mAaal «m den Aaq
Nagasaki
Het Zeemonster
van
Pater Pinard de la Boullaye
2.
I
F 250.-
F 750.-
F 750.-
van
boeteprediker van de
NOTRE DAME-
De zorgen
Jimmy
I IjJ
«I
ZATERDAG 13 FEBRUARI 1937
!5 b
Een zeldzaam feest
van
Een japon
van wit satijn
Druk contact met zijn
luisteraars
Dit jaar heeft Z.Eerw. als algemeen
onderwerp gekozen: ,Jezat,
levend in de Kerk”
uit.
L- M i
ia a
f
kauw
op de perrons
lank
SURREY.
Eerste speelhelft
Totaal (voor vier wickets)
130
«yn
het
woord
werd gefluisterd
Wat beteekent dat
Nu let op.
in
(Wordt vervolgd)
igen:
onea
mea
ordt.
iypa-
Het
de eerstvolgende
Leontlne heeft haar
67
0
12
33
11
6
10
dat.Haar verstal
kon bet niet begrijp
schitterende Japon i
van
wel eens
beginnen
begrip;
kunnen
Intusschen werd de stad onveilig gemaakt door een paar
leelUke boeven die zich uitgaven voor Drein Drentel en Plet
Prikkel. Ze slopen langs de straten en stalen alles mee wat ae
maar konden. Gelukkig maar dat dit speUetJe niet lang kon
duren, want nog dienselfden dag werden de bedriegers ont-
Maar Plet Prikkel merkte in zUn plezier niet, dat hij zelf een
bijenkorf onderste boven gooide. De bijen waren natuurlijk
verschrikkelijk kwaad en prikten hem nu waar ze maar konden.'
Nu was het de beurt a&n Drein Drentel om te lachen. .Dekker,"
zei hU, Jk vond het een reuzen grap.”
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
DOOR P G. WODEHOUSE
Het diamanten priesterfeest
Mgr. J. Wouters, Deken van
Maastricht
Het interieur van de Parijsche Notre Dame, waar de beroemde Vastenpredikaties
worden gehouden
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
blik stond een andere geunlformde den eersten
aan te kijken, met een geweldige knots, die hjj
op zyn schouders in evenwicht hield. Twee
anderen zaten gehurkt toe te zien en rondom
sat een groote menigte. De lucht was vervuld
van veel stemmengeluid.
Bingley Crocker zuchtte, doch het leek wel
een snik. Bayliss, de butler, keek hem meewarig
aan. Hjj was er zeker van, dat zijn meester
niet erg lekker was.
Meneer Crocker's
Dien middag gingen Piet Prikkel en Drein Drentel eten 4^en
smulhuis. Dit smulhuis heette „HET ZEEMONSTER VAN
NAGASAKI”. .Daar hooren we thuis,” zei Piet. Ze konden er
niets anders krijgen dan eetbare vogelnestjes met slagroom.
Piet en Drein hadden honger en aten de vogelnestjes dus met
smaak op.
tweede huwelijk was Bingley
acteur geweest, die allerlei kleinere
rollen vervulde. HU had een uitstekend humeur,
geen geld, en eert zoon van een en twintig
Jaar. Tot zijn vijf en veertigste jaar had hjj
voornamelijk van dê hand In den tand geleefd,
een periode waarin Iedere maaltijd een ver
rassing was. Toen echter ontmoette hij op een
schip, dat tusschen Engeland en Amerika voer,
de weduwe O. G. van Bunt, de eenlge erfge
name van het ontzaglijke fortuin van den geld
magnaat
Wat mevrouw van Bunt in Bingley Crocker
sag, om Juist hem uit te kiezen, overschrijdt
ieder begrip; Cupido's zonderlinge sprongen
alleen kunnen aansprakelijk gesteld worden
voor wat er volgde.
ging de cijferreeks nauwkeurig na.
had u nu graag, dat ik u uitlegde.
,Jal” zei hjj. „Ja! Ik dacht wel, dat het zoo
lets was. Maar Ik geloof, dat ik het toch nog
langzum zou willen nagaan. Om te
met die cijfers. Wat beteekent die
zeven en zestig achter den naam: Hayward?"
,HU maakte zeven en zestig runs, meneer.”
