Zwervende kinderen
<Kdwiïkaal van den da^
I
Het Zeemonster van Nagasaki
1
I
I
in Spanje
F 750.-
Kloosters branden
Barcelona
I
I
in
I
MEER DAN 50.000 ZIJN
ER DAKLOOS
BOEKENSCHATTEN
ZATERDAG 30 JANUARI 1937
Tienduizenden
weezen
Zijn wraak
s
'k-
Merkwaardige tempel
r
door DON LOIS ALBARON
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK. DRIE MAAL vÏER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
-
I
I
Een
Op de weekmarkt
Doordat geen mensch het in
In Britech-Indië
Die, toen hij haast was uitgeleefd,
Zijn testament verborgen heeft.
(Ned. Chr. Penbureau).
Ken jong student plots tn den
geld'
iet
K>
19
I
blik.
1
(Wordt vervolgd)
i hU
was
inhoud
xgetoond,
der historie
AC'HTtriE HOOri» 1 UK
Miguel was Stalin niet.
HU was selfs niet van een ander metaal.
Hij was een gevoelige jongen, maar dit gevoel
was stijf omvlochten met een net van gespannen
zenuwen.
i
i in oude boeken
baar tonder nut,
b(J levenslange geheele
verlies van beide armen.
de
de
de
et
us
3
UB
17
Ie
is
ger
er
ad
er
de
ige
eder-
ermo
van
ichen
and-
ver-
naar
con-
>odat
itge-
zin$
ian
Don
8Ch
wel
zin,
zen
>eel
in-
new
i er
aea
ver-
un-
De
'ord
on-
che
rer-
che
uur
der
1 al
taar
teen,
dik-
een
len-
>Ue-
Qü
met
en
tan.
on-
de
M?
6mt
die
ver
niet
n M
teld.
«U
ige-
rok-
i der
be-
op
ou te
Het is algemeen bekend, dat Grieken niet tegen een grapje
kunnen. Ze zagen van dat optreden van Piet en Drein de
aardigheid heelemaal niet In en pakten hen beet om ben er uit
te gooien. Hetgeen dan ook gebeurde. In een minimum van tjjd
zaten Plet Prikkel en Drein Drentel in het gras.
schrijver,
i— - -- - --
De schrijver was al lang vergeten
Dr. Ir. H G. van Beusekom te Den Haag
schrUft ons nadere bijzonderheden over den na-
tlonallstlschen tempel die te Benares in Britsch-
Indlë werd opgericht, n.l. als volgt:
Zoo kwamen Plet Prikkel en Drein Drentel In de buurt van
beroemde Griekscbe bouwvallen terecht. „Zeg. Plet", zei Drein,
zouden we die afbraak saampjes eens opruimen?" ..Ben Je
gek" antwoordde Plet, „dat zyn de beroemde Grteksche tem
pels. Laten we se liever een beetje opknappen!"
•n de
x>rde-
lings-
duen-
lermo
n st
oven-
open,
i. De
ebben
lacht,
outes.
men
lonlki
it.
schatten
Niet van hun geest, maar van hun
t- ’zei hij, „en als zoodanig voel Ik er wel wat voor.
Maar het is allemaal uit den tijd en te vaag,
k wy met onze beweging staan met twee beenen
op den grond."
Ik herinnerde hem aan de binnenplaats van de
kazerne.
.Ja. dat heb ik gezien," zei ik. .maar er zyn
daar velen, die dat niet meen zeggen kunnen."
Om mij een pleister te doen deed Miguel wat
water tn den wijn.
Nu komt weer vraag naar oude
- boeken,
De schrlfvers worden weer geteld,
Men jaagt thans ijv’rig naar de
Ik had dikwijls met Mlguel gediscussieerd.
Maar dat was in een tijd, dat Barcelona praatte.
Nu staan wij echter voor de Daad.
De gevolgen van de Daad liggen over het
binnenplein verspreid. Bulten de poort woedt
eveneens: de Daad.
Er zijn vluchtelingen, die dekking zoeken
achter ixlen en mantels van rolluiken.
Miguel deed ook niet meer aan praten alleen.
Het was de Daad, die verlossing moest bren
gen.
