Roode
zorgen in Spanj
Het
vttfiaal can den dag
Zeemonster van Nagasaki
F 250.-
F 750.-
levensmiddelengebrek
IN KATALONIË
De zorgen
Jimmy
lil
DONDERDAG 18 FEBRUARI 1937
4.
Wrijving met Valencia
Overtroefd
VHIl
Duizend strafregels voor
verkeerszonden
Apostolisch Vicaris van Groenland
by Z. H. den Paus
sn.
II*.
•rd
»n,
Bekeering der Eskimo’s
„Schip en Vrouw”
DOOR P. G WODEHOUSE
■NMIMHNMHMMIUaMniHIHIlMllllllilMUHHMlMIHNMMNMIt
Is de proclamatie van een zelf
standige Katalaansche Sovjet
republiek aanstaande?
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERUES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
ui
I
rue
13
(Wordt vervolgd)
zouden de New Yorksche
James bezighouden?" zei
De uitgave is, evenals de eerder verschenen
bundel „*Tljd der Nooden” van Van Oosten, een
„crlsis-uitgave”, welke door den zeer populalren
opzet binnen ieders bereik zal kunnen vallen.
id.
im
«te
zette
af
?ven
ruitje
.Maar
kranten
- i
,4^, die zich van een bron-
had meester gemaakt, begon
Zoo wilden ze de tent uitrijden, maar nu kwam de heele me
nigte in opstand. Het publiek begon heel hard te gillen en de
baas, die een mooi zwart Jasje aanhad, riep: „Pakt de dieven I"
De menschen begonnen te gooien met stokken en steenen en er
zat voor Piet en Drein niets anders op dan gauw de vlucht te
nemen.
BU de „Lantaanw Uitgeverij” te Amsterdam
zal in Maart aa. een nieuwe bundel gedichten
verschijnen van A. M. D. van Oosten, onder
den titel „Schip en Vrouw”.
De bundel zal voor een gedeelte vereen bevat
ten naar romantische motieven, voor een an
der deel ironische poëzie, ontstaan als reactie
nog dan voorheen, verschillende nieuwe missie-, tegen de veldwinnende gewelds-ldeologle.
rmctnn Vimnnn
te slaan. Het rinkelend
geluld, dat d*aardoor werd voortgebracht, scheen
«Un jongen geest zeer te behagen.
„Ik denk, dat we het zeemonster meer op zee moeten zoe-
ken,” zei Drein Drentel tegen Piet. „Goed,” zei Piet, en ze
namen allebei een post in op een van de vooruitstekende
rotspunten. De een zou Mnks de wacht houden en de ander
rechts.
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
posten kunnen stichten. 1
En ik laat aan den H. Vader het plan zien
voor de nieuwe boot. De Paus stelt er heel
veel belang in. Z. H. bekijkt de teekenlngen
en stelt verschillende vragen over technische on-
-w—voltooiing van een katholieks Unl-
I 1 versitelt aal al uw Inspanning
eischen. maar het Is Mijn vurige
en innige wensch, dat gij dit groote werk,
van zoo*n verstrekkend belang voor uw
land en uw geloof, tot een goed etude zult
brengen.
Paus Plus XI op de andiëntto bij de
heiligverklaring van Petrus Qanlstns,
30 Mel 193S,
naria en Universiteiten, en Kardinaal Jorio,
Prefect van de Congregatie der Sacramenten.
Even kennis maken en we korten den tijd
met over de Eskimo's te praten. Dan weerklinkt
een alarmeerend electrisch belletje en de dienst
doende kamerheer laat Kardinaal Bisletl bin
nen. Wij blijven met ons tweeën nog wat praten,
totdat de beurt is aan Kardinaal Jorio.
Ik verneem van den kamerheer dat de H.
Vader audiëntie verleent, terwijl hij in een ge-
makkelUken rolstoel heeft plaats genomen, die
men speciaal heeft laten oonstrueeren. Maar ik
heb niet veel tijd om daarover na te denken,
want we zijn reeds bjj den ingang van het
groote vertrek, waar de particuliere audiënties
worden verleend. Heelemaal aan het andere
einde van de zaal zie ik den H. Vader zitten,
blijkbaar aan zijn bureau. Men moet zich dus
den Paus niet meer voorstellen, zooals tot nog
toe In de dagbladen steeds de Indruk werd ge
wekt, alsof hjj op een ziekenstoel ligt uitge
strekt.
Ik ben nu vlak bij hem en kus den Visschers-
rlng.
