DREIN DRENTEL EN PIET PRIKKEL
1
win den dag
Luchtinfanterie, het nieuwste
wapen
I
F 250.-
F 750.-
F 750.-
Wie doodde g
Marco Graffi? ij
1
proefnemingen in
het roode leger
:S
r
ZATERDAG 19 DECEMBER 1936
Uitgeweken Duitschers
Vaderlandsche Historie
want.... zü
M recBee van een hand.
kantoor
Nog geen zelfstandige
korpsen
De inbreker-
patiënt
Iter-
w»
ren
ra-
rttk
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
WW
Varmoedelyk wd het voorloopig
ontzaglijk veel menschenlevens
en materiaal koeten
Engelech blad geeft hun een lee/e
226
22d
D
(ineen In
Meyer-» verdere uitweidingen
te grooter,”
oef-
merkte
44
In Napels
de arme
HOOFDSTUK IH
Het ondersoek
het
I
t
i
De meneer van het reisbureau wilde Piet en Drein een rond
reisje laten maken door het tropische landschap, maar Piet
zei, dat ze den laatsten tijd al meer tropisch schoon gezien
hadden, dan hun Met was. „Weet je wat”, zei Drein, „we huren
allebei een flets Zoo trokken se de woestijn in.
L
r
t
Piet stond nog altijd te piekeren, wat hü doen moest, toen
er uit het palmboompje naast hem een slang kwam kruipen.
„Hoera", riep Plet, «die slang komt precies op tüd." Gelukkig
lag er net een stok bij de hand om de gevaarlijke slang mee
dood te maken.
de wetenschap. Oeen krachtiger middel
om spoedig onzen volledigen uitgroei te
bereiken, dan mede te werken tot instand
houding en voltooiing oneer Unlversltelt.
i
1
I
l
nnt
ider
Mt,
te».
«eft
na.
d
tot
hikt
«de.
titer
lat
ad*
lukt
®de
ito-
te.
dm-
vsn
d»
ongeschiktheid tot werken door bil een ongeval met
a, belde beenen of beide oogen UV» doodelljken afloop
In da restauratiewa
gens ven de Kit r opa
bevinden tich boven
staande papieren ser
vetjes met propagan
distische afbeeldingen
voor een veilig verkeer
In de warme woestijn echter bleken de banden niet tegen de
hitte bestand en Piet was de eerste die pech had. Drein trok zich
van de moeilijkheden van Piet niets aan. Hjj reed gewoon door
en zei: „Nou. jjj komt zeker well"
van een nieuwen
zou evengoed een
i kunnen zijn. Ze kan de kamers
■komen, vlak nadat Gemma Oraffi
luchtvaart tegenover de grondverdedlglnp nag Meyer’s verdere uitweidingen t
tamelijk zwak te. Het is niet zoo eenvoudig om 1 schaterlachen «ter jongens verloren
een stuk grond vanuit de lucht met machine- „Maar," vroeg een hunner, „waaro
geweervuur zoodanig „af te kammen”, dat een
paar honderd parachutisten kunnen landen
zonder veel gevaar te loopen, dat scherp
onder vuur worden genomen.
Voorloopig te de luchtinfanterie een dlng.dat
vermoedelijk ontzaglijk veel materiaal en nóg
meer menschenlevens aal koeten, terwijl de
practische resultaten er van allee behalve vast
staan. Dat heeft men ervaren In Frankrijk.
Italië en Engeland. Dat constateert men thans
in Duitschland.
uit z’n aak, richtte die o
en stamelde: „Vlug, eth;
„We hebben juist vier weken,” zegt mijnheer
Kenrick. „Vier weken, om precies te zijn. Of.
om nog precieser te zijn: vier weken en één dag.
Dat wil zeggen, de volgende zitting van de
strafrechtbank begint morgen over een maand.
*n Korte tijd gauw voorbij I"
In de ©onferentlekamer van
bij levenslange geheele r
verlies van belde armen.
Onder redactie van dr. J. H. Kernkamp is.bü
de uitgevers P. N. van Kampen en Zoon te Am
sterdam. in voorbereiding de uitgave van een
reeks populaire monografieën op het gebied der
vaderlandsche cultuurgeschiedenis, onder den
sene-tltel „Pawla”.
De bedoeling dezer uitgave is de bestaande
belangstelling vbor orate historie aan te wak
keren door het geven van onderhoudende, we
tenschappelijk verantwoorde lectuur, tegen bil
lijken prijs. De deelen zullen met reproducties
naar oude prenten, oude portretten, kasuten,
faaclmiles enz. verlucht worden.
