landbouw in de missie
DREIN DRENTEL EN PIET PRIKKEL
1
1
iïCctu&fiaal aan den dag
1
I
F 250.-
ZEGENRIJK WERK DER
MISSIONARISSEN
C. M. von Weber
Wie doodde
Marco Graffi? I
i
1
DONDERDAG 17 DECEMBER 1936
By xyn lÜOeten geboortedag
De oppasser van
den dompteur
Zelfmoord in Japan
De blauwe kaar*
1
141 vecttez wa hand,
aan vos* of aan sst
A T T f A to«®w>lge de venekztingzvoorwaarden tegen 17 7^0 levenslange gebeeie ongeschiktheid
/Al J T) F>w_#l w IN r*« O «meevallen verzekerd voor een der volgende nltkeeringen WVFe verlies van belde armen, belde beenei
AAJ9C1FTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG WR NA HET ONGEVAL
is
dens een concert bü de
P. Dr. GREGORIUS OM.Cap
1J Heerenstraat 22, Wagenlngen.
Even
éi
konde*
al hMl tevreden zijn!)
toegangskaart, door de
i
I
(Wordt vervolgd.)
J
e
Robert War-
Graffi ia en
1I
volle zaal binnen te komen,
plaatsje naast Adrian Graye.
Je kon duidelijk aan bun uiterlük zien, dat het menschen-
etera waren, maar ze noodlgden Drein, Piet en den Chinees koo
vriéndelijk uit, dat ze het aanbod niet durfden weigeren.
Opeens kwam er een geweldige golf aanzetten. die de belde
bootjes als een paar notedopjes de lucht inslingerde en de
heele Inhoud kwam natuurlijk in see terecht. ,We zün er ge
weest”, schreeuwde Drein, maar hij vergiste zich.
btjheld van Nikkom een groots aantrekkings
kracht op zelfmoordenaars schijnen uit te oefe
nen. Het aantal zelfmoordenaars, dat in den
krater van de Mlhara sprong, was zoo talrijk
geworden, dat de scheepvaartmaatschappijen de
passagiers dwongen, om *n retourbiljet te nemen
Later is echter gebleken, dat ook deze maat
regel de personen, die voornemens waren zelf
moord te plegen, niet van hun rampzalige be
sluit vermocht terug te houden.
(Ned. Chr. Persbureau)
die uitgereikt was aan Lady Wargrave en Lucien
Dl Spada.
Dit nu was het eerste van de dingen, die de
vrienden van Lady Wargrave en haar verdedi
gers verontrustten. Ze is van gewicht, daas ver-
meer overgestoken en naar Capharaaum
komen. Maar nu niet enkel meer met
hongerige maag, doch ook met een groot
Volgens den dominee en zijn vrouw hebben de
drie Dl Spada's, nadat de voogden Lady War
grave hadden meegenomen, elkaar eens veelbe-
teekenend aangekeken en zijn naar hun auto ge
gaan (een van de auto’s van Ashendüke, maar
voor deze gelegenheid gereden door Stefano)
en zijn zonder hen verder ook maar met een blik
je verwaardigen, weggereden. De dominee en
kleine dorpen met een welvarende boerenbe
volking.
Het is een verdienstelijk werk van het RJC.
Adviesbureau voor Landbouwkundige Missie-
actie, dat men van hieruit vakkundig de mis
sionarissen wil helpen en voorlichten bü de
keuze van de juiste planting en de meest pro
ductieve bewerking van den grond. Dit werk
verdient onsen vollen steun. Nederland mag er
groot op gaan op dit gebied van missieactie het
Initiatief te hebben genomen....- want, waar de
zon het koren niet rijpt en de hongerige magen
niet vult, vindt ook de Zon der Gerechtigheid
harden bodem en kent men den honger naar
het Rijk Gods niet!
band,
staat.
Maar de krantenmenschen van tegenwoordig
hebben goede neuzen als het op nieuws aan
komt en dorpsmenschen kletsen nu eenmaal en
personeel kletst nu eenmaal en zoo werd dan
door een of ander nieuwsgierig Individu uitge
vonden. dat sinds de voogden Lady Wargrave
uit het huis van den hulpdomlnee meenamen
en daar Lucien Dl Spada en Stefano en me
vrouw Dl Spada achterlieten, dezen geheel van
het tooneel verdwenen zijn. Ten minste: ze zjjn
sindsdien door niemand meer gezien; se zijn
verdwenen; ze zijn als het ware gehuld in een
duisternis, waaruit ze klaarblijkelijk niet van
plan zjjn weer te verschijnen.