„Zeven en zestig! In één spel?”
„Jawel, meneer.”
„Wel, dat zou Baker nog niet kunnen!" ,Jk
ken dien Baker niet van nabij, meneer.**
„Ik denk, dat Je nog nooit een bal-spel ge
zien hebt?”
„Bal-spel, meneer?”
„Een honkbal-spel?”
„Nee, nog nooit, meneer.”
.Dan, Wlm,” zei meneer Crocker, die van de
opwinding weer tot zjjn slechte gewoonte terug
viel, van Zijn eersten Londenschen tijd, „dan
ben je nog nooit mensch geweest Zie hier!”
Elk spoor van eerbied voor de distinctie van
zijn stand, die gedurende het begin van dit
gesprek zich had laten gelden, verdween nu
totaal. Meneer Crockers’ oogen stonden vurig
als van een strijdros. HU greep den butler by
een mouw en trok hem naar de tafel, waarop
hU vorken, lepels, kopjes en zelfs den Inhoud
van zyn bord koortsachtig begon op te stellen.
Day llss?”
.Meneer?”
„Kyk! zei meneer Crocker, met een air van
een extatisch opperpriester, die op het punt
staat een beginneling in een geheimen ritus In
te wyden.
HU nam een broodje uit het mandje.
i «Zie je dit broodje? Dat is de bol. Die lepel
Met meer tegenzin, dan zU bet meisje wilde
laten biyken, verwisselde Lady Dumarche van
Japon. Een blik in den spiegel met Argus-
oogen nam Leontlne haar van hoofd tot voeten
op toen barstte over het naaistertje een
eindelooee golf van dankbetuigingen los, waar
van ze er geen begreep daar ze alle in het
Engelach waren Het deerde haar ook niet in *t
minst: haar werk was niet vergeefsch geweest,
de naam van de zaak was voor een blamage be
hoed en bovenal: ze had de weddenschap van
tienduizend dollars gewonnen.
„Koer. mee. kind, naar den salon.” als warezy
hare beste vriendin, zoo vertrouwelUk gut Lady
Dumarche Leontlne een arm. „Ga hier nu even
zitten, dan zul je hem myn verloofde. Albert
Destron, den cabaretier over enkele oogen-
bllkken hooren. HU heeft een liedje op my
gemaakt, dat hU straks zal debuteeren.”
HU moest bepaald een sympathieke man zijn.
Naar zUn stem te oordeelen, was elke andere
conclusie uitgesloten. Met een onmiskenbaar
flair kondigde hy zUn nieuwste liedje aan.
De belde vrouwen luisterden gespannen.
Het begon als zooveel andere en eindigde
elgenlUk ook precies zoo, - vond Leontlne, maar
ze paste wel op het te zeggen. HU zong van
liefde en nog eens liefde, van fel kloppende
harten, enz. Toen kwam zUn bekentenis. Amor
had ook hem toegewuifd. Een zacht, goedaardig
vrouwtje was ze, dat tactvol met alles en leder
wist oqi te gaan. Eén gebrek had ae, maar van
het verkeerde daarvan had hU haar volkomen
overtuigdwedden deed ae nooit meer. Hier
mede was zUn optreden beëindigd.
Vlugger en vrooiyker dan ooit groette Leontlne
den monumentalen portier en was weldra op
geslokt In het verkeer der wereldstad. Lady
Dumarche, nu madame Destron, ontmoette zy
nooit meer.
Is het eerste honk. Waar ik dit kopje zet is het
tweede. Dit stuk spek is het derde. Die stukjes
suiker zUn de spelers binnen en bulten het
veld. Nu zUn we klaar. De batsman komt op.
Zoo, daar staat-le. De vanger achter hem.
Umps achter den vanger....”
„Umps, meneer, daar bedoelt u zeker den
umpire, den scheidsrechter, mee?”
.jfoem hem, zooals je wilt. Het hoort by het
spel. Hier is de bow waar ik dien pot marme
lade heb neergezet en de pitcher staat daar.”
,De pitcher, zegt u, dat is zeker hetzelfde
als onze bowler?"
„Ja. dat zal wel, alhoewel het me ontgaat,
waarom je bowler zou zeggen."
„En dan Is de box zeker het wicket van den
bowler?”
