Een massagraf
de baren
m
<Kat<wihaaL
Het Zeemonster
Nagasaki
van
DELFTSCHE
SLAOLIE
I
aan den dag
■F* Een week "IM
I vol verschrikkingen
L NAAR HET ENCELSCH J|
WOENSDAG 21 APRIL 1937
Spiritistische geesten
Levensroman van
Ir. H. Colijn
VOOR DE SCHOONMAAK
o
CALVÉ-KWALITEIT
NU
Een hooge
inzet
Offers niet tevergeefs
gebracht
in zyn uit er aten nood wiat ook de
moderne weelde-menach den
weg naar zijn Schepper
terug te vinden
DE RAMP VAN DE
„TITANIC”
229
1
T
251
(Wordt vervolgd)
de
't Zeemonster werd niet den dag makker. HU at reeds uit
Piet zjjn hand en als je het over den kop aaide, scheen het dier
het prettig te vind^HTX Eigenaardigste was, dat het dier meer
van Piet dan van Drein scheen te houden, maar dat kwam
omdat Drein altUd zoo zuur keek.
zoo
een
nog
Het spiritisme is nog zoo oud niet. Althans
datgene, wat wU heden onder spiritisme ver
staan. dus een rechtstreeksche poging om op
min of meer zakelUke manier in contact te ge
raken met geesten, die zich hebben te mani-
festeeren op een voor ons stervelingen waar-
Deze meneer bracht hen naar een groote zaal om hen aan.
de Turken voor te stellen, maar dat plan viel in" het water,
doordat het zeemonster, dat zich erg aan Piet had gehecht,
mee naar binnen ging en ieder op zij duwde, die den weg ver
sperde.
bij verlies van een hand,
een voet
tig, doch slechts met een paar meter touw, en
ziedaar, de geest van Eusapia Palladino bleef
uit, de muziek weerklonk niet en het medium'
was tot geen enkele prestatie In staat, niet eens
de allereenvoudigste. Houdlnl slaagde erin den
zwendel te ontmaskeren.
Drein Drentel en Piet Prikkel trokken ongehinderd verder
en aan alles kon je zien, dat ze Europa al weer naderden. In
Turkije werden ze ontvangen door een meneer, die een toe
spraak tot hen hield, die wel een uur duurde en erg vervelend
was.
Toen Petra dien avond haar slaapkamer be
trad, ging ze voor X raam staan en keek naar
de tintelende sterren en de volle maan.
Woensdag zouden ze naar X stadhuis gaan...
Ze slaakte een zucht van verlichting en van
geluk.
Ze schoof het raam open, haalde de twee
dobbelsteenen uit haar tasch, en wierp ze, zoo
ver ze maar kon, het raam uit.
,Jk heb ze niet meer noodig,” fluisterde zU-
Dankbaar viel ik In een grooten, makkelijken
stoel en sloeg Collins gade, terwUl zU het vuur
aanlegde en zei, dat het mij maar niet vreemd
moest voorkomen, dat ik ook tot haar plichten
hoorde, want dat de staf van bedienden den
laatsten tijd sterk ingekrompen was, doordat er
bezuinigingen waren ingevoerd naar zij
meende, hoofdzakelijk tengevolge van de roe
keloosheid met wedden van Mr. Garbutt ge
durende de laatste „season” in Londen.
Toen Collins weg was, keek ik het vertrek
eens wat nauwkeuriger rond. Het was de laatste
kamer van de corridor en had het uitzicht
asm den voorkant van het huis; dat wil zeg
gen den kant, waar ik aangekomen was van
het station, want ik herkende een buitengewoon
knoestigen eikeboom, die bij de eerste krom
ming van de oprijlaan stond. Er waren vier
vensters, die alle aan den voorkant het uitzicht
hadden, maar zelfs met dit aantal was de
kamer op lange na niet genoeg verlicht, want
de vensters zelve waren smal, met traliewerk
er voor, en do muren waren heel dik.
