Pater -Pinard de la Boullaye
JCrf ueïAaal can den da#
Het Zeemonster van Nagasaki
van
boeteprediker van de
NOTRE DAME
De zorgen
Jimmy
iititufUiiitiiiiiinttiNiaNitailiHNMHMIHiHitMaUMtMMMNi
DOOR P. G WODEHOUSE
E
1!
-
lei
EN
Een zeldzaam feest
van
MR
,-B.)
EN
lt
:en
Een japon
van wit satijn
Druk contact met zijn
luisteraars
k in
m
t
Dit jaar heeft Z.Eerw. al» algemeen
onderwerp gekozen: „Jezu»,
levend in de Kerk”
floten,
ar it
Het diamanten prie»terfee»t
Mgr. J. Wouter», Deken van
Maa»tricht
aww w-v a Tb/^Tk.TIk.T'r’JC* op dit blad zijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen p bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p *7^0 een ongeval met p Otwfï
IN lw r< O on8evaUen rerzekerd voor een der volgende ultkeerlngen «-FVe verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen t aJvFe" doodelijken afloop asW»
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN U1TERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
-V,"
„Jai" zei hU- ,4a! Ik dacht wel. dat het zoo
iets was. Maar ik geloof, dat ik het toch nog
wel eens langzaam zou willen nagaan. Om te
beginnen met die cUfers. Wat beteekent die
zeven en zestig achter den naam: Hayward?”
,HU maakte zeven en zestig runs, meneer.”
,^even en zestig! In één spel?”
„Jawel, meneer."
„Wel. dat zou Baker nog niet kunnen!” ,Jk
ken dien Baker niet van nabU, meneer."
ö2.
t
3:
trekt. Het betreft dan
SURREY.
Eerste speelhelft.
kaatsbal
en
Totaal (voor Tier Wickets)
het
woord
werd gefluisterd.
Nu let op.
Wat beteekent dat
in
ded
(Wordt vervolgd)
Maar Piet Prikkel merkte in zijn plezier niet, dat hU zelf een
bijenkorf onderste boven gooide. De bijen waren natuurlijk
verschrikkelijk kwaad en prikten hem nu waar ze maar konden.
Nu was bet de beurt aan Drein Drentel om te lachen. _J ■akker."
aei hij, ,4k vond het een reuzen grap."
Het interieur van de Parijsche Notre Dame', waar de beroemde Vastenpredikaties
Worden gehouden
61
0
12
33
11
6
10
L
euw
494
lauto
L De
den
1 00-
ken-
>men
sche
ding
rnée
naai
op-
tilljk
ZOO
iel!»
het
icht
tzen
mer
n
inu-
sec.
t 1
1 1«
begrip;
kunnen
mels-
n den
nmen.
kleven,
sieepje
a hjj,
repakt
een
sche-
In de
Het
ellcht
naar
■aar-
ichte
aan-
het,
lt en
kt in
rlan-
>mer.
r het
het
oken.
nker,
dag-
oe in
de
het
n dit
1 der
zelfs
1 we
1 een
er het
ardlng.
op de
Ige M.
wilde
de ge
shaven
rkslul-
wond.
eer-
ulten
>aar-
toe-
erge-
IIIMIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIINIIIIIIHIHIMII
üdag-
Gllze,
Sch.
1 een
r en
TU-
I Wel
ch ting
epboot
lolasch
t had.
hooge
schlp-
iet in,
in te
?en en
schrp
tallteit op 84-jarlgen leeftijd zjjn dageljjksche
werkzaamheden verricht, tót stichting van al
degenen, die met hem in aanraking komen.
Zoo'n feest viert op tweeden Paaschdag dg
Hoog Kerw Heer Mgr. J. Wouters, Deken van
Maastricht. Het spreekt vanzelf, dat dit feest
niet onopgemerkt zal voorbij gaan. Mocht de
jubilaris bü zijn gouden priesterfeest een
grootsch geschenk ontvangen, dat hjj bestemde
voor een fonds tot steun aan priesterstudenten,
ook thans wenscht Mgr. Wouters niets voor
zich zelf te hebben. Toch wil men iets grootsch
geven en daarom zullen de parochianen hem
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
Intusschen werd de stad onveilig gemaakt door een paar
leelljke boeven die rich uitgaven voor Drein Drentel en Piet
Prikkel. Ze slopen langs de straten en stalen alles mee wat W
maar konden? Gelukkig maar dat dit spelletje niet lang kon
duren, want nog dienselfden dag werden de bedriegers ont
maskerd.
