liet twee huisknechten komen.
„Verzet me dien-'koffer naar den anderen
hoek." klonk zün opper-commando.
De twee mannen grepen toe; re waren zwa
re lasten gewend. De koffer bewoog niet. De
beide mannen ondernamen een nieuwe poging
met meerdere kracht. Dft koffer kwam niet
van den grond. Een derde poging met uiterste
inspanning. een rukken en sleuren, bracht
Juist verlaten hebben. Er spreekt er niet een,
allen schünen zich plotseling geneigd te voelen,
het hoofd1 te buigen. En de voorzitter, die
vooraan naast den Griffier van den Coroner
loopt, fluistert hem toe:
„Welke zaak is het?”
De ambtenaar kijkt hem van opsü aan, en
fluistert: „Die van het Austerlitz Flatgebouw,
gisterennacht, ‘n Moord!”
De voorzitter begrüpt het en haalt zün wenk
brauwen op. Het geval van het Austerlitz Flat
gebouw, ja natuurlük. Maar hü krügt geen
kans meer, om er nog verder naar te tnfonnee-
ren, en de anderen ook niet, want ze zün plot
seling voor een glazen muur gekomen. En ze
heffen het hoofd op. en küken.
Achter het glas ligt het in een doodskleed
gewikkeld lichaam van een dooden man. Waar-
schünlük. meer dan waarschünlük relfs, is er
onder deze twaalf menschen niemand, die nooit
m nabü aanschouwd heeft,
k* hom miecr>hlam rva_
een zachten vorm; anderen in een
Een van hen ziet er M alsof hü
is geweest. Hü heeft QMchien den
dood leeren kennen tusschen de verSShrikklngen
van het slagveld. Maar toch schünen allen, die
daar door het wat doffe glas, naar den dooden
man -die m achter ligt, staan te küken, onder
den indrux te zün. En waarom? De man, naar
wiens dood re vandaag een onderzoek gaan
instellen, be toekent niets voor hen; hü Is geen
bloedverwant of vriend, noch kennis of buur.-
ooganbllkkelüke krachtsverhoudingen zün tus-
srtien de Fransche en Dultsche legers. Mr.
Lloyd George beriep zich op een officieel docu-
R ment om aan te tdbnen, dat Frankrük, met. In
begrip van zün reserves, vüf mlllioen geoefende
mannen tot zün beschikking heeft. Wü nemen
aan, dat dit Juist is. Maar hieraan knoopte hü
orimiddellük de conclude vast, dat Frankrük
militair veel sterker Is dan Dultschlaqd. *t Is
mogelük, maar omtrent de sterkte van t Duit-
sche leger zelde Mr. Lloyd George niets Hier-
omtrep' -
met of
litalre
tistlsch
zün hoorders maakte hü hierdoor den indruk
ook werkelUk op de hoogte te zün van de sterk
te van Dultschland 1 geen hü natuurlük niet
Is. En aan deze vergelüklng tusschen de Duit-
sche en Fransche legers, die hü bovendien nog
met de Russische vergeleek, waarvan hü cok
niets bepaalds scheen af te weten, knoopte hü
de conclusie vast, dat Engelands geweldige uit
gaven aan wapening onnoodig zün.
Dit is zoo typisch voor Mr. Lloyd
wü meenen qulk betoog büna als ’n
trek van den beroemden staatsman te moeten
beschouwen.
Maar hü ging nog verder. Die geweldige uit
gaven voor versterking der Britsche wapening
zün des te onnoodlger, omdat Dultschland en
Italië niet de minste kans zouden hebber, tegen
Engeland. Frankrük en Rusland. Alweer h
waarheid waarvan een ieder overtuigd is. Maar
alleen Mr. Lloyd George neemt zonder meer
aan, dat in een oorlog Engeland. Frankrijk en
Rpsland zouden samengaan. Bovendien neemt
hü aan, dat Dultschland en Italië zouden sa
mengaan. En dit is des te merkwaardiger, daar
zün persoonlüke sympathieën sinds 1923 geheel
aan de züde vah Dultochlgnd zün.
