mAaal «m den Aaq Nagasaki Het Zeemonster van Pater Pinard de la Boullaye 2. I F 250.- F 750.- F 750.- van boeteprediker van de NOTRE DAME- De zorgen Jimmy I IjJ «I ZATERDAG 13 FEBRUARI 1937 !5 b Een zeldzaam feest van Een japon van wit satijn Druk contact met zijn luisteraars Dit jaar heeft Z.Eerw. als algemeen onderwerp gekozen: ,Jezat, levend in de Kerk” uit. L- M i ia a f kauw op de perrons lank SURREY. Eerste speelhelft Totaal (voor vier wickets) 130 «yn het woord werd gefluisterd Wat beteekent dat Nu let op. in (Wordt vervolgd) igen: onea mea ordt. iypa- Het de eerstvolgende Leontlne heeft haar 67 0 12 33 11 6 10 dat.Haar verstal kon bet niet begrijp schitterende Japon i van wel eens beginnen begrip; kunnen Intusschen werd de stad onveilig gemaakt door een paar leelUke boeven die zich uitgaven voor Drein Drentel en Plet Prikkel. Ze slopen langs de straten en stalen alles mee wat ae maar konden. Gelukkig maar dat dit speUetJe niet lang kon duren, want nog dienselfden dag werden de bedriegers ont- Maar Plet Prikkel merkte in zUn plezier niet, dat hij zelf een bijenkorf onderste boven gooide. De bijen waren natuurlijk verschrikkelijk kwaad en prikten hem nu waar ze maar konden.' Nu was het de beurt a&n Drein Drentel om te lachen. .Dekker," zei hU, Jk vond het een reuzen grap.” lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll DOOR P G. WODEHOUSE Het diamanten priesterfeest Mgr. J. Wouters, Deken van Maastricht Het interieur van de Parijsche Notre Dame, waar de beroemde Vastenpredikaties worden gehouden bij verlies van een hand, een voet of een oog. blik stond een andere geunlformde den eersten aan te kijken, met een geweldige knots, die hjj op zyn schouders in evenwicht hield. Twee anderen zaten gehurkt toe te zien en rondom sat een groote menigte. De lucht was vervuld van veel stemmengeluid. Bingley Crocker zuchtte, doch het leek wel een snik. Bayliss, de butler, keek hem meewarig aan. Hjj was er zeker van, dat zijn meester niet erg lekker was. Meneer Crocker's Dien middag gingen Piet Prikkel en Drein Drentel eten 4^en smulhuis. Dit smulhuis heette „HET ZEEMONSTER VAN NAGASAKI”. .Daar hooren we thuis,” zei Piet. Ze konden er niets anders krijgen dan eetbare vogelnestjes met slagroom. Piet en Drein hadden honger en aten de vogelnestjes dus met smaak op. tweede huwelijk was Bingley acteur geweest, die allerlei kleinere rollen vervulde. HU had een uitstekend humeur, geen geld, en eert zoon van een en twintig Jaar. Tot zijn vijf en veertigste jaar had hjj voornamelijk van dê hand In den tand geleefd, een periode waarin Iedere maaltijd een ver rassing was. Toen echter ontmoette hij op een schip, dat tusschen Engeland en Amerika voer, de weduwe O. G. van Bunt, de eenlge erfge name van het ontzaglijke fortuin van den geld magnaat Wat mevrouw van Bunt in Bingley Crocker sag, om Juist hem uit te kiezen, overschrijdt ieder begrip; Cupido's zonderlinge sprongen alleen kunnen aansprakelijk gesteld worden voor wat er volgde. ging de cijferreeks nauwkeurig na. had u nu graag, dat ik u uitlegde. ,Jal” zei hjj. „Ja! Ik dacht wel, dat het zoo lets was. Maar Ik geloof, dat ik het toch nog langzum zou willen nagaan. Om te met die cijfers. Wat beteekent die zeven en zestig achter den naam: Hayward?" ,HU maakte zeven en zestig runs, meneer.” „Zeven en zestig! In één spel?” „Jawel, meneer.” „Wel, dat zou Baker nog niet kunnen!" ,Jk ken dien Baker niet van nabij, meneer.