Dien middag gingen Piet Prikkel en Drein Drentel eten in een
smulhuis. Dit smulhuis heette „HET ZEEMON 81 bK VAN
NAGASAKI".' „Daar hooren we thuis," zei Plet. Ze konden er
niets anders krijgen dan eetbare vogelnestjes met slagroom.
Plet en Drein hadden honger en aten de vogelnestjes dus met
smaak op.
ging de cijferreeks nauwkeurig na.
had u nu graag, dat ik u uitlegde.
„De pitcher, zegt u, dat is zeker hetzelfde
als onze bowler?”
.4a, dat zal wel. alhoewel het me ontgaat,
waarom je bowler zou zeggen."
„En dan is de box zeker het wicket van den
bowler?”
„Zooals je wilt. Nu let op. Spelen. Pitcher
komt op. Hallo. Jan. flink aanpakken! Gauwer,
kerel! Dat Is te langzaam. Boem! De batsmah
doet het goed. Dat mannetje buiten het veld
dit stukje suiker slaat. Mis! De batsman
loopt voor de tweede maal. Ook voor de detde?
Neen! Terug! Ónmogelijk. 1 Is zoo ook veiliger.
Tweede batsman op. Pitcher doet het nu beter.
Pikt hem op. Terug naar je plaats, Cyril! Derde
batsman. Kijk In eens zwoegen. Houd dien
knaap in de gaten. Keurig! Laat die twee
staan, goed zoo. verder, vlak langs zijn neus
Dan naar de tweede. Mooi zoo! Die is aan het
honk. Is dat even een spelletje! Geloof me,
Wim, dat is spel!”
Een beetje overstuur van de kracht, die1 hij
aan zijn les besteed had. ging meneer Crocker
m?et tfgil ^4'tiü^ïgpde" diensten gajorbe
wijzen. 1 t.Jc Kl.’l VV
Maar ook de bewoners van het Dekenaat van
Maastricht willen niet achter blijven en daar
bij seker niet vele anderen uit Limburg om iets
te willen laten blijken van hun eerbied en aan
hankelijkheid.
Na veel gepraat is thans komen vast te staan,
dat Mgr. Wouters gaarne een geschenk zal
aanvaarden, wanneer dat bestaat in den vorm
van een stlchtlngsfoods voor een permanente
organisatie ter verlevendiging en tot behoud
van de devotie tot Sint Servaas en de veree-
rlng van den eersten Limburgachen en Neder-
landschen Heilige op zijn te Maastricht in de
St. Servaaskerk zich bevindend graf.
Het is roerend te zien, hoe de hoogbejaarde
wachter bU het graf van Sint Servaas eeuwen
In de toekomst vooruitziend, zijn Ideaal getrouw
blijft, dat hjj zich heeft gevormd, toen hij het
graf van Sint Servaas onder zijn hoede kreeg.
Het is bekend, dat de vervulling van dezen
l - wensch den herder van 8t. Servaas reeds jaren
aanbieden een luidsprekerslnstallaUe aan te voor den geest zweeft en dit zal nuwer-
brengen in de kerkvan Bftijj Seyv»%id'WjiRÉTMlfMBeMvtftriftAidoèd de offervaardigheid van
«aar mW (Jan, xijtjickepde diensten zajnrbe-, o katholieken Va» Maastricht 'eW Ltalburg
Stortingen hiervoor kunnen thans rbedi" ge
schieden door overschrijving op postrekening
13445 van J. E L. Haenecour te Maastricht,
penningmeester van het Centraal Comité.
Moge dit jaar een heillgdomsvaartjaar te
vens, een waardige parel worden aan de rijke
kroon van den jubilaris, die niets liever ziet,
dan dat de eer van Sint Servaas steeds meer
zal schitteren In Limburg en
Hayward, c Wooley b Oarr
Hobbe, ultgeloopen
Hayes, st Huish b Balvanger
Ducat, b Balvanger
Harrison, niet uit
Sandham, niet uit
Extra
-1-stcjiii»
peibenorG die
concludeerde de journ---
ringen klaar en dildelljk, zoo precies sluitend
zijn dat er geen enkele moeilijkheid overblijft
en dat U zelfs alle, althans de meest bezwaren
de opwerpingen reeds tevoren weet te weer
leggen. Het enorme aantal zielen, waarin U
licht en vrede hebt gebracht, is het beste bewijs
voor Uw succes, het succes niet zoozeer van
Uw welsprekendheid, maar de dwingende kracht
van Uw wetenschappelijke redeneeringen en uw
priesterlijken ijver, waaraan gij, naar ik weet,
allen voorrang verleent.