,Jk geloof geen syllabe van wat hij beweert,”
luidde het antwoord. En ofschoon ik geen be
langstelling voelde voor het mij onbekende
onderhoud, was ik toch getroffen door het con
trast in den toon van spreken van moeder en
zoon; want, terwijl héar stem zoo gewichtig
klonk, gaf die van hèm blijk van groote on
verschilligheid. „Het is enkel een verzinsel,
om geld af te persen, geloof mij! Zeg hem maar,
dat hij met die mooie geschiedenis naar den
ouden Marryatt gaat en u zult nooit weer van
hem hooren. Waarschijnlijk hoopt hij ons schrik
aan te jagen met zijn bedreigingen en zijn ge
heimzinnigheden, waardoor wij hem een som
zullen bieden, om hem af te koopen, maar bij
een zaakwaarnemer zal hij met dien eisch niet
durven aankomen!”
„Toch durf ik hem niet naar Marryatt sturen,
Want zie je niet in, hoe gewaagd dit zou zijn
tegenover ons zelf? Geef je eens even reken
schap van hetgeen het voor ons zou beduiden, overwelfde dak e
als de zaken zóó uitliepen, als hij ons dreigt? 1 boven de galerij.
fj e zaten in een lunchroom koffie te drin-
ken, en Petra stortte haar hart by d’r
vriendin Liane uit.
„Wat moet ik beginnen?” vroeg ze wanhopig,
„met Floor gaat het hoe langer hoe erger. Gis
teren praatte hij over niets anders dan over
kaarten en wedrennen, X Is haast niet uit te
houden. Dat duurt nu al zoo lang als we ver
loofd zijn.”
„Niets van aantrekken, kind,” adviseerde
Liane. ,HU zal wel veranderen; niet huilen
hoor, daar wordt de zaak niet beter en Jij niet
mooier door.”
Petra probeerde te lachen, maar X ging niet
van harte.
,Jk kan er niets aan doen. Liane. Ik houd
heel veel van Floor, maar dat dobbelen kan Ik
nu eenmaal niet uitstaan.”
„Luister eens,” verzocht de vriendin, .als je
een man wilt houden, dan moet je daar voor
vechten tot X uiterste. Nooit opgeven."
„Zou Je dat denken?” vroeg de andere wei
felend.
„X Is de eenige weg,” zei Liane beslist.
dienden gelijkvloers leidt. Die gebruik ik altijd.
En u kunt ook op die manier in den aanplant
komen door een deur aan den voet van de trap;
dus hoef ik nooit naar den voorkant van het
huis te gaan, tenzij ik daar speciaal geroepen
wordt Hier is uw kamer. Miss. Ik zal er vuur
aanleggen en dan zorgen, dat u wat te lunchen
krijgt. U zult wel erg hongerig zijn.”
Nieuwsgierig keek ik om mij heen. Het was
het gewone type van slaapkamer in zulk een
oud buitengoed: ruim en wel voorzien van
Toen Petra dien aVond in een taxi naar huls
reed, dacht ze ernstig na over X geen Lisme
haar gezegd had, en vastberaden maakte ze d’r
plan. Ze bezocht even de „internationale bazar"
en kocht daar wat ze noodig had. Het was
Woensdag en Floor zou vanavond komen. Ze
wachtte op hem met ongeduld en toen hij
kwam, begroette ze hem met een blij gezicht.
„Hier ben ik, liefste,” lachte hij, wierp hoed
en jas op een stoel, liep naar X raam en stak
een cigarillo op.
,Hoe gaat X?” vroeg hij.
„Heel goed.”
„Wat zullen we doen? Naar de bioscoop?”
„Och neen, liever niet,” antwoordde Petra.
„Nu, zooals je wilt,” en hij haalde z’n schou
ders op. „Zeg. gisteravond heb Jk weer geboft;
met een paar lui een spelletje gedaan en 75 pop
verdiend. Fameus, vind je niet?”
..Floor,” ze beet op haar lip en glimlachte
droevig. „Ik wilde, dat Je niet meer speelde."