Hij nam zijn geweer en legde aan. Ik zag hem
mikken op een lantaarnpaal, waarachter een
man stond die In zijn vlug genomen besluit
niet gezien had. dat men hem van terzijde be
laagde Miguel mikte zoo rustig, of hij een
vosje neer ging leggen. De man achter den paal
was een lange jongen met een smal, nobel ge
zicht. Hij drukte de hand tegen de borst, om
zooveel mogelijk dekking te krijgen van den lan
taarn paaL
De groote. zwarte zegelring, vlak voor zijn
hart, noodigde tot mikken.
Ik kon niet langer aan den drang weerstaan
om den arm van Miguel tegen te houden. Met
een hand duwde hij mij weg, maar het schot
ging af. De kogel verdwaalde schuin omhoog.
de Hemel weet waarheen....
-w -«-aast de komst van onze eerste ge-
loofsverkondigers. naast het herstel
v van onze godsdienstvrijheid en van
bet regelmatig Kerkeljjk bestuur, achten
Wij de stichting der katholieke Unlversi-
telt eene der voornaamste gebeurtenissen
in onze vaderlandsche kerkgeschiedenis.
Het Hoogwaardig Episcopaat tot de
Katholieken van Nederland. 8 Sept. 1931.
Frasqulta zou wel verstoord zljn,dat zij zoo lang
had moeten waken. Ze zou tegen hem uitvaren
en dat vond de anarchist zeer vervelend. Ik
had nog niets van de geleende kleeren tegen
Miguel verteld en Ik wist ook niet, of het wel
verstandig was, cm daar nu mee te beginnen.
Toen ik trouwens by Frasqulta aanklopte, had
ik niet gedacht, dat haar broer al zoozeer over
tuigd was van de waarde van de Daad.
We stonden onder aan de stoep en de student
plaatste zijn geweer tegen het pleister aan.
„We zullen het toch nooit eens kunnen wor
den." zei hij. ,jy gaat nu eenmaal van heel
andere principes uit, die op zichzelf heel mooi
en aantrekkelijk zijn. Ik kan mij voorstellen, dat
die aangename zekerheid, die JU er op na houdt
prettig Is. Maar je houdt geen rekening met de
werkelijkheid.”
Ik keek Miguel eens aan. in de hoop, dat hy
de enormiteit van zijn dwaasheid zelf sou
voelen. Hij deed dit echter niet en ging zelfs
nog verder. i
„De wereld is aan de Kerk ontgroeid. De K<
is een machtsorgaan uit den tijd van het tarx
Jlsme Maar de arbeider is zich bewust gewopy
Dat verliezen se by jullie uit het oog De K<
heeft haar greep op de arbeiders verloren."
„Ja," zei ik, „en het spijt me werkelijk, dat Je
daarin gedeeltelijk gelijk hebt.”
„Ozie Je wel," zei hij.
.Ja,” hernam ik, „nu is het alleen de vraag
voor wie dat erger isvoor de Kerk of voor
de arbeiders."
..Hoe bedoel je?" vroeg Miguel.
On zich een houding te geven keek hij achter-.
Hfj liep met mi) mee en bonkte regelmatig met
de kolf van bet geweer op den grond.
„Waarom ben je niet weggegaan?" vroeg
Miguel met een onderzoekenden blik. Mijn
tegenwoordigheid was verdacht
■Je had beter weg kunnen gaan." hernam hij.
toen ik niet aanstonds antwoord had gegeven.
Wat doe jij hier?" luidde mijn wedervraag.
Het antwoord rolde prompt uit zjjn mond:
•Jk ben hier, omdat Spanje mij noodlg heeft”
■■Spanje had die menschen misschien ook nog
>el kunnen gebruiken," zei ik, terwijl ik op de
Hjken wees, die over de binnenplaats lagen.
„Vóór het nieuwe geboren wordt, moet er
“oed vloeien." zei hy met saamgeknepen lippen.
-Zoo is het in de natuur.... zoo is het in de
historie."
Het is een typisch verschijnsel, dat men in
dreen tijd zoo gaarne met maximes werkt. Dit
18 een eenvoudige en overtuigende wijze om
TePliek te geven. Ze gaan er in als koek, zjjn
Thans was het rijkdom in contanten,
TMsns was het een bedrag in geld,
Wat voor de meesten op dees’ wereld
Veel meer dan geestesrijkdom telt.