Met méér tegenzin, dan zü het meisje wilde
laten blijken, verwisselde Lady Dumarche van
japon. Een blik in den spiegel met Argus-
oogen nam Leontlne haar van hoofd tot voeten
op toen barstte over het naaistertje een
eindelooee golf van dankbetuigingen loa, waar
van ze er geen begreep daar ze alle in het
Engelach weren. Het deerde haar ook niet in t
minst: haar werk was niet vergeefsch geweest,
de naam van de zaak was voor een blamage be
hoed en bovenal: ze had de weddenschap van
tienduizend dollars gewonnen.
„Koer, mee, kind, naar den salon.” als ware zij
hare beste vriendin, aoo vertrouwelük gaf Lady
Dumdrehe Leontkae een arm. „Ga hier nu even
zitten, dan zul je hem mijn verloofde, Albert
Degtron, den cabaretier over enkele oogen-
blikken hooren. Hjj heeft een liedje op mij
gemaakt, dat hij straks zal debuteeren.”
HU moest bepaald een sympathieke manzjjn.
Naar zijn stem te oordeelen, was elke andere
conclusie uitgesloten. Met een onmiskenbaar
flair kondigde hij zijn nieuwste liedje aan.
De belde vrouwen luisterden gespannen.
Het begon als zooveel andere en eindigde
eigenlijk ook precies zoo, vond Leontlne, maar
ze paste wel op het te joggen. HU zong van
liefde en nog eens liefde, van fel kloppende
harten, enz. Toen kwam zijn bekentenis. Amor
bad ook hem toegewuifd. Eén zacht, goedasudlg
vrouwtje was ze. dat tactvol met alles en leder
wist om te gaan. Eén gebrek had ze. maar van
het verkeerde daarvan had hU haar volkomen
overtuigdwedden deed ze nooit meer. Hier
mede was zjjn optreden beëindigd.
Vlugger en vroolijker dan ooit groette Leontlne
den monumentalen portier en waa weldra op
geslokt In bet verkeer der wereldstad. Lady
Dumarche. nu madame Destron, ontmoette zij
nooit meer.
een racket; ze hebben er
iderzoek
s Budel
(leegden
J. Th.
aar het
ebracht.
tot zjjn
kerheld.
én dat
■ok van
■n wor-
m ge-
r Is.
we is
1 vele
nu- en
en gouden priesterfeest is reeds een ge
beurtenis, die terecht heel wat belang-
trekt. Het betreft dan mees*
1 hun sporen rèifcSchijots verdlefii
hebben en genieten van een van harte gegunde
rust. Maar wat zal men dan zeggen van een
diamanten priesterfeest, op zichzelf reeds een
groote zeldzaamheid en dan bovendien nog van
een in functie zUnden. printer! Bovendien een
priester op een verantwowdelUken post, wiens
leven is doorzaald met eerbetuigingen van k^r-
kelljke en wereldUjke autoriteiten, bovendien
een priester, die” met bewonderenswaardlge ri
jk meen, dat het spel u gisteren zoo lang
zaam voorkwam, doordat bet wicket ik be
doel <Mannee het grasveld, klef was, dat wil
zeggen, nat, van den regen. Klef is hier de
technische term, meneer. Als het wicket klef is,
zijn de batsmen verplicht zeer voorzichtig te
zUn, aangezien de klefheid van het wdeket de
bowlers in staat stelt den bal scherper in
welke richting ook te laten gaan, als hU den
grond raakt dan wanneer het wicket niet klef
Bayliss
„Wat
meneer?"
„Wel, het heele geval,
allemaal?”
„Het is heel eenvoudig meneer. Surrey won
den toss en was het eerst aan slag. Hayward
en Hobbs waren het openende paar. Hayward
gaf Hobbs gelegenheid voor .een korten run,
maar deze laatste haalde het niet en viel reeds
halverwege uit Hayes volgde. HU Uep over de
lijn en raakte daardoor af. Ducat en Hayward
maakten een goede partij, wanneer men de
klefheid van het wicket in aanmerking neemt.
Maar eindelUk raakte ook Ducat af. na een
flink aantal runs en Hayword viel er weldra
ook uit Toen hebben Harrison en Sandham
gespeeld tot de tijd verstreken was, aonder uit
te raken.”