Reeds ter perse of-zoo goed al» persklaar:
vroeg een hunner, „waarom ga je dan
niet terug naar Monkeyburg, als alles ook
de scholen daar zooveel grooter en beter te?"
„Vader zegt dat wij niet kunnen teruggaan,"
gromde Meyer. „De Regeering deugt niet.”
„O, dan te tenminste de Regeering niet beter
dan de onze! Is se grooter?"
„t Nieuwe Parlementsgebouw
beweerd» Meyer.
D» onderwijzer had de woordenwisseling ge
hoord en riep den DUitech-Jootechsn knaap tot
rich.
„Hoe lang ben Je nu in Engeland?”
„Vier jaren.”
„En Je bent tien Jaar oud?"
•-
-.W
in de armsgaten van zijn gekleurd vest en
knikt zijn confrères een paar malen toe.
„Al weet men dat Ottilia Morro naar de flat
te gekomen, oemma Oraffi heeft wakker ge
maakt haar op heeft doen staan en haar heeft
meegenomen, dan bewijst dat nog niets,” ver
volgde Beddleston. In het geheel niets, dan dat
het Inderdaad is gebeurd. Het bewijst niet, dat
Oraffi niet vermoord kan zijn, voordat zij kwam;
het bewijst niet, dat zijn kleindochter hem al
niet van te voren dien dolk in het hart had ge
stoken: ze zou het in een plotselinge vlaag van
drift gedaan kunnen hebben en daarna zijn
gaan slapen. Itallaansche vrouwen zijn nu een
maal anders dan de onze vergeet dat niet!"
Niemand antwoordt hier iets op, en na een
gepaste stilte zegt Kenrick:
„En dus?”
Mijnheer Beddleston spreidt zijn armen weer
uit.
„Trouwens,” zegt hij, „weer oplevend onder
den prikkelenden Invloed
gedachtennang, „Ottilia
medeplichl
zijn blnne
haar grootvader vermoord had. Ik zie niet in.
dat Ottilia Morrc’s getuigenis on» van veel
nut kan zijn. Wat kan zjj bewijzen omtrent
Lady Wargave*» onschuld? Niet», zeg ik
niets."
„Wat adviseert u dan?" vraagt Baggs, de
doodbidder. k
Beddleston schudt veelzeggend het hoofd.
(Wordt vervolgd.)
sr t et regende dat het goot. Den kraag van
H z’n jaa hoog opgeslagen, liep een heer
x haastig in de richting van een alleen
staand groot landhuis, dat in 't midden van
een tuin gelegen was. Een naburige klok sloeg
Juist half twaalf. Geen licht straalde meer uit
de talrijke vensters.
JDndelUk,” mompelde de late wandelaar. Op
z’n teenen sloop hu over t grasveld naar een
sUdeur en onderzocht het slot. Vooraf had hü
nauwkeurig inlichtingen ingewonnen omtrent
de gewoonten van den bewoner. Zélfs had hü
zich als den nieuwen ontvanger aan hem vOor-
gesteld. „Ik kom even met u kennis maken."
bad hu gezegd. Dokter Rouget had" hem vrién
delijk ontvangen en Op de lunch gehouden.
Daarna had s'n gastheer hem z’n kostbare
steenen laten zien, en dat was voor mijnheer
Fradln, aooals hu zich genoemd had, voldoende
geweest om aan de uitnoodiglng van den medi
cus „z’n bezoek te herhalen," op een ongelegen
uur te voldoen.
op vljandelUk gebied had kunnen Jlggen, een
der zoo gevaariüke en - gevreesde mitrailleurs
nesten gebouwd.
De „Luftlnfanterie" stelde zich voor.
Intuaechen beteekent dit niet, dat Dultech-
land over een keurtroep beschikt, waar andere
landen niets tegenover te stellen hebben. Be
halve misschien de Vereenlgde Staten en
Japan, die zich tot nu toe met het vraagstuk
der luchtinfanterie nauwelUks schUnen te heb
ben Ingelaten, kennen alle andere groote mo
gendheden dit wapen reeds langen tijd. Frank
rijk ging aan de spits met zün „Chasseurs
parachutist»»”. Italië volgde met zUn .Arditl
dell’ Aria”. Ook Engeland neemt reeds sedert
jaren proeven, zU het dan zonder nog over te
gaan tot de vorming van een speciaal korps.
Al deze staten hebben het voorbeeld gevolgd
van het land, waar de luchtinfanterie ont
stond: Sowjet-Rusland.
