Een bezoek aan het stamslot
<Ketoeïfaal can den dag
T
DREIN DRENTEL EN PIET PRIKKEL
z<
Gouden jubileum
I
r-
Wie doodde
Marco Graffi?
w
DONDERDAG 7 JANUARI 1937
J
d
Op het Vaticaan
Permanente postzegel-
tentoonstelling
Vyftig jaar kerkelijke hiërarchie
in Voor-Indië
Schip in nood
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIED^ UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Jyv*
"'«MM
7
1
eerste.
dezen
toestand
ge-
I
1 Liep tenslotte nogal In de gaten, dat Piet en Drein het
iedereen lastig maakten, en weldra kwam een veldwachter naar
hen toe, die zei, dat landlooperU niet geoorloofd waa.
Ottilia Morro
Een voor een moesten te bij den commissaris komen. „Hallo’
zei Drein, toen ie binnenkwam. Dat was natuurlijk erg brutaal
en onbeschoft en ’t was dan ook begrijpelijk, dat de commis
saris het tweetal in bet arrestantenhok liet brengen.
Hij: „Ik zou wel altijd zoo met je door
het lev en 'willen suizen”.
Zij: „Dat vind ik heerlijk, maar laat
me nu even afstappen".
n
r
r
r
ken er juist over,
Jury bU het onder
dacht. Ze gelooven, dat Lady Wargrave schul
dig is.
O
aldi
ZUS1
infl
het
P»r
m«
vea<
tehi
N.R
ma
feit
Hel
verl
gest
E
te 1
een
zijn
kelt
van
moe
tot
De
schi
detr
de|
gei
ah
led
enl
wa
rar
as
bc
pl!
be
ne
op
ve
Sf
8
rep
lijn
alei
1
chii
2
kro
3
der
4
ste<
ten
eve
wer
A
grai
gral
saki
han
Tur
naa
en
mai
non
V
schi
de
suis
steil
tent
de i
1
Co
ril
vo
le
de
tei
te
loc
V
den
aan
- hoel
Ook bij een baron gingen ze eens probeeren of die niet een
paar huisknechten kon gebruiken, maar die was nogal op het
ulterlijk gesteld en vond dat Drein en Piet er niet netjes genoeg
uitzagen.
de 1
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
Toen sloten zich zijn oogen en Oraye liet hem
zakken. Dood!
‘n Uur later gaf Oraye in een kamer in de
kliniek van Dr. Moreno aan Ottilia Morro, na
haar den toestand te hebben blootgelegd, den
brief, welken de oude priester in Napels voor
haar had meegegeven.
Ze las hem langzaam en wendde zich dan
naar Wlrlescombe en Oraye.
..Dus ik moet met u naar Londen gaan?"
Whist weg.
lijn collega
ik
vroeg ze.
Oraye boog.
„Goed. Ik zal meegaan. Dit schrijven zegt,
dat Ik moet gaan. En u sel, dat Lucien Dl Spada
dood is?”
„HU is dood, en Stefano ook.”
.Met Stefano had ik niets te maken, behalve
dat hij me naar hier heeft gelokt Maar
LucienHeeft hU heeft hü nog iets ver
teld. voordat hü stierf?"
„Neen," sel Oraye. .Alleen, dat u alles wist.”
Ottilia keek stil en peinzend de twee mannen
aan.
.Ja." zei ze ten slotte. .Ja, ik weet alles
Maar ik zal niet spreken, voordat de tüd daar
voor gekomen la"
En gedurende de heele reis bleef ze zwijgen.
HOOFDSTUK XH
DE WAARHEID
Zoowel binnen als bulten de muren van het
gebouw, waar de strafprocessen gehouden jror-
den. is het zoo druk als de menschen, die er
omheen wonen het in langen tUd niet gezien
In eere hersteld zag. zoodra de aandacht van
Neêrlands vorstin er eens op werd gevestigd.
Zoo eenvoudig verloopen de dingen nu echter
eenmaal niet in de wereld. Hetgeen echter niet
wil zeggen, dat dit in het onderhavige geval
niet aangenaam zou zUn.
TOON RAMMELT.
wee jaar geleden heeft graaf Franco Ratti.
een neef van den Paus, het denkbeeld ge
opperd om op het Vaticaan een perma
nente tentoonstelling van postzegels in te rich
ten. Sindsdien is men aan den gang gegaan,
om de noodlge voorbereidingen daartoe te tref
fen, en spoedig zullen enkele vertrekken bü den
Ingang van het Vatlcaansche Museum, die hier
toe worden ingericht, voor het publiek worden
opengesteld De verzameling zal tot de belang
rijkste der geheele wereld behooren en aan den
belangstellenden bezoeker een beeld bieden van
de wereldgeschiedenis der afgeloopen eeuw.
