Het Zeemonster van Nagasaki
aan den daq
hun
voor
De zorgen van
Jimmy
L
Ouders, die een Herodes
eigen kinderen werden
Juweelen
EEN GRUWEL VAN DEN
BURGEROORLOG!
VRIJDAG 2 APRIL 1937
van
Schönere Zukunft
Ware heldenmoed
religieuzen
Weldra zullen in Spanje 150.000
kleintje», zonder vader of
moeder, hulpeloos
rond zwerven
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTENGESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 8 ct. en 25X zwaarder dan de ipeeste andere
1Ö1
1S2.
F
0
s
Zusje met haar konijntje
werd
Op het heuveltje stond een hooge palmboom. Daarbij gin-
Aan de kust stond een meneer met een tropenhelm op, die
gen Piet en Drein eens heerlijk uitrusten. Dat was ook wel
verdiend, want drie dagen en drie nachten op bet vlot waren
resident gaan vertellen.”
ook geen pretje geweest.
oog-
NEGENTIENDE HOOFDSTUK
48
me
DOOR P G WODEHOUSf
het vaartuig met den vreemden last zag naderen. „Wel heb ik van
mijn leven,” riep de man uit. „Dut zal ik eens gauw aan den
joopman.
jongen?,
ben, wo
stellen
Keiler,
sterdam.
dat
be-
het
niet
xhtig
laten
tig
jongen
Jimmy
I
rang-
rol
e Katholieke Unlverslteit steunen
is een praktisch apostolaat en
een ware Kruistocht voor weten
schap en geloof.
•rdt
met
„Ziezoo," zei Piet Prikkel, toen het vlot geland was. „Ik denk,
dat we in Amerika zijn. Ze waren echter in Nederlandsen Indië.
Piet maakte dezelfde vergissing als Columbus eens gedaan had.
Alleen dacht die. dat hij in Indië was aangekomen en het was
toen Amerika geweest.
bij verlies van een
een voet of een
de bezoekers maar zoo wijs en liet hen binnen
komen. Maar ik kon toch heusch niet nalaten,
om dat oude heertje, dat bij hen was, te vragen,
hoe het hier met de wedstrijden stond. En daar
door voelde hij zich zoo erg gevleid, dat hjj me
een baantje bij hem aan huis aanbood, als ik ooit
eens zou willen veranderen. En toen kwam jouw
briefje met de mededeeling, dat je naar New
York ging. en toen, nou, ik kon het niet
helpen. Den volgenden dag ben ik het huis uit
geslopen en kocht een passagebiljet voor de Car-
mantic die ging den dag na jouw boot,
en kwam hier recht naar toe. Ik kreeg bnmld-
deliyk die betrekking.” Meneer Crocker hield op
met spreken en hij zag er stralend vergenoegd
uit „Zeg, Jim. ik heb al lederen dag. dat ik hier
ben. een honkbalwedstrjjd gezien. En het was
prachtig. Larry Doyle was geweldig in vorm,
twee dagen langt Maar, jandorie, die Klem
kan er ook wat van! Kijk hier!" Meneer Crocker
sprong van de tafel af en nam een handvol
boeken, die hjj over den vloer begon te versprei
den. „Twee stonden ar op den achtergrond:
het was de zesde ronde. Er stond er eentje,
hoe hij heette weet ik niet, aan bat Hij richtte
midden naar het veld waar dat boek ligt, zoo,
en toen.... hier....”
„Beheersch je een beetje. Skinner! Je kunt hier
niet als een aap te keer gaan met de bibliotheek
van je werkgever.” Jimmy legde de boeken
weer terug. .Hebt u plannen voor de toekomst?
U bent toch zeker niet van plan, veor eeuwig
aan het butleren te blijven, nietwaar? Wanneer
gaat u terug naar Londen?"
tWordt vervolgd!
De deur sloeg dicht. Lord Wisbeach was zich
zelf gedurende het onderhoud meester gewor
den, maar toch zat hem iets dwars. Jimmy
ging door het vertrek en nam zijn jas van den
stoel, waarop de ander ze had neergelegd. Ter-
wyi hjj dit deed klonk er een stem:
„Zeg eris!”
Jimmy keek rond. De kamer was klaarblijke
lijk leeg. Het werd nog griezeliger, toen de stem
weer begon:
.JU denkt zeker een heele Plet te zUn, hé?”
Het kwam van boven. Jimmy had niet meer
aan de galerij gedacht. HU keek omhoog en
ontdekte het volle gelaat van Ogden, dat als een
Waterspuwer over de leuning hing.