Het Roode Leger beschikt over niet minder
dan zeventip-duisend parachutisten. Dit enorme
cijfer verliest veel van zijn waarde, wanneer
men bedenkt, dat slechts een zeer gering per
centage van deze parachutisten ervaring heeft
in het springen uit vliegtuigen. Verreweg de
meesten van hen zün alleen maar in het bezit
van een diploma, hetwelk bewijst, dat zU met
goed gevolg een aantal sprongen hebben ge
maakt van booge stalen torens, aooals die voor
dit doel allerwegen gebouwd worden door den
Russlschen luchtsportbond Oesoavlachlm. Het
begin is echter het moellükst en daar er geen
moeiten en geen koeten worden gespaard om
van de gediplomeerde toren-eprin&ers zoo gauw
mogelUk perfecte parachutisten te maken, moet
men het getal van zeventlg-dulzend evenmin
enderschatten als overschatten.
Het vorig jaar sprongen er tUdens de ma
noeuvres bU Klew twaalf-honderd man tegelUk
naar beneden, terwUl men kans zag om blnhen
veertig minuten vUf-en-twintig-honderd man
■net vliegtuigen naar het „vUandelUk" gebied
te transprrteeren. Korten tüd later liet men
zelfs achttien-honderd man tegelijk uit bom
menwerpers en transportvliegtuigen neer inden
rug van den „vijand”, waarop een kleine zes-
duizend man door de lucht werden nagezonden
om het gebied te bezetten, dat door de para
chutisten bU verrassing veroverd was. TUdens
de manoeuvres van dit Jaar liet men bij Moskou
„slecht»” twaalf-honderd man naaf beneden
springen. Dezen namen echter niet alleen de
gebruikelUke militaire uitrusting en een aantal
zware en lichte machlne-geweren naar de aard»
mee, doch bovendien nog achttien kanonnen.
Tuaschen het tUdstlp, dat deee twaalf-honderd
pioniers van de lucht uit de vliegtuigen spron
gen, en het oogenblik. dat zü gedekt lagen met
hun machlne-geweren en kanonnen in stelling,
verliepen precies.... acht minuten! In den loop
van dit jaar wierpen Roode vliegers zelfs heel»
veldlazaretten af: tenten, Instrumentenkasten,
operatietafels, veldbedden, tafels, stoelen enzoo-
voorts. Het personeel, niet alleen dokten en
verplegen, doch ook verpleegster», daalde
eveneens per valscherm naar de aarde af.
Deze experimenten van het Roode Leger wer
den en worden door de generale staven der
groote mogendheden zeer verschillend beoor
deeld. Ook in de hoogste militaire kringen Is
de meening zeer verspreid, dat Rusland met
zijn luchtinfanterie niet meer heeft bereikt dan
een kijkspelletje, dat op de eenvoudige bevol
king van Rusland een geweldigen indruk
maakt, maar dat verder geen enkele practteohe
waarde heeft. Anderen echter gaan van de ver
onderstelling uit, dat het hier Iets nieuwe be
treft, waarvan alle mogelijkheden nauwkeurig
moeten worden bestudeerd, opdat men in geval
van een conflict niet voor onaangename ver
rassingen kom» te staan.
Intusschen te men nog nergens overgegaan
tot de vorming van een zelfstandig korps luoht-
infanterte. De luchtinfanterie is nog steeds een
ding, dat elgenlUk meer in het laboratorium,
dan in de kazerne thuis behoort: met andere
woorden, »U bevindt zich nog midden In J?et
stadium der experimenten. De groote moelUjk-
held te wel, dat in het dicht bevolkte Europa
met zUn voortdurend beter wordende militair»
waamemlngsdlensten, ook In geval van oorlog,
de landing van een afdeellng luchtinfanterie
vrijwel onuitvoerbaar lUkt. Rusland heeft wat
dat betreft in zUn steppen en in de woeste
nijen aan gene ,»Ude van »Un OosteUjke en
ZuidelUke grenzen natuurlijk heel wat beter
kansen.
En zoo neemt thans ook Dultschland deel
aan de proeven van Frankrijk, Italië en Enge
land. De grootste zorg wordt er, zooals vanzelf
spreekt, aan besteed om parachutisten op te
lelden, die met behulp van speciale valscher
men in den kortst mogelljken tijd van groote
hoogte naar de aarde afdalen. Van het over
rompelende karakter dezer aanvallen hangt het
welslagen af, waar nog bU komt, dat de sprin
ger, zoo lang hij niet op de aarde te gearri
veerd, een weerlooze schietschijf vormt. Om den
tijd der afdaling te bekorten te het noodzake-
Ujk, dat het valscherm zoo lang mogelUk
gesloten blUft en eerst vlak boven de aarde
liefst op minder dan honderd-vUftlg meter
hoogte geopend wordt. Daar »Un sterke
zenuwen en langdurige oefeningen voor noodig.