Vooral zal deze een merkwaardige collectie
zegels omvatten, die ter gelegenheid van
Eucharistische Congressen en andere gebeurte
nissen uit het leven der Kerk werden vervaar
digd. Vele zegels zijn ook aanwezig van den
Kerkelijken Staat, vóór "deze door de Italiaan
se he troepen werd overweldigd: toch vertoont
de verzameling op dit punt nog vele hiaten,
en de correspondent van de Universe taan welk
blad wü dit bericht ontleenen) verzoekt daarom
zUn lezers om zoo mogeljjk hierin de leemten te
helpen aanvullen. Aldus kan deze tentoonstel
ling dan nog méér warden tot een. waaraan
door katholieken uit alle landen werd mee
gewerkt.
dig moest afstaan aan LodewUk Napoleon, ko-
nlng van Holland bij de gratie van zijn broeder
Napolecn Bonaparte. Kort daarop werd dit
kroondomein Hollands konlng echter weer af-
genomen om toegewezen te worden aan den
Faron van Marboeuf, een gunsteling van Na
poleon.
Toen kwam de tüd, dat Napoleons troepen
uit de Nederlanden moesten terugtrekken. Wil
lem de Eerste landde te Schevenlngen en ons
land werd een KoninkrUk, en het kasteel van
Vianden kwam weer in ons bezit.
De administratie der domeinen, het hierom
welhaast beruchte „Syfidicat d’Amortlssement"
wist toen niet beter te doen dan het kasteel In
publieke verkooplng te brengen. Toen is het
gebeurd, dat dit kostelijke bouwwerk, uitstekend
bewoonbaar en gemeubeld met een keur van
verrukkelUke oudheden, verkocht is voor het
bedrag van 3200 Hollandsche guldens! Ja,
lezer, u vergist zich niet; twee en dertig hon
derd guldens. De 28e Augustus 1820, waarop
dit gebeurde, mag dan ook met recht een on
geluksdag in onze geschiedenis genoemd
worden.
De Antwerpenaar Wenceslaus Coster Immers,
in wiens handen dit voortreffeUk bezit over
ging. had geen ander oogmerk dan er zich zoo
goed mogelijk mee te verrUken. De vandaal
begon met het dak te sloopen, dat uit kostbare
oude metalen bestond. Daarna sloopte hü het
houtwerk en verkocht het. De wapenrustingen,
de meubelen, alles, wat in den loop der eeuwen
BU de oprichting der Hiërarchie stonden
er (onder de Apostolische Delegatuur» 8 kerk
provincies en 29 bisdommen en Apost. Prefec
turen. Nu zUn er 11 kerkprovincies met 58
aartsbisdommen, bisdommen, prefecturen en
missies. Geheel Voor-Indië en ook de vroegere
Portugeesche hiërarchie ressorteeren thans
onder de Apost. Delegatuur.
Dat als gift voor haar jubilee, Gods zegen
over Indië kome: In de voor de missie gunstige
ontwikkeling der groote problemen, die alle
dringend om oplossing vragen.
TH. DAMS 8.V.D
teressant van historie, maar ook beroemd om
de schatten van allerlei aard, die erin waren
samengebracht.
Des te betreurenswaardiger is dan ook de
historie van den ondergang .van dit bouwwerk,
dat om zooveel verschillende redenen verdiend
had. door ons volk hoog gehouden te worden.
Wie Vianden binnenkomt, gaande langs het
vervallen huisje, waarin Victor Hugo zUn ro
mantische schetsen van het ook hem impo-
neerende kasteel maakte, ziet op de rotsige
hoogten, die zich aan de andere züde van de
oude Ourbrug loodrecht verheffen, een som
bere ruïne, die niet zou doen vermoeden, dat
het hieruit afkomstig vorstengeslacht nog zulk
een waardige plaats Inneemt tusschen de vor
stenhuizen van Europa.
Hoe is het kasteel In
raakt?
Toen In 1795 de Oranjes naar Engeland
moesten vlechten, kwam het In bezit van de
Bataafsche Republiek, die het echter al spoe-
Wlrlescombe stiet Oraye aan, en fluisterde:
JStoombootbiljetten.
Toen wierp hü een blik naar de detec
tives in den hoek tegenover hem. En er kwam
een soort telegrafische verbinding tot stand
tusschen hen en de twee .stillen," die bU de
bar stonden De laatsten slenterden de zaal door.
terwUl ze juist deden, alsof ze den boel eens
opnamen, totdat ze vlak achter de' twee broers
stonden, zoo, dat ze zich maar om hoefden te
draaien om hen bU den elleboog te pakken.