In Japan is de zelfmoord weer sterk toegeno
men den laatsten tijd. Van 1931 tot 1935 maak,
ten niet minder dan 15633 personen een eind
aan hun leven. In 3299 gevallen werd aangeno
men dat de groote ellende de slachtoffers in den
dood had gedreven; 1651 gevallen vonden hun
oorzaak in een ongelukkige liefde; het is heel
merkwaardig, dat meer dan 500 verloofde pa
ren een eind aan hun leven maakten; 1325 ge
vallen vinden hun oorsprong In oneenlgheld in
de familie; 1085 gevallen moeten als wan
hoopsdaad beschouwd worden, terwijl 766 geval
len van zelfmoord aan langdurige werkloosheid
toegeschreven moeten worden. Vooral bü de
jeugd en bet opgroeiende geslacht is het aan
tal zelfmoorden geweldig toegenomen; 66 pro
cent der slachtoffers treffen we aan in den
leeftijd van 16 tot 30 Jaar. Reeds van oudsher
trachtten zelfmoordenaars in Japan een eind
aan hun leven te maken door in den krater van
den vuurspuwenden berg Mlhara op 't eiland
Oshlma te springen, terwijl ook de schilderach
tig gelegen watervallen van Kevron in de na-
De Berlijnsche politie beschikt over een remproeven-berg, welke haar in staat
stelt, de auto’s aan een nauwkeurige remmen-contróle te onderwerpen
Landbouw in dienst van de Missie.
Een Capucifnenbroeder van de land
bouwschool van Njaroemkop (Ap. Vfc.
Nederl. Borneo) bespuit inheemsche
gewassen
T Ukbleek, terwijl uit zijn oogen een doode-
I .lijke angst sprak, schuifelde kapitein 8et-
•*-*tone voetje voor voetje, met den rug langs
het traliehek schurend, in de richting van het
smalle, lage poortje, dat hem moest verlossen
uit deze leeuwenhel. In zijn jarenlang domp-
teursleven had Santone al heel wat met onge
temde dieren te stellen gehad, maar op deze
twaalf Nublsche geweldenaars had hij geen
vat kunnen krijgen.
Noch hardheid noch zoete woordjes vennoch-
tra eenlge verandering te brengen in hun ge
dragingen en van den overmoed, warmede nij
zich in de kool had begeven, met bewondering
aangestaard door het geheele circuspersoneel.
dat een ring rond de arena vormde, was niets
overgebleven; erger zelfs, kapitein Santone. de
leeuwentemmer met een ongeëvenaarde wereld-
reputatie zoo vermelden de schreeuwende
ivclame-biljetten zijn capaciteiten moest hei
veld ruimen voor de attaques van het twaalf
tal. Goddank, daar hoorde hjj achter zich al
een zwaren grendel knarsen; van verschillende
kanten werden drietanden uitgestoken om te
zorgen, dat hij alleen de kooi verliet, nog een
maal zwiepte met een schrillen slag zijn lange
karwats temidden van de opgewonden en brul
lende leeuwen, dan gierde het deurtje open en
weer dicht. HU was gered. Transplreerend over
zjjn gebeeie lichaam en snakkend naar adem,
als zat zoo’n geweldige Nublër hem op de borst,
zakte kapitein Santone neer in een fel-rood ge
stoffeerde loge, anders alleen voor elite gasten
bestemd. Aanvankelijk terneer geslagen over
oeze onverwachte, smadelijke nederlaag, ver
anderde deze stemming allengs in een wat op
gewektere. toen hij dien onophoudelijk dooreen
krioelenden leeuwentroep zag. HU besefte, dat
het maar een haar had gescheeld, of hij had
zün hachje er bjj in geschoten. Die gedachte
gaf hem zijn oude energie grootendeels weer
terug en met een houding, een dompteur waar
dig, stapte hjj resoluut In de richting van zün
directeur, die, vervuld met heel gemengde ge
voelens, naar de leeuwen staarde, waarin hjj
vermoedelijk niet meer zag, dan een kapitale
som, die hü verloren kon achten.
„U hebt het met uw eigen oogen gezien, er h
met dien troep niets te beginnen. U kunt dat
programma-nummer meteen wel schrappen,
want ik ben mijn leven nog lang niet beu!" en
dreigend dreunt de stentorstem van kapitein
Santone na in de zwoele circuslucht.