Bovendien maken de groeiende snelheden der
gevechtsvliegtuigen het leven van den para
chutist steeds moellüker. Springen bjj snel
heden van rond vUf-honderd kilometer te al te
gevaarlUk geworden. Men lanceert den para
chutist thans als een torpedo! Het gebeurt
echter aanhoudend, dat ervaren parachutisten,
die honderden sprongen op hun actief hebben,
volkomen versuft beneden komen. Ook heeft
men de gordels pog niet zoo kunngn construee-
ren, dat de parachutisten beveiligd zijn tegen
uiterst pUnlUke schaaf- en zelfs diepe snljwon-
den. En een man, die half bewusteloos of met
brandende pUnen op den grond terecht komt,
is nu eenmaal weinig geschikt om midden In
het vUandehjk land een mitrailleursnest op te
bouwen en dit met den moed der wanhoop,
veelal tegen een geweldig» overmacht, te ver
dedigen.
Een ander bezwaar Is het, dat de militaire
tulgeverklaring voor u af zou kunnen leggen.”
Mijnheer Beddleston springt dadelUk op. ,Jk
behoef u edelachtbare nauwelUks te verzekeren,
dat we na de verklaring van ndjn cliënte,
Ottilia Morro voor den dag zullen brengen. Als
ze tenminste nog leeft. Het spUt me te moeten
verklaren, dat dit de eerste maal is, dat Lady
Wargrave van haar gesproken heeft."
HU werpt van onder zUn bril uit verwij
tende blikken naar zUn cliënte, maar Lady
Wargrave kUkt hem heelemaal niet aan. Ze
kUkt vragend naar den magistraat.
„Is dit niet voldoende? Maar verklaart dit
dan niet alles, voorzoover het mü betreft?"
vraagt ze onschuldig. .Mag ik nu niet weggaan?”
Nog niet. ZUn edelachtbare legt het uit en
hU neemt er wel een beetje meer moeite voor,
dan hU in een ander geval zou hebben gedaan.
Het recht moet zUn loop hebben, maar lang
zaam.
En zoo verneemt even later de wachtende
menigte in Bow Street: „In staat van beschul
diging gesteld”. v
v-ri en medewerker van de .Morning Post”
H steekt op geestige wUze den draak met
zeker soort van uitgewekenen uit Dultsch-
land die, ofschoon om politieke of religieuze
redenen, of zelfs maar op grond van hun „ras”,
gedwongen buiten hun geboorteland te wonen,
de voortreffelUkheden van dat land ophemelen
tegenover 't volk dat hun gastvrijheid verleent
De spot van het blad is goedaardig, maar
daarom niet minder raak. Uitgeweken Duitschers
hier, en waarschUnlljk ook elders, zullen ver
standig doen zich de moraal, welke uit ’t (al
dan niet historische) Incident geleerd kan wor
den, ter harte te nemen.
De jonge Meyer, die nu op een Engelsche kost
school te. kan zijn nieuwen makkers maar niet
vaak genoeg vertellen dat „tU ons In Münchau-
aenburg, alles véél, véél grooter te dan In Enge-
GeM oae nog a«ar Wt
'Wf? A’fc'.v
toéh te ’t Aï-
MUnchausen-
Baggs dc Kenrick aUn, op den morgen na de
verwUzlng van de zaak-Wargrave, verscheidene
heeren vergaderd, die allen sterk bü het geval
betrokken zUn. Op den ouden heer Kenrick na,
die zich heeft teruggetrokken op een villa In
Forest Hills en alleen van tUd tot tüd nog maar
eens komt kUken, om zün neus den geur der
oude perkamenten nog eVen te gunnen en zün
oogen nog eens te laten genieten van het ge
zicht van dat roode lak, die oude wetboeken
en die muffe, stoffige dossiers. zUn er vier
associé’». De jonge münheer Kenrick te er. Ook
de belde heeren Baggs. Een van hen lUkt op
een begrafenls-ondememer en de ander op een
Jockey. Ook zün er Sir Austin Wrexhem en de
heer Cornelius Spllsbury. En ook münheer
Beddleston. die er nu veel ernstiger ultzlet dan
op de zitting en den Indruk geeft van erg te
zün ter neergeslagen, door de groote verant-
woordelükheld. die op hem drukt. En ten slotte
zitten er Adrian Graye en John Herbert, die
zooals iedereen weet op een büzondere wüze bü
het geval zün geïnteresseerd en die zoo onge
veer de eenlge vrienden zün,
vrouw in de gevangenis kan
„*n Korte tUd gauw voorbij zoo om!”
herhaalde Kenrick, om het nog wat duidelUker
te maken. „Als er Iets gedaan moet worden,
moet het nu direct gedaan worden.”