„Zooals je wilt. Nu let op. Spelen. Pitcher
komt op. Hallo, Jan, flink aanpakken! Gauwer,
kerel! Dat is te langzaam. Boem! De batsman
doet het goed. Dat mannetje bulten het veld
dit stukje suiker slaat. MIs! De batsman
loopt voor de tweede maal. Ook voor de derde?
Neen! Terug! Onmogeiyk. t Is zoo ook veiliger.
Tweede batsman op. Pitcher doet het nu beter.
Pikt hem op Terug naar je plaats. Cyril! Derde
batsman. Kyk 'm eens zwoegen. Houd dien
knaap In de gaten. Keurig! Laat die twee
staan, goed zoo, verder, vlak langs zyn neus.
Dan naar de tweede. Mooi zoo! Die Is aan het
honk. Is dat even een spelletje! Geloof me.
Wlm, dat Is spell”
Een beetje overstuur van de kracht, die hy
aan zUn les besteed had. ging meneer Crocker
zitten en laafde zich aan koude koffie.
van een stichtlngsfonds voor een permanente
organisatie ter verlevendiging en tot behoud
van de devotie tot Sint Servaas en de veree-
rlng van den eersten Limburgschen en Neder-
landschen Heilige op zUn te Maastricht in de
St. Servaaskerk zich bevindend graf.
Het Is roerend te zien, hoe de hoogbejaarde
wachter by het graf van Sint Servaas eeuwen
in de toekomst vooruitziend, zUn Ideaal getrouw
biyft, dat hU zich heeft gevormd, toen hy het
graf van Sint Servaas onder zyn hoede kreeg.
Het is bekend, dat de vervulling van dezen
wensch den herder van 8t. Servaas reeds Jaren
lang voor den geest zweeft en dit zal nu wer
kelijkheid worden door de offervaardigheid van
de katholieken van Maastricht en Limburg.
Stortingen hiervoor kunnen thans reeds ge
schieden door overschrijving op postrekening
12445 van J. E. L. Haenecour te Maastricht,
penningmeester van het Centraal Comité.
Moge dit jaar, een helllgdomsvaartjaar te
vens, een waardige parel worden aan de rijke
kroon van den jubilaris, die niets liever ziet,
daft dat de eer van Sint Servaas steeds meer
zal schitteren in Limburg en Nederland.
Pater Pinard kwam van Enghien (België),
waar hU gedurende drie maanden In de stille
eenzaamheid van een Jezuïetenklooster het on
derwerp, dat hU dit jaar In zyn Vastenpreeken
zal behandelen, heeft overwogen, uitgewerkt en
ingestudeerd VriendelUk, zooals altyd, met een
bescheiden glimlach op zyn gelaat, heeft de
opvolger van Lacordalre, zonder acht te slaan
op de geweldige drukte, die er op de perrons
beerschte, welwillend de vragen willen beant
woorden, die de pers hem stelde.
Welk onderwerp zult U dit jaar behan
delen?
Dat me het meest geschikt leek voor dezen
crisistyd, omdat het by myn toehoorders hun
meest belangrijke plichten In het geheugen zal
wakker roepen: elkaar te helpen Inplaats van
elkander te verscheuren, toenadering te zoeken
tot Christus, de eenlge waarachtige bron van
^Ugpai^k^jchtlUnen volgen van de Kerk, die
T^endwI^^W^RHBBHeiding te geven. Daar
om heb Ik als algemeen onderwerp gekozen:
„Jezus, levend In de Kerk."
De Verlosser Is de gemeenschappeiyke band,
die alle Christenen, en zelfs alle menschen
bindt, omdat HU In ZUn onmeteiyke liefde geen
ander doel heeft, dan aan de menschen hun
geluk te verzekeren, zoowel hier beneden als
hiernamaals U begnjpt natuuriyk direct, dat
deze leer lUnrecht staat tegenover de koude
zelfzucht van de verschillende klassen der sa
menleving. evenals tegenover het egoïsme van
ieder mensch afzonderiyk. En wat de opwer-
pingen betreft die hiertegen In te brengen zUn,
U kunt er gerust op rekenen, dat Ik me er wel
voor zal wachten, die uit den weg te gaan. De
conferenties in de Notre Dame zyn juist in bet
leven geroepen, om te beantwoorden aan de
else hen. die de élite dér moderne intellectueelen
stelt: ik heb een anderen plicht te vervullen
tegenover myn toehoorders, dan hun een aen-
tlmenteele gemoedsuitstorting of een decla-
matle-avond te bezorgen, vol schoone orato
rische wendingen.