Mellish en zUn gezellen stonden op het punt
er op af te springen, en Wlrlescombe zette al
af.
„KUk eens!” riep Oraye plotseling uit. „Let
op!"
Maar nog terwijl hü sprak, was het drama
al begonnen, en had het zich zelfs al afge
speeld. De man In het grUze pak. met den slap
pen hoed op, had zUn revolver reeds éénmaal,
tweemaal afgevuurd, voordat zün naaste buur
hem de hand op den arm kon leggen. BU het
eerste schot sprong een van de broers van zUn
stoel op, en viel zwaar op den grond; bü het
tweede sloeg de andere voorover op tafel.
In de verbluffende stilte, die er op volgde,
haalde de man met den slappen hoed kalm twee
leege hulzen uit zUn revolver, en stak het nog
rookende wapen weer in zün zak. HU wendde
zich naar de opgewonden menschen, die overal
rond hem heen overeind waren gesprongen.
„Vendetta,” sel hü rustig. ,ZU doodden mün
broer. Nu heb Ik hen gedood. Ja, kUk maar, ze
zUn dood.”
TT T anneer u nog nooit van Vianden gc-
yy hoord hebt, zal niemand u dit kwalijk
r nemen, uitgezonderd dan een Inwoner
van het stadje zelf, die er u met nadruk op
zal wUzen, dat Vianden al stadsrechten had
lang voor de huidige hoofdstad van het Groot
hertogdom Luxemburg. En Inderdaad, wanneer
men de historie van Vianden nagaat, wordt die
trots van den Inwoner van het thans onbe-
teekenende plaatsje wel begrUpelUk. Het is van
Keltischen oorsprong en ontleent zijn naam
aan het Keltische woord Vein of Vien, dat rots
beteekent. En deze naam is heel voor de har.d
liggend, want Vianden Is omringd door grillige,
rotsachtige hoogten, die het bU uitstek ge
schikt maakten tot een sterke vesting. De Ro
meinen, die de hggrschappü over deze gewesten
van de Kelten overnamen, hadden voor deze
eigenschap een open oog. Op de stelle hoogte,
die zich verheft aan den oever vair het leven
dige kleine stroompje, dat thans Our genoemd
wordt, legden zü den grondslag van het fiere
bouwwerk, dat eens het stamslot zou worden
van het Vorstenhuis van Oranje-Nassau.
Het was nog maar een onbeduidend „castel-
lum”, dat de Romeinen bouwden, en zü kre
gen den tUd niet het uit te bouwen of te ver
volmaken. Spoedig moesten zü Immers op hun
beurt de heerschappij afstaan aan de Franken,
die het land in gouwen verdeelden, aan het
hoofd waarvan zü hun „duces" of „comes”
plaatsten. Het spreekt vanzelf, dat deze duces
of comes zich langzamerhand In hun sterkten
zoo machtig begonnen te voelen, dat zü hoe
langer hoe minder lust gevoelden hun afhan-
kelUkheld aan den een of anderen leenheer
te betuigen. En omgekeerd kon de leenheer
lang niet aitUd zulk een groote macht op de
been brengen, dat hu al zUn leenmannen In
bedwang kon houden, vooral wanneer zU h»t
hem tegelUkertüd lastig maakten. Zoo moest
hu het dan met spUt aanzien, dat de een na
den ander zich vrij maakte en het hem ge
leende gebied tot een vrUwel onafhankelijk
staatje verklaarde. Zoo is het ook gegaan met
het graafechap Vianden. Wanneer dit precies
gebeurd Is, zou door een geschiedschrijver moe
ten worden uitgemaakt. WU kunnen er ons hier
niet aan wagen. Naar alle waarschUnlUkheid
echter is het Arnoul van Vianden geweest, die
dit omstreeks het jaar 1000 gedaan heeft.
De graven Van Vianden doen al spoedig op
velerlei wijzen van zich hooren. Omstreeks 1100
hooren wü van een graaf Richard, die het kruis
aanneemt en met den eersten kruistocht naar
het Heilig Land trekt. Een halve eeuw later
hooren wü. hoe een van de spruiten van Vian
den het kasteel van clalrvaux opricht, In de
schaduw waarvan Sint Barnardus zUn beroem
de abdU kon stichten. In 1250 aetelt er een
Hendrik van Vianden op den Aartsbisschoppe-
lUken stoel van Utrecht.
