H
Het Zeemonster van Nagasaki
Lachend en werkend volk
het Rijnland
%tu&ifaaL uan den dag
in
E
F 750.-
van
De zorgen
Jimmy
wat een pijn!
Amerikaansche filmsmaak
VRIJDAG 12 FEBRUARI 1937
PRINS CARNAVAL
De aanstaande
schoondochter
ONDERWIJS IN RUSLAND
Zn Mei van dit jaar zal te Dussel
dorf de tentoonstelling
„Schaffendes Volk”
geopend worden
En zie niet om!
DOOR P. C. WODEHOUSE
Rosenmontagszug en
Nörrische parade
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
58
59
l 60
„Nou en df, je
HERMAN KRAMER
de RoseAmontagszug
Een
later:
paar
uur
Bij een feest behoort een goede bowl
luistert niet. Wat ben je daar
TWEEDE HOOFDSTUK
enveloppen.
is voor u aan de
(Woedt vervolgdj
Den volgenden morgen vonden Plet en Drein in de gang vóór
hun kamer een groote Japansche pop. In Nagasaki werd name
lijk dien dag juist het groote poppenfeest gevierd dat ae daar
Hlnamatsuri noemden. Voi bewondering bleven Piet en Drein
naar de pop staan kijken.
Even later op straat wachtte hun een nieuwe verrassing.
In een winkeletalage zagen ze verschillende poppenkoppen staan
op hooge standaards en daar waren hun eigen hoofden ook by.
Zoo beroemd waren Plet Prikkel en Drein Drentel al geworden
dat ze in Nagasaki hun afbeeldingen tentoon stelden.
Zoo kwamen ae al wandelende in het groote park van Naga
saki. Daar waren een heeleboel bijen en bloemen. Het duurde
dan ook niet lang of Drein Drentel, die niet uitkeek waar hij
liep, had een fllnken bijensteek op zijn wang te pakken. Natuur
lijk lachtte Plet Prikkel hem uit.
Zusje wil op haar manier drinken op
de gezondheid van den jarigen paps
et Katholicisme kan zijn goddelijke
sending In dese wereld niet vol
ledig ontplooien zonder Unlversl-
telten. Het la daarom plicht van lederen
katholiek zijn eigen Unlversttelt naar ver
bogen te steunen.
Een mlnlatuur-trein verzorgt het vervoer tus
schen de hallen en de afdeelingen van de ten
toonstelling, zooals dat ook in Brussel X geval
was. De ervaring van andere groote tentoonstel
lingen Is aangewend om hier een maximum aan
nut en vermaak, aan variatie en volledigheid te
kunnen schenken aan de duizenden en duizen-
t rouwt ze Roel toch,
vader gedaan heeft.
even staan, alsof ha
schoot, dat zy eerst
trekt langs de Königsallee en de groepen van
dezen bonten optocht spreken lulde en komisch
van datgene, wat het Dultsche volk en vooral de
Rijnlanders beroert.
Er zijn parodieën pp de slagwoorden van den
tijd, op de dingen die zoo oud als de wereld
zijn, op den man die niet wil geven aan de
Wlnterhllfe, op de tentoonstelling, op het onuit
roeibare ras van de Zondagsjagers, op de kun
stenaars, die X zoo druk hebben dat ze geen
opdrachten meer aannemen, op het lachende
volk, op het schreiende volk....
Las je wel eens In de kranten
Van zoo’n verren mtllionnair.
Die zoo’n heele groote gift gaf.
Echt Amerikaansch. met flair,
Hoorde je die reuzensommen.
Die daar werden rondgestrooid.
Ja, dan dacht je: 't is toch jammer
Hier gebeurt zooiets nu nooit!
Altijd was het in den vreemde,
Werd een ander land bedacht,
Zoo’n millioenengift werd echter
In ons Neerland niet verwacht.
En al is die niet gekomen.
Neerland profiteert toch van
’t Groot bedrag, dat onze buren
Kragen van den Olieman,
Die als doodgewone jongen
Destijds in de wereld ging
En nu overal bekend is
Als de Groote Deterding.
Sinds die gift bekend gemaakt werd
Is er ruzie en krakeel,
En van dank van beide volken
Merkt men nog niet bijster veel.