Dat begrijp ik, dat zou verloren moeite
sUnl.... Maar hoe werkt U?
Vroeger hield ik nogal van eenlge modellee-
ring. maar tegenwoordig volg ik meestal het
zelfde proces: ik maak een schema, waarin de
groote lUnen worden aangegeven; langzamer
hand breng Ik daarin verbeteringen aan, waar
door de nadruk gelegd wordt op de karakte
ristieke punten, die Ik wil behandelen; dan
eerst begin ik met de definitieve afwerking, tot
in de kleinste byzonderheden.
Staat U In druk contact met Uw luis
teraars?
O, dat is geweldig. Na afloop van de con
ferentie tracht Ik maar zoo spoedig mqgelyk
weg te vluchten. Maar Ik krijg enorm veel be
zoek en stapels met brieven, waaruit bhjkt.
welken indruk mUn preeken hebben gemaakt:
brieven, waarin de menschen hun dankbaar
heid betuigen voor tet geloof dat ze hebben
teruggevonden, aanvragen om inlichtingen, een
uiteenzetting van talrijke opwerptngen. waarop
ik zooveel als mogeiyk is een antwoord tracht
te geven Verder zyn er heel veel goede men
schen. die mU allerlei raadgevingen verschaffen
om de moderne wereld te hervormen. Ook krijg
ik een hoop anonieme brieven, maar ik bespaar
me de moeite om ze te lezen, daar ik mUn tUd
wel beter kan gebruiken door andere brieven
te beantwoorden.
Uw preeken worden door verschillende ra
dio-stations uitgezonden. Bemerkt U wel eens
iets van de resultaten?
Daarvan kunt U zich geen voorstelling
vormen. Zonder de radio zou ik vast en zeker
niet zoo'n ultgebrelden kring van toehoorders
hebben gekregen
Op welke wyze kunt ge de gevoelens be-
oovdeelen van die toehoorders, die U zelf niet
ziet?
Door ontelbare getuigenissen, critieken,
brieven en bemerkingen, en ook wanneer ik op
reis herkend word....
Dus op die manier kent gU toch Uw audi
torium?
Ja zeker, en ik mag gerust zeggen, dal
myn auditorium mUn gedachtengang niet kwijt
raakt. Ik denk natuuriyk aan hen, terwUl 1*
myn conferenties houd, dat is toch heel na-
„Ik meen, dat het spel u gisteren zoo lang
zaam voorkwam, doordat het wicket ik be
doel daarmee het grasveld, klef was, dat wil
zeggen, nat, van den regen. Klef is hier de
technische term, meneer. Als het wicket klef is,
rijn de batsmen verplicht zeer voorzichtig te
rijn, aangezien de klefheid van het wicket de
bowlers In staat stelt den bal scherper in
welke richting ook te laten gaan, als hy den
grond raakt dan wanneer het wicket met klef
geval was er een, dat
een uitnemend thema voor een redenaar zou
geweest, die de leer wil verbreiden, dat
geld met alleen het geluk vanzelf met zich
brengt.
Tot aan zyn
Crocker
Hayward, e Wooley b Carr
Hobbs, ultgeloopen
Hayes, st Hulsh b Balvanger
Ducat, b Balvanger
Harrison, met ult
Sandham, met mt
Extra
-» /r et vlugge dribbelpasjes ging Leontlne
[VI Plantin langs den roezen oezigen boule-
s. vard in de richting van het luxueuze
hotel .D' Europe.” Onder den arm, voorzichtig
ondersteund door haar kleine hand, had ze een
doos, waarop het gestyleerde etlkette van een
vooraanstaand mode-paleis.
Meerdere malen reeds had ae op haar sleriykc
polshorloge gekeken en telkens, wanneer ze het
raadpleegde', was het alsóf ze schrok, dat het al
zóó laat was.