Voor eeuwen was er eens een
schrijver,
Drein Drentel, die zich ook met alle geweld verdienstelijk
wilde maken, stemde hiermee in en nog denaelfden middag
waren Piet Prikkel en Drein Drentel druk aan t werk. Alle
zuilen, alle ruïnes en tempels kregen een verfje en weldra zag
de heele Areopagus (zoo heette dat zaakje daar) eruit als een
groote kermis.
ongeschiktheid tot werken door F 750.doo^HJk^^^^aftoop F 250.-
Wat zal er met deze ongelukkige kleinen ge
beuren? Wie zal er voor hen zorgen? Waar
sullen zij onderdak vinden? Eertijds werkte in
Spanje de bekende vereenlglng „Protection de
Menores” .(Bond voor Kinderbescherming).
Doch deze nuttige Instelling is door de Regee-
ring opgeheven. De groote kindertehuizen zijn
verwoest. De zusters zijn verdreven, de bezit
tingen en het geld zijn verdwenen. De subsi
dies werden niet meer verleend en de kleine
verpleegden, soms van vier of vijf Jaar oud.
wenen langs de straten en wegen, bibberend
van kou.
Het meest kan men nen vinden in de nabit-
heid van het front. Zij weten reeds, daar is
de meeste kans, wat voedsel machtig te woe
den. In de door de Nationalisten bezette ge
bieden schijnt men de kleine zwervers te ver
zamelen en brengt hen onder bij burgers, in
ziekenhuizen, in scholen en in de niet ver
woeste'kloosters van de steden Burgos, Valla
dolid. Toledo^Dulzenden evenwel zoeken be
scherming bij de Tertio, de Regulates en bij
deMooren.
Ja. bij de zoo gevreesde Mooren van het
Riffgebied. die men voor barbaren houdt. Doch
menschelijker en beschaafder toonen zich deze
mohammedaansche kleurlingen dan menig
Europeaan Men ziet de Moorsche soldaten met
de kleine havelooae schooiertjes aan de hand
langs de wegen trekken. Van hun soldij koo-
pen zij voor hun kleine beschermelingen lek
kernijen en eten. Ze doen wat se kunnen, om
hun leed te verzachten. Treffend ook is het te
zien, hoe In de kaffipen der Regular» voor de
kleinen gezorgd wordt. Geharde krijgers ver
plegen de uitgeputte kinderen met een liefd»
en zachtheid, die men aan een oorlogsfront
niet zoeken zou. Doch deze mannen denken
aan hun eigen kinderen, die zij hebben achter
gelaten en die misschien de hulp van anderen
zoo hard noodlg hebben.
Maar ook bij de andere strijdende porti]
vindt men natuurlijk liefdevolle menschen, die
wat voor de ongelukkige stumpers doen. Lang
niet allen zijn het er mee eens. dat het goed
is geweest religieuzen te verjagen, die zooveel
voor de jeugd deden, en zjj trachten iets van
hun werk over te nemen. Zoo staat b.v. de
dochter van den Spaanschen minister Prieto
aan het hoofd van eenige kindertehuizen.
Het aantal is echter groot, de omstandighe
den zUn moeilijk, er is aan alles behoefte en
de krijg verspreidt verschrikking. Er spelen
zich nog ontzettende tooneelen af onder die
zwervende kinderen. Volgens de getuigenissen
van vluchtelingen moeten er in de spelonken
van de bergketens van Guadarrama. Navace-
rada. Los Molinos en Cercedilla hoopen be
vroren lijken van deze kinderen gevonden zijn.
Zij verbergen zich achter alles, wat maar
eenige beschutting bieden kan. Een oorlogscor
respondent vond tusschen wat armzalig huis
raad langs den weg vijf doodgevroren kinderen.
Het was op den landweg' tusschen Maqueda en
Banta Cruz de Retamar.