Af gezien van bijbedoeling
Zij ‘t in Duiischland, of zij ’t hier
Van die tien milltoen. Sir Henri.
Hebt ge nog niet veel plezier,
Maar uw gift is tngeslagen,
Dat is vast gelijk een bom!
Troost u echter met de woorden:
„Doe slechts wél en zie niet óm!"
- '- - "*i 1
Al I T7 A *Q °P dn blad zljn ^gevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen E* 7^0 levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7^10 bij een ongeval met F
AX I .1 F1. ZA r»V Jl xl lil i\ O onRevaUen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen K VFVFe verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen OVJs“ doodelïjken afloop XsvFVFs"
en persbezoek aan een tentoonstelling, die
nog In het stadium van voorbereiding en
opbouw verkeert en een uitnoodlglng om
het Düsseldorfer Carnaval mee te maken zijn
twee zaken die oppervlakkig beschouwd
niet veel met elkaar te maken kunnen hebben.
Maar toch zijn het stadsbestuur van de vroo-
Hjke en kunstzinnige stad aan den Nederrjjn en
de leiders van de tentoonstelling .JSchaffendes
Volk welke In Düsseldorf van Mel tot October
geopend zal zijn, erin geslaagd het tweevoudige
doel van het bezoek der Nederlandsche, Belgi
sche, Bulgaarsche en Dultsche journalisten tot
een schoon geheel te maken.
Waarvan moeten wU onze lezers X uitvoerigst
verhalen? Van den bonten roes, die als een zoete
wind over het vlakke en weemoedige Rijnland
waaide of van X onvermoeide zwoegen, organi
seerden en bouwen, dat aan het welslagen van de
groote tentoonstelling ten grondslag moet wor
den gelegd? Al eischt X koele verstand een
scherp onderscheid tusschen „Lachendes" en
JSchaffendes” volk, de Rijnlanders weten In de
Carnavalsstemming met onweerspreekbare nar-
ren-logica deze tegenstelling te verbinden en
ook den nuchteren Nederlander duidelijk te
maken, dat slechts een Schaffendes Volk raden
tot lachen kan hebben!
beid, om het zonnescherm neer te laten, want
zij kon weinig velen, noch van haar man, noch
van de natuur.
Meneer Crocker was zoowat vijftig jaar oud,
glad geschoren en gezellig dik. Hjj fronste het
voorhoofd, terwijl hij las. Zijn vriendelijk,
zachtmoedig gezicht vertoonde nu trekken van
weerzin, ontsteltenis of een mengsel van belde.
Zijn vrouw echter zag er heel gelukkig uit. Zjj
wist met haar scherpen blik direct het voor
naamste uit haar correspondentie te sorteeren.
Zjj was een vrouw, die evenals haar zuster
Nesta, steeds meer bereikt had door een simpe-
len blik dan waartoe andere vrouwen met ver
wijten of bedreigingen in staat zijn.
In den vriendenkring van haar eersten echt
genoot, den welbekenden mlllionalr, O. O. van
Brunt, had het praatje de ronde gedaan, dat
die altijd als vanzelf begon te praten en ver
telde hoe laat hij was thuis gekomen uit de
club, of andere dergeljjke geheimen, wanneer
hij voor zijn bureau zat en alleen maar zijn
oog liet vallen op het portret van zijn vrouw.
Mevrouw Crocker keek op van den stapel
geopende enveloppen, een glimlach om haar
lippen.
„Hier is een kaart van mevrouw Corstor-
phlne. Bingley, voor haar jour op den negen en
twintigsten.”
Meneer Crocker bromde afwezig.
„Een van de zeldzaamste gastvrouwen in heel
Engeland. Zij heeft invloed in de beste kringen.
Haar broer, de Hertog van Devizes, is de beste
vriend van den Eersten Minister."