Meneer Crocker haalde diep adem door zUn
neus.
■a g et vlugge dribbelpasje^ ging Leontlne
IVI Plantin langs den roeaen oezlgen boule-
yard in de richting van het luxueuze
hotel ja Europe." Onder den arm. voorzichtig
ondersteund door haar kleine hand, had ae een
doos, waarop het gestyleerde etlkette van een
vooraanstaand mode-palels. b*
Meerdere malen reeds had ze op haar slerlUkc
polshorloge gekeken en telkens, wanneer ze bet
raadpleegde, was het alsof ze schrok, dat het
zóó laat was.
Gehuld in een zware lichtblauwe jas mot
breede zilveren biezen en veel dito tressen, was
de portier, midden in den monumentalen in
gang. een figuur, die bU. het geheel uitnemend
porie.
„En njeisje-met-je-haast. waar wil jij aoo
gauw naar toe?" een schalksch knipoogje en
een vluchtig glimlachje was alles, waartoe hU
zich verder verlaagde
„Lady Dumarche wacht op dit pakje, dat ik
haar zelf moet overhandigen. Ik kan wel door
loopen hè? Ik weet den weg en ken de spraak.
Als ik terugkom, heb ik misschien 'wel een mi
nuutje pieer voor je over!" Zonder verder ant
woord af te wachten, stapte ge naar de lift.
Op de derde etage was het een stukje de mid
delste gang door om de appartementen te be
reiken van Lady Dumardhe. de gevierde Engel-
sche soubrette met haar weinig melodieuaen
schuilnaam.
Een bescheiden klopje op de zware eiken deur
Verwekte daarachter een rumoer, dat met de
standing van het hotel moeilijk In overeenstem
ming was te brengen, maar ook Leontlne. die de
grillen van Lady Dumarche onderhand kende,
een oogenbllk van haar stuk dreigde te brengen.
Langzaam opende ze de deur en bevond zich
Techt tegenover de opgewonden cliënte. Leon-
tlne had enkele seconden tevoren haar laatst;
sou durven verwedden, dat Lady Dumarche
Ucht-blauwe oogen had. maar nu leken ze wel
katachtig-grUs.
„EindelUkeindelUkOnaangenaam
klonk Leontlne deze begroeting in de ooren.
„Goeden middag, Lady Dutrjarche. Ik heb
hier Uw nieuwe japon
Verder kwam ae niet. Met een kittig spronge
tje was de aangesprokene naast haar terecht
gekomen, had het pakje uit haar handen gegrist
en was meteen, hevig geagiteerd en vreeeelUk
onhandig begonnen met de doos te openen.
ElgenlUk kon men het beter verscheuren noe
men, maar dat past nu eenmaal niet bU em
dame van standing.
Uit de warreling van carton en vloeipapier
kwam tenslotte toch de japon, waar Lady Du
marche aoo verlangend naar had uitgezien. Het
was een gewaad van wit satijn specialité
de la njalson afgezet met wit bont. Nog voor
Leonttne een hand had kunnen uitsteken om
haar behulpzaam te zijn, verwimelde Lady Du
marche haar hard-groene japon voor dit smette-
Pater Plnard kwam
waar 1"
eenzaamheid van een
derwerp, dat hU dit Jaar in z(jn Vastenprèeken
zal behandelen, heeft overwogen, uitgewerkt en
ingestudeerd. VriendeUJk, zooals altUd, met een
bescheiden glimlach op zijn gelaat,heeft de
opvolger van Lacordalre, zonder acht te slaan
op de geweldige drukte, die er op de perrons
heerschte, welwillend de vragen willen beant
woorden, die de pers hem stelde.
Welk onderwerp zult U dit jaar behan
delen?
Dat me het meest geschikt leek voor dezen
crisistUd, omdat het bU mUn toehoorden hun
meest belangrijke plichten In het geheugen zal
wakker roepen: elkaar te helpen inplaats van
elkander te verscheuren, toenadering te zoeken
tot Christus, de eenlge waarachtige bron van
alle heil, de richtlijnen volgen van de Kerk, die
de zending heeft om opleiding te geven. Daar
om heb ik als algemeen onderwerp gekoeen:
„Jezus, levend In de Kerk.”