** „Ik denk, dat Je nog nooit een bal-spel ge zien hebt?” „Bal-spel, meneer?” „Een honkbal-spel?” „Nee, nog nooit, meneer.” .Dan, Wlm,” zei meneer Crocker, die van de opwinding weer tot zjjn slechte gewoonte terug viel, van Zijn eersten Londenschen tijd, „dan ben je nog nooit mensch geweest Zie hier!” Elk spoor van eerbied voor de distinctie van zijn stand, die gedurende het begin van dit gesprek zich had laten gelden, verdween nu totaal. Meneer Crockers’ oogen stonden vurig als van een strijdros. HU greep den butler by een mouw en trok hem naar de tafel, waarop hU vorken, lepels, kopjes en zelfs den Inhoud van zyn bord koortsachtig begon op te stellen. Day llss?” .Meneer?” „Kyk! zei meneer Crocker, met een air van een extatisch opperpriester, die op het punt staat een beginneling in een geheimen ritus In te wyden. HU nam een broodje uit het mandje. i «Zie je dit broodje? Dat is de bol. Die lepel Met meer tegenzin, dan zU bet meisje wilde laten biyken, verwisselde Lady Dumarche van Japon. Een blik in den spiegel met Argus- oogen nam Leontlne haar van hoofd tot voeten op toen barstte over het naaistertje een eindelooee golf van dankbetuigingen los, waar van ze er geen begreep daar ze alle in het Engelach waren Het deerde haar ook niet in *t minst: haar werk was niet vergeefsch geweest, de naam van de zaak was voor een blamage be hoed en bovenal: ze had de weddenschap van tienduizend dollars gewonnen. „Koer. mee. kind, naar den salon.” als warezy hare beste vriendin, zoo vertrouwelUk gut Lady Dumarche Leontlne een arm. „Ga hier nu even zitten, dan zul je hem myn verloofde. Albert Destron, den cabaretier over enkele oogen- bllkken hooren. HU heeft een liedje op my gemaakt, dat hU straks zal debuteeren.” HU moest bepaald een sympathieke man zijn. Naar zUn stem te oordeelen, was elke andere conclusie uitgesloten. Met een onmiskenbaar flair kondigde hy zUn nieuwste liedje aan. De belde vrouwen luisterden gespannen. Het begon als zooveel andere en eindigde elgenlUk ook precies zoo, - vond Leontlne, maar ze paste wel op het te zeggen. HU zong van liefde en nog eens liefde, van fel kloppende harten, enz. Toen kwam zUn bekentenis. Amor had ook hem toegewuifd. Een zacht, goedaardig vrouwtje was ze, dat tactvol met alles en leder wist oqi te gaan. Eén gebrek had ae, maar van het verkeerde daarvan had hU haar volkomen overtuigdwedden deed ae nooit meer. Hier mede was zUn optreden beëindigd. Vlugger en vrooiyker dan ooit groette Leontlne den monumentalen portier en was weldra op geslokt In het verkeer der wereldstad. Lady Dumarche, nu madame Destron, ontmoette zy nooit meer. Is het eerste honk. Waar ik dit kopje zet is het tweede. Dit stuk spek is het derde. Die stukjes suiker zUn de spelers binnen en bulten het veld. Nu zUn we klaar. De batsman komt op. Zoo, daar staat-le. De vanger achter hem. Umps achter den vanger....” „Umps, meneer, daar bedoelt u zeker den umpire, den scheidsrechter, mee?” .jfoem hem, zooals je wilt. Het hoort by het spel. Hier is de bow waar ik dien pot marme lade heb neergezet en de pitcher staat daar.” ,De pitcher, zegt u, dat is zeker hetzelfde als onze bowler?" „Ja. dat zal wel, alhoewel het me ontgaat, waarom je bowler zou zeggen." „En dan Is de box zeker het wicket van den bowler?” „Zooals je wilt. Nu let op. Spelen. Pitcher komt op. Hallo, Jan, flink aanpakken! Gauwer, kerel! Dat is te langzaam. Boem! De batsman doet het goed. Dat mannetje bulten het veld dit stukje suiker slaat. MIs! De batsman