„Hè?"
toe met uitgestoken
I In t stugge gezicht,
aan. kuchte even en
„Goeden avond, meisje. Ik kom
In de binnenstad, kiezen een plaats op een van
de punten waar de Narrische Parade voorbij
zal trekken. Een met feest-emblemen voorziene
menigte staat te wiegelen, te .schunkeln" op
de maat van de eenvoudige en populaire Car-
navals-Schlagers. Duurt het te lang voordat de
muzikanten hun adem teruggevonden hebben,
dan zingen de menséhen wel uit eigen bewe
ging en werken zleh op tot de zorgelooze en
luchtige stemming, die de Camavalspret ken
merkt De Rijnlanders weten nu alleen nog van
zingen en dansen, van kinderlijk uitgelaten zijn,
van humor met lichten spot. van kwinkslagen en
dolle Invallen. Dat alles komt ook tot uiting bij
het ceremonieel, waarmee Prins Willy de Twee
de unser herrlicher Prlnz Karnaval 1937 en un-
sere Prlnzessin Venetla, der alle Herzen zu-
schlagen, hun standplaats Innemen ter begroe
ting van hun onderdanen, die alle Narren und
Nirrinnen zijn. De lijfwacht draagt een artis
tiek costuum, dat met wuivende pauwenveeren
bekroond wordt De parade moet men zelf ge
zien hebben om een juisten indruk daarvan te
krijgen. De toeschouwers leven zoo uitbundig
met de grappen mee, dat het onderscheid tus
schen publiek en deelnemers nagenoeg vervalt
Er Is slechts één groote menigte, die buigt voor
het tooverwoord „Carnaval" en zich aan de be
velen van den Narren-prins bereidwillig onder
werpt.
Den volgenden dag Is de raadzaal van het ge
meentehuis omgetooverd tot residentie van
Prins Willy en draagt X In historische costuums
gekleede stadsbestuur het bewind van de stad
aan hem over. In de vestibule knalt vuurwerk
en trachten enkele muzikanten nog bier te ha
len uit een vat, waar werkelijk niets meer In is.
Het stadhuis davert van feestrumoer en de
raadzaal Is tot barstens toe gevuld met een
schunkelnde massa menschen....
Muty on the Bounty, 416 stemmen. Mr.
Deeds goes to town, 373 stemmen. The Great
Ziegfeld, 343 stemmen. San Francisco, 284 stem
men. Dodsworth, 254 stemmen. The life of
Louis Pasteur, 250 stemmen. A tale of two cities
235 stemmen. Anthony Adverse, 231 stemmen.
De overige films kregen minder dan 200
stemmen. De lezerskring, die met deze stem
ming bestreken wordt, bedraagt 96.000.000 In
totaal.
Nu hobbelt onze autobus weer naar den uit
gang van het streng afgezette terrein, dat met
het wachtwoord „Presse" direct toegankelijk
wordt en zjjn we In een paar oogwenken terug
De „Fllmkurier” publiceert uit KYw-York het
volgende resultaat van de keuze der filmredac
teuren van alle groote Amerlkaansche bladen.
De stemming liep over het jaar 1936 en 523
redacteuren namen aan deze stemming deel. De
Uitslag was de volgende:
the Bounty,
De eene phase van het Carnavalstydperk
volgt de andere snel op, totdat het laatste glas
wijn is geledigd, de laatste feestganger zijn huls
of hotel heeft teruggevonden, met in zijn onder
bewustzijn het refrein: „Ja. ja die Llebe, die
Liebe hat Schuld daran.”
Zoo is dan ook dit jaar de parade van het
lachende volk voorbij gegaan, met luister en
welluidend rumoer, Is het vleesch vaarwel ge
zegd en het tijdperk van inkeer begonnen. Het
Schaffendes Volk komt aan bod om te toonen
wat het presteeren kan. De hamers slaan op de
klinknagels, de spade woelt In vette kiel, stee
nen worden gestapeld, boomen geplant. Ijzer
werk gemonteerd. Maar gelukkig prijzen we
leder volk dat behalve een phllosopheerend. re-
deneerend en construeerend volk, tijd en moed
kan vinden om tenminste eens In het jaar een
schaterlachend volk te zijn!
Groote bekoring zal zeker uitgaan van de der
de afdeeling: tuinaanleg, plantsoenen, bloem
bedden, waterpartijen, lichtfonteinen, ontspan-
nlngsgelegenheden, terrassen aan den Rijn met
muziek en dans.
De model-tulnen geven een volledig beeld van
de mogelijkheden die er zijn. Zoowel het tuin
tje dat het schoolkind zelf mag verzorgen, als
de weelderige vlllatuln en het stukje grond bij
de arbeiderswoning krijgt men daar te zien.
