Het Zeemonster van Nagasaki aan den daq hun voor De zorgen van Jimmy L Ouders, die een Herodes eigen kinderen werden Juweelen EEN GRUWEL VAN DEN BURGEROORLOG! VRIJDAG 2 APRIL 1937 van Schönere Zukunft Ware heldenmoed religieuzen Weldra zullen in Spanje 150.000 kleintje», zonder vader of moeder, hulpeloos rond zwerven AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTENGESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor 8 ct. en 25X zwaarder dan de ipeeste andere 1Ö1 1S2. F 0 s Zusje met haar konijntje werd Op het heuveltje stond een hooge palmboom. Daarbij gin- Aan de kust stond een meneer met een tropenhelm op, die gen Piet en Drein eens heerlijk uitrusten. Dat was ook wel verdiend, want drie dagen en drie nachten op bet vlot waren resident gaan vertellen.” ook geen pretje geweest. oog- NEGENTIENDE HOOFDSTUK 48 me DOOR P G WODEHOUSf het vaartuig met den vreemden last zag naderen. „Wel heb ik van mijn leven,” riep de man uit. „Dut zal ik eens gauw aan den joopman. jongen?, ben, wo stellen Keiler, sterdam. dat be- het niet xhtig laten tig jongen Jimmy I rang- rol e Katholieke Unlverslteit steunen is een praktisch apostolaat en een ware Kruistocht voor weten schap en geloof. •rdt met „Ziezoo," zei Piet Prikkel, toen het vlot geland was. „Ik denk, dat we in Amerika zijn. Ze waren echter in Nederlandsen Indië. Piet maakte dezelfde vergissing als Columbus eens gedaan had. Alleen dacht die. dat hij in Indië was aangekomen en het was toen Amerika geweest. bij verlies van een een voet of een de bezoekers maar zoo wijs en liet hen binnen komen. Maar ik kon toch heusch niet nalaten, om dat oude heertje, dat bij hen was, te vragen, hoe het hier met de wedstrijden stond. En daar door voelde hij zich zoo erg gevleid, dat hjj me een baantje bij hem aan huis aanbood, als ik ooit eens zou willen veranderen. En toen kwam jouw briefje met de mededeeling, dat je naar New York ging. en toen, nou, ik kon het niet helpen. Den volgenden dag ben ik het huis uit geslopen en kocht een passagebiljet voor de Car- mantic die ging den dag na jouw boot, en kwam hier recht naar toe. Ik kreeg bnmld- deliyk die betrekking.” Meneer Crocker hield op met spreken en hij zag er stralend vergenoegd uit „Zeg, Jim. ik heb al lederen dag. dat ik hier ben. een honkbalwedstrjjd gezien. En het was prachtig. Larry Doyle was geweldig in vorm, twee dagen langt Maar, jandorie, die Klem kan er ook wat van! Kijk hier!" Meneer Crocker sprong van de tafel af en nam een handvol boeken, die hjj over den vloer begon te versprei den. „Twee stonden ar op den achtergrond: het was de zesde ronde. Er stond er eentje, hoe hij heette weet ik niet, aan bat Hij richtte midden naar het veld waar dat boek ligt, zoo, en toen.... hier....” „Beheersch je een beetje. Skinner! Je kunt hier niet als een aap te keer gaan met de bibliotheek van je werkgever.” Jimmy legde de boeken weer terug. .Hebt u plannen voor de toekomst? U bent toch zeker niet van plan, veor eeuwig aan het butleren te blijven, nietwaar? Wanneer gaat u terug naar Londen?" tWordt vervolgd! De deur sloeg dicht. Lord Wisbeach was zich zelf gedurende het onderhoud meester gewor den, maar toch zat hem iets dwars. Jimmy ging door het vertrek en nam zijn jas van den stoel, waarop de ander ze had neergelegd. Ter- wyi hjj dit deed klonk er een stem: „Zeg eris!” Jimmy keek rond. De kamer was klaarblijke lijk leeg. Het werd nog griezeliger, toen de stem weer begon: .JU denkt zeker een heele Plet te zUn, hé?” Het kwam van boven. Jimmy had niet meer aan de galerij gedacht. HU keek omhoog en ontdekte het volle gelaat van Ogden, dat als een Waterspuwer over de leuning hing. „Wat voer JU daar uit?" „Luisteren! Er is hier boven nog