Een heldhaftig voorbeeld van moed en zelf
verloochening gaven de nonnen van het laat
ste klooster dat zich nog in het roode Madrid
bevond. Onder het dreigende doodsgevaar
werkten de kloosterlingen voort, onder leiding
van haar overste, een zuster van den beken
den Spaanschen dramaturg Pedro Munez Seca.
Enkele dagen geleden kwam er uit het
klooster een boodschap by den „Raad van
Kinderbescherming" om iemand te zenden, aan
wien men de driehonderd weesmeisjes kon
overgeven, die men uit de straten der hoofd-
Dlt veel te teers harnas gaf geen beschutting
tegen menschelyke gevoelens als: vriendschap,
liefde, edelmoedigheid, eerlijkheid, enz. enz.
Dit was de voornaamste reden, dat Miguel mij,
na het talen van zijn schot, niet liet fusilleeren.
Toen het tumult als een onweer was afgetrokken,
bracht hij mij zelfs naar huls. Hij kende precies
de straten die ,dn ons bezit” waren, zoodat
ik mij daar veilig met hem kon vertoonen.
Hij ging door de Avenldo, het hoofd In den
nek, alsof hy een generaal was. Hij vond het
ook vanzelfsprekend, dat Ik hem rechts liet
loopen.
In de oude wyk was de drukte zóó groot, dat
we slechts langzaam vooruit kwamen. Het was
de drukte, zooals die In den middag om twaalf
uur gewoonlijk door de nauwe straatjes perst
Van alle zyden drongen menschen aan, soms
stille, donkere groepen, dan weer juichende en
schreeuwende horden Daar doorheen schoven
schichtige gestalten van onrustige moeders en
ontstelde familieleden.
De luiken van de winkels waren neergeslagen
als overdag waardoor de straatjes nog nauwer
werden en de groenten lagen uitgestald of het
ochtend was. Alle kleuren werden gebroken
door het doods, witte licht van de lampen en
over het heele woelige tafereel lag iets grauws
en troosteloos.
Een oude man stond een vat te kuipen.
Daarnaast was de woning van Miguel en
achter het venster brandde nog licht
Dan was Frasqulta opgebleven
Ik zag aan Miguel, dat hjj onrustig was en
dat hij het vervelend vond, om binnen te gaan.
Naast den autobestuurder moet voor elke
persoon minstens 40 cm ruimte beschik
baar zijn (voor kinderen tot 12 jaar:
30 cm) Óp banken, die over den rug
gemeten smaller zijn dan 140 cm, mogen
dus geen 3 volwassenen zitten.
bij werttee van een hand,
MS vook et een «oa
licht verteerbaar en hebben geen contróle noodlg
van het verstand.
„Maar wat hebben die daar dan mee te
maken?"
Ik wees op een groepje doode nonnen met af-
gerukte kappen en op een pater, wiens handen
men had afgehouwen.
Hij putte zijn antwoord uit het Evangelie.
Precies kon hij zich den tekst niet meer herin
neren en hij stamelde:
„Er zal een tyd komen, dat gij den Vader
niet meer zult aanbidden in den Tempel....
is het niet zoo?.... Maar in Geest en Wur-
heid.... Zoo is het toch, geloof ik?”
Hy glimlachte verlegen
,Ja," zei ik, .zoolets is het weL Maar het
klinkt hier zoo gek. Zullen sn liever bulten de
poort gaan?”
.Je kunt beter hier biyven," zei Mlguel. .het
is overal gevaarlijk op het oogenblik.
Zyn waarschuwing was niet overbodig: het
gevecht verplaatste zich voortdurend en in de
onmlddeliyke nabijheid van de kazerne waren
juist verscheidene schoten gevallen.
„Wat zou je moeder hiervan zeggen?" vroeg ik.
„Als ze nog leefde."
.jSpanje is mijn moeder," zei Mlguel.
Het is hopeloos met zoo’n jongen.... En zóó*n
moeder.... t
Hy was een wonderlijk, onevenwichtig meng
sel van nationalisme, communisme en kwaal-
mystiek. een brok zenuwreactle. voortgegroeid
uit de verwarring van den tyd en een typisch
voorbeeld van de uit het lood geslagen jeugd.