Neem daar nu eens een paar "AKKERTJES"
voor en lot Uw verbazino en welbehagen
sal de pijn verdwijnen. AKKER-CACHETS
helpen uitstekend bij Rheumatiek, Rheuma-
tische zenuwpijn, Lendenpijn, Spit, Spier
pijn, Gevatte Koude, enz, "AKKERTJES"
sosten slechts 58 cent per 18 stuks. Overall
naar z'n zoon. De kleur
steeg In diens ruwe wangen.
„Zeker leugens verteld hé? Je schaamde je
over je vader en je dorst de waarheid niet te
zeggen."
„Hoor eens Kees," kwam z’n vrouw tusachen-
belden, „we konden niet anders. We hebben
gezegd dat je werk In Friesland had. Koba tl
een aardig kind, en we dachten dat ae
schlen niet begrijpen aou. Vanavond komt ae,
dus je moet zeggen dat je eerder met je- werk
klaar bent gekomen dan je gedacht had. Wil
je dat doen voor Roel?"
„Ik wil niks." gromde de ontslagen gevan
gene. „Ik vind t stom en gemeen, om bet
meisje zoo te bedriegen. Als ae Iets waard ia.
onverschillig wat zijn
Ik zal je maar meteen
vertellen dat ze met mjj nog niet klaar zijn.
Er zal binnenkort wat op zitten voor aeker
Iemand."
Hij gaf zijn stoel een duw.
Londen lag rustig onder een grijze lucht.
X Nachts was er regen gevallen en de boomen
dropen nog. Er verscheen evenwel plotseling een
Waterblauwe plek temidden van die loodkleu
rige oppervlakte, en In die nis verscheen de
■on: eerst heel bedeesd, maar al heel gauw
stralender en feller. Langzaam schoven haar
stralen over het Grosvenor Plein, totdat zij
Drexdale House bereikten; waar, tot voor
korten tijd, de graaf met dienzelfden naam ge
woond had, wanneer hy In Londen was;
drongen toen door het venster van de huis
kamer en nlMkten eindelijk het gedeeltelijk
kale hoofd van meneer Bingley Crocker, eer
tijds woonachtig In New York, die juist op
dit oogenbllk bezig was, de krant te lezen.
Mevrouw Bingley Crocker die aan de tafel haar
Post zat door te lezen werd door de zonnestra
len niet belicht. Wanneer de stralen dat wel
gedaan zouden hebben, dan had mevrouw
Crocker ongetwijfeld om Bayliss, den butler ge-
De voormalige Russische studente Alja Rach-
manova heeft verschillende dingen In baar dag
boek aangeteekend, en de Kölnlsche Zeitung
deelt er een en ander van mee In het nummer
van 14 December 1936. Zoo staat er: Professor
Bjelcborodow bewonderde heden onze biblio
theek en zei dan: De tijd zal komen, dat derge-
Hjke boeken in Rusland zoo onverstaanbaar zul
len zijn als een Beethovensonate voor een Zoe-
loekaffer. Politiek, techniek en medicijnen, dat
zijn de eenige vakken, die bij ons overblijven.
Na vijftig jaar zal de Rus de meest onbeschaaf
de mensch zijn, die op aarde bestaat; hij zal
btf den Australischen neger achterstaan. De Rus
zal misschien, aangenomen dat de droomen der
Bolsjewisten werkelijkheid worden, de grootste
electrische werken, de vlugste treinen en de
meeste vliegtuigen bezitten, maar hij zal een
dier zijn. Het honderd procent getechnlseerde
dier, dat is het ideaal, dat hun voor oogen
staat, die thans den Russischen geest vormen,
terwijl zij het menschelljke in hem vernietigen.