De oude, in zijn melancholieke beschouwin
gen over verloren kapitalen ruw verstoord,
draaide vervaarlijk aan zün geweldige snor met
pen-scherpe punten, een onmiskenbare aanwij
zing, dat er een uitbarsting te duchten is, soo
onfeilbaar zeker als de stormwaarschuwings-
d lenst van de Bilt werkt. En daar had je het
lieve leven al aan den gang.
„Wat u Wel of niet beu is, kan mjj weinig
interesseeren. Of dacht u, mijnheer de leeuwen
temmer, soms, dat ik al het geld, dat ik aan
de reclame voor mijn nieuwe wereld-program-
ma-nummer heb besteed, zoo maar als wegge
gooid zou beschouwen? Nooit! Dacht je, dat Ik
me bespottelijk sou maken bij al- mijn concur
renten door zoo’n nummer, waaraan ik kapi
talen heb gespendeerd, op het laatste moment
nog te schrappen? Nooit, zeg ik jel! Dacht JU.
dat jouw laffe houdlrjg zoo’n kerel durft zich
zoo waar nog leeuwentemmer te noemen
mijn Nublsche leeuwen in hun kooien zou laten
zitten, als oude vrouwtjes in een besjeshuis?
Nooit en te nimmer, versta jel!!!"
Met een ruk had de oude zich toen omf-
draatd en was naar zijn wagen gegaan, waar
hjj al spoedig zijn manhaftige houding van
daar net liet varen. In* den grond van zijn hart
was ook hij er van overtuigd, dat het bijna on
mogelijk was met sdo’n kwaadaardlgen troep
prachtig gebouwde beesten anders ook maar
iets uit te richten. Maar wat dan? Hij kon
toch niet....
t Was voor Drein een vreeselljke tocht. De kleine kano’s
werden door de woelige zee aardig heen en weer geslingerd en
daardoor werd Drein zóó ziek, dat hjj maar het allerliefste
dood wzts gegaan.
beenen*^ F 750.
beenen of belde oogen we
Aan dep Kerstboom, in Dultache landen zo.
bij uitstek populair, brandt onder de gewone
lichtjes ook alom een blauwe kaars ter opwek
king van de herinnering aan de Duitschers in
het buitenland. Deze gewoonte is in de laatste
Jaren zeer algemeen geworden.
(Ned. Ghr. Persbureau).
De arrestatie
kwteel, of
»»ntje.
(eweest.
menigte. Eindelijk slaagt hij er in de stamp-
H Hij vindt een
HU kijkt eens
rond. De zaal is overvol. Achter de groene tafel
zitten naast den rechter-commlssaris bekende
gezichten. En in de beklaagdenbank zit Lady
Wargrave en juist op dat moment buigt ze zich
voorover en zegt ze iets tegen Beddleston. die
op zün beurt praat met Kenrick. t Is duidelijk
te zien, dat de heeren Kenrick en Beddleston
erg verschrokken zUn. Ze schudden het hoofd
en zU achUnen er buitengewoon op te staan,
dat Lady Wargrave iets niet zal doen, of iets
anders wél zal doen en Lady Wargrave schijnt
naar haar uitdrukking te oordeelen te willen
doen wat haar goeddunkt.
En het gefluisterde gesprek duurt zoo lang,
dat op het laatst de magistraat er tusschen
komt en wil weten waar het allemaal over gaat.
Mijnheer Beddleston wendt zich zeer ontdaan
naar hem toe
,MUn client, edelachtbare, is geneigd een
handelwijze te volgen, welke ik haar niet kan
advtoeeren," antwoordt hü. ,Ze is zelfs meer
dan geneigd, ze is er vast toe besloten."
De magistraat kükt welwillend in de rich
ting van de beklaagdenbank. Zijn blik betee-
kent een vraag en Lady Wargrave, totdan toe
zoo zwUgzaam, verraadt plotseling een hevig
zlgen onderhoudt en, op krenkende wijze, van
den kunstenaar vrijwel geen notitie neemt. Na
zijn laatste bezoek aan Goethe in 1825 was We
ber zoo ontstemd, dat hü in het hotel ,Erb-
prinz” twee dagen te bed moest blüven. Veel
hartelüker was de wijze, waarop Hertog August
te Gotha hem ontving. HU speelde voor dezen
Hertog in de „Margaretenkirche" en ook in het
Slot, waar hü muziek voor de gedichten van den
Hertog improviseerde.
den toegediend. Volgens de verpleegsters was de
jonge baron zorgvuldig en nauwlettend opge
past; zU konden zich niet Indenken, hoe iemand
anders bü den jongen baron had moeten komen.