Ha, wat ben Ik bij), dat ik den Apostollschen
Vicaris van de Hudson Baal hier weer terug
zie!
H. Vader, ik mag U zeker wel heel hartelljk
danken ook namens de Missionarissen der Obla
ten van O. L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen en U
de verzekering geven dat wij al onze gebeden
voor U hebben opgeofferd.
En hoe gaat het in Uw Missiegebied?
H. Vader, om geen misbruik te maken van
Uw al te groote goedheid, heb ik in enkele re
gels samengevat de resultaten die in de laat
ste drie jaar werden bereikt.
Uitstekend! Dat is het Juist wat Ik wilde
weten.
Welnu dan. hier is een heel klein kaartje
waarop met roode stippen de nieuwe Missie
posten staan aangegeven, die sedert mijn laatste
bezoek werden geopend.
Ja, Ik ken Uw missiestaties heel goed; ik
weet waar iedere post gelegen is. Dit kaartje
is heel veel waard, want het is het qjeest vol
ledige dat ik tot nog toe gezien heb.
H. Vader, ik ben zoo gelukkig U te kun
nen mededeelen. dat de toekomst van het Vica
riaat voor de eerste 30 A 35 Jaar verzekerd is,
doordat We een nieuwe boot zullen krijgen,
waardoor we niet alleen in staat gesteld zullen
worden om de bestaande missies In stand te
houden, maar ook In de toekomst, veel beter
In een Thürtnger \peelgoederenfabriek werd bovenaf gebeeld model van een land
bouwer s-neder zetting vervaardigd. Het model te natuurlijk niet op de eerste
plaats bedoeld als speelgoed, doch vooral bestemd tot gebruik op scholen
In de mooie stad Los Angeles in Califormë
probeert het bestuur, zooals trouwens In alle
groote steden van Amerika, het aantal verkeers
ongelukken door juiste maatregelen te vermin
deren. Iedere beambte van een of ander be
stuur brengt behalve de wettelljke. ook nog zijn
eigen maatregelen in toepassing. Een vinding
rijke rechter laat de overtreders van de wet
duizend keer een strafregel overschrijven, waar
bij ze beloven voortaan beter te zullen opletten.
Bijvoorbeeld: „Ik zal op de lichtsignalen letten**,
of ..Ik zal voortaan voor den overweg voor
voetgangers staan blijven.” Bovendien moet de
heer of dame in kwestie een papieren hoed
opzetten, wat in ieder geval een zeer drasti
sche maatregel is.
Na de spiritisten-séance
Dat medium schijnt erg zenuw
achtig te zjfn.
Geen wonder, hij heeft zoo
juist gesproken met den geest
van zi/n vrouw.
Smith’s Weekly, Sheffield
Op het politiebureau moesten ze een verklaring afleggen,
waarom ze dien olifant hadden willen stelen. De commissaris
van ijplitle, die als teeken van zjjn waardigheid een vlag in
zjjn hand droeg, begreep spoedig, dat Drein en Plet zich ver
gist hadden en hij vertelde hun, dat het een olifant was ge
weest en geen zeemonster.
derdeelen. De H. Vader vertoont geen spoor van
vermoeidheid, nog minder van afmatting. HU
is de Paus der Missies.
H. Vader, in den aanstaanden zomer, bU
gelegenheid van den vijf en twlntlgsten ver
jaardag van de stichting van de eerste Missie
bU de Eskimo’s, gaan we de eerste Synodale
vergadering van ons Vicariaat beleggen en....
En noodlgt U den Paus niet uit?
Dit zei de Paus schertsend, terwijl er een wel
willende glimlach over zijn gelaat lag.
H. Vader, indien dat toch eens ooit mogelUk
was....
Maar ook al kunnen wU er niet heengaan,
dan zou het ons toch een groot genoegen doen,
wanneer wij daarbij werden ultgenoodigd. want
't is de mooiste, de moellUkste en de meest ver
dienstelijke missie, en daarom houden wU van
Uw Missie het meest. Indien we er maar één
konden gaan bezichtigen, dan zou het de Uwe
zUn.
Werkelijk, toen wist ik niet meer wat ik zeg
gen moest.
Ik kan mUn indrukken in enkele woorden
samenvatten: de Paus gaat nog niet dood De
Paus is nog steeds en zal steeds blUven de „Paus
der Mlsslëh”.
Weer opnieuw ga ik op mijn knieën zitten en
vraag eerbiedig den zegen.