loopt voor de tweede maal. Ook voor de derde? Neen! Terug! Onmogeiyk. t Is zoo ook veiliger. Tweede batsman op. Pitcher doet het nu beter. Pikt hem op Terug naar je plaats. Cyril! Derde batsman. Kyk 'm eens zwoegen. Houd dien knaap In de gaten. Keurig! Laat die twee staan, goed zoo, verder, vlak langs zyn neus. Dan naar de tweede. Mooi zoo! Die Is aan het honk. Is dat even een spelletje! Geloof me. Wlm, dat Is spell” Een beetje overstuur van de kracht, die hy aan zUn les besteed had. ging meneer Crocker zitten en laafde zich aan koude koffie. van een stichtlngsfonds voor een permanente organisatie ter verlevendiging en tot behoud van de devotie tot Sint Servaas en de veree- rlng van den eersten Limburgschen en Neder- landschen Heilige op zUn te Maastricht in de St. Servaaskerk zich bevindend graf. Het Is roerend te zien, hoe de hoogbejaarde wachter by het graf van Sint Servaas eeuwen in de toekomst vooruitziend, zUn Ideaal getrouw biyft, dat hU zich heeft gevormd, toen hy het graf van Sint Servaas onder zyn hoede kreeg. Het is bekend, dat de vervulling van dezen wensch den herder van 8t. Servaas reeds Jaren lang voor den geest zweeft en dit zal nu wer kelijkheid worden door de offervaardigheid van de katholieken van Maastricht en Limburg. Stortingen hiervoor kunnen thans reeds ge schieden door overschrijving op postrekening 12445 van J. E. L. Haenecour te Maastricht, penningmeester van het Centraal Comité. Moge dit jaar, een helllgdomsvaartjaar te vens, een waardige parel worden aan de rijke kroon van den jubilaris, die niets liever ziet, daft dat de eer van Sint Servaas steeds meer zal schitteren in Limburg en Nederland. Pater Pinard kwam van Enghien (België), waar hU gedurende drie maanden In de stille eenzaamheid van een Jezuïetenklooster het on derwerp, dat hU dit jaar In zyn Vastenpreeken zal behandelen, heeft overwogen, uitgewerkt en ingestudeerd VriendelUk, zooals altyd, met een bescheiden glimlach op zyn gelaat, heeft de opvolger van Lacordalre, zonder acht te slaan op de geweldige drukte, die er op de perrons beerschte, welwillend de vragen willen beant woorden, die de pers hem stelde. Welk onderwerp zult U dit jaar behan delen? Dat me het meest geschikt leek voor dezen crisistyd, omdat het by myn toehoorders hun meest belangrijke plichten In het geheugen zal wakker roepen: elkaar te helpen Inplaats van elkander te verscheuren, toenadering te zoeken tot Christus, de eenlge waarachtige bron van ^Ugpai^k^jchtlUnen volgen van de Kerk, die T^endwI^^W^RHBBHeiding te geven. Daar om heb Ik als algemeen onderwerp gekozen: „Jezus, levend In de Kerk." De Verlosser Is de gemeenschappeiyke band, die alle Christenen, en zelfs alle menschen bindt, omdat HU In ZUn onmeteiyke liefde geen ander doel heeft, dan aan de menschen hun geluk te verzekeren, zoowel hier beneden als hiernamaals U begnjpt natuuriyk direct, dat deze leer lUnrecht staat tegenover de koude zelfzucht van de verschillende klassen der sa menleving. evenals tegenover het egoïsme van ieder mensch afzonderiyk. En wat de opwer- pingen betreft die hiertegen In te brengen zUn, U kunt er gerust op rekenen, dat Ik me er wel voor zal wachten, die uit den weg te gaan. De conferenties in de Notre Dame zyn juist in bet leven geroepen, om te beantwoorden aan de else hen. die de élite dér moderne intellectueelen stelt: ik heb een anderen plicht te vervullen tegenover myn toehoorders, dan hun een aen- tlmenteele gemoedsuitstorting of