De hoofdschuld daaraan, zoo gaat het blad ver
der, draagt het schoolonderwijs. Vsn net eerste
jaar af wordt den kinderen het hoofd met
atheïstische leugens en roode agitatie volge
stopt Positieve kennis wordt bijna niet mede
gedeeld. Lees- en leerboeken zijn met onbe-
schrljfelljken onzin gevuld. Eerst nu heeft de
commissaris van volksontwikkeling bemerkt, dat
de leerboeken voor aardrijkskunde niet minder
dan 385 groote fouten bevatten. Een leerboek
voor de zesde klasse had 164 fouten, andere
hadden 61 en 121. Daarbij komt het verval der
schoolgebouwen. De plaatselijke bladen over
troffen elkaar tn den winter van 36 op 36 in
klachten over bouwvallige scholen, onbewoon
bare kostscholen en onvoldoende bezoldiging
der onderwijzers. Slechts een erbarmeiyk klein
overblijfsel van dezen leeft nog In de meest
kommervolle omstandigheden en offert zich let
terlijk aan de wetenschap op. mam- ook deze
kleine groep wordt door honger en gebrek
van dag tot dag kleiner.
(Ned. Chr. Persbureau)
oen Kees Blans de bekende straat in
kwam, was het al donker. Een oogenbllk
later ging hij knorrig z’n huis in. Z'n
tasch legde h(J In t portaaltje neer en stiet
de deur van de huiskamer open. Toen z'n lange,
magere gestalte zich daar vertoonde, stonden
rn vrouw en z'n zoon op. staarden hem aan.
keken naar z'n kleeren. z'n handen, z’n booze
oogen en deden of as z’n kort afgeknipt haar
niet zagen.
„Hier ben ik!" Kees Blans sei het ruw en
keek achterdochtig rond, gereed om zich te
verdedigen. Z'n vrouw kwam naar hem toe
om hem te verwelkomen en hjj rukte z’n ge
zicht neer naar het hare. Hij keek naar z'n
zoon, hun blikken ontmoetten elkaar even en
werden toen neergeslagen.
„Heb je wat te eten?" vroeg Blans.
„Zeker. Kees, ik zal 1 koken. Ben je
voel je je goed?"
„Goed?" lachte hij schor,
hebt ‘t fijn onder de paraplu als gast van de
regeering. Haal ns*r eten."
„Sigaar, vader?" vroeg de soon.
„Merci Hoe maak je X?"
„Niet slecht. Vast baantje."
„Weet je iets voor me?"
^Ja, kijkt u eens...."
„O. ik snap X wel. Geef maar een lucifer."
Roel Blans keek op naar X gezicht van z’n
vader, toen de vlam van den lucifer het be
lichtte; hU keek naar de schaduwen onder de
kleine oogen. de lijnen en holten van X gezicht,
dat in die drie jaren veel verouderd was. De
hand, die de sigaar vasthield, mas vermagerd,
groot maar hard, met strakke huid over de
knokkels.
Juffrouw Blans dekte en bracht het eten op.
Kees stond met z'n rug naar de tafel, de
straat in te kijken. X Was nu heel donker ge
worden. De lantaarns wierpen bleekgele glan
sen op X vuile plaveisel.
„X Is klaar, man."
Hy keerde zich om, trok z’n stoel aan tafel
en bekeek dien met een vreemden blik. De
laatste drie Jaar had hy dlkwyis aan dien stoel
gedacht, zich afgevraagd of ze hem verkocht
hadden, wie er nu in zou zitten. Niet dat het
hen? schelen kon, al hadden ze hem verkocht.
X Was een oud ding, zoo hard als steen. Kees
ging zitten en begon te eten.
„Hoe laat zou Koba komen, Roel?" vroeg
juffrouw Blans.
„Tegen negen uur, denk ik."
Men kon zien dat ze belden wachtten of
Kees iets zou zeggen, maar hy scheen niet op
hen te letten. Hy at snel en scheen nergens
aan te denken dan aan rn voedsel.
„Koba werkt zeker erg hard tegenwoordig,
hè Roel?" vroeg juffrouw Blans.
„Dat zal wel. Ze zegt het ten minste."
Weer was het stil. Kees Blans at z’n bord
leeg, vroeg weer en veegde z'n mond af. Hy
nam het bord aan en vroeg: „Wie is Koba?"
„Mn meisje."
Weer een lange stilte, totdat de vader weer
sprak: „Geneert ae zich niet, om met den
zoon van een gevangenisboef...."
Hjj liet den zin onvoltooid.
,Xc weet het niet."
„Wkt weet ze niet? WAt hebben jullie haar
wys gemaakt?’*
Hy keek loerend
Hy gaf zijn stoel een duw. De onnoozele.
bange gezichten van zün vrouw* en m Boon
maakten hem woedend, z'n kleine, sluwe oogen
glinsterden wild: z'n vuist sloeg op tafel.