In 1412, als Elizabeth, de kleindochter van
Oodefrold III van Vianden, kinderloos sterft,
wordt de titel van graaf van Vianden vereenigd
niet dien van Graaf van Nassau. De naastver
want^ opvolger was namelUk een nakomeling
van Elizabeth's tante, Adelaide van Vianden.
die met Otto van Nassau-Dillenburg getrouwd
was. Zoo ontstond dan de titel van de Graven
van Nassau-DUlenburg-Vianden.
En aan dezen titel zou een nog voornamere
worden toegevoegd.
De vader van Willem den Zwüger, Willem,
bijgenaamd de Oude of de RUke, verkreeg na
melUk achtereenvolgens door een verdeellng der
goederen van zün familie, het graafschap van
Nassau-Dillenburg met nog enkele minder voor
name eigendommen en later, door een erfenis,
het Prinsdom Oranje en het Graafschap Vian
den. Zoo kon dus Willem de h de ZwUger. zich
noemen: Willem, Graaf van Nassau, Katzenel-
kn bogen en Vianden, Prins van Oranje, enz.
Het laat zich aanzien, dat het kasteel van
Vianden toenam In pracht, naarmate zUn be
woners, geluk hierboven uiteengezet, toenamen
in macht. Er is dan ook een tüd geweest, waar
in dit stamslot van ons vorstenhuis een der
heerlUkste overblUfselen was uit den feodalen
tijd. Niet alleen prachtig van structuur en in
beduidde hem plotseling te
de openstaande deur kwamen
binnen, allebei groot, donker,
gladgeschoren. klaarblUkelljk broers. En door
een blik op de drie detectives, die hen zaten
gade te slaan, begreep hU, dat de prooi te
vroeg was binnengekomen. HU boog zich naar
Oraye.
„KUk! De Dl Bpada's! Stil! Let op!”
Dl
*t Was duldelUk te zien, dat Lucien en
Stefano Dl Spada er geen Idee van hadden,
dat ze het voorwerp van zoo n buitengewone
belangstelling waren. Ze gingen aan een tafel
tje, midden in de zaal zitten, tusschen de bar
en den hoek, waar de drie detectives zaten. Ze
bestelden lets bü den kellner, die om hen heen
draaide, en staken een sigaar op. En een van
hen haalde zün portefeuille voor den dag en
nam er een paar dingen uit, die hü aan den
ander liet zien.
-j- n een smetteloos wit costuum leunde Wil-
I Ham Hostly tegen de verschansing van den
Oceaanstoomer, waar hü enkele dagen hoop
te te kunnen uitrusten van een zwerftocht over
zeeën en oceanen, welke nu al meer dan twee
maanden duurde.
Ik blUf er bU, dat een tornado tot de meest
fantastische dingen in staat Is, en met een
air, dat alleen Amerikanen eigen schUnt te zUn,
keek William Hostly de enkele omstanders in
het gelaat. Dan kreeg zUn gezicht een uitdruk
king, pf hU iets heel aparts wilde zeggen, een
geparfumeerde sigaret werd met veel zwier Uit
de wat te diep uilgezakte mondhoeken gehaald,
een onregelmatige rU tanden werd zichtbaar.
„U zult het wel van mU willen aannemen, als
Ik u zeg, dat bU een tornado, die onlangs de
Zuid-Westkust van de Veieenigde Staten teis
terde, een heele schaar kippen van al haar
veeren werd beroofd; ze waren, om het maar
eens profaan uit te drukken, op het dooden na
gereed voor de braadpan, zonder dat een der
eieren ook maar de kleinste erwonding opliep
Hoe weinig geloof zUn woorden bU de toe
hoorders vonden, was op hun gezichten duide-
lUk te zien. Dit sterkte den Amerikaan in zUn
koppige eigen-gereidheid, om nog eenige bij
zonderheden te vertellen over die tornado.
„Een huls werd geheel uit elkaar gerukt, slechts
één bewoner bleef gespaard. Door den gewel
digen luchtdruk was echter de deur openge
sprongen, waardoor een uitlooper vat kreeg op
het ledikant, dit door de ramen slingerde en
kllotneters-ver op een weiland neerzette. De
man, die er op sliep, bemerkte eerst bü zijn
ontwaken, dat er Iets niet In orde moest zijn
„Hij miste zeker de Stars en stripes, die hU
als bedscherm gebruikte." Een homerisch ge
lach volgde op deze opmerking van Joe Whist,
den marconist.
„Denkt u ook niet, dat een taifoen met ons
precies hetzelfde zou kunnen uithalen?" Het
was Bill Grlmsbury, een flink utt de kluiten
geschoten jongeman, die de vraag stelde.