Wel had dr. Dl Spada hem dikwüls onderzocht,
maar hU had hem nooit eenlg drankje, poeder
of medicUn toegediend en was, zooals de hoofd
verpleegster met nadruk verklaarde, nooit met
hem alleen geweest. Neen, zooals Wlrlescombe
het nog eens duidelUk maakte, men had geen
bepaalde klacht tegen de Italianen. Het was
van Lucien geen mlsdrUf om te Intrigeeren en
een overhaast huwelUk te sluiten met Lady
Wargtave en van Stefano en zijn vrouw was
het geen
en bjj te
En toch, waarom waren die Di Spada's zoo
ineens, zoo plotseling gevlucht? Waarom had
den zU de gebeurtenissen niet afgewacht? Met
geen mogelükheid kon men deze vragen beant
woorden. Het bloote feit bleef zü waren ver
dwenen. En wat erger was, het was ■overduide-
lUk, dat zU niet van plan waffen voorlooplg
terug te keeren. Want op den zUweg, dien ze
hadden ingeslagen om eerder den hoofdweg te
bereiken, had een van de speurende kranten
menschen een paar snippers papier gevonden,
die er nog al gewichtig uitzagen, en ze aan
elkaar passend had hü ontdekt, dat het stuk-
Een bescheiden tikje op de wagendeur stoor
de zUn gedachtengang. Na een bulderend „bin
nen” werd de deur geopend door een nog jon
gen man, uTwlen de directeur oruniddellük den
f, om hem daarin te ^teuneq
.Och, waren aüa manschan wijs.."
(Dat is haalamaal niet aoodig, ais
ze achter hei umt maar 'a Hein
dwjjnlng, omdat iedereen voelt, dat er een reden
voor is, die natuurlUk met de zaak in verband
moet staan. Maar het is niet van zooveel ge
wicht als het tweede larig niet zoo ernstig.
En dat tweede is, dat tot nu toe Lady War
grave haar advocaten en haar vrienden
gens in meehelpt. Ze hebben gepraat, geargu
menteerd. gevraagd, gesmeekt, de dwaasheid
van het blUven zwijgen uitgelegd. Lady War
grave wil niets zeggen. Ze hult zich in een diep
stilzwUgen. Graye heeft er al over zitten den
ken, 08 ze soms niet onder hypnose kan zUn.
of soms de schok niet ietwat haar verstand
kan hebben verbijsterd. Zte luistert naar alles
wat er tot haar gezegd wordt en antwoordt
dan slechts met haar oogen. Ze is als een kind,
waaraan door een geduldig onderwUzer telkens
en telkens weer iets wordt uitgelegd en dat noch
van eenlge Interesse, nóch yan eenlg begrip
blük geeft.
ZU smeeken haar te vertellen, wat zU weet
van de gebeurtenissen in den nacht van dien
dikken mist; ze schudt slechts het hoofd. Men
vraagt haar te vertellen hoe zU ontvlucht is,
waar ze naar toe to gegaan, wat ze gedaan
heeft van dën tijd, dat ze uit Londen weg is
gegaan, tot aan den tijd, dat se trouwde met
Sir Robert Wargrave. Maar ze aehUnt om een
of andere reden niet te kunnen vertellen.’ Eén
ken, waren van de speciale huwelUksvergunnlng, ding slechts heeft ze verteld, één ding slechts
heeft ze toegegeven, nX dat, ofschoon ze on
der een anderen naam met
grave to getrouwd, az Get
blUft,
Dr. Herbert dringt gewapend met oen spectate
-WW.
In 1814 schrijft Weber uit Orgfentónna: „Het
oeroude Slot, waarin ik woon, en in welks grie
zelige vertrekken. bU het geklapper van oude
vensters en deuren, ik deze regels schrijf, oefent
een weldoenden Invloed op mU uit door zUn
stilte. In de geestige gesprekken met den Her
tog vind ik een zekere gezellige rust. Den
13den heb ik twee nieuwe liederen gecompo
neerd."
Deze beide liederen, welke hU zoo bescheiden
vermeldt, waren „Lützows wilde Jagd" en het
jBchwertlied". Door deze liederen werd Weber
de lieveling van de nationaal gezinde jeugd. Te
Halle hoorde hU ze door de studenten in de zaal
van den .Jtatskeller" zingen. Er heerschte veel
geestdrift, welke echter te Odttingen nog werd
overtroffen.
Twee Dultache steden hebben een trail azende
rol in zUn leven gespeeld: Berlijn en Dresden.