„Heb je er dan iets op tegen?” vroeg de jonge
man verwonderd.
„Ja, het verwijdert me van je.”
Floor verliet het venster en kwam naar haar
toe. .Hoe kan je zoo Iets zeggen?" sprak hij op
een toon van licht verwijt. Daarna lachte hij
vroolijk, legde z’n hand op Petra's schouder en
hernam:
„We gaan Maandag aanteekenen.”
„Neen, Floor!” riep ze; Jk doe dat niet als...
als je speelt."
Evenwel wordt er ook herhaaldelijk een be
drog gepleegd, dat op zichzelf belangwekkend
is van vernuft. Zooals men wellicht weet, was
het Houdini, een der grootste goochelaars van
de laatste honderd jaren, die het met de gees
ten opnam, en beweerde, dat deze onzicht-
baren en geheimzinnigen geen enkel verschijn
sel te voorschijn riepen, wat hij niet evengoed
kon voortbrengen, maar dan zonder hun hulp
en alleen door zijn techniek. Houdlnl heeft in
derdaad aan de reputatie der spiritistische
media veel kwaad gedaan, ofschoon het hem
natuurlijk nfet gelukt is, den halsstarrig bijge-
loovigen hun overtuiging te ontnemen.
Een van Houdini's groote ontmaskeringen
was die van Nino Pecoraro. Dit Napolitaansche
medium verklaarde, door den geest van Eusa
pia Palladino te worden gecontroleerd, en om de
afwezigheid van elk bedrog te bewijzen, liet Pe
coraro bij zjjn séances handen en voeten en
lichaam vastbinden met een overvloed van
touw, namelijk niet minder dan vijftig meter.
Als dan het licht omlaag was gedraaid, kwam
de geest van Eusapia Palladino en ipeelde op
verschillende muziekinstrumenten. Een speciale
commissie van geleerden was bij herhaling aan
wezig, doch kon geen verklaring voor deze
merkwaardige feiten geven. Pas toen Houdini
zich met de zaak bemoeide die zelf een eerste
klas boeienkoning was en zjjn grootste trucs
juist op dit gebied verzon kwam er eenig
licht. Hjj bond het medium zelf, niet met vijf-
aan trekken, kind,”
veranderen;
opklopperij van de onzlchtbaren, met al hun
rompslomp van dansende griffels, lichteffecten,
materialisaties en andere buitenissigheden voor
deels verfijnden zwendel en deels grof bijgeloof
houden, worden in hun meenfng wel zeer ver
sterkt door het feit, dat de eerste spiritistische
media, welke in de vorige eeuw optraden, be
wuste bedriegers waren, of liever bedriegsters,
want het ging om twee jongemeisjes.
De geschiedenis begon in het huls van hun
vader, John D. Fox te Hydesville In den Staat
„Titanic” niet geheel tevergeefs New-York. De meisjes hadden, om hun ouders
schrik aan te jagen, een geheimzinnig geklop
Is *t onder de
zeven, dan trouw
ik niet met je en
kun je je eigen
gang gaan.”
zweeg
haar
ATT f A °P dlt blad ztJn lnKevolK® de verzekenngsvoorwaarden tegen p *7^0 a bW levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7^0 ee>n onKeval met M 2SO
I AA Te^JI w It F. ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen <Jv« verlies van belde armen, beide beenen of beide oogen A 4 vrVFa doodelijken afloop «wa
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN. GESCHIEDEN UITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR Nj. HET ONGEVAL
Geërgerd keek hij haar aan.
Maar zij ging voort: „Ik wil een keer met je
dobbelen. Floor, en de inzet zal hoog zijn, ik
weet, dat je graag speelt en wedt, en dat je er
niet gemakkelijl van af kunt zien. Maar, als je
blijft spelen, dan trouw ik beslist niet met Je.
Kijk hier, ik heb hier twee dobbelsteenen. Ik
zal ze opgooien. Zeven telt niet mee. Is X boven
de zeven, dan speel je nooit meer en dan kun
Je den datum van onzen ondertrouw bepalen.