Het gesprek vlotte niet meer.
de plaats van God Ingenomen. In Indlë stelt
men het land op de plaats van de oude gó
den. Deze tempel is een merkwaardig voorbeeld
van de tegenwoordige ontwikkeling van het na
tionaal bewustsyn Ook in Indi« blijkt het be
trekkelijke op de plaats van het absolute te
woeden gesteld. Het nationalisme wordt zelfs
een religie. Voor de andere godsdiensten, de
oude Indische zoowel als het Christendom,
bergt deze ontwikkeling groote gevaren In zich.
Door deze verstrakking van het begrip natio
nalisme wordt het moelHjker om als Hindoe of
Christen nationaal gezind te zijn. In het by-
zonder de zending en de inheemsche kerk ko
men voor de zware taak te staan, te laten zien,
dat een Indiër tegelijk een goed Christen en
een goed vaderlander kan zyn.
Als na maanden de oorlog bedecht zal zijn
en de heropbouw van huizen en kerken begin
nen kan. zal het rampzalige land zich geleide
lik van de toegebrachte schade kunnen her
stellen. Wat het evenwel aan mengchenbloed
en vooral aan zyn kinderen verloten heeft is
een verlies, dat in geen halve eeuw is tn te
halen De tienduizenden weezen. van wie de
wereld weinig hoort en zich weinig aantrekt,
rijn de onschuldige bloedgetuigen die met
hun jonge leven de schuld der ouderen uit
boeten.
dochtlg naar de schamlertjes van myn bril.
,Jk bedoel zooals ik het zeg.” verklaarde ik,
„wie zal daar meer onder lijden, de arbeiders of
de Kerk?"
.De Kerk.... de Kerkzei hy. „dat woord
kun Je op zooveel manieren uitleggen. Wat be
doel je elgenlyk met de Kerk?" 1
„Wat ze la natuurlijk: de Gemeenschap der
Heiligen Je hebt toch wel eens gehoord van
de lijdende Kerk, de strijdende Kerk en de
triosnfeerende Kerk? DdAr heb ik het over."
Ja, Mlguel herinnerde zich wel. dat ooit ge
leerd te hebben.
.Dat is een gratis bewering.” zei de student
ferm. .Je hebt niet eens bewysen, dat die Kerk
wel bestaat.”
Het gesprek liep weer hopeloos in het zand.
Ik kon hem toch niet van den grond af aan
hier staan te onderrichten Dat hoefde trouwens
ook niet, want Miguel heeft toch niet het geduld
om het gebouw van het Inzicht van den grond af
op te bouwen.
.JDle drieledig* kerk Is een mooie allegorie,"
probeerden de deur van perceel Sg te bereiken
Maar iedere poging daartoe was tevergeefkch.
Behalve de deur was het heele trottoir ge
blokkeerd door zweetende. zuchtende en luidop
kankerende loopjongens en expediteurs, die elk
op zyn manier leder vogeltje zingt nu een
maal zooals het gebekt is en vogelsoorten zijn
er vele zijn oprechte meaning over zoon
Jan Steenschen rommel overluid te kennen gaf.
Een survelUeerende agent stapte kordaat na
derbij. maar was even spoedig weer verdwe
nen. Zonder assistentie was hier niets te be
reiken.
Wlm verkneukelde zich en keek af en toe
eens nasu- syn vriend, die ook veel plezier te
het geval scheen te hebben. Hy dunde echter
niets te zeggen, want het geheele hotelperso
neel, de buffetchef Incluis, verdrong zich rond
om- hen om met voile teugen te genieten van
deze dolle situatie.
„Als Willy nu maar thuis ia." Ternauwernood
had Wlm deze gedachte behoorlijk verwerkt of
een vrouwenfiguur werd zichtbaar tn de matig-
verllchte kamer. Als gefascineerd bleef hy om
hoog zien. Het jubelde en Juichte in hem: nu
was zijn wraak -
volkomen. Nu zou
ze aan den lijve
ondqpvlnden.
bj waartoe hij In
staat was. Hy
Het niet met zich
sollen, dat zou
haar nu wal voldoende duidelyk zyn I
Op het trottoir had men ook bemerkt, dat er
op de derde étage iemand thuis waa. „As ik
dat Uefle nog ea tege kom. is ze nog niet
jaorlg."