een deur; daar ginds, daar kun je van de trap af doorheeen komen. Ik kom hier wel vaker, om rustig *n siga retje te rooken. Je vond X zeker verbazend knap gedaan, mU voor te liegen, dat je me zou ont voeren, hè! Dus je bent ten slotte toch nog „Hier de Hulpactie van Radio-Madrid. Op den straatweg van Valdeglesias, In de buurt van het dorp Chapineria, is In een sloot een kind gevonden van enkele maanden oud...." geluk met hem zUn, als hy belde. Wellicht kwam er dan wel een ander lid van den bedienden staf, maar men kon altUd probeeren. Dus belde hy. Een paar oogenblikken later ging de deur open. Jimmy keek op. Het was zUn vader niet. Het was een angstwekkend uitziend vrouwper soon van niet vast te stellen leeftijd, aangekleed als een kamermeisje, die hem naar hjj met een niet heel zuiver geweten meende, vol minachting en wantrouwen aankeek. Zij perste haar lippen flink opeen en van onder zware wenkbrauwen zag Jimmy ronde oogen flikkeren. Jimmy had zelden in zUn leven een vrouw ge zien. die hem zoo op het eerste gezicht tegen stond. „Beldu-m’nr?" Jimmy knipte met zUn oogen en wilde haast bukken De woorden waren op hem afgekomen als een kogel. „O, hè. Jawel.” „Wa-verlangtu, m‘nr?” Met inspanning wist Jimmy zyn verstoord evenwicht weer te herstellen. „O, hè. Jawel. Zou u Skinner, den butler, eens bU me willen-sturen?" .Jawel, m'nr." De verschijning verdween weer. Jimmy haalde zijn zakdoek te voorschijn en veegde zUn voorhoofd af. HU voelde zich zwak en schuldig. HU had een gevoel, alsof hy zoo Juist van de zwaarste misdaden beschuldigd was geworden, en dat hU van al het ten laste gelegde niets had kunnen ontkennen. Zoo groot was de magi sche kracht van juffrouw Trimble's oogen portier, „mUn vrouw en ik gaan het front.” De ouders, die thans hun kinderen ko men brengen, zeggen: „We laten ze liever hier dan dat we ze thuis met ons zien sterven.” Eind September had de Kinderbescherming al voor 50.000 kinderen te zorgen, die In de verlaten en leeggeplunderde kloosters en in het Palace- Hotel waren ondergebracht. Nu is men de contróle over de cijfers kwijt geraakt, maar ingewijden beweren, dat net niet lang meer zal duren, of 150.000 kinderen zijn practisch weezen. Gruwel van den burger oorlog! aww w“» A D/^N.TIVTE’op dlt blad ln8evolge <*e verzekermgsvoorwaarden tegen E* *7^0 bij levenslange geneele ongeschiktheid tot werken doeg E* *750 b^ een on8eTal met r* 250 X\ r, XX w IN r. ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen verlies van belde armen, beide beenen of beide oogen VrVFe doodelljken afloop «we Radio-Madrid onthulde op die wijze voor heel de wereld de ontzettende gevolgen van den burgeroorlog: een kind wordt aan de veiligheid der volwassenen opgeofferd. Iedere vader of moeder, die tijdens de vlucht het verstand ver loor. kon een Herodes voor zijn eigen kinderen worden! Tengevolge van de zorgeloosheid der ouders, of tengevolge van de zucht naar avon tuur. of tengevolge van andere mln of meer tragische wisselvalligheden van den oorlog, werden duizenden kinderen reeds aan hun ouders ontrukt. Men zou natuurlijk, hoe ont zettend dit alles ook moge zijn, al deze treurige feiten kunnen aaneenrijgen op de lange lijst der gruwelen van den burgeroorlog, wanneer het hier slechts enkele kinderen betrof, maar het gaat hier om duizenden, tienduizenden kinderen. In September bedroeg het aantal ver miste kinderen reeds 40 000 en in het voorjaar van 1937 was dit cijfer, waarachter zoo name loos veel leed en lijden verborgen ligt, reeds tot 100.000 gestegen en als de gruwelijke oorlog in Spanje nog langer moet duren, zullen weldra 150.000 kinderen, zonder vader of moeder, hul peloos rondzwerven. In Juli en Augustus van 1936. tn