DREIN DRENTEL EN PIET PRIKKEL
U>ir
ïïtetu&fiaal can den dag
I
'1
Ai j F ABONNÉ’S F 750.- aursraunsu
1’1
F 250.-
I Hl
/TAllair
Blookcrt ijd
Officier van het Vreemdelingenlegioen
in Spanje vertelt
y 7
r'
r'i
I'
1
I Wie doodde g
I Marco Graffi?
1
DONDERDAG 26 NOVEMBER 1936
.te
Het legioen
i'
De klassieke Don
Een oogenblik
was voldoende
VLIEGENIER IN DEN
BURGERKRIJG
ten
Wi
iïJü
van
ongeschiktheid tot werken door 17 17 CaD bij een ongeval met
a, beide beenen of belde oogen 1 ft Uv«" doodelijken afloop
'aANGIFTe'mOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
f?
I 1
Het verloop van den stryd
b» verUes van een hand,
een voet of een oog.
Badajo* en Madrid
Het leger der opstandelingen
De ervaring van een vliegenier
.•J
k-
W?
I
De guitaarspeler laat zijn fantasie den vrijen loop
menlgen
di
HOOFDSTUK IV
De zwarte daler
24
dat nu
T
ISO
B
I
Dat- had een heel natuurlijke reden. De Vuurlander» woon
den namelijk boven op de bergen, waar het geweldig koud kon
i|jn. Nauwelijks waren Piet en Drein binnen of re begonnen
druk te bepraten, wat «e met hen «ouden aanvangen.
Intuaachen was het hok gesloten en keken Drein en Piet
elkaar een» aan. „Daar zitten we nou”, «el Drein nijdig, Ju",
antwoordde Plet, ,*n we zün knappe jongens als «w er nog
levend uitkomen.”
.Jong geleerd, oud gedaan", denkt deze
moeder, die haar dochtertje al op zeer
jeugdigen leeftijd leert sparen
waarschijnlijk op de jeugd en de schoonheid
welke voor een oogenblik de gruwelen van den
burgeroorlog deden vergeten.
Iele
Me
B
i?
>1
l/F'
a
p«
Men
44-
eren
der»
Var-
10-
l*
Uvte
ent,
roye
1-4
ent,
k 0
te
*a-
:en-
10»
i niet in de kamer laten blijven,
me beloofd het leven van m|jn
eest
l-w
30_
irte-
s.ao
n
-10
-10.
t.jM
w-
1—
11
tl
|n-
14
naar de stad gekomen en had een paar kamers
gehuurd in een bekend hotel; als haar ooit ge
vaar mocht bedreigen, zou hij. zooals h|j tot
Herbert zei, In leder geval in de buurt zijn.
..Dat gevaar wordt lederen dag al minder en
minder," zei Herbert. „Daar behoef je al bijna
geen rekening meer mee te houden. Maar ik
zie voor jou een heel ander gevaar dreigen,
Adrian!”
Oraye antwoordde met een onverstaanbaar
gebrom.
En Herbert lachte en zei: Je zult toch niet
willen ontkennen, dat je doodelijk verliefd bent
op Lady Wargrave. Je wordt met den dag ver
liefder. als je zooveel naar haar toegaat. Den
laatsten tijd ben je lederen dag naar het kas
teel toe geweest; en als jullie nu alle twee In
Londen z|jn. dan zul Je even dikwijls in Park
Lane verschijnen, als je het hier op het kasteel
gedaan hebt. En hoe moet dat allemaal afloo-
pen?”
Oraye antwoordde weer met een gebrom. HU
mompelde iets in zün baard over de dwaas
heid uit zulke kleine dingen zulke groots ge
volgtrekkingen te maken.
„AU right, kerelI” zei .Herbert. ..Maar de liefde
la geen klein ding. Ze is voor sommige men-
schen de meest ernstige zaak van de wereld.