Maar gelük zoo vaak overschaduwden de voor
zün persoonlükheid zoo kenschetsende conclu
sies, die hü verkondigde, de valschheid van de
niej minder kenschetsende conclusies, die hü
tot den rang van vaststaande feiten poogde te
verbeffen.
De machtigste vloten In Europa reide hü
zün die van Engeland en Frankrük. Een
nuchtere en eenvoudige waarheid, Lloyd George
ten volle waardig! Sinds ’t Abessinische conflict
hebben wfj steeds opnieuw schrikwekkende ver
halen te hooren gekregen omtrent de formida
bele macht der Itgliaansche marine. De ’rdruk
is verwekt, dat Italië weldra beheerscher der
Mlddellandsche Zee zal züh.
Mr. Lloyd George herinnert ons aan 1 nuch
tere feit, dat zelfs de Fransche vloot, waarover
zelden gesproken wordt, aanmerkelük sterker is
dan de Itallaansche. afgezien nog van de voor-
deelen, die zU ontleent aan haar veel oudere
tradities.
Men hoort voortdurend niet minder schrik
wekkende verhalen omtrent de Dultaclie marine,
vooral sinds de Spaansche crisis.
Mr. Lloyd George constateert, dat de Ita
llaansche en Dultsche vloten tezamen volkomen
machteloos zouden staan tegenover de ontzag
wekkende zeemacht, die Frankrük en Engeland
op de been kunnen brengen.
De bedoelde man buigt toestemmend. .Met
genoegen, als u 't wenscht, heeren,” zegt hü.
Hü weet blükbaar. wat er gedaan moet wor
den, en na even praten met den gewichtigdoen-
den ambtenaar, zet hü z'n hoed af en gaat zün
medegezworenen. die hem in processie volgen
vóór het gebouw In. Een, Jong en oneerbiedig,
fluistert, dat dit hem doet denken aan naar
de kerk gaan.
Dit is dan de plaats waar de houder van
een van de oudste Engelsche ambten zitting
houdt, om namens Züne Majesteit onderzoek
te doen naar een van Züne Majesteits o-.der-
‘n Heel bruikbaar, zelfs goedlngerlcht
Is het de voorzitter, die achteraf
in het luxueus hotel waar hü was afgestapt.
En natuurlük genoot de heer Thompeon-Clarke
uit Chicago, geboren Amerikaan, alle voorrech
ten en de büzondere onderscheiding, welke men
In een Londensch hotel een dergelüken gast
pleegt te bewüren.
De heer Thompeon-Clarke ontbeet na het
bad op zün kamer, dineerde aan een eigen, op
vallend geplaatste tafel In het restaurant, be
zocht de bar en soupeerde, heel extra, In de
lounge. En vanzelfsprekend op rekening, op
veertlendaagache rekening, zooals gebruikelük
Is |p aoo'n exquis geval.
Zonder eenige acht te slaan op het feit, dat
de eerste rekening over veertien dagen bleef
openstaan, presenteerde de chef den lllusteren
gast de tweede rekening over veertien dagen.
Toen de zesde week voorbü w“' ontving de
heer Thompson-Clarke, multl-i
Chicago, de derde nota met de o
bescheiden aanduiding, dat ove^
door een misverstand no^jlKt
nee rd.
Na de achtste week kwam met de nota een
hoffelüke mededeeling, dat de eerstee nota door
den hooggeachten gast nog niet werd voldaan.
Ongeduldig van aard, schoof de heer Thomp
son-Clarke den slechts zün plicht betrachten
den ober zonder tneer„de deur züner élite suite
uit. Dan ging hü op >ün grooten reiskoffer toe,
welke, met nóg twee geweldig uitziende valie
zen. sün bagage uitmaakte. HU opende den
koffer en.