het begin van den oorlog, zag men slechts de heldendadenEr waren veel kin deren. die een valschen naam aannamen en een hooggren leeftijd voorgaven, om met de Roode Militie of de Blauwe Phalanx te kunnen optrekken. De ambtenaren van de Kinderbescherming fProteccion de menores) moesten zelfs tot in de voorste loopgraven van Guadarrama, Nava- cerrada en Somoslerra doordringen om de jonge soldaten, die nauwelijks 10 tot 14 Jaar oud waren, terug te halen. Bij Cercedilla trdf men een soldaatje aan, die beweerde 17 jaar oud te zijn. In werkelijkheid was hlt^y elf.... Hij was de zoon van een welgestehQxoopman. „Waarom ben je toch hier, beste vroeg de ambtenaar. „Omdat ik Republikein ben.” antwoordde het Jochie. De ambtenaar voelde, dat hij belogen werd en na heel veel moeite bekende de jongen tenslotte, dat hy thuis weggeloopen was, „omdat hij niet langer naar school wilde!" Maar sedert einde Augustus komt het veei- vuldiger voor, dat de ouders hun kinderen zelf in den steek laten. Toen de troepen van Ge neraal Franco van Estramadura uit hun op- marsch tegen Madrid Inzetten, gingen de boe ren voor de terugtrekkende leden van de Roode Militie oo de vlucht. Bij hun overijlde vlucht lieten zij vaak niet alleen huis en haard in den steek, maar ook vrouw en kinderen. Op de poli tiebureaus, In de kazernes van de Burgei- wacht, in de gebouwen van de Kinderbescher ming, en zelfs bij de portiers van de departe mentale gebouwen werden kinderen onderdak gebracht, die men op straat in verlaéfen toe stand had aangetroffen. Op zekeren dag verscheen er op het Ministe rie van Binnenlandsche Zaken een soldaat van de Roode Militie, die vijf kleine kinderen aan hoe reageerde myn stiefmoeder op de Lord Percy-episode?” Een schaduw trok over mijnheer Crocker’s ge lukkig gelaat. „Ik denk liever niet aan je stiefmoeder,” zei hij. ..Ze was vreebeiyk ontstemd over dat geval Percy. En zjj was al even ontstemd over jouw vertrek naar Amerika. Maar, jandorie, wat zal zjj zeggen, nu ik naar Amerika ben overgesto ken, daar durf Ik werkelijk niet aan denken!” ..Msuir dat hebt u nog niet verklaard. Waarom kwam u hiernaar toe?” „Nou. ik voelde me heimweeïg dat heb ik daar altijd in het, honkbalseizoen en dat werd nog erger, toen ik met Pett had gesproken.” ..Met Pett gesproken? Hebt u hem dan ge zien. toen u in Londen was?” „Of ik hem gezien heb? Ik liet hem bin nen!” .Hoe?" „Wel. in huls, bedoel ik. Ik was Juist op weg naar de voordeur om te zien wat voor weer het was, Ik wilde weten of het wel genoeg had ge regend, om mij te behoeden voor X aanschouwen van 'n crlpket-wedstryd, en Juist toen Ik aan de deur was, ging de bel. Ik deed toen de deur open." .Dat is vreeselyk plebejisch! Ik schaam werkelijk over u. vader. Dat moesten ze in het Hooger Huis eens weten!" „Enfin vóór ik goed en wel wist, wat er ge beurde. hadden ze me voor den butler aangezien. Ik wilde voor je stiefmoeder niet laten blijken, dat Ik de deur had open gemaakt Je weet, boe aa ttch dat altijd aantrok en dus liet ik ngetwyfeld kent een aantal onzer lezers f 1 het te Weenen in de Duitse he taal ver- schijnende Kulturzeitschrift „Schönere Zukunft". Het voortbestaan ervan is plotseling in gevaar gebracht, daar onlangs de uitgave voor Duitschland verboden ia Want, hoewel genoemd tijdschrift ook in Oostenrijk en Zwit serland en in vele andere landen verbreiding gevonden heeft, treft dit verbod de uitgevers bijzonder sterk, daar Duitschland verreweg den grootsten lezerskring vormde. En zoo moet .Schonere Zukunft" den kring van haar lezers in het Katholieke buitenland zoeken uit te breiden. Het is ontstellend te zien, hoe in godsdienstig opzicht de toestanden in de wtereld zich ont wikkelen. In Mexico