„Hoe bedoelt u dat?” was de wedervraag van
den Yankee.
„Nog al eenvoudig. Zou een taifoen onze
schuit, met haar heele hebben en houden kun
nen opnemen en ons In Tokio voor het douane-
gebouw kunnen neeraetten?”
„Als het hem hetzelfde is," interrumpeer
de Joe, „laat hU ons dan er achter neer
planten. Ik heb een hekel aan dat gesnuffel
Ln mUn koffers."
De Amerikaan negeerde Joe's opmerking en
doceerde
.Een taifoen is geen tornado, dit zou ik u
in de allereerste plaats willen opmerken. Ze
hebben wel veel punten van overeenkomst,
maar van een tornado kan toch worden ge
zegd, dat hü met echt Amerlkaanschen humor
tewerk gaat, terwUl een taifoen alle inferieure
eigenschappen van het Aziatische ras bezit."
Schouder-ophalend slenterde Joe
't Was voor hem tüd geworden om j
af te lossen.
In dezen geest ging het gesprek nog eenlgen
tUd door en zou waarschUnlUk tot dlnertUd
hebben geduurd, als Bill niet plotseling op den
hemel had gewezen en verzekerd, dat de
kleurenschakeering aan den horizon hem alles
behalve aanstond. „Dat wordt herrie in de hvt,
mannen,” besloot hU.
Inderdaad was de hemel In weinige oogen-
blikken geheel veranderd. Het diepe blauw was
In een benauwend grauw overgegaan, terwUl
aan den horizon groene en zwart-bruine stre
pen zich door elkaar mengelden. De zon was
door zonderlinge ringen omgeven, wat het ge
heel nog beklemmender maakte.
In angstige spanning, ef de luchtige scherts
van zooeven nu in tastbare werkelUkheid zou
verkeeren, stapte Bill Grlmsbury naar de
radiohut, waar Joe met de koptelefoon op zUn
hevig transpireerend hoofd, den selnsleutel
geen oogenblik rust gunde. Slechts even keek
hij naar den binnenkomende, om zonder eer.
teeken van begroeting of herkenning verder
te tikken. Eensklaps greep hü een potlood, krab
be 1de haastig enkele letters op een stuk papier
en schoof het Bill toe.
In 1911
en een half mlllloen katholieken,
a au:
,3e helft *m 'n mis in se ribbe gestooke, om
Weer terug te kenne noar t land, woar de
Italiaonders fendoan komme,” is de meest ver
spreide meenlng.
Maar heelemaal zeker is men toch nog niet,
en dat brengt er nu juist de spanning in. Men
herlpnert zich nog, dat Lady Wargrave In Bow
Stréet vertelde, dat ze weggeloopen was met een
zekere Ottilia Morro. Wel, die Ottilia Morro
is onder de meest dramatische en romantische
omstandigheden gevonden, door dien jongen
Dr. Graye die ook van te voren al zoon rol
heeft gespeeld In deze zaak. HU vond haar ln
een klooster, erf heeft er haar met geweld uitge
haald, zegt de man van de straat, en hU moest
er verschillende menschen voor uit den weg
ruimen. En nu hebben ze die Ottilia naar Enge
land gebracht, en zal ze voor Lady Wargrave
getuigen, en die getuigenis zal verrassend zUn,
zegt men. En dat moet wel, van zoo'n roman
tisch wezen, zegt het volk.
Maar zU, die er beter van op de hoogte zUn.
de Graye’s, de Herbert’s, de Wlrlescombe's de
Kenrlck's kunnen u wel zeggen, dat er niemand
is niemand die weet, wat Ottilia Morro kan
en zal vertellen.
ZU is na haar aankomst in Engeland even
koppig gebleven, als Lady Wargrave het was in
Bow Street tot aan het oogenblik, dat ze plotse
ling wilde spreken. Graye en Wlrlescombe heb
ben onderweg op reis met haar gepraat, maar
niets uit haar kunnen krUgen. Mijnheer Kenrick
Interviewde haar in zUn prlvékantoor, maar
moest er even teleurgesteld uitkomen.
iWtordt vervolgd)
Lucknow, nog ten zeerste verweten werd.
Vooral de relatief meeste bekeeringen onder
de paria s Weerhouden de Hindoes, waardoor
de Kerk haast geen Invloed kan krUgen op de
éUte van het volk. Dan staat zU als ..kleine
mogendheid" tegenover de gftote godsdiensten:
Hindoeïsme, Islam en Boeddhisme; zU staat
bovendien tegenover een aantal bul ten-
chrlstelUke sekten.