„Wat voer JU daar uit?"
„Luisteren! Er is hier boven nog een deur; daar
ginds, daar kun je van de trap af doorheeen
komen. Ik kom hier wel vaker, om rustig *n siga
retje te rooken. Je vond X zeker verbazend knap
gedaan, mU voor te liegen, dat je me zou ont
voeren, hè! Dus je bent ten slotte toch nog
„Hier de Hulpactie van Radio-Madrid. Op
den straatweg van Valdeglesias, In de buurt
van het dorp Chapineria, is In een sloot
een kind gevonden van enkele maanden
oud...."
geluk met hem zUn, als hy belde. Wellicht kwam
er dan wel een ander lid van den bedienden
staf, maar men kon altUd probeeren. Dus belde
hy.
Een paar oogenblikken later ging de deur
open. Jimmy keek op. Het was zUn vader niet.
Het was een angstwekkend uitziend vrouwper
soon van niet vast te stellen leeftijd, aangekleed
als een kamermeisje, die hem naar hjj met
een niet heel zuiver geweten meende, vol
minachting en wantrouwen aankeek. Zij perste
haar lippen flink opeen en van onder zware
wenkbrauwen zag Jimmy ronde oogen flikkeren.
Jimmy had zelden in zUn leven een vrouw ge
zien. die hem zoo op het eerste gezicht tegen
stond.
„Beldu-m’nr?"
Jimmy knipte met zUn oogen en wilde haast
bukken De woorden waren op hem afgekomen
als een kogel.
„O, hè. Jawel.”
„Wa-verlangtu, m‘nr?”
Met inspanning wist Jimmy zyn verstoord
evenwicht weer te herstellen.
„O, hè. Jawel. Zou u Skinner, den butler, eens
bU me willen-sturen?"
.Jawel, m'nr."
De verschijning verdween weer. Jimmy
haalde zijn zakdoek te voorschijn en veegde zUn
voorhoofd af. HU voelde zich zwak en schuldig.
HU had een gevoel, alsof hy zoo Juist van de
zwaarste misdaden beschuldigd was geworden,
en dat hU van al het ten laste gelegde niets
had kunnen ontkennen. Zoo groot was de magi
sche kracht van juffrouw Trimble's oogen
portier, „mUn vrouw en ik gaan het
front.” De ouders, die thans hun kinderen ko
men brengen, zeggen: „We laten ze liever hier
dan dat we ze thuis met ons zien sterven.” Eind
September had de Kinderbescherming al voor
50.000 kinderen te zorgen, die In de verlaten en
leeggeplunderde kloosters en in het Palace-
Hotel waren ondergebracht.
Nu is men de contróle over de cijfers kwijt
geraakt, maar ingewijden beweren, dat net niet
lang meer zal duren, of 150.000 kinderen zijn
practisch weezen. Gruwel van den burger
oorlog!
aww w“» A D/^N.TIVTE’op dlt blad ln8evolge <*e verzekermgsvoorwaarden tegen E* *7^0 bij levenslange geneele ongeschiktheid tot werken doeg E* *750 b^ een on8eTal met r* 250
X\ r, XX w IN r. ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen verlies van belde armen, beide beenen of beide oogen VrVFe doodelljken afloop «we
Radio-Madrid onthulde op die wijze voor heel
de wereld de ontzettende gevolgen van den
burgeroorlog: een kind wordt aan de veiligheid
der volwassenen opgeofferd. Iedere vader of
moeder, die tijdens de vlucht het verstand ver
loor. kon een Herodes voor zijn eigen kinderen
worden! Tengevolge van de zorgeloosheid der
ouders, of tengevolge van de zucht naar avon
tuur. of tengevolge van andere mln of meer
tragische wisselvalligheden van den oorlog,
werden duizenden kinderen reeds aan hun
ouders ontrukt. Men zou natuurlijk, hoe ont
zettend dit alles ook moge zijn, al deze treurige
feiten kunnen aaneenrijgen op de lange lijst
der gruwelen van den burgeroorlog, wanneer
het hier slechts enkele kinderen betrof, maar
het gaat hier om duizenden, tienduizenden
kinderen. In September bedroeg het aantal ver
miste kinderen reeds 40 000 en in het voorjaar
van 1937 was dit cijfer, waarachter zoo name
loos veel leed en lijden verborgen ligt, reeds tot
100.000 gestegen en als de gruwelijke oorlog in
Spanje nog langer moet duren, zullen weldra
150.000 kinderen, zonder vader of moeder, hul
peloos rondzwerven. In Juli en Augustus van
1936. tn het begin van den oorlog, zag men
slechts de heldendadenEr waren veel kin
deren. die een valschen naam aannamen en
een hooggren leeftijd voorgaven, om met de
Roode Militie of de Blauwe Phalanx te kunnen
optrekken.