Gehuld in een zware lichtblauwe jas met
breede zilveren blezen en veel dito tressen, was
de portier, midden in den monumentalen in
gang. een figuur, die by het geheel uitnemend
„En njeisje-mèt-je-haast. waar wil JU zoo
gauw naar toe?” een schalksch knipoogje en
een vluchtig glimlachje was alles, waartoe hij
zich verder verlaagde.
„Lady Dumarche wacht op dit pakje, dat ik
haar zelf moet overhandigen. Ik kan wel door-
loopen hé? Ik weet den weg en ken de spraak.
Als ik terugkom, heb ik misschien wel een mi
nuutje meer voor je over!” Zonder verder ant
woord af te wachten, stapte ze naar de lift.
Op de derde etage was het een stukje de mid
delste gang door om de appartementen te be
reiken van Lady Dumarche, de gevierde Engel
se he soubrette met haar weinig melodieuzen
schuilnaam.
Een bescheiden klopje op de zware eiken deur
verwekte daarachter een rumoer, dat met de
standing van het hotel moeliyk in overeenstem
ming was te brengen, maar ook Leontlne, die de
grillen van Lady Dumarche onderhand kende,
een oogenbllk van haar stuk dreigde te brengen
Langzaam opende ze de deur en bevond zich
recht tegenover de opgewonden cliënte. Leoa-
tlne had enkele seconden tevoren haar laatste
sou durven verwedden^ dat Lady Dumarche
lichtblauwe oogen had, .maar nu leken ze wel
katachtig-grys.
„Elndeiyk einMelykOnaangenaam
klonk Leontlne deze begroeting in de ooren.
„Goeden middag. Lady DunMrche. Ik heb
hier Uw nieuwe japon.
Verder kwam ze niet. Met een kittig spronge
tje was de aangesprokene naast haar terecht
gekomen, had het pakje uit haar handen gegrist
en was meteen, hevig geagiteerd en vreeeeiyk
onhandig begonnen met de doos te openen.
ElgenlUk kon men het beter verscheuren noe:
men. maar dat past nu eenmaal niet by e>n
dame van standing.
Uit de warreling van carton en vloeipapier
kwam tenslotte toch de japon, waar Lady Du
marche zoo verlangend naar had uitgezien. Het
was een gewaad van wit satUn specialité
de la n.alson afgezet met wit bont. Nog voor
Leonttne een hand had kunnen uitsteken om
haar behulpzaam te zyn, verwisselde Lady Du
marche haar hard-groene japon voor dit smette-
Bayliss
„Wat
meneer?"
„Wel, het heele geval,
allemaal?"
„Het is heel eenvoudig meneer. Surrey won
loose avondtoilet. Als ging zy haar opwachting
maken by een vorstin, zoo plechtstatig schreed
zU naar de deur, die toegang gaf tot haar bou
doir, om haar metamorpboea te bewonderen.
„Wat zal Albert wel zeggen, als hy me zoo
ziet.” Hoe duidelUk deze woorden ook waren
uitgesproken. Leontlne hoorde ze niet. Als met
stomheid geslagen staarde ze naar de elegant
voortschrydende dany in een sneeuwwit toilet,
scheen stil te staan, ae
u Het ontwerp voor deze
_s de origineele gedachte
een vakman, die als een der meest be
kwamen stond aangeschreven. Ontelbare malen
was Lady Dumarche aan de zaak geweest om
te passen. De beste naaisters waren er voor aan.
gewezen om deze kostbare Japon te vervaardi
gen. En nuals een vogelverschrikker in een
afgedankte smoklngjas, zoo kleedde dit toilet
Lady Dumarche.
Een gesmoorde kreet, o^nlddeliyk gevolgd
door een doffe bons bracht haar tot de werke-
lUkheid terug. ZU begreep wat er zich in die
luttele seconden had afgespeeld tusschen de
lady en haar spiegelbeeld en was met eenlge
stappen in het boudoir.
Snikkend zat daar Lady Dumarche, haar
schouders schokten en tranen hadden den vrijen
loop. On? haar toilet bekommerde ae zich biyk-
baar in het geheel niet, achteloos zat ze er op
en verkreukelde het tusschen de leuning van
den stoel.
„Madame.” begon Leontlne.