Gandhi en anderen verbinden nog steeds
weer de nationale kwestie met den Hindoe-
godsdienst, vaardoor de christenen bil anders
denkenden een ongunstige belichting krUgen:
alsof zU niet nationaal kunnen zUn. De nieuw
ste beweging onder leiding van Ambedkar doet
de kastenlooeen samengaan en leidt gemakke-
lUk tot wanverhoudingen onder de christenen,
vooral daar, waar, zelfs ln het christendom,
publieke afscheiding bestond. Het communisme
krUpt gretig de nationale en kastenkwestie vast
als propagandamiddel tegen kapitalisme en
Europa of tegen kapitalistisch Europa; en de
missionarissen zUn Europeanen ep de Paus
woont in Rome. Communistisch is de .JBeif-
Respect-Movement". Dit zUn een paar grepen
uit de groote moellUkheden. Overal grijpen die
in elkaar en van alle kanten kan er gevaar uit
ontstaan voor de missie. Dan zwUg ik nog van
de moellUkheden ln mlssiemtddelen, methode;
van den grooten priesternood en het gebrek aan
katholieke, of zelfs maar chrlstelUke. leidende
leekenflguren.
Deze missie viert het vüftig-Jarig bestaan
oer Hiërarchie. BegrUpelUk is het: dat daar
geen stUgen met sprongen kan zUn ten
minste niet over geheele gebied en volk maar
éen langzaam omhoog gaan, evenzeer door
toename der christenbevolking zelf, als door
nieuwe bekeeringen.
Een klein overzicht over de afgeloopen vUftig
Jaren geeft een beeld van den wasdom. In 1887
.waren er ruim anderhalf millloen katholieken
onder 1700 priesters. In 1899 2 mlUloen katho
lieken met ongeveer 2400 priesters,
rutm twee
De laatste betrouwbare statistiek geeft
4.056.155 kathoUeken en 4647 priesters.
De detectives Hepen op hem af. De moorde
naar sprak rustig verder.
Uk ben Ugo Cafferate," zei hU- ,4k ben te
uwer beschikking. Deze menschen »Un Lucien
en Stefano Dl Spada. Ze hebben zeven Jaar ge
leden ln Londen mijn broer vermoord; ik heb
dat pag kort geleden ontdekt, en sindsdien heb
ik hen overal gezocht. Nu heb ik hen eindelUk
gevonden. Draal hen maar om, als u wilt. Ze
zUn dood. De een ’n kogel door het hart, de
ander een door het hoofd. Ik zal hier blUven, ik
ben te uwer beschikking. Ik ben niet bang. Ze
zullen me vrU spreken. Vendetta!”
„Hier is een dokter." zei Wlrlescombe, Graye
naar voren duwend. „KUk of ze dood zUn," fluis
terde hU-
Stefano Dl Spada was al dood, toen ze hem
van de tafel npllchtten, waar hU overheen ge
vallen was. Maar Lucien ademde nog, en opende
de oogen, toen men hem op een sofa legde.
Graye zag. dat hU nog maar enkele oogen-
blikken te leven zou hebben; hU zag ook, dat
de stervende man hem herkende. En gedachtig
aan Gemma's belangen, bracht hU zUn mond
bU de ooren van den gewonde.
„U zult heel gauw sterven," zei hU- „Ik zie,
dat u me herkent. Zeg me nu vlug, of er nog
iets is, dat u me wilt vertellen over de zaak-
Graffi. Spreek, als u kunt”
HU bevochtigde de lippen van den stervende
met brandewUn, en hief het hoofd omhoog.
Lucien probeerde te spreken.
?‘.t!Ha Morro." stamelde hU
hier bU Dr. Moreno. OttlUa Morro weet
aUes."
A T T 17 A op <ut blBd tiJn lnSevolSe de verzekeringsvoorwaarden tegen 17 7^10 b|J levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 17 7^X0 bH een ongeval met Ï7 7^0
/A I «I xA.DL/1 w 1 w 1-j O onRevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen doodelljken afloop
57
„Wel?" zei Graye.
Wlrlescombe ging weer recht zitten. „De
Hemel beware me,” zei hu. „Ik zou gezegd heb
ben, dat het de man was, dien we dood In dat
leege huls hebben gevonden: Cafferata.”
,Jk ook," zei Graye „en....”
Wlrlescombe
zwUgen. Door
twee mannen
hebben. 1 Is een koude dag, een gure onprettige
dag. een van de laatste herfstdagen. Al van
's morgens vroeg valt er een licht motregentje^
dat vergezeld gaat van een scherpen Oosten
wind.