En j|j bent een van die menschen. En ik weet
ook heelemaal niet of Lady Wargrave wel ver
liefd is op jou. Adrian. Ze is je natuurlijk erg
ctankbaar, dat je het leven van haar kind hebt
gered en ze bewondert je en ae heeft graag
steun van zoo'n grooten man, net zooals aom-
In de hut was een hok en daarbij stond een Vuurlander, die
een hoed ophad var! een meneer, dien ae vroeger al gevangen
hadden genomen. „Wilt U binnengaan”, zei de Vuurlander.
t Viel Drein en Piet op. dat de mannen zoo warm gekleed
waren I
bjj. Weet je wat er kan gebeuren? Dat een van
de ons bevriende naties onverwachts heel Bar
celona zoo'n schop geeft als ik dat hondje
heb gegeven. Dat noemen zü een fait ac
compli. En daarmede zal de zaak een einde
hebben genomen. Vertel eena. hebt u het le
gioen wel eens aan het werk gezien?"
,JEn Barcelona?" De officier springt bijna op.
zoo heftig wordt hij. ..Barcelona? Dat is geen
Spaansche stad. Die wil ik van den eenen uit
hoek tot den anderen bombardeeren tot het
één puinhoop is. Veel verzet zullen w|j daar
overigens niet vinden. Ik herinner me een
veelbeteekenend geval. Ben paar jaar geleden,
in het begin van de republiek zat Ik voor een
café In Barcelona toen er een stel lui voorbü-
kwamen met een hondje dat een strik om had
met de monarchistische kleuren. Ik heb het
beest een 'schop gegeven zoodat het, geloof ik,
op een dak terecht is gekomen, en die lui zetten
het op een loopen. Is dAt een volk?” „Ik heb
nu langs de grens voldoende gezien om te be
grijpen dst z|j zich tot het laatste zullen ver
dedigen." ,.K|jk eena, waarde vriend, ik heb
geen verstand van politiek, maar zooveel be
grijp ik wel van den tegenwoordigen toestand
van Europa dat als Franc* .in Madrid is, Bar
celona vanzelf valt. Meen je dat Italië een rood
Catalonlë als overbuur wenscht? De tijd van
spitsvondige en langdradige politiek is voor-
Later zou ik een bestorming van een beogen
heuvel met eenlge rijen verschansingen van
dichtbij zien verrichten door het legioen. De
herinnering daaraan zal mü lang bljblUven.
De legioensoldaten vechten met een rustige on
verschrokkenheid. en bedaarde. zwijgende
doodsverachting welke den toeschouwer
vooral als deze een simpel man van studie is
zooals ik diep treffen. Tijdens mijn gespeel^
met dezen officier had ik zulk een heftige ge-
veéMsMt* van bet legtoMi nog^fet gesMb. an
ik vroeg hem dus m|j daar iets van te ver
tellen.
„Welke gewaarwording geeft het boven de
vuurlinies te bombardeeren?” Je hebt neiging
te dalen, tot in het bereik van het vuur. DaT is
heel merkwaardig. Het is alsof je naar benéden
word gezogen, het geeft een ontzaglijke span
ning en tegelijk een vreemdsoortige onverschil
ligheid voor het gevaar. Het tikken van eeh ko
gel tegen de pantserplaten (de moderne ge
vechtsvliegtuigen uit Dultschland en Italië zUn
van onder gepantserd) brengt je in een ge-
vechtsroes. Ik sou ook liever een jachtvliegtuig
besturen. Dat maakt je actiever, onmlddellüker
betrokken bU het gevecht. Het beantwoordt ook
meer aan m|jn karakter
„Hoe stelt u zich bet verloop van den oorlog
voor?” ,Jk geloof dat Mola gelijk heeft, en dat
de oorlog in Januari afgeloopen is. Madrid is
het groote punt. Daar richten w|j ons naar. Ik
heb hooren beweren dat met den val van Ma
drid de erkenning van Franco als dictator van
Spanje door enkele groote mogendheden zal
volgen." „En dan?” „Een krachtige militaire
dictatuur, nauwe aansluiting bij gelijkgezinde
naties en een algemeene opvoeding van het
om SpaQje.lQL ggn Hinke,-mHltalza naUe
laken.” Gelooft u Inderdaad dat Spanje
zjjn eeuwenoude problemen opnieuw tot
ikkellng kan komen onder een militair be
wind?” „Ik weet niets van die eeuwenoude
problemen. Het eenlge dat ik weet is dat het
land van m|jn vader is geconfiskeerd. dat het
huls van mijn broer in Madrid een clubgebouw
van socialisten is, dat een huls dat wjj in Bar
celona hebben een hospitaal voor roode mili
tairen is. en dat er sinds jaar en dag geen orde
en veiligheid in Spanje is geweest. Meer weet
ik niet, en meer wensch ik niet te weten.”