woedt de Kulturkampf. In de Sowjetunie wordt alles, wat godsdienstig is, neergehaald. In Spanje branden kerken en kloosters, worden katholieke geestelijken en leeken als misdadigers afgeslacht. In Frankrijk sympathiseeren de regeerënde linksche partijen met de Spaansche kerkhaters, in Duitschland strijden nleuw-heidensche kringen tegen Chris tendom en Kerk. Wanneer was er een ^Ud. die de Christenen meer op de schansen riep? Een geestelijke strijd, zooals wij sinds eeuwen niet hebben beleefd, is in vollen gang. Thans is een ware Christen slechts hij, die medestrljdt Doch, om dit goed te kunnen doen, moet men Jimmy Crocker? Waarom heb Je dan al dat geklets op touw gezet over ontvoeren en deelen van de winst? Ik vind je een vervelenden kerel, nou weet'Je het” Het gezicht verdween en Jimmy hoorde zware stappen, gevolgd door het dichtslaan van een deur. Toen daalde er weer rust In de biblio theek. Jimmy ging weer in den llevelingsstoel van meneer Pett zitten. De vlugge opeenvolging van de laatste gebeurtenissen was hem een beetje machtig geworden en hjj wilde de zaken eens kalm overdenken, om uit te maken, wat er nu eigenlijk gebeurd was. Het eenlge, dat hij heel duidelijk voor zich zag, was het feit, dat hjj iedere kans om Ogden te kunnen ontvoeren, kwijt was. Alles was prach- geloopen tot een minuut geleden; nu de zijn ware Identiteit had ontdekt, kon natuurlijk aan geen ontvoeren meer denken. HM vond het niet prettig, dat het zoo gegaan was. Maar plotseling viel hem een ander plan in. Daar zou zijn vader by noodlg zyn. En toen hy aan dien dacht, besefte hy pas, hoe vlug het leven toch zyn loop nam, zóó vlug zelfs, dat hy nog niet eens voldoende aandacht had geschonken, aan wat tot nu toe nog altijd een groot mysterie voor hem was. Hy had het te druk gehad met andere dingen, om zich af te vragen, wat zyn vader in dit huls was komen doen. Jimmy vond de beste methode om daar achter te komen: eens met zyn vader te praten. Natuuriyk kon hy hem niet gaan opzoeken in het bediendenkwartier. Maar misschien sou het „Wel, Skinner, beste kerel,” zei Jimmy, „hoe gaat het er mee?" Meneer Crocker keek behoed zaam om zich heen. Toen viel zyn zachtmoedig ulteriyk weg en hy spronk uitbundig naar voren. .Jimmy!" riep hy uit, terwyi hy de hand van zyn zoon greep en hevig drukte en schudde. .Zeg erii, het is allemachtig aardig, je weer te zien, Jimmy!" Jimmy hield zich gereserveerd. Skinner, myn goede dienstknecht. Je vergeet jezelven op bevreemdende wijze! Zoo zul je het niet lang maken, als je zoo met de gasten om springt!” Toen gaf hy zyn vader een slag op den rug. ..Paps, dat is grootsch! Hoe ter wereld bent u hier gekomen? Wat moet dat? Waarom dat gebutler? Wanneer bent u over gekomen? Vertel me alles!” Meneer Crocker heesch zich zelf op de schrijf tafel en zat daar, stralend, terwyi zyn beenen bengelden. .Het kwam allemaal van jouw brief, Jimmy. Zeg eris, Jim. het was heelemaal niet noodlg geweest, dat je dat deed voor my.” „Nu, ik geloof, dat het voor u gemakkeiyker zou gaan, gauw ridder te worden, als ik niet in de buurt was. Maar «rat ik vragen wilde, pa, X Was den man aan te zien, dat hy inneriyk een stryd uitvocht, die tenslotte eindigde In een Inwilliging van het gedane bod; hy had het geld op het oogenblik te zeer noodlg, om zich nog eenlg uitstel van verkoop te kunnen permittee ren. Ook de heer Floubertln was maar matig vol daan over den aankoop. Hy vond het een wei nig verlokkend vooruitzicht straks allerlei sar castische opmerkingen van zyn compagnon, mr. 1 Dechrange te moeten slikken als „een kat In 1 den zak gekocht", .knollen voor citroenen” en meer van d^t fraais. Voor zyn manier van doen nogal radicaal, besloot Floubertln