De Verlosser is de gemeenschappelijke band,
die alle Christenen, en zelfs alle menschen
bindt, omdat HU in ZUn onmetelljke liefde geen
ander doel heeft, dan aan de menachen hun
geluk te verzekeren, zoowel hier beneden ais
hiernamaals. U begrijpt natuurlijk direct, dat
deze leer lUnrecht staat tegenover de koude
zelfzucht van de verschillende klassen der sa-
menieving. evenals tegenover het egoisms van
leder menach afzonderhjk. En wat de opwer-
pingzn betreft die hiertegen in te brengen zijn,
U kunt er gerust op rekenen, dat ik me er wel
voor zal wachten, die uit den weg te gaan. De
conferenties in de Notre Dame zUn juist in het
leven geroepen, om te beantwoorden aan de
eischen, die de élite der moderne intellectueelen
stelt: ik heb een anderen plicht te vervullen
tegenover mUn toehoorders, dan hun een sen
timenteels gemoedsuitstorting of een decla-
ziatle-avond te bezorgen, vol schoons orato
rische wendingen.
Dat begrijp ik. dat zou verloren moeite
sltnl.... Maar hoe werkt U?
Vroeger hield ik nogal van eenlge modellee-
rlng, maar tegenwoordig volg ,lk mepstal het
zelfde proces: ik m*£k'één‘schema. Waarin’de
groote lijnen worden aangegeven; langzamer
hand breng ik daarin verbeteringen aan, waar
door de nadruk gelegd wordt op de karakte
ristieke punten, die ik wil behandelen; dan
eerst begin ik met de definitieve afwerking, tot
in de kleinste bijzonderheden
Staat U in druk contact met Uw luis
teraars?
O, dat is geweldig. Na afloop van de Con
ferentie tracht Ik maar zoo spoedig mogelUk
weg te vluchten. Maar ik krijg enorm veel be
zoek en stapels met brieven, waaruit blijkt
welken Indruk mUn preeken hebben gemaakt:
brieven, waarin de menschen hun dankbaar
heid betuigen voor het geloof dat ze hebben
teruggevonden, aanvragen om Inlichtingen, een
uiteenzetting van talrUke opwerpingen. waarop
Ik zooveel als mogelijk is een antwoord tracht
te geven Verder zjjn er heel veel goede men
schen. die mij allerlei raadgevingen verschaffen
om de moderne wereld te hervormen. Ook krijg
ik een hoop anonieme brieven, maar ik bespaar
me de moeite om ze te lezen, c|aar ik mijn tUd
wel beter kan gebruiken door andere brieven
te beantwoorden.
Uw preeken worden door verschillende ra
dio-stations uitgezonden. Bemerkt U wel eens
iets van de resultaten?
Daarvan kunt U zich geen voorstelling
vormen. Zonder de radio zou ik vast en zeker
niet zoo’n uitgebreiden kring van toehoorders
hebben gekregen
Op welke wijze kunt ge de gevoelens be-
oordeelen van die toehoorders, die U zelf niet
ziet?
Door ontelbare getuigenissen, critleken.
brieven en bemerkingen, en ook wanneer ik op
reis herkend word
Dus op die manter kent gU toch Uw audi
torium?
Ja zeker, en ik mag gerust zeggen, dal
mijn auditorium mUn gedachtengang niet kwijt
raakt. Ik denk natuurlUk aan hep, terwijl ik
mijn conferenties houd, dat is toch heel na
tuurlUk, vindt U niet? Ik houd wel mUn oogen
gevestigd op de luisteraars, die Ut voor me heb
lk “U11 best doen, om weer opnieuw
hun aandacht op mjj te concentreeren wan-
neer ik bemerk, dat deze of gene te veel naar
J® ^®ye„lven ot n«*r de vensters tuurt. Bi
daarbU heb ik vaak hinder van de microfoon,
die voor mU staat. ZU hindert me, niet alleen
omdat zü een massa luisteraars aan mUn ge
zicht onttrekt, maar vooral ook omdat de min
ste verandering van houding onmlddellijk merk
baar is in de radio-uitzendlng, Avar het geluld
ofwel in kracht toeneemt at wel belangrijk
zachter wordt, hetgeen ook voor de luisteraars
onaangenaam is en hun aandacht van het ge
sprokene afleidt. Voor een goede radio-ui teen-1
ding zou het noodlg zUn. dat ik altUd sprak met
een middelmatig geluid, zonder eenlge verhef
fing of buiging van stem, terwijl Ik altijd lij
dezelfde houding sou moeten staan, aonder een
enkel gebaar te maken; doch van den andesën
kant is het plicht als redenaar, om ook de
duizenden toehoorders te voldoen in mUn en-
mlddellUke nabijheid, die als het ware aan
mijn voeten zitten en die gesties verlangen en
geen dood geluld, maar een levendige stem met
welluidende variaties. En het is om zoo te zeg
gen onmogelUk, om beide eischen met elkaar
in overeenstemming te brengen.