,Mü lUkt." merkt münheer Baggs-van-de-
paarden op, ,mü lükt, dat het eenlge wat we
doen kunnen is, zoo snel mogelUk dat Itallaan
sche melsjé te zoeken. Hoe heet se ook weer?"
„Ottilia Morro,” zegt münheer Kenrick, den
naam op de Juiste Itallaansche manier ultspre-
Met een kleine boor zaagde hu bet slot uit,
trad zonder moeite binnen en zlqpp onhoorbaar
door de gang r»g»lr»cht naar dg studeerkamer.
HU ontstak s'n electrteche zaklantaarn en liet
liet licht door de kamer rondwaren. Met een
bo» loopers doorzocht hu alle kasten, maar zon
der resultaat. Eensklaps herinnerde hü zich
het zwart fluweelen gordüntje onder *t raam
in de bibliotheek. Zou daar de klein» swarte
cassette met haar kostbaren Inhoud biet te
vinden zün? HU keerde op s’n schreden terug,
lichtte het gordün op en zag een Uaeren ouder-
wetsche kast, waarmee hu niet veel moeite sou
hebben. Binnen 10 minuten had hü haar open
en weldra lagen de prachtige steenen voor hem
op den grond «itgeapreld. HU grabbelde se oü
elkaar alsof bet knikkers waren en stak ze in
z’n zak.
*tWas nu een paar minuten vóór midder
nacht. Bulten woedde de storm. Pradln dacht
aan de lange wandeling, die hem nog wachtte.
Op en tafeltje stonden eenlge flesschen wijn
•n een paar glazen. HU maakte een flesch open
en schonk zich een glas vol. Het deed hem
blUkbaar goed. Opnieuw schonk hü zich in en
nog eens. totdat de flesch heelemaal leeg was.
Hü wilde de tweede flesch op»n maken, toen
•en piepend geluid uit s’n borst opsteeg. Het
herhaalde zich bü elke ademhaling en s’n ge
laat werd vaalbleek.
„Verduiveld.” mompelde hü en stond op.
Z’n tocht door storm en regen, de zware wün,
dien hü zoo gulzig gedronken had. hadden hem
blükbaar weer een aanval van asthma bezorgd.
Jaren geleden had hU daar veel last van gehad,
maar hü dacht er nu voorgoed van bevrijd te
zün. Maar nu.... s'n ademhaling werd korter
en hügender. Het hart klopte hem in de keel
en hu had een gevoel alsof een üzeren band s’n
borst omschroefde. Z’n oogen schitterden
koortsachtig en als verlamd van schrik viel hU
in een stoel neer. Hoe lang zou die aanval du
ren? En ate hü totaal hulpeloos werd, wat
moest hü dan beginnen? HU dacht aan het
laboratorium boven, waar hu misschien bet
uitstekende middel tegen s'n kwaal, ethylbro-
inlde, zou vinden.
Langzaam schuifelde hü de trap op. Einde-
lük landde hü bü het laboratorium on «rad
binnen. Daar stonden tal van flesschen met
vreemde namen, maar geen van alle met het
gretig gezochte etlquet. Kreunend viel hü in
een stoel. Er klonk een geluld van glasscher
ven. Met z’n arm had hü e«n paar flesschen
omver gestooten en tegen den grond geworpen.
Door dit geluld ontwaakte dr. Rouget, die
direct op ondersoek ging. HU opende vlug de
deur en zag tot s’n verbazing een man ker
mend en Ineengedoken in een stoel.
„Wat beteekent dat?” vroeg hü-
De andere keek op en bü den eersten oog
opslag herkende de dokter den z.g. nieuwen
ontvanger.
„O, münheer Fradln! Heel aangenaam, maar
u maakt van m'n uitnoodiglng wel op een on
gelegen uur gebrulk."-
MUnheer Pradln echter haalde een revolver
T »t nationaal-soclalteme beschouwt de
I—I nieuwe Dultache weermacht ate zün
A A grootste prestatie en zün grootste propa
ganda tegelük. Vandaar dat er in het Derde
KUS geen feestelükheden meer denkbaar zün
aonder dat het herboren leger er zün medewer
king aan verleent Aan den eenen kant maakt
dit bet „Volksheer” m»n hecht waarde aan
naam. omdaChet verschil met de solde
niers van VersaUles, de .Jtelohswehr”, er zoo
sterk door tot uiting komt natuurlük popu
lair. Aan de andere rijde heeft het nationaal-
soclalteme de mogelükheld om rich te koesteren
In het sonnetje der populariteit van de ge
wapende macht En zoo snüdt bet mes aan
twM kanton.