Een versterkte politiemacht drong de straat
in en maande tot doorloopen. een wenk, waar
aan niet dan onder luid gemopper van de vele
gedupeerden langzaam aan gevolg werd ge
geven Na een kwartier bevrachte er rust voor
perceel 59.
.Nou. wat zag je er van?" glimmend van
aelfgenoegzaamheid keek Wlm naar zijn met
gezel.
„■enig, zeg, ik had niet durven vermoeden,
dat het zóó zou gaan."
„Ik zou het gezicht van Willy wel eens wil-
len zien.”
„En Ik." tn een teug ledigde Leo zjjn glas en
gluurde naar de hoteldeur, als verwachtte hjj
iemand.
„Laten we er nog één nemen, op dezen ge
weldigen afloop.”
..Aocoord.”
„Dag. mynheer de Jager, dag Leo." Met
vlugge dribbelpasjes was ze onhoorbaar nader»
by gekomen en stond daar In volle charme:
„Wllly”.
„Hoe kom jy hier." onthutst en met een
kleur als een blozende boerendeern was Wlm
opgesprongen en keek naar Wllly als wa« te
zoo uit den hemel gevallen. „Ik dacht.... Ik
bedoel Ik wH....“
„Ga maar zitten, zeg. Je blameert Je hope
loos voor de andere gasten.” WUly nam den
stoel, dien Leo voor haar naderby geschoven had
en ging vlak naast benj zitten Beiden hadden
ze moeite om hun lachen te bedwingen bij het
■icn van hun overrompelden dlschgenoot.
Leo was de eerste, die sprak.
Uk behoef je zeker myn verloofde niet voor
te stellen wel. Wlm?"
Jeje verloofde?” stotterend kwam het
er uit, terwyi zijn hoofd van vuurrood spier
wit werd.
Ue vertelde me laatst toch, dat Je Wllly op
HJn 23 had zien stappen met Iemand van tnyrr
postuur? Nu. dat kwam uit, want ik was het
zelf. Ik kan je niet zeggen, hoe «tankhaar ik
me jegens je gestemd voelde, toen je me je
wraakplannen ontvouwde. Nu konden we onze
maatregelen nemen. Alle bewoners van perceel
39. zoowel als van 57 hebben we op de ko
mende gebeurtenissen voorbereid, omdat we
niet wisten, aan wie je de gefingeerde bestel
lingen had opgegeven. Ale Ik daar achter had
kunnen komen, had ik alles afbeateld. dat be
loof ik!”
,Jn die dame, die daar nog altQd voor het
raam rit,” Wtm durfde het tweetal niet meer
aanzien.
■Die." zoowel WUly als Leo vermaakten rich
uitermate en lachten hardop, „dat is een aan-
gekleede pop, meer niet. We vonden het wat
aardiger voor jou. Je hebt nu tenminste enkele
minuten in den waan verkeerd, dat je Wllly
voor haar wangedrag naar jou opvatting
althans behooriyk hebt beetgenomen. Gezien
de desillusie, die zou volgen, hebben we je dit
pretje van harte gegund. Prosit. Op den ge
weldigen afloop I”
De groote kindertehuizen zyn ver-
gpoeet, de Zueterg verdreven
en de bezittingen
’verdwenen
stad verzameld had en voor wie men niets
,n??a eten had. daar de middelen van bet
klooster volkomen uitgeput waren Vooral de
melkvoorziening ten behoeve der allerkleinsten
gaf onoverkomeiyke moeliykheden.
„T0"?., de a,*e“n‘«> der Regeertngsstryders
het stille klooster binnentreden, konden ze hun
oogen niet gelooven. Voor hen stonden veer
tien nonnen. Toen haar gevraagd werd, waar
om zy hier tusschen de pulnhoopen der stad
waren achtergebleven, terwyi de volkswoede
haar elk oogenblik met den dood bedrey.de.
trad de overste naar voren en antwoordde met
groote kalmte en waardigheid:
.-Wy zyn hier gebleven, zoo lang w-y goed
u°jden doen ^“c driehonderd weeskinderen
hadden ons noodlg. Thans, nu ons niets meer
rest, moeten wy de kleinen aan uwe mensch-
lievendheld toevertrouwen
I
I
s
s
xz«e, men np naast, wus ungeieeju, H
In n phüosophisch handboek heim’lijk
Zijn testament verborgen heeft.