deze verborgen Juweelen eens op eigen gelegenheid op te sporen, dat wil zeg gen. Dechrange overal bulten te laten en den geheimen agent in Moskou alleen voor zyn ri sico te laten werken. Had hy succes, dan ver diende hy een njA onaardig sommetje voor zich privé, liep het fallkant af, nu, dan was er nog niet al te veel over boord. Met een onmiskenbaar talent, waar het kar weitjes gold, die niet al te veel daglicht konden verdragen, wist Floubertln het zóó te regelen, dat Tursknow, de Russische agent, de platte- grond-teekenlng in zyn bezit kreeg, met heel precleuse aanwyzlngen, hóe te handelen als de waardevolle JuWeelen-collectie inderdaad werd gevonden. Floubertln had meer van deze zaak jes aan de hand gehad en ze steeds tot een be- hdoriyk resultaat doen leiden, trouw blyvend aan zyn devies „voorzichtigheid is de moeder van de porcelelnkast." De onderlinge verstandhouding tusschen De chrange en Floubertln liet in dien tusschentyd heel wat te wenschen over, vooral mr. De chrange was kort van stof en licht geraakt, waaruit Floubertln concludeerde, dat deze met iets bezig was. dat hy niet mocht weten. Dat dat Jets” een juweelenaankoop betrof, was meer een vermoeden, dan zekerheid, hoewel Floubertin s vermoedens er in den regel niet zoo heel ver naast waren. Zou Dechrange ook met Russische juweelen bezig zyn? Deze ge dachte liet Floubertln niet los. Zelfs toen hy zich aan boord van een Italiaansch pleizler- vaartuig had Ingescheept voor een tocht langs de havensteden van de Zwarte Zee was hy er in gedachten meermalen mee bezig. Volkomen beheerscht en even nieuwsgierig rondkykend als alle andere passagiers, die met hem in de Russische haven Jaffa aan land waren gegaan, kuierde Floubertln door de stra ten v«n deze stad. Na zoo ongeveer een uur rondgedoold te hebben, stapte hy een café bin nen, waar hy aan de leestafel ging zitten. Het duurde niet zoo heel lang, of hy was in een druk gesprek gewikkeld met een correct ge kleed heer, die uit Moskou afkomstig bleek te zyn en een levendige belangstelling voor foto- grafeeren scheen te hebben. Met kennersblik ken keurde hy het toestel van Floubertln en noodigde hem vervolgens uit zyn apparaten te bezien, die hy in zyn hotelkamer had liggen. op de hoogte zyn van de actueele religieuze en cultureele problemen. Hoevelen van ons hebben in hun omgeving niet te strijden tegen aan vallen op het Katholicisme! Een zoo breed mo- geiyke gezichtsfcriny is een noodzakeiyk ver- eischte. En daaitonfls In dezen tyd de Katho lieke pers van het grootste belang. Tot de leidende Katholieke pers mag zich ook „Schönere Zukunft" rekenen. Door vele kardinalen, bisschoppen en leekenleiders wordt zy eenstemmig als een der eerste persorganen van het wereldkatholicisme aangeduid. Zy geeft uiteenzettingen over brandende kwesties als Oude en Nieuwe Testament, absoluutheid van het Christendom, Kerk, dogma en geloof, Chrlsteiyke zonden-, genade- en verlosslngs- ieer, Christelijke moraal, universeele of natio nale kerk, hereeniging der kerken, Christelyké geschiedbeschouwing. verdiensten der Kerk voor «Wetenschap, recht, maatschappljordening, literatuur en kunst, ras, eugenetica, enz., enz., welke ook voor de Katholieken van Nederland actueel zyn. De economische moeiiykheden van deaen tyd nojien tot velerlei bezuinigingen. Doch in zoo bewogen tyden als thans mag eerst op de aller laatste plaats op religleus-cultureele persorga nen worden bezuinigd. Bovendien is een Jaar gang! v an Schönere Zukunft" een kleine ency clopedie tegen verwonderiyk lagen prys. Het tydschrift verschynt wekelyks en kost f 3. per kwartaal (in byzondere gevallen wordt re ductie toegestaan). Er heeft zich een comité gevormd voor de verbreiding