A v v w-a A BMXTKÏE1 >C* °P blad Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f? - bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door Lf 7^0 bU Mn onEeval met
IN I w r*. O ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen e-rVFa verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen doodehjken afloop
fluister-gesprekje houden herkent, hü twee
bekende detectives van Scotland laKd. Werke
lUk. dit geval belooft iets büzondA?!
Zouden die paar donkeroogige oïüfkleurlge
menschen, die daar bü elkaar zitten, en zoo
onrustig om zich heen staren, lets met de zaak
uit te staan hebben?
,3tiltel” 1
De Coroner gaat gewichtig achter zün lesse
naar zitten, en ordent zün papieren. HU zegt
aan de twaalf Juryleden, dat hun eerste taak
is, uit hun midden een voorzitter te kieren.
De Griffier deelt hem mee. dat dit reeds is
geschied. De voorzitter maakt «chrelf bekend
door een buiging, ofschoon iedereen weet, {lat
hü de voorzitter is, omdat hü 't dichtst bü den
Coroner zit. Hü, en zün elf collega's nemen
hun taak op zish, door elk op zün beurt den eed
af te leggen. De toeschouwers zitten met open
mond, In ongeduldige spanning.
De Coroner kükt de Jury welwillend aan.
„Uw eerste plicht, heeren, is het lük in oogen.
schouw te nemen.”
De twaalf Juryleden staan op In 'n rü gaan
se langzaam en plechfig de zaal uit. Rustig
loopen re. Sommigen van hen loopen op hun
teenen. Wat sullen ze te zien krügen?
dieping het hotel langs de stille züstraat op de
meest bescheiden wüze verlaten. Een dunne
touwladder aan het balcon stelde sün metbo-
djp van afscheid aanschouwelük vast.
De chef de reception verwonderde zich, hoe
twee geweldige valiezen en een enorm zware
koffer dit overigens vrü dunne touw niet had
den doen breken.
baara?
O, heelemaal
niet; je kon de aan
dealen hooren vallen.
(Buen Humor)
j--x oor het hygiënisch Instituut van de Uni-
1 versltelt te Lausanne is gedurende meer-
^erë' jaren het gehalte der buitenlucht
aan bacteriën onderzocht. Een dergelük on-
dezoek werd noodlg geaebt om de vraag van
eén eventueele verbreiding eener epidemie door
de lucht te kunnen beantwoorden. Ook als voor
lichting van de publieke opinie neeft dit onder
zoek beteekenis. Veelal treft men Immers het
denkbeeld aan, dat men infectieziekten kan op-
loopen, door zich In ruimten te begeven waar
zich zieken bevinden. Vooral ten aanzien van
de verkoudheden, de gr’.ej
enz heerschen hierover t
opvattingen.
Het resultaat van de proeven whs nu, dat
zelfs niet een enkele maal ziektekiemen uit de
lucht konden worden gekweekt en zelfs ook niet
uit de lucht, waar zieken regelmatig doorheen
passeerden. Voor de verbreiding van infectie
ziekten heeft de buitenlucht dan ook geen
enkelé beteekenis. 'Alleen in afgesloten niet ge
ventileerde ruimten kunnen ziektekiemen voor
komen en dan vooral wanneer door hoesten
deae met waterdruppeltjes in ce lu'-ht komen.
Van belaAg is het ook. dat het bacte-ie-gehalte
der lucht cmafhankelük van den vochtigheids
graad bleek te zün. Alleen bij dikken mist is
het belangrük verhoogd.
Dr. Bornand. die de genoemde proeven publi
ceerde, heeft in zün artikel ook de vraag naar
een mogelijken bacterlologlschen oorlog in zün
tn betrokken. In het boek van
guerre bactérlologlque". het vorig
^verschenen, was n.l. de mogelük-
held geopperd\van een Infectle-verbreiding door
het verspreid1
machines. De
van een dergi
niet waarschjp
ten de I
maar er
staan. Tc
om réén 1
mawn I
bacteriën