een decla- matle-avond te bezorgen, vol schoone orato rische wendingen. Dat begrijp ik, dat zou verloren moeite sUnl.... Maar hoe werkt U? Vroeger hield ik nogal van eenlge modellee- ring. maar tegenwoordig volg ik meestal het zelfde proces: ik maak een schema, waarin de groote lUnen worden aangegeven; langzamer hand breng Ik daarin verbeteringen aan, waar door de nadruk gelegd wordt op de karakte ristieke punten, die Ik wil behandelen; dan eerst begin ik met de definitieve afwerking, tot in de kleinste byzonderheden. Staat U In druk contact met Uw luis teraars? O, dat is geweldig. Na afloop van de con ferentie tracht Ik maar zoo spoedig mqgelyk weg te vluchten. Maar Ik krijg enorm veel be zoek en stapels met brieven, waaruit bhjkt. welken indruk mUn preeken hebben gemaakt: brieven, waarin de menschen hun dankbaar heid betuigen voor tet geloof dat ze hebben teruggevonden, aanvragen om inlichtingen, een uiteenzetting van talrijke opwerptngen. waarop ik zooveel als mogeiyk is een antwoord tracht te geven Verder zyn er heel veel goede men schen. die mU allerlei raadgevingen verschaffen om de moderne wereld te hervormen. Ook krijg ik een hoop anonieme brieven, maar ik bespaar me de moeite om ze te lezen, daar ik mUn tUd wel beter kan gebruiken door andere brieven te beantwoorden. Uw preeken worden door verschillende ra dio-stations uitgezonden. Bemerkt U wel eens iets van de resultaten? Daarvan kunt U zich geen voorstelling vormen. Zonder de radio zou ik vast en zeker niet zoo'n ultgebrelden kring van toehoorders hebben gekregen Op welke wyze kunt ge de gevoelens be- oovdeelen van die toehoorders, die U zelf niet ziet? Door ontelbare getuigenissen, critieken, brieven en bemerkingen, en ook wanneer ik op reis herkend word.... Dus op die manier kent gU toch Uw audi torium? Ja zeker, en ik mag gerust zeggen, dal myn auditorium mUn gedachtengang niet kwijt raakt. Ik denk natuuriyk aan hen, terwUl 1* myn conferenties houd, dat is toch heel na- „Ik meen, dat het spel u gisteren zoo lang zaam voorkwam, doordat het wicket ik be doel daarmee het grasveld, klef was, dat wil zeggen, nat, van den regen. Klef is hier de technische term, meneer. Als het wicket klef is, rijn de batsmen verplicht zeer voorzichtig te rijn, aangezien de klefheid van het wicket de bowlers In staat stelt den bal scherper in welke richting ook te laten gaan, als hy den grond raakt dan wanneer het wicket met klef geval was er een, dat een uitnemend thema voor een redenaar zou geweest, die de leer wil verbreiden, dat geld met alleen het geluk vanzelf met zich brengt. Tot aan zyn Crocker Hayward, e Wooley b Carr Hobbs, ultgeloopen Hayes, st Hulsh b Balvanger Ducat, b Balvanger Harrison, met ult Sandham, met mt Extra -» /r et vlugge dribbelpasjes ging Leontlne [VI Plantin langs den roezen oezigen boule- s. vard in de richting van het luxueuze hotel .D' Europe.” Onder den arm, voorzichtig ondersteund door haar kleine hand, had ze een doos, waarop het gestyleerde etlkette van een vooraanstaand mode-paleis. Meerdere malen reeds had ae op haar sleriykc polshorloge gekeken en telkens, wanneer ze het raadpleegde', was het alsóf ze schrok, dat het al zóó laat was. Gehuld in een zware lichtblauwe jas met breede zilveren blezen en veel dito tressen, was de portier, midden in den monumentalen in gang. een figuur, die by het geheel uitnemend „En njeisje-mèt-je-haast. waar wil JU zoo gauw naar toe?” een schalksch knipoogje en een vluchtig