De ambtenaren van de Kinderbescherming
fProteccion de menores) moesten zelfs tot in
de voorste loopgraven van Guadarrama, Nava-
cerrada en Somoslerra doordringen om de
jonge soldaten, die nauwelijks 10 tot 14 Jaar
oud waren, terug te halen. Bij Cercedilla trdf
men een soldaatje aan, die beweerde 17 jaar
oud te zijn. In werkelijkheid was hlt^y elf....
Hij was de zoon van een welgestehQxoopman.
„Waarom ben je toch hier, beste
vroeg de ambtenaar. „Omdat ik Republikein
ben.” antwoordde het Jochie. De ambtenaar
voelde, dat hij belogen werd en na heel veel
moeite bekende de jongen tenslotte, dat hy
thuis weggeloopen was, „omdat hij niet langer
naar school wilde!"
Maar sedert einde Augustus komt het veei-
vuldiger voor, dat de ouders hun kinderen zelf
in den steek laten. Toen de troepen van Ge
neraal Franco van Estramadura uit hun op-
marsch tegen Madrid Inzetten, gingen de boe
ren voor de terugtrekkende leden van de Roode
Militie oo de vlucht. Bij hun overijlde vlucht
lieten zij vaak niet alleen huis en haard in den
steek, maar ook vrouw en kinderen. Op de poli
tiebureaus, In de kazernes van de Burgei-
wacht, in de gebouwen van de Kinderbescher
ming, en zelfs bij de portiers van de departe
mentale gebouwen werden kinderen onderdak
gebracht, die men op straat in verlaéfen toe
stand had aangetroffen.
Op zekeren dag verscheen er op het Ministe
rie van Binnenlandsche Zaken een soldaat van
de Roode Militie, die vijf kleine kinderen aan
hoe reageerde myn stiefmoeder op de Lord
Percy-episode?”
Een schaduw trok over mijnheer Crocker’s ge
lukkig gelaat.
„Ik denk liever niet aan je stiefmoeder,” zei
hij. ..Ze was vreebeiyk ontstemd over dat geval
Percy. En zjj was al even ontstemd over jouw
vertrek naar Amerika. Maar, jandorie, wat zal
zjj zeggen, nu ik naar Amerika ben overgesto
ken, daar durf Ik werkelijk niet aan denken!”
..Msuir dat hebt u nog niet verklaard. Waarom
kwam u hiernaar toe?”
„Nou. ik voelde me heimweeïg dat heb ik
daar altijd in het, honkbalseizoen en dat werd
nog erger, toen ik met Pett had gesproken.”
..Met Pett gesproken? Hebt u hem dan ge
zien. toen u in Londen was?”
„Of ik hem gezien heb? Ik liet hem bin
nen!”
.Hoe?"
„Wel. in huls, bedoel ik. Ik was Juist op weg
naar de voordeur om te zien wat voor weer het
was, Ik wilde weten of het wel genoeg had ge
regend, om mij te behoeden voor X aanschouwen
van 'n crlpket-wedstryd, en Juist toen Ik aan de
deur was, ging de bel. Ik deed toen de deur
open."
.Dat is vreeselyk plebejisch! Ik schaam
werkelijk over u. vader. Dat moesten ze in het
Hooger Huis eens weten!"
„Enfin vóór ik goed en wel wist, wat er ge
beurde. hadden ze me voor den butler aangezien.
Ik wilde voor je stiefmoeder niet laten blijken,
dat Ik de deur had open gemaakt Je weet,
boe aa ttch dat altijd aantrok en dus liet ik
ngetwyfeld kent een aantal onzer lezers
f 1 het te Weenen in de Duitse he taal ver-
schijnende Kulturzeitschrift „Schönere
Zukunft". Het voortbestaan ervan is plotseling
in gevaar gebracht, daar onlangs de uitgave
voor Duitschland verboden ia Want, hoewel
genoemd tijdschrift ook in Oostenrijk en Zwit
serland en in vele andere landen verbreiding
gevonden heeft, treft dit verbod de uitgevers
bijzonder sterk, daar Duitschland verreweg den
grootsten lezerskring vormde. En zoo moet
.Schonere Zukunft" den kring van haar lezers
in het Katholieke buitenland zoeken uit te
breiden.