Graye om met hem mee te gaan. Maar Lady
Wargrave nam Graye b|j beide handen, hoewel
ze zich niet bewust was, welk vreeselljk risico
hU op zich had genomen, om het leven van haar
kind te redden. Graye voelde zich week wor
den onder dien zachten druk.
.Morgen zal ik u bedanken,” zei ze hem vast
aankUkend. „Vanavond kan ik het niet.”
Graye voelde zich pas weer bjj komen, toen
zU met de koele nachtlucht om hen heen, door
de Undenlaan reden. Toen zei hU plotseling:
„Jack! Als Je me je woord niet geeft om
hierover je mond te houden, pak ik morgen
mUn koffers, en vertrek ik nog voor het ontbijt."
.Rest. kerel," antwoordde Herbert zachtjes.
,Jk beloof het je. Maar God geve, dat je be
waard moge blijven. Het risico is verschrikke
lijk."
„Nu. dat is genoeg, laten we er over zwijgen."
„Ja, laten we dat doen.” zei Herbert. .Maar
wel zal ik mijn mond eens roeren over die
bronnen en putten hier. Daar zal ik me eens
mee gaan bemoeien en er Lady Wargiave en
haar zaakwaarnemers eens over interpelleeren.
Ik zal haar zeggen, dat ze zoo gauw het kind
een beetje beter is, maar naar de stad moet ver
huizen, en dan dat oude huls maar eens na
moet laten kijken. En trouwens het heele goed.
Zoo, nu heb ik ze elndelUk eens gezien. Adrian.
Een mooie vrouw. Vreemd, dat je haar zoo weer
moest ontmoeten! Herkende ze je?"
Graye gooide z|)n sigaret weg en lachte een
beetje grimmig. Je had me volkomen ver-
op zün beurt met haar. Ten slotte wenkte hulgeten,” zei hU.
Na met een vluggen blik haar schoonheid in
hch te hebben opgenomen, kwam hü direct
tot de zaak, die hem hierheen had gebracht.
..Wat is het. Lady Wargrave? MUn vriend,
Heeft hU
Een medewerken die een bezoek op het too-
neel van den Spaanschen burgerkrijg heeft ge
bracht. schrijft ons onderstaanden brief, wi
bij men er rekening mee dient te houden,
bet artikel al eenlge weken geleden gesel
ven is.
groeide de opwinding onder degenen, die aan
land wachtten.
Bleek staarden zU de gezichten der wachten
den aan en met lederen pas ging deze bleek
heid over in het blijde rood van t weerzien.
Heelemaal vooraan echter, juist daar, waar
Bébé bU de volgende drie passen «Un zou, stond
Helène Behrens, die wel recht had zich de
verloofde van Rickmers te noemen.
Drommels aan haar bad Rickmers abso
luut niet gedacht, sooeeer waren zün gedachten
door de blonde
vreemde danseres
in peslag geno
men, dat die ook
van haar dorp
hierheen zou ko
men; wat drom-
mels. zoo was het
goed. Rickmers maakte zich heel klein ach
ter den breeden rug van een Amerikaan, die
met zUn dikken ulster en zijn koffer bijna
den heelen doorgang versperde.
En toen gebeurde er iets, wat Rickmers wel
zün heele leven niet vergeten sou.
Een kind van ongeveer drie jaar had zich
van de schort van zijn moeder losgerukt, was
in het gedrang geraakt en lag nu heelemaal in
het slijk, juist toen de slanke Bébé haar voet
aan land wilde zetten. En toen de kleine om
hoog krabbelde, grepen de smerige handjes
naar een houvast en dat was juist de fijn ge-
plisseerde rok van Bébé. die toen het dichtst
bU was.
Een gedempt scheldwoord kwam over de lip
pen van de danseres, haar hand greep naar de
kleine en.... wel weinig geoefend hulp te
verleenen. viel het kind weer terug op de
steenen. Bén pas naar voren slechts stond He
lène Behrens stil, toen pakte zU het schreiend
kindje van den grond.
Geen oog had Rickmers dese seconde van
de beide vrouwen afgewend en dit moment was
voldoende om acht voorbije dagen uit te wis-
schen en zün blauwe oogen aan andere, reine
stralen te verkwikken.