glimlachje was alles, waartoe hij zich verder verlaagde. „Lady Dumarche wacht op dit pakje, dat ik haar zelf moet overhandigen. Ik kan wel door- loopen hé? Ik weet den weg en ken de spraak. Als ik terugkom, heb ik misschien wel een mi nuutje meer voor je over!” Zonder verder ant woord af te wachten, stapte ze naar de lift. Op de derde etage was het een stukje de mid delste gang door om de appartementen te be reiken van Lady Dumarche, de gevierde Engel se he soubrette met haar weinig melodieuzen schuilnaam. Een bescheiden klopje op de zware eiken deur verwekte daarachter een rumoer, dat met de standing van het hotel moeliyk in overeenstem ming was te brengen, maar ook Leontlne, die de grillen van Lady Dumarche onderhand kende, een oogenbllk van haar stuk dreigde te brengen Langzaam opende ze de deur en bevond zich recht tegenover de opgewonden cliënte. Leoa- tlne had enkele seconden tevoren haar laatste sou durven verwedden^ dat Lady Dumarche lichtblauwe oogen had, .maar nu leken ze wel katachtig-grys. „Elndeiyk einMelykOnaangenaam klonk Leontlne deze begroeting in de ooren. „Goeden middag. Lady DunMrche. Ik heb hier Uw nieuwe japon. Verder kwam ze niet. Met een kittig spronge tje was de aangesprokene naast haar terecht gekomen, had het pakje uit haar handen gegrist en was meteen, hevig geagiteerd en vreeeeiyk onhandig begonnen met de doos te openen. ElgenlUk kon men het beter verscheuren noe: men. maar dat past nu eenmaal niet by e>n dame van standing. Uit de warreling van carton en vloeipapier kwam tenslotte toch de japon, waar Lady Du marche zoo verlangend naar had uitgezien. Het was een gewaad van wit satUn specialité de la n.alson afgezet met wit bont. Nog voor Leonttne een hand had kunnen uitsteken om haar behulpzaam te zyn, verwisselde Lady Du marche haar hard-groene japon voor dit smette- Bayliss „Wat meneer?" „Wel, het heele geval, allemaal?" „Het is heel eenvoudig meneer. Surrey won loose avondtoilet. Als ging zy haar opwachting maken by een vorstin, zoo plechtstatig schreed zU naar de deur, die toegang gaf tot haar bou doir, om haar metamorpboea te bewonderen. „Wat zal Albert wel zeggen, als hy me zoo ziet.” Hoe duidelUk deze woorden ook waren uitgesproken. Leontlne hoorde ze niet. Als met stomheid geslagen staarde ze naar de elegant voortschrydende dany in een sneeuwwit toilet, scheen stil te staan, ae u Het ontwerp voor deze _s de origineele gedachte een vakman, die als een der meest be kwamen stond aangeschreven. Ontelbare malen was Lady Dumarche aan de zaak geweest om te passen. De beste naaisters waren er voor aan. gewezen om deze kostbare Japon te vervaardi gen. En nuals een vogelverschrikker in een afgedankte smoklngjas, zoo kleedde dit toilet Lady Dumarche. Een gesmoorde kreet, o^nlddeliyk gevolgd door een doffe bons bracht haar tot de werke- lUkheid terug. ZU begreep wat er zich in die luttele seconden had afgespeeld tusschen de lady en haar spiegelbeeld en was met eenlge stappen in het boudoir. Snikkend zat daar Lady Dumarche, haar schouders schokten en tranen hadden den vrijen loop. On? haar toilet bekommerde ae zich biyk- baar in het geheel niet, achteloos zat ze er op en verkreukelde het tusschen de leuning van den stoel. „Madame.” begon Leontlne. „Daar had ik me nu zooveel van voorge steld!" De aanwezigheid van de naaister drong niet tot de lady door. „Vanavond zou het myn avond zyn. Ik sou vanavond naast hem aan het hoofd van de tafel zitten. De élite van het