Het is ontstellend te zien, hoe in godsdienstig
opzicht de toestanden in de wtereld zich ont
wikkelen. In Mexico woedt de Kulturkampf. In
de Sowjetunie wordt alles, wat godsdienstig is,
neergehaald. In Spanje branden kerken en
kloosters, worden katholieke geestelijken en
leeken als misdadigers afgeslacht. In Frankrijk
sympathiseeren de regeerënde linksche partijen
met de Spaansche kerkhaters, in Duitschland
strijden nleuw-heidensche kringen tegen Chris
tendom en Kerk. Wanneer was er een ^Ud. die
de Christenen meer op de schansen riep?
Een geestelijke strijd, zooals wij sinds eeuwen
niet hebben beleefd, is in vollen gang. Thans
is een ware Christen slechts hij, die medestrljdt
Doch, om dit goed te kunnen doen, moet men
Jimmy Crocker? Waarom heb Je dan al dat
geklets op touw gezet over ontvoeren en deelen
van de winst? Ik vind je een vervelenden kerel,
nou weet'Je het”
Het gezicht verdween en Jimmy hoorde zware
stappen, gevolgd door het dichtslaan van een
deur. Toen daalde er weer rust In de biblio
theek.
Jimmy ging weer in den llevelingsstoel van
meneer Pett zitten. De vlugge opeenvolging
van de laatste gebeurtenissen was hem een
beetje machtig geworden en hjj wilde de zaken
eens kalm overdenken, om uit te maken, wat
er nu eigenlijk gebeurd was.
Het eenlge, dat hij heel duidelijk voor zich
zag, was het feit, dat hjj iedere kans om Ogden
te kunnen ontvoeren, kwijt was. Alles was prach-
geloopen tot een minuut geleden; nu de
zijn ware Identiteit had ontdekt, kon
natuurlijk aan geen ontvoeren meer
denken. HM vond het niet prettig, dat het zoo
gegaan was. Maar plotseling viel hem een ander
plan in. Daar zou zijn vader by noodlg zyn. En
toen hy aan dien dacht, besefte hy pas, hoe
vlug het leven toch zyn loop nam, zóó vlug
zelfs, dat hy nog niet eens voldoende aandacht
had geschonken, aan wat tot nu toe nog altijd
een groot mysterie voor hem was. Hy had het
te druk gehad met andere dingen, om zich af
te vragen, wat zyn vader in dit huls was komen
doen.
Jimmy vond de beste methode om daar achter
te komen: eens met zyn vader te praten.
Natuuriyk kon hy hem niet gaan opzoeken in
het bediendenkwartier. Maar misschien sou het
„Wel, Skinner, beste kerel,” zei Jimmy, „hoe
gaat het er mee?" Meneer Crocker keek behoed
zaam om zich heen. Toen viel zyn zachtmoedig
ulteriyk weg en hy spronk uitbundig naar
voren.
.Jimmy!" riep hy uit, terwyi hy de hand van
zyn zoon greep en hevig drukte en schudde.
.Zeg erii, het is allemachtig aardig, je weer te
zien, Jimmy!"
Jimmy hield zich gereserveerd.
Skinner, myn goede dienstknecht. Je vergeet
jezelven op bevreemdende wijze! Zoo zul je het
niet lang maken, als je zoo met de gasten om
springt!” Toen gaf hy zyn vader een slag op den
rug. ..Paps, dat is grootsch! Hoe ter wereld bent
u hier gekomen? Wat moet dat? Waarom dat
gebutler? Wanneer bent u over gekomen? Vertel
me alles!”
Meneer Crocker heesch zich zelf op de schrijf
tafel en zat daar, stralend, terwyi zyn beenen
bengelden.
.Het kwam allemaal van jouw brief, Jimmy.
Zeg eris, Jim. het was heelemaal niet noodlg
geweest, dat je dat deed voor my.”
„Nu, ik geloof, dat het voor u gemakkeiyker
zou gaan, gauw ridder te worden, als ik niet
in de buurt was. Maar «rat ik vragen wilde, pa,
X Was den man aan te zien, dat hy inneriyk
een stryd uitvocht, die tenslotte eindigde In
een Inwilliging van het gedane bod; hy had
het geld op het oogenblik te zeer noodlg, om
zich nog eenlg uitstel van verkoop te kunnen
permittee ren.