En toch ta U er steeds wonderwel in ge
slaagd om deze tegenovergestelde eischen met
elkaar te verzoenen want zoowel uw onmlddel-
Hjk gehoor als uw onzichtbare, vaak ver-verwij-
derde radio-luiste raars zijn allen zeer voldaan
In ieder geval ligt er in heel mUn voor
dracht niets theatraals, ik verzeker Uf dat ik
geen enkele houding aanneem, die ik eerst te
voren zou hebben Ingestudeerd. Ik doe alleen
mUn best om me zoo goed mogelUk verstaan
baar te maken, terwijl de modulaties van mijn
stem en ook mUn gebaren alleen dienstbaar ge
maakt worden, om- de taaie of al te ernstige
onderwerpen meer toegankelijk te maken voor
mUn luisteraars. Ik ben er van overtuigd, dat
al mUn tUd als verloren beschouwd moet war
den, indien de eenlge indruk, die door mijn
preeken werd wakker geroepen, zou zfjn: „Wat
‘n heerlijke taal!" Neen, het moet zóó zUn, dat
de arbeiders die naar mU geluisterd hebben
uitroepen, wat een communist uitschreeuwde,
dien Ik ken: „Verduiveld, Is dat zUn godsdienst?
Maar dan moet ik bekennen, dat die verdraaid
goed in elkaar zit!”
Ik ben tevreden en Gode dankbaar. BU een
andere gelegenheid gaven de spoorweg-ambte-
naren van de F.L.M.-mU- te kennen: „U be
grijpt natuurlijk, dat wU niet alles kunnen vol
gen! Maar wanneer U bU het einde een korte
samenvatting geeft, ja, dan gaat het beter!”
U vertelde mU daarstraks dat U niet alleen
aan uw luisteraars denkt gedurende uw confe-
tlez, maar voortdurend.
Ja, ik denk voortdurend aan mijn toehoor
ders, een heel jaar, vanaf het begin van de
Vasten tot de Vasten van het volgend jaar. ge
durende heel die lange en pijnlijke periode,
waarin ik alles overweeg, en waarin ik mijn
plan construeer en de stof in verschillende
hoofdstukken indeel. Zoo ook gedurende den
tUd dat ik alles uitwerk en redigeer.
Beantwoorden de indrukken die gewekt
worden steeds aan Uw verwachtingen?
BUna volkomen. Ik voel de aandacht van
mUn gehoor, wanneer de bespreking meer tech
nisch of meer beklemmend geworden ta; ik
voel de emotie wanneer ik bepaalde, dlep-men-
schelUke en vooral de ChristelUke begrippen
wakker roep; ik voel de bewondering en de
laaiende geestdrift, wanneer ik den Verlosser
zelf ten tooneele laat verschijnen.
In leder geval weet ik. Eerwaarde, zoo
irnallst. hoe uw redenee
ilijk, zoo precies sluitend
Ja, dat is wel een aardig spelletje, zei
Bayllas. ..Maar ik geloof, nu u het me hebt uit
gelegd. meneer, dat ik het toch wel ken, maar
Ik heb het altUd gekend onder een anderen
naam..Het wordt hier erg veel gespeeld.”
Meneer Crocker sprong op.
,Js dat waar? En ik ben hier al vUf jaar en
heb er niets van gehoord? Wanneer spelen ae
het weer?”
..Hier in Engeland noemen ze dat spel
,Jk denk, dat je nog nooit een bal-spel ge- lade heb neergezet en de pitcher staat daar.” rounders, meneer. De kinderen spelen het met
rv> Tvitnhnr wsxtrè 11 rlczf ie eaVar hoinnlfria ccn kA&tSÖ&l en ccn FftCKet ZC
altUd veel pret mee. Ik heb het nooit anders
gekend, dan als een kinderspelletje.”
Twee starre oogen waren op den butler ge
vestigd.
.Kinderen?”
„Een racket?"
,4awel, meneer."
.Zes erts je je zei toch niet kaatsbal?”
„Toch wel. meneer."