Petra zweeg en
keek haar ver
loofde met vas
ten blik aan.
HU keek alsof hij niet wist, hoe hjj X had.
.Meen je dat?” vroeg hjj langzaam.
„Vast en zeker.”
Floor ging zitten en dacht na. Men kon het
hem aanzien, dat er een storm in z’n binnen
ste woedde. Er van afzien; kaarten, roulette,
wedrennen, sport.... om een worp van twee
dobbelsteenen? Of van Petra afzien? Welk een
Inzet! X Was het hoogste spel dat hij ooit ge
speeld had! Neen, het ging niet, zij moest z’n
vrouw worden
Met Ingehouden adem en in spanning zag
Petra den strijd aan, die op Floor’s gelaat te
lezen stond. Zij glimlachte pijnlijk en raakte
even z’n arm aan, als om hem tot de werkelijk
heid terug te roepen. Tranen glinsterden in
haar oogen. J
HU stond op. „X Is goed,” zei hU somber.
„Vooruit dan maar.” besliste zU- Ze ism de
twee dobbelsteenen uit haar tasch en schudde
ze in de holte van haar handen, gereed om de
steenen op tafel te werpen.
.Heen, neen Petra, niet doen!" riep hu eens
klaps, ,Jk wil X niet hebben; ons geluk stel ik
niet In de waagschaal. Ik zal X spelen en wed
den latën voor jou, lieveling; ik beloof het je!”
1
weten voort te brengen, en zU slaagden won
derwel in hun opzet. De zaak trok de aan
dacht van naaste en verdere buren, en na kor
ten tijd wist de heele streek ervan. Daar men
het voor zeker achtte met geesten te doen te
hebben, werden op de avondlUke séances vra
gen gesteld en het kloppen werd als antwoor
den uitgelegd Intusschen ontwikkelde zich de
actie der beide media, met name Kate Fox
In plaats van den oorspronkelUken truc, die erin
bestond om een appel aan een touw op den
grond te laten tikken, kwam een andere en
meer geraffineerde. Kate leerde, door een be
paalde beweging van haar voetspieren, in het
gewricht een geluid voort te brengen, dat dui-
delijk op kloppen geleek. Later was zU met
haar vlngergewrichten tot dezelfde prestatie
in staat.
WU zouden dit alles niet weten, wanneer zU
zelf het bedrog (dertig jaar nadat zU, gesteund
door haar zuster, met deze praktUken begon
nen was) niet bekend had. Om haar beken
tenis te staven heeft ZU in de muziekacademie
van New-York een demonstratie gegeven,
waarbU zU eerst de geesten opriep en daarna
met ontbloote handen en voeten vertoonde, hoe
dit In zUn werk ging.
De media, die na Kate Fox kwamen, waren
soms slimmer, soms grover in hun bedrog, ver
scheidene zUn ongetwUfeld ook eerlUk geweest.
Het bedrog is echter voor een spiritistisch me
dium een zeer sterke verleiding, omdat de
séances een regelmatige, buitengewone en ont
zenuwende spanning voor hem beteekenen, ter
wUl. gezien de goedgeloovigheid en de suggesti
biliteit der meeste deelnemers, het niet al te'
moeilijk is, om den geesten „een weinig tegemoet
te komen".
Deze incidenten, hoe onbelangrUk ook op
zichzelve, hadden op mUn gemoed een indruk
gemaakt, die moellUk te beschrUven viel. Ik wist
ook niets van mijn omgeving, maar ik duchtte
gevaar, dat van welken kant dan ook kon op
dagen.
Toen Collins met mijn lunch terugkwam, vroeg
ik allereerst:
„Welke kamer grenst hieraan?"