Een korte handdruk slechts was tusschen
Rickmers en Helène gewisseld. En toen het
kind aan de moeder teruggegeven was. wandel
den rij hand in hand langs de verbaasd wach
tende danseres i,een. Wie echter beiden met
aandacht opnam, zag ook dat Helène Behrens
de vrouw was, om ook een groot kind steun
te verleenen.
is een gesloten, vast en hecht blok waar men
rustig en veilig mee kan werken. Aan de fas
cisten hebben wU niets Men zegt dat er twee
honderdduizend zün. maar als soldaten deugen
ze niet. Het zün burgermannetjes met gewe
ren. Aan het front dienen zij vrijwel nergens
voor. ZU worden achter het front gebruikt als
wachtposten, executeurs, bezettingstroepen
enz. Het leger, het elgenlUke leger, is wat de
manschappen betreft geen deugdelijk wapen.
Het commando heeft dus ih de eerste plaats
het legioen, dan de Oarlistische vrijwilligers,
en tenslotte de Marokkanen.”
ring aan Asturië in 1934 zal hen tot het laat
ste staande houden tegen het legioen en de
zware strUdkrachten.”
„IXn leggen wjj hen tot den laatsten man
neer en schieten wij Madrid plat." „Dat kou
dan wel eens een kwade zetel voor een nieuwe
regeering worden.” Een vaag gebaar is het
antwoord.
li'
k
I dr. Graye, is hier, zooals ik weet.
I u iets verteld?"
I ,HU wildé me
I maar hU heeft u.--
I kind te zullen redden. Dat zal hU toch, gelooft
I u niet?"
I .Als hü het u beloofd heeft en als het men-
I jehelUkerwUze gesproken mogelljk is. dan zal
I M) <l«t. Maar heeft hU u niet gezegd, wat het
I kind mankeerde?”
I „Neen. HU keek er maar even naar en duwde
i toen de kamer uit. En nu heb ik hier maar
I staan wachten. Maar u zullen ze wel binnen
I laten.”
I hejn maar begaan." zei Herbert. HU
I stond haar un te kUken en dacht aan allee,
»at hU over haar had gehoord. En hU vroeg zich
of se Graye herkend had.
I hDt. Graye ia aeer bekwaam en iemand van
I «foot* wilskracht,” zei hU plotseling. .Houd
T at geheel vervuld van wat ik aan het
|\l uitgestrekte front benoorden Madrid
1 s had gezien en gehoord, kwam ik in een
klein stadje eenlge uren achter de frontlinie
gelegen. Het kleine hotel was vol gasten, offi
cieren, journalisten, en een aantal gezinnen
dat uit hun landhuizen naar het stadje was
gevlucht, Ik trof er bekenden, oa. een geestlgen
rranschen journalist die door zUn opgewekte,
kleurige conversatie onze naargeestige herin
neringen verjaagde. WU zaten in een hoek van
de eetzaal, en ik kon het geheele, bontgemeng-
de gezelschap overzien. In den tegenoverge-
atelden hoek zaten rondom een groote ronde
tafel Duitsche vliegeniers, een vUftiental onge
veer. Naast hen, eveneens aan een ronde ta
fel zat een Spaansche familie, vader, moeder,
drie dochters en een zoontje, welke een leven
dig gesprek voerden op Spaansche wUze allen
tegelijk met een familie die eenlge tafeltjes
verder zat. Ongeveer midden in de zaal zaten
twee jonge meisjes, zeer verzorgd gekleed en
met het onberispelijke kapsel der Spaansche
vrouw, met een jongmensch in een geïmprovi
seerde uniform. Naast hen was nog een ta
feltje open. Opeens bemerkte ik dat de kell-
ner met een discreet gebaar de vaas bloemen
welke op het tafeltje stond ter zijde schoof, wapen waren” WU hebben” den* opstand
gen eenigszins schalksch glimlachje en een - - -
coquet knikje van een der belde meisjes deed
mU vermoeden dat ik het eerste tafereel van
een Spaansche hofmakerU bUwoonde. Ik keek
terzUde, en zag aan een tafeltje tegen den
muur, twee mannen zitten, één met een zeer
knap, donker verbrand gezicht en een forsche
gestalte, de ander blond, tenger en heel lang.