In deze laatste stad werd hU, nauwelUks dertig
jaar oud, voor den duur van zUn leven tot ka
pelmeester der Opera benoemd. HU moest dit
theater geheel nieuw opbouwen en had hier
een werkelUk nationale taak te vervullen in den
strijd tegen de Italiaansche Opera en haar aan
hangers. Hier heeft hu het grootste gedeelte
van de laatste tien jaar van zUn leven gewerkt
en ook zUn onsterfelUke werken geschapen. Aan
de zUde van zUn innig geliefde gemalin heeft
hU hier eveneens het huwelUksgeluk gevonden.
ZUn woning op de „Altmarkt" en het „Weber-
Huisje" te Klein Hosterwits, bU Dresden, waren
het tooneel van zUn gezinsleven, van vroolUke
gezelligheid in vriendenkring en van onverpoos-
den arbeid.
HU vatte nu alles ernstig op: zUn arbeid aan
de Opera, in de „Frauenkirche" en de ,Hof-
klrche" en zelfs zUn aanwezigheid aan den dlsch
des Konlngs in het Slot. Maar het eeuwige, dat
hü te zeggen had, spreekt uit zUn opera’s. Ber-
lUn beeft zich onsterfelUke verdiensten verwor
ven door deze werken het eerst op te voeren. We
ber zelf schreef eras: „Het is nu eenmaal een
feit, dat alle ware bewijzen van belangstelling en
liefde steeds van U komen, mUn lieve vrienden
uit BerMjn!" Hier had hU zUn hoofdkwartier In
de Behrenstrasse 54. De „Singakademle" heeft
hier zUn liederen uitgevoerd en in 1821 volgden
de eerste opvoeringen van .Jheclosa” in de
Opera. Unter den Linden, en van den „Vrij
schutter" In het door Schinkel gebouwde nieuwe
.Bchausplelhaus" op de Oendarmenmarkt. Dit
laatste werk beleefde een subces zooals tot nu
toe geen opera er bU dé eerste opvoering een
had gekend. Op 18 Juni 1821. den dag van de
première, had Weber door dit oorspronkeUJke
Dultache werk de onsterfelUkheld veroverd.
Weber overleed in 1826 te Londen. In 1844
werd zUn stoffelUk overschot naar Dresden ge
bracht en bUgezet in den famllle-grafkelder op
het katholieke kerkhof. Niemand minder dan
Richard Wagner voerde bU deze plechtigheid
bet woord.
Ze zeggen het allemaal tegen elkaar. Maar de
vraag Is wit moet er gedaan worden? En
wie zal het moeten doen, als se misschien ten
langen laatste nog te weten komen, wkt er aan
gedaan moet worden.
Het eerste van deze twee gewichtige punten
is de absoluut spoorlooze verdwijning van den
Di Spada-stam. Oppervlakkig beschouwd, lUkt
het alsof de Dl Spada's niets met de zaak-
Graffl te maken hebben, noch met het ver-
waarin Lady Wargrave tot die zaak
leeuwen-oppasser Bill White herkende, en een
verheugende gedachte flitste door zUn breinen
verzachtte eenlgzzlns i(jn harde trekken.
,M6, kom JU me vertellen, dat je baas zich
bedacht heeft” en nauwlettender, dan hU aelf
wel had gewild, keek hU BUI White aan.
„Integendeel, mUnheer de directeur," was bet
plompte antwoord, dat den oude in zijn pas
herkregen evenwicht weer danig schokte. „Ik
«rilde u voorstellen, mU te laten probeeren, wat
met die woestelingen uit te richten."
„Wat?? Jou!!" en schouderschokkend van een
onbedaarlUken lach, die de passeerenden met
de grootste verbazing naar den dlrectle-wa^n
deed opelen, sloeg hu zUn vteezige handen met
ten harden klap op zUn knieën.
Maar BUI White wist van geen wUken. Nu
had hU de kans van zUn leven! Als hU nu niet
wist te bereiken, dat die twaalf Nubiérs aan
hem werden toevertrouwd, kon hU er staat op
maken, dat hU nog in geen jaren Line, de char
mante trapéze-acrobate zUn vrouw sou kun
nen noemen. Alleen de gedachte aan haar deed
hem alle risico's
vergeten en hem
een nieuwe dosis
^energie toe
vloeien. Ntog
geen kwartier
later borg hU
een geteekend
contract veilig In zUn borstzak.
In «Un rechterhand een geweldige karwats,
die hU bulten de circustent eenlge malen op
het geluid had geprobeerd en In rijn linker
een stevige Useren haak, zóó stapte even
later BUI White, kaarsrecht en met een air,
als gold het hier de meest gewone zaak van de
wereld, de enorme kooi binnen, waarin de
twaalf leeuwen tyrullend op en neer deinden.