„De zitkamer van Mrs. Garbutt, Miss,
kamer, waar zU het grootste deel van haar tijd
doorbrengt; ja, die zU bUna uitsluitend gebruikt,
als Mr. Garbutt van huis ia"
Ik deed lang over de lunch. MUn koffer was
niet gekomen en. al was dit zoo geweest, dan
geloof ik nog niet, dat ik tot uitpakken zou zijn
overgegaan; jnaar, om mU eenigszins los te
maken vap de kwellingen van het berouw, dat
ik mijzelf in zulk een toestand had gebracht,
besloot ik, uit gaan.
Daar ik nog zoo vreemd was, durfde ik niet
zoo vrU te bellen; dus maakte ik maar gebruik
van de trap, waarvan Collins mjl gesproken had
en door een zijdeur bereikte ik zoo den tuin.
De bUna hoorbare stilte in huis of liever
van dat deel van het huis, waar mUn kamer
lag was zóó drukkend geworden gedurende
het laatste uur, dat het mj haast aangenaam
aandeed, toen ik buiten een vrü heftlgen wind
hoorde.
verontrustende feit, dat slechts het s a „Carpa-
thia" er in geslaagd was schipbreukelingen op
te pikken. In zenuwsloopende spanning werd
de aankomst van dit schip verwacht en daar
mee kwamen ook de definitieve cUfers: Gered
den: 1ste klas 202 passagiers. 2e klas 115 pas
sagiers, 3e klas 178 passagiers; bemanning 206
opvarenden en 4 officieren. In totaal 705 per
sonen gered, 1635 verdronken.
Tot onvergankelUke glorie van het Angelsak
sische ras mag echter vermeld, dat de opva
renden den ondergang met heldenmoed heb
ben ondergaan. Er Was veel te weinig plaats in
de sloepen, de achterblUvenden hadden de prac-
tische zekerheid om te komen en toch ont
stond er geen paniek, toch hielden vrouwen en
kinderen hun voorrang. En uitgenomen een
bacchanaal, waaraan sommige der lagere op
varenden zich in de verlaten salons schuldig
maakten, is geen wanklank vernomen. Ofschoon
eerst als fantasie van sensatlejoumallsten ver
worpen. is net uit de verklaringen der gered
den onomstootelUk komen vast te staan, dat
het schip inderdaad onder de tonen en het
gezang van ..Nearer my God to Thee” is ten
ondergegaan. In zUn uitersten nood wist ook
de moderne weelde-mensch den weg naar zUn
Schepper terug te vinden.
Wat nu de verantwoordelUkheld voor deze
ramp betreft, de Raad voor de Scheepvaart
zou er het zUne van gezegd en door schorsin
gen onderstreept hebben. Voor deze navigatie
bestaat slechts één woord: dollemanswerk.
Doch anderzUds is ook hier alles begrijpen al
les vergeven. Captain Smith zal er ongetwUfeld
een hard hoofd in gehad hebben, doch uitge
stuurd om den blauwen wimpel te veroveren,
viel er voor hem weinig anders te doen, dan
zUn orders op te volgen. En de maatschappU
I op haar beurt was weer opgezweept door de pu-
I blieke meening. Zoodoende koos de gezagvoer
der den wiskundig kortsten koers, de z.g.
„Grootcirkelroute", die hem, volgens diezelfde
wiskundige beginselen, in het Usgebied bracht.
Langs de Oostkust van Noord-Amerika loopt
namelUk een koude, zuidelUke stroom, langs
de kust van Groenland en Labrador loopen de
gletschers tot in zee, geregeld brokkelen daar
de punten en toppen af en op dezen stroom
zeulen zjj dan naar het zuiden. Ongelukkiger
wijze was het jaar 1912 een heel erg „Usbergen-
jaar", want men begrUpt: dergelijke verschUn-
selen variëeren.