De man met het donker verbrande gezicht hief
met het gebaar van den man van de wereld,
op Spaansch-hoofsche wijze zUn glas op, neigde
even met het hoofd in de richtU* van zün
schoone overbuur, en dronk een teug, als hulde taire tucht? africhting, opvoeding? sfeer? is in
Ik vroeg aan een tafelbuur, een officier var
de Carlistlsche vrUwllllgers, wie die donkert
„Don Juan” was. ,MU is nog een. beetje famlhe
van mU. ïftj 1® «en jongere zoon van een oude
adelUjke familie, en sinds eenlge Jaren offlclei
bU t vreemdelingenlegioen. De wildste verhalen
doen over hem de ronde. Op het oogenblik doet
bU dienst als vliegenier. HU heeft eenlge
„raids” uitgevoerd op Madrid. Ik zal je aan
hem voorstellen. Zie hem aan het praten te
krUgen."
MUn tafelbuur was zoo vriendelUk op het
juiste oogenblik, nJ. toen de Jonge meisjes de
zaal verlieten, den officier met zUn vriend uit
te noodigen met ons de koffie te gebruiken in
de hall. Hierdoor werd ik in de gelegenheid ge-
st<
„U moet van mü geen romantische oorlogs
verhalen verwachten. Die worden uitgedacht
door lui die nooit een geweer in handen heb
ben gehad. Maar u moet, zooals ik. een paar
maal een aanval hebben verricht met honderd
man.... en met tien of twaalf terugkeeren.
dan weet u wat bet werk van een legioenaol-
daat la Ben gevechtsactle welke u romantisch
zoudt noemen was die voor Badajo*. Kent u
Badajoa?7 ya. Bovendien, ik ben er vlak na
de verovering gekomen." Het gezicht van den
officier betrekt. .Dan zult u niet zoo gunstig
over de legioensoldaten denken.” „Ik «al wat
ik van de executies heb gezien mUn leven lang
wurschUnlUk als een drukkende herinnering
behouden." ,2U waren noodlg”. „Niet in die
mate en zonder vorm van proces.” ..Laten wU
dat voor wat het is. Ge hadt de kerels tegen
die oude wallen moet zien opstormen. Dat was
een ouderwetsche bestorming. Ben rivier, hooge
muren, een paar poorten, een hoog stadsge
deelte met een versterking. In twee dagen
hebben zU het genomen, en de tegenstand was
verbitterd, wanhopig. Met een troep kerels die
zóó een stad nemen, bestorm ik morgen Madrid
en Barcelona."
..De Madrilenen z|jn in een eeuw niet soo-
veel veranderd. Een eeuw geledeii hebben zU
Napoleon en zijn keurtroepen weerstaan, «U
konden nu we! eens opgewassen zUn tegen
Franco en zUn legioensoldaten en Marokka
nen. Misschien zouden zU zich tegenover land-
Igenooten gewonnen geven, maar de herlnne-
w-a e „Westfalen" rees op uit den nevel,
1 sirenen loeiden, kettingen rinkelden, en
met de laatste stooten der machine
schuurde elndelUk de geweldige rosnp van de
aeeboot tegen den muur en trok aan de tros
sen, die dezen onrustlgen kameraad nu voor
enkele weken vastbonden.
Klaas Rickmers was een der eerjten, die
met de passagiers net schip verliet. TerwUl »Un
kameraden van de bemanning de handen nog
vol hadden, en er nog wel twee uur verloopen
zouden eer ae elndelUk ook aan land konden
gaan, was het den steward Rickmers om aller
lei schUnbaar gegronde redenen gelukt van
den officier te verkrUgen. dat hU nu reeds «Un
koffertje midden in den stroom der vertrekken
de passagiers over de loopplank kon dragen.
De ware reden, waarom Rickmers zoo’n haast
had, .was echter een heel andere dan hU op
gegeven had. Die reden heette Bébé Gordon
en liep op twee slanke beenen en met een
aardig relshoedje op de blonde lokken slechts
twee passen voor hem uit.
Niet alleen de passagiers maken op zoo'n
langen overtocht kennis met elkaar, ook een
steward kan, voorals als hu zoo sjiek en vief
was als Rickmers, zUn chance hebben. BU Bébé
Gordon was hU in den smaak gevallen, in 1
geheim hadden zU elkander leeren kennen en
thans elndelUk zou hun het land die vrUheld
van handelen geven, die hun tot dusver niet
gegund was geweest.
Bébé Gordon was volgens de passagierslijst
revue-danseres, die wel wat geld had. In ieder
geval meer uitgaf dan vele anderen, die echter
veel meer in reserve hadden.