Van ganscher harte en met blijdschap
schenkt de Paus aan Uzelf, aan Uw Missiona
rissen. Paters. Broeders, Zusters en hun wel
doeners alle zegeningen en gunsten, zooveel HU
kan schenken, geheel volgens Uwe intenties.
Ik buig me diep voorover en kus opnieuw den
Vlsschersring. Dan sta ik op en verlaat het
vertrek. De audiëntie had ruim tien minuten
geduurd....
hoed
keek
het
de
Daar
rag ze Charles
Bastiat de stoep opkomen en met de punt van
zjjn wandelstok tegen de electrische bel druk
ken. Elise aarzelde geen oogenblik en deed de
deur open.
„Is mUnheer Uw echtgenoot thuis?” vroeg hu.
,4a, mijnheer; vrenscht U hem te spreken?”
klonk het kalm.
Bastiat haalde een kaartje te voorschUn. „Als
U me even wilt aandienen. Lang zal ik hem
niet ophouden."
Ze nam het kaartje. Bet hem in een zUkamer-
tje en ging. Drie minuten later kwam ze terug.
„Wilt U maar boven komen?’’ noodigde zU uit.
Ze ging den bezoeker naar de trap voor en
leidde hem een kamer binnen, waar de middag
zon fel scheen. De kamer was weelderig en .met
veel comfort ingericht, waarvoor Bastiat echter
geen oog scheen te hebben. Z’n blik hing aan
een ziekenwagen, die voor t open raam stond
en waarin een li.sn op leeftUd zat met oogen
die zonder uitdrukking staarden en handen, die
zenuwachtig beefden. Toen Bastiat nader kwam
en den man in t gezicht keek, bewoog deze bet
hoo^f niet.
„En nu mUnheer." zei Elise, ..kunt U spreken.
U ziet hier mUnheer Carrier, maar ik moet U
één ding vertellen. MUnheer Carrier ik stok
doof. HU hoort niets. Dus spreekt U maar op.
U kunt t ook opéchrUven, maar hU ziet zoo
goed als niets.”
Bastiat keek haar met verbeten woede aan.
Dan klonk het sarcastisch van z'n lippen:
„Ik geloof niet, dat het verstandig sou zUn.
mUnheer Carrier in z'n overpeinzingen te storen.
Enfin, m'n kans is hier verkeken, Elise. het zal
me niet lukken. Ik zal t maar eens In de Nieuwe
Wereld probeeren.” -
Zonder hem een woord waardig te keuren,
bracht ze hem naar de deur, en keek hem na
tot hU den hoek om was. Toen slaakte ze een
kreet van blUdschap. Een auto reed dien zelfden
hoek om en stopte voor het huls. Een slanke,
knappe jonge man sprong er uit en hU liep de
stoep op.
„Dag lieveling!” riep hU. „alles wel?”
ZU lachte en omhelsde hem.
„Alles is in orde, Hilaire.”
HU sloeg een arm om haar middel en trok
haar mee naar de trap.
„En hoe is' *t met vader?” vroeg hU. „neemt
hU z'n zonnebad? We zullen meteen maar eens
gaan kUken, Elise.”
„Wanneer Ogden die vaas werkelUk wenscht
te breken,” zei mevrouw Crocker, „sta me dan
toe, dat Ik even om den butler bel, dan kan
die een hamer gaan halen.”
„Ogden!” zei mevrouw Pett
„Jandorie! Je mag hier niks!” mopperde
!Ogden en liep naar het raam. HU keek naar
bulten naar het plein en een nauw merkbaar
bewegen van zUn ooren, wees er op, dat hU
nog steeds toffees kauwde.
„Nog altUd hetzelfde obstinate kind!" mom-
pelede mevrouw Crocker.
„Ik kwam niet hier om over Ogden te spre
ken!" zei mevrouw Pett.
Mevrouw Crocker trok haar wenkbrauwen
op. Zelfs mevrouw Otho Lanners. van wie ZU
de kunst geleerd had, zou het niet met meer
effect hebben kunnen doen.
„Ik wacht er nog steeds op te hooren, waarom
je eigenlUk kwam, Neste!”
,Jk kwam hier naar toe, om eens te praten
over Je stiefzoon, James Crocker.”
De discipline, waaraan mevrouw Crocker zich
zelf onderworpen had. teneinde allerlei gevoe
lens te verbergen, redde haar van de vernede
ring. zich verrast te toonen. ZU maakte een
slerlUk handgebaar op de manier van de
hertogin van Axmlnster, die een buitengewoon
hand-wuif-kunstenaresse was om aan te
toonen, dat zU geheel oor was.