In angstige spanning dromde aehter de tralies
het personeel, gewapend met stokken en ha-
Len, aller oogen gericht op Bill White, die door
oen een krankzinnig, door den ander een kerel
werd genoemd.
Aan de andere zUde van bet bek was de
strijd tusschen mensch en roofdier in vollen
gang. Gierend kletterde de karwats tusschen
de leeuwen, die dan naar alle kanten uiteen
stoven, meteen gereed om een aanval te onder
nemen. Bill had welhaast geen oogen genoeg
om elk naderend gevaar op te merken. Naar
links en naar rechts, naar voren en naar ach
teren sprong en dook zijn lenige gestalte en
telkens weer zag hü niets dan leeuwen, die bü
paren, soms bü vieren op hem toesprongen;
leeuwen met de muilen, waaruit trillende brul-
geluiden opkwamen, wijd open gesperd; met
uitgestrekte klauwen en opgeheven pluimstaar
ten; op een korten afstand van hem ploften ze
neer, golfden weer weg en ondernamen een
nieuwen aanvat Hard klonken zün comman
do's door de circustent, fel geïnterrumpeerd
door korte kaalslagen van de karwats.
Meer dan een kwartier duurde deze adem
benemende scène, toen slingerde BUI met een
resoluut gebaar karwats en haak tusschen de
opgewonden dieren en onmiddeUük daarop
klemde hü een revolver in zün vuist. Met een
uzlge kalmte begaf hü zich naar het midden
van de arena en voor de toeschouwers scheen
het of de moedige kerel in de woelende manen
massa was verdwenen. Men durfde niet schreeu
wen, angst snoerde ieders mond. Dan knalden
kort en fel, enkele schoten, brullend stoven de
leeuwen alle kanten heen en met enkele groote
sprongen had BUI White bet deurtje bereikt,
waarachter hü spoedig zich veilig wist.
Verwarde, bewonderende uitroepen drongen
vaag tot hem door, toen hü met den oude, die
i van trota, de manege uitwandelde.
iter zat hü In zün rommellgen woon-
m sigaret tusschen zün smalle lippen
van Lady Wargrave in haar
eigenlük in dat van haar
Sjé groote sensatie van den herfst
-- En de pers Is er wel bü gevaren,
“ergen papier en heele series foto’s zün er
yn gewüd. Niets is gespaard gebleven door het
van persfotografen. ZU. en hun broer-
de verslaggevers hebben een goeden oogs.
jehad en zü staan met hun publiek op goe-
«•en voet.
er zün twee punten In deze Wargrave-
ritrire, die zelfs voor hen, die er het meeste
te maken hebben, volkomen onbegrijpelük
«Un. Voor Adrian Graye, voor John Herbert,
’00r den heer Kenrick (van Baggs Kenrick,
°et bekende advocatenkantoor, dat door Graye
2**>cht i», de verdediging van Lady Wargrave
JP ach te nemen) en voor Beddleston, den bui-
y^ëvonen pleiter, die door Baggs Ss Kenrick
verzocht het pleidooi op zich te nemen en
verhooren te leiden, voor hen zün deze pun-
van een zeer groote beteekenls. Ze moeten
voortdurend aan denken; den heelen dag
r>MBn piekeren ze er over. Beddleston zegt
Kenrick, dat er iets aan gedaan moet - ----
Kenrick zegt hetzelfde tegen Graye.4zün vrouw, eenvoudige menzehen, op wie al dit
doen en laten een zeer geheimzinnlgen Indruk
maakte, keken hen na en zagen, dat de auto in
de richting van het station reed, maar een
onderzoek duidde uit, dat ze nooit aan het
station waren aangekomen. Later bleek uit het
onderzoek nog, dat men op een punt tusschen
het dorp en het station een züweg was Inge
slagen; en nog later hoorde men, dat de auto
wat verder op den dag, in een klein stadje ge
zien was, terwül hü met een kalm gangetje in
de richting van Londen reed. Niemand scheen
er echter In dat stadje büzondere aandacht aan
te hebben geschonken; in ieder geval was hü in
Londen door niemuad gezien. En verder hoorde
men niets van de Mee broers en van de dame,
die bü hen was behalve een enkel ,feit, waar
van men niet wist of men er veel waarde aan
moest hechten. Op den morgen na dezen af
tocht had Lucien Dl Spada heel in de vroegte
een bezoek gebracht aan de bank, waar hü nog
gelden had staan; dit geld had hü geïnd. En
een tijdje te voren al, had hü volgens de ban
kiers, een groote som van deze bank op een bang
in Parijs over laten schrijven. Behalve dit was
er geen nieuws meer van Lucien, Stefano en
diens vrouw gehoord. Ze waren eenvoudig ge
gaan en spoorloos verdwenen.