„Ik was onschuldig, begrijp Je? Drie jaar
heb Ik gezeten voor een ander en daar «al
hy voor boeten! Als Ik er dan weer in ga, zal
het tenminste niet voor niets zyn. Jullie dach
ten aeker dat ik nu netjes en klam aou leven,
hè? Nogal lekker, als elk wyf hier in de
straat d'r neus al voor me ophaalt. Naar den
duivel met jullie armoedig fatsoen."
Hy schopte den stoel omver.
„Geef me een sigaret," beval hij kortaf aan
s'n zoon.
Juffrouw Blans stond op en stak de lamp
aan. Roel keek boos naar zijn vader. Paar
ging de bel.
„I aat haar binnen. Roel." zei z’n moeder.
Toen het meisje
het kleine en
sombere vertrek
binnenkwam.
stond Kees Blans
rechtop en keek
naar haar met
half toegeknepen
oogen.
„Goeden avond, Koba," set juffouw Blans.
,JMt is Roel’z vader. Hy is pas terug van
z'n werk in Friesland."
Ze kwam naar hem
hand en keek glimlach^
Hy keek haar wrevelig
sprak toen; Z
net uit de gevangenis.”
„Ik weet het.” luidde X kalme antwoord.
In de suite die nu volgde, trok Koba d'r
mantel uit en gaf hem aan Roel. DY hoed
volgde en d'r donker haar glansde in X licht
van de lamp. Ze wendde zich weer tot Kees
Blans.
„U bent zeker erg boos?"
„Hoe wist je X.... dat ik...."
„De vrouwen hier in de buurt praten er na-
tuuriyk allemaal over. Had u X verdiend?"
„Ik was onschuldig
„Natuurlijk. Hebt u werk?"
„Ik wil geen werk. Drie jaar heb Ik gezeten
voor een ander, en daar sal hy voor boeten,
jy dacht aeker ook dat ik stil en netjes en
tevreden ging leven
„O, zit X zoo." Het meisje keek hen? in dc
oogen, maar hij sloeg de zijne neer.
,Jk zal het hem betaald zetten."
„Dat zult u niet."
„Zoo. en wat heb jy je neus daar tusschen
te steken, zeg?"
„Ik ga met uw zoon trouwen en steek m'n
neus waar hy hoort."
„Koba. Koba!" riep juffrouw Blans, maar de
aanstaande schoondochter sloeg daar geer
acht op.
„U bent slecht behandeld, niet? Goed, het
is gebeurd. Nu bent u er eenmaal uit en nu
kunt u één van tweeën doen: naar de haaien
gaan of behooriyk leven. Waar of niet?"
.Jfatuuriyk."
.Nou, het is heel gemakkeiyk naar de haaien
te gaan, maar X is moeliyk behoorlijk te leven
Waar of niet?"
„Zeg. wat heb jy...."
„Ik zal voortaan vader tegen U zeggen. U hebt
het verachrikkeiyk gehad, maar naar de haalci.
gaat u niet, hoor."
^Je staat daar te preeken als....**
„Stil nu maar, u gaat behooriyk leven, is X
niet?”
Ze legde dY hand op z'n arm-. Nu keken de
kleine sluwe oogen in de hare. Jtk weet er
ellen van. vader. Myn vader was precies zoo,
toen hy er uit kwam, en hy is niet naar de
haaien gegaan.”
Toen Zondag uit een gevecht van nevel en
voorjaarszon de stad als herboren verrees en
een enkele feestganger nog naar zyn basis aan
X zoeken was. koerste een somfortabele auto
bus naar het Noorden van de stad. Waar een
oppervlak van 78 hectaren, aan den zilveren
Rynstroom grenzende, reeds nu getuigt van den
vasten wil om in Mei iets grootsch, iets
schoons en aparts te bieden, wy zouden uit
voerig kunnen vertellen van de bouwmate
rialen, die opgestapeld liggen, van de groote
hallen, die opgetrokken worden, van de boo
men en struiken, die geplant zyn, van de mo-
del-hulzen die reeds gereed zyn. Wy laten dan
maar de feiten en getallen spreken en de Car-
navalsspheer, die nergens heelemaal afwezig
was, voor een oogenbllk wyken!