Parysche tooneel van avond onze gasten op ons verlovingsfeest. En nu.... nu...." TTanen aan de lange zwarte oogwimpers, tranen, die een spoor achter laten in rouge en poeder, tranentranen. .Madame, wilt U misschien een oogenblikje naar mU luisteren?" Correct, maar beslist klonk Leon tine's stem. Wezenloos staarden twee betraande oogen haar aan. „Wat doe Jy hier nog langer?" A& een uitbarsting klonk het. „Laat my dat malheur even verhelpen?” WMt beduusd kwam het er uit. „Even verhelpen, zeg je? Even verhelpen?... JUTienduizend dollar tegen een. dat Je dat niet kunt?" Leontlne weifelde. Tienduizend dollar tegen jéén. Het duizelde haar. Hoeveel maanden sa laris was dat wel? „Nu. sla toe of verdwijn!" Een oogenbllk aarzelde Leontlne nog. Dan legde ze haar hand in die van de opge wonden actrice. De weddenschap was aangegaan. Een diepe rust heerschte minuten in bet vertrek, gereedschap ter hand genomen en met enkele steken, met een onmiskenbare handigheid ge maakt. wist ze de japon een meer passend mo del te geven. Nog was het haar niet naar den zin. Om en on.' ging het kostbare tollet, van voren naar achteren en weer terug ging de dunne naald door de fUne stof. Zou het luk ken Marianne Tremieux was toch veel handiger dan rij? Eh wilde zy nu probeeren haar werk te verbeteren? Lady Dumarche drentelde weg. Even later weerklonk zachtjes radlo-muzlek. een slepende fox-trot, een Engelsche wals. Vinniger trok Leontlne aan de naald, het moest, bet zou. „EJndelUk." met een zucht kwam het van I haar lippen. Nu eens zien wat er van terecht I was gekomen. den toss en was het eerst aan slag. Hayward en Hobbs waren het openende paar. Hayward gaf Hobbs gelegenheid voor een korten run, maar deze laatste haalde het niet en viel reeds halverwege uit Hayes volgde. HU liep over de iyn en raakte daardoor af. Ducat en Hayward maakten een goede party, wanneer men de klefheid van het wicket In aanmerking neemt Maar elndelUk raakte ook Ducat af, na een flink aantal runs en Hayword viel er weldra ook uit Toen hebben Harrison en Sandham gespeeld tot de rijd verstreken was, zonder uit te raken Meneer Crocker haalde diep adem door zUn neus. talltelt op 84-Jarlgen leeftyd zyn dageiyksche werkzaamheden verricht, tot stichting van al degenen, die met hem in aanraking komen. Zoo'n feest viert op tweeden Paaschdag de Hoog Eerw. Heer Mgr. J. Wouters, Deken van Maastricht. Het spreekt vanzelf, dat dit feest niet onopgemerkt zal voorby gaan. Mocht de jubilaris bU zyn gouden priesterfeest een grootsch geschenk ontvangen, dat hU bestemde voor een fonds tot steun aan priesterstudenten, ook thans wenscht Mgr. Wouters niets voor zich zelf te hebben. Toch wil men iets grootsch geven en daarom zullen de parochianen hem aanbieden een luldsprekerslnstallatle aan te brengen in de kerk van Sint Servaas, welke daar meer dan uitstekende diensten zal be- wUzen. Maar ook de bewoners van het Dekenaat van Maastricht willen niet achter blUven en daar- bU zeker niet vele anderen uit Limburg om iets te willen laten blyken van hun éerbled en aan- hankeiykheid. Na veel gepraat is thans komen vast te staan, dat Mgr. Wouters gaarne een geschenk zal aanvaarden, wanneer dat' bestaat In den vorm e vermaarde pater Pinard de la Boullaye. bU talloozen bekend, ook al omdat men zyn meesleepend woord via dé radio heeft geboord, is weer te Parijs aangekomen, om er in de Notre Dame zyn groote vastenpredlcaties te houden, waardoor de moderne stedeling tot