„Je stiefzoon. James Crocker,” herhaalde
mevrouw Pett. „Hoe noemen ze hem ook weer
in de New Yorksche kranten. Peter?”
Meneer Pett, die als een buidelrat, die haar
winterslaap houdt, doodstil in zUn stoel lag.
“n een toestand, die metterdaad eigenlUk
bestaat.
De heeren Companys en Caballero zUn het te
Benlcarlo niet eens geworden maar ze hebben
wel hun geschilpunten in een memorandum
saamgebundeld. Een gemengd komiteit zal nu
benoemd worden om te onderzoeken, wat met de
m dit staatsstuk vereende eischen gedaan moet
worden. Deze eischen komen alle van één zUde,
van de Katalaansche. ZU omvatten een grard
van onafhankelUke zelfregeering. die nog maar
even achter een doorzichtigen sluier van fede
ratie verborgen gaat.
Niet zoodra begonnen de besprekingen van
Benlcarlo uit te lekken, of de regeering van
Euzkadi. met welk woord de seml-onafhanke-
lUke Basklsche provinciën zich aandulden, zond
niet minder dan vier van haar ndnisters tege
lijkertijd per vliegtuig naar Valencia om daar
den eisch te doen gelden, dat al wat aan Kata-
lonlë toegestaan mag worden ook het recht
van Euzkadi zal worden.
Katalonlë verlangt een staatsbank, die nog
slechts door een zeer dun draadje met de
Spaansche verbonden zal blijven. Recht het on
derwijs en alle overige kultureele aangelegen
heden zelfstandig te regelen. Een eigen leger,
zU het dan nog onder een gemeenschappelijk
opperbevel met het Spaansche. Recht om in de
buttenlandsche politiek gehoord te worden.
Recht om zelfstandig een aantel verdragen met
het buitenland af te sluiten. Een eigen douane-
korps en eigen In- en uitvoerrechten. Vilje be
schikking over alle naar Katalonlë vloeiende,
buitenlandsche deviezen. Volledige vrijheid om
alle maatregelen te treffen, welke voor het tot
opbloei brengen van de Katalaansche wel
vaart noodig mogen schUrien.
Valencia kan deze eifchen niet zonder meer
in de papiermand werpen, want Katalonlë kan
het 't mes op de keel zetten en verkeert mis
schien zelfs reeds in een voldoenden staat van
hopeloosheid om zulks te doen. Katalonlë staat
in zooverre sterk, dat het voor heelemaal niets
meer terugschrikt, b.v. ook niet voor de prokla-
matle van een zelfstandige, Katalaansche Sov-
Jet-republiek.
Echter, ook wanneer het die laatste schrede
niet zet, kan Benlcarlo tot een staat van zaken
voeren, welke Mussolini gezegd heeft nimmer
te zullen gedoogen. Mussolini beschouwt de ves
tiging eener Sovjetrepubliek op de oevers van
de Mlddellandsche Zee als een casus belli.
Wanneer de eischen van Benlcarlo ook maar
voor de helft ingewilligd worden, kan men des-
gewenscht van zulk eene vestiging spreken, hoe
zeer men ook den schUn onder het mom eener
federatie tracht te redden.
Ilse zat op een bank in t Bote de Boulogne.
H Ze dacht aan Hilaire, haar man, met wlen
ze een half Jaar geleden getrouwd was. toen
ze over t voetpad een jong en elegant heer zag
aankomen. Hu kwam haar bekend voor en toen
hU voor haar stilstond, schrok ze.
„Elise!* riep hu. „dat tref ik.”
Meteen ging hu naast haar zitten.
De jonge vrouw verbleekte en zei toen met een
gedwongen glimlach: „Charles Bastiat! Ben je
in Parijs? Ik dacht, dat Je in Ostende zat
„Daar ben Ik geweest en héb daar lOb.OOO
francs verspeeld. Nu ben Ik weer hier en zoek
een baantje.'
HU wierp een onderzoekenden blik op haar en
vroeg: „Wat is er met jou gebeurd? Wat een
pracht japon en een hoed van Meunier! ai kost
bare ringen.heb je soms geërfd?”
„Neen, Ik ben getrouwd, een half jaar gele
den.”
„Getrouwd I* riep Bastiat. „Eki ken ik hen.'?”
„Allicht van naam; Hilaire Carrier.”
„Wel. wel.” lachte hij. HU kende den naam.