De „Grosze Reichsausstellung (Schaffendes
Volk) DüsseldorfSchlageterstadt 1937" zal uit
drie deelen bestaan. Het zwaartepunt zal liggen
by de industiieele afdeeling, waar in 31 hallen
een overzicht wordt gegeven van de verwerking
van diverse grondstoffen en van de industrieele
bedryvlgheld in X algemeen. Vooral moderne
materialen, het bewerken daarvan, zullen de
aandacht vragen en de metaalwarenindustrie,
die voor Dultschland van zoo groote beteekenis
is. Groote firma’s hebben hun eigen hallen en
ook het verkeer neemt een aanzleniyke ruimte
in. Byzondere groepen, als het Dultsche hand
werk, voltooien deze afdeeling.
In de tweede afdeeling, die al grootendeels
gereed is, zal een modelstad de nieuwe wegen
aangeven, welke de volkshuisvesting, speciaal de
Nederrynsche styi, hoopt in te slaan.
Merkwaardig is. dat de eengezlnswoningbouw
ook voor de steden gepropageerd zal worden als
de meest gewenschte richting. Aan 110 model-
huizen, die bewoond worden, zal de nieuwe cul
tuur gedemonstreerd worden. Een by zonderheid,
vooral voor Düsseldorf als artisten-centrum van
beteekenis, zijn de tien kunstenaars-wonlngen,
die smakeiyk en doelmatig ingericht zyn, als
mede een gemeenschappeiyk atelier. Voorts ook
in deze afdeeling byzondere groepen als de stad
der toekomst, streekplannen, geschiedenis van
stedenbouw en al wat daartoe behoort.
btj verlies van een
een voet öf een
velden af te wonen, dat leed is nog door nie
mand bezongen. Bingley Crocker was er een
slachtoffer van en in den zomer waren zyn
kwellingen verachrikkeiyk.
„Speel jy cricket, Bayliss?"
,4k ben er wel wat oud voer, meneer. Toen
ik nog jong was wel.”
„Ken je het spel dus?”
.Jawel meneer. Ik ga nog heel vaak kyken,
als er een goede wedstrijd gespeeld wordt.”
Velen, die Bayliss slechts vluchtig kenden,
zouden vreemd hebben opgezien by die volsla
gen onverwachte openbaring van iets mensche-
lyks in Bayliss, maar meneer Crocker ver
baasde dat heelemaal niet Van het begin af
was Bayliss voor hem zooveel als een knecht
en een broeder geweest, altyd bereid om zyn
plichten even op te schorten, teneinde gelegen
heid te hebben, de vragen te beantwoorden
van meneer Crocker over de duizend-en-een
problemen van het Engelsche maatschappeiyke
leven. Meneer Crocker had heel moeilijk kun
nen wennen aan de buitengewone fijnheden, die
de distinctie van zyn stand meebracht. En hoe
wel hy zyn vroegere neiging om den butler ge
woon met „Wim" aan te spreken, onderdrukt
had. aarzelde hy toch niet, hem te consul-
teeren als man tegenover man in oogenblik-
ken. dat hy het een of ander niet wist. Bayliss
was hem daarby gaarne van dienst Hy mocht
meneer Crocker wel. Zeker, iemand met een
scherper blik dan meneer Crocker, aou zyn
manier van doen gehouden hebben voor iets,
dat wel erg veel leek op die van een zacht-
moedlgen vader tegenover een aoon, die niet
den. die de tentoonstelling ongetwyfeld zullen
bezoeken Voor velen in ons land is Düsseldorf
geen onbekend terrein; anderen zullen „Schaf
fendes Volk" als aanleiding beschouwen met
het Rijnland en de gemoedelijke bevolking ken-
nis te maken, te ervaren wat haar levensstyl
met den onzen gemeen heeft en wat daarvan
verschilt
wel by het hoofd is; maar er was in Bayliss'
handelwyze toch ook wel iets, dat van oprechte
genegenheid getuigde.
Meneer Crocker nam de krant op en
vouwde ze weer open by de sportpagina.
Met een korten dikken wijsvinger wees hy een
paar stukken aan.