Voor haar was de flinke, steward tijdens de
lange reis een prettig tijdverdrijf geweest. ZU
was gewoon bewonderd te worden en de aar
dige jongen met al zUn geheimzinnigheden deed
den tUd snel voorbU vliegen. Toen zU echter
nu aan land weer de vele nieuwe gezichten
aag. de jachtende auto’s en de drukte van het
onbekende, was Bébé Gordon heelemaal niet
NU meer over de afspraak, die «U met den
steward gemaakt had.
Rickmers echter zag niets dan haar blond
kruliekopje en dacht met lederen pas, dien hU
naar het land deed, weer aan wat nu elndelUk
komen rou.
Terwijl reeds de eerste auto's vanuit het
enz. vallen?” Een vaag gebaar is het antwoord' schip door kettingen en kranen naar de kade
getransporteerd werden, terwijl veel kopjes on
bekende deuren aan de scheepszUde openden.
Als er in AshendUke, of in de daar omheen-
Uggende gehuchten, waar de toestanden nog
veel primitiever waren dan in het dorp zelve,
een paar boeren typhus, of diphteritls zouden
heoben gekregen, en er aan gestorven zouden
zUn. dan zou geen revolutie het kleine w'éreldje,
waarover de Ashendjjkers al vele geslachten
lang hebben geregeerd, geschokt hebben. Maar
toen de achtste houder van den titel er mee
getroffen werd en op het randje van het graf
was gebracht, en de dokters op beslisten toon
verklaarden, dat iedere bron en iedere put op
het landgoed zoo wel als in het dorp, grondig
behoorden te worden onderzocht, en waarschUn-
lük afgekeurd zouden moeten worden, toen na
men de zaken een anderen keer. Ofschoon ver
scheidene van zUn pachters er aan stierven, bleef
de jonge Sir Robert gelukkig leven en zoo gauw
hU weer aan de beterende hand was, bracht
zUn bezorgde moeder hem naar Lpnden, waar
de familie een huls bezat in Park Lane. Maar
ook van de veiligheid ctaarvan wilde Lady War
grave zich eerst overtuigen en zU had Adrian
Graye die geen schadelijke gevolgen had on
dervonden van wat hU gedaan had om het
leven van het kind te redden verzocht, om
te onderzoeken of het huis aan alle verelschten
voldeed. En Adrian had die taak op zich ge
nomen en toen Lady Wargrave zich eenmaal
veilig had geïnstalleerd, was dr. Gray* een
regelmatige bezoeker geworden, HU was ook tnlge* menschen graag soo*n grooten Bint Ber-
Ik hoor het Ued van het Vreemdelingenle
gioen met het sombere refrein „wU worden
niet gevangen en nemen niet gevangen, de
dood (vrouwelUk in het Spaansch) is onze
bruid.” Ik zie die harde, verweerde koppen, en
denk aan hun verwoeden aanval op Badajoz.
„Vertelt u me eens wat van het Vreemdelin
genlegioen." „Och, wat zal ik u vertellen.
Toen ik er als jong luitenant bUkwam, bestond
het grootendeels uit desesperate kerels. Span
jaarden en Zuld-Amerikanen met een tragiek
in hun leven, Russische aristocraten. Duitsche
officieren, Turken, enfin, avonturiers uit alle
deelen van de wereld. Niet zoo bont, niet zoo
gemengd als het Fransche legioen, maar toch
een vreemde, u zoudt zeggen romantische we
reld. Het waren bUna allemaal mannen die de
bruggen achter zich hadden afgebroken, die
nard over den vloer hebben, maar ik geloof, dat
ze op het oogenblik alleen nog maar verliefd ta
op haar baby. Maar je bent in leder geval «en
mooi mengsel van Ridder Bayard en van Don
Qulchote. en het is dus wel te raden wat je
zult doen. Maar ik weet n^et. of je niet veel
verstandiger zou doen als je weer eens een beetje
ging klimmen In de Cordilleras, of tn de An
des. of ttaar de wildernissen van Patagonië
ging."