Carrier was directeur van een groot bankiers
huis. en hU. Charles Bastiat. zocht een baantje
„Zou Je man niets voor me kunnen doen?”
vroeg hU weer. „Als hU me eens op z’n bank
nam, bUv. als directeur van een bijkantoor.”
„Een heel moeilijk iets.” antwoordde de jonge
vrouw, „Hilaire is buitengewoon secuur.”
Een booze lach speelde om de mondhoeken
van Bastiat. HU begreep de toespeling. Niemand,
die Informaties omtrent hen.' Inwon. zou hem
een baantje op een bank geven. En Elise kende
hem. Ze was heel kort met hem verloofd ge
weest. maar d’r man wist dat niet.
„Luister eens. Elise," begon hij weer, ,4e man
is een kans voor me, en van die kans moet Ik
gebruik maken. Als JU *t aan je man vraagt,
geeft hu me wel een baantje Je zegt maar, dat
Ik een buurjongen ben uit Je kinderjaren."
„Zooiets kan ik niet vragen.”
„Dat kun Je wel. ZUn we niet verloofd ge
weest? WaarachUnlljk weet Je man dat niet, en
je kunt het hem nu vertellen. Dat is beter dan
dat Ik 1 hem vertel."
„Waarom?" verwonderde zich Elise.
.Als je mU niet helpt, zul je dat wel merken.
Wil je t aan je man vragen?" vroeg Bastiat,
met een valschen blik op de Jonge vrouw.
„Neen.”
„Denk er aan, dat. als ik hun iets vertel, ik er
bU kan maken wat ik wil. Ik zal kunnen liegen,
lasteren zelfs. Dan kun Je daar nog veel plelzler
van beleven, dat voorspel Ik je.”
Verontwaardigd sprong Elise op. „Ellendeling!”
riep ze. „Ik spreek niet meer tegen je.”
BU zUn verbluf te Rome heeft de Apostolische
Vicaris van Groenland, Mgr. Arsène Turquetll,
op Zondag een officieele mededeeling gekregen
van het Vatlcaan, dat de H. Vader hem gaarne
in particuliere audiëntie zou willen ontvangen
In de gegeven omstandigheden was dit van de
züde van Z. Heiligheid een nieuw bewijs van
ZUn groote voorliefde jegens de Missionarissen
der Oblaten van O. L. Vrouw Onbevlekt Ontvan
gen, die onder de Eskimo’s werkzaam zUn. Ik
had geen enkel officieel verzoek om een audiën
tie ingediend, maar de H. Vader had onder het
gewone nieuws gelezen, dat de Apostolisch Vi
caris van de Hudson Baai in Rome was. Dit
was voldoende, zoo vertelde Mgr. Turquetil on
zen berichtgever.
Den volgenden morgen droeg ik aan het al
taar van onzen H. Stichter de H. Mis op tot
intentie van den „Paus der Missies" en om
kwart over elf bevond ik mU in de pauselUke
antichambre, waar ik Kardinaal Bisletl ont
moette, r Prefect van de Congregatie der Beml-
En zU nam zich op dit oogenblik voor, James
toch zoo ongenadig onder handen te nemen,
dat hU er niet meer aan denken zou, in de
toekomst nog ooit dergelUke dingen uit te
halen.
„Maar dat niet alleen," vervolgde mevrouw
Pett. .alhoewel het voor zichzelf al de maat
zou doen overloopen, maar de kranten zUn er
bovendien ook nog op de een of andere manier
achter gekomen, dat Ik zUn tante ben. Twee
weken geleden plaatsten ze mUn portret bU een
artikel over hem. En ik denk, dat ze dat in de
toekomst wel zullen blUven doen. Daarom ben
Ik hier. Er moet een eind aan komen. En de
eenlge manier, waarop dat kan gebeuren is, je
stiefzoon uit Londen weg te nemen, waar hU
gewoonweg een barbaar wordt. Peter is zoo
vriendelUk geweest er in toe te stemmen, dat
de jongen bU hem op kantoor komt. Het is
werkelUk een tegemoetkoming van hem. die je
zult moeten waardeeren, want de jongen deugt
uiteraard gedurende een heelen tüd nergens
voor. Ik ben nu vanmorgen bU je gekomen om
je te vragen, of je ons James Crocker mee
terug naar Amerika wilt laten nemen, zoodat
wU hem van het kwade kunnen terughouden
en hem een betamelUk werk kunnen verschaf
fen. Wat heb je daarop te zeggen?"