Hij, die door ’t lezen van dat boekwerk s
Zijn interesse had getoond
Voor t geesteskind van dezen
schrijver, S
S Werd daar dan rijk'lljk voor beloond. S
De schrijver was al lang vergeten
De goede man was eeuwen dood!
-Toen viel zijn rijkdom, zoo verborgen,
Ken jong student plots in ...den
schoot
HERMAN KRAMER
i
=nininiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiHHiiHiiiiiiiiiuiiiiiiin
T k wil je wel ronduit verklaren, dat ik me
I in WUly leeiyk vergist heb. Ik had gedacht,
dat zy rich niet tot flirten leende, maar een
eeriyke opvatting van liefde had. Gisteren
avond heb ik echter met eigen oogen gezien,
dat ze op lyn 35 stapte met een vent, die me
wel wat bekend voorkwam, zonder dat ik hem
echter kon herkennen Hy was ongeveer een
type als jy. Leo.” Zenuwachtig speelde Wlm ds
Jager met zyn lichte eenigazins groezelige
handschoenen.
.TJ», wat zal ik daar van zeggen. Ze zal er
wel oen reden voor hebben gehad. Nico, wees
eens eeriyk, zeg: jtj Hen Zaterdagavond toen
ook met een ander, toen ik je in de Kalver-
straat tegen kwam."
„Nou Ja...."
.Nou ja. nou ja. Ik wil je geen verwyteo
maken, je bent oud genoeg om op je eigen te
passen, maar een herinnering aan den legenda-
rischen pot en dito ketel zal Je wellicht je ge
moedsrust weer teruggeven" Een ironlscn
lachje speelde om Leos mond.
_jy hebt gemakkeUjk praten," en zonder
eenige nadere verklaring volgde: „Maar dat
zal haar bezuren, dat beloof ik je.”
„Zoo?! En wat dacht Je dan te doen?" Vra
gend keek Leo naar zyn opgewonden metgeze
„Zou je dat zoo graag willen weten?"
„Houd t voor je. man. Ik wensch je
voorbaat veel succes!" was bet afgemeten ant
woord.
.Nou. nou. wind je niet zoo op. Je lykt myn
hospita wel. die is ook zoo gauw aangebrand.
Ga je mee een glaasje bier drinken, dan zal
ik het je vertellen. -
In een stil hoekje van het roezemoezige re
staurant werschten ze elkaar „prosit" en
.jantjes.” rookten een sigaret en hervatten de
gestokte conversatie, die nu fluisterend werd
gevoerd en geruimen tyd duurde.
„Ik beloof je. dal se op die manier behoor
iyk haar trekken thuis krygt Maar daar heelt
ze het dan ook naar gemaakt. Vind Je zelf
niet?"
„Tja, Wim. wat tnoet ik daarvan zeggen?
My lyken zulke grappen nu eenmaal niet Daar
ban ik veel te ernstig voor. Maar als jy vindt,
dat je op die manier je gram kunt halen, nu
wat let je?"
„Spreken we dan af. dat we elkaar ba Za
terdagavond om 9 uur treffen in het hotel
aan den overkant van haar pension?"
..Als .je daar nu persé op staat, vooruit dan
maar. Ik zal op tyd aanwezig zyn. Houd je
taal en tot ziens, jó.” Hierna scheidden de
belde vrienden.
Vóór de groote hotelklok op 9 uur stond, za
ten de beide jongemannen Zaterdagsavonds in
een gerrAkkeiyken stoel voor bet raam van hotel
.X'Etranger”. Gespannen tuurden ze naar het
drukke gedoè op den weg. Af en toe gingen
hun blikken naar omhoog, naar de derde étage
van het moderne flatgebouw, dat duldeiyc
zichtbaar het getal 59 droeg, waar Wllly haar
kamer had. De gordynen waren gesloten, niets
duidde erop, dat er iemand thuis was.