De ramp van de „Titanic” had echter de ge
moederen wakker geschud. Het volgend jaar
reeds kwam te Londen de international^
scheepvaartconferentie bUeen. die de „Conven
tie van Londen” sloot, die bij ons in de
..Scheepvaartverdragswet” werd vastgelegd, doch
de oorlog was toen spelbreker. Pas langeqttijd
nadien kwamen de regelingen van Londen in
ternationaal in gebruik. Wat overigens niet
zooveel kwaad deed, omdat de reeders ze bU
nieuwbouw reeds zelfstandig hadden toegepast, neembare wUze. Nu, degenen die deze geheele
Als uitvloeisel van dezelfde ramp werd de
Uspatroullledlenst ingesteld. Deze dienst wordt
onderhouden door kotters van de Amerikaan-
sche kustwacht, doch door de op Noord Ameri
ka varende staten, ook Nederland, pond-ponds-
gewijze betaald.
De radio ging met reuzenschreden voor
waarts en met dat al heeft men het weten
te bereiken, dat na de „Titanic" geen enkel
schip meer in deze vroeger zoo beruchte Us-
bergenhorden verging. Zoodat de menschenle-
vens van de
zUn geofferd.
Aldus de simpel-zakelUke mededeeling van I
een tUding. die in 1912 als een bliksemschicht1
bU helderen hemel de gemoederen ontroerde.
Het was tevens de eerste tUding van een
scheepsramp, die hoe droevig het ook is dat
te zeggen in de geschiedenis der wereld-
scheepvaart een tot nu toe ongebroken record
houdt. ZestlenhonderdvUfendertlg lieden van
allerlei leeftUd, stand en nationaliteit vonden
in de donkere. Uskoude wateren van den Noord-
Atlantischen Oceaan een massagraf. En
erg was de Indruk, dat deze ramp, na
kwarteeuw van uiterst felle bewogenheid,
steeds in de herinneringen leeft.
Het s.s. „Titanic;' was namelUk toentertUd
*B werelds grootste zeekasteel, de tot staal ge
worden wil van Britannië, om de suprematie
ook op koopvaardUgebied te handhaven. Op
Donderdag 11 April 1912 had zü van Queens
town hare eerste reis naar New-York aange
vangen. Aan boord bevond zich de fine fleur
der Engelsche en Amerikaansche kringen, zoo
als de milllonnalr-philanthroop Kolonel J. J.
Astor, Sir Hays, de president van de „Grand
Trunk”, Sir Ismay, president van de White-
Star-Line, gravin Rotten, de bekende publicist
Stead, de bankiers Guggenheim, Widener en
Straus, alsook Jhr. J. G. Reuchlin, directeur
van de Holland Amerika LUn.
Want je weet, dat we dan lederen stuiver zou
den moeten teruggeven, dien we gespaard heb
ben, sinds den dood van je oom. Dat is dus geen
gering bedrag, dank zU jouw wedden!”
„Doe, zooals u wilt, moeder; ik zal er wel bU
komen, maar ik heb u gewaarschuwd: alléén
zult u de zaak veel beter klaar spelen. HU zal
zich door mU niet geïntimideerd voelen, en zal
er zUn stllzwUgen net zoo duur om verkoopen.”
OnmlddellUk hierop gingen moeder en zoon
zeker een vertrek binnen; althans, ik hoorde
een deur dichtslaan en toch verstond ik heel
duidelUk haar fluisterend gesproken woorden:
„Als die man weigert, naar rede, te luisteren,
dan moet hU zelf de gevolgen dragen.”
Ik begreep, dat achter die uidrukking: „de
gevolgen dragen,” een vreeslUke bedreiging
school.
Een huivering voer mU door de leden, als ik
dacht, in welk een verschrlkkelUk huishouden
ik misschien mUn Intrek had genomen in mUn
onbeschermden toestand
„Wat weerklinken de echo’s hier," zei ik, toen
Collins weer aangespoed kwam met de lucifers
in de hand.
,Ja, Miss, daar heeft u wel gelUk in,” ant
woordde zU en sloeg een laken gordUn terug,
waarna ze een zware deur voor mU openhield.