„Daar had ik me nu zooveel van voorge
steld!" De aanwezigheid van de naaister drong
niet tot de lady door.
„Vanavond zou het myn avond zyn. Ik sou
vanavond naast hem aan het hoofd van de tafel
zitten. De élite van het Parysche tooneel van
avond onze gasten op ons verlovingsfeest. En
nu.... nu...." TTanen aan de lange zwarte
oogwimpers, tranen, die een spoor achter laten
in rouge en poeder, tranentranen.
.Madame, wilt U misschien een oogenblikje
naar mU luisteren?" Correct, maar beslist klonk
Leon tine's stem.
Wezenloos staarden twee betraande oogen
haar aan. „Wat doe Jy hier nog langer?" A&
een uitbarsting klonk het.
„Laat my dat malheur even verhelpen?” WMt
beduusd kwam het er uit.
„Even verhelpen, zeg je? Even verhelpen?...
JUTienduizend dollar tegen een. dat Je
dat niet kunt?"
Leontlne weifelde. Tienduizend dollar tegen
jéén. Het duizelde haar. Hoeveel maanden sa
laris was dat wel?
„Nu. sla toe of verdwijn!"
Een oogenbllk
aarzelde Leontlne
nog. Dan legde
ze haar hand in
die van de opge
wonden actrice.
De weddenschap
was aangegaan.
Een diepe rust heerschte
minuten in bet vertrek,
gereedschap ter hand genomen en met enkele
steken, met een onmiskenbare handigheid ge
maakt. wist ze de japon een meer passend mo
del te geven. Nog was het haar niet naar den
zin. Om en on.' ging het kostbare tollet, van
voren naar achteren en weer terug ging de
dunne naald door de fUne stof. Zou het luk
ken Marianne Tremieux was toch veel
handiger dan rij? Eh wilde zy nu probeeren
haar werk te verbeteren?
Lady Dumarche drentelde weg. Even later
weerklonk zachtjes radlo-muzlek. een slepende
fox-trot, een Engelsche wals. Vinniger trok
Leontlne aan de naald, het moest, bet zou.
„EJndelUk." met een zucht kwam het van
I haar lippen. Nu eens zien wat er van terecht
I was gekomen.
den toss en was het eerst aan slag. Hayward
en Hobbs waren het openende paar. Hayward
gaf Hobbs gelegenheid voor een korten run,
maar deze laatste haalde het niet en viel reeds
halverwege uit Hayes volgde. HU liep over de
iyn en raakte daardoor af. Ducat en Hayward
maakten een goede party, wanneer men de
klefheid van het wicket In aanmerking neemt
Maar elndelUk raakte ook Ducat af, na een
flink aantal runs en Hayword viel er weldra
ook uit Toen hebben Harrison en Sandham
gespeeld tot de rijd verstreken was, zonder uit
te raken
Meneer Crocker haalde diep adem door zUn
neus.
talltelt op 84-Jarlgen leeftyd zyn dageiyksche
werkzaamheden verricht, tot stichting van al
degenen, die met hem in aanraking komen.
Zoo'n feest viert op tweeden Paaschdag de
Hoog Eerw. Heer Mgr. J. Wouters, Deken van
Maastricht. Het spreekt vanzelf, dat dit feest
niet onopgemerkt zal voorby gaan. Mocht de
jubilaris bU zyn gouden priesterfeest een
grootsch geschenk ontvangen, dat hU bestemde
voor een fonds tot steun aan priesterstudenten,
ook thans wenscht Mgr. Wouters niets voor
zich zelf te hebben. Toch wil men iets grootsch
geven en daarom zullen de parochianen hem
aanbieden een luldsprekerslnstallatle aan te
brengen in de kerk van Sint Servaas, welke
daar meer dan uitstekende diensten zal be-
wUzen.
Maar ook de bewoners van het Dekenaat van
Maastricht willen niet achter blUven en daar-
bU zeker niet vele anderen uit Limburg om iets
te willen laten blyken van hun éerbled en aan-
hankeiykheid.