Ook de heer Floubertln was maar matig vol
daan over den aankoop. Hy vond het een wei
nig verlokkend vooruitzicht straks allerlei sar
castische opmerkingen van zyn compagnon, mr.
1 Dechrange te moeten slikken als „een kat In
1 den zak gekocht", .knollen voor citroenen” en
meer van d^t fraais.
Voor zyn manier van doen nogal radicaal,
besloot Floubertln deze verborgen Juweelen eens
op eigen gelegenheid op te sporen, dat wil zeg
gen. Dechrange overal bulten te laten en den
geheimen agent in Moskou alleen voor zyn ri
sico te laten werken. Had hy succes, dan ver
diende hy een njA onaardig sommetje voor
zich privé, liep het fallkant af, nu, dan was er
nog niet al te veel over boord.
Met een onmiskenbaar talent, waar het kar
weitjes gold, die niet al te veel daglicht konden
verdragen, wist Floubertln het zóó te regelen,
dat Tursknow, de Russische agent, de platte-
grond-teekenlng in zyn bezit kreeg, met heel
precleuse aanwyzlngen, hóe te handelen als de
waardevolle JuWeelen-collectie inderdaad werd
gevonden. Floubertln had meer van deze zaak
jes aan de hand gehad en ze steeds tot een be-
hdoriyk resultaat doen leiden, trouw blyvend
aan zyn devies „voorzichtigheid is de moeder
van de porcelelnkast."
De onderlinge verstandhouding tusschen De
chrange en Floubertln liet in dien tusschentyd
heel wat te wenschen over, vooral mr. De
chrange was kort van stof en licht geraakt,
waaruit Floubertln concludeerde, dat deze met
iets bezig was. dat hy niet mocht weten. Dat
dat Jets” een juweelenaankoop betrof, was
meer een vermoeden, dan zekerheid, hoewel
Floubertin s vermoedens er in den regel niet
zoo heel ver naast waren. Zou Dechrange ook
met Russische juweelen bezig zyn? Deze ge
dachte liet Floubertln niet los. Zelfs toen hy
zich aan boord van een Italiaansch pleizler-
vaartuig had Ingescheept voor een tocht langs
de havensteden van de Zwarte Zee was hy er
in gedachten meermalen mee bezig.
Volkomen beheerscht en even nieuwsgierig
rondkykend als alle andere passagiers, die met
hem in de Russische haven Jaffa aan land
waren gegaan, kuierde Floubertln door de stra
ten v«n deze stad. Na zoo ongeveer een uur
rondgedoold te hebben, stapte hy een café bin
nen, waar hy aan de leestafel ging zitten. Het
duurde niet zoo heel lang, of hy was in een
druk gesprek gewikkeld met een correct ge
kleed heer, die uit Moskou afkomstig bleek te
zyn en een levendige belangstelling voor foto-
grafeeren scheen te hebben. Met kennersblik
ken keurde hy het toestel van Floubertln en
noodigde hem vervolgens uit zyn apparaten te
bezien, die hy in zyn hotelkamer had liggen.
op de hoogte zyn van de actueele religieuze en
cultureele problemen. Hoevelen van ons hebben
in hun omgeving niet te strijden tegen aan
vallen op het Katholicisme! Een zoo breed mo-
geiyke gezichtsfcriny is een noodzakeiyk ver-
eischte. En daaitonfls In dezen tyd de Katho
lieke pers van het grootste belang.
Tot de leidende Katholieke pers mag zich
ook „Schönere Zukunft" rekenen. Door vele
kardinalen, bisschoppen en leekenleiders wordt
zy eenstemmig als een der eerste persorganen
van het wereldkatholicisme aangeduid. Zy
geeft uiteenzettingen over brandende kwesties
als Oude en Nieuwe Testament, absoluutheid
van het Christendom, Kerk, dogma en geloof,
Chrlsteiyke zonden-, genade- en verlosslngs-
ieer, Christelijke moraal, universeele of natio
nale kerk, hereeniging der kerken, Christelyké
geschiedbeschouwing. verdiensten der Kerk
voor «Wetenschap, recht, maatschappljordening,
literatuur en kunst, ras, eugenetica, enz., enz.,
welke ook voor de Katholieken van Nederland
actueel zyn.
De economische moeiiykheden van deaen tyd
nojien tot velerlei bezuinigingen. Doch in zoo
bewogen tyden als thans mag eerst op de aller
laatste plaats op religleus-cultureele persorga
nen worden bezuinigd. Bovendien is een Jaar
gang! v an Schönere Zukunft" een kleine ency
clopedie tegen verwonderiyk lagen prys. Het
tydschrift verschynt wekelyks en kost f 3.
per kwartaal (in byzondere gevallen wordt re
ductie toegestaan).