Ik zag nu een lange corridor voor mU. met
deuren aan weerskanten, die door vallichten
wat schUnsel wierpen in de gang. .Mr. Guthrie
zegt, dat die echo’s ontstaan door het hooge,
overwelfde dak en de kale steenen muren vlak
Ut vind het er niets gezellig
Het nieuwgebouwde schip, waarvan de kiel
in December 1908 bU Harland en Wolff te Bel
fast was gelegd en dat in April 1911 van sta
pel liep, was met zyn 46328 ton ruim duizend
ton grooter dan het s.a „Olympic", dat tot dan
toe s werelds grootste schip waa De lengte
bedroeg 822 voet, de breedte 92 voet en van
kiel tot bovenrand schoorsteen was de hoogte
175 voet. Gezagvoerder was Captain J. E.
Smith, de commodore van de White Star Line,
officier van de .Jtoyal Navy Reserve” en zon
der twUfel een zeeman van groote bekwaam
heid en plichtsvervulling. BU den bouw van
het schip was de uiterste luxe betracht en de
veiligheid, naar men meende, tot het hoogste
opgevoerd. ..Het onzinkbare schip” adverteerde
de maatschappU in blind vertrouwen op de tal-
looze waterdichte schotten, doch helaas, de fei
ten hebben het anders uitgewezen. En toen
bleek er van den „nooduitgang”, de sloepen,
niet zoo veel te deugen.
Het was namelUk op Zondagavond, den veer
tienden April 1912, dat de opvarenden van de
„Titanic” werden opgeschrikt door een schu
rend geluid, waarna de telegraaf rinkel
de en het trillen der machines uitstierf. Dht
was een onaangenaam incident, doch overi
gens geen aanleiding om zich de stemming te
laten bederven. Van hoogerhand kwamen dan
ook de meest geruststellende verzekeringen, tot
plots het electrisch licht doofde en de order
afkwam: ,Jn de sloepen, vrouwen en kinderen
voor.” Toen pas kregen de marconisten op
dracht het noodsein uit te zenden en daarmee
was, door een tragisch optimisme, een goede
kans op redding totaal verloren. Want op kor
ten afstand stoomde het s.s. .Parisian" en na
een onafgebroken diensttUd van achttien uur,
was de marconist eindelUk ter ruste gegaan.
Toch was de noodroep niet tevergeefsch. Ver
schillende stoomschepen, waaronder de „Vir
ginia”, de „Carpathia”, de „Baltic" en „Olym
pic” snelden toe, doch hun hulp kwam te laat.
De ..Titanic” was aan stuurboordzUde over de
halve lengte opengereten en om 2.40 in den
nacht van 14 op 15 April verdween het mach
tige schip, de boeg het eerst, in de golvfen van
den Atlantischen Oceaan, waarin het nu een
kwart eeuw rust.
Vanaf dat oogenblik begonnen de telegram
men elkander tegen te spreken. Radio-ama-
teurs flansten brokstukken van opgevangen te
legrammen In elkaar, de maatschappU gaf,
tegen beter weten in. optimistische verklarin
gen af, doch na enkele dagen kristalliseerde
zich uit deze mengeling van geruchten het
in die groote hall; die doet mjj altUd denken
aan een leege kerk!”
.Hiér is het gezelliger," zei ik met een blik
op de door behangsels bedekte muren en de
gekleurde matten voor de tallooze deuren.
„O, ja, veel gezelliger, Miss. Dit deel van het
huis werd zoo gestoffeerd, toen wijlen Mr.
Foundeyre, nu bUna vUftien jaar geleden zUn
jonge vrouw hier bracht. Het donkere eikenhout
zit nog onder het lichte behangsel, maar zóó ziet
het er veel vroolUker uit. Als ik uit de groote
hall of uit een van de ontvangkamers hier kom, solide, mahoniehouten meubelen,
is het net. of ik Ineens in een heel andere om
geving ben verplaatst."
„Gelukkig, dat uw werk het niet noodzakelUk
maakt, dat u daar is,” zei ik, met groot verlan
gen, om althans goede vriendinnen te worden
met de kamenier van mün werkgeefster in de
eenzaamheid, die zoo in alle verschrikking op
•mU gevallen was.