van „Schönere Zukunft" in Neder land, dat het onderhavige tydschrift warm aanbeveelt. Han. die er belangstelling voor heb- verzocht. zich in verbinding te den secretaris, den heer Eugen Frans van Mierisstraat 98 bov., Am- X "Y T te misschien het meest te lyden hebben yy van den Spaanschen burgeroorlog, dat zyn ae kinderen. Kinderen, die hun ouders zyn kwytgeraakt, soms zelfs botweg zijn verlaten, kinderen wier ouders gesneuveld ol vermoord zMn, kinderen die, ondanks hun jeugdigen leeftyd, in krygsdienst zyn gegaan. In drommen trokken zy langs de wegen eu zy, die zich met kinderbescherming bezig houdend zoowel aan den kant”van de Spaansche regee- ring als in het gebied, dat door de troepen der rebellen is bezet, hebben de handen vol en weten vaak geen raad met al die hulpclooze peuters. In Augustus van bet vorig jaar werd de radio-uitzending van Madrid plotseling on derbroken voor een tragisch S>O.S.-bericht, dat de omroeper aldu£ aankondigde „Hier Hulpdienst van Radio-Madrid er is een twaalfjarig kind kwyt geraakt Avenue Pablo 189.” lederen dag moest de omroeper dergelyke berichten omtrent het spoorloos verdwynen van kinderen vermelden. Waar zyn al die «Inderen gebleven? Wie of wat ontrukte hen aan bun familie en aan hun gewonen doen, of, welk spiegelbeeld lokte hen mee om hen te laten kwytraken? Men vroeg om* inlichtingen, men uitte allerlei vermoedens.... In begin Septem ber werd via Radio-Madrid omgeroepen: acht je nu werkeiyk, dat ik voor I I vodje papier meer dam 500 francs taalde? Als myn compagnon op oogenblik hier was, had ik zelfs dit bod kunnen doen!” Hooghartig zag de juwelier Floubertln neer op den man voor de toonbank, die een perkament-rol in de hand hield. ,Jk bezweer u, mynheer, dat ik by het uit breken van de revolutie daar (de man wees op een kruisje op het papier) al myn juweelen zelf heb verborgen. De waarde er van is min stens vyfhonderddulzend francs. Verhoogt u uw bod tot duizend francs?" Dof-gryze oogen, waaruit honger en ellende spraken, keken Floubertln aan „Ik heb toch niet eenmaal beweerd, dat ik Je niet geloofde? Maar wie zegt me. dat die Ju weelen daar nog zyn? De Gepeoe kan ze toch zeker al lang gevonden hebben? En dacht je. dat ik op myn gemakje zóó maar door Rusland kon reizen, om die steenen daar op te halen? Ik handhaaf myn aanbod. En nu kan Je gauw toeslaan, anders wil ik er heelemaal niets meer van weten.” de panden van zyn kapotjas had hangen. De oudste was zeven Jaar. Hy had deze kinderen op den weg tusschen Santa Olalla en Mac- queda gevonden. „By het schokken van den wagen zyn wM er af gevallen,” verklaarde de oudste. Uit zyn ge stamel kon men bet geval eerugszins recon- strueeren. Enkele boeren hadden na de Inname van Talavera heel hun fiebben en houden op hun karren geladen. De kinderen lagen daar tusschen huisraad en kleeren op de wagens. Tydens den nacht, toen de wagens over de keiwegen bolderden, waren de kinderen er af gevallen. De boeren hadden het niet eens ge merkt, misschien ook wel. maar zy waren te bang voor de gevreesde Mooren van Generaal Varela. Maar nog vóór dat de vluchtelingen uit An- daluslë, Estretnadura en Toledo naar Madrid stormden, hadden de bureaux van Maatschap pelijk Hulpbetoon reeds handen vol werk, om duizenden verlatenen onderdak te brengen. In de verschillende asyls, in de katholieke wees huizen en inrichtingen der Spaansche hoofd stad. alsook in de regeeringsgebouwen, waren reeds meer dan 10.000 hulpbehoevende kinderen ondergebracht, die in X verloop van vier of vyf dagen hun nuders of voogden waren kwytge raakt. In het laatste klooster in Pasco del Ciane, waar een zuster van den beroemden drama turg Pedro Munez Seca overste was, bleven de kloosterzusters