Toch staan in de straten in de buurt van
het gerechtsgebouw honderden menschen op
het beetjë nieuws te azen, dat soms naar bulten
lekt uit de gerechtszaal, waar de publieke
tribune al sinds den vroegen morgen, toen ze ge
opend werd, volgepakt zit met menschen.
Want het is de tweede dag van het proces-
Wargrave, en er wordt gemompeld, dat er nog
vóór den avond, uitspraak zal worden gedaan
en deze menschen zUn zóó belust op nieuws,
dat ze het er voor over hebben alle elementen
van hemel en aarde te trotseeren, om het een
paar minuten eerder te hooren, dan de extra-
edlties van de kranten het hun brengen.
Want het proces heeft een nieuwe wending
gekregen. Van het verloop van het openbare
voóronderzoek sUn ze allemaal op de hoogte.
En zoo is ook nu, gisteren en varuao gen weer
het verloop geweest, practlsch zonder eenige
verandering. Adrian Graye heeft nog eens op
nieuw, onwillig, maar precies, het verhaal van
zUn avonturen ln dén nacht van den dikken
mist verteld. Ook al de andere getuigen hebben
hun zelfde verklaring weer eens afgelegd. En het
groote publiek weet precies, hoe de zaak van
Lady Wargrave er voor staat De meeaten den-
de meerderheid van de
van den Coroner er over
I Als verblind staarde deze naar de* enkele let
ters, die tezamen dat vreeselUk woord „taifoen*
vormden. Dus toch.... Taifoen taifoen, hamer
de het door zUn hersenen. Bill greep een kop-
1 telefoon en luisterde mee. Als razenden dwar
relden de seinen door elkaar, een eindelooss
opeenvolging van weerberichten en stormwaar-
schuwingen. Als hadden ze het afgesproken,
zoo gelUktUdig keerden de belde mannen zich'
naar elkaar, daar klonk.... en nu al weer....
een 8. O. 8.
Schip ln nood. Overgeleverd aan de plots tot
dolle razernU gebrachte elementen, die met een
alles vernielende en vernietigende kracht zich
onbarmhartig een weg baanden. De toestand
ran den Engelsch-
tnan, moest hope
loos zUn,
plaatsbepaling
was niet eens in
haar geheel door-
jekomen. Wellicht
was hü al met
man en muls vergaan. Daar weer S.O.S. en nog
eens een keer. S.O.S. Taifoen. De brug weg
geslagen. Sloepen strUken ónmogelijk. ZUn ver
loren. Stop
Het duizelde Bill. In die hut, waar alle el-
lende-tijdingen samenkwamen, kon hü het met
langer harden. Onvast sUngerde hU naar de
deur, sloeg deze met een klap achter zich dicht
en was meteen omringd door verschlUende
medereizigers voor wie de Yankee nog allerlei
tornado- en taifoen-varlaties opdlachte.
Verward, struikelend over zün eigen woor
den, vertelde 9HI van de ontstellende telegram
men, die hü mee beluisterd had. Onwillekeurig
gingen de Jilikken naar den kleurrüken hemel
met zün vreeselüke dreigingen, waaronder de
Oceaan rustig voortkabbelde en de ,Mary"
dreef. Hoe lang nog?
De Amerikaan was de eerste, die sprak:
„Rond ons raast een taifoen. Wjj bevinden óns
jp oe kern. Hier blijft het rustig. Als die kapi
tein echter zün plicht doet en dien Engelsch-
man, of een van die andere, hulp wil verleenen.
dan varen wü met een onweerlegbare zeker
heid naar Züne Majesteit den Dood in hoogst
eigen persoon.”
Toen klonk van de commando-brug het be
vel, den koers van Noord-Oost te veranderen
1.1 Zuld-Oost en er nog een paar knoopen op
té leggen
Een beklemmende stilte kwam over de op
varenden. Niemand sprak een woord. Zelfs
WilUam Hostly zweeg; men Hep van het dek
naar zün hut en weer terug, keek naar de lucht
en verdween weer.
Even plotseling als ze gekomen waren, ver
dwenen de onheilspellende kleuren' van den
hemel, het schemerlg-grauwe Ucht werd weg
gevaagd door felle zonnestralen, die het ge
heel overschitterden en weer het beeld her
gaven van voor enkele tientallen minuten. En
kele huizenhoogs zeeën waren een toetje van
een gul onthaal, waarvoor de .Mary" gespaard
was gebleven. y>
In de salons brachten de radionieuwsberlch-
ten des avonds de dmstellënde mededeeling
van het vergaan van niet minder dan zes
schepen. Niets en niemand kon worden gered.