Het was ter gelegenheid van het „Emte-
dankfest” op den Bückeberg in den Hars, dat
een klein mlllioen boeren, alsmede talrüke ver
tegenwoordigers van het to Berlün geaccredi
teerde diplomatieke korps en vele bultenlanci-
sche journalisten kennis maakten met de
nieuwste aanwinst van het meer dan elk ander
geliefde en bewonderde wapen, de luchtmacht.
Laag hingen de massa's van grauwe, zieden
de wolken. De storm raasde langs de hellingen
van den Har». Vlagen grimmig koude regen
- geeselden over de honderd-duizenden, die zich
moesten inspannen om nu en dan wat flarden
op to vangen van de rede, waarmedé Adolf
Hitler het geweld der elementen trachtte te
overschreeuwen.
Plotseling daverde het geronk van een aantal
vliegtuigmotoren boven de menigte. Uit de wol
ken schoten eén paar snelle Helnkels te voor
schijn. welke büna oogenbllkkeUJk weer ver
dwenen in de trieste schemering van een te
vroeg ihvallenden avond. Doch de menigte bleef
in ds hoogte staren. Daar waren een paar
zwarte stippen zichtbaar, die snel naar bene
den vielen. Al dra ontplooiden zich boven die
swarte stippen witte wolkje»....
En dan had men het begrepen. De vliegtuigen
hadden een doeün parachutisten uitgeworpen,
die zich moedig tot dicht boven den grond lie
ten vallen, cm vervolgens hun valschermen te
openen, hun val te breken en langzaam om
laag te zweven.
Doch dit was nog niet alles. De mannen, die
zoo juist den sprong uit de wolken hadden ge
waagd, bedankten niet voor het applaus, dat
hun aankomst op de aarde begroette. In tegen
deel, sü haastten zich, hun gordels los te ma
ken vu de valschermen, wel|e hen dreigden
mee t^sleuren. ZU kropen oVMgjten doorweek
ten-grond naar elkaar, groeveff zich met ver
blindende snelheid in en brachten de machine
geweren. welke zü uit de vliegmachines hadden
meegebracht, In stelling.
In enkele minuten tljds was op een wille
keurig stuk -grond, dat fe geval van oorlog ook
„Qa Ja gang,
meet van Je v»t__^._.
„jelui gelooft ’f niet, maar
les is grooter., De pleinen in
burg.
„En de scholen?”
„Grooter veel grooter dan hier."
„En de bioscopen?”
„Grooter ve»l grooter en beter!”
„En de gekkenhuizen?”
„Grooter, en veel..”
A T T f A °p dlt bUd ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen
«ti t*V/lw 1F» aj ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen
en we noemden ons daarom de Sisters. We heb
ben veel gereisd en we hebben geld verdiend,
veel geld zelfs. Ik heb er nooit iets van ge
hoord, dat mün grootvader vermoord was. Hoe
zou ik ook? Ik las nooit Engelsche kranten.
En trouwens, we hadden bet veel te druk. En
toen heb ik in Alexandrië Sir Robert Wargrave
ontmoet; hü wilde met me trouwen en ik ben
met hem getrouwd. We zün toen naar Italië
terug gegaan en Ottilia is met ons meegegaan.
„zü ziek geworden. We hebben
baar daar góed verzorgd In een ziekenhuis
achtergelaten. Maar ik heb nooit meer iets van
haar gehóórd, want mün man Is gestorven en
mün zoontje Is geboren en toen heb ik niets
kunnen laten weten. En toen Ik ten slotte naar
het ziekenhuis schreef, hoorde ik, dat ze al weg
was. Later hebben die heeren de voogden
me overgehaald om naar Engeland te komen
en toen dit allemaal. Nu heb ik u de waar
heid gezegd en dit is alles, alles, wat Ik u kan
vertellen.”
Misschien zün er een paar cynische geesten
in de zaal die niet veel geloof hechten aan
Lady Wargrave's laatste woorden en die haar
heele verkteulng ate een knap staaltje van haar
sluwheid beschouwen; maar de meeste menschen
zün bet toch met Wirlescombe eens. En dan
komt boven het gefluister van de vele juristen
de stem van den magistraat uit
„U zegt, dat u nooit meer lets van uw vrien
din Ottilia Morro hebt gehoord, sinds u haar
in Napels in een ziekenhuis hebt achtergelaten?"
vraagt hü, da gevangene vriendelük aankijkend.
den heer de» huizes
smmuckmt. cv*,/.orOtnlde 1
Dokter Rouget wierp een onderzoekenden
blik op den mam. die met gezwollen gealcht en
uitpuilende oogen voor hem zat.