tot het laatst toe op haar post. Elndeiyk, toen zy geen levensmiddelen meer hadden, en geen nieuwen voorraad ter beschik king kregen, richtten zy tot den Raad van Kinderbescherming het verzoek om de 300 kin deren, die zy onder hun hoede hadden, over te nemen. Toen de regeeringsambtenaren het klooster betraden, bleven zy een oogenblik ver baasd. staan, toen zy daar nog veertien rell- gieuzAi •aantroffen, want* dat was een koel bloedige durf, dia aan waanzin grensde. Deze vrouwen moesten door een waarachtigen hel denmoed bezield zyn opi nog te durven ver toeven in een stad, waar leder uitwendig tre ken. dat een godsdienstige gezindheid verraad de. onmiddellMk de vreeselijkste bedreigingen uitlokte. lederen dag rekenden zy er op, dat ze ver moord zouden worden of nog veel erger mis schien. En toch waren zy trouw op hun post gebleven, trouw in het vervullen van hun plichten, die bestonden in het beschermen van kleine weeskinderen. „Wy kunnen deze kleine meisjes niet langer meer verzorgen," zei de Overste, en zy wees daarby met haar hand op de 300 kinderen. „WM hebben er geen eten meer voor. Daarom hebben wy U geroepen." Een gedeelte der 10.000 hulpbehoevende kin deren werd bM familie ondergebracht, maar de meesten hadden geen familie in Madrid, of slechts verwanten, die er niet voor konden zorgen. Zoo bleven er meer dan 5000 aan de zorgen van de Kinderbescherming toevertrouwd. In de Sierra de Guadarrama, temidden van het krijgsrumoer, waren ook heel veel kinderen in vacantiekolonles of op kostscholen onder gebracht. Ook deze kinderen moesten de ge vaarlijke zone verlaten, zy zullen de avon- tuuriyke dagen, toen zy onder het knetteren der geweren en het bulderen der kanonnen werden overgebracht naar veiliger oorden, niet vergeten. De ambtenaren van de Kinderbe scherming waren by het ultoefeneq van hun taak nog nooit met den oorlog in aanraking geweest. Nu moesten ze de kinderen uit deze oorlogsgebmlen evacueeren. In de eerste dagen van den burgeroorlog heerschte er te Madrid een groot optimisme, lederen dag kwamen er ouders met hun kin deren naar de kinderkolonies. „Hier zyn we met onze" kinderen,” zei de man dan tegen den tenminste van het linker, dat direct ergens naar keek. Toen ging de deur open en kwam meneer Crocker, zachtmoedig glimlachend binnen. Nauweiyks was de kamerdeur in het slot ge vallen, of de belde mannen begroetten elkaar Joviaal als oude vrienden. ..Succes gehad, Tursknow?” .En ot. Floubertln. zie maar eens!" Uit een oogenachyniyk gewoon fototoestel haalde de Rus een verzameling paarlen te voorschyn, die Floubertln. hoe vervelend hy het ook zelf vond. 1 een blos op de wangen joeg. Daar lag voor een waarde van mïnstens vyf honderdduizend francs. De vreemdeling had waarheid gespro ken. „X Schynt nog al naar Je zin te zyn. Flou bertln.” merkte de Rus laconiek op. .Klets niet als een oud Wijf," beet deze hem toe .en maak wat voort." Floubertln opende zyn fototoestel, verwijder de het grootste gedeelte van de film, schikte de paarlen om de leege houten en wikkelde daarna de rest van de film er weer om heen. Dan griste hy uit zyn portefeuille verschillende biljetten van duizend roebel, die Tursknow. als gold het voor hem een alledaagsch sommetje meteen in zyn broekzak deed. Enkele mi nuten later slen terde Froubertln weer naar het schip terug, waar hy eerder aan kwam. dan alle andere passagiers. Voor wendend, dat hy hoofdpyn had, maakte hy hst zich aan dek gemakkelyk en sloeg met leven dige belangstelling het drukke gedoe in de haven gade. „Tjonge, Floubertln. daar ben Je een mooien dans ontsprongen," feliciteerde hy zich zelf, toen hy zag. dat de aanslenterende touristen beleefd maar beslist naar het douanekantoor