Het leek wel. of meneer Crocker plotseling
een aanval van kramp kreeg. HU had nu vUf
jaren in Engeland gewoond, maar tot nu toe
hali hU elgenlUk nog niet volkomen beseft, hoe
heel alleen hij elgenlUk was In een vreemd land.
Het lot had hem hulpeloos In een land ge
voerd. waar ae honkbal ..rounders" noemden en
het speelden met een kaatsbal
HU zakte terug in zUn stoel en staarde stil
voor Zich. En toen hU daar zoo zat, scheen de
muur tegenover hem weg te dooien en hU
zag een groen veld, in het midden waarvan
een man in grUs uniform een dans begon uit
te voeren. Met een kouden en wantrouwenden
„O, zit dat zoo?”
.Jawel, meneer.”
.Dank je wel.”
„Geen dank, meneer."
Meneer Crocker wees naar de krant.
.Maar kuk nu eens even hier: dat schünt
de stand te zUn van het spel, dat we gisteren
gezien hebben. Als je dY nu uit wUs kunt,
dan moet je mU maar eens vertellen, wat het
beteekent.”
Boven het stukje, dat hU met zUn vinger
•anwees, stond: Kindstand" en vervolgens:
blik stond een andere geunlformde den eersten
aan te kUken, met een geweldige knots, die hU
op zUn schouders in evenwicht hield. Twee
anderen zaten gehurkt toe te zien en rondom
zat een groote menigte. De lucht was vervuld
van veel stemmengeluid.
Bingley Crocker zuchtte, doch het tebk> .wel
een snik. Bayliss, de butler, keek hem meewarig
aan. HU was er zeker van. dat zijn meester
niet erg lekker was.
Meneer Crocker's geval was er een, dat
een uitnemend thema voor een- redenaar zou
zUn geweest, die de leer wil verbreiden, dat
geld niet alleen het geluk vanzelf met zich
brengt.
Tot aan rijn, tweede huwelijk was Bingley
Crocker acteur geweest, die allerlei kleinere
rollen vervulde. HU had een uitstekend humeur,
geen geld, en een zoon van een en twintig
jaar Tot zUn vUf en veertigste jaar had hU
voornamelUk van de hand in den tand geleefd,
een periode waarin Iedere maaltUd een ver
rassing was. Toen echter ontmoette hU op een
schip, dat tusschen Engeland en Amerika voer,
de weduwe G. G. vam Bunt, de eenlge erfge
name van het ontzaglUke fortuin van den geld
magnaat.
Wat mevrouw van Bunt in Bingley Crocker
zag, om juist hem uit te kiezen, overschrijdt
leder begrip; Cupido's zonderlinge sprongen
alleen kunnen aansprakeUjk gesteld worden
voor wat er volgde.
1 looze avondtoilet. Als ging zU baar opwachting
maken bU een vorstin, Mo plechtstatig schreed
zU naar de deur, die toegang gaf tot haar bou
doir. om haar metamorphose te bewonderen.
„Wat zal Albert wel zeggen, als hU me zoo
ziet.’* Hoe duldelUk deze woorden ook waren
uitgesproken. Leonttne hoorde ae niet. Als met
stomheid geslagen staarde ze naar de elegant
voortachrijdende dame in een sneeuwwit toilet,
dat.... Haar verstand scheen stil te staan, ze
kon bet niet begrijpen. Het ontwerp voor deze
schitterende japon was de origlneele gedachte
van een vakman, die als een der meeat be
kwamen stond aangeschreven. Ontelbare malen
wws Lady Dumarche aan de zaak geweest om
te passen. De beste naaisters waren er voor aan
gewezen om de» kostbare japon te vervaardi
gen. En nu.als een vogelverschrikker in een
afgedankte smokingjas, zoo kleedde dit toilet
Lady Dumarche.
Een gesmoorde kreet, onmlddellijk gevolgd
door een doffe bons bracht haar tot de werke-
lUkheid terug. ZU begreep wat er zich in die
luttele seconden had afgespeeld tusschen de
lady en haar spiegelbeeld en was met eenlge
stappen in het boudoir.
Snikkend zat daar Lady Dumarche, haar
schouders schokten en tranen hadden den vrijen
loop. Orr. haar toilet bekommerde ze zich blUk-
baar in het geheel niet, achteloos zat w er op
en verkreukelde het tusschen de leuning van
den stoel.
^gadame," begon Leontlne.
.Daar had ik me nu zooveel van voorge-
steld! De aanwezigheid van de naaister drong
niet tot de lady door.