Mevrouw Crocker trok haar wenkbrauwen op.
„Wat verwacht je, dat Ik zeggen zal? Het
is gewoon belachelUk. Ik heb nog nooit van mUn
leven zoo iets krankzinnigs gehoord.”
,4e weigert dus?”
„O, maar natuurlUk weiger ik."
.Dan vind ik je een groote dwaaa.1*
worden.
Het zal velen een waagstuk lUken. deze tra
gedie, waarin het zóó Spaansch toegaat, ten
tooneele te voeren In een stad, waar het van
Spanjaarden wemelt en waar de sympathieën
voor de Spaansche Konunune openlUk niet
meer in bedwang gehouden worden. Het moet
toch wel mogehjk geweest zUn een stuk te vin
den, dat minder aanrakingspunten met het vat
vol buskruit binnenin de stadsmuren bood.
De „Cid” biedt weinig, dat bolsjewisten kan
stichten en veel, dat ze kan prikkelen, tenzU
dan dat ze de zwaar getikte joffer, die er de
vrouweUjke hoofdrol in vervult, als een voor
loopster van de milicianos willen aanzien. Maar
het theater was tot aan de nok bezet en het
viel zelfs op hoevele stage bewoners van den
engelenbak voor dit toch ietwat ouderwetsche
kunstgewrocht belangstelling koesterden.
Ondanks al die volte had de politiechef
slechts één braven, ouden diender op het thea
ter uitgestuurd om er orde te houden en deze
bleek nog overbodig op den koop toe. En ge
goten of op andere wUze betoogd wérd er niet
één enkele maal, maar gejuicht daarentegen
vaak, en dat ook, wanneer de kunstenaars ge
zegden door de lucht slingerden, die een goed
en eerbaar bolsjewist als een kaakslag moet
hebben aangevoeld.
Maar hoe het nu met de Sovjet-Republlek
aan den voet van de Pyreneeën gesteld mag zUn,
de export van vrijwilligers vla Perpignan gaat
lustig zUn gang, maar kan zich, van Katalaan
sche zUde, toch niet meer in de hoofdbelang-
stelling verheugen. Katalonlë, dat van den oor
log zelf nog niets te merken gekregen heeft, is
echter geleldelUk een ander veld van zorgen
binnengegleden en wel een, dat door de vraag
beheerscht wordt: wat zullen wU morgen eten?
Er is lm dtt’’Katalonlë meer gestolen, geroofd
en geplunderd dan in eenig ander deel
van Spanje, maar de?e aktie heeft zich in
twee richtingen noodlottig uitgewerkt. Eerstens
werd er buitengewoon veel verbrast en ten
tweede stegen de behoeften als een pUl uit een
boog de hoogte in. Van sommige voedingsarti-
kelen rees het verbruik in enkele maanden tot
bijna het tweevoud van het gebruikelUke en al
dus ontstond een toestand, die natuurlUk op
den duur spaak moest loopen.
Dit geschiedt dan ook juist op dit oogenblik
en wel in meerdere richtingen te gelUkertUd.
In de meer primitieve richting hebben er roo-
verljen op groote schaal plaats en in vormen,
waartegen tot zelfs de anarchistische pers be
gint te protesteeren.
Gewapende benden houden levensmiddelen
transporten aan, of pakken regeeringsmagazU-
nen leeg, of plunderen winkels, enz.,.en de aldus
vergaderde voorraden worden op geheime plaat
sen opgelegd en dienen natuurlijk alleen voor
de vriendjes. De regeering is volkomen onmach
tig hieraan paal en perk te stellen.
Dit alles voert tot haken en oogen en om
deze, maar ook om andere redenen, begingen
de soci's en de kommunisten blUken te geven
dat zU van de anarchisten, vereend in het PAJ.
(Federaclon anarchistica Iberica), langzamer
hand hun bekomst krijgen, hetgeen gezegde
anarchisten er weer toe voert de ontbinding van
alle politieke partUen te eischen. Mocht deze
eisch worden doorgezet, dan zou dat wel op een
nieuw progrom ultloopen, maar dan zouden we
eindelUk toch klaren wUn krijgen.