boetvaardigheid wordt opgewekt. Groot is het getal dergenen, die door zUn ernstige taal tot nadenken en tot Inkeer komen. tuurlUk. vindt U niet? Ik houd wel mUn oogen gevestigd op de luisteraars, die Ik voor me heb en ik zal b.v. myn best doen, om weer opnieuw hun aandacht op my te concentreeren wan neer Ik bemerk, dat deze of gene te veel naar de gewelven ot naar- de vensters tuurt. En daarby heb ik vaak hinder van de microfoon, die voor mU staat. ZU hindert me. niet alleen omdat zy een massa luisteraars aan mUn ge- zicht onttrekt, maar vooral ook omdat de min ste verandering van houding onmiddeliyk merk baar is in de radio-ultzendlng, daar het geluid ofwel In kracht toeneemt of wel belangrijk zachter wordt, hetgeen ook voor de luisteraars onaangenaam is en hun aandacht van het ge sprokene afleidt. Voor een goede radio-uitzen ding zou het noodig zyn. dat ik altyd sprak met een middelmatig geluid, zonder eenlge verhef fing of bulging van stem, terwyi ik altyd in dezelfde houding zou moeten staan, zonder een enkel gebaar te makendoch van den anderen kant is het plicht als redenaar, om ook de duizenden toehoorders te voldoen In mUn on- middellyke nabyheld, die als het ware aan myn voeten zitten en die gesties verlangen en geen dood geluld, maar een levendige stem met welluidende variaties. En het is om zoo te zeg gen onmogelUk, om beide eischen met elkaar in overeenstemming te brengen. En toch is U er steeds wonderwel in ge slaagd om deze tegenovergestelde eischen met elkaar te verzoenen, want zoowel uw onmlddel- lUk gehoor als uw onzichtbare, vaak ver-verwU- derde radio-luisteraars zUn allen zeer voldaan In leder geval ligt er in heel mün voor dracht niets theatraals, ik verzeker U, dat ik geen-enkele houding aanneem, die ik eerst te voren zou hebben ingestudeerd. Tk doe alleen myn best om me zoo goed mogelUk verstaan, baar te maken, terwyi de modulaties van myn stem en ook mUn gebaren alleen dienstbaar ge maakt worden, om de taaie of al te ernstige onderwerpen meer toegankeiyk te maken voor myn luisteraars. Ik ben er van overtuigd, dat al myn tUd als verloren beschouwd moet wor- -den, indien de eenlge Indruk, die door mUn preeken werd wakker geroepen, zou zyn: „Wat ■n heeriyke taal!” Neen, het moet zóó zyn, dat de arbeiders die naar my geluisterd hebben uitroepen, wat een communist uitschreeuwde, dien ik ken: „Verduiveld, is dat. zUn godsdienst? Maar dan moet Ik bekennen, dat die verdraaid goed in elkaar zit!” Ik ben tevreden en Gode dankbaar. BU een andere gelegenheid gaven de spoorweg-ambte- naren van de P.L. M.-mU. te kennen: „U be grijpt natuurlUk. dat wy niet alles kunnen vol gen! Maar wanneer U bU het einde een korte samenvatting geeft. Ja, dan gaat het beter!" U vertelde my daarstraks dat U niet alleen aan uw luisteraars deukt gedurende uw confe- tles, maar voortdurend. Ja, ik denk voortdurend aan mUn toehoor ders, een heel jaar, vanaf het begin van de Vasten tot de Vasten van het volgend jaar, ge durende heel die lange en pUniyke periode, waarin Ik alles overweeg, en waarin ik myn plan construeer en de stof in verschillende hoofdstukken indeel. Zoo ook gedurende den tyd dat ik alles uitwerk en redigeer. Beantwoorden de indrukken die gewekt worden steeds aan Uw verwachtingen? Byna volkomen. Ik voel de aandacht van myn gehoor, wanneer de bespreking meer tech nisch of meer beklemmend geworden is; ik voel de emotie wanneer ik bepaalde, diep-men- schelUke en vooral de Christelyke begrippen