,4U loopt den moeilükheden altijd vooruit,”
zei Graye. Maar toch voelde hU zich. bU de
gedachte, dat Lady Wargrave in ieder geval een
poosje in Londen sou «Un. heelemaal niet op «Un
gemak. HU bedacht echter, dat die sensaties
van den dag gauw genoeg vergeten «Un eq
dat maar weinig menschen de dochter van
een onbekend leeraartje in talen in verband
zouden brengen met de weduwe van een be
kend. rUk edelman. En zUn vertrouwen werd
versterkt door een toevallige ontmoeting met
Wirlescombe, dien hU op een goeden dag op
Piccadilly tegen het lUf liep en dien hü direct
herkende, ofschoon de detective hem met
terug kende.
.Maar u bent veel veranderd, mijnheer
Graye.” merkte de detective op. „Ik zelf msmr
weinig, al heb ik zoosüs alle menschen. die een
dagje ouder worden, mUn broeksband een
beetje uit moeten laten leggen. Wel, dat moet
al zes of zeven jaar geleden lijn, da| w» elkaar
voor hot laatst gezien hebben."
„’n Volle seven." antwoordde Graye.
„En Asturië in 1934?" „U bent een vriend van
mUn neef, niet?”
Ua, waarom vraagt u dat?” Jk bedoel, u
probeert me toch niet uit te hooren over ons
optreden in Asturië? Daar is genoeg over te
doen geweest. WU zUn soldaten en doen wat
ons bevolen wordt. WU hebben geen politieke
Ideeën, maar volgen onze bevelen, stipt, zonder
crltlek.”
„Ik bedoelde slechts te zeggen dat na 1934
het legioen weer versterkt en beter uitgerust
is." „Inderdaad. De regeering heeft toen in-
gezien dat wU een krachtig en betrouwbsmr
I der
mUnwerkers bedwongen, en ik kan u zeggen
dat die tegen de Rlfkabylen opwegen. Wat
een kerels! Dear is ontzaglUk gevochten....”
„En nu?” „En nu? Wel, precies zoo. Het le-
gercommando heeft heel wel Ingezien dat de
elgenlUke militaire actie door het legioen moet
gebeuren.” „En door de Marokkanen....” „U
moet goed begrijpen. De Spanjaarden zUn dap-
■per, vrijwel, zonder uitzondering, maar de
Spanjaarden zUn over het geheel geen goede
soldaten. Het ontbreekt den Spanjaarden aan
militairen geest. Deze militaire geest, de mili-
ui
hooge mate aanwezig in het legioen. Zelfs in
de tegenwoordige samenstelling. Het legioen
op een hoogte van vUftlenhonderd meter.”
,jc«n men op zoo’n hoogte precies uitrekenen
waar de bom valt?” „Er is een heele reken
techniek, waarbU men met alles, hoogte, weers
gesteldheid. snelheid, enz. rekening houdt. Ik
doe het op gevoel.” „Dit kan toch tot onge
lukken leiden. Die bom kan op een hospitaal'
AWW tAnltanl" EPak vmrr rvnkxn n la
„Hoe vindt u dat zelf, die Marokkanen te
genover Spanjaarden in dienst van Spanjaar
den?” „Ik heb geen oordeel, ik ben onderge
schikte.” „Voor mU is het in beginsel de ne
derlaag van de opstandelingen.” „De neder
laag? Waarom?” „Ben opstand die wil door
gaan voor een .spontane volksbeweging is ver
loren als men zijn toevlucht moet nemen tot
vreemde krijgsmachten. Het zal gèslachten
duren eer de herinnering daaraan is ver
dwenen." „Waarde vriend, je bent sentimen
teel. Zoo zUn intellectueelen. Ik zal je scan-
daliseeren, maar ik zeg je ronduit: de geluk
kigste dag van mUn leven is de dag geweest
waarop ik de eerste bom op de róode troepen
liet vallen." .Maar ae zUn allen niet rood.