Ren slagersjongen kronkelde n et een behoor
iyk vaartje door het haastige ryverkeez
zwenkte eensklaps naar het trottoir, waar
hy met een onmiskenbare handigheid zyn fiets
tegen aan zette en was met enkele vlugge
stappen voor perceel M. Op syn schouder
torste hy een groot pak, stevig met touw by-
eengebonden. Nog voor hy de bel voor oe
tweede maal liet overgaan, stonden een drie
tal collega's naast of achter hem, die minstens
even groote pakketten droegen. Met veel claxon-
misbaar veroverde een zwure bestelauto rich
een plaau naast de bestelfletsen. Twee pootlge
kefels sjouwden er een voorwerp van behoor-
lyke afmetingen uit, klaarbiykeiyk een twee-
persoons-opklapbed. Meerdere auto’s volgden
en ontlaadden een grooter of kleiner aantal
pakjes van de meest ulteenloopende vormen.
Taxis snorden aan en brachten allerlei men-
schen. dikke en dunne, voorname en gewone,
lange en magere, die haastig afrekenden en
A T f V** a DOKTKT^' blad Ingevolge de verzekertngsvoorwaarden tegen
I ,1 .1*- /X IM F*. ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen
Veel schatten zijn
Verborgen, schijnb
Totdat er eensklap-- ,v^,_
Door grage geesten wordt geput.
Dan zijn het bronnen van veel
schoonheid,
Zan 13 delven in hun'rijkdom
S Dan wordt hun ïang-verzonken
s Weer blootgelegd en aani
Dan wordt de speurder t
S Met schatten-van den geest beloond.
Ook onlangs is het weer bewezen
Dat rijkdom, tn zoo'n boek te geef,
Doordat geen mensch het in wou
kijken,
Daar eeuwenlang verborgen bleef.
at de burgeroorlog in Spanje een vreese-
II lyke ramp is voor het land der trotache
hidalgo's, dat hy nüsschlen ook een In
ternationale ramp kan woripen. daarvan zullen
onze lezers wel overtuigd zyn Wel groot is dc
'verantwoordeiykheid van hen. die deze moord
partij onder broeders ontketend hebben!
Byzonder tragisch is by dezen strijd het lot
der ouderlooe geworden kinderen, wier vader
en moeder gevallen zyn onder den kogelregen
of de scherven van bommen en granaten.
Méér dan 50.000 kinderen moeten dakloos en
onverzorgd rondzwerven.
Men herinnert zich, dat ook in Rusland, in
de eerste laren na de revolutie, zulk een leger
van kinderen van stad tot stad en van dorp
tot dorp trok, verwilderd en hongerig. Zoo is
bet nu ook in Spanje. De honger drijft de
kleinen voort. Een sombere kinderkruistocht
In Brttsch-Indlë is kort geleden te Benares
aan den Ganges een nieuwe tempel in gebruik
genomen, waarvan de geluke nergens in Indië
noch elders ter wereld te vinden is. Deze tem
pel is voor rekening van een rijken Hindoe
gebouwd, een vurig nationalist, die daaraan 'n
bedrag van meer dan 80.000 ropUen heeft ten
koste gelegd. De tempel is gebouwd van roode.
Indische zandsteen, maar het voorwerp van
aanbidding is gemaakt van Carrarisch marmer,
speciaal uit Italië aangevoerd. Dit is echter
geen godheid of een altaar. Het is een zéér
nauwkeurig afgewprk'.e reliëfkaart van Ipdië
die op den vloer is aangêbracht. Deze kaait Is
het vnoi werp, dat wondt aanbeden. De tempel
is gewijd aan Bharatmata, Moeder India. En
«fute^nden komen hier tezamen om een nieuwe
godheid te aanbidden, hun land. De ontwaking
van het nationalisme heeft de oude góden in
Indië doen wankelen. In deze technische, in
dustrieels wereld kunnen zy het volk niet meer
redden. Voor hen is geen plaats meer. In Rus
land hebben de tractor en de landbouwmachine L
ips uit hun rijkdom
3 Dan zijn het bronnen
s» '—ij utwonn
t Zijn paradijzen voor den geest,
eo rs-CL UCiUCrt J71 KlUU njKdO:.
s Voor ware kenners als een feest.