De taifoen had zich weer eens doen gelden.
hoofd van Vlandens vri
séphine Homes, de wkardige bewaakster van
ai de schoonheden, die ln Vianden's „Musée
Regional d'Art Rustique” Hggen opgetaat. be
toonde zich niet minder Overig, de behulpzame
hand te bieden om aan een der schatten van
haar verzameling wat meer bekendheid te
geven. ZU bleek zelfs een fantastische ziel te
zün. die in haar gedachten het kasteel al weer
met zooveel zorg büeengebracht was. alles werd
ln minder dan geen tüd in alle windrichtingen
verspreid. En Coster verkocht aan iedereen,
onverschillig waarvoor de kooper het gekochte
aanwendde. Zün eenige etsch was, dat het hem
geld opbracht. Zoo kan het u bij een wande-
aeling door Vianden gebeuren, dat U een klein,
onooglük huisje ziet, waartoe een voortreffelUk
gebeeldhouwde deur toegang verleent. Wees er
dan zeker van, dat de eigenaar die deur des
tijds van Coster heeft opgekocht. BU andere
boerenhuisjes zult u zich weer verwonderen
ever het prachtige antieke smeedwerk, dat u
er aantrefL Ook dat ia uit het kasteel af
komstig.
Op deze wijze is Coster schatrük geworden,
hetgeen echter niet verhinderen zal, dat zün
naam de geschiedenis door zal worden uitge
sproken met afkeer.
Tegenwoordig behoort de ruïne aan de Groot -
hertogin van Luxemburg. Dat de kapel gere
staureerd is, hebben wU te danken aan de
goede zorgen van Prins Hendrik, broeder van
Kcnlng Willem III, die het Groothertogdom
in zün naam beheerde. Voor het overige is het
echter een troostelooze ruïne.
In het oude museum van Vianden, onderge
bracht in een voormalig klooster der trinitaires,
waarin den al te schaarschen bezoekers zooveel
historlcshe en kunstechatten wachten, ont
dekte ondergeteekende nog een getrouwe af
beelding van het stamslot der Oranje-Nas-
saueTs, zooals het er ln zün oude glorie moet
hebben Óltgezien. De vrtendelüke burgemeester,
de heer Edouard Wolff, had de goedheid hem
terstond toe te staan, dit te copteereh. Burge
meesters van Vianden schünen altüd vriende-
lüke menschen te zün. Roemt Victor Hugo niet
leeds de gastvrüheid en welwillendheid van
burgemeester Pauly, die ln zün tüd aan het
•dschap stond? En Jo-
rdige bewaakster
Vianden's
Het i« te hopen dat, wanneer de tentoonstel
ling voor het publiek wordt opengesteld, zü ook
c.e tegels zal kunnen vertoonen, welke het
Christelük regime ln Spanje van plan is te
gaan uitgeven. Thans maakt men in het ge
bied, daf onder Franco’s bewind staat, gebruik
vap overdrukken der laatstverschenen zegels,
met „Viva Espagna" in twee regels gedrukt, tn
een kleur welke varieert met de verschlUende
kleuren van den ondergrond.
-g—y en bescheiden herinnering aan een datum
H van beteekenis. De moellüke missie van
het uitgestrekte Voor-Indië herdenkt
Januari 1937 het feit van het 50-jarlg bestaan
der kerkelüke hiërarchie. In 1884 werd de
Apostolische Delegatuur opgericht yn in 1886
kwam na een overeenkomst met de Portu
geesche regeering een einde aan het Goanee-
sche schisma en werd opgericht de kerkelüke
hiërarchie, die ln Januari '87 officieel in Werking
trad. Zü omvatte, Goa en Ceylon Inbegrepen,
8 kerkprovincies met 29 bisdommen en Prefec
turen. De tegenwoordige Delegaat is de Hol
lander Mgr. Kierkels.
De missie in Voor-Indië is moeilük. Naast
het verschil van rassenAriërs, Mongolen.
Drawidas, etc., loopen door elkaar de natio
nale, politieke en godsdienstige belangen. Enge
land geeft aan de missie wel vrüheid. Maar zü
heeft haar „concurrentie" onder de christenen
zelf van allerlei sekten; zü heeft haar lasten
onder de eigen Katholieken, nog voortgekomen
uit het Hindoeïsme, n.l. de kasten-afscheiding;
een punt waarin de Kerk, onder den druk der
omstandigheden herhaaldelük moest toegeven,
wat den Katholieken door Ambedkar, ln
-
I