Voortgeperst door den nood heeft de regee
ring van Katalonië zich ten slotte toch tot die
van Valencia moeten wenden en aldus zUn de
twee regeeringschefs Companys en Largo Ca
ballero in het dorpje Benicarlo bU elkaar ge
komen om het gansche komplex van schUn en
wezen te bespreken, dat tusschen Spanje en
Katalonië hangt. Katalonlë heeft hlerbU zeer
hoog van den toren geblazen en vermoedeUjk
laten dóórschemeren, dat het zich verplicht zal
zien Spanje in den steek te laten en nog andere
wanhoopssprongen te ondernemen, tenzU Va
lencia er toe komt officieel zUn fiat te hechten
nz'iaTarr' OP dit blad zjjn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen 7^0 - b*l levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door bij een ongeval met
A I I |7 A 11^ i\ ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen vVF» verlies van belde armen, beide beenen ot beide oogen doodelljken afloop
werd levend. HU was er in geslaagd een afwe
rende sfeer om zich heen te schepepen. HU
dook geheel weg in den stoel en nu hU plotse
ling in de conversatie werd gemengd, was het
alsof een lUk uit een graftombe oprees, als een
duveltje-ln-'n-doosje. Gehoorzamend aan de ge
biedende stem, tilde hU de zerk even op aan
een kant en stak zUn hoofd uit het graf.
„Piccadilly Jim!” zei hU benauwd.
„Piccadilly Jim?" zei mevrouw Crocker. „Dit
is buitengewoon onbeschaamd van hen!”
In spUt van al zgn ellende ging er toch een
vage glimlach over mUnheer Pett's gezicht bU
die opmerking.
,JZij zullen zich ook wat....”
„Peter!”
Meneer Pett stierf weer.
waarom
zich met
mevrouw Crocker.
„Verklaar, Peter!”
Met tegenzin kwam meneer Pett uit zUn
lUkkleed te voorschUn. HU had gedacht, dat
Nesta het onderhoud zou voeren.
„WH, d’r zit copte in ’m.”
„Waarom?”
„Wel. er is een jongen, die een geregeld leven
heeft geleid opgegroeid in Amerika heeft
aan een krant gewerkt gaat plotseling naar
Engeland en wordt een Londensche Hertog, die
omgaat met andere Londensche hertogen en een
kaartje legt met den konlng. NatuurlUk inte
resseert ze dat”
De uitdrukking van mevrouw Crocker'» ge
laat werd nog meer voldaan.
„NatuurlUk is dat allemaal waar. Men kan den
kranten vanzelfsprekend niet het recht ontzeg
gen, te drukken, wat ze zelf willen. Zoo, en ze
hebben dus artikelen gewUd aan James’ ver
richtingen in de Engelsche wereld?"
„Verrichtingen,” zei meneer Pett, .Juist!"
„Er moeten maatregelen tegen genomen wor
den," zei mevrouw Pett
Meneer Pett kwam haar te hulp.
„Nesta wordt bepaald ziek, als die geschie
denis zoo blUft doorgaan,” zei hU.
Mevrouw Crocker trok haar wenkbrauwen op,
maar het kostte haar thans werkelUk moeite
om een zelfvoldanen glimlach van haar gelaat
te weren* t
„Wanneer je je niet boven zoo'n kleinzielige
jaloezie kunt stellen, Nesta....”
Mevrouw Pett begon te lachen. Een lach met
een metaalklank.
„Het is de schande, waar ik tegen op kom!”
„De schande?”
..Hoe wil JU dat dan anders noemen,
Eugenia? Zou JU niet beschaamd zUn, als je
Zondags de krant opensloeg en dasu een
artikel zag staan over een heele pagina, be
treffende je neef, die dronken werd bU de
wedrennen en toen met een bookmaker begon
te vechten die een politieke vergadering in
de war geschopt heeft en gerechtelUk vervolgd
is wegens beloftebreuk?"
Mevrouw Crocker wist haar kalmte te be
waren, maar zU was geraakt De episodes, waar
over haar zuster sprak, waren al van ouderen
datum, verschrikkingen uit een verleden, maar
het scheen, dat er nog over geschreven werd.
„Zoo!”
Meneer Pett kroop weg in zUn stoet HU
had het gevoel van een zenuwachtig en vrede
lievend man in een wild-West-drama, die twee
cowboys naar hun heupzakken ziet reiken.
Noch zUn vrouw, noch zijn schoonzuster sloegen
acht op hem. De laatste krUgsverrichtlngen
van een oogenduel werden tusschen hen uitge
voerd. Na eenigen tjjd van stilte lachte mevrouw
Crocker hoog op.
.Allermerkwaardigst!” mompelde ze.
.4e weet heel goed. Eugenia," zei haar zuster
opgewonden, „dat James Crocker zichzelf hier
onmogelUk maakt en zichzelf ten gronde richt.