.Ja, Miss, zegt u dat wël! Het zou mU heel
zenuwachtig maken, als ik dat sombere deel
van het huis veel zien moest; zooals het er nü
is, kom ik er soms in geen veertien dagen en
wU zijn er zoon eind van af, dat ik het wer-
kelUk geheel vergeet.”
„Maar u zult het hier toch wel wat eentonig
vinden?”
„Eentónlg?” herhaalde zU.
.Ja, om zoo opgesloten te zitten in een be
paald gedeelte."
„O, maar u moet niet denken, dat ik daar
voortdurend blUf. Miss. Er is een trap om den
hoek aan het eind van de corridor, die naar
achterhall in de vertrekken van de be-
Aan den kant van de kamer, waar het ledi
kant stond, en tegenover de vuurplaat, was een
deur, geschilderd in overeenstemming met de
heerschende tint.
Ik deed ze open en vond een groote diepe
kast. Van binnen waren die deuren en ook
de muren weer van hetzelfde zwarte eikenhout.
Daar had ik niets mee op; het was. of die
donkere paneelen mU wantrouwen inboezemden
en dus keek ik eens goed rond met een paar
waslucifers, die ik in mUn handvalies bU mij
had. Aan den anderen kant was ook een deur
en dit verwonderde mU niet.
De kast was in waarheid niet anders dan een
smal gangetje, dat van mün slaapkamer naar
de volgende kamer leidde; een lang ongebruikt
staande en misschien vergeten kast, want de
handvaten en sloten waren er afgenomen en de
gaten, die daardoor waren ontstaan, waren ge
vuld met een compositie, die afbrokkelde, als ik
er even een speld van mUn broche in stak.
NatuurlUk was er niets bUzonders aan dit
alles en onder normale omstandigheden zou ik
geen gedachte meer gewUd hebben aan de aan
wezigheid van een tweede deur; maar mUn
zenuwen verkeerden nu eenmaal in een elgen-
aardigen, opgewonden toestand. Ik was nog
niet bekomen van de bUgeloovige vrees, die mij
op het eerste zien van het huis had vervuld
De herinnering aan den blik van antipathie
van Mrs. Garbutt lag mU nog versch in het
geheugen en ook kon ik maar niet vergeten
het eigenaardig gesprek, dat ik even te voren
had gehoord en den beteekenisvollen toon,
waarop dit gevoerd werd.
Een merkwaardig feit! De eerste automobiel die ten Noorden van *den
Poolcirkel werd gereden, was bovenstaande Pontiac 8. Deze bereikte een
punt op 570 K.M. er boven, n.l. de meest Noordelijke kust van Finland, als
eindpunt van een toeM van 55.000 KM. door Europa
Naar wU vernemen is ter perse gelegd een
boek over Dr. ColUn. getiteld: „De levensroman
van Dr. H. ColUn". In romanvo^g heeft de
auteur Rudolf van Reest het zeeè^bUzondere
leven van dezen bekendsten Nederlander te
boek gesteld. De schrUver is zoo gelukkig ge
weest, beslag te kunnen leggen op talrUbe his
torische en teekenende bUzonderheden. Zulk
een levend boek over Dr. ColUn is nog niet
verschenen. Rudolf van Reest heeft het boek
„opgedragen aan ons Ncderlandsche volk”. De
uitgave wordt verzorgd door de uitgevers Bosch
Keunlng te Baarn.
estienhonderdvUfendertig menschenoffers
J i aan ^en waan van den blauwen wim
pel!
Donderdag, 15 April, juist vUfentwintig jaar
geleden, verscheen in de morgenuren een bul
letin: New-York, 15 April Reuter: Een tele
gram uit Montreal meldt, dat volgens een Mar-
conigram van het s.s. „Virginia”, het s.s. „Ti
tanic” van de White Star Line in botsing kwam
met een ijsberg en om hulp vroeg.
De Virginia is onmiddellUk met volle vaart
naar de plaats van de ramp gestoomd, om hulp
te verleenen.”