„Wel. vertel me dan maar eens, wat dat
allemaal beteekent! Sinds ik in Engeland ben
gekomen, heb ik me buiten cricket gehouden,
maar gisteren hebben ze de snoodheid begaan
me mee te nemen, om Surrey tegen Kent te zien
spelen op datzelfde veld waar jy ook gere
geld heengaat, naar je zegt"
•4k was er gisteren ook. meneer. Een buiten
gewoon spannende wedstrijd.’'
..Spannend? Hoe kom je daarby! Ik heb den
heelen middag met groote belangstelling zitten
wachten, totdat er eens iets bijzonders aou ge
beuren. Gebeurt er by cricket nooit wat?"
De butler rilde even, maar slaagde er in,
geduldig te glimlachen. Die man, peinsde hy,
was maar een Amerikaan en hy verdiende eer
medelijden, dan dat men hem aou terecht-
wyaen. Hy probeerde het hem duldelyk te
maken.
.Net wicket was erg kief, meneer, van den
regen.
.Jlé?"
„Het wicket was klef, meneer."
4k begryp Je niet"
„Is meneer James al opgestaan, Bayliss?”
„Ik geloof het niet, mevrouw. Een van de
meiden, die langs zyn kamer is gekomen, ver
telde me, dat zy geen geluid had vernomen."
Mevrouw Crocker verliet de kamer en
Bayliss wilde haar volgen, doch werd terugge
houden door een uitroep van uit de kamer.
„Zeg eris!” klonk de stem zyns meesters,
„zeg erts, Bayliss, kun je eens even hier komen.
Wou je wat vragen.”
De butler kwam tot by de tafel. Zyn meester
leek hem dien ochtend wat zonderling. Hy had
dat een paar uur eerder ook al opgemerkt.
Meneer leek verstoord, of ziek.
De ongesteldheid van meneer Crocker was
echter heel eenvoudig. Hy leed aan een van
zyn korte aanvallen van heimwee, die hem
in de eerste zomermaanden altyd plachten te
plagen.
Sinds zyn huweiyk, vyf jaar geleden, en zyn
daarop volgend vertrek uit zyn geboorteland,
was hy voortdurend het slachtoffer van die
kwaal geweest. De symptomen waren evenwel
minder hevig in den winter en in de lente;
maar met Mei begon het altijd: niet om te
harden.
Dichters hebben steeds diep meegevoeld met
de verzuchtingen van byna iedereen, behalve
met die van één soort menschen. zy hebben
gedichten gemaakt op Ruth, op de slavernü
van Israël, op slaven, die smarteiyk hunkerden
naar hun Afrika en over mynwerkers. die van
hun huls droomen. Maar de smart van een
vurig honkbal-liefhebber door de fortuin ge
dwongen <xn drie duizend myi van de speel-
,De hertogin van Axminster schryft me en
vraagt of ik eens naar haar stand wil komen
kyken op haar bazar voor behoeftlgen."
,Né?"
.Ningley, je
aan het lezen?"
Meneer Crocker keek, zy het ongaarne, van
de krant op.
,XMt? O, ik las het verslag van den cricket-
wedstryd, waar ik gisteren naar ben wezen
kyken, zooals Je me had aanbevolen."
,Xoo, het doet me plezier, dat je belang be
gint te stellen in cricket. Het is hier in Enge
land gewoonweg een maatschappeiyke nood-
zakeiykheid. Ik begryp niet, waarom je er
altijd zoo tegen op gezien hebt Je hield toch
zooveel van honkbal; welnu cricket is precies
hetzelfde.”
Een opmerkzaam toeschouwer zou gezien
hebben, dat meneer Crocker's blik veranderde.
Hy scheen gekwetst Vrouwen kunnen zulke
dingen altyd met het grootste gemak van de
wereld zeggen, zonder onaangenaam te willen
zyn; maar dat maakt het niet minder on
prettig. het te moeten hooren.
Van bulten uit de hall drong zwakjes het
geluid van de telefoon door, toen hoorde men
de zachte stem van Bayliss antwoorden. Me
neer Crocker keek weer in de krant, toen
Bayliss binnenkwam.
.Mevrouw Corstorphlne
telefoon, mevrouw.”
Halverwege de deur bleef mevrouw Crocker
plotseling iets te binnen
rgeten had.