Ter wille van hem, zoo niet ter wille van mezelf,
zou ik.
Weer lachte mevrouw Crocker, beleedlgend,
irri teerend.
.Btel je niet zoo belachelUk aan. Nesta! Ten
gronde richten! WerkelUk. Kijk 's, het is waar,
dat James eenigen tUd geleden, toen hU nog
jong was en nog niet heelemaal vertrouwd met
de gebruiken in de hoogere kringen hier in
Londen, wel een beetje wild was, maar dat is
nu allemaal allang achter den rug. HU weet,"
zU wachtte even, maakte zich gereed voor
den genadeslag .AU is zich zeer wel bewust,
dat de regeering elk moment kan besluiten zUn
vader in den adelstand te verheffen....”
De slag was raak. Een bUna hoorbare zucht
van verbazing ontsnapte haar verslagene
zuster.
„Wat?"
-y ooals men weet verspreidt de Duitsche pers
berichten, waarin beweerd wordt, dat er
Z-rf te Perpignan, de liefelUke stad in het Zui
den van Frankrijk, een ware Sovjet-terreur
heerscht. Vooral toen er gesproken werd over
bet optreden van de Dultschers in Marokko, was
deze berichtgeving bUzonder levendig. Het loopt
echter met die Sovjet-toestanden In Zuld-
Frankrijk heusch zoo n vaart niet. Het zou wel
goed gezien zUn, zoo betoogt een bultenlandsch
medewerker van de Vlaamsche .Standaard",
als de heeren deze zaak nu verder maar lieten
rusten. Zoo de Dultschers ergens in Frankrijk
vrienden hebben, dan is dat wel aan de Spean-
sebe grenzen en het getuigt niet van goed beleid
deze van zich te vervreemden.
Hoe dat echter zU, wU zUn in dit door de
Duitsche pers telkens weer opnieuw als bol
sjewistisch uitgekreten Perpignan de opvoe
ring van Corneille’s „Cid" eens gaan bUwonen in
de veronderstelling, dat de houding van het pu
bliek tüdens de voorstelling wel eenigszins als
proef op de bolsjewistische som aangezien mag
.Meen maar niet, dat je man niets gelooven
zal," sprak Bastiat langzaam: en tergend. „Er
zal tenminste wel iets blUven hangen. Je huiselijk
geluk.
De vrouw van den bankier zei niets meer, as
keek hem ook niet aan en verwUderde zich.
„Dw je vraagt het aan je man, als je thuis
komt." riep hU haar achterna. „Als Je het niet
doet, dan krijgt hU een verhaaltje van mu te
hooren, waarvan hU zal opfrisschen."
Elise was het hek al uit. HU zou haar toch
niet volgen? Bang was ze niet, maar één zin,
dien hU gesproken had. bleef in haar geheugen:
„Er blUft wel iets van hangen. Je hulselUk ge
luk....”
Ze wilde zelf aan Hilaire vertellen, dat ze heel
kort verloofd geweest was met dien deugniet,
vóór ze hem kende zooals hU was. Ze was toen
nog onervaren. Had ze t hem al maar verteld!
Maar nu zou ze t doen. Ze had niet graag, dat
Bastiat *t aan Hilairè vertelde. natuurlUk op
zUn manier.
Ze kwam: in de rue Dampierre. waar ze
woonde, ging de stoep op en maakte de deur
open. Ze trok
haar mantel uit,
d’r
en
door
van
voordeur,
ze
ZU wierp eenzelfden blik, als waarmee ze
even te voren zUn stiefvader van zUn stuk ge
bracht had. naar Ogden, die doelloos met een
aardig kunstvoorwerp zat te spelen, blUkbaar
uit de vroeg-Chineesche school. Maar Ogden
vorderde heel wat meer, dan alleen maar een
blik, om ergens mee op te houden, waar hU nu
eenmaal zin in had. HU duwde de toffee,
waarop hU kauwde van zUn rechter naar zjjn
linkerwang, keek mevrouw Crocker even star
aan en ging door. Mevrouw Crocker speelde
geen rol in zUn jonge leven.
„Ogden, kom hier zitten,” zei mevrouw Pett.
„Geen trek.”
.BlUven Jullie lang In Engeland, Nesta i
vroeg mevrouw Crocker Uzi8
,Jk weet 1 niet. We hebben nog geen vaste
plannen gemaakt.”
„WerkelUk?”
ZU hield op. Ogden,
zen vouwbeen 1-
daarmee op de vaas