werden verwezen. „Dat beteekent visitatie en die kun Je missen als klespyn, vooral als je al hoofdpyn hebt.” X Scheen met die contróle nog al los te loopen, want~kort daarna kwamen de eerste passagiers al weer naar buiten, minstens even opgeruimd, als ze daar even naar binnen waren gegaan. Plotseling kwam een officier haastig de tree plank opgeloopen en vroeg den eersten den besten matroos, dien hy tegen kwam, hem by den kapitein te willen brengen. Enkele oogen blikken later verdween de gezagvoerder met den officier in het douanekantoor. Floubertln. wlen een en ander niet ontgaan^^ was, keek onafgebroken naar het gebouwtje, nieuwsgierig, wat daar wel gaande kon zyn. hoewel het best mogeiyk was, dat het slechte een eenvoudige formaliteit betrof. Dat het hier echter om iets byzonders ging, werd hem kort daarop duideiyk, toen de twee mannen, nu vergezeld van enkele soldaten, weer naar bui ten kwamen en aan boord gekomen, recht streeks naar hut 47 stevenden, waarvan Flou bertln zich herinnerde, dat deze door een Ame rikaan werd bewoond. Bepakt en bezakt, een zwaren koffer tusschen zich in torsend, kwam de zonderlinge stoet kort daarop weer naar bul ten, om andermaal in het douanekantoor te verdwynen. Langs de reeling verzamelden zich ondertus- schen meer passagiers, die het ongewone ge beuren druk bespraken en allerlei gissingen de den, ronder ook maar iets van de zaak Af te weten. De meesten kenden den Amerikaan zelfs niet. De kapitein was weer aan boord terug gekomen en bevon<| zich nu temidden van de stuurlieden op de brug. Drie krachtige stooten op de fluit waren het teeken voor de matrozen om de trossen los te gooien; langzaam aan verwyderde het schip zich van de kade Eens klaps zag men. dat de deur van het douane kantoor geopend werd; een man stapte naar bulten. Onmlddeliyk herkende Floubertln in hem den Amerikaan. Hy werd op enkele meters afstand gevolgd door twee soldaten der Gepeoe. Kaarsrecht liep hy voort, recht op den steiger aan. Geen twee meter meer was hy van den wal verwyderd, daar kraakten schoten. De man viel juist aan den rand van de kade, tuimelde voorover en stortte in het water. Een kreet van afkeer ontsnapt^ den passagiers. Zoo n weerzin wekkend schouwspel had nog nooit iemand be leefd. De eerste stuurman, die „toevallig" pas seerde. vertelde, dat by de visitatie was geble ken. dat de man een paarlencolller by zich had. waarvan hy de herkomst niet wilde ver klaren. Uit een in zyn hut ingesteld onderzoek was daarenboven gebleken, dat de -mam geen Amerikaan, maar een uitgeweken Rus was. die nu biykbaar had getracht de juweelen. die hem eens hadden behoord en die ergens verborgen waren gehouden, over de grens te smokkelen. „Met landgenooten heeft men klaarbiykelyk niet al te veel pardon" besloot hy zyn uiteen zetting. Floubertln huiverde, de meest zonder linge gedachten kwamen by hem op en het was nu werkelyk met hoofdpyn toen hy even later zyn hut op zocht. BM zyn terugkeer in Parijs vond Floubertln zyn compagnon in een nog kregellger gemoeds toestand, dan waarin hy hem verlaten had. .Kr schynt je iets dwars te zitten, Dechran ge?" Informeerde hy voorzichtig. .Zoo, vind je? Ik zou wel eens willen weten hoe jy Je voelde, als Je denkt voor drie duizend francs een paarlen-colller te kunnen bemach tigen. dat minstens vier honderdduizend francs waard is. Je begrüpt wel, waar het om gaat. X Zyn verborgen Russische Juweelen. Ik had een emigrant bereid gevonden, dat dingetje voor me te halen In Jaffa. Hy gaf zich uit voor een Amerikaansch toerist. Hy is zoo ezel dom geweest om zich door de douane te grypen. Nou, en dan weet jy de rest wel

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1937 | | pagina 9