Na veel gepraat is thans komen vast te staan,
dat Mgr. Wouters gaarne een geschenk zal
aanvaarden, wanneer dat' bestaat In den vorm
e vermaarde pater Pinard de la Boullaye.
bU talloozen bekend, ook al omdat men
zyn meesleepend woord via dé radio heeft
geboord, is weer te Parijs aangekomen, om er
in de Notre Dame zyn groote vastenpredlcaties
te houden, waardoor de moderne stedeling tot
boetvaardigheid wordt opgewekt. Groot is het
getal dergenen, die door zUn ernstige taal tot
nadenken en tot Inkeer komen.
tuurlUk. vindt U niet? Ik houd wel mUn oogen
gevestigd op de luisteraars, die Ik voor me heb
en ik zal b.v. myn best doen, om weer opnieuw
hun aandacht op my te concentreeren wan
neer Ik bemerk, dat deze of gene te veel naar
de gewelven ot naar- de vensters tuurt. En
daarby heb ik vaak hinder van de microfoon,
die voor mU staat. ZU hindert me. niet alleen
omdat zy een massa luisteraars aan mUn ge-
zicht onttrekt, maar vooral ook omdat de min
ste verandering van houding onmiddeliyk merk
baar is in de radio-ultzendlng, daar het geluid
ofwel In kracht toeneemt of wel belangrijk
zachter wordt, hetgeen ook voor de luisteraars
onaangenaam is en hun aandacht van het ge
sprokene afleidt. Voor een goede radio-uitzen
ding zou het noodig zyn. dat ik altyd sprak met
een middelmatig geluid, zonder eenlge verhef
fing of bulging van stem, terwyi ik altyd in
dezelfde houding zou moeten staan, zonder een
enkel gebaar te makendoch van den anderen
kant is het plicht als redenaar, om ook de
duizenden toehoorders te voldoen In mUn on-
middellyke nabyheld, die als het ware aan
myn voeten zitten en die gesties verlangen en
geen dood geluld, maar een levendige stem met
welluidende variaties. En het is om zoo te zeg
gen onmogelUk, om beide eischen met elkaar
in overeenstemming te brengen.
En toch is U er steeds wonderwel in ge
slaagd om deze tegenovergestelde eischen met
elkaar te verzoenen, want zoowel uw onmlddel-
lUk gehoor als uw onzichtbare, vaak ver-verwU-
derde radio-luisteraars zUn allen zeer voldaan
In leder geval ligt er in heel mün voor
dracht niets theatraals, ik verzeker U, dat ik
geen-enkele houding aanneem, die ik eerst te
voren zou hebben ingestudeerd. Tk doe alleen
myn best om me zoo goed mogelUk verstaan,
baar te maken, terwyi de modulaties van myn
stem en ook mUn gebaren alleen dienstbaar ge
maakt worden, om de taaie of al te ernstige
onderwerpen meer toegankeiyk te maken voor
myn luisteraars. Ik ben er van overtuigd, dat
al myn tUd als verloren beschouwd moet wor-
-den, indien de eenlge Indruk, die door mUn
preeken werd wakker geroepen, zou zyn: „Wat
■n heeriyke taal!” Neen, het moet zóó zyn, dat
de arbeiders die naar my geluisterd hebben
uitroepen, wat een communist uitschreeuwde,
dien ik ken: „Verduiveld, is dat. zUn godsdienst?
Maar dan moet Ik bekennen, dat die verdraaid
goed in elkaar zit!”
Ik ben tevreden en Gode dankbaar. BU een
andere gelegenheid gaven de spoorweg-ambte-
naren van de P.L. M.-mU. te kennen: „U be
grijpt natuurlUk. dat wy niet alles kunnen vol
gen! Maar wanneer U bU het einde een korte
samenvatting geeft. Ja, dan gaat het beter!"
U vertelde my daarstraks dat U niet alleen
aan uw luisteraars deukt gedurende uw confe-
tles, maar voortdurend.
Ja, ik denk voortdurend aan mUn toehoor
ders, een heel jaar, vanaf het begin van de
Vasten tot de Vasten van het volgend jaar, ge
durende heel die lange en pUniyke periode,
waarin Ik alles overweeg, en waarin ik myn
plan construeer en de stof in verschillende
hoofdstukken indeel. Zoo ook gedurende den
tyd dat ik alles uitwerk en redigeer.
Beantwoorden de indrukken die gewekt
worden steeds aan Uw verwachtingen?