..Asthma?” informeerde hü.
Pradln knikte en riep met schorre stem:
Ethybrontid»! Vlug.... «f.... Ik schietl"
„Goed Dat middel heb ik in m'n spreek-
kaoter.” en dokter Rouget liep naar de deur.
De Inbreker liep hem na met de revolver in
de hand.
Ze gingen sa
men naar bene
den. Bü t sten
van de leege
wünftescb. begon
d» dokter te la
chen. Hü liep
naar »»n (laten
kast en nam daaruit een paar fleschjes en een
injectie-spuitje.
„Ja," zei hü «matig, op den^ toon van ten-
geneesheer in functie’ „Gevaarlijk» aanvallen
van asthma kunnen rich plotseling voordo»n.
als de UJder zich na groote inspanning aan
spiritualiën te buiten gaat. „Waarom.” ging hü
voort, „dronk u ook dl» fleschl „Cantemerle"
Uit?" t
„Ethylbromld»!” kreunde Pradln, die achter-
over in een stoel lag.
„Geduld, waarde heer,” ried de dokter, „maar
inderdaad, het wordt tijd, ander» stikt u waar-
schünlük.”
HU nam d« injectiespuit, vulde die «n «tak
de naald In den onderarm van s’n inbreker-
patiënt
„Al wat beter?” vroeg hü glimlachend.
Pradln knikte. Z’n ademhaling ging al regel
matiger.
„U b»nt de eerste, m’n waarde, dien Ik onder
bedreiging met een revolver als medicus be
handel.” zei de dokter vroolü*. Hü nam een
•toel en keek s'n patiënt aan.
„Ik moet zeggen.” ging hü op d»nzelfd»n
toon voort, „dat u uw rol als ontvanger keurig
gespeeld hebt. Mün compliment, hoor.”
Pradln antwoordde niet, keek naar de klok
en trachtte op te staan. Maar nauwelUks was
l.ü op de been of hü »lel weer in s'n stoel
terug. Hü voelde eensklaps z’n bewegingen
zwaarder worden en kreeg een gevo»l alsof z’n
lichaam met lood doorschoten werd. Z’n tong
Werd dik, z’n oogleden schenen dicht te vallen.
Kletterend viel de revolver op den grond. Z’n
liunden hadden haar kracht verloren. Hulpe
loos lag hü in den stoel.
Glimlachend bleef dokter Rouget z’n nach-
telüken patiënt aanrien.
,Ja münheer Pradln." sprak bü, had uw
wapen en Ik het müne. U ondervindt nu, dat
bet müne doeltreffender en minder gevaarlUk
ir. Ik ben zoo vrü geweest wat hyoscine tus
schen de ethylbrotnlde te mengen, met h»t ge
volg dat u binnen een minuut geen vin meer
verróeren kunt. ïk hoop, dat u t me niet kwa-
lük neemt. Voor deze behandeling, nog wel
midden in den nacht, aal ik U ge«n rekening
zenden. Alleen ga ik nu even de politie opbel
len. Ik zal u dus een oogenblik alleen moeten
laten. Tot straks, mijnheer Pradln.”
De deur van d» spreekkamer viel achter
dokter Rouget in ’t slot, terwUl de ledematen
van münheer Pradln steeds stUver «tx onbe
weegbaarder werden.
ZU, Ottilia en ik lieten onze kleeren daar, in
het huis achter en kleedden ons zelf als rieken-
zusters. De vrouw, die met ons meeging, was
veel ouder dan wü. Ze zei, dat de menschen
zouden denken, dat zü op ons moest passen. We
zün toen met den eersten trein vertrokken,
haar Frankrük overgestoken en zoo in Parijs
aangekomen. Niemand heeft ons ergens iets ge
vraagd. Het was heel gemakkelük om weg te
komen, in Parüs zün we naar een huls gegaan,
waar die vrouw iemand kende en daar heeft
Ottilia nieuwe kleeren voor ons gekoent en
daarna zün we samen doorgegaan naar Italië."
Inspecteur Wirlescombe zucht er van. Hü
bedenkt weer hoe gemakkelük sommige din
s'11. niettegenstaande alle netten van de po-
uti», kunnen ten uitvoer gebracht worden en
hü fluistert zün buurman in, dat hü elk woord
van dit verhaal gelooft en luistert gretig naar
de rest van. Maar Lady Wargrave maakt het
kort.
-Nu zal Ik u zeggen, waarom Ottilia en ik
wilden loopen. We hadden beiden een -
«tede stem: we wilden gaan zingen te-variété*4 zou zeggen, dat ze een zeer waardevoU» ge
kend. „Ottilia Morro. Ja, die moeten we zeker
vinden. Ala Ottilia Morro nog leeft tenminste.