Er heeft zich een comité gevormd voor de
verbreiding van „Schönere Zukunft" in Neder
land, dat het onderhavige tydschrift warm
aanbeveelt. Han. die er belangstelling voor heb-
verzocht. zich in verbinding te
den secretaris, den heer Eugen
Frans van Mierisstraat 98 bov., Am-
X "Y T te misschien het meest te lyden hebben
yy van den Spaanschen burgeroorlog, dat
zyn ae kinderen. Kinderen, die hun
ouders zyn kwytgeraakt, soms zelfs botweg zijn
verlaten, kinderen wier ouders gesneuveld ol
vermoord zMn, kinderen die, ondanks hun
jeugdigen leeftyd, in krygsdienst zyn gegaan.
In drommen trokken zy langs de wegen eu zy,
die zich met kinderbescherming bezig houdend
zoowel aan den kant”van de Spaansche regee-
ring als in het gebied, dat door de troepen der
rebellen is bezet, hebben de handen vol en
weten vaak geen raad met al die hulpclooze
peuters.
In Augustus van bet vorig jaar werd de
radio-uitzending van Madrid plotseling on
derbroken voor een tragisch S>O.S.-bericht, dat
de omroeper aldu£ aankondigde
„Hier Hulpdienst van Radio-Madrid er is
een twaalfjarig kind kwyt geraakt Avenue
Pablo 189.”
lederen dag moest de omroeper dergelyke
berichten omtrent het spoorloos verdwynen van
kinderen vermelden. Waar zyn al die «Inderen
gebleven? Wie of wat ontrukte hen aan bun
familie en aan hun gewonen doen, of, welk
spiegelbeeld lokte hen mee om hen te laten
kwytraken? Men vroeg om* inlichtingen, men
uitte allerlei vermoedens.... In begin Septem
ber werd via Radio-Madrid omgeroepen:
acht je nu werkeiyk, dat ik voor
I I vodje papier meer dam 500 francs
taalde? Als myn compagnon op
oogenblik hier was, had ik zelfs dit bod
kunnen doen!” Hooghartig zag de juwelier
Floubertln neer op den man voor de toonbank,
die een perkament-rol in de hand hield.
,Jk bezweer u, mynheer, dat ik by het uit
breken van de revolutie daar (de man wees op
een kruisje op het papier) al myn juweelen
zelf heb verborgen. De waarde er van is min
stens vyfhonderddulzend francs. Verhoogt u
uw bod tot duizend francs?"
Dof-gryze oogen, waaruit honger en ellende
spraken, keken Floubertln aan
„Ik heb toch niet eenmaal beweerd, dat ik Je
niet geloofde? Maar wie zegt me. dat die Ju
weelen daar nog zyn? De Gepeoe kan ze toch
zeker al lang gevonden hebben? En dacht je.
dat ik op myn gemakje zóó maar door Rusland
kon reizen, om die steenen daar op te halen?
Ik handhaaf myn aanbod. En nu kan Je
gauw toeslaan, anders wil ik er heelemaal niets
meer van weten.”
de panden van zyn kapotjas had hangen. De
oudste was zeven Jaar. Hy had deze kinderen
op den weg tusschen Santa Olalla en Mac-
queda gevonden.
„By het schokken van den wagen zyn wM er
af gevallen,” verklaarde de oudste. Uit zyn ge
stamel kon men bet geval eerugszins recon-
strueeren. Enkele boeren hadden na de Inname
van Talavera heel hun fiebben en houden op
hun karren geladen. De kinderen lagen daar
tusschen huisraad en kleeren op de wagens.
Tydens den nacht, toen de wagens over de
keiwegen bolderden, waren de kinderen er af
gevallen. De boeren hadden het niet eens ge
merkt, misschien ook wel. maar zy waren te
bang voor de gevreesde Mooren van Generaal
Varela.
Maar nog vóór dat de vluchtelingen uit An-
daluslë, Estretnadura en Toledo naar Madrid
stormden, hadden de bureaux van Maatschap
pelijk Hulpbetoon reeds handen vol werk, om
duizenden verlatenen onderdak te brengen. In
de verschillende asyls, in de katholieke wees
huizen en inrichtingen der Spaansche hoofd
stad. alsook in de regeeringsgebouwen, waren
reeds meer dan 10.000 hulpbehoevende kinderen
ondergebracht, die in X verloop van vier of vyf
dagen hun nuders of voogden waren kwytge
raakt.