Maar men had zooals Wlrlescombe uit
duidde tegen geen van de Di Spada's een be
paalde klacht. Nóg niet tenminste. Sir Benjamin
Broadstairs en de twee jonge dokten waren
eenstemmig van meening, dat de jonge Sir Ro
bert op een of andere uiterst sluwe manier
langzaam was vergiftigd, maar er was geen
enkel bewijs, dat de Di Spada's dat vergift had-
verlangen om te spreken.
Jk wil alles vertellen wat ik er van weet,"
BTeU«- voel nu. dak ik dat moet
geklemd. I
„TjongiJ BUI.' dat heb Je handig gekoerst.'
Lemelt hü zich self op, „zonder dit vodje papfêk"
en hü haalt een verkreukelden brief uit zün
borstzak, .bad ik het zoover niet geschopt."
En BUI White herleest:
„MUnheer de dompteur.
Ter uwer oriëntatie deelen wü u mede, dat
de leeuwen aan een speciale dreasuurproef zün
onderworpen, die bü het publiek veel succes
zal oogsten. Zü zün n-l- afgericht op het voort
durend doen van aanvallen op den temmer,
dien zü tot op een centimeter afstand bena
deren, om dan tot een nieuwen aanval over
te gaan...."
Uit een klein raampje yan den circuswagen
dwarrelen füne papiersnippers, die door den
wind allerwegen worden verspreid.
bij een ongeval mot
doodelljken afloop
Y woor me ligt het verslag van de werkmam-
heden van het R. K. Adviesbureau voor
Landbouwkundige Mtorie-actie 1); een
naam, die modem zakelük klinkt, doch waar
achter onnoemelük veel Idealisme schuilt; een
naam, die voor vele zoo, misschien te econo
misch klinkt, want men gaat naar de missie
toch om zielen te bekeerenl Ik lees in dit ver-
atog van puike tuinbouwzaden, die verzonden
zün ergens naar een eiland, Baar era eenzamen
missionaris heel ver werf. Ik lees verder van
lastige pootaardappelen, doelmatige stalinrich
ting en Ideèele bemesting, van malsch groen
an rationeel inkullen van veevoeren we
derom die ondeugende vraag: lokt de missio
naris tegenwoordig met malsche klaver de ziel
van den neger?
Ja, zegt de man van de praktijk. Want ik
kan preeken en dan trek ik er eenlge; ik kan
hen helpen in hun dagelükschen nood en daar
mee win ik ze allen! Zal Jezus van de heidenen
niet mogen zeggen, wat hü eenmaal van de
Joden sprak:
„Ge zoekt MUomdat ge van de brooden
hebt gegeten en U verzadigd hebt"? Al die
menschen, wier hongerige magen de Heer had
gevuld, ze waren nu zelfs in hun bootjes het
ge-
een
- ver
langen in hun hart. „2!e zeiden dan tot Hem:
wat moeten we doen om de werken Gods te
verrichten?” (Joh. 6, 28).
De Benedlctünen-mlssionarlssen, die duizend
jaren en meer geleden onder de Germanen,
onze voorvaderen, werkten, volgden dezelfde
methode om zielen te winnen. De monniken
beploegden rond hun kloosters den grond en
teerden ook den Germanen productiever hun
land te bewerken. En wanneer dan de broeder
ziet breeder, zwaai en wapperend habüt al
vastend den vetten grond betrapte, dat de klui
ten uiteen sprongen.... kon de priestermonnik
bet zaad van het Evangelie strooien. Als de
tente woei over deze streken, de regens kwamen
en de Saksische boer nieuwsgierig ging zien
naar de vrucht, dan kiemde ook in zün hart
al bet zaad van Gods Rük. Wel is het lang nog
opgegroeid met het onkruid van den wilden
akker, die zoo lang voor Gods genade braak
gelegen had. Maar die het hemelsche zaad
strooiden, hebben langzamerhand en voorzich
tig dezen akker gezuiverd, zoodat hü heiligen
beeft voortgebracht. Zoo waren Immers ook de
broeders van Sint Benedictus lange jaren moei-
sasm over die wüde akkers gekropen en hadden
geduldig met hun vingers het wilde onkruid
geplukt, soo mogeUjk met wortel en al uit den
grond.