Byna volkomen. Ik voel de aandacht van
myn gehoor, wanneer de bespreking meer tech
nisch of meer beklemmend geworden is; ik
voel de emotie wanneer ik bepaalde, diep-men-
schelUke en vooral de Christelyke begrippen
wakker roep; ik voél de bewondering en de
laaiende geestdrift, wanneer ik den Verlosser
zelf ten tooneele laat verschynen.
In ieder geval weet ik. Eerwaarde, zoo
concludeerde de journalist, hoe uw rederiee-
ringen klaar en duidelijk, zoo precies sluitend
zyn dat er geen enkele moeilijkheid overtrtyft
en dat U zelfs alle, althans de meest bezwaren
de opwerplngen reeds tevoren weet te weer
leggen. Het enorme aantal riolen, waarin U
licht en vrede hebt gebracht. Is het beste bewys
voor Uw succes, het succes niet zoozeer van
Uw welsprekendheid, maar de dwingende kracht
van Uw wetenschappeiyke redeneerlngen en uw
priesteriyken Uver. waaraan gU, naar ik weet,
allen voorrang verleent.
a w w v-t a Z’AXTXT'^’ °P 011 blad zUn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p bl] levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7*^0 bU een ongeval met
I I »4 rSl JlN IN r*« O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen WxJe verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen doodeUjken afloop
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
dat is wel een aardig spelletje, zei I
Bayliss. .Maar ik geloof, nu u het me hebt uit- i
gelegd, meneer, dat ik het toch wel ken, maar i
ik heb het altyd gekend onder een anderen 'i
naam. Het wordt hier erg veel gespeeld.” i
Meneer Crocker sprong op.
„Is dat waar? En ik ben hier al vyf jaar en
heb er niets van gehoord? Wanneer spelen ze i
het weer?”
.Hier in Engeland noemen ze dat spel: i
rounders, meneer De kinderen spelen het met
een kaatsbal en een racket; ze hebben er i
altyd veel pret mee. Ik heb het nooit anders i
gekend, dan als een kinderspelletje.'' i
Twee starre oogen waren op den butler ge- I
vestigd.
.Kinderen?"
.Een racket?”
„Jawel, meneer.”
,Xes erts Je Je zei toch niet kaatsbal?”
„Toch wel, meneer.”
Het leek wel of meneer Crocker plotseling
een aanval van kramp kreeg. HU had nu vUf
Jaren in Engeland gewoond, maar tot nu toe
had hU elgenlUk nog niet volkomen beseft, hoe
heel alleen h(J eigen!yk was in een vreemd land.
Het lot had hem hulpeloos in een land ge
voerd. waar ze honkbal .rounders" noemden en
het speelden met een kaatsbal.
HU zakte terug In zUn stoel en staarde stil
voor zich. En toen hy daar zoo zat, scheen de
muur tegenover hem weg te dooien en hy
zag een groen veld, in het midden waarvan
een num in grijs uniform een dans begon uit
te voeren. Met een kouden en wantrouwenden
„O, zit dat zoo?”
-Jawel, meneer."
.Dank je wel."
„Geen dank, meneer."
Meneer Crocker wees naar de krant
.Maar kyk nu eens even hier: dat schUnt
de stand te zyn van het spel, dat we gisteren
gezien hebben. Als Je dV nu uit wijs kunt,
dan moet je mU maar eens vertellen, wat het
beteekent"
Boven het stukje, dat hy met zyn vinger
•anwees, stond: Kindstand” en vervolgens:
t-s en gouden priesterfeest i« reeds een ge-
H beurtenis, die terecht heel wat belang-
stelling trekt. Het betreft dan meestal
personen, die hun sporen ruimschoots verdiend*
hebben en genieten van een van harte gegunde
rust. Maar wat zal men dan zeggen van een
diamanten priesterfeest, op zichzelf reeds een
groote zeldzaamheid en dan bovendien nog van
een in functie zynden priester! Bovendien een
priester op een verantwoordeiyken post, wiens
leven is doorzaald met eerbetuigingen van ker-‘
keiyke en wereldlyke autoriteiten, bovendien
een priester, die met bewonderenswaardlge vi-
jgom
Kuw
’as kt,
\»ol
i ‘il
02.