In het laatste klooster in Pasco del Ciane,
waar een zuster van den beroemden drama
turg Pedro Munez Seca overste was, bleven de
kloosterzusters tot het laatst toe op haar post.
Elndeiyk, toen zy geen levensmiddelen meer
hadden, en geen nieuwen voorraad ter beschik
king kregen, richtten zy tot den Raad van
Kinderbescherming het verzoek om de 300 kin
deren, die zy onder hun hoede hadden, over te
nemen. Toen de regeeringsambtenaren het
klooster betraden, bleven zy een oogenblik ver
baasd. staan, toen zy daar nog veertien rell-
gieuzAi •aantroffen, want* dat was een koel
bloedige durf, dia aan waanzin grensde. Deze
vrouwen moesten door een waarachtigen hel
denmoed bezield zyn opi nog te durven ver
toeven in een stad, waar leder uitwendig tre
ken. dat een godsdienstige gezindheid verraad
de. onmiddellMk de vreeselijkste bedreigingen
uitlokte.
lederen dag rekenden zy er op, dat ze ver
moord zouden worden of nog veel erger mis
schien. En toch waren zy trouw op hun post
gebleven, trouw in het vervullen van hun
plichten, die bestonden in het beschermen van
kleine weeskinderen. „Wy kunnen deze kleine
meisjes niet langer meer verzorgen," zei de
Overste, en zy wees daarby met haar hand op
de 300 kinderen. „WM hebben er geen eten
meer voor. Daarom hebben wy U geroepen."
Een gedeelte der 10.000 hulpbehoevende kin
deren werd bM familie ondergebracht, maar de
meesten hadden geen familie in Madrid, of
slechts verwanten, die er niet voor konden
zorgen. Zoo bleven er meer dan 5000 aan de
zorgen van de Kinderbescherming toevertrouwd.
In de Sierra de Guadarrama, temidden van
het krijgsrumoer, waren ook heel veel kinderen
in vacantiekolonles of op kostscholen onder
gebracht. Ook deze kinderen moesten de ge
vaarlijke zone verlaten, zy zullen de avon-
tuuriyke dagen, toen zy onder het knetteren
der geweren en het bulderen der kanonnen
werden overgebracht naar veiliger oorden, niet
vergeten. De ambtenaren van de Kinderbe
scherming waren by het ultoefeneq van hun
taak nog nooit met den oorlog in aanraking
geweest. Nu moesten ze de kinderen uit deze
oorlogsgebmlen evacueeren.
In de eerste dagen van den burgeroorlog
heerschte er te Madrid een groot optimisme,
lederen dag kwamen er ouders met hun kin
deren naar de kinderkolonies. „Hier zyn we
met onze" kinderen,” zei de man dan tegen den
tenminste van het linker, dat direct ergens naar
keek.
Toen ging de deur open en kwam meneer
Crocker, zachtmoedig glimlachend binnen.
Nauweiyks was de kamerdeur in het slot ge
vallen, of de belde mannen begroetten elkaar
Joviaal als oude vrienden.
..Succes gehad, Tursknow?”
.En ot. Floubertln. zie maar eens!" Uit een
oogenachyniyk gewoon fototoestel haalde de
Rus een verzameling paarlen te voorschyn, die
Floubertln. hoe vervelend hy het ook zelf vond.
1 een blos op de wangen joeg. Daar lag voor een
waarde van mïnstens vyf honderdduizend
francs. De vreemdeling had waarheid gespro
ken.
„X Schynt nog al naar Je zin te zyn. Flou
bertln.” merkte de Rus laconiek op.
.Klets niet als een oud Wijf," beet deze hem
toe .en maak wat voort."
Floubertln opende zyn fototoestel, verwijder
de het grootste gedeelte van de film,
schikte de paarlen om de leege houten
en wikkelde daarna de rest van de film er weer
om heen. Dan griste hy uit zyn portefeuille
verschillende biljetten van duizend roebel, die
Tursknow. als
gold het voor hem
een alledaagsch
sommetje meteen
in zyn broekzak
deed. Enkele mi
nuten later slen
terde Froubertln
weer naar het schip terug, waar hy eerder aan
kwam. dan alle andere passagiers. Voor
wendend, dat hy hoofdpyn had, maakte hy hst
zich aan dek gemakkelyk en sloeg met leven
dige belangstelling het drukke gedoe in de
haven gade.