Die bom heeft misschien menlgen braven
katholiek het leven gekost." „Onzin. Die heele
republiek is rood. Ik acht ieder middel goed
om ze te bestrijden. Duitsche bommen en gas,
Italiaansche vliegtuigen en granaten, zwarte
troepen en wat u maar wilt. Weet u wat mUn
taak is op het oogenblik? Ik ben vliegenier,
tUdelUk dus losgemaakt van het legioen. Ik
bombardeer de linies benoorden Madrid, en ga
ook wel Madrid bombardeeren." „Ziet men als
vliegenier de uitwerking van z|jn bombarde
ment?" „Dat hangt er vanaf. De anderen heb
ben niet veel behoorlUke vliegmachines. Soms
dalen we tot heel laag, erTteupnen wU zelfs met
een machinegeweer schieten. Met een zwaar
bombardementsvliegtuig blUven we gewoonlUk
een pgpatje met hem te maken.
hoor dat u officier bent bU hst Vreem
denlegioen. Ik moet dan natuurlUk denken
aan den roman en de film La Bandera en
zie dan een romantische wereld die nauwelUks
meer van dezen tUd is.” „Dat is allemaal lit
teratuur en muziek." Deze woorden littera
tuur en muziek beteekenen in de gewone
omgangstaal „onzin” en ge moet een Spaansch
officier ze hooren uitspreken! Daarin klinkt
een smalende spot waarvan men zich moeilUk
een voorbeeld kan vormen.
Hent u. al lang bU het Vreemdelingenle
gioen?” „Van 1925 af, na de reorganisatie”. „U
hebt dus den Marokkaanschen oorlog meege
maakt?”
Er komt een strakke, grimmige uitdrukking
in het knappe, verbrande gezicht. Dat was een
tijd! Weet u, in twee of drie Jaren verloor
ons Tercio, dat toen uit acht Banderas
(vendels) van duizend man bestond, eenlge
opperoffleieren, meer dan honderd gewone of
ficieren en bUna tweeduizend manschappen.
Hebt ge onze mannen hier zien vechten? Kent
ge ons lied? Welnu, dan kunt ge u voorstellen
hoe zU gevochten hebben tegen de Rlfkabylen."
geen banden meer met de wereld hadden, en
wier eenlge familie en maatschappü het legioen
was. ZU vormden een geheel, een groep van
kameraden met onvoorwaardelUke gehoor
zaamheid aan de officieren en een blinde toe
wijding aan het corps. Kent u het spreek
woord: het is kwaad vechten met een levens
moe man? Welnu, zoo vochten die kerels.
Denkt u zich in, een vierde .oneer dan een
vierde van het heele legioen is in 1925 en 1926
gevallen.”
.JEn daarna? Na de pacificatie van Ma
rokko?" „Zoolang Primo de Rivera aan het
bewind was. is het „Tercio”, het legioen, in
aanzien gebleven. De val van de monarchie
beeft aan onzen commandant het leven ge
kost. De republiek zag ons aan met 'n wantrou
wend oog. Het legioen was duur, en men begon
het te verwaarlooeen. Er kwamen ook andere
elementen in. De plaatsen van de gesneuvelde
Russische aristocraten en Duitsche qfflcleren
werden ingenomen door Spaansche arbeiders,
boeren en burgerlultjes die werkloos waren en
een bestaan zochten. Ik ben toen vliegenier ge
worden."
moed. Lady Wargrave! Zonder twUfel
De deur van de kinderkamw ging plotseling
open De nurse kwam naar bulten.
,De dokter zegt, dat u naar binnen mag ko
men, mevrouw.” zei ze.
Lady Wargrave snelde naar binnen en Her
bert volgde haar. Graye stond nog zonder jas
en vest, bU het bedje van het kind. HU keerde
zich om naar Lady Wargrave en Herbert
,MU 1» nu bulten gevaar,” «el hU bruusk.
„Ik denk, dat hU onder dr. Herbert’s verdere
zorg nu gauw genoeg beter zal zUn. Ik heb de
nurse al instructies gegeven."
Herbert keek even naar het kind,
sliep en rustig lag te ademen.
.Diphteritls?” fluisterde hü.
„En erg ook,” antwoordde Graye lakoniek.
„En wat heb Je gedaan?" vroeg Herbert, plot
seling beangstigd.
„Al wat er onder deze omstandigheden gedaan
kon worden,” zei Graye.
Herbert verbleekte. „Wat dat?!" riep hü
uit.
Oraye fronste het voorhoofd. ,Er was niets
andere'aan te doen,” «el hü ,MU binnen
een paar minuten gestorven zün, als ik het niet
gedaan had.”
„En JU zult waarschijnlijk binnen een paar
weken gestorven zün, omdat je het gedaan
hebt,” mompelde Herbert bU zich «elf. Maar
tegen Graye zei hü niets en drukte hem enkel
maar eens stevig de hand. Daarna nam hü
Lady Wargrave en-de nurse terzUde en sprak
68
>66