„Vanavond zou bet mUn avond rijn. Ik zou
vanavond naast hem aan het hoofd van de tafel
ritten. De élite van het ParUsche tooneel van
avond onze gasten op ons verlovingsfeest. En
nu. nu. Tranen aan de lange zwarte
oogwimpers, tranen, die een spoor achter laten
in rouge en poeder, tranen.... tranen.
„Madame, wilt U misschien een oogenbllkje
naar mU luisteren?" Correct, maar beslist klonk
Leontlnestem.
Wezenloos staarden twee betraande oogen
haar aan. „Wat doe Ju hier nog langer?" Als
een uitbarsting klonk het.
„Laat mU dat malheur even verhelpen?" vat
beduusd kwam het er uit.
.Even verhelpen, zeg je? Even verhelpen?...
JU-...? Tienduizend dollar tegen een. dat je
dat niet kunt?”
Leontlne weifelde. Tienduizend dollar tegen
één. Het dutoelde haar. Hoeveel maanden sa
laris was dat wel?
Jlu, sla toe of verdwun!"
Een oogenbllk
aarzelde Leontlne
nog. Dan legde
ztr haar hand In
die van de opge
wonden actrice.
De weddenschap
was aangegaan.
Een diepe rust heeraebte de eerstvolgende
minuten in bet vertrek. Leontlne heeft haar
gereedschap ter hand genomen en met enkele
steken, met een onmiskenbare handigheid ge
maakt, wist M de Japon een meer passend mo
del te geven. Nog was hét haar niet naar den
zin. Om en on.' ging het kostbare toilet, van
voren naar achteren en weer terug ging de
dunne naald door de fUne stof. Zou het luk
ken Marianne TYemieux was toch veel
handiger dan rij? wilde «U nu probeeren
haar werk te verbeteren?
Lady Dumarche drentelde weg. Even later
weerklonk zachtjes radio-muriek. een slepende
lox-teeri een Bigetacbe wata, jOnniger
^eonrine aan de naald, het nióe<.‘net zou
.JlndellJk,” mei. een zuc6l 'kwwn bet
I haar lippen. Nu eens rien wat ar van terecht
I was gekomen.
- rien hebt?”
139 Bal-spel. meneer?”
„Een honkbal-spel?”
„Nee, nog nooit, meneer."
.Dan. Wim,” zei meneer Crocker, die van de
opwinding weer tot zUn slechte gewoonte terug
viel, van zUn eersten Londenschefi tUd, „dan
ben je nog nooit mensch geweest Zie hier!"
Elk spoor van eerbied voor de distinctie van
zUn stand, die gedurende het begin van dit
gesprek zich had laten gelden, verdween nu
totaal. Meneer Crockers' oogen stonden vurig
als van een strijdros. HU greep den butler bU
een mouw en trok hem naar de tafel, waarop
hU vorken, lepels, kopjes en. zelfs den inhoud
van zUn bord koortsachtig begon op te stellen.
.Bayliss?"
.Meneer?”
,KUk! zei meneer Crocker, met een air van
oen extatisch opperpriester, die op bet punt
staat een beginneling in een geheimen ritus in
te wUden.
HU nam een broodje uit het mandje.
„Zie Je dit broodje? Dat is de bal. Die lepel ritten en laafde rich aan koude koffie.
ta het eerste honk. Waar ik dit kopje zet is het
tweede. Dit stuk spek ta het derde. Die stukjes
suiker zUn de spelers binnen en bulten het
veld. Nu zUn we klaar. t)e batsman komt op.
Zoo. daar staat-le. De vanger achter hem.
Umps achter den vanger...."
„Umps, meneer, daar bedoelt u zeker den
umpire, den scheidsrechter, mee?"
.Boem hem, zooals je wilt. Het hoort bU het
spel. Hier is de box. waar ik dien pot marme-
e vermaarde pater Pinard de la Boullaye,
IJ bü talloozen bekend, ook al omdat men
sUn meestoepend woord vla de radio heeft
gehoord, is weer te Parijs aangekomen, om er
in de Notre Dame zün groote vastenpredloatles
te hbuden, waardóór de moderne stedeling tot
boetvaardigheid wordt opgewekt? Groot is het
getal dargenen, die door zün ernstige taal tot
nadenken en tot Inkeer komen.
vaX Enghien (België),
hü gedurende drie maanden in de stille
Jezu*etenkloo^ter het on-
ral behandelen, heeft overwogen, uitgewerkt
ingestudeerd. Vriendelük, zooals 'altüd, met 1