„Tjonge, Floubertln. daar ben Je een mooien
dans ontsprongen," feliciteerde hy zich zelf,
toen hy zag. dat de aanslenterende touristen
beleefd maar beslist naar het douanekantoor
werden verwezen. „Dat beteekent visitatie en
die kun Je missen als klespyn, vooral als je al
hoofdpyn hebt.”
X Scheen met die contróle nog al los te
loopen, want~kort daarna kwamen de eerste
passagiers al weer naar buiten, minstens even
opgeruimd, als ze daar even naar binnen waren
gegaan.
Plotseling kwam een officier haastig de tree
plank opgeloopen en vroeg den eersten den
besten matroos, dien hy tegen kwam, hem by
den kapitein te willen brengen. Enkele oogen
blikken later verdween de gezagvoerder met
den officier in het douanekantoor.
Floubertln. wlen een en ander niet ontgaan^^
was, keek onafgebroken naar het gebouwtje,
nieuwsgierig, wat daar wel gaande kon zyn.
hoewel het best mogeiyk was, dat het slechte
een eenvoudige formaliteit betrof. Dat het hier
echter om iets byzonders ging, werd hem kort
daarop duideiyk, toen de twee mannen, nu
vergezeld van enkele soldaten, weer naar bui
ten kwamen en aan boord gekomen, recht
streeks naar hut 47 stevenden, waarvan Flou
bertln zich herinnerde, dat deze door een Ame
rikaan werd bewoond. Bepakt en bezakt, een
zwaren koffer tusschen zich in torsend, kwam de
zonderlinge stoet kort daarop weer naar bul
ten, om andermaal in het douanekantoor te
verdwynen.
Langs de reeling verzamelden zich ondertus-
schen meer passagiers, die het ongewone ge
beuren druk bespraken en allerlei gissingen de
den, ronder ook maar iets van de zaak Af te
weten. De meesten kenden den Amerikaan zelfs
niet. De kapitein was weer aan boord terug
gekomen en bevon<| zich nu temidden van de
stuurlieden op de brug. Drie krachtige stooten
op de fluit waren het teeken voor de matrozen
om de trossen los te gooien; langzaam aan
verwyderde het schip zich van de kade Eens
klaps zag men. dat de deur van het douane
kantoor geopend werd; een man stapte naar
bulten. Onmlddeliyk herkende Floubertln in
hem den Amerikaan. Hy werd op enkele meters
afstand gevolgd door twee soldaten der Gepeoe.
Kaarsrecht liep hy voort, recht op den steiger
aan. Geen twee meter meer was hy van den
wal verwyderd, daar kraakten schoten. De man
viel juist aan den rand van de kade, tuimelde
voorover en stortte in het water. Een kreet van
afkeer ontsnapt^ den passagiers. Zoo n weerzin
wekkend schouwspel had nog nooit iemand be
leefd. De eerste stuurman, die „toevallig" pas
seerde. vertelde, dat by de visitatie was geble
ken. dat de man een paarlencolller by zich
had. waarvan hy de herkomst niet wilde ver
klaren. Uit een in zyn hut ingesteld onderzoek
was daarenboven gebleken, dat de -mam geen
Amerikaan, maar een uitgeweken Rus was. die
nu biykbaar had getracht de juweelen. die hem
eens hadden behoord en die ergens verborgen
waren gehouden, over de grens te smokkelen.
„Met landgenooten heeft men klaarbiykelyk
niet al te veel pardon" besloot hy zyn uiteen
zetting. Floubertln huiverde, de meest zonder
linge gedachten kwamen by hem op en het
was nu werkelyk met hoofdpyn toen hy even
later zyn hut op zocht.
BM zyn terugkeer in Parijs vond Floubertln
zyn compagnon in een nog kregellger gemoeds
toestand, dan waarin hy hem verlaten had.
.Kr schynt je iets dwars te zitten, Dechran
ge?" Informeerde hy voorzichtig.
.Zoo, vind je? Ik zou wel eens willen weten
hoe jy Je voelde, als Je denkt voor drie duizend
francs een paarlen-colller te kunnen bemach
tigen. dat minstens vier honderdduizend francs
waard is. Je begrüpt wel, waar het om gaat.
X Zyn verborgen Russische Juweelen. Ik had
een emigrant bereid gevonden, dat dingetje
voor me te halen In Jaffa. Hy gaf zich uit voor
een Amerikaansch toerist. Hy is zoo ezel
dom geweest om zich door de douane te
grypen. Nou, en dan weet jy de rest wel