LeSt ons niet vergeten, dat Ottilia Morro mis
schien wel dood is. Het is heel goed mogelUk.
dat ze dood is. want Lady Wargrave heeft
haar zooals ze me gisteren vertelde, in een
vrü hopeloozen toestand in dat ziekenhuis ach
tergelaten."
.Maar ze hebben haar toch gezegd, dat ze
uit het riekenhulz waa weggegaan,”
münheer Baggs, de doodbidder, op.
De münheer Bagga-van-de-paarden mompelt,
sotto-voce leta over het bestaan van een oude
prent, waaruit zou blüken, dat het mfellUk is
een naald te vinden in een hooiberg. Niemand
spreekt hem tegen, mate münheer Beddleston
kucht en spreidt zijn armen uit, ’n hebbel Uk-
held van hem, die dikwüla hinderlük la voor
de menschen, die naast hem zitten.
„En Ms Ottilia Morro nu eens gevonden wordt,
wat zal zü dan ten gunste van onze cliënte
kunnen Inbrengen?”
„Ottilia Morro zal Lady Wargrave’s verslag
van wat er in den nacht van hate verdwüning
met haar gebeurd is, kunnen bevestigen,” zegt
Kenrick.
Beddleston kucht weer.
„Zeker," zegt hü droogjez. „maar dat bewijst
nog niet, dat Lady Wargrave of Gemma Graffl.
aooals ze toen heette, haar grootvader niet heeft
vermoord. Ze kan hem vermoord hebben vóór
dat juffrouw Ottilia ten tooneele verscheen.”
Hier is de beer Baggs-van-de-paarden het
mee eens. HU laat een paar onbeschrüfelüks
geluiden van bijval boeren, steekt zün duimen
De onderwijzer bracht hem gemoedelük onder
’t oog dat hü zich dan niet alles, wat hü tot zün
zesde jaar gezien had, goed kon herinneren. De
dingen schenen hem grooter toe dan toen hü
nog maar zes Jaar oud was. ZUn land was een
heel mooi land, maar hü moest er niet zoo te
genover iedereen op bluffen, want dan zouden
de jongens hun bekomst van hem krijgen.
De kleine banneling antwoordde niet, maar
zün gelaat drukte koppige verbolgenheid uit.
De blikken der andere jongen» deden den on-
derwüzer vreeaen, dat dezen reeds hun bekomst
hadden van de opschepperij van den kleinen
niet-,Ariër" die, ondanks de vlucht züner fa
milie voor de ras-zuiveraars. zoo’n dogmatisch
patriot gebleven was. ZUn Engelsche mekkers
smeedden klsarblUkelU* ten samenzwering te
gen hem.
Nemesis Bet niet lang op zich wichten. Dien
zelfden avond nog hoorde de hulshd^idster nood
kreten opstügen uit slaapzaal Toen zü <ie
kamer binnensnelde, sprong Meytr juist ȟn
bed uit. 'n Groote krab bengelde aan zUn voet.
En een van de jongens zei: „Zie je, Meyer, dat
is nu een van onze Engelsche vlooien. Hebt jul
lie te in Monkeyburg misschien grooter?”
Als "t Blei „echt gebeurd” to, dan is 1 toch
heel aardig gevonden. Maar *t tragische ren t
gevel 1». dat negen op de tien uitgeweken Duit
schers de Joodsche evengoed als de Arische
inderdaad patriotten zün dte (en niet alleen in
Engeland) hun gastheeren v»rv»l»n door sleed»
op te geven over *t land dat hen ultgestooten
heeft.
En zü kunnen 't niet helpen,
meenen t.
Rlebeeck. de stichter van Hollandsch Zuid-Af ri
ks; dr. D. J. H. ter Horst: Franclscus Lievens
Kers tem an. het leven ven een lg-eeuwsch avon
turier; J. C. Mollema: Olivier van Noort's reis
om de wereld (159»—1801); Dr. F. W. Stapel:
De Ntderlandsche Oost-Indisehe Compagnie in
Australië: Prof dr. A. E. H. Swaen: De valkerü;
dr. A. C. J. de Vrankrüker: Het maatochappe-
Ajk leven In de gouden eeuw.
Voorts zün diverse deelen over de meest ult-
eenloopende onderwerpen In bewerking van de
hand van een aantal bekende auteurs
y<^eestolüke meerwaardigheid is ten-
f slotte de sterkste burcht voor een
roik Er bestaat nog geen juiste ver
houding bü de Nederlandsche Katholieken
tusachen hun getal en hun aandeel In