Wat toen gebeurde, gebeurt nu nog. In de<
woestün van Mesopotamië trekkeq heidensche
Bedoeïnen met hun kudden langs den schralen
oever van de Khaboer-rivier. Als voor eeuwen
terug ligt dit land er nog woest en eenzaam.
De rondtrekkende nomaden leiden er met hun
vee een armoedig bestaan, want de vrucht
baarheid van den grond kennen ze niet. De
Capucünen-misslonarissen, die In Syrië werk
zaam zün, zün nu met den akkerbouw begon
nen om ook aan deze menschen het boeren
bedrijf te leeren. Ze zaaiden heel gewoon spur
rie en met behulp van een motorpomp werd
er voor de bevloellng van het dorre land ge
zorgd. En wat was het resultaat?.... Al in het
eerste jaar kon men zeven keer de spurrie
maaien! Het bleek dus, dat er geen vee van
de Bedoeïnen meer uit gebrek aan voedsel,
zooals dit elk Jaar gebeurde, behoefde om te
koenen. Men pootte er aardappels, een onbe
kend weelde-artlkel in deze streken en men
kreeg prachtige patatten. Bieten lukten ook
zeer goed. Men plantte populier-twügjes en in
t verloop van een jaar ('t is büna ongeloofe-
lük) zün ze 4 meter hoog gegroeid! De stam
Is vsn potlooddlkte een arm dik geworden. De
wünstokken zün 2, 5 meter in de hoogte ge
gaan!.... Dat is dan dat oude dorre land, waar
zwaar beladen kameelen met slependen gang
dorstig door het zonne-heete zand getrokken
zün. En toch Is er altüd water genoeg, maar
de rivieren hebben de eeuwen door een al te
diepe geul getrokken. Vandaar moet men
kunstmatige bevloellng toepassen.
Met hetzelfde goede resultaat zUn de mis
sionarissen in den Libanon begonnen. In bet
weeshuis van Abey worden de grootere Jongens
voor den tuinbouw opgeleidElke jongen krijgt
sen stuk grond, dat hü zelf moet bewerken,
t Gaat buitengewoon, zoodat de groenten er
soms vlugger en mooier worden gekweekt dan
in Europa. Toen er kort geleden in dit gebied
een hongersnood kwam, kon het .Arme” wees
huis de omwonende bevolking toch voor veel
ellende bewaren. Het volk leert den arbeid van
de missionarissen waardeeren. In gebieden, waar
de menschen, den lokroep van T geld volgend,
van het platteland naar de steden trekken om
met hun hooger loon in bioscopen en verdachte
lokalen hun zedelük en godsdienstig leven te
Verkoopen, daar is het speciaal noodig, dat de
landbouw productiever worde gemaakt.
De boeren moeten er van hun arbeid kunnen
leven. Men kan den stroom naar de steden niet
beter tegengaan, dan door de opbrengst van den
landbouw te veriioogen. In West Afrika b.v. zün
de missionarissen begonnen om al op de volks-
«cbolen de Jongens voor de bewerking van den
trend te interesseeren. Wanneer deze later een
boerenbedrijf beginnen, vormen zich vanzelf
k ben op 18 December 1786 te Eutin in Hol
stein geboren, zoo begint de auto-biografie
van C. M. von W*ber.
Van kindsbeen af opgevoed in de muziek,
slaagde hü er op veertienjarigen leeftUd reeds
in een opera te componeeren en deze opge
voerd te krijgen.
De loopbaan van den Jongen musicus ging
echter gelükmatig omhoog. Kr kwamen in voor
hoogtepunten van vruchtbare activiteit en mo
menten, waarin alle artistieke werkzaamheid
gedoofd scheen.
Na een zwaren slag, die hem omstreeks 1807
trof. in welk Jaar hü nl. uit Wurtemberg
werd verbannen ónder verdenking van corrup
tie zette hü zich met nieuwen ijver aan de
beoefening der muziek.
In nu volgende Jaren ondernam Weber
concertreizen. In het theaterrestaurant „Rose"
te Bamberg bracht hü 's nachts lange uren door
met den kantoorbediende E. T. A. Hoffmann,
den lateren wereldvermaarden dichter. In de
paleizen van München en Nymphenburg speel
de hü voor den Koning van Beieren. Hü ver
wierf hier de gunsten van niet minder dan vier
verschillende zangeressen.
Te Weimar had hü de eerste van zün drie
ongelukkige ontmoetingen met Goethe, die tü-
Grootvorstin Maria
Paulowna binnenkomt, zich luid met de aanwe
zigen onderhoudt en, op krenkende wijze,
221