wakker roep; ik voél de bewondering en de laaiende geestdrift, wanneer ik den Verlosser zelf ten tooneele laat verschynen. In ieder geval weet ik. Eerwaarde, zoo concludeerde de journalist, hoe uw rederiee- ringen klaar en duidelijk, zoo precies sluitend zyn dat er geen enkele moeilijkheid overtrtyft en dat U zelfs alle, althans de meest bezwaren de opwerplngen reeds tevoren weet te weer leggen. Het enorme aantal riolen, waarin U licht en vrede hebt gebracht. Is het beste bewys voor Uw succes, het succes niet zoozeer van Uw welsprekendheid, maar de dwingende kracht van Uw wetenschappeiyke redeneerlngen en uw priesteriyken Uver. waaraan gU, naar ik weet, allen voorrang verleent. a w w v-t a Z’AXTXT'^’ °P 011 blad zUn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p bl] levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7*^0 bU een ongeval met I I »4 rSl JlN IN r*« O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen WxJe verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen doodeUjken afloop AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL dat is wel een aardig spelletje, zei I Bayliss. .Maar ik geloof, nu u het me hebt uit- i gelegd, meneer, dat ik het toch wel ken, maar i ik heb het altyd gekend onder een anderen 'i naam. Het wordt hier erg veel gespeeld.” i Meneer Crocker sprong op. „Is dat waar? En ik ben hier al vyf jaar en heb er niets van gehoord? Wanneer spelen ze i het weer?” .Hier in Engeland noemen ze dat spel: i rounders, meneer De kinderen spelen het met een kaatsbal en een racket; ze hebben er i altyd veel pret mee. Ik heb het nooit anders i gekend, dan als een kinderspelletje.'' i Twee starre oogen waren op den butler ge- I vestigd. .Kinderen?" .Een racket?” „Jawel, meneer.” ,Xes erts Je Je zei toch niet kaatsbal?” „Toch wel, meneer.” Het leek wel of meneer Crocker plotseling een aanval van kramp kreeg. HU had nu vUf Jaren in Engeland gewoond, maar tot nu toe had hU elgenlUk nog niet volkomen beseft, hoe heel alleen h(J eigen!yk was in een vreemd land. Het lot had hem hulpeloos in een land ge voerd. waar ze honkbal .rounders" noemden en het speelden met een kaatsbal. HU zakte terug In zUn stoel en staarde stil voor zich. En toen hy daar zoo zat, scheen de muur tegenover hem weg te dooien en hy zag een groen veld, in het midden waarvan een num in grijs uniform een dans begon uit te voeren. Met een kouden en wantrouwenden „O, zit dat zoo?” -Jawel, meneer." .Dank je wel." „Geen dank, meneer." Meneer Crocker wees naar de krant .Maar kyk nu eens even hier: dat schUnt de stand te zyn van het spel, dat we gisteren gezien hebben. Als Je dV nu uit wijs kunt, dan moet je mU maar eens vertellen, wat het beteekent" Boven het stukje, dat hy met zyn vinger •anwees, stond: Kindstand” en vervolgens: t-s en gouden priesterfeest i« reeds een ge- H beurtenis, die terecht heel wat belang- stelling trekt. Het betreft dan meestal personen, die hun sporen ruimschoots verdiend* hebben en genieten van een van harte gegunde rust. Maar wat zal men dan zeggen van een diamanten priesterfeest, op zichzelf reeds een groote zeldzaamheid en dan bovendien nog van een in functie zynden priester! Bovendien een priester op een verantwoordeiyken post, wiens leven is doorzaald met eerbetuigingen van ker-‘ keiyke en wereldlyke autoriteiten, bovendien een priester, die met bewonderenswaardlge vi- jgom Kuw ’as kt, \»ol i ‘il 02.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 21